Acerca de este libro

Esta es una copia digital de un libro que, durante generaciones, se ha conservado en las estanterías de una biblioteca, hasta que Google ha decidido
escanearlo como parte de un proyecto que pretende que sea posible descubrir en línea libros de todo el mundo.
Ha sobrevivido tantos años como para que los derechos de autor hayan expirado y el libro pase a ser de dominio público. El que un libro sea de
dominio público significa que nunca ha estado protegido por derechos de autor, o bien que el período legal de estos derechos ya ha expirado. Es
posible que una misma obra sea de dominio público en unos países y, sin embargo, no lo sea en otros. Los libros de dominio público son nuestras
puertas hacia el pasado, suponen un patrimonio histórico, cultural y de conocimientos que, a menudo, resulta difícil de descubrir.
Todas las anotaciones, marcas y otras señales en los márgenes que estén presentes en el volumen original aparecerán también en este archivo como
testimonio del largo viaje que el libro ha recorrido desde el editor hasta la biblioteca y, finalmente, hasta usted.

Normas de uso

Google se enorgullece de poder colaborar con distintas bibliotecas para digitalizar los materiales de dominio público a fin de hacerlos accesibles
a todo el mundo. Los libros de dominio público son patrimonio de todos, nosotros somos sus humildes guardianes. No obstante, se trata de un
trabajo caro. Por este motivo, y para poder ofrecer este recurso, hemos tomado medidas para evitar que se produzca un abuso por parte de terceros
con fines comerciales, y hemos incluido restricciones técnicas sobre las solicitudes automatizadas.
Asimismo, le pedimos que:

+ Haga un uso exclusivamente no comercial de estos archivos Hemos diseñado la Búsqueda de libros de Google para el uso de particulares;
como tal, le pedimos que utilice estos archivos con fines personales, y no comerciales.
+ No envíe solicitudes automatizadas Por favor, no envíe solicitudes automatizadas de ningún tipo al sistema de Google. Si está llevando a
cabo una investigación sobre traducción automática, reconocimiento óptico de caracteres u otros campos para los que resulte útil disfrutar
de acceso a una gran cantidad de texto, por favor, envíenos un mensaje. Fomentamos el uso de materiales de dominio público con estos
propósitos y seguro que podremos ayudarle.
+ Conserve la atribución La filigrana de Google que verá en todos los archivos es fundamental para informar a los usuarios sobre este proyecto
y ayudarles a encontrar materiales adicionales en la Búsqueda de libros de Google. Por favor, no la elimine.
+ Manténgase siempre dentro de la legalidad Sea cual sea el uso que haga de estos materiales, recuerde que es responsable de asegurarse de
que todo lo que hace es legal. No dé por sentado que, por el hecho de que una obra se considere de dominio público para los usuarios de
los Estados Unidos, lo será también para los usuarios de otros países. La legislación sobre derechos de autor varía de un país a otro, y no
podemos facilitar información sobre si está permitido un uso específico de algún libro. Por favor, no suponga que la aparición de un libro en
nuestro programa significa que se puede utilizar de igual manera en todo el mundo. La responsabilidad ante la infracción de los derechos de
autor puede ser muy grave.

Acerca de la Búsqueda de libros de Google

El objetivo de Google consiste en organizar información procedente de todo el mundo y hacerla accesible y útil de forma universal. El programa de
Búsqueda de libros de Google ayuda a los lectores a descubrir los libros de todo el mundo a la vez que ayuda a autores y editores a llegar a nuevas
audiencias. Podrá realizar búsquedas en el texto completo de este libro en la web, en la página http://books.google.com
it : Ya

2201 Sophocles

12

&. 1. . fiamare

188

BIBLIOTHEC.I
REG
MONACENSIS .
< 36625274190019

< 36625274190019

Bayer. Staatsbibliothek
5

8
 S O P HO CLIS

Α Ν Τ Ι Ν Α

CODICUM MSS. OMNIUMQUE EXEMPLARIUM

SCRIPTURAE DISCREPANTIA ENOTATA INTEGRA CUM

SCHOLIIS VETUSTIS VIRORUMQUE DOCTORUM CURIS

.PRESSE SUBNOTATIS

EMENDATIOR ATQUE EXPLICATIOR

E DITA

FR. CAROLO WE X.

1
TOMUS SECUNDUS.

CCCXX
LIPSIAE , MDCCCXX XI
XI.
.
SUMTIBUS FRID . CHRIST. GUIL. VOGEL.
 BIBLIOTHECA
KEGIA

CNACENSIS

1
MAXIMILIANO SCHMIDT

FERDINANDO RANKE

GODOFREDO Κ Α Η Ν Τ

A MICIS

D. D. D.

C. W.

1
 1

1
5

)
 PRA E F A TI 0.

Quoniam hoc altero tomo integram inter

pretationis huins fabulae historiam com

plecti propositum erat, felici casu accidit, ut

viri quidam doctissimi hoc potissimum tempore

studia sua ad hanc fabulam explicandam con

ferrent, quorum novissimas curas, tempestive

ab ipsis editoribus comiter ad me transmissas ,

adnotare licuit. Etenim cum huius exemplaris

prior tomus typis exscribebatur, prelo itidem

subiecta erat nova Godofredi Hermanni editio

et altera Augusti Boeckhii de Antigona com

mentatio . Sub idem tempus Augustus Welcke
rus in diariis scholasticis anni 1829. no . 25 .

p. 2011 .221 . suam de singulis quibusdam

huius fabulae versibus proposuit sententiam .

Quos si de quibusdam locis idem. statuere vide

i
 VI

rem , in quod ipse incideram , non exiguum hoc

fuit studioruñ incitamentum . Sicubi meliora ab

illis edoctum me sentiebam , id semper indicavi,

si quae , non probarem nova eorum inventa ,

nolui ubique caussas cur non adsentirem , ex

ponere , satius putans, integrum relinquere le

ctoribus diiudicandi munus. Sed tamen passim

tum meam aut defendere aut corrigere studui

interpretationem , tum alienam examinare. Chri

stiani Neueii editionem quia usurpare demum

licuit confecta iam sylloga , adnotationem eius

breviter excerptam in Addenda recepi. Haec

Addenda si non ita auxi, uti debebam et po

teram subiungendis iis, quae adnotanda deinceps

se obtulerunt, in caussa erat tim taedium eius
1
modi mantissarum , quae semper afferunt opellae

melius procrastinatae poenitentiam , tum animi

distracti quaedam aegritudo, in quam incideram

subito mutata muneris vitaeque ratione.

Eadem rationum mearum commutatio in

caussa fuit , quod Meletemata non talia exhibui,

qualia animo conceperam . Cum enim iam ante

veritus essem , ne nimis augeretur libri moles

ultro infersis disputationibus de rebus , quas ex

parte ab aliis iam satis ventilatas aut adeo con

fectas deinceps viderem : accidebat , ut subito

 * VII

avocarer ad gravissimum munus suscipiendum .

Nolebam Antigonae curam mecum in novam

provinciam importare , itaque quae Meletemata

ad ipsam Antigonam explicandam pertinerent,

in syllogam , quam confectam iam habebam ,

intexere malui, et reliqua in aliud tempus .

reservaturus , schedulas meas ad librarium

transmisi.

Supra in subsidiis enumerare omisi Camerarii

adnotationes subiunctas editioni Stephanianae et

Francisci Passovii, quam non habueram de

versibus 777-784 commentationem , quam pa

riter atque ea , quae nuper scripsit de v . 103.

benevole mecum communicavit Vir Doctissimus.

In novissima editione Hermannus subinde Bois

sonnadi mentionem iniicit, quem nescio quid et

ubi commentatus sit de Antigona ; attuli autem

ea , quae Hermannus commemoravit. Nuper
etiam vidi 1 Fr. Rempelii curarum in Sophoclis

Antigonam specimen ( Mindae 1829. ) qui in

Seebodii bibl. crit. 1826. de Antigonae quibus

dam locis 'scripsisse se ait , quae num olim iam

legerim , non satis memini. Vidi etiam breves

nonnullas annotationes , quae Astius ei libro , quo

complectitur Aeschyli Prometheum , Antigonam

et Euripidis Medeam , edito Landshuti 1810.
VII

subiunxit. Non videre licuit quae de Antigona

scripsit Gräfenhanius Mühlhusae 1828. Lach

mannum si in sylloga commemoravi, dixi eius

librum de choricis systematis tragicorum grae

corum.

Subsidia alia critica non accepi. Neque enim

in copiis Victorianis , quod pensi habendum ,

invenisse sese declaravit mihi Fridericus Thier

schius, neque quas ad me transmitteret novas

margini membranarum adscriptas glossas , depre

hendisse videtur C. B. Hasius. Iuntinam alteram

ipse non habui, neque in hac fabula requiren

dam fuisse , monuit me Leonardus Spengelius.
Codicem H. derivatum videri ex Laur. A. in
dicavit iam Hermanus ad Oed . Col. praef. p . VII.
Nostra in hac fabula collatio facta est ad Her
manni editionem secundam . In conferendis

codd . P. et S. Livineius adhibuit Aldinam .

Supra in prolegomenis p. 86. Gaisfordii notam :

siç La. secus me intellexisse , mox animadver
teram. Falsum est , quod Brunckius egoque

cum illo diximus , quae dicuntur scholia minora

.et in sylloga nostra glossarum nomine plerum

que insignita sunt , inveniri in Iuntina priori.
Nihil, loquor autem de Antigona , in hac scho

liorum editione inveni, quin ex Romana editione

 IX

allatum sit ab Elmsleio . In errorem igitur in

ductus videtur Brunckius significatione aliqua

editoris , qui scholia aucta et emendata se edi

disse profitetur, ut, quas ex codd. ipse collegisset

glossas , in illa editione exhiberi in animum in
duceret. Tricliniana scholia non selecta ' sed

integra repetere malui, nihilque est omissum ,

nisi metricae ineptiae et inutilia oxňuata rheto

rica , omissa illa iam ab aliis editoribus. Addidi

autem ubique, quae in Turnebi et Stephani edi

tionibus inveniuntur in his Triclinü notis discre

pantiae, de qua varietate vide quae explicat

Stephanus in praefatione. ' Ex codd . quae ad

notata sunt a Viris doctis, omnia adeoque aperta

Librariorum vitia propaganda putavi, non ita

orthographicas varietates veterum editionum ,

quae ad accentus et voces copulandi rationem

pertinent, veluti si scriptum est in iis 68 ', tnvo ",

τάδ', εγώδ ', σύδ' aut συ δ ', σέδ' aut σε δ ', μηδ',

επει δ', ούτε του, άστοϊσι φασί, τήνδε γ ', θανόντα

τε , εξότου , τoλοιπόν , καυτός , γινώσκω , γνώση

(özel tamen et Boúhec habent etiam T. 5. X. qui
semper illam personam in formant) xatav
aut κ ' ώταν (σ. κ . ) , παπτήνας , μέμηνε pro ο δ ',
inv 8 cett. Ista , quae semel monentur , per

tinent ad grammaticae historiam , non ad textus

poetae rationem.
х

Superest, ut sigla quaedam , quibus usi sumus ,

explicemus.
2. omnes codd. et vett. editt.

Q. omnes codd . quibus Brunckius et Erf.

usi sunt.

(Codd.). codd. non nominatim a Brunckio

citati, ubi dicit ille : sic codd. aut: sic plerique

codd . mei.

w. omnes editt. veteres.

Lemma Rom . Lemma Romanae scholiorum

editionis .

+ coniecit.

tt coniecit et recepit aut hanc coniecturam

récepit ( receperunt). Haec subinde in unum ita
sunt contracta +7 b.e.h. id est : Quod Brunckius

ex coniectura scripsit, receperunt Erf. Herm .

( , ) comma habent post hanc vocem .

c . gl. cum glossa.

om . omittit ( omittunt).

Quae in parenthesi subiiciuntur , ea pertinent

ad unum codicem , cuius littera proxime ante

cedit, veluti v. 224. čipov B. D. S. V.C. ( superscr.

ye. xoxov ) i. e. in cod. C. superscriptum est ye.

čoxov. V. 410. Bohn . L1 . R. C. ( c. gl. o áno).
Id est : in cod. C. est glossa o dne.
 I. IN DE X GRAECUS.

äv omissnm II. 192.

A.
ανατί , ανατεί ΙΙ. 150 .
άβρoτα έπεα p. 291 . Αναία, " Αναια 19.
άγαλμα 219. 287 . Αναίοι 19.
αγνίζω et αγίζω 131. 281. II . 109. αναπότομαι φόβω 321 .
255. 257 . ανασπάν θύραν 299. 11. 273.
άγος 231 . άνευ 96.
αδάκρυτος 248 . ανήρ Ιonga penultima 230..
αδελφός i. g. όμοιος 131. ανήρ pro pronomine 230..
άζηλος II. 73 . ανήρ πόλεως , δήμου 145 .
Atons trisyllab . II. 281. ανιάν τινά το 186 .
αίθρια 157. Π . 134. ανίεσθαι οργής 221.
αιματόεις 183. ανολβος 272. 326 .
αισχροκέρδεια 276, 11. 251 . åvti pleonastice 130. II. 108.
αίτιος cum infinitiνα 296 . ανταμύνεσθαι 208 .
ακά μαντες ΙΙ. 170. ανύτω SC. οδόν 136. 238 .
ακούειν obtemperare 111.. απαλλάττομαι 167 .
ακούειν dici 242.. απειλέω τινα τι 186.
ακοσμέω 216 . άπιστέω pro απειθέα 135.
αλάστορος 265. ΙΙ. 241 . απολύομαι 310.
αληθες ; ironice 229 . απόρρητος 107 .
αλλά γάρ ΙΙ . 139 . άπο δυτήρος 265 .
αλλ ' ει 254 . απ' ουρανόθεν 117.
αλλα νυν et similia 187 .. αποστάζειν 261.
αλλάττω 259 . άπρακτος 273 .
άλσος 244 . άπτειν 106. Π. 83.
αμάν ΙΙ. 168 . άρα μη 205. cf. Platon. Criton »
αμέριοι 236 . C. 4 .
αμύνειν νόμοις 215. αρέσκεται τι μου 178 .
äv duplex 173. "Agns producta penultima 124.
 XII ÍNDEX GRAECU S.

αρκώ θνησκούσ' εγώ 186 . γε 224. in respondendo 150..

αρκεϊν ΙΙ. 303. γε et δε confusa 180 ..
αρμόζειν intransitive 322 .. γέ τοι 278.
äpovpa genitalia 191 . γ8 μέν του 177 .
άρχειν chorean incipere 127.. ye duplex II. 198 .
άτα , άται ΙΙ. 155. γεύομαι 193. 270.
ärn et äyn confusa II. 73. γηράω active 199..
άτη et άλη confusa ΙΙ. 175. γύαι genitalia 191..
άτερ 96. ΙΙ. 71. 300 .
ατιμάζω τινά τινος 102 .. 4.
ατίμητος 249 .
δάκρυ praef . VΙΙ.
aitis et aŭ 129.
αυλαί 235 . δακρύων πηγαι, νάματα 213 .
δε pro αλλα 104.
αυτάδελφος 95.
δε in auspicanda narratione 130 ..
αυτόγνωτος 248 .
300 .
αυτόνομος 240. ,
αυτόπρεμνος 220 . δε pro γάρ 130. 300 .
αυτός et ούτος 175. δε in apodosi 178..
δέκατος αυτός 18.
αυτός num pro και αυτός ΙΙ. 226.
αυτόχειρ 296. 11, 271. δέμας periphrastice 259..
αύτως et αύτως 113, δεννάζω ΙΙ. 199.
δεξιώσειρος 124 .
αφειδέω 165 .
δεξιόδειρος ΙΙ, 102 .
άχνυμαι τι ΙΙ, 177.
άιος 166. δηλούν ηum pro δηλον είναι 101 .
174 .
δια δίκης ιέναι et similia 225. ΙΙ.
Β.
197.
βάπτειν et κάμπτειν confusa ΙΙ. διδάσκεσθαι 156.
181 . δια στέρνων έχειν 207 .
βαλβίδες 122. Διός όμβρος 157. Π . 303 .
βασιληΐς 258. διδόναι τι 222.
βέλη Διός 156. δόκησις 150. δόκησις et δόξα 150.
βιάζομαι passive 111 ., δ ' ούν 217.
βλάστειν , βλαστείν ΙΙ. 162 . δόρυ i. 4. μάχη 212.
βλέπειν et κλέπτειν confissa 11. δράκων Thebani 120. ΙΙ. 95 .
181 . δράσαντα παθείν ΙΙ. 226.
βλέφαρον αμέρας sol 116. δρών και substantive 137.
βοηθείν νόμοις , πόλει 215. ΙΙ. 305 . δυοϊν sc. έτερον 172. ΙΙ. 148.
βροτοί 245 . δυσμενής τινος 131 .

Γ. Ε.
γάρ ηumlich 130 .. εαυτούς pro αλλήλους 11. 103 .
γάρ transpositum ΙΙ . 183 .. εγκρατής τίνος 220 .
1 INDEX GRA E CUS.
si omissum 136.
si cum coniunctivo II. 187.
είκειν C. gen , et dat . 221 .
žiui c . adverbiis constructum 206 .
εισαλλεσθαι 326 .
sisopāv cum voluptate adspicere II.
81 .
εκ post 126 .
εκ pro εν 164 .
έκ τινος αuctore aliquo 304. ΙΙ. 227.
έκαστος ex ουδείς supplendum 140.
εκπέμπειν pro μεταπέμπεσθαι 101.
ελελίχθων 126.
έλκος dolor 209 ,,
εμπίπτειν τινί 233 .
šv redundare videtur 270 .
έν τινι indice aliqτιο 187. ΙΙ. 281 .
έν χρόνω 167.
ενοδία θεός 301 .
επαίνου άξιος probabilis 211 .
επεί c. coniunctiνο 272 .
έπει pro αφ ' ού 101.
έπειτα το i . g . το νύν 201 .
επαρκέω 203 .
επήβολος II . 151.
επί 188. 229. ΙΙ . 305 .
επι ξυρού τύχης 268 .
έπι κακοίς κακά 318.
επιρροθέω τινί 144 .
επισκήπτω 322 .
επιτρέπειν 135 .
επίχειρα 239.
επιχωρεϊν 135 .
έπος 102. 109 .
επόψιος 275 .
ερέσσω αnimo volvere 128 .
έρκιος, έρκειος 176. 11. 151 .
έρπει ex δέπει confusa 203 ..
ές πόλιν 308 .
ευάζω 291 .
εύιον πυρ 262 .
ευνής λέχος 167 .
έφαγνίζω vide αγνίζω .
XIII
έφυμνεϊν exsecrari 320 ..
έχω pro ανέχω 166 .
έχων τε και κεκτημένος 315.
Ζ .
Snown II. 73.
ζη 11. 271 .
Η .
ή post genitivum qui comparati
νιm sequitur 282. ΙΙ. 258. 288.
ήδειν et reliquae eius formae 11 .
75 .
'Ηδωνοί et " Ηδωνες 263.
ηλεκτρον 274. ηλεκτρον et ηλεκ
τρος ΙΙ . 250 .
ήνεμόεις 136.
ήνεσχόμην, ήνσχόμην ΙΙ . 149 .
τρόμην et ηράμην 252 .
Faldoi frondes oleaginae II. 275 .
θάλπος γιlneris 282 .
Θηβαίος Π. 264 .
θηρίον non poeticum' ΙΙ. 132 .
Ι.
4 et s confusa 121 .
ι dativi elisam 202 ..
ispos prima producta 248.
άλλεσθαι , εϊλεσθαι Ι. 131 .
μερος 237.
106 terminatio monosyll. 239 .
ισόθεος prima longa 243..
ίσος λαχείν 181.
ιστάναι βασιλέα 212.
ίστασθαι 146 :
έστω Ζεύς 130. ΙΙ . 302 .
Κ .
καθαγνίζω vide αγνίζω.
καθαιρεϊν 143 .
 XIV INDEX GRA ECU S.

και transpositum 143 ..

και 188. 231. 255. 284. 300. ΙΙ. 274 .
démos sepulorum 320.
- nal quod aliud nai sequi exspe λέω - et λέως unde 284 ..
ctaveris 146. 153. λέως τηonosyll. 127.
και – δε 167 .
λιμήν 269. λιμήν " Αιδου 317.
κα/ - kai ut itα 192. λύειν 106. ΙΙ. 83.
και με, και αμέ, και με 143. bis.
λύειν βλέφαρα , γούνατα 320. 11.
και μήν ΙΙ. 161. 290. 291 .
και τα και τα ΙΙ. 287 . M.
κακά κακών 316.
κακοίς συνείναι et, similia 321 . μάλιστα immerhin 152..
κακόνους τινός 131, μάντεων υπέρτερον 205 .
κάλλιστα 324 . μεγάλη γλώσσα 121 .
καλυπτός ΙΙ. 246 . μεγάλοι λόγοι 121. 326 .
καλχαίνω 102. ΙΙ. 75. μεγαλώνυμος 125. 287 .
καπνού σκιά 295. μέλειν obliegen 248 .
κάρα periphrastice 95. μέλλειν ΙΙ. 145.
κάρα σείειν 145, Mév et dé 212. non suis vocibus
κατάκρας 132. annexae 188. 205.
καταρρέπειν active 294 .. μεν, δε transpositis membris 212.
κατασχέθειν οργήν 302 . μέν . αιθις 302.
κατέρχεσθαι 132 . uév non sequente 86 205 .
κατηργυρωμένος corruptus 280. II . μέρος . το σαν μέρος 278 .
254 . μετάστασις νόου 222.
κάτωθεν ηum pro κάτω 280 . μέτεστί μοι τινος. 108. 280 .
κεκτημένος κακά 315. μετοικία 250 .
κευθειν neutrali significata 250. un ex seqnenti negatione sup
κηκίς 270. ΙΙ . 245. plendum II. 184 .
κλαυτός et κλαυστός Π. 80. μη ού 257.
κλαίω 136. un et où II. 185.
rý pleonastice post verba negandi
κλέπτομαι 216 .
κλοπεύς ΙΙ. 152 . 140 .
κνώδοντες 306 . μηδείς ών et μηδέν ών 323.
κοιμήματά τινι 247 . το μηδέν 137.
κοινός 95. 110. μήκος χαράς 161 .
κομψεύειν 150. ΙΙ. 127 . μηροί et μηρία 271 .
κοσμείσθαι 215. Η . 180 . μήτε et μηδέ ΙΙ. 156 .
κρεμάννυσθαι , tormenti genus μήτε – μήτε, ούτε – ούτε 219. ΙΙ .
148 . 184 .
μιτώδης et μιτρώδης 305 .
κτάσθαι δυσσέβειαν 254 .
κτήμα "Έρωτος 233. ΙΙ. 204 . μνήμα 310 .
κτήματα pro πλούσιοι Π. 205 . μόνος i. g . έρημος 241 .
κωτίλλω 229. ΙΙ . 199 . Móvov subaudiendum II. 156 .
 INDEX GRA ECU S.
Ν.
v éppedx. sequente muta oum liqui-
da 251 .
κεκρός εν ζωσι 245.
LEXUS cadaver 104 .
νέκυς θανών 180.
νέμειν τινί πλέον etc. 207.
νέος monosyllab . 127.
VEOSTÓS cum masculino iunctum
302 .
νεοχμός media correpta 128..
νέως et similia monosyllaba 127..
νηλεής 301 ,
νόμος 201 .
νόμισμα 146 .
νούς φρενών 282 .
νυν vocali longa 219..
νυν γε καχθές 171 .
νυν τε και τότε ΙΙ. 107.
Ξ.
ξύν et inde composita vide in συν.
ξυρόν τύχης 269 .
0.
-όθεν , -εόθεν 1 , 89 .
olos 244.
οιτος κακών et similia 246 .
ολιγοστός 204 .
ομοίον ώστε 193 .
οία – oίoις 244 .
όμβρος 26Ο . ΙΙ. 234 .
ομού pro εγγύς 298 ..
όνομά τινος pro ipso homine 109 ,, παρεϊναι εκ τόπου 298 .
όντες i. g. παρόντες 285. ΙΙ. 260 . παρείρε 159. 11.
οργή 156.
ορθόπους mons 267 .
ορθούν , ορθούσθαι 214. 11. 180 .
όστις 272 .
όστις ή pro όστις άν ή ΙΙ . 192 .
όστις pro όστισουν 11. 65 .
XV
όσω ο. superlat. 111 .
ότε φuoniam 129.
oỦ in fine versus 115.
ου et μή ΙΙ. 185 .
où ex sequente negatione sup
plendum II. 184.
ou repetitum 97.
ovdaná ultima correpta 241 .
ουδ' αν 224 ,
ουδ' ως 275.
ουδείς ών et ουδέν ών 323 .
ουκ άν γε ΙΙ. 198.
σίκ έστιν ως 227 .
ούκουν γε 150.
ουλόμενος et ολόμενος 243 .
ουράνιος 166. Ι. 143 .
ούτε – ούτε pro ή - ή 98. 99. 294 .
ΙΙ. 268 .
ούτε –ού 138.
ούτε – τε 230 .
ούτις έστιν όστις 253 .
ούτις et ουδείς 169 .
ούτοι γε 227.
ούτως igitur 215 .
Π.
náyxolvov dictum tralatitium 275 .
πάγκοινος 288. ΙΙ. 262.
παθόντα μαθείν ΙΙ . 225.
παίδες πepotes 129 .
πάντα pro adverbio 131 .,
πανταχη quoquomodo 205 .
παντελείς omnes 271.
πάρεδρος 237.
ιν 136.
παρενείρειν ΙΙ. 136 .
πάρεστι non multum diferi 283.
παρέχω τρόπους 222 .
Παρνησός πήο σ Π . 264 .
παρ'.ουδέν 11. 82 .
παρών ΙΙ. 274 .
XVI INDEX GRA ECUS.

πάς pro άστικούν 130 . δίπτειν , διπτείν ΙΙ. 101 :

πέμπειν, εκπέμπειν pro μεταπέμ- δέπει et έρπει confusa 203. 1
πεσθαι 101. ρέπειν 203. 223 .
περιβαίνω circumsonare 303. ΙΙ . 307 . διπαι ψυχής 255., 1
περισσός 112.
Σ.
πηγή δακρύων 213.
πίπτειν έν τινι 233. Π. 207 . σ et θ. Confusa 121. σ et ι ειιb
adny v supplendum 321. scriptum confusa 121. 200.
πλέον ποίω et similia 107 . σαίνω 303 .
πλείονες οι 348 . ochos turba civilis 128.
πλήρης maculatus 271 .. oós quod tu crepas 191.
πόδες navigii 220.. στερήσεται passive 133 .
ποϊ pro πού 107. στήναι (καλώς) 293 .
πολίζω i. g. πολέω 246. ΙΙ. 217 . στοχάζομαι 137.
πολλοί και σοφοί ΙΙ . 226. στρέφειν elliptice 221..
σα πολλά pro adverbio 215.. στύφλος 138 .
πωλυώνυμος 287 . συγγνώναι 254 .
πότμος τινί 247. ΙΙ . 218 . συγκέκραμαι κακοίς et similia 321 .
πρίασθαι τί τινι 295 . συν μάχη 213 .
apo et natpo confusa 257 . συν χρόνω 147 .
προ χειρών 315. συνειδέναι culpae ειδί conscium esse
πρό in compositis 204 ,, 141 .
πρό et πρός confusa 274 .. σύνοικος κακοίς 321 .
προγενείς 257. συντέμνω 284 .
προέχομαι II , 86 . σχήμα ΙΙ. 271.
πρός de ratione , non de causga σχολή γ ' άν 161.
109 . σώζειν τινός 294 .
προς χάριν 104 . σώμα periphrastice 214..
προς ταύτα immerhin 209 .
προςαυρεϊν 203. ΙΙ . 174 . Τ.
πρόσκειμαι 115 . τα και τα ΙΙ, 287.
προσκοπείν τινος 217 : τα τε και τα ΙΙ. 287 .
προοπτύσσομαι cum dativo 307 . τα μέν – άλλα δε ΙΙ. 101.
πυρ θερμόν 203 . ταλις Η . 176 .
πτύειν προσώπω 306. ΙΙ. 278 . τανταλέω 123 .
πτύειν , προςπτύειν 209 . σε 209 , 213.
πυρπνέοντες, πυρπνείοντες ΙΙ . 265 . τε et δε 294. 283 .
καί 299. 287. 281 .
Ρ.
τε - και simul ας II . 273. }
e producit syllabam antegressam réin dona 124. II, 102.
149 . τέλη νυμφικά 308 .
ρεθος 183 . τελεία ψήφος 205 .
 INDEX
τηλικόςδε 223 .
Τηρείος ΙΙ. 264 .
τί δαί 149 .
τίθημι ΙΙ. 271 .
τί τούτο λέγεις 100 .
τιμάν τινά τινος 102.
τιμάν χάριν 180.
τις pro άστις 139.
TiS repetitum 218.
τις significat praesentem aliφuem
228. 275.
tou in sententia communi 138.
τοξεύειν cum genitivo 273 ..
τοξεύματα καρδίας 282. ΙΙ. 257.
τούτο μέν -- είτα ΙΙ. 85.
τούτων dafür 172. 280 ..
τρέφειν pro έχειν 251.
τριπόλιστος 246. ΙΙ. 217.
τρις ΙΙ . 218.
τρόχος et τροχός 278. Η . 252.
τυμβεύειν neutrali significatu 249.
ΙΙ. 220.
τύραννος adiectivum 295 ..
Τρώϊος, Τρόϊα ΙΙ . 264 .
Υ .
υβρίζω τινά το 186 .
υγρός 307 .
οιάσι , υιέσι 11. 163.
υπέρ in compositis 204 ..
υπεραλγείν 204 .
υπερδραμεϊν 168 .
υπερόπτης τινί 122.
υπήνεμος 164. ΙΙ. 142.
υπίλλειν 179 .
υπό 11 , 129 . sa
GRAECUS. XVII
φάος λεύσσειν 196 .
φέρειν et φέρεσθαι 173 .
φέρειν νούν 283.
φέρειν ηuntiare 296 ..
φεύγειν 141 .
φονάω ΙΙ . 93.
opovɛīv sapere 252.
φυτεύω, φιτύω 208. ΙΙ . 177.
φύσις 154 .
Χ .
χολαι in sacrificiis ΙΙ . 245 .
χορεύειν ΙΙ. 268 .
xeń utile est 249.
χρή εμοί 224.
xeñvar de homine 153..
χρησθείς 102. ΙΙ. 77.
χρόνω , τω χρόνω 147.
χρύσεος prima correpta 117 .
χρυσόρυτος uno ρ 260 .
χωρίς 96. 179 .
Φ .
ψεύδειν i. g. ψευδοποιεϊν 161.
ψυχρός 114. ΙΙ. 87.
Ω.
wdns terminatio adiectivorum 305 .
ών omissum post κυρεϊν , τυγχάνειν
176.
ως άν ΙΙ. 112. sq .
ως έχω statim 285 ..
ως έμοί 294.
ωφελεϊν τοϊς θανούσι 189 .
ωφελεϊν C. datiνο 189. ΙΙ. 101 .
 II . IN DE
DE X
X LA TINUS .
IN
A.
Accusativus sine verbo , a quo
pendeat 133. 192. II . 210 .
Accus. pro materiali casu 105.
Aditus in scenam 44. 47 .
Adiectivum non suo nomini ad-
aptatum 236.
Adiectivum pro adverbio 296. 320 .
Adverbium pro adiectivo 206. II.
177.
Aeschylus, quo anno natus sit 32.
Anaea 19.
Aoristus pro plusquamperfecto 129.
Aoristus num significet solere 326.
Aquilae et draconis certamen 120 .
Articulus 131. in fine versus 164.
II. 142,
Articulus ante comparatiyum 148 .
II. 125.
Articulus pro pronomine 126.
B.
Bacchus mysticus II. 265.
Bacchus siderum dux 292.
Bacchi cultus in Parnasso 289.
LAT
C.
Choriambi arsis soluta II. 212.
Constructio ad sensum 192. 269.
272.
Coryciae Nymphae 289. II. 262.
Cyaneae II. 236 .
D.
Danaae cista 259.
Dativus propter 161.
Datiyus cum verbis veniendi II .
120 .
Dativus pro adverbio 198 .
Dativi quidanı usus 218.
Dirce fons 117. II, 301.
Duplex interrogandi particula 96 .
II. 65 .
Dnplices nominativi formae 199.
Duplex apodosis 218 .
E.
Effectus actionis tamquam obie
ctum yerbo adiicitur 213.
Elisio in fine versus 273. II, 248 .
Epithetorum collocatio 195 .
 IND E X LA TINU S. XIX
Est locus ibi 263. 29. Vide Boeckh . Corp. In
Euripides quo anno natus 32.
script. I. p. 352. b. Ruhnk. ad .
mortuus 36 . Tim. p. 183.

F.

Peminina forma adiectivorum ge- 1 Nemo ante moſtem beatus II. 269.
neris communis II. 180 . Niobe 241.
Futuri medii pro futuro passivi Nomen relativo postpositum 163.
exempla 133. Nomina in evs II. 152.
Nominativi absoluti 139.
G. Nysa urbs 290. II. 263.
Genitivus post verbalia 266. 273. 1
Genitivus post comparativum et O.
superlativum 116. Octaetris Metonis 26.
Genitivus significat Tepi Tivos 100. Omina ex flamma hausta 270.
Genitivus duplex ab una voce sus Optativus sine av 151. 199. 212.
+ pensus 299.
Optativτις ευκτικός 178..
Genitiyus explicativus 120. 203. Optativi in al forma II, 143.
Ordalia 142.
I.
P.
Infinitivi explicandi caussa adiecti
109. Pactiones Euboicae 10.
Infinitivus pro verbo finito 225 . Participium praesentis aoristice
Insultare iacenti 272 . 178.
Interrupta oratio 314. II. 286 . Phinidae 264.
Ionicae formae in trimetro 114. Praepositio alteri demum membro
263, 308. II. 175. adiecta 158. II. 135.
Productio 'arsis vi 122. 243, 248 .
L. Producta brevis syllaba ante mu
tam cum liquida 251.
Libationes 167. II. 144 .
Prolepsis 104. 117, 132. 206. 167.
248. 265. 271. 299, 320.
M. Pronomen sine yi positum 177.

Menoecus et Megareus 41. R.

Mori melius, quam misere vivere
II, 148 . Ruere active 294.
Muita cum liquida 251. II. 124.
Morychides archon 13. Dindor S.
fius male scribit hoc nomen Salmydessus II. 238.
Mopexions apud Diodor. XII, Samium bellum 8. sq.
***
XX INDEX LATIN US.
Sophocles quo anno natus 27 .
mortuus 30. Eius prima com
missio 29. fabularum eins nu
merus 7.
Sophocles quot sint 3.
T.
Thesei expeditio contra Thebas 42.
Thucydides est Alopecensis 17.
III. INDEX
qui aut emendantur aut explicantur.
A.
Aeschylus Agamemnone 152.
Choeph. II. 184. Penelop. II.
79. Pers. IL. 190. Supplic. 141.
Archilochus II. 175
Athenaeus 316. II, 194.
Aristophanes Acharn . 301, Avibus
152. 278. 301. II. 184.
C.
Cicero Laelio II. 157, de orat. II.
192. pro Milone II . 192.
Cornelius Nepos II. 192.
D.
Diodorus 12.
Transitus a singulari ad pluralem
et vicissim 220. 295 .
V.
Venti pro cupiditatibus 123. 255.
Verbalia cum casni verbi sui 236 .
Verbalia activo et passivo signi
ficatn 162.
Verbum finitum pro participio
145. II.
SCRIPTORUM
E.
Euripides Alcest. II. 230. Bacch .'
II. 200. Hecub . II. 117. Helena
II. 230. Hippol. 242. II. 228 .
Iphig. Aul. II. 231. Iphig. Taur.
II . 228. Medea 147. Phoen. II.
113. 228. 230. Troad. 211. II.
184. 229. Fragm . II. 210 .
G.
Grammatici Dindorfii II. 79.
H.
Herodotus 103.
Homerus Iliad . 222. II. 160. 195 .
Odyss. II. 160 .
1
 1

INDEX SCRIPTORUM. XXI

1. 22. 36. 39. 42. 57. ad Oed.

Isaeus II. 184 .
Isocrates II. 65.
M.
Marmor Parium 30 .
0.
Ovidius Metamorph . II. 80. 129.
P.
Pindarns Olymp. 159. 269. 301 .
Plato Alcibiad . prior. 199. Alcib .
sec. 255. II. 192. Criton . II. 305.
Menon. 137. 227. II. 80. Phae
dro II. 77. 79. 139. Gorg. II.
192. Timaeo II. 132.
Plutarchus 3. II, 228.
S.
Scriptor vitae Sophoclis 2. 19. 32.
33.
Scholiastes ad Antigonam II. 6.9.
Col. 199.
Sophocles Aiace 189. 194. II. 113 .
116. bis . 193 .
Electra 173. 98. II, 229.
Philoct. 187. 152. 310. II. 114. :
130. 139. 140. 141. 228. 231 .
281 .
Phaedra 235 .
Thyest. II. 273 .
Trach. 190. II. 112. 197.
Oed. Col. 143. 190. 199. II, 114.
Oed. Reg. 184. II. 66. 112. 159.
189, 190. 192.228 . 230. bis, 286 .
Suidas 15. 29. II. 78 .
T.
Terentius Heatitontim . 315 .
Thucydides 17 ; II. 229.
Triclinius II. 128 .
V.
Virgilius Aen. 184 .
Xenophon Agesilao II. 159 .

IV . INDEX SCRIPTORUM

qui citantur in scholiis.

A. C.
Aeschylus Prom . 45. Pers. (in schol.
Callimachus 8. 18. 33. 35. 49.
AnTricl ) 141. Sept. Theb. 245.
acre.on 12.
Cratinus 24 .
/
XXII INDEX SCRIPTORUM .

E. N.

Euripides 37. Bacch . 52. 53. Me Nicander 11 .

dea 7. Fhoeniss. 10 . S.

H. Sophocles Electra 24. Hydropho

ris 4. Tympanist. 47.
Hesiodus 36. 53. Qed. R. 50.
Homerus Iliad, 11. 20. 21. 27. 31 .
34. 45. 47. 48. 52. 58. T.

Odyss. 4. 21. 49. Theocritus 22.

Theognis 25 .
M. Thucydides (in schol. Tricl.) 99.
Menander 13. 122 .
 CORRIGENDA QUAED A M.

In priori tomo.

p. 5. 1. 8. inf. scr. conspicuum .

- 19. 4. corruptel a e .
- 29. 12. Sup : ait. **) :
-31 . 1. scri- ptorum . Η
-46 . 11 . insere αρχιτεκτονικήν
- 63. 19. Scr . κευθε
- 70. ult. argumentum .

In textu.

V. 15 στρατός – V. 29. άκλαυτον ν.43 . χερι. V. 65. τους

V. 83. μη - V. 139. επενώμα – V. 161. πέμψας . - V. 219. μη
Κv. 244. ουκ ουν - V. 248 , τι φής ; τίς - V. 310. ένθεν - V. 405 .
το - V. 565. έτι. - V. 596. δόμοις » – V. 603. ακάμαντοι
V. 668. κακόν, - V. 700. πατρί ; - V.716. ως – V. 762. ταχύς :
V. 771. πρόθείς V. 791. θεσμών » V. 826. θεογεννης
V. 871. προ - V. 912. την V. 962. α V. 1020. Ινδικόν
V. 1063. καθήγνισαν vide syll . V. 1093. δόξα τηδ' επεστράφη
vide syll. V.1164 . και V.1195 . προς - V. 1252. χαράν.
V. 1259. λιμήν - V. 1291. σ ', εγώ -

In notis .

p. 99. 1. 12 . scr . αλγεινόν

- 100 . 6. Ai , 844
125. 18. 19. λάθεσθε
139 . 9. inf. contectus
V - 157. 7. sup: δρόσων τ ' απαλλ .
159 . 8. ab Erfurdtio pro a Schaefero
-176 . , 3. “ Ερκιον.
-201. 15. multimodis
-205 . 14 . Musgravius pro Erfurdtius
 p. 211 . 17. sup. scr. schol. min. pro Solgerus
- 239. 12. spondeus. Idem alibi repone.
- 241 . 8. inf. Pausan . I. 21. 3.
- 251 . 16. sup, dele exemplum : Electr. v . 557 .
252. 17. remotir
- 273. 19. corrigendo inveherent.
207. - 6. inf. extentis
- 319. 13 . sup. est pro et
IIIIIII

In altero tomo.

p . 37. not. l. 2. scr . p. 270.

79. 1. 19. TE
96 . 2. Spartiates
13. vasis
1

- 106 . 12 . δη pro γη
- 107 . 9. inf. και τότ '
- 143. 3. sup schol. pro Gl.
- 149. 7. έσχόμην pro έσχρόμην ..
 SCHOLIA LAURENTIANA

IN

Α Ν Τ Ι α Ο Ν Α Μ .

Τom .. II. A
1

1
1

1
1

1 1
1
.

1
1
 1,

SCHOLIA LAURENTIANA .

V. 1 . Ο κοινόν αυτάδελφον : Αυτάδελφον είπεν,

ότι έκ τών αυτών γεγόνασι. Πολλάκις δε ο Σοφοκλής επί
του αδελφού τίθησι το κοινόν , ως νύν. ['Αλλως. ] Επειδή
το αδελφός κοινώς λέγεται επί των μη εξ αμφοτέρων των
γονέων όντων αδελφών , επήγαγεν το αυτάδελφον , όπερ
παρίστησε τους εκ του αυτού πατρός και μητρός γεγονότας:
το δε κοινόν ο Σοφοκλής συνεχώς επί του αδελφού τίθησιν ,
οίον και εν ταϊς Υδροφόροις τέταχειν ,
πολύκoινoν Αμφιτρίταν,
αντί του , πολυάδελφον. [Εις το αυτό .] • Περιφραστικώς ,
αδελφή Ισμήνη. V. 2. Αρ' οίσθ ' ό τι Ζεύς : Το
και τι αντί του , ο ο . ο δε νούς • αρά γε έστι των απ
Οιδίποδος κακών , οποίον ουχί 4 ο Ζευς έτι ζώσαις ημίν
τελεϊ ; ως ει έλεγεν άρα έχει τι ο Ζευς τούτων των κακών
μείζον ποιήσαι εις ημάς ; είπεν δε διττώς: πρώτον μεν ο
Σ τι , έπειτα δε oπoίoν , αρκούντος θατέρου. V. 4. Ούτ'
άτης άτερ : Δίδυμος φησίν, ότι εν τούτοις το άτης άτερ
εναντίως συντέτακται τους συμφραζομένοις · λέγει γαρ ούτως
ουδέν γάρ έστιν ούτε αλγεινόν , ούτε ατηρών , ούτε αισχρών ,
και ουκ έχομεν ημείς: άτης άτερ δε εστι το αγαθόν. • Πε
ρισσόν δε εστι και το έτερον ου , ώστε ώσπερ απόφασιν

και το κοινόν τίθησιν R. Br. 4 ο Ζεύς ζώσαις ημϊν επιτε

b Haec in principio gl. prae λεϊ R. Br ..
cedentis R. Br.
€ περισσόν εστι το Br . qui
ο οποίον R. Br. mox τοϊς τραγικούς.
Α 2
 1

4 SCHOLIA

είναι σύνηθες δε τούτο τραγικούς . - V.7 . Και νύν τι

τούτ' αύ φασίν : Εγκλιτικώς προςενεκτέον *) το τι· ρύ
Σ
γάρ έστιν εν ερωτήσει ο λόγος, αλλ' εν αποφάσει αορί
στως. Ibid. Πανδήμω πόλει ] Πάση τη πόλει.
V.9. Ή σε λανθάνει : "Η λανθάνει σε τά των εχθρών
μηχανήματα επί τους φίλους ιόντα ; [ Εις το αυτό .] τα από
των εχθρών κακά εις ημάς στείχοντα. - V , 10. Πρός ]
Αντί τού επί.
V. 11. Φίλων ] Λείπει η περί. • Περί φίλων .
V. 14. Διπλή χερί : Τη υπ' αλλήλων · τούτο γάρ δηλοί
το διπλή , οίον , υπ' αλλήλων αναιρεθέντων των αδελφών.
- V. 15. Επει δε φρούδος: Αντί του , αφ' ού πε
πλεύκασιν " Έλληνες . " Όμηρος :
ο επεί Τροίης ιερόν πτολίεθρον [επερσε.]
Το δε φρούδος καθ' υπερβολήν είρηται . Ibid . Επεί ]
Αντί τού άφ ' ού. - V. 16. Ουδέν οίδ' υπέρτερον ]
1
Οίον , ουκ οίδα έν τίσιν είμι , ή έν άγαθοίς , ή εν κακοίς .
Ibid . “ Υπέρτερον ] 4 Αντί του πλέον. - V. 17.
Ατωμένη ] ' Ατη συνεχομένη.
V. 18. Ήιδειν καλώς : Αντί του, ήδεα και ήδειν σε
καλώς τα τοιαύτα μη πολυπραγμονούσαν. - V. 19. Τούδ'
oύνεκ ' εξέπεμπον : Αντί του , διά τούτό σε ήγαγον
ενταύθα το δε εξέπεμπον αντί του , μετεπεμπόμην.
V. 20. Καλχαίνουσα : Αντί του, πορφύρoυσα, και τετα
ραγμένως φροντίζουσα · κάλχη γάρ έστιν και η κόχλος της
πορφύρας , ήτις έκ του βυθού της θαλάσσης ανιούσα βά
πτει την καλλίστην πορφύραν · βπαρ ' δ και Κάλχας ο μάν

*) Scribendum est προενεκτέον. d ' In principio gl. praeced.

Vitium passim obvium , vide
not. ad L. Bos. Ellips. Gr. p .
605. SCHAEF.
4 η δε προς αντι της επι
ληπτέα R. Br.
• ίν ' η περί φίλων R. Br.
ο Οd. ά . 2. Supra pro πεπλεύ
κασιν P. E. em. πεφεύγασιν.
R. Br.
α αντα
e τοις τοιούτοις L.
F κόλχος L. De hac quidem
forma vide Schaefer, ad ' Schok.
Apoll. Rh. III. 859. C. W.
και αφ' ού R. Br .
 L A U R E N TI A N A. 5.

τις. [ Εις το αυτό και Φροντίζουσα . [ Εις το αυτό .] Εκ βά

θους τι μεριμνώσα , ως το βυσσοδομεύων .

Ου γαρ τάφου νών : Αντί τού , 6 ημών:

V. 21.
ο δε λόγος κατ ’ ερώτησιν. Ούτω προς το εξής: ου γαρ
των κασιγνήτων ημών τον μέν ετίμησε τάφω ο Κρέων, τον
δε ού ; V. 23. Συν δίκη χρησθείς δικαίο ] Δι
καία κρίσει χρησάμενος. - V. 26. Πολυνείκους νέκυν ]
Αντί του , αυτόν τον « Πολυνείκη . - V. 30. Θησαυ-
ρόν ] Έρμαιον , εύρημα. - Ibid. Προς χάριν βοράς ]
Προς τέρψιν τροφής.

V. 31. Τοιαύτα φασί : Το εξής : τοιαύτα φασί των

αγαθών Κρέοντα σοι κάμοι κεκηρυχέναι. Το δε λέγω γαρ
κάμε διά μέσου μετά πάθους ανεφώνησεν · λέγω γάρ , φησίν ,
ότι κάμε προςπεριείληφε τα κηρύγματι έτι γαρ και εμαυ
την εν τοις ζώσι καταριθμώ. V.31 . « ' Αγαθόν : Εν
ειρωνεία . Ibid . Λέγω γάρ καμέ ] : Είπερ δεί κάμε
συγκαταριθμείσθαι εν τοίς ζώσιν. Ibid . Κηρύξαντ '
έχειν ] Αντί τού , κεκηρυχέναι , και ως το , σιγήσας έχω ,
αντί του , σιγώ. V. 33. Νεϊσθαι] Αντί του , και ηγεί
σθαι, πορεύεσθαι . V. 35. Ούχ ως παρ' ουδέν : Ουκ
ως έτυχεν έχειν το πράγμα , αντί του , ουκ εντελώς και ως
πάρεργον , αλλ ' ως μέγα. " Η ούτως· ουχ ως ουδέν , αλλά
μέγα . - V. 38. Εσθλών ] i Λείπει γονέων , ίν ' ή , έσ
Φλών γονέων .

V. 39. Τί δ ' ώ ταλαΐφρον : Το εξής: τί δε άν σοι

εγώ προσθείμην πλέον και αντί του , σοί γενοίμην χρήσιμος,
εί ταύτα ούτως έχοι , λύουσα τον νόμον και θάπτουσα τον

a Gl. om . R. Br. λέγει δε · είπερ δεί καμέ συγκατα

και ημϊν R. Br.
ο αντί του δικαία R. Br .
a Πολυνείκην R. Br .
€ το δε αγαθών R. Br.
f Hanc gli h . l. m . R. Br.
qui post ávrà coő olyam addunt,
ριθμείσθαι εν τοις ζώσι .
g xai L.
h ηγείσθαι tantum H. πο
ρεύεσθαι tantum Br. quoi iu
L. a. 1. Υ.
1 G1 , σιιι . Βr .
6 SCHOLI A

αδελφών ; Ει δε γρ. ή 4' φάπτούσα , αντί του , λύουσα τον

νόμον , ή D βεβαιούσα αυτόν. - Ibid. El τάδ' εν τού
τοις ] • Eί ταύτα Κρέων εκελευσε . - V, 40. Προς θεί
μην : Αντί του , ποιήσαιμι . - V.42 . Εκ τούτου ήδη το
ήθος όρα , κινδύνευμα καλούσης το έργον . το δε πού γνώ
μης πότ' εί, ως αδυνάτοις επιχειρούσης λέγει . V. 44 .
Toν απαγορευμένος και κεκωλυμένον υπό της πόλεως τολ
μάς θάπτειν σύ ;
V. 45. Τον γούν εμόν και τον σόν : Ει μη συ
θέλεις θάπτειν , εγώ τούτο ποιήσω μόνη. "Η ούτω · κάν
μη προσποιή αυτών είναι σον αδελφών , αλλ' αλλοτριοϊς
σαυτήν της συγγενείας , εγώ θάψω τον εμόν και σον αδελ
φόν . Δίδυμος δέ φησίν υπό των υπομνηματιστών τον εξής
στίχον νενοθεύσθαι. V.47. Ω σχετλία Κρέοντος :
Αι αντιλογίαι δηλαί εισιν ' η μεν γαρ τα πράγματι * ) , η
δε τη οικειότητι ακολουθεί . - V.48 . 'Αλλ' ουδέν αυτή
των εμών : Ου μέτεστιν αυτω είργειν με από των εμών.
"Η ούτως · ου 4 μέτεστιν αυτά τα ημέτερα βουλεύματα
είργειν.
V. 49. Πατήρ ως νων απεχθής: Τας συμφοράς
σκόπησον του παντός γένους , και πως ο πατήρ ακλεής
απώλετο · ου μόνον δε άκλεις, αλλά και απεχθής , διά τον
γενόμενον λοιμόν. V. 51. Προς αυτοφώρων άμ
πλακημάτων : Αυτός γαρ εαυτόν εφόρασεν , και έγνω
συνών τη μητρί : ή αν αυτός επόπτης εγένετο· ή των φανε
ρών και πάσιν εγνωσμένων. V, 53. Διπλούν έπος ]
Διπλούν όνομα έχουσα , μήτηρ τε και γυνή. - V.54. 'Αρτά
ναισι] ' Αγχώναις. Ibid . Λωβάται] 'Αφανίζει,απόλλυσιν,

a θάπτουσα L. Se1 participii c Hanc gl. cum sey om . R.

prima litera in rasura est. P.E.
θάπτουσα R. 'φάπτουσα Β ', quί
iu cod. A. Scholion ita se cri
plum iny:nisse ait. Canterus
coniecit ή τάττουσα , ut τάττειν
sit i q . B & 30.1oïv C. W.
και επιβεβαιούσα R. Β
* ) Facile vid's scribendum
esse προςτάγματι . Cf. schol . ad
Y, 844 et 861. C. V.
4 μετην R. Br.
€ o om. R. et Inox ακλεως,
et sic L. pr.
 L A U RE N T I A N A.

V. 58. Μόνα ] Μηδενός επικούρου όντος ημίν.

V. 59. Eί νόμου βία ψήφον τυράννων : Ει την γε
νομένην ψήφον των τυράννων τη του νόμου ανάγκη παρα
βαίημεν · τουτέστιν, εί την εξουσίαν την εκ των νόμων τοίς
τυράννους επομένην παραβαίημεν. V. 60. Κράτη ]
Τας βασιλείας. - V. 61. Αλλ' εννοείν χρή τούτο
μέν : Πρώτον μεν ότι ασθενείς εσμεν εκ φύσεως , καθο
Η
γυναίκες έπειτα και υπό της τύχης ασθενέστεραι , καθο
b ασθενέστεραι. [ Εις το αυτό .] Παρά το Ευριπίδου :
Γυνή γαρ τάλλα [μέν] φόβου πλέα ,
C
κακή δ ' ες αλκήν , και σίδηρον ειςοράν .
V. 64. 'Αλγίονα ] Λυπηρότερα . [Εις το αυτό .] 1 λείπει
ώστε ακούειν ταύτα , και τα τούτων χείρονα .
V. 65. Τους υπό χθονός : "Η τον Πολυνείκη , ή
τους χθονίους δαίμονας · πιθανώς δε και του πρέποντος
εφρόντισε " φησί γάρ, ότι απολογήσομαι τους κατά χθονός.-
V. 66. Ξύγγνοιαν ίσχειν : Συγγνώμην έχειν , ότι βία
πράσσω ταύτα . - . V. 67. Τοΐς εν τέλει : Τοϊς βασι
λεύσι . Ibid . Το γαρ περισσα πράσσειν : Γνωμο
λογικώς απαλλάττεται το γαρ παρά δύναμίν τι πράττειν ,
ηλίθιον.
V. 69. Ούτ ' αν κελεύσαιμ' , ούτ ' αν εί θέλοις
Ι
έτι πράσσειν , εμού ή αν ηδέως δρώης μέτα : Το
τέλειον , ούτ' άν • κελεύσαιμι · το δε εξής: ούτε εί θέλους
πράττειν έμού μέτα , ηδέως αν δρώης. Δαιμόνιον δε το
ήθος. Φησίν , ούτε σε αναγκάσω · αλλ' ούτ ' , αν θέλους ,
ήδέως έξομαι σου την επικουρίαν . V. 71. Αλλ ' ίσ9 '
οποία σοι δοκεί] Γίγνωσκε οποία συ θέλεις , το πεί

4 μηδενός δηλονότι R. Br. grammiticus: cavendum ue li

lerae KΕ.ΙΕΥΣΑΙΜ ' pro κε
b υποτεταγμέναι Fr. Erf. Μox
δ λεύσαι με accipiantur , ecd nm
Η Ειριπ L. Ευριπίδειον R. Br. scilicet errore quo legitur in
Versus est Medi 263 .
Aldina πρόσφορον ακούσαι μ '
C κακή τ ’ Βr. έπος Eι . 27. P. E.
4 λείπει δε το R. Br f θέλης Βr. Μox ανέξομαι
• κελεύσαιμεν L. Hoc dicit R. Br .
 8 SCHOLIA

θεσθαι τοϊς τυράννους · ή τοιαύτη γενού, οποία και βούλει,

V.72. Καλόν μοι τούτο ποιούση : « Θαψούση τον
αδελφόν · αντί του , καλός μοι έσται και υπέρ αδελφού θάνα
τος , τουτέστιν ευκλεέστατος . *)
V. 74 , “Όσια πανουργήσασα : Δίκαια μετά παν
ουργίας εργασαμένη , ως αυτή λέγεις: επεί προείπεν ,
το γάρ
περισσά πράσσειν ουκ έχει νούν ουδένα .
" Η ούτως· όσια πανουργήσασα, αντί του , ευσεβώς πάντα
εργασαμένη. V. 75. Τοΐς κάτω των ενθάδε : Γεν
ναϊον και τούτο , είς υποθήκας συντελούν της μετά ταύτα
επιδημίας, ότι δεϊ ευ τίθεσθαι , μεμνημένον εκείνου του
χρόνου , και ότι δεϊ λόγον υποσχεϊν κάτω . 'Επεμβεβληται
δε ταύτα τοϊς ποιήμασιν ουκ αχρείως , εις ευσέβειαν προ
τρεπόμενα. V. 77. Tα των θεών έντιμ ’ ατιμά
σασ' [ έχε ] : Τα παρά θεοίς τίμια ατίμαζε τετίμηται
γαρ παρά θεούς , και όσιον νενόμισται το θάπτειν νεκρούς:
1
οίς μάλλον δεί πείθεσθαι , ή τοΐς του Κρέοντος κηρύγμασιν.
V. 80. Συ μεν τάδ' άν προύχοιο : Συ μεν τοι
αύτα προφασίζου · τάς γαρ προφάσεις προχάνας εκάλουν,
ως και Καλλίμαχος "
O
άγραδετω πάσησιν επί προχάναισιν έφοίτα .
4 εν τω γ Αιτιών. Η συ ταύτα προβάλλου · ή , συ μεν
τούτοις αν σαυτήν σκεπάζοις . Ibid. Εγώ δε δή τά
φον ] Τούτο ήδη της προθυμίας αυξητικόν. V. 82 .
Οί μοι ταλαίνης : Φιλόστοργον και ταύτης το ήθος,

4 Sic L. θαπτούση R. Br. iecturam praeoccupatam video

*) ευκλεέστερος Erf.
b μέντοι ταύτα R. Br.
ο αγραδετω (sic) L. 'Αγροδέτω
R. dypóvde Br. e Toupii ( in
epist. crit. p. 481.) emend. Fa
cile vides 8cribendum esse άγραδέ
Tol (ol. Apolloniun de adverbs.
μ. 594. 616. 617. ) , quam con
a l'h , Butimanno sr. gr. II . p .
275. not. C. W. Mox προ
χαναισιν L. προχάνησιν R. Br .
d τρίτω των αιτίων R. Br.
Vid . Fragm . Bentl. XXVI. Tūv
'Ελεγειών scripsisse scholiastane
suspicatur Valckenarius in Elek.
Callil» . p. 22.3. C. W.
 LAUREN TIAN A. 9

αλλ ' ευλαβές · δέδοικεν ούν και περί τη αδελφή , και ανα
βοά περιπαθώς . - V. 83. Πότμον ] γρ. βίον .
V. 86. Οι μοι καταύδα : Διά τούτου δηλοί , ότι
εφ ' οίς ποιώ αγάλλομαι . Πάσιν οίν απάγγελλε αυτά :
άμα δε και έφυβρίζει εν οις δοκεϊ αυτή προςχαρίζεσθαι .
V. 88. Θερμήν επί ψυχροΐσι ] 'Επί αδυνάτοις νεα
νιεύη , και επί αηδέσι τέρπη την ψυχήν . V. 89. οίς
μάλιστ ' άδειν με χρή : Τη των θεών οσία , δια το
θάπτειν τον νεκρόν , και μάλιστα αδελφόν . V. 90. Εί
και δυνήση ν' αλλ' αμηχάνων: Eί και δυνήση αρέ
σκειν · αλλ ' 2 αμηχάνων εράς. V. 91. Ουκούν όταν
δή μη σθένω : “Όταν αδυνατήσω, τότε παύσομαι νύν δε
αναγκαίον επιχειρείν . V.92 . Ουδε επιβάλλειν τοϊς άμη
χάνοις καλόν εστι .
V. 94. Προςκείση δίκη : Αντί του δικαίως , ως
και ημείς
έτι φαμεν εν τη συνηθεία, βία, αντί του βιαίως
ή η b προς τού δίκη εστίν , ίν ' ή ούτως πρός ο τω τη
δίκη απέχθεσθαι , και το θανόντι δυσμενής έση καλώς δε
το κείση , ίνα την μετά θάνατον αυτή προςγενησομένην
τιμωρίαν αινίξηται. V. 96. Πείσομαι γάρ ου το
σούτον ουδέν : Ουδέν δεινών, φησί , πείσομαι , όπερ με
της ευκλείας του καλού θανάτου αποστερήσει" αντί του,
ουδέν τηλικούτον κακόν πείσομαι , ώστε μη ου καλώς απο-
θανείν . V. 99. Ανους μέν έρκη : Ανοήτως μεν και
φιλοκινδύνως, πράττεις : ευνοϊκώς δε το θανόντι.
V. 100. Ακτίς αελίου : Σύνοδος τινών Θηβαίων
γερόντων , εξ ών και Χορός συνέστηκεν. Μετάπεμπτοι δε
εοίκασιν ούτοι υπό τού Κρέοντος γεγενήσθαι , έπει και τας
προφάσεις της εισόδου των Χορών 4 πιθανές είναι δεί :
και επειδή ο κατωρθώκασι τη προτεραία οι Θηβαίοι , και

και αμηχάνων και αδυνάτων ο το L R.

R. Br.
Ο πιθανως L.
b πρόσκείση τη δίκη συνάπτε
qui Br. Mihi scribendum vide
tur ή η προς αντί του και εστίν, • κατορθώκασι ή προτέρατ
ίν ' η cett. C. W, 9784 L.
Η
10 , SCHO
LIA

οι άριστοι πάντες των 'Αργείων ανήρηνται , είκότως περι

χαρείς εισι , και τη παρούση ημέρα ευχαριστούσιν. Ο δε
λόγος · ώ φίλη ημέρα παρά τας πρόσθεν ημέρας και φαιδρά
ημίν φανεΐσα. Ibid. Ακτίς ) • Αντί του ακτίν .
Ibil. Το κάλλιστον επταπύλη: Το το προς το φα
νέν. Το δε εξής : ώ της ακτίνος του ηλίου φώς, το φανές
ημϊν κάλλιστον , των προτέρων ημερών τούτο γαρ προς
ληπτέον.
V. 103. Ω χρυσέας αμέρας : • Ως ακτές της ημέ
ρας οφθαλμός · ο δε νούς · ώ καλλίστη ημέρα , εφάνης εν
Θήβαις , βάντα τον 'Αργολικός στρατόν τον λεύκασπιν παν
σαγία , τουτέστι πάση σαγη και σκευή χρησάμενον , 4 οξυ
τέρω κινήσασα χαλινή φυγάδα . Ibill . Ω χρυσέας
αμέρας βλέφαρον ] • Περιφραστικώς η ημέρα . - Ibid ..
Δίρκη , κρήνη και ποταμός Θηβών. V. 106. Λεύκα
σπιν ] Και ε Ευριπίδης:
λεύκασπιν εισορώμεν Αργείων στρατόν.
V. 107. Πανσαγία ] Συν πανοπλία . Ήτοι δε *) τον
'Αδραστoν φησίν, ή αφ' ενός το πλήθος δηλοί. - V. 108 .
Πρόδρομος : “ Υπέρ το δέον δραμόντα διά την φυγήν.
Ibid. 'Οξυτρω ] και Οξεί. Ibid . Κινήσασα χα
λινώ : Οίον παρασκευάσασα των χαλινών μετά σπουδής
εφάψασθαι , διά την οξυτέραν φυγήν.
V. 111. “Ον εφ ' ημετέρα γά : “Οντινα στρατόν 'Αρ
γείων , εξ αμφιλόγων νεικέων αρθείς , ήγαγεν ο Πολυνείκης ,
οίον , άμφιλογία χρησάμενος προς τον αδελφόν · διά βρα
χέων δε είπεν αυτό, ως γνωρίμου οισης της υποθέσεως.
Ibid . 'Αρθεις νεικέων : Επαρθείς εις θυμόν και παρο
ξυνθείς. Αμφιλόδων δε , ή των αμφισβητησίμων, ή των

φαιδρα Ομι . . fr. f Phoen . U 106 .

1 Hanc ; ! . Oil . R. Br. Pro *) φωτα ] ήτοι τον ' Αδρα -
ακτίν Λ! S . ακτίν( ο i. e. ακτίνος, στόν φησιν , ir.
cwis L. R. Br.
& Gl . on R. Br.
dovrów R. Br.
€ 13 : nc gl. oni . R. Br. h de om . R Br.
 LAUREN TIAN A. 11

αμφιβολίας εμπoιoύντων. V. 112. 2 Το εξής , αετός

ως , ως αετός. -- V. 114. Λευκής χιόνος πτέρυγι ]
Ως εκ χιόνος ούση πτέρυγι , αντί του λευκοτάτη. Ibid.

Λευκής χιόνoς : 5 Τούτο αλληγορικώς φησίν , ως επί

αετού · δηλοί δε ότι λεύκασπις ήν και των Αργείων στρατός.
Ibid . Λείπει το ως , ίν ' ή , ως χιόνος · το δε πτέρυγι
μεταφορικώς επί των όπλων έλαβεν. - Ibid. Στεγανός ]
Εστεγασμένος λευκούς όπλοις.
Ε V. 118. Στάς δ ' υπέρ μελάθρων : Ως αετός
και Πολυνείκης κυκλώσας τας Θήβας ταϊς των φόνων ερώ-
σαις λόγχαις , αμφιχανών έβα " ενέμεινε δε τη μεταφορά.
V. 120. Έβα : Αντί του, ηττήθη. V. 121. Παρήλλαξε
το όνομα , τα χείλη του αετού γένυς είπών . -- V. 123 .
Πευκάενθ' "Ηφαιστον ελεϊν: Τον έκ της πεύκης
εγειρόμενον , ή τον πικρόν τοϊς τούτο πάσχουσι.
V. 126. Δυσχείρωμα δράκοντι : 'Από του δρά
κοντος τους Θηβαίους δηλοί , επεί δρακοντογενείς είσιν . Ο
δε λόγος τοιούτος : πάταγος "Αρεως περί τα νώτα του αετού
Στάθη , τουτέστι, δραπετεύειν και νώτα αυτόν διδόναι πε
τοίηκεν υπό του αντιπάλου δράκοντος , δς εποίησεν αυτόν
τον δράκοντα δυσχερώς χειρωθήναι. * ) Πολέμιον δε ζωόν
έστιν ο δράκων προς τον αετόν , ώς φησί 4 Νίκανδρος :
€ το δε αντιπάλω δράκοντι , αντί του , υπό του αντιπάλου
δράκοντος , ως ,
Η 24χιλι δαμασθείς.

4 αετός είς γαν ως ] το εξής : πεποίηκεν ) υπό του αντιπάλου

us R. Br.
• στεγανός] έστεγασμένος λευ.
κοϊς όπλοις . αλληγορικώς δε
τούτο φησιν Β . Βr.
" c o om . R. Br.
*) Hoc scholion ita adornan-
dunt puto : δ δε λόγος τοιούτος :
πάταγος "Αρεως περί τα νώτα
του αετού Στάθη (τουτέστι, έμα
π ετείειν και νώτα αυτόν διδόναι
δράκοντος , δς 8c. ταταγος qui
quidem strepitusi εποίησεν αυτόν
τον δράκοντα δυςχερώς χειρωθη
vai . Novissimis his ve : his ex
plicatum est δυσχείρημα , quod 1
sentit schrijastes appositionen
esse all rorayos. C. W.
d Θηρ . 438.
€ το L. R.
13. χ' . 55 .
 12 SCHOLIA

& συν
"Η ούτως· το αντιπάλω δράκοντι τοσαύτη μάχη
εστάθη , η εποίησεν αυτόν μή δύνασθαι ημάς χειρώσασθαι ·
ίνα δράκοντα λέγη τον b των Αργείων στρατόν , ως θα
νατηφόρον , ή τον Πολυνείκη, ως C και αυτόν Θηβαίον
όντα. Ibid. d ' Εγεγόνει και δράκων εξ 'Αρεως και Τιλ
φώσσης * ) Ερινύος .
V. 127. Ζεύς γάρ μεγάλης γλώσσης : Τούτο κοι
νον , ώς πάντων των • Ελλήνων μεγαλουχούντων , ή ιδία
κατά Καπανέως τα γαρ εξής εις αυτόν μόνον τείνει .
ν. 128. Και σφάς ειςιδών : Και την τού χρυσού φαν
τασίαν υπερβεβηκότας τη ιδία υπεροψία υπερήφανος γάρ
1 τι ο χρυσός. Οι δε φασί λείπειν την μετά , ίν' ή ούτως
και ιδών αυτούς προσνισομένους μετά χρυσού , και κα
ναχής , και υπεροπτίας **) , ό έστιν υπερηφανίας , ουκ
ήνέσχετο , αλλ' ενεμέσησε τω κόμπω αυτών · αεί γάρ τους
κόμπους της μεγάλης γλώσσης υπερεχθαίρει. V. 131 .
Παλτό ριπτεϊ πυρί: Το κεραυνώ το άνωθεν παλθέντι .
και Το δε βαλβίδων μεταφορικώς , από των δρομέων.
Ibid . Βαλβίδων ] Τών κρηπίδων του τείχους . - V.133.
'Αλαλάξαι : Παιωνίσαι αλάλαγμα δέ έστιν επινίκιος ωδή.
V. 134. Αντίτυπα δ' επί γα πέσε : Εις αντίτυπον
δε , φησί , πτώμα έπεσεν , διατιναχθείς άνωθεν κάτω , ουχί
πλάγιος. Το δε αντίτυπος , ουκ άπό τού τύπου , αλλ' από
τού τύψαι συντέθειται αυτός μεν γαρ την άνω φοραν εδίω
κεν · ο δε κεραυνός την κάτω. “Ότι δε τανταλωθείς σημαίνει
το διασεισθείς , μαρτυρεί και Ανακρέων •
-Μελαμφύλλα δάφνα χλωρά τ’ ελαία τανταλίζει.

a συνεστάθη L. R. συνετάθη f προσνισσοτείνους Η Βr . uno

Br . Erf. o scriptum etiam in Iunt.
και των om. Br . ** ) in luntina útepovios, omis
C και . R. Br. sis sequentibus verbis : ő ŠOTIV
d Sequentia in principio scho- υπερηφανίας .
lii praecedentis ponunt R. Br. 6 Βαλβίδων μεταφορικώς είρη
* Τιλφώσης Iunt . Br. ται από των δρομέων , αντί των
'Αργείων Βr. κρηπ . R. Br.
 L AU R Ε Ν Τ Ι Α Ν Α . 13.

"Αλλως · άνωθεν τυπείς υπό του κεραυνού, κάτωθεν δε υπό

της γής , και υπό τον κεραυνόν γενόμενος · ότι το Ταντάλο
η Σίπυλος επικατεστράφη. V. 134. Τανταλωθείς
• Διασεισθείς . Ibid. Πυρφόρος : Πύρ φέρων εν
αυτώ • * ) ο πύρ τοίς τείχεσι προσάγων » ή πεπυρακτωμένος
υπό τοϋ κεραυνού . - V. 135. Μαινομένα ξύν ορμά :
Ως επί Τυφώνος και καταιγιδώδους πνεύματος , επέπνει
την πόλιν διπαίς ανέμων . V. 136. Βακχεύων ] εν
θουσιών , και μέγα φυσών , και πνέων οργήν , ως το Με
νάνδρου :
ο αλλά και πν
V. 138. Είχε δ' άλλα : Το είχεν ουκέτι επί του
Καπανέως , αλλ ' επί του Άρεως 4 εστίν · ότι 'Αρης βοηθών
ημίν , πανταχού τροπάς έποιείτο των πολεμίων · τούτο δε
φησίν , ως ει έλεγεν, ουδείς τόπος απήλλακτο ταραχής , αλλά
πανταχού ομοίως έξεφλέγετο ο πόλεμος.– V.139 . Στυφε
λίζων ] « Ταράσσων. V. 140. Δεξιώσειρος : Κατά
το δεξιόν φερόμενος κέρας · η δε μεταφορά από τών ίππων
των εν τοις άρμασι και παρασείρων· ό έστι , και δεξιός 'Αρης
ημίν γενόμενος και κεραυνός , και αγαθός ημίν φανείς. Εάν
δε ή δεξιόχειρος , αντί του , γενναίος και περιδέξιος . [ i Eίς
το αυτό. ] και γενναίος : οι γάρ ισχυροί ίπποι εις την δεξιάν
σειράν ζεύγνυνται του άρματος . V. 142. "Έλιπον ]
“ Ο έστι , τα όπλα απέβαλον . V. 143. Τέλη ] k “ Όπλα . και
V. 144. Πλην τοΐν στυγεροΐν : Στυγερών φησί
των ατυχών : οι τοιούτοι γάρ άει στυγνοί καθεστήκασιν ·

a δια Βr.
b Gl. omg R. Br .
*) αυτώ Iunt. deinde ή υπέρ
cett Br.
c Sic MS. nec plura. Nihil
enim erasum aut deletum est.
Ρ. Ε . '
d ZOTIV om. R. Br.
e Gl. οικ. R. Br.
f MS . δεξιόχειρος , cui alte
rum recie substituit editor Ro
manus. MS . etiam in textu de
ξιόχειρος , correctum talmen ab
eadem manu , ni fallor. P. E.
και παρασειρόντων R. Br.
h Sie L. R. δεξιώσειρος ημίν
[coniecit) P. E.
i άλλως . δεξιώσειρος Β. Βr.
k Gl. om . R. Br.
 14 " SCHOLIA

ουτοι δε, φησίν , αλληλοκτονηθέντες ου διέκριναν την νίκην ,

ώστε του ηττηθέντος ανατεθήναι τα όπλα. - V. 145 .
V. 146 .
Καθ' αυτοΐν ] Αντί του , κατ' άλλήλων.
Δικρατείς λόγχας : Αμφοτέρωθεν ήκονημένας : η Α δι
κρατείς φησίν , ότι αλλήλους απέκτειναν , και η εκατέρου
λόγχη ουκ εις κενόν απεπέμφθη , αλλ' εκράτησεν του ετέρου .

Ι V. 148. Ά μεγαλώνυμος] Η μεγάλην περιποιούσα

δόξαν. V. 149. Αντιχαρεΐσα Θήβα : Αντί του,
Οσον αυτή χαρεΐσα , ως αντίθεος θέλει δε ειπείν , ότι όσον
έφίλει την νίκην , και η νίκη αυτήν άντεφίλησεν. Προς
χαίρουσαν γαρ αυτήν και αυτή χαρείσα ήλθεν · ή αντί των
κακών χαρείσα, V.150. ' Εκ μεν δή πολέμων ] Πάνυ
πιθανώς τα της ευχής : επιμνησθέντες γαρ δυσχερών, πάλιν
επί τα κατ ' αρχάς είφημα τρέπονται. V. 154. Ο Θή-,
βας δ ' ελελίζων Βακχείος : “ Ο κινησίχθων ελελί
χθονα δε τον Διόνυσον φησί , διά τας εν ταϊς βακχείαις
κινήσεις και τον την γήν σείοντα και αναβακχεύοντα ταϊς
χορείαις. Ο δε νούς: ο Θήβας Βακχείος , ο Θηβαγενής
Διόνυσος , και της Θήβης πολίτης , ο ελελίχθων , άρχοι της ,
5 χώρας. Ibid. Ελελίζων ] 'Εξάρχοι δε ο Διόνυσος ,
και τας Θήβας ελελίζων και κινών ταϊς βακχείαις .
V. 155. 'Αλλ' όδε γαρ δή βασιλεύς : ' Αριστα και
μεγαλοφρόνως διεσκείασται αυτό και Χορός : έτερος γάρ αν
ταύτα πρώτον ειςήγαγεν, ότι ημείς συνήχθημεν υπό Κρέον
τος χάριεν δε το πρώτον μεν ειχήν αυτούς ποιήσασθαι,
εξής δε δηλώσαι υπό τίνος συνηθροίσθησαν . Παρατήρει
δε , ότι πάντα επιμελώς διαγίνεται δηλών ημίν τα πράγ
ματα και ποιητής , ώστε εσπάρθαι μεν αυτά και παρακείσθαι
ετέροις προσώποις , πάντα, δε δηλούσθαι και το τού βασι
λέως όνομα ευθύς παρατήρει , Κρέων ο Μενοικέως , και το ,
Τεοχμός δε ουκ έστιν ο αργόν. V. 156. Νεοχμός :

a δικρατείς φησίν om. R. Br. ο αργον , ό εστι νέος , νεωστί

» χορείας R. Br . Quae sequi κ. τ. λ. Βr .
fur adnotatio , huic pra posita
I legitur in li . Pr .
 LA U REN TIAN A.

Νέος , νεωστι κατασταθείς εις την αρχήν και τυραννίδα.

Το δε εξής · αλλ' ιδού γαρ Κρέων και νεωστί καινος βασι
λεις της χώρας γενόμενος , τη προσφάτω παρά θεών αυτώ
δεδομένη επιτυχία τούτο κατορθώσας . V. 157. Συν
τυχίαις ] Συναντήσεσιν. V. 158. ' Eρέσσων ] ' Εν
εαυτω κινών και μεριμνών: έκ μεταφοράς των ερεσσόντων.
V. 159. Σύγκλητον : Σύγκλητον λέσχην την συγκληθεί
σαν εξαίφνης ομιλίαν · επειδήπερ μεταπεμψάμενος τους εν
τίμους , εις εκκλησίαν συνήγαγεν . V. 160. Προύθετο
λέσχη ν] Αντί του, ομιλίαν συνεκρότησεν. 1bid. Πέμ
ψας ] Μεταστειλάμενος .
V. 162. Πολλώ σάλω] Τροπικώς, ως επί νεώς.
V. 164. Υμάς δ ' εγώ πομποϊσιν : Διά των πομπών
υμάς μετεκαλεσάμην χωρίς απάντων , εξαιρέτως προς υμάς
μόνον και απεστάλη . Ο δε λόγος εστί μεν και σημαντικός
του πράγματος , έστι δε και τεχνικός εγκωμιάζει γάρ πρώ
τον αυτούς : αναγκαίον δε τώ παριόντι πρώτον επί πολιτι
κήν άρχήν , είνους εαυτό καταστήσαι τους υπηκόους μετε
πέμψάμην ούν , φησίν , υμάς , ειδώς ότι άνωθεν προς
Λάϊον και Οιδίποδα ευνοϊκώς είχετε ως δήπου και προς
αυτόν και τοιούτων φανήσομένων. Δηλοί δε διά τούτων και
την ηλικίαν τών κατά τον χορόν γερόντων , και έτι άνω Σ
θεν από Λαΐουόντες εν πολιτεία . Ibid. Τούτο μέν :
a
Πρώτον μέν. - Ibid. Τούτο δε : Δεύτερον.
V. 174. Κατ ’ αγχιστεία : Ουδετέρως : κατ ' οικειό
τητα , ε κατά συγγένειαν. V. 175. Οι μεν Χίλωνι ανα
τιθέασι * ) την γνώμην, οι δε Βίαντι , ότι αρχή άνδρα δείκνυ
σιν.
V. 179. Νίη των αρίστων ] Δέον γάρ και
αρίστων βουλευμάτων άπτεσθαι , και παρρησιάζεσθαι εν

2 απεστάλη ] Nempe η αγγε d Hanc et seq . fl . om R. Br.

λία . Ed. Rom. απεσταλμένων .
Ρ . Ε. e κατα L. R. και Βr .
b τούτων L. τοιούτων R.
* ) τιθέασι Γunt.
C και L. ας R. NOx όντων
R. Br. f xai oin . R Br .
 16 SCHOLI A

αυτοίς , μη αποδειλιώντα. V. 181. Νύν τε και πά

λαι ] Και πριν και άρξαι και νύν ότε επί την αρχήν ελή
λυθα. - V. 187. Ούτ' αν φίλον] Ουκ αν κτησαίμην
φίλον της έμής πόλεως δυσμενή · τούτο δε εις Πολυνείκην
συντείνει . Ibid . Χθονός] Πόλεως. V. 189. " Ηδ '
εστίν» ή σώζουσα ] Η πόλις δηλονότι. V. 190 .
Πλέοντες ] Πορευόμενοι. [ Εις το αυτό .] ( Από των νεών
O
η μεταφορά.
V. 192. ' Αδελφά: Ίσα , ομοία . Μέλλων δε περί
απεχθούς κηρύγματος λέγειν , μακρoτέρω χρήται τα λόγω
και πρώτον μεν εγκωμιάζει τον Ετεοκλέα · ύστερον δε ελέγχει
τον Πολυνείκη , και δείκνυσιν αυτόν μίσους άξιον και της
τοιαύτης τιμωρίας. V. 200. Φυγάς κατελθών ]
4 'Aπό φυγής κατελθών. - V. 202. Κοινού : Αντί του ,
εμφυλίου και του αδελφικού αίματος · παροξυντικά δε λίαν
ταύτα των ακουόντων. V. 206. Έδεστόν : Βρωτόν . -
V. 207. " Έκ γ ' εμού ] € γρ . εξ εμού.
V. 212. Λείπει το μη θάπτειν ή θάπτειν . - V. 213.
Αντί του , έξεστί σοι όπως θέλεις νομοθετεϊν. V. 215 .
Σκοποί : Φύλακες . Αντί του , μελέτω υμϊν η φυλακή των
ειρημένων. V. 216. Τούτο : Το φορτίον · το δε πρό
θες , αντί του , πρόσθες χρώνται γαρ τη προ αντί της
πρός. V. 219. Λείπει η διά.. Διά το μη επιτρέπειν
μηδε συγχωρείν τοϊς και απειθούσιν · έλεγον δε και την πεί
θω πίστιν . V. 221. Και μην ο μισθός γ' ούτος]
Ο θάνατος δηλονότι. V. 222. Άνδρας το κέρδος :
Η " Ενεκα κέρδους ένιοι και του θανάτου καταπεφρονήκασιν ·
οίον , υπ' ελπίδων του διαφυγείν και τους επικινδύνοις έρ
γοις επιχειρούσιν · ου γαρ προσεδόκα τινά των οικείων τούτο
ποιήσειν· θήλειαι γαρ ήσαν.

a άρξαι ] άρξω L. R. ήρξα Βr . e Glom. R. Br.

1,
b κτησαίμην ] κτήσαιμι L. R. Fή θάπτειν om. R. Br.
Br.. και απιθουσιν . R.
• η δε μεταφορά από των νεων hévaxa R. non ' Iunt. Mox
R. Br. κέρδους και του θανάτου ένιοι
d Gi, om. R. Br. R. Br.
 L A U R EN TI A N A. 17

V. 223. Ερώ μέν ούχ όπως τάχους ύπο : Οι

τούτο λέγω, ότι μετά σπουδής άσθμαίνων προς σε πεπό
ρευμαι πολλάκις γαρ επιστάς , ελογισάμην πότερον έλθω
προς σέ , ή μή . V. 225. Επιστάσεις ] ' Ενστάσεις.
V. 226. Αναστροφήν ] Υποστροφήν . ν. 228. Τά

λας τί χωρείς ] Ταύτα η ψυχή μου παρήνει . - Ibid .

ot] Αντί του , ούπερ . V. 230. Ουκ αλγυνή ] Ού
τιμωρηθήση. V. 231. Βραδύς ] γρ. ταχύς. Καίτοι
ταχύς ών , βραδέως ήνυον την οδόν. V. 234. Σοι κεί
το μηδέν εξερω : Και ει μηδέν σοι τερπνόν λέξω. ή
ούτω · 4 και εί το μηδέν σοι μέλλω λέγειν · και γαρ εκ
του είπείν και σιγήσαι ουδέν άλλο λείπεται , ή θανάτω με
b κολασθήναι. Ακόλουθον δε και το εξής διανόημα : ελπίζω
γάρ ότι ουδέν άλλο πάθοιμι , ή το μόρσιμον , ώςτε ουδέν
μοι χείρον αποβήσεται έκ τοϋ ειπείν, - V. 235. Της
ελπίδος γαρ έρχομαι : “ Υπό γαρ της ελπίδος νενικη
μένος ελήλυθα . • Η ούτως · αντειλημμένος της ελπίδος
ελήλυθα .
V. 241. Κάποφράγνυσαι κύκλω .] Κύκλω σαυ
τον ασφαλίζη , ή αυτήν την πράξιν. V. 244. ούκουν
έρείς πότ', είτ ' απαλλαχθείς : Τού αγγέλου περι
πλέκοντος τον λόγον, και ευλαβουμένου σημήναι το πραχθέν ,
επιθυμών ο Κρέων ακούσαι , εύελπιν αυτόν ποιεί, ως ότι
ουδέν πείσεται · ου γαρ απειλεί κελεύων ειπείν, αλλά φησίν,
ότι δηλώσας το πράγμα , άπιθι αθώος: δίδωσιν ούν και
ανδράσι βασιλικούς το ψεύσασθαι διά το χρήσιμον.
V. 246. Διψίαν] Ξηράν . V. 247. κόνιν πα
λύνας : Βαλών , ή λεπτύνας την λεγομενην χυτήν γήν.
V: 253. Δικέλλης ] Πελέκεως , αξίνης. Ibid. Στύ
φλος ] Σκληρά. - V. 251. d'Aδρώξ : Μη εσχισμένη .
Ibid. Επη μαξευμένη) Εσκαμμένη. V. 252. Αλλ
άσημος δώργάτης τις ήν: “Ο τούτο εργασάμενος ,
άγνωστος ήν · εκπλήξαι δε αυτόν βούλεται , ως ότι έκ τινος

a ει και R. Br . c Sequentia om. Br.

b κολάζεσθαι R. Br . Ο αρώξ L. R.
Τom. ΙΙ , B
18 SC HOL I A

των κρειττόνων γέγονεν . - V.255. 'Ηφανιστο] « Αφα

νής ήν. Ibid . Τυμβήρης μέν ού• λεπτή δ' άγος :
Ού κατά βάθος b τεθαμμένος , αλλ' ως ο έχει επιβεβλη
μένη ήν η άμμος . Τούτο δε εποίησεν ο θάψας νόμου
χάριν ου γαρ νεκρών δρώντες άταφον , και μη 4 εναμισά
μενοι κόνιν , εναγείς είναι εδόκουν · ώςπερ ούν το της ασε
βείας τις έγκλημα φεύγων , λεπτήν κόνιν επιχέει τους νεκρούς ,
ούτως € ούν και επάνω του Πολυνείκους και τούτο δε η
Αντιγόνη καθαρσίων ένεκα πεποίηται · λόγος δε , ότι Boυζύ
γης Αθήνησι κατηράσατο τοίς περιορωσιν άταφον σώμα.
V. 260. Φύλαξ ελέγχων φύλακα : Επεί εκ δια
δοχής αι φυλακαι γίνονται, ήπορούμεν εις την τίνος φυλα
κην έγεγόνει . V. 262. Eίς γάρ τις ήν έκαστος :
“ Έκαστος μεν γαρ τον πλησίον έδόκει πεπραχέναι ακριβώς
δε αυτόν κατελέγχειν ουκ ήδύνατό . V. 264. Η μεν
δ ' έτοιμι και μύδρους : Σίδηρον πεπυρακτωμένον .
Ειώθασι γάρ οι ομνύοντες ταύτα ποιείν . Μύδρους γάρ
αίροντες επαρώνται μένειν τα όρκια , έως αυτοί φανώσι ,
και ρίπτουσιν αυτούς εις θάλασσαν , όπως και ούν αιώνια τα
όρκια υπάρχη ως και Καλλίμαχος »
Φωκαέων μέχρις κε μένή μέγας και είν αλί μύδρος.
Και το πύρ δε διαπορευόμενοι ώμνυον. "Αλλως . "Ετοιμοι
ημεν πάσας βασάνους υπομένειν προς έλεγχόν · ειώθασι δε
οι ομνύοντες και πίστεις διδόντες μύδρους βαστάζειν και
πυρ υπερβαίνειν τους γάρ μή ενόχους τα αμαρτήματι
ώοντο και εν τούτοις μη αλγείν. [ Εις το αυτό. ] μύδρος,

Gl. om . R. Br. F σίδηρον πεπυρακτωμένον om.

Br.
b ήν τεθαμένος R. ήν τεθαμ
και αν Br.
μένος Βr .
h MS . εινάλιος μύδρος . Ηoc
ο έτυχε Br . vitium qui correxit editor Ro
mantis , mendose Φωκείων dedit,
d επαμησάμενοι Br. cum Val
γιod in Φωκαίων mutandum
ckenario ad Ηerod. p. 630. 12.
b. ed. Wessel. suspicatur Ernestius Fr. Bentl.
CCΙΧ. Ρ . Ε. Φωκαίων scripsit
e jv R. Br. etiam Br .
 LAURENTIAN A. 19
7
πεπυρακτωμένος σίδηρος . « Τούτο μέχρι της σήμερον οι
“Ρωμαίοι ποιούσιν Ελληνικώς , πλανώμενοι και έν άλλοις
πλείστοις . V. 266. Τω ] bTινί.
V. 268. Το εξής : ότε δε έρευνώσιν ημίν ουδέν πλέον
τέλος εφαίνετο. - V. 275. Πάλος καθαιρεϊ : Αντί
τού , καταλαμβάνει , ώςτε απαγγείλαί σοι . Επειδή εις τα
αγαθά κλήρους βάλλουσιν, εν ήθει τούτο φησί και εύκλη
ροι γάρ τινες λέγονται.
- V. 279. Η ξύννοια βουλεύει ] • Η σύννοιά μου
βούλεται , και οίεται, μή και θεήλατόν εστι το πράγμα .
V. 280. Μεστώσαι ] Πληρώσαι . V. 281. ' Εναντίον
γαρ η άνοια τη γήρα. V. 285. 'Αμφικίονας ] Τους
αμφοτέρωθεν υπό κιόνων βασταζομένους ναούς. V. 290 .

Ερρόθουν] d " Υβριζον . [ Εις το αυτό. ] Ηρέμα ψιθυρί

ζοντες ύβριζόν με. - V.291. Κρυφή κάρα : Οίον , μη
πειθόμενοι τοίς έμοϊς κηρύγμασι , μόνον συνήνουν μοι , ουχ
ούτω διακείμενοι . V. 292. Λόφον δικαίως είχον :
“ Η μεταφορά από τών υποζυγίων των μη βουλομένων υπό
τον ζυγόν είναι ταύτα , φησίν , υπ ' εκείνων πράττεται των
μη βουλομένων λάθρα σαλεύσαι την ημετέραν άρχήν.
V. 293. Εκ τώνδε τούτους εξεπίσταμαι : Από
τούτων , φησί , των δυσαρεστούντων μου τοΐς κηρύγμασιν ,
οι φύλακες μισθών λαβόντες , έθαψαν τον νεκρόν. - V. 294 .
Παρηγμένους ] ' Ηπατημένους . V. 295. Σημείωσαι
περί φιλαργυρίας . - V.302 . Μισθ αρνούντες ] Μισθόν
λαβόντες . Ibid. " Ήνυσαν ] Αντί του , ετιμωρήθησαν .
V. 303. Αντί του , φανεροι έσονται και τιμωρηθήσονται.
V.304 . “ Ο έστιν, εί τιμώ και σέβω τον Δία, και μη επιορ
κω αυτόν. V. 308. Ούχ υμίν Αιδης μούνος αρ
κέσει : Ουκ ευθύς υμάς το "Αιδη και παραδώσω, αλλα Υ
a Verba τουτο - πλείστοις ab Ο πάλαι η σύννοιά μοι βου
snnt ab ed. Rom . consulto scil. λεύεται R. Br.
ab editore omissa, ne Romanam d “Ύβριζον om. R. Br.
ecclesiam tangere videretur. P. e un om. Br.
Ε. f Hanc notam om. R. Br.
b Gl. om . B , Br . και παραδώσει L.
Β 2
 1

20 SCHOLIA

τιμωρίαις κρεμασταϊς παραδούς, βαρύτερον το ζήν τού θα

νεϊν υμίν απεργάσομαι παρά το Ομηρικόν
a ού οι έπειτα
άρκιον εσσείται φυγέειν κύνας ήδ' οιωνούς.
V.309. Τήνδε δηλώση θ ' ύβριν : “Ομολογήσητε ταύτην
την καταφρόνησιν. V.310 . “Ιν' ειδότες το κέρδος :
“ Ινα μαθόντες όθεν δεί κερδαίνειν , το λοιπόν εκείνα αρπά- ,
ζητε.
ν. 315. Επιτρέψεις και εμοί είπείν , ή απέλθώ ;
V. 316. Ούκ δείσθα] 'Απιθι» και ο νυν γαρ λέγων ανια
ρός μοι ει. - Ibid. Δάκνη ] « Δάκνει σε το πραχθέν.
- V. 318. Ρυθμίζεις ] Σχηματίζεις , διατυπoίς . - V.319.
“Ο δρών σ’ ανιά : Συνετώς υπέρ των αγγελθέντων απε
λογίσατο , ως ουκ ών αίτιος . -- V. 320. Λάλημα δηλον :
Λάλημα το περίτριμμα της αγοράς , οίον , πανούργος .
ν. 321. Αντί τού , ουδέποτε έφλυάρησα. V. 323. Η
δεινόν ω δοκεί γε : Δεινόν τούτό έστι , το ψευδή υπο
νοείν ουκ έστι γαρ την δόξαν εκείνων μεταστρέψαι.
V. 324. κομψευε νύν την δόξαν : Σεμνολόγει :
την δόκησιν περιλάλει κομψούς γαρ έλεγον , ούς νύν ημείς
Η περπέρους και πολυλάλους φαμέν. Ibid . Ει δε ταύτα

μή ] Το εξής : ει δε μη φανείτε μοι τους ταύτα δρώντας.

V. 325. Τα δεινά κέρδη : γρ . τα δειλά • αντί του και κακά
από του τους δειλούς είναι αχρείους. V. 328. Τούτο :
γάρ τύχη κρινεί': 'Απιών ο θεράπων καθ ' εαυτόν ταύτα
φησίν ου γαρ δυνατόν και επί του Κρέοντος ταύτα λέγεσθαι ,
ως και εν τοίς κωμικούς .
ν. 332. Πολλά τα δεινά : ' Εν σχήματι είπεν , αντί

a I. β' . 392. f Sic Br. περπαίρους L. R.

• ούκ είσθα ] Sic legisse gram-
maticum constat ex ejus inter
pretatione . Mox ΜS. ανιαρός
supra scripto é. P. E.
ο γαρ νυν R. γαρ om. Br .
d Gl. om. R. Br.
• απελογήσατο L.
De voce πέρπερος cf. Fabri
cium ad Sextum Empiricum adv.
Gramzn . I, 2. 5. 54. C. w .
και τα κακά R. Br.
h υπό του Κρέοντος R. προς
τον Κρέοντα Βr . De επί cf.
Schaef. Meletem . p. 105. C. W.
 } LAURENTIAN A. 21

τού , πολλών όντων των δεινών , ουδέν έστιν ανθρώπου

δεινότερον. - V. 334. Τούτο ] Το γένος των ανθρώπων .
V.336. Xωρεί περιβρυχίοισι : Τοΐς ήχώδεσιν , ή τοίς
καλύπτουσι την ναύν : τοϊς γαρ εν τοιαύτη ώρα του έτους
πλέoυσι μόνον ουχί τα κύματα φέρεται η ναύς » ή τοίς
κυματίζουσι την ναύν : το μεν γαρ καθόλου κεκρυμμένον
υπό ύδατος , υποβρύχιόν εστιν. “Όμηρος
• Τον δ' άρ' υπόβρυχα θήκε πολύν χρόνον.
Το δε έτερον , περιβρύχιον καλείται , - Ibid . Περιβρυ
χίοισιν ] « Ηχώδεσι .

y . 338. Θεών τε ταν υπερτάταν : Τούτο ως έν

, , •
ει γάρ τις καταμάθοι πως « επενοήσαντο άροτριών ή σπεί
ρειν , θαυμάσειεν . ν. 339. 'Αποτρύεται : Γεωπονεί ,
ή αποσχίζει την γήν · καθότι εν τω άροτριάν σχίζει και δα
μάζει την γην. V. 340. Παλλομένων ] γρ, ιλλομέ
νων Ibid . Παλλομένων ] Και περικυκλoύντων των
αρότρων έτος εξ έτους . V. 341. Ιππείω γένει πο
λεύων ] Ταϊς ημιόνοις .
• Αι γάρ τε βοών προφερέστεραί εισιν
ελκόμεναι νειοΐο βαθείης πηκτόν άροτρον.
Τινές δε και * ) ίπποις χρώνται εις άροτριασμόν .

V.343 . Αμφιβαλών άγει ] Περιβαλών τοϊς δικτύοις

άγρεύει. V. 345. Πόντου τ’ εναλίαν φύσιν ] Τους
ιχθύας . V. 346. Σπείραισι δικτυοκλωστοις ]
Τοίς σχοινίοις , τοίς εις δίκτυον κεκλωσμένους , ή συγ
κλείoυσι τα δίκτυα από κοινού δε το αμφιβαλών άγει.
V. 347. Περιφραδής ] Πάντα ειδώς . - V. 348. Κρα
τεί δε μηχαναΐς : Καθολικόν τούτο φησίν , ότι έν ζώοις

και διά τα κύματα Βr . e Ηom. Π. και. 352. Infra και

b Od . é. 319.
' c Gl. om. R. Br.
d επενόησαν το R. Br. Mox
θαυμάσειεν άν Βr .
ante ίπποις om . R. Br .
* ) xai om. Iunt. Br.
f oi R. ois Br.
22 SCHOLI A

ο άνθρωπός έστι πολυμήχανος και έντεχνος · και ο Θεό

κριτος "
σοφόν του χρήμ’ άνθρωπος.
Επει δε ανωτέρω είπεν , ότι περιγίνεται πάντων των ζώων.
ο άνθρωπος , ενταύθα το μηχαναΐς προςέθηκεν επί των
και τιθασευομένων , ου γαρ μόνον κρατήσαι δυνατός , αλλά
και τιθασσεύσαι . V. 350. Αμφίλοφον ζυγόν ] *)
Αντί του , περιβαλών αυτώ ζιγόν περί τον λόφον , υπάγει.
"Η αμφίλοφον , τον αμφιτράχηλον , τον αμφοτέρωθεν συν
έχoντα τους λόφους των υποζυγίων. Και λείπει η υπό
υπό ζυγόν άγει . [ Εις το αυτό .] • Λείπει η υπό . - V.351 ,
Ούρειόν τ' άδμητα ταύρον ] . Από κοινού το υπό
ζυγόν 4 άξεται.
V. 352. Φθέγμα ] Την ανθρωπίνην διάλεξιν.
V.353 . Και αστυνόμους οργάς : Την περί των με
τεώρων φιλοσοφίαν , Τήν των νόμων εμπειρίαν, δι ' ών τα
άστεα νέμονται , ό έστι , διοικούνται . ** ) - V. 354. Δυς
αύλων ] Δυσχερή τον έπαυλισμών ποιoύντων. - Ibid .
Αίθρια Ψυχρά . V. 356. Δύς ομβρα φεύγειν
βέλη] Ευαίσθητός έστι και οικοδομημάτων . * * *) - V, 357,

a Idyll . XV . 83. In versτι mentarios . Pro οργάς legisse

Theocriti σοφόν τι R. Br. Prae- . scholiastam αρχάς , coniecit Val
terea άνθρωπος Br. ckenarius ad Ammonium p. 71 ,
b MS . τιθασευομένων , sed comprobante Coraio in prodro
mox τιθασσεύσαι. Ιla Attico mo bibl, gr . p. λς . C. W.
rum , haec recentiorum scriptura *** ) Hermannus coniecit our
est. P E. άνευ εσθήτός έστι και οικοδομη
* ) Lemna sic constituit Herm .; Métov. Ferd. Stoeckerus de
αμφί λόφον ζυγόν. graecis Soph. interprett. p. 22 .
C GI, om. R. Br. Sequentem vocem ευαίσθητος significatione
etiam.. alias inusitata a grammatico illo
d MS. EEETAL supra scripto ä. usurpatam esse putat, ut sit i.q.
**) ήνεμόεν φρόνημα : την εν αισθανόμενος , peritus, peri
περί των μετεωρ. φιλ. αστυνό tus domorum i. e. aedificatio
μους οργάσ : την των νόμων nis domorum . Εadem, ni falor,
κ. τ . λ. Βr . Vide Supra com fuit mens Hermanni olim , quum
 L A U R Ε Ν Τ Ι Α Ν Α. 23

Παντοπόρος : Εις πάντα μηχανάς εξευρίσκων, και *) επ '

ουδέν άπορος των μελλόντων , θανάτου μόνον ουχ εύρεν
ίαμα. V. 361. Νόσων δ' αμηχάνων : “ Ως ιατρικής,
δίαιταν , γυμναστικής , και τα όμοια · ταύτα δε ουκ άν έτε
ρον ζώον μηχανή σαιτο . V. 362. Ξυμπέφρασται ]
Επινενόηκεν και γινώσκει.

V. 363. Σοφόν τι το μηχανοεν : Το μηχανόεν της

τέχνης σοφόν έχων : ό έστι , το μηχανικών της επιτεχνή
σεως σοφόν έχων , ως ουκ άν τις προσδοκήσειεν, ου μίαν
οδών βαδίζει , την επι τα αμείνω , αλλά ποτέ μεν επί τα
αγαθά φέρεται, ποτέ δε επί τα χείρω. [ Εις το αυτό.] “ Το
μηχανόεν σοφόν τι και παρά προσδοκίαν έχων , ως ουκ άν
τις προσδοκήσειεν. V. 366. Νόμους παρείρων
χθονός : “Ο πληρών τους νόμους και την δικαιοσύνης,
υψίπολις γίνεται , ό έστιν , εν τη πόλει υψηλός. - V.369.
Απολις ότω το μη καλόν: 'Απολις δε εκείνος και τα
πεινός τη πολιτεία , ώ τινι μη το καλόν συνεστιν, και όστις
ου μετά τόλμης το καλόν εκπληρού. - V.370. Ξύνεστι ]
d'Aντί του σύνεστιν . - V. 373. “Ος τά δ' έρθει] “ Ος
τοιούτον επιτετήδευκε βίον.

V. 374. Ες δαιμόνιον τέρας ] Ορώντες έλκομέ

νην την Αντιγόνην , εκπλήττονται ότι γυνή ήν ή υπερβάσα
το κήρυγμα. Ibid . Αμφινοώ ] Περισσή η αμφί.
V. 379. 'Απιστούσαν ] Μή πειθαρχούσαν.

ex illo scholio suspicaretur , in * ) „ Non recte scholiastes xai

Sophoclis textu excidisse vocem επ ' ουδέν άπορος. Νon enim
idpus (Schol. ad Ai. v. 911. vo haec per copulam coniungi de
ces κωφος et άιθρις explicat per bebant. Sensus est enim , nav
αναίσθητος, cf. etiam Suidam 8 . τοπόρος ών, άπορος επ ' ουδέν
v. άϊδρις et Εtym. Μ. 42 , 40.) έρχεται το μέλλον “ HERM.
Mihi schol. ita corrigendum vi και μηχανικών R. L. μηχανόεν
detur : αναίσθητός (sc. των πά- Br.
γων) εστι δι ' οίκοδομημάτων. Cf. b προσδοκήσειαν L.
Ρlut. vit. C. Gracchi c. 19 των C Gl. om. R. Br.
ατυχημάτων αναίσθητος . C. W. d Gl. om, R. Br.
24 SCH O L I A

V. 385. Προύβην ] «' Εξέβην. ν. 386. "Αναξ

βροτοίσιν : ' Απώμoτoν , αντί του , απαγορευμένος και
απροσδόκητον· αντί του , ουκ οφείλει τις απομόσασθαι περί
τινος , ότι ουκ αν αυτό πράξειεν· η γαρ πρώτη δόκησις
εκκρούεται ο υπό της επιγινομένης δόξης δευτέρας. Τούτο
δέ φησίν , ότι , τού Κρέοντος απειλήσαντος , τότε ώμοσεν
μηκέτι εμφανής έσεσθαι· νύν δε ευρών την Αντιγόνην ,
πάλιν ελήλυθεν. V. 387. Ψεύδει γαρ ή πίνοια :
Ψευδή ποιεϊ• η γαρ επίνοια, ό έστιν η επιούσα γνώμη , την
απελπίσασαν γνώμην ψευδή ποιεί. V , 390. ' Αλλ' η
γάρ εκτός και απαρ ' [ ελπίδας ] : Η απροσδόκητος
χαρά ουκ έoικεν εις το μέγεθος τη άλλη ηδονή και εστι,
πάσαν ηδονήν νικά το μέγεθος της παρ' ελπίδας χαράς .
V.392. Καίπερ ών άπώματος] Καίπερ ομωμοκώς μη
ελθεϊν . V.394 . κλήρος ] ' Ανω γαρ είπεν ότι 1 κλη
ρώσας ήλθεν, - V.395 . Θούρμαιον ] 8Το κέρδος.
V. 397. Ελεύθερος ] Λείπει ών. - V. 398. Tώνδ'
απηλλάχθαι κακών] Αντί του , μη υποπτεύεσθαι.
V. 402. “ Ον σύ τον νεκρόν άπεΐπας : Το εξής :
τον νεκρόν , δν συ άπεΐπας θάπτειν ' ούτω δε χρώνται οι
παλαιοί , ώςτε δύο άρθρα , προτακτικόν τε και υποτακτικόν»
κατά του αυτού ονόματος παραλαμβάνειν. Κρατίνος
όνπερ Φιλοκλέης τον λόγον διέφθoρεν .
V. 404. Και πώς οράται: Ποίω τρόπω αυτήν συνελά
βεσθε και κατειλήφατε ;
V. 407. Σήραντες ] 'Αποψήξαντες . V. 408 .
Μυδών τε σώμα γυμνώσαντες : Toν από σήψεως
έχωρα αποστάζον , ως το ,
και δάκρυσι μυδαλέον.

a MS. εξέβην in textu , προύβην ο από L. R.

supra scriptum pro glossa habet,
eodem errore qιο εγω et κυρώ
Oed. C. 726. Ρ. Ε. εξέβην ] πρού
βην R.
b πράξειαν L.
d παρ ΜS ..
e ελπίδα R. Br.
Η κληρωτος R. κλήρος Βr .
και το ερμαϊoν τo κ. R. Br.
h Electr . 167. δάκρυσε μυδαλέα.
 LAUR E'N TI A N A. 25

" Αλλως. ε Μυδών , έχώρα αποπέμπον · τουτέστι, διαλελυμέ

νον και δίυγρον. V.409 . Υπήνεμοι : Αντί τού, υπό
τον άνεμον , ουκ εναντίον του ανέμου , αλλ' εστραμμένοι
από του νεκρού , όπως μη φέρη προς ημάς την οσμήν .
V.411 . Επιρρόθ οις] Λοιδόροις, υβριστικούς. V.416.
Τύφως λέγεται και καταιγιδώδης άνεμος . Ησίοδος:
b εκ δε Τυφωέος έστ ' ανέμων μένος υγρόν αέντων .
Σκηπτός ο δε λέγεται πάν πνεύμα θυελλώδες , όταν συνε
ρείδη τη γή , και πάλιν άνω αίρη : το δε έτοιούτο και
στρόβιλόν τινες καλούσι , παρά το στροβεϊν. Ibid . Ov
ράνιον άχος : Το λυπούν τον αιθέρα , καθό ταράσσει
• αυτόν. [ Εις το αυτό. Αντί του κόνιν. [ Εις το αυτό.]
Τον τυφώνιον άνεμον. V. 419. Eίχομεν ] Αντί του ,
αντείχομεν προς την κόνιν.

V. 421. Το φιλόστοργον της κόρης. διά τούτων δρά

ται· θάψασα γαρ ουκ ήμέλησε δακρύων και θρηνημάτων .
V.424 . Ψιλόν] Γυμνών της κόνεως. - V.427. * Διψαν
έκφέρει ] Διψίαν φέρει . - Ibid. Διψάν ] Ξηράν. -
V.428 . Πρόχου] Προχόου . - V.429. Στέφει] Κοσμεί ,
κύκλω περιρραίνει. V. 430. Τέμεσθα] Eπορευόμεθα ,
και ωρμώμεν. - V.431 . Ουδέν εκπεπληγμένην ] h? Αντί
του ου περίφοβον . - V. 434. Ομολογούσης αυτής ηδέως
και αλγεινώς ήκουον. V. 436. Φίλους φησί , δια το
είναι την Αντιγόνην του βασιλικού γένους . ν. 437.
i Ουδέν γάρ προκρίνω της έμής σωτηρίας .

4 Ηaec in principio praece- σον ] τον σκηπτόν , τον τυφώνιον

dentis gl. apud R. Br.
b Theog. 868.
ο δε om. R. Br.
Ο τοιούτον R. Br.
€ αυτόν. την κόνιν τον τυφώ-
νιον άνεμον R. Quae hic omissa ,
sic infra exhibet Br. telov vó-
άνεμον , την κόνιν.
Η διψίαν ] ξηράν . γράφεται δι
ψίαν φέρει R. et fere Βr .
ορμώμεν L.
και ου περίφοβον γενομένην R.
Βr.
i αντί του αλλ ' ουδέν γαρ R.
Br.
26 SCHOLIA

V. 442. Συ μέν ] Προς τον άγγελον φησίν ο Κρέων,

- Ibid . 4 Η . ] “Όπου .
V. 448. “ Η δίκη , φησί , και ο Ζεύς ώρισαν ώςτε
θάπτεσθαι τους νεκρούς : εί ούν ήσαν αυτοί τούτο αποκη
ρύξαντες και κελεύσαντες μη θάπτεσθαι τον νεκρόν , επεί
στην αν αυτοίς . Θέλει δε ειπείν , ότι από της φύσεως
δίκαιον ήγημαι θάπτειν τον αδελφόν, V. 452. Ώςτ'
άγραπτα ] Τινές φασί τα γραπτά. Ου γαρ άγραφοι των
θεών οι νόμοι . V. 454, Ου γάρ τι σήμερον, φησί ,
ταύτα εγένετο , αλλ' έστιν αΐδια , και αρχήν αυτών ουδείς
οίδεν , V. 456. Τούτων εγώ ] Αντί του , υπέρ τού
των εγώ. V , 459. Προυκήρυξας ] Τον θάνατον .
Ibid. Τού χρόνου ] Tού ειμαρμένου δηλονότι.
V.464. Παρ ' ουδέν άλγος ] Ουδεμία λύπη . V. 465.
' Ηνεσχόμην, υπερείδον. - V. 467. Σοί δ ' ει δοκώ νύν
μωρα : Ει δοκώ παρά σοι ευήθη πράττειν , ουκ έστι περί
έμε η εξήθεια, αλλά περί σέ · ώςτε δεί μή την ιδίαν πλά
νην τοϊς πλησίον επιφέρειν,
V. 469. Δηλοί το γέννημ ' ώμόν ; Το σκληρον
αυτής του φρονήματος ομολογεί πατέρα τον Οιδίποδα. -
V. 473. Περισκελή ] Περιεσκληκότα , ή κεκαμμένα.
V. 482. Η νύν ] Όντως δή . V.483 . Ε : ταύτ ' άνα
τί ; Εί ταύτα τα τολμήματα , και η νίκη αύτη χωρίς βλά
βης και τιμωρίας. ν. 484. Αλλ ' ετ' αδελφής
είθ ' αομαιμονεστέρας : Είτε εξ αδελφής έμής , είτε
οικειοτέρας και συγγενικωτέρας πάντων των οικείων, (τούτο
γάρ δηλοί τό του παντός υμϊν Ζηνός ερκίου κυρεϊ ) αθώος -
ουκ άπεισιν . V. 488. Τούδε βουλεύσαι τάφου]
Λείπει η περί. V. 490. Επήβολον φρενών : Κυ
ρίαν των φρενών , και εστωσαν εν αυτή. V. 491. Φι

a ή θέλεις ] όπου (όποι Βr . et μονεστέρας accipiendum esse

Iunt. ) και θέλεις R. Br. Ostendunt verba οικειοτέρας και
b θάνατον δηλαδή R. Br . συγγενικωτέρας . Ed . Rom, ομαι
cou Br. οo μονεστέρα et οικειοτέρα και συγγε
d MS. όμαιμ , φuod pro ομαι- νικωτέρα . Ρ. Ε.
 LAURENTIAN A. 27

λεί δ' ο θυμός: Εωθεν η ψυχή των λάθρα τι κακόν

τεχνωμένων προαλίσκεσθαι , και εαυτήν όποιεϊν καταφανή
πρίν φωραθήναι. "Αλλως. Τών λάθρα τι βουλομένων
δρών ο θυμός προκλέπτεται , και περί την κατάστασιν του
σώματος Βένδηλόν τι γίνεται το κατηγορούν της πράξεως
αυτών . - V. 493. Μισώ γε μέντοι : Μισώ τον αμαρ
τάνοντα, και επικοσμούντα την αμαρτίαν αυτού . Τούτο δε
φησίν , ότι αλούσα η Αντιγόνη έφασκε το θείω νόμω επ- .
αρκεϊν .
V. 497. Των σων λόγων ] • Διά το κήρυγμα του
Πολυνείκους αινίττεται . - V. 501. Κατέσχον ] Αντί
τού , έσχον. V. 504. Αλλ' ή τυραννίς πολλά :
Ουκ εν επαίνω τούτο της τυραννίδος · αλλ' έχει τι ειρω
νείας και λόγος. - V. 506. Συ τούτο μούνη : Σοι μόνη
τούτο δοκεί δίκαιον είναι , ταφήναι τον Πολυνείκη.
V. 507. Σοί δ' επίλλουσι στόμα : Γιγνώσκουσι και
ουτοι · διά δε σε το στόμα συστέλλουσι και σιωπώσιν , ή
στρέφουσι τους διά του στόματος λόγους, V. 508.
Τώνδε χωρίς ει φρονείς ] Αντί του , παρά τούτους
φρονούσα. - V. 512. Τιμάς ] Αντί του , νέμεις .
V.515 . Ου γάρ τι δούλος] Από κοινού το ώλετο .
- Ibid . ου γάρ τι δούλος αλλ' αδελφός : Οι τοι
ούτός έστιν ο απολόμενος , ώστε είς χάριν τού ' Ετεοκλέους
εάσαι αυτόν άταφον · ου γαρ τοσούτον αυτού υπερβέβηκεν
ου δεί ούν σκοπεϊν , εί τι εκείνη αποθύμιον εποιώ , αλλ'
εί κοινής της φύσεως έλαχον. V. 517. Τους νόμους

τούτους ] Το θάπτειν. [ Εις το αυτό. γρ . τους νόμους

ίσους . V. 519. Τίς οίδεν εί κάτω ' στίν : γρ. κά
τωθεν , αντί του , κάτω » ως το ,
6 Αίας εγγύθεν ήλθεν .

a καταφανή ποιείν R. Br . d Gl. om . R. Br,

e ποιών L.
b εύδηλον R. Br.
f γράφεται ίσους . λέγει δε το
• δια om. R. Br. Tum περί θάπτειν R. Br.
του Πολυνείκους Br. 8 μ. η. 219 .
 28 SCHOLI A

αντί του , εγγύς. Ο δε νούς · τίς οίδεν εί καθ ' " Αιδου
αλλήλοις και διαλλάσσοντες , ηγούνται ευσεβή τάδε ; - V.521 .
Ού τοι συνέχθειν άλλα συμφιλεϊν : Τας φιλίας,
φησί , κοινάς ποιούμαι , αλλ' ου τάς έχθρας. ' Εν δε Βτω
υπομνήματι ούτως· ει και εχθαίρουσιν αλλήλους οι άδελ
φοι, εγώ ού τοιαύτη ειμί τήν φύσιν , ώςτε συν ετέρω αυτών
έχθαίρειν τον έτερον , αλλά συμφιλεϊν τοϊς φιλοϋσι .

V. 524. Είκός μεν την Ισμήνην , υπέρ της αδελφής

αγωνιώσαν , στυγνάζειν ουδέν δε ήττον και διότι όπω
πτεύθη . V. 525. Φιλάδελφα ] • Φιλαδέλφως.
V. 526. Νεφέλη δ ' οφρύων ύπερ : Εάν η δοτική , τη
νεφέλη , έσται ο λόγος , τη νεφέλη, τουτέστι τη στυγνότητι,
τη υπεράνω των οφρύων , το αιματόεν ρεθος αισχύνει η
/ 1 Ισμήνη , τέγγουσα ενώπα παρειάν · εάν δε κατ ’ ορθήν
ή,
η νεφέλη , έσται μεταξύ , η νεφέλη δ' οφρύων ύπερ , ίνα
το εξής τους πρώτους συνάπτεται και μην προ πυλών ήδ'
Ισμήνη , φιλάδελφα δάκρυα λειβομένη , αιματόεν μέθος αι
σχύνει , τέγγουσα ενώπα παρειαν , νεφέλη δ ' οφρύων ύπερ.
Ibid . Αίματοεν ρεθος αισχύνει : Το επί τω προς
ώπω ερύθημα , 'Αλληγορικώς δε είπεν την νεφέλην» ως γαρ
η νεφέλη στυγνήν και ομιχλώδη την ημέραν ποιεί , ούτω
και ταύτην διάδηλον φησί γίνεσθαι ταϊς οφρύσι συμφο
ράζουσαν , και το πρόσωπον στυγνόν και κατηφέστερον πε
ποιηκυίαν. - . V. 527. Ρέθος ] 'Ερύθημα.

V. 529. Ως έχιδν' ] Η γάρ έχιδνα λάθρα καθεζο

μένη των ανθρώπων εκπίνει το αίμα. 1bid . Yφει
μένη : “ Υποχαλωμένη , εαθείσα , απο λυθεΐσα . V. 533 .
" Η 'ξομ ή ] Η απα ρνή είνα ι ενώ ματος ; V. 534 . E
περ ή δ ' ομοβροθεϊ : “ Όρα πώς εαυτήν πρόδηλον ως
συκοφαντούσαν ποιε ϊ : ομο λογεί γάρ πεπραχέναι , ταύτης συν

a διαλλαχθέντες R. Br . • αντί του φιλαδ. R. Br.

b εν δε τισιν ουτως R. Br. d συμφράζουσαν R. Br . Con Σ
Mox συν τω ετέρω Βr . iecit συμφράσσουσαν Bothe ..
 LAURENTIAN A. 29

τιθεμένης » όπερ αδύνατον . - Ibid . “Ομοβροθεϊ ] « Ομο

φωνεί. V.536. 'Αλλ' ουκ εάσει τούτο γ' η δίκη :
“ Η μεν μη δράσασα ομολογεί πεπραχέναι , και κεκοινωνικέ
ναι διά τον πόθον της αδελφής · η δε σπουδάζει ζώσαν
αυτήν διαφυλάξαι. V. 538. 'Αλλ' εν κακοίς τοίς
σοϊσιν : Και διά τούτων μή δεδρακέναι ομολογεί .
V. 539. Ξύμπλουν] Κοινωνόν .
V. 540. Ων τούργον] Αντί τού , υφ' ών το έργον
πέπρακται αιτιών . V. 543. Αγνίσαι ] Αντί του , τι
μήσαι . V. 547. Τούδε γαρ συ κηδεμών: Η τού
βίου , επεί φιλοζωούσα ού συνέπραξας ή του Κρέοντος,
έπει μη παρέβης αυτού τα ψηφίσματα. - V. 548. Ωφε
λουμένη ] Αντί του , ωφελούσα . V. 549. Ει γέλωτο
έν σοι γελώ ] Ει γελώ , φησίν , επί σοί , άλγούσα γελώ
οδον, καταγελώ σου, ότι ουκ ήθέλησάς μοι συμπονήσαι . -
V. 550. D'Aντί του , ποίαν *) μηχανήν εύροιμι ; - V. 554.
' Αλλ' ουκ επ ' αόρητοις : • Οίον, προείπόν σοι τας
έσομένας τιμωρίας εν τη παραβάσει · αλλ' ούπω παρά γνώ
μην μου ταύτα πέπραχας , αλλά καμού συνειδυίας τα πρατ
τόμενα. V. 555. Καλώς συ μέντοι τοϊς δ ' εγώ
Οδόκουν φρονείν : Σεαυτή καλώς έδόκεις φρονείν , μη
συμπράττουσά μοι· ά εγώ δε τούτοις , ή τοϊς ανδράσιν ,
ή τοϊς εμοίς δόγμασιν . Τινές δε , το νόμο και το δι
καίω. V. 556. “ Ότι συ μεν έπραξας , εγώ δε συνήθειν .
- V. 557. Η δ ' εμη ψυχή πάλαι τέθνηκεν : Οίον ,
προηκάμην τοϋ **) ζην, βοηθήσαι βουλομένη τώ αδελφώ.
V. 559. Την μεν αρτίως άνουν πεφάνθαι :
Την Ισμήνην , ότι μη συνειργάσατο , ερίπτει εαυτήν εις

a Hoc R. Br. in principio glos cável toĪ R. Br. pro olov.

sae praecedentis, inserta dà post
δρα .
b Schol. hoc R. collocat post
schol. ad v. 555.
* ) Schaef, coni. noiav äv Me
let , p. 99.
Ο εγώ δε τούτοις om . R. τού
τοις δε εγώ Iunt . Br. deinde om,
Br. ή τοϊς ανδράσιν.
**) tò Sījv coni. Hermannus,
€ και ρίπτει R. Br .
30 SCH O L
L I A

κίνδυνον . - V. 561. Ου γάρ ποτ ' ώ 'ναξ : Τούτο φη

σιν υπεραπολογουμένη της Αντιγόνης , ότι εί και κακώς
ποιεί, μεταβληθήσεται» ου μένει γάρ ουδε και εξ αρχής κα
κός νους τοίς κακώς φρονήσασι προς φησί Κρέων , σοι
γούν μένει κακός ο νούς , οπότε είλου των κακών είναι κοι
νωνός. V. 565. Μη λέγ ' , ου γάρ έστ ' έτι] Αντί
τού , μη φρόνει , ότι εν τοίς ζώσίν έστι.
V. 566. Νυμφεΐα ] Αντί του , την νύμφην. - V.567.
Αρώσιμοι ] Παιδοποιήσιμοι , ευγεώργητοι . V. 568.
“Ηρμοσμένα ] Τα του γάμου φησί. - V. 569. Υιάσι ]
a Λείπει το συνάπτεσθαι . V. 571. Και συ και το
σον λέχος : Το σόν , το υπό σου ονομαζόμενον · οίον , το
όνομα της νύμφης , δ συ προβάλλη. - V. 575. Καί σοι
γε καμοί : Ού . b μόνη ταύτη ώρισται το αποθανείν, αλλά
και σοί · μηκέτι ούν μοι τριβάς εμβάλλετε · ή, και εμοί και
σοι δέδοκται μηκέτι διατρίβειν εν τοις λόγοις. -- V. 576.
'Εκ δε τούδε χρή : Ο δε περιττεύει · λέγει γαρ ότι χρη
λοιπόν μη ανειμένας d είναι ταύτας τις γυναίκας , αλλά
φρουρείσθαι φεύγειν γάρ ειώθασι και οι τολμηροί , πλη
σιάζοντα ορώντες τον θάνατον . - V. 577. Aνειμένας ]
• Αυτεξουσίους .
V. 580. Ευδαίμονες oίσι κακών : 'Από κοινού το
αιών. Oις γαρ αν σεισθή δόμος , τούτοις και αιων ουδέν
άτης ελλείπει, έρπων επί το πλήθος της γενεάς » αλλά πάντα
επιφέρει τα δεινά, ώςτε όμοιόν εστι των οίκων το κίνημα
εκσεισθέντι κύματι ταϊς του Βορέου πνοαΐς · οίον γαλήνης
ου βαδίως τυγχάνουσιν , όσοι εν κλύδωνι γίνονται , αλλ '
ουδε δυςτυχία περιπίπτων οίκος , ευχερώς ανανεύει . -
V. 581. Σεισθή ] & Ταραχθή. V. 584. “ Ομοιον

και το συνάπτεσθαι δηλονότι R. d είναι ήγουν αυτεξουσίους κ.

Br. Br.
b μόνον R. Br . e Gl. om. R. Br.
f το οίκων κίνημα τω εκσ ,
c tãsdɛ L. ut in textu a pri- R. Br.
ma manu . Tásde R. 8 GI. om. R. Br .
 L À U RENTIAN A. 31

ώςτε έποντίαις : Το εξής : όμοιον ώς όταν Θρήσσησιν

ποντίαις δυςπνόοις πνοαΐς , οίδμα έρεβος ύφαλον επιδράμη,
αντί τού, εκ βάθους κινήση την θάλασσαν » τα γαρ βαθέα ,
b
μέλανα εκάλουν. "Ομηρος •
Δνοφερόν χέει ύδωρ
και ο Ποσειδών , Κυανοχαίτης. V. 586. Έρεβος ]
Μέλαν . Ibid . " Υφαλον ] *) 'Εκ βάθους. - V. 588.
Λυς άνεμον] Την υπό ανέμων ταραχθείσαν. - V. 589.
Στόνω ] Λείπει η σύν : συν στόνω. Ibid . Αντιπλή
γες ] Αντιπλησσόμεναι.
V. 592. Ού δ ' απαλλάσσει γενεάν : Το γένος το
επιγινόμενον ούκ απαλλάσσει την γενεάν , αλλ' αεί εν συμ
φορά έστιν . V. 593. ' Ερείπει : ο καταβάλλει, κατα
φέρει . - V. 595. Νύν γάρ εσχάτας υπερ : Λείπει
άρθρον , το ο · το δε λεγόμενόν εστι τοιούτο · νύν γαρ όπερ
έτέτατο , 1 φησί , και σωτηρία εν τούς οίκους του Οιδίπο
δος , εσχάτης υπέρ ρίζης , αντί του , όπερ έβλαστεν άνω
της ρίζης , θάνατος καταλαμβάνει νύν γαρ , φησίν , όπερ
ήν λείψανον γενεάς , τούτο μέλλει καλύπτειν η κόνις : το
καταλειφθέν φησίν από Οιδίποδος βλάστημα . V. 597.
Κατ' αυ νίν ] Ρ'Εάν στίξωμεν κατ ' αυ νιν , ουδέν λείπει
τω λόγω . Ibid . Νιν ] Την ρίζαν . V. 598. Αμα]
Θερίζει και εκκόπτει · ή καλύπτει . **) V. 599. Λόγου
τ' άνοια : Αμαρτία · ότι οίστρηθείσα υπό των 'Ερινύων
Αντιγόνη τούτο τετόλμηκεν.

a MS. ποντίας αλός. Sed ex. e έν L.

interpretatione patet grammati
cum legisse ποντίαις omisso
αλός. Ρ . Ε.
b μέλα L. Homeri Iocus est
1. ι. 15.
* ) Lemna potius erit þvooó Gev .
c Hanc gl. ponit supra post
απαλλάσσει R.
1 φη L. Hermannus scriben-
dum putat φως και.
f αυτήν την διζαν. Εάν δε
ot . R. Br. omissa sequente glossa.
Mox κατ AVVLv sine acc. in
Elmsleii apographo. Br. et Elms
leius excudendum curarunt vật'
aŭ viv. Tu vide supra commen
tarios. C. W.
**) Hoc scholion ita constituit
Zehlicke αμα κοπίς : θερίζει και
εκκόπτει · ή κόνις , καλύπτει.
32 SCHOLIA

V. 600. Τεάν Ζεύ δύνασιν ] Τούτο φησίν , ότι

προαιρέσει του Διός πάντα γίνεται . V. 601. Κατά
σχοι : Ευκτικώς , ως και ποιήσαι τρίτου προσώπου · υπερηφα
νία κρατήσαι δύναται . - . V. 602. Ο παντογήρως : “Ο
ασθενείας παραίτιος · το γαρ γήρας ασθενές εστιν · ασθε
νούμεν δε τη γλυκεία προςβολή του ύπνου κατεχόμενοι. "Η
παντογήρως , ο αιώνιος , και άχρι γήρως τους ανθρώπους
και πάσι τοίς ζώοις παραμένων. V. 603. ούτ ' ακά

ματοι θεών μήνες : Αντί του , ή του χρόνου περίοδος .

Ibid. Αγήρω δε χρόνο δυνάστας : Αντί του , δυ
ναστεύων και άρχων του άγηράου χρόνου , κατέχεις τον
"Όλυμπον αγήρων δε τον των θεών χρόνον φησίν , έπει
μήτε υπό δυςτυχιών , μήτε υπό ύπνου ελαττoύται. - V. 607 .
Τό τ' έπειτα : Το εσόμενον , υ και μετ ' εκείνο μέλλον ,
και πάλιν εσόμενον . Τινές δε το έπειτα ιδίως επί ενεστώ
τος λελέχθαι φασίν , αντί του , νύν . - V. 608. Και το
πρίν] “Ο έστιν , αεί δυνάμενον βοηθείν . - V. 609. N 0
μος ο δ' ουδέν έρπει: Ουδείς , φησίν , έστι νόμος εν
πάσαις ταϊς πόλεσιν, ώςτε φεύγειν τους ανθρώπους το συμ
βησόμενον. " Η ούτως: ουδείς έστι νόμος , δς δύναται των
ήδη τελειωθέντων κακών προςάγειν βοήθειαν. " Η ούτως
και δε νόμος και πάντων των ανθρώπων κοινώς τούτο έχει ,
μηδένα ζήν άνευ λύπης. [ Εις το αυτό. ] Ο λόγος συ μεν ,
ώ Ζεύ , αγήρως τε και δυνάστης είς άπαντα τον χρόνον εις
η δε των ανθρώπων πολιτεία ουδέποτε χωρίς κακών εστίν .
- V. 610. Πάμπολις ] « Ο κατά πάσαν πόλιν έρπων
νόμος , ό έστι , πάντες άνθρωποι.
V. 611. Α γαρ δή πολύπλαγκτος : Ουδέν, φησί,
περί των μελλόντων επίστανται οι άνθρωποι, ώσπερ ο Ζεύς ·
ηπάτησε δε πολλοίς η ελπίς , κουφόνους έρωτας εμβάλ
λουσα · τα αδύνατα γάρ ελπίσαντες , εσφάλησαν. 'Έρωτας

4 ποιήσαι L. d Haec in principio praece

b και το μετ ' Br . dentis schol. habent R. Br.
ο των om . R. Br .
 LAURENTIAN A. 33

δε άφησί και τας επιθυμίας . - V. 613. Κουφονέων

ερώτων : Αντί τού , των κούφων επιθυμιών , εν αις πολλοί
ήπατηνται , έτερα προςδοκήσαντες , ετέρων αποβάντων.
V. 614. Ειδότι δ' ουδέν έρπει ] Το ανθρώπω ουδέν
είδότι επέρχεται. V. 615. • Προς ..... ] Προσφέρει :
πρίν τοϊς δεινούς επικύρση, και εις αυτόν εμπέση τον κίν
δυνον . - V. 616. Σοφία γάρ έκ του κλεινόν έπος :
Μετά σοφίας γαρ υπό τινος αοίδιμον και κλεινόν έπος πέ
φανται , το ,
ότ ’ άν δ' ο δαίμων ανδρί πορσύνη κακά,
τον νούν έβλαψε πρώτον , ο βουλεύεται.
V. 621. Ολιγοστόν] Αντί του , ουδέ ολίγον .
V. 625. Τάλιδος : Τάλις λέγεται παρ' Αίολεύσιν η
ονομάσθείσα τινι νύμφη. Ο Καλλίμαχος :
Αυτίκα την τάλιν παιδί συν αμφιθαλεί .
[ Εις το αυτό . ] ε της νύμφης . Ibidd . Mόρον ] Λείπει
η διά · διά τον μόρον. V. 626. Απάτας λεχέων ]
“Υπέρ της των λεχέων Ε αποτυχίας αχθόμενος.
V. 627. Τάχ ' εισόμεσθα : “Ο λόγος και παροιμιακώς ,
οπότε μη στοχασμό χρώμεθα , άλλ ' αυτόπται των πραγ
μάτων γινόμεθα · προγιγνώσκει μεν γαρ και ο μάντις, αλλά
στοχασμό χρήται τάχα ούν ακριβώς γνώσομαι ταύτα , παρά
του παιδός πυνθανόμενος. V. 628. Τελείαν ψήφον :
Τελείαν , την ήδη τετελεσμένην · τούτο δε φησίν , ως μη ,
και μεταβουλευσάμενος · ή την τέλος επάγουσαν τη Αντιγόνη.
V. 631. 1 Παρέλκει το έχων. V. 632. ' Απορ
9οΐς ] Ορθώς καθηγή. V. 633. Εμοί γάρ ουδείς
αξίως : Ουδείς μοι προκριθήσεται γάμος της σής αρχής,
καλώς σου άρχοντος · πανταχού δε μετά παρατηρήσεως .
V. 634. Μείζον φέρεσθαι ] Προκρίνεσθαι .

a λέγει R. Br. e Gl. om .. R. Br .

b προσαύση ] προσφέρη R. Br . F απάτης και εστιν αποτυχίας
Lemma in ainbiguo reliquit P. R. Br.
Ε. και παροιμιακός R. Br.
Ο εκ του L, h μεταβουλευσόμενος Br.
d Fr. CCX. i Gl. om. R. Br.
Τom. ΙΙ . C
 Ι
34 , SCHOLIA Ι

V. 635. Διά στέρνων έχειν ] Αντί του , ενθυμεί

σθαι . V. 636. Γνώμης πατρώας πάντ’ όπι
σθεν : « Οίον , της πατρώας γνώμης πάντα είναι δεύτερα »
• οίον χρή την πατρώαν πράττοντα γνώμην , περί των άλλων
.
άρα εκ του παιδός υπαντηθή , ότι πλήν των χρησίμων .
V. 642. Πόνους ] γρ. πέδας , ίν ' ή , εμπόδιον, δεσμούς,
κώλυμα του πράττειν & βούλεται. V. 646. Ψυχρόν]
'Αηδές. -- Ibid . Παραγκάλισμα : Φίλημα , στέργηθρον,
κοινώνημα , παρακοίμημα , περιπλοκή. V. 649. Πτύ

σας ] Καταπτώσας, εν ουδενί λόγω θέμενος, καταφρονήσας.

V. 655. Ει γάρ τους εμούς , φησίν , ακόσμως βιoύντας
μη τιμωρησαίμην , ουδε των ξένων και περιγενήσομαι από
κοινού δε το θρέψω. V. 656. Θρέψω ] Αντί του,
έξω . Ibid . Εγγενή ] • Συγγενή. V. 657. Ει ούν
τηροίην τα νόμιμα και τα δίκαια επί της έμαυτού πρώτως
οικίας , τηροίην αν αυτά και επί της πόλεως . V. 659.
“ Υπερβάς ] Λείπει το δίκαιον. - V. 662. Στή σειε ]
Καταστήσειεν άρχοντα . V. 663. Τα εναντία d τω δι
καίω δηλονότι. V. 664. Τούτον ] Τον τώ βασιλεί
πειθόμενον. V. 666. Δορός] « Αντί τού της μάχης.
- V. 668. Αναρχίας ] Αντί του , απιθείας . *) - V , 671 .
Τροπάς καταρρήγνυσιν ] Εκ γαρ διαρρήξεως στρατού,
τροπή γίνεται. Ibid . Τών δ' ορθουμένων ] Τών
αρχομένων. V. 672. Σώζει ]
* Αιδομένων δ ' ανδρών πλέονες σόοι ήε πέφανται .
V. 673. Ούτως ] 6 Tα των νόμων. Ibid . Κοσμου
μένοις ] Tοϊς άρχουσιν . “ Όμηρος "
και κοσμήτορε λαών.

a Oιον om. R. Br. Μox τον * απειθείας Erf . άπειθίας

την πατρώαν R. Br .
και περιγενήσομεν Βr .
c Gl. om. R. Br.
d των δικαίων L.
• της μάχης δηλονότι R. Br .
αντί της L.
Steph..
f Ounpos addunt R. Br. Scil.
11. ε. 531 .
g Gl. om. R. Br. Pertinere
mihi videtur haecglossa ad te
κοσμούμενα . C. w.
. , 16. δύω και, λ . R. Br .
 LAUREN TIAN A. 35

V. 677. Ει μη της φρονήσεως υπό του γήρως σεσυ

λήμεθα , λέγειν φρονούντως δοκείς περί ών λέγεις . ο δε
λόγος πάνυ πρεσβυτικώς και αιδημόνως είρηται . Ibid .
Κεκλέμμεθα ] : Σεσουλήμεθα.
V. 681. Εγώ δε ου δύναμαι ταύτα αποδέξασθαι, επει
δη μη καλώς ταύτα λέγεις . - V. 683. • Δυνατόν δε και
ετέρως καλώς μεταβουλεύσασθαι. V. 684. Ο Σοί δ'
ούν πέφυκ α ] γρ . Συ δ' ού πέφυκας . V. 686. Το
σον όμμα , φησί , τοιούτόν έστιν , ώςτε μηδένα των πολιτών
άντικρυ σου λέγειν τοιαύτα , οίς συ μή τέρψη : εμοί δε
πάρεστιν ακούειν τών λάθρα κατά σου λεγομένων . V.
687. Λόγοις τοιούτοις : λείπει το χρήσθαι . - V. 688 .
“ Υπό σκότου ] Λαθραίως . V. 692. Διά τούτων
υπεραπολογείται της κόρης , υπερευπρεπώς τη πόλει περι
θείς τον λόγον. V. 693. Κυνών ] 1 γρ . λύκων .
V. 695. Τιμής ] γρ. στήλης .
V. 696. 'Ερεμνή ] Σκοτεινή , λαθραία σου. - V. 705 .
Διαπτυχθέντες : Ανακαλυφθέντες μετέβη δε από ενι
κού αριθμού, του δςτις ° γαρ, εις πληθυντικόν , το ουτοι. -
V. 707. Και το μη τείνειν άγαν : Μη αυθάδη είναι,
αντιτείνοντα τοίς συμβουλεύουσιν· τούτο δε παρά Σόλωνος :
Γηράσκω δ' αιει ε πολλά διδασκόμενος.
Καλλίμαχος . - V. 710. Αυτό πρεμνα] Αυτόρριζα.
Ibid . Yπείκει μηδέν ] Τοίς εστίοις μη έγχαλάση.
V. 712. Yπτίοις κάτω ] ' Αντί του υπτίως. 6 Στρέψας
την ναύν. V. 714. Μετάστασιν] Μετάνοιαν .
V. 715. Αντί του , εί ολός τε ειμί λέγειν καγώ διά το ,
νέον. V. 716. Πρεσβεύειν : “Υπερέχειν. Εγώ, φησί ,

a GΙ. om. R. Br . 6 γαρ om. R. Br.

και δυνατόν σε και ετέρως με-
ταβ . R. Br.
ο Σου δ ' ούν πέφυκα. γράφε
ται συ δ' ούν πέφυκας . R.
& Hanc et seq. gl. om. R. Br.
6 πάντα L. Mox Καλλίμα
χος om. R. Br.
g Sic R. L. στρέψας την ναύν .
δηλονότι omissis αντί του υπτίως
Br.
C 2
36 SCHOLIA

τούτο οίμαι υπερέχειν , το τον άνθρωπον φώναι πάντα επι

στάμενον. Ησίοδος :
a
Ούτος μεν πανάριστος , δς αυτώ πάντα νοήσει .
V. 718. Ει δ' ούν ] Ει δέ τις ανόητος ευρεθή. • Δίδυ
μος δέ φησί.. Ι
V. 724. Μηδέν διδάσκου , και μη δίκαιόν εστί σοι μαν
θάνειν ή μηδέν έστω , και μη δίκαιον . V. 726. Ακο
σμούντας ] Απειθούντας , και άκοσμα διαπραττομένους . -
V. 729. Ο φησι Θήβης τηςδ ' ομόπτoλις : Ουκ
εγώ ταύτα λέγω , αλλά πάντες οι την πόλιν οικούντες · χα
ριέντως δε την δίαιταν *) προσάπτει τη πόλει, τω μη δοκεϊν
βούλεσθαι ανατρέπον τα τώ πατρί βεβουλευμένα. V.
730. πόλις γαρ ημϊν ο ά με χρή : ά με χρή προς
V. 731 .
τάσσειν τη πόλει , εκείνη μου έχει κελεύειν ;
Το χ , ότι ο αυστηρότερον προςηνέχθη το πατρί.
V. 737. Είπερ γυνή σύ ] Λείπει τυγχάνεις πάλιν
δε το χ , διά το αυστηρόν. V. 738. Δια δίκης ιών ]
Δικασάμενος , δικαιολογούμενος , παρρησιαζόμενος. Ibid .
Ιών] ' Ελθών . - V. 742. Γυναικός ύστερον ] Αντί
τού , ηττηθέν υπό γυναικός. - V. 747. Η δ' ούν θα
νείται : Δι' εαυτόν έφη · ο δε Κρέων μετο δι' αυτόν λέ
γειν . Ibid . Επεξέρχη ] Περαιτέρω χωρήσεις . V.
749. Τίς δ ' έστ ’ απειλή : Ποίαν ωφέλειαν έχει απειλή
προς μωρόν άνθρωπον λεγομένη ;
V. 754. Τόν δ' Όλυμπον ] Μα τον Όλυμπον.
ν . 755. Δεννάσεις ] Λυπήσεις , υβρίσεις. V. 756.
Το μίσος ] Την Αντιγόνην φησίν. Ibid . Κατ ' όμ
ματ ] Υπ' οφθαλμούς. V. 758. Μη δόξης ] • Μη
νομίσης . Ibid . Ουδαμά] Ουδαμώς. V. 761. Ως

& Οpp. 269 . bet άμε. Ed. Rom. Πόλις γαρ

b Sic MS. nec plura . Imper-
fectam sententiam prorsus omi-
sit editor Romanus. P. E.
c Sic MS. recte , niși quod
solenni errore pro auà bis ha
υμίν αν χρή, & άν με χρή π.
P. E.
4 αυστηρώς R. Br
e Hanc et seq. gl. om. R. Br.
*) Coniicio διάνοιαν. C. W.
 LAUREN TIAN A. 37

τοίς θέλουσι των φίλων μένης ξυνών : γρ. μαίνη.

Ως μαίνη , φησί , παρά τούς φίλους τους θέλουσιν υπομείναι
την σην μανίαν.
V. 763. Νούς δ ' έστι τηλικούτος : " Ήτοι και των
νέων ή και φρόνιμος · ο δε νούς και τηλικούτος , φησί , βαρύ
τατός έστιν αλγήσας . V. 766. Αυτά ] Τας κόρας :
δυϊκών γάρ έστι . - V. 768. Σφε] : Αυτήν. V. 770 .
Πετρώδει εν κατωρυχι ] ' Εν υπογείων σπηλαίω.
Ibid . Φορβής τοσούτον : "Έθος παλαιόν , ώςτε τον
βουλόμενον καθειργνύναι τινά , αφοσιούσθαι βραχύ τιθέντα
τροφής , και υπενόουν κάθαρσιν το τοιούτο , ίνα μη δοκώσι
λιμώ αναιρεϊν · τούτο γάρ ασεβές . *) - V. 773. “ Ον μό
νον σέβει και θεών : Δια το προκρίναι της ιδίας σωτη
ρίας την προς τον κατoιχόμενον δίκην. - V. 775 .
πόνος περισσός έστι . Πλήρης οργής και άβουλίας ο λόγος,
ότι και εις θεούς θρασύνεται .
V. 777. Έρως ανίκατε : Δια τον Αίμονα του έρω .
τος μέμνηται· πάλαι γαρ • ομονοεί τω πατρί · νύν δε σχε .
δόν πολέμιος γέγονε διά την Αντιγόνην. Το δε εράν πλου
σίους έχει. Και **) η παροιμία
Εν πλησμονή του Κύπρις , εν πεινώσι δ' ού. *** )
Ibid . Mάχαν ] d Λείπει η κατά. V. 778. Κτή μα

2 αντί του αυτήν R. Br . petitum esse, patet ex Athenaei

* ) Ed. Turn . et Steph. hoc
echolion Triclinianis intermix-
tam exhibent sic : έθος ήν πα
λαιόν, βουλομένους καθειργνύναι
τινα αφοσιούσθαι και βραχύ
τιθέναι τροφής και γαρ υπε
νόουν καθάρσιον το τοιούτον εί
ναι τούτο δ' εποίουν , ίνα μή
κ. τ. λ.
b θόν i. e, θεόν L.
ο ωμονόει Βr.
**) έχει και η π. νulgo. Recte .
***) „Hunc versum ex deper
dita quadam Euripidis fabula
lib . VI p . 207. C. ubi ita scri
ptus legitur : εν πλησμονή του ,
Κύπρις , εν πεινώντι δ' ού , cui
scripturae adstipulantur Liba
nius T. 11. p. 509 et Eustathius
ad Odyss. p. 1596 , 46. plurali
tamen aliquantulum favet imi
tatio Antiphanis comici apud
Athen . lib . I. p. 28. F. Cf. Eu
rip. fragm . inc. CLXIV et Por
son. Advers. p . 90. ed. Brit . “
PASSoν .
d ' Ηanc gl. in principio prae
cedentis exhibent R. Br.
 38 SCH O L I A

σιν ] Eπει και ο κτημάτων έρώσι πολλοί. - V. 780 .

'Εννυχεύεις ] Διατρίβεις. - V. 781. Φοιτάς δ ' υπερ
πόντιος : Διότι και θαλάσσια ζώα ερά • ή ότι και τα πόρρω
θηρεύει ο ερών , και διά θαλάσσης άπεισε και πανταχού ,
ώςτε του έρωτος επιτυχεϊν · ή ότι πολλοί τών εν πόντο -
ερώσιν. V. 782. Aυλαίς ] Ταϊς επαύλεσιν . - V. 784 .
“ Ο δ ' έχων ] Τον ο έρωτα.
V. 785. Συ και δικαίων αδίκους ] Συ και δικαίους
διαφθείρεις , ώςτε τας φρένας αυτών αδίκους γίνεσθαι , ως
Ηρακλής ενεχόμενος τω έρωτα της Ιόλης , τα εν Οιχαλία
έπραξεν, αφορμήν του πολέμου μη έχων , ή τον έρωτα μό
νον. V. 788. Ξύν αιμον ] Ξυγγενές : ότι υιού προς
πατέρα γέγονε μάχη και διαφορά. - V. 789. Νικά δ '
εναργής βλεφάρων : “ Ότι ορών την παΐδα και Αίμων
σπουδάζουσαν , και πάντα d πράσσουσαν υπέρ του αδελφού ,
ήττων αυτής γέγονεν. Νικά ούν , φησίν , ο έρως της νύμ
φης , ός έστι πάρεδρος των μεγάλων θεσμών εν αρχαϊς.
Τούτο δε είπεν , ότι θαυμαστή τις εστίν η τού μέρου αρχή ,
και ώςπερ νομισθείσα άνωθεν · διό και πάρεδρον αυτήν
φησι των θεσμών . - V. 790. Πάρεδρος εν αρχαίς :
Τινές παρέδρος Δωρικώς αναγινώσκουσι , κατ ' έλλειψιν του
ύ , ίν' η παρέδρους • * ) λέγει δε τον Κρέοντα. Νικά δε και
φανερός ίμερος των βλεφάρων της ευλέκτρου νύμφης τον
Κρέοντα , τον εν ταϊς αρχαϊς των μεγάλων θεσμών .
V. 791. Άμαχος ] Ακαταμάχητος . Ibid . Εμπαίζει :
“ ΗΙδεται , χαίρει .
και
V. 793. Οίον , δυνάμει παρακούομεν τού άρχοντος,
δακρύοντες την Αντιγόνην , ήν αυτός κατεδίκασεν .
V. 796. Τον παγκοίταν ] Τον πάντας κοιμίζοντα .
Ibid . Θάλαμον ] Τον θάλαμον τον εν τω τάφω.
V. 797. Ανύτουσαν ] Ανοίγουσαν, η τρέχουσαν και

4 κτήματα R. Br . 4 πράττουσαν R. Br. Mox

ήττον L.
b και τα θαλάσσια R. Br .
* ) „ Tali dorismo non est lo
ο έρωτα δηλονότι R. Br . cus in tragoedia .“ HERM .
 LAURENTIAN A. 39

πορευομένην. V. 806. " Έγκληρον ] Μέτοχον. V.

808. Αχέροντι] • Λείπει θύραις ή κοίταις.
V. 812. Ούτε ξιφέων ] Ού διά ξιφών τον μισθόν
τοϋ πλημμελήματος λαχούσα και την τιμωρίαν· αλλά μετ '
ελευθερίας τεθνήξη , ή * ) ιδίω και καινω νόμο περί το τέ
λος χρησαμένη , οίον , ούτε νοσήσασα , ούτε αναιρεθείσα
εξελεύση του βίου. V. 814. "Αιδαν ] " Ήτοι προς τον
τόπον του θανάτου , **) ή προς την προαίρεσιν του επιχει
ρήματος ή αντί του ιδίοις αυτής νόμοις χρησαμένη.
V. 815. " Ήκουσα δή λυχροτάταν : Αντί του ,
6
λυγροτάτως · ή την λυγρά υπομείνασαν· ή λυγρήν, καθο
την Λητώ υβρίσαι τετόλμηκεν . Τούτο δε έλαβεν προς το
όμοιον του θανάτου , ότι ουδε η Νιόβη υπό τινος ανη
ρέθη. V. 816. Τάν Φρυγίαν ξέναν ] Την Νιό
βην. - V. 817. Σιπύλω ] Φρυγίας • όρος. V. 818.
Τάν κισσός ως ατενής : Πολύς και επιμήκης ή και μη,
ανατείνων εις ύψος , αλλ' αυτού περιειλούμενος , και ούχι
υψηλός. Ο δε νούς · ήν εδάμασεν η πέτρας βλάστησις , ως
κισσός περιβαλούσα αυτήν » , περιέφυσεν ο αυτή , φησίν, τη
πέτρα , ως κισσός δένδρω. Ibid . 'Ατενής ] • “ Ο μη
ευθύς τετραμμένος , αλλ ' ειλιτενής. - V. 819. Πετραία
βλά στα δάμασεν ] : “ Ότι περιεχεκάλυπτο πανταχή τη
πέτρα .
V. 826. 'Αλλά θεός του και 8 θεογεννής : Καρ
τερεϊν σε χρή , ως και η Νιόβη εκαρτέρησεν , καίτοι θειο

a Gl. ( satis miram ) om . R. Br. loyer R. kvypå reposuerat iam

*) ☆ addidi ex Seidleri con
iectura , iure comprobata ab
Hermanno . Cf. enim ipsum
schol. ad y. 814. C. W.
**) Sequentibus verbis lemma
praefit αυτόνομος Βr .
• λυγροτάτης R. Mad conie
cerat iam Br . Μox την λυγραν
υπομ . ή λυγρή L. λυγραν
Br.
ο όρος ο Σίπυλος R. Br .
d αυτή , φησί , τη πέτρα R.
αυτή , φησίν , η πέτρα Br .
e Hanc gl. in principio prae
cedentis exhibent R. Br.
f Hano gl. om . R. habet lant.
Erf.
8
και θεογ ΜS. θεογενής ed. Rom.
 40 SCHOL I A

τέρου γένους τυγχάνουσα . Ταντάλου γαρ ήν του Διός .

[ Εις το αυτό.] . 8 Παραμυθούμενος αυτήν , θεόν φησι την
Νιόβην. V. 828. Καί τοι φθιμένα ] • Καίτοι σοι
φθιμένη , ή φθιμένω παντί , μακαριστόν αν είη ο τό της !
αυτής μοίρας τυχεϊν τοίς ισοθέοις · οίον , μακάριος αν είη,
1 δςτις τοϊς ισοθέοις ομοίως ετελεύτησεν . V, 829. "Έγ
κληρα ] 4 Κοινά , όμοια , τού αυτού κλήρου και τύχης.
V. 831. Οίμοι γελώμαι ] Υφ ' υμών γελώμαι , ότι
θεούς • ίσης με λέγετε. V. 837. Επικτώμαι ] γρ .
επιβοώμαι. V. 838. Oια φίλων άκλαυτος ] Οίον,
μη οικτειρωμένη παρά των φίλων απόλλυμαι. - V. 839.
" Εργμα ] Έρμα , περίφραγμα . V. 840. Ποταινίου]
" Έστι μέν προσφάτου: θέλει δε είπεϊν καινού και παρεξηλ
λαγμένου. V. 842. Ούτ' έν βροτοίς : Ούτε εν
ζώσι , διά το είναι εν ειρκτή : ούτε έν θανούσι , διά το έτι
και αναπνείν . V. 843. Θανούσιν ] Λείπει σύνοικος.

V. 844. Προβάσ' επ ' έσχατον θράσους : Προ

βάσα επί το της δικαιοσύνης έσχατον βάθρον μετά θράσους,
βουλομένη τε όσιόν τι δρών περί τον αδελφών , τα εναντία
πέπονθας · έπεσες γαρ εις το κενοτάφιον . Το δε εξής :
προβάσα υψηλόν εις δίκας βάθρον , έπεσες επ ' έσχατον
θράσους εν τω παρακούσαι των του άρχοντος προσταγμά
των. V. 847. Πατρώον δ' εκτίνεις : * ) " Η τα
ημαρτημένα το Οιδίποδι » ή υπέρ της κατάρας του Οιδί
ποδος ταύτα πάσχεις · και αυτή γαρ τα δίκαια προέθου ποιείν.
V. 848. Έμοι μερίμνας ] i Η το της μερίμνης
μου. V. 849. k Τριπόλιστον οίκτον : Πολλάκις

a Seqq. in pr. gl. praeceden * ) εκτείνεις R.

tis collocant R. Br. h αύτη L.
b και γαρ φθιμένω R. Br. i Hanc gl. om. R. Br.
C tò om. R. Br. k MS. Τριπόλιστον οίκον . Ed.
d ήχουν κοινά R. Br. Rom. Τριπόλιστον οίκτον , γρά
e ioov L. R. φεται οίκον . [ γρ . οίτον edidit
Βr.] ΜS. in textu habet οίκτον ,
f Bpo L. nec nisi librarii errore in scho
8 ανάπτειν L. lio scriptum puto olxoy. P. E.

τη
 LAURENTIAN A. 41

αναπεπολημένον , η διάσημον , και πανταχού ακουόμενον ,

και πολούμενον· ή τον πολλάκις επελθόντα το εμώ οίκω
ή γένει . [ Εις το αυτό.] • Λείπει ειπούσα. V. 850 .

Τοϋ τε πρόπαντος αμετέρου πότμου ] Και της

προτέρας *) ημών δυςτυχίας . Ibid . Πότμου ] Τύχης .
V.. 851 , Λαβδακίδαισιν ] Αντί του , Λαβδακιδών .
V. 853. Κοιμήματ ’ αυτογένητα: Και συνουσίαι
του πατρός, αυτογενείς , ή συγγενικαί• ή ότι ταύτη συνεκοι
μήθη εξ ης γέγονεν. Το δε εξής : κοιμήματ’ αυτογένητα,
κοιμήματα δυςμόρου μητρός , εμώ πατρί αυτογένητα ότι
και αυτός πατήρ άμα και παίς ήν. V. 854. Eμώ πα
τρί ] • Λείπει γενόμενα. - V. 855. Οίων ] Λείπει γο
νέων , V. 856. 'Αραίος ] Επικατάρατος , διά τά εκεί
νων αμαρτήματα. V. 857. Έρχομαι ] Προς τους
γονείς δηλονότι . V. 858. Δυςπότμων ] Διά την
προς ' Αδραστoν "επιγαμίαν , ήτις αιτία του πολέμου κατέ
στη. V. 860. Κατήναρές με ] 4 Τιμηθείς υπ '
εμού.
V. 861. Σέβειν μεν ευσέβειά τίς : Οι τού Χο
ρού το μέν έργον της παιδός επαινούσιν ου μην δε
e'θαρσούσιν , ως και την γνώμην του βασιλέως διελέγχειν
ως μοχθηρών · φησίν ουν , ότι πέπρακται μεν δι' ευσέβειαν

a και γένει R. Br . res calamitates, quas gens Lab

b λείπει δε το είπουσα R. : dacidarim ante Oedipodem per
λείπει δε είπων Βr. pessa esset..“« WUNDER. „ At
*) „ Fallitur Herman nus, quum de his uti Sophocles certo non
dicit Scholiastam verba toở te cogitavit , ita, opinor, ne Scho
πρόπαντος αμετέρου πότμου κλει- liastes quidem , qui si της προ
νοϊς Λαβδακιδαισιν interpretan- τέρας scripsit, rixas intellexit
tem : και της προτέρας ημών fratrum , ortumque inde bellum
δυστυχίας , nisi της προπάσης ipsorumque mutuam caedem.
scripserit , aliud quid pro npó- HERM . Equidem idem sense
παντος legisse videri . At ille ram quod Wunderus , et nung
non immemor antecedentium quoque ei adstipulor. C. W.
πατρος τριπόλιστον οίκον indicare c Gl. om. R. Br.
voluit , verba του τε πρόπαντος d Gl. om. R. Br.
πότμου referenda esse ad prio © θαρρούσιν R. Br.
42 SCHOLI A '

το υπό ταύτης · ο δε η βασιλεία μέλει , και τούτω ουκ έστι

παραβατή η αρχή , και εστι τα προςτάγματα παραβαίνουσι
δε , όσοι αρχόντων καταφρονούσιν . [ Εις το αυτό .] b E
σεβές μεν το σέβειν τους αποθανόντας . V. 864. Αύ
τόγνωτος οργά ] Αυθαίρετος και ιδιογνώμων τρόπως .
ν. 867. Λαμπάδος ] b Tού ηλίου . V. 869.

Αδάκρυτον ] • Πολυδάκρυτον .
4 V. 871. Αρ ' ίστ' αοιδας και γό ους : Προς τους
υπηκόους τούτο φησίν ο Κρέων , οργιζόμενος ότι μη θάττον
αυτήν απήγαγον προς ειρκτήν . Ο δε λόγος : άρα ίστε , ει
4 χρει” ή λέγειν αοιδάς και γόους προ του θανείν , ουδέ
ποτέ τις παύσαιτο ; δεί ούν εκ βίας έλκειν αυτήν . V.
875. Είτε χρή θαν είν : Ει χρήζει και ° θέλει . Μετριά
ζειν δε προσποιείται τη κολάσει , ως δηλοί και το , ημείς
γαρ άγνοι , τουτέστιν , ακοινώνητοι του φόνου τούτου · φησί
διά το μη χερσίν αυτήν ανηρηκέναι. " ν . 877. Ημείς
γάρ αγνοί : Το κατά ταύτην την κόρην, ογνοί ημείς
V. 878. Μετοι
εσμεν , και ουδέν εναγες επράξαμεν .
κίας δ' ούν της άνω ] { Το μεθ' ημών άνω οικεϊν.
ν . 879. Κατασκαφής ] Κατεσκαμμένη, υπόγειος.
V. 880. Αείφρουρος ] 6 Το μή προς καιρός είναι την
φρουράν , αλλά διόλου . - V. 883. Μακρώ ] Αντί τού ,
πολύ . - V. 885. Εν ελπίσι τρέφω ] : ' Ελπίζω απο
θανούσα πάντας εξειν φίλους. [ Εις το αυτό.] Ευεπίφορος
ο Σοφοκλής [ είς ] το τρέφω αντί του έχω. V. 887.
Κασίγνητον κάρα ] Ω ' Ετεόκλεις εξής γαρ τού Πο
λυνείκους μετά οίκτου μνημονεύει . V. 892. Καίτοι
σ' εγώ τίμησα : Παρά τοϊς καλώς φρονούσι δοκώ σε

f αντί του μεθ ' R. αντί του ,

a toūto L. Legendum pato
τούτου , C. W. του Βr.
8 το L.
b Gl. om. R. Br.
h ευεπίφορος Σοφοκλής εις το
ο αντι του πολυδ. R. Br . τρέφω αντί του έχω λέγειν. ο δε
4 χρείη Βr . χρεί ’ ή Erf . Recte. νούς , ελπίζω αποθανούσα πάν
€ θέλει θανείν R. Br . τας εξειν φίλους . R. Br .
 LAURENTIAN A. 43

τετιμηκέναι , ώςτε τους συνετούς αποδέξασθαι τα υπ ' εμού

εις σε γενόμενα.
V. 895. Ανηρόμην ] : “ Υπέστην. 896. Τίνας
νό μου] Αντί του , τίνος νομίσματος και λογισμού .
V. 901. Τοιώδε μέντοι ] Το τουρύτω νόμω , δς απο
δείκνυσι το κατά τους αδελφούς δίκαιον υπερέχειν απάντων ,
τιμήσασά σε , έδοξα τω Κρέοντι αμαρτάνειν , διά την έν
δειξιν της βίας αυτού . V. 904. "Αγει με ] b Εμφα
τικώτερον το άγει. Ου γαρ είπεν , ότι εκέλευσεν με άχθη
ναι , αλλ ' αυτός άγει . V. 906. Ούτε παιδείου τρο
φής ] • Oύτε παΐδα θρέψασαν . - V. 909. Δαιμόνων
δίκην ] Επεί τα τού Κρέοντος , θνητού όντος , 4 παρέ
βην. V. 911. Τίν' αυδάν *) ξυμμάχων ] Λείπει
καλεϊν .

V. 913. Ει μεν ούν] Εί ταύτα τοϊς θεοίς αρέσκει,

παθόντες την τιμωρίαν , **) γνοίημεν την αμαρτίαν.
V. 915. Ει δ' οίδ ' αμαρτάνουσιν ] 'Επί τον Κρέοντα
η αναφορά. - V. 916. • Εκδίκως ] Έξω τού δικαίου .
V. 917. "Έτι ] " Έτι εν τω αυτώ κινήματι έoικεν η
παΐς είναι : οίον , ουκ ενδέδωκεν οδυρομένη. V. 920 .
Κλαύμαθ' υπάρξει] Αντί του , κλαύσονται οι άγοντες
αυτήν , εάν έτι βραδύνωσιν . Ibid . Βραδυτητος υπερ ]
Δια το εν αυτή εμβραδύνειν.
V. 921. Οίμοι θανάτου ] 'Απειληθέντες υπό τού
Κρέοντος οι υπήκοοι , άξουσί με λοιπόν επί θάνατον .
V. 923. Ου παραμυθούμαι σε θαρρείν , ως μη κεκυρωμένου
σοι Εντού αποθανείν. Τούτο δε φησιν , ως ουκ ενδιδούς,
ίνα μή υπονοήση εκείνη μεταπεπεικέναι αυτόν δακρύουσα •
ή και Χορός λέγει , ως τού Κρέοντος μη μεταπεισθέντος.

a αντι του υπ . R. Br . **) Bothius coniecit τιμωρίαν

και εμφαντικώτερον L , R. ay.
C Gl. om . R. Br .
e ενδίκως . η εκδίκως ήγουν
παρέβη R. Br .
*) audàv R. Br. Atque pro έξω του δικ , R. Br .
fecto hoc legit schol. C. W. Η το L.
 |

44 SC H O L I A

V. 925. Ω γής Θήβης ] Λοιπόν προς βίαν αυτήν

άγουσιν [ ε οι υπήκοοι ,] τα πρώτα αυτήν ελεούντες και αι
δούμενοι. V. 928. Οι κοιρανίδαι : Κοίρανοι τοίς
από τού Χορού φησίν · ειώθασι γαρ ου μόνον τους βασι
λείς , αλλά και τους ενδόξους των πολιτών ούτω καλεϊν · ή
προς τον Κρέοντα , ηθικώς αν αυτόν εις συμμαχίαν προκα
λουμένη » ή προς τους πάλαι βασιλέας , τους προγόνους
αυτής. V. 929. Την βασιλίδα] Την βασίλειαν . -
V. 931. Σεβίσασα ] Τιμήσασα.
V. 932. Έτλα και Δανάας : Οίον , η Δανάη έτλη
μη είναι ένα φωτί , αλλ ' εν σκότω · b έπει και αυτή εν χαλ
κω οίκω εκέκρυπτο . - V. 934. Κρυπτομένα δ' εν
τυμβήρει : Κατεκλείσθη υπό την κιβωτόν· ή υπό τον
ζυγός της ανάγκης ήλθε και της ειμαρμένης· ή κατεζεύχθη
συνελθούσα το Δit . - V. 937. Ταμιεύεσκε] Αντί τού,
εν αυτή είχε τας γονάς του Διός · ό έστιν , ο έγκυος ήν .
Ibid . Ούτ' άν νιν
V. 938. Μοιριδία] Ειμαρμένη.
όμβρος ούτ' Αρης : 'Αρης νύν , ο πόλεμος και γαρ
ουτος κατά μοϊραν εγείρεται: βούλεται δε ειπείν, ότι ούτε
τα εν ουρανώ , ούτε τα εν τη γή , ούτε τα εν τη θαλάττη
πραττόμενα , παρά μοϊραν γίνεται. V. 939. Νιν] Αυ

τήν την μοίραν.

V. 942. Ζεύχθη δ' d οξυχόλως : Το εξής : ζεύχθη
πετρώδει κατάφρακτος εν δεσμώ · μή ούτω δε αυτό λάβω
μεν , ότι και η Αντιγόνη ασεβής ούσα πέπoνθεν όπερ και
ασεβής Λυκούργος: αλλ ' απλώς τη παραθέσει των ομοίων
δυςτυχιών παραμυθείται την κόρην. Τον δεσμόν δε της
αμπέλου πετρώδη είπεν , αντί του, τον ισχυρόν. V. 943.
Κερτομίοις οργαΐς ] Διά τας κερτομίους οργάς.
V. 945. Πετρώδει ] Το στερεό δεσμό της αμπέλου.
V. 946. Ούτω τας μανίας δεινόν άποστάζει : ΟΣ
τω και του Λυκούργου από της μανίας οργή αποβαίνει .

και οι υπήκοοι ab editore Ro ο έγγυος R. Correxit iam Br.

mano addita. P. E. λ
d ' οξυχο. L. οξυχόλω R.
b επί L.

1
 LAURENTIAN A. 45

Μένος γάρ , η οργή. 'Ανθηρόν δε , το ακμαίος και ανθούν

έν κακοίς . Ibid . Δεινόν ] Αντί του , πολύ. - V.
947. Μένος ] και Μανία .
Ibid. Κείνος επέγνω : Το εξής : κείνος επέγνω τον
θεον Β κερτομίοις γλώσσης μανίαις ψαύων. V. 949.
νθέους ] Τάς θεολήπτους Βάκχας .
' Ενε V. 950. Εύιόν
τε πύρ ] Το υπό των Βακχών αιρόμενον εν ταϊς Διονυ
σιακαϊς δαδουχίαις - . V. 951. Φιλαύλους ήρέθιζε
Μούσας : Κακoλογών αυτάς , ήρέθιζε κατ ' αυτού· λέγει
ούν , έτάρασσε και εσκόρπιζε τας των αυλών ωδάς. "Η
ούτως · τάς Μούσας τας περί τον Διόνυσον έχλεύαζεν ,
τουτέστι , τους ύμνους και τους λόγους: τινές δε φασίν , ότι
και τας Μούσας υβρισεν .
V. 952. Παρά δε κυανέων πελαγέων : Αντί του ,
παρά δε τοϊς κυανέους πελάγεσι της διδύμης θαλάττης , γέ
γονεν εμφύλια κακά περί τους Φινείδας . Κυανέοις δε πελά
γεσιν είπεν ,τοϊς υπό των Κυανέων πέτρων περιεχομένοις .
Διδύμας • δε αλός , ή δια το διαχωρίζεσθαι επ ' αυτών την
θάλασσαν , ή διά το συνιέναι αυτός και ενούσθαι , διδύμας
αυτάς φησίν . V. 953. Ακται. Βοσπόριαι ] Αι υπό
του Βοσπόρου του πελάγους περιεχόμεναι. Ibid . Ήδ'
και Θρηκών Σαλμυδησσός ] Ο Θρακικός Σαλμυδησσός :
πέλαγος δέ έστι δυςχείμερον περί Θράκης : Αισχύλος :
1 Σαλμυδησσία γνάθος
εχθρόξενος ναύτησι , * μητρυιά νεών.
V. 954. “Ιν ' άγχίπολις 'Αρης : Παρά γάρ Θραξί τιμά
ται ο 'Αρης , ως και ο ποιητής :
* Τώ μεν άρ ' εκ Θρήκης και Εφύρους μέτα θωρήσσεσθον.

a Gl. om. R. Br.

c dè om. R. Br. qui infra
b κερτομίοις γλώσσαις μανίας om . αυτάς.
( suprascriptο α.s ) ψαύων, L. a Prom. 725.
κ. γλώσσαν μανίαις ψ. R. γλώσ € μητρυά L.
oav librarii errorem esse puto " . F 1. ν . 301.
HERM . γλώσσης scripserat et και εφύρην μετα θωρήσσεσκον
iam Br.
Coni . γλωσσών Βο- R. φui in superiore schol. Σαλ
thius.
μυδισσες Dis et Σαλμυδισσία .
46 SCHOLIA

Το δε ίνα τοϊς άνω συνάπτεται , ίνα ακται Βοσπόριαι , και

ουδέν λείπει » όσοι δε γρ. δν 'Αρης , περιττόν λαμβάνουσι
το όνομα. V. 955. Δισσοϊσι Φινείδαις : Τών δισ
σών Φινειδών, Πληξίππου
1 και Πανδίoνος , ή και Τηρύμβα
και ' Ασπόνδου . V. 957. Τυφλωθέν ] Το εξής : τυ
φλωθέν ομμάτων κύκλοις. - V. 958. 'Αλαστόροισι ]
Τοίς άλαστα πεπονθόσιν , ή τοϊς δυςτυχέσι κύκλοις τών
ομμάτων. - V. 959. 'Αραχθέν ] Αντί του , τυφλωθέν .
Ibid. Αραχθέν εγχέων : Αραχθέν αιματηραϊς • χείρεσ
σιν , υπ’ έγχέων και κερκίδων ακμαΐς , τουτέστι γυναικείαις . * )
V. 960. Ακμαΐσιν ] • Οξύτησι.
V. 961. Μελέαν πάθαν ] " Ότι τελευτήσασα αφή
κεν αυτούς υπό μητρυιάν · ή ότι αυτή αυτούς εξετύφλωσεν.
y. 962. 'Ανύμφευτον γονάν : Κακόνυμφον γονών :
ότι επί κακό νυμφευθείσα , δυςτυχείς αυτούς έτεκεν · ή την
ανύμφευτον εαυτώ κοινωνίαν , οίον , της προς γυναίκας
4 κοινωνίας άπειροι όντες . Ibid . Α δε σπέρμα μεν
αρχαιογόνων : Βορέας κήδος συνήψε τοϊς Αθηναίοις,
αρπάσας Ωρείθυιαν την ' Ερεχθέως , εξ ης έσχεν Ζήτην και
Κάλαϊν και Κλεοπάτραν · ταύτης και Φινεύς έγημεν , εξ ης
αυτώ δύο παίδες εγένοντο , Πλήξιππος και Πανδίων , κατά
δέ τινας , Τηρύμβας **) και • Άσπονδος . Μετά δε τον
Κλεοπάτρας θάνατον επέγημεν Ιδαίαν την Δαρδάνου , κατά
δέ τινας , Ειδοθέαν την Κάδμου αδελφήν , ής και αυτός

a MS. hic γηρύμβα , sed pat- Corrige scholiasten hoc modo :

Io post recte τηρεύμβας . Ρ. Ε.
b MS. χείρεσιν .
* ) »Scholiastae verba corru-
pta esse apparet , nam hominis
insani foret , αραχθέν per τυ
φλωθέν explicare , hastasque in
mulierum numerare instrumen
tís. Immo αραχθέν nihil est
nisi explicatio verbi τυφλωθέν ,,
quae alieno loco adscripta ex
pulit genuinam vocem άτερθ '.
τυφλωθέν : αντί του αραχθέν ,
αιματηραϊς χείρεσσι , και
ουχ υπ ' έγχέων , και κερκί
δων ακμαίς , τουτέστι γυναι
κείοις οργάνοις. HERM .
C Gl. om. R. Br.
d συνουσίας R. Br .
**) Γηρύμβας Βr .
e άσπονδος ] ΜS. άσπαθος.
Supra recte d'onovdov . P. E.
 L A U R E N T I A N A. 47

Σοφοκλής μνημονεύει εν Τυμπανισταίς , ήτις εξ επιβουλής

τυφλώσασα και τους Κλεοπάτρας παΐδας, εν τάφω καθείρξεν ·
ως δέ τινές φασίν , ότι κατεψεύσατο αυτών , άτε δή πειρα
σάντων αυτήν · εφ' οίς απατηθείς και Φινεές , αμφοτέρους
τυφλοϊ • ταύτα δε ιστορεί Απολλόδωρος εν τη Βιβλιοθήκη.
Τινές δε ιστoρoύσιν , ότι περιούσαν την Κλεοπάτρας και Φι
νεύς εκβέβληκεν , και την Ιδαίαν επέγημεν · η δε οργισθείσα
τους εαυτής ετύφλωσεν παίδας . [ Εις το αυτό.] b Boρέου
γάρ και ' Ωρειθυίας της ' Ερεχθέως ήν η Κλεοπάτρα .
V. 964. Ερεχθειδών ] • Των Αθηναίων. V. 967 .
Αμιππος : Ταχεία , ίσον ίππω δυναμένη τρέχειν . Ει δε
γρ. αμίπποις , προς το θυέλλαις· τράφη θυέλλησιν αμίπ
ποις , ταϊς εξισουμέναις ίπποις , ως και “ Όμηρος
4 θείειν δ ' ανέμοισιν ομοίοι.
Ibid. πάγου : • Υψηλού όρους και άκρωρείας . V. 968 .
'Αλλά κάπ ' εκείνο : Αλλά και κατ ' εκείνης , της θυγα
τρός Βορέου, της εξ ' Ερεχθειδών γεγονυίας , ενέσκηψαν αι
πολυχρόνιοι Μοίραι , και μεγάλα δυστυχήσαι αυτήν πεποιή
κασιν . " Η μεγάλαι δυστυχίαι και επ ' εκείνη τη Κλεοπάτρα
ήλθον. V. 969. Μακραίωνες : 'Αθάνατοι και πολυ
χρόνιοι. " Έσχον δε , επέσχον , επετέθησαν , επεβάρησαν .

V. 970. Θήβης άνακτες ] Και νύν άνακτας φησί

τους από του Χορού εντίμους. V. 971. Τοΐς τυφλοί
σι γάρ ] Η οδός του τυφλού μετ ' άλλου εστίν. - V. 975 .
Ούκουν πάρος γε ] Οίον , ουδε την αρχήν της σής κα
τωλιγώρουν ματείας. V. 979. Το σόν φρίσσω στό
μα ] Αντί του , τον σον λόγον .

ν. 981. Θάκον ] Θάκος , τόπος ούτω καλούμενος .

V. 982. Λιμήν : “ Όρμος και έδρα, όπου πάντα τα όρνεα

και τους της R. της tantum L. ο των Αθηνών L. Gl. om .

Vid . Apollodor. III. 15. p. 368 . R. Br.
a 11. ' . 437.
b Gl. om . R. Br. e Gl , om . R. Br .
 48 SCHOLI A

προσέρχονται. V. 983. Κακώ : a'Επί κακώ.. - V.

984. Βεβαρβαρωμένω ] “Ερμηνευθήναι μη δυναμένω ,
αλλά ασαφεί. - V. 985. Χηλαίσιν ] b Tοϊς όνυξι. -
Ibid . Φοναΐς ] ταϊς ° αιμακτικαίς . V. 987. ' Εμπύ
ρων εγενόμην ] Αντί του , απεπειρώμην της δια πυρός
μαντείας . V. 990. Mυ δώσα] Δίυγρος ούσα η καύσις.
Κηκις δε , η ανάδοσις ενταύθα κυρίως δε η λιγνύς τού
καπνού , ή η άπό τών καιομένων γινομένη . V. 991 .
Κάτυφε ] Και έτυφε. [ Εις το αυτό . ] Τύφειν εστί , το
ηρέμα υποσμύχειν . Ανέπτυε δε , 1 ανέβαλλε τα μηρία εκ
του λίπους . - Ibid. Κανέπτυε ] Ανέβαλεν . - V. 992.
Καταρρυείς : Καταρρεόμενοι , καθυγραινόμενοι , εκ του
λίπους της καλυπτούσης ° αυτούς πιμελής εξέπιπτον .
V. 994. Παιδός τούδε] τού Ε οδηγούντος . V. 995.
Φθίνοντ ] Η φθοροποιά , ή διά του πυρός ασήμως φθει
ρόμενα .
V. 998. ' Εσχάραι : Αι εστίαι. Ibid. Παντε
λείς : Αι τα τέλεια των ιερείων δεχόμεναι · ή όλαι ή δι'
αν πάντα τελειούται . V. 999. Πλήρεις υπ’ οιωνών
τε και κυνών βοράς ] Αντί του , οι κύνες και οι όρνι
θες διασπάσαντες το του Πολυνείκους σώμα , επί τους βω
μούς εκόμισαν , και ούτως και έμόλυναν άπαντας. Υ.
1001. Θυστάδας λιτάς ] Τας διά θυσιών γινομένας
λιτάς . V. 1003. Απορροιβδεί ] Απηχεί, αφίησιν. -
V. 1004. Βεβρώτες ] Από του ενικού επί το πληθυντι
κον μετέβη . - V. 1009. Aκείται ] Ιάται , θεραπεύει.
Ibid . Ακίνητος ] Αμετάθετος. V. 1010. Αυθαδία
τοι ] Διά τήν αυθαδίαν εις σκαιότητα πίπτουσιν οι άν
θρωποι . V. 1012. Τίς αλκή ] Και Όμηρος
i Κωφήν γαρ δή γαίαν αεικίζει μενεαίνων .

a λείπει επί R. λείπει η επί e αυτούς om. R. Br .

επι Βr. Η οδηγούντος δηλονότι R. Br .
b αντί του τοίς R. Br. και έμόλυνες L.
• αιματικαίς R. Br . h αυθάδειαν R. Br .
d ávébane R. Br. 1. 11. ω. 54. κουφήν L.
 L A U R Ε Ν Τ Ι Α Ν Α. 49

V. 1016. Τοξεύετή και 'Αποπειράσθέ μου , ως τοξόται

σκοπού. Ibid. Ανδρός τούδε ] Αντί του , εμού . -
V. 1017. Υμίν ] Υφ' υμών των μάντεων και των συγ
γενών , V, 1018. Εξη μπόλη μαι: 6 'Aνεμπόλητος,
μη πεπραγματευμένος . Και Όμηρος :

• οι τε πρηκτήρες έασιν.

d ή πέπραμαι . Ibid . Κάμπεφόρτισμαι : Πεπραγμά

τευμαι , προδίδομαι , φόρτος γεγένημαι:

' Εποιήσαντο με φόρτον .

Καλλίμαχος.

V, 1019. Τον προ Σαρδέων ηλεκτρον : Σάρδες,

πόλις Λυδίας , παρακειμένη τη χρυσοφόρω Πακτωλώ · αντί
τού , εί τι βούλεσθε εις χρήματα νεύον , δέχεσθε » τον γάρ
Πολυνείκη ου θάψετε. V. 1026. Θεούς μιαίνειν ]
Αμίαντον γαρ το θείον.

V. 1031. Ποίον τούτο πάγκοινον : Το βίω κοι

νόν. ' Επεί είπεν , άρ ’ οίδεν ανθρώπων της , και καθόλου
έλαβεν πάσι κοινόν και φανερόν. V. 1034. Της νό
σου] Αντί του , της άβουλίας. - V. 1039. Αρ ' οίσθα
ταγούς ] • Οίδας , φησί, βασιλέας υβρίζων , V. 1042..
Τα άρρητά με δημοσιεύειν ανακινείς . V. 1044. Ούτω
νομίζεις , ότι επί κέρδεσι λέγω ; V. 1045. 'Εμπολή
σων ] Εξαπατήσων . ή

a ήγουν αποπ. R. Br. πραγματευμένος . Εξημπόλημαι :

b Hoc scholion ita adornat ήγουν κ. τ. λ. C. W.
Br. έξη μπόλημαι : ήγουν ο Οd. θ '. 126.
πέπραμαι, πεπραγμάτευμαι. Και
" Ομηρος - έασιν. ' Aνεμπόλητος, d ' ή πέπραγμαι . πεπραγμά
μη πεπραγματευμένος . Wake- τευμαι . καμπεφόρτισμαι . προ
feldius Silv . Crit . Ρ. ΙV. p. 134. δίδομαι R. Mox Καλλίμαχος
hunc in modum : και των συγ accessit ex L.
γενών ουκ άνεμπόλητος , μη πε e olota , R. Br.
Tom, II . D
 IA Η
30 SCHOL

V. 1046. Μή πολλούς έτι ] Μή πολλούς ηλίου δρό

μους τελέσων , ό εστιν , ημέρας . Αμιλλητήρας δε , τους
αλλήλους διαδεχομένους , Τροχούς δε , αντί του , κύκλους ,
a
δρόμους. Τελών δε , αντί του , τελέσων . Ίσθι , φησίν,
ου πολλούς δρόμους ηλίου τελέσων . V. 1050. Έχεις
βαλών ] Αντί του , έβαλες. Ibid . Ψυχήν] Την της
Αντιγόνης . V. 1053. Aνόσιον ] b Μη τυχόντα των
δσίων νύν . V. 1054. Μέτεστιν ] Εξουσία δέδοται :
λέγει δε τών νεκρών. 'Εκ σού δε βιάζονται και οι άνω θεοί
έχειν αυτόν άνω άταφον. V. 1056. “ Υστεροφθόροι )
Αι ύστερον μέλλουσαι βλάψαι και το λοχώσι γαρ , την οι .
παραχρήμα , αλλά την ές ύστερον άψοφητί τιμωρίαν δηλοί
το αρσενικόν δε αντί του θηλυκού έταξεν , ως και το σω
τήρι ο τύχη. « V. 1059. Κατηργυρωμένος ] Αρ
γύρω πεισθείς . V. 1060. Φανεί ] Δείξει. Ibid .
Χρόνου τριβή : Αντί του , αναβολή. V. 1061. Αν
δρών , γυναικών ] Λείπει ο και • και γυναικών . *)

V. 1062. 'Εχθραί ] " Η Θηβαίοις έχθραι , ή τοίς

θεοίς· αι πόλεις δε, φησίν, ών άρχεις, επαναστήσονταί σοι. -
V. 1063. Καθηγισαν ] Μετά άγους εκόμισαν. V:
1065. “Εστιoύχoν ] Την έχουσαν εστίαν και βωμούς.
Toid . “Εστιoύχoν ές πόλιν ] Αντί του , επί την εστίαν
της πόλεως . V. 1066. Τοιαύτα κατά της καρδίας σου
τοξεύματα αφήκα μετά θυμού • ή το θυμό της καρδίας
σου λείπει δε η κατά . V. 1068. Θάλπος : Την δρι
μύτητα , τον εμπρησμόν , τον ιόν · θάλπος γάρ το καύμα ,
εκ μεταφοράς δε των ερπετών · εκείνα γαρ θερμαινόμενα
τον ιόν αφίησι • διό και ένα θέρει μάλλον ισχύουσιν.
V. 1074. Εξότου λευκήν εγώ ] Αντί 4 του , από
νεότητος άχρι γήρως. V. 1076. Λακεΐν ] Φθέγξα

a Seqq. om . Br. ο ψυχή. L. R. Locus est

Oed. Tyr . 81 .
και νύν τον μη τ . τ. δ. λέγει . *) ανδρώνκαι γυναικών . R. Br .
R. Br. 4 του om . R.

1
 1

LAUREN TIAN A.
51
σθαι .. V. 1078. Το μεν υποχωρείν , δεινόν το δε άν
τιστάντα και βλαβήναι . V. 1085. Συντέ μνουσ ι ] Συν
τόμως κατακόπτουσι και βλάπτουσι .

V. 1087. Μόγις μεθίσταμαι της προτέρας γνώμης.

V. 1088. Δυς μαχητέον] Περιττεύει το δυς. - V. 1089 .
Δρά ] Αντί του , δράσον . - V. 1092. Επόψιον ] Φα
νερόν, διά το ύψος: φησί δε τον τάφον . - V. 1093. Δόξα
τηδ ' επεστράφη ] Δοκήσει μετεστράφην . V. 1095 .
• Δέδοικα , φησί , μή ουκ έστι καλόν το νομοθετείν καινά :
αλλ ' άριστόν εστι το πείθεσθαι τους αρχαίους νόμους.

V. 1097. Πολυώνυμε ] Ώ Διόνυσε ο μεν γάρ

Βάκχον , οι δε " Ίακχον , οι δε Λύαιον , οι δε Εύϊον , οι δε
Διθύραμβον αυτόν καλούσιν . - V. 1100. Ιταλίαν] Δια
το πολυάμπελον της χώρας. V. 1101. Παγκοίνοις ]
' Εν οίς πάντες συνάγονται , διά τάς πανηγύρεις , ή δια το
την θεόν πάντας τρέφειν . " Η ότι κοινά τα μυστήρια Δή
μητρος και Διονύσου . - V. 1102. Κόλποις : Αντί του ,
C πεδίοι . - V. 110
ς 3. ' Ω Βακχεϋ Βακχάν] Των Βακ
χών Βακχευτά. - Ibid . Μητρόπολιν ] Την πόλιν της
μητρός σου . - V. 1105. Aγρίου τ ’ επί σπορά δρά
κοντος] Παρά τον τόπον , εν ώ εσπάρησαν οι οδόντες του
δράκοντος .

ν . 1107. Σε δ' υπέρ ] Σε ορά και λαμπρός καπνός :

αντί του , σοι θυσίαι κατά Παρνασσόν γίνονται » ή παρ'
όσον αυτόματον πύρ εκείσε αναδίδοται. Ibid . Διλόφου
πέτρας ] Το « Παρνασσού: τοιούτο γάρ έστι το όρος.
Ibid . Στέροψ ] Η λαμπρά. V. 1108. Kωρυκίαι ]
At Παρνασσίδες . Κωρύκιον γαρ άντρον εν Πανασσώ .

και βλαβηναι ] Sic L. nec ο εν τοίς πεδίοις R. έν πε

plura . βλαβήναι πάρεστι R. Br . dious Br.
b δέδοικα γάρ R. Br . & Παρνάσσου δηλονότι R. Br .
D 2
52 SCHOLIA

V. 1110. Κασταλίας ] Πηγή εν Παρνασσώ . V. 1111 .

Νύσσα, Φωκίδος όρος εισί δε και άλλαι πολλαι Νύσσαι. *)
- V. 1112. Κισσήρεις ] Κισσοφόροι. V. 1113.
Χλωρά τ' άκτά ] " Η το εν Ευβοία φησίν άλσος , ή το
έν Παρνασσώ · εν αμφοτέροις γαρ ε τόποις η άμπελος , η
καθ ' εκάστην ημέραν περί μεν την έω βότρυας φέρει , περί
δε την μεσημβρίαν όμφακας , έτρυγάτο δε πεπανθείσα περί
την εσπέραν . V. 1116. Επισκοπούντ ' αγυιάς ]
b γρ . επισκοπούντα γυίας. O Ibid . Εύαζόντων :

Υμνούντων , μετά ευφημίας ευοϊ λεγόντων , ός έστιν ύμνος

Διονύσου .

V. 1119. Κεραυνία ] Κεραυνοβλήτω. V. 1122 .

Μολεΐν ] Λείπει θέλησον » ή απαρέμφατον αντί προςτα
κτικού . Ibid. • Οίον , διά γής ή δι' υγράς. V.
1123. Παρνησίαν υπέρ κλιτύν ] Αντί του , Παρνη
σίας υπό κλιτύος . - V. 1124. " Η στoνόεντα πορθμόν :
" Η στoνόεντος διά πορθμού και ο ποιητής :
do δ ' έστενεν οίδματι θύων .

Στονόεντα δε , τον ήχώδη δια τα κύματα. Πορθμόν δε

ένιοι , τον e απ ’ Ευβοίας εις Βοιωτίαν » οι δε , την Σικελι
κην θάλασσαν.

V. 1125. Ιώ πύρ πνεόντων χοραγέ: Τών πυρ

πνόων άστρων επίσκοπε· και γαρ αιθέριος τιμάται , ως και
Ευριπίδης Ε εν Βάκχαις φησίν αυτόν εν αιθέρι κατοικείν .
'Αλλως . Χοραγε , τον χορόν άγων ή των άστρων χορηγές
κατά γάρ τινα μυστικόν λόγον, των αστέρων εστί χορηγός .
V. 1126. Και νυχίων φθεγμάτων : Τών εν νυκτί ευ

* Νύσα et Νύσαι Br . Ο Π. ψ. 230.

a τοίς τόποις R. Br . υπ ' L. R.
b Gl. om. R. Br.
c Haec ponunt R. Br. post f εν Βάκχαις om, Br . Cf. ν.
υπό κλιτύος. 1076 .
 L A URENTI A N A. 53

φημιών και ύμνων : εν νυκτί γαρ αι Διονυσιακαι χορείαι

γίνονται και όθεν και νυκτέλιος. Και Ευριπίδης :

Νύκτωρ τα πολλά σεμνότητ ’ έχει σκότος .

V. 1130. Περιπόλοις : Ταϊς ιερείαις , ταϊς σαϊς ακολού

θους και εν Νάξω γάρ τιμάται , ότι εκεί τη ' Αριάδνη συν
εγένετο . V. 1131. Αί σε ] Λείπει η περί , ν' ή , αι
τινες περί σε.

1 V. 1134. Ουκ έσ9 ' οποίον στάντα : “Όπωςδήποτε

βεβιωκότα , είτε καλώς , είτε εναντίως. V. 1136. Kα
ταρρέπει ] Πίπτει , καταβάλλει • γρ. δε και καταρρέπει , και
έστιν , πίπτειν ποιεί . - V. 1139: Ως έμοί] Λείπει, εδό
χει, V. 1143. Aφείται ] Απολέλυται , απόλλυται .
[ Εις το αυτό. ] Η μεταφορά από των παιζόντων τοϊς κύ- ,
βους , ή από των αλιέων · βόλος γαρ , ή του δικτύου άφε
σις . V. 1144. Προδωσιν ] Απολέσωσιν. - Ibid .
Ου τίθημ ' εγώ : Ου τίθημι , φησίν , εν τοίς ζώσι τον
τοιούτον: οίον , ου νομίζω ζήν εκείνον τον άνδρα , αν
αν προδώσιν αι ηδοναι . V. 1146. Ζή : Αντί τού ζήθι,
προςτακτικώς . V. 1148. Τάλλ ' εγώ καπνού σκιάς ]
• Ουδ' αν αχρήστου τινός πριαίμην τα υπόλοιπα.

V. 1151. Οι δε ζώντες αίτιοι θανεΐν ] Τούτοις

δε του θανείν αίτιοι εγένοντο οι ζώντες. V. 1154. Τα
και , ότι έρωτά , πότερα πατρώας ή πρός οικείας χερός , ακού
σας ήδη ότι αυτόχειρ απέθανεν . V. 1158. Ευρυδί- ,
κην ] Ησίοδος Ηνιόχην αυτήν καλεί :

“Ικετο δ ' εις & Κρείοντα και Ηνιόχην .

a όθον κ. ν. om. Br. qui ad ma adscripsit Ρ . Ε. κατατρέ

1
didit εν Βάκχαις post Ευριπί- πει.
δης. Εst v. 486 . ο τα υπόλοιπα ουδ ' άν R. Br .

b καταρρέπειν L. R. Ad lem d Κρέοντα L. R.

 54 SCHOLI A

Ibid . “ Όμού: Εγγύς. V. 1160. κλύουσα παιδός ]

Λείπει ή και περί . Ibid . Τύχη ] “Ο έστιν, εκ τύχης.

V. 1163. Ευγμάτων προς ήγορος ] Δι' ευχών

1 προςαγορεύουσα. V. 1164. Ανασπαστού ] Δυσχερώς
ανασπωμένης και ανοιγομένης. V. 1167. Αποπλή σ
σομαι ] ' Εκπλήττομαι. V. 1171. Παρή σω ] Παρα
λιμπάνω. *) Ibid . Μαλθάσσοιμι ] Απατήσαιμι .
V. 1175. Νηλεές ] b 'Ελέους μη τυχόν . . V. 1177.
Προς το εξής : και τον μεν λούσαντες. Ibid . 'Eνοδίαν
θεόν ] Την Εκάτην , ή την Περσεφόνην. V. 1180.
Θαλλοϊς ] Ξύλοις. - Ibid . Συγκατήθομεν ] Συγκα
τεκαίομεν . V. 1181. ' Ορθόκρανον ] “ Υψηλόν.
V. 1183. Νυμφείον ] Τον νυμφώνα.

V. 1185. Ακτέριστον ] Τον κακοκτέριστος της Αν

τιγόνης τόπον. " H τον μή δεξάμενον έντάφια . - V. 1187 .
Ασημα περιβαίνει βοής ] Τα κακά σύμβολα της βοής
περιστοιχίζεται. - V. 1193. "Ίτ ' άσσον ] Προσέλθετε. -
V. 1194. Αρμον χώματος λιθοσπαδή ] Την εκ λί
θων αρμονίαν του τάφου , ή το υψηλόν μέρος του χώμα
τος , το ηρμοσμένον λίθοις . Tbid . Λιθο σπαδή] Ως
λίθου αποσπασθέντος , όπως ειςέλθη ο Αίμων ή υμείς
αποσπάσαντες αθρήσατε . ** ) - V. 1196. " Η θεοίσι
κλέπτομαι ] " Η απατώμαι υπό • θεών.

V. 1198. Η θρούμεν] ' Εθεωρούμεν. V. 1200 .

Μιτρώδη ο βρόχον , όςτις ήν αυτή ζώνη από σινδόνος.
Ibid . Καθημμένην ] Τον τράχηλον δεδεμένην . V.

4 περί , ίν ' ή περί της παιδός και αντί του ελέους R. Br ,

R. του παιδός Βr. cum Valck . **) „ Prior explicatio verior.“
ad schol. Eurip . Phoen . V. 995 . HERM.
p . 720 . C των θεων R. Br.
και
παραλιμπανώ Βr. βρόχον λέγει R. Br.
 L AU R Ε Ν Τ Ι Α Ν Α . 55

1210. Πτυσας προς όπω: Οίον , αποστραφείς και σκυ

θρωπάσας , και εκ του προσώπου καταμεμψάμενος " ού.
κυρίως προςπτύσας τώ πατρί , ως και ημείς εν τη συνηθεία
φαμεν , κατέπτυσεν αυτού , δ ' έστι , κατεφρόνησε των λόγων
αυτού . Ούχ είλκεν και δε το ξίφος κατά του πατρός , ώςπερ
μετο · είπεν γαρ άνω ,
• Η δ ' ούν θανείται , και θανούσ ' όλεϊ τινά.

“Ο άγγελος δε ούτω νομίζων απαγγέλλει. V. 1211. Δι.

πλούς κνώδοντας : Αντί του , διπλάς ακμάς · άμφηκες
γάρ το ξίφος : κνώδων δε , το οξύ του ξίφους , παρά το
καίνειν τοϊς οδούσι. V. 1214. Το έγχος οι τραγικοί και
επί ξίφους λαμβάνουσιν . V. 1217. Φοινίου σταλά
γματος : Την πνοήν τού φοινίου σταλάγματος εκβάλλει
τη λευκή αυτής παρειά , ό έστιν , αίμα εξέπνευσεν. V.

1218. Τα νυμφικά τέλη ] Tούς γαρ γαμοϋντας τε

λείους εκάλουν.

V. 1224. Ελπίσιν δε βόσκομαι ] • 'Ελπίζω αυ

την μή βούλεσθαι δημοσία θρηνείν , αλλ' εν τω οικήματι
μετά των θεραπαινίδων. V. 1228. Ουκ ανόητος , φησίν ,
πάρχει , ώςτε δημοσία οδύρεσθαι. Αμαρτάνειν δε λέγει
νύν το εμφανώς θρηνείν . V. 1231. 'Αλλ ' έσω απελ

θόντες μαθησόμεθα , μή τι και μανιώδες κρύφα βουλεύε

ται , ανελεϊν εαυτήν πειρωμένη.

V. 1235. ' Εφή κει ] Αντί του , ήκει. V. 1236.

Μνήμα : Τον νεκρόν. V. 1237. Ουκ αλλοτρίαν
άτην ] Ου δι ' άλλον αποθανόντα , ουκ εξ άλλου νεκρω
θέντα .

V. 1240. Θανατόεντα ] Θανάτου άξια , ή θανάτου

αίτια. - V. 1243. "Ανολβα ] Ανωφέλητα . V. 1244 .

ο δε om. Br. ο νομίζω R. Br.

b V. 147 .

1
56 SCHOLIA

Ιώ παΐ νέος ] Νέα ηλικία , και καινοπρεπεί θανάτω τετε

λεύτηκας. ν . 1248. Ιδεΐν ] γρ. έχειν.

V. 1251. Αγρίαις οδούς ] 'Αγρίαις ορμαΐς. V.

1252. Λακπάτητον ] Την μεθ ' ύβρεως απωθουμένην ·
ή την μεγάλως καταπατουμένην . Ibid . Λακ πάτητον
άντρέπων χαράν ] Την χαράν λαξ πατήσας.

V. 1255. Τα μεν προ χειρών ] Ως τού Κρέοντος

τον παΐδα βαστάζοντος . V. 1257. Παμμήτωρ ] Η
κατά πάντα μήτηρ και εμφατικώς δε είπεν , ότι και μέχρι
θανάτου μήτηρ εδείχθη , μη ελομένη ζήν μετά τον παιδός *)
θάνατον . - V. 1261. Κακάγγελτα ] Κακήν απαγγελίας
έχoντα. - ν. 1263. Επεξεργάσω] 'Επέσφαξας .
V. 1266. Σφάγιον γυναικείον μόρον : Τον από σφα
γής της γυναικός μόρον. 1bid . Επ' όλεθρω : Τού
Αίμονος.

V. 1268. Ου γαρ εν μυχούς έτι ] ' Εγκέκλεισται η

γυνή . V. 1272. Τά δ' εναντία ] γρ . τον δ ' έναντα.
και
V. 1274. Οξύθηκτος ] Οξείαν λαβούσα πληγήν.
1bid . Βωμία πέριξ ] Ως ιερείον περί τον βωμόν εσφάγη
b παρά τον βωμόν προπετής . V. 1275. Λύει κελαι
Σ
να ] Απόλλυται . - V. 1276. Τού πρίν θανόντος
Μεγαρέως ] Ως αυτής προγαμηθείσης Μεγαρεί τινι προ
του Κρέοντος· οε δε φασί του Μενοικέως , του αποσφάξαν
τος εαυτόν » πρότερον γάρ Μεγαρεύς εκαλείτο εν δε το
Τυράννω Οιδίποδι και αυτός Μενοικέα αυτόν καλεί .
V. 1278. ' Εφυμνήσασα ] Καταρασαμένη σοι , ως παιδο
κτόνω.

και εμφαντικώς R. Br. και παρά τον β. on , R. Br.

*) τον του παιδός Iunt . Br.
 LAUREN TIAN A. 57

V. 1280. Ανέπταν ] 'Εσείσθην , εταράχθην. - Ibid.

Ανταίαν ] γρ. καιρίαν.

V. 1284. Tώνδε κακείνων ] Tού την γυναίκα και

τον υιών αποθανείν. - V. 1285. Επεσκήπτου ] Κακώς
ελέγoυ τελευτώσης αυτής , ένομίζου, επεγράφου. ν . 1286 .
Τίνι τρόπω , φησίν , ελύετο , και εφέρετο εις φονάς, αντί
τού , ποίω τρόπω εις φόνον έπεσεν και

V. 1289. Ουδείς ανθρώπων ταύτα επί άλλον από της

εμής αιτίας μεθαρμόσει και εστι , τού σου και φόνου ουδείς
αν είπoι έτερον των ανθρώπων αιτιον , αλλ ' εμέ. V.
1294. Τον ουκ όντα όλως , μάλλον δε μηδένα. V. 1295.
κέρδη παραινείς , εί τι κέρδος : Κέρδος μεταφωνείς
τον θάνατον παρά τούτου γάρ τα κράτιστα απαλλάσσεται,
και βράχιστα γίνεται , τουτέστιν , ελάχιστα γίνεται. b ' Εν
δε τω υπομνήματι ούτω · τα μικρά των κακών λυσιτελέστερά
έστιν ώς αν κακά . " Η ούτω » τα έν ποσί κακά , αν ελάχιστα
ή , κράτιστά εστιν . " Η ούτω· βραχέα γαρ τα κακά , εάν
τις ακαχωρή. "H τα μικρά των κακών λυσιτελέστερά έστι :
το γαρ ταχέως φεύγειν τα έν ποσί κακά , κράτιστόν έστι .

V. 1298. Μόρων και κάλλιστ ' εμών ] Ο έμός θά

νατος μείζων * ) τούτων των κακών. V. 1299. Τερ
μίαν ] Της τελευτής παρασκευαστικήν • τέρμα γάρ , το
τέλος. - V. 1302. Μέλλοντα ] Δεύτερα. V. 1303.
“ Ότoισι χρή μέλεια ] Τοίς θεούς . V. 1304. Ων
βούλομαι τυχεϊν , ταύτα ηύξάμην . V. 1309. " Ος σε τ'
αύτάν ] • Την Ευρυδίκην . V. 1310. Πάντα γάρ
λέχρια : « Πλάγια και πεπτωκότα , τα μεν εν χερσί , τα
δε επί τη κεφαλή. - V. 1312. Δυςκόμιστος ] Αφό
ρητος.

4 φόνου.. ή ουδείς R. Erf . 11 *) Scribendum puto μείων .

lud dedit iam Br . C. w.
• έν άλλοις δε R. Br. Supra C GΙ. Ο ιn . R. Br .
τα κράτιστα κακά R. Br. 4 ήγουν πλάγια R. Br.
 58 SCHOLIA L A U RENTIAN A.

V. 1313. Πολλώ το φρονείν : Το καλώς φρονείν

πρώτόν έστιν ευδαιμονίας , και τους ανθρώποις εξοχώτατον.
- V. 1315. Μεγάλοι δε λόγοι ] Αι μεγαλορημονίαι
των υπερηφάνων , τιμωρίας μεγίστας τοίς κεκτημένους επά
γουσαι , τελευταίος διδάσκουσι το φρονείν και ο ποιητής:
A
δεχθέν δε τε νήπιος έγνω.

• “ Ότι διαφέρει της Ευριπίδου Αντιγόνης αύτη , ότι φωρα

θείσα εκείνη , διά τον Αίμονος έρωτα εξεδόθη προς γάμος
ενταύθα δε τουναντίον,

2 11. ρ. 32. και Ιστέον δε ότι δ. R. Br.

O
 1

S Y L L O G E

DISCREPANTIS OMNIUM LIBRORUM SCRIPTURAE

ALIENAEQUE TUM PRISTINAE TUM RECENTISSIMAE

ADNOTATIONIS

IN

Α Ν Τ Ι G Ο Ν Α Μ .

1
 ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΑΝΤΙΓΟ Ν Η Σ .

' Αποθανόντα Πολυνείκην εν τη προς τον αδελφόν μονο 1

μαχία • Κρέων άταφον εκβαλών , κηρύττει μηδένα αυτόν και
θάπτειν , θάνατον την ζημίαν απειλήσας . τούτον Αντιγόνη
η αδελφή ο θάπτειν πειράται . και δη λαθούσα τους φύ
λακας , επιβάλλει χώμα • ο οίς επαπειλεί θάνατόν ο Κρέων,
ει μη τον τούτο δράσαντα εξεύροιεν. ούτοι • την κόνιν
την επιβεβλημένην καθάραντες , ουδέν ήττον έφρούρουν .
επελθούσα δε η Αντιγόνη και γυμνόν εορούσα τον νεκρών 6) ,
άνοιμώξασα , έαυτήν εισαγγέλλει. Η ταύτην υπό τών φυλά
κων παραδεδομένην Κρέων καταδικάζει και ζώσαν εις τύμ
βον καθείρξεν . επί τούτοις Aίμων , ο Κρέοντος υιός 1 , δς
εμνάτο 'αυτήν , αγανακτήσας , εαυτόν επισφάζει Ε τη κόρη
απολομένη αγχόνη , Τειρεσίου ταύτα προθεσπίσαντος: εφ ' ο
λυπηθείσα Ευρυδίκη , η τού Κρέοντος γαμετή 1 , εαυτήν
κατασφάζει και τέλος θρηνεϊ Κρέων τον του παιδός Α και
της γαμετής θάνατον .

και εν τω προς τον αδ. μονομα Η καθαίροντες B. αβγγ .

glw cod, B.
b autóv. om. codd . B. D.
ο η αδελφή αυτού 'Αντιγόνη
edd . αβγγ . Αντιγόνη η αδ . αύ
του D. τ. β. .
4 επιβάλλει τα νεκρά χώμα
D. τ. β. κ. σώμα Β.
€ ούτοι δε D. τ . σ. .
και τον νέκυν edd. αβγγ .
h προσαγγέλει Β . Μox ταύ
την δε D. τ. ε. και .
į viòs om. D. T. 5. %.
και προςεπισφάζει. Β.D.ψ.
1 η Κρέοντος γαμετή Ευρι
δίκη edd . αβγγ.
η παιδος ] υιού Β.
 62 SYLLOGE

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ

ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ ΥΠΟΘΕΣΙΣ .

' Αντιγόνη παρά την πρόσταξιν της πόλεως θάψασα τον

Πολυνείκην έφωράθη , και εις μνημείον κατάγειoν εντεθείσα
παρά τού Κρέοντος , ανήρηται · εφ ' ή και Αίμων δυςπα- .
θήσας και διά τόν εις αυτήν έρωτα , ξίφει εαυτόν διέκρή
σατο b. επί δε τω τούτου ο θανάτω και η μήτηρ Ευρυδίκη
εαυτήν ανείλε.
Το μεν δράμα 4 των καλλίστων Σοφοκλέους €. στα
σιάζεται δε τα περί την ηρωίδα ιστορούμενα και την άδελ
φήν αυτής Ισμήνην , ώς ο μεν "Ίων εν τοίς διθυράμβους
καταπροισθήναι. φησιν αμφοτέρας εν τώ ιερώ της “ Ηρας
υπό Λαοδάμαντος f του Ετεοκλέους • Μίμνερμος δέ φησι

a δυςπαθήσας . και Δυςπα- primum a Brunckio edita ex

JEīv lexicographi nostri ant pla- codice Parisiensi aliqno.
ne omiserunt , aut minus quam e Cf. Dioscoriden Anthol. Pa
oportebat , curarunt . Moschus lat. Vol. I. p. 318. j 8 évi jep
Idyll . IV, 83. ουδέν γαρ νεμε- σιν Κούριμος εκ ποίης ηδε δι
σητόν υπέρ τέκνου , γοάασθαι, δασκαλίης ; Είτε σου ' Αντιγόνη
4 μητέρι διοπαθέοντος . Ιnprimis είπεϊν φίλον , ούκ άν αμάρτοις ,
Plutarchus frequentavit . Moral . Είτε και Ηλέκτραν • αμφότε
*
Τ. Ι . p. 297. εν δε τη φιλοσοφείν ραι γαρ άκρον.
αν πάλιν δυςπαθούντα κ. τ. λ. f „ Perperam in codice scri
Alia ex Plutarcho exempla ha- ptum υπό Λαομέδοντος . Νotus
bent H. Stephanus et Schneide- Laodamas, Eteoclis filius , ex
rus. Frequentarunt etiam gram- Apollodoro aliisque anctoribus,
matici. Vid . Etym . M. c. 159, quos ad illum laudat in notis
36. et Hesych. T. II c. 1264. “ doctissimus editor p. 643.
SCHAEF . Καταπροισθήναι , seu po
b διαχειρίσατο Η . tius καταπρoιχθήναι , significat
C τω τούτου edd. ψ. υβρισθήναι , stupratas fuisse ,
4 Το μεν δράμα úról sou vel quoruinvis ludibrio expositas
'Αντιγόνης desunt in Β. et Ψ, fuisse . " BRUNCK.
 ADNOTATIONIS IN ANTIGONAM.
την μεν Ισμήνην προσομιλούσαν Θεοκλυμένω υπό Τυδέως
κατά Αθηνάς έγκέλευσιν τελευτήσαι. το δε δράμα την
επιγραφήν έσχεν από της παρεχούσης την υπόθεσιν 'Αντι
γόνης .
Κείται και δε η μυθοποιία και παρ ' Ευριπίδη εν
'Αντιγόνη : πλην εκεί φωραθείσα
και κείται et quae deinceps 8e
quuntur, in cod. D. adnexa sunt
priori argumento . η μυθοποιία
αύτη και εν Ευριπίδου Αντιγόνη
D.τ.σ.κ. Δ8 post κείται on .
H.αβγγ .
5 φωραθείσα τω Αίμονι δίδο-
ται D.τ.σ.κ. Cf. schol. ad Αn- .
tig. fin. Codicis Dresd. scriptu
ram praeferendam esse monuit
Süvernius , qui p. 31. not, haec
adnotat : Zwischen den Anga-
ben des Aristophanes und des
Scholiasten ist in diesem Puncte
eine Verschiedenheit. Das que
pageiou des Letztern kann von
nichts anderem , als von der Er-
tappung der Antigone bei der
Bestattung ihres Bruders ver
standen werden . Auch Apollo-
dor III , 7 , 1 [ Kptov dè tin
Θηβαίων βασιλείαν παραλαβών
τους των Αργείων νεκρούς έρρι-
ψεν ατάφους , και κηρύξας μη-
δένα θάπτειν , φύλακας κατέ-
στησεν. ' Αντιγόνη δε μία των
Οιδίποδος θυγατέρων κρύφα το
Πολυνείκους σώμα κλέψασα έθα-
ψε και φωραθείσα υπό
Κρέοντος , αυτήν τη τάφω ζώσαν
{vexpózato.] drückt die Sache
eben so einfach durch qwpasciou
aus . Dass es aufdie Ertappung
63
μετά του Αίμονος 5 ,
bei der Beerdigung gehn soll,
setzt dieser nach dem Zusam
menhange , jener nach der Be
ziehung seines Scholion auf die
Begebenheit , wie sie in der
Sophocleischen Antigone darge
stellt wird , voraus . Aber bei
dem φωραθείσα μετά του Αίμο
vos des Aristophanes lässt sich
an nichts Bestimmtes denken .
Dass bei Euripides Hämon , der
Sohn des Kreon , den seinem
Vater feindlichen Polynikes ge
meinschaftlich mit der Antigone
sollte bestattet haben , ist gar
nicht anzunehmen . Auch bei
Sophocles entzweit er sich mit
seinem Vater nicht des Polyni
kes sondern der Antigone we
gen. Die allgemeine Sage war
auch , die Jungfrau habe allein
die That veribt und Pausanias
(ΙΧ , 25, 2.) berichtet sogar , wie
sie, der Thebanischen Tradition
εufolge , sich dabei gemüht ha
be. Nur die είne Abweichung
kommt key Hyginus (Fab. LΧΧΙΙ )
νor , dass ihr von Polyneikes
Gattin Argeia Hülfe dabei ge
leistet sei , ας welcher Statius
( Theb. XII, 420 sq.) so viel ent
nommen zu haben scheint, dass
er der Argeia allein die Hand
64 SYLLOGE

δίδοται προς γάμου κοινωνίαν , και τίκτει και τον Μαι

μονα .
“ Η μεν σκηνή του δράματος υπόκειται εν Θήβαις ταϊς
Βοιωτικαίς. ο δε Χορός συνέστηκεν εξ επιχωρίων γερόν
των προλογίζει δε και η Αντιγόνη : υπόκειται δε τα πράγ
ματα επί των Κρέοντος βασιλείων . το δε κεφάλαιόν εστι
τάφος Πολυνείκους , Αντιγόνης C αναίρεσις , θάνατος Αίμο
νος , και μόρος Ευρυδίκης , της Αίμονος 6 μητρός · φασι
δε τον Σοφοκλέα ήξιώσθαι της εν Σάμω στρατηγίας , ευδο
κιμήσαντα εν τη διδασκαλία της Αντιγόνης. λέλεκται δε
το δράμα τούτο Ε τριάκοστον δεύτερον.

In personarum indice ΘΗΒΑΙΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ quod

habent H.αββγγ. in aliis omissum est . ΕΚ ΘΗΒΑΙΩΝ
Post KPEAN in editt. vett . in
ΓΕΡ . praebent τ . 5. κ. –
sertum est ΑΓΓΕΛΟΣ . Pro ΦΥΛΑΞ habent ΦΥΛΑΞ
ΑΓΓΕΛΟΣ eaedem. - Pro ΑΓΓΕΛΟΣ habent EΞΑΓ
ΓΕΛΟΣ edd. αββγγ. ΑΛΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ edd . τ. ς. κ.
Pro EΞΑΓΓΕΛΟΣ habent ΟΙΚΕΤΗΣ edd. αββγγ .
Additum est in edd. vett . προλογίζει δε η Αντιγόνη .

lung beilegt. Deren Theilnahme übereinstimmt, die richtige zu

daran hat auch einen natürli
chen Grund , der aber für eine
Hülfleistung des Hämon , wo
von sich auch sonst keine Spur
zeigt, nicht vorhanden ist. Es
scheint daher die Lesart des
Dresdener Codex und des Turó
nebus φωραθείσα τα Αίμονι τη
Aristophanes, wobei die letzten
Worte mit δίδοται νerbunden
werden müssen , und wonach
dann Aristophanesmit dem Schoo
liasten und mit Apollodor völlig
seyn 66 · SÜVERN .
a και τέκνον τίκτει τον Μαίμ .
D.τ.σ.κ. τέκνον τίκτει τον Ai
uova H.
bdg om . H.
-C και Αντιγ. H.D.ψ.
Ο θάνατος Αίμονος om. Η αβγγ .
και θάνατος Αίμονος D.τ.σ.10.
Mox uópos om. D.T.5.X.
€ της του Αίμονος edd αβγγ..
f Addendus videtur articulus
to трах. Ceterum vide pro
legg. p. 35 .
 ADNOTATIONIS IN ANTIGONAM . 65

V. 1. κοινόν. Εustath . II. έ . p . 612, 22. Ευριπίδης

δε τον Ομηρικόν παραποιήσας νούν λέγει που (Phoeniss.
ν. 1565. Valck . V. 1614. Ρ. ν. 1572. Μatth .) δριμέως κοι
νόν ενυάλιον , τον αδελφικόν, καθ' ομοιότητα του , κοινών
αυτάδελφον κάρα. Integrum versum citat Hesych . 3.
Τ . κοινόν. Coniunctium legitur αυτάδελφον αίμα και κοινού
πατρός A. Eurnen . τ . 89. όμαιμος και κασιγνήτη S. Elect .
12. - V. 2. ό τι Ω.Χ.b.Γh.d.w. Si genuinum est και τι ,
dicam positim pro οτιούν, οτιδήποτε. Callimachus hymn.
in Diam . ν . 18. πόλιν δέ μοι ήντινα νεύμον , ήντινα λής.
Pausan . Π , 9 , 7. τόπον όντινα ειπών. Cf. Bastii Epist .
1 scrit. p. 114. 8g: 201..“ SCHAEF. Adde Plat. Hipp . mai.
p. 282. D. αφ ' ήςτινος τέχνης. Epist . ΧΙ. p . 359. Α. υπό
νόμων θέσεως και αντινων. Boeckhius id graecum quidem
esse , sed num Sophocleum , dubitari posse dicit , cf. Her
mannum ad Ai. v. 179 . Huic Schaeferi sententiae obstat
„ vel hoc , quod male collocatus esset nominativus Zeus.“
SEIDLER . Lobeckius ad Ai. v. 1403 , 7 TL defendi posse
putat loco Isocratis , Archid. 29. p . 198. ed. Lang: p . 130.
Β . ed. Steph . ουδέν γάρ ό τι των δεινών ή χαλεπών , δούχ
ενταύθα συνδεδράμηκεν , at hoc loco pronomen o insititium
esse , viderunt iam Corayus P. II. p. 96. Schaeferus, Her
mannus , omisitque nuper Bekkerus. * ) ,, Restituenda est
„ vetus scriptura 8 ti , quamvis sequatur ónoſov. Verte,
„ quodnam – cuius generis malum . Ubi enim cum vi qua
dam interrogatur, Graeci non raro et in recta et in obliqua
,,oratione binas' ponunt voces interrogativas sine copula . Eo
,,pertinet formula Platonica , rõs tl toữTO ; de qua vid ,
,,Heind. ad Hipp. mai . p . 166. [p . 179. ed . sec. ad Theaet.
11. p. 297. ad 154. p . 500. ad Sophist. 102. p. 431. ] et
Homerica , τίς πόθεν έσσι ; et similia . Seepius ita Euri
spides , ut Ηel. 879. τί τάμα πώς έχει θεσπίσματα ; 1559.
πώς έκ τίνος νεώς - ήκετε ; Alcest. 211. τίς πά πόρος
κακών - γένοιτο ; Heracl . 661. τι χώρα τήδε προςβαλών
πόδα πού νύν άπεστι; cuius loci Elmsleius quum veram
„ interpretandi rationem perspiceret, deteriorem viam ingredi

* Natum est ô ( male Lo- qui pro antegresso ő tu vel toti

beckius â , quod in nullo libro vel quod in cod . Vrb . inveni
legitur ,) ex littera prima se tur , έτι 8criptum invenisset. «
quentis vocis. " SCHAEF . „ Vi- HERM
detur potius ab aliquo additum ,
Τom . ΙΙ . E
66 SYLLOGE V. 2.

„ maluit. Iph. Aul. 356. scribendum puto , tivo di nógov

,,Eow notev ; et in nostra fabula v. 399. üyes dè tývde to
„ pono notev Roßúr; quod idem sonat, quam addita co
„pula, nó lev xoà tivi tpónw . Aristoph. Plut. 335. coll. Eurip.
,, Iph . Taur. 257. rūs viv ERETE, Toong 9 noio ; Obliquae
,, orationis exemplum alterum offert nostrae fabulae v. 1310.
,,oºd ’ čxo ora apòs aótepov idw. Et vereor, ne Qed. Tyr.
51401. αρά μου μέμνησθ', ότι οι έργα δράσας υμιν , είτα
„deño' iwv onoï fnpaoqov aŭfis ; quo loco utitur Hermannus,
„ ut demonstret, nostro loco , mixtis duabus. constructionibus,
Sophoclem scripsisse up ' olol' óti, vereor , inquam , ne in
,,Oedipo itidem reponendum sit ő ti, cui fortior additur ex
„ plicatio , oľ, koya . Certe omnium minime placet Elmsleii,
,,ispá quov uếuvnogé ti, quod tueri studet Eurip. Heç. v .
, 992 . At Hecubae quidein , tranquillitatem praeferenti,
,,optime convenit additum illud tl , non item commoto
„Oedipi animo. “ SEIDLER. „ Egregia adnotatio, qua satis
,,defendi videtur 7 ti in Antigonae loco. Nam duplex hu
,,iusmodi interrogatio proprie duo continet in unum coniuncta
,,membra , ut tis noftv čooi, quod est tis äv , nófev el,
1, vel τίς εί , πόθεν ών. Ιtaque τί ου τελών, ποίον ού τελεί
„ est, quid non perficiens, quo- non perficit modo ? Ut sensus
„ huius loci sit, nihil non mali nullo non modo perficit.
Nec tamen falsum erit ori, immo aliquantum praestare
, videtur , [ Nuper reposuit Herm .) praesertim quum usita
, tissimum sit interpositum mediae orationi olol' óti. In
Oedipo quod legitur, aliam rationem habet. Neque enim
,,ibi significatur , & ti Spugas , olu čpya idpaoa , sed rheto
rica accumulatione diceretur, quid, qualia facta fecerim ,
,,ut commate distinguendum esset post Ti. At hoc vix
„ placere poterit, quia nimis debile est ő ti. Recte dicere
stur , όσα , οι ’ έργα δράσας. Οuod Elmsleius dedit , αρά
ημου μέμνησθε τι , non erat tamquam alienum ab isto loco
„ reprehendendum . Tantum abest enim ut langueat, ut
„ aptissimum sit dolori significando . Sed Hecubae versum
„non debebat Elmsleius commemorare, ex quo nihil aliud,
„ quam ti posse cum usuvñofoi construi discimus, quod quis
„in dubitationem vocabit ? " HERM. Quae Zehlickius de
il nožov aliisque interrogandi particulis iuxta positis ube
rius disputavit, et quae contra hunc nuper protulit Her
mannus , ea puto nihil pertinere ad Antigonam . ' Ait Her
mannus : „ Patet igitur, Zehlickii obiectionibus refutari non
„posse Seidlerum , qui 8 Tidnoſov iuncta esse censebat.
 V. 2. ADNOTATIONIS . 67

„ Nam ő ti ad summam malorum , ónocov ad genus refertur,

„in quibus non magis quidpiam vitiose dictum , quam si
,,cui omnia omnis generis inala evenisse dicas.“ HERM .
Kiesslingius indice ad Theocrit. s . v. tis confert A. Aga
memn. v. 659 .. ubị tis sit repetitum , et sententiam esse
putat : nihil non malorum sororibus miseris ab Iove im
mitti. Reisigium etiam audio in scholis privatis docuisse,
• Ti onoſov ad se invicem referenda et ad acuendam et
exaggerandam notionem copulata esse . Vernacule ita fere
reddi posse puto vim et sententiam verborum :
Weisst du , Ismene , theures, schwesterliches Haupt,
der Leiden , die von Oedipus forterben , eins,
nur eins, das Zeus nicht noch bei unsrer Zeit vollzog ?
Scripserunt őt. Erf. Herm . Zehlicke , Boeckh . Matth . gr.
gr. p. 1270 , quem vide. Mixtae sunt duae constructiones
„ ut Oed . R. v. 1401. sq. Cf. Hermannum in dissert . de
,, ellipsi et pleonasmo, Musei antiquit. stud . Vol. I. p. 195.“
ERF. : „ Quum igitur tam late pateat apud Sophoclem illa
,,dicendi formula, qua duae diversae constructiones coalescunt,
„ quaque fit , ut ötl post oida , oủx oida , eň oido posituin
„ tam saepe abundet [qualia exempla dicat, satis suspicaris,
confert etiam us in locis , quales sunt Ant. 1050. Oed.
Col. 1579. Oed . T. 841. ) , nonne satius videbitur , hoc
„ quoque loco duarum constructionum conglutinationem sta
„tuere , quam tautologicam [ ? ! ] illam omnique analogia
,,carentem duorum pronominum interrogativorum in una in
„ terrogatione ineptam cumulationem ? Dictura enim fuisse
„ videtur Antigona : do oiot ', oti Zeus TÕy un ' Oidirov
κακών ουδέν ου τελεϊ. Ιnter dicenduum autem pro ουδέν
ηνών έτι ζώσαιν ου τελεΐ fortius illud et ferventioris ingenii
virgini convenientius oπoίoν ουχί νων έτι ζώσαιν τελεί ;
,, animno vehementi occurrit. Cf. Ởed. T. v. 1388. Similius
„non est ovum ovo , quam is locus nostro .“ ZEHLICKE .
,,Was Antigone sagen muss , ist offenbar dies : åp olot ',
ότι Ζεύς των κακών οποιονούν τελεϊ , jedwede Art der
Uebel ; dies sagt sie auch, aber auf andere Weise. Wie
sie nämlich überhaupt im Eingange in voller Leidenschaft
lauter emphatische Wendungen gebraucht : so setzt sie statt
ÓnolovoW in höchster Lebendigkeit eine neue Frage , welche
jedoch mit der von do ' ologo in keiner Verbindung steht,
40% oloso ist nämlich die Fragform , in welcher der ganze.
Satz steht; onožov oi aber ist nur das fragweise ausge 1
E 2
68 SYLLOGE V. 3 .

drückte Object des Zeitwortes Temžē, und folglich ist durch

aus keine Vermischung der Structuren vorhanden . Die Sache
ist die. Statt ónQlovoŨv jeglicher Art , sagt man frag
weise nocov ojxi , oder was einerlei ist, oroſov o'xi, wel
cherlei Art nicht ?_und gerade oùyl zieht man seiner
Kraft wegen hier vor. Demosth. Coron . p. 241. xlt' krav
νομένων και υβριζομένων και τι κακόν ουχί πασχόντων πάσα
η οικουμένη μεστή γέγονε προδοτών . Auch Sophocles konnte
ότι τι ουχί τελεϊ schreiben , wenn er es nicht wegen des
Folgenden vorgezogen hätte , durch örolov ouxi die Beschaf
fenheit zu bezeichnen . Ônoios statt noſos hat kein Beden
ken ... BOECKH . + ol ' & Ti Thiersch . gr. gr. 8. 295,
11. not. t oiogú ti Bothe et V. D. in Diar. class. no.
14. p . 243. ( 5,1. e. άρ' οίσθά τι των απ’ Οιδίπου κακόν ,
ontolov ouxì x . 1. 2.“ ) Leviter disseruit de hoc loco nescio
quis in Diar. Class. fasc. 33. p. 52. Nostri loci parodia
esse videtur Aristoph. Av. v. 1246. Seidlero tamen Ari
stophanes vix ad nostrum locum allusisse videtur.
V.3. Tria maxime erant argumenta , quibus commo
vebar, ut võv šti Guoalv pro dativis accipi nollem . Primum
quia, si illud vertisses, nobis, dum adhuc vivimus, tum fere
hoc inesse putabam , nobis , dum vivimus , neque mortuis,
quod absonum h . 1. videbatur. In eandem sententiam
monuit. Zehlicke : „ Quod Hermannus dicit , vậy só o alv
esse dativum , ita credam verum esse , si doctus fuero, non .
absurdum esse h. l. cogitare, návra và xaxà où favouooiv:
võv , úhléti Scoaiv Telči non esse genitivum , sed da
tivum . Aut enim inepte additum est võ v Só oaiv , aut
contrarium vợv favovodi v negatum cogitari certe pot
est . Ita fere nuper etiam Boeckhius : der Zusatz šte
Cáoaiv wäre nichtig , weil ihnen , wären sie todt , nicht leicht
Uebel begegnen konnten. Sie sagt nur , dass die Uebel vom
Oedipus her alle noch vor ihrem Tode einträfen , nicht aber :
sie vor ihrem Tode beträfen : was sie vernünftiger
Weise nicht sagen konnte.“ BOECKH. Contra illa Zeh
lickii nuper Hermannus : Mirum haec scribere potuisse,
qui v. 513. legisset o xatFavùy véxvs. Num qui enim vexus
où xat favov cogitari potest ? Transit Vir Summus ad aliud
genus. Sane quidem nemo , qui legit και κατθανών νέκυς ,
urgebit contrarium , quod absurde negatum videatur, duae
enim illae voces non duas adferunt notiones , sed upain
significant, dictumque est illud pro : • vexus , östteg véxus
έστι , άτε κατθανών , uti και γεννήσας πατήρ pro ο πατήρ
V. 3. ADNOTATIONIS. 69

μου , άτε γεννήσας με . Non hoc cdit in νων έτι ζώσαιν.

Nam ut largiamur, quod vix largiri poterimus , võõr SWOULV
Tekeł ita dici potuisse, ut Scoal non sigillatim novam ali
quam notioneın adferat, cuius contraria ita siinul negetur * ):
nostro tamen loco attendendum est ad particulam éti , quae
et participio illi certam quandam temporalem significationem
et omnino illi voci singularis attributi vim conciliat, eodem
fere modo , uti , cuum και κατθανών νέκυς et και γεννήσας πα
the non- mire et duntaxat pleonastice dictum esset, ó na
της και γεννήσας adoptivi patris negationem involvit et καιo
véxus ó xat favós, non addito alio praedicato, absurdae di
ctionis notam subit. Accedit, quod illam dictionem apud
Graecos vere contrarii negationem continere , satis evincitur
loco a Seidlero allato , Trach . v . 302. « Z £ Tporoſe,
μήποτ ’ εισίδοιμί σε προς τουμόν ούτω σπέρμα χωρήσαντά :
ποι , μηδ ' , είτι δράσεις, της δέ γε ζώσης έτι, optat enim
Deianira ut illud , si fieri debeat , saltem non se viva , sed
se mortua eveniat. Sed tamen reputandum est , quod ad
dit Hermannus : „ Quin ne opus quidem talibus. Nam recte
quis sibi etiam mortuo malum evenire dicit , si fit , quod
2
eius memoriam opprobriosam reddit.“ Ita igitur docet, si
quis contrarii illius negationem inesse urgeat , eam per se
non esse absonam. Pertineret tum illud maxime ad igno
miniam non sepulti Polynicis diceretque Antigona , iguo
miniam etiam illam in se ingruisse etiamtum vivas , quae
si post mortein suam evenisset, minus gravis sibi accidisset.
Dativus hac quidem ratione nihil habet offensionis estque
adeo significantior et querenti convenientior quam genitivus.
At loquitur Antigona non de uno quodam malo , sed uni
verse de omnibus. Alterum meum argumentum erat, quia,
si quis minus illius contrarii negationem 'inesse existimasset,
sed potius vertens : nobis quae vivimus, mortuorum potius
aliquam significationem latere suspicatus esset , hoc sensu :
Iupiter non satis habens , mortuos nostros, Oedipuin , Ioca
stam , fratres, malis exagitasse , persequitur ea ita , ut nos ,

* ) Quemadmodum fere nos, cum aliquid esse , quod si mortuis

dicimus, was muss ich nicht als
les erleben , non necesse est
tum animo intellexisse, was bes
ser nach meinem Tode gesche-
hen wäre ; potest enim illud
nobis eventurum esse sciamus,
pon magis nobis molestum sit
quam si nobis etiamtum vivis
factum fuerit ; est tum erleben
nil nisi pati.
 70 S Y L L O GE V. 4 .

quae superstites sumus , quidquid reliquum est acerbitatis,

penitus exhaurire debeamus : tum νων ταϊν ζώσαιν scriben
dum fuisse putabam . Hoc est illud meum ταϊν ζώσαιν,
quod quomodo intellectum vellem , non perspexit Herman
pus . Idem argumentum si supra attribueram Zehlickio,
id scribendi quodam errore factum est , pertinent enim illa
verba, quod monuit etiam Zehlicke , ad proxime sequentem
enuntiationem .. Tertium erat , quod , si dativi essent, tum
Iupiter puellis potissimum illis insontibus poenas infligere
voluisse videretur : id nunc ipse improbo. Non enim sunt
illa chori aut narrantis verba , sed ipsius Antigonae con
querentis, quae sane , uti nunc affecta est , non abhorreret
ab aliqua Iovis incusatione , qui se , insontes puellas, malis
vexaret. – „ Estne quicquam , quod non infligit nobis vi
„ ventibus Deus de malis Oedipodeis ? Aut potius ita : an
„ quicquam restabat Oedipi malorum , quod nos, quae sumus
„ de illius genere reliquiae, non sustineamus ? " CAMERAR .
Ibid. τελεί ] τελεϊν Η.
ν. 4. άτης άτερ Ω.Χ.h. Triclinius : Πάντα τα ού
τε την αυτήν έχει δύναμιν τω ουδέν. ει δε τούθ ' ούτως
έχει , πώς έρούμεν το άτης άτερ ; ει γαρ το άτερ προς
1 το άτης συνάψομεν, εναντίον έσται οι βουλόμεθα· το γάρ
άτης άτερ καλόν εστι. φαμέν ούν , ότι πρός μεν το άτης
υποστικτέον: μόνον δε το άτερ λέγε , ούτως ουδέν ούτε
αλγεινόν , ούτε άτης και βλάβης , ήτοι βλαβερόν . άτερ,
ήγουν χωρίς , ιδία , και μοναδικόν κακόν. ή το άτερ προς
το ουδέν έχει την δύναμιν , ούτως · ουδέν χωρίς και ιδία
εστίν , ούτε αλγεινόν, ούτε βλάβης , και τα εξής . Herrmannus
sub finem adnotationis suae inonet. Planius procederet
Oratio , si sic legeretur: ουδέν γαρ ουκ αλγεινόν , ουδ'
άτης άτερ , ουδ' αισχρών , ουδ' άτιμον έσθ ', οποίον ού ,
των σων τε καμών ούκ όπωπ' εγω κακών : i . e. ουδέν ουκ
αλγεινόν , ουδ ' άτης άτερ , ουδ' έστιν οποίον ουκ αισχρόν
očl ' čripov onunu : nihil laetabile , nec sine flagitio , neque
quod non esset turpe atque inhonestum , vidi. In praefa
tione autem ait : „ Credo ego quidem verum vidisse Wexium ,
qui άτης άτερ a ceteris verbis separatum explicat , misso
„ infortunio , praeter infortunium . Similibus ab eo allatis
,,locis adde Lycurg . orat. p . 149. p. 144. ed . Reisk . adúva
τον γάρ έστιν , άνευ του αλόγου ( male vulgo άνευ του λό
γου) μη δικαίως δεδιδαγμένους , δικαίαν θέσθαι την ψήφον :
» i. e . ne commemorem , absurdum esse. Debet igitur cum illo
,, interpungi hoc modo : - sed de interpretatione non omni
 1

V.4 . ADNOTATIONIS. 71

,,ex parte assentior . Vertit Wexius : nihil enim cett. Bona

„ haec, quis neget ? sententia est : sed tamen , si hoc vo
„ luisset Sophocles , scripsisset, credo , üdyovs ütep. Quod
„ quum non fecerit , hanc eius mentem fuisse puto. Dolet
9 ,Antigona propter duas res , propter miseriam et propter
,,dedecus. Miseriam dicit obitum patris , matris , fratrum .
,,Dedecus duplex est : partim enim in iis positum est, quae
per errorem Oedipi fatali necessitate evenerunt , caedes
„ patris Laii, connubium cum matre , liberi ex incestu sus
,,cepti, turpe genus mortis, ' quo parentes et fratres vita ex
,,cesserunt: partim cernitur in iis, quae non ex illo errore
„Oedipi orta soli Creontis saevitiae debentur : proiectum
„ feris corpus Polynicis , violatumque ius deorum manium . 2
,,Ob haec postrema, quae ex voluntate Creontis pendent,
,,ideoque aliter se habitura essent, si melior huic mens esset,
„ indignatur Antigona : priora autem illa , ut per necessita
,, tem advecta, ferenda esse videt : quare haec obiter tantum
„ commemorat. Itaque hoc dicere putanda est : nihil nec
triste, neque, ut delicta taceam , aut turpe autignominiqsum
,, est, quod ego non in tuis meisque malis viderim . Aloxpor
,, dicit violatum ius mortuorum ; ótipov contumeliam mortue
,, fratri factam . Atque hoc modo defendi posse videtur illa
,,duplicata divisio , cuius vix aliud similiter dictum exem
„ plurn invenias , quum , quod ad alterum púta adiiciendum
„ erat, statim per alia duo oŰte oute dividitur. Nam maior
,,divisio est, qua úlyaivov et ingenes sibi opponuntur: mi
„ nor, qua illud ungenès, non posito hoc verbo , statim in
αισχρόν et άτιμον dividitur. Vitare hoc potuerat, si seri
psisset , ούτ ' , άτης άτερ , έτ’ αισχρόν , ούτ ' άτιμόν έστιν .
„ Sed dictum esset languidius.“ HERM . Boeckhius, quem
recte suspicatus sum eandem illam explicationem ampleeti,
confert Pindar. Nem. VII, 27. Alas xpátiotos ’Axidéos
ÜTEQ páxą ( den Achill abgerechnet ) Demosth. Co
ron . p . 255. g. Hesych, åtep : wwels, {xtos. . Vertit ille :
„ Nichts ist schmerzlich , noch — des frevelvol
len Unheils nicht zu gedenken - noch schmach
voll , noch ente hrend. Das vor dem Zwischensatze
stehende otte ist nach demselben rhetorisch wieder aufge
nommen , theils um den Zwischensatz sicherer abzugränzen ,
theils um durch diese kraftvolle Wiederholung die Heftigkeit
der Redenden zu bezeichnen . Der ganze Nachdruck des
durch die lebhafte Wendung Nicht zu gedenken aufge
haltenen und durch das ořte stark fortgesetzten. Gedankens
 72 SYL L O G E V. 4 .

fällt nun auf den Hauptbegriff, das Schimpfliche, der

sich auf die Fabel des Stücks bezieht, und den der Dichter
ebendeshalb verdoppelt ( oőr ' cloxpòv oőt' ötquov ) aus
drückt.“ BOECKH . „ Verto : neque enim quidquam triste,
neque culpa vacans , neque turpe , neque ignominiosum est,
quod inter tua et mea mala ego non viderim ." ZEHLICKE .
,,Ostendere debebat Zehlickius, quid esset ötns äteg , ut .
id cum caeteris , αλγεινόν, αισχρόν, άτιμον componi potue
„ rit. Atqui id non fecit, sed satis habuit contendere, örny
,, hic mala significare Antigonae.“ HERM . Neque ego video ,
quo modo versio illa Zehlickii congruat cum sua interpreta
tione vocis ütn , qua Antigonae mala significari dicit.
Contra eos , qui absque noxa explicant , monet Boeckhius :
Die Schuldlosigkeit , die in jenem absque no x a ausgedrückt
wäre , müsste dem Thäter selbst zukommen , müsste eine der
Sache, der Handlung selbst anklebende Eigenschaft seyn ,
welches offenbar falsch wäre , da namentlich Eteocles und
Polynikes nicht schuldlos sind. Kann ferner in hier
Schuld bezeichnen ? Gewiss , nicht. " Atns úted , schuld
los , würde hier heissen müssen : ohne dass die jene
Uebel érduldenden eine ihnen zuzurechnende
Schuld hätten : diess ist aber vev, airlas, nicht ans .
Ueberhaupt ist õrn gewöhnlich Verderben oder verdere
bender Frevel , selten Frevel, (Schuld), worüber nächst
Buttmann Zehlicke genügend gehandelt hat. BOECKH .
„ Non est disiunctive accipiendum oőr’ürns üteg, quum
„sit hoc totum , oủx åtnpóv id est prosperum . Vult autem
,,dicere , nihil carere miseria omnium eorum , quae ipsis
„ acciderint.“ CAMERAR . it out'ůtholov Brunck . „ Le
»gitimae formae sunt ατηρός, ατήριος , επώνυμος , επωνύμιος
„apud Pindarum , évtonos et { vtónios et alia multa . Fre
„ quenter occurrit åtngós [útnpòv xoxov Bekk . Anecd . p. 19.]
„rarior est altera forma, cuius exemplum in promptu non
„habeo . Citatur quidem ex Aesch . Eumen . 7. 1010 , sed
„ metri anapaestici lex ostendit, pro ktorov ibi reponendum
esse etneov. “ BRUNCK . Probat hanc emendationem
Kiessling. ad Theocrit. ind. s. V. tis putatque vulgatam
scripturam natam esse ex 'adscripta illi voce usitatiori åtúo
Tncov , qua forsitan aliquis explicare voluerit inusitatam
ατήριον.. Postea coniecerat Brunckius ούτ ' ατηρόν αυ .
† äyns öteg Coray . in Lequesquii animadvy. in Thucyd.
T. III. p. 261. ,, Si mutaveris ütns úted , quod ceteris,
,,manifesto repugnat, in ayns äteg, hoc idem erit quod
 V. 4. ADNOTAT 73
IONIS .
!
φθόνου άτερ, άφθονον, άζηλον, adeoque άνολβον , δυςτυ
χές. Sic a Sophocle opponuntur inter se άζηλον et όλβιον
Trach . ν. 284. εξ ολβίων άζηλον ευρoύσαι βίον. 'Aγη se
„ cundum Suidam [et Etym .M. Hesych .: cyais: Snacreoiv.
Αισχύλος Θρήσσαις ] significat ζήλος, et Ηesychius Aeschyli
/ „ citat testimonium , ut demonstret, üyais esse idem quod
ζηλώσεσι. Sin άγης άτερ interpretari placet τιμής 5. δόξης
„öteg , ( v. eosdein lexicographos v. üyn , aynto s. âyetoi),
5, haec locutio valet άτιμον, άδοξον , άκλεές , id quod eoderm
„ redit. " CORAY. „ Prior interpretatio verior; iungitur
55enim άγης άτερ τoei αλγεινόν. De άδοξία in proximo versu
,,agitur. “ SCHAEF . qui illam coniecturam pariter atque
Erf. in textum recepit. Cf. Trach. v. 745. ütylov oŮTOS
foyov tam infaustum opus. Hinc explicandum Elect. v.
1466. quem locum secus interpretatus est Hermannus , 8{
δορκα φάσμ ’ άνευ φθόνου μεν ου πεπτωκός , non in
faustum quidem cett. Trach . v . 1455. älyhos flu misera
bilis adspectus. E. Iph. Taur. 619. ölnha xoủx xúdaluova .
Cf. ζηλωτός et άζηλος apud Ρlutarclium de legendis poetis
c . XI, nhoõv enim est saepe i. q . uazapíceiv , qua voce
illud explicat Hesych. et Schol. ad Ai. V, 552. De änhos
cf. etiam Spanhemium ad Callim . Dian . v. 30 . Ceterum
non debebat Solgerus dubitare , num úyns üteg pro adiectivo
posset poni, affert enim Erfurdtius Aesch. Agam . v. 219 .
ti tūvd' üvev xoxôv. v. 933. ävɛv póßov , adde Ai. v. 464.
Schaef. Melet. p. 115 ; me autem id male habet, quod
vocis üyn usus , qualis certe apud tragicos fuerit, obscurus
!
est , ut quantum huic coniecturae tribuendum sit , non satis
liqueat. ütn et üyn confusa etiam sunt apud Herod. VI,
61. ως φθόνο και άγη χρεώμενος. Liscovius , quia in Ειym.
magno άγη etiam per χαρά explicatum sit , pro χαράς άτερ
dictum sumit. Ayns ätep idem ' foret quod üteg vềuégewS,
„ quod alienum ab h . 1. Nec temere mutandum vocabulum
,,ad rem aptissimum , praesertim quum in eo iam veteres
»gramınatici haeserint. Nec quod nuper Liscovio visum äyn
„ hic pro xapá , qua voce in explicando lexicographi utun
„ tur, dici potuit: est enim » Met” ?xłańbEws zapá .“ HERM .
+ oút” örns éxov Porson. ( „ Pro gl. dtng" superscriptum et
in öteg depravatum , locum vocis čxov occupavit. “ Haec
emendatio non improbabilis visa est Gaisfordio ad Hephaest.
p . 286. „ Talia si coniectare vellet , aptius invenire potue
stat άτης γέμον. « HERM . άτης άπερ sc. έχόμενα Sallier
in Memoir. academ . scient. reg. V. p. 66. ed. L. Gottsched.
74 SYLLOGE V. 3 .

Ιdem nuper proposuit Bothius , qui explicat : ούτ ' (έκεϊνα),

άπερ (εστίν) άτης , nec φuaecunφue (sunt) calamitatis , i. e.
calamitosa. Confert S. Elect. ν . 1054. τούθ' ορώ πολλού.
πόνου ( άν ) i. e . επίπονον. Olium Bothius ούκ άτης άτερ
positum putabat παρενθετικώς , referendum illud ad priora
praedicata , ut omnia illa mala divinitus immissa intellige
rentur. Reisigius si ad Oed. Col. p. 239. critt. nostrum
locum ita scribit :
ουδέν γάρ ούτ ' αλγεινόν ούτ ' άτης άτερ
ου ταισχρόν , ου τάτιμον έσθ ' οποίον ου
των σών τε καμών ουκ όπωπ ' εγώ κακών .
videtur ille , non enim adposuit explicationem , ita cepisse,
ut ουδέν των κακών subiectum , reliqua omnia praedicata
essent illius ουδέν κακών , et ita quidem , ut in το αισχρόν
et tò ótipov articulus aggerationem aliquam afferret ( das
absolut Schimpfliche, die Ehrlosigkeit selbst ). Quam ipse
Astius diu reiecerat et oblivione obrutam malebat infelicis
simam coniecturam suam , άκης άτερ , eam nuper resumsit
et „ unice veram existimat“ Welckerus ad Theogn. v. 354 .
p. 103. ubi de voce ανήκεστος agit . + urns uéta editor
Glasgov. Adscribam etiam , si quis inde aliquid eliciat,
schol . ad E. Med . V. 1324, Εlmsl . άτιμον : αντί του άνευ
αιτίας. ή γράφεται και ανατί , ήτοι ατιμωρητί και άνευ
άτης .
V. 5. ου] ουχί C. R. ουχί eraso χι L1. V. 6.
GI. μη λάβης εις το των σων έξωθεν επί· αλλ' ώςπερ
φαμεν , κακού ανδρός το κατηγορείν επίσταμαι , ούτω και
τούτο . V. 7. τί ] τι Χ.αββγ.σ.κ. Male. Eaedem post
αρτίως plene interpungunt . - V. 9. τι] τι edd , αββγτ . τι
edd. G.κ. - V. 10. Gl . τους φίλους : Πολυνείκην. De
genitivo šypõv Hermannus, mutata priori sententia , nuper
haec adnotavit. ,, Iniurias inimici , Creontis, in propinquos
,, suos si dicere voluisset Sophocles , mihi videtur dicturus
5,fuisse το των εχθρών κακόν . Omisso articulo των εχθρών
,,cum otelyovta coniunctum puto : an latet té, ad eos, quos
,, caros habemus, mala ab inimicis accedere ? « HERM. ' Erf.
conferebat Philoct . 423. τα κείνων κακά . ibid. 512. το κεί
νων κακόν. Ειur . Ηipp. 1461. ως πολλά , Κύπρι , σών
κακών μεμνήσομαι .
v. 11. Tricl. φίλων: μη λάβης εις το φίλων έξωθεν
υπέρ » αλλά προς το μύθος εστίν ή τοιαύτη γενική. Schaef.
conferri iubet de hoc genitivo Reiz . ad Lucian. T. I. Ρ:
916. Dorvill . ad Charit . p . 592. V. 13. δύω R. δύω
 V. 20 . A D'NOTATI 75
ONIS .

( superscr. o) Li . V. 15. Tricl . έπει δε φρούδος :

μη είπης το επεί αντί του , αφ ' ου · αλλ ' δν τρόπον λέγο
μεν , έπει συνέβη εκείνο , γέγονε τόδε , ούτω και τούτο . επει
δ' εν νυκτί τη νύν ο στρατός των Αργείων εστί φρούδος,
ήτοι εντεύθεν απήρεν επ ' οίκου , ουδέν οίδ ' υπέρτερον και
επέκεινα τούτου. είθ ' ώςπερ έφερμηνεύουσα το υπέρτε
ρον , φησίν , ούτ ' ευτυχούσα μάλλον , ούτ' ατωμένη του
τέστιν, ούτ' ει ευτυχώ μάλλον, ούτ' ει άτυχώ, επίσταμαι .
Ibid . Eustathius Ii. δ' . p. 487 , 1. Το δε προ οδού εγέ
νοντο περίφρασίς έστι τού προώδευσαν. Εκ δε τούτου του
προ οδού συνετέθη και Φρούδος. Οιον , Φρούδου γάρ ήδη
του κακού , μείων λόγος. Και , έπει δε φρούδος Αργείων,
(sic cum aspero) στρατός , ό έστιν επεί ώχοντο οι Αργείοι :
ομαλώς μέν ούν εκφωνείται το προ οδού. Τραχύφωνον δε
το φρούδος , λαμβανόμενόν ποτε και αντί του άφανούς σκω
πτικώς . Ibid. Αργείων C.αββγ.μ.b.e.fb.h. Αργείων
ios
Eustath. 1. 1. Αργείος Α.D.τ.σ.κ.δ. 'Aργειων L1. De
suis codd. tacet Brunck . , videnter reliqui 'Αργείων prae
bere.. V. 16. Elmsleius ad Med. p . 124. not. ex He
Ν sychii ασωμένη, λυπoυμένη , suspicatur hic in nonnullis
libris dowuévn scriptum fuisse. Vulgatam respicere videtur .
Εtym. Μ. p . 168, 25. - V. 17. 18. 19. Citantur in
Εtym. Μ. 8. ν . ατωμένη. ει
V. 18. ήδειν Φ.ψ. ήιδειν L1 . ήδην L2 . ήδει H. Sic
etiam libri v. 446. ubi'nidelv Lí. Kdev H. et v. 458. ubi
εξήδειν L1 . εξήδειν R. H. Oed. R. ν . 433. pro ήδειν prae
bet ήδει L2. ήιδει L1 . Αnt . ν. 445. ήδεις Φ.ψ. ήιδει στα
L1 . ήδεις Η . Nostro Ioco quia schol. notat αντί του ήδεα
inde putat Brunckius confirmari, quod ipse coniecit et cum
eo recentiores omnes reposuerunt ήδη ν . 18. 446. 458.
Elmsleio ad O. R. v. 443. ad eandem scripturam alludere
videtur librorum L1 , L2. scriptura ήδει et ήιδει . Ηoc qui
dem loco vere praebet dn cod. E. et diu coniecerat Valcke
narius ad Hippol. v. 792. Ant. v , 445. recentt, reposuerunt
ήδης . Brunckio adsentitur, etiam Pierson , ad Moer. Att.
p. 174. In Bekker. Αnecd . p. 1288. notatur : ήδη εγω της
παλαιάς Ατθίδος εστίν , το δε ήδη εκείνος της νέας Ατθίδος.
Versum nostrum in animo hahuisse videtur Eustathius ad Il .
a '. p . 50 , 32 , quum ndn a Sophocle usurpatum testatur.
V. 20. καλχαίνουσα ] χαλκαίνουσα Η. Ex cod . Α.
hoc exscripsit Fahse in syll . χαλκαίνουσα : (superscript.
κρύπτουσα ) γρ . καλχαίνουσ' , πορφύρoυσα , φροντίζουσα.
76 S Y L L OG E V. 21 .

χάλκη (scr. κάλχη ) γαρ ο κόχλος της πορφύρας. χαλκαίνουσα

coniecit etiam V. D. in exemplari Bosiano , conferens ho
mericum τεκταίνω , alius quis καλχαίνω dictum putavit pro
καχλαίνω , ut τανταλίζω pro ταλαντίζω. Εustathius ad ΙΙ .
α . Ρ . 51. “ Ότι δε χάλκη η πορφύρα , και απ ' αυτής Κάλ
χας και η πορφύρων , ό εστιν εν βάθει βυσσοδομεύων μαντικά,
ή αλλοία τινα, ή και κατά χρόαν οίον κάλχεος , ήγουν πορ
φύρεος καθ' ομοιότητα του Ομηρικού φοίνικος , και ότι
καλχαίνειν έπος , ή το πορφύρειν κατά νούν βύθιον ως εκ
της κάλχης ή το μαντεύεσθαι ως εκ τού Κάλχαντος δηλον
από των παλαιών. Tricl. καλχαίνουσ’ : το καλχαίνω εκ
μεταφοράς του κόχλου , του την πορφύραν εντός κρύπτοντος,
είρηται . κάλχη γαρ ο κόχλος. εικότως δ' ετέθη η λέξις.
ώςπερ γαρ ή πορφύρα εντός ούσα του κόχλου εν άφανεί
εστίν , ή και ότι προς το σκοτεινόν και μελάντερον χρωμα
τίζεται , ούτω και δν αυτή έμελλεν ειπείν λόγον , μήπω εκ
φανθείς , άγνωστος και σκοτεινός ήν. Gl . καλχαίνουσα :
κρύπτουσα. Μusgravio ad E. Heracl . 40. εγώ μεν αμφί
τοίςδε καλχαίνω τέκνοις. metaphora inde desumta videtur,
quod murex (xách xn Lycoph. v. 864. Nicand. Alex. v. 393.)
in fundo maris natura degere soleat. Recte iam video
Camerarium, explicuisse : Η καλχαίνουσα significat tur
„ bans aut animo perturbato versans. Nam καλχαίνειν est .
„ purpura tingere , cuius concham xáhyny dictam volunt.
„ Translatum est a tinctoribus, ut similiter cogitationes animi
„ inter curas confundi intelligamus. Hermannus nuper et
ipse contulit Ηomericum illud πολλά δέ μοι κραδίη πόρ
φυρε κιόντι .
V. 21. Tricl . το τάφου ου προς το προτισας,
αλλά προς το ατιμάσας έστιν , ούτως · ου γαρ ο Κρέων
τω κασιγνήτω , και τους αδελφούς ημών , τον μεν , ήτοι τον
Ετεοκλέα, προτίσας και προτιμήσας του Πολυνείκους έχει ,
ήτοι θάψας : τον δε , ήγουν τον Πολυνείκην , ατιμάσας
τάφου , τουτέστιν ανάξιον και άτιμον ταφής κρίνας ;
V. 21. τω κασιγνήτω τον μεν , τον δε. Ρro των κασι
γνήτων τον μεν, τον δέ. Simile est schema in his Homeri
„ versibus, quibuscum hunc Tragici locum comparat Eusta
5thius p. 517, 19. Τρώες δε μεγάθυμοι επεί ίσον υιε Δάρη
ντος τον μεν αλευόμενον , τον δε κτάμενον παρ' όχεσφιν.
Sic infra 559. τω παϊδε φημι τώδε , την μεν, την δε pro
των παίδων τώνδε την μεν , την δε -- « BRUNCK .
V. 24. Tricl . οι λέγοντες χρησθείς , αντί τού χρη
σάμενος, και διά τούτο το σύν αργόν λαμβάνοντες , αμαθείς.
 -V . 24. ADNOTATION . 77
IS

το δε εστι τοιούτον . ' Ετεοκλής ότε προς πόλεμον εξήει,

παρήγγειλε Κρέοντι , αυτόν μέν θάπτειν , Πολυνείκην δε ού,
εί τελευτή σφάς κατασχήσει. έστιν ουν χρησθείς , αντί του
παραγγελθείς . και μή είπης , ότι το χρησθείς αντί του ,
χρησμόν δεξάμενος , λέγεται. ώςπερ γάρ έστι το έθέσπισεν
ου μόνον επί θεού , αλλά και επί βασιλέως , ούτω και τούτο .
βασιλεύς γάρ ήν ο παραγγείλας *). σύντασσε δε ούτω · τον
'Ετεοκλέα μέν έθαψε κατά της χθονός συν δίκη δικαία , ως
λέγουσιν , οι τα εκείνα φρονούντες δηλονότι , χρησθείς και
παραγγελθείς και ορισθείς παρ ' αυτού. συν δίκη δε δι
καία , επειδή τον υπέρ της πατρίδος τετελευκότα και ταφής
ήξιώσθαι δίκαιον. Εckermannus δικαία interpretatur per
díxn iustitia . Confert schol. ad Pind. Pyth . IV . p . 500.
Heyn. το δε δικαίαν παροξυτόνως , ίν ' ή την δίκην , ως και
την αρχήν αρχαίαν. Similiter V. D. in Diario Class . no.
14. p. 243. pro δικαία scribere vult δικαίω , ut sit pro το
δικαίω. Confert Hesiod . Op. et Dies ν . 224.
οι δε δίκας ξείνοισι και ενδήμοισι δίδουσιν
θείας , και μή τι παρεκβαίνουσι δικαίου.
Quod Schneiderus in animum inducit , Eiv Sixn — xai
νόμω dictum esse pro δίκη τε και νόμω , id plane non
graecum est. ' Hermanni coniecturam valde improbat etiam
Boeckhius , qui χρησθείς et ipse pro χρησάμενος, usurpatum
sumit, atque dixn dixoia iusto iure propterea dictum monet,
quia opposita sit iniusta illa lex et illegitimum ius , quo
Creon Polynicen sepeliri interdixerit. Eandem ob caussam
insuper additum esse xaù vouw , videlicet ʼut maior vis con
cilietur illi dictioni, ipsiusque Antigonae de eo , quid ius
et fas sit in hac re , iudicium iam nunc aperiatur . Cete
rum χρησθείς idem adnotat passivo significatu usurpatum
esse Herod. VII, 144.
Quod supra in commentariis dixi , υπισχνέομαι non
debere verbis deponentibus adnumerari , id statim hoc loco
liceat explicare. Emendandus scilicet est Phaedri Platonici
locus g . 25. p. 235. D. ubi sic scripsit Heindorfius: ToŐTO

* ) „ Fallitur Triclinius , quod „Non voluit Triclinius xenofels

χρησθείς και κράω deductum cre-
didit , verbum illud non solum
de eo sed etiam de rege usur
pari ratus. Immo χρήζω scri-
bendum erat χρησθείς. " HERM .
scribere , derivat enim illud a
xpéw , ( teoniśw ) atque Eteocles
est ei o παραγγείλας ( θεσπί
σας).« BOECKH .
 1 78 SYLLOGE V. 24 .

δε αυτό, δ λέγεις , ποίησον » των εν τω βιβλίω βελτίω τε

και μη ελάττω έτερα υποσχέθητι είπεϊν. Latuit Butt
mannum et alios , quomodo ego in symbolis criticis , quas
olim Halis edidi, hoc dictum emendassem . Non alienum
igitur erit quaestionis illius partem repetere. Atque úno
oxéenti quidem , quod unus tantum codex et Stephanus
.praebent , ferri non posse , facile vides. Phaedrus enim
omnino non curat promissionem recitandae eiusmodi ora
tionis , sed ipsam recitationem urget , id quod apparet ex iis,
quae antecedunt , verbis : συ γαρ εμοί , ωνπερ και όπως
ήκουσας , μηδ' αν κελεύω είπης . Indignatus igitur Phaedrus
istas ambages et verborum delicatam luxuriem dicit, unde
et quomodo acceperis illa , ad me nihil attinet, iam sequatur
necesse est : tu modo ipsam exhibe orationem , at non : pro
mitte exhibere. Deinde, quae proxime sequuntur iocose
dicta , καί σοι εγώ ώςπερ οι εννέα άρχοντες et quae sequun
tur, item declarant ron de promissione sermonem esse.
Quemadmodum , ait, novem archontes, qui magistratuin
ineuntes multa spondent legesque et fidem se servaturos
A esse pollicentur, ubi migrarint ea , quae facturos se esse
asseverarant, mulctae nomine auream suam statuam pen
dere debent * ): " ita et ego , qui nunc affirmavi , te alia,
quae meliora sint quam illa Lysiae oratio , proferre non
posse , tum ,, ubi' apparuerit, meliore quippe a te recitata
oratione , falso aliquid me asseverasse , eandem poenam
subibo , et non tantum meam ipsius, sed , honoris caussa ,
etiam tuam imaginem pendam . Iam ut decerneretur , num
Phaedrus hae poena mulctandus esset , utque falso aliquid
asseverasse convinceretur , omnino 'necesse erat, ut Socrates

* ) De hoc Atheniensium in- dam v . Xevon sinuév, cuius ver

stituto cf. Plutarchum vita So-
lonis c . 25. et quos excitatAstius
ad hunc Phaedri locum p. 248.
Polluc. Onom. VIII, 9. . 86. et
ad eum Kuhn. Heraclid. Pont.
fragm . de rebus publ. p. 4. ed.
Koeler. Sigonium de rep . Athen .
IV , 3. p. 535. (p. 608. ed. Paris.)
Muret. Var. Lect. VIII , 18.
Corsin. Fast. ' Att. I. p. 23. Sui
ba bene correxit Astius : õuvvov
oi 'Agrivno. äqxovtes , ő v an
Taptlywoiv ( vulgo äv rap
¢29.) , &g ' oſs äv äexnow , xov
oño eixova attāv svatnosuv čv
cotel , v IIvfoi , šv 'Olvutrią .
Ad quem cf. Toup. p. 300. ed.
Lips. Cur. noviss. in Suid . p.
147. ed . Lond.
V. 24 . ADNO
ADNOTATIONIS . 79

yere talem orationem legeret , neque vero satis erat , ut id

modo promitteret. Deinde quum Socrates in iis , quae
antecesserunt , plane non ostendisset, se velle Phaedro de
recitanda tali oratione promissionem facere , qui tandem
poterat iste dicere , τούτο αυτό , και λέγεις , ποίησον
' noozéinti einɛīv ? Bekkerus igitur , quum in libris paene
omnibus scriptum invenisset ' nooxécel, paucique aliquot
pro Stepa praeberent étéga aut étéooi, scribendum existi
mavit étéoq únooyéoel, eumque secutus est Stallbaumius.
At Socrates in antecedentibus nec illud promisit, nec, quae
Apotépa unboxeois sit, uspiam significatum est. Atque
Phaedrus postea, ubi ( S. 27. 28. p. 236. C. D. E. ) magis
etiam instigat Socratem tergiversantem et delicias facientem ,
omnique ope eum ad orationem recitandam permovere ştu
det , provocaturus sane fuisset ad Socratis promissionem , si
quidem hic antea aliquam fecisset. Denique vide , quantum
momenti illud habeat , quod et in iis , quae proxime ante
cedunt et quae statim sequuntur, saepe repetatur eadem
dictio βελτίω τε και μη ελάττω έτερα είπείν, quippe de
qua potissimum re hoc loco agatur, ut vel inde efficias, /
& TEQO hoc quoque loco ad einɛīù trahendum esse. Confer
sis, modo : δ . 22 , e . oίει άν τινα έχειν ειπείν άλλον έτερα
μείζω τούτων και πλείως 9. 24, b. ώςτε μηδένα δύνασθαι
ειπείν άλλα πλείω και πλείονος άξια . S. 24 , C. ειπείν
έτερα μη χείρω. 5. 26 , b. έτερα πλείω και πλείονος
άξια ειπών. 5. 27. ειπείν παρά την εκείνου σοφίαν έτερόν
τι ποικιλώτερον. Accedit quod plerique codices έτερα ex
" hibent. Valde igitur dubitabis , num recte emendaverit
hunc locum Bekkerus. Atque facilis suppetit medela. Tu
repone : Únboxes eineīv , sustine dicere, in te recipe dicere
meliorā alia. Facere mecum videntur Serranus et Ficinus,
quorum ille vertit: at illud ipsum , quod ais, velim prae
stes , ut nimirum nobis ea exponas, quae cett. , hic : At
illud dicas, quod profiteris habere te plura et praestantiora.
Facile autem vides , quomodo illa librorum corruptela úno
oyłoel subnata sit. Nimirum prior syllaba sequentis vocis
temere bis scribebatur. Sic eiusdem dialogi 5. 55. p. 246 .
C. pro πλαττομένου ούτε ex codd. restituit Bekkerus πλάτ
τομεν ούτε .. Idein factum esse a librariis in versu, quem
ex Aeschyli Penelopà citavit grammaticus in Dindorfii
grammaticis p. 86. , "memini C. Reisigium privatim quon
dam mihi commonstrare. Nam quod ibi legitur , ływ uży
είμι μικρής αρχέστατον , corrigendum esse ile ridit, εγώ
 80 . SYLLOGE V. 25.

μεν ειμι Κρής αρχέστατον. Videntur igitur illa Ulixis verba 1

fuisse , qui apud Penelopam se Cretensem finxerit eodem
modo uti in Homeri Odyss. &, 199. 1', v . 172 sq . Sic
vicissim saepe a librariis syllaba, quae bis scribenda erat,
semel tantum scriptą invenitur. Hinc tu emenda multuin
illud tentatum dictum Platonis Menone p. 84. E. , ubi in
codicibus legitur ουκούν έστιν αύτη γραμμή εκ γωνίας εις
γωνίαν τινά τέμνουσα δίχα έκαστον τούτων των χωρίων ;
Mitto aliorum coniecturas , ne articulum quidem inde a
Struvio post αύτη insertum comprobo . Pro γωνίαν αντίαν,
quod a Platone scriptum existimo , invehebatur yovlav tlav,
unde deinceps Tivà subnatum est. Habemus igitur descri
ptionem diagonalis lineae satis vulgatam . Verte autem :
nonne haecce est ( talis] linea , quae ab angulo ad angulum
oppositum ( protensa] quodvis horum spatiorum in duas partes
dissecat, i. e. diagonalis linea ? Dictionem autem illam h
{ x yovias els ywvlov yoquun , participio destitutam , nihil
offensionis habere , monuit iam Schleiermacherus. Cf.
etiam supra notas ad Scholiastam Ant. v. 550. 913. 812 .
Simili denique librariorum oscitantia corruptum puto Ovi
dii Metamorph. III. v. 238. , quem locum ita refingendum
arbitror :
Gemit ille sonumque,
Etsi non hominis , quemquem tamen edere possit
Cervus , habet.

V. 25. vexpois] Frustra Brunckius ex coniectura

scripsit geois. - V : 27. Vulgo čxxɛxngúyfai. Correxerunt
accentum h. l. et v. 203. Martinus et Hermannus. Pro
φασίν habent φασί αββ . - V. 28. μη δε Η.αββ. V.
29. άκλαυτον, άταφον] άταφον άκλαυτον Li. L2. H. R.
åváxhavotov , útaqov 828. Ne librorum discrepantiam in
voce ---xlavtós saepius recoquere debeamus , semel mone
mus, v. 29. habent öxhavtos L1. L2. H. t.h . öxlavotos
reliqui ; V. 823. nayxhaútois L1 . L2 . H. B. T. 5. % . h .
—otos alii codd. a. b . v . 838. Öxhavtos L1 . L2. H. Y. h.
-OTOS S. E. b. lh . e . v . 865. úxhavros L1 . D. ( Codd . ) 7.h.
Elmsleius ad Oed. Col. v. 1360. monet, -xhautós ubique
praebere Turnebum et L1 . , qui nonnisi Oed . Col. v . 1360..
et Elect. 912. - xhavotós habeat. Cf. Reisigium ad Oed .
Col. critt. p. 385. et praefat. p . XXXIX . Doederlin . ad
-
Oed. Col. p. 556. Hermannum ad Oed. Col. v. 1362.
Ibid . Eustath. ad Odyss. y ': p. 1466, 7. Otı Üsteg ô tpa
 V. 32. ADNOTATIONIS . 81 -

γικός Κρέων του Πολυνείκους , ούτω και ο Ομηρικός Νέστωρ

του Αιγίσθου το και άταφος και άκλαυστον διφήναι
καταψηφίζεται. Εx νν . 29. 30. sarcitus cento εάν δ' άκλαυ
στον , άταφον , οιωνούς βοράν intrusus olim erat in Εurip .
Phoen. post , v . 1628. , quem ad marginem adsutum ibi
fuisse , monuit et eiecit iam Valckenarius , vide etiam
Porson . ad Phoen . v. 1644 .

V. 30. είς ορώσι ] Φ. L. R. H. ψ. Eustath. ad ΙΙ. θ '.

p. 719 , 9. Και αυτοίς , ου τοϊς απλώς , οίον και τους σπερ
μοφάγους , αλλά τους προς χάριν ορώσι βοράς της από των
σαρκών. Doederlin , specian. ed . Soph. p. 104. explicat :
O ,,avibus , quae prope cadaver manent laeta exspectatione et
Spe pastus ." ,, Recte se habet eisogooi, i. e. conspicatis,
,, sed non debet , quod Eustathius vult, cum verbis roos
χάριν βοράς coniungi, quae ad γλυκύς θησαυρόν pertinent
„ et hic ut E. Med. v. 541. proprie dicta sunt, ad vescen
,,dum, ut volupe est.“ HERM . , iso pūv : mit Begier
de beschauen ; die lauernd auf ihn blicken ob
des Frasses , wodurch der unabgewandte gierige Blick der
scharfsichtigen Raubvögel hervorgehoben wird .“ BOECKH .
Cf. Šturzium lex . Xenoph .: „ čisopãy cum voluptate ad
spicere . Xenoph . Cyrop . V , 1 , 15. ούτε τους καλούς ες
ορώ , ουδέ γε σοι συμβουλεύω εν τοίς καλούς εάν την όψιν
διατρίβειν , abi posterior forma latius patet quam prior. “
ή ένθoρoύσι Valckenar . ad Phoen . ν. 1627. p. 549. ή εις
Ε
ορούσι Eckermannus comment . Gedanensium I. pag . 35 .
1 fei çoouwoi Bur ton . ++ b. e . ſh . Matthiae . - Ibid . Schol .
είς ορώσι προς χάριν βοράς : ήγουν τις αυτούς βοράν
χαρίσεται *) . ή το προς χάριν αντί του προς ηδονήν.
1 προς χάριν] ή προς χαράν βοράς Rempel ., confert Trach.
ν. 179. προς χαρών λόγων. Ηesych. προς χάριν : προς
τέρψιν . Αd rem cf. E. Suppl . ν . 282. μη ατάφους χάρ
ματα θηρών παΐδας κατίδης. A. Sept. Theb . 1015. τόνδε
Πολυνείκους νεκρόν έξω βαλείν άθαπτον , αρπαγήν κυσίν .
Hom . ΙΙ . ' , 241. ω , 211. Virg . Aen . ΙΧ , 484. Χ , 559.
Catull . 64, 152.

V. 31. Κρέοντα σοι] sic Γh . h. vulgo scribebatur Κρέοντά

σοι . V. 32. Tricl. κηρύξαντ ’ έχειν : είκότως είπε το
έχειν , και ουκ είναι , επειδή άπαξ κηρύξας, είχε τούτο

* ) ήγουν εάν τις χαρίσηται edd .. qui Triclinio tribuunt.

Tom , II .
 82 SYLLOG Ε . V. 33..

κεκηρυγμένον . V. 33. ειδόσιν L1 . h. Ceteruiή τοίς

μη ειδόσι Φ. L1 . ψ. τοϊσι μ' είδόσι Ρ. ++ τοϊσι μη ειδ.
h . e. fh . , idem iam ante Hermannum coniecerat Heathius
- τοϊς μη ούκ ειδ. υ . e. (olim) . - V. 34. προκηρύξ αντα
L1 . L2 . R. V. 35. παρ '
Ibid. άγειν ) έχειν D. Β . -
ουδέν . ,,Sic infra 464. παρ' ουδέν άλγος. Εl . 1327. παρ '
ουδέν του βίου κήδεσθ ' έτι. Oed. T. 983. ταύθ ' ότω παρ'
ουδέν έστι. Εurip . Orest . 569. Παρ ' ουδεν αυταίς ήν αν
όλλύναι πόσεις . « ERF . - V. 36. Tricl . φόνον προκεί
σθαι : ούτω λέγε, ή προκεΐσθαι αυτόν φόνον δημόλευστον,
ή προκεΐσθαι αυτώ φόνον δημόλευστον . Αd δημόλευστον
cf. A. Sept. Theb. 183. λευστήρα δήμου δ ' ούτι μη φύγη
uópov et Blomfield ad h. l. in glossario et Stanleium .
Trach . 357. ριπτός μόρος. - V. 38. είτ' εξ εσθλών Η .
V. 39. ταλαΐφρον L. C. D.Χ. ψ. h.g. ταλαίφρoν L2.R.
ταλαίφρων b . e. Γh . - V. 40. λύουσ' άν ή θάπτουσα Φ.R.S.ψ.
θάπτουσα Η. ( γρ . και ή 'φάπτουσα ) L1. ' φάπτουσα pro
varia lectione afferre videtur schol. quem vide. · Mihi nunc
legendum videtur ήθ ' άπτουσα , ut ήτοι pro ήτοι ήτοι
sive ήτοι - ή ( cf. V. 1160.) positum sit. ή κλύουσ ’ αν ή
θάπτουσα Τoupius et Reiske. + λύουσ ' άν ή ' φάπτουσα
b. ++ h. (olim ) ſh . Matth . „ opposita sunt solvere et adstrin
*gere. « BRUNCK . + λούουσ ' άν ή θάπτουσα Heraldus ad
Tertull. Apol. I, 27. ++ Erf. ( olim ) et nuper Herm . + yoowo
αν ή θάπτουσα Faehse Syll. p. 333. + λέγουσ' άν ή πράσ
σουσα Eldickius et Musgravius . Tricl . ει τάδ' εν τού
τοις : ήγουν ει ούτως ωρίσθη παρά τού Κρέοντος , τί προς
θείμην αν εγώ πλέον , λύουσα τον ορισμός και θάπτουσα
τον Πολυνείκης; έστι δε το λύουσα και το θάπτουσα
διασάφησις τού τι προςθεί μην πλέον . και γάρ το
μη τοΐς κεκελευσμένοις υπείκειν, αλλά παρά ταύτά τι δια
πράττεσθαι , ώςπερ τις προσθήκη εστίν . Ιστέον δε ότι το
ή σύνδεσμος ποτέ μεν διαζευκτικός έστι , ποτέ δε σημασίας
του και έχει , ώςπερ και ενταύθαι και δε λέγει τοιούτόν έστιν,
ότι ουκ άν δυναίμην υπέρ τα διατεταγμένα ποιείν . τούτο δ'
αν ήν , εί ταύτα λύσασα έθαψα τον Πολυνείκην, όπερ εμοί
καθάπαξ αδύνατον . Sic debet locus intelligi : φuid negli
gens vel observans proficere aliquid possim ? « ERF. At
nec λύειν est negligere , neque εφάπτειν observare. « HERM .
Suppressit Hermannus nuper, quae olim adnotaverat ad h. 1 .
et nunc ita scribit ; Vera haud dubie scriptura est , quam
,, Erfurdtius in ed . mai. ab se et prius ab Heraldo inventam
posuit: λούουσ ’ αν και θάπτουσα , nisi quod Attice scribi

1
 V. 44. ADNOTATIONIS. 83

,, debebat dóovo '. (Sic in textum nuper recepit.] Intelligit

„,Ismena , quid fieri optet soror , sed perfici id non posse
opersuasum habens , si res , inquit , illo in statu est , quid
„ proficerem , si lavarem mortuum vel sepelirem ? Ad quae
,, ubi respondit Antigona , delibera , velisne me, adiuvare,,
„ attonita quaerit, quidnam moliris ? num mentis tuae compos
,,es ? Nam ne cogitare quidem illam de eo , quod ipsa
,,nullo modo fieri posse credit, putaverat.“ HERM . Ad
haec equidem respondeo eadem , quae olim ipse Hermannus
scripserat : „ Quod Erf. in ed . mai. posuit , ferri nequit , quia
tantum abest ut in mentem venerit Ismenae , hoc [ SántElv ]
quemquam audere posse, ut v. 44. miretur , Antigonam ea
de re cogitare.“ Boeckhius cum Brunckio scribit púntov
on , interpretatio eius ad 'modum siinilis , meae : Man
erkennt unmit telbar , dass hier gang bare sprü chwörtliche
Redensarten zum Grunde liegen , wie einen Knoten knü
pfen oder losen , wie κάθαμμα λύειν , ουχ άμμα λύσεις
( Eur. Hippol. 671. et schol. Suidas in xáfanua húels,
Zenob . IV . 46. ) κάθαπτα λύεις (Hesych .) δύςλυτα άμματα
(Phot. Etyin . Suid . in otpayyakides.) Den vollen Beweis
liefert Sophocles selbst Ai. v. 1317. In beiden Stellen be
zeichnet intelv das Zugreifen , um thätig mitzuhandeln ,
hverv aber das Auflösen der Schwierigkeit durch Vermit
telung, nur dass eben wegen des Sprüchwörtlichen sich der
Ausdruck etwas anders stellt : was könnte ich hier
noch nützen , (welchen Vortheil uns bringen ), lösend
oder bindend ? Ismene meint , sie könne weder selbst mit
Antigona Hand ans Werk legen , noch gegen Kreon ver
mittelnd auftreten. Auf das épántelv bezieht sich dann das
folgende : ει ξυμπονήσεις και ξυνεργάσει, σκόπει. « BOECKH .
- Ibid. Gl. τι προς θειμην πλέον; ώςπερ ει λέγοι ,
μηδέν προςθείμην .
V. 41. Gl. ξυμπονήσεις : εμοί δηλονότι. V.42 .
Gl. ποϊόν τι κινδύνευμα: ξυμπονήσω σοι ; - Ibid. πού
C.D.T. X. ro L1. L2.R. Troũ A.oßBy.ſh.e.h. Tổ T.5.x.d.
- V. 43. Gl . Suv tīda : tñ łuñ . Gl. xov gleis : Ba
στάσεις και θάψεις. Ρro ξυν habet συν H. Recte Er
„ furdtius Eùv tõde xapi interpretatur, mecum . Apte ad
„ scripsit hoc Euripidis in Hippol. 661. Qùm natpos uoday
,,Toši. Quod Schaefero placuit , potuit sane dici : sed che
„ minus simplicia simplicioribus ; cur ,quae potuerunt dici ,
,, verisimilibus praeferamus ? " HERM . V. 44. Post
, 00 ' comma non habent *. Ibid. Jántęty, om . Co.
p2
84 SYLLOGE 1 V. 45 .

V. 45. Ad verba και τον σον apte conferes Ovid . Metam .

V , 522 .
neque enim praedone marito
filia digna tua est, si iam mea filia digna est.
Bene igitur nuper Hermannus : „ Hoc dicit : meum certe,
„et, si tu tuum nolueris, tuum sepelire volo . Qui posteriorem
„ horum duorum versuum spurium iudicarunt ( vide schol. ),
,, eo fortasse moti sunt, quod otıyouvfía interrumpi videre
„tur. Ei argumento nihil tribuerim , quum diverbio hoc in
„ partes diviso nihil sit inaequabile, quod reprehendi possit.“
HERM . - V. 47. ου γαρ δή] ουδέ γάρ S. ου γάρ (om. δή ) C.
V. 47. Gl . ώ σχετλία, νοείς θάπτειν Κρέοντος αντ
ειπόντος ήτοι απαγορευκότος ; - V. 48. Ε: μ' είργειν b .
e.ſh.h. Boeckbius diceps uɛ addatur non opus esse , argu
menta sua expromere noluit. „ Atenim non potest me
,,edictis suis repellere ' a meis vel cognatis vel consiliis.“
CAMERAR..
Comma post
V. 50. δυςκλεής ( sic ) απώλετο L1 .
απώλετο reponendum ait Boeckhius et post αμπλακημάτων
delenduin .
V. 51. Tricl. προς αυτοφώρων : εμφανεστάτων :
και η εφόρασεν αυτός,και εις& έφωράθη. - Ibid. διπλάς ]
τάλας L2. - V. 53. έπος L2. Χ . idem coniecerat Valcken.
ad E. Phoen . v. 418. p. 153. ++ b. e. lh.h. Lennep. ad
έπος
Phal . epp . p. 100. πάθος L1 . Α . κακόν S. γρ . έπος S.
πάθος R.C.D.T.ψ. Schol . διπλούν πάθος , ήγουν
φόνος πατρός εν πάθος την δε μητέρα πεπνίχθαι έτερον.
γράφεται και διπλούν έπος, ότι η μήτηρ αυτού (in cod. T.
αυτών ) μήτηρ και γυνή ήν . Tricl. διπλούν πάθος: τούτο
λέγει , ή διότι συνήλθον αμφότερα , την αυτήν μητέρα αυ
του και γυναίκα γενέσθαι» ή επειδή προείπεν , ότι ο πατήρ
αυτών δυςκλεής απώλετο , όπερ ήν εν πάθος • διπλούν δε το
και την μητέρα πεπνύχθαι. διπλασία γάρ εντεύθεν η δυς
τυχία αυτών εγένετο. V. 54. Prima duo verba affert
Εtym. Μ . p . 150 , 3.
V. 55. δύο L1 . prima. L2.R.C.T.D.b.e Γh.h. δύω edd.
ψ. δύω alienum esse ab Αtticorum usu monuerunt Brunck..
ad Arist. Ran . 1405. et Porson ad E. Orest . 1550. Vide
etiain Matth . " gr. gr. § . 138. V. 56. αυτοκτενούντε
Φ.L1.R.b. ή αυτοκτονούντε Coray. Tη αυτοκτονούντε h.e.fh.g.
Tricl. αυτοκτενούντε. αυτοί εαυτούς φονεύειν σπεύδον
τες. η γάρ κατ' άλλήλων ορμή καθ' εαυτών ην . της γάρ
 - V. 70. ADNOTATIONIS.. 85

αυτής φύσεως ήσαν, αδελφοί τυγχάνοντες. V. 57. 4 υπ'

αλλήλοιν χερούν Boissonade, f επαλλήλουν h . Bothe , non
d. w. Improbat Boeckh. ,, αλλήλοιν Erfurdtio est genitivus
„mihi dativus . Frequentissimus hic usus praepositionis ĉni.“
SCHAEF .
V. 58. νύν δ ' αύ] νύν αυ L1 . pr . D. B. - Ibid . ν ]
νωι Ι1. pr. νω αβ2.τ.ο.κ. - Ibid . λελείμμεθα L2 . λελειμ
μεθον D. idem adnotat Turnebus. Tum scribendum foret
Η
νύν δ ' & vel αι . - λελειμμέναι et μόναι C. Cf. Elect. ν . 950.
και μόνα λελειμμέθον. - V. 59. Tricl. νόμου: ή του
περί της ταφής όντος, ή του οφειλομένου παρά των οικεί
ως προς τους συγγενείς γενέσθαι. - V. 60. Post παρέξιμεν
colon νult poni Boeckh: Gl. παρέξιμεν : παρεξέλθωμεν
και αθετήσομεν . - V. 61. ,Posito in priori membro
και τούτο μέν , non semper in altero sequitur τούτο δε, sed
5 ,saepius variatur. Sic h . 1. vocibus τούτο μεν respondet
και έπειτα δέ , Philoct. 1546. είτα , Αi. 672. Oed. Col. 441 .
nudum δέ , Oed. T. 605. τούτ ' άλλο , Antig . 167. τούτ '
και αύθις. Cf. Hermann. ad Viger . p. 701 , 15.« ERF .
V. 63. κρειττόνων R. κρειττόνων (superscr. σσ. ) L1. -
V. 64. Video nunc , Musgravium iam docuisse , ůXOVELY
„ regi ab čevue , quod ex superioribus repetenduin .“ Her
inannus post v. 63., aliquid excidisse putat , supplet hoc
fere : ώστ ' ουδέν αν γένοιτο νών άκος , το μή ου και
* ταύτ ' sq .
Ibid. αλγείονα D.L1. pr. Η.
V. 66. Tricl. μή είπης το βιάζομαι αντί του βιάζω
αλλ' ώςπερ φαμεν , ονειδίζομαι τόδε , ούτω και τούτο.
Gl. τάδε : ήτοι το μη θάπτειν. - V. 67. Tricl . τοίς εν
τέλει βεβώσι: ήγουν τοϊς βασιλεύσι. τέλος γάρ τιμών ή
βασιλεία , μεθ ' ην ουκ έστι περαιτέρω χωρήσαι. Ιστέον δε,
ότι πάντες οι λογοποιοί τους εν τέλει βαίνοντας λέγουσι
τους περί τον βασιλέα . Afert illa verba Eustathius ad ΙΙ .
Σ• ή p. 686 , 18. το πέρας παντός πράγματος τέλος λέγεται,
και η υπεροχική αξία , ως το , τοίς εν τέλει βεβώσι πείσομαι,
item ad Il. x . p.789, 13, ubi , sicut Philemon p. 161. me
moriae vitio ea Euripidi attribuit , deinde ad ΙΙ . κ' . p. 818,
59 , λ '. p. 881 , 29. et Moschopulus Dictt. Αtt. ν . τέλος . -
V. 68. Citat Eustathius ad ΙΙ . δ'. p. 484 , 17. λαμβάνεται
δέ ποτε το περιττόν και ουκ επί επαίνω , ως και εν τώ , το
γάρ περισσά πράσσειν ουκ έχει νούν ουδένα. Gl. περισσά :
τολμηρά και υπέρ δύναμιν . - Ibid . έχει ] έχειν C.
V. 69. θέλοις ] θέλεις C. D. B." - V. 70. γ' om.
β2σ. Ibid . Tricl. το ηδέως δρώης τούτο λέγει , ότι
 86 SYLLOG V. 71 .
E

ούτε από τού νύν αναγκάσω σε συνθάπτειν τον αδελφόν,

ούτ ' άν , ει θέλους πράσσειν , δρώης αν μετ' εμού ηδέως,
αλλ' αμελώς και οι μετά προθυμίας. ή το ηδέως προς
την Αντιγόνην νοητέον ούτω δρώης αν μετ' εμού ουχ
ήδέως και αποδεκτώς έμοί , αλλά κατ ' ανάγκην , ότι ου κατ '
αρχάς συμβουλευούση επείσθης μοι. - V. 71 , οποία L1 .
R.A.E.C.αββγγ.b.e.fh οποία T.D.τ.ό.κ.δ.m.d. qui ίσθι ab
είμι derivant. οποία h. w. Matth, ίσθι ποΐα Β . Cf. etiam
schol. Camerarius apte illud Virgilii dictuin (Aen, IV, 380.)
adfert: neque te teneo neque dicta refello.
V. 73. Tricl. φίλη μετ ' αυτού: τούτο ούτως
είποις · χείσομαι μετ ' αυτού , φίλη μετά φίλου. - V. 74.
Tricl. εικότως είπε το πανουργήσασα, λάθρα γαρ και
μετά πανουργίας έμελλε την ταφήν ποιήσειν. επεί πλείων
χρόνος : Ιστέον ότι ούτως έδει ειπείν , έπει ο χρόνος , δν
δεϊ μ ' αρέσκειν τοϊς κάτω , πλείων εστίν , ή δν δεί μ ' αρέ
σκειν τοϊς ενθάδε νύν δ' ου συνέκρινε τον χρόνον προς
τον χρόνον, αλλ ' ανομοιογενώς την σύγκρισιν έποίησε χρό
νου και προσώπου, λέγων, πλείων χρόνος των ενθάδε
ανθρώπων , Cf. Palladae epigr. CXLIV , πόσον χρόνον
ενθάδε μίμνεις , ως προς εκείνον όλον τον μετά ταύτα βίον.
- V. 75. ών δει D. V. 76. σοί δ' ] = συ δ ' , Εlmsleius
ad Med , p . 153. Recte σοί δε dixit , quia hoc cogitabat ,
,,tibi si alia mens est.“ HERM . 1bid . αεί d.
V. 78. GΙ. ούκ άτιμα , τα των θεών. - V, 79. GΙ .
βία : ανάγκη , ή ακουσιότητα των πολιτών. ,,In recentt . edd .
- additum fuit ad h . 1. satis ineptuum scholion , βία : αντί
του βιαίως , φuo auctore nescio. BRUNCK . V. 80.
προύχοιο H. De voce προέχομαι cf. Goeller . ad Τhucyd .
III , 52 , cf. vernaculam vocem vorschützen ; alia sed
similis metaphora est in voce σκήπτομαι. Εustath. ad ΙΙ . ρ.
p. 1109 , 37. ότι δε προύχεσθαι και το προφασίζεσθαι λε
γεται , δηλοί και Σοφοκλής εν τω προύχοιο , αντί του προ
φασίζοιο. Cf. eundem p . 1303 , 39 . Thomas M. S. v,
προϊσχω , citat priora huius versus verba. V. 81. χώ
σουσ ' ] χώρουσ ' edd. γγ. Eustathius II . ζ' . p. 652 , 29. το
δε σήμα επίχευε παραφράσας ο Σοφοκλής , τάφον χώσαι
είπεν, ό έστιν αναχωματίσαι . -
V. 82. οίμοι , ταλαίνης edd . S.κ.. V. 83. μη ' μού
Γh . 8. Mattlh. Crit. journ. no. 33. p . 53. μή μου ψ.b.e.h.
1bid. πότμον ] βίον . Ω πότμον γρ . βίον L1 . 1 πότμον
b.e.lbih . Brunckio videtur Biov glossema esse , intrusum ab
iis , qui non recordarentur vocis rótuov priorem -syllabam
 V. 89 . ' ADNOTATIONIS . 87

corripi posse , cf. comment. ad v. 853. „ Fófov Béov,

„ cura ut vita tua recto stet talo , I. e. cave tibi ipsi , ne in
5,infortunium aliquod incidas. Scholiastes legit πότμον, quod
eoderm redit. « MUSGR. - V. 84. προμηνύσης Α.Ε. Dor
ville ad Charit. p . 238. ex cod . V. αββγγ.b.e.fh.h. προμη
νύσεις R, C. (cum gl . προμήνυσον). T.D.τ.σ.κ. Μatth. Tricl.
προμηνύσεις: ιστέον , ότι ου μόνον τα ευκτικά εστιν
ότε προςτακτικών δύναμιν έχοντα εύρηται , αλλά και ορι
στικά βήματα επί μέλλοντος , ως έστι κάνταύθα. εύροις δ'
αν και άλλαχού, ει ζητοίης. - V. 85. αύτως h.d.w. αύτως
ψ.b.e.fh.g.
V. 86. έχθίων έσηι (χθι in rasura )L1 . Ibid .
πολλον ] ή μάλλον aut πλείον Porson . ad Ηec. v. 624.
V. 87. Tricl. το σιγώσα ούτω λέγε : πολλών και κατά
πολύ έση και υπάρξεις έχθίων εμοί, εάν μή κηρύξης τάδε
πάσι, σιγώσα. ήγουν πλέον αχθεσθήσομαί σοι, ει σιγήσεις,
και ου πάσι κηρύξεις. - V.88. Eustath . II. σ '. p . 1140, 27 .
Θερμά δε δάκρυα , ου μόνον τα φύσει τοιαύτα , ότε πρός
φατα δέουσιν , αλλά και τα εξ ενδιαθέτου , ως των μη
τοιούτων ουκ ενθέρμων όντων. Και έστι σύνηθες το θερμών
και τοιαύτην σημασίαν έχειν·“ Οποιόν τι συν άλλους και το,
θερμήν επί ψ. κ. έ. Ιdein Od. α' . p. 1407, 48. η τραγωδία
δε τον κενών θαλπωρής έχοντα , κεναΐς ελπίσι λέγει θερ
μαίνεσθαι , και θερμήν επί ψυχροίσι καρδίαν έχειν. έπι
ψυχρούσι , in re frigida , i. e. inani , inutili . Sic ψυχρή
και επικουρίη ap . Herodot. VΙ . 488 , 72. ψυχρά και ανωφελή
„ iungit Lucian T.I. p. 155. frigida et inania Plin . Epist.
„ IV . 17, 4.“ ERF. „Erfurdtii interpretatione nihil ab huius
sententiae gravitate alienius.“ HERM. Erfurdtio adstipula
tur Boeckhius : „ Die Griechen nennen Unnützes Frostiges.
Man muss hier nicht eine grosse Würde des Gedankens su
chen , sondern Unwillen der zarten Ismene über die beleidi
gende Heftigkeit der Schwester , einen Unwillen , der sich
in einem spitzigen Ausdrucke Luft macht : du hast ein
hitzig Herz bei frostigen Dingen , d . i. bei eitlen nichti
gen . " BOECKH. Reisigium audio explicuisse: „ die kluge
und daher kalte Rede, welcher Antigone ihr warmes
Gemüth entgegensetzt.“ Ex nostro loco ductum putat Ja
cobsius Dioscoridis epigr. XXVI. versuin ultimum : Sequeà
κατά ψυχρού δάκρυα χείτε τάφου. Πlaetabilia et metum
excitantia intelligi putat Astius. Thudichum vertit : „ wie
V. 89 .
heiss, wo ich erschaudre, glüht der Busen dir . “
μάλιστ ' άδεϊν L1 . H.αββγ.ς.κ. μάλιστ' άδειν X. μάλιστα
 SYLLOGE
SYL V. 92.

δείν D. V. 92. Respicit luno versum Eustathius

p . 1089 , 20.
V. 93. έχθαρεί] έχθρανή (Codd. ) S.R.τ.σ.κ. έχθρα
νεϊ b . έχθρανή γρ . εχθαρή Li. έχθαρή αββγμ . , quod
probat Porson , qui ad Med . v. 55. monet , formam xx
θραίνειν a . Tragicorum usu abhorrere, έχθαρεϊ e.fh.h.
V. 96. oj] + oùv Elmsley ad Med . p . 205. et Vir D. in
diar. class. no. 33. p . 54. Thiersch . gr . gr . S. 301,4 , a. 25,Hoc
mihi alienum videtur, nam yào oùy est nam sane.... HERM .
V. 97. μή ού] ου om . E.C.D.T. habet L1 . R.
V. 100. άελίου Φ . S.σ. κ. b. h . Eustathius ad 11. α.
p. 161 , 17. γίνεται γαρ άπό τού άω το ρηθέντος και εκ
του έλη , η θερμασία , αέλιος , ως το ακτίς ελίου παρά
Σοφοκλεϊ. Contra αελίοιο L1. Η. αββγ . quod omisso sequenti
Tó recepit Bothius et comprobavit oliin Seidlerus de vv .
dochm. p. 353. Tricl .: το ακτίς , ει και μακράν το κα
νόνι είρηται , αλλ ' ενταύθα βραχύ έστιν , ως εκ τού κώλου
της αντιστροφής εστί μαθείν. και οιμαι , διά το επί κλητι
κής ενταύθα λαμβάνεσθαι , συστέλλεται. ή γάρ κλητική ποτε
μεν τον ίσον χρόνον έχει της ευθείας αυτής , ποτέ δ ' ελάτ
τονα. το φανέν : δέον ούτως ειπείν , η φανείσα κάλλιστον
φώς , προς το φώς έτρεψε την σύνταξιν , το φανές κάλλιστον
φως ειπών. και έστιν όμοιον τω παρά τη Μυοβάτραχομαχία
(ν. 115. ) ξύλινον μόρον εξευρόντες , ήν παγίδα καλέoυσιν.
V. 102. προτέρων ( Codd . ) L1 . R. X. ψ.g. h. d.. πρότερον
A.b.e.ſh.w. Matth . Ad explicationem nostram genitivi Tõv
προτέρων cf. etiam scholiastae verba παρά τας πρόσθεν
( coll. v. 1149 ) et similem usum praepositionis ủnò in eius
modi dictionibus veluti : τα σκεύη πολλώ πλείω την όψιν
απ' ολίγης δυνάμεως των χρημάτων παρείχετο Thucydid.
VI, 46. - V. 105. Διρκέων Η . - Ibid. Triel.: διά το
εν Δίρκη παρακείσθαι τους πολεμίους , διά τούτο υπέρ
Διρχαίων ρεεθρων καλλίστην φανήναι την ημέραν φησίν,
απαλλαγέντων των παρακειμένων. νόει δε προς το εφάν
θης το κάλλιστον από κοινού το δε μολούσα προς
το σημαινόμενον .
V. 106. Eustath . ad Ι. χ'. p . 1270 , 21. καλεί δε τον
Δηίφοβον εν τούτοις λευκάσπιδα , οία επίσημον , ως εικός,
έχoντα λευκόν σάκος. καθά και Αργείοι παρά Σοφοκλεϊ
λευκάσπιδες ιστορούνται . - Ibid. τον λεύκασπιν ' Αργό
θεν φώτα Α.Ε.C.L1.αββγγ. τον λεύκ. Αργόθεν και φώτα e.h.
τον λ . Αργότε [ Αργόθενς. κ. ] πριν φώτα Τ.D.(τρ)τ.ς.κ.
Bothe . Eί τον λεύκ. εξ Αργόθεν φώτα b. quo metruin cor
-V . 106 . ADNOTATIONIS . 89

rumpitur. „Inepto additamento Triclivius defectuin supplevit,

πρίν. Legendum τον λεύκασπιν εξ Αργόθεν. Sic Homerus
„II. . 304 .
τον δ' εξ Αισύμηθεν οπυιομένη τέκε μήτηρ .
„ ad quem versuin Eustathius : neploos de xeitai Ý LE
πρόθεσις και εν τω εξ Αισύμηθεν , ώς και εν τω εξ ουρανό
και θεν , και ένα άλλους. Ceterum numero singulari τον φώτα,
,, Argivos omnes significat , quo schemate nihil inagis fob
„ vium .“ BRUNCK . + TỎv deúx . ů n'Agy. gora e. (++
olim e .) και τον λεύκ. Αργ. έκ φώτα h. ή τον λεύκ. Αρ
γόθεν έν φώτα βάντα , ut id sit pro εμβάντα , Schneider.
„ Hae duae coniecturae et rhythmis adversantur [hoc qui
dem non dixerimn ] et Atticorum poetarum consuetudini,
„ quae non minus ab anastropha Hermanni , post adverbia
„loci ne in Homericis quidem carminibus neque in ullo
„ atio scriptore usitata , quam a tmesi ista Schneideri rece
,, dere videtur.“ PASSOV . Diversi generis tiesis ea est,
cuius exempla supra allata sunt ad v . 418. + ' Iacó 9 v
Passovius. ,, Suboriebatur mihi suspicio , ne adverbium
„ Agyógɛv exquisitioris alicuius ac doctioris, quae sub illo
„ ,lateret , scripturae interpretamentum esset : nec defuit
,,Vocabulum cum sensui tum verşui accommodatissimum :
Ιασόθεν . Cf. " Tucov Agyos Odyss . ó', 246. ibique
„ Eustath . p . 1845 , 11. cf. p . 1465,60. Strabo VIII, 6 , 5 .
„ T. III, p. 217. Pausan . II , 16 , 1 . Apollod. II , 6 , 1 .
„ Stephan . Byz. v . "Agyos p. 73. et ' Tacoós p. 213. Dind.
„ virgo lasia , Io , i , e . Argiva , Val. Flacc . IV, 353. dux
,, Iasides , Adrastus, i. ė. Argivus, Stat. Theb . VI, 911. quod
,,nomen cum derivatis suis frequentissima corruptione vexa
,, tum esse , observavit Sturzius ad Pherecyd . fragm . p . 120 ,
,,ut non adeo mirum sit , idem ei in Sophocle accidisse . “
PASSOV. „ Recte Passovius ipse hanc coniecturam nung
„ repudiavit, reiiciendam illam etiam propterea , quod " laços
„ pro regionis nomine usurpatum esse a nemine traditum
,, est. Homerus enim quum " Ludov Apyos dicit , adiectivi
„ potestate posuit.“ HERM . + Apyolltev Heiglius. † Ap ,
yeó fev Doederlin . in symb. philolog. ex Helvetia I, p. 245.
(qui nunc se id improbare privatiin mihi dixit ) et nuper
rime Passovius in praef. ad indicem lect. hibern . acad .
Vratislav. 1829. ,,De adverbiis graecis in fav , quae tech
„ nicis énigońuuta £x Tónov vocantur , quamvis alia multa
„ incerta adhuc fluctuent , id tainen constat, ubicunque a
 90 SYLLOGE V. 106 .

„ pominibus descendant, a genitiviş ea esse formata , ultima

- „ littera abiecta , neque aliter in adverbiorum plurimnis ter
,, ninationem fev litterae finalis locum occupasse. Vide
,,Appollon. Dysc . de adverb . , Anecd . Bekk . p . 597. sq .
„ Goettling. ad Theodos . Gramm . p . 231. Itaque substantiva
„,tertiae declinationis in os exeuntia adverbia illa formabunt
„ in cófav . Huic sententiae non obstat constans adverbii
Agyótav usus ( vide Steph. Thes , edit. anglic. Vol. II,
„ p. 2222. D.) ; haec scilicet forma ex speciosa quidem , sed
,, falsa secundae declinationis analogia orta , tanquam brevior
,,commodiorque magis placuit populo alteramque magis ad
„ artis praecepta cusam sepsim dedit in oblivionem , ut
„ non aliud eius exemplum supersit, Infimae graecitatis est
„ alterum , quod unum in promptu est ex hoc genere
,,exemplum , unxófev (Stephan , Îhes . T. V. p. 6127. A.
„ Lobeck 'ad Phrynich . p . 93.) , ut id sententiam nostram
„ non possit infringere . “ PASSOV. „ Poterat Passovius
,, Tryphonis iudicio opinionem suam communire , de quo
„ sic scribit Apollonius p . 601 , 30. Kai ěti nepi toở te
Σκελειόθεν έν οίς έλεγε μη παρά το Δεκέλεια παρήχθαι,
και παρά δε τον μετειληφότα του δήμου Δεκελέα , ώστε παρά
γενικήν την Δεκελέoς Δεκελεόθεν είναι , και μετά περισσού
1 και του ι Δεκελειόθεν . Sed fallitur Trypho , et quam com
„ miniscitur adverbii illius originem ; , ea prorsùs barbara est.
„Omninoque haud satis accurate ab genitivo repetunt gram
„matici hoc genus adverbiorum . Rectius dixissent , addi
,,eam terminationem ipsi corpori nominis, non vocali , quae
,,esset in genitivo. Unde et intelpótev et uneion fev dictum .
„ Nain quae ante Jav est vocalis vel o vel n vel a vel e vel
„ W vel ol', alibi aliam canssam habet , nusquam eam , quod
„ genitivi sit propria.“ HERM . Hoc et ipse equidem sen- .
tiebam , quum primum privatim mecum communicasset hapo
suam coniecturam Vir Doctissimus. Id enim mihi constare
videtur, illud o nihil esse nisi ligandi vocalem , qua illa
terininatio localis fev ad vocis primitivum etymon adiici
tur. Nam etiam in vocibus , quae primae declinationis
sunt aut pluralia Deutrius generis secundae declinationis,
illud o sese insinuavit , veluti in Κικυννόθεν a Κίκυννα ,
Θριώθεν 8 Θριαι , διζόθεν , έσχαρόθεν , Μηθυμνόθεν ,
Μεγαρόθεν , γαιόθεν , γειόθεν pro γηθεν. Νihili igitur est ,.
quod de exehɛló fev monet Trypho . Sensitque id iam ,
Apollonius quun p. 602 , 1. contra illum monet : ÖLLELVOV
 V. 110, ADNOTATIONIS . 91

δε και ούτως υπέρ τούτων φάναι, ως ουκ ασυνήθως το α

έσθ ' ότε μεταπίπτει εις το και κατά σύνθεσιν και μεταγωγήν,
θάλασσα, θαλασσομάχος, σφαίρα , σφαιρομάχος, τραγωδία,
τραγωδιογράφος.. Vocis igitur " Apyos. si propter geniti
vum Agyeos etymon esse putas Apya- , formandum erit
Agyétev , úti čuétav, oétav , ! 9av, sin in his vocibus
quemadmodum in nominativi formatione ita in aliis deri
yatis vocalis 7 successit in locum vocalis ē, tum non
poterat nisi 'Agyófev formari. Haec igitur forma omnino
ad artis praecepta procusa est, Sed tamen quoniam non
satis sibi constant in his rebus Graeci, quippe qui et 30 -s
μάθεν [ χαμάθεν Appollon. ] et χαμόθεν , Δεκελειώθεν et
4exeheLÓJav dicant , non prorsus damnandam puto eam
suspicionem , ne forte in cantico illud sibi indulserit poeta .
Quod Apollonius p. 704 , 4. etiam XAMAIOEN format, is
error est , nam zauoi ipsum demum derivatum est , videtur
enim casus locativus esse vocis , quae deperiit, XAMA,
[non XAMOS, uti vult Passovius in lexico ] et inde deri
vatur χαμόθεν uti Κικυννόθεν a Κίκυννα .

V.108. apódonov D. - Ibid . o &vtlov V.C.E. (c.gl.

Tayutúto) D. (c. gl. tayutkom ) X.(in schol. ad v. 103.) m.b.e.
fh.h. o &vrópw A.L.R.T.v. Heathius , qui explicat : fraeno
acute penetrante, Schneider, Welckerus, qui fraena lupata
(Horat. Od.1, 8 , 7. Virg. Georg. III, 208 , Ovid . Am . I, 2 , 15.)
significari putat , formasque confert noautógos , siatópos,
útópos. Contra huno ingeniose Hermannus eques : „ Lupata
fraena cohibendis equis aptigra sunt, quam effusa fuga
ruentibus, quorum impetum accelerari remissis fraenis erat
dicendum .“ ' Idem Welckerum falli dicit, quum compara
tivum illum languidum esse et minuendi vim habere putet.
Quod supra equidem attuli, quo defenderem et explicarein
comparativum , id nunc video a Musgravio iam esse prola
tum . – V. 109. yaliv » ( ) w.d. ( .) 4. (,) h.g. De re
lativo , quo incipit novuin systema , cf. S. Elect. y . 164.
et Seidlerum ad E. Troad . v . 301 . p• 48.
V. 110. sq . In his verbis aliquid excidisse monuerunt
Erf. Herm . alii . Ante ogla xhácwy lacunae signa posuerunt
e . d.w. atque Erfurdtius quidem inserendum coniiciebat
Inboevoe. Fows 8' . Hermannus participium aliquod , quod
adducens significarit , ibidem intercidisse putabat. Nuper
adnotavit: Ante únepénta tale participium excidit , quale
„ Ovvayeipus. Ut aquila in altun sublata se deijcit in ter
92 SYLLOGE V. 110 .

,, ram , ut praedam corripiat, sic Polynicen fingit poeta ex

„alto ad solum terrae devolare : unde et dofivtu dicit et
„ és yãy humum , non Thebas ( cur hoc ? ] intelligens.“
HERM . Locum ita exprimendum curavit :
οξέα κλάζων αλετός ες γάν
ώς * * * υπερέπτα ,
Boeoklius scribit :
[ αγαγών θούριος ] οξέα κλάζων
αλετός ες γάν ως υπερέπτα ,
„ quem , (tov neúxconu gāra , Argivum exercitum , das in
,,seinem Führer Adrast als Person gedachte Argivische Heer )
„ adducens Polynices veluti aquila in terram
, ostram superne in volavit,“ idemque monet verba
haec interposita esse , ut deinceps orós ad cos denuo re
ferendum sit , totiusque antistrophae non Polynices (neque
quemquam alium hoc in animum induxisse puto ] sed
exercitus Argivus subiectum sit. Iam , pergit ille , non
exercituin Argiyum sed Polynicem tantum cum aquila com
paratum esse , non igitur in sequenti stropha aquilae imagi
nem retineri. Quod cur maxime urgeat, videbimus infra.
Nos quidem ab initio antistrophae aquilae imaginem paul
lulum interinissam putainus , sed per aquilam non unum
Polynicem sed simul totum eius exercitum significari. Quae
de constructione horum verborum alii commenti sunt , vix
graeca existimo , veluti accusativum óv iungi posse cum
uogais, ut hoc participium activam significationem habeat,
quemadmodum supra χρησθείς . Sic Schneiderus et Mus
gravius , qui łnaloouul otpatóv eodem modo dictum putat,
ut indiqelv otóhov A. Agam . 47. Pers. 797. E. Hec . 1141 .
Elect . 2. Bothius accusativum δν ab υπερέπτα suspensium
facit, quod activum significatum involvat, quemadmodum
üioon , géw , Matthiaeum citans gr. gr. § . 496 , 2. atque sic
scholiastam interpretatum esse putat. + or’éq . apet.
Reisk. tos éq duet. yą IIohvveix o vs cett. Scaliger,
Mudgius # 1 b. Th. Matth. --- Ibid. queteng H. to . (nou
5. 4. ) – V. 113. ústós D. - Ibid . eis H.ußBy.d.w. Schol.
Rom . és h. Ibid . ☺s om. d. uncis inclusit Wund. uti
olim Herm. At agnoscit scholiastes et habuit etiam Eusta
thius, qui quuin p. 1055 , 28. atépvyi ex h . l. commemoret,
si non invenisset ús in codice suo, optime ad ea, quae ibi
narrat, uti hoc loco potuisset : mirun autem est , quod
aquilae ab Sophocle nominatae nullam mentionem facit.
 γ.121 . ADNOTATIONIS. 93

1
V. 114. Schol . στεγανός : λεύκαις και λαμπραΐς ά
σπίσι πεφραγμένος . Tricl.: ον εφ ' ημετέρα γά Πο
λυνείκης : δέον ούτως ειπείν , δν εφ ' ημετέρα γά ήγαγε
Πολυνείκης , ο δε αετω παρεικάσας αυτόν , προς τούτο και
την σύνταξιν έτρεψεν. αετού γάρ έστι το υπερίπτασθαι. το
δε δν εφ ' ημετέρα γά ασύντακτον είασε. διά τούτο και
το ές γάν πάλιν τέθεικεν. εικότως δε τας ασπίδας παρεί
κασε πτέρυγι: σχήμα γαρ πτερύγων επέχουσι το φέροντι.
ετήρησε δε την τροπήν : αετού γαρ αι πτέρυγες. παράδειγμα
δε του όν εφ' ημετέρα γά τόδε παρά Θουκυδίδη. (Ι. 72.)
5, Τών δ ' Αθηναίων , έτυχε γαρ πρεσβεία πρότερον εν τη
Λακεδαίμονι περί άλλων παρούσα, και ως ήσθοντο των λό
γων , έδοξεν αυτοίς παριτητέα εις τους Λακεδαιμονίους είναι. «
έστιν ουν το των Αθηναίων άνανταπόδοτον , - Ibid ..
πτέρυξ λευκ. χιόνος notat την λευκών ασπίδα. Vide Eustath.
25p . 1055, 28. Hesychius πτέρυγες , σκέπαι. « BRUNCK .
116. κορύθεσι R. κορύθεσιν (superscripto altero σ )
L1. κορύθεσσι ψ.Γh.w.d.g. κορύθεσσιν e.h. Matth .
V.117. υπέρ. Confert Erf . Latinorum dictionem
supra caput esse Liv. III, 17. Sallust. Cat. 12. Struvii con
iectura atás prolata est apud Lobeck , ad Phryn . p . 255 . A
not. V. 118. φοινί αισιν C.D.e.d.w. φονίαισιν (codd.)
Α.Η.ψ.b.fh.g. 1 φονώσαισιν Bothe. idem coniecit Boeckh.
Cf. schol. verba ταϊς των φόνων έρώσαις λόγχαις , Αi . ν. 50.
χείρα μαιμώσαν φόνου. Αthen . Χ . p . 433. f. διψώσαν φό
νου , inprimis autein Philoct. 1208. φονά , φονώ νόος ήδη ,
quam vocean Galenus in Glossis Hippocrateis explicat φονεύειν
επιθυμεί . Νuper idem in textum recepit Hermannus.
5,Veterem quandam meam coniecturam recepi , φονώσαισιν,
„ petitam ex scholiis antiquis. Vide Erotianum v. φονιά
sp . 592. Ηesychium φονών : το επι φόνον μαίνεσθαι,
φονώντων: πρός φόνον θρασυνομένων και μαινομένων ,
55φονώσα : φόνου επιθυμούσα. Εtym . Μ. p. 798 , 10.
Bachmanni Anecd . Vol . I. p. 408 , 1 . Philoct . 1209.
HERM . - Ibid. κύκλω] κυκλώσας R. Ηanc vocem metri
1caussa transposuit Erf. post μελάθρων. Secuti sunt holim).
w.d. non Matth : Ego priori Hermanni sententiae ( Elein .
D. Metr. p . 570.) adstipulatus in adornando metro , suo in
loco reposui vocem . Reposuerunt sic nuper, etiam Her
imannus , Bothius , Boeckhius , quia φονώσαισιν scribunt .
V. 121. γένυσιν D.αββγ.e.h. γένυσι (Codd.) ... κ.Γh.g .
Triel.: Ιστέον ότι προς το αετός είπε το γένυσι και το
επτάπυλον στόμα , από τού άστεος επταπύλου όντος
 1

M SYLLOGE V. 122.

και το στόμα αυτού επτάπυλον είπών * ) ή διότι επτά στρα

τηγούς περιέλαβεν αυτό. τινές δε το επτάπυλον στόμα
προς το άστυ νοούσι , το επτά πύλας και στόματα έχον.
V. 122. τε om. Φ.L1.H.R.αββγ . - Ηabent τ.σ. κ . Videtur
igitur Triclinianae tantum recensionis esse. Boeckhius τε
eiiciendum et εμπλησθήναι legendum esse coniicit , quartam
Ibid . Gl . στεφνα
ι -
enim syllabam posse longam esse .
νωμα : τον κύκλος του άστεος . - V. 124. Gl . αμφί νώτ'
έτάθη: τα ημέτερα επέπεσε .
Ου
V. 126. δυσχείρωμα δράκοντι ] Ω.Χ. αντιπάλω
ος
δράκοντι L1 . αντιπάλου praebet Η. Nunc demum ani
madverto , explicationem horum verborum eam , quam
supra proposui , satis corfirmari scholiastae annotatione, ac
cedit editt . vett. αββ.τ. auctoritas , in quibus non post ' Α
ρεος sed post αντιπάλω interpungitur. Musgravium etiam
video vertisse : talis strepitus Martis circa tergum (aquilae)
intendebatur ab adversario eius dracone , adeo it
haud quaquam subigi posset. Sed tamen aliorum explica
tiones adiiciam . Pessime Schol. min .: δυςχείρωμα
δράκοντι : δυςκατέργαστος τώ εκ των δράκοντος οδόντων
πεφυκότι Καδμείω λαώ. Μelius Camerarius : Et quia ra
„ pere dracones aquilae solent, festiva translatione populum
Thebanum draconem vocavit, etiam quia draconigenae illi
„ putantur. Sed Martis terror in fugam illos dedit, quomi
5,nus draconem subigerent. Δυςχείρωμα igitur appositive
,, dictum : nam illum Martium terrorem obstitisse oppugna
,,tioni Thebaruin dicit.“ CAMERAR . ,, Verte : talis
,,circa tergum (aquilae) intendebaturMartis stre
„ pitus, hostili draconi ( Thebanis ) tractatu diffi
„ cilis, minime, ut Brunckius accepit , insuperabilis.
Voc. χείρωμα, quod tribus locis occurrit , Aesch. S. Th.
„ 1024. Agam . 1318. Soph . Oed . T. 560. tractationem sig
,,nificat passive, i, e . quod tractando efficitur. ERF.
5,, Offensionem habent verba αντιπάλω δράκοντι de iisdem
,, dicta , qui huc usque cum aquila comparari videbantur,
b, praesertim quum consentaneum sit , hoc Thebanorum in
„ signe esse. Hoc dicit : tantus a tergo concitatus

* ίστεον οτι - γένυσι λον είπεν από του άστεος επτα

και το στόμα δ ' αυτού επτάπυ- πύλου όντος · ή διότι κ.τ.λ. ed. .
 V. 126 . ADNOTATIONIS , 95

„ est strepitus Martis , insuperabilis propter ad

„ versarium draconem. Elégans est , quod in Laur.
„ superscriptum , avtitúhov Spáxovros , nisi interpretatio
„ potius, quam diversa scriptura esse videretur.“ HERM.
Ein Tosen des Ares, welches für den' den Argeiern wider
,, strebenden Drachen eine schwere, mühselige, aber zum Siege
führende Arbeit war.“ SOLGER . „ Facile intelligitur võta
,, dici eius, qui fugiat hi e. aquilae, quae h. 1. significat Ar
„ givos. nárayos " Apeos est sane strepitus Martis , sed signi
„ficatur laetus ille clamor, qualis a victoribus edi solet , cf.
,, Ai, 168. qui h. I. hostibus iam in fugam conversis (uugi
„ võta ) editur; est igitur clamor victoriam sibi gratulan
,,tium. Svoyelooja neque est tractatu difficilis, neque
„ insuperabilis , sed quae saepissime Livio dicitur tristis
„ victoria , proprie infelix superatio ( cf. dúsyauos, dús
„ Yougos , dúszotuos ); tristis autem erat victoria illa vel
„ potius funesta Thebanis propter mutuam Eteoclis et Po
,, lynicis caedem * ) . Totum igitur locum verto : Talis a
,, tergo ( fugientis aquilae) sublatus est bellicus clamor (pro
„ pter victoriam ), tristis draconi ( Thebanis ) contra aquilam)
,, luctanti victoria . Talis autem intelligitur clamor, qualis,
,,id quod sententiarum ordo postulat , tolli solet, si patria
„ incolumi hostes abire solent.“ ZEHLICKE. In hac
explicatione quum multa insint, quae probari non possunt,
tum inprimis illud talis sub finem adnotationis pessime
explicatum est. Nemo non videt subiici a Sophocle caus
sam , qui factum sit , ut hostes tam subito et celeriter aufu
1 gerent , subiungit igitur : talis i. e. adeo vehemens et tan
tus erat impetus ille , quo invadebant subito in eos Thebani;
id si tenuisset Zehlicke , non falso explicuissetillud núta
yos. Nuperrime scripsit de h . 1. Welckerus. Is, quod ego
quoque supra docui , copiose explanat, Saaxav non posse
non de Thebanis intelligi. Adiiciam alia a Welokero allata
loca 0. C. v. 1531. gruptūv dr' dvdpôv. Ant. 1106.
Cadius aureum draconem tenens
επί σπορά δράκοντος.
apud Eur. Iph. Aul. 256 est scutorum insigne Boeotorum .

* ) „ Non de fratrum certamine „ yepoiv v. 144 ), omninoque cho

„ 8ermo est , sed de impetu in wrus summopere gaudet hac
„Thebas facto , nec Eteoclem ita „ Victoria, non tristi illa sed ad
„ magnopere,amat Chorus, nt eius modum laetifica et praeclara .“
„ mortem lugeat (adro coły OTU- BOECKH .
 90 SYLLOGE V. 129 .

Draconis imaginem habet Epaminondae scutum eius

sepulcro apud Pausan . VIII , 11 , 5 . Etiam Spartae in
Laconia dracone insigniuntur Herod. VII, 77. Apollod. II , 8 ,
5. Boeck hius Spartanos ait comparari quidem cum dra
conibus , " non habere autem draconis insigne , excitans Corp.
Inscript. I , p . 57. Certaminis inter aquilam et draconem
mentionem iniicit etiam Plutarch. de invid . et odio 4.
Aesch . Choeph. 247. Virg . Aen . XI. 751. Claudian Bell.
Gild . 467. Horat. Od. IV , 4 , 10 Cic . div. I , 47. de la
Cerda ad Aen . XI, 751 , qui de illo aquilae et draconis
certamine multa loca affert et addit : Inde et Sophocles
Polynicem aquilae comparat et partes Thebanorum atque
Eteoclis draconi attribuit. In nummis, geminis et vasibus
idem monet saepe illius certaminis imaginem expressam
esse. Quam autem addidit explicationem , eam , quia non
satis intelligo , ipsius verbis adscribam . Postquam citavit
Hom . II . XII, 200 sq . pergit : „ Diese Stelle , behaupte ich ,
hat Sophokles bestimmt vor Augen gehabt , indem er mit
grossem Glück das Bild des Geschehenen gebraucht, was
dort als Zeichen des noch Bevorstehenden dient ; und wenn
ich unter dieser Voraussetzung auf die Worte dugi või?
{ táhn blicke , und bemerke , wie vorausgeht Gekreisch, Flü
gel, das Kreisen , der Schnabel des Allers, so kann ich
nicht zweifeln , dass auch des Adlers und 'nicht bloss des
Heeres Rücken gemeint sei , um welchen der Drache sich
dehnt , ihn zu umstricken oder an rechter Stelle zu verwun
den und sich zu befreien , obgleich auch hier , wie im Vor
hergehenden , ein Ausdruck hinzugefügt ist, der das Heer
angeht. Aber dann kann unmöglich der Dativ dpáxovte
richtig sein ; es stünde sonst Drache dem Drachen gegen
über. Daher denn vermuthe ich , dass , so wie v. 1148 .
.
hupov te in der Aldina in Laporte sich verkehrt hat, statt
δράκοντι Sophocles geschrieben hat δράκων τι , also gerade
was wir für den Adlerrücken brauchen.
Tοίος αμφί νώτ ' έτάθη
πάταγος 'Αρεος , αντιπάλω
δυςχείρωμα δράκων τι.
Zunächst ist auf den Rücken rátayos "Apeos bezogen ; allein
dpáxwv ist damit in Apposition nur formell : dem Gedanken
nach, so wie es bei dieser Vermischung von Bild und Sache
geschieht , ist es zum Subject selbst anticipirt und gleich
mitbegriffen , und eher umgekehrt zrútayos Apɛos als Appo
sition oder Deutung des Dichters selbst zu nehmen. Es ist
 V. 122 ADNOTATIONIS . 97

dem Sophokles cigen , dass er mehrmals in seinen Vergleis,

chungen gerade das Bezügliche bis zuletzt aufspart und die
Einbildungskraft gleịchsam nöthigt, den Zusammenhang ein
ner Vergleichung selbst zu ergänzen , ehe er noch ausgespro
chen ist . Δυςχείρωμά τι ist gesetzt für δυςχερής τις αγών ,
und tl getrennt wie v . 240. és xaxov négojui ti, nur hier
hebend und verstärkend wie v. 362.' oopóv tl tò unyavóev
Téyvas, Ai. 840. oùy túyel Tivi , bei Thukydides VI, 1. où
πολλώ τινι υποδεέστερον, υie zuweilen auch aliquid ge
braucht wird .“ WELCKER . Bothius, quemadmodum
olim Erfurdtius , draconem etiamnunc de Argivis intelli
gendum esse putat. „ Prior interpretatio scholiastae etsi
„ferri utcunque potest , tamen durissima est , nemine non
„ võtu draconis intelligente. Recte is , qui eo nomine si- ,
„ gnificari putavit Argivorum exercitum , us Favarngógov ,
„ quemadmodum póvios dpáxwv audit Pylades ap. Euripi
dem Or. 1368. (cf. ibid. 462., 1382. ) Quem interpretem
,,secutus Br. haec ita reddidit : tantus a tergo exortus est
,,Strepitus Martis , adversario draconi inexsuperabilis. Erf.
,,in maiore ed.: Argivos , inquit, appellatione illa designari
„ existimo propter saevitiam et periculum Thebanis intenta
„,tum . Similiter usurpatum occurrit vocab . Réwv ( vide Eurip.
„ Or. 462. , Suppl. 1176., Heracl. 971.) et apud Latinos
,,oratores bellua. Eademque de causa Tydeum cum dracono
„ comparat Aeschylus S. adv . Theb . 382. et 83. Draconem
,,quoque Argivum cogitans Chorus, non aquilam , 114.
,,dixit yévvoiv. Quod Thebani sunt dpaxovtoyevæīs , inde
„ non sequitur , eos et dracones dici , et dici omnibus iis in
„ locis tragoediarum de rebus Thebanis , in quibus locis
,,draconum fit mentio . Quem quidem errorem . ne quis hoc
,, ipso loco erraret , additum est avtınów , hostili draconi,
„ i. e . Argivo .“ BOTHIUS . Boeckhius, qui improbat Her
manni et Zehlickii rationem , et ipse per draconem Argivos
significari ait. Um die grausame und furchtbare Gier des
Argivischen Heeres anzuzeigen , giebt der Dichter ihm Bei
-wörter wie einem wilden Thiere, es umgähnt die Stadt mit
Lanzen wie ein blutdürstiges Thier mit gezähntem Rachen . $
Die eigenen Formeln mussten den Dichter allmählich dahin
führen , das Argivische Heer zuletzt einen Drachen zu nen
nen. Die Tragiker haben , weil der Drache ein furchtbares
und blutdürstiges Thier ist, ganz unzweideutig [ ? ] in dem
Kampfe der Argiver gegen Theben immer nur jene als
Drachen bezeichnet, und Drachen und Schlangen ihnen auch
Tom . II, G
98 SYLLOGE V. 127.

als Schildzeichen gegeben. A. Sept. Theb. 276. 365. 480 *).

Nach Euripides Phoen . 1151 sq . sind auf dem Schilde des
Adrast hundert Nattern dargestellt, auch eine Hydra ist
sein Zeichen , welches ausdrücklich ’Aoyɛĩov dvynua heisst,
also wirklich ein prahlendes Feldzeichen der Argiver jener
Zeit gewesen seyn soll; und man sah an seinem Schilde,
wie Drachen mitten aus Thebens Mauern der Kadmeer Kina
der wegschleppten : ganz als ob Euripides die Stelle der
Antigone vor Augen gehabt hätte.“ BOECKH. Contra
haec possumus monere , quod antea ipse dixerat Boeckhius ,
draconis insigne , quod in singulorum heroum scutis inve
niatur , nihil probare , quia sit illud admodum frequens,
veluti Haliartii militis apud Plutarch . Lysand . 29., Aiacis ,
Menelai in vasibus (Welker Zeitschr . f. Gesch . u . Ausl. der
alten Kunst I , p.574 ). Explicat igitur Boeckhius : „ Im
Rücken des fliehenden Heeres erhebt sich ein
gewaltiges Kriegsgetümmel, welches ihm , dem
Argivischen Heere) ein schwer zu überwinden
des ist . “ Sed satis multa de hoc loco . Uno commate
nos quidem supra rem confecisse videmur.
V. 127. Tricl. Ze s v à ? : cörn 7 xaToƠxem toi
προς το έβα, το δε τοίος αμφί νώτ ' έτάθη έως του
dpáxovre dià pédov.– Versum affert Libanius in epitha
phio Iuliani T. I , p . 561. ed. Reisk . Zeus , ó xatà Eo
φοκλέα μεγάλης γλώττης κόμπους υπερεχθαίρων , νόσω
nedýoas ännveyxe. Eadem sententia A. Pers. 827. Prom .
829. γλώσση ματαία ζημία προςτρίβεται . Ε. Βacch. 385 .
Ε. αχαλίνων στομάτων. ανύμου τ' αφροσύνας το τέλος δυς
τυχία . Ηerod. VΙΙ , 10. φιλέει γαρ ο θεός τα υπερέχοντα
Távta xolovelv. – V. 128. Únepeysalon H., - Ibid.'eis
edwy L1.X.1.5.x. Alii, in his recc., sidov reposuerunt,
etiam Bentleius Opusc. p. 230. Lips. V. 129. nposvico
μένους L1 . Η.Χ.αββγ .
V. 130. χρυσού καναχής υπεροπτίας Ω . sed υπερόπτας,,
quod ex coniectura scripsit Hermannus et cum eo w.d.
Matth . superscriptum in L1 . et A. In cod. C. est Gl.
υπέρφρονας . Tuetur υπεροπτίας Bernhardy gr . gr. p. 46.,
abstractum pro concreto dictum existimans, et Boeckhius,

* ) Duo priora exempla nihil in quemvis alium transferri 1

probant, inest enim comparatio poterat.
ex rerum natura hausta , quae
 - V. 130 ADNOTATIONIS. 99

qui υπεροπτίας orthographice tantum differro ait ab υπερο

πτείας , quod ab υπερόπτης descendat , quomodo ab επόπτης
εποπτεία ( die Aufsicht ). Hie υπεροπτείας α ρεύματι suspen
sum facit et savayñs ab únepontelas: ,, Im Strome des
Uebermuthes des Goldgeräusches, i.e. des
übermüthigen Goldgeräusches . ' + zovooő, xa
ναχής , υπεροπλίας, Dorville ad Charit. p . 572. It χρυσού
καναχή χυπεροπλίαις b. ++ Γh . Confert de producta penul
tima ΙΙ. α . 205. ή χρυσού καναχή θ ' υπεροπλίας h. (olim)
e. Thiersch . g. g. S.148 , 2. * χρυσούκαναχής υπεροπλίαις
Vauvillersius . * χρ. καν. υπεροπτείας Musgravius. Saga
„ citer Martinus ex primis scholii verbis collegit, qui ea
Scripsit , adiectivum aliquod ab υπερόπτεσθαι derivatum
,, in comparativo positum legisse. Unde facile quis coniiciat
υπεροπτοτέρους , quum υπέροπτα posuerit Sophocles in
Oed. R. 883. Verum alienum hoc foret a mente poetae,
55quem non dubium est πολλά ρεύματι χρυσού καναχής
„ iunxisse. Id enim dicit indignatum esse lovem , quod
„ magno cum strepitu armorum auri copia fulgentium ve
,,Derint. Ego recepi , quod pene nulla mutatione facta,
,,ope interpretationis codicis Augustani diu est quum verum
,,esse iudicavi. In eo codice ad Únepontias adscriptum est
„ ůnéoppovas. “ Eodem vocabulo utitur Triclinius; ex cuius
και, adnotatione patet , id ipsum legisse illum , qui την τού
χρυσού φαντασίαν υπερβεβηκότας pro interpretatione po
suit. HERM . Tricl.: το χρυσού καναχής ή προς το
πολλώ δεύματι συναπτέον ούτως , εν πολλώ δεύματι
καναχής και κτύπου χρυσού προςερχομένους , ήγουν μετά
μεγάλης και πλουσίας παρασκευής. ή προς το υπεροπτίας
ούτως , υπέρφρονας χρυσού καναχής , ήτοι χρυσού, περιφρα
στικώς : τουτέστιν , υπέρ χρυσόν σοβούντας ουχ ότι έστιν
και χρυσός αυτός καθ ' εαυτόν σοβαρός . πώς γάρ , άψυχος
ύλη ούσα ; αλλ' ότι τους έχοντας ποιεί τοιούτους. Ιστέον
δε , ότι διά πάντας τους Αργείους πρώτον είπών , προς τον
Καπανέα τον λόγον έτρεψεν . ούτος γάρ κεκεραύνωται. και
έστιν όμοιον τώ παρά Θουκυδίδη. εκείνος γάρ περί των
Αθήνηθεν νεών τον λόγον ποιούμενος , έτρεψε τον λόγον
προς τους αυτών στρατηγούς. ( Ι. 49.) και,έν ή αι Αττικαί
νήες παραγενόμεναι τοϊς Κερκυραίοις , εί που πιέζοιντο, φό
βον μεν παρείχον, μάχης δ' ουκ ήρχον , δεδιότες οι στρα
τηγοί την πρόθρησιν των Αθηναίων . De dativo καναχή
ab ûnéoppovas suspenso cf. etiam Ovid. Metam . V , 305.
και Intumuit numero turba sororum. Ibid . De post
G 2
100 SYLLOGE V. 131

posito τε in nostra coniectura cf. Elmsl . ad Iphig. Taur.

v . 199. Reisig. ad Oed . Col. p . 256. critt.
V. 131. διπτεϊ Ω.Χ.b.Th.d.w.g. Matth . ρίπτει e . h .
διπτεϊν a tragicis alienum esse putat Elmsleius ad Ηeracl.
150. Hermannus ad Aiac. v. 235. differre monet has vo
ces ita , ut ģintelv sit iacere, gintañv iactare. — Ibid . ,, Male
5 ,editores post πυρί comina posuerunt. « WUNDER .
παλτόν πύρ citat schol . ad Ai. V. 408 et Eustathius ad
II . η' . p . 674 , 13. παλτόν ειδός τι όπλου , εξ ου και παρά
Σοφοκλεΐ δίπαλτος φονεύς · και παλτόν πύρ , το κηραύνιον.
Ibid. βαλβίδων. Tricl.: βαλβίς δε και αφετηρία , η
αρχή του δρόμου. βαλβίδων ούν ενταύθα λέγει των
τειχών, *) εφ' ών παρά μικρόν αν επιβας Καπανεύς , ει μη
κεραυνό επεσχέθη, έμελλε δραμείσθαι προς πάσαν την πό
λιν , νικητής αυτής.
V. 133. ,,ορμώντ', Capaneum. Significat Sophocles
,,Iovem totius exercitus insolentiam in uno eius duce pu
„ nire voluisse , ut bene monuit H. Stephanus.“ ERF. -
25Distinxi non puncto , ut vulgo , sed commate post úhanúa
ξαι. Ita enim haec cohaerent : ρίπτει ορμώντα , δς τότε
επέπνει . Ιlla , αντίτυπα δ' et quae sequuntur , ut paren
,,thesis in medio posita . Aliter deesset nomen , ad quod
, referri posset bouwvto." HERM . „ At nomen continetur
participio outo, quod est eum , qui parabat. “ WUN
DER. Ηic uti Steph. atque Dind . colon. posuit. ,,δς et
και ,ad πυρφόρος et ορμώντα referendum est , quasi scriptum
» esset διπτεϊ δομώντα εκείνον, έπεσε δε πυρφόρος εκεί
ονος , δς cet. « BOECKH .
V. 134. αντίτυπα Α.Ε.C.X.αββγγ.b.e.fh.h . Val
*ckenarius ad ·Phoen . v. 1193. p . 409. monet in codice ali
quo Parisiensi ( E. ? ) ávtitura legi , adscripto tamen scho
ος
lio :: αντίτυπος , διασεισθείς . αντίτυπα L1. αντίτυπος
T.D.τρ.τ.σ.κ.δ. Eustathius p . 1701 , 17. το τανταλωθήναι ,
κείμενον παρά Σοφοκλεΐ έν τώ, αντίτυπα δ ' επί γα πέσε π
τανταλωθείς : ήγουν το του Ταντάλου παθών • το δε
ήν φασί κατασεισθήναι , μάλιστα μεν ούν το άνωθεν κάτω
πεσείν κατά γής αντιτύπου. ή τινι πτώσει παρηκολούθησε
και επίκρυψις επικαταστραφέντος αυτή του Σιπύλου , όπερ
ουκ εξ ανάγκης και ο του Σοφοκλέους έπαθε Καπανείς :

* ενταύθα δε βαλβίδων λέγει κ.τ.λ. ed. 5.

 -V. 138 . ADNOTATIONIS . 101

ετανταλώθη γάρ εκείνος μόνο τα της πτώσεως αντιτύπο, ου

μην και τα λόγω της επικρύψεως. Gl. αντίτυπα : έναν
Tlws. t 'vtitinq Porson. Advers. p . 169. tt Boissonadus.
ή αντιτύπω h. (olim ) ή αντίτυπον e. (olim) . Cf. Ovid. Me
tam. V, 293. Tundit humum . - Ibid . γάν C.T.D.τρ.τ.ό.κ.
γής Β . – Ιbid . Gl . τανταλωθείς , εκ μεταφοράς του
κολαζομένου Ταντάλου . ή ταρταρωθείς Μusgr. coll . schol.
ad E. Phoen. 1192 et Appollod . I. c. 2. „ Coniungeban
stur τανταλωθείς πυρφόρος, sed praestare visum est , quod
Wundero placuit , distinctione post τανταλωθείς posita ,
πυρφόρος ad sequentia pertinere . Et sane etiam edd. vett .
και,aeque post τανταλωθείς ut post πυρφόρος interpungunt..“
HERM. - V.135. πυρόφορος C. - Ibid. ος) ως ed.ς.
V. 138. είχε δ ' άλλα. τα μεν άλλα, τάδ ' επ άλλοις
A.αββγ . (sed in A. prius άλλα scriptuum est άλλα) . είχε
δ' άλλα ( c. gl . supersc. ήγουν άλλα κακά ) τάδ ' επ ' άλλοις C.
είχε δ' άλλα τάδ ' επ' άλλους Β . είχε δ ' άλλη τάδ' : άλλα
δ' επ άλλοις T.D.τ.ό.κ. ή είχε δ' αλλά τα μεν άλλα, τα
δ ' επ ' άλλοις Lachmann. de chor . Syst. trag. p . 148.
11 είχε δ ' άλλα τα μεν άλλα , τα δ' επ' άλλους b. 1 Γh.
και είχε δ' άλλα τα μεν, άλλα δ'επ άλλοις e. I d.w. Boecklh.
15 είχε δ ' άλλα μεν άλλα τα δ ' επ ' άλλοις h. - Matth .
11 είχε δ ' άλλα τα μέν ή άλλα , τα δ ' άλλοις Bothe , ut
τα μεν άλλα et τα δε sibi respondeat coll. Matth . gr. gr.
5. 288 , 5. Verbis άλλα δε explicationis caussa super
scribebatur τα δε , hinc enata est codicis A. Scriptura.
,,alia deinceps omittebantur propter homoeoteleuta . Her
„ manni scriptura , cui nihil patrocinatur Aesch . Eum . 533. ,
5,admitti non potest vel propterea , quia είχεν άλλα άλλα
„ cuius loco melius fuisset ülaos) est: Hier ging es so,
dort anders zu , quae excipere non potest τα δ' επ' άλλους ,
„ quia haec esset tautologia ." BOECKH . „ Non hoc dicit
„ poeta, hic Argivos, illic Thebanos vicisse, sed per tù ļèv
„ et õada dè significat, hac parte Argivos mortem occubuisse
„ in Capanei modum , alia parte alio modo cecidisse .“
IDEM. Ut a me constitutus est locus , sepsum praebet
„ hunc. Alia hic sors erat , alia aliis mala infe
„ rebat Mars. Vocibus tà lèv saepe subiungitur urda dé.
Sic Pindar. ΟΙ. ΙΙ . 132. τα μεν χερσόθεν, ύδωρ δ' άλλα
φέρβει . Nem. VΙΙ . 51. τα μεν αμφ' ' Αχιλεί, άλλων
5 , δέ μόχθων εν αμέραις . Conf. Hermann. ad Viger. p. 701 ,
„ 14. Hermannus in fine prioris versiculi longam requirens
5Syllabain ita corrigendum olim putabat : είχε δ ' άλλα τα
102 SYLLOGE V.139

μεν τώ , τα δ ' επ' άλλους . Sed aliter cecidit res.

„Haec in hunc ( Capaneum ), alia in alios mala
,,contulit Mars.“ ERF. „ In iis, quae sequuntur, aper
5 ,tum est , neque άλλα δ' επ' άλλους legi posse , quia id
5 ,idem atque είχε δ' άλλα τα μεν foret, et necessarium esse
„ tà dè, quia quos žalovs dicit, duces , in iisque praecipue
,, fratres sunt, quorum mutuam caedem illo tè de significat.“
HERM . „Nuno huo, puno illuc obiens Mars : nuncque
„ apud hos , nuno illos obversąns.“ CAMERAR . Tricl.:
Είχε δ' άλλη. τάδε. ήγουν τα πράγματα δε τάδε ήν
αλλοτρόπως έχοντα, ά τότε συνέβαινεν. ημάς γαρ περιβαλείν
κακούς βουλόμενοι, αυτοί τούτοις ενέπεσον. άλλα γαρ κακά
επ' άλλοις , κακοίς δηλονότι , επενώμα και επέφερε , ταράσ
σων τα πράγματα και 'Αρης, ούτως ούν χρή γράφειν άλλη,
και επ' άλλοις , ως, και εν τινί των παλαιών βιβλίων
εύρηται, και ούτω συντάσσειν ως είρηται. V. 139. Gl .
επενώμα στυφελίζων : επέφερε ταράσσων.
V. 140. δεξιόσειρος ] δεξιόχειρος L1 . pr . m . idem prae
bet Margo Turn . et pro varia lect. adfert Schol. quod
praeferendum visum est Musgravio. Inter epitheta Martis
numerari in cod . quodam Monacensi no . 247. p . 263. da
ξιόδειρος , docuit me Doederlinus . Hoc idem opusculumn
qui edidit Creuzerus in Meletemat. I. p. 35 sq . ex tribus
MSS . Palatinis hoc Martis epitheton DEELÓdelpos attulit,
vide Creuzerum 1. 1. p . 37. Tricl. το δεξιόσειρος είρηται
από μεταφοράς του δεξιού προς τα άρματι ίππου. Εusta
thius II . η. p. 675 , 41. memorat ex h . 1. δεξιόσειρος ''Αρης.
Sit sane hoc epitheton a σειραφόρω desumturm , at simul
indigitatur etiam ο δεξιός' Αρης, Mars propitius et faustus.
BOECKH .
V. 141. citat schol. ad E. Phoen, v. 124. V. 142.
E. Phoen . 757. ίσους όσοισι πολεμίοισιν αντιθείς. Αpol
5,lodor. ΙΙ . p. 154. ' Ετεοκλής, καταστήσας ηγεμόνας, ίσους
ίσοις έταξε. « ERF . V. 143. Tricl. : τροπαίω: τω τρο
πήν αυτών ποιήσαντι Διά: ημείς γάρ σκυλεύσαντες αυτούς,
ανεθήκαμεν αυτώ τα όπλα αυτών. εικότως δε τα αυτών
όπλα τέλη εκάλεσεν. ώςπερ γάρ αναγκαίως και οφειλομένως
τα τέλη δίδονται, ούτω και αυτοί, διά το άξιοι είναι δίκην
διδόναι της μεγαλαυχίας , ώςπερ εχρεώστουν τα αυτών
όπλα τοϊς θεούς αναθεϊναι . - τέλη. Do na diis oblata
„ significare videtur Trachin . 242. Eurip. Med . 1393. Hinc
„ arma ab Argivis ducibus gestata , postquam ab ipsorum
 - ν . 153 . ADNOTATIONIS . 103

,, corporibus derepta tropaeum ornabant, sarcastice dicuntur

„ do na Iovi Tropaeo oblata Téros donum habet
„ Aeschyl. Sept. c . Theb . 266. Euripides apud Athen .
25p. 40. D. μικρά θύοντες τέλη . “ MUSGR. Eustath. p . 686,
19. Σοφοκλής δε και τις στρατιωτικές παντευχίας εν 'Αν
τιγόνη πάγχαλκα τέλη λέγει, διά το τελεωτέρους ίσως ποιείν
τους έχοντας αυτήν . ει μή τι άρα και εκεί ούτως εκάλεσε
τα οπλιτικά τάγματα. Πάγχαλκα τέλη sind nicht Waffen,
die als Weihgeschenke aufgehängt werden , sondern zu Tro
päen geordnete novoríai , wie schon Zyvì tportalą zeigt.“
BOECKH . - V. 144. Tricl. πλην τοΐν στυγερούν .
ουτοι γαρ ει και απέθανον, αλλά διότι ου διεκρίθη αυτών
η νίκη , διά τούτο ουκ ανετέθη τα όπλα αυτών τοϊς θεούς .
V. 145. αυτοΐν ] εαυτοϊν C. και καθ' εαυτοϊν est , ut a
schol . recte expositum , κατ' άλλήλων. Νοn itaque solus
και ,Menander εαυτούς pro αλλήλους adhibuit , et praedem
„ criminanti Eustathio Sophoclem dare potest. Sic enim
ille in V. Odysseae p. 1547. ότι ου ταυτόν αλλήλοις
είπεϊν και εαυτοίς . το μεν γαρ εαυτούς , ώς φασιν οι
παλαιοί , επί των καθ ' αυτά λεγομένων τέθειται· οίον,
Αίας και Μενοικεύς , φασίν , ο Κρέοντος εαυτούς ανείλον.
ήγουν εκάτερος εαυτόν . το δε αλλήλους επί τινων συμπε
πλεγμένων κείται. οίον , οι του Οιδίποδος παΐδε αλλήλους
απέκτειναν, ήτοι έτερος τον έτερον. Μένανδρος ούν, φασίν,
και ,αμαρτάνει λέγων, Ουκ ήρκέσαμεν εαυτοίς. έχρήν γάρ αλ
και, λήλοις είπεϊν. « BRUNCK . Exempla huius usus vide
„ apud Hemsterh . inobservv. misc. X. p. 209. et, quem
,,Heindorf. ad Plat. Parm . p . 211. conferre iubet, Abresch .
„ ad Xenoph. Ephes. ed . Locell. p. 164. Hesych. é um
ντους · αλλήλους, ubi vide Interpp. ERF .
V. 149. „ Post Bę plene vulgo interpungebatur.“
HERM . - ν . 151. θέσθε L1. Α.Ε. C.αββγ.σ.e.h.d. Matth.
θέσθαι D.Τ. ( c. gl . θελήσατε ) τρ. κ. δ.b.Γh. W. Tricl.:
θέσθαι: θελήσατε , ήγουν έκθεσθε και ποιήσατε λησμο
σύνην των πολέμων νών νυν σύναπτε δε το εκ προς το
θέσθαι . 1bid. λησμοσύνην αβγ.τ.σ.κ. Ιn Αld. post
vūv comma positum. V. 153. παννυχίοις V.C. idem
και
to e.h.g.w.d. παννύχoις (Codd.) ψ.b. Γh . Matth. * νυχίοις
olium Botlie. - Ibid. ελελίχθων Χ . (in explic.) Τ.D.τ.ς.κ.
δ.e.h, w.d . ελελίζων Φ. Η. Χ . ( in leinmate ) αββγ. b . Γh . g.
Tricl .: ελελίχθων : ήγουν και κινών διά τών χορών τας
Θήβας. τούτο δε όμοιόν εστι τα πολισούχοι χθονός (Ae
104 SYLLOGE V.154

schyl. Sept. Theb. 109. „ V.D. in Diar. class. fasc. XXXIII.

sp. 55. improbat ελελίχθων atque cum Schneidero in Lex .
„ Gr. ? hɛaitwv üoxoc iungi vult , laetum clamorem incipiat.
„ Quasi non idem , sed exquisitius expressus , ' in altera le
,, ctione sensus insit.“ HERM . „ Onßus alumnus The
,,barum . “ CAMERAR . Bacchus Thebis oriundus. “
MUSGR . V. 154. Βακχείος Ω.b.fh.g. - ή Βάκχιος edi -
tor Glasgov. idem t$ e.h.w.d. Matth . - ibid . ügye. Turn.
- Gl . άρχοι : αρχέτω της ημών χορείας.
V. 155. In codd. et editt. vett. nulla est lacunae
nota . Hermannus olim sio edenduin curavit :
αλλ' όδε γαρ δή βασιλεύς χώρας
* * Κρέων και Μενοικέως
* * νεοχμός νεαραϊσι θεών
Erf. et Dind. post Mevoixéws etiam lacunae signum adpo
suerunt. Ex Heathii coniectura scripsit Brunckius :
αλλ' όδε γαρ δή βασιλεύς χώρας
της δε Κρέων και Μενοικέως νεοχμός
νεαραΐσι θεών επί συντυχίαις .
Secuti sunt Schaef. Gaisf. Matth . improbat eam Elmsleius
in review of Porsons Hecuba p . 277. Lips. Cf. E. Med.
271. Κρέοντα της δ' άνακτα γής. Τηςδε addidit Heathius
et sic quidem integris pedibus versus procedit , sed invenu
stis („non invenusto tantum versu , sed propter violatam
caesuram prorsus illegitimo. “ ERF .). „ Iu Mɛvoizéws fit
„ synizesis , at non in veoxuós, quae vox anapaestus est :
„,media corripitur ante tenuem et liquidam . Philoct. 751 .
οτι δ' εστίν ούτω νεοχμός εξαίφνης ότου . E. Bacch. 212.
κλίω δε νεοχμά τήνδ ' ανά πτόλιν κακά. Troasin 233 .
κήρυξ νεοχμών μύθων ταμίας. Εquidem mallem totum
„hunc versum abesse et legi:
αλλ' όδε γαρ δή βασιλεύς νεοχμός
νεαραϊσι θεών επί συντυχίαις
1 χωρεϊ κ. τ. λ .« BRUNCK .
Erfurdtius in edit. mai. scripsit :
αλλ' όδε γαρ δή βασιλεύς χώρας
κραίνων νεοχμώς , παίς ο Μενοικέως ,
νεαραΐσι θεών επί συντυχίαις .
et adnotavit : „Audacior visa est altera Brunckii ratio , cui
„ haud dubie praestat; quod Seidlerus reponendum suspica
,,batur ;
-V. 155. ADNOTATIONIS. 105

αλλ' δδε γαρ δή βασιλεύς χώρας

παΐς ο Μενοικέως
νεοχμοϊσι θεών επί συντυχίαις -
„ Kotwv enim vix retineri poterat ob synizesin, quam hoc
„ nomen, cum in thesi est anapaestici versus, iure suo de
„ precatur. Mea ipsius correctio non leve praesidium habet
„ a Scholiastae interpretatione , qui cum his verbis utatur :
νεωστί κατασταθείς εις την αρχήν και τυραννίδα , partici
„ pium et adverbium invenisse videri potest. Nec displicere
,, sibi eam rationem ait Hermannus in Notis Mss. ubi tamen
„ sic pergit : » Sed quum hic locus in iis sit, in quibus
„ ultra probabilitatem progredi non liceat , vide an tua me
229,coniectura ad suspicionem etiam probabiliorem adduxerit.
Rationes meae sunt hae. Etsi Koéwy facile ex xolvov pro
» xpaivwv scripto oriri potuit, simplicius tamen et ideo for
„ tasse verius putabimus nomen regis ab interpretibus ad
„ iectum fuisse . Deinde scholiastae vEwotừ xaivòs BoothùS
9,95uspicari iubet, eum et adverbium et adiectivum in codice
99 , suo habuisse . Atqui adverbio nullus locus est , nisi cum
»» participio. Hinc colligas ita scripsisse poetam ,
αλλ ' όδε γαρ δή κραίνων χώρας ,,
παΐς ο Μενοικέως , νεοχμός νεοχμώς . 5

„ In qua emendatione hoc percommodum accidit, quod non

» 0pus est ordinem verborum mutare. Caeterum compara
,, A . Prometh . v . 963. véov véol zpatzīte.“ ERF . Postea
Erfurdtius, quia etiam haec antistrophica esse voluit, sic
coniecit :
αλλ ' όδε γαρ δή βασιλεύς χώρας
τηςδ ' άρτι , Κρέων , ο Μενοικέως παίς ,
φανθείς νεοχμός , νεαραϊσι θεών .
In novissima editione Hermannus, qui antea tale quid
excidisse putaverat , quale νεοχμώς κράτος είληχώς , haec
adnotavit. ,,Erfurdtius lacunae signa ante et post verba
Κρέων και Μενοικέως posuerat . At etiam post Kpéwv
„ syllabam unam deesse metrum ostendit [** Kpéwv * ŏ
„ Mɛvoixéws impressit. ] Nec dubitandum , quin scriptum
fuerit Κρέων , παϊς ο Μενοικέως . Nam Kotwv quidem
„ne quis ab interpretibus additum credat , prohibet scho
„ liastae adnotatio , qui pulchre de carminis huius virtutibus
disserens ita scribit : rai to úgyóv. Haec postrema
„ declarantur iis, quae statim adiecta sunt : veo X pós
 106 SYLLOGE V. 158.

κατορθώσας . Εx his , si quid video , facile in integrum

„ restitui possunt poetae versus :
αλλ' όδε γαρ δή , βασιλεύς χώρας
δς τηςδε Κρέων παίς ο Μενοικέως
νεοχμώς νεοχμός , νεαραΐσι θεών
επί συντυχίαις χωρεί. «' HERM .
Bothius scripsit :
αλλ' όδε γαρ δή βασιλεύς χώρας
ο Μενοικέως θεών νεοχμός νεαραϊς
επί συντυχίαις χωρεί , τίνα δή
Schneiderus :

αλλ' όδε γαρ γή βασιλεύς χώρας

Κρέων ο Μενοικέως νεοχμώς νεοχμός
Ut Kotwv monosyllabon pronunciari posse doceat, confert
Ρέας Oed. Col. 1073. Νεοπτόλεμος Phil 4. Seidleruin
ad E. Elect . V. 134. Haec coniectura nuno mihi prae
ceteris placet, magis certe quam ea, quam ipse supra pro
tuli , in qua violata est caesura. Caeterum de hac par
„odo v, ad Aristot. A. Ρ . p 142. seq. Est enim inso
„lentior eius coinpositio , quum partim ex canticis chori,
„ partim e coryphaei anapaestis constet.“ HERM . – V. 156 .
Etiam in Iunt. 1. post νεοχμός nulla interpunctio .
V. 157. ξυντυχίαις S.
V. 158. τίνα Β. Schol. Rom. C. ( c . gl. ποίαν) h. W.
τινά habet etiam Reisigius Oed . Col. enarr. p. 51 . Gl.
ερέσσων: αναλογιζόμενος, στρέφων. Η ελίσσων ed. Glas
goν. - V. 159. Eustath . II. Β . p. 172 , 10. Βουλήν δε
πρώτον μεγαθύμων έζε γερόντων » ήγουν προ της αγοράς
βουλήν επoίει σύγκλητον. Διδούς δε και τοίς ύστερον αφορ
μην του είπεϊν σύγκλητον το τοιούτον , φησί, Τούς όγε
συγκαλέσας , ήτοι τους γέροντας, πυκινήν ήρτύνετο βουλήν.
ας και άλλαχού : Κίκλησκε δε γέροντας · όθεν τραγικός τις
σύγκλητον λέσχην γερόντων το τοιούτον ώνόμασεν. Vide
ad D. Ι. p. 732, 53. Gl. λέσχην βουλήν. Tricl . λέσχη :
κυρίως η πολυλογία. έπει δε τη βουλή πολλών λόγων δεί,
διά τούτο λέσχην την βουλήν νύν καλεί .
V. 162. πόλεως L1. R. H. - V. 164. GΙ . πομποίσιν :
κήρυξιν . - V. 165. Gl. έστειλ’ : μετεκαλεσάμην. - V. ,
167. Tricl. δέον ειπείν , τούτο δ ' αύθις , τούτ' αύθις
ασύνδετον είπε. και έστιν όμοιον τώ ( Αίαντι 56.)
V.182 . ADNOTATIONIS. 107

καδόκει μέν έσυ ότε

δισσούς Ατρείδας αυτόχειρ κτείνειν έχων ,
ότ' άλλοτ' άλλον , έμπιτνών , στρατηλατών.
V.168 . κείνων έτι L1.A C.D.T.ψ.h. κείνου έτι Ε. Η κεί
νου και έτι Erf. + κείνου τότε b. Γh .
V. 170. Gl . οτ ούν : επεί. V. 173. θρόνους.
Reisig. ad; Oed. Col. critt. p . 244. Bernhardy gr . gr. p. 63 .
μot. V. 174. αγχιστείαν C. Bekker . Αnecd . p . 213 , 15 .
p. 333 , 3. αγχιστεία : συγγένεια, και αγχιστείς οι άπό άδελ
φών και ανεψίων και θείων κατά πατέρα και μητέρα εγγυ
τάτω του τελεύσαντος. οι δε έξω τούτων συγγενείς μόνον.
οι δε κατ' επιγαμίαν μιχθέντες τοϊς οίκους οικείοι λέγονται.
Tricl.: το αγχιστεία ουδέτερόν έστιν , αντί του αγχιστείαν
και συγγένειαν. και έστιν όμοιον τω γνώμα, ήτοι γνωμάτευ
μα και νούν , ως εν τούτω τε εύρηται· ( Τραχιν . 595.)
έχειν , έχoις αν γνώμα , μη πειρωμένη .
και εν Ευριπίδη ( Ηρακλείδαις 408.)
πόλλ' εν δε πάσι γνώμα ταυτόν έμπρέπει .
V. 175 – 190. affert Demosthenes περί παραπρεσβείας
p. 418. sq . versus 175 – 186. Stobaeus Serim . XLV . η . 15..
p. 303 . V.176 . ψυχήν ] τυχήν β4. - V. 177. Tricl.
φησί γάρ Βίας ο Πριηνεύς , αρχή άνδρα δείξει. ,Hoc
,,dicit, priusquam quis in magistratibus geren
„ dis et legum peritia bene se versatum esse
„ ostenderit.“ Sic Hermannus olim ; in quo id unum
vituperandum erat , quod bene versatus pro versatus
dixerat ; quoniam , qui bene versatur in aliqua re, eius satis
iam explorata est voluntas, ut cognosci demum non opor
teat . Nuper haec substituit: „ Priusquam quis in republica
gerenda et legibus obsequendo -bonum se civem esse
ostenderit.“ In quo vereor , ne illud legibus obsequendo
alienum sit a Creontis tyranni ingenio et superbia . -
V. 180. του ] unus Demosthenis codex habet την.
V. 181. Cf. Elect . ν. 676. νύν τε και τόδ' εννέπω, quo
loco Eustathius ad Il. 9 '. " p. 584 , 14. cum Triclinio legit
νύν τε και πάλαι λέγω. Εlect . 907. και νύν 9 ' ομοίως και
τότ’ εξεπίσταμαι. Ρlato Phaedr . p. 254. A. αεί τε και τότε
αιδοί. Ε . Hippol. 167. ταν δ' εύλοχον αύτευν ' Αρτεμιν ·
και μοι πολυζήλωτος αλεί συν θεοίσι φοιτά . V. 182 .
όστις ] αυτού C. D. εί τις Stobaeus in Floril . Grot . p. 175.
XLV , 15. p. 229. Gesn . quod placuit Brunckio . In Thu
cydidis libris est όστις.. Ibid. μείζον ] + μείζον Wake

A
108 SYLLOGE V. 183 '

field . in Silv . crit. P. V. p. 20. Ibid , å vti] Exeinplis

supra allatis adde Strabon . p. 1022. C. Almel. το θαυμα
στόν αντί ταληθούς αποδέχονται μάλλον . Lamb, Bos.
Elips. Gr. p . 737 . Couferri etiam possunt A. Prometh.
467. ούτις άλλος άντ' εμού . Ε. Hippol . 382. οι δ' ηδονήν
προθέντες αντί του καλού. - Ioid. αυτού ] από unus
Stobaei cod. Ρar . Β. - V. 183. ουδαμώς cod . S. -
ουδαμού λέγω 80. είναι , in nullo honoris loco esse dico.
Sie θεούς νομίζων ουδαμού Α . Ρers . 496. Vide Ruhnk ..
„ ad Xenoph, Memor. II, 1 , 52. Wyttenb. ad Plat. Phaed.
sp . 183. ERF .
V. 184. ορών] ορθών cod . M. V. 185 . „,Distinxi
5,cominate post σιωπήσαιμι , non tam sententiae , quam
„ numerorum caussa . Nam cui non hebes est harum rerum
,,sensus, facile animadvertat necesse , si versus hic nulla
,, eo loco pausa facta recitatur , articulum in fine dipodiae
,,iusto fortiore ictu notari, quod evitatur , pausa ante eum
„ facta .“ HERM . V. 186. της om . cod . M. V. 187 .
δυσμενή] δυσμενεί cod. Stobaei Ρar. B. m. pr. Unus cod.
Demosthenis pro illa voce habet συμμαχού.. - Ibid . χθονός
(superscr . πόλεως) L1 . - V. 187 - 191. adfert Stobaeus
Serm . ΧΧΧΙΧ . 1. 16. p. 227. - V. 188. εμαυτού aliquot
codd. Demosthenis. V. 189. Post σώζουσα plene inter
pungit cum Aldo Schaefer. In Stob . ed. prin, est και σώ
ζουσα . „ Patria est , cuius salute civium salus constet, et
„qua incolumi amicitiae parandae sunt.“ CAMER .
V. 190. ορθής ] ορθώς Turn. pro var . lect. Gl . ορθής :
ευτυχούς και σωζομένης , Ρraeter locum Cic. confert Mus
gravius etiam Plato. p. 896. Β. πάντα ημϊν κατ’ ορθόν πλεϊ .
Libanium Vol . II. p . 165. ορθής μενούσης της πόλεως . -
Ikid, φίλους] λόγους Stobaeus 1. 1. - Ibid . ποιούμεθα
ποιούμενοι R.

V. 191. αύξων cod . Η . - V. 192. τώνδε] τώδε cod.

Η . – 1bid . verba κηρύξας έχω citat Proclus ad Ηesiod .
Opp , et Dies ν . 42 : το δε σχήμα Αττικόν » αντί γάρ τού
κεκρύφασιν είπε κρύψαντες έχουσιν. Σοφοκλής κηρύ
ξας έχω, αντί του εκήρυξα. - V. 193. τών τώνδ'L1.
C.D.R. των δ' Η. - V. 196. έφαγνίσαι L1.C.D.E.T.V.μ.
(pro var. lect.) schol. minor. b. m. e. fh.h. Porson . Advers .
p. 170. αφαγνίσαι A.S.κ. probant Scaliger. et Steph . αφανίσαι
αβββ4 γγ . τ.σ. σ . δ . Tuetur Toup. ad Suidam p. 86. ( p. 60 .
Lips.) scribens πάντα γ αφανίσαι. Ιdem a Porsone 1.1. etiam
-V. 206 . ADNOTATIONIS . 109

πάντα γ' αγνίσαι coniecisse dicitur . Gl. επί τω τάφω άγνί

σαι τα πάντα , & – et ; επι τω τάφω οσίως ποιήσαι. έφα
25γνίσαι merito probat Heathius : αγνίζειν utique Graecis valet
„ non lụstrare tantum vel expiare, verum et sacrifi
„ Care, diis offerre. Vid. Eurip. Alcest. 76. Iph. Taur.
711. ubi αγνίσει et άγνισθείς in αγίσει et άγισθείς mutari
non sinit metrum . Adde πέλαγον επί πυρί καθαγνίσας Ιon .
720. ήγνισαν έντομα μήλων Apollon . Rhod . Ι . 928. ubi
„ non pariter a metro firmatur Mss. scriptura. Similem no
stionem habet verbum έφαγιστεύω, cuius participiuum εφα
γιστεύσας cum copula και in unaim vocem coalescit infra
ν . 253. « [247.] MUSGR. - V. 197. „ Philostratus vit.
5, Apollon. VI. c. ΙΙ . θεοί γάρ χθόνιοι βόθρους ασπάζονται
και εν κοίλη τη γή δρώμενα. Cf. Porphyrium citatum Μ .
„ Delrio ad " Senecae Dedip. 556. “ MUSGR. – V. 198.
τούδε] τόνδε edd. αββ. Ιbid . Gl. λέγω : τούτο το λέγω
προς το εκκεκηρύχθαι συναπτέον . - V. 199. γήν]
γής cod . Η . - V. 200. Dorvillius ad Charit . p . 618. ( 578. )
adnotat , in cod . Vaticano pro ήθέλησε μεν πυρί πρήσαι
κατ ’ άκρας legi : άμφικίονας ναούς ήλθε πυρώσων , φuae
sumta sunt ex v . 285 . V. 201. δι ' αίματος cod. C.
V. 202. „ XolvoŨ , fraterni vel cognati.“ ERF. Vide ad
v . 1.

V. 203. Η εκκεκήρυκται Musgravius et V. D. in diario,

class. XIV . p. 244. Probat V. D. in diar. class . XXXIII.
p. 55. ++ Bothe et olim Erf. „ Nemini hoc non facile
„ arrideat. Non ausim tamen contra libros mutare , quum
» recte se habeat , si v. 192. κηρύξας έχω hoc sensu dictum
25putamus , λέγω υμίν , εκκερηρύχθαι αστούς. Valckenarius
„ adnotavit parodiam Carneadis ap . Diog. Laert. IV . 64 .
τούτον σχολής τηςδ' εκκεκηρύχθαι λέγω. Unde erit for
stasse , qui λέγω pro τάφω reponendum coniiciat , quod
wetsi habet , quo commendetur, tamen videtur a Carneade
„ profectum esse .“ HERM. -- V. 205. Respexit hunc lo
cuin Ρlutarchus vita Demosthenis C. 29. ουκ αν φθάνους,
είπεν , ήδη τον εκ της τραγωδίας υποκρινόμενος Κρέοντα
και το σώμα τούτο δίπτων άταφος ; - V. 206. αικισθέντ '
L1 . D. T. C. ( c. gl. σπαραχθέντα ) αβ1 β3 γ . υ.τ.σ. κ. e. h .
αϊκισθέν τ' Α.β2. idem - Reiskius. αικιστόν τ ' E. b. ΓΙ..
Vir D. in diar. class . XXXIII. p. 55. Tricl, aixio féVT'
ιδείν : τούτο καθ ' όλον και μέρος. το μεν αικισθέντ '
όλον το δε δέμας μέρος .
 110 S Y LLOGE V. 207

V.207. „ V.D. in diario class. XXX . p. 56 : „ xo

„ Tot čx ý žuoŨ male Aldus , quem sequitur Erf.; non
,, enim dici potest prodę čuo✓ ye . Recte aliae editiones
„ § žuoở .“ Attuli hoc , quia nihil magis mirum vidi.
„ Quae illae sint edd. quae és žuoở habeant nescio . Affer
„ tur hoc ex libro v. [ cod. S.] Livineii.“ HERM. yo. 25
žuoŨ L1 . Vide Doederlin . ad Oed. Col. v. 51 . .V . 208 .
TEQOSÉgovo' C. h. non d. w . Hermanni lectionem vitupe
rat etiam Boeckhius similiter atque ego supra , monens :
„Toéfovo' ist ein hyperbolischer Ausdruck, wie ihn der
Eifer liebt , da hier eigentlich nur von Gleichstellung der
Schlechten mit den Guten die Rede seyn sollte.“ Schol. min .
προέξουσ’ οι κακοί των ενδίκων : εξουσι προ των
δικαίων. ενταύθα γας την πρό συναπτε. - V. 210. εξ
εμού S. V.κ.b.h. έκ γ εμού L1. αββγ. Ibid . De futuro
medii cf. etiam Pierson . ap. Moer. Att. p. 13. p. 367.
V. 211. 4* coi tuït' Brunck. et Anglus nescio
quis apud Heathium (,, eadem atque tibi" ). † gê toūt'
Toupius ad Suidam I. p . 60 (p.55 . Lips.). Idem probare
videtur Koenius ad Greg. Corinth. p. 67. cum dicit : god
! ταύτ' αρέσκει librariis acceptum refero. Suidas : αρέσκεια
και αρέσκω · προς αιτιατικής σύνταξιν , και Σοφοκλής και
Αριστοφάνης : Σε δε ταύτ' αρέσκει. Ibid . Koéwv L1 .
Post . V. 211. lacunae signa cum Scaligero et Reiskio
pr.
notavit olim Erf. hodie Dind. „ Non contendam ego qui
„ dem non excidisse aliquid, sed tamen non puto verisimile
„ esse propterea , quod eiusmodi chori tetrasticha tam sunt
„ usitata , ut multo sit probabilius, servatum eum morem,
„ quam neglectum esse. Habuit locum uti legitur scholiastes.
HERM . De nudis accusativis haec adnotavit Erfurdtius :
,, Hos accusativos cum Hermanno in ephem . Lips . 1807.
„ 1. 111. p . 1768. mutatione constructionis explicandos esse
„ puto, ut verbis gol raït igéoxal mente et cogitatione sub
stituatur συ ταύτα ποιείν θέλεις .. Simillimus locus est
„ Eurip . Ion . 695. seqq . qidal, nótap łuſe deontolvą ráde
„ Topôs is ous yeywvňoouev nooiv , ubi recte Barnesius :
Ο νούς · ώ φίλαι, πότερον ήμεϊς ταύτα τη Κρεούση δια
δηλώσομεν , εις ακοήν προφέρουσαι πόσιν, ήγουν τα κατά
„Tòv nóoiv. “ ERF. - V, 213. noú 1 0.L1.8.X.b. t noú
e. ++ Ch.g.d.w. „ At ostendi mihi velim , qui ita
, (tou y] vel Graece vel Latine loquutus sit. Quod libri
„ omnes tenent navrà noú í ego quidem aut e male lecta
,, antiquissimi codicis scriptura natum , aut, quum genuina
 -- 1.214. ADNOTATIONIS . 111

„ Vox excidisset, explendi versus caussa a parum doctis

„ librariis positum puto. Quare dedi, quod ante multos
„ annos conieci, navrà révi'. Id sententiae ita convenit,
,,ut adeo requiri debere ab legentibus videatur. Est au- .
και tem , quod plerumque dici solet χρήσθαι και τι βούλει. «
HERM .
V. 214. Ante hunc versum sed praefixa Creontis
personae nota lacunae signa posuit Dindorfius. Elmsleius
ad Oed. Col. v . 156. ús öv oxotoà vũv nte dictum sumit
simpliciter pro Oxonoì võv zote. Similiter scholiastes, con
tra quem monet Hermanpus : „ At id dici debebat' önws
, 20 €69€ Oxonoi. Vide de partic, üv lib . II. c. 12." Quod
equidem supra de hoc loco disputavi , retractandum esse
+ videbam , quum quaestione de alio Sophoclis loco habita
accuratius in usum et vim particularum as ūv inquirere
coepissem . Videntur autem ea, quae meditando consecutus
eram , nuper praeoccupata ab Hermanno, qui ad h. 1.
nunc moneat: „ us üv est dummodo , si modo“ et
eundem locum excitet Eur. Hec. 328. , in quo interpretando
melius de Antigonae versu iudicare coepi. Inseramus igi
tur h . l . quaestionem de illis particulis .
 DE USU PARTICULARUMás äv.

Quadruplex mihi videtur particularum us üv signifi

catio . Primum enim habent finalis particulae vim , positae
pro onws úv, Praetereundo moneo ab exemplis huc perti
nentibus segreganda esse propter modorum certe syntaxin
exempla ea, in quibus us vel tos primitivam significatio
nem suam quo modo intemeratam retinuit, veluti Xenoph .
Cyrop. I, 2, 6. I, 3, 8. II, 1, 4. VII, 5 , 81. Anab . IV .,
6 , 10. IV , 3 , 14. Oecon. XX , 7. Plato Phaedr. p . 231 .
A. Gorg. p. 453. C. Lys. p . 207. E. Dial. Eryx. p. 392 .
C. Hom. Îl . á . 344. Odyss. v . 402. quo in loco si
Reisigius ad Oed. Col. p. 171. critt. cum Thierschio
et Schaefero coniunctivum adsciscendum esse affirmat,
id ipsum non cogitavit , non esse ós üv h . l. finalein
particulam. Tu enim verte : quo modo puto te foedum
visum iri procis, et confer Xenoph. Cyrop. VII, 5 , 81 .
ει δε , ών μεν μάλιστα άνθρωποι επιθυμούσιν , δαίμων
ημϊν ταύτα συμπαρεσκεύακεν, ώς δ ' άν ήδιστα ταύτα φαί
νοιτο , αυτός τις αυτά ταύτα συμπαρασκευάσοι, εαφue ali
quis ipse eum in modum sibi instruxerit, quo modo
įucundissima videantur,
Altera significatio est utut, quoquomodo, onosoõv.
Hunc in modum Ai. v . 1369. ús äv monons scholiastes
quidem apud Lobeckium ad v: 1356. explicat xalà, ñyovv
οποίον δή τινα τρόπον αν ποιήσης , quanquam equi
dem in hunc certe locum istam explicationem cadere nego.
Sed habent particulae hanc vim Oed . T. v. 329. Türi üs
äv einw , quoquomodo protulero mea , de quo versu et an
tecedente alibi fusius 'disputabo. Trach . 715. zústieg üv
Feyñ, pfelpel tà nóvta xvódala, quoquomodo tangit, i . e.
sive graviter tangit sive strictim . Hermannius h . I. expli
 ως άν ADNOTATIONIS . 113

candum dicit simulatque tangit , quod ad rem quidem

inesse potest sed ipsa particularum vi non continetur. Ad
quem relegat librum suum de particula öv , eum videre
non licuit . . Verum vidit iam Doederlinus ad Oed. Col.
p. 557. explicans, quacunque ratione tangit, sive levi sive
gravi vulnere.
· Tertia significatio est in iis locis , ubi ús äv dictum
est pro los av, dum , so lange. Aliquot eiusinodi locis
(Ai. 1117. Oed. Col. 1361. ) in nonnullis libris {ws super
scriptum est. Hoc num reponendum sit, nec ne , quae
stio est duntaxat orthographica , etenim si in his tws velis
scribere, quemadmodum voluit Brunckius Oed. Col. 1. l.
et alii alibi, erit id, quia monosyllabon pronuntiari eodem
iure potest , quo voces, quas supra in commentariis p .127.
indicavimus, similiter plane atque ipsum us effandum .
Non ignoro Viros Doctos valde dubitasse , numus apud
tragicos pro {ws dictum statui possit. Atque E. Phoe
nissarum quidem versu 90.
επίσχες , ως άν προυξερευνήσω στίβον.
neutiquam sane poteris illud evincere. Nam quamvis ibi
verbi nuévw notio maxime suadeat, particulis illis h . 1.
illam vim tribuere , tamen bene docuit Porson , idein ad
sententiam inesse , si ús öv pro finali particula acceperis,
nam qui iubet alium manere , ut ipse aliquid faciat, simul
iubet manere, donec id fecerit. Accedit quod Porson et
Schaeferus alia loca attulerunt; ubi verbum {nuévw se
quuntur finales particulae iva et oppa. Nec Aiacis versu
1117.
του δε σου ψόφου
ουκ αν στραφείην , ως άν ής οδός περ ει.
ei , qui semel voluerit in negando perseverare, illud per
suadere poteris. Quamquam enim huius loci aptissima est
et mihi quidem una vera videtur haec explicatio : strepi
tum tuum non curabo , dum es , qualis quidem nunc
es , ( so lange du als einen solchen dich zeigst, wie du jetzt
dich zeigst ) scilicet quia ducis, qui iniquus et malevolus est,
nunquam morabor- vel comprobabo iudicia . Tu confer lo
cum admodum similem Platon. Phaedr. p . 243. E. toūto
uer floteów , wgTepäy s os ei, et quem attulit Brun
ckius Lucian. Toxar. 34. T. II , p. 543. oŭtɛ yùo avròs
δείσθαι των χρημάτων , έςτ' αν αυτός ή , όπερ εστίν,
αρκείσθαι ολίγοις δυνάμενος . At non debebat idcirco etiam
Tom . II. H
114 SYLLOGE ως αν

Sophocli žst' obtrudere, videlicet is , és est pro ÉSTE.

Sed quamquam hoc loco mihi quidem effici videtur ús
pro ius dictum esse à tragicis , tamen Hermanni inter
pretatio : utcunque sis qualis es , i. e. utcunque
tibi sic , uti nunc facis , ferocire libuerit , ita comparata
est , ut prorsus improbari nequeat ideoque hoc loco nou
possis ad refutandam sententiam contrariam uti. At ani
mum mihi iam quis advertat ad Philoct. v . 1330.
και παύλαν ίσθι τηςδε μή ποτ ' εντυχεϊν
νόσου βαρείας , ως αν αυτός ήλιος
ταύτη μεν αίρη, τήδε δ ' αυ δύνη πάλιν.
Hoc loco tam aperte os üv pro fws óv positum est, ut, si
quis hoc neget , cum eo disputare indignum putem. Etenim
id vel eo comprobatur , quod Herodotus VIII, 143. , ubi
eandem Graecorum dictionem adfert, pro as ūv substituit
έστ ' άν , cum scribit : έςτ ' αν ο ήλιος την αυτήν οδόν: 1η,
TĨNeQ xoà vớv OxEtat, quod si quos permovit, ut nostro
quoque loco ēst scribendum putarent, ii de sententia certe
horum verborum non errarunt. Neque vero etiam Her
mannum probo, qui cum concedit , os öv esse h. l. quam
diu , tamen id vult ex priori illa significatione utcunque
derivare et disputando demum illam vim elicere. Ceterumn
cur illo versu αυτός reposuerim pro ούτος , explicabitur
ad v. 917. Iam non haesitabis amplius, quid statuas de
Oed. Col. v. 1361 .
ου κλαυτα δ' εστίν , αλλ' εμοί μέν οιστέα ,
τάδ' ώςπερ αν ζω σού φονέως μεμνημένος.
Nam si tragici s pro fws dicebant, nihil impedit, quo
minus eosdem ÚSTEC pro Wstep usurpasse statuamus.
Quod Elmsleius dicit ipsum Tep prorsus inauditum esse,
tu vide quantum ruant subinde vel doctissimi viri. Supra
iam citavimus Plat. Phaedr. p . 243. E. &WSTER ävs
östęp el et Thucydides VII, 19. scribit (WSITE aŭtois
οι οπλίται ταϊς ολκάσιν άπήραν, atque ex. hoc ipso Oedipi
loco poterat discere Elmsleius, quid differret wstep ab
Éws, quod statim post docebimus. Quae nulta de hoc
loco disputarunt Viri Docti , nunc mittamus. Reisigiús si
explicat: „ quoquomodo vivo , ferenda mihi haec sunt,
i. c . dum vivo ," tum per ingentem saltum a quoquomodo
ad dum subito transsilit pariter atque in explicando Oed.
T. v . 329. tum non vidit, verba osteg äv 5ã non cum
olotéa sed cum usuvnuévos iungenda esse. Reliqui praeter
Brunckium , qui modo non debebat ipsum €wsnep reponen
 1
IS
ως αν ADNOTATION . 115

dum statuere , explicant quomodocunque , quod mihi non

aptum b . l. videtur. Futilis autem est Benedictii, quem
Doederlinus excitat, observatio : ,, Lectioni EwStep av Co
nulla vis inest ,, quia haec verba ab Oedipo in ultima vitae
meta versante et mortem qualibet hora cupide exspectante
proferuntur , " quasi talis homo maiori iure dicere queat,
quoquomodo posthac vivam , sive miser , sive felix , quam
quoad vivam . Inmo secus est, nam qui fortunae suae
vicissitudines sperat , is longinquiorem adeo mortem suam
speret necesse est , quam qui simpliciter dicit , dum vivam .
Adverte autem animum , quid insit in illo ÖSTER , nam
us üv Çū est quoad vivam , sive dum vivam , at üstep üv
Smo est , quoad vivam , licet sit breve spatium , sive quanti
lumcunque vivam , Cf. Trach . 715. 0,7EQ ủy 6m quo
quomodo , licet levissime tangat, quantulumcunque tangit .
Verba autem ista us üy w subiungo vocibus, quas copu
landas puto , τάδε σου μεμνημένος , in quo μεμνήσθαι τι
τινος simileim vim habere arbitror atque μνησικακείν τι
TIVI , nominativum autem peuvnuévos ita defendo , ut ad
sententiam haec verba constructa adseram , quasi ante
dictum esset ου κλαύσομαι μεν ταύτα , άλλ ' οίσω. Αtque
žuoi uěv oiotéa dictum est pro oiotéa u èv žuoì, vide ad
Ant . v. 630. 555 . Sententia igitur haec est. Sed tamen
nihil attinet haec deplorare, ferenda enim sunt et feram
quidem aequo animo , sed ita , ut , dum vivam , quantulum
cunque est, memor sim , tibi parricidae me ista accepta
referre.
Sequitur quarta significatio , derivanda illa ex tertia .
Uti enim latina particula dum et vernacula nostra so lange
conditionalis particulae vim acquisivit, ita quoque us čv
eandem traxit significationem . Nimirum si dico : exspecta
dum veniam ego , proprie : warte so lange als ich im Hier
hergehen begriffen bin , i . e . bis ich komme, exspectandi
actio suspensa est ab adveniendi actione tanquam a con
ditione aliqua. Alter enim quum advenit, tum demum
exspectandi actio finita est. Iam si mera est conditionalis
particula, Latini quidem dicere plerumque solent dum
modo i . é. si modo , nos simpliciter : so lange dies feststeht
i. e. dunt modo, si quidem hoc constat. Fit autem plerum
que , ut quae subiecta est conditio , res sit exoptata et
sperata , ita ut dum optatuin quid contineat, a quo aliud
quid suspensum sit.' Cf. Terent. Andr. IV , 1 , 52. Ego
hoc tibi debeo , conari manibus, pedibus , capitis periculum
H 2
1 . 116 SYLLOGE ως αν

adire, dum prosim tibi. Hecyr. IV, 4, 12. dum ne redu

cam , turbent porro quam velint. At enim isthaec res est
nota , afferenda sunt potius exempla , ubi graeca particula
hanc vim habet. Ac primum quidem huo pertinet Plat.
Phaedon. p . 74. C. έως γάρ άν άλλο ιδών από ταύτης της
όψεως άλλο έννοήσης είτε όμοιον είτε ανόμοιον , αναγκαίον,
ign, aŭtò uváuvnorv yeyovéval i. e. denn so lange (das
wahr ist , dass) aus den einzelnen Anschauungen der Begriff
sich entwickelt : muss nothwendig die Erinnerung die Ursa
che davon seyn. latine: si quidem hoc est : necesse est cett.
Cf. Xenoph. Cyrop . V , 2, 11. toõr ' oỦv łyc ool , ků Po91,
έως αν ανήρ δίκαιος ώ , και δοκών είναι τοιούτος επαινώ
μαι υπ ' ανθρώπων , ούποτ ' επιλήσομαι, i. e. so lange ich,
sive so wahr ich , sive wenn anders ich ein gerechter Mann
bin , cett. Vide iam Ai. v. 1369 .
ως αν ποιήσης , πανταχή χρηστός γ' έσει .
i. e. dummodo feceris, existimaberis probus , quoquomodo
feceris. Ulixi profitenti, se quidem Aiacis sepulturam pro
curaturum esse , responderat Agamemnon : tum facias sane
( v. 1373. ) , modo ne mihi simul huius rei aliquid tribuas,
modo ne mèam auctoritatem quoquam modo calumnieris,
quasi sub meis auspiciis aut me vel iubente vel connivente
feceris. Ad haec Ulixes: Noli vereri , ne isthoc facto tibi
aliqua macula adspergi possit, immo laus tibi inde parabi
tur, nam dummodo feceris, probus existimaberis, quoquo
modo feceris, sive ipse opera tua , sive id mibi mandans,
sive modo permittens. ld est navtaxñ , quae scriptura
etiamsi non optimorum librorum auctoritate commendaretur,
tamen reponenda esset *) . Cf. enim comment et syll. ad Ant.
V. 630. et schol. ad hunc Ai. versum , navtaxñ : TOUTÉOTIV

*) . Qui proxime antecedunt „cere quemque, quod suo ingenio

versus Ai. 1366 – 1367. eos ne
modum recte mihi explicuisse
videtur :
ΑΓ . ή πάνθ ' ομοία πάς ανήρ
αυτώ πονεϊ.
ΟΑ . τω γάρ με μάλλον είκός ή
μαυτώ πονείν ,
Quid sit oueữa aúto novsiv,
vidit Lobeckius, est enim : fa-
„ consentaneum sit , " cuius rei
contrarium yide Philoct. v. 902.
την αυτού φύσιν
όταν λιπών τις δρά τα
μη προςεικότα .
Dicit igitur Agamemnon : hem
novum testimonium , quam vere
illud dictum sit , unumquemque
facere , quod suo ingenio con
 ως αν ADNOTATIONIS . 117

ή ένεκα της σής εξουσίας ή ένεκα της έμής παρακλήσεως.

Videamus iam alium locum E. Hecub . V. 330. P.
οι βάρβαροι δε μήτε τους φίλους φίλους
ηγείσθε, μήτε τους καλώς τεθνηκότας
θαυμάζεθ' , ώς αν η μεν“ Ελλάς ευτυχή
εμείς δ ' έχης όμοια τους βουλεύμασιν..

sentaneum sit, i. e, quemque tionem procaciter et astute defen

omnia ita agere , ut ferat eius dit respondens: Nempe ita ego
ingenium . Tu enim , qui tempo- facio, quod vere meum est. Quid
ribus inservire soles , et nihil ni enim ego meo potissimum inge
timens inconstantiae opprobrium nio obsequar ? quorum aliorum
ad omnia operam tuam commo- . potius, quam meo ingenio morem
das, et talem te in omnibus prae- geram ? quid tu hoc reprehendis ?
bos , qualem alii te essé cupi. tenenda sunt enim sua cuique.
verint : —ita ingenium suum ipse Aliam igitur vim tribuit Ulixes
describit Ulixes. Philoct. v. 1049. Agamemnonis verbis , qui vitio
ου γαρ τοιούτων δεϊ , τοιούτός sum tantum eius ingenium repre
είμ ' εγώ. henderat, atque opponit ei quasi
id nunc quoque egregie compro- philosophornm quoddam praece
bas , qui , quem antea acerrimo ptum , quod Cicero de officiis li
odio persecutus es , enm nunc bro primo, $. 110. his verbis ex
aliorum ant precibus aut prae- primit ; Admodum autem tenen
miis instigatus, sepeliendum et da sunt sua cuique, quo facilius
ornandum curas . lam in altero decorum illud , quod quaerimus,
versu cogitatione addendum mihi retineatur. Sic enim est faci
videtur denuo illud ouoia. Hanc endum , ut contra universam na
igitur ingenii sui reprehensio- turam nihil contendamus: ea ta.
nem ita refellit Ulixes, ut nostri men conservata, propriam natu- .
etiam homines subinde solent, ram sequamur. Omnino si
qui , si opprobrium aliquod sibi quidquam est decorum , nihil est
factum reiicere non potuerint, profecto magis, quam aequabi
nasnte id, quod fecerint, inre sto litas universae vitae , tum sin
se fecisse defendant et apprime gularum actionum ; quam con
id sibi landandum videri dicti servare non possis , si aliorum
tent, adversarii reprehensionem naturam imitans, omittas tuam.
ita in laudem suam detorquentes. Cf. etiam Goethium Tom. XV.
Sic Ulixes, inconstantiae oppro- “ p. 155. Ich kann nicht inconse
brium se removere a se non posse quent finden , wenn jemand sei
intelligens , ipsam hanc suam ra nem Character treu bleibt,
118 SYLLOGE V. 217

Quo in loco si quis advertit animum ad particulas unte

MÝTE, facile videt, øyelofɛ et Jovuácete esse imperativos.
as öv autem est dummodo, wenn nur. Sententia enim haec
est : Vos autem barbari habeatis sane, nihil impedio, ami
cos non pro amicis et gloriose mortuos non admiremini,
dummodo Graecia rebus secundis utatur , vos autem digna
vestris consiliis nanciscamini. In hac explicatione non est
cur ultimis verbis tanquam imprecatione, quae aliena sit ab
hoc loco , offendaris. Nam huius adnexi ratio explicanda
est ex eo more Graecorum , quo duo enuntiata , quorum
alteruin secundariuin est alterius, parallela iuxta ponunt,
ut illud dictum sit prό ως αν η μεν “ Ελλάς ευτυχή , υμών
εχόντων όμοια τοϊς βουλεύμασιν. Cf. talia exeimpla , in
quibus altera enuntiationis pars cum particula juév prae
missa non sua ipsius caussa sed tantum propter antithesin
sequentis prolata est. Cf. Plat. Menon . 94. D. Arist. Plut.
v. 330. Wolf. Anall. II. p. 318. Buttmannum gr. gr. et ad
Demosth. Mid . p . 153. Schaef. Meletem . p. 111. lam
veniamus denique ad nostrum Antigonae versum . Dixerat
chorus , nos quidem , ni fallimur , tuis legibus tuoque arbi
trio subiecti sumus . Ad haec Creon : quid vos statuatis
de potestate mea , nihil curo, de hac re cogitetis utcunque
placet vobis , dummodo nunc custodes silis eorum , quae
edici.

V. 217. του νεκρού τ ' Φ.L1.Η.ψ.g. 1 του νεκρού

gb.e.ſh.h. Matth . - V.218. üllo ( Codd .) schol. min . pro
var. lect. y.h.w.g. ürlo S.P.R.C.84.in.e.ſh.d. Matth . ūło
(superscr. 0) L1. of chlo toūd' Brunck. („ quid aliud prae
ter hoc ' ) cum Burtone in Pentalogia. Contra monuit
iam Porson in Append. ad Toupii Emend. p. 486. „ vix
credo a los cum genitivo usurpasse tragicos." Tricl. ti
δήτ' άν άλλω τούτ . τούτο ούτως είποις · τί δήτα
εντέλλοις αν και προςτάξειας ημίν έτι και εις το εξής
τούτο , και μέλλεις είπεϊν , επ άλλω, ήγουν επί το πρώην
ρηθέντι. άλλο δε, επ άλλω οφείλων είπεϊν, τούτο είπεν.
Ibid. ÉnertéOLS H. – V. 219. ' riyalgaTv L1 . emend. H. -
Ibid . απιστού σι Η.

V. 220. ούτως LΙ.Η. g . ούτος R. ,,ούτω - ός. Ηuius

„ constructionis exempla larga manu congessit Schaefer , in
> Meletem . Critt. p. 71.6 ERF . V.221. g om . Schol.
Rom . in lemmate. Gl. & uiolós : & uiolos tñs unertalaç,
το θανείν . Ibid . Gl. ÅR 118wy: 2nlovoz yùg, us
-V . 229 . ADNOTATIONIS . 119

ίσως αν λάθοιεν, - V. 222. GI , διώλεσεν ; φωραθέντων

των πανούργων .
V. 223. Pro OY AAE h . I. et ubique in sequentibus
( ν . 238. 243. 245. 249. 315. 317. 319. 321. 327. 382 .
386. 400. 402. 405.) edd . vett. praefixam habent ' Arre
ΛΟΣ personarm . Gί. όπως : ότι. ,, Aristoteles Rhet. ΠΙ ,
5,14 , 35. hunc versum adferens pro τάχους praebet σπου
„ dñs [quod scholiastam legisse Porson suspicatur), et sub
και,iicit ei , tanquam quod respondeatur, τί φροιμιάζη ,quod
„ ex alia fabula sumtum videtur, non tamen ex Eurip.
Iph . Τ. ν. 1162. « HERM . Pertineat forsan haec Ari
stotelis glossa ad v. 237. V. 223. , Αναξ ερώ. Nam
„ solent servi nuntiis suis praefari festinationem , ut in Mer
,,catore : Seditionem facit lien , occupat praecordia . perii,
,, animam nequeo vertere. nimis nihili tibicen siem . Hoc se
„nunc facere posse negat : nam placide adventare et lento
,,incessu.“ CAMERAR . v . 224 , GΙ . δύσπνους :
άσθμαίνων . V. 225. έσχον ( Codd. ) ψ.b.e.h. ευρον
Β.D.S.V.C. [superscript . γρ. έσχον ] τρ. εύρον pro inter
pretatmento habendum. Cf. A. Ran. 170 όταν δε μη "χω ,
subi male vulgo μη εύρω. « ERF. - Tricl . πολλάς γάρ
εύρον. ήγουν πολλαι φροντίδες επέστησαν , και επήλθον
έμοι αναχωρήσεως. το δε οδούς κυκλών εμαυτόν, ή
αντί του, στρέφων εμαυτόν εις αναχώρησιν εν ταϊς οδούς,
δι' ών επορευόμην · ή εν οδοίς και αναπολήσεσι κυκλών εμαυ
τόν , τουτέστι κατά νούν στρέφων την αναχώρησιν. » Mul
„ tas, inquit , expertus sum in deliberando moras , sistendo
„ scilicet et non effectum reddendo , quod captum modo
nerat , consilio. HERM . - Ibid . φροντίδος Η.
V. 227. ή πολλ' εμοίΒrunck . - V. 228. οί ] οίς Β.
quod non praetulerim « ΗΕRΜ . - V. 229. τλήμον (Codd.)
ψ . h . τλήμων C.D.V.L1.b.e.fh. Matth . - Ibid . μενείς ] μεν
els L1. Post aŭ in L1 . punctum , in V. colon est. Ibid .
και τάδ ' Α . αββγ. κει τάδ' L1 . C.D.T.V.τ.ό.κ.δ.b.e.fh.
Matth . h . Olim adnotaverat Herm.: „ Ego veterum libro
5,rum scripturam revocavi , quae multo venustior est . Mira
„enim arte hominis de vulgo mores et sermonem expressit
„ Sophocles , exemplum praeeunte Aeschylo in Agamem
„ none et Choephoris. Nunc ait : „Non malum est xal
Στάδ ' είσεται - ανδρός ; t compariat hoc αο αίio ? Sed
„ , tamen quum vel etiam L1. Vat. habeant, id recepi, signo
„ autem interrogaudi post årdpós posito ." Bothius, qui et
120 : S Y L L OG E. V.230

ipse και τάδ ' scripsit , deleto post ανδρος interrogandi signo,
hyperbaton in voce xaż statuit, vertens : „ etiam ab alio
haec resciscet Creon sine tua opera . V. 230. ανδρος
(1) αββ . (,) bie.g. (5 ) h . - Ibid . παρ'] + πρός Brunck.
Ibid. nù om. H. Ibid. Gl. úa yuvñ: [sic etiam 5.x.]
λυπηθήση, τιμωρηθείς .
V. 231. Gl. ελίσσων : κατά νούν στρέφων : Ibid .
ταχύς βραδύς Ω . Ex scholiasta illud restituerunt e.h.w.d ,
non g. Matth. Bothe . V. 232. citat Plutarchus περί
του ακούειν Τ . ΙΙ . p. 48. Α .- Ibid . βραχεία] βραδεία Β. –
V. 233. Gl. ενίκησεν: άριστον εφάνη. V. 233. sq .
μολεϊν Σοί. κει C.αββ.e.fb.h. ( σοί : e . Γh. h . Lachmann .
p . 218.) μολεϊν. Σοι κει Χ.τ.σ.κ. μολεϊν. Σοι , κει Βrunck .
σοί, κεί το μηδέν εξερώ, φράσω δ ', όμως. Reisig ad Oed .
Col. enarr . p . 96. + μολεϊν. Κεί σοι e ( olium). σοι δ',
εί το μηδέν εξερώ, φράσω δ ', όμως. Vir D. in Diar .
Class, f. XXXIII . p. 56. „ De dativo cum verbis veniendi
„vide Musgr . ad Phoen. 310. et Abresch. lectt. Aristaen .
„ p. 71. II. XII, 374.“ ERF . „Poi ita collocatum aliud
5,est, quam δεύρο σοι μολεϊν. Εst enim pro copiosa custo
,,dis oratione explicandi caussa additum , postremo vicit, ut
huc irem, ad te. HERM. - V.234 . Gl. το μηδέν : όπερ
αυτός ουκ αποδέχη. V. 235. δεδραγμένος ] πεφραγμένος
R.V.C. ( cum scholio ησφαλισμένος. γρ. δε και δεδραγμένος,
όπερ προς το ελπίδος συνάψεις.) πεπραγμένος L1.Η .
V. 238. πρώτα πάντα τρ.τ.σ.κ. - V. 241. στοχάζει ]
στονάζη C. + στεγάζη Iacobs specium. emendd . p . 30. Male
hunc versum sic explicat Erf.: „belle , i. e. commodi tui
„ probe memor , coniicis sive iudicas , te non dignum esse ,
„qui in malum quodpiam incidas.“ ERF. V. 242. τι]
trí Vir D. in diar. litt. Hal. 1827. n. 195. p . 713. con
ferri iubens Plat. Protag. p. 311. B. et Eur . Iph. Taur.
557. - Ibid . σημαίνων A.L1.ψ. Cf. Bernhardy synt. gr ,
p. 370. σημανών R.V.Ε.C.T.D.S.in.b.e.fh.h.d.w , Valcken .
ad Phoen. p. 384. Forsitan hic versus obrersatus sit Di
dyno apud schol. ad Ai. V. 1225 : Δίδυμος και δηλός
έστιν ώς τι σημανών νέον . - V. 243. τοι ] σοι R. -
V. 244. ουκ ούν έρείς που τ . C. - 16id . άπει : αντί του
απελεύση. Σοφ . ΗESYCH . Ibid . είτ X.αβββγ.σ . om .
hanc vocem v.ß4..
V. 245. διψίαν κόνις citat ex hoc versu aut ex ν. 427.
Eustathius ad Ι. η . p. 666 , 57. - V. 247. παλύνας
V. 258 . ADNOTATIONIS . 121

,,spargens. Vide Hesychium in voce et Gregorium de dia

5,lect . p. 262.4 MUSGR . - V. 247. Gl. κάφαγιστεύ
σας : περί εκείνον [επ' εκείνον Τ. b . ] καθοσιώσας . Ibid .
χρή Α.Ε.C.D.αββ.b,e.fh.h. χρήν R.T.τρ.τ.σ.κ. quod futile
est, foret enim : quod cum consecrari deberet , non con-..
secratum est .

V. 249. γενηίδος Η. γένιδος C.D.S. γενίδος. Ηesy

chius : γενήδα , αξίνην , πέλεκυν. quae interpretatio non
,, optime huic loco convenit , ut potius ligonem intelligi
25puteum , diversum quidem a δικέλλη , ut sunt ubique duo
„ ligonum genera, unum , quod supra caput elevatur, aliud ,
„quod pedis ope deorsum in terram deprimitur.“ MUSGR.
- V. 250. ού ) ουδέ C. Ibid . Suidas στύφλος δε γη ,
η ξηρά και σκληρά. V. 251. Vulgatam interpunctio
nem habent H.ψ.b.e.fhw. Reisig . ad Oed. Col. critt. p. 380.
Η χειρός αρρώξ , non manuum ope fractum. « MUSGR. -
ibid . άρωξ Ε1.Χ. αρώξ. Η . - ibid . Gl . έπημαξευμένη:
τετριμμένη. Contra Reisigii coniecturam nuper monuit
Herin .: Vereor ne Reisigius de dialecto non rectius ius
,,dicaverit, quam de particula yć. De spiritu videndus H.
„Stephanus in Thesauro Tom . I p.381. sive ed nov. p. 1909.
„in verbo ratauafeuw ." HERM .

V. 253. Gl . όπως: επεί. - Ibid . Gl. ο πρώτος:

δν κατ' αρχάς προύβαλόμεθα φυλάσσειν. - Ibid . ημιν edd .
αββγ.e.h. ημίν edd . σ.κ.Γh.d.w. - V. 255. ο μεν γαρ
L1. R. S. V.τ.ς. ουδέν, γάρ edd. αββγ. ο μεν , ουδέν , γαρ
ed . γ2.. - Ibid. post ηφάνιστο punctum habent αββγ .
De verbo pávioto vide Toup. ad Suid. Vol. I. p . 92. —
V. 256. Tricl . άγος φεύγοντος. Ιστέον ότι οι εκβεβλη
μένοι νεκροί, και μη τάφου τετυχηκότες, δοκούσι τοϊς ορώ
σιν ως εναγείς μη ταφής ήξιώσθαι. καλυφθείς ούν Πολυ
νείκης τη κόνει , το δοκείν εναγής είναι εξέφυγεν. V. 257.
Tricl. σημεία δ ' ούτε θηρός . πολλάκις γαρ και κύνες
και λέοντες και άρκτοι σπαράξαντές τι ζώον , και καταβρώ
ξαντες όσον ήβούλοντο , το λοιπόν κατέχωσαν είς δευτέραν
τράπεζαν αυτοίς γενησόμενον. - V. 258. Iacobs. in Spec.
Εmendd. p. 32. malit έλκοντος ή σπάσαντος , haec verba
sic a veteribus iungi monens, ut a Platone de Republ.
VII. p. 539. χαίροντες ώςπερ σκυλάκια τα έλκειν και
σπαράττειν τους πλησίον αιεί . " Ελκειν autem solemne de
canibus verbum esse ex Homer. II . X. 335 , et Eurip.
Herc. 17. 567. docet. Ipse tamen vulgatam defendi posse
122 SYLLOGE Υ . 260

fatetur . - V. 260. Tricl. επειδή γαρ οι λόγοι των φυλάκων

ήσαν, διά τούτο πρώτον είπών λόγοι , είτα φύλαξ ελέγ
χων φύλακα είπε. και έστιν όμοιον τω παρά Θουκυδίδη :
έν ή αι Αττικαι νήες κ. τ. λ . (ως ανωτέρω 130). Bernhardy
gr . gr. p. 55. - Ibid . εγίνετο ψ.
V. 262. GL. είς ήν έκαστος : εν ταις των άλλων
υπονοίαις. ,Schol. Rom. ει γάρ τις praefixum habet , fortasse
„ librarii aut ' typographi errore. Nec tamen hoc sensu
και caret , si interpungas, ει γάρ τις, ήν έκαστος ου'ξειργασμένος,
25vel , ει γάρ τις ήν, έκαστος ου' ξειργασμένος. " HERIM .
V. 263. έφευγε Φ.Η.L1.ψ.b.fh.w.e. Bothe, Corruptum vide
tur Schaefero. έφυγε β4.υ. Ρorson ad Med . 139. p. 402 .
Lips. ++ d. holim ). Ibid . το μή ειδέναι Ω.b.fh, w.d.
μη ειδέναι (sine το) Erf . Bothe Reisig. Boeckh. 1 το
μή είδέναι h. ( olium ). Nunc scripsit Hermannus : art
έφλεγε το μη ειδέναι , cum hac nota : ,,Ηunc locum , quem
,,corruptum esse patet , [argumenta eius vide apud ipsum ,
mihi certe non patet] sanasse mibi videor certa emen
„ datione. Hoc dicit : Sed urebat nos, quod nesciremus nec
„Certo possemus dicere. Transferri verbum φλέγειν ad animi
„cruciatum , satis constat : vide Qed. Col. 1695. Aristoph.
5, Νub. 992. Accedit quod φεύγειν et φλέγειν etiam alibi
„ permutata inveniuntur, ut apud Eurip. Ion. 84. cf. Brunck .
ad Arist. Thesimoph. 1041. « HERN. φεύγω μη ειδέναι
„ ich will nichts davon wissen.“ REISIG . apud Staegerum
vers . Ant. p. 124. „Jeder floh das Wissen ; behauptete
nichts davon zu wissen .“. BOECKH . Vide etiam quae
adnotat Solgerus prae f . ad Sop h , p. 44. -- V. 264. αίρειν ]
αίρειν
έχειν Η. έχειν L1 . Σημύδρους αίρειν. Cf. Ρlutarchum Ari
„stide p . 234. Horat. epod . 16. Cyrill, in Iulian . p. 359.
5, Archaeol. Gr. lib . II, cap. 6. MUSGR.
V. 266. το μήτε ] και μήτε D. - V. 267. τό] τω
D. - V. 268. ερευνώσι Η. ψ. ερευνώσιν recentt .
V. 269. τις είς ] + τί γ' εις Vir D. in Diario crit . 14.
p. 244 . V. 272. ώς άνοιστέον , re m tibi renun
ciandam esse. Appian. de reb . Hisp. VI, 53. Γράκχω
το τόλμημα ανενεγκών . de reb . civil . II , 115, Βρούτος δ'
και ανήνεγκέ μοι.« ERF .
V. 275. Tricl. είκότως είπε το καθαιρεί. κίνδυνον
γαρ παρά τού Κρέοντος έδόκει αυτή η αγγελία ενεγκεϊν · ή
επειδή πρώην μεν άκαμπτος ήν , και ουκ έβούλετο τοιαύτα
υπηρετεϊν · ύστερον δε υπό του πάλου ταύτην την γνώμην
 -V.287. ADNOTATIONIS 123

κατέβαλε , και άκων εις τούτο εχώρησεν. 1bid . Gl. τά

γαθόν : κατ' ειρωνείαν . - V. 276. εκούσιν δ ' οίδ' L1 .
H. - V. 277. Affert schol. Aeschyli ad Pers. 253. et
' schol. ad Hom . Od. 6. 101. ed. Buttm . Ad sententiam
cf. Aesch. 1. 1. κακόν μεν πρώτον αγγέλλειν κακά. Ex
4
Shakespeario aliquot loca adfert Thudichuan. p. 334.
V. 278 - 279. „ Hos versus recte Tricliniani libri [et Ca
„ merarius] choro tribuunt, nuntio in vett. libris [ Q.L1.
„R.OßB.] continuatos.“ HÉRM . !
V. 280. „ xaué est adeo me , quo significat, tain stulte
,, loqui chorum , ut quum cuiusvis iram , tum sụam quae
„ praecipue gravis sit , commorere possit. Id apprime con
,,venit feroci eius et superbo ingenio .“ HERM . Haec pro
fecto non est sententia loci. V. 281. Gl . άν oυς τε
και γέρων : ου γαρ προςήκει τοϊς γέρουσι μωραίνειν.
Afert hunc versum Εustath . Οd. β . p . 1431 , 24. το δε
τον υπεργήρων και πολύνουν είναι , απαιτεί πάντως , και κατά
φύσιν ορθός λόγος , ως όγε ετεροϊος γέρων ακούσοι αν
πόθεν το , μη φευρεθής άνους τε και γέρων άμα.
V. 284. υπερτιμώντας L1.Η. - V. 285. Gl . έκρυπτον:
εν τάφω. Gl. αμφικίονας : τους εν κύκλω κίοσι περιεί
λημμένοις. - V. 287. Interpunctione mutanda και γήν
εκείνων ad. πυρώσων, retraxi . " SCHAEF . Vir D. in
Diario Class. f. XXXIII , p. 56. cominate post εκείνων
distingui iubet , ut γήν non ad διασκεδών, sed ad πυρώ
„owy referatur. Id si voluisset poeta, scripsisset , opinor,
και διασκεδών νόμους. Ιmno post ήλθε posito cominate ,
ut in veteribus libris , etiam αναθήματα ad διασκεδών
referendum est , quod verbum recte et ad αναθήματα et
„ ad vóuous refertur, minus proprie ad yñv. Sed nemo
„nescit , saepissime verbum pluribus substantivis ita adiungi,
Etiam Eustath .
„ ut uni tantum eorum proprie conveniat.
consentire videtur , qui ad ΙΙ. θ'. p. 706 , 22. haec tantum
,adferat , αμφικίονας ναούς πυρώσών ήλθε. “ HERM .
Eustathii verba sunt : Ιστέον δε και ότι παρά Ηροδότω
πυρώσαι κείται το εμπρήσαι εν τώ , πυρώσω τας Αθήνας.
Κεϊται δε η λέξις και παρά Σοφοκλεϊ , εν τώ, Αμφικίονας
ναούς πυρώσων ήλθεν , ήγουν καύσων. "Ένθα ναοί αμφι
κίονες ερρέθησαν , οι ως και μεχρι νύν ενιαχού φαίνεται,
κύκλο υπό κιόνων περιεχόμενοι , ταυτόν δ' ειπείν, κυκληδόν,
δ κείται παρά τους παλαιούς . - Ibid . Gl. νόμους : τους
περί τας θυσίας ύμνους. Ibid . διασκεδών L1 . αββγ .
Pro ( 5 ) habent . comma αββγ . Gl. διασκεδών : συγχύ
124 SYLLOGE V. 288

σων . V. 288. ή habent αββ.ς.κ.υ. Male Boeckhius

Schaefero adstipulatur.
V. 289. Tricl , το ταύτα ή αντί του την Πολυνείκους
ταφήν νοητέον, ίν ' ή το μόλις φέροντες αντί του ου
προφανώς , αλλά συνεσταλμένως προτείνοντες · ή αντί του ,
& περί Πολυνείκους έθέσπισα, ίν' ή το μόλις φέροντες
αντί του δυςχερώς και βαρέως ταύτα δεχόμενοι. - V. 290.
μόλις] μόγις S. - Ibid. „ Legendum ni fallor , fogo
θούντ ' dicebantur , Hesychiusδοθείν -λέγειν.« MUSGR.--
V. 291. Ter citans hunc locum Eustathius diversae lectionis
meminit. Νam ad Od . ε'. p . 1536, 48. ex Sophocle affert,
κάρα σείοντες , ουδ' υπό ζυγώ νώτον ευλόφως είχον. ad
Il. x . autem p. 824, 32. ut Sophocleum posuit hoc tantum :
[ παρά Σοφοκλεϊ το , ] υπό ζυγώ νώτον ευλόφως φέρειν ,
[addit : ως λόφου εν τοίς ζώοις όντος , τού κατά τον τρά
χηλον μέρους , και επίκειται ο ζυγός.] Denique ad Od. κ'.
p. 1653 , 5. ita scribit : όθεν και τραγικός Οιδίπους φησί των
τινάς πολιτών μη εθέλειν υπό ζυγω νώτον ευλόφως φέρειν.
Verba ευλόφως φέρειν sine auctore citat Schol. ad Ai. 61 .
„ Ex his patet, Eustathium , qui multa ex lexicographis
„ hausit, ista non ex ipso Sophocle , sed ex mutilo lexico,
,, in quo duo diversi loci citati erant, attulisse. Eůlógus
,,eleganter reponit Brunckius ad Philoct. 872. in Eurip.
Antig., fr. 15.“ HERM . Vide etiam Eustath, ad Il. p .
p. 1313, 32. - V. 292. Gl . λόφον : τον τράχηλον. Ιbid.
Gl . στέργειν εμέ : υπομένειν εμέ, ήγουν και εγώ θεσπίζω .
Bene suppressit Hermannus nuper pricrem suam de hoe
loco adnotationem et is nunc et ipse de effectu dictum
suinit. Confert v. 303. et Aesch. Pers. 509. „ Haec iam
„ Olim adversarii quidam civitatis statui excitarunt, indignan
„ tes et infesti mihi: id est enim , quatientes tacite capita,
„ qui indignantium est gestus neque submittentes iubam ,
,,hoc est cervicem , ita ut par fuerat , imperio meo .
CAMERAR..

V. 293. επίσταμαι C. - V. 296. Tricl. είκότως είπε

το νόμισμα. εκ νόμου γαρ πάντα ετάχθησαν ενεργείσθαι.
Ibid . ,, Έβλαστε. Νοta syllabarm ante βλ correplarm .
5 ,Sic έβλαστες Phil . 1311. et έβλαψε in fragmento incerti
, poëtae ap . Schol. ad Antig. 620. ed . Brunck. Huc sine
ydubio pertinet etiam έβλαστε Oed . T. 1376. Trach . 401 .
ΕΙ. 238 . Vid . Porson: ad Euripid. Hec. 302.“ ERF.
,,Animadvertit Erfurdtius postea , in hoc Antigonae versu
 V.314. ADNOTATIONIS. 125

non fuisse , cur de correptione ante βλ ' αίceret. Νόμισμα

,,est institutum .“ HERM . – V. 297. Gl. ? Favioin
σιν : υπό των δυνατωτέρων και εξελαυνομένους , ή εξάγει εις
εμπορίας . Ibid . δόμω β2 β3 β4 σ.υ, δόμω ed . γ1.
V. 299. Post χρηστάς comma habent αβ2β3υ. - Ibid ..
βρoτούς (superscr. ων ) L1 . Tricl . το βροτών προς το
φρένας συναπτέον , ή προς το πράγματα ούτω προς
αισχρά πράγματα έλθεϊν βροτών , ήτοι προς δυστυχίας και
αφανισμούς.

V. 304. ετ L1 . S. είτ ' αββγω , φui post Ζεύς comma

habent. - V. 307. ες ] εις Η . - V. 308. υμίν κ.th.gr
υμίν L1. υμιν αββγ.e.h.w.d. - Ibid. άδης Η . - V. 311. ,
τολοιπόν αββγ.τ.σ.κ. - Ibid . αρπάζητε L1 . C.V.h.d. pro
batuum Εlmsleio ad Μed . ν . 31. not. 2. p . 82. αρπάζοιτε R.
Vulgo autem donášytɛ, sic y.ſh.w. Matth., quod impro
bans Lobeck . ad Ρhryn. p . 241, mutare volebat in άρπάσητε.
Praesens etiam rectius ad sensuum , quia το λοιπόν addidit,
„ ut de saepius captando lucro cogitandum sit.“ HERM .
V. 311. μάθοιθ ' C. R. Comima non post μάθηθ ', sed
post ότι habent αβ1β3 , neutro Ioco κ.ς. V. 313. λημά
των cod. Μ. - Ibid. De articulo τους πλείονας praeterea
cf. E. Suppl . ν. 194. τα χείρονα πλείω βροτοϊσίν έστιν
των αμεινόνων. Timocles apud Αthen . p. 223. D. άπαντα
γαρ τα μείζον ή πέπoνθέ τις ατυχήματ' άλλους γεγονός
έννοούμενος . ,,Sane notandus articuli usus, cuius κριτήριον
5 , habeo hanc verborum inversionem : πλείονας τους ατωμέ
και νόυς έδoις αν ή τους σεσωσμένους, Oed . Col. v. 795. τα
κακά αν λάβοις πλείονα ή τα σωτήρια. « SCHAEF. ,,Non
subique και πλείων ante ή dici potest , sed tum demum ,
„ quum aliud quid additur, quo comparativus revera spectat.
και,In locis Sophocleis haec sabest sententia : τους πολλούς vel
πλείστους ίδοις αν μάλλον ατωμένους ή σεσωσμένους. τα
και πολλά vel πλείστα λάβοις αν κακά μάλλον ή σωτήρια .
„ Ubi · huiusinodi explicatio locum non habet, ibi abesse
„ debet articulus. Adde Eurip. Bacch. 875. 895. τί το
σοφόν , ή τί το κάλλιον παρά θεών γέρας εν βροτοίς , ή
Σχείρ' υπέρ κορυφάς έχθρών κρείσσω κατέχειν. I. e. το κάλ
ηλιον γέρας, ή κρείσσω γενέσθαι εχθρών, ουδέν έστι , quid
,,est id , quod melius sit , quam inimicos supe
„ rare ? HERM . - V.313. et 314. affert Etym . M. in
ν. ατωμένη p. 168 , 25. - V. 314. ίδοις Φ.P.S. ίδης D.
είδοις αβββ4γο.
126 SYLLOGE V. 315

V. 315. tl dióoeis) di Sohoenç Lemma Rom . et p .; dè

( superscr. Tu) SMOELS L1 . Sooers (;) 5.x.e.h.d.w. Sosis (,)
ußB.Th.g. Matth . - V. 316. Post vũv comma habent b.e.h.w.
non habent w.ſh.g.d. Matth . „ Delevi comma vulgo post
„ Võv positum , referens vai võv ad ea , quae sequuntur.
SCHAEF. – V. 317. GI. év ToToi Moly : rinomalos
λυπή, ή εις βάθος ; -Ibid , Sóxrn Li.R.W.

V. 318. ti si øvfu . C.e.lh.h. Matth. ti dë; gufu.

Brunck . Markland. ad É . Suppl . v. 94. Plutarch . de gar
rulitate p . 504. ed. Ald . Porson ad Med . v. 1008. Solger.
ti dai orfu . ( Codd .) L1.R.A.D.y. Plutarch. T: II . p .
509. D. ed. Franc. et alii quidem cum interrogandi signo
post dui , veluti %. d. , alii commate , ut s. ; alii nulla
interpunctione, ut aßB. rñ Si çvfu . E. ,,Hunc versum
„ Grotius nescio unde, sed mire depravatum, inter Sophoclis
,, incerta fragmenta retulit : Ti Sai, gluteus Thy łumy lúnny
„ oni. eumque sic vertit : Tua verba vero suscitant luctus
» meos.“ BRUNCK . — Ibid . nov] önn Plutarch. 1. 1. –
V. 319. o spor? • ( prima oí) spār Li. - Tbid. o urzą
0.L1.S.V.X. Plutarch . 1. 1. ó om . aßBB4y.o . Gl . 8 8 ó üv
σ ανιά: συνεπώς υπέρ των αγγελθέντων απελογίσατο , ως
ουκ ών αίτιος. Αlius schol. σ’ανιά τας φρένας : μέρος
zai öhov. De qua re cf. comment. ad v. 350 .
V. 320. záanud. „ Id est lantus. Res pro persona,
Sic in Ai. 381. 389. Ulysses aknuo appellatur.“
BRUNCK . „ üanua hic quoque legisse Scholiastain Schnei
„ derus in Lex . Graec. s. v. ürnua ex eo coniicit , quod
ille in expositione sua verlis περίτριμμα της αγοράς οίον
„ Tavoữoyos utatur, quum voc. üanua in priore Aiacis loco
oper τρίμμα , in posteriore per πανούρηγμα ή περίτριμμα
,, explicuerit.“ ERF. Schneideri suspicionem comprobat
Boeckhius. „ Der Wächter ist zwar schwatzhaft, aber
nicht gerade hier ; hier erscheint er als Spitzfindler, als ein
durchtriebener Geselle." - Ibid Shov]] 872
Ibid .. δήλον cod . C.
δήλος cod. C. ,, quae
,, scriptura cur probari non possit, in aperto est . Habet
„ tamen hanc virtutem , quod monet, ne corrigamus.“ ERF .
,,doūlov scribendum coniiciebat Beckius in diss. de Eurip .
„ Rheso p. 461. not. 5 . At alia huius loci ratio est,
,, quam illius , cui hunc comparat , Iphig . Aul. 313. “
HERM .
V. 321. tód ' oyov TOŪTO nonoas noté A.H.L1.C. 1
( in quo voci noņoas superscriptum est ciul) ww . Pro

:
-V. 324 . A DNOTATIONIS . 127

Tóde scripserunt ex coniectura tú g' h.d. , quod idem con

iecerat Reiskius, comprobatum Matth . gr. gr. p. 1105. Pro
ποτέ habent εγώ T. D.μ. . * έχω Valcken . ad Phoen .
p. 269 . Pro toŰTO scripserunt ciuí cum cod. E. b.e.ſh.
Matth. Pro tód ' † 68 Schaef. in Meletem . p . 114. ad
Lamb. Βos. 608. ή το γ έργον τούς και ποιήσας ποτέ
olim Herim . + Bothe + τόδ' έργον, είμ και ποιήσας εγώ
Porson apud Dobreum ad Aristoph . p. 210. „ Non dicit
„ simpliciter, non ego sum is, qui fecit hoc facinus, quod
necessario dicendum fuisset cum articulo και ποιήσας , sed,
,,ut solent, qui respondent, oratione uti pendente ex affir
,, matione vel negatione, quae in respondendo intelligitur,
„ hoc dicit: non sum loquax , certe non qui hoc
perpetraverim facinus. Metuit enim , ne suspicio
„ nem a se avertere velle multa loquendo videatur.“ HÈRM .
Doederlin ad Oed . Col. p . 558. sic interpungit : očxovv
τόδ ' , έργον τούτο ποιήσας ποτέ, ut τόδε per adiecta verba
explicari putet (non hoc est, ut patrarim ego facinus).
ν. 322. γ om . C. Ideum om . sequens ΟΙ φεύ.
ην η
V , 323. ώ δοκεϊ Ε.Χ.b.e.fh.h. Οι δοκεϊ L1. ήν δοκή
(Codd.) Η . ψ . - Ibid . δοκεϊν ] δοκεί . L1 . Tricl . ή δει
νόν. ή και όντως εάν δοκή και υπολαμβάνη τις κατά τινός
τι , δεινόν και χαλεπόν υπάρχει και το δοκείν και *) υπο
λαμβάνειν ψευδή. δέον δε είπείν, και εάν δοκή ψευδή, **)
δοκείν είπε . και εύρους άντ) πολλά τοιαύτα έτέρως σχη
ματιζόμενα , και ου προς την έμπροσθεν σύνταξιν. λέγει δε
το ψευδή δοκεϊν , διά τούτο, ότι είt) και η ψευδής
δόξα ου τοσούτον λυπεί , αλλ όλως το δοξάζειν κακόν έστιν.
O wahrlich schlimm , wem gut dünkt, dass ihm falsches,
dünke , d . h. schlimm , wenn jemand beschlossen hat, fal
sches zu glauben . BOECKH . „ Dirum vel magnum est,
fi. e , magnam vim habet) opinari , etiam cum quis falso
opinetur.'* MUSGR . * ή δεινόν η δόκη γε , κει ψευδή
dozei , „ res gravis est opinio, etiamsi falsa opinetur.“
REISKE. - ν. 324. Gl. κομψευε: σεμνολόγει γνωμα
τεύων. De verbo κομψεύειν vide Ruhnk. ad Τimaeum
„p. 154 sq. Recte vertit Brunckius : de suspicione argu

* ) και το ed. τ. 5. 1) αν om. ed . τ . ς.

**) και εάν δοκής , ψευδή δοκεϊν 11 ) ει om . ed. τ. 5 .
είπε . ed . τ . 6 .
128 S Y LLOGE V. 326

„ tare quantumvis. " ERF . Ibid . Quod supra equidem

praeferendum dixeram δόκησιν , id nuper recepit in ordi
nem verborum Hermannus . „ Moschopulo auctore recepi
ακόμψευε την δόκησιν , quod ea vox aptior videtur quam
„ vulgata , quam pariter atque codicis. Augi scripturam tò
,, dófar quam Boisonnadus recepit, ab interpretibus profe
,,ctam puto.“ HERM. Photius in lex. ex Soph. Erigona
adfert δοκή τοπάζων , pro quo Etym. Μ. habet δόξη το
πάζω. - V. 326. δειλά X. pro var . lect . μ.b.e.fh.h. δεινά
Φ.Η.ψ.Χ. Gl. τα δειλά: τα κακά και απρεπή. Ibida
κέρδη ] κέρκη Η .
V. 327. Tricl. αλλ' ευρεθείη : τούτο αρχόμενος
απιέναι έλεγε , μή ακούοντος Κρέοντος. ή γαρ άν *) κατά
T
νώτου πολλάς ** ) εδέξατο. Ibid . τοι ] σοι L1 . V. 328 .
και μή] ή κάν μή Vir D. in diario Critico no. 14. p.244 .
Ιdem ν. 329. + ελθόντ εμέ. V. 330. γνώμης τ ' έμής ]
και γνώμης έμής C.

V. 332. Tricl . πολλά τα δεινά: τούτο ο Χορός

λέγει διά τόν λάθρα θάψαντα τον Πολυνείκην, και μη γνω
σθέντα όστις ήν. Gl. δεινά : σοφά και πανούργα. V.
333. Gl. δεινότερον : σοφώτερον. - V. 334. τούτο .
2),i. e. κατά τούτο. « BRUNCK . Ellipsis hic non magis
„ est, quam v . 389. Vid. Herm . in Mus. ant. stud. Vol. I.
„ p. 169. sq.“ ERF. Suppressit nuper Hermannus , quod
ante dixerat toŨto interpretandum esse propterea , et nunc
haec adnotat : „ Scholiastes , quem probat Vir D. in Diar.
class. fasc . XXXIII. ad τούτο supplet το γένος των αν
θρώπων. - Inimo infinite positum est pronomen , nullo certo
„ nomine intellecto . Comparari potest supra v . 295. sq . et
„ Aristoph . Pac. 25. Kol vel est etiam , vel , si ad aliud
και , και sequuturum refertur , mutata constructione subiici τε
„ putandum est. [Sic supra ego.] Hic tamen etiam inter
„ pretandum arbitror , referendumque , ut omnis huius loci
„ ratio ostendit, aeque ad terram ut ad mare. Neque enim
και , και - Té pro et et sed τε και dicitur . Nec Latini et -
» que pro et et dicunt, ut multis re non recte perpensa
visum est, e . c. in Cic. Acad . I, 10. S. 37.“ HERM .
Ibid . πολιού, πολιός consuetum maris epitheton, Exeimpla

*) ει γαρ άν ed . τ . 5. **) legendum puto πληγας. C. W.

--V.337 . ADNOTATIONIS . 129

vide apud Welcķerum ad Erinnae od . in Rom . v. 11 , in

Creuzeri Meletem. II. p . 26. – V. 335. „Xiuspio vóta.
„ Sic ivéum vórw Athen. p . 109. A. nimboso vento Ovid.
,,ex Ponto II, 3, 27.“ ERF.

V. 336. περιβρυχίοισιν e. h. περιβρυχίοισι Η.ψ.b.li.g.

περιβρύχοις Lemma Rom. Gl. περιβρυχίοισι περισσώς
ή κύκλω ηχούσι . V. 337. ztepūv Li.R.V.E.S.T. (c. gl.
διερχόμενος ) b.e.h. πτερών Α.αββ . Schneider. 5, Πτερών
„ remigia navium intelligenda , quae sunt quasi pennae
,, illarum .“ CAMERAR . — Ibid. År L1.A.R.V.C.D.T.y.h,
¿ Ti E.b.e.ſh. Ibid. οίδμασιν αββγ.e.h. οίδμασι b.fh.
' Yr oiduaoiv quo iure Hermannus interpretetur inter allu
entes undas, supra promisimus velle nos explicare.

DE USU PRAEPOSITIONIS úzó .

Praepositio únó , sub , vi sua hanc notionem adfert,

ut aliquis alii subiectus dicatur. Id deinde transfertur ad
saltantem et canentem , qui , quoniam se accommodat ad
inusicae numeros 9 tibiarum quasi moderamini subiectus
est. Ηinc illud υπό συρίγγων , υπ ' αυλού cantare, saltare ,
incedere , υπό κήρυκος ευχάς ποιείσθαι Thucyd . VI , 32.
Deinceps autem oblitterata est primitiva illa moderaminis
notio , et quoniam soni illi prosequuntur canentem , inde
praevaluit ea notio, ut ůnó adderetur illis sonis , qui, cum
aliud quid fit , huic actioni accinunt , simul sonant. Inde
constantes illae dictiones, qualis illa apud Homerum Il. B.
334. 1. 277.
αμφί δε νήες
σμερδαλέον κονάβησαν αυσάντων υπ' Αχαιών.
Tι . δ'.275 . ώς δ ' , ότ ' από σκοπιής είδεν νέφος αιπόλος ανήρ
ερχόμενον κατά πόντον υπό Ζεφύροιο ιωής..
i. e. dum clamant Achaei , stridente Zephyro. Sic Ovidius
Metam . IV . 523 .
Evoe, Bacche, sonat. Bacchi ſub nomine luno
Risit.
i.e. Risit Iuno, quum clamaretur Evoe, Bacche, i.e. audito
Tom , II. I
 130 SYLLOGE υπό

nomine Bacchi. Hinc igitur emendandum et explicandum

Philoct. v . 189 .

& δ' αθυρόστομος

1
αχώ τηλεφανής πικράς
οιμωγάς υπο κείται .
Sic enim scribendum pro υπόκειται , ut aliae , quae tentatae
sunt ab editoribus , correctiones non opus sint. Verba sic
construe , τηλεφανής δε κείται και αχώ , αθυρόστομος υπό
πίκράς οιμωγάς. Procul ( e Ionginquo conspecta ) cubat
Eccho, garrula sub gemitu moesto, i. e. resonabilis plangenti
adsonans . Recte igitur schol.: ο δε νούς αεί δε οδυρο
μένου αυτού ηχώ προς τον οδυρμόν αντιφθέγγεται. Cogita
insulam desertam , montibus cinctam . Dum Philoctetes
ingemiscit, Eccho procul montibus acclinis et quasi auscul
tans, resonat auditos Philoctetae clamores. Cf. v. 1458 sq.
πολλά δε φωνής της ημετέρας
"Έρμαιον όρος παρέπεμψεν έμοι
στόνον αντίτυπον χειμαζομένω.
Sic igitur nostro loco περιβρυχίοισιν υπ οίδμασιν, si velis ,
id quod vetat Passovius, illam vocem a Bouxw derivare,
commode poteris explicare: strepentibus undis, inter fre
mentes undas, sin non probaveris illam etymologiam , licet
interpretari : inter alluentes undas , nam ille usus deinceps
latius etiam patebat, ut aliae quoque res , quae non adso
|
nant quidem , sed alio quo modo'actionem comitantur cum
que ea funt, per υπό adnectantur , veluti υπό λαμπάδων
πορεύεσθαι.

V. 338. υπερτάταν. ,, Istae appellationes Deum desi

„ gpant eo , de quo sermo est , in negotio prae ceteris co- '
5,Ιendum. Ηic quidem Terram υπερτάταν θεών dicit , quod
„ homo etiam eam , quae ut rerum omnium genitrix et
,,benefica altrix sanctissima habenda est , aratro proscin
5, dit. « ΗΕRΜ . - V. 339. ακαμάτων D.T.τρ.τ.σ.κ. Tricl .
συναπτε το ακαμάτων προς το θεών, ήτοι των ακαμάτων
και απαύστων και αϊδίων θεών. - Ibid . αποτρύεται ] άπο
τρύετ' L1 . Η. αποτρύεθ ' S.

V. 340. ιλλομένων Χ . pro var . lect. b.e.fh.h.g.

ειλομένων V.E.C.D.T.τρ.τ.ό.κ.δ. τειλλομένων ed. γ2. είλη
μένων R. παλλομένων A.αβββ4y. Lemma Rom. Hoc
praeferendum putat Passovius in lexico. úrhwuéreur ( cuin

1
V. 340. ADNOTATIONIS . 131

γρ. ιλλομένων in margine) L1 . Η. απλωμένων (cum γρ . ει

λημένων) S. Tricl . το ειλομένων δέ , αντί του , των
από έτους εις έτος κινουμένων προς το * ) άροτριάν.
αρότρων. Ειλομένων δε είπεν , επειδή, ώςπερ
κύκλου τινός τού χρόνου διερχομένου , κατά τον αυτόν αεί
καιρόν κινούσι προς το άρον άροτρα , ώςπερ δή και προς
το θερίζειν , δρέπανα , τα μεν εν χειμώνι , τα δ ' εν θέρει.
Scripturam maždouévwv , quam interpretamentum alterius,
innouévov, puto , reiiciendam arbitror , quia aratra circum
aguntur quidem at non circumvolvuntur aut librantur.
Utrum autem ιλλομένων an ειλομένων praeferendum sit,
vix poterit evinci , quoniam fere ubique scriptura variat,
et ipsi graeci grammatici de hoc discrimine quaerentes nihil
effecerunt. Tu vide de voce iPheofai et cognatis formis
quae disputarunt et collegerunt Ruhnkenius et Hemsterhu
sius ad Timaei lex. Plat. p. 69. sq . Buttmannus lexilogo
II. p . 141. quibus adde , quae ex codice aliquo Msc. adfert
Gaisfordius Poett. minor. gr. Vol. III. p . 287. sq. Equidem
nunc id unum docere studebo, quomodo illouévwv vel el
20uévwv de aratris dici' possit , quum primitiva omnium
illaruin formarum , quae eiusdem familiae sunt, veluti eilw ,
čiléw , cikéw , nw , significatio non sit verti, circumagi,
volvi, sed potius, quod Buttmannus docuit, urgere, coar
ctare , compellere, includere, drängen , in die Enge trei
ben , einschliessen . **) Nimirum in hac quoque dictione
proprie denotat coarctari, includi, translatum autem est in
eos, qui in certum curriculum inclusi, eundem cursum us
que repetere coguntur , neque , quo volunt, libere vagari
possunt, [GI. έλλεσθαι" είργεσθαι, ίλλόμενος, είργόμενος,
προςδεδεμένος. θεσμοίς ίλλόμενον τουτέστιν ενδεδεμέ
vov] veluti apud nos equi vel boves, qui in officinis , eo
dem semper gyro circumacti , machinarum rotas movent.
In his igitur consequens demum est significatio, circumagi,
verti , eofui autem dicuntur, quia inclusi sunt gyro.
Hoc modo dicitur illud de coelo , qui certum suum habet
curriculum , quo inclusum volvitur . Brunck . Anall. II.
p . 19. Sidon . XLIX . 4.
I
* ) após tò om. edd. t. 5. mihi videtur derivata alicia , ni
**) Buttmannus vellem non ad mirum quia in urgendo et com
miscuisset primitivae significatio- pellendo feriendi actio accedere
ni feriendi kotionem , quae ipsa solet.
> I 2
 132 SY L L O GE V.340

οίσιν εναργής
ελλόμενος κύκλους ουρανός ενδέδεται .
proprie : quibus circulis inclusum adstringitur coelum , sc.
cum circumvolvitur, deinde quibus circulis adstrictus circum
volvitur . * ) Αtque sic nostro loco ιλλομένων αρότρων
explicare licet : quae quovis anno eodem cursu circuina
guntur , vertuntur , die kreisenden Pflüge die ein Jahr wie
das andre ihren Lauf wiederholen . ***)
V. 340. Post αρότρων punctuum habent αβ2. Ibid .
έτος εις έτος L1.L2.L3.R.S.E.C.D.Τ.κ.b.e.fb.h. έτους εις
έτος Α.ψ. (apud Canteruum tainen ed. 1579. nescio an for
tuito legitur έτος εις έτος). Scholiastam έτος εξ έτους legisse
coniicias. Optimaim lectionem έτος εξ έτους , αnnum er
„ anno, scholiastae debemus. Apoll. Rhod. IV, 1774. éis
5.έτος έξ έτερος γλυκερώτεραι. Νonnus lib . II , 270. είς
και έτος εξ έτεος πεφορημένος . « MUSGR. V. 341. Gl.
ίππείω γένει : ου γαρ μόνον βουσί αλλά και ίππους εν
ετέροις τόπους αρούσιν , ώςπερ και άλούσιν. - Ibid. πο
λεύων Α.Ε.C.ψ.b.e.fb.h. πολεύον L1.L2.L3.Η.V.D. Schol.
minor. πολεύον : στρέφον , βωλοκοπούν. Ιdem coniece
runt Stephanus et edit . Glasgoν. πολεύον R. πορεύον Tur
neb, pro var. lect.
V. 342. κουφονέων Φ.Η.Li. emend. Sic Schneider.
Wakefield . ad Lucret. VI. 743. (,,celeriter navigantium ." )
κούφον έον L1. prim. κούφον νέον R. 1 κουφονέων
be.fh.h. Brunckius adfert gl . κουφ ονόων: κούφως και
ταχέως φερομένων. V. 343. αμφιβαλων ( superscript. o )
Li . - Ibid. άγει] έχει L1. prim. - V. 345. και θηρών
A.αββ.e.h.g. και θηρίων V.E.C. θηρίων τ ' D.Τ.τ.ό.κ.b.Γh.
θήρ magis poeticum vocabulum est, quam θηρίον. « ERF'.

Ν
* Primitiva significatio inte- λουμένην sive ελλομένην spliae
merata videtur apud Philonem T. rae naturam describi puto , cuius
Ι. p. 673. ήλιον δε και σελήνην αει omnes partes conglomeratae, con
περί αυτόν είλουμένους έκαστον clusae continentur eo , quod in
διεξέρχεσθαι των ζωδίων , ubi medio sphaerae gravitatis cen
eundi notio sigillatim adiecta esi . trum est, ad quod singulae par
** ) Plane alia ratio est loci illi tes attractionis vi attrahuntur,
us Platonis Timaeo, ubi, pioni- vide ipsius Procli verba , quae
am Proclum Platonis mentem re Ruhnkenius adscripsit.
cte cepisse existimo per yñu ei

!
 V.351 . ADNOTATIONIS. 133

„ Immo plane a poesi tragica alienum est. Ingiov.“ HERM .

Nostri loci haud scio an parodia sit apud Aristoph. Thes
moph . 47. πτηνών τε γένη κατακoιμάσθω , θηρών τ'
αγρίων πόδες υλοδρόμων μη λυέσθων . Ibid. έθνη ]
γένη cod. S.

V. 345. ειναλίαν S.P.D.τ.σ.κ.e.h.g. Eandem for

mam apud Eurip . restituit Seidlerus ad Elect. 448. Iphig .
Τ. 1240. εναλίαν Η.C.αββγ.b.fh. Leumma Rom. et Gaisf.
in lemmate . De suis codd. tacet Br. V. 347. Eustath.
ΙΙ . α'. p. 135 , 25. Δηλον δε ότι του περιφραδέως πρου
πάρχει το φραδής, φραδέος, από του φράζω ως το, Φρα
δέος νόου έργα τέτυκται · όθεν σύνθετον και παρά Σοφοκλεϊ
άριφραδής ανήρ , και ο προς διαστολήν αυτού βαρυνό
μενος Αριφράδης το κύριον. Εx hac Eustathii nota 'scri
pserunt άριφραδής Erf. Herm. Non secuti sunt d.w.g.
Schneider . Quod Eustathius de accentu illius nom . propr.
monet, id cadit in omnia nomina, quae, cum proprie sint
appellativa , deinceps nom . propria fiunt, vide exempla
multa apud Goettlingium de accentu Graecorum indice
p .121 - 128. Gl. περιφραδής : σοφός και περίνους . -
V. 349. ορεσιβάτα Η.L1 (littera in fine erasa ) .

V. 350. άξεται A.E.αββ. άξετ' C.V. εξεται L1.Η.

εξεται Χ . ελών άγετ (τρ.) D.Τ.τ.ό.κ. qua mutatione nihi

sturpius fingi potest.« ΗΕRΜ . υπάξεται b.e.Γh. Matth.
gr . gr. S. 502 , 4. p . 954. ή ζεύξει [ potius ζεύξεται suspi
cor ] coniecisse audio Reisigium. Ad Doederliniconiectu
rarm supra laudataum cf. Callim. hymn . in Ιον. ούκ αρετής
άτερ όλβος επίσταται άνδρας αέξειν . + ίππιον άξεται αμφί
λόφον ζυγόν. Erf . Ex scholiastae adnotatione equidem
legendum putabam , ίππον άγει , λόφον αμφιβαλών ζυγών,
in quo schol. únò supplere voluerit , quia non cogitaret
αμφιβάλλειν uti ενδύειν et similes voces cum duplici accu
sativo construi posse. Librorum autem scripturam inde
enatam suspicabar, quia in margine cod. ad summam sen
tentiae indicandam adnotatum erat : εππάζεται , unde ίππ
άξεται in textum venerit.. Optime locum sanaveris , si
verbum aliquod quod involvat induendi notionem , inveneris,
simile illis corruptelis . Tricl . αμφίλοφον : τον κατ'
άμφω τα μέρη επαναστήματα έχοντας και τον περικείμενον
τοϊς λόφους και τραχήλοις των ζώων. - V. 351. άδμήτα ]
134 SYLLOGE V. 352

ακιήτα L1.H.R. . (c. gl. αδάμαστον) Id recepi conve

niens bovi aratori.“ HERM.

V. 352. Gl. φθέγμα : την ρητορικήν. Ιbid . ήνεμόεν

(Codd.) T.5.x.b.ſh.w. Matth. h . ( nuper, åveuóev C.aßß.e.d.
Porson advers. p. 170. Schol. ήνεμόεν φρόνημα : την
φιλοσοφίαν, την αέρος δίκην, τους πολλούς ακατάληπτον.
V.353. φρόνημα ] + φώνημα Scaliger, quod compro
bavit Valcken . ad Ammon. p . 70. ήνεμόεν φρον . die
luftige, die im Lufthauch ausgesprochene Weisheit, vorzüg
lich mit Bezug auf die politische Beredsamkeit.“ BOECKH.
Ibid. Gl. αστυνόμους οργάς : τας εν τη πόλει των νό
μων δίκας . αστυνόμους legitur apud Pind . Nem. ΙΧ. 74. -
V. 354. οργάς. Vide not. ad schol . Tricl. εικότως είπεν
οργάς. οι γάρ μη πειθόμενοι τους νόμους, χαλεπών αυτών
πειρώνται, - Ibid . έδαδάξατο Η . εκδιδάξατο β2.υ. Gl .
έδιδάξατο: εφεύρεν. χρώνται δε οι ρήτορες αυτό αντί τού
εις διδασκάλου έπεμψε. Tricl. Ιστέον ότι το εδιδάξατο
οι ρήτορες αντί τού εις διδασκάλου έπεμψε χρώνται . φησί
γαρ 'Αριστείδης ,,ούκ εδιδάξατο τους παΐδας, αλλ' εδίδαξεν
αυτός. « και Αριστοφάνης ( Νεφ. 1338.)
έδιδαξάμην μέντοι σε, νή Δί' , ώ μέλε,
τοίσιν δικαίοις αντιλέγειν .
νύν δε αντί τού εφεύρε και εδίδαξε [το εδιδάξατο ed. τ.ς. ]
κείται . Moschopulus in Dictt. Αtt . in v. εδιδάξατο : αλλ'
ο Σοφοκλής και αντί του εφεύρε , και αστυνόμους όρ
γάς εδιδάξατο .
Ibid . GΙ. δυς αύλων : εις ούς δυσκόλως αυλίζεται τις .
Hesych . δύς αυλος : δυσαύλιστος . Σοφ. Αλεξάνδρω. Vide
Gatakerum ad Antonin . p. 232 , a . V. 355. Ante nám
γων inserunt ψυχρά C.γ2.β3 . quod nemo non videret in
terpretis verbum esse , etiamsi non esset ea vox in scholiis
Romanis ad αίθρια adscripta . “ ΗΕRΜ . πάγων : χαλάζης,
χιόνος , υετού , πάχνης , το δε αίθρια , αντί του εκτός
οίκου. Τheophrastus de ventis 51. ex poeta affert ταχύ
δ' αίθρια ποιεϊ , ipse dicere solet ή αιθρία, αι αιθρίαι.
V. 356. αίθρια και δύσομβρα Ωb.Γh.d. αίθρια και * *
dúsoubou h.w. „Lacunae signa posui, namn in stropha ne
„ que ad sensum quidquam deest, et numeri ex anapaestis in
„ elegantissimos dochmiacos abeunt, ut hic nullum sit cor
„ ruptelae indicium .“ HERM. full pio xai Alòs dúsoubou
Erf . quod comprobat Passovius in Athenaeo II, 2, p . 308.
ή τα ' αιθέρια και δύς ομβρα Lachmann. p. 151. + υπαί

1
Ι
 V. 365. ADNOTATIONIS. 135

θρεια και δύξομβρα Boeckh. Cf. A. Againmemn , V. 343.

+ αιθρεια Μusgr. „ Metrum postulare videtur ai'Speld,
Sic Homerus συβόσεια pro συβόσια II. λ '. 678. Οd. ξ. 101 .
,, Euripides notajielą pro notaulą Troad. 1074.“ MUSGR.
Herodian. partit. p.140. ύπαιθρον : το άστεγον. Suidas :
αλεξαίθριον : θερμόν σκέπασμα. Σαφ. Αμφιαράω . Cum
his of. gl . supra allatam : το δε αίθρια , αντί του εκτός
o i'xov , quibus confirmari videtur sententia aliqua nostra,
supra in comment. prolata. Ibid . Priinus adnotavit
Passovius , punctum , quod vulgo ponebatur post βέλη, de
lendum et post navtonópos colon ponendum esse. Utro
que loco comma posuit Dindorf. Boeckhius post Béin plene
interpungens iungit παντοπόρος άπορος can sequentibus :
„ Allratherfüllt geht rathlos er zu nichts kiinftigem .“. Ef .
ad ν. 369. Gl. παντοπόρος : παμμήχανος .

V , 358. άπορος ] άπορος δ ' cod. D. Toid . επ

ουδέν ] 'πουδέν Steph. Post έρχεται habent αββ . punctuum ,
pullam post to uklov interpunctionem. V. 359. Gl ..
επ ' ουδεν το μέλλον : α γάρ ύστερον βλάψει αυτόν ,
προασφαλίζεται. Ιbid. “Αιδα e.h.d.W. αΐδαι Li , άίδα αβλ.κ.
Ον.
Atδα cett . edd. vett. Γh . - Ibid . μόνον ] μονωι L. - V.360,
επάξεται] ή επεύξεται Heindorf. ad Ρlat. Soph. p. 341 ,
quod improbant Passovius l. I. et Lobeckius ad Phrynich .
p. 726. - V. 362. Gl . ξυμπέφρασται : κατενόησε και
εφεύρε.

V. 363. σοφόν ] δεινόν (τρ.) τ.σ. κ. - V.364. Triel.

το τέχνας ούκ έστι γενική , ως οίονται τινες , αλλ'' αιτια
τική , ούτως· έχων το μηχανόεν και το εφευρίσκον τέχνας,
τουτέστι το μηχανάσθαι και περινοεϊν τέχνας, σοφόν υπέρ
ελπίδα. - Ibid. έχων] έχον cod . S. - V. 365. ποτέ
τοτε Η . S. Ibid. ποτέ έρπει] και γαρ ποτέ
μέν κακόν, άλλοτ' αύθις δ' επ εσθλόν έρπει (τρ.) Τ.τ.σ.κ.
Tricl. και γάρ ποτε : ούτω χρή γράφειν τα παρόντα
κώλα και γαρ ποτέ μεν καλόν, άλλοτ' αύθις δ'
επ εσθλόν έρπει , ίν' είεν όμοια τοϊς της στροφής
κώλοις. ενταύθα δε και κώλον ήν περισσόν το 5 , διό και
εξεβλήθη παρ' εμού · ου γαρ κρη πλείονα κώλα την αντι
στροφήν έχεις της στροφής. De collocatione praepositionis
praeterea confert Erf. Soph. Aegei fragm . III. xéoTQr Oe
δηρά πλευρά και κατά ράχιν ήλαυνε παίων .
136 SYLL O GEA V. 366

V.366. παρείρων ] και παρείρων S. ή ευωρών b. 1 γαρ

αίρων Γh . quod explicat ανέχων , τιμών , conferens Arist .
Ran . V. 378. , ubi αίρειν glossae interpretantur υψούν, με
γαλύνειν. At αίρειν est laudibus tollere, non colere atque
,,observare. - Praeterea yào hic valde languidam redderet
„ orationem .“ HERM . + yequipwv Musgrav. et Reiske. Gl.
παρείρων: και φυλάττων τους εν τη γή άντας νόμους, και
την θείαν δίκην σεβόμενος. Gl . in. cod . Α. παρείρων :
στέργων , πληρών . Nescio an vertendum sit : inserens
„ factis suis , i. e. adhibens, leges patriae et sacratam Deo
„ rum iustitiam . Certe sic intellexisse videri potest glossa
tor, qui per φυλάσσων explicat . " ERF . Παρείρων com
„ parari posse videtur cumi latino asserere, quod defendere,
Συindicare significat. « IDEM. Verbi παρείρειν exeimpla ,
„ quae Erfurdtius commemoravit, haec sunt : Aeschyli: či
γάρ τιν εστιoύχoν όψομαι ψ'λον, μίαν παρείρας πλεκτάνην
Σχειμάρροον στέγην πυρώσω και κατανθρακώσομαι , quae
25Boreae verba sunt , ' si scintillam in foco videat, quasi
„ siphone venti aedes se incensurum minantis ; Xenophon
otis: ή ούν λέληθέ σε ότι , μεταξύ του υμάς λέγειν , ουδ ' .
αν τρίχα, μη ότι λόγον άν τις παρείρειες Polybii , de vallo :
λοιπόν ούτ' επιλαβέσθαι παρείραντα την χείρα δυνατόν,
» άτε πυκνών ουσών και προςπιπτουσών αυταίς , έτι δε
φιλοπόνως απωξυμμένων των κεραιών. Quem locum affe
rens Suidas , explicat παρειςβαλόντα. Apparet ex his ,
,,propriam verbị notionem esse inserere , ita ut particula
„ napà adsignificet, praeter illa, quae iam adsunt, accedere
„ id, quod inseratur , ut ad rem ipsam non pertinens . Si
smile verbum est παρενείρειν , cuius H. Stephanus exempla
,,attulit e Plutarcho, an seni gerenda sit resp. p . 793. C. D.
ουδέ γάρ ακμάζων και δυνάμενος ανήρ επαινείται , πάντα
και, συλλήβδην ανατιθείς εαυτώ τα κοινά πράγματα , και μηδέν
καιετέρω παριέναι βουλόμενος, ώςπερ οι Στωϊκοί τον Δία λέ
υγουσιν, εις πάντα παρενείρων και πάσι καταμιγνύς εαυτόν
απληστία δόξης ή φθόνω των μεταλαμβανόντων άμωςγέπως
τιμής τινος εν τη πόλει και δυνάμεως. Et ex Athenaeo
V. p . 190. Α. ου γαρ ώς πρόβλημα προτείνει, αλλ' επι
χαρίτως παρενείρας ο Μενέλαος , επειδή ήκουσε των επαί
νων , το μεν είναι πλούσιος ουκ αρνείται , et quae sequun
„ tur. Membranae παρείρας . Schneiderus in Lex. Gr.
citavit Libanium T. IV . p. 831 , 6. θέαν δ ' ουκ άν έτ
5,επριάμην, αλλ' ερρώσθαι φράσας το αρχιτέκτονι και το
σεμινώς καθήσθαι θεώμενος , εστως εθεώμην , παρενείρας
- V. 376. ADNOTATIONIS . 137

που τοϊς μετοίκοις έμαυτόν ή τους ξένους. HERM . Nu

per Hermannus, permotus maxime scholiastae verbis , o
φυλάττων τους εν τη γη όντας νόμους scribendum esse
inonuit ποτέ μεν κακόν, άλλοτ' επ' εσθλόν έρπει νόμους τ '
έγχθονίους θεών τ' ένορκον δίκαν . ,, παρείρειν est :
falsch reihen , verwirren , also verletzen . Ver
wirrend der Erde Gesetze , die menschlichen ,Σ und
das eidliche Recht der Götter. Auch die Heftig
keit des Rhythmus räth die Stelle vom Bösen zu verstehen .“
BOECKH . „ Nam et patriae leges convellit et divina iu
,, ra violat.“ CAMERAR . V.367. θεών τ ' ένορκόν δίκαν
cum Tricl. om . Τ.τ.ό.κ. - Ibid. Gl . ένορκον δε λέγει
την δίκην , ήν εις όρκον πάντες προσβαλλόμεθα.
V. 369. άπολις Α.Χ.αββ.e.h. άπολις δ' V.E.C.D.T.
τ.ς.κ.b.Γh. Bothe . Ibid . Υψίπολις άπολις , ότω sq.
Selbst auf der Höhe des Staates (wie Creon der
Machthaber , Antigone die Königstochtei ) ist staatlos,
wem nicht das Gule beiwohnt.“ BOECKH . Ibid . Tricl .
ότω το μη καλόν. ήγουν στις δι οικείαν κακίαν αμέ
τοχός έστι των καλλίστων , και ου κατά νόμους και θείαν
βούλησιν φέρεται. τούτο δε λέγει διά τον θάψαντα Πολυ
νείκην. εις τούτο γαρ φέρει και το τολμας χάριν. εκ
δε τούτου πίστιν και ασφάλειαν εαυτώ περιποιείται ο Χορός
προς τον Κρέοντα, τα συμφέροντα αυτό φθεγγόμενος.
Μίστερον δε απορών εις θεούς αναφέρει το πράγμα , και
δαιμόνιον τέρας φησί την ταφήν. V. 370. Post
ξύνεστι nullam interpunctionem habent Ψ , comma' recentt .
Ibid. Gl. τόλμας : αναιδείας και κακογνωμοσύνης.
„ Inutilis, si temeritati indulgens inhonestis studet.“ HERM .
- V. 371. μήτε μοι αββ . - Ibil. Gl. παρέστιος:
σύνοικος. - V. 372. Gl. ίσον φρονών : όμοιον έμοί.
ομοδίαιτος. V. 373. έρδει] έρθει C.Χ.ψ.g. Gl . τάδ '
έρδει : τα περί της ταφής.
V. 375. τόδε: πώς ] τόδ ' , όπως Erf . In inter
punctiope huius loci Erf. et Hermannum secuti sunt w.d.
Brunckium Γh.g. Matth . Mutationeum autem illam όπως
non opus fuisse, monuit iam Hermannus , „ siquidem saepe
„ rectae interrogandi formae etiam in obliqua oratione ad
„ mittuntur.“ Vide supra ad v. 252 et Doederlin . ad
Oed . Col. p . 374. qui hunc locum attingit . - V. 376 .
„ Propter duplicem negationem , quae verbis nas cidas
γάντιλογήσω inest, ex graeci serinonis indole ουκ ante είναι
138 SYLLOGE V. 377

o ,aut abesse debebat , aut scribi μη ού τήνδ ' είναι. « ERF,

„ Negativa ante cival Erfurdtiuin offendit. Sine causa
,,opinor. Longinus Sect. XXVIII. in. Kai uévtoi xai
απερίφρασις ως ουχ υψηλοποιον, ουδείς άν , oίμαι , διστά
σειεν.Ο SCHAEFER . Non magis Sophocles hic potuit
gouen oủ thudo civoi scribere, quam Latine quisquam diceret :
„ quomodo contra dicam , quo minus haec sit
„ Antigona. Quia verbis πώς αντιλογήσω hoc subest ,,
„ quomodo contendam , recte posuit où. Acuendum
„voce atque erigendum est nomen Antigonae : quomodo
,, contendam , hanc non esse Antigonam . Illud enim
,,vult , Antigonam , non aliam esse. Per linguae leges
5,licebat etiam dici , τήνδε μή είναι Αντιγόνην , sed alio,
„ eoque hic non apto sensu. Id esset enim ; quomodo
„ contendam hanc non esse Antigonam.. Id tum recte
,, diceretur , si alius dixisset, esse Antigonam , idque con
firmans chorus adderet , non habere se , quare non esse
,, contenderet." HERM . Attigit hunc locum etiam Bern
hardy gr . gr . p. 365 .
V. 377. ώ ώ αββ . - Ibid, δύστηνος ) δύστηνε C. -
Ibid.. και] + παΐ nescio quis . - V. 378. τί ποτ';] τι
ποτ' ( ) αβ.β3 ., nullam interpunctionem habent ς. κ, Cete
rum versus ita adornant Herm . et Dind . :
ώ δύστηνος
και δυστήνου πατρός Οιδιπόδα ,
τί ποτ ; ού δή που σε και απιστούσαν
V. 380. βασιλείοις άγουσι L1.H.C D.αββγ . βασιλείοισιν
άγουσι τ.ς.κ.b.fh.h. De codd . suis tacet Brunckius. + βα
σιλείοις απάγουσι Boeckh . * βασιλείοις άξουσι olim h,
** e. Matth .
V. 382. εκείνη τούργον εξειργασμένη (Codd.) L1.H.R,
εκείν ' η τούργον εξειργ . Α.ψ. και εκείνη τούργον η 'ξειργ.
b. et Porson Advers. p . 170. Η b. e. Γh . h. - V. 384,
GI, άψοβρος : οπισθόρμητος. Ibid . δέον ] μέσον
L1.H.R. V. 385. πoία ] ποία Ω . - Ibid. τύχη]
τύχη Φ.R. τύχηι L1 . δίκη ψ. Ibid . προύβην ] προέβη
προύβην .
Φ. εξέβην L. εξέβην H. R. Vide etiam schol . Reisigii
coniecturam , quam supra dedimus , propositam primum in
Schaeferi adnotatione, receperant iam ante e.ſh.h. Elms
leius ad Ηeracl . V. 387. Vulgatam πoία -προύβη τύχη
retinent Matth . et Schueider. Ibid . Gl. ξύμμετρος :
 V. 390 . ADNOTATIONIS. 139

μετρία και συμφέρουσα . ήγουν τι παρά τα πρόσθεν νέον

γέγονε καλόν ;,
V. 387. Gl . ψεύδει: ψευδοποιεί η επελθούσα διάνοια
την πρόσθεν γνώμην. V. 388. oxoà ñ äv D.q.e.h.d.
Cf. Perizon. ad Aelian . V. H. IX, 24. oxorñ noh? 2.
(praeter D.) Ch.w. Bothe. Matth . Gl. oxoan : oùdouws.
- Ibid . nifalv Lj . – V. 389. GI. TÓTE : OTE TÌv tapix
εμήνυον.. V. 390. Tricl. GiveTTE Tò à A A & Trọò , tò
ήκω , τα λοιπά δε διά μέσου . Ρost άλλ' non interpungunt
W. et h . Post ndovñ in 4. punctum . Improbo nunc ,
quod, commate post indé 'posito , ab Hermanni et Schae
feri praeceptis discedendum putaram . Nam quamvis ali
quatenus differunt inter se exempla , quae huc pertinent,
tamen nunc quidem existimo , non ita disputari posse de
hac re , ut comma in quibusdam ponendum esse prorsus
et omnino persuadeas. Exemplis , quae a Schaefero Me
letemat. p . 77. ab Hermanno ad Vig. p . 811. 473 , ab
Elmsleio ad Eur. Med. v. 1035. ad Heracl. v. 481. et ab
Astio , qui parum circumspecte de hac re iudicat ad Plat.
Phaedr. p. 224. , allata sunt , adde S. Elect. 595. 619.
Trach . 552. Ant. 148. 155. Eur. Orest. 715. 1360. P.
+
Phoeniss. 382. 1311. 1775. P. Hippol . 51. 920. Elect.
389. Herod. IX , 27. V , 3. Hom . hymn . in Demet . 69.
Pind. Olymp. I, 55 . Plato Apol, Socr. p. 19. C. 20. C.
Phaedr. p . 228. A. quo loco quae primitus cum in omni
bus tum hoc loco aposiopesis est , non recte suppleta est ad
Vig. p. 473. Mihi hoc potius intelligendum videtur : At
quid hypothetice loquor ? certus sum de hac re , ita enim
te pernovi uti me ipsum . Ad idein illud genus pertinet
etiam aar al Ant. v . 913. Verum id non video, quomodo
huc trahere potuerit Hermannus Philoct. v. 144 sq.
νύν μεν , ίσως γαρ τόπον έσχατιαϊς
προςιδείν εθέλεις όντινα κείται ,
δέρκου θαρσών •
nam quod dicit Vir Summus , comma post uév delendum
esse , quia eadem constructionis ratio esse videatur atque
in particulis årlé -yúo , id puto nemini elucere . Nimi
rum h . l. loquentis ratio praemissa sive inserta est ( cf.
Goeller. ad Thucyd. I , 72. Werfer. Act. philol. Monac.
I. p . 79.) , uti Philoct. v . 603.
εγώ σε τούτ , ίσως γαρ ουκ ακήκοας ,
πάν εκδιδάξω .
140 SYLLOGE αλλά γάρ

Ε. Ηec. 888. Ρ.
νύν δ ', ου γαρ ίησ ' ουρίους πνοάς θεός ,
μένειν ανάγκη .
Ant. ν . 1066. τοιαύτά σου , λυπείς γαρ, ώστε τοξότης
αφήκα θυμώ κ. τ. λ. Hinc explicandus est locus, multun
tentatus, ubi neutiquam lacunam statuo, Philoct. 667. sq .
παρέσται ταύτά σου και θιγγάνειν
και δόντι δούναι κάξεπεύξασθαι βροτών .
αρετής έκατι τώνδ ' επιψαϊσαι μόνον,
ευεργετών γαρ καυτός αυτ έκτησάμην,
ουκ άχθομαι , σ' εδών τε και λαβών φίλον .
Licet tibi haec et contrectare et promiscue
communiterque mecum possidere ; atque te
gloriari , unum ex hominibus virtutis gratia
ea te attrectare benefaciendo enim et ipse
ea mihi comparavi - id non aegre fero , quem
( quoniam te ) simul atque vidi amicum habui.
Tolleretur sane, quoniam o v . 671. mihi quidem ad idúv
trahendum videtur , aliqua incolnimoditas , si pro καξεπεί
ξασθαι legendum statueres και σ έπεύξασθαι aut , si qui
dem praepositio a suo casu dirimni posset , xux ointɛúgu
σθαι βροτών –– μόνον coniiceres, ut sit pro και σ ' επεύ
ξασθαι εκ βροτών μόνον , at potest etiam vulgata
scriptura defendi. Poeta enim , quum primum in animo
habuisset, illud καξεπεύξασθαι coniungere cum παρέσται,
postea paullo aliter inflectit orationem illamque sententiam
refert trahitque ad sequentia verba ούκ άχθομαι , quasi
antea dixerit και σ ' επεύξασθαι cet . Ita autem capienda
esse haec verba, apparet vel ex eo , quod Philoctetes etiam
alibi mirum quantum esse putat, alium quein haec sua
arma contrectare et iis ornatum apud homines apparere .
Conf. v. 942 sq.
τα τόξα μου
ιερά λαβών του Ζηνός Ηρακλέους έχει
και τοϊσιν Αργείοισι φήνασθαι θέλει.
V. 1125 . Sq.
γελά μου χερί πάλλων
ταν εμάν μελέου τροφών ,
ταν ουδείς ποτ' εβάστασεν .
Forsan inde quoque medela petenda sit alii Philoctetae
versui, v. 1429. ubi hanc propono coniecturam :
V. 390 -402 . Α D Ν Ο Τ Α Τ Ι Ο Ν ΙS . 141

τούτο δ' εννοείσ9' , όταν

πορθήτε γαίαν , ευσεβείν τα προς θεούς.
ως τάλλα πάντα δεύτερ' ηγείται πατήρ ,
το , 2
κάν ζώσι κάν θάνωσιν , ουκ απόλλυται.
aut, si repudians correctionem illam où, quam alii iam sua
serunt , propius velis ad librorum scripturam η accedere ,
licebit ita inserta illa verba refingere : ή γαρ ευσέβεια συν
θνήσκει βροτοίς ; Ceterum Latini quoque, quod satis notum,
solent caussales enuntiationes. ita praemittere. Ovid . Me
tam. I, 250.
Talia quaerentes , sibi enim fore cetera curae ,
Rex Superum trepidare vetat.
Ibid. ΙΙΙ , 336 .
At pater omnipotens, neque enim licet irrita cuiquam
Facta Dei fecisse Deo , pro lumine ademto
Scire futura dedit , poenamque levavit honore.
V. 390. Gl. εκτός και παρ' ελπίδας: το εκτός
και το παρά εκ παραλλήλου. Ter respicit haec verba
Eustathius p. 1275, 25. 1932 , 49 , 1959 , 31. Ιbid. ελπί
δας] ελπίδα L1 . prim. C. D. Lemma Rom. - V. 392.
Comma non post ήκω, sed post όρκων habent ψ. Prinus

correxit Mudgius. Ibid . όρκων ] όρκου Η . όρκων L1 .

prim . - Ibid. απώματος ] απώμνητος C. ( c. gl . απογενό
μενος ) Plato p. 896. D. ων ουδέν άπώμoτον . V. 394
κλήρος δ' ενθάδ' cod . S. Scholio in 4. praefixum est
κλήρος ενθάδ ' ουκ έπαλλεν. - V. 395. 9 ' ούρμαιον ψ.
Scholiastam Ven . ad Il. v . 791. notat Lobeckius ad .Phryn,
371. ερμαϊoν hic scriptum invenisse . - V.396 . θέλεις ]
Ρ:
θέλεις L1. - V. 397. ,,ελεύθερος αbsolutus, ut infra A
» , 443. ERF.
V. 399. τρόπω(; ) αββγ . τρόπω( ) s.κ. Delevit inter
punctionem h. Cf. comment. ad v . 2 . V, 400. έπί
στασαι L. idem - e. + h.d. επίστασο Φ.ψ.b.W.
Matth. Bothe. Doederlin . Museo Rhenano II. p. 294. qui
explicat λέγε επίστασθαι . - V. 401. ξυνίης ( Codd. )
S.e.ſh.h.d.w.g. Porson ad Eurip. Orest. v. 141. Buttmann.
gr. gr . Ι . p . 543. not. ξυνίεις (Codd . ) L1.L2.R.ψ. ή ξυ
viais b . quam formam Atticis non usitatam fuisse , docet
Porson . 1.1. Eadem est discrepantia Oed . R. v. 628 .
V. 402. δον L1.L2.A.E.D.T.ψ. είδον C. R. , + ιδεϊν
 }

142 S Y L L O G E. V. 403

Dawesius Miscell . Crit. p. 267. Η ιδών b. + e.fh.h.d.w.

Μatth . -- Ibid . Eustath . ad ΙΙ . α'. p. 148 , 33. Ιστέον δε,
ότι ως εν τώ, Ποίον τον μύθον ειπας , ούτω δοκεί και
παρά Σοφοκλεϊ, εν τώ, δν σύ τον νεκρόν απεϊπας, περιττόν
είναι το άρθρον. Vide etiam schol. et H. Stephan . de
dialect. Αtt . Ρ 178 . - V. 403. άρ ] (Codd. ) ψ.b.h. άρ
.
( superscript. ώς) L1 . ως R.H.S. ( c.gl. ίνα ) D. (c. gl . όν
τως δή) μ . ως ο Β . C. ( c. gl. όντως δή ). - Ibid . Post héyo
punctum habet cod . D. - V. 404. κάπίπληπτος C. c . gl .
κεκρατημένη. - Ibid. ευρέθη αββγγ . ευρέθη Η.τρ.ς.κ.δ.b.fb.g.
Matth . Bothe. Videntur idem habuisse codd . Brunckii.
*
ευρέθη L1. Ξηρέθη Γh. I h.w.d.
V. 405. τοιούτον γάρ ήν R. - V. 406. επηπειλης
μένοι ] ηπειλη in rasura L1. - V. 407. σείραντες ψ. -
id . + ή κατείχετο νέκυς olim h. To Bothe . Postea Er
furdtio adstipulans Herm. citavit Elem . Doct. Metr. p. 119.
Olim hoc adnotaverat : „ Nusquam alibi Sophocles arti
„ culum sic collocat. Saepius quidem apud Sophoclem ar
,, ticulus in praecedente versu , nomen in sequente est, sed
,, semper interiecta aliqua particula ,vel adiectivo: Oed.
Τ . 553. το δε Πάθημ . 995. τό τε Πατρώον αίμα. 1056.
τα δε Ρηθέντα. Οed. C. 265. τό γε Σώμ. 290. τα δε
Μεταξύ τούτου. 577. τα δε κέρδη. Τrach . 383. τα δε
Λαθραϊ ”. Phil. 422. τά γε Κείνων κάκ . Αi . 1015. τα
σά Κράτη. ΕΙ. 619. τα σα Έργ . Αntig. 451. τα σα
Κηρύγματ'. Οed . Col. 351. τα της Οίκοι διαίτης. Phil .
263. δν οι Δισσοι στρατηγοί. « HERM.
V. 408. Comina Bothius non post εύ sed ante hanc
vocem posuit , quae cum καθήμεθα coniungenda sit , coll .
E. Phoen. τ. 1387. ει δε πως προμηθία καθήστο Κάδμου
λαός ασπίδων έπι. V.409 . Artificiosius supra sub finem
adnotationis explicuisse mihi videor vocem υπήνεμοι. Est :
Consedimus in colle, sed eo, qui ea est parte, unde flabat
ventus , non ea , adversus quain flabat. Schneider vertit :
Wir setzten uns von der Höhe (wo der Leichnam lag ),
weg unter den Wind . „Non adverterat Boissonadus, únn
νεμος dici eum, a quo abit ventus , quum interpretatus est,
egregie ventorum flatibus expositos , ita ut odor statim
dissiparetur: ni legendum, inquit , απήνεμοι. « ΗΕRΜ . -
V. 410. απ ' αυτού ] Gl. in cod. C. του σώματος και αφ'
αυτού Dorvill . ad Charit. p. 399. b.Γh. Male Heller.
ad Oed. Col. p. 475. από ingit cum πεφευγότες , coll .
- V. 416. ADNOTATIONIS. 143

E. Orest. ν. 1520. πού ' στίν ούτος , δς πέφευγε τούμών

εκ δόμων ξίφος ; - Ibid. βάλη Φ.L1.R.C. (c . gl. o αρ)
ußByy.d.t.e.h.d.w . Item Gl. in explicatione coniunctivum
habet . βάλοι κ.σ.b.h. Dorville ad Charit . p. 399 .
V. 411. εγερτι κινών ] + εγερσικινών Schneider in
lexico gr. quod prorsus damnandum · esse monuit Erf.
,, Schneiderum si hoc fortasse movit, quod in Rheso alius
,,est potestatis vox . {yeprl, maior Sophoclis esse debet au
„ ctoritas quam eius qui illam fabulam scripsit . Neque
,,aliud mihi notum est verbum, quod ab łyepot incipiat.“
ERF. - 1bid. κινών ] κείνον Η. - V. 412. αφειδήσει Η .
ή αφειδήσαι olim Γh. in Meleteam . p . 85. , iimprobatum dein
ceps ab ipso . Adscribam autem exempla quae addidit
Erf. iis , quae a Schaefero illic allata sunt , quibus vulga
rem illam optativi formam Atticis non inusitatam esse
doceret . αρπαλίσαι Α. Εumen. 981. ενέγκαι S. Trach. 774 .
άλγύναις Oed . R. 446. ελπίσαι Ε. Ηec. 820. παραλύσαι
Alcest. 115. κτίσαι Suppl. 620. σπάσαι ibid. 830. V.
414. Eustath . Π . 9 ' . p. 698 , 26. Ημος δ' ήέλιος μέσον
ουρανόν αμφιβεβήκει και εξής , και παραφράζων Σοφοκλής
φησίν, εν αιθέρι μέσω κατέστη λαμπρός ηλίου κύκλος.
ν. 416. άείρας om . Η . Ibid . Eastathius Il . a .
p. 151 , 19. “ Υγρότης δε ειρήνης και συμβασιν αέρι και
Διι ουκ οίδε ποιεϊν, αλλά μάλιστα μάχην , ως η φύσις τού
πράγματος παριστά συγχέει γάρ μάλλον το περιέχον , και
συγκροτεί την έριν τώ αέρι, την τού αιθέρος αφανίζων
ελαρότητα, και ταϊς κάτωθεν αναθυμιάσεσιν, άχος ουράνιον
κατά την τραγωδίαν γίνεται. Οuae hic scripta sunt , ex
stant etiam apud Eudociam p. 407. et Favorinum in voce
Τυφωέα 1196. Vide etiam Eustathium p . 345 , 41. 1196,
50. De ουράνιον cf. etiam Suid. in v. ανεβόησεν et Βekk .
Anecd . p . 4 , 20. p . 400 , 33. ανεβόησεν ουράνιον
όσον : σημαίνει το υπερβεβηκός μεγέθει, ως και μεχρι τού
ουρανού ήκειν. ουράνιος υαs dem Aether Zukommt , denn
ovpavós heisst zuweilen Aether, die obere Luft E. Hel . 34.“
SOLGER.. Tricl. η σύνταξις. και τότ' εξαίφνης και
τυφώς , οιτος γαρ στροβίλων και καταιγίδος έφορος έστιν ,
αείρας και επάρας σκηπτον και στροβιλώδη άνεμον,
άχος και λύπην ουράνιον και αερώδη, λυπηρός γαρ ημίν
ούτος ο άνεμος , όταν πνεύση, πίμπλησι και γεμίζει το
εκεί πεδίον ύλης πεδιάδος , ήτοι τού εν γή συρφετού ,
αίκίζων και μαστίζων πάσαν φόβης και τρίχωσιν
 144 SYLLOGE V. 418

χθονός , βοτάνας λέγω και δένδρα. Εμεστώθη *) δε πας

ο αήρ, ήγουν **) συν τω πεδίω, και ούτος τού εκ γής συρ
φετού πεπλήρωται. Verba πάσαν αικίζων φόβης ύλης
πεδιάδος affert Eustathius p . 1944 , 49. Triclinius impe
και, ditam constructionem cominentus est , χθονός cum φόβην
coniungens , herbas et arbores ita dici ratus , et πίμπλησι
πεδίον ύλης πεδιάδος connectens . Hoc postreimum eatenus
verum est, ut plena oratio haec putanda sit, nãouv uixi
ζων φόβης ύλης πεδιάδος , πίμπλησιν αυτής πεδίον. Sed
χθονός cohaeret cuum αείρας. « ΗΕRΜ . - V.418. εν δ' ]
ένθ' L1 . έν δ' Hernm . , έν δε videtur per se constare , et
„ simul. Vide ad Elect. 703.“ HERM. – V. 419. „ Turbo
dicitur νόσος , ut apud Αesch. Prometh . 932. tridens γής
τινάκτειρα νόσος. « ERF.

V. 420. De απαλλαγέντος cf. etiam Triclinii verba ad

τ. 105. απαλλαγέντων των προκειμένων. V. 421. πικράς
ή πικρώς olim Bothe. - V. 422. Post φθόγγον plene in
terpungunt αββ. post λέχος autem commate αβ. V. 423 .
Tricl, επειδή το λέχος και το εύνης ταυτόν έστι: λέχος
γαρ εινής , η ευνή έστι και το κενής και το ορφανον
ταυτόν έστι , προς μεν το εύνης το κενής λέγε · προς δε
το λέχος το ορφανόν. μη στίξας δε εις το φθόγγον,
ασυνδέτως την παραβολήν έκφερε, πλανηθείς εκ τού ούτω
δέ· αλλ' . η μεν παραβολή προς το όρνιθος έχει την δύ
Σ ναμιν , μηδεν εμποδιζομένη, τού ούτω δε λείποντας το δε
ούτω δε διά τούτο επέφερεν , ίνα συνδεσμών της εφεξής
εννοίας ποιήση , και έστι ζηλος Ομηρικός .

V.424 . χαύτη ] καυτή cod. Β. ,,Non male id hoc loco

»,legeretur. “ HERM . - V.427. diyàv ¿xqégɛ L1.R. quod
Gaisfordius in lemma Schol . recepit. γρ . διψίαν φέρει L1 .
διψία κόνις ex hoc loco citatur ab Eustathio p . 666 , 57. -
V. 428. GΙ. εύκροτήτου: σφυρηλάτου. - Ibid . χαλκέας
L1.C.D.T.V.R.b.e.th.h. Idem coniecerat Pierson ad Moer.
p . 296. χαλκέως Α.Ε. ψ. - Ibid . άρδην ] ή άρδων Vir
D. in Diar. Class. XXXIII. p. 59. Illud est : alie sublato
μίCe0 . V.429 . Gl. τρισπόνδοισι : μέλιτι , γάλακτι,
οιώνω . Cf. Ηom. Οd. λ. 26. Doederl. ad Oed. Col. .
V. 472.

*) ένεμεστώθη ed . Br . **) ήγουν om . ed. τ. ε.

-V . 446 . A DNOTATIONIS . 145

V. 430. zručīs di86vTES_A.w . Schneider, Bothe,

Boeckh. xņuels idóvtas (Codd.) L1.R.V.P.S. Ibid . ić
μεσθα L1. ιέμεσθα Φ. ψ. νulgo. Λέμεσθα nuper etiam
recepit Herm . conferri iubens L. Dindorfium ad Eur. Suppl.
699. - V. 432. xai tás te L1.S.P.h. xol tús yɛ aßßy. -
Ibid . πρόσθε L1 . πρόσθεν ψ. - V. 433. καθίστατο (1)
aß163.b.w.d. ( ) x. (.) b.e.ſh.g. V.434 . Gl. déos ču o i
γε: ώμολόγει δηλονότι. - V. 437. πάντα ταύθ' ] ταύτα
núvs E.b.e.ſh . ,,Hoc si concinnius dicit Brunckius , mi
„ rum profecto est iudicium . “ HERM . V. 438. régu
XEV Li. 1

1
V. 439. X s ] £is B.C.H. Elmsleius ad Bacch . v. 911.
V.441. x où xanapvoõua. L1. „Ut ad amussim congruat
„ Antigonae responsio interrogationi Creontis, Schaeferus ad
„ Theocriti Idyll. I. v. 68. scribendum suspicatur xoủ xa
,, tapvoõuai tò uń , conferri iubens Porson . ad Euripid .
Orest. v. 581. p . 162. ed. Lips. sec. ubi libri inter oủ
„ XOTéxtava et oùx ånéxtave fluctuant. Sic Aeschyl. S. Th.
5,376 . pro ουκ απαρτίζει Guelf. ου καταρτίζει , quod in
„ Xatagyítai cum Hermanno mutandum ." ERF. Ibid .
и
TÒ un ] tò m sic , littera erasa Lf. + tò un où olim
Herm . retractatum ab ipso ad Vig. p . 800. ++ Erf. „ tò un
„ Schaeferus sic defendit , ut, quemadmodum áovoõual to
9 8gãout sit, nego me fecisse, ita oủx åpvołuai tò
„un doãooi significare dicat, non nego me fecisse."
ERF .

.V. 442, soulcals C. Ibid. 5 ] of B. V. 443 .

OV
συντόμως L1.Η. συντόμως R. σύντομον B.C. Ad σύντομα
male Elmsleius ad Oed. Col, v . 1579. supplendum putat
ønuata. Ceterum post hanc vocem plene interpungunt 4 .
V. 445. dms ] vide ad v. 18. — V. 446. č u qavñ ]
M
έκφανή L1 . Ibid. Quod supra indigitavi de significatione
vocis élhely , id, ut breviter dicam , hoc est. Una tantum
est huius verbi , quod à Mérel (užketów et meditari ,
eiusdem est etymi) descendit, significatio , significat enim
cogitationem (meditationem ) rei futurae. Haec vero cogita
tio et quasi praemeditatio primum potest inesse animo
agentis ; est igitur žuerdov noielv, facturus eram . Tum
Тот , II, K
146 SYLLOGE V. 448
Ι
vero potest illa cogitatio insidere animo eorum , qui non
sunt agentes , tum est illeahev nolīv , exspectandum erat ,
cogitari poterat, eum hoc facturum . Latini in hoc genere
ponunt simplicem Cogitativum , quem vulgo Coniunctivum
dicunt. Sic igitur nostro loco τί δ' ουκ έμελλον είδέναι ;
quidni noverim ? i . e. quidni existimer nosse ? Xenoph.
hist. gr: ΙΙ, 3 , 16. επιτηρών , οπότε Αθηναίοι έμελλον διά
το επιλελοιπέναι τον σίτον άπαντα και τι τις λέγοι ομολογή
Deiv , exspectans id tempus, quo existimabat eventurum
esse, ut Athenienses cett. Exempla elige ex iis , quae con
gessit Passovius . Ad idem genus pertinent ea , ubi idem ,
qui agens est , de suae tanquam alienae actionis eventu
iudicat. II. χ . 356. ουδ ' άρ' έμελλον πείσειν ηon put αυc
ram memet te commoturum esse. Deinde potest illa cogi
tatio ex animo Deorum depromta esse. Tum est , Diï ita
volucrunt , fato constitutum erat, Exempla ex Homero
multa collegit Passovius in lexico. Eur. Med . 1321. où
δ ' ουκ έμελλες , τάμ ’ ατιμάσας λέχη , τερπνόν διάξειν βίο
τον . Αi . 925 . Ex eodem genere sunt exempla ea , ubi
non ad Deos , sed quoniam de una aliqua re sermo est,
ad eos, penes quos illius rei arbitrium est, illa praedesti
natio refertur. ΙΙ. λ '. 700. περί τρίποδος γάρ έμελλον θεύ
σεσθαι i. e. Eleorum auctoritate constitutum erat , ut cett.
Quartum genus est eorum locorun , ubi res futura sub
stitit in cogitatione et meditatione. Tum est cunclaris ,

V. 448. ου γάρ τοι μή L1 . prim. - Ibid . κηρύξας ]

κηρύσσων Clemens Αlex. Strom. p . 585. Oxon. ( p. 493.).
V. 449. 450. ita corrigit Wakefield . Silv. Crit. III , p . 12.
ουδ ' ήν ξύνοικος των κάτω θεών Δίκη , ή τούςδ' εν ανθρώ
ποισιν ώρισαν νόμους. Ibid . Tricl . ξύνοικος των
κάτω θεών δίκη: ήγουν το δίκαιον, όπερ η Περσεφόνη
και ο ΓΠλούτων περί των ζώντων νομίζουσι. *) λέγω δή το
θάπτεσθαι αυτούς θανόντας. - Ibid . τούςδή και τους Erf .
ή τοιούςδ ' nescio quis . Mox εν deest apud Stephanum.
,,toúsdɛbezeichnet nicht insbesondere das Gesetz, die Todten
zu beerdigen , sondern die Gattung der Gesetze überhaupt,
nämlich die Gesetze über Bestattung und Nicht
bestattung. Zeus und Dike , die allein die bindenden
Gesetzgeber in Bestattungssachen sind .“ BOECKH.

*) παρα των ζώντων κομίζουσι ed . τ. 5 .

 -y . 454 . ADNOTATIONIS . 147 .

V. 452. ώστ' άγραπτα ] ώςτ ' έγγραπτα cod . S. ως τάγ

γραπτα (c. gl . τα έγγραπτα , τα τετυπωμένα και νομοθετη
μένα ) cod. C. Vide etiam schol . Εadem scripturae discre
pantia άγραπτα et έγγραπτα est apud Diod. Sicul. 1 , 94.
GI. άγραπτα : τα τετυπωμένα και νενομοθετημένα. παρ '
όσον οι περί της ταφής των νεκρών νόμοι άγραφοί είσιν .
Τον της φύσεως νόμον et τον του Διός θεσμόν observante
Burtono vocat Dio Chrysostomus Orat. LXXX , p . 667.
,,B . C. ed. Morell.“ ERF. Cf. etiam Platon . Criton . 9. 16 .
5 , Scripsi ως τάγραπτα . ως enim nihil - habet offensionis et
,,articulus maiorem vim conciliat dictioni.“ BOECKH .
ν . 453. Tricl. τό θνητόν όντα ή προς τον Κρέοντα
νόει ούτως , ώςτε υπερδραμεϊν και υπερβήναι σε τα
νόμιμα των θεών , όντα θνητόν , τουτέστι κρείττονα των
θεών φανήναι , διά το μή δύνασθαί τινα υπό του σού φό
βου & προστάττουσιν εκείνοι ποιεϊν · ή το θνητόν όντα
αντί του , τινά άνθρωπον , ούτως ώστε υπερδραμεϊν και
υπερβήναι τινα θνητόν όντα τα νόμιμα των θεών δια τον
σον φόβον. κρείττον δε το πρώτον. ,, A sensu huius Ioci
5, Brunckius in versione aberravit , verba θνητόν όνθ ' υπερ
δραμείν , quae manifesto de se dicit Antigona , referens
5 ,ad Creontein . Masculinum singularis numeri adhibetur,
,, ubi de choro feminarum serino est , vel ubi , ut nostro
,,in loco , universe aliquis intelligitur , seu vir , seu femina
„ sit , licet femina nunc innuatur. Vid . Hermann. ad
„ Viger. p . 713. Aúvaofal autem non raro idem significat
„ quod felv.“ ERF . Boeckhius eandem sententiain am
plectitur , quam , ego .
V. 454. ου γάρ τι ] Αpud Ρlutarchum Symp . VΙΙΙ ,
9. p.731 , legitur où uév TOL ( in editt. autem Aia. Bas . oí
μήν τι ) ου γάρ τοι Ρlut . adν. Stoicos p . 1074. - · Ibid .
ye] . o.L1. Ř . Plutarch. Symp. VIII, p. 731. C. Apud
Aristotelem , qui Rhet. I, 13. versumn 454. et 455. et ibid.
c. 15. versum 454. et 456. citat, optimus codex γε , ali
quot edd. vett . Te habent. Tɛ tacite posuit Gataker.'' ad
Antonin. p. 292. b . Plane omissa est haec particula apud
Plutarch . adv. Stoicos p. 1074. E. ye tuentur Schaefer . ad
Theocrit. I , 68. et Herm. „ Schaeferus yɛ defendit: quod
- , quum iure facere videatur , tanto librorum consensui ob
„ temperandum duxi. . Sensus est : 'nam certe non nuper
„,demum hae leges exstitere , sed semper fuerunt.“ HERM .
Tē , quod olim coniecerat Herm . receperunt Erf. ( soll. Arist.
Ran. 726. νύν τε και πρώην ) Matth. - Ibid .. άει ] : αιει
Κ 2
148 SYLLOGE V. 455

Arist. I, 13. at idem I, 15. et Plut. locis citt. cum Soph .

libris åsi . - V. 455. Taõta ] toőto apud Aristot. Rhet.
I , 13. „ Fortasse quo haec suis verbis aptaret.“ HERM .
tróvta apud Plut. p. 1074. Idem vero taõta habet T. II.
p. 731. C. Ibid . xơà où deis Plut. locis citt. Ibid .
pávn ] pávn 4. et Aristot. Rhet. I , 13. égévn Plut.
p. 731. C. pavñ Plut. p . 1074. E. idem apud Aristotelem
Rhet. I , 14. se invenisse et ex illis corrigendum esse mo
net Porson. Adv. p. 171 .
V. 456. To Út w v ] Taït our apud Aristot. Rhet. I,
15. „ Has quod violassem , cuiusvis hominis fastu perterrita,
sane non debui Diis poenas luere.“ BRUNCK . Quae supra
attuli de quodam loquendi usu Graecorum exempla duo
ex oratoribus, iis, adde S. Elect. 1320. Thucyd. I , 33.
Andocid . de myster. p . 2. Steph . et vide Hermannum
Opusc. I. p . 178. de hac re disputantem contra Schaeferi
C Ibid . y
ad Lamb. Bos . Ellips. p . 184. sententiam .
o úx ] { y' oủx L1 . ływy C. D. - Ibid . έμελον aliquot
libri Aristotelis 1. 1. V.458 . čedn ] vide ad v. 18 .
V. 459. 8 & toſ dé tov C. c. gl. ToŰ woouévov.
V. 460. nóofɛ L1. - Ibid . výrº (Codd.) b.e.ſhih , aŭr '.
L1.R.D.W. Gl. aútò : tò npoane fiv .
V.461. „ Innumera in hanc sententiam apud scripto
res antiquos , maximeque Tragicos exstant. Sic Noster
apud Stobaeum Serm. 120.
Θανείν άριστόν έστιν , ή ζην άθλίως .
Aeschylus Prom . 749 .
κρείσσον γάρ εις άπαξ θανείν ,,
ή τάς απάσας ημέρας πάσχειν κακώς.
Euripides Troad . 632...;
τού ζήν δε λυπρώς κρεΐσσόν εστι κατθανείν ..
„;Caesar apud Sallustium in Catil. 51 , 20. in luctu at
w9uue miseriis mortem aerumnarum requiem ,
» non cruciatum esse.“ ERF . Adde Stob . Floril.
CΧΧΙΙ . 497. το μή γάρ είναι κρείσσον ή το ζήν κακώς .
Aesch. Ixione apud Stob. Eth. p. 122. Blov rovnov Ju
vatos Evxhetorepos. Il. XV , 311 . Contraria sententia
invenitur apud Eurip. Iphig. Aul . v. 1259. fq .
μαίνεται δ ' δς εύχεται ,,
θανείν. κακώς ζην κρείσσον ή θανείν καλώς. ,
V. 465. u atpòs oßB . :: Vide Valcken . ad Phoen. p. 6. -
 V.473 . ADNOTATION . 149
IS

Ibid. εσχόμην ] Sic Eustathius ΙΙ . '. p. 529, 18. Το δε

ανασχέσθαι και αυτό καθ ' αυτό πολλάκις λέγεται, ως και
εν τώ , Ανάσχεο κηδoμένη περ . Φράζεται δε και ένα απλό
τητι δίχα προθέσεως έν τε άλλους και εν τώ , εί τον εξ
εμής μητρός θανόντ' αθαπτον έσχόμην • ή και άλλως ήσχά
μην διά τού η . κατά το έμελλον ήμελλον : διεκόνουν διη
zóvour. Probat łozpouny Porson, quem vide praef. ad He
cub. ed . sec. p. ΧΙΧ . et Ite.fh.h. ήνσχόμην A.ψ. ήνσιχόμην
Η . ήνεσχόμην S. idem habet Schol. in explicat. ηισχόμην
L1 . Lemma Rom. ioxóunu R.E.C.T.D. t nvexóuny Pier
son ad Moer. p. 176. tt Brunck . qui confert Arist.
Lysist. ν. 507. ήνεχόμεσθα. Bachmann Anecd . ΙΙ , 360,
15 : ήνη σχόμην: ησχόμην και ήνησχόμην διπλώς δε
αυξάνει , ώςπερ και το γνώρθησα» και ήνειχόμην διπλώς ,
ως και ήνώρθουν.. Legitur ήνειχόμεσθ' A. Agamem. 941 .
vềơ,ỆTo Trach. 276. „Non spernendum est loyouny ,
„ rectius tamen loxóueny, quod praebet Eustathius. Nimi
„ rum cum semel lozóuny in noxóuny, ab Eustathio pro
,,var. lect. adnotatan , degenerasset , inde provenere ista
sportenta , ηισχόμην , ήνσχόμην. 'Ηνεχόμην, φuod Sophocli ,
„ Aristophani et Platoni obtrudere conatur Piersonus ad
„ stipulante Brunckio , mera est barbaries. Vid . Porson ,
,,in Praefat, ad secundam edit. Eur. Hecub. p. XVIII .“
ERF. - V. 466. τοϊς δε] τηςδε βιβ3γγ . - V.467. δρώ
σα] δράσα τ.σ.κ. Ιd esset a διδράσκω. « ERF .

V. 469, γέννημ] In cod. A. adscripta est_gl . φώ

mui , cui superscriptum yévvu ' de quo monet Faehsius :
„ Quid hoo monstrum sibi vult ? Forte interpretationis
caussa additum γήρυμα. Νec lectio φώνημα omnino con
temnenda.“ Ad sententiam cf. simile dictum de Antigona
in Eurip . Antig. fragm . apud Stoebaeum p. 500 , 42. ed .
Gesn . το μωρόν αυτό του πατρός νόση ένι ubi Sivernius
pro αυτό legendum esse coniicit αυτή..
V. 471. TOL om . cod. M. Post toi comma habent 7.5.X.
post φρονήματα αββγ . - V. 472. πίπτειν L1.R.b.e.h.
Brunckius , quia simpliciter dicit : Ald . et Membr. minus
bene πίπτει, videtur in suis codd . πίπτειν invenisse . Quuum
„ neque ex cod. Par. [B ] neque ex Augustano ( neque ex
„ Par. H] adpotata sit scriptura a Brunckii lectione diversa,
,, hos libros infinitivum habere puto .“ HERM . nintel A.W.
Doederlin. spec. ed . Soph . p. 38. Boeckh. - V. 473. Gl .
ad Hoιη . Odyss. α' . 68. sic citat : σίδηρον οπτών εκ του
 150 SYLLOGE ν. 476

πυρός περισκέλλειν (sic) θραυσθέντα και ραγέντά πλείστ' αν

εισίδους. De vote περισκελής vide Lobeck . ad Ai. 648.
Tricl. το περισκελή ή προς το εγκρατέστατον συνα- .
πτέον , ή προς το οπτoν εκ πυρός ούτως · εισίδοις
αν και θεάσαιο τον εγκρατέστατον σίδηρον θραυσθέντα
και ραγέντα πλείστα και κατά πολύ , οπτόν εκ πυρός περι
σκελή , ήτοι άγαν βαφέντα και έντονον γενόμενον.
V. 476. καταρτισθέντας cod . R. καταρτυθέντας,
„verbum hac in re signatum . Themistoclis dictum a Plu
5 ,tarcho refertur : τους τραχυτάτους πόλους , αρίστους ίπ
οπους γίγνεσθαι , όταν ης προςήκει τύχωσι παιδείας και
και καταρτύσεως. « BRUNCK. Plutarch, Vol. Ι . p. 31. D.
*ίππους - προκαταρτύοντες επί τούς αγώνας άγουσιν. Ιdem
p. 38. D. καταρτύη την φύσιν. - Ibid . εκπέλει Ηesy
chius, hunc ipsum fortasse locum respiciens , per CEEOTI
interpretatur. Tricl . εκπέλει: το εκ προς το πέλει,
ήγουν εκπέλει και έξεστιν : ή προς το των πελας συνα
πτέον , ήγουν εκ των πέλας και των συγγενών . V. 477.
Eustathius ΙΙ. α'. p. 55 , 27. Ιστέον δε , ότι εις το νοη
θήναι την δηθεΐσαν Ομηρικήν γνώμην (Κρείσσων γαρ βα
σιλεύς ότε χώσεται ανδρί χέρη ) συντελεί και του Σοφοκλέ
ους το , ουκ εκπέλει φρονεϊν μέγα δς δούλος εστί των πέλας.
V. 481. deest in L1.
V. 482. ή νύν μέν εγώ C. ή νύν και εγώ μέν D.Τ.τ.ό.κ.
ή ήτάρ εγώ μεν Εlmsl . ad Ηeracl. 651. quod cur ei
,,scribendum videatur , equidem non assequor.“ HERM . -
ibid . αύτη L1 . idein + olim h . 1. e.fh.g. Matth. et
nuper h . Elmsleius ad Ηeracl . 651. αυτή ψ.d.w. - V.483 ,
ανατι L1.L2.X.g. Elmsl. Heracl . 651. ανατεί R.ψ.b.Γh.e.h.
Schol . Eurip. Med . 1357. ' Ανατεί : άνευ άτης και βλά
ναβης. γράφεται δε και ανατί παρά Σοφοκλεΐ έν Αντιγόνη.
ERF' . Barnesii est illúd scholion .“ HÉRM . Vide Elmslei.
ad Med . v. 1324 et quae doctissime de horum adverbio
rum terminatione disputarunt Herin . ad Ai. v. 1206. Rei
sig. ad Oed. Col. v. 1638. enarr. apud quos etiam aliorum
auctoritatein excitatam invenies , veluti Blomfield ad A.
Prom . 216. ( 208 ). GΙ . ανατεί : χωρίς βλάβης . Ibid.
κράτη] κράτηι L1 . Tricl. το ταύτα κράτη ή προς την
Αντιγόνην νοητέον ταύτα κράτη, ήγουν ή τοιαύτη ταύτης
υπεροψία. ή προς τον Κρέοντα, ήν ή ταύτα τα κράτη, ήγουν
ή έμή βασιλεία.
V. 484. όμαιμονεστέρας ] Φ.ψ. idem in L1 . sed
ultima littera erasa. Šparoveotépu Margo Turn. b. w.
V. 491 . ADNOTATIONIS . 151

pon d. „ Quod Seidlero placuit genitivum illum probanti,

„ id ego quidem multo aegrius admittam , non solum quia
,,sententia non fit inelior , sed etiam quia obscurior est
„ ista constructio, quam ut cuiquam audienti in mentem
venire possit. Ao non ita haeo construi poetam voluisse,
,,additum nartós monstrat, quod aliter otiosum esset atque
„ inutile. Id ipsum vero nomen quaeque ei adiuncta sunt
,,verba non dubium praebent iudicium , legendum esse
,, Ouatuoveotłod . Nam ut omissis illis recte dixisset, ill .
αδελφής είθ' όμαιμονεστέρας έτι εστίν , quo significasset,
„ sive sororis sive propinquioris etiam , si fieri potest , filia
„est : at quum appellavit propinquiorem quam tota sibi
„domus sua sit , tam ea iracunda oratio est , ut non in
,, matrem , cui non est iratus, sed in filiam , cui est iratus ,
„ dici debuerit. Ex quo patere arbitror , quod dicit et
„ údencñs idem esse atque ell oualuwr, unde inferendum
„erat quaruovegtéga návrov.“ HERM. - V. 485. Schol.
τού παντός ή μιν , ήγουν και πάσης ημϊν συγγενείας , ής
συνοχεύς έστι Ζεύς . η γνησιωτέρας του Ζηνός, όντος πάντα
ημίν.. Ibid . ' E @ xé lov L2 . Eustathius p . 1930 , 30 .
e.lh.h. toxíov L1 ,R ( Codd .) X.w.b. ,, Eoxelov haud dubie
„ rectius est quam ' Eoxlov.“ HERM . „ Èoxelov çam Mus
„ gravio edidi ex Hermanni sententia , quialteram formam
Eoziov certa niti auctoritate negat . “ SEIDL . ad E. Troad .
V, 17. Cf, etiam Neue ad Ai, v . 108. et Elmslei, ad eun
dem versum in Museo Crit. Cantabrig. p. 352, qui šoxelov
itidem praeferunt.
ν . 488. Iunge ίσον έπαιτιώμαι , ab αιτιώμαι et βου
heŪout et toïde Toữ túqov pendet." BOECKH. – V. 490 .
où ' ] ovi H. – Ibid. iný pohov pgavāv ., „ Porphyrius
Quaestion. Ηom. Ι. το επήβολος σημαίνει τον επιτυχή και
και εγκρατή. Citat deinde επήβολον φρενών ex Nostri Alc
„ maeone . Maximus Tyrius dissert. XXIV . ůpetñs łań
„ Bolov.“MUSGR. „ Aeschyl . Prom. 444. poevtõv érinfó
„ ovs.“ ERF . „ Eustathius , qui p . 625 , 37. sine auctore
,, commemorat Poevõv énńpolos, videtur spectavisse locum ,
,,qui est in Alcmaeone, quem ex Porphyrio affert p . 1448,
,,6. (Od . 99 , 27.) De bis expressa rev. Valcken . ad
,, Herodot. III. 25.“ HERM . - V. 491. n eño gai) cion
ofa. R. — Ibid . xl'on & ùs (Codd . ) 4. et Eustathius, qui
ad Od. x . p . 1931 , 8. hunc versum citat, shonais M. (c.
gl. hatpalais hńWeot) C.D. ( uterque c . gl. hafoulais xa
ταλήψεσι) R.μ. Κλοπεύς coniuugo cum πρόσθεν ηρήσθαι,
152 SY L L O GE V. 493

ut constructio sit : ο δε θυμός των εν σκότω μηδέν ορθώς

τεχνωμένων φιλεί πρόσθεν κλοπεύς ηρήσθαι. Mens
„ autem eorum , qui in tenebris pravi aliquid
„moliuntur , solet prius malefica convinci ,
„ i. e . maleficii convinci. Margo Turneb. xhontois, quod
,,bene repudiat H. Stephanus. “ MUSGR . Paullo aliter
vertit H. Stephanus: Mens eorum , qui aliquid sce
leris clam moliuntur , quum alioqui sit illius
occultatrix , solet tamen prius deprehendi ,
i. e : solet vultus eorum , qui scelus moliuntur, certis qui
busdam indiciis detegere mentem et trepidam conscientiam
eorum , qui etc. Huo pertinere videntur hi senarii Menan
drei: Ο συνιστορών αυτώ τι, κάν ή θρασύτατος, Η σύνε
σις αυτόν δειλότατον είναι ποιεί .. Cicero de Finibus I.
Etsi vero impietas molita quippiam est, quamvis occulte
fecerit, nunquam tamen confidet id fore semper occultum ,
Plerumque improborum facta primo suspicio insequitur, de
inde sermo atque fama , tum accusator, tum iudex . Ovid.
Metam. II , 447. Heu quam difficile est crimen non pro
dere vultu . „ Musgravii versio , solet prius malefica con
„vinci , Hermanno improbatur propterea, quia nomina in
„, us ad singula facta 'referantur , veluti yvageús , ( hoc
,,mire dictum .“ BOECKH .] popeús A. Choeph. 756 .
,, payeús S. Aiac. 815. niși multo usu ea invaluerit signi
,, ficatio, qua permanentem aliquem statum denotant, e. g.
„ Gheeus , Baotheus, & qunveús, alia , quibus adnumerari non
„ possit xhoneús , utpote nusquam , nisi h . 1. obvium .“ ERF.
,, Kontús legitur Philoct. v . 77." SCHAEF .
V. 493 — 739. desunt in cod. B. - V. 494. 9 kan ]
θέλει M. θέλοι S. V. 495. Tu ] tl 4. ' ( rì Cant.)
V. 496. Quae supra de usu quodam pronominum dispu
tavimus , cum iis cf. quae Bernhardy gr . gr. p. 310. de å
Se monet .
V.497. ukes H. - V.498 . und aß8. - Ibid . 1pa
ofein 2.b.ſh.d.w. Matth. Allatis supra de optativo locis adde
Lucian. libri de mercede conductis initio : où yào žy ava
γκη μoι η πείρα εγεγένητο , μηδε , ώ θεοί, γένοιτο. - V. 1
499. maí 001 s.x.b. Citat ex hoc versu αφανδάνοντα
Eustath. p. 28, 42. Od. c . p . 1417, 18.
V. 502. τούτοις τούτο] + τούτοις ταύτό Doe
derlin et V. D. in diario class. XXXIII. p. 60. ++ torsda
TOūto Brunck . (,,06 euphoniam ," ) quod improbavit Schaef.

4
 V.512. ADNOTATIONIS. 153

Meletem , p . 133. „ Similibus, quae Schaef, excitavit, lacis

και, adde A. Prometh. 511. οο ταύτα ταύτη Μοίρα πω
τελεσφόρος. « ERF . -- Ibid . ανδάνειν] άνδάνει L1.L2.
L3.H , C.D. ( c. gl . αρέσκει ) -- V. 503. λέγοιτ ] λέγουντ
Η . – 1bid . έγκλείσοι Ω. Eastath. ad Od . α'. p. 1391 , 64 .
“ Ότι δε το σιγών εγκλεισμό λόγου έοικε , δηλοί και Σοφο
κλής είπών , ει μη γλώσσαν έγκλείσοι φόβος. έγκλείση Η .
Η έγκλείσαι Erf. + εγκλείου Schaef. et Vir D. in diario
class , XXXIII, p . 60 . V. 505. δράν om . L1.R.Η.
sed in L1, additum manu sec .
V. 506. μόνη edd . γγ, σοι τούτο μούνη Lemma Rom.
Toid , τώνδε) των C. Post ogãs interrogandisignum
habent ψ . - V. 507. χοϊδε ] χούτοι Η.L1.R.E.C.D.σ.κ.
et nuper h, - Ibid . υπίλλουσιν L1.Η.e , υπείλουσι R. In
Eurip . fragm. Oedip. apud Valken, p. 194. discrepat iti
dem scriptura , ουράν δ ' υπείλλουσ’ (in aliis υπίλλουσ')
υπό λεοντόπουν βάσιν έκαθέζετο . Erotianus : υπείλλει ,
υποστρέφει, ως και Ευριπίδης εν Οιδίποδί φησι , ουράν
υπείλλει υπό λεοντόπουν φύσιν. Gl. υπίλλουσι : συγκλεί
ουσι. Εustath , Od, φ. p .1834, 53. σοι δ ' υπίλλουσι στόμα ,
ήγουν υποβάλλουσι . κλείοντες οία δδαξ εν χείλεσι φύντες.
V, 510. και καταντίον A.αββγ.υ, m.b.e.h.h . και κατά
χθονός S. (superscript. υπέρ ) V.E.G.D.T.γ2.3.τ.σ.κ. [και κατ'
áy fovos y283 .] „ Haec scriptura inepta, male hic positis
,,vocibus, quae ad v. 513. pertinebant.“ BRUNCK . „ Min
„ nime damnaverim xatà XFovós , si quidem Creon recte
„potuit Eteodem sepultum vocare, quum is fuerit ipsius
2,iussu sepultus (cf. v. 23, sq . ) quod contra Polynices in
„ humatus iacebat.“ HERM . V. 511. μιας τε] ή μιάς
γε Ηerm . - Ibid. ταυτού ] του C. - V.512 . δυς σεβή
ηε
( Codd.) C.D.R.τρ.b.e.fh.h. δυσσεβών L1 . δυσσεβεϊ Α.ψ.
Gl. δυσσεβή χάριν : δι ' ών Πολυνείκην θάπτεις. Tricl.
το δυσσεβή προς το εκείνω συναπτέον. *) Erravit
Boecklius p . 49. cum dicit ; die durch Polynikes dem Eteo
cles erwiesene Ungunst wird ( per ůvtippcouv ] eine Gunst
genannt . Immo dativus εκείνω ( Eteocli) pendet a δυσσεβή,
neutiquam a tipās. Ita profecto Hermannus, cuius men
tem mihi quidein non intellexisse videtur Boeckhius, quum

και το δυσσεβεί προς το νω αντί τού • δι' ων Πολυνείκην

εκείνω συναπτίων , το δε εκεί- θάπτεις edd. σ. σ .
* 154 SYLLOG V. 513
E

hunc illo modo interpretatum dicit. - Ibid . τιμάς ] τι

μαΐς L1 . τιμαι R.
V, 513. GΙ. ου μαρτυρήσει ταύθ' : ότι δυσσεβές
ηγείται το θάπτειν με Πολυνείκην. Οι μαρτυρήσει. Sic
Εur. Ηipp. 977. ου μαρτυρήσει μ ' Ίσθμιος Σίνις ποτέ
κτανεϊν εαυτόν. « ERF . - Ibid . ο κατθανών Α.C.ψ.e.fh.h.
και κατά χθονός E.T.D.μ.b. 5,6 κατθανών νέκυς ineptum est,
squum de utroque fratre perinde intelligi possit. At hic
,, significatur Eteocles, cui iusta peracta fuerant, quique
5proinde perspicue designatur his verbis , και κατά χθονός
Συνέκυς . « BRUNCK . Ο κατθανών vera lectio est ,, altera
9,versum anapaesto vitiante. Uter fratrum significetur , e
„ nexu satis apparet. Sic supra v. 94. rõ fovávti de Po
„ lynice.“ ERF. Bọthe Brunckio adstipulatur et pro tom ?
scripsit τάδ ' . Τών κατά χθονός νεκρών mire dictum E.
„ Suppl. 799. de cadaveribus nondum sepultis . “ ERF.
V. 514. εί τοι σφε ψ. b. h. ί ' τε σφε C. εί τι σφε D. R.
[σφ’ R.] V. 515. τι δούλος] τοι δούλος Η. τις άλ
λος D. - V.516 . πορθών γε ( Codd.) αβγ.b.e.h. πορθών
dè L1.R.C.g. Ibid. τήνδε ] την γε (corr . δε) R.
V. 517. και γ ) όδ' ed. Colin . - Ibid. τούτους Φ.L1 .
(cum γρ. τους νόμους ίσους). ψ . (praeter κ.) h.d.w . ίσους
X. pro var. lect. x.b.e.ſh. Bothe, Boeckh . Matth. „ Ser
„ vandam duxi librorum scripturam , cuius interpretatio esse
videtur loovs, ducta ex v. 514.“ HERM . Ibid . ποθεί )
ü
πειθεί D. - V. 518. Tricl . ή προς το αλλά έξωθεν λάμ
βανε το , ουχ υπάρχει νόμος , ούτως· αλλ' ουχ υπάρχει
ο άνθρωπος νόμος , ήγουν ού νενομισμένον εστι λαβείν ίσον
και όμοιον το κακό ή ούτως · αλλ ' ουκ ίσον και όμοιον
υπάρχει και χρηστος άνθρωπος το κακό , ώςτε λαβείν την
αυτήν τιμήν δηλονότι. - Ibid. λαχείο] λαβείν Ε.D. -
Ibid. ίσος L1.A.αββγγ.τ.h.d.w. Bernhardy gr . gr. p. 467..
qui ίσος εστί είimpliciter pro δίκαιός έστι dictum sumit ..
toov R.V.S.E.D.s.x.d.b. Matth .
V. 519. τίς Φ.L1.R.S.Χ.b.e.fh.h. τίς δ ' in ψ. -
Ibid. κάτω 'στίν ( Codd .) X.g. Matth. κατ' εστίν Η . κά
τωθεν varia lect. apud schol . quod receperunt e.h. Bothe.
- Ibid. Gl. ευαγή : αποδεκτά, ευσεβή. - V. 520. ούδ '
όταν L1.b.e.h. ουδ' όταν νulgo. Μox comma post θάνη
non habent αββ . V. 521. Apud Plutarchum de adu
latore ab amico internoscendo p . 53. C. r . 207
 V.531 . ADNOTATIONIS . 155

legitur ου γαρ συνεκθεϊν , άλλα συμφ. έφυ , servatuum Ga

takero ad M. Antoninum , p . 169. D. V. 522. vvv ]
vūv 4 ..
V. 524. Post ' louhvn non interpungunt 4. b. ſh . –
V. 525. Súxovu deißouéva L1.H.R. A.Abby. Schneider.
δάκρυα λειβομένη C. Χ . δάκρυ ’ ειβομένη (Codd.) τρ.τ.σ.κ.
b.e.th.h. Quoniam Schol . φιλάδελφα explicat’ φιλαδέλφως ,
propterea scribendum nunc puto súxou helpouévn , nam de
singulari numero vocis dúxqv cf. Bernhardy gr. gr. p . 58.
Post LeBouévn punctum habent aß.5. %. , colon e. h . et
Valcken. ad É . Hipp. 173. comma reliquae. - V. 526.
VEQ €27 ] Schol. mentionem iniicit alius scripturae vzper.n.
-'Ibid . Post une comma habent y.b.ſh. omitt. Tp.e. h .
Valcken . l. I. Ibid . „Die Blutröthe (uiuotóɛv), hier
Folge der Erhitzung ( v . 490. ) , die das Blut in das Gesicht
getrieben hat , dass es hochroth erscheint , geht aus dersel
ben Schwesterlicbe hervor , aus welcher die Thränen , und
von Schaam oder Unwillen über Nichttheilnahme an der
That kann nicht die Rede seyn .“ BOECKH . Thudichum :
das glühende Gesicht. V. 527.. Postuloyúvat vulgo
commate interpungitur. V. 528. Citat Eustathius Hl. '
p . 768, 40. ob vocem εúññiu .
V. 529. ^ xat' oixoão " L1.R. - Ibid . ireruém
Φ.LA.R.ς. ήφειμένη γ.β3 . Ο εφημένη b . εφημένη legisse
„ videtur antiquus enarrator; et proba est haec lectio. Libri
,, omnes nostri praeferunt iqaluévn , quod non prorsus
„ damnandum , Eurip. Herc, fur. 71 .
οι 9 ' Ηράκλειοι παίδες , ούς υπό πτερούς
σώζω νεοσσούς , όρνις ως οφειμένη.
„Hesych . ú getuévos : xafaluévos, Tanavós. “ BRUNCK .
και,έφειμένη cum Herrmanno unice verum esse puto. υφήσθαι
» ne occurrere quidem recte monuit Bothius. “ ERF.
και Υφειμένη hic non est ταπεινή , ut Brunckio visuum. Ne
„ que enim adiectivo hic , sed participio opus est.“ HERM .
,,Vide notam meam ad E. Herc. fur. 72. _oovis as ÚPEL
uévn. “ MATTHIAE. – V.531. tpbqov D. – Ibid. útu
L1.R.s.to.b.b. útus A.ußByy. Reisig ad Oed. Col. v. 531 .
(p . 267.critt . ) . ubi eadem diversitas est et Elinsleiani codd .
itidem ötu praebent , Bothe (,, quia sequitur pluralis nume
rus énovaotuoas.“ ). Disputavit de hoc versu etiam Bur
gessius ad Dawesií Miscell . Critt. p. 487. Oxon . Saepe
confunduutur hae duae formae , cf. Greg . Corinthi. p . 926 .
156 SYLLOGE V. 533--544 .

Ibid . κάπαναστήσεις D. Post θρόνων tuterrogandi si

gnum habent αβ1. V. 533. ή 'ξομή C. κ.σ. ή 'ξομή
11. Gl. εξομή: απαρνήση μεθ ' όρκου. Ibid . To je
ειδέναι C. L1 . et fere R.
}
V. 537, εγώ κοινωσάμην εine coronide ψ. Sic eaedem
τ. 544. μη θίγες ν. 555. εγώ δόκουν ( sed εγώ δόκουν ed .
G.κ.). - V. 538. κακούς τοίς σοϊσιν] κακoίσι τοίσιν
C.D. unde + xaxoioi gotow Herm . xaxois tons oois Lem
ma Rom, - V. 539. Eustathius Od. β . p . 1444 , 42. Το
δε ενέστακται είρηται μεν εκ μεταφοράς των υγρών , ως
είτις είπη , εί' σοι ενέστακται του πατρικού μέλιτος. Ουκ
έστι δε μακράν κακοζήλου διά το μή προςκείσθαι τι σύ
στοιχον κατά ακολουθίαν τροπής. “ Ομοιον και παρά Σο
φοκλεϊ το , Σύμπλουν εμαυτήν του πάθους ποιουμένη , 8
έστι συγκοινωνόν : ουδ' ενταύθα γαρ κείται θαλασσία τις
λέξις συγγενής προς το σύμπλουν. - V. 540. άδης Η . -
y . 541. φιλoύσιν ου στέργω φίλον D. - Ibid . Post λόγοις
και subaudiendum est μόνον. Τhucyd. Ι . 89. Πάντες γαρ
και αυθημερόν αξιoύσιν ουχ όπως ίσοι, αλλά και πολύ πρώτος
και αυτός έκαστος είναι. Videatur de huius voculae ellipsi Η.
„ Stephanus de Dial. Att. p. 104.“ ERF. Cf. etiam L,
η
Bos. Elips. p. 309. - V.542. το α' ου L1 , ου om. C. -
V.543 . Gl. αγνίσαι : καθοσιώσαι και τιμήσαι . - V. 544 .
μήθ ' Φ.ψ.Γh.h.w. Matth. μή δ ' L1 . μηδ ' Η . idem + Vir
D. in ephem . Ien. *t gid

DE PARTICULIS μήτε , μηδέ.

Dixi supra , quia multum mihi discrepandum esset ab

Hermanni sententia, uberiore quaestione me defensurum esse,
our illo Ioco μήθ' scribendum putareim . Cui quaestioni
quainquam nunc quidem non satis vaco , tamen breviter
quae tuno animo sentiebam , exponam . Quae hic in
disceptationem venit res , tractata ab Elmsleio ad E. Med .
v. 4. Reisigio Coniectan . p. 188. ad Oed . Col. critt. p . 259 .
 ADNOTATIONIS . 157
poi'te, unde

p . 395 . Hermanno ad Medeam Elmsleianam p . 330 fq .

p. 400 sq. est satis difficilis et admodum lubrica universe
disputanti , tum quia magna est in hoo genere enuntia
tionum varietas , tum quia omnis quaestio saepe inde pen
det , quam tu rationem inter oniunctas enuntiationes inter
cedere vel ipsius scriptoris animo informatam fuisse putes,
tùm quia scriptores , ut in aliis saepe , negligentia quadam
inchoatam constructionem omittunt, tum quia in hao ma
xime re pronuntiandi ratio multum habet momenti eaque
saepe compensari potest minus recte conformatae vel ador
natae orationis forma et coniunctio. Nolumus igitur nuno
quidem disputationis nostrae staminalongius repetere, neque
totam quaestionem complecti , sed de nostro maxime loco,
quo tanquam exemplo utemur disputare ita ,, ut quid ad
sententiam verborum referat, utrum uíte an undé scripseris,
doceamus et cur propter illud discrimen pinte praeferen
dum putemus. Equidem sic sentiebam . Té particula est
adiunctiva ; coniunctiva autem in enuntiatis adfirmativis est
nal, in negativis dé , * ) ubi haec particula easdem vices
sustinet , quas in usitata illa particularum uży - S & coniun
ctione habet . Coniungi autem dico coordinata membra ,
adiungi subordinatum , quod tanquam secundarium adiicitur
alteri et saepissime eius explicationi inservit. Hoc si verum
est , consequitur, quo differant otte et oudé. Recte enim
monet Reisigius Coniect. p . 189. enuntiatio alteri adnexa
per simplex o Úte quasi epenthesi quadam adiicitur. Anti
gona igitur si dicit μη θάνης συ κοινά , μηδε ποιού σεαυ
tñs, å un Feyes, tum vetat res duas : noli tu mortem

* ) Satis notum est, quam con iudicabam naturave . En adibam

stantes sint in hoc genere Latini.
Quapropter est cur vehementer
mireris, in Ciceronis Laelio , sex
centies edito, taetrum remansisse
vitium . Legitur ibi $. 65. neque
vero qui non iisdem rebus movetur
et natura consentit, fidus aut
stabilis esse potest. Subsistebam
haec legens , quia tralatiticiùm
latinae grammaticae praeceptum
violatum videbam et reponendum
iam librorum discrepantiam . Hi
suppeditant partim et natura
partim naturaque, natura ', na
turae , naturaeque, et naturae ,
quo egregie illud confirmatum
videbam . Etenim quum semel
obscuratum esset naturave , in
naturae aut natura depravatum ,
deinceps modo ab initio modo
sub finem adsuebatur coniunctio
soloeca illa.
158 SYLLOGE μήτε, μηδέ

oppetere , neve tibi vindica , quod non attigisti : Vetat

fum noriendi pruritum tum alienae laudis vindicationem .
Si dicit unta toloŨ , unum illud vetat , alterum autem ,
quod per epenthesin modo et quasi epexegesin adiicitur,
simul quidem vetatur , at non propter se ipsum , sed quia ,
ut illud prohiberetur , Ismene id committere non debebat.
Multae enim res vetantur , quae per se non sunt vetandae ,
sed vetantur, ne aliud quid inde fiat, quod damnosum
est. Sic mortis poenam subitura erat Ismena, si Anti
gonae culpam partim in se reciperet. Est igitur dictum
illud pro μη συ ποιούσα σεαυτής , και μη έθιγες , θάνης
κοινά. Iain sequentia verba αρκέσω θνησκούσ ' εγώ satis
declarant, Antigonam hoc potissimum vetare , ne morti se
offerat illa , neque vero eam nunc quidem illi invidere
laudis societatem. Sin tu hoc quoque loco Antigonam
existimas carpere velle Ismenam , quod alienam laudem
affectet, tum scribe undé. Vides igitur cardinem rei verti
in eo , quid statuas 'de enuntiationum inter se ratione,
quarum prouti 'alteram aut subiunctam priori aut paralle
lam illi cogitaveris scriptorisve animo informatam statueris,
inde pendet, utrum pntɛ an undé scribendum sit. Quod
autem Hermannus nostro loco unte ita defendi posse ait,
si prius μή pro μήτε dictum statuatur quod haud scio an
Elinsleii refutandi munere inductus affirmet, qui peute post
un soloecum esse antumaverat iure reprehensus ab Her- .
manno et Reisigio- : id improbare debeo. Nam ex animi
sententia amplector Reisigii Coniectan. p. 189. sententiam ,
qui docet eum , qui prius uñte vel otte proferat , aliam
adiungendam enuntiationem meditari. Statim igitur ab
initio animo is designavit res duas proferre , ita ut alterum
non quasi subito et immeditate per epenthesin adiunctum
esse possit. Sunt igitur tum quoque membra parallela
et ita perinde erit utrum μήτε - μήτε an μη – μηδέ
dicas. Iam non diffitemur bene contra Reisigium monuisse
Hermannum , subinde uń -- μήτε pro μήτε μήτε pro
pterea dictum statui posse, quia quum prius uń proferatur,
pronuntiandi ratione significari possit , alterum untɛ se
quuturum esse , ut qui audiat pronuntiata illa aut recte
legerit ipse , idem sentiat, atque si duplex uýta scriptum
sit. Verum enim vero hoc cum dicit Hermannus, nonne
egregie confirmat Reisigii sententiam illam ? Statuit igitur
ipse discrimen esse inter μήτε - μήτε et μή - μήτε , νult
enim pronuntiandi modo eorum , qui talem enuntiationem
 μήτε , μηδε ADNOTATIONIS. 159

legant, animuin demum adverti, hic unmuhte non vul

gari modo dictum esse, sed isto loco pro μήτε - μήτε acci
piendum esse . Pronuntiatio autem non res est separata a
verborum sententia , sed omnis pendet a sententiarum et
enuntiationum ratione. Pronuntiandi igitur modum si Her
mannus dicit tum mutari opus esse , concedit , inter enun
tiationes aliam rationem intercedere si μή- μήτε atque si
Idem autem esse μήτε - μήτε et
μήτε – μήτε scribas.
μή - μηδέ , aperte elucet collatis duobus Antigonae Iocis
v. 203 sq. et v. 28 sq. ubi eadem sententia utroque modo
enuntiatur .
τούτον πόλει τήδ' εκκέκηρύχθαι τάφω
μήτε κτερίζειν , μήτε κωκύσαί τινα .
Πολυνείκου νέκυν
άστοϊσίν φασο εκκεκηρύχθαι το μη
τάφω καλύψαι , μηδέ κωκύσαί τινα.
Cum his cf. etiam E. Troad. 731 .
ούτ ' άν ταφείη παίς , ούτ' οίκτου τύχοι.
Scilicet qui sepelitur non necesse est ut lamentationes
etiain contigerit. Immo sunt res duae. Non placet haec
amplius persequi. Sed tamen afferam quaedam loca Oed .
R. 810 .
μη ξένων έξεστι μηδ' αστών τινά
δόμοις δέχεσθαι , μηδε προςφωνείν τινά . * ) ,
Quo in loco un tanquam bis positum existimari debet.
Αtque μη ξένων - μηδ ' αστών et μη δέχεσθαι - μηδε
προσφωνείν dicta sunt pro μήτε ξένων - μήτε αστών et
μήτε δέχεσθαι μήτε προςφωνείν. Cf. Philoctet . 1319 .
τούτοις ούτε συγγνώμην έχειν
δίκαιόν έστιν , ούτ' έποικτείρειν τινά .
E. Hec. 1165. P. si scriptum est :
1
μηδέν θρασύνου , μηδέ τούς σαυτού κακούς
το θήλυ συνθείς ωδε πάν μέμψη γένος.

* ) Iure offensi sunt editores 1 , 16. τοϊς δ ' αυ δια γήρας κα

his in versibus dativo illo ý. Tu ταλειπομένοις αιχμαλώτοις
confer , quo loco egregie confir προςέταττεν επιμελείσθαι αυ
matur Hermanni ab Erfurdtio al τών , ως μήτε υπό κυνών , μήθ'
lata explicatio , Xenoph. Agesil . υπό λύκων διαφθείροιντο .
160 . SYLLOGE V. 546
1

vetantur itidem res duae , alterum universe , alterum quod

propius pertinebat ad sententiam modo prolatain. Si scri
ptum esset μήτε , tum foret : μηδέν θαρσύνου μεμψόμενος
πάν γένος κ. τ . λ. Notandum quoque puto , quod Eusta
thius ad Od. a' . p . 1694, 7. citans Philoot. v. 771. eum sio
profert : εκόντα μη δ' άκοντα , ήγουν μήτε εκόντα , μήτε
άκοντα. Admodum mira est inconstantia quaedam in
Homeri carminibus . Odyss. β . 82 .
έν9 ' άλλοι μεν πάντες ακήν έσαν , ούτε τις έτλη
1
Τηλέμαχον μύθοισιν αμείψασθαι χαλεπούσιν.
ΙΙ . δ' . 22. ήτοι Αθηναίη ακέων ήν , ουδέ τι είπε .
Illud oŰte defendit Reisigius et recte quidem , Hermannus
contra in oùdè" mutari vult propter alterius dicti similitu
dinem , quo eodem iure' ουδε in ούτε mutandum esse ad
serere poteris. Nihil mutaverim , nam quamquam oüte ex
nostrae logicae praeceptis unum verum videtur, tamen
Homeri suique aevi simplicitas poterat res duas , quarum
altera cum altera fieri pęcesse erat, nihilominus seiungere
et tanquam duas actiones proponere. Id factum est altero
loco , ( cf. etiam Il. I '. 459.) priori “ autem per epenthesin
adiicitur, quod sua sponte consequebatur.
V. 546. λελειμμένη edd. αββ. - V. 547. Κρέονθ ' Η . -
Ibid. Gl. κηδεμών : φροντιστής. τα γάρ αυτού θεσπίσματα
Ν.
περί πλείονος της προς αδελφόν πεποίηκας τιμής.
550. Gl . αλλά νύν : ει και μη πρώην . ibid . σ' έτ
ωφελούμ ( Codd.) ψ.h.g. σ ' επωφελούμ’ Ε.b.e.Γh. σε τ '
ωφελοϊμ ' L1 . C. (in C. litterae τ superscriptum est οι)
V. 551. φθονώ] φρονώ C. - V. 552. GΙ . αμπλάκω
τού σού μόρους αμαρτήσω του συν σοι θανείν. V.
553. έλου β2 34. - V. 554. έπαιρώτοις edd. αγ .
„ Doch nicht mit meiner ungesprochenen Ueber
legung , d . i. aber in meinem Herzen, meinen innern Ge
danken wählt ich allerdings den Tod. Worauf Antigone:
Schön du mit deinen unausgesprochenen Gedan
ken ; doch ich glaubte mit anderen , in Rede und That
übergegangenen , vernünftig zu seyn." BOECKH .
V. 555. συ μεν τοίς L1. prim , Α.ψ.m.h. σύ μέν τοι
L1 . emend. συ μέντοι Η.Χ.μ.b.e.fh. συ μέντ ’ οίου R.
συ μεν θoύ Ε.D.V.Τ. (c. gl. ήγουν άριστα τούτοις προς
ετέθης έν μόνο λόγω, και ουκ εφρόνεις ώςπερ εγώ) συ μεν
9 ' ο C. ( superscript. ή ού) ή σύ μέν τ ' ού b. ( .i. .
συ μέντοι ου καλώς έλεγες). Scholiastam , qui explicat
- V. 561 . A D Ν Ο Τ Α Τ Ι Ο Ν ΙS. 161

σεαυτή καλώς έδόκεις φρονείν, legisse συ μέν σοι recte ad

notavit Martinus. Hoc in textum recepit Bothe ( ,, bene
tu quidem tibi i. e . tua sententia“ ), „ Non male legeretur,
καλώς σύ μέν τούτοις δ ' εγώ δόκουν φρονείν . [ Ideum
nuper proposuit Liscovius.] Sed praestat vulgata. Sunt
„ illi autem non dativi sed ablativi: tu quidem illis , his
„ Qutem ego dictis factisve sapere mihi videbar.“ HÉRM.
Possis etiam coniicere : καλώς σύ μέν 9 ' οίς , τοϊς δ' εγώ
' δόκουν φρονείν , ut hoc sit καλώς τε συ μέν , οίς · τούς
δ ' . εγώ cett . ita ut τε et μέν sibi respondeant , vide ad
ν . 1078. - Ibid . τοϊς δ' Η . v. Χ . β2 β3 . υ. e. Γh. h . τοϊςδ'
cett . edd. vett. et b. V. 556. ,, Vir D. in Diar, class.
,,XXXIII. p.60. ya post võõv inseri vult , quia particulae
,,xoè unv non sequente yè semper novae personae adventum
,, indicent. Perridicula haec vis foret harum particularum .
Aeschylus Pers. 406. και μην παρ ' ημών Περσίδος γλώσ
σης δόθος υπηντίαζε . Αgam. 940. και μην τόδ ' είπε μη
παρά γνώμην εμήν. 1187. και μήν ο χρησμός ουκέτ' εκ
καλυμμάτων έσται δεδορκώς. Choeph. 172. και μήν όδ '
εστί κάρτ ιδείν ομόπτερος. Euumen . 714. και μην βα
ορείαν τήνδ' ομιλίαν χθονός ξύμβουλός είμι μηδαμώς ,
ατιμάσαι. Suppl. 317. και μην Kάνωβον καπί Μέμφιν
Σέκετο.« ΗΕRΜ. - V.556 . Gl. η 'ξαμαρτία : η αποτυ
χία της ταφής. ώςπερ γαρ εγώ" ταύτην ουκ έπραξα , ούτω
και συ ποιήσασα ταύτην και γνωσθείσα , ουδέν πλέον
εποίησας . - V.557. θάρθει D.R. - V.558 . Tricl . τοίς
θανούσιν ωφελεϊν: ου μόνον αιτιατική συντάσσεται
το ωφελώ , αλλά και δοτική , ως ενταύθα. φησί δε και
Αισχύλος :
ως τοϊς θανούσι χρήματ ’ ουδέν ωφελεί *).
Eustath . II. θ'. p. 725, 55. ο δ ' αυτός εν τω · τοϊς θανού
σιν ωφελείν ου συνήθως συνέταξεν.

V. 561. ου γάρ ποτ '] αλλ' ου γαρ habet Plutarchus

Phocione c . I. p.742. A. et de ira cohib . p.460. D. Hinc
fluxit αλλά γαρ apud Gregorium Corinth. 5. ΧΧΙΧ . p . 417.
ubi hi duo versus excitantur. årl ' où yùo probat Boeckh.

* ) Pers. v. 839. ubi pro xon in ωφελώ et Schol , Eurip . ad

ματ ’ legitur πλούτος . Sed χρή Orest . 680 .
qat ' citant etiam Thomas Mag.
Τom . ΙΙ . L
162 SYLLOGE V. 561

-V . 561. ώνας Greg. Corinth . 1.1. - 1bil . ουδ' ως Η . --

Ibid . βλάστη βλαστή Φ.L1.ψ. Ρlut . et Greg. Cor. 1. 1 .
Γh . m . βλαστοί Eustath. II. θ ' . p. 720 , 7. Accentum hic
et v. 900. correxit Schaeferus , ex cuius coniectura βλάστη
scripserunt h.d.w. Martin . Vide Schaef. ad Electr. v. 1061 .
Sicetiam Aesch. Choeph . V. 585. βλάστoυσι pro βλαστούσι
scribendum esse monuit Buttmann . gr. gr. II. p . 91. Αiac .
r . 1305. veteres iam editt. Braotáv habent, quamquam et
hic aliquot codd. βλαστών. GΙ. δς αν βλαστή : ός εκ
γενέσεως εστί. - V. 562. πράσσουσιν L1.S.E.D.T.ψ.
(praeter α) b. πράττουσιν Αld. et Greg. Cor. 1. 1. πράξασιν
Plut. II . cc. Apud Gregor. Corinth . in Mnspto Vossiano,
et ed. Ald . legitur νούς , ουδ ' δς μένει τους καλώς πε
πραγόσιν.

V. 563. σοί γούν ] συ γούν R. και σοι γούν H. L1 .

at in hoc raì per lineam expunctum est. Ibid . συν
Α.Ε.C.T.D.α.h.d. ξυν b.w. - Ibid. κακοίς H. C. (c. gl .
ηι
συν τη αδελφή) b.e.fhw.d. et nuper h. κακoις L1 . κακό
A.αββγ. κακή Ε.D.T.τ.ο.κ. κακή V. Gl . ξυν κακοίς:
ήτοι τη αδελφή. - V. 564. τί γάρ] ου γάρ R. - V.
565. μέν τοι] μέντοι C.b.e.fb.h. μέν σοι L1.A.D.Τ.Η.ψ.
μέν τοι σοι Ε . ή αλλ ' ήδε μέντοι μηδέν Seagerus. Gl.
αλλ' ήδες αλλά μέν τοι μη λέγε, το ή δε. - Ibid . έστ ' ]
έστ ’ ψ.

V. 566. κτανείς R. - Ibid. νυμφια (sine acc . ) L1 . --

V.567. αρώσιμοι L1.R.σ.κ.h.w. αρώσιμαι A.αββγγ. b . In
cod . Livinei hoc est scholion : αρώσιμαι : σημείωσαι το
αρώσιμαι διά [ το ] ω μεγάλου. έoικε δε Αττικόν [είναι .
ούτω γαρ σιδόνα πόλιν ΓΊωνες μεν διά τού ο γράφουσιν,
Αττικοί δε διά τού ω. - Ibid . γύαι ( Codd.) S.P. ( c. gl .
ήγουν μήτραι) γοναι R. γύναι D. ( c . gl . αρουραι , ήγουν
θυγατέρες ) αββγγ.β4. Orta ridetur Martino haec cor
ruptela ex scriptura yviot, quam Moschopulus citat et
Tricl. commemorat ; eadem corruptela invenitur Oed . Col.
V. 58. in ed . Brub. De genere vocis γύαι cf. Elmslei. et
Musgr. ad E. Heraclid . v . 839. Blomfield . in glossar. ad
A. Prometh . v. 377. et huius recensionem Elmsleianam .
Affertur hic versus in Excerptis e cod . Paris. post Gregor.
Cor . p. 677. [vide Bachmanni Anecd . II, 366 , 5. ) ita,
αρώσιμαι γάρ και ατέρων εισί γνώμαι. In Moschopuli Dictt.
Αtt . in v. αρόω sic , αρόσιμοι γαρ και ετέρων εισί γυΐαι
 -V. 577. ' ADNOTATIONIS. 163

Tricl . γύαι: διά το μέτρον εξεβλήθη το 4. ει δε μετά του

ι βούλει γράφειν γυίαι, έστω σοι αντί κοινής συλλαβής.
Pro είσιν] εισί Η. - V.568. ήρμοσμένα] ειρμωσμένα Η .
Gl . ήρμοσμένα : αρμόδια και προςήκοντα. αρμόζειν de
spondere , αρμόζεσθαι desponderi , quod de proco dicitur ,
„qui petit uxorem. Herodot. : δς αρμοσάμενος Τήλυος
θυγατέρα, ψευσθείς δε του γάμου ώχετο. « CAMERAR.
V. 569. υιέσι L3.D.w.d. Lobeck . ad Ρhryn , p. 69. υιέσιν
h. υπάσι ( Codd.) αβγ . υίάσιν e . g. υπάσι ς. κ. δ . 5, Ut
„ epici cur viớor dicere quam viło maluerint apertum est,
,, ita non est obscurum, cur Attici, qui dativos in eoi uno
„ 0 terminatos usurpare solent, non opus habuerint vicou
»,dicere .“ HERM. Gl . ου βούλομαι κακαϊς γυναιξί τους
παϊδας αρμόζειν.

Σ V. 570. Hunc versum tribuunt Antigonae y. Boeckh.

Contra . Ismenae recte L1.C.T.D.τρ.b.e.fh.h. Interpreturn
„ explicatio verborum Tò gòv léxos vix admitti potest, quia
„Ismena hac voce ipsa non usa erat , nec video, quomodo
,,ea alienum sponsum care Haemon dicere potuerit. Iinio
„ Antigona, quae antea dolore depressa conticuerat, Creontis ,
,,conviciis, qui se tanquam pravam feminam notaverat, la
,, cessita amorisque sui memor acerbe exclamat, quanta te,
„ Haemon, pater afficit ignominia, quum puellam a te ama
„ tam ita verborum contumeliis notat. Magnanimitatem
„ aliquam simul prodit eo , quod Haemonis potius quam
,,suum honorem violatum conqueritur.“ BOECKH .-- Ibid .
αίμον edd. αβγδ. αίμων L1.τ.σ.κ.h. Pro φίλταθ' in cod.
H. est φίλτατ'. - V. 571. γε om . C. - V. 572. γόνον ]
μόνον Η . Choro tribuit hunc versuin Boeckh. dicens :
25:Idem enim Ismena iam dixerat v. 566.“ V. 573. Pro
έφυ] εμοί L1 . Η. V. 574. Hunc versum choro tribuit
C. et Boeckh. , Nur dem Chore ist diese unterwürfige
Kälte , die in den Worten liegt , angemessen .“ BOECKH .
Atenim est lamentatio commoti animi , quam deridet dein
ceps Creon .

V.575 . Gl . μη τριβας έτ' : μη αργίας έτι πoίει. -

V. 576. τούδε τάςδε L. prima. et Χ . ubi corrigendum
nonet Elmsleias . τάςδε Η . - Ibid . γυναίκας είναι. conferri
iubet Musgravius etiam Toupium ad Suidam s . v. dunta
λίνωρος. V, 577. μηδ' b . h. μήδ' αββ. Brunckius
tanquam si uń, non undè legatur , ( in errorem inductus
nota aliqua scholiastae ) hunc in modum vertit : mulieres
L 2
 164 SYLLOGE V. 580

istas dehinc libere vagari nequaquam convenit. Cf. etiam

Wakefeld in Silv. Crit. P. 1. p. 34. Gl. μη δ' ανειμέ
νας : μηδ ' ελευθέρας και απολελυμένας, αλλά θεσμίους .

V. 580. „ Prima quinque verba huius carminis posuit

Stobaeus Serim . CΙII . περί ευδαιμονίας . [5. p . 552. Pro
olor ibi cod . Par. A. tis of praebet . ) Ne quis putet, in
„ eptam esse hanc sententiam , ut quae nihil aliud quam
,,felices esse qui non sint infelices dicat, meminerit , ne
gligentius loqui poetam , quia statim explicat, quid intelligi
„ velit. Hoc eniin dicit, felices esse, quibus non acciderit
„ insigne aliquod malum , ut quod soleat infinitam aliorum
afferre malorum copiam . Caeterum versus Erfurdtius
„ ita distinxerat, ut Brunckius, nisi quod vocem yɛveãs
„ quinto versui adiecerat. Quae versuum distinctio etsi
,, talis est, ut nihil in antistropha mutari necesse sit, tamen,
„ qui hoc genus numerorum , quod ex epitritis et dactylico
,,metro compositum est, satis cognitum habeat, non poterit
,,dubitare , quin prava ' sit ista descriptio. Vide Elem.
,, doctr. metr . p. 647. seqq . Itaque restitui distinctionem
versuum eam , quam rectissime Aldina exhibet.“ HERM .
Differt ea a nostra in eo , quod yavɛās tertio versui adie
ctum est. Tricl . ευδαίμονες. ταύτα λέγει ο Χορός διά
το του Λαΐου γένος , ότι ευδαίμονές εισιν , οίς υπήρξεν ο -
βίος και ο της ζωής χρόνος άγευστος και αμέτοχος κα
κών. οίς γάρ αν ανθρώπους σεισθή και ανατροπή και
δυςτυχήση και δόμος θεόθεν και από θεού, ουδέν άτης
και δυστυχίας ελλείπει , έρπον και φερόμενον επί το
πλήθος της αυτών γενεάς. όμοιον ώστε και ώςπερ
οίδμα και κύμα ποντίας αλός, κυλίνδει και ανα
κυκά έν στόνω και ταραχή βυσσόθεν και από βυθού
θένα κελαινήν , ήτοι την εν τω βυθό κεκρυμμένην
κόνιν, την δυςήνεμον και την δυσκόλως υπό των ανέμων
ανατρεπομένην , όταν εν πνοαϊς θρήσσαις και Θρακι
καΐς δυςπνό οις και κακώς και αγρίως πνεούσαις , επί
το έρεβος και το βάθος της αλός δράμη και επέλθη
το κύμαδηλονότι. - V.581 ,σεισθή θεόθεν θεόθεν
σεισθή D.Τ.(το)τ.ς.κ.δ. V. 583. έρπον ] έρπον (su
perscr. ω.) L1 , έρπων Schol. in explicat.
V. 584. όμοιον ώστε] οίόν τε Ρ. - 1bid. ποντί
Σ αις L1, emend. ποντίας αλός Φ.Η.ψ.Χ. Ex scholiastae
autem verbis , quae subiicit , intelligitur , eum ποντίαις
legisse et non habuisse αλός. Ποντίαις legendum esse et
- V. 596. ADNOTATIONIS
.. 165

αλός tanquam glossema , intrusum illud postquam ποντίαις

in rovtias depravatum esset , eiiciendum esse, viderunt
Martinus et Elmsleius in adnotatione ad schol. et in Ad
dendis ad E. Hec , 750. Adsentiuntur Reisig. ad Oed.
Col. p . 351. Critt. Hermannus ( item d.w.g. Matth .) et
Seidlerus , qui retractavit suam , quam olim proposuerat in
Novo Mercurio german . 1804. partic. 3. p. 169. sententiam ,
qua όμοιον eiiciendum esse statuerat .. V. 585. ότ ' αν
Η. - V. 586. όταν Θρήσσησιν αββ.b. όταν Θρήσσησιν
6. Γh , Θρήσσαις όταν (τρ.)τ.σ.κ. ibid. Eustathius ΙΙ. ι .
p. 132 , 28. Το δ ' εξαπίνης ελθεϊν , το σφοδρόν τε δηλοί
της , τραγωδικώς ειπείν , δυσπνόου Θρήσσης πνοής , οι γάρ
ούτω πνέοντες επιπλέον ταράττουσι την θάλασσαν . - Ibid .,
ύφαλον om. (τρ.τ.σ.κ. GΙ. ύφαλον : τα υποκάτω της
αλός. - V.588 . δυςήνεμον τριτ.ς.κ. - V. 589. Lachman
nus p . 151. comma non post δυσάνεμον sed post στόνω
ponendum censet.
V. 591. φθιμένων ] ++ φθιτών h. non secuti sunt
e, d.w. „ ofruévwv aperte debetur correctoribus metricis,
,,in brevi syllaba , cui in strophico longa respondet , hae
„ rentibus. Anceps ubi locum habeat in hoc genere metri,
„ dictum in Elem. doctr. metr. p . 649. Vulgatum illud
„ q9quévwv ineptissime quidam cum oixwv construxerunt.
„ Mortuos fratres intelligi vidit Brunckius : sed quod ver
,, tendo expressit , veteres Labda cidarum domus
,,calamitates vigere video , novis cladibus
„ clades defunctorum excipientibus , non est ab
„Sophocle isto modo dictum . Hoc ille dicit: antiqua
„ Labdacidarum gentis mala video defunctorum
,,malis addita. Resuscitari enim antiqua mala novis , et
„ primi sceleris poenas iterum iterumque renovari.“ HERM.
- V. 593. έρίπει L1 . - V. 594. έχει λύσιν] τι έχει
μίαν λύσιν b. + έχει λύσιν τινά e ( olium ). Nimirum
nesciebant illi , quomodo stropha corrigenda esset, Pro
λύσιν habent λύσις edd. γγ .

V. 595. deest in C. -- Ibid. υπέρ] ύπερ L1. - Ibid.

Tricl . εσχάτας υπέρ ρίζας : εσχάτην διζαν νοεϊ Αντι
γόνην και Ισμήνην. λέγει δε φάος εν τοις δόμοις του
Οιδίποδος ανατείλαι διά το απαλλαγήν γεγονέναι του πολέ
μου, και των πραγμάτων εις κατάστασίν τινα ελθόντων.
V. 596. τέτατο Φ. L. H. R. ψ. + τέτατο το φάος
Schneider .. ++ ετίτατο Δ . e. Γh.3. Μatth . 1 και τέτατο
166 SYLLOGE V. 597

h . olim d.w. Nuperrime Hermannus ex coniectura όπερ

ρίζας έτέτατο φάος in textum recepit , dicens : Εσχάτην
„ gíðav quin filias Oedipi, quae solae superstites sint, dicat,
„non potest dubium esse. At quid his luminis affulsit ?
Nihil profecto , praeterquam ut vita , sed ea misera et
„ luctuosa , fruantur. Non ergo ipsis quidquam laetabile
„ accidit , sed domui Oedipi ex ipsis , quod non penitus
„ gens illa deleta est' atque exstirpata. Itaque únèg signi
„ ficare deberet de , quod nemo non videt quam et mo
„ leste et invenuste dictum esset. At omnia et planissima
sunt et nitidissima , si reponitur όπερ έτέτατο , ut puellae
„ istae ipsae , id quod sunt, supremae propaginis lux in
„ Oedipi domo esse dicantur.“ HERM . Mihi hoo admo
dum quaesitum videtur. Vertit deinde Hermannus haec
sua ita : „ Quod ex harum virginum vita , quae
„ Solae superstites sunt , in Oedipi domo ex
„ Pansum erat lumen , obruunt Dii inferi. “

V. 597. κατ αυ D.τρ.e( olim).h.d.w. Recte κατ'

av Demetrius [ Triclinius] legit.“ CANTER . Vide schol.
xãr" uõ L1 . xat uŭ edd. aßy. 5. x . e . lh. Mattth. Quod su
pra in commentt. monui de scholiastae verbis εάν στίξω
μεν κατ ' αυ νιν , idem nuper protulit Welckerus ; atque
debebam sane supra in ipsis Sophoclis verbis post δόμοις
si minus punctum certe colon ponere , uti fecit Welcke
rus. Quod de particula aŭ dixi, quae copulae vicem
sustineat , id nuper etiam protulit Hermannus. Ibid .
φοινία Φ.L1.R.P.S. φονία ψ. Ibid . θεών φοινία των
Ε.Ε.Γh.

V. 598. κόνις Ω.h.d.w.g. Dorville ad Charit. p. 423 .

† xonis Askewius et Reiskius. 4+ b.ſh.e. Comprobaverunt
Heathius in Addendis et Corrigendis in notis ad So
phoclem , Valckenar, diatribe de Eurip. fragm . c. XXI.
p. 225. Solger. Thudichum , Zehlicke , Welckerus. Quod
supra ( vide not. ad schol.) de scholio ad h. l. monet
Zehlickius , idem adserit Welckerus . Tricl . το δε φοι
νία θεών των νερτέρων άμα κόνις αντί του την
εσχάτην διζαν θερίζει ο " Αιδης. Είκότως δε το κόνις
τεθειται · διότι γαρ εκάλυψεν Αντιγόνη τον αδελφών Πολυ
νείκην κόνει , διά τούτο τεθνήξεσθαι έμελλε. δέον δε ειπείν,
αμά δε νιν , ο δε ασυνδέτως επήγαγε. συναπτε δε και το
κατά προς το αμά , ήτοι καταμή και θερίζει και κατα
βάλλει νιν και αυτήν η κόνις των νερτέρων θεών . ποταπή ;
 V. 598 . ADNOTATIONIS . 1 167

φοινία , ήγουν φόνον αυτή προξενούσα. Quum minime

„ necessarium sit , diis inferis id tribui , quod Oedipi filiae
,,sibi malum contraxerint , praesertim quum id iam indi
,,catum sit his verbis : «ha painel JEūv tis , aliud est,
„ quod recte hic dici apteque cum sequentibus verbis con
„ iungi possit, humatio Polynicis . Seusit aliquid huius
„ rei Triclinius. Eam humationem poeta vocat fụuestum
,,Deorum inferorum pulverem . [ ,,xóviç i. e . pulvis , quem
„ Antigona Polynici iniecerat , pouvia dicitur , quoniam vul
„ nera tegebat, vegtépwr, quia ab his ille pulvis exigebatur.“
STEINBRUECHEL .] Usitatum est enim Graecis ea , quae
„ consecrata sunt inferis , inferorum dicere. Ita Euripides
„ in Oreste 1019. veprépwv nvpās , ubi quum ex eadem
„ fabula v. 123. veprépwv dwonuatu afferre posset Porsonus,
„ attulit tantum veutéquv orégn ex Troad. 1247. Adde
„ Aeschyli Pers. 621. úlí, á qihoi, zoaloi taīsdɛ vepré
καιρων ύμνους επευφημείτε, ubi ne quis ύμνους potius quam
„ Zooloi cum vegtéow iungi velit, et illa Euripidis exem
„ pla prohibent, et quod paullo post dicit Atossa : yuno
και τους δ ' εγώ τιμάς προπέμψω τάςδε νερτέροις θεούς . Vides
„ hic vegtépous faois , ut apud Sophoclem . Nam quum
„ omnis sepulturae atque inferiarum honos maxime ad pla
,,candos deos inferos spectet, saepe nihil refert , utrum
„ mortuus , an dii inferi nominentur. Aperte utrosque
„ comprehendit Aechylus in Supplicibus v. 25. únatoi te
θεοί , και βαρύτιμοι χθόνιοι , θήκας κατέχοντες . Νon
„ enim dii , sed mortui Sýnus xutéyovoLv, ut in Agame
„ mnone est v. 461. oi d ' aŭtoữ nëpi taiyos fúxus ' Theúdos
„ pās ziuoppou xutéyovou .“ HERM . „ Hermann hat die
vermeintlich alte Lesart xóvis wieder in den Text aufge
nommen. Sein Hauptgrund ist, dass viv nicht auf gitus
bezogen werden könne, und alsdann die Metapher , dass
das Licht mit der Sichel abgeschnitten werde , zu kiihn sein
würde. Aber ist es weniger kühn , wenn das Licht mit
Staub bedeckt wird ? Doch VLV muss hier allerdings auf
çiças bezogen werden, und darf es, weil toyutaç dazu ge
hört, und auf diesem Begriffe ein so grosser Nachdruck
liegt , dass in dem bloss umschreibenden Tétato púos únèo
die Form des Substantivs überhört wird . Denn der letzte,
jiber welchem das Licht verbreitet ist , welchen das Licht
bescheint, steht doch bloss für, welcher lebt. [Facit igitur
mecuin Welckerus.] Nun versieht Hermann unter dem
tödtlichen Staub der Todtengötter (funestu's deo
168 S Y L L O GE V.598

rum inferorum pulvis ) die Beerdigung. Der Staub aber

gehört nur dem Leichnam an , eben so wie bei · Euripides
νερτέρων πυρά und νερτέρων στέφη , und nicht dem Gott.
Selbst νερτέρων δωρήματα , welche in den Hades hinabge
spendet werden , gehn nicht den Gott selbst an , und wenn
Aeschylus Pers. 621 bei χοαΐσι ταϊςδε νερτέρων ύμνους
verstehn lässt flv , welchen nemlich diese Spenden und
Hymnen bestimmt werden , so folgt sogleich νερτέροις θεούς
ausdrücklich. Auch sind keineswegs Aesch . Suppl. 25 , wo
schon der Scholiast falsch erklärt, in den Worten üretoi
τε θεοί και βαρύτιμοι χθόνιοι θήκας κατέχοντες Todten
und Todtengötter vermischt , sonderni xFóvioi Inxos xaté
ZOVTES sind die Heroen , an welche , als Inhaber des Lan
des , von den Ankömmlingen das Gebet mitgerichtet wird .
Es ist dieselbe Verbindung wie bei der Spende des Males
( Blomf. ad Agam . 237 ) , die Olympischen Götter , Zeus
eingeschlossen , die Heroen und Zeus Soter , d. i. Schutz
und Wohlfahrt von Gott. Die Bemerkung : Usitatum est
Graecis ea , quae consecrata sunt inferis , inferorum dicere,
kann uns nichts helfen , da Staub der Todten etwas ganz
anders ist , als was ihnen geweiht wird , und die andere:
quúm omnis sepulturae atque inferiarum honos maxiine ad
placandos deos inferos spectet , saepe nihil refert , utruin
mortuus , an dii inferi nominentur , ist entweder viel zu un
bestimmt weit oder, ganz ungegründet. Nicht weniger stösst
man bei der Behauptung hinsichtlich des Zeitworts an: da man
sagen könne , nutquõv Tivos móviv , iniicere alicui pulverem ,
so sei auch recht zu sagen : xóvis tivà xatouă , obruit.
Man rafft den Staub zusammen ; aber nicht die Person.
Diese Lennepsche Art der Etymologie, wonach duāv , sam
meln , von kuu , und abschneiden , und amare , und
vielleicht auch müken ausgemacht eins sind , *) lasse ich

*) Hermanni haec sunt verba : de pulvere sibi manipulatim in

;;'Auāv proprie est multa simul
corripere, quod nos dicimus zu
sammenraffen . Metendi enim
significatus ex eo ortus , quod
in metendo culmi manipulatim
prehensi falce resecantur. l'ñ
sive κόνιν επαμάσθαι iisilatum
iiciendo : vide Dorvill. ad Cha
rit. p. 366. seqi. (422. seqq.)
qui tamen male interpretatus est
Sophoclis verba. Quum xata
uñv tevòs xóvw sit iniicere
alicui pulverem , consenta
neum est, si κόνις τινα καταμάν
V. 598. ADNOTATIONIS . 169

hier billig auf sich beruhen . Das aber ist gewiss, dass
die Griechen bei der Bedeutung mähen nicht an einen Zu
sammenhang des Worts mit zusammenraffen dachten,
so wenig die Tragiker , wenn sie sagten étauñou Sépos
( Blomf. ad Pers. 827 ) und Sophokles in der oben erwähn
ten Stelle gitav laužou , wie Hesiodus Theogon. 181 .
φίλου δ ' από μήδεα πατρός έσσυμένως ήμησε. Dazu ist
das Beiwort goivia , welches zu xóttig so wohl passt, neben
xóvis gezwungen , wie sich auch durch die Vebersetzung
funestus verräth. Aber auch wenn alle diese Schwierig .
keiten nicht wären , so stellt sich der Hermannischen Er
klärung in dem Zusammenhang der von ihm aufgestellten .
Wortbedeutungen ein Hinderniss entgegen , welches so ent
scheidend ist , dass ich nicht weiss , durch welchen Zufall
es seiner eigenen Bemerkung entgangen sein kann. Wenn
wir übersetzen : funestus deorum inferorum pulvis , huma
tio Polynicis, obruit , so kann ja viv nur auf den Poly
nikes bezogen werden , (hoc equidem non video , neque scio,
quomodo id potuerit opponi .) welcher doch offenbar nicht
als der letzte Sprössling gemeint ist, Halten wir aber als
diesen, wie wir müssen , die Antigone fest, so ist noch ein
anderes xóviv zu suppliren , die Bestattung der Antigone
häuft Staub auf sie selbst. [Nou meminit vir_Doctus,
Hermannum longe aliter explicare : „ humatio Polynicis
„ obruit lucem obortam Labdacidarum ultimae proli.“ Sic
certe tunc , nuper aliter , vide supra .] Diess scheint Schnei
der in seiner Ausgabe der Antigone gefühlt zu haben , wenn
er ohne xóvis aufzugeben doch zu der andern Bedeutung
von uuõv in der andern Lesart auõ xómis, zurückkehrt,
so dass der arme Sophokles nun sagen muss : der blutige,
Tod bringende Staub der Todtengötter (geworfen durch An
tigone), also das Staubwerfen der Antigone mäht die An
tigone ab. Triclinius , durch welchen Hermann zu seiner
Erklärung veranlasst worden ist , meinte , durch den Staub
werde auf den Tod der Antigone hingedeutet , als Folge
davon , dass sie den Bruder mit Staub bedeckt hat : die
letzte Wurzel des Geschlechts , Antigone, deckt Staub so
gewiss als sie den Polynikes mit Staub bedeckt hat . Freilich

dicitur , id esse obruere : ut νις, θερίζει και εκκόπτει . ή κα

ex his , quae scholiastes scripsit, lúxten "
verum sit postremum : án ở xóm
 170 S Y L L OG E V. 599

da Antigone nicht einmal genannt ist, so würde xónis als

Anspielung auf sie ein verstandloses Räthsel sein . Solche
Dinge kann ein verständiger Mann wie Triclinius nur dann Ι
vorbringen , wenn ein verzweifelter Eifer, eine falsche Lesart
doch durch irgend etwas aufzulösen , ihm den Sinn umnebelt
hat.“ WELCKER . Ι. 599. Εριννύς γulgo. Nuno
Hermannus quoque iis accedit, qui uno v hanc vocem
scribendam putant, de qua re uberius disputavit.in praef.
ad Ant. p. XIX . sqq.

V. 600. τεάν , Ζεύ , ταν σαν , Ζεύ P.T.D.τ.ό.κ.

3
τάν Ζεϊ S. - Ibid . δύνασιν ( Codd.) Χ.κ.h. δύναμιν L.
δύναμιν H.C.R.V.T.D.σ.δ. - V. 601. υπερβασία A.L.R.
Υγ.σ.δ.h.d. Bothe υπερβασία (Codd. ) Χ . ( explicat enim
per υπερηφανία) α.β.τ.σ.b.e.w. Boeckh. Gl. υπερβασία:
υπερφρόνησις. Ηesych . υπερβασίης, υπερηφανίας. - Ibid..
κατάσχοι A.L1.R.C.D.Τ.Χ.ψ.h. ( Herin . ad. Vig. 729. 818.
ad Aiac. 904.) Reisig . de άν particula p. 133. κατάσχη
E.b.e.lh. Elsmley ad Oed. Col. v. 170. et ad Iphig. Taur.
ν. 210. Ηesych. κατασχεϊν , κατακρατείν et alibi κατέσχες ,
περιεκράτησας.
V. 602: Gl. αίρεϊ : κατισχύει . Ibid . Trici. O
παντογήρως : και πάντας καταβάλλων το γαρ γήρας
ώςπερ καταβολή έστιν , ή και αίδιος. V. 603. ούτ ' ακά
μαντοι θεών H. idem coniecerat Seidler. ούτ' ακάματοι
θεών L1.Χ.d.w.h, qui antistrophicum versum corrigendum
putat . ουδ' ακάματοι θεών Α.C. αββ . probat Lachmann
p . 164. ακάματοί τε θεών T.D.τρ.τ.ό.κ. ή ακάματοι θεών
ου h. Boeckh . και ούτε θεών ακάματοι b. + Bothe + ούτ'
ούν ακάματοι θεοί h . ( epitome metr. S. 467.) * ούτ'
ακάμαντες θεών h. quod antea receperat. Ακάμαντες
,,facile in åxhuatot mutari potuit. Illud monstrare possunt
haec Eustathii verba p. 1053 , 22. ακάμαντα δε Σπερχειόν,
και αντί του αένναον , και ως εί τις είπoι ακάματον , καθά και
Διονύσιος, ακαμάτοιο ρόον φησίν Ωκεανού . Alteriusexen
„ plum est apud Suidam v. exipata , ubi ed. Mediol. in

Sophoclis versu Electrae 164. úxúpar, aliae veteres edd.

και ακάμαντα habent . Ακάμας χρόνος dixit Εuripides Pirith .
fr. 3. Hέλιον ακάμαντα dixit Ηomerus , ut Sophocles,
si simplicius Ioqui voluisset , dicere potuerit ακάμαντος
θεού μήνες . « HERM , και ούτε θεών ακμητοι h. (de metris
p . 317.) Sclaol . ακάματοι μήνες : ουδε αιρούσι ακα
 V.610 . ADNOTATIONIS . 171

τάπαυστοι θεών μήνες. ήγουν ουδ ' υπό χρόνου γηράσκων .

Tricl . ακάματοί τε θεών : ούτω χρή γράφειν , ίν ή
όμοιον τω της αντιστροφής κώλο.
Ibid .
V. 604. μήνες (1) αββ. (5) κ.e.h.w.g. (1) d.
αγήρως δε χρόνω L1 . emend." D.T.τρ.τ.ό.κ. Χ . ad v. 609 .
Schol. minor ( pro var. lect.). Erf. Μatth, αγήρως χρόνω
E. b . sh . αγήρω δε χρόνω Α. C. X. Schol. minor αββ.
h.w.d.g. Bothe (:,quia magis poeticum “ ). Schol. úyneco :
αιδίω, διηνεκεί. γράφεται και αγήρως προς το δυνάστας ,
ήγουν δεσπότης ουχ υπό χρόνου γηράσκων. Tricl. το
αγήρως προς το δυνάστας συναπτε , ήγουν δεσπότης ουκ
υπό χρόνου γηράσκων. V. 606. Gl. μαρμαρό εσ
σαν: φαεινοτάτην.

V, 607. Tricl. προς το μέλλον τέθειται μόνον το

αρκέσει, το γαρ έπειτα έμφασιν ενεστώτος έχει. το δε
νύν προς το πρώην έπειτα εστιν. ή επειδή νύν λέγει τον
λόγον , ουκ εδέησεν αυτώ ενεστώτα χρόνον θείναι , όπερ εί
είποις , το έπειτα αντί του μέλλον νοήσεις, ίν ή το μέλ
λον προς το έπειτα , μέλλοντος μέλλον και χρόνου παρά
τασις. ει δε μή , το πρίν διπλούν νόει , και αντί του νύν,
και αντί του πάλαι. το γάρ νύν και πάλαι του έπειτα πρό
τερόν έστι. το δε τού έπειτα τέ αντί του και αν προς το
επαρκέσει σύναπτε. V. 608. επαρκέσαι S. cum gl,
ήγουν διαμένει η ση δύναμις. Schol. επαρκέσει : λάμ
βανε την επί από του επαρκέσει ενταύθα , ήγουν επί τε το
έπειτα και επί το μέλλον . -

V. 609. Tricl . το νόμος ό δ' ουδέν έρπει ούτω

νόει. όδε ο νόμος , δν επί της αρχής του Διός έφαμεν,
ουδέν και ουδαμώς έρπει και φέρεται πάμπολις και
παγκόσμιος τω βίω των θνητών άτερ και χωρίς άτης, τουτ
έστιν , και περί των θεών έφαμεν , ουκ έστι περί ανθρώ
πως είπεϊν. αλλ' οι μεν απαθείς και άφθαρτοι , οι δε άν
θρωποι θνητοι και παθητικοί. Ibid . ουδέν A.α.π.g
ουδέν νulgo . Ibid . έρπων ] έρπει Ω.Χ.b.g. ή έρπων h.
Η w. h ( olium ). Probat Boeckh. + έρπειν Erf. I h.
+ ουδ ' ενέρπει Lachmann p. 164. * ο δ ' ουδέν έρπει
Bernhardy ad Dionys. p . 902 et gr.gr. p. 310. - V. 610 .
πάμπολις Ω.Χ.d.w. Lachmann p. 164. Boeckh, GΙ. πάμ
πολις : παγκοσμος . + πάμπολυς Μusgrave . + πάμ
πολύ γ Heath. + b.e.sh.h. Matth . + παμπόλι Seidler.,
ut id sit dativus ionicus , quemadmodum únóhe est apud
 172 SYLLOGE V.610

Herod. VIII. 61. H náutrolu sine y Bothe, quia hiatus

ferendus esse videatur. Explicat : Quidvis permagnum
„ i. e. nimium von sine noxa hominibus accidere ait cho
,,rus , velut cum filium procreavit Laius, patrem Oedipus
,,occidit, regnum Thebarum occupavit Eteocles; quae con
,,tra ius fasque et invitis Diis facta omnia improbantur.“
BOTHE. „ Náunolis, quae perantiqua 'menda videtur,
,,si aliquo saltem modo defendenda est , non video aliam
„ rationem , quam ut coniuncta cum { prwv , quod vel legit
„ vel coniecit unus ex scholiastis, verba sic accipiantur:
επαρκέσει νόμος οδ' , ουδέν , έρπων θνατών βιότο πάμ
„nohis , extòs átusi, semper valebit haec lex,
„ usu veniens mortalium vitae per omnes urbes,
„ nihil sine malo. At hoc ad constructionem durum,
„ ad sententiam falsum est. Nam quis sic sine moderatione
„ nihil in vita malo aut culpa vacare dicat ? Tum autem
,,etiam . Túunohis ineptum vocabulum est , quia hic non
„urbes et civitates , sed gentes , familiae , domus respiciun
,, tur. Mihi olim náunoius, quod etiam Musgravio , multa
„ hic mutanti, in mentem venit , scribendum , et haec
verba ουδέν έρπων θνατών βιότο πάμπολυς εκτός άτας
,, ad lovem referendum videbatur , caeteris in parenthesi
„ positis. Sed quae debeat loci sententia esse , non est
„ obscurum , videruntque cum Heathio Brunckius et Er
„ furdtius. Huius scripturam , quae omni ex parte satis
,,facit , recipere non dubitavi. Brunckius , qui Xonel tene
,,bat , plene interpunxit post 68 ' . Ita vero et inconcinna
,,est oratio , et ambiguum manet , utrum znaoxłoel vóuos
2,68% ad praegressa an ad sequentia sit referendum . Ante
Heathium et Brunckium male posita erat plena inter
„ punctio post łnopnéoel, quae rectius certe posita fuisset
„ post nplv, sublata maiore post aiyav interpunctione. Sed
„omnino recte Erfurdtius [qui post 68 ' comma posuit ).
„ Culpa Antigonae commemorata chorus veneratur lovis
,,invictum imperium aeternamque quam tulerit hominibus
„ legem , ut nihil in vita diu culpae expers maneat , spe
,,mentes mortalium ad errorem pelliciente HERM , Soripsit
„ igitur Herm . :

Το τ ' έπειτα , και το μέλλον

hor ,
και το πρίν επαρκέσει
νόμος όδ ' , ουδέν έρπειν
θνατων βιότο πάμπολί γ' εκτός άτας.
V.610. ADNOTATIONIS. 173

νόμος όδ ' ουδέν έρπει θνατών βιότο πάμπολις εκτός

„ ötas. Sio hunc locum edidit Aldus, omnibus, ni fal
,,lor , MSS . consentientibus , et sic lectum interpunctum
,, que interpretatur scholiastes.“ GAISFORD . ,,To 7 ÉTTEL
τα . Aeternitas te includit , vel sufficit tibi , ut sit ÉTTEIT U
jam . Quod, igitur praesens et futurum est , quodque prae
teriit, satis demum est regno tuo . Sed hominum vitae
talis lex , i. e. ratio , nulla venit ; nullae enim civitates
malis carent.“ CAMERAR . Seidlerus explicuit, hominuin
vitae in omnibus civitatibus , i . e. hominibus, ubicunque
vivunt, nihil evenit sine calamitate. De dativo illo . nau
nóde cf. etiam Pind. Pyth . VII , 1. Vocalis ; quae longa
est , Fisch. ad Weller. I , 410.) corripitur ante vocalem.
„ Dies Gesetz , dass keiner frevelnd des Zeus Macht besiegen
kann , wird für alle Zeiten gelten , Unheil bringend dem Leben
der Sterblichen , weil sie eben die Strafe der Götter durch
Uebelthaten'auf sich ziehen ; und zwar äussert dies Gesetz für
den ganzen Staat diese unheilbringende Wir
kung (réunohes fonwv), was eben bei jedem grossen , na
mentlich wie hierin das Staatsleben eingreifenden Vergehen der
Fall ist : denn die Handlung dieser Tragödie erschüttert Kö
nigshaus und Staat.“ BOECKH . „ Revocavi omnium libro
„ rum scripturam náunohıs, diserta scholiastarum auctoritate
„ munitam , mutavique éptei in onwy, quod iidem scholiastae
„praebent. Sensus est : in omne tempus valebit haec lex ,
„,(Iovis potentiain vinci non posse) per omnes urbes mortalibus
„ non accedens nisi cum damno. Verba ουδέν έρπων noli
„ putare male a me coniuncta esse, quum oŭdév aliud quid
„ quam simplex oŭ , quod versione expressi, significare , ab
„Hermanno iam monitum sit. Nimirum oúdèv & ontelv for
,,tius est quam oux dontev, denotatque proprie, nihil pro
„ gredi, nullum gressum facere. Sic Hercules in Sophoclis
Traohin. v. 1007. dicit :
αλλ' εν γέ τοι τόδ' ίστε , κάν το μηδέν ών ,
κάν μηδέν έρπων , την γε δράσασαν τάδε
χειρώσομαι κακ τώνδε..
„ Praeterea attendat velim lector, quam apte poeta verbum
υπάμπολις addiderit praegressis το τ ’ έπειτα και το μέλλον,,
„ XOì TÒ zpív, ita ut et per omne tempus et per omnem terra
„ rum orbem legem illam valere significatum sit.“ WUN
DER . ,, Scribe to PREITA , quod consectarium est.“
REISIG .
 174 SYLLOGE V. 611

V. 611. Tricl. & γαρ δή : αύτη η κατασκευή προς

το νόμος και δ' ου δεν έρπει έστιν , ει και ασαφής εκ
του φανερού δοκεϊ. ούτω γαρ νοείται. ο νόμος και εις τους
θεούς ουκ έστιν εν ανθρώποις · αλλά δυστυχίαις υποπίπτου
σιν . ελπίσι γαρ απατώμενοι , ως , εί τόδε ποιήσαιεν , καλώς
αυτοίς έξει , ποιoύντες εις δυςτυχίας εμπίπτουσιν, και δη και
'Αντιγόνη πέπoνθε. - Ibid . πολύπλακτος C. S. V. cf.
Dorvii. ad Charit. p , 660. p. 604. Lips . ( sio αλίπλακτε pro
αλίπλαγκτε Aiac. v. 695. in cod . S.) Gl. πολύπλαγ
κτος: η πολλούς πλανώσα. - V.612. όνησις ψ . - V.613.
κουφόνων Iunt . 1. - V. 614. έπει ] έρπει Ω. ή προς
έρπει b. ++ Γh . * εύδοντι δ ' ενέρπει Lachmann . p. 164 .
,, Non debebam in Diar. Class. XLII. p . 346. reprehendere
„ eos, qui oùdév cum cidótı iungunt. Nam id necessario faci
,,endum , modo recte se haberet scriptura, quae cum stro
„phico versu noncongruit. Facillima correctio est, oủx el
δότι δ' έρπει. Elegantius autem iungerentur haec cuum
praecedentibus hoc modo : πολλοϊς δ' απάτα κουφονίων
5,ερώτων ούκ είδόσιν έρπει. “ HERM . Gl . εΐδότι δ' ουδέν:
ουδείς οίδεν , και αυτόν καταλήψεται , πρίν βλάβη και πάθει
λυπηρό πόδα τις εμβάλη, προσαρμόση. Ibid. De είδέναι
praeter locos supra laudatos confert Erfurdtius E. Iph . Taur.
477. κουδέν οίδ' ουδείς κακόν . Cic . Cat. Π, 14. - V. 615 .
πόδα ] πόδας Η. - Ibid . προςαύρη ] προςαύση H. Lemma
αιρει άξη
Rom. idem + Lachmann. p. 164. προςαύσηι L1 . προςαρή S.
προσάρη (Codd.) V.τρ.τ.σ.κ.σ.e. προψαύση Α . προςψαύση
( Codd.) αββ . προςπαύση Iunt. 1. προσαρμόση R. ( vide fupra ,
glossam ) † roosaven Seidler. ++ h.w.d.g. Matth . Compro
barunt Buttmann. lexilog. I. p. 82. not. quem vide et Schaef.
ad Greg. Corinth . p . 915. 17posáon recte vidit Seidlerus
mutandum esse in προσαύρη , cuius interpretamentum est
„ Aposyoúon. Incidit in hanc coniecturam Vir Doctissimus,
5quum in Ηesychio legisset_glossas προςαυρίζουσα χερσαία
τροχή et προσαυρών Τ. Π. ε . 1042. item προςηύρετο
,,c. 1046. Itaque non dubitem lexicis addere posavpɛīv.“
SCHAEFER . ,,Similiter apud Nicandrum Ther._763.
„énaúon a scholiasta per åyntau explicatur.“ HERM .
ή προςάψη Μusgr. ή ψαύση b . Η Γh.
V. 616. σοφία βιβ3. Ibid. G. έκ του : έκ τινός
των παλαιών σοφών. - V. 617. Gl. πέφανται : εφάνη ,
εξηνέχθη . Αlia Gl . απεφάνθη , έγνωματεύθη. Afert hunc
versum Εustathius p. 189 , 25. p. 1728 , 22. V. 618.
 - V. 621 . ADNOTATIONIS. 175

Tricl . το κακόν δοκείν εσθλόν : τούτο λέγει διά την

Αντιγόνην δοκούσαν το θανείν ήδιστον.
V. 619. έμμεν Φ. έμμεν ’ A.L.R.ψ. 4 έμεν Vir D.
in ephem. Jen . 1811. no. 18. p . 139. † tõde jèv Elmsley
ad Bacch. 311. et ad Iphig. Taur. v. 414. not. „ Quis
„ ita coercere audeat tragicae poeseos libertatem , ut ei for
„mam non modo lyricis sed etiam epicis usitatissimam
,, formidandam fuisse putet ? Immo si Aeschylus in chori
cis carminibus εσσεται et έσκε , Euripides εούσαν posuit,
„aliquot exemplis vulgare cival in talibus carminibus usur
„ pari ostendendum erat. Hoc loco infinitivum agnoscere
videtur Eustathius p . 453 , 26. κατά γάρ την τραγωδίαν το
και κακόν δοκεί πότ' εσθλόν είναι τώδε , ότω θεός φρένας
άγει προς άτην. « ΗΕRΜ .

V. 618-620. „Qui in scholiis citantur similis sen -

„ tentiae versus , eos servavit etiam Athenagoras in legat.
„ p . 106. ed . Oxon . Eadem sententia expressa est in fragm .
,,Aeschyli apud Plutarch . de audiend. poet. p . 63. ed.
Oxon . Euseb. praepar. evang. lib. 13. c . 3. et Stobaeum
25p. 62. ed . Schow.
θεός μεν αιτίαν φύει βροτοίς ,
όταν κακώσαι δώμα παμπήδην θέλη.
„ item in iambis a Lycurgo c. Leocratem p. 198. R. exci
statis :
όταν γαρ οργή δαιμόνων βλάπτη τινά,
τούτ ' αυτό πρώτον εξαφαιρείται φρενών
τον νούν τον εσθλόν , εις δε την χείρω τρέπει
γνώμην , ίν ' είδη μηδέν ων αμαρτάνει.
„ quos versus Heynius ad Il. IX. 116. comparavit una cum
„ Archilochi fragmento trochaico :
ήμπλακον , και πού τιν ' άλλον ήδ ' άλη κιχήσατο.
,," 41n enim pro arn scribendum ex coni. Hermanni. “
Cf. etiam quae adnotat Reisigius ad Oed. Col. v. 244.
enarrat. p. LXI. „ Haud scio an respexit poeta ad locum
Homericum , qui est in II. 1'. de Ata.“ CAMERAR .
V. 621, πράσσει ] ή πράσσειν b. ti e.Γh. Nil mu
„tandum. Ipsius haec chori verba sunt . “ HERM . Alio
modo tuetur indicativum Lachmannus, quia sit pro xal 8s
πράσσει. Αliain rationem , non admittendarm illaim ex mea
sententia h. l. , adhibet Bernhardy gr . gr. p . 388 . Ibid .
εκτός άτας] άτας εκτός C. - Ibid. ,, όλιγοστόν χρόνον
176 SYLLOGE V. 623
1i

i . e. ολιγοστόν χρόνου , non significat partem exigui tem

,,poris , sed uti nondootóv est ein Vieltheil, ita óheyootók
,, ein Wenigtheil, eines von Wenigen ,, quae et magna et
„ exigua pars esse potest. Hoc loco exigua .“ BOECKH.
V.623. Post γέννημ’ non interpungunt αββ. commate
τ.ς. κ . colon habent Γh . h.g. Ibid . αρ' ] άρ ' ψ . -
V.624. της μελλογάμου νύμφης τάλιδος ] Sic L1.Η. Α .
R.E. C. αββ. Suidas ( omisso is quidem articulo ) 3. ν . τάλις .
Tom . III. p . 427. Tria priora verba omitt. 10.T.D.T.5.x.,
Musgrave . νύμφης om. S.P.D. (in quo νύμφης τοci τάλι
dos pro glossa superscriptum est ) b.e.ſh.h.g. Pollux III, 46 :
η μέλλουσα γαμείσθαι , μελλονύμφη. βέλτιον δε , ως Σο
φοκλής ώνόμασε, της μελλογάμου . ταύτην δε και τά -
λιν λέγει . Vox νύμφης interpretatio est nominis τάλιδος
„ et ex interlineari glossa in textum irrepsit.“ BRUNCK .
Grammaticorum veterum annotatio itidem vocem τάλιδος in
glossematis suspicionem adducit , nam τάλις per νύμφη ex
plicatur apud Zonaram p. 1711. (Τάλις : η νύμφη ) per ή
μελλόγαμος παρθένος apud Ηesychium et Eustath . p. 962,
35. Alio loco p . 699, 26. Eustathius memoriae errore pro
μελλόγαμος citavit μελλόνυμφος , pariter atque Photius , qui
et ipse ista voce explicare videtur vocem τάλις . Ηesych .
Τ . ΙΙ. c . 1342 .: Τάλις. η μελλόγαμος παρθένος , και κα
Tovouoouévn [ i. e . promissa cf. Seidler. ad E. Elect. v . 33.)
τινί» οι δε , γυναίκα γαμετών : οι δε , νύμφην . Vox est
Aeolica : nugatur Eustathius , qui eam a verbo tahów de
ducit , p. 962 , 35. έκ τού ταλάω γίνεται και ταλασίφρων ,
και ταλασιουργείν επί γυναικών , το εμμένειν έργοις και
ταλασία. ίσως δε και η παρά το τραγικό τάλις , τουτέστι
μελλόγαμος παρθένος , μελλονύμφη , ως και αυτή ταλασίαν
ασκούσα . Ιderm p. 699 , 26. ίσως δε και η παρά τω Σο
φοκλεϊ μελλόνυμφος τάλις · τάλαιναν γάρ αυτήν ήρμήνευσαν
τινες , ει και έτεροι όνομα ηλικίας νέας αυτό φασιν. Ρho
tius : Τάλιδος , της μεσογάμου. (1. μελλογάμου. ) ούτως
Αριστοφάνης. Αpud Ρollucern sic , άρ ' αχνύμενος μελλο ,
γάμου τάλιδος et reliqua usque ad finem anapaestorum..
Sed dicit ille ibi de voce μελλονύμφη βέλτιον δε ως Σο
φοκλής ώνόμασε , της μελλογάμου , i. e , ut unus codex ,
βέλτιον της κατά Σοφοκλέα μελλογάμου. Suidas .τάλις ,
τάλιδος . λέγεται παρ' Αιολεύσιν η ονομασθείσα τινι νύμφη .
Καλλίμαχος : Αυτίκα την τάλιν παιδί συν αμφιθαλεϊ . και
Σοφοκλής έν Αντιγόνη : Μελλογάμου νύμφης τάλιδος ήκει.
In Suidae cod. Leid. totum hoc caput omissum esse Mar
 V.641 . ADNOTATIONIS . 177

tinus refert. - V. 625. ομόρον regitur ab αχνύμενος. Pind.

Pyth . VII. epod . 1. τόδε άχνυμαι. Conferri potest ευσε-,
βείς θνήσκοντας ου χαίρουσι E. Hippol . 1354. χαίρω δε
,,Geurvyoûvta Rhes. 391.“ MUSGR. Vide Brunck . ad
Ai. 136. Schaef. ad L. Bos . p . 25. Μatth . gr. gr. β. 414..
V. 626. υπεραλγών ; ] υπεραλγών(.) ψ .
V. 629. λυσσαίνειν D. λυσσαίνων cum γρ. θυμαίνων
L. Verba πατρί λυσσαίνων πάρει affert Eustathius p. 792 ,
35. - V.630 . πανταχή ] S.κ.Γh.w.d.g. πανταχή αββγ.e.h.
nóvg'a xon P. S. „ an me amas, quoquomodo de Antigo
,, na statuero ? « HERM . De πανταχή cf. Αi. 1369. De
μεν cf. Ant. ν. 555. Oed. Col. 1360.
V. 631. Schol. σος είμι : ήγουν το σώ θελήματι
υπείκω, και συ τα βέλτιστα έμοί και λυσιτελούντα διανοού
μενος απευθύνεις . ' Ibid. μοι ) μου L1 . - V. 633.
αξίως έσται] + αξιώσεται Musgrave . - V. 634. μείζον
cod. D. Idem + Musgr. ** Erf. et Elmsley in lemmate
scholii . μείζων Α.Ε.Ο.Τ.ψ.b.fb.h.w.d. Matth. , αξίως iun
sgendum videtur cum φέρεσθαι , quem ita , ut me dignum
o,est , consequar. Tum σού καλώς ηγουμένου non videntur
ex μείζων pendere , sed quum post μείζων addendum esset
τού υπό σού δοκιμασθέντος, hoc admisso adiungitur ,
„ quod eodem redit, quum tu quae via ineunda sit , recte
monstres .«« MATTHIAE. De adverbio αξίως praeterea
confert Erf. Thucyd. IV , 20. μη ραδίως αυτώ πάλιν ούσης
αναχωρήσεως. Ρlat. Symp . Χ , 5. αισχρώς μεν ούν εστί .
Euthyph . I, 13. ορθώς γάρ έστι των νέων επιμεληθήναι .
V. 635. Gl. ναι καλώς λέγεις. ούτω γαρ.
V. 636. Gl. πάντ ' όπισθεν εστάναι: ήγουν κατά
πάντα τη του πατρός ακολουθεϊν γνώμη. έπει δε και ακο
λουθών όπισθεν ίσταται , όπισθεν εστάναι της πατρώας
γνώμης είπεν . Ibid . όπιθεν L1 . V. 639. ανταμύ
νονται L1. γ2. - V. 640. Gl. εξ ίσου πατρί: ώςπερ
ο πατήρ τιμά τον φίλον. ή ώςπερ τον πατέρα τιμώσι.
V. 641. Gl. ανωφέλητα : μη παρέχοντα αυτά ωφέλειαν.
Eustath . II. ί . p. 767 , 30. Το δε "Ίνα μοι λοιγόν αμύνοις,
το τέλος εστί της παιδοποιΐας , ως τούτου χάριν παιδοποιου
μένων , ίνα εν καιρώ έχοιεν λοιγού άμύντορας , και μη
ανωφέλητα , κατά τον ειπόντα , εκφύωσι τέκνα. Ibid .
φυτεύει Φ.L1.R.Η. φιτύει cod. S. Ιdem Idem f Musgravius et
Heathius - b . e. Γh . h. g. Cf. Aiao. 1296. Trách, 312.
Verbuum φιτύειν in vulgarius φυτεύειν fere semper muta
Τom. ΙΙ . M
178 SILLO.GE V.642

„ bant librarii. “ MONK ad Eur. Alc. 305 . Suo in loco

est φυτεύω Iph. Aul. 1164. Pro φύτευμ' Oed. Col. 698.
habet pituu Livin. liber. V. 642. είπης D. M. -
Ibid. nóvovs 2. g. Matth. Ex scholiasta nédas receperunt
eh.d.w. Bothe. GΙ. πόνους : λύπας .
V. 644. νύν C.D.L2.L3.γ.β3. νύν edd. αβ2 . Ibid .
τας φρένας γ' Τ.b.m.e.fh.h. γ' om. L.H.R.ψ. 5,Dubitan
5,dum igitur videatur , an Sophocles προς ηδονής scripserit.
HERM . - V. 645. oύνεκεν βάλης R. oύνεκα βάλης Μ . -
V. 646. γίνεται Η.ψ. - V. 648. άν om . β2β4. Senten
tiam huius versus cum similibus dictis aliorum comparat
Clemens Alex. Strom. VI. p. 746 , 3. ( p. 624. ed . Col.)
V.649 . άλλα πτύσας] αλλ' αποπτύσας C.R.S. Simplex
„ pro composito ủnontuoas. Illud satis defenditur adiectivo
θεόπτυστος : alioqui suspicarer , αποπτύσας δ ' . « ERF.
De πτύειν cf. etiam Lucian, Icarom. 5. 58. πλούτου και
ηδονής καταπτύουσι Arist. Ran. V. 1179. - Ibid. ώςεί
τε ] ωςεί τι δυσμενές ed . Glasgoν. + ως εις τα Schütz . –
V. 650. νυμφεύσειν Α. ψ . h. d. w. Matth . νυμφεύειν Φ.L1 .
R.b.e.fh.g. Ibid . τινι ] τινά C.D.S.R.
V. 653. Gl . ψευδή : εκήρυξα γάρ τον αλόντα θάπτειν
τεθνήξεσθαι. - Ibid. ου καταστήσω] ουκ αποστήσω R.
Ibid . Dativum πόλει a ψευδή suspensum facit Bern
hardy gr . gr . p. 84 . V. 654. Gl . έφυμνείτω : επι
βοάτω, προβαλλέσθω. V. 655. Gl. ξύναιμον : τον
έφορος της συγγενείας . Ibid . δή τάδ' εγγενή (Codd. )
Α . ψ. Bothe. δή τα τ’ εγγενή ( Codd.) Li . R. C. H.S.
(τάτ’ S.) . Η δήτα τάγγενή. Βrunck . δή τα γ εγγενή
e.ſh.h.d.w. Matth . Ibid . Datinum φύσει Graeci scri
„ ptores passim sic usurpant, ut , si omissus esset , neio
,, eum requireret. “ SCHAEF. - V. 656. Post άκοσμα
comma , post θρέψω nullam interpunctionem habent ψ . -
Ibid . Gl. κάρτα τούς: λίαν άκόσμως θρέψω τους έξω
γένους . - Ibid. τούς έξω τούς τ' έξω C. τούς γ' έξω
S.ς.κ. ed . Oxon . 1800. - V. 658. Gl . χρηστός: ήγουν
τα δίκαια ποιών .
V. 659. fq. Supersedeo argumenta afferre ea , quibus
perimoti Erf. et reliqui editt. Γh.d.w.g. et olim etiain Her
mannus vv. 659 — 663. ex Seidleri coniectura transposue
rant, quum vulgatum ordinem supra satis defendisse ridear
et nuper etiam Hermannus, Matthiaei auctoritatem secutus,
eum restituerit. Matthiaei haec sunt verba : „An Seid
 - V.668 . ADNOTATIONIS . 179

„ lerus recte hos versus transposuerit , ego quoque dubito .

„ Nam quod Hermannus, ad transpositionem defendendam
,, dicit, quum Creon, .ut iure a se occidi Antigonam osten
,, dat , hoc utatur argumento , quod is demum bonus civis
„sit, qui se in suos cives severum praebeat, non posse huic
,,illum opponi , qui leges contemnat nec pareat imperium
,,tenentibus: Creon, ut Antigonam iure a se occidi osten
,,dat, non hoc utitur argumento , quod is demum bonus
,, civis sit, qui se in suos severum praebeat, sed illo, quod
„ qui magistratibus non pareat , ut Antigona', malus civis
„ sit. Nam severus in suos esse potest etiam qui neminem
,, ex iis interficit, quando innocentes sunt. Ita igitur pro
,,cedit ratiocinatio : Ne quis mihi generis propinquitatem
,,obiiciat, quasi idcirco Antigonae parcere debeam , quod
„Inihi genere propinqua sit. Immo, qui in suos severas est,
„ quum deliquerunt, is bonus et iustus est. Deliquit vero
„ Antigona : nam edictis regiis non paruit , quod deinde ad
,, totum genus refertur , quum proprie de Antigona valeat.
„ Ita versus 661. 662. ( ed. Br.) non nisi ad diluendum id,
„ quod pro Antigona dici possit , valent; vera caussa cur
„ Antigona supplicio afficienda sit, continetur versibus 663.
,, fq. ad universum genus relatis iis , quae proprie ad An
,, tigonam pertinebant. Itaque nec is , qui leges contemnit,
,,opponitur ei , qui se in suos severum praebet. MATTH .
Vulgatum ordinemn defenderunt etiam Passovius in Diar.
len . a. 1810. m . April, n . 84. p . 66. fq. Doederlin . specim .
ed. Soph. p . 31. fq., qui toūtov v. 668. Br . ad v. 661 .
respicere putat, Solgerus in versione german . T. I. p . 255 .
Benedictus Observ. p . 123. qui v. 665. legendum putat
εύτ ' άν άρχεσθαι θέλει.. Reposuit etiam vulg. ord.
Schneiderus.
V. 660. Tois xpat....Ook vosi L1 . prima. – V. 662 .
Gl. otń Deta : äozovta fuvtñ. – V.663. Cf. Diod . Sicul.
ΧΙΙ. 16. προςέταξε γαρ [Χαρώνδας Καταναίος ] εκ παντός
τρόπου πείθεσθαι τω νόμω, κάν ή παντελώς κακώς γεγραμ
μένον.. - V. 663. ouixoà ] + mixpà Eldikius, quod
probat Boissonadus . V. 664. Gi. ToūTOV Tòv v doa :
τον κλύοντα του υπό της πόλεως σταθέντος άρχοντος..

V.668. dè H. L1 . (superse . yag) Stobaeus Serm . XLIII.

nepi nohitelaç p. 250. T. 43. 26. ubi hunc versum citat,
yào vulgo . Nuper dé reposuit etiam Hermannus. Apud
Stobaeum legitur poti xaxóv. Attigit hunc versum Bern
M 2
180 . SYLLOGE V. 669

hardy gr. gr. p . 487 . V. 669. 7 6 4 4 4 : A.E.C.T.p.b.h.

nóhes 9 L1 . rom . M.D.e.ſh.g. Matth . Bothe. Ibid .

Post őlavou punctum habent aßs. - Ibid. 6 8' ] M8 Li .
P. ñ M. V. 670. oixov M. Ibid . ] VdeL1.
s ' M. Ibid . ovuuáxnı L1. Si supra praetereundo
proposui ovupáxn , , non debebis hanc formam femininam
simpliciter damnare , quum haec quaestio nondum sit ad
liquidum perducta . Vide de his formis Lobeck. ad Ai ,
v. 175. p. 244. Porson . praef. ad Hec. p . XI. et ad
Med. V. 822. Hermann . ad Med , Elinsleianam v. 808 .
p . 376. Lips. Iacobs. in Actis philol. Monac. I, 2 , p . 149 .
Poppo in censura gr. gr. Matthiaei in Diar. Ienens . 1826 .
no. 173 . Ibid . „ dopòs non cum Musgravio a tpotés,
„sed a páxn regi puto .' Eurip. Erechth . fr. I. v. 29. oủx
„ ův VIV TEÉTTEJ TŁOV eis uóynv dopós. “ ERF. „ Mihi hic
,, aptius videtur dopòs cum toonus coniungi. Hostilia arma
,,proelio fugata quum solvi dicit, amitti indicat victoriam,
hoste ex fuga se colligente , et in victores duci non pa
„ rentes impetum dante .“ HERM. Erfurdtii rationem
probat Boeckhius. V. 671. Gl. xat adónyvvot : Eal
φνης ποιεϊ . Quod supra diximus lacrymas saepe ex
fonte promanantes dici, de ea re vide plura exempla apud
Porson. ad E. Phoen . 381 . Ibid . Gi. . 9ovu évov :
αρχομένων ορθώς.. „ Die sich lenken und gleichsam zu
rechtsetzen lassen .“ BOECKH . „ Zehlickius , qui multum
„ operae impendit, ut opfovulvovs victores dici ostenderet,
„ non meminerat ex quo fonte hausisset Sophocles . Ho
„ merus Iliad . V. 531. XV . 563. aidouévov Návšpār
Théoves cool nè négavtal.“ HERM. Attulit hunc versum
iain scholiastes. V.672. Gl. t à noua à : xat, nohý.
Ibid . πιθαρχία L1.D. Gl . πειθαρχία : η προς τον άρ
χονταυπακοή..
V. 673. Gl. τοϊς κοσμουμένοις : τοϊς κοσμίως
doxouévois. Quam supra proposui huius vocis explicatio
nem alteram , eandem videtur hodie amplecti Hermannus,
qui nuper' adnotaverit : „ xóquoi dicuntur Cretensium ma
„ gistratus, quorum munere fungi, xogueñv. Vide Valcken .
,, ad Theocr. Adoniaz . p . 272. Iq. Koqueio foi vereor ut
,,activo significatu accipi possit : videtur potius , ut paullo
„ante opfovuévwv, de iis dictum , qui, quod agunt,
„ xoqulws i. e. recte gerunt , atque uti decet. Contrarium
,, est axoquelv v. 726.“ HERM . - V. 673. Affert hunc
 –V. 677. ADNOTATIONIS . 181

versum propter pluralein αμυντέα Eustath. p. 59, 28. φίλα,

Αττικώς, αντί ενικού του , φίλον. ως και παρά Σοφοκλεί,
ούτως αμυντέα εστί τοίς κοσμουμένοις , αντί του αμυντέον.
Conf . Ι. ι . p. 759 , 38 . V, 674. γυναικός] Lege
και γυναικών ex versu 680. [ v. 676. ] et Eustathio p. 759, 39. «
PORSON Advers . p. 172. 5, Non hunc Sophoclis versum
sed Aristophanis Lysist. ν. 450. ου γυναικών ουδέποτ' έσ9 '
ησσητέα ημϊν respexisse videtur Eustathius , quum ου γυ
ναικών ησσητέα attulit. Tanto minus obsequendum putavi
Porsono . Ut v. 676. γυναικών , ita hio γυναικός praestat.
Hic enim Haemonem , ne Antigonae amore vinci se patia
' tur, , monet : illio universe dicit, turpe esse nulierum amori
succumbere. « - V , 676. γυναικών] γυναικός D.

V. 677. και εκλέμμεθα] κεκλίμεθα S.R.C.D. ( o . gl .

κατετράπημεν τού λελογισμένου) (In cod . S. gl. τον νούν
παρετράπημεν.) κεκλήμεθα L1 . quod iderm ducit ad κεκλί
usta. Scholiastam legisse xexhéuuefu apparet ex eo , quia
explicat σεσυλώμεθα. Gaisfordius igitur non debebat Hu
ctuare de leminate , dedit enim κεκλ μεθα. Moscliopulus
legit κεκλίμεθα , nam in dict. Αtt . post ν. κλίδων liaec
scripsit : λέγει μεν και κανών ότι παραλήγουσαν την αυτήν
έχει και παρακείμενος το μέλλονιι, αλλ' επί τού κεκλίμεθα
τούτο ου διασώζεται . παντάπασι γαρ δήλον όν εκ του
κλινω μέλλοντος τούτο κλινόμενον , και δη την παραλήγου
σαν συστέλλει, ότι τα αμετάβολα τηρούσα η πέμπτη συνε
σταλμένην έχει την παραλήγουσαν, και εξακολουθείν και παρα
κείμενος βούλεται, ενταύθα μακρόν εύρηται , και δήλον εκ
τού , ημίν μεν, ει μη τω χρόνω κεκλίμεθα , παρά
Σοφοκλεϊ. Miror neminem adhuc coniecisse βεβλέμμεθα
scil. τον νούν. Sic iam Homerica poesis verbo βλάπτειν
,, utitur. Hesiodus Theog. ν . 88. 8. λαούς βλαπτομένοις .
„ quod recte interpretatur Heynius p . 146. Wolf. Theognis
ν. 223. Brunck . κεϊνός γ' άφρων εστί, νόου βεβλαμμένος
έσθλού. Conf. H. Stephan . ad Moschum p. 278. Harl.
„ Facillimam esse mutationem , non negabunt palaeographiae
„ periti. V. not. ad Dionys. Hal. de Comp. Verb . p . 309.
Sic confiasa βάπτειν et κάμπτειν in Apollon. Rhod . Ι. ν .
5183. βλέπειν et κλέπτειν in Dionys. Hal . Arte Rhetor.
„ p. 292. Reisk. Sed quamvis facilis sit mutatio, vulgatam
„ tamen loco non moveam . Infra ν. 1218. ή θεοίσι κλέ
πτομαι . Οuod scholiastes interpretatur ή απατώμαι υπό
των θεών. « SCHAEF . „Nisi aelate minus intelligimus,
182 S Y L L O GE V. 678

nisi tempus nos fallit.“ CAMERAR . ,, Simillimus est locus

„ Euripideus, Phoen . 500. et 501. ubi Chorus sic :
έμοι μέν, ει και μη καθ' “Ελλήνων χθόνα
τετράμμεθ , αλλ' ούν ξυνετά μοι δοκεϊς λέγειν.
„Eum ex nostro fuisse derivatum non dubitat Valckenarius ;
, nam aliquot annis ante actam esse Sophoclis Antigonam ,
„ quam Euripidis committerentur Phoenissae." ERF.- V.
678. φρονούντος D. - Ibid . λέγεις] λέγειν edd. ββ2β4u.σ.
Ibid . „ Durior verborum collocatio , quam mirum est
και ,cur non ita mollire maluerit : δοκείς φρονούντως ών λέγεις
λέγειν πέρι . ΗΕRΜ .
V. 679. θεοί μέν φύoυσιν L2. θεοί φύoυσιν cett .
„ Non apparet, quid hoc ad argumentum vel occasionem
,, faciat. Satis commode sequeretur : Ergo nec super
,,bia efferri aequum est , qui alium erroris con
„ vincit, nec angi, qui convincitur. Verum hoc
,, fortasse Sophocles consulto reticuit, ut non satis pro
,,Haemonis ingenio verecundum .“ MUSGR . Tricl. faol
φύoυσιν: τούτο λέγει, διότι προϊών μέλλει ειπείν , ως
άνομον ηγείται η πόλις το σον κατά της παιδός θέσπισμα,
ωςανεί λέγων , ως επειδή το φρονείν θεόθεν ανθρώπους ,
λόγον αν έχοι και την πόλιν καλώς λέγειν . V. 680 .
κτ
χρημάτων ] κτημάτων H. χρημάτων L1 . Quam equi
dem supra veram iudicaveram scripturam , xtnuórwv, eam
nuper Herinannus in textum recepit. Praeter v . 1032. cf.
etian T. 698. et Oed. R. V. 549 . Ad sententiain cf.
Crobylum apud Athenaeum p . 429. E. et Hom. Il. XIII,
730. - Ibid. όσσ' έστι L1. - Ibid . υπέρτερον L3. -
V.681. λέγεις ) λέγηις L. λέγης R. - V. 682. ούτ' άν]
ότ’ άν R. - Ibid. μητ ] ούτ' C.
V. 683. „ Inepte vulgo zuteow , quod vel ex yatépws
vel ex χατέρα [id coniecit etiain Μusgravius et probat
Vir D. in Diar. class . XXXIII. p . 62. ] corruptum est.
„ Illud habuit scholiastes ideoque praetuli. Sic etiam Eur.
5,Suppl . V. 573. legendum : πολλούς έτλην δή χατέρως άλ
λους πόνους. « ERF . Nuper id cum Erfurdtio recepit
etiain Hermannus, qui monet : „ dativo si usus esset poeta,
dixisset potius και άλλω , Sc . καλώς έχουν το κτήμα των
,,qpevāv. Scholiastam necesse est qutéows legisse.“ HERM.
Gl. χατέρω: ου μόνον έμοί. Verte : feri φuidem id
possit ab alio ( qui non sit filius tuus) et quidem non in
 -y.686 . ADNOTATIONIS . 183

decore . “ HEATH. „ Non absurde Heathius. Sensus non

„ malus esset : Tu quin recte dicas , non negave
» rim . Quamquam et alia ratione recte fortas's e
„ se habeat res. Sic tamen legendum forte χατέρα. «
MUSGR . Verte : est tamen ' ut alius etiam vera dicere
queat.“ BRUNCK . Schneider. : ,, doch möchte es vielleicht
gerade [ !! ] für einen andern ( für das Volk ) passen , näm
lich zu behaupten , dass du nicht Recht habest. Cf. Elect.
v. 816. άρα μου καλώς έχει (δουλεύειν); ". Fieri tamen
25potest , ut et alii bene habeat ( το λέγειν, oratio) , ut et
, alius recte dicat.“ BOTHE. ,, Alteri fortasse secus videa
5,tur. « VINSHEM . GΙ . καλώς έχον : τούτο , το μή τοίς
πατράσιν ανταίρειν.
V. 684. σού δ ' ούν πέφυκα H.C.E.X.L1. (in quo τoci
σού superscript. ι) τ.σ.κ.b.e.fih.d.g. Matth. σοί δ' ούν πέφυκα
A.T.D.αββγ . Gaisford . in leaminate sclol . συ δ ' ου πέφυ
κας Χ . ( pro var. lect . ) h . w. Bothe . συ δ' ούν πέφυκας
Margo Turnebi. „ Soở , quod in codd . est , prodere vide
detur, aliam exstitisse scripturam σού δ' ου πέφυκε πάντα
προσκοπεϊν. « ΗΕRΜ . - Ibid . προσκοπείο ] σκοπεϊν Α. ,
Verbo προσκοπεϊν superscripta glossa υπέρ , qua declaratur
5.potestas praepositionis προ in compositione , σκοπεϊν υπέρ
,,dom .“ BẦUNCK . – V. 685. Acute monuit Aristoteles
Rhetoricorum lib . III. c . 17. Περί μεν ούν πίστεων ταύτα .
εις δε το ήθος , επειδή ένια περί αυτού [scribe εαυτού
λέγειν ή επίφθονον , ή μακρολογίαν ή αντιλογίαν έχεις και
περί άλλου , ή λοιδορίαν ή αγροικίαν , έτερον χρή λέγοντα
ποεϊν , όπερ Ισοκράτης ποιεϊ -- και ως Σοφοκλής τον
Αίμονα υπέρ της Αντιγόνης προς τον πατέρα, ως λεγόντων
ετέρων . Vide etiam schol . ad v . 692 .

V. 686. το γαρ σόν. Exspectabas το σον γάρ. Sed

5,sic Oed . T. 671. το γαρ σόν , ου το τούδ ' έποικτείρω
στόμα. ibid. 1024. ή γαρ πρίν αυτόν εξέπεισ' άπαιδία ,
5,Εurip . Orest. τα γάρ πρίν. Τroad. 292. το μεν σον οίσθα,
πότνα . Ηec. 301. το μεν σον σωμ , υφ ' ηςπερ 589. και
ε
και νύν το μεν σόν , ώςτ μη στέ νει ν , πά θο ς , coll . 1195 .
sporro ibid . 378. ή ζών. το γαρ ζήν μη καλώς μέγας πό
5,νος . nostrae fab . ν. 45. τον γούν εμόν και τον σόν. Αι .
104. έγων Οδυσσέα , τον σον ενστάτην , λέγω . 996. ώ
φίλτατ ' Αίας , τον σον ως επισθόμην Μόρον . « ERP .
Attulit pleraque haec loca Erfurdtius , ut doceret , saepius
vocabula , quae in ictu collocanda fuisse putes , obscurata
18 SYLLOGE V. 687

esse . Adde Philoct . 1433. και σοι ταύτ . Οed . Col. 787.
αλλά σοι τάδ' έστ ' . De γάρ cf. Ant . 739. et nubeum
exemplorum apud Elmsleium ad Oed. Col. v . 115. - Íbid .
GΙ. δεινόν : φοβερόν. - V. 687. Gl. λόγοις : εν λόγοις .
Ibid . „ Adsentior H. Stephano , versum hunc ei , qui
„ proxime sequitur, postponenti.“ CANTER . Scilicet non
intellexerunt vim dativi Tóyous , quem Brunckius etiam
male interpretatur : propter eiusmodi sermones.
V. 688. Gl. υπό σκότου : κρύφα, κεκρυμμένως.
V, 693, Eustath . II . β . p . 229 , 12. φαίνεται δε εκ τού
πεπτηώς πεπτηώτος συγκοπήναι , το πεπτως πεπτώτος :
οίον, Πεπτώτ ' αδελφόν παρά Σοφοκλεϊ . Ει μη άρα εκ
του πεπτωκότα συγκέκοπται , κατά το βεβρώτες , ήγουν βε
βρωκότες , αίματοςλίπος. Ηic Eustathii locus, queim attulit
„ Gaisfordius, pertinet potius ad Aiac. v . 922.“ HERM . --
Toid. ωμιστών κυνών γρ . λύκων L1 . Canes dicuntur ωμησται
etiam Homero Il . 2. 67.
Ibid. Si quis forte est , qui h . l. ex sequenti uýte ad
áfantov item negationem supplendam putet, ei adscribam
similia quaedam exempla , ubi id fieri debet. Philoct.
v . 771. έφίεμαι εκόντα , μήτ' άκοντα , μηδέ τω τέχνη κεί
νοις μεθείναι ταύτα , ad quem locum Εustathius p . 1634, 7.
εκόντα μή δ ' (sic) άκοντα , ήγουν , μήτε εκόντα μήτε
άκοντα. εκεί γαρ εκ του δευτέρου και εις το πρώτον μεθείλ
κυσται το μή κατά το από κοινού σχήμα. Cf. Lamb.
Bos . p. 777. Hermannus in Diar. class. ΧΧΧVΙΙΙ. p. 277.
citat hoc nomine Isaeum de Philoctemonis hered. p. 132.
ed . Reisk . παραδούναι ούτε λαβείν ηθέλησαν et p. 147. εκεί
μεν γάρ έστι νόθω μήτε ( sic . Ηerm. pro νulg. μηδέ ) νόθη
είναι αγχιστείαν μήθ' ιερών μήθ ' οσίων. Vide Aeschyl.
Choeph. 292. δέχεσθαι δ' ούτε συλλύειν τινά , quamquam
ibi , cum tota enuntiatio Getita Contineat , illud δέχεσθαι
vetari non ex sequenti demum oŰte cognoscitur. Ibid.
ν . 465. των δ' εκάς , ουδ' απ' άλλων έκτοθεν cett . Non
debebat Elmsleius ad Oed. R. 817. conferre E. Hec. 327.
μήτερ, συ δ' ημϊν μη δεν εμποδών γένη λέγουσα μήτε δρώσα .
Non multumn offensionis habent ea exempla, ubi oůdě sequi
tur, nam istud ne- quidem satis prioris membri negationem
involvit. Αrist. Αν. ν. 693. γη δ', ουδ ' αήρ , ουδ ' ουρα
νός ήν. Ε. Troad. v. 477. ούς Τρωάς , ουδ' “ Ελληνίς , ουδε
βάρβαρος γυνή τεκούσα κομπάσειεν αν ποτε. Ceterum quod
nostro loco Bothius μήτε - μήτε pro ούτε - ούτε propterea
--V . 699. ADNOTATIONIS . 185

dictum ait, quia „ poeta haec ad cogitatum vulgi referat, cui

,, indignum videatur virginem occidi eam , quae tam gloriosa
, perpetraverit,“ parum ille profecit, nam ut largiamur, posse
illa verba ita capi, ut caussam prioris enuntiationis contineant
ideoque latine per coniunctivum exprimenda videantur hoc
si non dicere voluit Bothius , nihil dixit ; ego autem illa
verba directe pronuntiata puto, ut vulgus quasi loquens indu
catur): tamen propterea non unte pro oőta dicendum fuit,
neque enim Graeci in quovis enuntiato, quod cogitata conti
net, un pro oú ponunt, id quod multi in animum inducunt,
sed potius, cum oú ponatur , si aliquid esse negatur , un
adsciscitur, ubi aliquid non esse cogitatur.
V. 694. u 19' ] un d L1 . R. V. 695. Gl. xov
σής : Λαμπράς, υπερβολικής. - Ibid . Teu ñ s ] Tiuais L1 .
tiuois H. yo. xai ornans X. „ Haud inepte statuam in
tellexeris auream , sive inauratam ; vel divinum honorem ,
,, de qua significatione verbi xgúcsos monuit Hellerus ad
„ Oedip. Col. 1046. “ BOTHE .
V. 696. Gl. ερεμνή : κεκρυμμένη . Ibid . Gl. {no
METAT : napà tớv nohtūv. – V. 697. Interpunctionem ,
quae male vulgo post žuol dº ponebatur , delevit Dindorf.
- Ibid. nátep] nutńg C. - V.699. Gl. f állortos :
ευτυχούντος .. Ibid . † euxhelą Iohnson . probat id Musgrav.
improbant Dorvill. ad Charit . p . 227. et Erfurdtius, recepit
Bothius, qui postquam comparavit Eur. Hippol. 400. nap
ρησία θάλλοντες , Pindar. Nem. X , 76. νικαφορίαις – άστυ
fáanoev et Latinorum voćem florere virtutibus et similia ,
haec addit : „ Verum his non efficitur id , quod volumus,
„ ut genuinum sit ejxhald , quia etiain absolute usurpantur
„ ista verba ; cuius rei non opus est exempla proferre. Et
,,sane illi, qui vulgatae lectioni patrocinantur, sáldovtos
,, eodem sensu acceperunt, quo supra apásoovtos eŭtvyūs,
„ cum non animadverterent , leniter omnia dicentem Hae
,,monem , ne patrem durum offendat, in ista eius felicitate
,, nihil aliud intelligere quam bonam famam , qua qui gau
„ dent principes tuti sunt et prospere res gerere solent
,, suas. Id igitur postquam generatim tectiusque dixit xứ
,, tuyūs apogeev , iam procedente oratione verbis propriis
„Járdovtos aúxhela significat, ne dubium sit , quam optet
„ patri felicitatem . Contra in viulgata lectione et idem bis
και, dicitur , siquidem θάλλοντός Sonat ευτυχώς πράσσοντος ,
,,,et parum intelligitur , quid patris felicitas attineat ad fa
186 SYLLOGE V. 700

„ inam seu gloriam liberorum .“ BOTHE . Non cogitavit

Bothius, non mirum esse aliquid bis dici, si eiusdem rei
caussa et ratio subiciatur. - V. 700. Tricl . το άγαλμα
προς το ευκλείας συναπτέον, ίν' η ευκλείας άγαλμα, ήτοι
εύκλεια. - Ibid . Schol. ή τι προς παίδων πατρί :
ήγουν ουδε ο πατήρ μείζονα άλλην χάριν παρά των παίδων
δέχεται , ή ευτυχούντας τούτους δρών .

V. 702. τούτ ' ] ταύτ' R. - Ibid. έχειν] έχει L1.H.R.D.

Ibid. ώς φης σύ, i. e, τούς σούς λόγους. « ERF. Non
„ recte hoc interpretatus est Erfurdtius. Nam us ons ou
,, est ut tu putas, ex iisque verbis pendet infinitivus šyelv , ea
,, constructione, de qua ipse dixit Erfurdtius ad v . 736. Vide
setiam ad Viger. p. 745 , 751. 894. Simplex structura
»,fuisset , ορθώς έχον , ως συ φής, τούτο, και ουδέν άλλο. «
HERM . Vereor ne argutari dicatur Hermannus . Equi
dem supra nihil adnotavi, quia putabam cuivis elucere,
as gis oú esse : id quod tu dicas , neque aliud quid recte
se habere,
V. 703 — 705. citantur a Prisciano XVII, 20. T. II.
p. 82. ed . Krehl. Eosdem in brevius contractos habet
Eustathius ad ΙΙ. β '. p. 237, 22. “ Ότι δε το τις αόριστον,
και εις καθολικής σημασίαν πληθύνεται διά το αορισται
νειν , δηλοί και Σοφοκλής, εν τώ, όστις γαρ ή φρονείν μό
νος δοκεί , ή γλώσσαν έχειν ομρίως ή ψυχήν , ούτοι διαπτυ
χθέντες ώφθησαν κενοί. τι γάρ όστις ταιτόν εστι το
όσοι· ίνα λέγη ότι όσοι φρονείν μόνοι δοκούσιν. Similis
sententia est apud Theogn . v. 655. Welck.
όστις τοι δοκέει τον πλησίον ίδμεναι ουδέν ,
αλλ ' αυτός μούνος ποικίλα δήνε' έχειν ,
κεϊνός ν' άφρων εστί , νόου βεβλαμμένος έσθλού.
ίσως γάρ πάντες ποικίλ' επιστάμεθα.
V. 706. άνδρα] + ανδρί Wakefield. Silv . Critt. IV.
p. 167. ,, Male. Constructio est : αισχρόν ουδέν το μαν
θάνειν άνδρα πολλά. « ERF . - Ibid . κεί τις ή M.S.C.
h.w.d.g. Botlie . Thomas Mag. p. 267. ει δέ Σοφοκλής λέγει
εν Αντιγόνη , κεί τις ή σοφός , ηνάγκασται διά το μέτρον.
Favorinus in v. ει : ει'και Σοφοκλής λέγει εν Αντιγόνη, κεί
τις ή σοφός. Grammaticus in cod. Monacensi no . 505 .
fol. 70, b. ει δέ Σοφοκλής λέγει , κείτις ή σοφός , αλλ'
νάγκασται διά το μέτρον. Confer Cratini ει σοφός ή in
Βekk . Anecd. p. 144 , 28. Habent κει τις ει Li.R.D.Η.
κήν τις ή ( Codd.) αβγ.σ.κ.b.e.h. Matth.
A
al ADNOTATIONIS. 187

Ei CUM CONIUNCTIVO.

Est hodie trita res et in vulgus nota , et posse cum

coniunctivo sine öv particula iungi , immeritoque Atticis
scriptoribus hunc usum abiudicatum esse . Vide Herman
num ad Aiac. V. 491. ad Oed. R. 199. 868. 1055. ad
E. Bacch . 200. ad Viger. p . 831. 929. Opusc. I. p. 275. sq .
Reisigium Coniectan . p . 255. ad Oed. Col. v. 1223. et quos
alios excitat Passovius in lexico . Quae nuper de hac re
scripserit Hermannus in libro de üv particula II, c. 7. )
nescio , quia non licuit illum librum videre. Ad hunc
Antigonae versum adnotat : „ Si xv tis } dopós legitur,
„ urgetur gogós , etiam si quis sapiens sit, quo indicaret
,,Haemon , non esse in his Creontem : sin kei tus cogós,
„ in conditione vis maior est , etiam si quis sapiens sit,
„ quo conceditur, esse Creontem in sapientibus numeran
#
,,dum . “ Hoc , qualecunque est, non satis se intelligere
monet Matthiaeus ad Eurip. Tom . VII . P. 501 . certe
non ex ipsius modi illiusque particulae natura derivatum
est. Exemplis debebat tale praeceptum , quod solo usu
niteretur , confirmari , quod num fecerit Hermannus illo
libro , ignoro . Nunc quidem Vir Summus , si modo licet
inihi de his rebus cum illo disputare , sed adsumo id mihi,
quia nuper expertus scio , si quis via et ratione contra
eum disserat, id eum neutiquam aegre ferre, videtur mihi
illa potissimum verba diverso modo auribus suis recitasse
et inde illud discrimen festinantius arripuisse. Inquiramus
igitur in naturam illius modi atque particulae, videamusque
nuin ita aliquid enucleari possit. Coniunctivi quia haec
vis est, ut, qui eo utatur, fieri aliquid posse existimet ita ,
ut istam sententiam ex ipsius rei natura ducat , neque ut
is , ' qui optativum adsciscit , illud animo ' tantum et cogi
tatione fictum proponat, particula autem ūv aliquid suspen
sum indicat ab aliarum caussarum futura aliqua cohaeren
tia ( den bedingenden Einfluss einwirkender äusserer Um
stände ) : intelligitur, si {áy dicas , tum coniunctivo modo
tum adiecta particula óv obiectivam possibilitatem signifi -
cari , igiturque , ut Reisigius ait de cv particula p. 103 :
a equalem particulam aequali modo adiectam
esse. Iam quia duo illa obiectivae possibilitatis momenta
in rerum natura fere coniuncta esse solent , inde fit, ut
Graeci plerumque túv dicant. Ne autem illa , quae phi
188 SYLLOGE દો

losopha ratione distingui possunt, nunquam vere seiuncta

esse videantur, proferamus exemplum . Qui dicit čūv vixő
Olúuniu , is , si ad vivum resecas , conditiones complecti
tur duas. Victoriam enim eam , quam ut reportet fieri
posse significat, suspensam facit tum a sua virtute et dex
teritate, tum ab eorum , qui aemuli descendent in arenam ,
facultate aliarumque caussarum futura cohaerentia. Quam
enim victoriam hoc anno reportare possit, eam fieri potest,
ut alio anno , quamvis eadem maneat facultas sua, non
reportet , nimirum quia fortiores quam illo anno exstiterint,
aemuli. Qui dicit či yıxã , is neglecta externarum rerum,
quae vim habere possint, consideratione suam tantum vir 1
tutem ponderat, per quam fieri posse iudicat, ut victoriam
reportet . Sed haec quomodo distinxerint Graeci et quid
assecuti sint omissa particula, id postea apparebit ex ipso
rum exemplis. Nunc antequam a disserendi subtilitate
rem ad exempla traducamus , ante haec definiamus, unde
simul apparebit in tria genera esse illa dispertienda.

El cuin coniunctivo denotat possibilitatem obiectivam

puram . Id est : qui illa loquendi forma utitur, is ex rei
alicuius natura iudicat (nec animno tantum fingit, quam
subiectivam possibilitatem dico,) fieri eam posse , sed ita,
ut omnium earum reruin , quae extra rei naturam positae
accedere et evenire possint, a quibus illius rei eventus
simul pendeat, nullain rationem habeat , quam puram pos
sibilitatem dico . Poteram etiam dicere aoristicam , si qui
dem inter ĉi cum coniunctivo et čův similis aliqua ratio
intercedit , atque inter aoristos et relativa tempora . Illae
autem 'res secundariae et ab ipsius rei natura alienae, qua
ruin multifaria est cohaerentia , referendae sunt semper ad
hominum, qui sunt agentes , et temporis, quo res fit, ratio
nem . Iam si res aliqua, quae fieri posse iudicatur , non
ad certum quoddam tempus, quo sit suscipienda aut sub
eumda, nec ad certum quoddam subiectum , quod actionem
suscipiat, refertur, omnitti quoque potest singulorum tempo-.
rum et singuloruin subiectoruin conditio , ad quam ipsam
óv particula animum advertit. Nam quum illius actionis
tempus et subiectum nou sit definitum , nec suppetunt
considerandae res secundariae , quae cum certo quodain
tempore coniunctae sint. Accedit quod ita non ad ex
perientiam , quae aliquid confirmatura sit , in quo primaria
siguificatio inest particulae iúv , relegari possumus. Illud
st ADNOTATIONIS. 189

enim ut fieri possit, ad certum tempus actio relata sit ne

cesse est .
Inde igitur duo erunt exemplorum , in quibus possi
bilitatis obiectivae purae informatio continetur , genera,
alterum , in quo non certo cuidam tempori actio futura
tribuitur , alterum , in quo non ad certum subiectum re
fertur. Sed est etiam tertium genus., Scilicet si quis, qui
rein aliquam fieri posse iudicat et ponit, in hac sententia
reliquarum rerum caussarumque cohaerentiam (die eintre
tenden mitwirkenden Umstände) simul ad calculos vocat,
is sane in hac consideratione vivide rein animo depinxerit
necesse est , qualis futura sit, cum fiet. Tu enim audi
homines , qui aliquem dehortari student a re aliqua peri
culosa suscipienda : omnia animadvertes eos enumerare, quae
evenire possint, et imaginem quasi proponere eorum peri
culorum , in quae suos quasi iam implicatos vident. Res
igitur illa, quae fieri posse iudicatur, si est taetra et refor
midauda aliqua , vitant Graeci talem animi informationem
vel concipere vel prae se ferre , maluntque in purae sive
aoristicạe possibilitatis significatione acquiescere , quam ad
iecta particula öv earum rerum et conditionum , quae in
tercedent, cum res ista tristis fiet , mentionem fabere , ne
illam rem non modo possibilem cogitare, sed etiam , quo
modo evenire possit , animo repraesentasse videantur.
Tertium igitur genus erit eorum exemplorum , in quibus
verecundia quaedam et religio Graecos ab adiicienda par
ticula av dehortatur. Videbor argutari quibusdam , sed
mihi confirmatur haec sententia eo , quod de plane simili
omissione particulae öv post optativum nunc ipsum recor
dor docuisse praeceptorem meum Carolum Reisigiun de
av particula p. 126 . Quod ibi indigitat ille de Aesch.
Again . v. 225. verbis æð yùo ein , quod inprimis huc per
tinet, id quomodo ipse intellectum voluerit, supra iam ex
posuimus ad Ant. v. 327.
Videamus iam exempla. Prioris generis sunt, ubi non
certo cuidam tempori res, quae fieri posse existimatur, attri
buta est. Oed. R. 198.
τέλει γάρ ει τι νύξ αφή ,
τούτ' έπ ' ήμαρ έρχεται .
id universe dictum est de quavis nocte, quae insequi pos
sit. Contra si quis vespere quodam de nocte proxime in
secutura illud pronuntiaverit, is dicet : iv ti vùs ugñ. Sic
190 S Y LLOGE દો

Zdv vixõ 'Olóunia , dicet is, qui iam parat ad ludos certi
cuiusdam anni proficisci, či vixô dicet, qui se parat quidem
et exercet ad ludos , sed nondum annum , quo certamen
subiturus sit , definivit, εί νικώην potest etiam is dicere, qui
plane non cogitat de certamine vere aliquando subeundo,
sed fingit illud tantum animo. A. Pers.789.
πώς αν εκ τούτων έτι
πράσσοιμεν ως άριστα Περσικός λαός ;
ΔΑΡ. ει μη στρατεύοισθ ' ες των Ελλήνων τόπον ,
μηδ' ει στράτευμα πλείον ή το Μηδικόν.
Non hoc loco de certo quodam tempore agitur , quasi di
cat : ne nunc contra Graecos expeditionem suscipiatis, ne
tum quidem , si (per exploratores, quos emisistis ,) cognitum
fuerit, cett. Immo plane in universum dictum est. Nec
omittenda est particula oide , quae hoc in genere valde
usitata est. Si quid enim non certo aliquo tempore sed
omnino fieri negandum vel vetandum est , aptissimum erit
extremum quid ponere, quod non foret extremum , si haec
conditio certo cuidam tempori adsignaretur. Hinc fit, ut
oud ' e saepissime cum simplici coniunctivo inveniatur.
Ε. Βacch, 200.
ουδείς αυτά καταβαλεί λόγος ,
ουδ ' εί δι' άκρών το σοφόν είρηται φρενών.
ubi neque certus quidam homo, qui, nec, certum quoddam
tempus obversatur, quo illud aliquis invenire conaturus sit.
Seclusa igitur est experientiae significatio, qua num illud
posthac confirmetur, exspectare iubeamur. Notandum est,
quod etiam apud Plutarchum Tom . II. p. 756. B. qui hunc
locum paullulum immutatum adfert , simplex & legitur :
αρκεί γαρ η πάτριος και παλαιά πίστις, ής ουκ έστιν είπεϊν
ουδ' ανευρεϊν τεκμήριον εναργέστερον, ουδ' ει δι ' άκρας το
σοφών εύρηται φρενός. Οed . R. 1062.
θάρσει· συ μεν γαρ ουδ' αν εί τρίτης εγώ
μητρός φανώ τρίδουλος , έκφανεί κακή.
quo loco bene explicuit coniunctivum Hermannus. Ne vero
quis moneat , hoc loco adiectam esse ipsam üy particulam ,
is cogitet verba illa breviter dicta esse pro : θάρσει · συ μεν
γαρ ούποτ' άν έκφανείης κακή , ουδ' εί τρίτης εγώ μητρός
φανώ τρίδουλος. Tu enim , quoquomodo res se habebit,
nullo modo macula afficieris, ne tum quidem , si apparuerit,
cett. Dicit autem ουδ ' ει φανώ, quoniam non ex ea quae
stione, quae nunc instituatur, illud apparere posse existi
εί ADNOTATIONIS . 19

mat. Pertinet autem hoc exemplum simul ad tertium

genus . Incerto tempori tribuitur actio etiam Hom . II. a .
341 .
είποτε δ ' αύτε
χρειώ εμείο γένηται αεικία λοιγόν αμύναι.
έ . 257. τούτω τ' ου πάλιν αιτις απoίσετον ωκέες ίπποι
άμφω αφ' ημείων , ει γούν έτερός γε φύγησιν .
Pind. Pyth . IV, 473. (266.) εί ' ποτε χειμέριον πύρ εξίκηται
λοίσθιον . Minnerinus 1 , 5 .
έπει δ' οδυνηρόν επέλ 9 . η
γήρας, ότι αισχρόν όμως και κακόν άνδρα τιθεί , 1
αίει μέν φρένας αμφί κακαι τείρουσι μέριμναι ,
ουδ ' αυγάς προςορών τέρπεται ήελίου .
Non ad certum hominem neque certum tempus re
fertur actio Ηom . li . ί . 318. και ει μάλα τις πολεμίζη.
Od. η' . 204.
ει. δ' άρα τις και μούνος ιων ξυμβλήται δδίτης ,
ούτι κατακρύπτουσιν.
Pind. Nem. VΙΙ , 16. ( 11.) εί δε τύχη τις έργων κ. τ. λ.
Isthim . V , 17. (ΙV . 15.) εί' τις ευ πάσχων λόγον εσθλόν
ακούση. Αnt. 1007.
επει δ ' αμάρτη, κείνος ουκ έτ ' έστ ' ανήρ
άβουλος ουδ ' άνολβος , όστις ές κακόν
πεσών άκείται .

de quo loco cf. quae supra in comment. de pronomine

όστις monuimus . Oed. Col. 1226 .
μη φύναι τόν άπαντα νι
κά λόγον το δ', επεί φανή ,
βήναι κείθεν , όθεν περ ή -
κει και πολύ δεύτερον, ώς τάχιστα .
Theogn. v. 967. ( 951. Br. )
ουδείς ανθρώπων , δν επεί ποτε γαϊα καλύψη,
είς τ ' έρεβος καταβή δώμά τε Περσεφόνης ,
τέρπεται .
Bekker. Anecd. p. 144. 30 . Πλάτων Νόμων δωδεκάτω
[p. 958. D. είτε τις άρδην] είτε τις θήλυς ή . ibid . p. 129 ,
11. εί τις δ ' υμών κάλλει προκριθή. Αrist. Eccles. v. 655.
εί τις όφλη, quod in uno codice recte legi videtur . Com
munis itidem aliqua sententia est Oed. T. 872.

και
192 SYLLOGE દો

ύβρις φυτεύει τύραννον·

- ύβρις , ει πολλών υπερπλησθή μάταν,
ώρoυσεν εις ανάγκαν.
Animadvertes autem in multis exemplis talia enuntiata
solvi posse in duo hunc in modum , ut indicativum ponas et
interiicias όστις αν ή, *) sive, quia in hoc genere άν omitti
potest, όστις ή **). Sic illo Theognidis Ioco pro ουδείς
ανθρώπων, δν γαΐα καλύψη , τέρπεται commode dicere po
teris ουδείς, όστις ή, άνθρωπος, ον γαία έκάλυψεν, τέρπεται,
Atque sic nostrum Antigonae locum explicandum puto :
αλλ' άνδρα, κεί τις ή σοφός , το μανθάνειν
πόλλ ' αισχρόν ουδέν .
1. e . άλλ ' άνδρα, όστις ούν ή, κει σοφός έστι, κ. τ. λ. Sic
coniunctivi caussam intelliges Oed. R. 235. ubi indicativus
praecessit :
ει δ' αυ σιωπήσεσθε, και τις ή φίλου :
δείσας απώση τούπος ή χαυτού τόδε,
i.e. ει δ' αυ σιωπήσεσθε και τις απώσει , όστις ή, κ.τ.λ.

Conferri potest cum his La retur. superare potuisse , pro :

tinorum aliqua longe patens con
suetudo, qua modalitatem aliquam
verbo tribuunt, quae in aliud po
tius verbum cadit mutatum illud
propter enuntiationis conforma
tionem . Cic. de orat. S. 181 .
Mancinum P. Rutilius, tribunus
plebis , iussit educi, quod eum
civem negaret esse , pro : quod
civis non esset , uti dicebat.
Cic. pro Milone 9. 2. Sed me re
creat Cn. Pompeii sapientissimi
et iustissimi viri, consilium : qui
profecto nec iustitiae suae pu
taret esse , quem cett. pro : cu
ius profecto sapientiae non es.
set, uti ipse putat, quem cett.
Corn. Nep. Hannib . 1. Quod nisi
domi civium suorum invidia de
bilitatus esset, Romanos video
superare potuisset, ut vi
detur.
**) Pro όστις άν ή dici posse
όστις ή , docuerunt iam Ρorson
ad Euripid. Orest. ν . 141. et
Schaeferus indice ad hanc edit.
s. v. öv. Videtur autem hic ipse
usus ex illo demum derivandus
esse , si quidem ootes saepe po
nitur pro εί τις. Huc pertinet
etiam versus ille ex Euripidis
Antiopa , qui citatur a Platone
Alcib . II. p. 146. et Gorgia p. 484.
Ε. νέμοντα το πλείστον της πο
λιτείας τούτω μέρος,
εν αυτός αυτού τυγχάνη
κράτιστος άν .
ubi male Buttmannus et Heindor
fius svyzavet scripserunt. Con
V.708 . ADNOTATIONIS.!! 193

Illo potissimum Antigonae loco appareti non aptum esse

ijv, quia illa res plane non talis est, quae num futura sit,
experientia doceatur. Ne tamen prorsus damnem řv, si
legeretur, prohibet me similis locus Electr . 26..
ώςπερ γαρ ίππος ευγενής, κάν ή γέρων ,
εν τοϊσι δεινοίς θυμόν ούκ απώλεσεν .
Transgredimur ad tertium genus supra commemo
ratum , in quibus verecundia quaedam , vel religio år omittere
Graecis suadet. Ai. v . 496 .
ει γαρ θάνης συ και τελευτήσας αφής ,
ταύτη νόμιζε κάμε τη τόθ ' ημέρα
το παιδί τω σώ δουλίαν εξειν τροφήν.
ήν θάνης non vult dicere , quia id foret eius , qui de ea
re nimis ratiocinatus esset et tempus cogitaret , quo illud
futurum esset. Contra qui £i fúvns dicit , ipfinite loqui
tur , ut de re ,. quam vere fieri posse non se vult exspe
ctantem proponere . Oed. Col. 1443. δυςτάλαινά τάρ εγώ,
εί' σου στερηθώ. Ιph. Aul . 1240 .
είν ' αλλά τούτο κατθανούσ ' έχω σέθεν .
μνημείον, ει μη τοϊς έμοϊς πεισθής λόγοις.
Hom. Οd. έ: 221 .
ει δ' αυ τις δαίησι θεών ενι οινοπι πόντω,
τλήσομαι , εν στήθεσσιν έχων ταλαπενθέα θυμόν.
Sufficiant haec, nam quae alia inveniuntur exempla, facile
poterunt ex illis diiudicari. Num prosaicis scriptoribus ea
dem constructione uti licuerit, non placet nunc quaerere.

V. 708. παρά ρείθροισι R.S.E.T.C.D.μ.τ.κ.b.h. Eu

stath . ad Od . α ' . p. 1409 , 38. ad ΙΙ . p. 1612 , 13. παραρρεί
θροισι A.L1 . αββγγς. Dorvill. ad Charit. p. 723. qui ab .
adiectivo aliquo παράδρειθρος derivat. - Ibid . χειμάροις
D. - Ibid . ,, Comparationem hanc, verbis ex parte muta
„tis , traduxit ad vinolentiae laudem Antiphanes., cuius

iunctivas, qni plane sto loco po quemque in id incumbere videas,

situs est, confirmatur et librorum
auctoritate et Ficini quodam erro
re, qui quoniam coniunctiyum le
git, illud 'iva secus intelligens, ma
le reddidit haec verba :-ut poten
tissimus sit. Immo est : si unum
Tom, 11 , ή
in quo , quodcunque ceterum il
lud est, excelluerit. Ceterum la
tuit interpretes , eundem Euripi
dis versum excitari apud Aristo
telem Rhetor. cap . XI., ubi itidem
coniunctivus recte expressus est .
N
194 SYLLOGE V. 709

sparodiam profert Eustathius p. 1612 , 17. ex Athenaeo

osp . 23.
Το δε
ζήν είπέ μοι τι εστι. – Το πίνειν, φήμ ' εγώ.
δράς παρά ρείθροισι χειμάρροις όσα
δένδρων αεί την νύκτα και την ημέραν
βρέχεται , μέγεθος και κάλλος οία γίγνεται:
τα δ ' άντιτείνονθ ' , οιονεί διψαν τινά
ή ξηρασίαν σχόντ ' αυτόπρεμν απόλλυται. «
BRUNCK .
Initium horuin versuum ita scribendum coniecit Hermannus :
το, δε ζήν είπέ μοι
τι έστιν ; " Ό τι έστιν ; το πίνειν , φήμ' εγώ.
V. 709. „Akvdpov scribi vult Maltby ad Morelli Thes.
» poet. p . 224. quia dévdpov non sit vox poetica. Non
ausim mutare δένδρων , quod et libri et Αthenaeus et
,,Eustathius tuentur. Nam si epici et lyrici hac forma non
,,sunt usi , ex eo non sequitur , a tragicis eam abiudican
,, dam esse , in iambis quidem : quo in genere numeri devdon
,, habet Euripides fr. Melan . 22. Sed uno exemplo non evin
„ cas constantem usum .« ΗΕRΜ. - Ibid . εκσώζετο R.
V. 710. Ηunc versuum παρωδεί Phoruscus apud Αthenaeum
VΙΙΙ . p. 344. Α. Ibid . Post απόλλυται ( και ) habent ψ .

V. 711. αύτως h.d.w.g. αύτως ψ.b.e.fh. Matth . ούτως

ος
Η. Ibid. όστις ] είτις L. ού τις Η . - Ibid. εγκρα
της (Codd. ) ψ.b.e. έγκρατή H. R. L2 . V.D. (c. gl. ποταπόν
εντεταγμένον ) C. (c.gl. εντεταμένον ) μ.g. h. (nuper) εγκρα
η ως
τη , ώστε έγκρατή είναι, « ΗΕRΜ . έγκρατεί L. εγκρατή
S. - Ibid. Gl . πόδα : το τού εστίου σχοινίον. - V. 712.
Schol : υπείκει: υποχαλά , ενδίδωσι τη φορά του πνεύ
ματος . το υπτίοις λέγει , επειδή οι τάς κώπας ελαύνοντες ,
πρηνείς νεύοντες ελαύνουσιν · ανατραπείσης ούν της νεώς,
εξαίφνης ύπτιοι γίγνονται. V. 713. σέλμα σι Η.
V. 714. Gl. είκε : υποχάλα . Ibid . θυμού C.D.T.
L2.R.V.1.5.x.b.e.ſh. Matth . Boissonade. Boeckh. ( „ Gehe
zurück von deiner Heftigkeit“ ). Suuộ L1.A.H.E.OßBy.w.
d.g.h. Ad genitivum cf. etiam , quae exempla attulit
Doederlinus , Hom. ΙΙ. δ' . 509. όρνυσ9 ' , ιππόδαμοι Τρώες ,
μηδ' είχετε χάρμης Αργείοις . ε'. 348 , είχε , Διός θυγα
 1

-V.717 . ADNOTATIONIS. 195

τερ , πολέμου και δηλότητος. Gaisfordius et nuper Her

mannus ita distinguunt : αλλ ' είχε , θυμώ και μετάστασιν
Didov „quae est per ásyndeton instantius precantis oratio .“
HERM . Boissonadus et ipse iunxit θυμού και μετάστασιν
sídov. + Juuóv Porson , quod prorsus damnandum monet
Hernannus. Homericum locum II. i. 598. Doederlinus in
Lectionum Homericarum specimine 1. ita interpretatur :
„Tempus praeteritum eitas emphasin habet , ut in illo
.,Fuimus Troes ! hoc sensu : Sic ac tum demum Meleager
„ Aetolis opem tulit , sero nec nisi postquam indulse
yrat irae ; quam quod non tempestive remiserat orantibus,
„ ne gratiam quidem habuerunt ei cives. His potissimum
,,verbis admonetur Achilles , ne tamdiu irasci auxilium
„ que differre perseveret, donec propria potius quam rei
' „publicae gratia opitulari videatur .“ Hermannus, qui
quam ante ipse proposuisset huius loci explicationem , iure
á Doederlino reiectam esse monet illiusque amplecti vide
tur , addit : „ nollem tamen interpretatus esset , nec nisi
postquam indulserat irae. Nam redit Phoenix eo,
,,unde digressus erat , repetens, quod dixerat v . 553. ára
ούτε δή Μελέαγρον έδυ χόλος. Videtur igitur Herman
nus nunc explicare : postquam antea indulserat
irae.

V. 716. seqq . „ Obversabatur Sophocli, quod nec

„scholiastes notare praetermisit , locus Hesiodeus " Egy. 290 .
Ούτος μεν πανάριστος , ός αυτός πάντα νοήση,
φρασσάμενος τα κ' έπειτα και ές τέλος ήσιν αμείνω
εσθλός δ ' αυ κακείνος , δς ευ ειπόντι πίθηται.
δς δέ κε μήτ ' αυτός νοέη , μήτ ' άλλου ακούων
εν θυμώ βάλλεται , ο δ' αύτ ' αχρήίος ανήρ.
„ Sententia est plurimorum imitatione nobilitata : ex qui
,,bus duos excitasse satis est. Cicero Orat. pro Cluentio
,,31 . Sapientissimum esse dicunt eum , cui quod opus sit
,,ipsi veniat in mentem : proxime accedere illum , qui al
„terius bene inventis obtemperet. Livius XXII, 29. Saepe
„ego audivi, milites , eum primum esse virum , qui ipse
„ consulat, quid in rem sit : secundum eum , qui bene mo
„ nenti obediat: qui nec ipsi consulere, nec alteri parere
,,sciat , eum extremi ingenii esse . Vide omnino Gatak.
,,ad M. Antonin . IV . 12.“ ERF. Adde Pind. Olymp.
II, 94. (155. ) copos ó óleidws pvợ. Bacchyl. fragm .
XIII. - v. 711. póvat edd . v . Gl. põvau : ex qúoews
N2
 196 SYLLOGE V. 719

είναι .. Ibid. Post. άνδρα comina habent. αββ. Jbid .

Υ
πλέω (Codd.) L1.2. R. ψ . Schneider. πλέων C.b.e.Γh.h.
V. 719. Tricl. μη λάβης εις το λεγόντων έξωθεν το ,
από . αλλά προς το μανθάνειν εστίν η γενική. ώσπερ
γάρ φαμεν , ήδε των καλών μάθησις , ούτω και τούτο, ο
γαρ λέγων τι χρηστόν , ούτος το μανθάνειν οίον γεννά , και
αίτιος τοις άλλοις τούτου καθίσταται . Cf. etiam E. Ηec .
' 985. A. Ran . 1071 .

V. 720. άναξ σε τ’ ευ εικός β2.4υ. άναξ έστ ' εικός

Η. V. 721 , σε τ ' αυτούδ ' L1 . R. Ibid . διπλάι
L1 . διπλά L2. ,,Reposui διπλή datiνum , quia , quod vulgo
legitur διπλά , mihi nove mireque dictum videtur. “ *
HERM .

η
V. 722. οι τηλικοίδε L1. Quod superscriptum est
• ηι , non puto particulam ή esse, sed terminationein dativi
„ñe , quam cum librarius in codice ad dinhữl adscriptam
,,videret, ad oi pertinere ratus est.“ HERM . - Gl. in
λικοίδε : οι γέροντες. V. 723. προς ] υπ ' L1 . Η . -
Gl. τηλικούδε : νέου . - V. 724. Gl. μηδέν διδάχθητι
το μη δίκαιον. - V. 726. σέβειν ( ) e. (olium) d (;)
ψ.h.w.g. Matth. 5,σέβειν Erfurdtius non honore affi
„ cere , sed potius in honore habere interpretari debe
,,bat. Respicit hunc versuin grammaticus in Bekkeri Anec
dotis p. 369 , 5.“ HERM . Dicitur ευσεβείν εις τινά et
εν σέβειν τινά. Vide Valcken . ad . Phoen . 1331. « ERF.
, Rectius Musgravius ad Phoenissaruin locum .“ HERM .
V. 728. ουχ ήδε μεν γαρ τηδ ' επείληπται S.D.T.τ.ό.κ.
V. 729. ομόπολις C.

V. 730. ημίν Γh.w.g. ημιν e.h.d. - Ibid . & με E.C..

b.e.fh.h.g. ά με L1.L2.L3.R.άμε Χ. & " ν με (Codd. ) ψ .
V. 731. τόδ' ] τάδ' Η. - V. 732. ή μοι χρή γε E1. -
Ibid . yùp om . D. Corruptum putat hunc versum Mark
landus. - Ibid. Post χθονός punctum in β2. - V. 733 .
Tricl. πόλις γαρ ουκ έσθ ' : δεί γάρ την των πολλών .
γνώμην πράττειν τον άρχοντα , και τους πολλούς την αυ
του . Ibid . έστ ' ενός Η. - V. 734. Citat Eustathias.
p . 27 , 20. 119, 16. 878, 1. 889 , 32. 1185 , 29. 1568 , 57 .
V. 735. Post καλώς punctum in L1.R.τρ.ς.κ. nulla
interpunctio in ußb.m.e.ſh.h. In exemplari Bosiano hoc
 !

V.742. ADNOTATIONIŞ . 197

adnotatum : φησίν ο π. ταύτά αναγνωστέον άνευ της στιγ

μής , αλλά δια της ομοθρομείας. GΙ . καλώς: κατ' ειρώ
νειαν . Ibid . έρημός γ ' R. Ibid . γαρ συ D.
Ibid . άρχεις R. - "Ibid. μόνος (3 ) β2 . - V. 736. συμ
μαχεί Li.A.H.C.D.V.b.e.fh. ξυμμαχεί ψw.g. Matth. συμ
μαχεϊν Ε.h.d. Probat Martinus. Exempla supra indicata
haec sunt ; Herod . IV, 5. ώς δε Σκύθαι λέγουσι , νεώτα
τον απάντων έθνέων είναι το σφέτερον . IV , 76. ώς δ' εγώ
ήκουσα Τίμνεω - είναι αυτόν (τον Ανάχαρσιν ) IV, 85 .
ως δε εγώ πυνθάνομαι των τον Ελλήσποντον οικεόντων
“Ελλήνων και Πόντον , τον Ζάμoλξιν τούτον εόντα άνθρω
πον , δουλεύσαι εν Σάμω. Ρlato Phileb . p . 20. D. το
δέ γε μήν , ως oίμαι, περί αυτού αναγκαιότατον είναι
λέγειν . Ιdem Phaedr. p. 128. D. παντάπασι γάρ , δ
και κατ ' αρχάς είπομεν τούδε τού λόγου , ότι ουδέν αλη
θείας μετέχειν δέοι , ubi vid. Heindorf. - V. 737. σου
γάρ ου R.

V. 738. + ώ παί κάκιστε Ρorson ad Εur. Orest .

v. 301. ex Plutarcho T. II. p . 483. C. Probat Solgerus ;
improbant Erf. Schaef. Meletematis p. 114. et Hermannus.
Confer Trach . V. 1126. ώ παγκάκιστε. Ibid . Gl. dià
δίκης ιών : δικολογήσας, ήγουν δικαζόμενος και λόγοις
έναντιούμενος. Similes dictiones sunt διά πυρός μολεϊν
tivi E. Electr. V. 1182. Androm . 476. gravissima
quaeque in aliquem consulere ; Siù góvov s oi
φίλτατοι χωρούσι Androm. 175. 1m ortem inferunt , διά
φιλημάτωντων πατρί Androm. 416. patrem osculatus , δι'
έχθρας μολών Phoen . 482. διά φιλίας ιέναι τινί Χenoph.
Anab . ΙΙ . 2 , 8.- δια παντός πολέμου ιέναι ibid . διά πάσας
ιόντα ξυμφοράς θνατοϊς Hippol. 543. Ηinc explicandum
Trach. V. 304. ώ Ζεύ , μή ποτ ' είςίδοιμι σε προς τούμόν
ούτω σπέρμα χωρήσαντα ποι [που ?] , ne ita in mea m
prolem quando consulas. - Ibid. πατρί (; ) h.d , w .
ÎMatth . (.) vulgo. — V. 739. δρώι L1 .

V. 740. Gl. τάς εμάς άρχάς σέβων : ήγουν της

εμής βασιλείας υπερμαχών, ουκ εών αυτήν καταφρονείσθαι
V. 741. τιμάς γε των θεών C. τιμάς γε τα θεών D.
Ibid . Schol . πατών : παραβαίνων . ούκ έστι τοιούτον . ου
γάρ σέβεις τας σας αρχάς, τους θείους παραβαίνων νό
μους. δεϊ γαρ την αρχήν έννομον είναι , και μη κατά θεών
φέρεσθαι . - V. 742. Gl . ύστερον: έλαττον .
198 SYLLOGE V. 743

V. 743. ουκ άν η Σλοις Α.Ε.Τ.ψ.e.w.d. Matth. * ) ουκ

αν έλoις L1.L2.L3.C.R.S. ουκ άν έλης V. + ου τάν έλoις!
Erf. Probat Elinslei. ad Med. p. 214. p. 228. Lips. Recepe
runt Gaiśfordius et nuper etiam Hermannus. Brunckius
(et cum eo Schaeferus) scripsit suo arbitrio oủx av jº
έλοις ήσσω με των αισχρών ποτε. Dindorfio praef. ad
Soph. 'LVII. particula yɛ ab hoc loco aliena videtur :
V. 744. και γ' ούν L1.L2. Tricl. : Ιστέον ότι το γούν έν
ταύθα δύναμιν έχει τού γάρ. και εύροις αν πανταχή των
λογοποιών εξετάζων. εύρηται δε και το γε μόνον αντί του
γάρ , ως, έχει και το παρά Λιβανίω· Τοίς μέν γε κάλλος
ούκ έπεστι. Ibid . όδε (5) ψ. V. 745. σου γε L1 .
R. b. e . h . σού τε L2 . C. D. ψ . Boeckh . - V. 746. γαμείς ]
γαμεϊν C. Ηanc scripturam qui probet , scribere debebit
ώς σ ' . « HERM . Erf. confert Ai. . 378. ου γαρ γένοιτ
αν ταύθ ' όπως ουχ ώδ ' έχειν.

V. 747. ήδ' ή θανείται R. - Ibid . Gl. όλεί τινά :

ήγουν εμέ. Tricl. ειπόντος του Αίμονος δι ' εαυτόν , και
θανούσ' όλεϊ τινά , Κρέων δι' εαυτόν τούτο ενόησε.
Id male negat Hermannus nuper dicens : Nam Creon
„ homo maxime impotens ' irae , si de se [Creonte] occi
,, dendo cogitare filium crederet , non , opinor , se contine
„ ret, quin ipsum quoque corripi et in vincula coniici
,, iuberet. Contemnere tales minas , id quod facere vide
„tur , maioris est et fortioris aniini, quam quem ipse per
„ ,totam fabulam prodit.“ HERM. V. 748. ή κάπ '
απειλών αβββ4.σ. ή κάπειλών C. - Ibid . Tricl.: δέον
ειπείν θρασέως , θρασύς είπε προς το επεξέρκη.
V. 749. „ Ego non video , quomodo hic sensus ( quem
scholiastes et Seidlerus inesse dicunt] ex his verbis elici
„possit. Immo hoc dicit : quaenam hae sunt minae,
„Si inanibus sententiis contradico ? Exprobra
„verat Creón Haemoni animum viro indignum . Cui quum
wille ita respondisset, ut , si occideretur Antigona , aliam

*) ουκ άν γε monent legi E. cf. Lobeck ad . Soph . Ai. 534 .

Phoen . 1230. P. Herc . far . 1196 .
Aesch . Agam . 350. et fragm .
Anaxilae apud Polluc. X , 190 .
de quo vide Bentlei. Epist. ad
Hemsterh. p. 73. De duplici ya
Herm . ad Vig. 827. ad Philoct.
439. ad Oed. Col. 1191. 1280 .
1409. Heindorf. ad Platonis Eu
thyd. f. 15. Ast, ad . Plat. Polit.
p. 570 .
-V . 755 . ADNOTATIONIS . 199

„ consequuturam esse necem indicaret, Creon , sibi illum

„ mortem minari ratus , an etiam minitari audeat , inter
„ rogat. Tum igitur Haemon , non minitor, inquit, sed
„ refuto , quae tu in me inania dixisti. Confirmat hanc
,, explicationem responsio Creontis : tuo cum malo me me
„ liora docebis , qui ipse stultus sis. “ HERM .

V. 750. ών αυτός φρενών κενός C. ών φρενός αυτός

κενός Ε . t αυτός ών φρενών κενός Erf. t εκτός ών αυτός
φρενών Βrunck . apud Faehsium Syll . p. 258. - V. 751 .
„ Ex hoc versù in proverbium venisse, ci un tatne nogu,
„ volunt Diogenianus IV, 75. et Appendix Vat. I , 93. “
HERM . Suidas: ει μή πατήρ ήσθα. κατά αποκοπήν. το
δε πλήρες , είπον αν σε ουκ ευφρονείν. Ibid . ήσθα ]
ής Stobaeus Serim . LΧΧVΙΙ , 10. At ibi quoque mogu
praebent Cod . A. et Trinc . — Ibid. „ Scripsi år o'.
άν σ ' . " HERM . . Ibid . ευφρονείν C. - V. 752. Gl.
δούλευμα : ανδράποδον . ibid . Gl. μη κώτιλλέ με :
μη απάτα με , λέγων υπέρ αυτής εμοί δυσχεραίνειν την
πόλιν . ,, Forsan κωτίλλειν , quod est adulari , duas con
και,trarias fere notiones habeat , plane ut ονειδίζω. « MUSGR .
„Ne aduleris . Lass bei mir das Schmeicheln , du ein
Weiberknecht. Creon nennt die ihm eben zugefügte , aber im
Ausdruck gemilderte [erat profecto illa satis acerba ]
Beleidigung bitter eine Schmeichelei , und will zugleich sagen ,
bei Weibern wäre Schmeichelei angebracht , nicht bei ihm .“
BOECKH . „ Ne deride aut cavillare facta mea . “ CA
MERAR .

V. 753. κλύειν ] λέγειν L1 . Η. κλύειν (5) ψ . h . d. w:

Μatth . - V. 754. άληθες (.) αββ. άληθες () τ.ς.κ. Gl. άλη
θες : κατ ' ειρώνειαν. Ibid . ού ] ού ψ . - Ibid. τον Όλυμ
πον L2 . Gl . τόνδ' Όλυμπον : λείπει μά. - V. 755 .
ψόγοισι ] ψόφοισι ( o. gl. ματαιολογίαις ) C. D. , επι ψόγοισι
cum χαίρων coniungendum. « BOECKH . - ibid . δεν
νάσεις , υβρίσεις . Ηesych. δεννάζων : λοιδορών . Οuae
„ glossa pertinet ad Ai. 243. a nomine dévvos , quo utitur
Herodotus 1. IX. cap . 107. παρά δε τοϊς Πέρσησι, γυναι
ακός κακίω ακούσαι, δέννος μέγιστός έστι. Εustathius lau
dato Herodoto ad ΙΙ. η' . p . 668 , 46. addit δέννον δε λέγει
την ύβριν , εξ ου το δεννάζειν παρα Σοφοκλεϊ. Occurrit
„ ,hoc verbuin etiam in Eurip. Rheso 928. 954. in Theo
wgnidis Gnomis 1163. BRUNCK . Adde Lycoph. Cassand .
 200 ! SYLLOGE V. 756

404. θεόν δεννασει κακοδροθών . υφίd . 777. δέννοις κολασθείς ,

ubi Tzetzes λοιδορίαις και ύβρεσι κολασθείς .
V. 756. άγετε] άγαγε L1 . H. Leimma Rom. Η άγ' άγε
Herm . - Ibid. Tricl. το κατ' όμματα και το πλησία εκ
παραλλήλου. V. 757. θνήσκηι R. θνήσκει L1.L2 . - Ibid .
Verba πλησία το νυμφίω affert Eustathius p . 723 , 44. --
V.758. δόξη β2β4 υ. - Ibid. ποτέ (.). - V. 759. ουδαμά
ψ.be.fhw. ουδαμάι L1 . ουδαμά D.h.d.g. Matth. Gaisford, in
leimmate schol . ουδαμού C.R.ν. - ν . 760, προσόψει
εν οφθαλμοίς ορών. Vide Lobeck . ad Ai. p. 37ο.
V. 761. μαίνη D.T.Χ. ( pro var . Iect. et in explic.)
ε εις
schol. in cod. C. ( pro var . lect .) τ.σ.κ.δ.b.e.fh.g. μαίνει
η
L1 . μένεις C. μένη αββσ. μένης R. μένης Χ. μενείς ( Codd.)
μένεις (Codd.) H. Tricl .: ούτω το μαίνη συντάσσων λέγε
και ένα μαίνη και οργίζη τοϊς θέλουσι των φίλων. εγώ δ '
ουχί θυμουμένω πείσομαι. Schol. in . cod. C. γράφεται
και και μαίνη, αντί του οργίζη , ούτω ως και ένα μαίνη και
οργίζη sq. ut apud Tricl. Hermannus nuper scripsit μαίνει.
,, Illud quidem prorsus ab ea ratione, qua talią dicta ad
,, iungi solent, alienum est , ut us pro iva dictum putetur.
„Non potest id aliud quam n am significare. Ex quo con
,, sequitur, si poeta noluit poivov scribere, scripsisse eum
25μαίνει ita , ut primariae sententiae vis et notio non in
»Terbo, sed in participio conspiciatur , de quo genere dicendi
,,monitum ad Ai. 1113 et Electr. 1304. Sensus est ergo :
, am insanis , quod per me licet facias , apud
„ eos , qui ferre volent.“ HERM . Ibid . ξυνών ]
συνών Η. ξυνών (superscriptο σ) L1 . - Ibid . τοϊς θέ
„ dovol . Supplendum & vvīīvai: ut insanias cum iis
,,amicorum degens , quibus tecum degere gra
tum fuerit. MUSGR. τοϊς θέλουσι , quibuslibet,
„ quo significatu frequentius occurrit Ιoi Bovlóuevoi.“ ERF,
V. 762. ανήρ Ω . Ιωνήρ b. 1 ανήρ e.fb.h.
V. 763. βαρύς) βραχύς R. H βαρύ Βrunck . Cf. ν . 1229 .
Tricl.: το εστί προς το βαρύς συναπτέον , ούτως . και
τηλικούτος δε και ο νέος νούς , οποίος και του Αίμονος ,
αλγή σας και λυπηθείς , βαρύς έστι. - Ibid. ,,Amat So
„ phocles ex subito discessu diri facinoris metum iniicere.
Vide infra ν. 1231. εφ. Oed . R. 1073. Trach. 813 .
HERM. V. 764. δράτω] δράσω R. - 1bid . μείζον ]
 - V. 767. ' ADNOTATIONIS . 201

uelcov 82. – V. 765. tás? ovv L1.aß8. - Ibid . pógov]

μόρων S.C.D. (c. gl. θανάτων ) μ.

V. 766. Doederlinus in Lect: Homer, spec. II. p. 12 .

xai ad üuga refert , aliis exemplis allatis , in quibus illam
particulam postpositam putat. „Ia mea quidam sententia
„ secus est. xai hic cum xataXteīvai iungendum : ambas
, ergo etiam interficere vis ? Injustum esse censet
„ chorus, extremum adeo supplicium de insonte aeque ut
, de ea , quae deliquit , sumi. " HERM . Ibid . xotaxtET
ναι ] κατακτανήν L1. ( vel κατακτήναι ). V. 767. TÝy
g OL
γε] τήν δε Η. την δε L1 . - Ibid. λέγεις ] λέγεις L1 .
Thid . Quam Boeckhius et ego supra vituperaveramus Her
manni de hoc versu aduotationem , eam nuper prolixius
defendere studuit Hermannus. Mihi non persuasit. Ad
scribam ultima ejus verba. „ Quis Creontem eo ipso mo
,,mento , quo maxiine exacerbatiis est , subito ad eam aequi-,)
„ tatem redire sibi persuadeat, ut sontem ab insonte discer
„ nat, et insueta clementia ignoscat immerenti ? Repugnat
,,hoc eius ingenio. Id quum minime lateret poetam sa
„ pientissimum , admirabili arte id , quod volebat, ut sola
„ plecteretur Antigona, est consecutus. Nam chorum , qui
„ Antigonam servari non posse intelligeret , doleret autem
,,Ismenam perire insontem , fecit eo ipso momento , quo
,,omnem Creontis iram in Antigonae et Haemonis amorem
,,effusam animadverteret, quaerentem , verene ambas vellet
,, interfici. Praesagiebat enim chorus , illum , si unquam ,
, nunc permoveri posse , ut , quo atrocius in Antigonam
,,saeviret, parceret Ismenae.“ HERM . Quid tandem hoc
aliud est , quam : precabatur chorus Ismenae insontis vitam
et Creon , ,,cuius omnis ira in Antigonam effusa erat
concessit eius precibus ? Dicit enim čů vào oởv héyals.
Quid hoc aliud est nisi aequitas quaedain in minus inson
tem ? Quae tandem vero inest in his atrocitas in An
tigonam , eius sororem , quam supra ipsa audiverat Creon
magnopere velle , ut Ismena vivat; quam audiverat in
dignari , quod illa secum mori vellet ? ' Ars aliqua poetae
autem sive constantia in moribus describendis in eo cerni
tur, quod chorum non facit diserte precantem , sed quae
rendo monita sua et vota expromentem . Ita enim et ille
timidus non ad monendi et deprecandi audaciam adsurgit,
et Creon superbus , durus et ferox , non alienis precibus
202 SYL LLOGE V.770

obtemperare sibi videtur , sed sua sponte sontem a minuş

insonte discernere .
ε!
V. 770. πετρώδη L1. Ιbid . κατωρυχή H, Tricl .: σύν
τασσε ούτω κρύψω αυτήν ζώσαν εν κατωρυχι και
ορύγματι πετρώδει, ήγουν πέτραν ορύξας , ταύτην κα
τακρύψω , άγων και φέρων ένθ' άν ή και υπάρχη οδός
έρημος βροτών , ήγουν ένθα ου διατρίβουσιν άνθρω
ποι , προθείς και έμπροσθεν αυτής θείς τοσούτον μόνον
φορβής και τροφής, ως και καθά άγος και μίασμα,
ήγουν ως μισητή μερικήν [ημερινήν ed .τ.ς.] αυτή τροφήν
δούς , όπως και ένα εκφύγη η πόλις πώς και κατά τρόπον
τινά το μίασμα και την αμαρτίαν , και παρά πάντων
μέμψιν , ως λιμοκτονήσασα αυτήν απώλεσε . - „ In arcam
,, inclusos tradunt non dissimili genere poenae Danaen ,
„ Cyeni liberos Lycophr. 239. Comatam Theocrit. VII. 78 .
denique Sotadem poetam Athen. XIV , 4.“ MUSGR . –
V. 771. Comma habent post μόνον b . e. Γh . post άγος h.
w.g. Nullam omnino interpunctionem habent 4. d . Quo
modo supra dixi accipiendum esse üyos, ita usurpatum
invenio απαλλαγή apud Lucianum Icaromenippo S. 16 .
μίαν δε της συμπάσης απορίας απαλλαγήν ώμηνέσεσθαι,
ει αυτός πτερωθείς πως ανέλθοιμι εις τον ουρανόν. In
,,vocabulo üyos multa nugantur grammatici. Significat rem
„ expiandam , piaculum , scelus , Quod hic dicit ús üyos,
pidem est quod supra dixerat , τ. 256. λεπτή δ' , άγος
φεύγοντος ώς , επήν κόνις , aut Aeschyl . Suppl . 380. άγος
55φυλάσσου. Sed quod hic dicere potuit ως άγος, quum
proprie dicendum esset ως φεύγειν άγος, haec caussa est,
25quod φορβής τοσούτον μόνον idem est atque oύ πλέον
» φορβής ή άγος εστίν . « HERM . Aliquid cibi attribuain ,
„ amoliendi piaculi gratia , ut sit xat ' byos." CAMERAR .
Ibid. προθείς] ή προςθείς Meursius ad Lycoph. Cassand.
ν . 239. ν . 772. υπεκφύγη L.C.T.D. τρ. b.e.Γh. h.
υπεκφεύγη Β . υπεκφύγοι Α.Ε.ψ. - V. 773. θεών] θόν Χ.
i . e . θεόν . « ELMSL .
V. 774. πού L1 . που ( ) τεύξεται () ψ . Tum το μη
θανείν coniungendum foret cum αιτουμένη. Tricl. : το μή
θανείν προς το αιτουμένη συναπτέον , ου προς το
τεύξεται, ούτω κακεί τον Αίδην , δν μόνον σέβει θεών ,
αιτουμένη και ζητούσα το μή θανείν, ίσως, τεύξεται τού
τον . V. 775. γ ' ούν L. - Ibid . & dov H. uti ante
άδην .
--- V.777 . ADNOTATIONIS . 203

V. 779. f åvixat' , àuáxar' Hemsterhusius ; quod

comprobat Valckenarius ad Hippol. v. 525. et Brunckius
recepit; at metro adversatur. + uvixut ' , Quayat' Her
mannus olim , receperat in edit. mai. Erfurdtius. t åvi
xatë páyą Benedict. „ Erravimus et Hemsterhusius et ego;
„ quum nec páxav nec páxų poetam scribere potuisse existi
„ mabamus. Non enim propterea invictum appellat Aimo
„ rem , quod omnia sibi subiiciat, neque ullus animantium
,,non sentiat vim eius , sed Creontem in animo habens , qui
„ evellere filio amorem conetur , ita Amorem dicit invictum
„quoad pugnam , ut significet , frustra esse , qui impugnare
„ velit Amorem , et cogere amantem , ut amorem abiiciat.
„Ita apparet , etiam necessario adiici debuisse púyav. Ar
„ gumentum vero , quo utitur , illud est , quod nemo effu
„ gere amorem possit.“ HERM . „ In eo ab Hermanno
„ dissentio , quod ille Creontem significari existimat , ego
,,Haemonem .' Tantum enim abfuit, ut Creon amoris po
„tentiae cederet, ut ei usque ad filii necem reluctaretur * ).
„ Haemonem autem amor subegerat. Satis enim patet, po
„ tentiam Amoris h. 1. ita celebrari, ut omnes ad aman
,, dum impellat , non autem ita , ut, qui Amori vel aman
„ tibus repugnent, gravissimis poenis adficiantur ** ,' In
„Haemonem non in Creontem cadunt sequentia o do wv
μέμηνεν , et δικαίων φρένας παρασπάς επί λώβα. νικά έμε
„ poş vúugas. Hinc autem sequitur , ut , quod est alterum ,
,,veávida dici Antigonam opiner.“ ZEHLICKE. „ Zeh
„ lickius , quum Haemonem respici, veávidos autem de An
,, tigona dici putat , frangit et debilitat virtutem huius loci.

* ) Non cessit quidem Creon πύκτης όπως ές χείρας , ου καλώς

sponte , sed oedere coactus est,
scilicet nihil profecit et frustra
contra nisus est. Haec igitur,
quae monet Zehlicke, prorsus
aliena snpt.
** ) Hoc quidem non dixit Her
mannus , qui non poenis affici
sed modo frustra laborare dici
monet eos , qui Amorem conen
tur impugnare. Cf. Trach . v. 441.
έρωτα μέν νυν όστις αντανίσταται
opovsī. Apud Xenoph . Cyrop .
VI, 1 , 36. formosa mulier äua qov
apãyua dicitur. Eandem aman
tis conflictationem cum Amore
significari statuit Boeckhins , qui
tamen non satis sibi constat in
eo, quod deinceps ( v. 789) aliam
cupiditatem cum Amore pugnan
tem facit, quamvis id quidem
recte ex nostra interpretatione.
204 SYLLOGE V.778

„ Langueret enim totum carmen , nisi initio universe de

,,Vi ac potentia amoris diceret poeta : idque satis declarant
,,etiam , quae statim sequuntur.“ HERM. „ Der Anfang
der Strophe ist sichtbarlich allgemeinen Inhalts : und erst
auf die Einleitung über die Macht des Gottes folgt die
Anwendung auf die gegenwärtige Sache. In dieser aber
zeigt sich jene Macht nicht darin , dass auch in Hämons
Herz Liebe eindringt * ), sondern in dem , was die Gegen
strophe deutlich sagt, und was der sinnvolle Camerarius
einfach angibt : Celebrat chorus carmine suo amorem,
Sentit enim Haemonem puellae amore captum patri adver
satum fuisse.“ WELCKER . Vidit igitur iam Camerarius,
quod prolegg. II . § . 8. primus monuisse mihi videbar de
nexu huius carminis cum antecedentibus.

V. 778. δς εν κτήμασι Φ.ψ. ός τ' εν κτήμασι L1 . Η.

Coniecturarum infinita turba est. δς εν γλήνεσι , κτήνεσι,
λήμασι , κτίσμασι , σχήμασι πίπτεις , εν πήμασι (cuum rnalis)
δείμασι , είν ήπασι , είν ήμασι (per tela ruis) πίπτεις , Eiv
όμμασιν έπτη , κεντήμασιν επτεις , όσα πήματα τίκτεις. Ιpse
olim conieceram ły xthuaơi Triotois , (opibus tuis , potentia
tua 'confidis, quippe qui excubas in puellarum genis), antea :
εύρωστος εν κτήμασι πίπτεις , cuum vi ircuis in mancipia
tua. At coniecturis non opus. Vocem κτήματα de
mancipiis Amoris iam ante Reisigium , uti nunc cognovi,
interpretati sunt, Steinbrüchelius in Museo Turic. Vol. I.
Tom . I. p. 38. Henr. Vossius in Ephem. Litter. Jenens.
anni 1804. no. 257. p. 179. Pinzgerus in üsdem Ephem .
anni 1824. no. 117. p . 451. Mihi quidem egregie ea
confirmari videtur loco aliquo Luciani Dial. Deorum VI, 4.
quem mihi suppeditavit hem paucis ante obitum suum ,
multis fatalem , Guilielmus Süvernius : Z. ovyyvuoto ovv,
εί πιόντες όμοια ημίν , και ιδόντες ουράνια κάλλη , επεθύ
μησαν απολαύσαι αυτών , ερωτι αλόντες. Ο δ ' έρως βίαιόν
τί έστι , και ουκ ανθρώπων μόνον άρχει , αλλά και ημών
αυτών ενίοτε. ΗΡΑ . σού μεν και πάνυ ούτός γε δεσπότης

*) Neque hoc inesse existima- lickium , ' illa universe prolata

runt, qui xthuata interpretaban esse statuerunt , neque per a lov
tur achouoiol. Contra hos videli giove iam nuncHaemonem , unum
cet disputath. l. Vir Doctus. de potentibus, significari dixe
Uli enim et ipsi , praeter Zeh runt.
-V . 390 . ADNOTATIONIS. 205

εστί , και άγει σε και φέρει της δινός , φασίν , έλκων , και
έπη αυτώ , ένθα αν ηγήται σοι , και αλλάττη ραδίως , ες
και τι αν κελεύση, και όλως , κτήμα και παιδιά του έρω
TOS σύ ye. Suidas : xT ñ u a xai šni oixétov. Cf. etiam E.
Med . 48. παλαιόν οίκων κτήμα δεσποίνης έμής . Νon male
tamen Erfurdtius olim contra monuit , deficiente pronomine
00ű vel oois ita duri aliquid loco inesse. Quod et ipse
sentiens Vir quidam doctus v . 779. legere malebat ots
έν μαλακαίς παρειαϊς νεάνιδος ελλοχεύεις . (ut haec alia
forma esset pro falogās). Possit vero etiam anticipatio
quaedam statui : qui irruis ita , ut mancipia tua fiant, in $
quos invadis . Ita suadebat Solgerus. Parum valet ad
vim Amoris declarandam , si, quomodo vult schol ., dicatur
„ Opulentos inyadere , Libidinem fovent divitiae ; sed vel
„ pauper amare possit : aliena est prorsus a poetae senten
„ tia opulentiae inentio . Summa sententiae est , Amor
„ omnia domat , quod ostenditur enumeratione animan
,,tium omnium , quorum varia genera vel diserte nominan
,, tur, vel a sedibus, quas incolunt, innuuntur. Primo loco
τα κτήματα , seu τα κτήνη nominat poeta . Si quid
„contra librorum fidem mutandum esset, pro xtňuaơi lege-,
„ rem xtýveol. Hesych . xtøvn , Booxnuoto. Sed non video,
„ , cur eadem significatio nomini xtſua tribui non potuerit,
„ maxime in chorico cantico , cuius indoles pene dithyram
,,bica eiusmodi metonymnias affectat. BRUNCK . Huic
adstipulantur Thudichum et Welckerus, sed improbat Her
mannus. xthuota per zhoūtos , opes , divitiae , explicant
Steinbrüchelius 1. 1. p. 33. „ qui opibus insultas ,“Huschkius
Anall ., critt . p. 49 , Passovius , cui adsentitur Boeckhius ;
et divitiarum potionem ad divites ipsos et opulentos, poten
tes transferentes, Doederlinus spec . edit. Soph, p.33 . Her
mannus, Zehlickius, Gaisfordius. „ Locus sic acceptus ni
„ hil habet difficile aut impeditum .“ GAISF . Repugnat
illis Welckerus. „ Gl. in cod. A. xtń u aolv : zlovolois.
„ Hesych . T. II. p. 360. xtnois: Thoőtos : Suidas T. II.
p. 383. et Phot. Lex . p. 134. minuutitnv: Tòv 1022 ,
κτήματα έχοντα · ούτω Λυκούργος . Γlane sic χρήματα in
„ Soph. Fragm . Aload. XI, 6. apud Stobaeum XCI . p. 371 .
,,de hominibus opulentis legitur. Eurip. Suppl. 423. H ,
πλούτος opponitur τω πένητι. De abstracto pro concreto
,,cf. gféyua Oed. Col. 863. posouvnuata ib. v . 325 .
„ üß o.oua , napayxániqua, rposnyógnuo E. Suppl. 803 .
„ Soúhevua Ant. 152. Oed . T. 85. DOEDERLIN . Addit
206 SYLLOGE V. 778

Passovius : „am apud Homerum XTņuota non unice de

„ agrorum et aedium possessionibus sed latiore ubique sensu
,,de quibusvis opibus atque divitiis usurpantur. cf. Eustath .
sad Il. p. 685, 31. et p. 999, 17. ita ut nihil fere differant
inter sese κτήματα et πλούτος. « PASSOV. Ιdem monet
nihil fere referre , utrum de re cogitemus an de persona .
Zehlickius, ut ostendat noŰTOS et õapos apud Sophoclem
saepe ita usurpari, ut potentia et generis nobilitas intelli
gantur, confert Oed. T. 1192. 381. Ai. 130. 482. Electr.
638. 72. 1080. 1385. „ Kinuata für Begüterte , wie
Sophocles xoýuata gebraucht, kommt nirgends vor, und ist
an sich ein Wort ungewöhnlicher Art, in der Verbindung
aber, worin es hier steht, auch als blosser Ausdruck uner
träglich .“ WELCKER . Atqui Huschkius de adverso 4
Ainore intelligit, qui „ aeratum transcendit potentiorum
„limen , qui tot regias stirpes pessumdedit, qui Oedipum
,, locastae , filium matri iunxerat , qui Phaedram Hippolyti
,,desiderio perdidit , " cett . Confert Propert. I. EI. XIV ,
15. fq .
Nam quis divitiis adverso gaudet Amore ?
Nulla mihi tristi gaudia sint Venere !
Illa potest magnas heroum infringere vires ,
Illa etiam duris mentibus esse dolor.
Illa neque Arabium metuit transcendere
limen ,
Nec timet ostrino , Tulle , subire toro ,
Et miserum toto iuvenem versare cubili.
Quid relevant variis serica textilibus ?

„Amor , qui ferocius opulentos et potentes ad libidinem

„ proripis, sed mitibus mitis insides puellis.“ DOEDERLIN .
,,Dieser Gegensatz liegt nicht in den Worten ; denn es wird
hierdurch für reich untergeschoben starck und kräf
tig . “ WELCKER . „ Consulto quaesita constructionis si
militudo inter verba δς εν κτήμασι πίπτεις et δς έν μαλ .
παρ. νεάν. έννυχεύεις pro certo nobis est argumento , To
,, luisse poetain res quoque consimiles arctoque cognationis
svinculo invicem iunctas repetito pronomine relativo et
,, eadem praepositione geminata copulare: et quum in al
„ tero membro absque ulla controversia molles puellae
„ genae tenerrimae nobis et delicatissimae pulchritudinis
,, imaginem ob oculos ponant, facile perspicitur , quid in
,,hoc sententiarum nexu divitiarum sibi velit mentio. Nempe
V. 779. ADNOTATIONIS. 207

,,matura rerum humanarum observatio iam antiquissimas

„ gentes edocuerat , luxuriosiorem vitae cultum victumque
,,ad exquisitiores delicias compositum non acriorem tantum
„ pulchri sensum et artes huic inservientes, sed ut quodvis
„ intemperantiarum voluptatumque genus , ita immodicos
„ praecipue et effrenatos amores excitare , nutrire, iinpo
„ tentissimumque iis in animos hominum imperium conci
,, liare: 'hinc factum est, ut divitiis et pulchritudine nihil ad
,,amores focillandos efficacius existimarent. Atqui id ipsum
,,quod ab experientia inventum quotidianus vitae usus
„magis magisque confirmabat, non poterat non in prover
,, bium abire. Cf. schol . et similia apophthegmata apud
,,Iacobs. ad Anthol. Gr. T. V. p . 378. Valckenar. diatrib .
„ P. 7. B. Phocylid. v . 54. ſq.
η πολλή δε τροφή προς αμέτρους έλκει έρωτας,,
υψαυχεί δ' ο πολύς πλούτος και ες ύβριν αέξει.
[Eurip. Dan. fragm . V.
ουδείς προςαιτών βιότον ήράσθη βροτών ,,
εν τοϊς δ ' έχουσιν ήβητής πέφυκ' όδε. ]
,, Stobaei Florileg. Serm . XCI. XCII. Ovid. Remediis amor .
„ V.745 . Senec. Octav. v . 562. fq. Hippol. 208. Sic nostro
„ quoque loco , in quibus maxime luxuriari soleat amor ,
„ divitias et pulchritudinem , recenset. Amor, pugna invicte,
„Amor , qui in divitias ruis ( te ingurgitas), qui in molli
„ Culis puellae genis pernoctas. De nintelv { v Tivé cf. etiam
,, 1. IX, 235. XI, 823. XIII, 742. XV , 63. Hipp. 1429 .
,,Achill. Tat. I, 9. ölos žuoi nposéneCEV © " Eows. ad quem
,, locum vide lacobs. p . 812. Mitscherlich ad Hor. Carin . I.
„ 19, 9.“ PASSOV. „ In den Heidelberger Jahrb. 1815.
p. 645 — 649. theilt H. Voss dieselbe Ěrklärung aus ei
nem Briefe mit und zugleich billigt er sie. Wie wahr es
auch ist und viel bezeugt von alten Autoren , dass Reich
thum und Sättigung mehr als Hunger und Armuth zum
Schwelgen in der Liebe Anlass geben , was hingegen von
der Schönheit nicht so allgemein gesagt werden kann , so
wüsste ich doch nicht, dass diess, was zúr Schilderung der
Menschen dient , gerade zum Preis und zur Verherrlichung
der Macht des Eros gebraucht würde, und kann nicht
glauben, dass es hier, in dem hymnenartigen Anfang irgend
schicklich seyn würde. “ WELCKER . „ Non probo Wexii
interpretationem verborum έννυχ. έν παρ. Immo hoc dicit
,, Sophocles : Amor invicte, Amor indomite, qui et potentiam
,, invadis et nocturnis curis sollicitas teneram virginem . Non
 1

208 SYLLOGE V. 779

„ puto tamen laudandum esse poetam , quod xTÝMata, opu

„ lentos et potentes , teneris virginem genis opposuit.“
HERM . „ Non opposuit ea Sophocles, sed èx tapanańhov
„ potius dicta sunt verba , atque xthuata napelais omnium
„ minime adversantur. “ PASSOV. Perinepte Triclinius:
δς έν κτήμασι. ου γαρ μόνον ανθρώπων , αλλά και κτη :
μάτων έρώμεν · όθεν η πλεονεξία γίγνεται . Οui rem ever
„ tis , in bona impetum facis, propter amatórum prodigali
,,tatem .“ CAMERAR . „ qui irruis in fortunas . “ VINSHEM .
His adsentitur Bothius. Petiscus in Seebodii Biblioth . Crit.
anni 1822. fasc. XII. p . 1135. ły xt ^uooi explicat : in
deinem Reiche, Gebiete ; sed prorsus futilia sunt, quibus
Tintes interpretatur. ,,Die Griechen , die Liebe zunächst
von der sinnlichen Seite fassend ,wie sogar Platon in seinem
Staate thut, ohne ein geistiges Element anzudeuten , verban
den in Hinsicht auf Eros ohne Anstand Mensch und Thier,
selbst im Einzelnen . Wie z. B. Alkäos der Messenier
( Epigr . 4 ) sagt :
Εχθαίρω τον " Έρωτα · τί γαρ βαρύς ουκ επί θήρας
όρνυται , αλλ' επ' εμήν Τοβολεϊν κραδίην ,
Aber wäre auch nicht diese Ansicht vom gemeinen Leben
aus der Nation natürlich gewesen , so hätten die Hymnen sie
empfehlen und veredeln müssen . Den Heerdethieren, welche
Eros ergreift, ist gegenübergestellt die Jungfrau , deren
Wo angen Eros nächtlich durch Liebesträume röthet.
Denn wenn Eros auf der Wange der schlafenden Jungfrau
hauset, statt im Herzen , so muss ein Grund dazu oder ein
Zeichen davon gedacht werden . Was könnte anders seine
Wirkung auf die Wangen sein als Erröthen , und dies wo
her anders als von dem Gedanken an den Geliebten ? Die
Nacht fodert Schlaf : um 'an wachende Sehnsucht in der
Nacht denken zu dürfen , müsste diess angedeutet sein . Also
bleibt der Liebestraum übrig ; und so sind diese Worte ein
Beispiel der ganz eigenen Feinheit, womit Sophocles dich
terische Phantasien entfernt andeutet, oder schöne Gedanken
wie im Keim verschlossen gleichsam im Vorbeigehen aus
streut. Uebrigens ist sehr wohl die geheimnissvolle, heim
liche und dennoch sichere Wirkung des Eros der gewalt
samen entgegengesetzt , welche die Heerde uns vor Augen
stellt. “ WELCKER .
V. 779. Os šy. „ Notanda est relativorum coniunctio
„ absque copula, Cf. Eur. Suppl. 750. Fragm . Eriph. VIII.
ή γλώσσ’ έν οίσιν ανδράσιν τιμήν έχει , όπου λόγοι σθέ
V. 781 . ADNOTATIONIS . 209

νουσι των έργων πλέον . « DOEDERLIN . - Ibid. μαλακαίς

L1 . R. S. μαλακαΐσι C.αββγ. - V. 780. Ad haec verba
alludit Ρlutarchus in Amatorio , Τ. ΙΙ. p. 760. σκόπει τοίνυν
αυθις , τούς άρήίοις έργοις όσον έρως περίεστιν , ουκ αργός
ών , ως Ευριπίδης έλεγεν , ουδ ' άστράτευτος , ουδ ' εν μα
λακαϊσιν έννυχεύων παρειαϊς νεανίδων, ανήρ γαρ
υποπλησθείς έρωτος, ουδέν ' Αρεος δείται μαχόμενος πολεμί
οις , αλλά τον αυτού θεον έχων συνόντα
πύρ και θάλασσαν και πνοάς τας αιθέρος
περάν έτοιμος
υπέρ του φίλου, ώςπερ αν κελεύη. V. 781. αγρονόμαις C.
Ceterum de bestiarum anore intelligunt hunc versum
Brunck . Erf. Passov. Welcker . Hermannus contra nuper
in meam Zehlickiique fere rationem concessit , ita tamen ,
ut vertat : „ fererisque per maria inque ruricolarum casis.
Voluit poeta vim amoris declarare , qui nec maris terre
„ rétur periculis et in tenues ruricolarum penetraret casas .
HERM . Zehlickius eos significari amantes putabat , qui
maris fluctibus seiuncti essent (Hero et Leander ), et qui in
ruris solitudine degerent. Paullulum differt 'sententia mea
supra exposita. Illi conferunt E. Hipp. 1272.
ποτάται δ ' επί γαίαν , ευάχητόν θ'
αλμυρόν επί πόντον.
θέλγει δ' " Ερως, ο μαινομένα κραδία
πτανός εφορμάσει ,
χρυσοφαής, φύσιν όρεσκόων σκυλάκων,
πελαγίων 9 ', όσα τε γα τρέφει --
et fragmentum Phaedrae IV. supra exscriptum , quod ex
pressisse mihi videtur Ovid . Metam . V, 369.
Tu Superos , ipsumque Iovem , tu numina ponti
Victa domas , ipsumque , regit qui numina ponti,
Fragm . XXIII. quod supra cominemoratum , hoc est :
Ω παίδες , ή τοι Κύπρις ου Κύπρις μόνον ,
αλλ' έστι πολλών ονομάτων επώνυμος .
έστιν μεν Αιδης , έστι δ' άφθιτος βία ,
έστιν δε λύσσα μαινάς , έστι δ' ίμερος
άκρατος , έστ ’ οιμωγμός. εν κείνη το πάν
σπουδαίον, ήσυχαίον, ές βίαν άγον.
ευτήκεται γαρ πνευμόνων όσους ένι ,
ψυχή τις ουχί τηςδε της θεού βορά ;
εισέρχεται μεν ιχθύων πλωτώ γένει ,
ένεστι δ' εν χέρσου τετρασκελεί γονή ,
νωμά δ ' εν οιωνοίσι τοϋκείνης πτερον ,
Τom. ΙΙ . O
210 SYLLOGE V. 781

έν θηρσιν , εν βροτοίσιν , εν θεοίς άνω.

τίν ' ού παλαίουσ ' ες τρίς εκβάλλει *) θεών ;
εί μοι θεμις , θέμις δε ταληθή λέγειν ,
Διός τυραννεί πνευμόνων άνευ δορός.
άνευ σιδήρου πάντα του συντέμνεται
Κύπρις τα θνητών και θεών βουλεύματα.
Hom . hymn. in Aphrod. v. 2.
Κύπριδος ήτε θεοίσιν επι γλυκών άμερον ώρσεν,
και τ' έδαμάσσατο φύλα καταθνητων ανθρώπων ,
οιωνούς τε Διϊπετέας και θηρία πάντα ,
ημέν όσ’ ήπειρος πολλά τρέφει , ήδ' όσα πόντος :
πάσιν δ' έργα μέμηλες εύστεφάνου Κυθερείης .
ibid . v. 69 . Sq: Tibull. II, 1 , 167. Pervigil. Ven . 77. Atque
αγρονόμοι αυλαι intelligit Welckerus non uti Astius de
bestiis mansuetis , sed cum Solgero de ferarum domiciliis
( ,,die Feld - und Buschwohnungen des Gewilds “ ) , confert
1.348. άγραύλου θηρός. Ηesiod. Theog. 129. ουρεα μα
κρά , θεών χαρίεντας εναύλους Νυμφέων. Hymn . in Ven .
124. θήρες ωμοφάγοι φοιτώσι κατά σκιόεντας εναύλους.
Monuit praeterea Passovius innui a poeta duplicem in
Amore naturam , „ quem enim deum tenerum et imbellem
„ poetae fingebant, eundem hunc , indole sua in contrarium
„ mutata , summa interdum audentia usum gravissima quae
„ que moliri strenueque perseverando adsequi, haud inepta
„veterum erat persuasio , ex ipsa amoris natura petita,
» , quam sublimiori sensu pertractavit Plato in Convivio. Cf.
,, Jacobs. ad Anthol. gr. T. VIII. p. 298. T. XII . p. 30.
Iam vides, cur poeta subito ad aliud struendi genus
„ goitãs dè) transierit. Quae enim per relativa pronomina
,,Deo arctius adnectuntur , ea perpetua sunt in Amore
,,atque ab eius natura inseparabilia , vehemens divitiarum
,,et pulchritudinis appetentia , quae vero fequuntur, irruptio
„ nes in feras belluasque factae , ea nunc fiunt , nunc non
, fiunt, neque necessario imperium suum in deos homines
„ que semper exercebat Amor , neque in utrosque simul :
„ quae est caussa cur haec , liberiore sermonis confirmatione
usus , per δε subdiderit relativis , temporaria perennibus,
„,transeuntia duraturis .“ PASSOV . His non adsentior,

* Coniicio τρις εξ βάλλει εξ βάλλει ; conf. A. Agamemn.

1. 6. τίνι θεών παλαιουσα ου τρις V. 33 .
 V.790 . ..
ADNOTATIONIS 211

uti in iis quoque , quae praeterea de particula de antea

monet , non satis mibi quidem constare sibi videtur Vir
Doctissimus.
V. 784. Gl . έπ’ : έπεστι , hino έπ ' b. Γh . + έτ ' editor
Glasg .. Cf. de επί Bernhardy gr . gr . p . 247. - Ibid.
μέμηνεν ψ . h ., μέμηνε b . Γh . Tricl: : μίμηνε: ήτοι του,
καθεστηκότος εξίσταται , και κατέχειν εαυτόν ου δύναται.
V. 785. Tricl. συ και δικαίων : οι γάρ σώφρονες
και δίκαιοι , οι μεν υπό κάλλους γυναικών οι δε υπό κτη
μάτων επιθυμίας την εαυτών φύσιν ηρνήσαντο . - V.788 .
De usu vocis ταράσσειν confert Musgravius Plut . Thermist.
Ι
p. 114. A. et Aristid . p. 331. B. eundem Vol. II, p. 417. D.
V.789 . Tricl.: νικά δέ : ήγουν και της Αντιγόνης έρως
πλέον ίσχυσε του πατρικού φίλτρου. δέον δε είπεϊν νικά
εναργώς , εναργής είπε προς το μερος . Ibid . ευλέ
κτρου] αλέκτρου (c . gl . άγάμου ) C. Quae supra de ocu
lorum αστραπή monuimus , iis adde Athenaeum III. p . 564.
Σοφοκλής δε που περί τού κάλλους του Πέλοπος διαλεγο
μένην ποιήσας την Ιπποδάμειαν φησίν τοιάνδ' εν όψει
ίυγγα θηρατηρίαν " Έρωτος , αστραπήν τιν ' όμμάτων έχει ..
V. 790. πάρεδρος ] Burtonus mavult πάρεδρον , ut
ad Haemonem referatur. Idem notatum in margine ve
tusti exemplaris biblioth. Bodleianae. In exempl. Bosiano
adscriptum: γρ. πάρεδρον Κρέοντα νικά ο έρως · τούτο
έστιν, δι' έρωτα και υιός απειθεί τω πατρί , και έρως την
στοργήν τού υιέως νικά. Κρέων δε πάρεδρος λέγεται ως
των θεσμών πρωτευόντων και παρεδρεύοντος του βασιλέως.
Tricl .: πάρεδρος. πάρεδρον λέγει τον Έρωτα των μεγά
λων εν αρχαϊς νόμων , ως κατακρατούντα ανθρώπων , κα
θάπερ και τα μεγάλα παρά των θεών νόμιμα. άμαχος :
προς το νικά εστίν η κατασκευή , ούτως ή άμαχος γάρ
θεός Αφροδίτη εμπαίζει , τουτέστιν , ή του γάμου της Αν
τιγόνης εγγύησις ούτω διακείσθαι παρασκευάζει τον Αίμονα,
„ Sophocles quum Amorem vocat assessorem in administra
„ tione supremarum legum , hoc dicit, amore in consilium
,,vocato Haeinonem , quid summum ius sit, iudicare. Ad
quae verba respiciens olhorus dicit , καυτός θεσμών έξω
φέρομαι , illud ius , quod Creonti videbatur , in mente
,,habens, oppositum ei , quod Haemon iustum putabat.
HERM . Hermannus autem dubitat , num πάρεδρος seri
ptura sit genuina. Vix enim , ait , poetam praeter necessi
tatem et in hoc genere numeri proceleusmaticum admisisse .
Ο 2
 212 SYLLOGE V. 795

Itaque , nisi forte in strophico versu aliquid vitii insit,

(προφύξιμος et φυλάξιμος olium est coniectatum pro φύξι
μος ) videri πάρεδρος interpretamentum alius vocis esse .
Apte certe et perspicue, ait , idem diceretur, si legeretur
των μεγάλων σύνδικος αρχαϊς θεσμών. Solutae arseos haec
exempla profert Erfurdtius : Αi. 402. ολέθριον αικίζει Ε .
Bacch . 396. μεγάλα διώκων Androin 491. παϊδά τε, δύς- ,
φρονος έριδος ύπερ. Troad. 841 .. Δαρδάνια μέλαθρά
Η ποτ ' ήλθες. Vir D. in Diar . Class. XXXIII , p. 64. vertit :
„ vincit sc . Haemonem , manifesto ex oculis eius erumpens
,,desiderium formosae sponsae, parem potestatem habens
„ magnis inter principes iudiciis. „ Die Liebe des Haemon
stellt sich neben die hohen Satzungen der Gewalt ( der Aus
druck selbst μεγάλων αρχαι θεσμών scheint das Pomphafte
oder die Anmassungen der Herrschaft zu mahlen ) als Bei
sasse als mitsprechend , also nicht wie ein andres Verhäll
niss ihr unterthänig , sondern ein solches, welches berück
sichtigt werden muss." WELCKER . Recte sic etiam
Boeckhius : „Neben den sittlichen Gesetzen , die das Leben
der Menschen gleich einem herrschenden Rathe regieren , ist
auch die Liebessehnsucht eine eigenthümlich wirkende gei
Altius quam par
stige Kraft, die fördert oder stört.“
est rem repetit Solgerus, subtilius dicens : „ Diese Sehn
sucht ist eine ewige heilige Naturmacht, andern göttlichen
Naturkräften gleich , und thront neben den andern ewigen
Naturkräften , die das Wesen der Welt ausmachen und sie
regieren .“
V. 795. δακρύων πηγάς ex hoc loco citare videtur
schol . ad Elect. 895. πηγάς γάλακτος ] πολύ γάλα , ως το
δακρύων πηγάς , αντί του πολλά δάκρυα. - v.796. Tricl.:
ει μεν το παγκοίταν τον Αίδην νοήσεις , αντί του πάγ
κοινον είποις · ει δε τον τάφον της Αντιγόνης , αντί του,
εις ον αεί κοιτασθήσεται . V. 797. Gί. ανύτουσαν :
ερχομένην εις τον θάλαμον.

V. 798. οράτ ’ έμ ’ L1 . - Ibid. πατρίας ] πατρώας cod .

C. Tricl.: γάς πατρίας γράφε, μη πατρώας. ου γαρ αρμό
ζει τα μέτρα ούτως. - V. 800. στίχουσαν D. - V. 801 .
αελίου] άθλίου R. - V. 802. αύθις ;)αβίβ3. Ibid . ,
αλλ ' ο παγκ . Η . αλλ' έμ ’ ο π. Βrunck. - Ibid . + πάγ
κοινος Vir D. in Diar . crit. XXX. p . 65. - V. 806 .
GI. έπινυμφίδιος : ο πρέπων επί τούς νυμφίους άδεσθαι .
Scribendum videtur ούτε νυμφίδιος , vide Eleum. doct .
 - V.826. ADNOTATIONIS. 213

metr. 564 , epitom , S. 488. “ HERM. - V. 808. Gl. νυμ

φεύσω ; νυμφευθήσομαι ,
V. 809. Gl. κλεινή : επεί αδίκως και παρά καιρών
Ivñoxels. Quae glossa in cod . C. integri versus loco post
v. 808. inserta est. V. 810. Gl. κεύθος : το όρυγμα ,
ένθα κρυβείσα εις Αιδην άφιξη. Seidlerus contulit alia
nomina, quibus illud κεύθος νεκύων in hac fabula appella- .
tur, πετρώδης κατώρυξ , έργμα τυμβόχωστον , κατηρεφής
τύμβος , θανόντων κατασκαφαι , κατώρυξ στέγή , λιθόστρω
τον νυμφείον "Αιδου . Vide v. 770. 839. 873. 908. 1082.
1182. - V. 811. φθινά σι Η . φθινάσιν e. h . Gl. φθι
νάσι : φθαρτικαίς. - V. 813. Neque post αυτόνομος ne
que post [ãou comma habent w. V. 814. Atδαν . Ut
saepissime alibi,sic h.l. Aidov et sepulcri notio in unam
coaluit. Cf. Schefler. ad Soph. Elect. v. 456. Huschke
analecta critica p . 125. fq. Ibid . καταβήσει ] κατα
μήση Η .
V. 815. Respicit h. 1. Εustathius p . 1368 , 24 .
V.816: Tricl .: ξένην λέγει την Νιόβην, ή αντί του φίλης,
ως θυγατέρα του Ταντάλου , ή διά το μη Ελληνίδα είναι .
βάρβαροι γάρ οι Φρύγες. ή διά το δυςτυχή είναι , κα
θάπερ αυτή , φίλην έαυτής λέγει. V. 817. Tricl .: σι
πύλη προς άκρη : Σίπυλον όρος έν Ασία , όπερ οι μεν
περί την Σμύρναν είναι φασιν · οι δε ανωτέρω , και νύν Κου
ζήνας ονομάζεται , ένθα φασί την Νιόβην κλαίουσαν τους
παΐδας, υπό Διός λελιθώσθαι κατοικτείραντος αυτήν.
V. 818. Musgravius sic interpungit : ταν , κισσός ώς,
ατενής πετρ. cett. - V. 819. δάμνασε C. δάμασσε S.
V. 820. όμβρω ] ή όμβροι Μusgr. + Bothe. GΙ. και
νιν όμβρω: τουτέστι λιθωθείσα όμβρω και χιόνι χειμά
ζεται . Trici.: και νιν όμβρω τακομένανε και αυτήν
τηκομένην και δαμαζομένην εν όμβρω , ώςπερ υπάρχει η
των ανθρώπων φήμη , ουδαμώς λείπει και χιών. τουτέστι,
λιθωθείσα όμβρω και χιόνι χειμάζεται . De re vide etiain
Davisium ad Cic. Tuscul. III. 26 . V. 822. χειών C.
Ibid . ουδαμά Γh.h.d , w.g . Matth. ουδαμά C.ψ. ουδαμάι L1 .
- V. 823. τέγγει 9ή τάκει θ ' Li. τάθει 9 ' Η . τέγγει
δ' Bothe . - Ibid . παγκλαυτοις vide ad v . 29. - V. 824.
Gl . δειράδας : τάς του όρους εξοχάς .
V. 826. θεός τε R. C. - Ibid. θεογενής C. Schol..
Rom. Eustathius p . 859 , 62. ex h. 1. affert θεογενή. Gl .
θεογεννής: Τάνταλος γαρ, ο ταύτης πατήρ , εκ Διός.
214 SYLLOGE V. 827

V. 827. βροτοί και θνητογενείς (Codd.) ψ. h . βροτοί και

θνητογεννείς L1 . R. θνητοί και βροτοί C. Totum versum
ita scribendum putat Schaefer : θνητοί δ ' ημείς και θνη
τογενείς , ut ad almussim respondeat antecedentibus θεός
και θεογεννής. Recte , ni fallor , primum locum occupat
„ Muzīs , quod perinde ao si praemissum esset oppositum
ήδε, acrius debet efferri . Sic nos : Ja sie war eine
„ Göttin wir aber sind Sterbliche.“ ERF.

V. 828. φθιμένα Α.αββY b.e.fh.g : φθιμένα Η. φθι

μένα ( superscr. ω ) L1. φθιμένω R. φθιμένω h. w.d. φθι
μέναν Β.C.S. (c. gl . φθαρτήν γυναίκα ) φθιμένην V. γε
φθιμένην T.D.τ.ο.κ.- V. 828. et 829. sic adornavit Ηerm. :
καίτοι φθιμένω τοϊς ισοθέοις
έγκληρα λαχεϊν μέγ ' ακούσαι.
Secuti sunt e.w.d. non ſb.g. Matth . „ Magnum est, inquit,
„ mortuo , dici sortem nactuín esse inter semideos , id est
,,eum sortem , ut in semideis numerari possit.“ HERM . –
V. 829. τοϊσιν ισοθέοις T.D.b.Γh.g. Matth. -- Ibid. bye
κληρα] άγκληρα Η . + σύγκληρα Γh . Saepe praegresso ς
spro συν scriptum est έν , videnea in Matthiae praefat.
„,ad Homer. Hymn. p . VIII. ad Dionys. Halic. de Compos.
2 )Verbor. p. 147. et in Ind. Verbor . p . 164. Nunc haec
addam : Homerus ΙΙ. ΧΙ . ν . 735. 5. γαίης, Συμφερόμεσθα
μάχη. Cod. Vrat . A. έμφερόμεσθα. Dionysius Halic.
» Antiquit. Rom. Τ . ΙΙΙ. p. 1800. και τελευτώντες εγκατέ
χωσαν αυτούς τώ πλήθει των βελών . Scribendum puto
συγκατέχωσαν. Lucianus Τ. Ι. p. 19. και τους οδόντας
ενέπριε. Ρraeferam quod placuit Anonymo , συνέπριε.
[ Praecessit και τω χείρε συνεκρότει.] Longinus XLIII 2.
5.λόφους αντωθουμένους. Τoupius ad h . 1. p . 372. : Libri
alii αντωθουμένους , αlii άνωθουμένους. Neutrum recte ,
Scribendum sine dubio, - λόφους συνωθουμένους. Vicis
sim ibid. XV. 4. pro συνεπτέρωται legam ανεπτέρωται.
Aristaenetus I. Ep . 17. μηδέ τάς οφρύς άναγε. nisi tamen
ihi potius legendum sit, τας οφρύς σύναγε. υίdetur enim
Aristophanem imitatus, ait Hemsterhusius ad Aristophan.
Plut. V. 750.6 SCHAEF . V. 830 . quem omittunt
A.αββγγ.b.e.h.d.w.g. est in L1.L2.R.V.E.T.D.τ.ό.κ.β3 .
Quod supra dixi addi posse coi, id, si receperis hunc ver
sum, addendum fore nuper inonuit Hermannus.
V. 831. oύλoμέναν Τ.τ.ό.κ. Boeckh . Iphig. Aul .
793. Ιph. Τ . 1109.4 oλλυμέναν S.D.e.d , oλoμέναν (Codd.)
 V.339 . ADNOTATIONIS . 215

αβγ.Γh.h.w.g. GΙ. ολομένων : αποθανούσαν. Gl. io cod.

S. μετά τον θάνατον , in cod. Α . ου μετά θάνατον υβρί
ζεις, αλλ' έτι ζώσαν . V. 833. Gl. επίφαντον : δρω
uévnv xai çãoav . In exemplari Bosiano adnotatum : ye.
επίφατον Ευσταθ . Οδ. τ. και συμφωνεί ο π. „ Eustathius
2) Od. τ . p . 683 , 18. legisse videtur επίφατον , nisi forte
legit επίσφατον, ut Amm. et Eustath. Οd . μ. p . 497, 5 .
Vide Miscell. Obs . alibi citatas . “ VALCKEN . „ Eusta
5thius ed . Rom. p . 1816 , 12. ομοία δε έναντιότης το επι
βοήτω, και εν τώ επίφατος , και κείται παρά Σοφοκλεϊ. In
„ altero loco, p . 1728, 13. nulla mentio Sophoclis . Neuter
„locus hục pertinet. Ammoniuum vide in διαβόητος.
HERM, V..834 , πουλυκτήμονες Ρ.

V. 835. Διρκαϊαι και κρήναι L1 . Η . - V. 837. ύμε

ψ. Ibid. επικτώμαι] γρ. επιβοώμαι L1. επιβοώμαι Η.
Gl . επικτώμαι : λαμβάνω. V.838. ola Lemma Rom .;
et τρ . – Ιbid. οίοις νόμοις T.D.τ.σ.κ.b.e. Γh . oίoισι νόμοις Η .
οίοισιν νόμοις αββχ. οίοισι νόμοισι C. Tricl .: οία και οποία
άκλαυτος των φίλων , *) ήγουν μή θρήνου υπό των
φίλων αξιωθείσα , εν οίοις και οποίοις νόμοις ου γάρ
νενομοθέτηται ούτωσι κατορύττειν ' έρχομαι προς έρ
γμα και κατασκεύασμα τυμβόχωστον τάφου ποται
νίου και προσφάτου , ήτοι προς τον υπό γήν κατορωρυ
γμένον **) τάφον, μέτοικος ούτ' έν βροτοίς ζώσιν,
ούτ ' έν νεκρούς θανούσι : τουτέστιν, ούτε προς ζώντας
μετοικιζομένη, διά το ώςπερ νεκρός κατορύττεσθαι, και αυ
τίκα τεθνήξεσθαι" ούτε προς νεκρούς , διά το ζώσα και
μή ***) θανούσα κατορύττεσθαι. το δε ίω δύ στανος
δια μέσου. - Ibid. Gl. φίλων άκλαυτος : υπό τού
των γάρ αν έκλαυθην.
V. 839. έργμα Ω.w. έρυμα Η. έργμα b.fh. έρμα
Herm . Blomfield. Glossar. ad A. Sept. Theb. v. 552. et
Vir D. in diar. class . XXXIII. p. 65. ++ h.g.d. Bothe.
„ Brunckius et Schaeferus dederunt igyuo , vocabulum ana
„ logiae conveniens, sed nulla , quod sciam , auctoritate
munitum. "Έργμα vero, ex quo Ηesychius, έργμασι, κω
λύμασι, περιφράγμασιν, Ιonicum vocabulumn est ab έργειν
» deductum , quo illi pro είργειν stuntur . Scholiastes ::

*) οία φίλων : οποία άκλαυ **) κατωρυγμένον edd. τ. ς .

tos edd. 4. 5. ***) μη οm, τ. 5.
216 S Y L L OG E V.840

και έργμα) έρμα. περίφραγμα . Verarm hino scripturam iam

„ pridem ad Aeschyli Choeph. 152. adnotavi, qua. Ea
„ vox saepe in toyua mutata ; v. c. apud Oppian . Hal. IV.
„ 477. Significat autem aggerem : unde ad tumulum refer
„ tur. Eurip. Hel. 857. či yáo ciotv oi Jeoù oogoi, cúyv
χον άνδρα, πολεμίων θανόνθ ' ύπο , κούφη καταμπίσχουσιν
5,έν τέμβω χθονί, κακούς δ' υφ ' έρμα στερεών εκβάλλουσι
„ xñs. Etiam Aeschylus eo quem dixi loco é gyud videtur
„ scripsisse, id ut tumulum significaret. Ad tvußóxwOTOV
„Seidlerus citavit Blomfieldum in Glossar. ad Sept. c . Theb.
„ 1024.“ HERM . V.840. Totalvelov H. et Leimma Rom.

ποταινείου L1 . Suidas ποταινιον : το ξένιον ή νέον .

V. 841. iw iw duotuvos P.

V. 842. oút’- Æv Bootois (Codd.) T.5.2.0.g. Gaisford.

in lemmate schol. ούτ' έν βροτοίσιν C.αββγ... ούτε βρο
tołowv P. * ) Idem + Seidlerus de dochm . p . 28. ft w .
Nuper Hermannus ita exprimendum curavit hunc versum :
Bootois oŰte * v vexpołoiv. „Seidleri coniecturae obstat
„non solum longa praeter morem secundi membri anacrusis
„ sed etiam praecedentis- versus ultima' syllaba , quam con
„ sonans debebat excipere. Quumque haec metra accura
,,tissime exaequari soleant, non dubitandum , quin out ' ły
„ initio versus ab interpretibus sit profectum . Itaque delevi
„ mox notato defectu syllabae. Utrum ποτ ' an τις dederit
,, Sophocles, non dixerim : elegantius foret Bootois oute
„ VExpoís évepSev .“ HERM . -- Ibid . xexpoło i A. - V.843.
Hunc versum sequentibus chori verbis adiiciunt 82.84.5.
V. 844. agovpão' Lemma Rom . - V. 846. apos
ÉREO ES A.L1.L2.ub.e.h. npoçéraious (Codd.) P.S.to.1.5.X.
b.ſh. Gl . nposéxpovoas. — Ibid . no 2 y L1.L2.H.S.
„ Quod etsi sensum praebet non incommodum , si cum åt
ov construatur, tamen et minus concinnam reddit oratio
„ nem , et per te potius quam per sé coniungi cum supe
,,rioribus debebat. Aptior omnino est vulgata, quae caussa
,,mali indicanda simul aliquid solatii adfert.“ HERM . –

* ) Non enim debebat Herman ret , si quidem Livineius, cum

nus dubitare , utrum hoc oőre, conferret illum codicem , ea tan
quod e codice P. adfertur, ad pri tum adnotavit, in quibus ab Al
us an ad sequens oűt ' šv pertine- ' dina discrepat.
 V.849 . ADNOTATIONIS. 217

V. 847. δ' post πατρώον om. libri Tricliniani . - Ibid ..

εκτίνεις Φ. Χ . εκτείνεις L.V.β2.04.υ. Lemma Rom.
εκτείνας D. - Ibid. τίν ' ] τιν ' b.e.th.g. Tricl. : πατρώον
άθλον : ήγουν όσον δυςτυχίας έμελλεν εκείνος δυςτυχήσαι,
τούτο αυτή αποπληροΐς, τοιαύταις περιπεσούσα δυςτυχίαις.

V. 848. Gl . έψαυσας : έμνημόνευες . - V. 849. οί

κτον Φ.L1.Η.ψ.e.h. Boeckh. Probat Schaef. ad Lamb ,
Bós . 635. οίκον Schol. Rom . w. d. Vide etiam supra
Ρ:
X. oitov (eraso x ) L2. idein ++ b.lh.g. Elmsley in Ad
dendis ad Heracl . 693. p . 140. Matth. gr. gr. p . 715. Her
Imannus priorem suam coniecturam πατρί τριπόλιστον οίκον ,
a patre ter conditam claris Labdacidis domum , nuper sup
pressit et nunc scripsit πατρός τριπλoιστον οίκτον . ,, Ηοο
,,dicit : memoriam renovasti acerbissimae mihi cogitationis
„ patris universaeque sortis nostrae triplicatum Labdacidis
5,luctum. Forma τριπλοΐζειν usus est poeta , quia τριπλα
„ σιάζειν et διπλασιάζειν communis vitae vulgarisque sermo
„ Dis verba sunt , a quibus tragici abstinuerunt. Hi vel
και, διπλάζειν dicunt ut E. Suppl . 781. vel , quod exquisitius
est, διπλoίζω, Α. Αgam. 844. Euum. 1017. Vide Lobeck.
„ ad Phryn . p . 616. Oitov , quod Brunckius posuit, male
„ quadrat. Nam ut recte dicatur oitos rótuov, at Oedipi
„universaeque nostrae sortis exitus si dicit Antigona, quum
„ is ipsorum sit Labdacidarum omnium exitus, non patet
„ quid eum esse his Labdacidis dicere possit.“ HERM .
Verbis τριπόλιστον οίκτον luctus immensus exprimitur ,,
quum moeror super moerorem movetur sive impellitur
( πολείται : vel πολίζεται ut a πέλω, πέλεμος oritur πελε
μίζω) : quuum οίκτος οίκτον οίκτω φέρει , vel οίκτος επ '
οίκτο πέλεται. " REISIG. ad Oed. Col. enarr . p. 88 .
„ Recte Schneiderus in lex . et schol. Toinóhotos dictum
nputant pro τριπόλητος. Νam αναπολίζω pro αναπολέω
legitur apud Pindarum , περιπολίζω 'est i. 4. περιπολέω,
25umherwandern, περιπολιστική σύνοδος (Corp. Inscr. n . 349.
et not.) est , quod nos dicimus eine wandernde Truppe.
Recte igitur Schol. πολλάκις αναπεπολημένον , πολυθρύλ
καιλητον. De τρίς cf. τρισκατάρατος , τρισάθλιος. Des
,,Hauses vielberufene, von aller Mund strömende Jammer
„klage . “ BOECKH . Cum his confer scholiastae verba,
ή τον πολλάκις επελθόντα των εμώ γένει, et Gl. λέγω πολυ
θρύλλητον και πάνδημος δυστυχίαν, ήν πας ελεεϊ . Ter
„ condita Labdacidis querela , i.e. in dies ivgeminando a

1
218 SYLLOGE V: 850

„ se luctu " BOTHE. και Αuget τρις ut τριςκακοδαίμων

„ et teinuhai; dicit igitur multiplicem luctum , ut sit
55quasi πολύκτιστος , nam πολίζειν significat κτίζειν . «
CAMERAR..
Ibid . Accusativus τριπόλιστον οίτον μοn a verbo
έψαυσας, quod cum genitivo construitur , sed a suppresso
,, verbo héyw pendet." BRUNCK , „ Non satis perite Brun
„ ckius héyw intelligit., Quod si cum Schaefero ad L. Bos.
p . 685. post πατρός interpungas , ut verba τριπόλιστον οί
κτον accusativi absoluti sint, quaerenduum relinquetur , quid
sint accusativi absoluti . έψαυσας μερίμνας poeta dicit ge
„ nitivo casu , in mente habens Regus: inde statim accu
„ sativum , qui ab hoc verbo regatur, infert.“ HERM. Mus
gravius etiam μερίμνας pro accusativo habet.. „ Subest
structura ψαύειν τινός τι : αn der mir schmerzlichsten Sorge
rührtest du an des Vaters Jammerklage. Die Jammerklage
des Vaters ( welche über des Vaters Loos von ihm und
allen andern geführt wird) ist das, was berührt wird ;
die Sorge aber ist es, woran gerührt wird .“ BOECKH .
Facit igitur fere mecum Boeckhius, sed debebat duas con
structiones coniunctas statuere, uti supra ego , non in unam
verba coarctare, quia illa ita vix intelligi possunt. V. 850.
Tricl. : δέον ειπείν, ημϊν τοϊς κλεινούς Λαβδακίδαις, ημετέ
ρου είπε προς το πότμου. ή ούτως · έψαυσας του πρό
παντος και όλου πότμου τοϊς κλεινούς Λαβδακίδαις , του
ημετέρου, ήγουν τού συγγενικού. Dativos κλεινούς Λαβδα
κίδαισιν attingit Bernhardy gr . gr. p . 79. αμετέρου expli
5 , catur per addituum Λαβδακίδαισιν, qui dativus pro genitivo
„positus est , Matth. gr. .gr. S. 392. hoc loco eo minus
„mirum, quia rótuos tivè est : das jedem zukommende Loos,
5 ,it αμετέρου et pro ημών et pro ημϊν positum cogitari
sypossit. BOECKH.

V. 852. ματρώαι ] πατρώαι Η. πατρώαι L1 . -

Ibid. άται ψ. V. 853. κοιμήματά τ ' V. idem ex con
iectura scripserant h.e.w.d. κοιμήματ’ νulgo . Ibid . au
τογέννητ ’ S.b.th.e.h. αυτογένητ ’ L1.αββσ. αυτογενήτ' V.
αυτογέννητα Τ.D.τ.ό.κ. αυτογένητα Χ . - V. 854. έμώ]
αμώ τ.ς.κ. αμώ D. τω μώ Ρ. - Ibid . δυςμόρω L1.Η.
Vulgatam habuit scholiastes.
V.855 . „ Dubitari potest, rectene in fine praecedentis
„ versus minor interpunctio posita sit. Nam sic oiwy ad
κοιμήματα relatumn insolentius dictum est . Exspectes
V.872 . ADNOTATIONIS . 219

„ potius , Plene si interpungitur, oiwv exclamantis erit,

„ et significabit olov toxłwv." HERM . - 'Ibid. égur] ? Fé 1
quv glossa in Livin. libro. - V. 858. to iù H.C.appy.
V. 859. κασίγνηται Η. - V. 860. κατήναρες ( sine με) Ρ .
Gl . έτ ’ ούσαν κατήναρες : ζώσαν εφόνευσας. διά γάρ
την σην ταφήν ζώσα κατορύττομαι. - Ibid. Consentane
„um hoc est naturae humanae , ut in rebus adversis caus
„ sam malorum ex longinquo repetant, illud si non esset
,,factum , meliore se sorte usos rati. Moneo hoc , ne quis
„poetain reprehendendum putet, quod non proximam caus
„ sam commemorare Antigonam voluerit. Noluit ille, quòd
15poterat scribere , ιώ δυςπότμου κασίγνητε τάφου κυρήσας .
„ Nam hoc si diceret Antigona, dubitaremus, an poeniteret
„ eam , quod sepelire fratrem esset conata.“ HERM . Egre
gia haec adnotatio accessit in edit. nova . Adde haec ad
prolegg. nostr. p. 68.
V. 861. GΙ. σέβέιν : τους θανόντας. V. 862.
κράτος : το του κρατούντος θέσπισμα. μέλει recte iam
explicuerat Musgravius : , penes quem imperium est.
V. 863. ουδαμή αββγ. ουδαμάι Li . ουδαμής. και. ούδα
μός C. - V. 864. ώλεσ' ] ώλεσσεν Εtym. m. p. 173, 38 .
Ibid . Gl. οργά : αντί της ορμής.
V. 865. Praefixerunt Επωδός e.h.w. - Ibid . Neque
,,oratio nec numeri in his versibus mihi satis placent.
,, Desidero articulum , etsi scio omitti potuisse , numerosque
stales : άκλαυτος, άφιλος, ανυμέναιος και ταλαί- φρων άγομαι
τάνδ ' ετοίμαν οδόν. « ΗΕRΜ . - V. 866. Gl. ταλα
Φρων : αθλία . Ibid . GΙ . ετοίμαν : πρόχειρον.
V. 867. iepò v ] + ipòv Wunderus, ne versus, quem tri
metrum dactylicum adiecta dipod . troch . putabat, solutis
trochais finiretur. Confert Oed . Col. v. 16, ubi Dindorfiuin
τecte τρόν reposuisse ait. Tricl. : Γερόν όμμα : ήτοι τον
ήλιον · ή το της λαμπάδος όμμα , αντί του ηλίου φώς.
V. 868. τάλαινα αββ. - ν . 869. Tricl.: το άδάκρυτον
1
σαφηνισμός έστι του ουδείς στενάζει. το γαρ παρ' ου
δενός στεναζόμενον άδάκρυτόν έστιν.
V. 871. Tricl. : άρ' ίστε και γινώσκετε ώς και ότι
ουδείς αν παύσαιτο, εί’ χρει ” ή , ήγουν χρήσιμα αυτώ,
λέγειν προ του θανείν αοιδάς και γόους. τούτο δε λέγει
οργιζόμενος τοίς άγουσιν Αντιγόνην , ότι είασαν τοιαύτα
περί αυτής διεξέρχεσθαι , και ού ταχέως ήγαγον πρός όπερ
κατεδικάσθη όρυγμα. - ν . 872. χρείη] χρει” ή (Codd.)
220 SYLLOGE V. 875

χρει ” ή (Codd.) Χ.ψ. Thomas Mag. 5. , χρεία citans haec

verba. χρει” ηι L1 , * χρείη Davesius Miscell. crit . p . 573 .
ed. Kiad. + b . cett. Elmsl. ad . E. Med . v. 92. đi xoein
Camerarius iam explicuit: si intelligat utilem esse (que
rimoniam ). Ibid. λέγειν ] + λέγων Daves. 1. 1. 5 ,Accu
„ sativus yóovs pendet a participio réywv, quod in infi
„ nitivo Néyelv continetur.“ ELMSL . 1. 1. V. 874.
περιπτύξαντες. , Εur. Phoen. 1395. τειχέων περιπτυχαί . «
MUSGR .
V. 875. άφετε μόνην V. g . et nuper etiam h. αφείτε
μόνην L1 . Η. Ε.Τ.D. αφήτε μόνην L2. C. άπιτε μόνην ,
quod est superscript. in A. receperunt b.e. ſh . d. w . Matth .
μόνην αφήτ ’ Α. αββγ . Schneider. μόνην αφεΐτ ’ τ.ς. κ.
V. 876. ζώσα τυμβεύσει τ.σ. κ . b. e. w. d . Nuin in codd.
inveniatur haec scriptura , nescimus , tacet enim de suis
codd. Brunck . ζώσα τυμβεύει edd. αββγ. ζώσα τυμβεύειν L1 .
L2. Η . ζώσαν τυμβεύειν C. V.B. Tricl .: αφείτε χρή γρά
φειν , ουκ άφετε, και ζώσα τυμβεύσει. ούτω γαρ αρμό
ζει τα μέτρα. το αφείτε δε και έν τινι των παλαιών
εύρηται βιβλίων συντάσσειν δε ούτως . ουκ άξετε ταχέως
αυτήν , και αφείτε μόνην έρημον , περιπτύξαντες εν τω
κατηρεφεί τύμβω , ως είρηκα εγώ, είτε χρή θανείν αυτήν,
είτε τυμβεύσει εν τοιαύτη στέγη ζώσα , ήγουν έντάφιος κεί
σεται . ζώσαν δε οφείλων είπείν και τυμβεύσεις προς
την άνω αιτιατικής και προς το θανείν , ο δε προς ευ
θείαν έτρεψε τη τού μέτρου ανάγκη . ου γαρ ζώσαν και
ποιητής έγραψεν , ως εν πολλοίς των βιβλίων εύρηται, αλλ '
οι συντάσσειν μή δυνηθέντες. Εx his patet , vulgatam
„ scripturam Triclinio deberi, in antiquis autem libris vel
ζώσαν τυμβεύειν vel ζώσα τυμβεύειν scriptum esse , ut
veri simile sit , τυμβεύει , quod ex Aldina in editt. ante
Turnebum venit, nihil esse nisi errorem typographi,.
Triclinii igitur inventum est etiam nova ista verbi Tuu
„ Bevelv significatio [ut sit sepeliri , sepultum esse ).
29Veram auteum esse antiquissimi libri scripturam ζώσα τυμ
βεύειν , aliis argumentis cognoscitur. Ad verba είτε χρή
θανείν scholiastae haec adnotatio exstat : ει χρήζει και
θέλει. Apertum . vero , non verbum χρή ita explicari
spotuisse , sed εί χρήζει esse Sophoclis verba , ad quae ad
Scriptum est ab interprete : και θέλει . Librarii quum
spropter sequens είτε scripsissent είτε χρήζει , correctores
χρή posuerunt. Iam intelligitur , unde nominativus ζώσα
,, cum infinitivo tupBeverv iunctus pendeat. Repone igitur :
 - V.878. ADNOTATIONIS. 221

άφετε μόνην έρημον , ει χρήζει , θανείν ,

είτ ' εν τοιαύτη ζώσα τυμβεύειν στέγη.
5,1. e . μόνην έρημον άφετε , ει χρήζει, θανείν είτε χρήζει
εν τοιαύτη στέγη ζώσα τυμβεύειν, τυμβεύειν , relinquite
,,so lam et desertam , ut , si cupit , moria ťur;
,, sive viva tali sub tecto sepelire cupit , sepe
„ liat, quod peracerbe dicit Creon , facinus ( sepulti Poly
„ nicis ] respiciens Antigonae.“ HERM . Haec quum primum
legebam, prorsus adstipulandum putabam (ad sententiam
τού τυμβεύειν cf. v. 773. κακεί τον Αιδην , δν μόνον
gépɛe Feóv, oitovuévn ); deinde paullulum dubitabam . Se
quens enim yào videbatur mihi hanc sententiam requirere :
abducite eam in speluncam , sive moriatur ibi , sive
viva degat , istud enim nobis non curandum est , nos
enim şumus puri cett. quae sententia quamvis inest quo
dammodo etiam in Hermanni interpretatione, quoniam qui
iubetur sepelire igiturque aliquid agere, in vivis esse
fingatur necesse est : tamen paullulum ea est oblitterata,
quia sarcasmus , qui inest , obscurat illam significationem .
Non satis igitur diserte id expressum est , vivere illic posse
Antigonam , ut commode subiicere possit Creon , quod
igitur aliis reformidandum piaculum videri possit, id non
esse pertimescendum . Hoc quidem removeretur , si pro
ημείς γαρ coniiceres ημείς άρ' , quod non male legeretur,
Deinde el'te yen Saveir omnium librorum scriptura est
et tanquam lemma scholiastae in antiquissimo codice tri
buitur , ut audacius sit eam reiicere. Interpretamentum
autem illud scholiastae el xonsel xai gérer forsitan inde
explicandum sit, quod scholiasta, quasi legisset xứ tl xen,
illa verba secus intelligens ita ceperat, si quidem eam
oportet mori , i. e. si amat mori. Ceteruin haud scio
an Hermannus in sua scriptura comma post zersel melius
deleverit, quia θανείν ab άφετε suspensum facere mihi
quidem duriusculum videtur. Ibid . otkyn ( ) b.e.ſh.w.
στέγη ( ) h. στέγη (;) ψ .

V. 878. doủv] yoũy C. q ? oởv L2 . Ibid . Tricl.:

στερήσεται : ήτοι τούτο αυτή έσται στέρησις και ζημία,
το μετοικισθήναι από των ζώντων εις τους θανόντας . δέον
δε ούτως ειπείν , της άνω διαίτης στερήσεται , επειδή η *)

* £ x pro y edd.s.s.
222 SYLLOGE V.880

του κόσμου στέρησις μετοικία εστί , μετοικίας είπεν , ει

και αγνοούντές τινες το μετοικίας αντί τού της μεθ ' ημών
διατριβής λέγουσιν. ,, Creon , homo infirmi animi, ubi
,,saevitiam suam ab omnibus improbari cognovit , vacillare
,,incipit : 'sed quoniam prae superbia non potest ab se im
„ petrare ut mutet consilium , prospicit sibi eo , quod a se
factae caedis piaculum detrectat... HERM. Non dixerim
vacillare iam nunc Creontem , nam non de Antigona con
demnanda dubitat, sed piaculo tantum , quod in mortis
genere inest , remoto civitatis contaminationi praecaven
dum esse monet.

V. 880. αείφρουρος L1.L2.H.C.β3.ς.κ. αλείφρουρος

Α . b . cett . GΙ. αλείφρουρος: έν η αεί διάξω φρουρου
μένη . - V. 882. φερσέφασσ ’ L1.H.S.D. φερσέφασ ’ L2 .
Tricl. : Περσέφασσα. η Περσεφόνη , η φέρουσα άτας
και βλάβας, ώς φησι Πλάτων εν Κρατύλω. [ p. 404.]
διπλασιάζεται δε ενταύθα το σ δια την του μέτρου ανάγ
κην, V. 883. ών ] ώ D. Post ' γω vett. editt. male
partim plene partim commate interpungunt. V. 885 .
ενελπίσιν L1 . εν ελπίσι ψ. - V. 886. δέ σοι ψ.b.
V. 887. δέ σοι σ.κ.b. V. 889. έλουσα] ελθούσα D.
V. 891. Gl . περιστέλλουσα : ενταφιάζουσα. 1bid .
Gl. άρνυμαι : λαμβάνω. - V. 892. εγώ τίμησα Αld. -
Ibid. Tricl. : τοΐς φρονούσιν εύ: πάντες γαρ οι κουν
εχείς και τα πράγματα ως δεί διακρίνοντες , ηγάσαντό με
της περί σε σπουδής. σύναπτε δε το ευ προς το ετίμησα.

V, 893 - 900. Nuper Hermannus quoque de his ver

sibus suum iudiciuin expromsit in praefatione , unde pauca
quaedam excerpamus. Non negari posse , ait , si abessent
illi versus, reliqua autem hoc modo cohaererent:
νύν δε , Πολύνεικες , το σον
δέμας περιστέλλουσ ’ έδoξ' αμαρτάνειν
και δεινά τολμάν , ώ κασίγνητον! κάρα
nihil fuisse , quod quis vituperaret, sed de interpolatione,
nisi forte ab histrionibus facta , non posse suspicionem
moveri. Reprehensiones autem , quae factae sint , esse
profecto minime leves , et quamvis laudandi sint , qui de
fendere studeant poetam , tamen tenendum esse in defen
dendo modum praestareque iudicis quam caussidici partes
agere. Peccare enim hodie quoque inultos et quidem
etiam summos poetas, iniustosque esse illos etiam qui ad
 !

SV.900 . ADNOTATIONIS. 223

miratione antiquorum capti omnia ab iis recte praeclareque

instituta esse aliis persuadere conentur. Pergit: „ Quae
„ vituperat Iacobus , missis , quae aperte argutius atque
,, iniquius dicta sunt, ad haec quatuor redeunt capita :
„ primo, quod sibi repugnet Antigona , generositatemque
,, suam exuat, quae sepeliverit fratrem , quod id antiquae
„ Deorum leges iuberent, nunc autem se dicat non iden
„ in filio maritove , si civitas vetuisset , fuisse facturam ;
,,secundo , quod ab natura feminarum abhorreat, fratres
,,cariores quam maritos aut filios habere ; tertio , quod se
„ ,ex alio marito filium , ši filius ereptus sit , parituram tam
„ inepte dicat, quam idem apte dicere potuerit uxor Inta
„phernis ; quarto denique , quod quo se animo ergo ma
„ ritum fore praedicet, non deceat sponsam Haemonis,
„ amantis ipsam ardentissime.“ Quartum argumentum ni
hili esse monuit Hermannus, eadem fere proferens , quae
nos supra prolegg. p. 80. ſq. de amore Antigonae dispu
tavimus. („ Antigona cuius ferox et generosus animus to
„ tus in iram ob indignum Creontis edictum effusus est ,
,, eo ipso , quod tali in caussa'amoris sui prorsus oblivisci
„ tur , maxime facit, quod eius ingenio est consentaneum .“ )
Ad tertium quod respondet Hermannus, fortasse equidem
non plene intelligo , sed eo redire mihi videtur , ut So
phoclem Persicae mulieris exemplum in mente habuisse
dicat, cui de liberorum simul atque coniugis iactura peri
clitandum esset , quod supra prolegg . p. 73. a me ani
madversum primum comprobat Hermannus , deinde aliter
sentire videtur. Boeckhius
Boeckhius monet
monet :: „ Dieser Einwurf hebt
„ sich von selbst, weil sie den Gatten schon als todt vor
„aussetzt , von dessen Tode mit Absicht zuerst gesprochen
„ war , um die Behauptung dahin zu schärfen , dass sie
,,selbst nach dem Verluste des Gatten von einem andern
,, einen Sohn bekommen könnte .“ BOECKH . , - De se
cundo loco vituperat Hermannus , quod cum Hegelio ego
affirmaverim , Graecas feminas fratrem potiorem habere
marito filiisque, nam et Antigonae, ait , illa et Intaphernis
uxoris disputatio quid aliud quam etiam veteribus id mirum
ac paene , auditum visum esse ostendit, si mulier marito
filiisque potiorem haberet fratrem ? Dissentiant igitur , si
iis placet, a ceteris hominibus Hegeliani. Vituperat etiam
Schoenbornium , quod is ad primum a Jacobo prolatum
crimen refellendum , verba Bią zohetāv urgenda esse con
tenderit, quasi dicat Antigona illud se non ausurum fuisse
 224 SYLLOGE V.993

Bla notāv , fratrem autem se sepelivisse contra Creon

tis modo vetitum . „ Haec argutior , quam verior est ratio.
„ Nam hoc si voluisset Sophocles, diserte dicentem fecisset
„ Antigonam , aliud esse, si quid universa civitas , aliud ,
9si tyrannus vetaret. Nunc illud Bia nolitāv aperte nihil
„ nisi contra publice propositum edictum signi
,, ficat." Poterat addere Hermannus, in contrariam adeo
partem valere verba illa Bią mourūv, vide prolegg . p . 76 .
not. 1. Boeckhius monet , hanc Schönbornii sententiam non
inesse illis verbis et nexui reliquorum verborum repugnare .
Ipse iam Hermannus , quod ad hoc primum et alterum
crimen poetae factum attinet , scilicet quod eandem pieta
tem , quam fratri se debere dicit, non liberis et marito quo
que praestituram se esse confitens a magnanimitate desciscat
sua , et quod naturalis mulierum in maritos et liberos pro
pensionis oblivisci videatur : hoc nomine defendi: non posse
dicit poetam sed tamen quodammodo excusari , „ nimirum
„ fecit Sophocles, quod saepe fecerunt tragici Graeci, ut
etiam minus apto loco, quod populo, argutis disceptationi
,,bus delectari solito , acceptum fore intelligeret, eius affe
„ rendi arriperet opportunitatem . Quare quum Persicae illius
,,mulieris dictum celebratum esse sciret, utendum eo putavit,
,, idque haud sane inscite fecit.“ Si vere improbandum
est illud , quod philosophi illi, Hegelius et Solgerus , de
potiori fratrum amore disputarunt *) : lubenter adsentior
Hermanno , quum poetam dicit temporum quadam oppor
tunitate abusuin admiscuisse illam rem , quae in civium
ore tunc ferebatur, sed vellem etiam addidisset , quain
scite hoc fecisset, quum civiatis legibus , quarum aucto
ritatem hac fabula in periculum adduxisset, ita patroci
nari studeret , id quod supra ego evincere studui in pro
legomenis. Nuper respondit Boeckhius etiam iis , qui totum
dictum non , satis verecundum neque virgini conveniens
putarent, dicens : „ Dies ist kein Grund , die Stelle dem
grossen Dichter abzusprechen . Das Alterthum kennt keine
Empfindsamkeit und Zartheit, dass es vielmehr derb sei,

* ) Assentitur autem illis etiam Verhältniss zu dem Gatten aber

Boeckhius : „ Antigone als Iung ist allerdings im Alterthume so
frau kennt die Mutterliebe noch lose und auflösbar gewesen , dass
nicht so , dass sie die schwester der Bruder dem Gatten unstrei .
liche ihr nachsetzen könnte , das tig nachstand."
 -- ν.914. 'ADNOTATIONIS. 225

kennt jedermann ; und blöde Verschämtheit ist nicht gerade

Bildung . Man vergleiche nur Aesch. Eumen . 643. sg .
721. sq .

V. 894. κατθανείν D. - V. 895. άνηρόμην L1.L2.

(c . gl . υπέστην ) ανηρόμην (Codd. ) Ψ , Εlmsl . in lemm .
Schneider. äv neóunv E.b.e.lh ,h . Contra Brunckium , qui
Eur. Heracl. 989. et statim post pro noúunv reponendum
putabat noóunv , nuper Hermannus quoque monuit : „ Activi
„ quidem verbi solus primus aoristus in usu est, medii
καιαterque .. Ac de primo quidem vel ex Orestis v. 3.
,,constat, eumque praeferunt Attici , ut , ubi mensura
„ utriusque. eadem est, primo quam secundo uti malint.“
HERM . Sic συνηράμην φόνον Β . Orest. 767. «
MUSGR . V. 896. Tricl.: τίνος νόμου : ήγουν τίνι
νόμω χαριζομένη , και στέργουσα και αποδεχομένη τούτον,
λέγω ταύτα ; V. 898. απ' άλλου Φ.P. S. τ.σ. κ . επ'
άλλου αβββ4 . γ. σ. υ. Non male legeretur και παίς αν
άλλου φωτός. " HERM . Ιbid . τούδε, quod ad ima
ritum referendum est , vetat Hermannus ad rais referri.
A Admiserat hoc Boeckhius : V. 899. κεκευθύτων schol.
ad Oed . R. v. 968. Aristoteles, ubi citat hos versus, vide
supra prolegg. p. 72. , habet βεβηκότων ( quaedain editt .
βεβηκότοιν) , Clemens Αlex , vide prolegg.) τετευχότων .
V. 900. αν βλάστοι ] άν βλαστή H. αν βλαστοί Φ.L1 .
(de accentu vide ad ν. 561. ) αναβλάστοι Clemens Αlex.
V. 906. παιδίου ( Codd. ) L1.L2 . Η. αββγ. παιδίον
„non est vocabulum tragico sermoni conveniens.“ HERM .
V. 908. είς θανάτων έρχομαι κατασφαγάς L1. Η . -
V. 910. εις θεούς ψ. d. m. ες θεούς L1. Η . b.e. Γh . g.h.
έν θεοίς L2 . V. 911. αυδάν ] αυδάν L1.μ. et sic
legisse videtur X. cum dicit λείπει καλεϊν. GΙ. αυδάν :
επικαλείσθαι . Ibid . * ξυμμαχούντ ' nescio quis.
V. 912. Gl . δυσσέβειαν έκτησάμην : τουτέστιν ευσεβή
πράξασα έργα , όσεβής έδοξα. Pietate obtinui impietatis
„ crinen .“ CAMERAR . V. 913. Cf. etiam Platon ..
Criton . p. 43. Ε. εί ταύτη τοϊς θεούς φίλον , ταύτη έστω.
V. 914. παθόντες ] ή μαθόντες nescio quis. Ibid .
Suvernius p. 25. not . arbitratur dictioni παθόντες ξυγγνοί-,
μεν subesse proverbialem locutionem παθόντα μαθεϊν vel
yvūvai ( de qua cf. Matthiae Miscell. philol. Vci. II. p. 4 .
Blomfield. ad A. Agam . 170. Soph. Trach . 143.) Idem .
Tom . II. P
 228 SYLLOGE ωτός

monet sequentibus verbis nútosev et doãow v. 918. ad

proverbium Spáoavti nafelv (Stob. Ecl. phys . IV , 24 ed .
Heeren , Aesch. Choeph. 311. Agam . 1565. Sophocles apud
Theophilum ad Autolycum IX . 54. ed . Wolf .) allūdi .
Idem et Boeckhius improbant eos , qui nulóvres de poenis
apud inferos intelligerent. Sic olim Hermannus , qui mu
tayit sententiam . Ibid. Suyyvõuav C. D. „ Male scho
„liastes. Nam Svyyoiuev äv cum natórtes construendum .
Sensus est : ομολογήσαιμεν ών παθείν ημαρτηκότες , pu
„ uita m me merito esse confitebor.“ HERM . Me
lius olim Hermannus : punita fatebor me peccavisse. „ Wenn
aber dies , dass ich für diese That gestraft werde, den
Göttern als das Rechte erscheint, so werde ich meines Ver
gehens mir bewusst werden [hoc quidem igitur mecum ),
wenn ich die Strafe erlitten , wenn der Tod die
Hülle von der Wahrheit weggenommen hat.“ BOECKH.
V. 915. Theiw ] Thelwv C. Fuerunt, qui comparativum un
thelw urgerent, ita ut Antigona optans , ut totidem
mala inferantur inimicis , acerbe imprecaretur illis inala ,
pon precaretur pro illis . „ Si mea poena et diis probatur,
1 , et ego merito sustineo ; veniam datam volo iis , qui me
„ perdunt : ' sin plector injuste , videant ne plus sibi accer
„ sant meo supplicio , quam ipse accipiam . Vel imprecatur,
, ut non plus , i. e. tantum mali accipiant, qnantum dent
11
„sibi.“ CAMERAR. – V.916 . žvdixws H. {vdirws L1 .

V. 917. Schol. à véu wv : Kyovv tñs noiv Ünepovías

και τύφου. διπαί: δερμαι, κινήσεις . το ανέμων προς
το ψυχής συναπτε , ίν' ή , έτι αυτή αί αύται κινήσεις των
ανέμων και της υπεροψίας της ψυχής εισίν . Ibid . ůi
Tai Erf. ( olim ) h. nuper. At nuin huius quidem craseos
aliud invenitur exemplum ?

αυτός pro και αυτός.

Quae supra de pronomine aitós me expositurum esse

dixi , haec sunt, scripta illa antequam legissem , quae
Hermannus in novissiina editione et qui laudatur ab eo

?
3
 TIONIS
pro ο αυτός . ADNOTA 227

Matthiaeus ad Euripid . Tom . VII. p. 502 sq. de eadem

re disputarunt. A quorum virorum auctoritate quamquam
videbam ' me longe recessisse , tamen neque supprimenda
neque mutanda mea existimabam . Neque vero id com
mittain , ut contra eorum sententias disputem ; sit mihi
data ea venia , ut abstineam ab omni controversia. Graeci
cum dicunt ó autós TOūTO łnoiroe, subest quaedam sub
iectorum oppositio , est enim : qui hoc fecit , idem neque
alius quis est , qui illud fecit. Vetamur igitur complurium
actionum plura subiecta auctores cogitare , quia illae ad
umum eundem auctorem referendae sint. Iam vero potest,
quae Graecorum maxime consuetudo inprimis in doctrina
de modis graecis latinisque accurate tenenda est , alicui
homini non tantam alius quis homo opponi, sed potest
etiam in eodem homine duplex persona distingui , vide
licet, qualis ille nunc est , et qualis olim fuit. * ) Iam
Graeci si dicere volunt , naturam propriam , quae alicui
homini insita sit , in eo nunc pariter inesse atque antea,
dicunt eum aitóv, ubi aútós pon pronominis neque sub
stantivi , sed praedicati notionem continet , et quasi adiecti
vun est , quod significat i. q. quoios éavtậ , qui sibi con
stat , immutatus. **) Adiecto demum articulo fit prono

* ) Cic. ad Att. III , 15 , 3. Quod autem autós adiectivum

Desidero non mea solum neque dixi , conferri quodammodo
meos, sed ' me ipsum. Me potest simile discrimen , quod
velis esse aliquem , quoniam qui intercedit inter vocem rolloi
fui et qui esse potui , iam esse et vernaculam nostram viele.
non possum . Nostrum enim vocabulum est 1
**) Hinc puto , quem comici numerale nomen ; hinc dicimus
poetae formabant superlativum sine copula viele weise Männer,
αυτότατος, eum non adeo mirum at graecum est adiectivum, attri
videri potuisse ipsis Graecis . butum aliquod ipsius rei signi
Idem est ac si nos dicimus : er ficans , hinc dicunt illi : noilor
ist es leibhaftig , ubi oppositum nai oopoi övdpes, Hanc si tenes
est : und nicht sein Geist. Rem notae illius Graecorum dicendi
contrariam , ubi quis non am consuetudinis caussam ? non du
plius est aútós , bene exprimit bitabis , num Graeci dicere quo
Ovid . Metam . V, 546. Ille sibi , que potueriut oogol xal noddol
ablatus (i. e. mutata natura övdges , ut, quae Stallbaumius
sua) fulvió amicitur ab alis. adnotat ad Plat. Menon . p. 99.
P 2
228 SYLLOGE αυτός

men , quod substantivi vices sustinet, tumque poterit. &

autós alii subiecto opponi. Iam intelliges haec tragico
rum poetarum *) exempla, in quibus non tentanda erit
librorum scriptura. Oed . R. 557. και νύν έτ ’ αυτός είμι.
E. Phoen. 920. (934. P.) ανήρ όδ' ουκέτ ' αύτός . Si- ,
militer nos : er ist noch derselbe, ó cúrós foret: es ist
derselbe. Sophocles igitur Ai. 1117. pro ώς αν ής, οδόςπερ
ει poterat dicere : έως αν αυτός ής. Ε. Ιph. Taur. 712 .
ουδείς αυτός εν πόνους ανήρ , keiner bleibt derselbe (sich
gleich ) in Kämpfen. Hippol. 980.
ουκ εγγελαστής των ομιλούντων , πάτερ ,
αλλ ' αυτος ου παρούσι κάγγύς ως φίλοις .
sondern ich zeige mich gleich gegen meine Freunde, mögen
sie fern , mögen sie nahe seyn . Scilicet xúyyös üv dictum
est pro κάγγύς ούσι , illud enim dicere poterat , quia , si
amici propinqui sunt , ipse , eis propinquus est (cf. simi
lem aliquam translationein ad Ant. v. 688. ) . Philoct .
ν . 1330 .
ως αν αυτός ήλιος
ταύτη μεν αίρη , ταύτη δ ' αυ δύνη πάλιν.
quo loco caveas ne αυτός cum ήλιος iungas , immo αυτός
cum αίρη copulandum , dictum enim est pro ως αν ήλιος
αυτός έστι , αιρόμενος cett . sive αυτός ών αίρη , dum sol
sibi constans i. e. naturam suam et proprium cursuin
servans , hac parte orietur , illa occidet, quod est i . q . in
perpetuum .. Quem locum Herodoti VIII, 143. interpretes
attulerunt , ut correctionem suam ούτος tuerentur , νύν δ'
απάγγελε , ως Αθηναίοι λέγουσι έστ ' αν ο ήλιος την αύ
την οδόν ίη , τηπερ και νύν έρχεται , μήκoτε ομολογήσεις
ημέας Ξέρξη, is ipse haud scio an illaum meam interpretatio
nem confirmet. Ab hoc exemplo facile fit transitus ad

C. ( p. 140.) mihi quidem super ne poetis quidem licnisset dicere,

vacanea videantur. Cf. Hom. II.
β ' . 213. άκοσμά τα πολλά τε.
* ) Num prosaicis scriptoribus,
apud quos aŭtós est ipse , idem
liceat, valde equidem dubito.
Cf. Thucyd. III. 38. dyw mer
ούν και αυτός είμι τη γνώμη. Αt
quod Iacobsius Lectionibus Stob .
p. 130. Plutarcho vindicat dictum ,
αλλ ' αυτό πείθονται βαρβαρικών
είναι και Ελληνικών σπέρμα.
Res enim comparantur duae.
Recte igitur illo loco alii alla
ταύτo scribendum esse monue Σ
runt.
 ONIS
pro και αυτός . ADNOTATI . 229

aliud , ubi , quamvis in praedicato non est verbum sub

stantivum , tamen uŭtós ad praedicatum pertinet. Uti
enim multa adiectiva', ubi non nominum sed verborum
praedicata continent, pro adverbiis posita dicuntur, veluti
υπόσπονδος, υπαίθριος , παννύχιος, αυτόχείρ , nimirum quia
quod actioni tribuendum erat praedicatum , ad subiectum
adnexum est , hinc fit ut adiectivum aútrós eundem usum
admitat , sic E. Troad. 1206. αι τύχαι -- άλλοτ' άλλοσε
πηδώσι κούδείς αυτός ευτυχεί ποτέ, ubi recte quidern
Seidlerus Valckenarii et Heathi correctionem respuit,
at quam suadet explicationem , ut αυτός sit i. 4. αυτόμα
tos , solus per se, suo Marte, eam non probaverim ; dixisset
enim tum Euripides ουδείς δ ' αύτός ευτυχεί ποτέ. Ex
plicuerim potius : non sibi aequalis quisquam est
in felicitate sua , i.e. non aequalis manet felicitas
cuiusquam , sive : non per omne tempus quisquam
eodem modo felix est. Propter sententiae similitudi
nem adpectamus alium locum S. Elect. v. 916 .

τοίς αυτοϊσι τοι

ουκ αυτός αιεί δαιμόνων παραστατεί ,

quod breviter dictum puto pro τοϊς αυτοϊσι τοι ούκ αυτός
αλεί παραστατεί , όστις δαιμόνων παραστατεί. *) Οui
daemon aliquem prosequitur , non eidem se praebet aŭrov
perpetuo , sed mulat naturam , ut qui anteu fuerit infestus,
fiat propitius et vicissim . Martinus, qui huno potissimum
locum comparat cum nostro Antigonae versu , videtur vúrós
utroque loco ita defendere velle , ut statuat , quia alii
enuntiationis voció autós adiectum sit , id denuo repeta
tur non necesse esse. Videtur, igitur των αυτών ανέμων
αυται διπαι et τοϊς αυτοϊσι ουκ αυτός αεί δαιμόνων πα
ραστατεί dictum existimare pro : αι αυταί ανέμων διπαι
et και αυτός δαίμων ουκ αεί παραστατεί τινί, ut alterum
autós aut ex abundantia aliqua tragicorum adiectum sit
(Ant. V. 13. δυοϊν αδελφοίν εστερήθημεν δύο , τ. 52 .
αυτός αυτουργώ χερί. ) aut simplex illud αυτός vices al
terius cum articulo sustineat , quia και αυτός modo anteces

* ) Cf. Thucyd . 1 , 98. πρώτη δε και των άλλων , ως εκά

δε αύτη πόλις ξυμμαχίς παρα στη συνέβη .
το καθεστηκός έδoυλώθη έπειτα
230 SYLLOGE αυτός

serit , uti vos quoque dicere possumus : Derselben Winde

selbe Stösse. Gaisfordius explicat: ipsae earundem.
Apte cohaerent bina alia exempla , quae aenigmatis
quasi formam habent. Oed . R. 1207. À uéyas aquis autós
roxecev nudi xoà tutoi , o magnus portus, qui, quamvis
ilem maneret , tamen quem olim partu cditlit pueru , eun
dem in se recepit virum , Oed. R. 1459.
φανήσεται δε παισιν τοϊς αυτού ξυνών
άδελφος αυτός και πατήρ , κας ής έφυ
γυναικός υιός και πόσις.
non magnopere quidem refragabor Matthiaeo , qui h . I.
ajtós per ipse explicat , sed tamen alia quoque suppetit
explicatio : qui quamvis unus semper fuit, neque naturam
mutavit suam , tamen filiis suis et frater est et pater atque
matris suae et filius et coniux , Subest tum ea cogitatio,
accidisse in illo , quod in eum tantum cadere posse videa
tur, qui inutationes subierit ut Tiresias.
Adverténdum autem est , in his omnibus exemplis
enuntiata sua habere separatim subiecta , autós autem vel
ipsuin praedicatum esse vel ad praedicatum pertinere .
Hinc supra dixi, veri quid inesse in eo quod Hermannus
monuerit , id quod eum nuper ipsum suppressisse miror :
aut praedicatum est eundem aliquem esse aut quem
eundem dicimus , subiectum est orationis . Quod si hoc
eundem esse praedicatum est [ad praedicatum pertinet]
recle usurpatur autós. Nihil dubitabis ávrós scribendum
esse E. Alc . 142. και πώς αν αυτός κατθάνοι τε και βλέ
nov ; si quidem haec est sententia universe prolata , quo
niam ad proxiine antecedens subiectum , quae femina est,
referri plane non potest. Idem de hoc loco monuit iam
Buttmannus ad Philoct. 119. E. Hel. 127. où nãou
πορθμός αυτός 'Αργείοισιν ήν ; Quaeritur enim utrum Ar
givum in unum hunc an in plures alios ortus conces
serint. Ibid . 558. où s či tis; ettòs yùp xüli šyet lóyos.
ubi opponuntur duo diversorum hominum sermones, Ibid.
1010. ίν αυτός λόγος έχη μορφάς δύο. Itidem autos
scribendum puto Philoct . 119. σοφός τ , αν αυτός κάγαθος
κεκλη ' άμα . Non omnino respuendum foret ajtós E.
Phoen . 294. λόγος έκ τ ' άδοξούντων των κάκ των δοκούν
των αυτός ο ταύτών σθένει. Foret dum : sermo aliquis,
(aoyos. TIS : etiamsi idem manet neque quidquam mutatur,
tamen cett. Vix dubitandum est , num cirós scribenduin
 IONIS .
pro ó uitós . ADNOTAT 231.

sit Iph. Aul. 354. ούτος αυτός έστιν αιθήρ ός τάδ'

nxov ev géfev , sed tamen si non explices : hic est idem
aether neque alius aether , sed sio : hic aether idem 'adhuc
est , non mutatus interim est, non igitur oblitus est ea ,
quae olim tu dixisti , ut testis sit inconstantiae tuae , tuin
sane ferri poterit autós. Nihil proficies comparando Troad.
ν . 1217. κάβλεψας πόσει τον αυτόν αιθέρα , ubi και αυτός
ailne est subiectum logicum . l'lane secludendus est
ab hac quaestione Philoct . v. 500. eis oè yào nounóY TE
xovtòx äyyɛnov ñxw , hoc enim loco , uti docuit Matthiaèus, ,
αυτός άγγελος in unain notionem copulandum est , est
enim i. q. aútáyyɛlos. Confert Matthiaeus E. Suppl. 590.
αυτός κήρυξ quod ibid . ν. 568. αυτάγγελος dicatur.
V. 918. rývda g ' ] gl'om . H. ++ tudi stb.ſh.
Scilicet hi ita hos duos versus adornarunt :
αί τών αυτών ανέμων ανται
ψυχής ριπαί τήνδ' έτ ' έχουσιν .
V. 919. τοιγάρτοι τούτων L1 . C. αββσ. τοιγαρ τούτων
( Codd .) P. et vulgo . Ibid . Toñow ] Tois Li. H. -
Ibid. ãyov oiv e. h.w. łyovoi L1. vulgo. Schueiderus
| TOÚtwv ad ministros Creontis refert, ut sit aut : ducibus
horum , vel iis horum , qui Antigonam ducunt.
Hermannus nuper mecum haec : „ Refertur Toutwv ad ea ,
„ quae ' modo in scena acta sunt, i. e. quod . conqueri et
„lamentari Antigonam , qui eam abducere debebant, passi
„ sunt. V. 920. Schaeferus cum Brunckio ex eius
coniectura verba βραδυτήτος ύπερ , φuae deleri νult Heiglius
p . 124. transposuit ante xhuvuas únápšel. Pro Únée in
cod . C. no.

V. 921. et 922. choro tribuit Erf. V. 922. Gi.

9 av.- píxtar : Jávatov inaihe. V. 923 , et 924. choro
tribuunt Bothe , Boeckh. et antea Herm . qui sententiam
mutavit. „ Nicht weil die Partikeln un où zweifelnd ver
neinen , mit denen man vielmehr umgekehrt sehr ent
schieden sich ausdrückt, - ein zweifelhafter Ausdruck
wäre ohnehin hier , wo der letzte Spruch gefällt wird,
selbst in des Chores Munde auffällig , sondern aus
einem andern Grunde müssen die Worte dem Chore ver
bleiben . Kreon hatte schon zuerst v. 919 , indem er die
Henker ob ihres Zauderns schmäht , der Antigone den letz
ten Trost geraubt , und sie selbst dies erkennend sich ihn
232 SYLLOGE . V. 926

abgesprochen. (v. 921.); die letzte Bestätigung muss , damit

alle ihre Ueberzeugung zeigen , der betrachtendé Chor
geben .“ BOECKH . „ Creon , confirmans his quod impe
„raverat , si dubitantius particulis un où non simplici uń
,, utitur, de quibus vide ad Vig. p. 800. facit id ex mente
„ Antigonae.“ HERM . Schol. où 8 èv napauv 9 ovu a e
αυτήν δηλονότι, ήγουν , παρηγορίαν ού τινα δίδωμι αυτή,
μη τα κεκυρωμένα γενέσθαι..
V.926 . ngoyevčís Li.C.h.w.d.g. not goyaveis A.D.T.*.
Lachmann p. 253. et Musgravius, qui hoc pro anapaesto ha
beri posse putat. προςγονείς Ε . + πρόγονοι Brunck. προ
yóvwv Valcken . ad Phoen, p . 497. ++ froi të natpoyavɛīs b.
** e.ſh. † faoi natpoyovɛīs t'h ( olim ). – V. 927.
üyquai Sń yw L1.H.S.V.C.T.D.1.5.x.g. - 'V.928. Tricl. :
κοιρανίδαι : οι προύχοντες των Θηβαίων· ή κοιρανίδας
λέγει τους προγόνους αυτής..
V. 929. Tny Baoihida L1.L2.H.V.A.E.C.aßBy.w.g.h.
Tv Bacihelov T.D.T.5.X. ( X. in explic .) † tny Poolarida
Seidler. ++ d . ( et olim h .) + Thy Buonida tnv Toupius
ad Suid. p.73. (p. 65. ed. Lips.) ** b.e.ſh. Matth. Bothe,
ab ipso Toupio postea 'repudiatum , probatur autem a Por
sone append. ad Toup . emendatt. in Suid . p. 441. * thje
Baotany Tnx Erf. (olim ) Hesychium citans; Baocań :
η βασίλεια: Σοφ. Ιφιγενεία. Non putavi mutandam esse
„librorum scripturam .' Nihil enim impediebat, quin huic
,, systemati insereretur paroemiacus ex genere anapaestorum
„ spondiacorum , quum haec sit ad mortem proficiscentis
, querimonia. Est autem faoinis pro adiectivo : eam quae
„,sola de regia gente reliqua est.“ HERM . * Hoc quidem ,
ut βασιληΐδα praedicatum sit , μούνην λοιπήν autem subie
ctum ( die königliche allein übrige) ferri omnino non posse,
adnotat etiam Boeckhius. „ Nemo miretur magni animi
„ puellam se solain e regia stirpe superstitem esse dicere .
„Non hoc incogitanti poëtae excidit, nec vitio ei verten
,,dum , ut Musgravio visum ad Iphig. T. 905. [ et ad hunc
„ ipsum locum .] Consulto et ex naturae observatione An
„tigonamn sic loquentem induxit . Ad certain inortem dum
„ abducitur, quam sibi ipsa pio facinore arcessivit, sororis
„ meminisse non debet , quae eiusdem facti, timore mortis
„ et Creontis reverentia , particeps esse noluit. Indigna
„ genere suo Ismene illi videtur, nec eam amplius pro
„sorore habet. Praeterea ea vis est magni doloris, ut qui
-V.932 . ADNOTATIONIS . 233

„eo obruitur, se solumn respiciat, nec quidquam aliud prae

„ ,ter se et id, quo movetur affectus, 'spectet. Unde intelli
were est, quam bene apud Euripidem [ Iphig. T. v. 897.]
,,Iphigenia gaudio simul agniti fratris perturbata , et metu
„ ne euin occidere cogatur, in se et fratre totius Agamem
„ nonis stirpis salutem verti dicat , licet Electra superstes
„ sit. Confer scholiastain nostrum ad El. 96.“ BRUNCK .
V. 931. & Ú O éBeta v L1.L2. A.E.C.aßß. & vosplay
P.T.D.T.5.x.b.e.ſh.h. Valckenar. ' ad Phoen , p . 497. Tricl.:
την ευσεβίαν γράφε Ιωνικώς , ίν' ή οικείον τω μέτρω .
εκείνοι γαρ των τοιούτων προπαροξυτόνων θηλυκών ονομά
των τας διφθόγγους συστέλλοντες , διά τού ι μόνου εκφέ
ρουσι παροξυτόνως . αλλά και το σεβίσασα από του
σεβίζω οφείλεις λέγειν. ούτω γαρ αρμόζει το μέτρω.
Ibid . σεβίσασα ] τιμήσασα C.

V. 932. fq. ' De argumento et consilio huius cantici

idem quod supra dixi ego , sentire video Welckerum , qui
et ipse Passovii, adnotationem improbat. Dixerat Vir Do
ctissimus ingeniose sed vereor ne subtilius, haec a poeta
significari: „ In der Danae Aehnlichkeit der verhängten
Todesart [haec in unoquovis trium illorum exemplorum
et quidem una sola inest comparatio vielleicht mit noch
ferner Hoffnung auf ähnliche Befreiung ; bei Lycurgos der
strenge Sinn , der nur dem eigenen , ob auch nicht unedlen
Willen folgt, den der Chor schon früher v. 471. B. als
väterliches Unglückserbe der Antigone gerügt hat ; bei den
Phiniden das Unverschuldete dieses Unterganges, den nicht
sowohl eigene Vergehung, als der auf dem Labdakidenhause
haftende Fluch über das Haupt des letzten hohen Spröss
lings gebracht hatte , und den von den unglücklichen Brü
dern so wenig die erhabene Götterabkunft der Mutter ab
zuwenden vermochte, als vom Lycurgos die königliche Ho
heit den tiefen Fall, und von Danaen Zeus Liebe die grau
senvolle Einkerkerung. So enthält die erste Sage bescheiden
erregte Hoffnung, die zweite milde Misbilligung eines Sinnes,
der , was ihm gut und recht dünkt, allem Bestehenden zum
Trotz in die Wirklichkeit setzen will, die dritte endlich
ernste Hinweisung auf ein Nothwendigunabwendbares , eine
ewige Weltordnung , der alles Zeitliche und Irdische sich
in Demuth unterwerfen muss. So wird unter dreifacher
Beruhigung des Gemüthes Antigone der Tode geweiht . “
PASSOV .
 234 SYLLOGE V.932

V. 932. Tricl.: έτλα και Δανά ας: παραμυθούμενος

ο Χορός την Αντιγόνην , εις παράδειγμα την Δανάην εισά
γει , ότι και εκείνην ο πατήρ Ακρίσιος, διότι εν πύργω ούσα
έγκυος γέγονεν υπό Διός, χρυσού γενομένου και καταρρυέν
τος επί ταύτην από το τέγους, οργισθείς, εν χαλκό κιβω
τίω μετά του παιδός ενέκλεισεν , έστι δε το χαλκοδέτοις
αυλαίς και το τυμβήρειθαλάμω ταυτό. - V. 935 .
τυμβήρη θαλ . κατα ζεύχθη D. τυμβήρη θάλαμον Boeckhius
quoquesubterraneam turrim intelligit, et locum affert Pau
saniae 11 , 23, 7. ubi diserte θάλαμος illa dicitur : χαλκούς
θάλαμος , δν 'Ακρίσιός ποτε φρουράν της θυγατρός εποί
ησεν. Ιdem monet χαλκοδέτους αυλάς dici , quia parietes
huius conclavis aereis larnivis tabulati fuerint , religatis ad
lapides clavorum iunctura. - V. 936. καίτοι γενεά Ω .
τί καίτοι και γενεά h.d.w. Elmslei. ad Μed . ν . 1376. et ,
in Museo Cantabrig . p. 472. - Ibid . γενεώ ] γενεά D.
γέννα C. Post παι plene interpungunt αββ.. V. 937.
κρυσoδoύτoυς L1.L2.A.E.C.T.ψ. Schneider , χρυσορύ
τους D. (c. gl. έν ο διά το μέτρον.) idem fi b. Η ΓΗ .
e.h.g. Elmslei. ad Med . v. 1376 .
V. 938. άλλ' α] αλλά L1 . C. Ibid. μοιριδιά (sic)
Ald. — Ibid . tis Li. — Ibid . Súvaus S.P.v. -- v. 939.
άν] άρ S.C.D. - Ibid. όμβρος Ω.b.d.w•g. Bothe + άμ
Boot', immortalia Musgr. † öyxos Eichstaedt. ++ Solger.
** öłßos Erf. Herm . Thudichum . " Oußpos quomodo de
fenderint H. Vossius et Passovius , nescio . Fuerunt qui
de tempestate , fulgure et tonitru interpretarentur, alij de
inbre edace , qui adeo lapides consumat . „ Nihil quamvis
„ praestans potensque necessitati resistere ait Chorus , idque
,,ita esse exemplis probat. Quid tempestate rapidius, Marte
,,seu bello violentius, turre firmius, navibus ad effugiendum
„ aptius ? tamen horum nihil non fatale est et necessitate
„ superatum divina.“ BOTHE. „ Omnium vero, quae un
„ quam in mentem venire potuerunt, maxime inirum atque . !
„ incredibile est , quod nuper Welckerus excogitavit, refe
„ renda haec omnia ad Danaen esse , õuſoov esse aureum
„ imbrem , quo gravida facta est a love , "Aon iram et vim
„ patris ei succensentis ; núgyov turrim , qua inclusa esse
5fertur ; κελαινάς νήας cistam, quam Simonides νυκτιλαμπή
„ appellavit, qua in mare eiecta est.“ HERM . " Oußpos de
elemento aqueo dicitur Ded. R. v . 1428. ubi glossa est
üdwp apud Faebsium , Empedoclis v. 72. 204. 260. 266.
vide etiam Sturzii Empedocl. p . 210 fq.
-V . 947 . ADNOTATIONIS. 235

V. 942. οξυχόλως Φ.L1.Η.h. όξυλόχως Β . οξυχόλω

Schol. Rom. et M. test ofúzoros b . idem + Scaliger et
Reiske.. 11 e.fh.g. ή οξυχολών Μusgr. + οξυχόλοις h .
++ w.d. Matth . gr. gr. S. 398. ,,Recte positum adverbium,
verbis ita iunctis ζεύχθη οξυχόλως εκ Διονύσου , celeri
,,Bacchi ira .“ HERM .– Ibid . nois o] om . C. - Tricl.:
Λυκούργος ο Δρύαντος παίς , βασιλεύς Μακεδόνων , τιμών
πάντας τους θεούς, αθέως διέκειτο προς Διόνυσον , και
επειράτο τάς τε βάκχας αυτού και τους χορούς καθαιρείν.
εξενεχθείς ούν ποτέ εις πόλεμος και τροπής γενομένης, επει
φεύγειν ήρξατο, συνεπoδίσθη εν κλήματι υπό Διονύσου, και
απορριφείς εις κρημνόν, το ζήν απολώλεκεν. έτεροι δε φασιν ,
ως λαβόντες αυτόν οι πολέμιοι συμποδισθέντα , και είς άν
τρον εμβαλόντες , και την είσοδον κλείσαντες, ελιμαγχόνησαν,
δ ' και κρείττον συνάδει γαρ τα πετρώδει δεσμό κα
τάφρακτος. ει δε προς το άνω. είποις το πετρώδει ,
αντί του στερού νοήσεις. λέγει δε την Λυκούργου ιστορίαν,
ουχ ότι η Αντιγόνη ασεβής ήν , ώςπερ εκείνος , αλλά διά
μόνον το πάθος. - V. 943. κερτομίοις οργαΐς (Codd .)
L1 ψ.Χ. ( explicat enim διά τας κερτομίους οργάς ) e.b.h.
„ Recte schol. hic et v. 948. constat sibi , utroque loco
,,masculinum praeferens ex Atticorum more.“ BRUNCK .
κερτομίαις οργαΐς Ε . Γh . κερτομίης οργής C. - V. 944.
Xx Giovúoov explicat: a comitibus Dionysi Welckerus in
Addendis ad librum de · Aesch . trilog. p . 113. V. 945.
πετρώδει ( prima πετρώδη ) κατάφαρκτος LA . Post δεσμό
commate interpungit Ald .
V. 946. ούτω τάς μανίας L1 . A. C. Χ . (explicat enim
από της μανίας ) h.g. ούτω τας μανίας Ε . Χ. in lemmate .
αβββυ. ούτω μανίας Ρ. Τ .τ , ς. κ.b. e. Γh . Bothe . Improbat
Hermannus: ,, Et omnem intelligit cuiusvis insaniam , uti
„sequentia docent, (erravit igitur etiam schol . ) et reliquo
„ rum comparatio metrorum hunc quoque versum a basi
„ incipere suadet.“ HERM. otw uavlas (superscr. tñs ) D.
Ibid. Bothii rationem , αποστάζειν scribentis commate
post žnéyvw posito , retractatam ab ipso , non improbavit
Erf . GΙ. in cod. D. αποστάζει : προς τους αυτήν έχον
τας . - V. 947. GΙ. άνθηρόν : ακμαίον και σφοδρόν ..
Ibid . „ Mévos de ea vi dictum est , qua insanus sacroruin
„contemtor subigitur. Participiuin watwv pro infinitivo
positum pendet ab επέγνω. « ERF. -- 1bid. τε ] ++ τι b.
th e . Γh . iinprobante Herrmanno . Ibid. μανίαις ( Codd.)
vide schol . μανίας S. C.T.D. (ε. gl . τας οικείας ) τις.
1
236 SYLLOGE V.948

Tricl.: επέγνω μανίας . επέγνω τας οικείας μανίας,

ως εις κακόν αυτώ ετελεύτησαν. λέγει δε ότι ταύτα απο
κερδαίνουσιν οι κακοί και ασεβείς. - V. 948. εν ] εκ C. -
Ibid . κερτομίαις Ω . κερτομίοις Χ . e . Γh. b . - Ibid. γλώσ.
σαις Ω.Χ. quem vide . + γλώσσας Reiskei γλωσσών
Bothe. „ Elegans yawocãr , quod admisi. Eurip . Suppl.
5,230 . (243. ed . Markl. ) γλώσσαις πονηρών προστατών φη
ολούμενοι , ubi similiter Stobaeus γλώσση. Vocabulum re
»,ferentes , ut videtur , ad κερτομίοις , scripsere γλώσσαις,
quo genere vitiorum scatent libri. μανίαις γλωσσών , ut
2 γλώσσης πικρούς κέντροισιν apud Εurip. Here. fur. 1179.«
BOTHÉ . • V. 950. ευιόν τε ψ . V , 951. τ ' om .
L1 .. ειρέθιζε D. De re vide Welckerum in Addendis
ad librum de Aesch. trilog. p . 113 sq . Φιλαύλους Μούσας
ex hoc loco commemorat Eustathius p . 11 , 19 .
V. 952. πελαγέων πετρών Α.L1.Η.Ε.C.αββγ. πετρών
om. P.b.e.ſh.h.g. et non habuisse videtur X. Contra ge
nuinam vocem πελαγέων om . ( τρ .) Τ.D.τ.ό.κ. ex quibus D ,
pro πετρών habet πετραίων nimirum ex einendatione Tri
clinii. Ibid . αλός ] αλός τ' T.D.τ.σ. κ. Νon habuit
TE Schol. quod a Triclinio ad syllabam producendam ad
iectum esse apparet. Respexit hunc locum Eustathius
p. 581 , 18. διδύμων πελαγέων sine nomine auctoris affe
rens , et ad Dionys. 148. ( vide infra . ) Dionysius v. 156 .
έκ τοϋ δ' αν και πόντον ίδοις διθάλασσον εόντα. -
V. 953. βοσπόριαι ( ) αβ1 β3. - Ibid . ιδ' T.D.P.S.τ.σ.κ.h.
Passov. Ťd! (Codd .) A.aßy. Lachinannus p. 157. coniecit:
clακτά
) Βοσποριάτιδι Θρηϊκών πετρών Σαλμυδησσός ,
v Ibid. Θρηικών L1 , Θρακών olim scriptum
volebat Erf. - 1bid. Σαλμυδησσός Φ.Χ.h. σαλμυδισσός
L1.Η. Σαλμυδησός b.e.fh. Εadem discrepantia (σ et σσ )
A. Prom . 726. Αλμυδησσός dicitur a schol. ad Oed. T.
v . 196. a Peripli pontici auctore, Plinio N. H. IV , 11. et
Pomponio Mela II, 2 , 66. Αλμυδισσός 8 Ptolomaeo .
Εtym. Μ. p. 707. Σαλμυδησσός και οι κατοικούντες Σαλ
μυδήσσιοι. είρηται από του αλμυδησσός τις ών , και εις την
άλα άττων, ό εστιν ειςιών.
Ibid . Κυανέων ] Strabo lib. VΙΙ. p. 221. αι δε
Κυώνεαι προς το στόματι του Πόντου εισί δύο νησίδια, το
μεν τη Ευρώπη προσεχές, το δε τη Ασία , πορθμό διειργό
μενα όσον είκοσι σταδίων. Alibi nominantur Symplegades,,
πέραι Συμπληγάδες , gemini scopuli. Has fabula fiuit esse

Η
V. 948 ADNOTATIONIS . 237

mobiles, coire et collidi rursusque discedere. Pomp. Mela II,

7. Plinius IV , 13. Lycophron v . 1285. Dionys. Perieg. v. 144.
Κυανέας όθι μύθος αναιδέας είν αλί πέτρας πλαζομένας κα
ναχηδόν επ' αλλήλησι φέρεσθαι. Αpollodor. 1, 9, 22. ήσαν
δε (Συμπληγάδες πέτραι) υπερμεγέθεις αύται, συγκρουόμεναι
δ' αλλήλαις, υπό της των πνευμάτων βίας, τον διά θαλάτ
της πόρον απέκλειον. εφέρετο δε πολλή μέν υπ ' αυτών
ομίχλη, πολύς δε πάταγος. Εustathius ad Dionys. Perieg.
.ν . 144. p. 24. Περί τον Θράκιον Βόσπορον αι κυάνεαι
πέτραι εισιν , κατά κυριωνυμίαν ούτω καλούμεναι, εξ ών
άνοιγόμενος και Εύξεινος παραπέπταται πολύς ών τας
δε πέτρας ταύτας και αναιδέας λέγει Ομηρικό ζήλω , ως
είπερ έμψυχοι ήσαν , και μύθον είναι φασίν , πλαζομένας
ποτέ αυτάς , ήτοι κινουμένας ατάκτως , καναχηδόν επ ' αλ
λήλαις φέρεσθαι · ει και ύστερον, επειδή η Αργώ παρέπλευ
σεν αυτάς , έστησαν έφ ' ενός, φησί δε ο γεωγράφος αυτός
εκεί που έσω του πόντου είναι δύο νησίδια. Addit , eas
passim etiam Ιλαγκτάς dici propter similitudinem των
Πλαγκτών Σικελικών.
Ibid. διδύμας αλός ] Vide schol. Eustathius ad
Dionys. perieg . V. 148. p . 25. αι του Ευξείνου πόντου κέ
λευθοι λοξαι επιτρέχουσιν αεί προς βορέαν τε και ανατολίην
δρόωσαι . και περί αυτόν δύο κολώναι, ήτοι άκραι και εξο
χαι ένθα και ένθα. - αι δε δύο αυται άκραι ούτως άλλή
λαις αντικείμεναι υψού τε ανέχουσι και επί πολύ της θα
λάσσης εισέχουσι , και διέχουσι μεν αλλήλων όσον αν ολκάς
πλούν επί τρίτον ήμαρ ανύση όμως δε και άμφω συνίασιν
εναντίαι καθ ' ομοιότητά τινα και αυταί των Πλαγκτών
πετρών ως εκ τούτου οιονεί διθάλασσον τοϊς εκατέρω
θεν πλέoυσι δοκείν τον Εύξεινον , κολουομένης ως έν τινι
διατειχίσματι ταϊς δυσί, ταύταις μακραίς κολώναις της δρά
σεως. ώστε και τους εκ των εώων προς τα εσπέσια πλέον
τας και τους εκ της εσπέρας επί τα εώα δοκείν εις αυτάς
συντελεΐσθαι την θάλασσαν · οία μη διϊκνουμένης της δρά
σεως αυτοίς υπερέκεινα. οπηνίκα δε περί το μέσον τών
άκροτηρίων γένοιντο ουτοί τε και εκείνοι , τότε δή τήν λοι
πήν αυτοϊς διαφαίνεσθαι θάλασσαν, ώςπερ ετέραν δευτέραν
υπανοιχθείσαν , μη βλεπομένην προτού. διά γάρ τήν τών
άκρωτηρίων τοιαύτην αντίθεσιν διαιρείσθαι πως ο Εύξεινος
τοϊς πόρρωθεν βλέπουσιν είς πελάγη δύο δοκεί τα εκατέ
ρωθεν γιγνομένω σφιγγόμενος πορθμό, και τούτο το τρόπο
φαίνεται διδύμη θαλάσση, καθάπου λέγει ο Σο
φοκλής. οι δε παλαιοί περί τούτων ούτως φράζουσιν επι
238 SYLLOGE V. 954

τομώτερον και γοργότερον: ο Ελλήσποντος εκδίδωσι προς

άρκτον εις την Προποντίδακαι η δε εις τον Εύξεινον , ός
διθάλασσός έστι τρόπον τινά, κατά μέσον γάρ άκραι δύο
προσπίπτουσι, διέχουσαι αλλήλων περί δυςχιλίους πεντακοσί
ους σταδίους και συνάγουσι τον μεταξύ πόρον και ποιούσι δύο
πελάγη μεγάλα . Tricl.: της αλός διδύμας και διπλής :
εις δίχα γαρ αι κυάνεαι πέτραι την έκεϊ θάλασσαν τέμνου
σιν · ή διότι αι πέτραι δύο, και η θάλασσα διδύμη εστί.

Σαλμυδησσός] Vide schol. Strabo lib. VΙΙ . p. 492.

(p . 319. ) πάλιν δε από της Απολλωνίας επί Κυανέας στάδιοί
εισι περί χιλίους και πεντακοσίους , εν δε τω μεταξύ η τε
Θυνιάς των Απολλωνιατών χώρα, και 'Αγχιάλη και φινό
πολις και Ανδριάκη , συνάπτουσαι τώ Σαλμυδησσώ · έστι
δ' ούτος έρημος αιγιαλος και λιθώδης , αλίμενος, ανα
πεπταμένος πολύς προς τους βορέας , σταδίων όσον επτα
κοσίων μέχρι κυανέων το μήκος. Seymnus Chius : είτ?
αιγιαλός τις Σαλμυδησσός λεγόμενος έφ ' επτακόσια στάδια ,
τεναγώδης άγαν και δυσπρόςορμος αλίμενός τε παντελώς
παρατέταται, τοϊς ναύταις εχθρώτατος τόπος. Ptolomaeus :
Αλμυδισσός αιγιαλός. Xenophon Anab . VΙΙ , 5 , 12. και
αφικνούνται εις τον Σαλμυδησσόν: ένθα τών εις τον πόντον
πλεουσών νηών πολλαι οκέλλουσι και εκπίπτουσι τεναγος
γάρ έστιν, επί πάμπολυ της θαλάττης. Stephanus : Αλμυ
δησσός κόλπος του πόντου. Diod. Sicul . XIV , 38. dicens
τον Σαλμυδησσον οικούντες et Ηerodot. IV , 93. οι τον
Σαλμυδησσόν έχοντες Θρήϊκες, videntur et ipsi αιγιαλόν vel
κόλπον intelligere. Εtym. Μ . p. 707, 53. Σαλμυδησσός,
ποταμός Θράκης. Triclinius : ο Σαλμυδησσός, ποταμός
των Θρακών. Fluvium dicit , Salmyd . etiam schol . Ly
cophronis v . 1286. et schol. minor ad Ant. v. 956. Píi
nius contra N. H. IV, 11. et Pomponius Mela II , 2 , 66 .
qui dicit , Recta dehinc (ab urbe Apollonia) ora , quae
urbes sustinet Halmydesson et Phinopolin et Phileas , et
Apollodorus I , 9 , 21, qui ibi Phinea habitasse scribit,
urbem esse dicunt. „ Nihil vere dissentiunt. Et urbis et
„sinus et littoris commune nomen fuit : urbe excisa littori
,, et sinui nomen apud scriptores posterioris aevi mansit.“
CELLAR..
ον
V. 954. ίν ' ίν ' L1 . όν (pro var. lect.) Χ . Ιbid..
άγχίπολις (Codd . ) αββ . b. h. άγχίπτoλις C. T.D.τ.σ. κ.ίν'
αγχίπολις 'Αρης * * Brunck . ίν' αγχίπολις * * 'Αρης e.h.d.ν.
V.954. ADNOTATIONIS 232

„Post vocem ayxinokis , quain interpretor , qui urbi

„ proximus est eamque tutatur , vocabulum excidit
„ baud dubie disyllabon , fortasse verbum habitandi olim
„ lectum fuisse ex eo coniicias, quod scholiastes Romanus
» ,pro V variam lectionein öv attulit. Idem omnino locuin
,, ita interpretatus est , ut scripturam a recepta nonnihil
„ discrepantein in libris suis invenisse videatur. ERF.
„Scholiastes quum dicit-- o0ol dè yoápovou óv Aons,
και περιττόν λαμβάνουσι το όνομα , nomen αγχίπολις dicit.
„ Scholiastes , cuius in libris eadem quae in nostris lacuna
„,fuit, ita verba construebat: napà Š Kvovéwv nəhayéov,
ένα ακται Βοσπόριαι και Σαλμυδησσός, 'Αρης είδεν έλκος.
Qua in constructione quum nihil deesse dicat , necesse
,,est visum ei esse deesse aliquid , si öv scriberetur, simul
„ que abundare uyzírohes. Nimirum illa in lectione ita
construendum videbat, Σαλμυδησσός , δν αγχίπολις 'Αρης
„ ěyel (tale quid deesse putabat), eidav 2x05. Ao sane tali
,, verbo addito abundat uyzinokis. Illam quidem constru
„ ctionem , quae scholiastae placet , nemo amplectetur.
Vocabulum autem , quod excidit , credibilius est adiecti
„ vum , veluti foõoos (hoc probat Welckerus , qui valet
languidum fore ait] , quam verbum fuisse, quale valet,
,,vel , quod ad numeros aptius foret, vớcoato. Sumamus
„ illud , quod dixi, foūpos excidisse : tum duobus modis
„ verba construi potuerunt, uno sic : napà xvavéwv nelayé
γων ακται Βοσπόριαι και Σαλμυδησσός, ένα αγχίπολίς (έστιν)
Aons , εidev Elxos; altero , qui mihi multo convenientior
,,dictioni poeticae videtur, hoc : napà xvaviwy relayéwy
εισιν) ακται Βοσπόριαι και Σαλμυδησσός , ίνα αγχίπολις
„Apns kidev 2.xos. [hanc rationem praefert Welckerus.]
„ Ita quum pro incolis illorum locorum Mars , qui eain
„ regionem tenet, nominatur, simul hoc efficitur, ut Martis
„Inentio non sit temere et ut supervacaneum quid iniecta .
„ In antistropha si legeretur åoxɛyóvov , [ quod Frf. conie
„,cerat] facilis esset in strophico versu coniectura, vayxi
„ 70his not? "Aons. Passovius ( Athenaeo II. p . 291 fq .),
55quum putiduum putaret ad ακται vel Σαλμυδησσός intelligi
„£ioi vel { otiv construi cum istis nominibus vult εidev , et
„ ante " Apns excidisse coniicit vaīsv . At nec važav probari
„ potest, quod potius valer dicendum fuisset, et ille modus
,, incipiendae narrationis , est locus , ubi tantum abest ut
„ frigeat, ut tanquam liberior orationis conformatio inde ab
Homero poetis placuerit omnibus. HERM . „ Dem eldev
 240 SYLLOGE V. 955

·lege ich eine besondere Bedeutsamkeit bei. "Es enthält einen

Hinblick auf das Gräuliche der That, welches der Mensch
dem Auge Gottes lieber entziehen möchte. Es ist so viel
als : wo im Angesichte des Landesgottes die Blendung voll
zogen wurde.“ WELCKER . Schneiderus scripsit : (v? iy
χίπολις πόλιος 'Αρης. Boeckhius post Θρηκών inseri ilt
άξενος, conferens, quod schol. comparat εχθρόξενος Αesch.
Prom . 732. Cf. etiam Philoct . ν . 217. άξενον ορμον et
Oed . R. ν. 196. ες τον απόξενον όρμος Θρήκιον κλύδωνα,
ad quem locum scholiastes dicit : ίσως τον Αλμυδησσόν
φησι, περί δν ιστορείται πολλά ναυάγια γίνεσθαι, et quem
locum significare videtur Eustathius ad Dionysii Perieg.
p. 24. b . άξενος δε [ ο Εύξεινος ] ελέγετο (ταυτόν δε ειπείν
απόξεινος , κατά τον Σοφοκλέα, ή διά το μή έχειν νήσων
καταγωγάς ή δια τους περιοικούντας Σκύθας . Lachmannus
p. 157. post Θρηικών addi νult πετρών , quod in ν. 952.
intrusum erat. Tricl .: η σύνταξις· αι δε βοσπόριαι
και Θρακικαι ακται της αλός, της από των κυανέων πετρών
διδύμας και διπλής, και ο Σαλμυδησσος ποταμός των
Θρακών, ίνα και όπου ο Άρης αγχίπτoλις και γείτων
εστίν · εκεί γάρ το Γερόν ήν 'Αρεος " είδε και εθεάσατο
έλκος και πήρωσιν άρατον και καταράσιμον τοϊς δισ
σούς και διπλοΐς Φινείδαις και Φινέως παισί, Πληξίππω
και Πανδίoνι, τυφλωθέν εκ της άγριας δάμαρτος και
γυναικός του Φινέως, της Κλεοπάτρας της εαυτών μητρός ,
της μητρυιάς αυτών , της Ιδαίας της θυγατρός Δαρδάνου.
άμφω γάρ , ως είρηται , λέγεται. τυφλωθέν , αλαόν και
τυφλόν , άραχθέν και πληγέν ουκ εν ακμαίς και οξύτη
σιν εγχέων και ξιφών , αλλ' υπό αιματηραϊς τε χερσί,
και εν ακμαίς κερκίδων , ήτοι σιδηρών ατράκτων , άρα
χθέν εν τούς κύκλους των ομμάτων τοϊς αλαστόρους.

V. 955. Φινείδαισιν P. Tricl .: Βορέας κήδος συνήψε

τοϊς Αθηναίοις , άρπάσας Ωρείθυιαν 'Ερεχθέως , εξ ης έσχε
Ζήθος και Κάλαϊν , και Κλεοπάτραν , ήν γήμας Φινείς
δύο παΐδας έγέννησε , Πληξιππον και Πανδίονα. μετά δε
τον Κλεοπάτρας θάνατον επέγημεν Ιδαίαν την Δαρδάνου,
κατά δέ τινας , Ειδοθέαν την Κάδμου αδελφήν , ήτις εξ
επιβουλής τυφλώσασα τους Κλεοπάτρας παΐδας, εν τάφω
καθείρξε ζώντας. η δε επιβουλή τοιαύτη. κατεψεύσατο
αυτών προς Φινέα , ως δήθεν πειρώντων αυτήν. απατηθείς
ούν Φινεύς , εξουσίαν αυτή τούτων έδωκεν. έτεροι δέ φασιν,
ότι Φινεές ζώσαν την Κλεοπάτραν απαξιώσας, την 'Ιδαίαν.
 - V. 958. ADNOTATIONIS . 241

έγημε. Κλεοπάτρα γούν άμυνομένη τούτον , τυφλοί τους

παΐδας αυτής. Schol. Apollonii Rhodii II , 178. Σοφοκλής
δε [ φησί in Phineo dramate ] ότι [ ο Φινεές] τοις εκ
Κλεοπάτρας υιούς ετύφλωσεν " Όαρθον και Κράμβιν, πεισθείς
διαβολαίς Ιδαίας της αυτών μητρυιάς. Welckerus de mytho,
qualis nostro loco sit , ideın sentit , quod equidem supra
monui, novercam Cleopatrae , etiamtuin viyae sed cárcere
inclusae, filios caecasse, odio Cleopatrae vel zelotypia com
motain, Non mortuam sed repudiatam modo fuisse Cle
opatram , colligi posse ait etiam ex Ovid . Remed . Ain.
v . 454. Cessit ab Idaea coniuge victa prior. – V. 956.
GI . είδεν : επειδή ο Σαλμυδισσος ποταμός εις τας Βοσπο
ρίας ακτές εισβάλλει, διά τούτο προς αυτόν την σύνταξιν
απέδωκεν , το είδεν. - Ibid. Comma post έλκος , quod
vett. edd . non habent , invectum a Brunckio ,. quo Exos
cum doanhův construeretur, recte delerit Hermannus . Nam
τυφλωθέν et cum Φινείδαις iungendum , quod notavit iam
Triclinius , et cum κύκλους. Ρropterea in edd. vett. αββ.
post δάμαρτος nil interpungitur.
V. 958. αλαόν ] με άλαών Schneider . - Ibid . αλα
στόροισιν Α.Ε.C.αββ.b.e.fb.h. Elmslei. in lemm , schol.
Eustathius p . 757 , 38. αλάστορον , ού χρήσις παρά
Σοφοκλεϊ εν τώ , αλαστόροισιν ομμάτων κύκλοις. αλαστό
ροις T.D.τ.σ. κ. ή αλαστόρως εν Βrunck. ή άλάστορος
έν idem apud Faelise. Gl. αλαστόροισιν : δέον είπεϊν
αλαστόρως , αλαστόροις είπε προς το κύκλοις. • Bekker .
Anecd. p. 184, 6. αλάστωρ : και τα μεγάλα αδικήματα
ποιών. και αλατήριος και πολλά ήδικηκώς και κολάζεσθαι
άξιος · αλιτρος γαρ ο αμαρτών. ibid. p . 206. αλάστωρ :
ο αμαρτωλός, παρά το άλιτεϊν , όπερ έστιν αμαρτείν. p . 374 .
22. αλάστωρ : ο αμαρτωλός, ή ο φονικός δαίμων.
κατά δε Δίδυμος από του τοίς έλαστα πάσχουσιν επαμύ
νειν. ή και τοιαύτα τολμήσας πράττειν , ών μή έστιν επιλα
Frequi. Hae ' explicationes pariter atque quam Passovius
in lexico proposuit , non conveniunt nostro loco , ubi de
Phinidarum neque scelere neque culpa quidquam signifi
care videtur Sophocles . Vide etiam Valesium ad Harpo
crat. p. 5. ,, αλάστοροι κύκλοι nescio an passive dicantur
„ Oculi sceleste cruentati.“ ERF . „ Malim abominandis,
Infoedis adspectu .“ BOTHE . Αλαστόρους νοcat oculos
hipsos, quod foedo exemplo elisi αλαστόρων viin habue
„ runt.“ BRUNEK . „ Es bedeutet hier ungefähr soviel
als racheschreiend. In den blutigen Augen der un
Torn , II , Q
 242 SYLLOGE V. 959

schuldigen Kinder verkündigen sich sofort Rachegeister ; diese

Wunden sind als Wahrzeichen der Rache eingegraben ,
welche der That bevorsteht.“ WELCKER . Haud scio an
verum viderit Welckerus; est igitur dictio proleptica .
V. 959. Passovius comma non post έγχέων sed ante
hanc vocem ponendum dicit , ut iungatur { yzéwv zeloegoi
Schwerdifiuste. έγχέων pendet ab ακμαΐσιν. Similem
,, verborum transgressionem habes Eur. Hec. 170. iw thé
Η 25μων, άγησαί μοι, πούς, άγησαι τα γραία . et EI. 1175. Γα.
η ούκ έστιν ουδείς οίκος αθλιώτερος των Τανταλείων , ουδ'
έφυ ποτ ' , εκγόνων . “ ERF . Ovid. Metam. V , 617. Fer:
opem , deprendimur, armigerae, Dictinna , tuae. In Triclini
1 anis libris T.D.τ.ο.κ. sic scriptum est : αραχθέν ούκ έγχέων ,
αλλ' υφ' αιματηραϊς χερσί τε και κερκίδων ακμαίς. Ούκ
έγχέων receperat Musgravius . Brunckius et Schaefer. omi
serunt ig ' . „ Salva structura abesse potest praepositio;
„ quam metrum non admittit.“ BRUNCK . „ Res ipsa docet,
,, si hasta aut ense usa esset mulier, non opus fuisse radio
„textorio atque unguibus : itaque sine hastis potius aliisve
„ virilibus telis facinus perpetrasse dici debuit manibus usa
,,et muliebribus instrumentis . Non dubitavi scribere άτερθ '
έγχέων. ΗΕRΜ . Non secuti sunt Wunder. Dindorf.
Quomodo scholiastam in suas partes trahere studeat Her
inandus , vide supra ad schol. Seidleri emendationem probat
Boeckhíus , Bothii coniectura valde placet Welckero .
Schneider vertit : geschlagen unter blutigen Händen , mit
der Waffen und zwar der Spindeln Spitzen. Gl. oiua
τηραϊς χείρεσσι : αντί του , χερσί ξίφη εχούσαις αιμα
A τηρά. - V. 960. ,,κερκίδων. Pariter apud Apollodor .
,,IÌ, 8, 1. Alcmene Eurysthei capiti , ab Hyllo abscisso et
nipsi tradito , oculos κερκίσιν effodit. ERF.

V. 961. μέλαιοι μελαίαν D. - V. 962. κλαίον ματρός(1)

olim Έrf . quod probat Passovius . κλαίον(1) ματρός h.d.w.
Ibid . ματρός ] πατρός L1.Η.S. - Ibid. έχοντες ]
* εχούσας Brunck . ( ut pendeat a ματρός) ή έχοντές τ'
Musgr. - Ibid. Tricl.: ανύμφευτον. ήγουν κακoνυμ
φεύτου μητρος γέννημα υπάρξαντες. δέον δε είπεϊν , ανυμ
φεύτου μητρός , ανύμφευτον προς το γονάν είπε.
Arvug. yovùv pessime Musgravius caelibem vitam in
telligit..
V. 963. μεν οm. T.D.τ.σ.κ. & σπέρμ’ αρχαιογό
νων omisso δέ et μέν Bothe .. Ibid. αρχεογόνων
- V. 971 . ADNOTATIONIS . 243

Lemma Rom . + αρχεγόνων Erf. ( olim ) et Ηerm. ad

v. 954. - V. 964. Gl. άντασ’: υπήρξε. V. 967. Βο
péus 5. X. + Bopéais Musgr. „ Educata est in antris re
motis , inter patrias procellas , Aquilonibus, in accliyi iugo
cursu aequalis. Confert Νonnum lib. XXIII, 211. έφευγε
βορηΐδι σύνδρομος αύρη. lib. XXXVII, 121. δευτέρω ίπ
πον έθηκε βορειάδι σύνδρομον αύρη. Τyrtaeum v. 4. νικώη
δε θέων Θρηίκιον βορέην. Cf. άελλάδων ίππων Ορd . R.
467. quod ταχέων explicant Εtym. M. et Suidas . Ibid .
άνιππος D. αμίπποις pro var. lect. Χ . βορέα ” άμ ' ίπποις
S. Eustath . Οd. έ . p . 1539 , 26 . Παυσανίας δέ φησι και
τινας ίππους, αμίππους, είπών , ότι άμιπποι, ίπποι έζευγμέ
νοι χωρίς δίφρου, κληθέντες ούτως επεί φησιν επί δύο
κέλητας ανέβαινον ο μεν ηνιοχών, ο δε οπλίτης: από τοίνυν
του άμα άμφοτέρους καθέζεσθαι , ει και ιδία φησίν εκατέ
ρους, άμιπποι οι τοιούτοι έλέγοντο. Η δε χρήσις του
άμιππος και παρα Σοφοκλεΐ έν Αντιγόνη. Vide ad ΙΙ. δ' .
p. 1037, 56. ubi Βορεάς άμιπποςex h . 1. commemoratur .
Ibid. ορθοποδος] ορθόπαγος. B. Herrmanni explicationem
huius vocis improbant etiam Boeckhius et Welckerus.
Quod contra nostram explicationem monet Hermannus, žv
άντρoις et υπέρ πάγου vix bene conciliari , non meminit Vir
Summus, υπέρ πάγου iungendum esse cum άμιππος, in qua
voce inest currendi notio. Quapropter post Bopeus comma
ponendum videtur . V. 968. θεών παΐς (Codd.) θεών πάϊς.
P. θεών ή παΐς Τ.D.τ.σ.κ. Τί θεών γε παΐς ( propter,metrum .
Oed . Col. 1278. “) Erf. quod probat Passovius. at frigère ait
Hermannus. Η θεών περ ουσ’ Reisig . ad Oed. Col. enarr .
p. 122. Η θεών, παϊ, παΐς Schneider . Quod Heathius
5.statuit θέων scribendum et positum esse pro θέουσα, Ιonge
55est ineptissimum. Βορεάς παίς θέων , pro θέουσα , nihil
,, aliud esset quam putidus soloecismus, nullo exemplo ex
,, cusandus ex omnibus illis , quae Clarkius congessit ad
,, I1 . é . 778. Pronomen seu participium plurale masculini
„ generis de femina adhibetur, quod observavimus supra ad
„ V. 926. ita etiam masculinum duale , ut Oed. Col. 1676 .
,, et passim : sed in singulari numero' id numquam obti
,,net, BRUNCK .
V. 969. Gl. έσχον : επέθεντο .
ήγουν, και ταύτην το μεμοιρασμένον κατέσχεν. - Ibid ..
ώ om. T.D.τ.ό.κ.
V. 970. Gl . ήκομεν : εγώ τε και ο έμός παΐς . » Αpud
„ Euripidein Phoen . 780. et Statium Theb . X , 597. Manto
„ filiæ ducit Tiresiam .“ BOTHE . V. 971. βλέποντες
Ο 2
2A4 SYLLOGE V. 972

H.C. -- V. 972. τέλει C. - V. 975. σής ] τηςδ' C. --

Ibid . Gl . απο στάτουν: έχωριζόμην , άλλ' όπερ έλεγες ,
ήδέως έδεχόμην , ώστε και νύν πείσομαί σοι .
V. 976. τήνδε ναυκληρείς ( Codd.) L1.L2. S.ς. κ. h.g
τήνδε ναυκληροΐς Α.αββγ.σ. Schneider. * τήνδ' έναυκλή
ρεις Valcken . ad Phoen . p. 321. Ti b.e.Γh. - V. 978 .
Gl. βεβώς επί ξυρού τύχης: ήγουν είς κίνδυνος καθ
ιστάμενος. Vide etiam Eustath . p. 796. - V. 979. φρίτ
τω τ.ς.κ. Gl. το σόν φρίσσω στόμα : αντί του , τον
σον λόγον . V. 980. τέχνης της εμάς σημεία L1 . Η .
V. 981. θώκον L1.C.D.E. ( prima nana ) 9άκον L2 . θώκον
( Codd.) ψ. Schneider. - Ibid. όρνεσκόπον H. Gl . όρνι
θοσκόπον : εφ' ου καθήμενος σκοπώ τους όρνιθας. -
V. 982. έξων C. - Ibid. Tricl.: λιμήν , ήγουν συναγωγή.
εκεϊ γαρ συνάγων τους όρνιθας, όταν τι βούλομαι μαντεύ
σασθαι , σκοπό την αυτών πτησιν και τας φωνάς . Boe
ckhius suspicatur , λιμήν vocem esse technicain ad artein
auguralem pertinentem , Confert Latinorum templum .
Mihi tropo plane vulgari ad auguraculum translata videtur,
latius eniin patet eius usus , (vide supra ) quam ut illud
statuendum videatur.
V. 983. ,, Maltby ad Morell . Thes. p. 89. colo post .
και ορνίθων, et mox ν. 991. puncto post έγνων distingui νult.
„ At non stridorem avium , quem auribus percipiebat , sed
„ ex stridore pugnam , quam cernere oculis nequibat, cogno
,, visse se ait. Quin etiam si res ferret istain interpunctio
„ nem , non posset ita interpungi, quia particula aliqua post
„ xazự opus foret. Tiresiae hoc ex clangore avium vatici
nium meinorat Eustathius p . 1190 , 52. “ HERM. - V.984 .
Tricl.: δέον ειπείν κλαζόντων προς το ορνίθων , κλά
ζοντας είπε προς το σημαινόμενον , το γαρ ακούω φθόγ
γον ορνίθων , αντί του, όρνιθας, οι δε λέγοντες το κλά
ζοντας προς το έγνων , ψυχροί τινές εισιν , - Ibid . G..
οίστρω : μανία. Gl . βεβαρβαρωμένω : ατάκτω .
V. 985. Gl . σπώντας : σπαράττοντας αλλήλους φοινικούς
όνυξι . – 1bid . φοναΐς] + φονάς Bothe. Post φοναϊς plene
interpungunt ψ. Scholiastes : φοναΐς, ταϊς αιματικαίς.
„Vix credas , quemquam adeo se his decipi passuin esse,
, ut qovais pro adiectivo esse putaret.“ HERM . – V.986.
πτερών ] πετρών Η. - Ibid. ροϊβδος ] ροίζος S. Gl .
ροϊβδος ουκ άσημος : ήχος ουκ ήσυχος , αλλά σφοδρός
και ψοφώδης . Verba πτερών γάρ ροϊβδος ουκ άσημος ήν
affert Eustathius p . 821, 42. 1716, 54 .
 -- V. 992. ..
ADNOTATIONIS 245

V. 987. εμπείρων H. Gl . έμπύρων εγενόμην : 1

θυμάτων ηπτόμην. - V. 988. Gl. παμφλεκτοισιν :
εν οις πάντα θύματα φλέγεται. V. 989. Verba εκ δε
θυμάτων cum sequente versu affert Tzetzes in Exegesi
Iliad . p. 53 , 11 . V. 990, ακηκίς. Sic dicitur vapor
,, forte fuliginosus, non limpidus. Hic intelligi videtur adeps
„ liquefactus. Nam neque liquores hoc nomine designari
„ solent, nisi qui adiposi fuerint. Conf. Aeschyl. Agam .
„ 969. Philoct. 784. “ MUSGR. Explicat hunc versum Eu
stathius p. 680, 24. iterumque respicit p. 955 , 64. — Ibid .
Gl. κηκίς: υγρά και λιπώδης ανάδοσις. Gl. έτη κετο :
κατέρρει. - V.991 . Gl. κάτυφε: χωρίς ανάψεως εκαίετο .
Gl . κανέπτυε : ήγουν εξέπιπτε των μηρών ή κεκαλυμμένη
πιμελή .
V.992. „Xolai Fel crematum fuisse ex Aeschyli Prom .
5,494. colligit Musgravius , laudans etiam Incertum apud
% Clem. Αlex . p. 851 .
Τις ώδε μώρος και λίαν άνευμένως
εύπιστος ανδρών , όςτις ελπίζει θεούς
οστών ασάρκων, και χολής πυρουμένης
& και καυσιν πεινώσιν ουχί βρώσιμα ,2
χαίρειν * απάτη και γέρας λαχείν τόδε ,
χάριν τε τούτων τοϊσι δρώσιν εκτίνειν.
„ quorum versuum penultimo post yaipsuv addit äv, postre
„ mus annon a poeta sit , dubitat. Vide quae hanc in rem
disputavit I. H. Vossius Mythol . Briefe, II, 38-40 . “
ERF . Tricl . ; ότι μετά των μηρών και την χολήν του
ζώου και την κύστιν παρετίζουν , ακριβώς εν Αισχύλο εί
πομεν εις τους Επτά επί Θήβαις . *) δέον δε ειπείν , μεταρ
σίως, και, καταρρυείσης της πιμελής , μετάρσιοι είπε προς
το χολαί , και καταρρυείς προς το μηροί. - Ibid..
ή διεσπαίροντο ed . Glasgoν. Gl. διεσπείροντο : ατά
κτως εις αέρα έφέροντο. - Ibid. Vox καταρρυής , deflu
„ ens , decidens , in Lexicis desideratur pariter ac 11

* ) „ Hoc in dramate , quantum „ gavit ex Barocc. codice scho

„ commemini, nuspiam istiusmo
„ di annotationi locus fuit ; in
„ Prometheo Vincto v . 494. me
,, ιοrat Aeschylus χολής λαβού
τε ποικίλην ευμορφίαν. Οuod
„ Kingius ad Pboen. y. 1261. ovul
„ lion, fortassis est Triclinii, quem
„ in Sophocle versantem memo
,,ria fefellerit. In tres ille tra
ogicos scholia quaedam scripsisse
„ videtur.“ VALCKENAR.
246 Ι SYLLOGE V. 993

„ groøvńs, quod ex Etyin . M. voce nepuoộndus laudavit

„ Musgravius.“ ERF. Verba καταρρυεϊς μηροί καλυπτής
εξέκειντο πιμελής commemorat Eustathius p. 134 , 29. dicens :
και ουκ έδόκουν καλλιερείν , δπηνίκα κατά την τραγωδίαν οι
μηροί καταρρυείς κ . τ. λ. Argatari mihi videtur Boeckhius,
cum dicit : Die μηροί heissen nicht καταρρυείς , weil
sie herabgeflossen [ herabgegleitet] wären aus dem Haufen,
sondern weil dic Fettumwickelung von ihnen herabge
flossen ist. Das nämlich , wovon oder woran oder wo-.
raus etwas fliesst, wird nach antikem Sprachgebrauche selbst
fliessend genannt: wie culter manat cruore, hac et illac
perfluo (Ter. Eunuch. I, 2 , 15.), tigng perpluunt, apóownov
ιδρώτι δεόμενον und andres. Sane quidem dicimus : culter
manat cruore , at nemo dicet : culter non manat cruore.

V. 993. „ npoi sunt ossa femorum , non carnes,

„ Poeta modo citatus testatur , otã coupxa Diis oblata fuisse.
„Mnpòs autem os Polluci significare videtur lib . II. sect.
5,185 . Aristoteli certe Ζώων Ιστορ. lib. Ι. 13. Νeque aliter
2 ) Homeri in versu μηρούς τ ’ εξέταμον Iliad. α'. 460. ubi
Scholiastes μηρούς , τα μηριαία οστά. Ηippocrati μηρος
nonnunquam Os femoris est. Sic περί άρθρων ψαυομένη
ή κεφαλή του μηρού κατά τον περίνεον υπερογκέουσα εί
55δηλός εστιν , et deinde pluries. Idem alibi το οστέον του
μηρού habet. [Bothius addit Ηerodoti 3 , 103. κάμηλος εν
τοϊσι όπισθίοισι σκέλεσι έχει τέσσερας μηρούς.] Interpre
„ tandum : ossa femorum defluentia ( vel ex cumulo sc.
vel in humúm forte ex ara) extra adipis tegumen
„ tum iacebant.“ MUSGR. - Ibid . Kuluntñs male supra
cum scholiasta antiquo et Brunckio per xohvatouons inter
pretatus sum . Recte monuit Boeckhius, quod glossator ad
v. 991 , et Musgravius ( „ extra adipem circumvolutam " ) iam
sensere , καλυπτός retinere h. 1. passivum significaturn , die
umgehüllte Fettumwickelung. Dicunt enim Graeci non so
Juin καλύπτειν τινά , sed etiam καλύπτειν τι τινί , circum
dare aliquid alicui. Hom . II. é . 315. q . 321. De illo
adipis involucro conferri iubet Musgravius Hom Il. a '. 460 .
schol . ad Εur. Phoen. 1290. V. 993. Gl. εξέκειντο: εγυ
μνούντο. Sic lagen Bloss. - V.995. Gl. ασήμων: κακοσή
μων ή αφ' ων ουκ οίόντ ' ήν σημειώσασθαι. " Ιbid . Tricl.:
είκότως είπε το οργίων. ώςπερ γαρ τα μυστήρια ουδείς
είδεν , ει μή οι πεπειραμένοι, ούτω και τα μαντεύματα οι
μάντεις μόνοι γιγνώσκοντες τοις άλλοις διασαφούσιν.
 - V. 1006: ADNOTATIONIS . 247

V. 998. ήμιν Erf . - Ibid. Gl . εσχάραι : τόποι,

όπου τα θύματα καίονται. - Ibid . , παντελείς au sanctis
simi ? quo fortasse sensu Iupiter πατήρ παντελής Aeschylo
,,audit Sept. Theb . 120.“ MUSGR . Eustathius p . 1564 ,
32: Σοφοκλής δε και αντί βωμού οίδεν εσχάραν. Tricl .:
ή προς το παντελείς υποστικτέον , ούτω, και αι εσχάραι
αι παντελείς, ήτοι εν αις πάσαι αι θυσίαι τελούνται. ή προς
το πλήρεις. ούτως · οι γάρ βωμοι ημϊν και αι εσχάραι,
πλήρεις και πεπληρωμέναι εισί, παντελείς και τέλειαι,
τοϋ γόνου και του υιού Οιδίποδος, του πεπτωτος και
πεσόντος δυσμόρου και αθλίου. το δ' υπ οιωνών τε και
κυνών βοράς ερμηνεία εστί του πως είσί πλήρεις. - V.999 .
GI. βοράς: σπαράξεως εις βοράν. - V. 1001. λιπάς C. --
V. 1004. ανδροφόρου C. - Ibid. βεβρώτες Φ.S.Χ.ς.κ.δ.b.h.
Eustath . p. 229 , 12. κατά το βεβρώτες , ήγουν βεβρωκότες,
αίματος λίπος. Εadem leguntur in schol . Wassenbergla .
ad. 1. β . 312. βεβρωτες (superscr. o et sine acc .) L1 . βε
βρώτος Β.αβββ3.γγ . ( βεββώτος Β . ) Formam βεβρώτες
pro βεβρωκότες commemorat Eustathius etiam p. 1248, 47.
ως βεβρωκώς , βεβρωκότος , βεβρώτος , ού χρήσις παρά το
Soporhei. „ Illud vehementer miror, quod Maltby ad Mo
„ relli Thes. p. 89. hunc versum alienam sedem occupasse ,
„ aut antecedentem parenthesi putat contineri debere , ut
colhaereant ου δέχονται λιτάς θεοί βεβρώτες αίματος λίπος. «
HERM. Tricl .: Ιστέον ότι ενικώς πρώτον είπών το όρνις,
επειδή ουχ εις ην ο ποιών την βοήν, αλλά πολλοί , προς
πληθυντικόν απέδωκε το βεβρωτες, ει και αμαθείς τινες
το όρνις αντί του όρνιθες φασι, και το φοιβδεί αντί
* τού δοιβδούσιν , ουκ ειδότες ότι μόνον εν ουδετέροις πλη
θυντικούς τα ενικά τρίτα πρόσωπα των δημάτων αντί πλη
θυντικών λαμβάνεται , ως άλλα τε πολλά μαρτυρεί, και το
παρά Λιβανίω : " Ήρα γάρ , φησί, τα μειράκια του γέροντος.
• ει και εν Πινδάρω που εύρηται μόνω : ( Πυθ. δ'. 100.) ή
ρα Μηδείας έπέων στίχες .

V. 1006. „ Comparari digna est Plutarchi sententia in

Fabio : το μεν αμαρτείν μηδέν έν πράγμασι μεγάλοις, μεί
5ζον ή κατ' άνθρωπόν έστι: το δ' αμαρτάνοντα χρήσασθαι
τοϊς πταίσμασιν διδάγμασι προς το λοιπόν, ανδρός αγαθού
και νούν έχοντος . « BRUNCK . Ad priorem sententiae
partem confert Cainerarius E. Hippol. αμαρτείν εικός άν
θρώποις , τέκνον. Pindar. αμφί δ' ανθρώπων φρεσιν αμ
πλακίαι ανάριθμοι κρέμανται . Demosth. μηδέν αμαρτείν
2A8 SYLLOGE V.1007

εστι θεών. - V. 1007. επει] ++ επήν b.e.fb. - Ibid .

ουκ έτ ' έστ ] ούκέστ L1 . ουκέτ ' έστ'ψ. Non post
αμάρτη sed post κείνος comma habent αββγσ. - V. 1009 .
ακίνητος ] αΐνητος L1. ανίητος S. - Ibid . πέλει
CG.D.S.P.Ε.Τ.σ.κ.b.h. πέλει (supersc. η) L1. πέλη Α.αββγσ.
V. 1010. αυθαδία (Codd.) C. D. Aliquot " libri Stobaei
ΧVΙΙΙ . p. 154. ( Τ . ΧΧ. 14. p . 172. habent αυθάδειά του,
sed Cod. Ρar. illud. αυθαδεία Η . , ή η δ ' αυθάδεια Gro
tius Frorileg. 105 . ,, Ignoravit Vir Summus, secundam
5 ,in αιθάθεια necessario produci. Vide Bentleiuum ad Μe
„ vandri fragm. LXXX .“ BRUNCK.

V. 1013. „ Senarii , monente Valckenario ad Phoen .

,, 891 . continuo tractu pronuntiabantur ; itaque in fine se
,,nariorum vocales etiam poterant elidi. In ed . maiori per
5,peram scripsi : το μανθάνειν | δ ' ήδιστον [sic etiam ψ.]
„ Quod Bentleius in Menandreis observavit , particulas då,
„ Tè et similes non poni in versuum initio , id de senariis
„ quidem verissimum est . In melicis tamen carminibus
„eaedem , ubi vocalis non eliditur, inchoare versum pos
„ sunt, talem quidem , qui numeris cum praecedente versų
,, cohaeret. Sic Eurip. I'hoen . 676 , 77. ed . Valck .

όρων χθονός : σιδερόφρων

δέ νιν φόνος πάλιν ξυνήψε τα φίλα .
„ quem locum et Valckenarius et Porsonus immerito suspe
,, ctum habuerunt.“ ERF. V. 1014. ει] είς. - Ibid .
λέγει ( Codd.) Α . ψ . λέγοι L1. Η . nuper h. λέγοι γρ . φέ
ροι S. φέρει V.E.T.D.b.e-fh. φέροι (c. gl . λέγοι ) C.
V. 1015. τοξόται ( Codd.) L1.L2.S.Χ.σ.κ.b.e.h. το
ξότου A.αββγ.σ. Schneider. ,,Hoc loco libenter legeriin
τοξόται, etsi recte haec coniungi possunt τοξότου σκοπού,
και κατά σύνθεσιν , ut serυum pecus. “ CAMERAR . Ibid.
σκοπώ Ε. - V.1016. Tricl .: μη λάβης εις το τούδε έξω
θεν επί ή κατά · αλλ' έστιν η γενική προς το σκοπού. το δε
σκοπού προς το τοξόται, οι γαρ τοξόται, σκοπού τοξόται
εισίν. ώ πρέσβυς πάντες ως τοξόται σκοπού τού
δε τού ανδρός , τουτέστιν, ώςπερ σκοπόν ποιησάμενοί με,
τοξεύετε . - V.1017. + άπρατος Stephanus et Wake
field. Silv . Critt . IV. p . 314 . Probant Canterus et Erf.
Etiam vates contra me comparantur. “ CAMERAR.
Ibid . υμϊν σ.κ.Γh.w.g. υμιν e.h.d. Matth . - Ibid. των δ'
C. B. d.w, τώνδ ' (Codd .) ψ. των b . e . fh. Matth . Herm .
- V. 10M9. ADNOTATIONIS . 249

Scholiastam coniecit Martinus Tūv T ' légisse, quia explicet

υφ ' υμών των μάντεων και των συγγενών. Post είμι
nihil interpungunt αββ., puncto β3 . Post γένους . αβ.(, β2.
( •)T.5.%. Ad Tūv Stephanus quoque intelligi volebat uur
τεων. Hermannus nuper retractavit priorem sententiam
suarm , qua των δ' υπαι γένους explicuerat : υπό των γένους
a cognatis autem , contra quam nuper ipse monuit :
„ id ordo verborum fieri non patitur. Dixisset hoc Sopho
5,cles vel τοϊς δε προς γένους , υel quod sane levissima mu
tatione restitui posset , των δ' υπ' εγγενών , vel genere
1 neutro τού δ' υπ ' εγγενούς .« Videtur nunc postram
sententiam comprobare. Etenim postquam protulit Triclinii,
qui bene declaravit, quae res significetur ( vide prolegg.
p. 41. , explicationem : υιός αυτού IMενοικεύς, Τειρεσίου πρό
σθεν ειπόντος, ως εί προς το σπήλαιον του δράκοντος έκών
εαυτόν αναιρήσει , σωτηρία έσται τη πόλει, απελθών εκείσε ,
εαυτόν διεχρήσατο, addit : Ηaec interpretatio si vera est,
», necessario cum Brunckio legendum est των υπαι γένους.
,, Idque reposui , sed tamen ut non nihil dubitem . Nam
si respicit Mendecei mortem Creon , et και πάλαι exspe
5, ctes et aoristos εξημπολήθην κάξεφορτίσθην , quamquam
„ defendi praeterita perfecta possunt, si orbitatem , (Ita sane.]
„, in qua est ex eo tempore, spectat. Sed nescio an aptius
„ [ hoc non dixerim .] hic de superstite filio loqueretur,
„ quem sibi adversari ex eius sermonibus duduin cogno
visset. « ΗΕRΜ . - V. 1018. κακπεφόρτισμαι (Codd .)
b . e . h . κάκπεφρόντισμαι V. κάμποφόρτισμαι Χ . κ. Ιdem
placet Stephano , qui explicat και αναπεφόρτισμαι . » Ge
„nuina est vulgata, optime illa congruens cum altero verbo
» εξημπόλημαι. HERM.

V. 1019. έμπολείτε D. Verba κερδαίνετ ' εμπολάτε

affert Eustathius ad Od. p . 1788. 43 . Ibid . τον προς
Σάρδεων L2.E.D.b.e.fh.h. Eustathius ad Od . δ' . p . 1483 , 27.
Σοφοκλής μέν τοι ετόλμησε και αυτόν τον χρυσόν ήλεκτρον
είπείν εν τω Κερδαίνετ ', εμπολάτε τον πρός Σάρδεων
ηλεκτρον. et ad ΙΙ . β . p. 360, 30. τον πρός Σάρδεων ήλε
κτρον, τον χρυσών ούτω καλέσας ποιητικώτερον εν τω λαβεϊν
είδος αντί είδους . τον προ Σάρδεων ( Codd.) Χ.ψ. Schnei
ον
der. τα προ σαρδέων L1. (σαρδέων etiaim L2.) των προ
Σάρδεων β3. Tricl.: προ Σάρδεων : έν γαρ τη Λυδία
πλησίον Σάρδεων και Πακιωλός έστι ποταμός ψήγματα χρυ
250 SYLLOGE V.1021

σου τους εκεί χορηγών. καλεϊ γούν τον χρυσόν ηλεκτρον,

διά το καθαρόν. τοιούτος γάρ ο ήλεκτρος. έστι δε και εν
τη Ινδία τόπος χρυσού ψήγματα έχων , δν ανόρύττουσι
θηρία τινά , μύρμηκες καλούμενα , πτερούς χρώμενα , αφ'
ών οι Ινδοί μηχαναΐς τισι λαμβάνουσι τον χρυσόν . ,, Αpud
,, Sophoclem nó eo aegrius defendi potest, quod Pactolus
„ per mediam urbem Sardes fluebat . Herod . V , 101. ός
καισφι ψήγμα χρυσού καταφορέων εκ του Τμώλου, διά μέσης
της αγορής ρέει , multoque verisimilius est τον πρός Σάρδ .
και ήλεκτρον, aurum, quod ex illa opulentissima urbe veniret,
„ quam quod ante eam in Tmolo esset, cominemorari. Nec
„ profecto est , quod quis in producta syllaba haereat, si
perite proferatur versus, pausa facta post κερδαίνετε. Pau
,, sarum , quas interpunctio fieri iubet, iusta observatio quain
„ vim in mensura trimetrorum habeat , satis indicatum in
Elem . doctr. metr.“ HERM . Quod attinet genus vocis
ηλεκτρον, est το ηλεκτρον maxime frequens et usitatissima
forma, alibi ý nextpos legitur, cf. locos a Bastio in epist.
Paris. p . 142. Stephano in ind. Thes. Gr. et Schneidero
in lex . gr. notatos . Adde Verw . ad Hesych . ed. Al
berti Τ . Ι. p. 1621. not. 2. ο ήλεκτρος saepissime dici
tur ab Eustathio , vide locos supra laud. et ad Dionys .
ν. 293. 317. Semel ibidem το ηλεκτρον legitur. Vide
Spolin . ad Niceph. Bleuminidam p. 28.
V. 1021. of tápou dé xɛīvov Zehlicke , dicens : „ non
enim Polynices aliis, sed insepultus sepulto opponitur.“
Quantum commemini, nemodum tale discrimen inter illas
formas intercedere statuit. 1Ibid. Post κρύψετε com
ma habent αβ1 . β3 . b. h. d. w . punctum β2.5. κ. Γh.g.
V, 1022. ου δή θέλουσ’ L1 . ουδ ' ει θέλουσι Ζηνός Β .
V. 1023. ές] εν β1.33.γγ. - Ibid. θρόνους , ψ.fh.h .(.) b.e. -
V. 1024. ώς] ως L1. C. Ibid . Post ływ comma habent
ψ . - V.1027 . γηραιέ D. - V. 1029. αισχρούς om . Η.
V. 1030. Post τις et φράζεται male (;) habent ψ.
Ibid. do'ů C.D. ( c. gl. & Koéw ). De interpellato ser
mone cf. Ai. 106. ubi male vulgo plene interpungitur ,
quum comma ponendum esset , ibid. v. 108. Philoct . 210.
1226. 1230. 1232. 1405. Elect. 856. 1275 . Vide etiam
ad ν. 1265. 1255. V. 1031. Tricl : τούτο πάγκοι
νον : το τίς. επειδή γαρ αορίστως ελέχθη, έκαστος εαυτόν
εποπτεύει είναι . Νihii ineptius . - V. 1032. Η ηύβουλία
Brunck . - V. 1033. πλησιήι L. - V. 1035. Gl. άντ
Η
 V.1044 . ADNOTATIONIS. 251

ειπείν κακώς : εξ εναντίας κακολογήσειν. Tricl.: ώς

περ το λέγω μόνον προς δοτικήν συντάσσεται , μετά δε τού
κακώς συντεθέν, αιτιατική, ούτως έχει και το αντειπείν ,
και το κακώς αντειπείν' το μεν δοτική , το δε κακώς
άντειπείν , αιτιατική . Αffert hunc versum Moschopulus in
Dictt. Αtt . ν. έπω. - V. 1036. λέγειν L1 . Νοn adnota
vit Elmsleius, ad quam vocem pertineat haec discrepantia.
V. 1038. * το δέ γε τυράννων Vir D. in Diario Crit.
no. XIV. p . 255 . De αισχροκέρδης iam Hermannus quo
que nuper aliquid annotavit : Αισχροκέρδης non solum
,,is est , qui turpiter quaerit quod adipiscatur, sed etiam ,
„ qui turpiter cavet ne quid de suis amittat, i. e. homo
savarus ac sordidus . Quare Tiresias , quum . vatibus 'auri
.,cupiditatem exprobrari audit , reges potius dicit sordidos
,, esse , quumque ipsi prae aparitia illiberales erga vates
,,sint , culpam in illos conferre obiecto quaestus faciendi
,,studio ." HERM .

V. 1039. Neque post όντας neque post λέγης inter

pungunt ψ. - Ibid. αν λέγης D.αβ2.β3.υ.e.h. αν λέγης
τ.ς.κ.b.fh. αν λέγης Η.β.γ.g. & λέγεις . αν λέγους Μο
schopulus Dict. Αtt . ν. έπω. Tricl.: αρ’ οίσθα : άρα
γιγνώσκεις λέγων ημάς όντας ταγούς, εκείνα & λέγεις ; τουτ
έστιν, άρα γιγνώσκεις ου τους τυχόντας υβρίζων , αλλά
βασιλείς ; - V. 1042. γ' ακίνητα (cum γρ. όρσεις μετά
κίνητα) C. Tricl . : τακίνητα χρή γράφειν, ίν' η μακρόν
το α, ως εκ κράσεως όν · ει δ ' άλλως γράψεις , ούκ ορθόν
μή
έσται . - V.1043 . μόνον δε επίL1 . - 1bid . κέρδεσι Η. 1
V. 1044. ήδη Li. secunda manu : pr. man , fortasse
οίδα scriptum fuisse suspicatur Elmsleius.. Ibid . μέρος(.)
T.5.x.h.d.w . (; )app.b.e.ſh. Matth . Boech. „ Scheine ich
dir denn bereits um des Gewinnes willen zu
sprechen ? Da nun aber Tiresias längst weiss , dass er
dem Kreon scheint Gewinn zu suchen, so kann tò gòv jlépos
nicht auf δοκώ bezogen werden, sondern auf κέρδεσιν : was
dich anlangt suche ich doch gewiss keinen Vortheil, d. i.
von dir suche ich gewiss keinen Vortheil; denn du wirst
alsbald erkennen, dass ich unbekümmert um deine Gunst dir
Böses verkünden werde. Tò gòv répos ist also nur hinzu
gesetzt , damit Tiresias Rede schneidender und schnöder
werde . “ BOECKH . Video sic accepisse aliquos hunc
„ versum , ut indignabundus senex diceret : Itanc igitur tibi
 252 SYLLOGE V. 1045

,,video scilicet conductus haec memorare ? Sed verius puto

,,oblique hoc a Tiresia in Creontem retorqueri. Nam ille
,,monuerat , ne quid modo ad lucrum id est pecuniam ac
„ ceptam referret suorum dictorum . At senex affirmat, se
„ quod ad ipsum Creontem attineat , servaturum ne quid
„ dicat, in quo ille lucrum i. e, utilitatem aut cominoduin
„inesse sentiat.“ CAMERAR . – V. 1045. Gl." ? u noli
σων : κερδήσων, ήγουν καταπείσων και προς το σον θέλημα
üçwv. „ Negat illum se tam facilem experturum , ut cuius
„ animum expositum sentiat , in quo eius fraudes quasi
,, negotientur. CAMERAR .
O
V. 1047. Tooxovs 2.b.ſh.b.d.g. Matth . teózovs e.w.
Schneider. Gl. τροχούς : περιόδους. Gl. άμιλλητήρας :
ώςπερ εξ αμίλλης περιϊόντας. λέγει δε τας ημέρας και νύ
κτας, περιστρέφοντος γάρ του ουρανού τον ήλιον αεί, ημέρα
και νύξ γίγνεται. Εckerinannus monet : Στρόχους άμιλλητ .
dictum est pro brevissimo temporis spatio , quo in ludis
symnicis stadium cursores percurrebant, cf. E. Med . v. 45.“
„ Erfurdt scheint mir hier doch ganz richtig tpoyous statt
Tooyous geschrieben zu haben , da das letztere von dem
Maasse der Räderkreise auf den Raum , den sie in ihrem
Umschwung durchlaufen , und dann weiter auf die darin
zurückgelegte Zeit übertragen werden müsste , das erstere
aber gleich metonymisch von dieser genommen werden kann .
Jenes bedeutet Radumschwingungen , Rotationen , welche rü
mische Dichter freilich nur durch rota ausdrücken konnten,
wie Virgil. Georg. IV . 474. Ixionei rota orbis , wo
Voss nachzulesen ist , welcher auch diese Stelle der An
tigone anführt , aber tooyous zu lesen scheint , wenigstens
dus to. dui . 'Hlíov von Tagen erklärt, wie der Scholiast,
der es durch uulous giebt. Aber von Umläufen des Son
nenwagens, also von Tagen, kann hier Teiresias nach v. 996.
1 Br. , den auch Schäfer anführt, nicht reden , und auch
nicht wenig Tage, sondern Augenblicke, nachher tödtet sich
Hämon . Diese aber werden durch die gemeinsamen Um
schavingungen (άμιλλητήρας d. i. άμα ιλλομένους . vgl. Α.
Prometh . 130. πτερύγων θοαίς αμίλλαις) der Rider am
Wagen des Helios bezeichnet. Tɛav ( das futurum atti
cuin ) hat der Dichter gesetzt für diatehāv nach dem Be
grif von μη πολύν χρόνον , der dem μη πολλούς έτι το .
1 đu . 'Ha. unterliegt . Du wirst nicht viel Radumschwingun
gen des Helios, d. i. die Zeit der Radumschwingungen seines
---- V. 1045 . ADNOTATIONIS. 253

Wagens, mehr zubringen . Uebrigens vgl. über Tooyos u .

Tpoyós auch Elmsley zu Eurip. Med. v. 45.“ SUEVERN .
p. 19. not . „ Süvernii mentem non satis perspicio. Nam
,,si toóxovs legitur, vix puto id aliter quam de diebus in
„ telligi posse , quum tamen Siivernius, et recte quidem ,
„ huius ipsius horae proxima momenta dici velit.“ HERM .
και πολλοί τροχοί dictum est , ut πολλά πτερα, πολλαι χείρες,
„alia id genus. Vide Markland. ad E. Iphig. T. v. 362.
„Ceterum ' Hríov (sic etiam h.g.] scripsi littera initiali ma
,,iuscula.“ SCHAEF. „ Si cum solo nomine tooyous com
»pares , valde diversa sunt , quae Marklandus 1. 1. attulit,
„ut quae verbum habeant nomini aptum , quod si oyuóllevos
„ hic legeretur , recte diceretur , non multas visurus solis
„ rotas, pro non saepe vel non diu amplius eas rotas visu
„ rus, " HERM .
Ibid . aútost uvtõv. H. – V. 1050. Gí . úvfv :
διότι . 1bid . Gl . των άνω : άπό τών άνω . Ibid .
βαλων] βάλλειν (superscr. ων) L1 . Her mannus , quum
et Erfurdtium qui ad tõv óvw supplet tivé , et me, qui
ideim et ad των άνω et ad των κάτωθεν γ. 1052. divulsum
illud a fewv , supplendum dixi , vituperat , fierique illud
non posse affirmat , mibi quidem de hoc loco in errore
versari videtur . Dicit : „ Non , quod Erfurdtio visum , aut
„ , hic aut Aesch . Agam . 1031. tivò intelligendum . Namn
βαλών κάτω refertur ad ένα εκ των σων σπλάγχνων [ ?].
„Procedit compositio verborum hoc modo : úvrà toutov ods
έχεις τους άνω και ών ψυχήν εν τάφω κατώκισας , κάτω
5, βαλών ένα εκ των σων σπλάγχνων : pro Antigong , quam
„ vivam adhuc habes, et cuius vitam sepulcro destinasti,
,, ad inferos ex tuo ipsius aliquem semine natum mittens."
HERM . – V. 1051. Tricl.: tò yuziv xul noòs to Ba
λων και προς το κατώκισας λάμβανε κατά συνεκδοχήν..
Ibid . xatoixious E. quod non improbat Brunckius, atque
praefert Seidlerus, improbante Hermanno. „ Liberius, sed
,,rectissime conformata est oratio .“ HERM . Post hanc
vocem plene interpungunt aßßy. V. 1052. Constructio
est : έχεις δε ενθάδε αύ νέκυν άμοιρον των κάτωθεν θεών,
habés autem hic contra in o'rtuum Deorum in
ferorum regimine destitutum , MUSGR . „ Non
„ regimine deorum inferorum destitutum , sed communione
„ cum inferis prohibitum .“ HERM .
V. 1054. „ Úv et seq . v. Brúcovrai ad Antigonam et
,Polyuicen refertur.“ ERF. Sua nuper retractavit Her #
254 SYLLOGE V.1056

mannus, nunc et ipse scholiastae adstipnlans et recte Bic

Covtal explicans: Deos superos coactos esse a Creonte
perferre adspectum inhumati Polynicis [potius : in sua
ditione retinere ], qui in ditione sit inferorum . Boeckbius
HV neutrius generis esse putat, quia idem esse debeat,
quod sequens ráse. „ Woran du keinen Theil hast noch
die Obergötter, sondern nur durch deine Gewaltthat werden
sie (die Obergötter) genöthigt daran Theil zu haben , indem du
den Polynices nicht den Untergöttern übergiebst. " BOECKH .
υβιάζονται nempe οι κάτωθεν θεοί. « MUSGR. Male. -
V.1056 . λώβητήρες υστεροφθόροι commemorantur ab Eu
stathio p . 763 , 39. 768, 55. - V. 1057 . Αιδου και θεών
,, Ep. intelligendae inferorum et superorum Deorum vindices . "
HERM . - V. 1058. εν τοϊσιν ] αυτοϊσιν Η . - Ibid. τοϊς
δε ] της δε C.
V. 1059. ,,De κατηργυρωμένος cf. , φuia exempla ab
Erfurdtio allata aliena sunt, Pind. Pyth. XI, 42. govův
»,υπάργυρον. « BOECKH. - V. 1060. τριβή B. Post γαρ
et Toibn commata habent h.g.d .,, non habent w. Matth .
Boeckh. Post τριβή comma est in ψ. Boeckhius vitu
perat eos, qui illa verba in medio posita statuerint, maxime
quia pro σοίς δόμοις tuum σοι potius desiderat . Ego qui
dem dativum σοίς δόμοις non a φανεί suspenses feci (τα
κωκύματα φανεί τούτο σοίς δόμοις ) sed potius, atque haud
scio an ita quoque Hermannus, ita intellexeram, τα κωκύ
ματα (έν) σοίς δόμοις φανεί τούτο Sc. σοί. Boeckhius vertit:
„ Denn nicht langer Zeit Weile wird deinem Hause der Män-,
ner, Weiber Jammerklagen an den Tag bringen , wobei oois
dóuous andeutet, dass die Klagen der Männer und Weiber
des Hauses selbst gemeint sind .“ Hoc quidein melius asse
queris explicatione illa nostra.
V. 1062. ή έχθρα Reiskius . ή έχθραις Musgrav.
Tricl.: δέον εχθρώς ειπείν, έχθραί είπε προς το πόλεις.
απορήσειε δ' άν τις , πως είπε συνταράσσονται , και
ού , συνταραχθήσονται. ούπω γαρ εταράχθησαν, άλλ' έμελ
λον . και φαμεν ότι ο ταραγμός αυτών , εί και μήπω γέγο
νεν, αλλ' εξ ότουπερ εις αυτές παρά κυνών, ή οιωνών, τα
σπαράγματα γέγονεν, εξ εκείνου του καιρού ή φθορά αυταίς
επεκρέματο . εις δε τό όσων μη λάβης έξωθεν επί,*) αλλά
προς το καθ ήγνισαν **) ούτω , καθ ' όσων ήγνισαν ,

* ) έπι ed. Herm . **) καθηγισαν et h. 1. et de

inde scribi vult Herm .
 - V. 1062 . ADNOTATIONIS . 255

ήγουν μεμιασμένως έφερον , άγος γάρ το μίασμα. έχθραι

,,nóhes eae sunt civitates , quae Polynici adversus Thebas
, tendenti auxilia dederant. Praenuntiatur autem Epigo
„ norum expeditio paternis iniuriis irritatorum . Patres
,, enim insepulti cum Polynice iacuerant testibus etiam
,, Euripide in Supplicibus et Hygino fab . LXX . 6owv i.e.
„ ötı tóowv. Vide Schaefer. ad . L. Bos . p. 252. sq . “ ERF.
,, Recte videtur Erfurdtius animadvertisse, Epigonorum bel
,,lum significari. Nam ob maledicta Creontis, indignatus
,, Tiresias, id quod ipse proximis versibus fatetur , domesti
,, cis malis etiam publica addit. Itaque quum fama obtine
„ ret, inhumatos iacuisse etiam caeteros duces , hinc quoque
„ petit materiam mala vaticinandi. Illud autem male Ér
„;furdtius, quod čY9pal zóhels coniunxit et 6owv dictum
„ ait pro oti tóowy . Constructio haec est : oui módels
συνταράσσονται έχθραί, όσων ανδρών σπαράγματα ή κύνες
καθηγισαν , ή θήρες κ. τ. λ. Εστιoύχoν πόλιν dicit eam
„ urbem , quae cuiusque ducis domnum habet. Hic est ver
borum sensus : omnes civitates ad bellum concitantur,
„, quotquot virorum lacera membra aut canes contamina
„ runt, aut ferae, aut avis aliqua , scelestum odorem in pa 1
„ triam cuiusque urbem ferens. Καθαγίζειν proprie est -
„ Consecrare: quod quum sit, communi usu eximere,
„apertum est , ubi usurpatur de iis, quae quid foedant,
,,significare, contaminando facere ut quivis sese abstineat .“
HERM . Boeckhius contra eos , qui Epigonorum bellum
significari putent, monet ( cf. etiam nos supra prolegg.
p . 42 : huius belli hoc loco nullam inesse significationem ,
quae vel spectatorum vel lectorum animos ad id bellum
advertere possit ; quod reliqui duces insepulti iaceant , id
neque hoc neque ullo alio tragoediae loco commemorari,
neque uspiam Tiresiam , ut illi sepelirentur, postulare. Ar
givae deinde urbes , quae nunc iam bello persequantur
Thebanos , quid tandem opus fuisse , ut cadaverum de
mum odore concitarentur ? Illumne vero odorem post
decimum demum annum vim exserere ? Quam immanem
denique esse cogitationem illam , non modo aves , verum
etiam canes
illuin odorem in Argivas urbęs transferre ?
Addit : Ganz anders stellt sich die Sache , wenn man im
Zusammenhange der Reden des Teiresias bleibt. Er lehrt
(v. 998 ſq .), dass Hunde und Vögel den Leichenfrass auf
Thebens Altäre und Opferheerde tragen und sie dadurch
verunreinigen , und die Götter kein Opfer noch Gebet mehr
256 SYLLOGE V. 1062

anriehmen. Hierauf hinblickend sagt er , dass jede Stadt

erschüttert werde, wo ein Todter unbeerdigt bleibt. Theben ,
will er sagen , wird erschüttert ; drückt dies aber als all
gemein gültigen Satz aus : Feindselig werden alle
Staaten erschüttert , worin Vögel und andere
Thiere Stücke von Leichen auf die Altäre tra
gen ; diese Erschütterung (ovvtapácoovtol) trifft Theben
nun zunächst durch den Sturz des Herrscherhauses, den Tod
des Hämon und der Uebrigen , ein Unheil, was als Unheil
des ganzen Staates anerkannt wird (v 1120. ) ; und dass
hiervon auch allein die Rede sei, zeigt jd unmittelbar vor
hergehendes und nachfolgendes ( v. 1061. 1066. ) . Dem ge
mäss ist ?y9pai als feindselige, verhasste [ ? iratae ? ]
nämlich denen , von welchen sie erschüttert werden , & otioŰZOS
tóhes aber ist wieder eben die Stadt , die jene verunreinig
ten βωμούς και εσχάρας cinschliesst. « BOECKH. De όσων
idem adstipulatur Herinanno explicanti illud per 6oov uv
Spwv, graviter autem vituperata eiusdem interpretatione
vocis καθαγίζειν, ipse subiicit : ,,καθαγίζειν heisst weihen ,
und auf Todte angewandt die Bestattung sehren er
weisen ; diese Bedeutung hat es auch hier mit sarkastischer
Bitterkeit : deren zerrissenen Gliedern Hunde die
Bestattungsweihe geben.“ Confert γύπες έμψυχοι
Túqoi, quae Gorgiae verba apud Longin . III, 2. et Ennium
apud Priscian. VI. 3 , 15. p . 683. Putsch.
Vulturis in silvis miserum mandebat homonem ,
heu quam crudeli condebat membra'sepulcro.

et S. Electr.1480. apófES TU Q &ūOLV , åv tóvd'éinós toti

Tvyzúvetv. Quod igitur contrarium sit sepulturae, id h . I.
acerbe sepulturam dici. * ) Mihi non persuasit Boeckhius,
nam, ut alia omittam , si illa esset universe prolata senten
tia , tum sane Tiresias deinde ad Creontis rem transiisset ,
et quid illi idcirco timenduin esset , subiecisset. Id enim
neutiquam concesserim , quae proxime antecedant et inse ,
quantur, apprime congruere cum illa interpretatione. Po
terat autem Boeckhius scholiastam in suas partes trahere,

* ) Quod versum etiam 512. hoc versu is sensus, quem inesse pu

nomine confert, qui plane huc tat Boeckhius : „die durch Poly
non pertinet, factum est errore nikes dem Eteocles erwiesene Un
aliquo. Non enim inest in illo gunst wird eine Gunst genannt. "
-V . 1066 . ADNOTATIONIS. 257

qui explicat : πάσαι πόλεις, ών άρχεις , επαναστήσον

ταί σοι . Equidem teneo sententiam meam , qui prolegg.
p . 42. de Thesei expeditione (allatis locis adde Isocrat. Pan
athen . p. 393. ed . Basil .) haec ' verba interpretatus sum .
Monuit quidem nuper contra me Hermannus: De hoc
bello si loqui Tiresiam voluisset Sophocles , nec túous ró
hels dicentem fecisset, sed vindicasset hanc gloriam, cui soli
debebatur , patriae suae, et caussam belli iis significasset
verbis , ex quibus non fatali quodam effectu piaculi , sed
iusta caussa ad bellum excitatas esse civitates cognoscere-.
mus. At eam lipsam ob caussam abstinebat hoc loco
poeta ab adspergenda patriae laude, quia nolebat veram et
iustam illius expeditionis caussam indicare, sed potius pia
culum pro caussa venditare . Ferebat enim fabulae ratio ,
ut hoc belluin non ab insepultis ceterorum ducum corpo
ribus derivaretur, sed a denegata Polynici sepultura arisque
per eius ossa contaminatis . Iam quoniam illud, quae vera
caussa illius Thesei expeditionis fuisse in historiis perhibe
tur , unum gloriosum erat Atheniensibus, ex altera vero
ne satis quidem digna belli caussa non ita magna laus,
certe non talis , qualem vere sibi pepererant Athenienses,
quum ab illis ducibus ignominiam et iniuriam prohiberent,
repeti illis potuisset: maluit poeta , ne Atheniensium no
minatim mentionem iniicere deberet , ubi nihil in eorum
laudem admiscere licebat , nãoul dicere praesertim quum
ita simul.hoc consequeretur , ut minae terribiliores redde
rentur. Cf. etiam prolegg. II. 9. 6. Ceterum id me poe
nitet , quod ab interpretibus inductus, xatnyvigav, quod
praebent (Codd.) et L1.L2.H.y. ( natúyviçav C.D.) com
mutaveram cum Burtoni et Brunckii coniectura xofuyen
ouv, quam deinceps omnes editores receperant. Nam cum
supra v . 196. ¿qayviool sit consecrare , pro quo v. 247..
¿qayioteuw legitur , et in Bekkeri Anecd. p . 339 , 8. di
catur : αγνίσαι: το θύσαι. διαφθείραι κατ' αντίφρασιν.
OŐTo Soqoxañs [{v ’Auquapaw addit Hesych .], nescio ,
quidni retineamus illud : offerebant, consecrabant lacera .
membra in aris deposita .
V. 1066. oov ] ool C.é . Priori suae horum verborum .
explicationi nuper praetulit Hermannus eandem , quam supra
ego proposueram . Erfurdtius fuuõ male explicabat cum
ira , prae ira. Ad togetuata cf. Oed . T. v . 893. wuyas.
βέλη.. Ovid. Metam. V , 426. inconsolabile vulnus de
dolore, Virg. Aen . I , 36. aeternum vulnus. Bene adno
Tom . II. R
2
238 SYLLOGE V. 1068

tavit Boeckhius, consulto Tiresiam et illa voce uti et bota

Tofórns dicere , nimirum ut carperet superiora Creontis
verba v. 1015. Ita etiam Tricl .: WOTE TOGO Tns: ToŰTO
λέγει , δια τον λόγον αυτού , δν άνωθεν έφη , πάντες ,
ώςτε τοξάται σκοπού , τοξεύετ ’ άνδρός τούδε.
διο προςέθηκε και το βέβαια , δεικνύς εντεύθεν , ότι και
συ υπολαμβάνεις εξ ημών επί σοί φέρεσθαι κέρδους χάριν ,,
ψευδώς λογίζη. V. 1068. Post pésaia plene interpun
gunt αββ.. V. 1071. novxwtépuv O.L1.L2.4.b.e.fh.h.g.
,, Si canon Atticistarum recte habet , corrigendum novyal
„tégov. Thomas Mag. p. 426. 'Hovxaitepov , our sovxú
„ Tepov. Vid. Etymolog. M. c. 31 , 18. Aeschylus Éuinen .
vv. 218. ( Sch. a. 1808. ) và ở tupavās toáơƠ00ơày hơU
XOLTégav.“ SCHAEFER. Circumspectum de his forinis
Buttmanni iudicium in uberiore Gr. Gr. vol. I. p . 265. iam
indicavit Martinus. Ibid . yłūTTOV L1.H. – V. 1072.
ών νυν φέρει Brunck . „ Mutatione nihil opus est .
„ Quum enim Graeci praeter necessitatem dicant, Tòv voūv
„ dueivw toīdɛ, vũv gépet, de quo loquendi genere, com
„ posito illo ex duabus loquutionibus , vide praeter eos ,
» quos Matthiae in Gramm . Gr. S. 450. not. 2. laudavit,
„ Toupium ad Longin . Sect. XVIII. p . 321. poeta indulsit
„ sibi pro isto pronomine nomen ipsum ponere , quo quidem
„ posito , si accurate loqui voluisset , sic debuisset pergere ,
δάς νυν φέρει, vel ών νυν φέρει . Hac ratione vulgatam
,, defendit Hermannus in Museo antiq. stud . Vol. I. p . 208.
9sq . simili ego in edit. maiori , sed nimis dubitanter.“
ERF . Vide I. Uld . Fäsii egregiam dissertationem de
„ hoc genere loquendi in Seebodii Miscellaneis Crit. Vol . II.
„ part. IIVV.. p . 707.“ HERM . Monet ibi de nostro loco
Fäsi : „ Nimirum duplex animo poetae obversari poterat
,,comparandi ratio , quarum neutram absolvisse putandus
est : τον νούν τ' αμείνω των φρενών των νυν (αυτό
ουσών) , et τον νούν τ' αμείνω ή δν νύν φέρει . Αtque
„ hano veram esse huius loci interpretationem nunc nullus
„ dubito ; quod enim olim putabam , genitivum tūv qpevūv
„ pendere posse a subst. tòv voữv , hac sententia : dass er
,,einen bessern Sinn im Herzen nähre cett. et hoc loquendi
genus defendi ex Hom. Il. B. 462. Od. § . 490. coll,
„ Aristoph. Nub . 705. et Lucret. III, 615. id nunc prae
„ illa explicatione admodum frigere videtur.“ Sed illam
Hermanni explicationem vituperat etiam Boeckhius, qui
non improbat copulationem tov voữv TÕ ppevwv, (de qua
-V . 1079 . ADNOTATIONIS. 259

conferas etiam Oed. R.524. γνώμη φρενών. ) ipse proponit

sed dubitanter coniecturam των φρενών η νυν φέρει e.
αμείνω τών ή νύν φέρει φρενών. Ιdem monet his verbis
h . l. non meliorem animi morumque confirmationem si
gnificari, sed mentis et consilii emendationem .

V. 1074. επιστάμεθα L1 . - V. 1076. λακεϊν L1 .

P.S.Χ. (explicat enim φθέγξασθαι) δ.σ.κ. λαβείν Η.αββγσ.
- V. 1077. έγνωκ’ αυτός D. - Ibid. Gl . ταράσσομαι
φρένας : ήγουν στασιάζω προς εμαυτόν και ουκ έχω τίς
γένωμαι .
V. 1078. * ' εικαθεϊν ( et sic v 1084. πάρεικαθεϊν )
Elmslei. ad E. Med. v. 186. not. quia sint aoristi. 5, „ Ego
„ pon ausim hos infinitivos corrigere, quum in multis
„ locis apta sit praesentis significatio et similis formae verba,
out φλεγέθω certo praesens habeant . HERM . Suidas :
εί κάθειν : υποχωρείν, υπείκειν. -Σοφ . . Ibid . yùp om
C. + 1bid . δεινάν Φ.L1.Χ.ψ.h.d, w . δειλόν b.e. Γh .
Μatth . Tricl.: και γάρ το είκάθειν και υποτάσσεσθαι 1
τω μάντει , και θάπτειν εάν Πολυνείκην, και Αντιγόνην εξε
λαύνειν του τάφου, δεινόν. πολλούς γαρ ειςαύθις ομοίους
είναι προτρέψεται , ειδότας ως ούτοι κακοί όντες ούκ έκο
λάσθησαν. το δ ' αντιστάντα με αυτό πατάξαι τον
θυμόν αυτού εν έτη και εν βλάβη, τουτέστι, το δια μά
χης ελθεϊν με αυτό , και την αναίδειαν και θρασύτητα αυ
τού , ήν προς εμέ ενεδείξατο , τιμωρήσασθαι , εν δεινό
πάρα και πάρεστι. θείον γάρ το των μάντεων γένος , και
ουχ ούτω δεί προς αυτούς απαντάν, αλλά γεραίρειν τιμαϊς.
„ Triclinius errat, quum id putat Creontem metuere, ne, si
„Antigona non puniatur , aliorum crescat audacia. Nihil
Creon aliud, quam grave sibi esse dicit, vincere animum
25Suuin . Alienissimum etiam id est, Tiresiae iram comme
,,morari.“ HERM . – V. 1079. ,, Sensus est : vehementiam
( Tiresiae) calamitaté ferire, non sine periculo licet. Cf.
Elect. 384. νύν γαρ εν καλώ φρονείν .« ERF. Erfurdtius
„ a Triclinio in errorem inductus est. Patet sensum esse
„ debere : conturbor; nam et cedere grave est et resistenti
malum instat. Ηoc dicit Creon : αντιστάς δε , εν δεινό
άτη πατάξω θυμόν. Si resistan, ad id , ut hoυ grave sit ,
,,accedit illud , ut magno malo iram meam percellam .
„ Apparet, sic eum existimare : si cedat , grave hoc esse,
,,cedere; sed si.resistat , non modo hoc ipsum , resistere,
»grave esse , propter auctoritatem vatis et sanctitatem , sed
R2
260 SYLLOGE V. 1080

,,etiam illud accedere , quod iram suam mala sint oppres

» sura . “ HERM.
V. 1080. Kotov ] Taxɛīv L1.L2 . translatum huc sine
dubio ex v. 1076 . V. 1081. dpāv(, ) app .) 5 . Ibid .
πείθομαι S. V. 1084. Erfurdtii adnotationi nuper adie
cit Herm .: „ Quid hoc huc ? intellige ue.“ Recte Erfurd
tius. V. 1085. g ? om. H. Ibid . Gl. OVVT é u vo vol :
καταβάλλουσι . - V.1086. κακόφρονας monet Boeckhius non
esse h . I. mala machinantes , sed imprudentes. - V. 1087.
καρδίαι L1 . καρδία S. καρδία L2.D. - V. 1088. το δρών
ανάγκη , κουχί δυςμαχητέον C. In eodern post εξίσταμαι
plene interpungitur. Ibid . ů váyxn C.D.ados. éváyun
ββ3.κ.υ. Gl. ανάγκη : εστί. Gl. δυςμαχητέον: φιλο
νεικητέον. V. 1089. doã vvv h . d . non w. Matth .
Ibid . arouot W.b.ſh. ulkoloiv . h.g.d.w. Matth . -- Ibid .
τρέπου C.E. Τρέπoυ praeferan. Τάδε et άλλα oppo
„nuntur. Oed. C. v. 860. åkaº šs tí.TpéYEL.“ SCHAEF.
,, Tpérov grainmaticorum correctionein esse puto .“ HERM .
Gι. μη δ' επ' άλλοισι τρέπου : ήγουν μη μεταβουλεύου.

V. 1090. oi į A.y.h.w.d. Lachmann p. 121. ' t' L1 .

it? S.V.E.C.B.T. (c. gl . 22gete). it ' ir D.e.Ch.g. Matth.
Bothe. ++ oi d ' b . „Id tranquilli foret animi, ut si
„ latine dicas , vos autem , ministri : illud vero concitati est:
„ vosque , ministri.“ HERM. V. 1091. οί τ ’ - απόντες
monuit esse quotquot sunt Lobeckius ad Phrynich. p. 754 .
ubi similia affert. „ 0 Övres intelligendi sunt qui me se
„ quimini.“ HERM .
V. 1092. „ Quis sibi persuadeat, tam inepte loquu
„tum esse Sophoclem , ut illis verbis speluncam , qua
,, inclusa esset Antigona, designaverit ? Multi sunt con
„ spicui loci , ut , nisi dicat , quem ex iis intelligi velit,
,,nesciant ministri , quo eos ire iubeat. Recte dixisset,
είς επόψιον τόπον, ου'γώ σφε έδησα και παρών έκλύσομαι .
„ At non modo nullum talis scripturae vestigium in ullo
,,libro est , sed dubium est etiam , speluncamne istam , an
,, locum , in quo Polynicis corpus iacebat, in mente habuerit.
,,Hunc vero significari , quum ex eo colligi potest, quod
„ secures afferri iubet , quarum nullus usus ad solvendam
„ e vinculis Antigonam , sed multus ad caedenda ligna in
„rogumn Polynicis est , tum nuncii narratio docet , qui se
primo Creontem πεδίον επ ' άκρον , (is est ille επόψιος
„Tónos) sequutum esse, quumque ibi Xv veognicow Sanois,
 -V
V.. 1100 ADNOTATIONIS . 261

„ quos scilicet securibus ceciderant, corpus Polynicis com

,,bustum , tumuloque conditum esset , tum demum eos ad !
,,speluncam , in qua vincta erat Antigona , accessisse. Ex
his planun esse puto, re ipsa confirmari, quod vel descri
„ ptio loci ista, quae nulla est descriptio, indicare potuerat,
,,aliquot hic versus excidisse, quibus Creon et locum illum
,,apertius designaverit , et Polynici se iusta facturum , deinde
„ autem Antigonam e vinculis liberaturum significaverit.
,,Itaque lacunae signa posui.“ HERM. Lacunae signa
posuit etiam Wunderus , V. 1093. επειδάν Turneb.
δόξα τηδ ' επεστράφην L1.2.Χ. et margo libri Bodleiani,
quod notat Burtonus. Hoc , in quo duplex est horrificum
mendum , si supra reponendum dixi, egregie somuiavi .
Scilicet nutantem me consopiverat Gaisfordius, qui et ipse
recepit , et Brunckii captiosa adnotatio : „ Vix credam in
codice φuίopiam olim lectum. fiuisse , δόξα τήδ ' επεστράφην,
φuod e scholiis collisi possii. δόξα τήδ' επεστράφην C.Η.
δόξα τηδ ' επεστράφη Φ . ψ. b. h . w . d . Matth. - V. 1094 .
4 Tricl.: έδησα. εδέσμευσα , και ειςήγαγον εις το όρυγμα
αυτήν. ή δεσμόν λέγει , όπερ είς τε αυτήν και τον Πολυ
νείκην έκύρωσεν. - V. 1096. άριστον. ή τον βίον σώζοντα
τελεϊν L1 . τον βίον σώζοντα τελεϊν C. Η.
V. 1097. Tricl.: πολυώνυμός εστιν ο Διόνυσος, ότι
οι μεν Βακχείον, οι δε Ίακχον, οι δε Ειον, οι δε Λύαιον, οι
δε Είραφιώτην, οι δε Δημήτριον, οι δε Διθύραμβον αυτόν
καλόύσιν. ' Αγαλμα δε Σεμέλης αυτών καλεί, ως απ ' εκείνης
επ ' ευδαιμονία και λαμπρότητι Θηβών γεννηθέντα. επικα
λείται ούν αυτόν ο Χορός , φοβούμενος διά τους του μάν
τεως λόγους . Cf. etiam μεγαλώνυμος Arist. Νub. V. 568.
R. - V. 1099. κλυταν] Η κλειτάν Bothe . - V.1100.
Ιτάλειαν L1 . Εtym. Μ . ν. Κολώνεια• κτητικός τύπος εις
ιδιότητα αναπέμπεται φασί γάρ τον Διόνυσον τον επί
Τυρσηνούς απιόντα *) πόλεμον, τους γεγηρακότας των Σει
1
ληνων μετά της αχρήστου ηλικίας έν Ιταλία καταλιπείν :
τους δε τραπήναι επί αμπέλων επιμέλειαν, και εύoινoν γενέ
σθαι την Ιταλίαν. Gl . in Livineii libro : Ιταλίαν : όνομα
τόπου παρακειμένου τη θήβα . Haec notatio similis est
Bredovii, qui in Geographiae Herodoteae speciin . ' Italiav
h . l. idem esse inonebat quod Bolotiuv , utroque nomine
terrain boum significante, et Reiskü coniecturae Olantur, qui

*) Coniecit αφιέντα Mu gr. Η αποδόντα Botlie.

262 SYLLOGE V. 1101

tractus erat in agro Thebano. „ Italiae mentionem maxime

„ propter Tyrrhenos videtur facere, apud quos Bacchi sacra
,, floruere. Et ad illos refertur pautarum a Baccho in
„ delphinos mutatorum fabula . “ CAMERAR . Dicit He
rodot. I , 23 .
V. 1101. παγκοίνoις V.C.D. (c . gl . πανδήμοις) e.fh.b.h.
Ιdem legisse videtur X. παγκοίνους L1. Ε . παγκοίνου
Α.Τ.ψ.b. ,,Recte explicat scholiastes. Eandem ab caussarm
,,apud Pindarum Olymp. VI, 63. Olympia dicitur máy
και κοινος χώρα. « BOECKH. - V. 1102. Δηούς αββ. δηι
ούς L1 . " - Ibid. ,, Κόλπος ist ein Thalgrundi oder eine
Ebne zwischen Hügeln , die sich von dem Passe von Pana
kton zwischen Kerata und Diomeia herabziehen durch das
Thriasische Feld nach dem Mcere. Cf , Νεμέας κόλπος ,
κόλποι Πίσας Pind . OI . XIV , 23.« BOECKH.
V. 1103. * om. T.D.T.5.x.h. ( in D. est illud voci
βακχεύ superscriptum.) .) Ibid . * ο μητροπ. Μusgrave
*+ Herm . „ Non ausus sum adversis libris reponere ua
27pontoliv quae forma invenitur in Persis v. 897, sed con
,,iectura è untoon. omisso antea à , dupliciter efflagitatur
na versu antistrophico .“ HERM . – V. 1104. ++ { rvalwy
Herm. Choriambicus cum bași commendatur ab anti
,,strophico versu .“ HERM . Ibid. παρ ' υγρών Ισμ. δεέ
θρων T.D.τ.κ.δ.b.e.fh.h. παρ ' υγρών Ισι . ρέεθρον L1.L2.
H.A.E.C.B.P.abbyso. Boeckh. ,, Scripsi peltowy pro vul
25gato ρείθρων , est enim versus glyconicus. HERM ,
V. 1105. αγρίου ] Η άγρείου Bothe. Η ωμού Erf. ( olim
ex coniectura Hermanni.) Hesych : ώμόν · άωρον , άγριον.
V. 1106. σπορά δράκοντος dicuntur Thebani ex den
stibus draconis orti . « ERF . De certo quodam loco inale
intelligit cum scholiasta Musgravius dicens : in loco , ubi
satisunt draconis dentes. Sunt ipsi Thebani. Cf. Valcken.
ad Phoen. v. 661 .
V. 1107. Vocean στέροψ ex h . 1. memorat Eustathius
p . 786 , 13. - V. 1108. Tricl. : Κωρύκιον άντρον εν Παρ
γασώ. άλλοι δέ φασι πόλιν παρακειμένην αυτώ ούτω καλου
μένην . Ρausan. X. 32. το δε άντρον το Κωρύκιον μεγέθει
τε υπερβάλλει τα ειρημένα , και έστιν επί πλείστον οδεύσαι
δι' αυτού και άνεν λαμπτήρος και τε όροφος ες αυταρκες
από του εδάφους ανέστηκε και ύδωρ το μέν ανερχόμενον
εκ πηγών , πλέον δε έτι από του ορόφου στάζει , ώστε και
δηλα εν τώ εδάφει σταλαγμών τα ίχνη δια παντός έστι
 - V. 1113. . Α D Ν Ο Τ Α Τ Ι Ο Ν 1 S. 263

του άντρου. Γερον δε αυτό οι περί τον Παρνασσόν Κωρυχίων

τε είναι νυμφών και Πανός μάλιστα ήγηνται. από δε τού
Κωρυχίου χαλεπόν ήδη και ανδρί ευζώνω προς τα άκρα
αφικέσθαι του Παρνασσού : τα δε νεφών τε έστιν ανωτέρω
τα άκρα , και αι Θυιάδες επί τούτοις τώ Διονύσω και τα
Απόλλωνι μαίνονται.. Ovid. Metam I, 320. Apollon . Rhod .
II, 713. — Ibid. vú pe gat] In C.D. superscriptum est huic
voci xágur . Hoc , quod olim reposuerat Erf. probat Sol
ger . - V. 1110. Κασταλείας ( superscr. i ) Li . De Ca
stalio fonte cf. Ρausan . X, 8. schol . ad E. Phoen. 210..
Ibid. νάμα( .) αββY.( τ.σ.σ.κ.(5) h.
V. 1111. Νυσαίων L1.L2.h.g. Elmslei . ad E. Bacch ,
ν. 556. 1033. Steplianus Byz. Byz. S.
S. V. Νύσαι , ad querm
monet Berkelius, 'in omnibus quoque numismatis uno o
scriptam esse hanc vocem . Bernhardy ad Dionys. v. 337,
p . 604. Νυσσαίων C.D.T.ψ. Eustathius ad Dionys. V. 625 .
Νισαίων Α . Νυσέων Ε . ++ Νυσίων b . e .Γh . Matth.
gr. gr. p . 812. Apud Dionysium v. 626. aliquot codd.
pro Νυσσαίον itidem habent Nισσαίον , unus Νησσαίον.
Tricl. : Νύσσα, πόλις υπέρ Αιθιοπίαν παρακείμενον έχουσα '
όρος , εφ' ου ετιμάτο ο Διόνυσος. Cur Euboica Nysa in
telligenda sit, Boeckhius haec insuper momenta adfert,
quia , cum Sophocles in nominandis illis locis maxime
Atheniensium res et colonias spectet, complures Euboeae
vici Atticorum xanpoúzwv fuerint et Bacchus Eretriae
( Corpus Inscript . n . 2144. ) coleretur. „ E Turnebi editione
,,invectum est comina post võua , - male, nisi quis Nysaeos
„ montes de Helicone intelligat . Nysa urbs in Helicone
„ a Stephano memorata , Straboni vicus est IX . pag. 405 .
„ (622. Alm . T. III. p . 419. Tzsch .) Neque absurdum est,
,, credere vites in Helioone cultas esse, quum is mons Pau
„ sania teste IX. 18, 1. omuium Graeciae montiuin maxime
,,excellat arborum herbarumque ubertate , Sed, praeterquam
„ quod obscurior illa in Helicone Nysa fuisse videtur, vin
,,cunt ea, quae Erfurdtius attulit, ut de Euboica loqui poe
,, tam credamus . Itaque recte ponitur maior interpunctio
„ post võua , quod nomen cum verbo onwną iungendum .“
HERM . - Ibid. ουρέων Τ.τ.σ.κ.

V. 1113. Tricl.: Χλωρά τ ' άκτά : ήγουν αειθαλής,

δια την εκεί άμπελον , την καθ' εκάστην ημέραν βότρυς πε
παινομένους εκφέρουσαν , όθεν και η σπονδή το Διονύσης
διό και τον τόπον καλεί πολυστάφυλον , ός έστιν εν τω
264 .:: SYLLOGE V. 1114

Παρνασώ , ως Ευριπίδης φησί. ( Φοινίσσ . 236.) συντακτέον

δε το μεν πέμπει προς το σέ, το δε σε προς το Θη
βαίας αγυιάς επισκοπούντα, τουτέστιν , εκ Παρνα
σού εις Θηβών χωρείς επιτήρησιν . το δ' αβρότων επέ
ων ευαζόντων δια μέσου , αντί του, θείων ύμνων εις σε
φερομένων. - Ibid . πουλυστάφυλος Ρ. Ιdem to b. Γh .
και ,„Haec forma ne epicis quidem , nedum tragicis usurpata.
HERM. πολυστ . etiam L1 , και πολυστάφυλος Τ.τ.ο.κ. -
V. 1114. αβρότων ( Codd. ?) S. τ.σ. κ. σ.b. e. αμβρότων
Β.Η.L1.αββ.h. Boeckh . - V. 1115. Θηβαίας h. Indul
, serunt sibi huiusmodi solutiones tragici numerorum
Caussa . Sic Τηρείας apud Αesch . Suppl. 61 . Vide
Elimslei . ad Μed. 806. Ita Todios et Toota saepius et
Αργείων in Eur. Ηec. 479. « ΗΕRΜ . - V. 1116. επι
σκοπούντα γυίας Χ. pro var. lect .
V. 1117. ταν] . Cf. etiam Bernhardy gr . gr. p. 294.
V. 1117.. έκ πασών Α.Ε.C.αββγ.b.e.fh.h. Boeckh. Eustath .
ad ΙΙ . β . p . 601 , 36. εξ απασάν Τ.D.τ.ό.κ.e( olium ) . έμ
πασάν Iunt. 2. V. 1118. Post υπερτάταν inseri νult
yūv et ante & etui adiici nóvois Lachmannus p. 165 .
V. 1120. και νυν (Codd . ) αββγ.σ.b.e.d. και νυν P. ( c. gl .
δη) τ.ς.κ.h. (olium ) w.g. Boeckh. και νύν h . – V. 1121 .
πάνδημος πόλις Ω. Τι πανδήμιος πολ. h. w . d. + προδή
μιος πολ. h . He ( olim). * πάνδημος άμα πολ. Boeckh.
Transposuit Brunckius sic : πάνδημος έχεται πόλις.
V. 1122. επί νόσου] νύν επί νούσου Τ.τ.σ. κ. + υπό
νόσου Musgr . - Ibid . μολεϊν bis scribit Bothe . - V.1123.
το ποδι καθαρσίω b.fh. Bothe. - Ibid . Παρνησίας ( Codd. ?)
H.αββ.g.w.d. Παρνησσίαν h. Παρνασίαν C. Παρνασσίαν e .
„Duplici o scribendum esse illam vocem docet Eustathius
,, duobus locis ab Hermanno mihi suggestis , p . 1872 , 51 .
η δε διά των δύο σσ γραφή του Παρνασσού κατήργηται
και παρά τοίς ύστερον. et p. 890 , 3. φέρεται γάρ κανών τονι
κός τοιούτος. τα είς σος υπέρ δύο συλλαβάς τω η παρα
ληγόμενα, έχοντα και έτερον σ, οξύνεται : Αλικαρνασσός,
η Λυκαβησσός , Ταρτησσός. το Kάρησος μη δισσόν έχουν το
καιοσ , εξηλλάγη κατά 'Αρίσταρχον , ει και ο Τυραννίων οι
βούλεται. qui locus desumptus est ex Schol. Venet. ad
,, Iliad. M. 20. “ ERF . Uno o scribendum dicit Bernhardy
ad Dionysiuum p. 604 .
V. 1125. τω πύρ (Codd. ) Η. Χ . αβγ. Γh . d.g. Boeckh.
έω ώ πύρ W. (uti olim h .) ώ πύρ T. D.τ.σ. κ. b. Τι
- V. 1126 . ADNOTATIONIS . 265

Σ Ibid . πνεόντων Ω.Χ.h.g. Eustath ! p. 514,

των πυρ h .
45. ' πνειόντων b. Boeckh. " , πνειόντων nec auctorita
,,tem a tragicis ullam habet , nec , si haberet , talis ea
„foret , , ut hic illam formam tueretur. Scio fuisse qui in
Choephoris V. 619. πνείονθ' ώ κυνόφρων ύπνω scriben
„ dum putarent. At versus Glyconeus etiain iambum in
principio admittit . Epici si saepius πνείειν dixere , fece
„ runt id docte ita , ut prima syllaba non sub ictum eaderet,
[ .,Arșis vis opitulatur productioni . “ BOECKH .] nisi forté
„ in ipso versus initio , in quo eadem etiam aliis brevibus
„ syllabis concessa est venia . Sic Odyss . d. 361 , nec puto
„ saepius. Itaque ut tragici non prorsus repudiarint illam
,,formam , tamen non ausi essent primam syllabam ictu
„erigere ,. id quod hic fieri deberet. Contra nemo non
videt in verbis πύρ πνεόντων nullam in syllabam rectius
,,ictum incidere , quam in tūo. Ex quo consequitur nive
„ óvtov duabus syllabis pronunciandum esse. Praeivit hoc
Aeschylus in hoc paroeiniaco Agam. 1502. 1526. ασεβεί
θανάτω βίον εκπνέων. Itaque lenissimum remedium
„ iudicavi, inserere articulum tớv. Brunckianum illud si
„ aliquo pacto defendi potest , non potest aliter quam uț
„ Ivonvalóvtøv uno verbo scribatur , quod videatur fortasse
,, ab antiquis epicis acceptum , Sed ne illi quidem isto
A
25ictu , quo hic, ita dixissent . Accedit quod πυρπνέων una
„,Voce scriptum non invenietur nisi apud Tzetzain ad Ly
5,coph. 17. HERM . Minime Sophocles talem fornain
adsciscere poterat , qui πυρπνόων certe ( a πυρπνοος i . φ .
πυρίπνοος ) aut πυρπνοούντων dicturus fuisset .
V. 1126. χoράγ’ άστρων Ρ . b . Γh. h . Χοραγε άστρων
(Codd.) X.αββγσ.e. άστρων χοραγε T.D.τ.σ. κ. δ. Τriel. :
ούτω χρή γράφειν πύρ πνεόντων άστρων χοραγε,
είν ' ή τα κώλα όμοια τοϊς της στροφής . αμαθείς γάρ τινες
των μέτρων τούτ ' ενήλλαξαν , χοραγε άστρων γράψαν
τες . καλεί δε πύρ πνέοντα άστρα , τας λαμπάδας , ας εν
νυκτί αι βάκχαι κατέχουσι. Eustath . II . ε' . p. 514 , 45 ,
Σημείωσαι δε και ότι εν οις λέγει ο ποιητής πύρ εκ τού
Διομήδους καίεσθαι αστέρι εναλίγκιον , δοξάζειν φαίνεται
πυρά τινα και τους αστέρας είναι όθεν και από του αιθειν
ο αστήρ ως ερρέθη παράγεται. Διό και ο ζηλωτής Ομήρου
Σοφοκλής, πυρπνόα τα άστρα δοξάζει , ένθα τον Διόνυσον
κατά τινα μυστικών λήρον , πύρ πνεόντων χορηγών αστέρων
a noiv. „ Sol Bacchi nomine colebatur in mysticis sacris :
,, iude est quod Virgilius Georgicoruin initio ait :

!
266 S Y LL OG E V. 1126

Vos o clarissima mundi

Lumina , labentem coelo quae ducitis annum ,
Liber , et, alma Ceres." BRUNCK .

Macrob . Saturn , 1, 18. In sacris enim haec religiosi ar

cani observatio tenetur , ut sol , cum in supero , i. e . in
diurno , hemisphacrio est , Apollo vocitetur; eum in infero,
i. e. nocturno , Dionysus , qui est Liber pater , habeatur.
Item in Thracia eundem haberi solem atque Liberum
accipimus; quem illi Sebazium nuncupantes magnifica reli
gione celebrant, il Alexander scribit. Orpheus quo
que , solem volens intelligi , ait inter cetera : txwv aidéou
δίον, ακίνητον πρίν εόντα, Εξανέφηνε θεούς ώραν κάλλιστον
ιδέσθαι , “ όν δή νύν καλέoυσι Φάνητά τε και Διόνυσον κ.τ.λ.
Taedas cum Triclinio intelligit Musgravius , sed nihil
„ hic probant exempla , quibus eam significationem confir
„mari putavit, Eurip. Helen. 1145. Sółrov dotéou háuyos.
„ Musaei v . 306. pivvúpcov dotépa Méxtpwr. Virgilii locum
wa Brunckio citatum aliter explicat Vossius. “ ERF. Eo
dem fere modo atque Naekius explicat hunc locum Aug.
Lobeck. in Aglaophamo sive de theologiae mysticae Grae
corum caussis T. I. p . 218. cuius haec sunt verba : „ So
5.phocles Antigona Liberum άστρων χοραγών appellat κατά
„ tiva uvotixòv hózov, ut schol. ait. Hinc vero ne Theo
„,crasiae inysticae suspicio ducatur , , breviter admonendum
„ videtur, Dionysum non ideo siderum ducem nominari,
,,quod idem Sol sit , sed ex poetarum consuetudine , qui
„ Deorum orgia sua concelebrantium adventu universam na
- ,,turam commoveri et exultare fingunt, ita ut terra con
,, tremiscat , maria exaestuent , stellaeque ipsae augustiore
„ lumine coruscare videantur. Sic chorus Bacchicus Eur.
,,117. Thebas bacchari thyrsosque rotare iubens praesentiam
„ Dei annuntiat
αυτίκα γά πάσα χορεύσει.
,,Et de eiusdem Liberi solemnibus Euripides Ion . 1078 .
λαμπάδα θεωρόν είκάδων
όψεται έννύχιος άυπνος ών ,,
ότε και Διός αστερωπός
ανεχόρευσεν αιθήρ ,,
χορεύει δε σελάνα.
et Claudianus de Laud . Stilich . L. I , 84. Serenae et
„ parentum egressum Theophaniae assimilans :
 - V. 1130. ADNOTATIONIS . 267

Tunc et Solis equos , tunc exultasse choreis

astra ferunt, mellisque lacus et flumina lactis
erupisse solo.

„ Huius igitur astricae choreae incitator non ineleganter

„ TūQ Tveovtov yopayòs cotpwv dicitur, orgiis dei collu
,, dentium quasi et ouvevfovolúvtwy.“ LOBECK , Boe
2
ckbius tamen monuit contra Naekium : „Dass Dionysos
Chorführer der Gestirne genannt werde , kann ich
nicht als blosse dichterische Sprache erkennen , als ob Dio
nysos, weil er nächtliche Chorreigen führe, und die Gestirne
sich scheinbar bewegen , nun auch die Gestirne als einen
Theil seines nächtlichen Reigens in Bewegung setze . Wir
wollen lieber den pivotixòv añoov, wie es Eustathius nennt,
behalten , indem dem priesterlichen Sophocles dieser nicht
fremd war : ist denn nicht lacchos der Spender der Güter
( 1132), der mystische Gott? ist nicht eben Eleusis erwähnt ,
sind die Sühnen ( xafapolo nodi 1123. ) nicht mystischer
Natur ? Und ist ein erhabener Gedanke nicht mehr werth
als eine poetische Floskel 3“ BOECKH .
Ibid. νυχίων] και νυχίων Ω . Χ . και om . b, quem
secuti sunt cett. editt, „ elanguem copulaın respuit metrum . “
BRUNCK . - V.1127. Tricl.: 9.feyu átov : Tūv vuvwv
των βακχικών, επειδή κατά την νύκτα εγένοντο. * ) νυχίων
qteyuótov. Eurip . Bacch. 159. Žv Dovyidiol Boais čvo
nuroi te." MUSGR. – V. 1128. Bothius scripsit ènioxone
aci, Zyvos yévetlov, „ praesens adolescens, dux juvenilis.
Tibull. I, 4, 37. Ovid. Metam . IV, 17. ' Tibi enim in
,,consumta iuventas cett. Giós scriptum permutatione haud
„ infrequenti . vide Elect . 1032. Porson. ad Eur. Orest.
,, 1700 . “ BOTHE .
V.1130 . Ναξίαις σαϊς άμα περιπόλοις Θυμάσιν, αι Α.Ε.
C.αββγ.e.d.w. Ναξίαισι σαϊς άμα περιπόλοις Θυιάσ', αί
P. Ovidoiv om . B. neque legisse videtur X. eandem vo
cem om . Gaisf. scribens nepinóholoty, item om. Herm., qui
eam pro interpretamento habet aut ex male leoto odioiv
enatam putat. Boeckhius scripsit Ovladiv, confert Strabon ,
Χ . p. 468. Διονύσου δε Σειληνοί τε και Σάτυροι και Βάκχαι ,
Añval te xai Oviai. Pausan . X, 6, 2. Herod . VII , 178.
Τι Ναξίαις άμα περιπόλοισι σαΐσιν , αι Ηerm . - Ναξίαις

* ) addunt τα του Διονύσου μυστήρια edd . τ .

268 SYLLOGE V. 1131

Θυμάσιν άμα περιπόλοις, αι Βrunck . 11 Ναξίαις Θυιάσι σαϊς

άμα περιπ. αι Bothe. * Ναξίαις άμα περιπόλοις θυμάσι
σαΐς , αι Seidler. ξυν Ναξίαις σαϊς Θυάσι προςπόλοις , αν
T.D.τ.σ.κ. Tricl .: ξύν Ναξίαις γράφε. ούτω γαρ αρμόζει
το μέτρω· και σαΐς θυάσι προςπόλοις. ει δ ' άλλως
γράψεις , ουκ ορθώς γράψεις. Gl. Ναξίαις : ταϊς εκ
Νάξου. κακεί γαρ ετιμάτο , συμμιγείς Αριάδνη. Ηesych .
Θυιάς, Βακχίς : οι δε Μαινάς.
V. 1131. αι σε μαινόμεναι πάννυχοι A.E.C.αββγ.e. αι
δή σε μαίν. πάνν. edd . σ. κ. Γι αι πάννυχοι σε μαίν . b .
τί αι μαινόμεναι σε πάνν. Bothe. - V. 1132. ,, Verbum
και χορεύειν hic activum est. χορεύειν θεόν , Denim choreis
celebrare. Pindarus Isthm. Ι. 8. και τον ακειρεκόμαν χο
Ευρεύων. Αlias χορεύειν τινά Deus ipse dicitur , id est in
„ citare ad celebrandas choreas, ut apud Eurip.
Herc . Fur. 688.

ούπω καταπαύσομεν
Μούσας , αί μ ' έχόρευσαν.
» ,Per consequentiam χορεύειν significat agitare , turbare ,
„ eino vere mente , ut in eodem dramate 873 .

τάχα σ' εγώ μάλλον χορεύσω , και καταυλήσω

φόβω. « BRUNCK .
Stoeckerus mavult σε 8 μαινόμεναι suspensum facere , quia
Bacchantes dici possint μαίνεσθαι τον Ίακχον. - Confert
schol. ad Aiac. 143. Horat . epist. I, 1 , 101. insanire pu
tas solemnia me. Inprimis autem confer de hac quidem
constructione Huschkii Anall. p. 29. ſq. Ibid . Gi . τον
ταμίαν : τον χορηγών και δοτήρα της αυτών μανίας .
V. 1133. De και confert Schaeferus problema arithmet ..
34. Απλανέων άστρων παρόδους τ ’ επί τoίσιν αλητών είπε
plot. „ Post Cadmeain urbem a Cadmo conditam Amphiona
„,tradunt et Zethum , filios Antiopae et Iovis , devicto avun
„ culo Lyco , tutore Laii , Thebanum regnum obtinuisse
,, et amplificasse antiquam urbem .“ CAMER . - V. 1134 .
ουκ έστ ’ Η. Ibid. βίην D. V. 1135. Boeckhius p. 5 .
negat ούτε – ούτε ν. 1135. pro ή ή - ή positum esse , ali
terque locum interpretatur : ,, Sollte hier das doppelte oứta
statt ý - ñ stehen , so müsste es einerlei Verneinung mit
dem vorhergegangenen oŭ seyn , so dass dieselbe Verneinung
nur zur Verstärkung wiederholt wäre, wie wenn man sagte :
non odi ulluin , nec bonum nec inalum : allein da zwi
 - V. 1139. ADNOTATIONIS. 269

schen das erste ούκ und die beiden ούτε las relative οποίον
getreten , ist dies nicht mehr möglich , weil das Relativ
einen völlig gesonderten Satz einleitet. [ Hoc non dixerim ,
nam onožov , quamvis continet adverbialem aliquam , notio
nem , quae ad otávta pertinet , involvit tamen particulam
önus , quae verba cuncta in unam tantum simplicem
enuntiationem copulat. cf. commentar. ad v . 900.] Auch
der Gedanke, welcher dann entsteht , kein Menschenle
ben , wie es auch steht , gut oder schlecht, möchte
ich preisen oder verachten , ist zu auffallend ver
kehrt, und würde nur dann verständig seyn, wenn dazu ge
setzt wäre , ehe das Leben geendigt ist (scilicet hoc
animo intelligendum et addendum est , et ex parte inest
in ónocov ot évtu] . Vielmehr ist otus plos das bestehende
Glück , und hierauf bezicht sich aivéoayu öv : mit Beach
tung des notè aber muss der Satz so gefasst werden : Es
giebt kein irgend wie beschaffnes Leben w as
ich nicht , wenn es noch glücklich steht , prei
sen , und nicht wieder einmal als unglücklich
tadeln möchte. Der Bote beurtheilt Aristippisch des
Lebens Werth nach der Lust, daher lobt er sich das Glück
und tadelt das Unglückliche. Nur dieser Gedanke passt
zu dem Folgenden, wo er nun auf Kreon angewandt wird ;
So 'war Kreon beneidenswerth in seinem Glück ,
jetzt ist alles verloren , und sein Leben ein solches,
dass er einer lebendigen Leiche gleich ist.“ BOECKH .
Haec mihi neutiquam placent. Ad sententiam cf. Herod .
1, 32. πρίν δ' άν τελευτήση [τις ] , επισχέειν ,μηδέ καλέειν
ölßlov. S. Oed. R. 1529. Trach . v. 2. Eur. Troasi v. 513 .
των δ' ευδαιμόνων
μηδένα νομίζετ ’ ευτυχείν , πριν αν θάνη.
Androm . v. 100. Iph . Aul. 161. Herc. Fur. 103. Tyndarei
fragm . p. 31. Antiop . fragm . 29 , 5. Aug. fragm . 6 , 3 .
Aesch. Agam . 937. Stobaeum Serin. 103. p . 560. Ovid .
Metam . III, 135. Auson . Lud. Sapientum VII.

V. 1136. Cf. Archilochum apud Stob . Serm . 103 .

p . 561. τοϊς θεούς τίθει πάντα πολλάκις μεν εκ κακών άν. 9
δρας ορθoύσι μελαίνη κειμένους επί χθονί, πολλάκις δ'
ανατρέπουσι και μάλ ' εν βεβηκότας. - V. 1137. Gl . το ,
αεί προς το ορθού και το καταπρέπει συναπτέον.
V. 1138. Gl. των καθεστώτων : των συμβαινόντων,
γινομένων . οποία έσται, ή εί αεί ωσαύτως εξουσι. - V. 1139 .
27Ο SYLLOGE V. 1140

GL. ζηλωτός : μακαριστός. Ibid . ώς έμοι ] + ός γέ

TOL Vir D. in diario crit. no . 14. p. 245. Ceterum illa
verba in aßß . non commatis seiuncta sunt a reliquis verbis,
in τ.σ. κ. unum ante ως comma est. De ως έμοί vide
etiam Τoup . ad Suid. Vol. 1. p. 454. - V. 1140. χθόνα
( ) h.w.d.g. (,)s.x.Ch. Matth .

V. 1141. λαβών τε (Codd.) ββ. δ.σ. h. Ιdem scribi

vult Camerarius . λαβόντε L1.α.γ.σ. λαβόν τε Η . Η λα
βών δε (non ( 1) ς. Τι , b.e.Γh. Non haec correctio, sed
,,depravatio est. Posuisset Sophocles dé, si solis usus esset
„ participiis , nec novum intulisset verbum , evlvva. Id
„ flagitat, statim per copulam indicari , non , ut quisque
,,exspectat, per participia , sed novo verbo continuatum iri
,,orationem . Quare revocavi té. Non recte autem dixeris,
5,respondere sibi μέν et τέ , sed est hoc ανακόλουθον.
HERM . V. 1142. ευγενή duo codd . Brunckii . ευγενή
C.D.Η. - V. 1143. Gl. αφεΐται : απολέλυται πάντα τα
ποιούντα αυτόν μακαριστόν . - Ibid . τάς και ηδονάς ed.
Viteb .
V. 1144. όταν προδώσιν, άνδρός ου τίθ . Α.Ε.C.L1 .
H.αββγγπ . όταν προδώσιν άνδρας , ου τίθ . T.D.μ. όταν
προδώσιν άνδρα, ου τίθ . Eustathius . όταν προδώσιν
άνδρες , ου τιθ . τις.κ.b.e.fh.h.g. Athenaeus . Mira est
scholiastae adnotatio τον άνδρα, δν αν προδώσιν αι ηδοναι .
Videatur et hic övdou legisse , quod invectum videtur ab
iis, qui verba sequenti τούτον adaptare vellent . - V. 1145.
Hic versus deest in omnibus codd. et edd. vett. Inseren
dum eum ' esse vidit Camerarius primusque restituit Tur
nebus , quem secuti sunt Stephanus, Canterus et editores
recc. Habuit eum scholiastes, et citatur ab Athenaeo, qui
νν . 1143 -- 1449. inde a verbis τας γαρ ηδονάς affert lib .
VII . p. 280. Β. ΧΙΙ . p . 547. C. et ab Eustathio ad ΙΙ . ν .
p. 957 , 17. ubi de versibus Homero suppositis , et aliis
abiudicatis agit . παρά Σοφοκλεϊ προστίθεται στίχος εν τώ,
Τας γαρ ηδονάς όταν προδώσιν άνδρα , ου τίθημ' εγώ.
πλούτει τε γάρ κατ ' οίκον, εί βούλει , μέγα , και τα εξής .
εν τούτοις γαρ μετά το , Ου τίθημ ' εγώ, έχουσι τα ακριβή
αντίγραφα το , Ζήν τούτον , αλλ' έμψυχον ηγούμαι νεκρόν.
ένα λέγη ο τραγικός , ότι όταν πρόδοτος γένηται τινι η
Fδονή , ου τίθημ ' εγώ ζήν έτι τον άνδρα τούτον , αλλά
ψεύδεσθαι την ζωήν.έστι δε η ρηθείσα προςθήκη αναγκαιο
τέρα πάνω της τού Ζηνοδότου, ως βελτιούσα την διάνοιαν.
 - V.1153 . . ADNOTATIONIS. 271

GΙ. ου τίθημ' : ήτοι ου λογίζομαι. άει γαρ το ενεστώς

μακαρίζεται, και ου το παρεληλυθός . Gl. in cod. Α . και
νύν αφεΐται πάντα -τάς γαρ ηδ.: ήτοι όταν αι ηδοναι
παρέλθωσιν ουδενός άξία [ αξιώ ή τον άνθρωπον, κάν τάλλα
ευδαίμων ή . De τίθημι cf. Dorvill . ad Charit . p. 336.
[ 403] . Ad sententiam cf. Plat. Phaedon. p . 65. A. Phileb.
p. 67. et quod e Theophilo Comico affert Athenaeus p. 563 .
ει γαρ αφέλοι τις τού βίου τας ηδονάς ,
καταλείπετ ’ ουδέν άλλο πλήν τεθνηκέναι .
V. 1146. πλουτεΐ Athenaeus VΙΙ . 280. C. Herm
deinceps <ñ quod praebent etiam aßßßv. et Lemma Rom . 4,
Eustathius p .681 , 5. imperativos ex tragoedia commemo
rat , πλούτει κατ' οίκον και ζή . et p. 1606 , 23. πλούτει τε
γάρ κατ ' οίκον ει βούλει μέγα και ζή. Ζή solum autem
p. 751 , 51. 157, 1. 18. affert, cuius imperativi alia exem
pla ex tragicis vide in Bekkeri Anecd. p. 97 , 29. Vide
etiam Porson . Advers. p. 173. fq. De verbis τύραννον
σχήμ ' έχων vide Berglerum ad Alciphr. Ι. 34. p. 140. sq.
„ oxiu ', dignitatem , pompam , fastum , ut Eurip.
Ibid . Gl. τύ
Ηec. 619. ώ σχήματ ’ οίκων. « ERE.
ραννον : βασιλικόν . - V. 1148. καπνού σκιάς. Afert
hanc sententiam et cum Pindari verbis comparat Eustathius
p. 757, 31. Cf. etiam Bacchyl . p. 322. Cler .
V. 1150. Gl. άχθος : συμφοράν. - V.1153 . Αυτόχειρ
» periisse dicitur, cuicunque violentae manus illatae fuerunt,
„sive a se ipso , sive ab alio. Proinde postquam Chorus
5,audierat Haemonem αυτόχειρα αιμαχθήναι , nihil magis
„ consentaneum erat , quam percontari eum , utrum sua an
patris manu Haemon interfectus fuisset . αυτόχειρ 1derm est
quod αυθέντης . Nec credere par est Sophoclem tam
„ ineptam interrogationem Choro tributurum fuisse , nisi
vox αυτόχειρ ambiguae significationis fuisset . Nisi duo
„ sequentes versus ab ipso poëta essent , quos tamen ateor
„ sine ullo detrimento eximi posse , non video cur eos quivis
„ alius inseruisset.“ BRUNCK . „ Parum accurate Brunckius,
quid sit αυτόχειρ , exponit. Νam ita nemo non posset
„ autógalg occisus dici . Significat haec vox eum , qui ipsa
„ manu aut facit aliquid , aut perpetitur. Ipsam manum
„ autem patet opponi eius manui , in quo hoc non est
„ mirum aut memorabile, quod ipse quid faciat aut patiatur.
„ Quare de iis dicitur , qui faciunt patiunturve, quod eos
„ aliena manu facere pative consentaneuin erat. Sunt illi
 272 SY L L'OGE V.1154

„ autem , qui vel sibi ipsi vel suis manum admovent , et

,, vicissiin , qui a se ipsis aut a suis aliquid perpetiuntur.“
HERM. Αυτόχειρ insititium est. Aliud quid scripsit
„ poeta.“ BRUNCK . apud Faehsium . Ad usum vocis où
τόχειρ , qualem nos supra indicavimus , cf. inprimis vocis
υπόσπονδος usum , veluti ανείλοντο τους νεκρούς υποσπόν
δους et similia ..
V. 1154. Tricl.: πότερα πατρώας : απορήσειεν άν
τις ενταύθα , πώς , τού αγγέλου ειπόντος αυτόχειρ , ο
Χορός έρωτά περί του φονεύσαντος . και φαμεν , ότι οι
δεχόμενοι συμφορών λόγους παρά τινος , ώςπερ εκπληττό
μενοι το ακούσματι , ου πάντα τον λόγον ακριβώς ακούου
σιν , αλλά μόνην την αρχήν δεχόμενοι , αύθις τον λέγοντα
επανέρονται . Poterat conferre Triclinius v.1264 . - V. 1155 .
αυτού ] αυτού L1 . Cf. Poppo ad Thucyd . I , 1 , 391 .
Nihil interpungunt post hanc vocem αβ . - 1bid. φόνων
(superscr. ου) L1 . Gl. μηνίσας φόνου : οργισθείς ένεκα
του φόνου της Αντιγόνης. V. 1156. Gl . ορθόν :
αληθές .
V. 1159. την Κρέοντος ] τού Κρ. schol . ad Eur.
Phoen . 995. - V. 1160. κλύουσα (superscr. ν.) D. κλύου
σαν αββσ . Ibid. Tricl.: Μη λάβης εις το παιδος
έξωθεν το περί, αλλά προς το κλύουσα εστίν η γενική.
το γάρ κλύειν του παιδός ήν · τουτέστιν , εκείνος παρέσχε
τούτο και αίτιος γέγονεν. - Ibid. πάρα ] Η περα b .
+* e. ſh . Matth . Porson. ad Phoen . v . 1360. Vulgatam ,
quam praebent etiam L1.L2 . defendit Doederlin. spec.
ed . Soph. p. 35 .
V. 1161. των λόγων επησθ . L1.L2.Η.Β.S.V.C.D.g. et
nuper h. qui tõvesse putat pronomen interrogativum
ideoque post προςήγορος interrogandi signum apposuit. του
λόγου γ' επησθ . ψ.b.e.th.d.w. Gl. των λόγων επισθό
μην: των λόγων του αγγέλου ήκουσα έμαθον. - V.162 .
στείχουσα Παλλ. θεάς(1) ψ. Tricl.: η τοιαύτη γενική , το
Παλλάδος, προς το έξοδον εστίν. αύτη γαρ ήν ή της
εξόδου αιτία . ή προς το στείχουσα υποστικτέον , ίν' * )
το πρός ήγορος προς το Παλλάδος. ου γαρ μόνον
προσήγορος τα δεϊνι,* *) αλλά και του δεϊνος φαμέν. ούτω:

* ) είη edd. τ. . **) ου γαρ μόνον το προσήγο

ρος προς το δείνα edd, τ. σ .
 -V.1164 . ADNOTATIONIS. 273

στείχουσα και πορευομένη προς έξοδον , όπως και ένα

εκοίμην και έλθοιμι προςήγορος και συνόμιλος της
Παλλάδος θεάς, ευγμάτων και ευχών , τουτέστιν ίνα εύ
χάς αυτή προσφέρω. μή ξενιστής δε προς τας δύο γενικάς,
το Παλλάδος και το ευγμάτων. ώςπερ γάρ φαμεν ,
διδάσκαλος των παίδων είμι μαθημάτων, ούτως και τούτο.
5Παλλάδος θεάς . Sic θεά Ηρα Εur. Troas. V. 893. Illud
,, legitur etiam Troas . v. 545.“ MUSGR . „ Templum Mi
„nerva habuisse non videtur Thebis , ut intelligenda fortasse
,, sit statua eius illa prope regiam , de qua Pausanias 9, 17 .
πλησίον δε 'Αμφιτρύωνος δύο αγάλματα λίθινα λέγουσιν
Αθηνώς επίκλησιν Ζωστηρίας. « BOTHIUS. V. 1163 .
ακόμην D.
V. 1164. τε] γε νulgo. τε (superscr. γ) L1. δε L2. τε
scripsit nuper etiam Herm ., qui Xen. Anah. IV . 6 , 2. et
Cyrop. 1 , 4 , 28. confert . De Te — xal confer , quoniam
uberiorem de hac re disputationem differre debemus, nunc
quidem fragm . Thyest. Soph. v . 6. apud schol. ad Phoen .
ν . 338 : και κλίνεται τε (male vulgo γε) κά ποπερκούται
Bótous et simul ac dies inclinatur uva maturescit. Phi
Ioct . 671 , σ' ιδών τε και λαβών φίλον φuem simul αο
υidi amicum habui. Elect. ν. 1314. ήτις μιά τε τηδ ' οδώ
θανόντα τε και ζώντ ' εςείδον . - Ibid. κλείθρ' vulgo .
xango ' L1.L2.d.h. Idem the (olim ). E. Hippol. 807.
νulgo legitur κλήθρα ubi cod. Ρar. κλείθρα. - Ibid. Tricl .:
ανασπάστου πύλης : ήγουν βιαίως τα κλείθρα των πυλών
ανέσπασα *) ου γαρ ηδυνάμην **) φέρειν την ακοήν . δέον
δε ειπείν ανασπαστώς , ανασπαστού προς το πύλης είπεν .
κλείθρ'- πύλης. Periphrasis pro ipsa porta. Ανασπαστού
,, interpretandum putem , quae in aperiendo intus
trahitur. « MUSGR. , Ανασπαστόν πύλην male inter
„ pretatur Coraes ad Heliodor. p . 290. nihil differre putans
a καταρρακτή θύρα , quae etiam επιρρακτή dicitur , ut
,,ipse docuerat p. 48. At illa est ianua pensilis in solo,
descensum praebens ad ea quae infra sunt : quod aper
tissime monstrant loci, quos affert , Plutarchi, πρός ηγεμόνα
και απαίδευτον 5. 4. p. 781. E. et in Vita Arati cap . 26. quo
loco eadem significatione etiam οι καταρράκται , pariterque
5 ,in Vita M. Antonii cap. 77. positi. Ανασπαστού πύλης
5, κλείθρα χαλώσα dictum usitatissima figura , pro ώστε

* ανέσπών edd . τ. 5. ** ) δύναμαι edd. ς.

Τom . ΙΙ.
S
274 SY L L 0 G E V. 1165

„ úvaondotòx yevéolai. Sic etiam Naekius apud Schopen .

,,in dissertatione de Terentio et Donato p . 19. Id si sic
,, est intelligendum , ut Musgravio placet , comparari potest
5 , cuin επισπών την θύραν apud Χenoph. H. Gr. VΙ. 4 , 36 .
quod est annulo attrahere ianuam , qui inde επίσπαστρον
vel επισπαστήρ appellatus. De eo v . Valk . ad Ηerodot .
5 ,VI. 91 . Sed vereor ne nihil aliud quam pessuli retractio
significetur. Contrarium est επιρρήξασα in Oed. R. 1244 .
Rem pluribus explicat Eustathius p. 1358, 57. Scholiastes
„ tamen similiter , ut Musgravius, intellexisse videtur , qui
scribat : δυςχερώς ανασπωμένης και ανοιγομένης. « ΗΕRΜ .
„ Musgrave's Erklärung ist falsch , weil die Thüren damals
bekanntlich nicht nach innen aufgingen ; im Oeffnen oder
Herausgehen wird die Thüre nicht nach innen angezogen ,
sondern im Schliessen beim Hineingehen , wie in der nicht
glücklich verglichenen Stelle Xenoph, Hellen . VI. 5 , 36 .
Erst wenn man dies bemerkt , erkennt man , dass Hermann
richtig die pessuli retractionem in úvaonaotoũ gesucht
και.« BOECKH . Χαλάν κλείθρα legitur etiam E. Hippol .
802. Helen . 1196. Cf. etiam Abresch. ad Aesch . p. 498.

V. 1165. καί μοι D. κάμε b . Tbid . Gl . οικείου :

του περί του παιδός. - V. 1166. βάλλει] κάλει Η. --
εσ
V. 1167. δμωαΐσσι L1 . ομώεσσι S. H. Ibid . καπιπλής
σομαι D.
V. 1170. Tricl. : τούτο ούτω συντάξεις : ώ φίλη δέ
σποινα , εγώ παραν ενταύθα και [ και οιη. ς . ερα
και είπω, όσα δηλονότι προείπον , και ουδέν έπος της
αληθείας παρή σω και καταλείψω. De και cf. Plato
Menon. 71. D. εκείνον μεν τοίνυν εώμεν , επειδή και
απεστι. Elect. v. 680. καπεμπόμην προς ταύτα και το παν
pućow . Sed nolo iterum delibare modo , quae posthac
aliquando uberius explicaturus sum. Num autem eiusinodi
exemplis hic noster etiam locus adnumerandus sit , nunc
quidem dubito . Παρών plane superfluum foret , si esset :
„ quum adsim : est potius: als Augenzeuge.“ BOECKH.
Sic olim iam Erf. et, uti videtur, nunc Hermannus quo
que, hic enim omissis iis, quae antea adnotaverat , conferri
iubet Aesch. Pers. ν. 266. και μην παρών γε κού λόγους
άλλων κλύων , Πέρσαι , φράσαιμ' άν οι' επορσύνθη κακά.
Hoc exemplum facit , ut illis adsentiendum putem . ,,Non
και raro legitur ών pro δς ήν veluti Androin . 968. Troad .
-V.1183 . ADNOTATIONIS. 215

1225. 1229. Ηel. 1437. Cf. me ad Ηec. 804. Ηel. 1199.

και παρών, ότ ' ώλλυτο , non δς πάρεστί, sed δς παρήν. Soph .
Elect. 927. του πλησίον παρόντος ηνίκ' ώλλυτο. «MATTH .
ad Eurip. Tom . VII. p. 508. t xainep Wu ' Bothius olim .
„ nopov, quia iam absente Eurydice rem exposuerat." ERF.
(olium ). V. 1171. παρείσω ( superscr. η ) L1 . - V. 1172.
εξύστερον D. αββγ.σ. - V. 1173. η αλήθει' D.ψ. η λή
Fal' b.e.g. Citavit Martinus, qui de talium vocum scriptura
disputarunt, Elmsleium ad Heracl. 460. ad Med. 56. et
Reisig. syntagm . crit. p . 27 .
V. 1174. εγω δε] τι έγωγε b. Ibid . Tricl. :
απορήσειεν άν τις, πώς , τού έπεσθαι και οδηγείν εναντίων
όντων , ούτός φησιν εγώ δε σώ ποδαγός εσπόμην
πόσει . και φαμέν , ότι διά τούτο λέγει το εσπόμην ,
διότι δούλος ήν , οι δε δούλοι τη των δεσποτών άγονται
γνώμη το δε ποδαγός , διότι ούτος τότε τον αυτού δε
σπότην προέπεμπεν . Νon debebat Triclinius ita se tor
9(a.e ; videtur enim έπεσθαι h. 1. nihil esse nisi comitari ,
quod alibi μετέπεσθαι dicitur . - V.1175 . πεδίον έR άκρον
Α.ψ.b.e.h.g. πεδίον επ' άκρων LA . πεδίων επ' άκριον
S. E. C. T.L2. πεδίων απ' άκρων D. - Ibid . Νηλέως
,, coniecit Elmsleius in cens. Aesch . Prom . ed . Blomfield
,, ad v. 239. Neutrum vereor ne nonnisi vndɛés dici potue
rit. HERM . - V. 1176. Tricl . : το έτι προς το έκειτο
συναπτέον. - V. 1177. Tricl .: Ανοδίαν θεόν : την Περ
σεφόνην λέγει , την εν ταϊς τριόδους πορευομένην, αύτη
γάρ έστιν η Εκάτη , ως άλλοις τε πολλούς δοκεί, και Λυ
κόφρονι. - V. 1178. Tricl.: δέον ευμενώς ειπείν , ευμε
νείς είπεν προς το οργάς. κατασχέθειν δε λέγει εύ
μενείς τάς οργάς, διότι το την οργήν επέχειν ευμένειά
έστιν , - Ibid. κατασχέθειν Η. κ.σ. κατασχέτειν ed . π.
V. 1179. λούσαντ ' C. - V. 1180. θαλλοι sunt frondes
oleaginae , quae κατ ' εξοχήν θαλλοί dicuntur. Olivae
„ autem ligno utebantur Graeci in sepeliendis mortuis.
„Cf. Demosth . adv. Macart. p. 1074.“ BOECKH .

1183. Tricl.: το νυμφεΐον προς το κόρης το δε

κόρης προς το Αιδου . το γαρ όρυγμα, εις όπερ ειςβέ
βληται , ώςπερ θάλαμος ήν αυτή αυτή δε του "Αιδου. θά
νατος γαρ αυτήν ενταύθα κατείληφε , και οιονεί ο Αιδης
αυτήν ενυμφεύσατο. Recte confert Musgravius Αχέροντα
και νυμφεύσω τ . 810. Specie tantum similia sunt , quae Bo
thius, Orcinum , mortiferum thalamum intelligens, excitavit,
S 2
276 SYLLOGE · V . 1184

.:,,Sixtvov a dov, Aeschyl. Agam . 1123. ádov uńrng ibid .

,, 1246. qdov ướyapos Éurip . Cycl. 396.“ ERF. – V. 1184.
Citantis hunc versum Moschopuli in Dict. Att. pessime
„ corrupta verba sic restituenda : tà is w péya núvta, čew ,
απόρρω. δεύρο δε και άπο , μικρόν. απωθεν δε αύθις,
55μέγα . Σοφοκλής φωνής δ' άπωθεν ορθίων κοκυμάτων. "
HERM . V. 1185. Παστάδα dixit , νυμφείον Αδου
respiciens , qui thalamus quoniam sepulcri instar erat ,
áxtégiotov vocat.“ HERM . – V. 1186. ji od cv] uafáv
ag
C.H. powy L1.

V. 1187. περιβαίνει. Suspicor περισαίνει . Μox

v . 1192. παιδός με σαίνει φθόγγος. Οuod si ούκ άστό
mws conieci, facile intellectu est , quae sit origo vulgatae
„ Scripturae. Nain mendi occasio, ex eo , quod maiusculum
in veleribus libris manu scriptis proxime accedit ad
» figuram . To û B. Sic Sylburgius ad Pausan . I. c. 38 .
„ p. 92, ubi v. exempla. Adde eiusdem doctissimi viri
„ notam ad Dionys . Hal. Ant. Rom . IV . c . 14. t. II. p. 670. “
SCHAEF. „ Verbum nepißoivel non puto Sophoclem au
„ ctorem habere , sed alius verbi interpretamentum esse,
„ quod paeonem quartuin expleverit. Fortassis περιφέρει
,,scriptum fuit. Sic & xgépal pro { xßolveu dictumn in Oedip.
,, Col . v. 1424. ubi conferatur Elmsleius.“ WUNDERUS.
,,Schaeferus vellem constructionem potius verbi neploaivel
,,cum dativo quam commutationem litterarum ß et o, quae
„ nemini potest mira videri, demonstrasset. Nec inagis
admitti potest , quod Wundero , numeris non elegantibus
,, offenso, in mentem venit . Exspectes hic potius TeQLALTVET.
Nam nepißaivae quidem mihi quoque insolentius dictum
,,videtur , quam ut non suspectum habeam , praesertim
,,quum aliud quid scholiastam legisse credibile sit.“ HERM.
- V. 1189. inoi aßBByov. - Ibid . , b.e.ſh.g. – V. 1191 .
cf. etiam Plat. Phaedr. p . 31. B. ToÙS nopeanavgótaş
πόνους.. V. 1194. à ooloof' D. S. – V. 1194. Ad
vocem úquòv confert Schaefer. Dionys. Halic. Ant. Rom .
V. c. 7. αρμώ τινί της θύρας διαφανεί την όψιν προςβα
Aút . Plutarch . Alex, vit. c . 3. Tv 3py cũ TS 9óọas
úquç zposßulõv xatonTEVÕé. „ Non videtur de rima , sed
,,de perangusto. inter saxa intervallo, per quod homo se
„penetrare possit , sermo esse.“ HERM. Ibid . ,, Ali
„ quando mihi visum fuit inter hunc et sequentem versum
-V : 1197. ADNOTATIONIS . 277

,,nònnihil defuisse ; cuius fortasse sententia erat huiusmodi,

και αποσπάσαντες , και λιθόστρωτον στέγης. « MALTBY ad
Morelli Thes. p. 596. ) , quòs 29oonadis est rima evulsis
„saxis facta.“ ERF. Ibid , ei] L2.C.D.S.

V. 1197. GΙ. α θύμου : ολιγοψύχου. το έξ προς

„ iò ? 9 poūü ε v čyat riv dúvodu „ Optime. Ordo est,
και τάδε εξηθρούμεν κελείσμασιν άθύμου δεσπότου. Dativus
,, est latine reddendus per praepositionem propter vel o b ,
,,ut supra 391. Tais ouis unachoīs, propter tuas minas
„ El. 42. yoq të xai xoovio, pozom , ob senectutem et
longum tempus." BRUNCK ? „ Supervacaneum vide
„ tur , quaerere utrum sensus sit, 9 poữuev }u deonótov,
„ XEMétouaoiv,avtoő, an, quod multo est probabilius, 19poi
55μεν τοίς εκ δεσπότου κελεύσμασιν, nisi prius multo maior
,, difficultas , quam ne animadverterunt quidem interpretes,
„ remota fuerit. Brunckius vertit : haec , ut iusserat
„ exanimatus herus , inspeximus. Similiterque alii .
,, At si túdɛ cum n9 poquev coniungendum esset , scripsisset
Sophocles, τάδ ' ούν άθύμου δεσπότου κελεύσμασιν ήθρού
„juev. Nunc , quum desit huiusmodi particula, Táde neces
,, sario ad dicta Creontis referri debet. Ac potest quidem
, hoc vocabulum ab nomine xɛlɛúquaoiv regi, ut eam ob
„;caussam etiam éx deonótov potius, quam deonótov dictum
„ videatur. ' Quum enim nuncius aut, Táde éx deonótov !
Σκελευσθέντες , ήθρούμεν , aut τοϊςδε δεσπότου κελεύσμασιν
9 poque , dicere deberet, videri potest utrumque in
„ unamn locutionem coniunxissé, tádɛ regi faciens a xehet
„ Juuo . Quae constructio frequens est apud Latinorum
„ veteres poetas , ut apud Plautum , quid tibi hanc cu
„ ratio , est rem ? Ut Sophoclis verba eadem constru
„ ctione Latine verti possint, haec ab hero imperiis
„ inspeximus, quod est , quum haec ab hero imperata,
,,essent. Sed tamen permirum foret, si Sophocles , quum
,,eodem sensu nitidissima oratione scribere posset, Tois do
εξ άθύμου δεσπότου κελεύσμασιν ήθρούμεν , tain impedi
„ tam constructionem , idque in narratione , cui praecipue
„ simplicitas' convenit , praetulisset. Quare valde vereor,
,, De hic aliquid exciderit, et oratio processerit tali quodain
modo: τάδ' εξ άθύμου δεσπότου κελεύσμασιν ταχθέντες,
39 poữuev.“ HERM . „ Nihil excidit.ts afúnov dem.
„ pendet ab xedeuquaơiv et rádɛ complectitur ea, quae ante
,, dicta erant. Dies betrachteten wir nach des
278 SYLLOGE : V.1198

„ Herrn Befehlen , und sahen so cett.“ BOECKH. Cf.

etiam Reisig . ad Oed . Col. v. 443 critt. + o & v Súuov ed .
Glasgoν . - Ibid . κελεύμασιν C. κελεύσμα σι Η.

V. 1198. Gl. εν λοισθίώ : εν εσχάτω τόπω τού

τάφου. V. 1199. Tricl. : μη λάβης εις το αυχένος
έξωθεν το έξ, αλλ ' έστιν η τοιαύτη γενική προς το κρε
μα στην. V. 1200. μιτώδει E.T.D.L2. eimend . b.e.th.
h.w.d.g: μιτρώδει Α. C. Χ. ψ. Mitscherlich ad Ηor. od . ΙΙ ,
1 O ει
27 , 59. Schneider. μιτώιδη L1 . μητρώδει Η.L2.pr. Tricl . :
βρόχον μιτώδη *) σινδόνος , κυρίως την αρπεδόνην την εν
τοίς υφάσμασι φασίν. ενταύθα δε λέγει την ζώνης αυτής,
ήτις στενοεπίμηκες ήν τμήμα σινδόνος, άλλοι δέ φασι το
αυτής κρήδεμνον οι δε, το της σινδόνος μέρος μεθ' ης
αυτήν ενήκαν ** ) έκεΐσε . - Ibid. καθειμένην C. gl. απηω
ρημένην) C. καθειμμένην D.
V. 1201. μέσση cf. μέσσον ν. 1214. Soph. Thyest.
fragim . VI. είτ ' ήμαρ αίξει μέσσον. Vide ad ν. 86.
V. 1202., Tricl. : αποιμώζοντα : ήγουν αποκλειόμενον
πώς , θανούσης αυτής , του ταύτης λέχους έστέρηται. ή
φθοράν εύνης λέγει την εν Αίδου αυτής oίκησιν.
ibid . ή την καταφθοράν Vir D. in Diario crit. 10. XIV .
p. 245. - Ibid . εύνης της κάτω , coniugis iain apud in
»feros agentis. « MUSGR. - V. 1204. στυγόν L1 . -
Tricl. : το στυγνάν ή αρσενικών νοητέον προς το σφέ, ή
ουδέτερον προς το οιμώξας. - V.1206 . οίον] ποίον L1,
V.1207. συμφοράς Η . - V.1208 , έξελθε τέκνων ed . β3 . -
Ibid . σε ] γε S.

V. 1209. Gl. παπτήνας : προςβλέψας . - V. 1210. Gl.

προσώπω : τω εαυτού. 5πτύσας προσώπω respuens υultu. “
VINSHEM . .' „ vultu dicta " respuens.“ BŘUNCK . „ Acci
„piendum est proprie dictum : patris faciem inspuens. Al
„tera explicatio contorta est , nec ad rem quidquam ita
„ mutatur.“ WELCKER. in Addendis ad librum de Aesch.
trilog. p. 167. Erfurdtio adstipulatur Schaefer. Ibid .
GI. άντειπών : ανταποκριθείς. - Ibid . ξίφους ] όλως
H.S. όλως (superscr. ξίφους) L . - V.1211 . Gl . διπλούς
κνώθοντας : ήτοι το δίστομον ξίφος. Suidas : κνώδον
τος : της ακμής του ξίφους , της οξείας εις το καίνειν .

* το δε βρόχω μιτρώδει ed. 5 . ** ) ενεϊκαν ed. 5.

 - V.1212 . ADNOTATIONIS
.. 279

από δε τού μέρους το όλον ξίφος δηλοί . Σοφ: [ Ai, 1025. ]

Αlii grainmatici explicant κνώδοντα προβολήν , κέντημα,
mucronem gladii. - V.1212. Gl. 1 un 2 axe : unétuye.

Resumsit nuper Hermannus quaestionem eam , quam

supra prolegg. p. 82. attigi, et ita quidem nunc de ta re
disputat, ut rem confecisse mihi videatur. „ Longius, ait,
„ progreditur Boeckhius, qui non solum dubitat an Aristo
,,teles non voluerit reprehendere Sophoclem, sed defenden
,,dum etiam omnino atque adeo laudandum esse poetam
„, censet . Duas enim ob caussas Haemonem ferrum in pa
„ trem stringere, primum ut appareat , quantum ille sibi etiam
„ apud maxime necessarios odium pepererit: deinde ut in
„ telligatur, eum cupiditate furentem , propter amissum ra
,,tionis imperium mori . At nec ad odium , in quo Creon
qapud suos sit, ostendendum quidquam confert illud Hàe
„ monis factum , quia , nisi Creontem aliunde cognitum ha
,,beremus, ex illo Haemonis impetu minime qualis esset
,,intelligeremus. Nam quid mirum , vel filium , cui spon
„ sam , quam amet , vivam sepeliri iusserit pater, ubi mor
„ tuam eam esse videt , ensem in hunc stringere , etiam si
,,sit vir optimus et iure interfecerit virginem . Neque vero
,, alterum , quod affert Boeckhius , consequitur , mori illum ,
„ quod cupiditati se permittens rationis imperium amiserit.
„ Amoris enim impotentia caussa est inortis, quam sibi con
,,sciscere iam dudum destinaverat Haemon signicaveratque
„ supra. Quod ensem stringit adversus patrem , neque ad
,,mortem quidquam confert, et tantum abest, ut irae quo
‫ و„و‬que impotentem esse prodat, ut cohibere se ab occidendo
„ patre [ ?] videatur. Si persequeretur fugientem et trans
„ figeret, abreptus animi impetu dici posset , parricidiique
,, dein poenam mortem luere. Sophoclis illa, quam merito
,,maxime admiramur , ars in moribus describendis posita
„ est : quo in genere ita ille excelluit ; ut vix invenias
„ apud veteres , qui cum eo comparari possit. Atque in
,Haemone quidem exemplum ille proponit hominis nec le
„vis , neque cupiditatibus temere rapti, sed quo magis imo
„in pectore moveretur, eo minus quid sentiret ostentantem :
„ quare cum patre colloquens , quamvis gravi indignatione
„ commotus , tamen summa moderatione se continet , nec
„ pisi invicta patris pervicacia compulsus, ea se mente esse
„ prodit, ut, si Antigona ad mortem abducatur, non sibi
„ Vitalem vitam esse cense at . Is igitur talis homo ubi per
280 'S Y LLOGE V. 1213

„ rupit ad miserae virginis sepulcrum , quamque tantopere

,,amaverat, exanimatam videt, quid faciat quum venire
„videt patrem , qui se inde abstrahat, quam ut ensem e
„ vagina proripiat, minitans mortem cuicunque, qui se a cor
„ pore amatae virginis avellere conetur ? Hoc ita naturae
„ consentaneum est , ut neminem , cuius lateri ensis appen
„ deat , aliud facturum credam . Et quanto magis , si abs
„,tractum veniat is , qui caussa sit omnis istius mali ?
„ Non ergo ut occidat patrem ulciscaturque iniuriam sibi
,,factam , stringit ensem , sed ut terreat, qui se avellere a
„ mortua velit. Nam et contulit se in illum locum , ut
una moreretur, nec, si vindictam sumere vellet, in minis
,,consisteret , sed persequeretur ' fugientem et interficere
,, conaretur. Quod quum non faciat , apertum est , quid
„ voluerit. Idque ex ipsis potest nuncii verbis colligi.
„ Nam quod is dicit, čx souwévov natpòs quyaToiv
„ Munthoxe non est , incassum petiit ense patrem , sed, ubi,
„ fugiente patre, non erat in quem saeviret .“ HERM. Supra
omisimus adnotare , Naekium monere , aliquid excusationis
Sophocli ex eo peti posse , quod narretur res omnis, non
fiat coram spectatoribus.
V. 1213. elz ' Tertafels , 4. „ NEVTAals , in ensem
„ protentus.“ ERF. - V. 1214. ułóov C. D.H. Ibid .
és] { v (c . gl. { v Toútois) D.T.x. — Ibid. izpòv cf. Plutarch.
Vit. Cat . Mai. c. ΧΧ. είτα μέντοι του ξίφους εκκρουσθέν
τος υπό πληγής , και δι' υγρότητα της χειρός εξολισθόν
τος . Gl. υγρον: εξ αίματος. - v . 1215. Gl. å yxã v* :
Tòv avtoũ. Ibid . nupfévov E. b.e. ſh . Matth . - Ibid .
προςπτύσεται Η . GI . προςπτύσσεται : περιπλέκεται .
Cf. Catull. LXI, 107. implicabitur in tuum complexum .
Ad rem cf. Propert. II, 8, 21 .
Quid ? non Antigonae tumulo Boeotius Haemon
Corruit ipse suo saucius ense latus ?
Et sua cum miserae commiscuit ossa puellae,
Qua sine Thebanam noluit ire domnum ?

V. 1216, al yor v ] çory L1.L2.H.S.C., Gl. čxßáddet

δούν : εκπέμπει των ρινών και του στόματος αίμα προς
τα πρόσωπον της παρθένου ..
V. 1219. člv " Aidov A.T.D.L2.v.h.d.w. Matth . gr . gr.
§ . 577. Osaun. Anall. critt. p. 103. Passov . Athen. II, 2 ,
p. 296. Vide supra ad v. 86 . Gl. xiv a dou: dià rò
 V.1219 . ADNOTATIONIS .
281

μέτρον. * ) έν άδου L1.E.V. έν άδου C.Η. ++ έν Αίδου b .

+ xuv "Aidov Erf. + ły gº "Aidov Heathius. it e.ſh.g.
} els " Aidov Sóuous Elmslei. ad Med . p. 264. ,,Hoc ve
,,reor ne non multi probaturi sint. “ HERM . „ Trisyllabum
,, uidns occurrit in senariis rarissime. Aliud exempluin
,, observare memini in versu ex aliqua comoedia sumto ,
χρυσός δ' ανοίγει πάντα , κάΐδου πύλας.
„ ibi xåldov est pro xad äidov. Contractionem amat Attica
„ dialectus, dialysin Ionica . Apud Sophoclem nullibi,
„ quantum commemini, reperias 'Hooxhči tetoxovkháßos.
,,Sic exstat apud Euripidem Heraclidarum initio ;
εξόν κατ ' 'Αργος ησύχως ναίειν , πόνων
πλείστων μετέσχον εις ανήρ Ηρακλέϊ..
wet V. 991 .
có lẽ dº Trauối ớtYYews “ Hoa Aết.“ BRUNCK .
„ Hoaxaći iudice Porsone ad Eur. Orest. 675, mendosum
,,est scribendumque 'Hoaxhéer. Brunckianae rationi hoc
„obstat , quod trisyllabum 'Atdns correpta prima syllaba in
„ Tragicorum senariis non reperitur. Secus esse apud Co
„ micos , id probat, si sanus est , versus a Brunckio exci
,, tatus ; xal enim cum a natura longo , quod meminerim ,
„ non coalescit. Numquam Aions in iambis trisyllabum
,, esse Hermannus ad Hecubam p. 114. monuit, quae ob
„ servatio non sine exceptione vera esse videtur. Simoni
„ dis quidem locus apud Stobaeum XCVI. ( XCVIII. )
» p . 403. Grot. 529, 36. Gesn .
πέμπει μελαίνης Αϊδης υπό χθονός ,,
„ nec potest commode , nec debet corrigi. Sed quod cum
„ Simonidis versu protulit Porson. ad Hecub. 1018. Eu
,, ripidis fragmentum apud Lucian. Necyom . T. I. p. 456, 14.
ουκ , άλλ' έτ ' έμπνoυν 'Αϊδης μ ' εδέξατο ,
„ sic restituendum esse suspicor: oủx , all' 9 ' " Aidns ču
πνοόν μ ' εδέξατο , quem ad modum iudice Porsone ad
Orest. 499. verborum ordo a sciolo unutatus est Bacch. 8.
,, Adde Leonidae Tarentini locum , quem citat Wyttenb.
,, ad Plat. Phaed . p. 293. Equidem igitur vereor , pe poeta

* ) Videatur igitur etiam Phi σου μέν τυχών αγνώτος , εν δε

Joct. 685. scribi posse : 0.X i'oos rois de l'oos. Ai. 1136. & v cois
siv i'oous avne, cf. Oed , R. 677. dixaorais Ant. 457. év 9 coton.

i
!

282 SYLLOGE V.1222

„ scripserit xcv Adov. “ ERF. 4i8ns trisyllabum prima

,, longa vindicari, opinor, tragicis poterit. In Simonide
, nihil ea forma offensionis habet.“ HERM.
V. 1222. η ] ει Η. - V. 1225. κλαίουσαν S.
V. 1226. Post αξιώσεις colon habent αββγ. » Ad αξιώσεις
5 cum Dorvillio p. 707. ( 633.)
633. ) e sequentibus intelligo προ
„Tiféval , non totam civitatem in societatem lamentationis
„vocaturam esse., In talibus semper primarium verbuin e
5,Sequentibus repetendum, quod h. 1. est προτίθημι . Τhu
cidides I. C. 134. και αυτόν έμέλλησαν μεν- ες τον Κεά
δαν , ουπερ τους κακούργους εμβάλλειν είώθεσαν . « SCHAE
FER . - V. 1227. Gl. δμωαΐς προθήσειν : δούλαις
προβαλέσθαι . Tricl.: ήγουν προβαλεΐσθαι, το δε προθή
σειν και προς το ες πόλιν εκληπτέον . - Ibid. στέν ειν
στέγειν Β . - V. 1228. Tricl .: αμαρτάνειν : ήγουν ανοί
κεια εαυτή έργα ποιεϊν. λέγω δή το δράσαι τι περί αυτήν
δυςχερές επί το παραδόξω της τού παιδός συμφοράς ακού
σμάτι. Hermannus , quae olim adnotaverat , nuper sup
pressit..
V. 1229. εμοί δ ' E. D. T. β3.τ.σ. κ. δ.h. d. w. έμοι δ '
L1.A.C.D.αββυ.σ. τι έμοιγ’ b. I e.fh. g. ( nam quod
8. habet šuoid ', id typographi culpa in vectum videtur.)
5,Perperam Brunckius έμοιγ' ούν , quem non debebat Erf .
, sequi. Saltem dedissent čuoi yoûv." HERM . V. 1231 .
εισόμεθα H. - Ibid . ε μή τι κακατάσχετον Μusgr. Con
fert Clem. Alexandr. p. 493. ακατασχέτου ορμής . Recepe
rat olim Erf . 5 ,Facile suspiceris ακατάσχετον legisse scho
5 ,liastalm , at videtur ille κατάσχετον ita accepisse, ut θεό
κατάσχετος dicitur , deo correptus. Vide Lennep . ad Phali .
„ p. 47. At ita homo appellari potest, non id, quod facit
homo.. Vera videtur Erfurdtii explicatio .“ HERM . -
V. 1232. καλύπτει L.L2.A.E.T.D.Χ.b.e.Γh.h. καλύπτη
C. ψ . Ibid . καρδία θυμουμένη D. αβββυ. Μusgrave .
1 καρδία θυμουμένη Schneider. Vulgatam sequitur
Elinslei ad Heracl. 483. - V. 1233. λέγης C.

V.1236 . Gl. μνήμ ’ επίσημον : το του παιδός σώμα

φανερόν. Ibid . έχων ( ) h.g ..) αββ.( ) τ.ς . κ. V. 1237.
Schol . ουκ αλλοτρίαν : αυτός γαρ αίτιος το παιδί του
θανάτου εγένετο. το δε ει θέμις ειπείν λέγει , διότι βα
σιλεύς ήν , και δείτο αυτόν. ή αλλοτρίας άτης Μusgr.
»„ Non opus hac "coniectura.“ ERF . Jotplov úını ist
nicht fremde Schuld , sondern ein von einem andern
--V . 1251 . ADNOTATIONIS. 283

kommendes Unheil , dem eigne Schuld ( avtos

αμαρτών ) εntgegengesetzt. « BOECKH . p. 7. - ν. 1239 .
Postrema pars fabulae inde ab hoc versu deest in cod . B.
V. 1240. θανατόεντα τε D. - V. 1241. κτανόντες
S. V. 1242. θανόντες P. 1243. ιώ μοι Ή. €.
αββγ. ώ μοι g . - Ibid. άνoλβα ( Codd . ) P. S. άνoλβα .
αββγσ. - ν . 1244. Ιω παϊ , παί Τ.D.τ.σ.κ.b.Γh.g. Seidler .
de dochim . p . 146. ίω παι C.αββγσ.e.h.w.d . Matth , Tacent
de suis codd . Brunckius et Elmsleius. V. 1245. ξυμ
μόρω L1.L2 . αββ. Deinceps αι quater habent b. e. Γh. h.
Cf. Seidler. de dochm . p. 72. ai quater in C. al ter in
H. D. αι ter in αβγ.τ.ό.κ.
V. 1248. Gl . την δίκην : το δίκαιον . λέγει δε το μη
χρήναι προς 'Αντιγόνην τοιαύτα ποιείν . - ibid. έδεΐνη
γρ. έχειν L1 .. Ante V. 1249. οίμοι om. edd. αββχ.
V. 1249. δ' om. C. 1
V. 1250. + τότ ' άρα τότε θεός Erf . , retractatuum
deinde ab ipso . Quia in hac ab Erfurdtio proposita ver
borum transpositione ūod eundem , quem in antistrophico
versu , locum habet, propterea ea Hermanno antistrophici
yersus numeris convenientior videtur. Sed idem ipsius
antistrophici versus scripturae non multum tribuendum
esse putat propter productam priorem vocis rótuos sylla
bam , quod eo magis mirum esse monet , quum in stro
phico versu eadem syllaba in breves soluta sit. Ibid .
βάρος μ' έχων A.L.L2.C.αββγ.e.h. Seidler . de dochim.
p. 62. βάρος έχων H.E.T.D.τ.ο.κ.δ.b.Γh Suspicioneim Her
manni movet insolentior collocatio illi.us pronominis , vide
turque ei probabile , et hunc et antistrophicum versuin
hodie non satis emendate scriptos legi, quos coniecit a
poeta hunc potius in modum exaratos fuisse :
θεός τότ ' άρα τότε μέγα με βάρος έχων ,
τις άρα , τις άρα με πότμος έτι περιμένει .
V. 1251. Tricl . : το έπαισε* ) με εν τω έμό κάρα , αντί
τού, εξέστησε τας εμάς φρένας, και του λελογισμένου παρα
τροπήν είργαστο. **) ου γαρ εγίνωσκον κατ ' εμαυτού κινών
τον ανάγυρον , τοιαύτα κατ’ Αντιγόνης εψηφισμένος .

*) έπαισεν : τούτο προς το **) ειργάσατο edd. τ. 5.

εν δ ' έμω καρφ , λέγει αντί Recte .
του κ . τ. λ. ed . 5.
 284 SYLLOGE V. 1252

V. 1252. λεωπάτητον Α.αβββγγσ.w.d . Lemma Schol .

in edd. βγ. λακπάτητον L1 . Η . V.τ.σ. κ. δ. Leinima Rom .
Idem superscriptum pro var. lect . in cod . A. „ Scholion
ipsum utriusque scripturae explicationem continere videtur.“
HERM . λαξπάτητον L2.E.C.T.b.e.th.h.g. Eustathius. λάξ
πάτητον D. S. Eustathius ad ΙΙ. ζ' . p . 625, 21. λάξ έμ
βήναι λέγει τοϊς στήθεσι , το ποδι πατήσαι εις το στήθος .
εξ ού παρά Σοφοκλεϊ το Λαξπάτητον άντρέπων χα
φών. τινες λαμπάτητον διά του και γράφoυσι. Rursus ad,
11. κ'. p . 796 , 5. το λάξ κινήσας , παρήγαγεν εν τη τραγωδία
το λαξπάτητον. ως ταυτόν όν είπείν λαξ κινήσαι , και λαξ
πατήσαι . Vide Hesychii interpretes ad glossam λαχπατήσαι.
Aesch . Coeph .. 637. λαξ πέδον πατούμενον ubi Blomfield :
Comici dicebant una υoce λακπατέω. Photius λακπατεϊν .
Φερεκράτης εν Πετάλη. λεωπάτητον tuebatur Seidlerus,
[cui olim adsentiebatur Ηerm. λακ - vel λαξπάτητον ab iis
scriptum existimans, qui nescirent kewnútntov quadrisylla
bum pronuntiari.] ut id significaret τελέως πατητόν , afe
rebatque Photium in ν. λεωκόρητος, et quae iisdem syl
,, labis incipientia alia apud Hesychium vocabula leguntur
[ λεώλεθρος , λεώλης , λεωργός , quod est i. 4. πανούργος,
À . Prometh. v.5.]: in antistrophico' autem versu „ tú
5 , λας δε τόνδ ' έναντα scribi νult : in qua re non assen
„tior, tum quia languida ista oratio foret, tum quod metri
5,caussa non opus est mutatione , si λεωπάτητον quattuor
„ syllabis pronunciatur. Caeterum perineptum est, 2éw's ex
Στελέως syllaba abiecta ortuum esse , quod placet gramma
,, ticis, ipsique Apollonio in libro de pronomine p. 334 , 1 .
„ Neque enim recte eo loco codicis scripturam a Bekkero
„ sublatam esse , docet Etym. M. P ; 560 , 31. [héws ei Ba
ρύνεται , αποβολή έστι του τελέως δν γαρ τρόπον προςέρ
χεται η τε εν τώ τέτρομος, αφαιρείται εν τω τελέως , λέως. ]
,,Ionibus usitatum fuisse videtur héws, quo Archilochum
usum esse auctor est Photius : quam vocem eamdem esse
„ ac aéus, ex Hesychio cognoscitur. Est illud adverbium a
„hełog formatum , significatu ad eumdem modum deflexo, ut
„Latini plane, nos in vulgari sermone glatt weg dici
251nus . In quo significatu quum etiam facilitatis quaedam
„ , et celeritatis notio insit , żewgyós, de quo vocabulo por
5 ,tenta coinmenti sunt grainmatici, dictus est, qui alio Con
» simili nomini ραδιουργός νοcatur. « HERM. Fuerunt qui
κακοφωνία τocis λαξπάτητον offenderentur. Hi audiant
etiam eginxvoti Sophoclem dixisse, uti refert Etym . M.
 V. 1255 . ADNOTATIONIS. 285

p . 346. 16 . Ibid. αν τρέπων . C. - Ibid . Tricl.: χα

ραν δέ φησιν , ήν είχε δηλονότι, της αρχής εγκρατής γε
γενημένος. *) - V. 1253. ίω πόνοι Η. αββ .

Ante v. 1254. pro EEAT. praefixum habent oi. aut

οικ. (i . e . οικέτης) αβββυ. - V. 1254. Γg . Tricl.: τούτο
ούτως είπoις. ώ δέσποτα, έoικας και φαίνη ή κειν
και ελθεϊν όψεσθαι και ιδείν και τάγε **) εν δόμοις
κακά τάδε, ήγουν τον Ευρυδίκης θάνατον , ως έχων γε
και κεκτημένος , ταύτα δ ' εκ παραλλήλου είρηται , τα
μέν , κακά δηλονότι, προ χειρών και έμπροσθεν των χει
ρών, ήγουν τον Αίμονα θανόντα , τον σον παΐδα , τα δε,
ήγουν την του γένους συμφοράν , φέρων και υπομένων.
τριπλά γαρ επήλθε αυτό κακά. δ τε Ετεοκλέους και Πολυ
νείκους, * * * ) και της αδελφής αυτών Αντιγόνης θάνατος
και τε τών δύο υιών αυτού Μενοικέως και Αίμονος , και τε
λευταίος πάντων και της αυτού γυναικός Ευρυδίκης.

Ibid . έχων γε edd. τ.σ. κ. V. 1255. Hunc ver

sum uncis inclusit Bothius. Ibid . Gl . προ χειρών
τάδε φέρεις : ήτοι τον παΐδα. τα δ' εν δόμοις : τα
ενεστώτα της γυναικός . ,,In Αldina [et ββ.] sic leguntur
,,hi versus :
τα μεν, προ χειρών » τα δε, φέρων τάδ' εν δόμοις
έoικας ήκειν , και τάδ' όψεσθαι κακά .
„In quibus nec caput est nec pes. * Sententia flagitante
,, rescribo :
τα μέν πρό χειρών τάδε φέρεις , τα δ ' εν δόμοις
έoικας ήκων και τάχ ' όψεσθαι κακά .
5,i . e. ως έχων τε και κεκτημένος , τα μεν κακά προ χειρών
φέρεις τάδε , τα δε κακά έoικας ήκων τάχα όψεσθαι εν
και, δόμοις. « BRUNCK . Secutus est Schaefer. Commata
habent post χειρών , φέρων et δόμοις edd. τ. ς. κ. Pro
τάδ ' εν δομ. habet τάχ ' εν δομ. Ρ. Pro. τάδε φέρων
ή τα δ' εφορών Musgr., Versu sequenti τάχ' L1.L2.E.S.
b. Γh. e . h . g. τάγ ’ V. τα γ ’ Α. τάδ ' C. D. αββ. Martin.
Seidler. τα δ' τ.ς. κ. Etiam Oed . R. 1263. est Gl . τάχα

*) ην είχε δια το της αρχής έγ ***) addunt και της αυτών μη

κρατής γεγενήσθαι edd . τ. τ. τρός Ιοκάστης edd . τσ.
**) τάδε edd . τ.ς.
 !

'286 SYLLOGE V. 1255

yo. tóde. Pro övegur, quod etiain L1 . habet, in eodem

codice prima manu õveote scriptum est. Aldinae scriptu
ram tuetur Lachmannus p. 121. qui explicat: „ videris
adesse, ut et hoc et illud in aedibus tuis videas.“ „ Poeta
„ quum scribere vellet, péowv šxels, mutata constructione
„ Subiecit čoixus xelv. Sensus itaque est : o here , quam ,
„get habens et nunc ipsum nactus res adversas , haec ( filium
Haemonem ) manibus fers , quaeque intus sunt, venire videris
„ ,et mox conspecturus esse mala .“ ERF . ,,Seidlero vul
„ gata servanda videbatur , hoc sensu : o here , quam et
„ habens et nactus mala videris venisse, altera prae manibus
, haecce ferens, altera intus, haec quoque ut conspicias.
„ Non nego , posse haec ita explicari : attamen non modo
„ plane otiosa sunt verba xal tádě, sed etiam valde durum
55est , verba και τάδ' όψεσθαι κακά ex infinitivo ήκειν ita
„ pendere, ut si óste oveo qui dictum esset . Accedit quod
„,futuri infinitivus non aptus est : non enim adest , ut visu
„rus sit , sed ut videat. Futuro utendum erat , si partici
„ pium adhibuisset . Quare veram puto scripturain esse,
„ quam Erfurdtius exhibuit, una tantum littera a vulgatis
„ diversam . Wexius, qui hunc versum ut a grammatico
,, fictum explendae orationis caussa uncis inclusit , non vi
,, detur reputasse, hoc genus interpellatae orationis non usi
„ tatum esse tragicis. Recte illi indecorum in poesi esse
,,existimabant, modum in imitanda vitae consuetudine ex
,,cedere. Quare si interrumpi faciunt dicta alicuius , faci
„ unt id cum ratione quadam et fere sic, ut intercepta oratio
„ ad finem perducatur. “ HERM . Quae Hermanno oppo- ,
nam exempla orationis plane eodem modo interruptae ,
nunc quidem , neque enim operam dedi anquirendo , duo
tantum habeo , quoniam huc non pertinent talia , ubi in
terpellata oratio aut ab ipso loquente aut ab altero quae
stionem interponente deinceps continuata est , qualia vide
ad v. 1030 et 1265. Dico Philoct. v. 331 .

NEO . επεί γάρ έσχε μοίρ ' Αχιλλέα θανείν ,

ΦΙΑ. οίμοι , φράσης μοι μη πέρα , πριν αν μάθω
πρώτον τόδ', εί τέθνηκ ' ο Πηλέως γένος.
et Oed. R. 325. ubi male plene interpungitur, quamquam
particula oův verum poterat monstrare :
ΤΕΙ. ορώ γαρ ουδέ σοι το σον φώνημ ’ ιον
πρός καιρόν ως oύν μηδ' εγώ ταυτόν πάθω ,
- V. 1255 . ADNOTATIONIS . 287

ΟΙΔ. μη , πρός θεών , φρονών γ' αποστραφής , επει »

πάντες σε προσκυνούμεν οίδ ' έκτήριοι.
i. e. ne igitur idem mihi accidat : volebat addere , satius
puto tacere , sed interrumpitur oratio ab Oedipo, qui , quid
dicturus esset Tiresias, sentiebat. Tantum ad defenden
dam illam interpretationem meam . Sed tamen haec dum
scribo , succurrit mihi alia huius loci explicandi ratio,
longe illa facilior, in quam miror neminem dum incidisse.
Reponendum enim puto ::
τα μεν προ χειρών τάδε φέρων , τά τ' εν δόμοις
έoικας ήκειν καί τάδ' όψεσθαι κακά .

ut τά τε καί τάδε. idem sit quod notissima illa Grae

corum formula τά τε και τα sive και τα καί τά , sive
à xal to . dies und jenes i. e . mancherlei , alia atque
alia . Cf. Soph. fragm . apud schol. Pind. Pyth . IV, 213 .
δακρυρροεϊ γούν και τα και τα τυγχάνων.
Theogn . v. 570. ed. Welck.

τον δ ' αγαθόν τολμάν χρή τά τε και τα φέρειν .

Pind. Olymp. II, 59. (99.) φέρει τών τε και των καιρόν.
Nem. I, 30. ( 43.): σέο δ' αμφί τρόπω τών τε και των
χρήσιες . Isthm. ΙΙΙ, 51. (IV, 55) τών τε γαρ και των
διδοΐ. Isthm. IV, 58. ( V , 66.) Ζεύς τά τε και τα νέ
μει (sic emend. Boeckhius , vulgo τάδε και τα νέμει . ΑΙ-.
dus : τάδε και τάδε) Ρyth. VII. extr. τά και τα φέρε
σθαι. Ρyth. V, 55. ( 74.) όλβος έμπαν τα και τα νέμων.
Έrit igitur τά τε και τάδε κακά 1. 4. άλλα επ ' άλλους
κακά. Construe igitur : τα μεν προ χειρών τάδε φέρων ,
έoικας ήκειν [είς το] όψεσθαι εν δόμοις τά τε και τάδε
xaxı. haecce quidem prae manibus ferens, videris venisse,
ut in domo ulia atque alia mala videas. Boeckhius haec
adnotat:: „ Die Lesart [ qualem_dedit Erf. Herm .) ist
gewiss richtig gesetzt ; an der Erklärung aber mangelt
es . Das Ganze ist, wie häufig solches in Prosa und
Dichtung vorkommt, blosse vocativische Anrede , die
nur durch besondre Eigenthümlichkeit des griechischen Aus
drucks den Schein eines mit dem verbo finito gebildeten
Satzes erhalten hat. Schon liegt dem Kreon der Sohn todt
vor, jetzt wird [ soll] ihm der Eurydike Tod berichtet (wer
den ] : wie wenn er recht aller Uebel Besitzer
wäre : [vide supra commentt.) dies, und weiter nichts liegt
288 SYLLOGE V. 1256

in der Häufung ως έχων τε και κεκτημένος. Ο Herr , der

du wie der wahre Inhaber und Besitzer des Unglücks, das
eine vor den Händen trägst , das andre aber alsbald
zu sehen kommst , wie klar ist. Dépwv ist auf den
Vocativ construirt; nun müsste forxùs folgen : allein es ist
gewöhnlich, dass nach einem Particip mit uév hernach das
verbum finitum mit dé steht, damit die Rede minder schwer
fällig sey ( Staatsh. d . Athen. Bd. I. p. 148. [ cf. supra ad
Ant. v. 292. ] ) .“ BOECKH .
V. 1256. xa xô v ] 0.L1.L2.y. De pleonastico
post antegressum genitivum particulae v usu , quem huic
loco Erfurdtius subesse putabat aliique olim in eiusmodi
locis obtinere putabant , nihil est quod hodie scribam ego ,
postquam hanc rem confecerunt , uti nunc video , I. Huld.
Fäsius in Seebodii Miscell . Crit. Vol. II. part. IV . p . 710 .
et Matthiaeus in nov. edit . gr. gr. 9. 450, 2. † (non ++)
Èx xaxőv Canter.' ** m.b.ſh.g.h. (nuper).. Cf. xoivòv čx
XOLVĪV E. Orest. 1459. daxpúa čx daxoúwv Troasi 579.
έτερα αφ' ετέρων κακά κακών Ηec. 656. + ή κακών
Reiske. " tt Bothe (et olim Herm .) ita ut etiam post að
interrogandi signum ponerent. ,,Sed displicetid iam mihi
„ et displicuit Faesio in Seebodii Miscell. Crit. Vol . II. p.710 .
„ veri simillimam esse iudicanti Canteri ' emendationem .
„ Eamque nunc exhibui, quum non minus facilitate quam
,,elegantia commendetur : non tamen ut plane certam esse
„ contendam . Potuit enim etiam scriptum esse : tí 8 ° Otly
,, xaxlov öv xoxūvětı; ex quo , quum õv perisset, nata
„fuerit correctio non optima inserto ñ .“ HERM . ,, Was
ist schlimmeres wieder , oder was ist noch vom
Uebel ? Kreon meint , nach so grossem ' Uebel gäbe es
überhaupt nichts mehr, was ihm noch unter die Uebel
gerechnet werden könnte.“ BOECKH . Cic. epist. ad fam .
IV. 5. Hoc uno incommodo addito quid ad dolorem ad
iungi potuit. - V. 1257. napuurne C. quam formam fal
sam esse docet Lobeck. ad Phryn. p. 659. – V. 1258 .
GI . άρτι: τούτο το άρτι προς το τέθνηκε συναπτέον .
V. 1259 - 67. choro tribuunt aply. – V. 1259. dvo
xó laptos tos ' adov H. Quod inde ab Erf. extra versum
collocatum est prius iù om . 1.8. Tricl.; dvszá9apros:
ο γόων και συμφορών αδυνάτως έχων καθαίρεσθαι “ Αιδης,
εις όν πάντες μετά την ενθένδε απαλλαγής συνάγονται ,
ώσπερ είς λιμένα . δυςκάθαρτος Αιδου λιμήν , in expia
 V. 1272. ADNOTATIONIS . 289

bile Oroi receptaculum. Non adsentior Mus

gravίο Αιδου λιμήν de sepulchro intelligenti , quo inclusa
fuerat Antigona , δυςκάθαρτον autem referenti ad laberm
exinde contractam , quae expiari non potuerit.“ ERF. Eu
stath. p. 1691 , 46. ότι αγνήν Περσεφόνην λέγει , ως αγνι
σμού δεομένων των θνησκόντων κατά το, πυρί καθήγνι
σται δέμας. Σοφοκλής δε άλλως λαβών εντεύθεν , δυς
κάθαρτον " Αιδου λιμένα φησί. V. 1261. ω ] ιω
H.C.άββγ . - V.1262 . τίνα θρoείς ] τίν αυδάς T.D.τ.σ.κ.
Tricl . : τίν' αόδας λόγον γράφε, ίν' οικείον το κώλον
προς το της στροφής. το γαρ τίνα θρoεί ουκ έχει ορθώς.
- Ibid. λόγον] λόγων Li. prima. - V. 1263. choro
tribuunt τ.ς. κ. Ibid. αι αι D. αββ.e.th.h. αιαϊ d. αι αν
C.τ.σ. κ .
V. 1264. Γα . τι φής , ώ παί ; τίνα λέγεις μοι νέον
λόγον ; (Codd.) C.H.αββγ. τι φής, ώ παί; τίνα λέγεις νέον
λόγον ; D.b.th.g τι φής, ώ παίς λέγεις νέον μοι λόγον.
edd. τ.ς. κ. 11 τι φής , παί ; λέγεις νέον μοι λόγον. Erf .
και τι φής , τίνα λέγεις νέον μοι λόγον ; h.d. w. Matth.
ή τι φής , ώ παί ; τίνα λέγεις μοι νέα ; Bothe . Η τι
φής , ώ τίνα λέγεις μοι νέον λόγον ; Schneider. : τι φής,
ω " παί ; λέγεις μοι τίνα νέον λόγον; Seidler. de dochim .
p. 146. not. + τι φής , τίνα λέγεις νέον μοι , νέον Herm.
Ad structuram exclamationibus interceptam cf. etiam Ai.
981. Elect. 840. 867. Deinde αλαϊ , αιαϊ scribit d. αι
quater habent b.e.fh.h. αι ter H.D.αββγ. αι ter τ.σ. κ. α
bis C. V. 1266. Post ολέθρο addit τούτω C. comma
subiiciunt αββ. De επί cf. etiain A. Choeph. 411. άτην
ετέραν επάγουσαν επ' άτη. - V « 1267. αφικείσθαι C.
V. 1268. tribuunt αγγέλω edd . αββ . εξαγγ . edd. τ.σ.κ.
b.w. choro e.h.d. – V. 1270. apa b.e.ſh. Seidler, dochm .
p . 15. 62. åpa D.4 . Ceterum vide, quae ad v. ,1250.
adnotata sunt. - V. 1271. χείρεσιν C. - V. 1272. τον δ ' ]
τόνδ ' αββ. τάδ ' H. et ( cum γρ . τόνδ ' ) L1, τα δ ' Schol .
Rom. - Ibid. έναντα Α . et ( pro var . lect.) L1. et Χ.b.e.fh.h.
Seidl . dochm . p. 19. έναντία L1.Η.Ε.C.αββγα. Gaisford .
in lemmate . évavtı P.T.D.T.5.x.d. „Non intellexerunt huius
„ loci difficiliorem constructionem interpretes , qui tòy ver
,, terint illud. At hic nullo modo τον pro τούτον τel
„tóvde poni potuit. Neque vero tòy évavta sic temere con
„ iungi potest , quia tum inepta oppositio foret, hunc te
„ne o, quae autem in conspectu iacet, conspicio.
„Non minus enim , quem manibus tenet , conspicit. Sed
Τom . ΙΙ . T
 Σ

290 SYLLOGE V. 1274

jhoo dicere debet, illam so ex adverso intueri. Ex quo

patet έναντα προςβλέπω iungenda esse. Hino facile quis
coniiciat , scribendum esse , έχων μεν εν χείρεσσιν αρτίως
τέκνον τάλας , τόνδ' έναντα προςβλέπω νεκρόν . De ea
,,constructione vide ad Viger. p . 841. Nihil tamen mu
,,tandum , sed observanda potius attractio , quae est in se
„cundo versu . Ιdem est enim ac si dixisset τον δ' έναντα,
νεκρόν έναντα προςβλέπω . Sic in Electra ν . 135. αλλ '
καιού τοι τον γ' εξ Atδα παγκοίνου λίμνας πατέρ ' ενστάσεις :
„ of. etiam infra ad v.1325. [ 1311.] et Heindorf. ad Plat.
„ Cţatyl. p. 89.“ HERM. Attigit hunc versum Lobeck .
ad Ai. p. 327. De έναντα cf. Arist . Equit . 341. Ρlut. 341 .
E. Alc . 880 .

V. 1274. praefgant Xo . ή Αγ. (i. e. χορός ή άγγελος )

αβιβ3γ . οικ. C. Χο . ed. β2 . - V.1274. Tricl.: βωμία :
Ιστέον , ότι η τού Κρέοντος γυνή περί βωμόν , όντα των
βασιλείων εντός , μαχαίρα εαυτήν απέσφαξεν. εδήλωσε δε
την σφαγήν διά του οξύθηκτος. δέον δε είπείν οξυθή
κτως , οξύθηκτος είπε προς το ήδε. ώςπερ έστι και το
κελαινά. δέον γαρ είπείν κελαινώς , κελαινά είπε πρός
το βλέφαρα, ούτω, λύει τα βλέφαρα και τους οφθαλ
μούς. ποταπά και κελαινά : τουτέστιν , εκάλυψε τους οφθαλ
μούς αυτής σκότος θανούσης. έκλυσις γαρ και απαλλαγή
φωτός, ο θάνατος. Μεγαρέα δε λέγει κ. τ. λ. vide in pro
legg. p. 41. οξύθηκτος recte explicuit scholiastes οξείαν
πληγήν λαβούσα , cf. enim ν . 1258. νεοτόμοισι πλήγμασιν. «
BOECKH .

V. 1275. ,,λύει βλέφ. schol. explicat απόλλυται. Sic

,, etiam Tricl. Musgr. Brunck . Erf. Omninoque hoc dici
,,debuisse videtur , quum infra Creon , quomodo se intere
,, inerit illa , narrari sibi iubeat. At λύειν βλέφαρα vereot
„ ne nusquam ita dictum reperiatur. Quin E. Rhes . v. 8 .
λύσον βλεφάρων γοργωπόν έδραν, significat aperi oculos.
[Sic etiam Pind . Nem. Χ . 90. λύειν οφθαλμόν , alicuius
oculum aperire.] Praeterea quomodo illa omnia in unam
,,notionem atque imaginem coniungi possunt , οξύθηκτος ,
5,βωμία , πέριξ , λύειν βλέφαρα , nisi quis dicat , quid furi
„ bunda ad aram et circa arain fecerit , priusquam clau
deret oculos ? Deinde quae ' illa est ara , quum non in
„ teinplo , non in loco sacro , sed ipsis in regiis aedibus
„ manum sibi intulerit ? Denique quid sibi vult ń do ogó
οθηκτος ήδε, vel , ut in antiquis libris [ αββ. ] legitur ήδ '.
 - V. 1275 . ADNOTATIONIS. 291
1
„ úfnxtos nde ? Itaque non dubitavi Brunckium sequi,
„ qui, quod ante iam fecerat Heathius 'et Musgravius, la
„ cunae signa ante hunc versum posuit. Etiam ratio car
„ minis antistrophica ( vide append. metr.) lacunae suspi
„ cionem movet. Praeterea etiam scholiastae adnotatio
οιmissionis alicuius indicium facit : ως ιερείον περί τον
βωμόν εσφάγη παρά τον βωμόν προπετής. Non credo
„ quidem illi lectum esse versum , qui excidit: sed quod
„ ,ad hanc interpretationem confugit, argumento est, aliquo
„saltem modo eum se expedire ex his salebris studuisse.
„ Ut nunc scripta habemus poetae verba , certum est vel
, in vel in de aliquid vitii latere : latet fortasse etiam
,, in négis. Quod si tali in loco aliquid licet coniicere,
„ crediderim ego quidem de cultro velmucrone loqui nun
,,cium * ), quo se interemerit mulier , dixisseque tale quid ,
ήδ ' οξύθηκτος οίδε βωμία πτέρυξ , monstrantem ferrum
,, illud adiacens mortuae corpori.“ HERM . Lacunae signa
posuerunt etiam fh.w. Matth. (non e.d.g.) „In der gan
zen Stelle ist keine Lücke. Dας λύειν βλέφαρα bedeutet
hier, worauf der Zusammenhang des Ganzen und die Ana
logie des Auto dè yuía , hinweisst : die Augen seien
ihr der sterbenden gebrochen , wobei der Zusatz
xehoivá das die Augen umziehende Todesdunkel be
zeichnet. Der Bote hatte angegeben , Eurydike habe sich
erstochen ( 1257. 1258.); wie sie sich erstochen habe, giebt
er erst v. 1287. auf Kreons besondere Frage an ; wäre aber
hier, wo eine Lücke seyn soll , eine längere Erzählung ge
geben gewesen , so hätte, da ja ihr Tod in dem Avei pré
qapa erwähnt ist , nothwendig gerade hier angegeben seyn
müssen , wie sich Eurydike getödtet habe. Da dies nun hier
nicht kann gesagt gewesen seyn, weil es erst im Folgenden
vorkommt , so erkennt man leicht , der Dichter wolle hier
dem Boten nichts weiter in den Mund legen , als was den
Kreon vorzüglich hart trifft, dass Eurydike ihn verwünscht
habe als Mörder zunächt seines Sohnes, aber auch des
früher auf Tiresias Dringen hingeopferten Megareus , wie
ihn mit Sophocles auch Aeschylos nennt (Sept. Theb. 449. ) ;
dass dies der Hauptzweck sey , zeigt der weitere Verfolg

* ) idem suspicatus est Musgra cit Creonti cultrum sacrificalem

vius, qui ad Bwula subaudit uá monstrantem .
yarpa vel ogayis et nuntium fa
T 2
292 SYLLOGE V. 1276

seiner Rede ( v. 1284. ſq .). Eine lange Erzählung wäre

hier, wo es nur einer kurzen Einleitung bedurfte , um die
Lage der Eurydike zu vergegenwärtigen , eine schlechte
Auf haltung des Affects des Kreon, den die xoúuoi dar
stellen sollen . Dem ächten Künstler genügte eine kurze
und rasche Andeutung. Dass sie sich erstochen habe , war
ja schon gesagt; daran anknüpfend wird fortgefahren : von
scharfem Stich getroffen , umgeschlungen um
den Altar , löst sie die schwarzen Wimpern,
bejammernd der Söhne Loos und dich verwün
schend. Hier erhält man durch wenige kraftvolle Züge
das klarste. Bild , was nur der Scholiast wieder geistreich
aufgefasst hat, wenn er sagt , dass sie wie ein Opferthier
am Altar hingesunken ; den sie natürlich sterbend in der
Todesangst umfassen will, da sie lebend den Trost , den
sie dort bei den Hausgöttern suchte , nicht mehr finden
konnte .“ BOECKH .
V. 1276. ' Ayya praefigunt aßßyv. Ibid . ,,Post
„ Méxos Creontis aliquot verba , uno versu comprehensa,
,, excidisse, dubitare non sinit strophicorum versuum com
„ paratio .“ ERF. Scilicet in animum induxerat Erfurdt.
-
V. 1254 1258 et 1274 - 1278. antistrophicos esse . Idem
quia existimabat Bothius , versum 1255. uncis inclusit.
Atque idem statuisse videtur Canterus, qui adnotat : „ Ver
sus etiam heic unus desideratur .“ Satis mirabile est , in
nostra , qui aliis de caussis versum post 1255. eiecimus, ad
ornandi ratione illos versus numero iam pares esse , ut
sibi respondere possint , quod tamen equidem vix credide
rim . V. 1277. Sé qol W.b.
Ante v. 1280. ai quater aßß.b.e.ſh.h.w. ciał alał d .
di quater C.s.x. vi ai ai ai D.T. – V. 1280. GI. événtar :
εξέστης , και πόρρω εμαυτού γέγονα. - Ibid . GΙ. ανταίαν :
Tehnynu. Margo Turn , habet saiplav quod pro var. lect.
affert schol. Videtur hoc ab aliquo suppositum , qui
versui timeret." ERF. Vulgatae hoc esse interpreta
mentum videtur etiam Valckenario ad Phoen . 1440.
V. 1281. ETOLJEV L1 . P. indicév T.D. 1.5.x.e. h . Martin ,
žraloé (Codd. ) Cod . Par. apud Valcken. ad Phoen. p . 434.
aßßy.b.lh.g Ibid. Tricl.: ùu ńxtw . hyovv SLOTÓ
μω. ου γαρ δύναμαι φέρειν το των συμφορών πέλαγος,
ώςτε θανών αναισθησίαν έσχον αεί * ) τούτων. V. 1282.

ty av pro del edd . c.

 V.1291. ADNOTATIONIS . 293

δείλαιος ] άθλιος Τ.D ,τις...(τρ.) Tricl .: άθλιος χρή

γράφειν ενταύθα, ίν ' ή το κώλον όμοιον τω της αντιστρο
φής. το γαρ δείλαιος ουκ ορθόν. Ibid . εγω , φευ ,
φεύ] + ε , ε , εγώ Erf. + εγώ , ε , ε Bothe. εγώ,
αι , αι Erf . in ed . mai. Contra Erfurdtium, qui dubitarat ,
num media syllaba vocis δείλαιος apud Tragicos corripere
tur, monet Herm . „ Non video , quid impediat, quo minus
,,etiam in tragoedia Sethalos mediam possit correptam habere.
,,Habet certe in Suppl . Eurip. 278. Neque enim facile
„ quis adducetur , ut id vocabulum in duas syllabas con
,, trahi potuisse credat, quae Elmsleii coniectura est ad
„Med. 1232. Apud Sophoclem omnia sana . Versus est
5,iambicus ischiorrhogious. « ΗΕRΜ . – V. 1283. συγκέ
κραμμαι S.
Versui 1284. et VV. 1287. 1302. 1305. praefixum est
Αγ . in edd . αββγ . contra οικέτης in C. - V. 1284. GΙ .
τωνδε κακείνων : των του Αίμονος μόρων, και των τού
Μενοικέως, διότι είασας αυτόν απολέσθαι , και ουκ εκώλυ
σας. - V. 1285. έπεσκήπτου A.E.L1 . [D. in ed . Herm.
σ.κ.b.h. επισκήπτου D.αββγ. Ibid. μόρων (Codd. ) D.S.
σ.κ.δ.b.h. μόρω Α.Ε.αββγσ. μόρων L1. Gl. έπεσκήπτου:
πρόφασιν και κατηγορίαν εδέχoυ. Tricl .: επεσκήπτου
μόρων : συναπτε το μόρων προς το τώνδε κακείνων,
τα δε λοιπά διά μέσου λέγε : ήγουν τών του Αίμονος και
του Μενοικέως , διότι είασας αυτούς απολέσθαι , και ουκ
εκώλυσας.
ν . 1286. φαναΐς C. γρ . φωναΐς notatur in margine
Cod. Bodleiani apud Burtonum. - V. 1288, το δ ' ] τότ '
C.ς.κ. Ibid. Tricl. : ήσθετ ’ οξυκ. πάθος : Youษ
ότε ο άγγελος τον περί του θανάτου αυτού λόγον προς ημάς
διεξήει. το δε οξυκώκυτον αντί του οξέος και μεγάλου
θρήνου δεόμενον. ή το οξέως , ταχέως και εξαίφνης θρήνον
εγείραν.
V. 1289. ώ edd. ψ.w.d. ώ h.g. Deinde μοί μοι g. d.
μοι γιοι ψ.h.w. V. 1290. εμάς δ' άρμ . C.S. V. 1291 .
σ' ] . Mallem σφ'. « BRUNCK . apud Faelhsium. - Ibid .
εγώ έκανον A.E.S.L1.g.d.w. Herim. Έleim . D. Μ . p . 248.
εγώ έκτανον H.C.αββγ.σ. εγώ κάνον T.D.τ.ο.κ.δ. 11 έγων
έκανον b . fb. , Π εγώ σ ' έκανον h. Η εγώ ' κτάνον Erf.
„ Hiatum in éyw éxavov, quein non puto a poeta admis sum
,, esse , adiecto pronomine o expuli... HERM . Idem ante
haec verba nuper comma posuit, scribens lyà yóp oʻ, lyós
 294 SYLLOGE V. 1292

σ' έκανον , ώ μέλεος , εγώ. Post έκτανον plene tnterpun

gunt ψ . Ibid. ώ μέλεος L1 . αββ. e . h. Seidl. dochm.
p. 54. 90. και μέλεος C.b.Γh. ή ίω μέλεος Erf . ώ om. T.D.
τ. ς. κ. Vocem ułkęos disyllabum pronuntiari mavult
Boeckhius. Post μέλεος commate interpungunt b . Γh.h.
punctum habet Ald., colon edd . 5.4. nullam interp. ed. B1.
,, Interpunctionem male delevit Erf. [ et Seidlerus p . 54. ]
5, Νeque enim ώ μέλεος εγώ iungenda esse , locus gravior
,, ostendit, quo positum est łyu . HERM . – V. 1292. xya
1 φάμ ' έτυμον L1 , - Ibid . πρόςπολοι bis scribunt Brunck.
et Schneider. Lacunae signa apposuit Erf. Nihil deesse
defendunt Seidler. dochm . pag. 54. et Herm . Vide ad
τ . 1310. - V. 1293 , τάχος) τάχιστ' Erf . Vide Boe
ckhium ad ν. 1311. άγετε μ ' εκποδών : καλώς είπεν
αναχωρήσαι, τα γάρ εκποδών κακά , και μεγάλα όντα , ελά
χιστα φαίνεται ώςπερ ούν εκ του εναντίου τα έν ποσί και
μικρά όντα, μείζω φαίνεται.
V. 1295. Tricl. : κέρδη : ήγουν το απαχθήναι εντεύ
θεν [των ενταύθα edd. τ.ς.] , ίνα της τούτων θέας απών
ολίγην οδύνην έχης. έλαττον γαρ λυπούσιν , ει πόρρω τις
τούτων γένοιτο , - ν . 1296. βράχιστα (γρ. κράτιστα) γάρ
κράτιστα ( γρ. τάχιστα) L1 , κράτιστα] κάκιστα D.
Ibid. τάν edd. αγ.
V. 1298. Tricl. : το εμών αντί του ημερών νοητέον
προς το τερμίαν , ούτως άγων και φέρων έμοί τερ
μίαν και εσχάτην ημέραν των εμών ημερών. ή το
εμών προς το μόρων , ούτως ο ύπατος και έξοχος
των μορων τουτέστι , το τέλος των εμών δυςτυχιών .
μέχρι γαρ άν τις εν ζώσι τυγχάνη , και συμφορών μέτοχός
έστιν επάν δε απογένηται, και του δυςτυχεϊν παύεται ώστε
ο θάνατος και τέλος εστί συμφορών, και συμφορά υπερτάτη.
το γάρ ζην , και μέγιστόν έστι κέρδος , αφαιρείται. Recte
„ Triclinius.“ MARTIN . „ xółLOTO. Neutrum plurale pro
5 ,adverbio καλλίστως . Ordo est : φανήτη μόρων εμών
ύπατος, και κάλλιστα άγων εμοί τερμίαν ημέραν. « BRUNCK .
„ Id est: veniat caedium per me factarum suprema, exopta
„ tatissime mihi ultimum diem adducens. “ HERM . Schnei
derus monet, facilem esse coniecturam , si quis quepāv pro
ημέραν coniiciat. Ρro αμέραν, quod ex cod. C. prinue
restituit Erf . legebatur vulgo ημέραν.
V. 1302. 1303. et 1305. 1306. vulgo Internuntio
[ς.κ.h.w.g. sed v. 1305. 1306. Αγγ. praefig. S.κ.), vel Nun
tio [ αββγ } , vel Vernae ( οικέτη) [ C.] tributos , Choro , qui
 -V.1309 . ADNOTATIONIS. 295

sic monere hortarique solet , adsignaverat iam Buttmannus

apud Bothium . ERF. Sic etiam h . d .” In codd. priores
choro, alteri nuntio tribuuntur . - V. 1303. GΙ . οτοισι ::
οιςτισιν, ήγουν σοί . σε γαρ άξιον φροντίζειν, όπως Ευρυδίκη
και Αίμων τεθάψεται. Εadem apud Tricl. in edd . ς. κ .
sic : μέλει γάρ τώνδε: ήγουν φροντίς έστι τισιν , ήγουν
σοί . σε γάρ κ. τ. λ. V. 1304. μέν om . Η. Ibid .
„ Chori admonitionem nihil curans Creon , at certe ,
inquit , quae cupio , precari licuit, Pro συγ- ,
κατηυξάμην malium ex Atticorum more συγκατευξάμην.
ERF. „ Recte interpretatur Erfurdtius, ut multo ante
5.scholiastes: ών βούλομαι τυχεϊν , ταύτα ηύξάμην, Quo:
,,magis mirum est neque ab ipso Erfurdtio , neque ab ullo
,, alio editore sublatum esse apertissimum mendum èpô Mèv,
,, quod libros invasit.“ HERM . Scripsit Hermannus { põuev ..
Verum aut meam aciem aliquid praestrinxit, aut Hermanno.
nescio quid humani accidit. Nam nec quid mendi insit
in ερώ (i. e. έράω) μεν , quoniam non puto offendi posse
Virum Summum collocatione particulaeuév, praesertim cum
illud dictum sit pro : άλλ' ών έρώ μεν έγωγε, nec quo
nodo congruat ερώμεν cum sequenti singulari συγκατηυξά
μην , divinare possum. Deinde schol . quidem recte expli
cuit illa verba , at minimeErfurdtius, quid enim sibi vult
illud certe , quid illud licuit ?
V. 1305. μή νυν Dind. Ibid. κατεύχου C. Gl.
μή νύν κατεύχου μηδέν : μηδέν εύχου κατά σού.
τουτέστι το θανείν. ουδείς γαρ αυτό εκφευξείται. Gl. in
cod. A. μή νύν κατεύχου μηδέν : τουτέστι το θανείν.
ουκ έστι γαρ αυτό εκφευξείν τον , δς ούτε επεί .... Brun
ckius confert Virg . Aen, VI, 376 ,
Desine fata Deum flecti sperare precando.
Ibid . Tricl : πεπρωμένης: μεμοιρασμένης. ώςτε επειδή
και σοι το τοιαύτα παθείν πέπρωτο , μή δυσχέραινε , μηδε
κατεύχου θανείν .
α
V. 1307. εκποδών LA. - V. 1308. σε γ' S.C.H.T.D.
τ.σ. κ. - 1bid. Schol . ουχ έκών : ου γαρ ήδειν, ως διά
τον της Αντιγόνης θάνατον και αυτός τεθνήξη. Tricl .:
ου γαρ ήδειν , διά τον Αντιγόνης θάνατον και αυτόν και
αυτήν σε τεθνήξεσθαι. Ibid. κατέκτανον L1.Η.Α.Ε.C.
αββγ. κατέκτα ( τρ . ) Τ.D.τ.σ.κ. Η έκτανον b. ++ e.Lh.g.
tt xáxtavov h.w.d. it xaréxavov Schneider. - V. 1309 .
 29.6 SYLLOGE V. 1310
)
os oé [ autův 2. os ex coniect. deleverunt e. h. d.w.
Matth . Seidl. dochm . 54. 30. Ibid. ώ μοι μέλεος ]
å uÉREOS 5. X. ö uéreos D. T.5. iw ukłeos e (olim ). h .
nuper. „ Pro vulgato ó por dedi ló. Non verisimile est
„ enim , non exaequatos ab Sophocle esse numeros.“ HERM

V. 1310. όπα , προς πότερον], όπη πρότερον (c . gl.

εις τον παΐδα ή εις την γυναίκα) C. D. ( sed in D. όπα ).
ona eiiciendum putat Seidl. dochm . p. 54. Post ona nihil
interpungunt w . Ibid . πα και θώ Φ.L1.Η. ψ , e. (πά
scripturn in Li . αββ. ) πα και τιθήσομαι C. πα κε θώ Ρ.
of tã då fô Canter. 4+ b . Ch . g . Delevit haec verba
(olim h. ) Dind. uncis inclusit Wund. Matth . „ nã h. 1.
»,dictum pro 870. Sensus est : quid faciendum sit, si om
„nino aliquid faciendum est. Vide Herm , ad Vig . p . 796.
9,326. ERF. Tricl.: 1 ã xa1 8 3 : cot [ #vote edd, s, x.]
τί ποιήσω ; ου γαρ έχω πότερον θρηνήσω πρότερον, πότε
ρον το της γυναικός πάθος και το του παιδός . - Ibid .
πάντα γάρ λέχρια Φ. Χ . Eiecit haec verba Triel. hino
desưnt in D.T.5.5.X. Gi. néypu: ivaret paupévo . ñyovv
και η πράξις και ο νους μου εξησθένησε . ' Patet hunc
,,locum penitus corruptum esse . Veterum librorum scri
25ptura όπα προς πότερον έδω, πα και θώ, πάντα γάρ, quae
,,duos per se bonos dochiios et Creticum praebet , hoc
„ cretico excedit mensuram strophicorum . Itaque Brunckius
„in stropha geminavit ngóçãohou. Sed veri similius est,
,, recidendum aliquid esse in antistrophicis. Ac Bothius
,,delevit núvta yùo, quod etiam Erfurdtio aliquando pla
„ cuerat. In Triclinianis libris et haec verba et sequens
„ Vox aéxpia omissa. Horum quidem nihil probari potest.
„ Antiqua scriptura tribus potissimum laborat vitiis. Primo,
» quum in stropha qui praecedit versus ultimam solutam
,,habeat, non est credibile in antistropha hiatu in verbis
„ ¢yw ono interruptam esse perpetuitatem numeri. Tolleret
„ hoc vitium , qui éroạev scriberet : sed aptior videtur hoc
,,in animi motu numerus singularis. Aliud vitium est in
,, verbis zu xal fm . Ea si. essent ab Sophocle scripta,
,,non potuisset ille non scribere rõ de Sã , ut Brunckius
,, ex Canteri emendatione edidit, neque id metri caussa , sed
„ ut cohaereret oratio . Nam xai ita collocatum non est
„ copula, sed sigpificat etiam , quod non alienam quidem
,,est ab hac formula , sed animi est tranquilli et motu
„ Vacui : ut hic non possit non ineptum iudicari. Nihil
 - V. 1311 . ADNOTATIONIS . 297

„ adnotavit scholiastes: sed agnoscit Triclinius, cuius inter

--pretatio auget suspicionem tertii vitii, quod est in verbis
,,órą troos rótepov , suspectis illis quum per se, quia re
,,bis dicenda speciem vix dubiam glossae continent, tum
„ propter lectionem codicis Aug. Önn npótepov. Hinc veri
„simillimum est, ex his aliquid delendum esse. Quumque
„ interpretatio Triclinii invertat ordinem sententiarum , vix
„poterit , si quid in ista perturbatione loci dispicio , simul
„et orationi commodius consuli, et versus exaequari stro
„ phico, quam ita scribendo : oud čxw , I reõ fõ, ' öną zupó
„ tepov i8w . nóvta gào. Id igitur reposui." HERM . Boe
ckhium vide statim post.

V. 1311. τάδ' εν χερούν τάδ' επί A.L1 . αββγ. τα τ'

{v zepow yào tú z fel c. (in quo deinde uo omittitur.)
et (omisso ante 26xgio) T.D.T.5.X. tt Tåv xapoiv , tá
énè b . 4+ [ h.g. Seidl. dochu . p . 15. 86. tt. Tá të xa
poſv, tá z łni Erf. Reisig. ad 0.C. enarr. p . 210. ft táv
zegały. Tà Nh.w.d. „ Quod Erfurdtius dedit, valde du
,,rum est propter omissam particulam & v. Itaque quod pro
,,babilius videbatur dedi,“ HERM . „In v . 1293. bleibt ein
Anstoss, indem die letzte Şilbe des ersten Dochmius mitten
im Verse kurz statt lang ist. Auf keine Stelle ist aber
die ohnehin durch kein sicheres Beispiel begründete Ent
schuldigung , dass das Ausruhen der Stimme in der Ausru
fung vor dem wiederholten Worte (üyete) die letzte Silbe
verlängere, minder anwendbar als auf diese. Wie, Sopho
cles, dessen Kunst im Gebrauch der Kürzen gerade in diesem
Stücke so oft nachgewiesen werden kann (v. 108. 125. 359.
369. 967. 1104. 1130.), sollte gerade hier, wo er durch
die gehäuften Kürzen die Heftigkeit der Leidenschaft und
die Raschheit der Bewegung angedeutet hat, nicht blos etwa
eine Länge eintreten , lassen , sondern eine Kürze gar ver
längern durch Ausruhen , und zwar gerade bei dem Begriffe
der Schnelligkeit, in tóxos ? Nimmermehr. Er wusste,
so gut als Pindar (de metris Pind . p. 296.) die Begriffe
des ταχύποτμον , ταχυτήτων , ταχυτάς in die Stelle der ge
häuften Kürzen legt, dass der Rhythmus dem Gedanken
folgen muss. Eben darum ist auch die Verlängerung tám
ZLOT' nicht annehmlich . Die Lösung der Schwierigkeit
ergiebt sich aus der Gegenstrophe. Hier hat man die Worte
nã xui fâ , die in allen Handschriften stehen, als ein Glos
sem verdrängt. Welch ein Glossem ! Tinoouor in einer
 298 SYLLO
1 GE V. 1312

Handschrift ist Glossem , aber eben zu I, welches dadurch

erläutert werden soll. xai ist auch ganz unverdächtig ;
weit entfernt, dass es „animi tranquilli et motu vacui “ sey,
wird es immer nur mit Gefühl und Aufregung gesproche
ner Rede zugesetzt : τί και βουλόμενος ταύτα λέγεις, TVas
'meinst du doch nur damit , dass du dies sagst ? Setzt
man dieses πά και θώ wieder in seine Rechte ein, so erkennt
man , dass in der Strophe eine Lücke sey , die nun aber
nicht nothwendig blos einen Kretikus umfasst, sondern auch
ein Ditrochäus kann ausgefallen seyn. So verschwindet die
jambische Messung des tóxos von selbst mittelst dieser
Dessung :

ULLuvaluerin

- . ο νουτου 10 -
εγώ, φάμ ' έτυμον, ίω πρόςπολοι
-Το άγετε μ' ότι τάχος, | άγετε μ' εκποδών .
όπα προς ποτερόν έδω , πα και θω.
πάντα γάρλέχρια των χερούν τα δ' επί κρατί μοι. «
BOECKH .
Vides simul, Boeckhium scribere notepov. Etenim ab
initio commentationis ad v. 2. ubi negat duplices uspiam
legi in unam interrogationem coniunctas interrogandi par
ticulas monet p.4 . „Auch v. 1310. ist eine doppelte Frage
Öro noòs notepov 18w unpassend , Kreon kann nur sagen,
er wisse nicht, wie er den einen und den andern Leichnam
ansehen solle; welchen von beiden , kann er nicht fra
gen . [Cur non ? quo vertam oculos ? utrum adspiciam ? ]
Ganz richtig hat Schneider erkannt, dass ποτερόν (εκάτερον)
gemeint sey. « BOECKH. - V. 1312. ειςήλλατο edd. αββ.
,,είςάλλεσθαι h . 1. est irruendo advehere, uti κυκών , ταράτ
τειν , τυρβάζειν saepius dicitur pro , turbando condi
5 ,tare. Vid. Schaefer. ad L. Bos. p. 324. [ Perperam
Heumannus in Symbol. Literar. Bremens. I. 4. p . 405. s.
SCHAEF. ]“ ERF.
V.1313. Gl. τό φρονείν : το φρόνιμον είναι τινα. -
V. 1314. Gl . πρώτον υπάρχει : προτιμότερον και κρείτ
τον έστιν . ή γαρ αρχή κρείττων των μετ' αυτήν , επειδή
αιτία εστίν . Tricl . : ήγουν ή φρόνησις πολλά προτιμοτέρα
και κρείττων εστι της ευδαιμονίας , ως ουσα αυτής αρχή .
η γαρ αρχή κ. τ. λ. „ Ad sententiam cf. supra v . 1032.
et Εur. Heracl. 146 .
 - V. 1318, ADNOTATIONIS. 299

ολόμεσθα γάρ ,
τον ευτυχούντα πάντ ’ επίστασθαι καλώς.
Eiusd. fragm , incert, CCIV .
τον ευτυχούντα και φρονείν νομίζομεν ,
Unde factum ,ut άνολβος et σχέτλιος pro μωρός, ανόητος
„ ,diceretur. Vide quae Coraius monuit ad 'Isocr. T. II.
Ρ. 78. .“ ERF. Vide supra ad v . 1008. Ibid . τά
seq."
γ' εις θεούς ( Codd.) τ.ς. κ. h. g . τα τ ’ εις θεούς L1.H.C.
αββ . τα γ ' ες θεούς b.e.fb.

.V . 1315. tt undev' h . „ Libri undèv, quod etsi

dici potuit , tamen , si diceretur, potius τών εις θεούς ex
„ spectares. Sed est etiam in sententia , quod displiceat.
„ Non enim hic , ut nihil impie fiat , (cur non ?] sed ut
„ non impie fiat, quod quis faciat, curandum dicit chorus :
„ nec loquitur universe de hominum erga Deos pietate,
„ sed de illis potissimum , qui opibus suis , qui potentia,
(
„qui virtute freti superbos et feroces spiritus alunt, exem
optosque se putant legibus , quibus ceteri constricti tenean
25stur. : HERM. - Ibid . Tricl.: άσεπτεΐν : ασεβείν. τούτο
δε λέγει διά το παροργίσαι τον Κρέοντα Πλούτωνα και
Περσεφόνην, δια το Πολυνείκην άθαπτον δίψαι. - V. 1316,
ητών υπεραύχων regi videtur ab αποτίσαντες : magnas
cala mitates" rependentes superbiae. Τα υπέρ
αυχα, superbia. « MUSGR . Immo oι υπέρουχοι , su
perbi. « ERP. Gl. υπεραύχων : των υπερηφάνων .
V , 1318. Gl. γήρα : ήγουν ύστερον .
 A D D Ε Ν D Α.

• V. 1. Cf. αυτανέψιος. E. Heracl . 211. 982. Rhes . 941. «

Neue. De a cf. ατάλαντος, απατούρια , άξυλος.
V. 2. Sicut copulantur ουδείς όστις oύ , ita pari vi et
specie τίς όστις ου legi docet Matth. σ. 483. extr , unde
facilis est progressus ad illam loquendi formam , åp oiol'
ő ti otoñov ov Nostine quid sit quod non . Nec obstat
positus nom. Ζεύς. Εur. Ιph. Α. 515. ουκ έστ ', 'Οδυσσεύς
και τι σε κάμε πημανεϊ. Neue. Schneiderus proponit:
αρ’ οίσθ ' ό τι των απ ’ Οιδίπου κακών (έστιν ) , οποίον
ουχί Ζευς τελεί;
V. 4. Neue probare videtur Coraii coniecturam, ,,Sic exi
stunt duo paria similium , iunctis affirmativis et negativis,
fere ut Oed . T. 58. Pariter affecti erant Herod. VI, 61 .
A. Agam. 131. 730.“ Ast monet alibi, non üxns sed
άκους coniectatum se voluisse. De άτερ ex nostra in
terpretatione conferri iubet Neue Stallbaum . ad Plat.
Apol. S. p . 35. b . ad Criton . p . 44. b.
V. 6. „ De repetito où adde II, 9 '. 482 , Trach . 158. A.
Pers , 429. Ν.
V. 14. , διπλή . cf. Pind . Pyth. II, 9. διδύμα χερί, ubi ge
mina manus est Dianae et Mercurii.“ N.
V. 20. ,, καλχαίνουσα .• Virg. Aen . ΧΙΙ , 527. fuctuat tra
intus. VIII. 19. Aeneas magno curarum fluctuat aestu .“
N. Vide etiam Passov. in lex ,
V. 24. χρησθείς . cf. αμείφθη Pind. Pyth . IV . 102. [adde
εσέφθην , εσεβάσθην ex Photio]. De addito χρησθείς
δικαία vide Εur. Phoen . 1650. ΚΡ. τι δ ' , ου δικαίως
δε κυσίν δοθήσεται ; ΑΝ . ούκ έννομον γαρ την δίκην
πράσσεσθέ νιν . Ν . »χρησθείς (αυτώ) συν δίκη δικαία ,
nach Recht und Gesetz mit ihm 'verfahrend.“ AST.
 ADD BND A. 301

V. 27. ,,Opineris collato v . 203. & xxnCVOgery h . 1, cuin

dlativo constructum , ut alibi cum gen . , significare , voce
praeconis civitate exuere, hostem iudicare. Intpp. Herod. 1
III, 148.“ N.
V. 33. „ Schol. v £iofal åvTÈ TOÙ Topkveolau . II. . 6.
W. 51. Od . & . 261. 498. Pind. Pyth . VIII. 72. Nem .
II, 10. Eur. Alc. 752. Philoct. 43. Ant. 129.“ N.
V. 36. „ Supple toúta Ai. 1050.“ N. Melius etiam con
feres Il. ū. 230.
V. 40. „ Ich kann nichts weder davon noch dazu thun, es
weder mildern noch schärfen. Das Bild ist von Zügeln
entlehnt, die man nachlässt, oder anzieht , oder vom Fa
den, an welchem etwas angebunden ist, und den man bald
frei lässt, bald wieder anzieht.“ AST. Forsan .conferri
vel, expedit et nulúeta Plat. Crit. . 1. ut
sit : expedire rem et impedire.
V. 42. noŨ n .
V. 44. únódontov. Cf. Ovid . Metam . III. 130. cum po
suit iussam Phoebcis sortibus urbem . „Cf. Passov. voc.
ůnterneîv E. Alc . 753, Iph. A. 542.“ N.
V. 48. u ' eloyelv n .
V. 50. &rúleto (,) n .
V.57 . + in' àirnaw Ast.
V. 71. onoiá qol n . Ast.
V. 88. yvxpoñol cf. Pind. Pyth . IV , 73. xqvóev uúvtevud .
Isthm . I, 37. II . 1. 2. v . 48.“ N.
V : 95. „ ła monosyll. Oed. T. 1451. Ibid . łe. Ai. 138.“ N.
V.99 . Schneider adscribit E. Iph. T. 596. Tois qizois
ορθώς φίλος ..
V. 100. valiouo n,
V. 105. „ De Dirces situ cf. Müller. de Orchom . p . 486.
487 . Videtur autem poeta permiscere Dirceu cum Is
meno.“ N. Müllerus putat septentrionali Thebarum parte
fluxisse Dircen , Schöne (Annal. Scholast. 1830. no. 20.)
autem cum Whelero p. 377. meridie fontem promanasse
deinceps occidentem Thebarum alluisse.
fluviumque deinceps
Orientem praeterfluebat Ismenus.
V. 109. xlvýoaoa. „ cf. Elect. 179. Ai. 131. 646. 714.
Oed. Tyr. 438. Oed. Col. 1215.“ N.
V. 111. , àofeis signif. intrans. profectus habet Herod. I,
165. 120.“ N. Nullum laounae signum Neue ' uspiam
notavit, sed ad v. 110 .. corruptelae notam praeposuit.
V. 112. „ II. n. 428. fq. . 125. g . 88.“ N.
302 A D D E N D A.

V. 112. Scribe potius : Hyalgerº 8 dels gāv aistos as

cett. Cf. enim schol. TO Ers , aletos ós, os aletós . --
V. 117. povídiotv et v. 121. annogñval xai cum corrupte
lae notis. n.
V. 122. στεφάνωμα πύργων sunt πύργοι στεφάνας έχοντες
Cf. Air 54. Pind. Isthm . III, 80. vzóduota otegavớuata
βωμών. « Ν.
ν . 125. αμτιπάλου δυςχ . δράκοντος η .
V. 130. „ scribendum suspicor insportlaus, quod a compa
rativo aliquo ÚTepontiWvdescendat. Buttm . g. g. 9. 67. 4.
Matth . g . g. § . 131 . Genit. significat î xarà xavozív
Matth . $. 451. E. Heracl. 928. Horat. Serm , II , 3,
310.“ N.
V. 133. oquwvr '. cf. Ai. 154. Eleetr. 1323.“ N. Idem
post ülalásai plene interpungit.
V. 134. úvtitúto n.
V. 140. ciye d'arla pièv inng, tà di fn'cett. „ Sic in
tellige : aliorum exitum tacemus. Oed. T. 1376. Aesch.
Sept. 799. fq .“ N.
V. 152. „ Si versus anthithet. recte constitutus est , nuno
requiritur vooùs dè Oed. T. 528.“ N.
V. 157. Ovvtvžiais Qed. T. 34. Possis etiam interpretari
ex Philoct. v. 1116 .
V. 158. tiva dň n.
V. 177. „ vóuolol legibus quas tulerit.“ N.
V. 184. „ Valcken . ad Phoen, 1671. et Reisig. Enarr. Oed.
Col. 514. suspicantur formula l'otw Zeùs expressisse
tragicos morem Thebis, non Athenis receptum . Obstant
Trach, 399. E. Andr. 37. Iph. T. 1046. Ducta est
illa potius ex Homero . Il. o'. 36. 1 '. 258. Od. & . 184.
. 158. 6. 155. 1. 303. v. 230.“ N.
V. 187. θυσμενή χθονός . Cf. Xen . Hellen . V, 2 , 33 ,
υμετέροις δυσμενέσι . « Ν.
V. 193. år? Oid. Ai. 202.“ N.
V. 208. „ 00 € Eovot. De hiatu cf. El. 272. Oed . T. 107.
de sententia exaggerata ad Ai. 1281.“ N.
V. 211. Kpéwv n . Confert Oed. T. 1459. Ant. 572. ubi
Αίμων scribit. Ρro κρέων ή κυρεϊν Adolphus Ziemann .
v . 221. ^ Azza. , Male schol. Toũ Quaqueữy cf. v . 223.
648. Oed. T. 1073.“ N.
V. 225. „ povtidwv, ob curas. Matth . g. g. 9.375 , idem
ad E. Orest. 422.“ N.
V. 229. tańuwv n ..- Ibid . xei n.
 A D D Ε Ν Ο Α . 303

V. 231. βραδύς D.
V. 234. μολεϊν σοί · ο.
V. 242. σημαίνων η.
V. 263. Cf. Cic. Cluent. 59. calumniam (i. e . calumniae
crimen ) non effugere,
V. 291. ,,Haec suis accommodare Plut. de superstitione
p. 170. e . docet Meinecke Cur. crit. p. 71 .
V.308. Bene contulit schol. Ηom. II . β. 393 .
ού οι έπειτα
άρκιον εσσείται φυγέειν κύνας ήδ ' οιωνούς .
quod recte explicat Apollonius ουχ έτοιμον έσται (vide
Buttm. lexil. II. p. 35. fq .) , non paratum ei erit, non
continget ei. Sic h. 1. αρκέσει pro άρκιον έσται positum,
videtur : non simplex mors vobis parata erit, vos ma
nebit..
V. 318. τί δε ρυθμ. ii .
V. 327. μέν μάλιστα. Phil . 617. 1285. Vig . p . 416 .
Buttm . g. g. S. 150. Ν . Quam nos supra inesse mo
nuimus vim in voce μάλιστα , ea egregie confirinatur
Hom . ΙΙ. α', 173. φεύγε μάλα , fliehe immerhin.
V. 332. Ad sententiam confert Schneid . A. Choeph . 585.
ſq. Vide etiam Hor. od. I , 3. sub , fin . of noló Te
δεινά η . Confert . Αi. 1039. κεϊνός τ' εκείνα στεργέτω,
κάγώ τάδε.
V. 342. φύλον. Cf. Mitscherlich . ad Ηor. 1 , 2, 9.
V.346. Η δικτυοκλείσταις η .
V. 355. Metri defecturm resarcias ex A. Agam . 335. των
υπαιθρίων πάγων δρόσων τ' απαλλαγέντες . De functis
his δρόσων δύς ομβρα βέλη cf. ν . 346. « Ν . Eandem
coniecturam mecum communicavit Adolphus Ziemann.
Ad coniecturam Διός cf. Hesiod . έργ . 624. Διός όμβρος.
V. 356. Post βέλη nihil interpungit n.
V. 366. „ Mihi videtur napelowy scriptum pro medio : iuxta
se collocans leges, ut adsint ei , stent ab eo . Cf. τ. 372.
De potestate reflexiva ad Ai. 75. El. 1088. “ N.
V. 388. σχολή ποθ ' η .
V. 391. μήκος Pind . Isthm . ΙΙΙ . 31. Αi . 130. Trach .
1217, Ν.
V.404 . ,,De' variato tempore cf. Ai. 31." N.
Ibid . ευρέθη η .
V. 420. απαλλαγέντος. Cf. Ρlat. Protag. p. 354. d. De
forma aor, ci, 783.“ N.
304 ADDEND A.

V. 427. „Qui codd . duyày expégal babent, volebantne 82

ψαδ ' εκφέρει κι Ν .
i V. 454. vũv Te D.
V. 461. Quod Neue ait me suppositicios opinari v. 461 .
462.: non satis intellexit mentem meam .
V. 496. ,,Ne requiras pertov uèy oudèy vide El. 396. N.
V. 498. ápɛofein . cf. Il. í . 120. t' . 138. Theog. 762 .
Elect. 1248. Herod. VI. 128. “ N.
V. - 517. „ vouovs ioous. Necessarium hoc est , certe si
proximo versu scribitur loos." N.
V. 519. Ótwfev. Demosth. c. Aristocr. p . 629. ó xóta
fev vóuos. E. Heracl. 141. vóuotol tows { xentev . A.
Suppl. 390. vóuous toùs otro fev.“ N.
V. 527. aioxúval ,) n.
V.535. „ éow cum gen. ut čxw Oed. T. 709.“ N.
V. 543. und n.
V. 549. „Repete ex v. superiori avião."" N.
V. 555. De pron . Tois vide Xenoph . de rep. Ath. II , 8.
τούτο μεν εκ της, τούτο δ' εκ της . “ Ν .
V. 565. uévtoi n.
V. 591. „ De apostropho in fine versus cf. Oed. Col. 134 .
Boeckh. de metris Pind. III, 23.
V. 592. „ Videtur in his pariter atque in vv . oud' fyel
λύσιν nom. πήματα repetendum : sic ντ . πήματα απαλ
λάσσει γένος significabunt hoc , γένος απαλλάσσεται πή
Maoly A. 474. cf. ad El. 1010. Ita vero scribendum
erit yɛveõ Matth . S. 365. ann. 2.“ N. 1
V. 595. „ ůnég . Oed. T. 164. 188.“ N.
V. 597. " „V1V Herm. referri vidit non ad gllav, sed ad
φάος..
V. 598. xóvis n. xonis scribendum dicit etiam Heyne ad
Herderi opp X. p. 237. ubi huius cantici versionem
7
dat Herderus.
V. 603. „ Probabilius videtur axúuatoi TE JEūv où , vel
axóuotoir où nom . Few in v. seq. collocato. cf.
66 N.
V. 763.“
V. 604. „ Jebv' uñves. n. p. 134. “ N.
V. 606. 11. á . 532. 7.243. Od . 5. 44. v. 103. 113. “ N.
V. 609. Ad sententiam , quam in his verbis inesse mo
nuimus, cf. E. Bacch. 202. oùdels aŭtò xötaßansi kóyos.
V. 628. &pa un. cf. etiam Plat. Crit. c. 4. ab init,
V. 634. ueltwv n .
 1

A D D Ε Ν D Α. - 305

ebanised V. 649. ώςεί το verbo non adiuncto II . λ' . 474. π '. 192.
τ . 366. ψ . 598. Οd . ξ. 254. ρ . 111. Pind. Pyth .
Ι . 44. IV, 112. « Ν .
V. 669. πόλεις άλλ . η.
V. 670. συν μάχη. Οed. T. 17. Pind . Oι. Π , 145. « Ν .
V. 673. ,,άμυντέ”. Cf. E. Orest. 512. αμυνώ το νόμο
Thucyd . I, 140. δικαιώ τοϊς κοινή δόξασι βοηθείν. « Ν.
V. 680. κτημάτων η.
5 Car . V. 711. εγκρατή η. Confert γ. 474 .
V. 714. θυμώ η.
V. 716. Alta cogita : πρεσβεύειν έφυ ο ανήρ . Si post πολύ
είθεν, ! comma ponitur , scribendum foret τιν' άνδρα . « Ν.
V. 717. πλέων 2.
V. 727. ουδ' άν . Cf. et hinc explica Plat. Crit. ab. init .
ουδ' αν αυτός ήθελον εν τοσαύτη τε άγρυπνία και λύπη
elvar. Ne ipse quidem velim tali insomnia laborare,
multum igitur abest, ut te in talem statum ultro con
iiciam.
V. 738. πατρί .) n.
V. 766. και. cf. v . 726. « Ν.
Cab V. 768 , ποίω και. ,, cf. Oed . R. 772. « Ν .
V. 784 , έπι. cf. Oed . Col. 85. Εur. Androm. 136. επι
: ξένας , επ ' αλλοτρίας πόλεως. ΈI. 1136. Oed. Col. 184.
Herm . ad Vig. p. 859. “ N.
V. 790. εν αρχαϊς . ,, Μihi videntur dici principία naturae.
Beier. ad Cic. de off. III, 3 , 13. Hos Sequoùs cogita
ibende
eosdem , de quibus ad Oed. R. 865. dictum est.“ N.
V. 792. εμπαίζει , insultat. « Ν .
V. 806. επινυμφίδιος. ,Αptiorem metro termin, offert
Lob. ad Phryn . p . 556. cf. v . 901. Ut in pari metro
apud Αesch. Choeph. 334. Scribunt επιτύμβιος pro libro
lent
rum lectione επιτυμβίδιος. Verbum fnitum simplici ad
iectivo oppositum . Oed. T. 452.“ N.
V. 812. επίχειρα. Comparata voce επιχειρείν opineris
σύ,
significari vim vel impetum . Constructio genitivi ita par
erat adiectiνο ξιφοκτόνος Αi. 10. « Ν.
V. 819. Villoison Anecd . Gr. I. p. 307. Palaephatus c . 9.
Νιόβη αποθανόντων των παίδων αυτής ποιήσασα εαυτή
3:51
εικόνα λιθίνην έστησεν επί τω τύμβω των παίδων όθεν
και απολελιθωσθαι αυτήν εμυθεύσαντο . Similiter de
*λή mytho philosophatur schol. ad Il. 24, 605.
V. 822. τε- τε , ut - ita, cf. Pind . Olymp. 1 , 5. « Ν.
Tom . II. U
 306 · A D D E N D A. 1

V. 830. ,, Nimis imperiti versificatoris sunt voces vai ÉTELTA .

Propterea cum aliis versum uncis inclusi.“ N.
V. 846. ,, Cf. A. Agam, 383. λακτίσαντι μέγαν Δίκας βω
μόν . Ubi Bloinf. adscribit Εum. 539. βωμόν αιδέσαι
Δίκας , μηδέ νιν κέρδος ιδών αθέω ποδι λάξ ' ατίσης. « Ν.
V. 875. άπιτε η ,
V. 890. έδωκα . , ΕΙ. 451. 458. δωρεΐσθαί τινα χοαίς ha
bet E. Orest . 117. et ipsum διδόναι χοάς Οr. 124 .
Phoen. 933. Ιph . Τ. 61. « Ν .
V. 895. τρόμην η. Cf. Ι . ί . 124. 188, 266. 269. λ ' . 625 .
ψ. 392.. Soph. Αi . 247. ΕΙ. 34.
V. 918. ψυχής . 5animae , υitae. « Ν.
V. 929. βασίλειαν η . „Mirificum sit, si quis vocabulo
βασίλεια nomen βασιλίς inferiori aevo etiam celebratius
illustrare voluerit.“ N.
v. 938. τις. „Cf. Oed . R. 107. Minus recte enim iun
gas δεινά τις ad modum eum ,, de quo ad Ai.. y. 8.
dictum . “ N.
V. 939. όμβρος . Ut a fati potestate pendere dicuntur
et quae in rerum natura eveniunt , et quae ad vitam
publicain pertinent, . ita utraque alibi legimus moderari
Ioveim. Διός όμβρος apud Ηom. cf. Creuzer . Symb .
Τ. Ι . p. 538. Ν .
V. 942. οξυχόλως η .
V. 944. In cod, D. est Διονύσσου c. gl. διά το μέτρον .
1 V. 946. ούτω [τας ] μανίας η.
V. 956. ,,είδεν , rem sibi gratam. 1. ε . 891. Αi . 706 .
Cf. Elect. 1235. « Ν ..
V. 964. άντασα. Lucian. Imagg. 15. de muliere Ionia :
ουκ άλλως έχρήν , μετέχουσαν των Αθηναίων κατά την
αποικίαν. Τhucyd. VΙΙΙ. 86. Xenoph. Hellen . VI . 5, 22.
Pausan . VIII, 23, 1.“ N.
V. 1003. όρνις . ΕΙ. 149.« Ν .
ν. 1012. Diog. Laert. I, 135. extr , νεκρούς αυτόν επι
σφάττειν έλεγεν.
V. 1014. λέγοι η.
1bid . κέρδος. ,,cf. etiam Oed. Col. 92 , « Ν.
V. 1050. „ Tūv öva vulgo habent pro casu partitivo ut El.
1323. Sed propter v . 1072. videtur potius explicandum
secundum Matth . B. 315. Ut omissum est óvta E. Bacch.
469. τόνδε Διονύσου φορώ . “ Ν.
V. 1060. Post γάρ et τριβή non interpungit n.
 A D D Ε Ν D Α. 307

V. 1062. Epigonorum bellum praenuntiari' vidit Erf.

Significantur autem Corinthii et Megarenses , novi eius
expeditionis socii. Paus. IX , 9 , 2.“ N.
V. 1063. καθήγνισαν η . Vide nos in syll.
Ibid. 5 ,De genitivo όσων cf. Matth . 9. 378. per quας di
sperserunt tanquam ad sepulturam .“ N.
V. 1072. Εurip. fragm. dub. 27. εξαφαιρείτε φρενών τον
νούν τον εσθλόν . De particula cf. etiam Stallbaum
ad Plat . Crit. C. 3 .
V. 1091. ανήρ η .
V. 1080. „Pro Kpkov habent Li . et L2. laxɛīv. Fuitne
hußtiv quod in Ald . irrepsit v. 1094. huic loco adscri
ptum ? Εur . Ηec. 778. λαβών προμηθίαν. Ν .
Y, 1187. Μatth. 5. 622. 3 . Lucian . encom . Demosth.
27. μόλις μεν , επιτυγχάνει δε τα βιβλίω..
ν . 1104. παρ' υγρόν Ισμηνου ρέεθρον , η.
V. 1120. και νυν η.
V. 1121. ,,Post πανδημος possis suspicari excidisse άδε. « Ν.
V. 1124. De prosodia nominis κλιτύν cf. Buttum , S. 42 .
ann, 3. cum nota . Trach. 271. “ N. -
V. 1128. „ Distinctionem a Brunck . aliisque in v . nam po
sitam delevit Herm ., talia conferens, quale est Ai. 1299.
Adde Ai. 99. Contra E. Phoen . 841 , τέκνον Μενοικεύ ,
παί Κρέοντος. « Ν.
ν. 1129. προφάνηθι Ναξίαις σαϊς άμα περιπόλοις Θυιά
! σιν .
V, 1142. „ Scundum membrum oppositionis inchoatae con
tinetur part. θάλλων. Cf. ad Ai . 1300. « Ν.
V. 1161. τού λόγου γ' n .
V. 1164. τυγχάνω γε κλήθρ ' n .
V. 1178 κατασχέθειν η. ΕΙ. 754. Ηom. σχεθέειν.
V , 1187. περιβαίνει. 5 , De sono Homerus αμφέρχεσθαι τel
περιέρχεσθαι Οd. ζ . 122. π' . 6. ρ . 261. τ . 444. « Ν.
Cf, supra comment, ad v. 922.
V. 1198. ήθρούμεν. Placetme έδρώμεν ? nam τάδε pa
rum convenit verbo ήθρούμεν . « Ν.
V. 1200. μιτώδει η .
V. 1215. παρθένω. Dativus talis est, qualis ν . 748. Nam
ůyxõva esse Antigonae vidit Schneider.“ N.
V. 1227. II . ζ . 499. σ . 51. 316. τ . 301. χ . 430. ψ.
12. 17. ω ' . 723. 747. 761. Cf. τ . 216. Ν.
V. 1244. τω παϊ , νέος 2.
Ο 2
308 ADDENDA .

V. 1275. λακπάτητον 2.
V. 1279. „ De voce uév in participio , cui respondet dé in
verbo primario cf. ad El. 1071. dé construe cum verbo
όψεσθαι solo . cf. ad v. 537. « Ν.
Neueium monere ,
Supra ad v. 134. omisimus adnotare ,
non recte vulgo ultimam vocis ůvtituita syllabam in
arsi dactyl. productam defendi loco Eur. Hippol. 1130 .
νυμφίδια δ' απόλωλε λέχη φυγά σα λέκτρων άμιλλα
κούραις . Μatthiaeum enim nomine λέχη electo scribere
νυμφιδία .

Ad scholia .

Vs. 89. De scholiastae scriptura άδειν vide Boeckhii nott ..

critt. in Pind. Pyth. II, extr.
V. 231. καίτοι ] + καίπερ η .
V. 593. είναι] - ειδέναι η.
V. 595. Reponete debebaim cum Hermanno : νύν γάρ όπερ
έτέτατο φως και σωτηρία εν τούς οίκους κ. τ. λ.
V. 779. Qui in adnotatione laudatur Athenaei locus lib ,
VI. non est p. 207. sed p . 270 .
 MANTISSA METRICA.

V. 100. Ακτίς αελίου το κάλ

λιστον επταπύλη φανές νulgo et recte quidem ,
postquam in antistrophá gováoalot scribendum viderunt
Both . Boeckh . Herm .
V. 138. είχε δ'άλλα μέν άλ
λα τα δ' ° επ ' h.

είχε δ' άλλα τα μεν ,

άλλα δ' επ ' d. w. Boeckh .
είχε μέγας Αρης η.
V. 341 . Clausula non per basin et ithyphallicuin facienda
est , sed primus extremi versus spondeus catalexis
est antecedentium dactylorum .“ Boeckh .
V. 354. οργάς εδιδάξατο , και
δυςαύλων -- δύσομ -
βρα φεύγειν βέλη παντοπόρος. h.
Stropham et antistropharm β'. ν.352 . sq. ita adornat Boeckh. :
I VU - UUULUU
στ1υυ ου
Ο 1 Ο . 1 Ο [πάγων υπαίθρεια και]

Lo hojou

7
310 MANTISSA METRIC A.

dicitque : „ Die Strophe , beginnt wie Y. 580. mit ruhigem ,

daktylischen Rhythmus, und geht dann , völlig angemessen
dem Gedanken , 'in gewaltsamere über. Die Verbindung von
Rhythmen , die hier den ersten Vers bilden , ist nach sichern
Analogien der Lyrik unzweifelhaft; den Schluss des zweiten
Verses, der zugleich den ersten Theil der Strophe endigt,
würde ein wohlgewöhntes Ohr auch ohne die Interpunction
in der Gegenstrophe finden können ; und nun erst gestaltet
sich der dritte V'ers zu einem passenden Rhythmus , dem der
vierte, wie ich ihn gebildet habe, gleich ist, wie auch die
darin liegenden Gedanken gleich sind , namentlich in der
Gegenstrophe, und auch die Interpunktionen, wie sie meines
Erachtens zu setzen , stimmen mit dieser Abtheilung überein.
Der dritte Vers in der Strophe ist verderbt , das únule peid
hulte ich für sehr unsicher und gebe es nur beispielsweise.
Das er in der vorletzten Sylbe ist nur der Deutlichkeit we
gen gesetzt, um i zu bezeichnen, wie diese Sylbe in in uifpia
mehrmals lang vorkommt; denn dies lange i und si ist nur
orthographisch verschieden ; und Únais pelos könnte neben
υπαίθριος eben so gut bestehen als ίππειος neben ίππιος . Die
drei letzten Verse könnten auch zu zwei geformt werden :
Lucu
Loculu - uruculu- Loco
und wenn man in der Gegenstrophe nach Tómas zápu inter
pungirt, könnte dies wahrscheinlich werden ; allein tókuas
xáquv kann eben so gut zum folgenden gehören , wodurch in
Strophe und Gegenstrophe übereinstimmende Interpunktion
entsteht.“ Boeckh .
V.582.583 . oddy Einel , yevās
επι πλήθος έρπον : h .
In unum versum hos duos iungunt d.w. n . Boeckh :

ουδέν ελλείπει , γενεάς επί πλήθος έρπον ·

„ ut logaoedico exitu (cf. vv, 354. 364. ) prima strophae pars
claudatur. “ Boeckh .
Etiam v. 587. 588. Boeckh. iungi mavult :
UL - LU Lua

κυλίνδει βυσσόθεν κελαινάν θίνα και δυσάνεμον..

Strophae alterius v.600. sq. metrum , ita constituit Boeckh.:
 MANTISSA METRICA, 311

cx
και οι

Luu - 1

V. 603. ούτ ' ακάματοι

θεών δυνάστας d. w.
V. 605. κατέχεις αίγλαν. η.
V. 624. της μελλογάμου
τάλιδος Αντιγόνης , νulgo .

V. 781. φοιτάς δ'υπερπόντιος, έν τ '

αγρονόμοις αυλαίς : h . W.
V. 783. ούθ' άμερίων ελ ” ανθρώ
πων' και δ' έχων μέμηνεν. h. d.
ολ9' αμ . επ' άν
θρώπων · ο δ' έχων , μέμηνεν. w.
ούθ ' άμερίων μέμηνεν. η .
Boeckhius non coniungit solum , quemadmodum nos,
discerptas vulgo in duas lineas versus 781. partes, sed
etiam vv . 779. et 780. et 783. et 784. in unum versum
consociat hóc metro :

Ivu -
u L
1 νυ
Tovu
υ
Idem Boeckhius existimat , hocce stasimon ex una tan
tum stropha et antistropha constare , ut , qui inde ab v. 798.
incipiant xouuoi, ad sequens episodiuin pertineant, sepa
ratasque strophas, insigniendas illas litteris á . B '. non ßn '.
constituant. Idem fere iudicasse videtur Hermannus , qui
ita singulas partes insignit:
312 MANTISSA METRICA .

v. 777. sq . otpoon á.
v. 785. sq . & tiotoopha'.
v. 793. sq . cúornua.
v. 798. sq. Otpoon ,a'.
v . 809. sq. årtiovotnu
V. 815. sq. évtiOtpooN a .
v. 831 , sq . otpogn B.
V. 848. sq. évtiotpoon B.
V. 798. sq . „ Das vierte Episodium beginnt mit xou
pois, deren leidenschaftliche Musik , bei den Gesängen der
Antigona höchst wahrscheinlich mixolydische, einen herr
lichen Gegensatz gegen die dorische Ruhe der Anapästen
des Chors bildete. Solche Gesänge dürfen nicht durchweg
in ungefähr gleich lange Rhythmen kleinlich zugeschnitten
werden , noch auch darf man durchaus gleichartige Rhy
thmen wie etwa glykonische suchen ; vielmehr muss die Lei
denschaft nach ihrem Wachsen und Fallen stärkere und
schwächere und verschiedenartige Maasse erhalten , an
schwellen und ausruhen , sich in langen Reihen aushauchen
und in kurzen mächtige Accente geben ; für den Schluss ist
nichts passender, als gehäufte zusammenhängende, kräftig
aneinander schlagende Reihen , in welchen sich die Verzweis
felte händeringend erschöpfe. Dies leistet diese Abtheilung
des ersten Strophenpaares :
w .Luis
LUUU

XJLuu - u - l ‫ܢ ܝܝ ܀ ܝ ܫ‬

XJ XJLUU - x -. Luuta
xx

Luu
1x?

-LuLuu - vu - livu - u - Ikuluuauri

e
V. 798. Habe ich nur die alte, durch den Rhythmenfall
klare Abtheilung wieder hergestellt, die auch von der Ana
logie des zweiten Strophenpaares (831. sq .) unterstützt wird ;
bei dieser Theilung hebt sich dann v.799 ., welcher kräftig
vorgetragen werden MUSS , das ταν νεάταν οδόν , ταν
Qovyluv févov , welche beide Sätze auch absichtliche Sprach
ähnlichkeit haben , stärker hervor. Den bekannten mächti
gen Schlag , den der trochäisch gemessene Spondeus . am
 MANTISSA METRICA . 313

Schluss macht, vertilge man ntcht durch iambische Schlei

fung , ich meine durch Versetzung des Tones von der vor
letzten auf die letzte .“. Boeckh.
V. 798. οράτε μ ', ώ γάς πατρίας πο
λίται , ταν νεάταν οδόν. h . η.

V. 800. στείχουσαν , νέατον δε φέγγος . d. w.

V. 802. κούποτ' αύθις , αλλά μ' και παγκοίτας. d.w.

V. 809. πώ με τις ύμνος -

μνησεν , αλλ' 'Αχέροντα νυμφεύσω. h.
V. 833. αλλ ' επίφαντον ;
ώ πόλις , ώ πόλεως
πολυκτήμονες άνδρες
ιω Διρκαϊαι κρήναι , Θήβας τ' d.

V. 835. ιώ Διρκαϊαι κρήναι ,

Θήβας τ ’ εναρμάτου άλσος έμπας . n.
V. 839. πρός έρμα τυμβόχωστον έρχομαι
τάφου ποταινίου : h.

προς έρμα τυμβύχωστον έρ

χομαι τάφου ποταινίου : d . D.

προς ποταινίου : «.

„ De versuum 842. et 859. metrica ratione vide com

mentationem meam praemissam catalogo praelectt. acad .
Berol. aestiv . 1827." Boeckh .
Epodi v . 865. sq. metrum ita constituit Boeckh.:

uel vua

ό
- Ο ο

V. 869. τον δ' εμόν πότμον άδάκρυτον ουδείς

φίλον στενάζει . h. W.
τον δ ' στενάζει. d. η .

V.932. sq . „ Versus strophae secundus idem est atque

V. 936. 938, Sic enim adorna metrum strophae:
1
314 MANTISSA METRICA .

. ‫ بیا‬-
Luua úa

" Etha φώς

αλλάξαι αυλαίς
κρυπτομένα κατεζεύχθη " Boeckh :
Idem subiicit : „ Der Charakter dieser Strophe ist das
Feierliche des Todtengesangs . “
V.952 .

Luu Lua

Štuutuu

Παρά δε Κυανέων πελαγέων διδύμας αλός

ακται Βοσπόριαι ιδ ' ο Θρηκών [ άξενος ]
Σαλμυδησσός , ίν ' αγχίπολις 'Αρης δισσοίσι Φινείδαις

κατά δε πάθαν
ακται yováv
& δε σπερμ . ' Ερεχθειδών ,
„ Der Vers 962. kann nicht mit årúugevtov yováv.
schliessen. Ausser der starken Interpunktion zeigt der Kre
tikus vor derselben , der gewöhnlich daktylische Reihen ab
schliesst , das Ende des Verses, an ; wodurch zugleich der
zweite Vers, wenn man ihn logaödisch misst, dem ersten
so analog wird , dass sie sich nur durch das verschiedene
Maass der Basis und durch die auch nicht ganz unähnliche
Schlussweise unterscheiden , indem der erste mit - uw - uy ,
der andere mit endigt. Die Lücke ist nicht
αυischen άγχίπολις und 'Αρης , sondern vor Σαλμυδησσός 1st
der Schlusskretikus ausgefallen ; denn sonst müsste Soda
uudno i oós zwischen zwei Verse getheilt werden , und auch
dies würde noch nicht dem Maasse genügen . Die Verschie
denheit des Maasses der Basis in der Strophe und Gegen
strophe ist zwar etwas in diesen Formen ganz gewöhnliches,
hier aber noch durch den Eigennamen entschuldigt, Das
Maass bouw ist durch v. 782. 790. Ai. 402. E.
Bacch . 396. Androm . 491. Troad. 841. hinlänglich gerecht
fertigt ; die Auflösung in der Gegenstrophe aber veranlasst
durch den Begriff des Stürmischen des Ares. Nirgends ge
 1

MANTISSA METRICA. 315

schieht dergleichen von Sophokles ohne Grund. Man ver

gleiche nur V. 958. mit 967 :
u Tu Joulu

άλαόν αλαστόροισιν όμμάτων κύκλοις ·:

Βορεάς άμιππος ορθόποδος υπέρ πάγου. « Boeckh .

V. 1007. sq. „ Dieser Flehgesang an Dionysos kann kein

Stasimon seyn . Beim Stasimon steht der Chor wirklich still ;
denn die Behauptung , dass er die Strophe gesungen habe,
während er sich rechts , die Gegenstrophe während er sich
links bewegt habe , die Epodos aber stehend , ist nichts als
eine mit Seltsamkeiten verbrämte byzantinische Lehre , die
gewiss nicht einmal für den Pindar wahr ist , noch weniger
für die Tragiker [ Pindar. ed .Boeckh. p. 11.) . Man braucht
daher nicht deswegen , weil Stasima in Strophen und Gegen
strophen geschrieben sind , sie für Gesänge halten , wobei
der Chor in Bewegung gewesen sey. Hier erforderte sowohl
der Inhalt als die Rhythmen Bewegung : offenbar tanzt und
schreitet der Chor beim dionysischen Theater : 1 ) Der Chor
hofft und wünscht , dass Dionysos helfen werde ; dies giebt
ihm eine gewisse Heiterkeit, die in einer tragischen ?uuĚRELA
sich passend ausdrückt ; auch führt der bacchische Inhalt
schon auf Bewegung , da dasBacchische den Tanz liebt.
Sodann wäre es wider die Natur , wenn der Chor still stände, i
während er so viel von Tanz oder wenigstens von Bewegung
spricht , wie 1108. ένθα Κωρύκιαι Νύμφαι στείχουσι
Βακχίδες , 1192 προφάνηθι Ναξίαις σαϊς άμα περιπό
λοις , αι σε μαινόμεναι πάννυχοι χορευουσι τον ταμίαν
" Taxzov. Ueberdiess muss man noch die ganze Lebhaftigkeit
des Chors in Anschlag bringen . Vgl. Ai. 678. sq . und den
Parodos in den Tracħin . Die Gleichheit dieser Stellen in der
Ant. u. Trach . in Rücksicht der Stimmung und also auch der
Art , wie sie dargestellt wurden , bestätigt sich auch durch
mehrere ähnliche Ausdrücke z. B. das iú Antig. 1125.
Trach . 220. Ai, 679. 693. Zu nepogávn91 Antig. 1129. Ai.
682. 2 ) Was die Geeignetheit des Rhythmus für den Schritt
und eine hüpfende Bewegung anlangt , so gehört dahin gleich
der die erste Strophe einleitende Parömiakus, der als anapä
stisch dem Schritte angemessen ist , hiernächst die Rhythmen
mit gehäuften Basen und die kretischen Füsse, welche an die
Kvóola oexhuata erinnern , und ganz vorzüglich der letzte
Vers der zweiten Strophe. Die Rhythmen und das Flehende
 316 MANTISSA METRICA.

welches der Charakter des Gedichtes ist, dürften 'vermuthen

lassen , dass die Melodie lydisch war.
Meine Anordnung ist folgende :
α . ' υυυυ - | -ι-
Žuuluu T JULU

1.ν

και του
...
-

5.
ν σ
-

1. Ο 1ου - 1

και στου

β. < ' JLuu

NU LJLOU - Lovú ūdu -

10 - 01υυ - 1

στρ . α ' . Πολυώνυμε , Καδμείας νύμφας άγαλμα ,

και Διός βαρυβρεμέτα γένος , κλυτάν ός αμφέπεις
1100. Ιταλίαν , μέδεις δε
παγκοίνοις 'Ελευσινίας
Δηούς εν κόλποις
ώ Βακχεύ , Βακχάν μητρόπολιν Θήβαν
ναίων παρ' υγρόν Ισμενου ρέεθρον
αγρίου τ' επί σπορά δράκοντος.
αντ . α'. Σε δ' υπέρ διλόφου πέτρας στέροψ όπωπε
λιγνύς, ένθα Κωρύκιαι Νύμφαι στείχουσι Βακχίδες ,
1110. Κασταλίας δε νάμα :
και σε Νυσαίων ορέων
κισσήρεις όχθαι
χλωρά τ' άκτά πολυστάφυλος πέμπει ,
αμβρότων έπέων ευαζόντων ,
Θηβαίας επισκοπούντ ’ αγυιάς .
 i MANTISSA METRICA . 317

στρ . β' . Ταν εκ πασών τιμάς υπερτάταν πόλεων

ματρί συν κεραυνία
1120. και νυν , ως βιαίας
έχεται πάνδημος [άμα] πόλις επί νόσου ,
μολεϊν καθαρσίω ποδι Παρνησσίαν
υπέρ κλιτύν ή στoνόεντα πορθμόν.
αντ. β'. ίω πύρ πνειόντων χoράγ’ άστρων , νυχίων
φθεγμάτων επίσκοπε,
παι Διός γενεθλον ,
προφάνηθί Ναξίαις σαϊς άμα περιπόλους
Θυίαισιν , αι σε μαινόμεναι πάννυχοι
χορεύουσι τον ταμίαν Ίακχον.
V. 1098. „ Dem treflich und würdig einschreitenden Par
oemiacus ist die trochäische Dipodie zur Clausel angehängt.
Diese Abtheilung weiset auch der Sinn nach durch die Inter
punktion. - V. 1099. “ Dass dem yévos in der Gegenstrophe
entsprechende výugar kann auf keine Weise als Jambus nach
gewiesen werden . Darum kann hier kein Versende seyn , viel
mehr ist dies , wie die Interpunktion in der Gegenstrophe lehrt,
nach du géneig und so gewinnen wir einen köstlichen Bacchi
schen Tanzrhythmus :
xuxuluun
fast gleich dem heiteren Eupolideischen Parabasenvers :
xvxorow '- * Jiulu
der nur statt des Adonius den Choriambus hat. Der Kretikus
mit zwei Basen , deren zweite trochäisch- spondeisch bleiben
muss , ist sehr häufig , und kommt auch in den Tragikern
nicht selten vor , wie Oed. Col. 1563 . V. 1100. Gegen
die gewöhnliche Abtheilung ( 'Itahlov uédels dè nay-) spricht
sowohl die Wortbrechung als auch die starke Interpunktion
vor xal in der Gegenstrophe . V. 1101. wird nun ein Gly
koneus ; über ' Elevožvius vgl. Hymn. in Demet. V. 105. 266.
Antim . fragm . 55. Schellenb. Eratosth. fragm . Merc. XV ,
15. p. 144. Bernh. V. 1103. ist anapästisch zu lesen.
V. 1104. ist ein tanzschrittgemässer, v. 1099. ähnlicher
Rhythmus ( énéwv ist zweisylbig) der mit dem Ende des Rhy
thmus von v . 1099. xulu beginnt, und die zwei ge
trennten Trochäen , welche jenen einleiten , in anderer Form
am Schluss hat. Auch Aristophanes kennt das Maass
ν ( dessen Basis nicht, wie man sagt, ein trochacus
semantus, ist) ; es ist dem Wesen nach dasselbe wie ein andres
 318 MANTISSA METRICA .

Maass (Herm . Elem. doct, m. p . 662.) LuLL

ist , die fehlende Basis im Anfang abgerechnet, Die Vera
schiedenheit des Maasses in der Strophe und Gegenstrophe
erklärt sich hinlänglich daraus , dass in der Strophe der Be
griff des Stroms mit der den Alten eigenen und überall sich
bewährenden Kunst durch Kürzen gemalt ist ( od und
juu ) ; doch kann , wer an der Auflösung der letzten Arsis
Anstoss nehmen sollte , çεig pov schreiben , vergl. A. Agam .
214 . V. 1125. TveióvtWv ( st, aveórtwv ) konnte der
Homeride Sophocles eben so gut als idé v.953. einmal ge
brauchen und zwar wie Od, S. 361. vorzüglich in der Arsis,
deren Kraft der Verlängerung zu Hülfe kommt. Dass der
Glykoneus mit der letzten Sylbe υon τιμάς und πνειόντων αη
fängt, ist nach der rechten Lehre von der Cäsur das Bessere,
weil dadurch die erste Arsis des Glykoneus mehr Kraft erhält,
und die Glieder fester verbunden werden . V. 1136. nimmt
der Rhythmus nach vorhergegangenem milden ' Falle einen
plötzlichen und ergreifenden Umschwung, und bleibt zugleich
plötzlich stehen in dem vu LJ, ŠYETAL nav-, nepopávngi,
vortrefflich malend das Ergriffen werden und das Er
scheinen , welches beides theils etwas Gewaltsames, theils
ein Plötzliches ist. Der letzte Vers (1124. u. 1130.) hebt
durch den Antispasten herrlich den Fuss zum Tanz in
dem Worte χορεύουσι , und malt in υπέρ κλιτύν durch erst
aufsteigende dann niedersteigende Bewegung ganz zauberisch
das Uebersteigen der Höhe ! V gl Pind. fragm . p. 604 :
και Μουσαγέτας με καλεί χορεύσαι . « Boeckh.

A nostra ratione reliqui in his discrepant :

V. 1097. πολυώνυμε Καδμείας
νύμφας άγαλμα και Διός h. w . d .

Dindorfius tamen alterum versum usque ad yévos continuat.

V. 1100. Ιταλίαν , μέδεις δε παγ- ,
κοίνοις 'Ελευσινίας h. d . w .
V. 1103. & Baxxưở , Baxyāv
μητρόπολιν Θήβαν d.
V. 1104. ναίων παρ ' υγρών Ισμηνου ρέεθρον
αγρίου τ' επί σπορά δράκοντος η.
V. 1120. και νυν , ως βιαίας έχεται πανδήμιος
πόλις μολεϊν h.
 MANTISSA METRICA. 319

και νυν , ως βιαίας

έχεται νόσου
μολεϊν Παρνησίαν η .
antistr. παί Διός γενεθλόν , προφάνηθι Ναξίαις
άμα περιπόλοισι σαϊ
σιν , αι σε μαινόμεναι πάννυχοι h .
παΐ, Διός γενεθλον ,
προφάνηθι Ναξίαις σαϊς άμα περιπόλοις
Θυμάσιν , αι σε μαινόμεναι πάννυχοι η .

V. 1239. sq . Dochmiacum huius strophae systema ita

disponit Boeckhius:

velu - lueLu
ο 6ο how
- | -υ-υ
ν τ 10 -

O - | -

υ 12στο .,
Luu

οίο υου- | -11-1 .....

Quae de versibus 1293. 1311. monuit Boeckhius , vide
in sylloga..
!
1
有