Está en la página 1de 2

BIOÉTICA E DEONTOLOXÍA Data: 16/12/2021

NOME: Luz Marina Barreira Varela

<<11 1Algúns gobernos contemplaron xa facer un racionamento dos coidados en


función da idade do individuo. Así, nalgúns países, en concreto en Inglaterra, a diálise renal
non é accesíbel aos maiores de sesenta e cinco anos. Os gaños en esperanza de vida, que
coñeceron as sociedades occidentais, ocasionaron unha presión suplementaria sobre os
recursos limitados. É frecuente constatar un aumento da morbilidade nas persoas de idade
que, nun outro contexto, non sobrevivían. Noutras palabras, parece que os nosos gaños canto
á mortalidade se teñen traducido, a partir dun certo limiar, nunha transferencia cara a
morbilidade1. Se, para medir a eficacia do noso sistema sanitario, utilizamos indicadores de
calidade do tipo “esperanza de vida sen incapacidade” (EVESI)2, esta transferencia cara a
morbilidade representa un mal resultado. Pola contra, “é frecuente que escollas éticas se
opoñan aos resultados de avaliacións económicas baseadas en criterios de eficacia e de
eficiencia. Tomemos o exemplo dos coidados sanitarios ás persoas de moita idade. Se temos
en conta criterios específicos (gaños en esperanza de vida, índices de éxito da intervención ou
gaños en produtividade no traballo con relación aos custos da intervención), o balanzo
custos/beneficios resulta a miúdo pobre, polo menos con maior frecuencia que no caso da
xente nova. Así, desde o punto de vista dun óptimo económico, determinadas intervencións
non deberían efectuarse. Ora, outros criterios, tales como a dignidade humana ou os dereitos
das persoas maiores, poden facer primar escollas públicas diferentes” (Rhéault).>>

A. JEAN, “Asignación de recursos”, Nova Enciclopedia de Bioética, 2001

COMENTARIO
El presente texto nos habla sobre la asignación de los recursos. En sociedades donde la
esperanza de vida de las personas ha aumentado, como consecuencia también se han
incrementado los gastos de los recursos limitados. Puntualiza que muchas de las personas que
viven más años, lo consiguen gracias a las ayudas médicas, que sin estas, no sobrevivirían, lo
que crea un cierto tipo de deuda de estas personas (en su gran parte adultos mayores) con la
sociedad, ya que esta está gastando recursos que se podrían estar gastando en otras personas
más jóvenes y a las que rentabilizaría más operar o ayudar. No es lo mismo operar a una
persona de 25 años que todavía podrá seguir contribuyendo a la sociedad trabajando y
consumiendo durante muchos años, que una persona de 85 años que ya no va ha trabajar más.
No le dan el mismo valor a una persona de 25 años que a una de 85, lo cual es injusto, ya que
no hay que centrarse solo en lo que esa persona le podrá aportar en un futuro a la sociedad, si
no que también hay que valorar en todo lo que esa persona ha aportado a la sociedad durante
sus 85 años de vida. Por suerte, como bien comenta en su cita Rhéault, “É frecuente que
escollas éticas se opoñan aos resultados de evaluación económicas”, lo que nos indica que, en
la mayor parte de los países y situaciones, prima el componente ético y no el económico a la
11 Mortalidade/morbilidade: en suma, o gaño é menos mortos, máis doentes.

22 Máis coñecido pola denominación inglesa DFLE: Disability Free Life Expectancy
(Esperanza de Vida Sen Incapacidade).
hora de atender a los mayores adultos de nuestras sociedades.

También podría gustarte