Está en la página 1de 4

Quarta via sumitur ex gradibus La cuarta vía se toma de los

qui in rebus inveniuntur. grados que hay en las cosas. Se


Invenitur enim in rebus aliquid encuentra en las cosas algo más
magis et minus bonum, et o menos bueno, y verdadero, y
verum, et nobile, et sic de aliis noble, y así de otras
huiusmodi. Sed magis et minus perfecciones. Pero el más y el
dicuntur de diversis secundum menos se dicen de varias cosas
quod appropinquant según que se acercan
diversimode ad aliquid quod diversamente a algo que es
maxime est, sicut magis calidum máximamente, como es más
est, quod magis appropinquat cálido lo que se acerca más a lo
maxime calido. Est igitur aliquid máximamente cálido. Hay por
quod est verissimum, et tanto algo que es
optimum, et nobilissimum, et verdaderísimo, y óptimo, y
per consequens maxime ens, nobilísimo, y por consiguiente,
nam quae sunt maxime vera, máximamente ente, porque las
sunt maxime entia, ut dicitur II cosas que son máximamente
Metaphys. Quod autem dicitur verdaderas son máximamente
maxime tale in aliquo genere, ente, como dice en Metafísica II.
est causa omnium quae sunt Pero lo que es máximo en algún
illius generis, sicut ignis, qui est género, es causa de todo lo que
maxime calidus, est causa hay en ese género, como el
omnium calidorum, ut in eodem fuego, que es lo máximamente
libro dicitur. Ergo est aliquid cálido, es causa de todo lo
quod omnibus entibus est causa cálido, como dice en el mismo
esse, et bonitatis, et cuiuslibet libro. Hay algo, por tanto, que es
perfectionis, et hoc dicimus causa de ser, de bondad y de
Deum. cualquier perfección, y a esto
llamamos Dios.

“… magis et minus dicuntur de diversis secundum quod


appropinquant diversimode ad aliquid quod maxime est.”
“…el más y el menos se dicen de diversas cosas según que se
acercan de diversa manera a algo que máximamente es.”
1) Definición de “ser más que”: Para todo X y para todo Y, si X es
más Z que Y, existe Z, tal que X se acerca a Z más que Y.
2) Lo podemos traducir así para más claridad: Para todo X y para
todo Y, si X es más Z que Y, existe Z, tal que X tiene más Z que
Y.
3) Tesis: Z existe en sí mismo como infinitamente perfecto.
4) Prueba: Para todo X y para todo Y, si X es más Z que Y, X es
limitadamente Z. En efecto, en toda serie de más y menos, para
todo “más” es siempre posible otro “más” que es mayor que
él. Porque el “más” implica comparación con el “menos”, y una
magnitud finita, como es el “menos”, sólo puede compararse
con otra magnitud finita. No sentido decir que el infinito es más
grande que lo finito.
5) De lo contrario tendríamos ya probada la tesis: hay un Z que es
infinitamente Z.
6) Para todo X y para todo Y, si X es más Z que Y, X es menor que
Z. En efecto, si no fuese así, habría un X que sería Z de tal modo
que no podría haber otro Z mayor que él, pero eso no es así,
pues como dijimos, en toda serie gradual de perfecciones
siempre es posible pensar una perfección mayor que uno
cualquiera de esos grados.
7) En todo caso, de nuevo, si negamos esto ya estaríamos
admitiendo que hay un Z mayor que el cual no cabe pensar Z
alguno, o sea un Z que es infinitamente Z.
8) Pero entonces, en cualquier hipótesis, hay un Z que es mayor
que cualquier otro X posible que tenga Z, y entonces es
infinitamente Z, sin grado ni límite alguno, y existe en sí mismo,
no como algo que tiene Z, sino como Z mismo subsistente.
9) En efecto, no es posible que todo Z existente sea menor que Z,
y como la cercanía de los X a Z, y por tanto, el grado en que los
X son Z, puede aumentar indefinidamente, por lo dicho,
entonces Z, que siempre va a ser mayor que cualquiera de esos
X (porque de lo contrario alguno de ellos ya es el Z infinito),
tiene que ser infinito, es decir, tiene que ser “máximamente Z”.
10) Objeción: No existe el máximo millonario, al cual se
acerquen más o menos los diversos millonarios que son unos
más ricos que otros.
11) Respuesta: Eso es porque “ser millonario” no es una
perfección simplemente hablando, sino sólo bajo cierto
aspecto. En el lenguaje escolástico, no es una perfección pura,
sino mixta. Las perfecciones puras son las que no incluyen
límite alguno en su concepto mismo, aunque puedan existir
limitadamente, mientras que las perfecciones mixtas incluyen
en su mismo concepto un límite. Por eso decimos que son
perfecciones sólo bajo cierto aspecto, porque en su mismo
concepto incluyen el límite, que es una imperfección. Ejemplo
de lo primero son la inteligencia, la sabiduría, la bondad, el ser,
la verdad, la vida, etc. Ejemplo de lo segundo son el tamaño, la
velocidad, el peso, la cantidad numérica, etc. En las
perfecciones mixtas no puede haber un máximo porque
siempre van ser limitadas, ya que lo son esencialmente, por su
concepto mismo. Pero en las perfecciones puras, que son las
perfecciones simplemente hablando, quitado ese obstáculo,
por así decir, por la naturaleza misma de esas perfecciones, se
aplica entonces lo de arriba.
Segunda parte: “…lo que es máximo en algún género, es causa de
todo lo que hay en ese género…”
1) Cuando algo es máximo en un género, es porque hay muchos
miembros de ese género, y él los sobrepasa a todos en lo que
es propio de ese género.
2) Y eso quiere decir que lo propio de ese género está presente
en todos los miembros de ese género.
3) Pero cuando una misma cosa está presente en muchos, es
porque esa cosa ha llegado a esos muchos partiendo de uno
solo. En efecto, una cosa no puede ser originariamente
múltiple, pues eso sería contradictorio, ya que se trata de una
misma cosa. La multiplicidad sólo puede ser derivada de la
unidad.
4) Y es claro que en el caso en que nos hemos colocado, ese “uno
solo” tiene que ser el que es máximo en ese género, porque de
lo contrario él habría tenido que recibir lo propio del género de
otro miembro del género que lo tuviese en menor grado que
él, y eso es imposible, porque no se da lo que no se tiene.

También podría gustarte