Mi Ultimo Adios

Adios, Patria adorada, region del sol querida,

Perla del Mar de Oriente, nuestro perdido Eden!
A darte voy alegre la triste mustia vida,
Y fuera ms brillante ms fresca, ms florida,
Tambien por t la diera, la diera por tu bien.
En campos de batalla, luchando con delirio
Otros te dan sus vidas sin dudas, sin pesar;
El sitio nada importa, ciprs, laurel lirio,
Cadalso campo abierto, combate cruel martirio,
Lo mismo es si lo piden la patria y el hogar.
Yo muero cuando veo que el cielo se colora
Y al fin anuncia el da trs lbrego capuz;
Si grana necesitas para teir tu aurora,
Vierte la sangre ma, derrmala en buen hora
Y drela un reflejo de su naciente luz.

Mis sueos cuando apenas muchacho adolescente,

Mis sueos cuando joven ya lleno de vigor,
Fueron el verte un da, joya del mar de oriente
Secos los negros ojos, alta la tersa frente,
Sin ceo, sin arrugas, sin manchas de rubor.

Ensueo de mi vida, mi ardiente vivo anhelo,

Salud te grita el alma que pronto va partir!
Salud! ah que es hermoso caer por darte vuelo,
Morir por darte vida, morir bajo tu cielo,
Y en tu encantada tierra la eternidad dormir.
 Si sobre mi sepulcro vieres brotar un dia
Entre la espesa yerba sencilla, humilde flor,
Acrcala a tus labios y besa al alma ma,
Y sienta yo en mi frente bajo la tumba fra
De tu ternura el soplo, de tu hlito el calor.

Deja a la luna verme con luz tranquila y suave;

Deja que el alba enve su resplandor fugaz,
Deja gemir al viento con su murmullo grave,
Y si desciende y posa sobre mi cruz un ave,
Deja que el ave entone su cantico de paz.

Deja que el sol ardiendo las lluvias evapore

Y al cielo tornen puras con mi clamor en pos,
Deja que un sr amigo mi fin temprano llore
Y en las serenas tardes cuando por mi alguien ore
Ora tambien, oh Patria, por mi descanso Dios!

Ora por todos cuantos murieron sin ventura,

Por cuantos padecieron tormentos sin igual,
Por nuestras pobres madres que gimen su amargura;
Por hurfanos y viudas, por presos en tortura
Y ora por t que veas tu redencion final.

Y cuando en noche oscura se envuelva el cementerio

Y solos slo muertos queden velando all,
No turbes su reposo, no turbes el misterio
Tal vez acordes oigas de citara salterio,
Soy yo, querida Patria, yo que te canto ti.
 Y cuando ya mi tumba de todos olvidada
No tenga cruz ni piedra que marquen su lugar,
Deja que la are el hombre, la esparza con la azada,
Y mis cenizas antes que vuelvan la nada,
El polvo de tu alfombra que vayan formar.

Entonces nada importa me pongas en olvido,

Tu atmsfera, tu espacio, tus valles cruzar,
Vibrante y limpia nota ser para tu oido,
Aroma, luz, colores, rumor, canto, gemido
Constante repitiendo la esencia de mi f.

Mi patria idolatrada, dolor de mis dolores,

Querida Filipinas, oye el postrer adios.
Ahi te dejo todo, mis padres, mis amores.
Voy donde no hay esclavos, verdugos ni opresores,
Donde la f no mata, donde el que reyna es Dios.

Adios, padres y hermanos, trozos del alma ma,

Amigos de la infancia en el perdido hogar,
Dad gracias que descanso del fatigoso da;
Adios, dulce extrangera, mi amiga, mi alegra,
Adios, queridos sres morir es descansar.

"Mi ltimo Adis"

Adios, Patria adorada, region del sol querida,
Perla del Mar de Oriente, nuestro perdido eden,
A darte voy alegre, la triste, mustia vida;
Ya fuera mas brillante, mas fresca mas florida,
Tambin por ti la diera, la diera por tu bien.

En campos de batalla, luchando, con delirio,

Otros te dan sus vidas, sin dudas, sin pesar.
El sitio nada importa: ciprs, laurel o lirio,
Cadalso o campo abierto combate o cruel martirio,
Lo mismo es si lo piden la Patria y el hogar.

Yo muero, cuando veo que el cielo se colora

Y al fin anuncia el da, tras lbrego capuz;
Si grana necesitas, para teir tu aurora,
Vierte la sangre mia, derramala en buen hora,
Y dorela un reflejo de su naciente luz!

Mis sueos, cuando apenas muchacho adolescente,

Mis sueos cuando joven, ya lleno de vigor,
Fueron el verte un dia, joya del mar de Oriente,
Secos los negros ojos, alta la tersa frente,
Sin ceo, sin arrugas, sin manchas de rubor.

Ensueo de mi vida, mi ardiente vivo anhelo,

Salud! te grita el alma, que pronto va a partir;
Salud! ah, que es hermoso caer por darte vuelo,
Morir por darte vida, morir bajo tu cielo,
Y en tu encantada tierra la eternidad dormir!

Si sobre mi sepulcro vieres brotar, un dia,

Entre la espesa yerba sencilla humilde flor,
Acercala a tus labios y besa al alma mia,
Y sienta yo en mi frente, bajo la tumba fria,
De tu ternura el soplo, de tu hlito el calor.

Deja a la luna verme, con luz tranquila y suave,

Deja que el elba envie su resplandor fugas;
Deja gemir al viento, con su murmullo grave;
Y si desciende y posa sobre mi cruz un ave,
Deja que el ave entone su cntico de paz.

Deja que el sol, ardiendo, las lluvias evapore,

Y al cielo tornen puras, con mi clamor en pos;
Deja que un ser amigo mi fin temprano llore;
Y en las serenas tardes, cuando por mi alguien ore,
Ora tambin, oh Patria!, por mi descanso a Dios.

Ora por todos cuantos murieron sin ventura;

Por cuantos padecieron tormentos sin igual;
Por nuestras pobres madres, que gimen su amargura;
Por huerfanos y viudas, por presos entortura;
Y ora por ti, que veas tu redencin final.

Y cuando, en noche oscura, se envuela el cementerio,

Y solos solo muertos queden velando alli,
No turbes su reposo, no turbes el misterio;
Tal ves acordes oigas de citara o salterio;
Soy yo, querida Patria, yo que te canto a ti.

Y cuando ya mi tumba, de todas olvidada,

No tenga cruz ni piedra que marquen su lugar,
Deja que la are el hombre, la esparza con la azada,
Y mis cenizas, antes que vuelvan a la nada,
El polvo de tu alfombra que vayan a formar.

Entonces nada importa me pongas en olvido,

Tu atmsfera, tu espacio, tus valles cruzar;
Vibrante y limpia nota sere para tu oido;
Aroma, luz, colores, rumor, canto, gemido,
Constante repitiendo la esencia de mi fe.

Mi Patria idolatrada, dolor de mis dolores,

Querida Filipinas, oye el postrer adois.
Ahi, te dejo todo: mis padres, mis amores.
Voy donde no hay esclavos, verdugos ni opresores;
Donde la fe no mata, donde el que reina es Dios.

Adios, padres y hermanos, trozos del alma mia,

Amigos de la infrancia, en el perdido hogar;
Dal gracias, que descanso del fatigoso dia;
Adios, dulce extranjera, mi amiga, mi alegria;
Adios, queridos seres. Morir es descansar.

Jose Rizal

Spanish (Original Version)

"My Last Farewell"

Farewell, my adored Land, region of the sun caressed,

Pearl of the Orient Sea, our Eden lost,
With gladness I give you my Life, sad and repressed;
And were it more brilliant, more fresh and at its best,
I would still give it to you for your welfare at most.

On the fields of battle, in the fury of fight,

Others give you their lives without pain or hesitancy,
The place does not matter: cypress laurel, lily white,
Scaffold, open field, conflict or martyrdom's site,
It is the same if asked by home and Country.

I die as I see tints on the sky b'gin to show

And at last announce the day, after a gloomy night;
If you need a hue to dye your matutinal glow,
Pour my blood and at the right moment spread it so,
And gild it with a reflection of your nascent light!

My dreams, when scarcely a lad adolescent,

My dreams when already a youth, full of vigor to attain,
Were to see you, gem of the sea of the Orient,
Your dark eyes dry, smooth brow held to a high plane
Without frown, without wrinkles and of shame without stain.

My life's fancy, my ardent, passionate desire,

Hail! Cries out the soul to you, that will soon part from thee;
Hail! How sweet 'tis to fall that fullness you may acquire;
To die to give you life, 'neath your skies to expire,
And in your mystic land to sleep through eternity !

If over my tomb some day, you would see blow,

A simple humble flow'r amidst thick grasses,
Bring it up to your lips and kiss my soul so,
And under the cold tomb, I may feel on my brow,
Warmth of your breath, a whiff of your tenderness.

Let the moon with soft, gentle light me descry,

Let the dawn send forth its fleeting, brilliant light,
In murmurs grave allow the wind to sigh,
And should a bird descend on my cross and alight,
Let the bird intone a song of peace o'er my site.

Let the burning sun the raindrops vaporize

And with my clamor behind return pure to the sky;
Let a friend shed tears over my early demise;
And on quiet afternoons when one prays for me on high,
Pray too, oh, my Motherland, that in God may rest I.

Pray thee for all the hapless who have died,

For all those who unequalled torments have undergone;
For our poor mothers who in bitterness have cried;
For orphans, widows and captives to tortures were shied,
And pray too that you may see you own redemption.

And when the dark night wraps the cemet'ry

And only the dead to vigil there are left alone,
Don't disturb their repose, don't disturb the mystery:
If you hear the sounds of cithern or psaltery,
It is I, dear Country, who, a song t'you intone.

And when my grave by all is no more remembered,

With neither cross nor stone to mark its place,
Let it be plowed by man, with spade let it be scattered
And my ashes ere to nothingness are restored,
Let them turn to dust to cover your earthly space.

Then it doesn't matter that you should forget me:

Your atmosphere, your skies, your vales I'll sweep;
Vibrant and clear note to your ears I shall be:
Aroma, light, hues, murmur, song, moanings deep,
Constantly repeating the essence of the faith I keep.

My idolized Country, for whom I most gravely pine,

Dear Philippines, to my last goodbye, oh, harken
There I leave all: my parents, loves of mine,
I'll go where there are no slaves, tyrants or hangmen
Where faith does not kill and where God alone does reign.

Farewell, parents, brothers, beloved by me,

Friends of my childhood, in the home distressed;
Give thanks that now I rest from the wearisome day;
Farewell, sweet stranger, my friend, who brightened my way;
Farewell, to all I love. To die is to rest.

"Huling Paalam"

Paalam, sintang lupang tinubuan,

bayang masagana sa init ng araw,
Edeng maligaya sa amiy pumanaw,
at perlas ng dagat sa dakong Silangan.

Inihahandog ko ng ganap na tuwa

sa iyo yaring buhay na lanta nat aba;
naging dakila may iaalay rin nga
kung dahil sa iyong ikatitimawa.

Ang nanga sa digmaan dumog sa paglaban

handog din sa iyo ang kanilang buhay,
hirap ay di pansin at di gunamgunam
ang pagkaparool o pagtagumpay.

Bibitayat madlang mabangis na sakit

o pakikibakang lubhang mapanganib,
pawang titiisin kung ito ang nais
ng bayat tahanang pinakaiibig.

Akoy mamamatay ngayong minamalas

ang kulay ng langit na nanganganinag
ibinababalang araw ay sisikat,
sa kabila niyang mapanglaw na ulap.

Kung dugo ang iyong kinakailangan

sa ikadidilag ng iyong pagsilang,
dugo koy ibubot sa isa man lamang
nang gumigiti mong sinag ay kuminang.

Ang mga nasa ko, mulang magkaisip,

magpahanggang ngayong maganap ang bait,
ang ikawy makitang hiyas na marikit
ng dagat Silangan na nakaliligid.

Noo moy maningning at sa mga mata

mapait na luha bakas may wala na,
wala ka ng poot, wala ng balisa,
walang kadunguat munti mang pangamba.

Sa sandaling buhay maalab kong nais

ang kagalingan mot ang paiwang sulit
ng kaluluwa kong gayak ng aalis,
ginhaway kamtan mo. Anong pagkarikit!

Nang maabat ikawy mapataas lamang,

mamatay at upang mabigyan kang buhay,
malibing sa lupang puspos ng kariktat
sa silong ng iyong langit ay mahimlay.

Kung sa ibang araw ikawy may mapansin

nipot na bulaklak sa aba kong libing,
sa gitna ng mga damong masisinsin,
hagkat ang halik moy itaos sa akin.

Sa samyo ng iyong pagsuyong matamis,

mataos na taghoy ng may sintang dibdib,
bayang tumaggap noo ko ng init,
na natatabunan ng lupang malamig.

Bayaan mong akoy malasin ng buwan

sa liwanag niyang hilaw at malamlam;
bayaang ihatid sa aking liwayway
ang banaag niyang dagling napaparam.

Bayaang humalik ang simoy ng hangin;

bayaang sa huning masayay awitin;
ng darapong ibon sa kurus ng libing
ang buhay payapang ikinaaaliw.

Bayaang ang araw na lubhang maningas

pawiin ang ulan, gawing pawang ulap,
maging panginuring sa langit umakyat,
at ang aking daing ay mapakilangkap.

Bayaang ang aking maagang pagpanaw,

itangis ng isang lubos na nagmamahal;
kung may umalala sa akin ng dasal,
akoy iyo sanang idalangin naman.

Idalangin mo rin ang di nagkapalad,

na nangamatay nat yaong nangaghirap
sa daming pasakit, at ang lumalanghap
naming mga ina ng luhang masaklap.

Idalangin sampo ng bawat ulila

at nangapipiit na tigib ng dusa;
idalangin mo ring ikawy matubos na
sa pagkaaping laong binabata.

Kung nababalot na ang mga libingan

ng sapot na itim ng gabing mapanglaw,
at wala ng tanod kundi pawang patay,
huwang gambalain ang katahimikan.

Pagpitaganan mo ang hiwagang lihim,

at mapapakinggan ang tinig marahil,
ng isang salteryo: Ito ngay ako ring
inaawitan ka ng aking paggiliw.

Kung ang libingan ko'y limot na ng madla

ay wala nang kurus at bato mang tanda
sa nangagbubukid ay ipaubayang
bungkalit isabog ang natipong lupa.

Ang mga abo koy bago pailanlang

mauwi sa wala na pinanggalingan,
ay makaulit munang parang kapupunan
ng iyong alabok sa lupang tuntungan.

Sa gayoy wala ng anoman sa akin,

na limutin mo nat aking lilibutin
ang himpapawid mo kaparangat hangin
at ako sa iyoy magiging taginting.

Bango, tinig, higing, awit na masaya

liwanag at kulay na lugod ng matat
uulit-ulitin sa tuwi-tuwina
ang kataimtiman ng aking pag-asa.

Sintang Pilipinas, lupa kong hinirang,

sakit ng sakit ko, ngayon ay pakinggan
huling paalam ko't sa iyo'y iiwan
ang lahat at madlang inirog sa buhay.

Akoy yayao na sa bayang payapa,

na walang alipit punong mapang-aba,
dooy di nanatay ang paniniwala
at ang naghahari'y Diyos na dakila.

Paalam anak, magulang, kapatid,

bahagi ng pusot unang nakaniig,
ipagpasalamat ang aking pag-alis
sa buhay na itong lagi ng ligalig.

Paalam na liyag, tanging kaulayaw,

taga ibang lupang aking katuwaan;
paaalam sa inyo, mga minamahal;
mamatay ay ganap na katahimikan.

Jose Rizal

ANG AKING HULING PAALAM

Paalam, sinta kong Lupang Tinubuan

Bayang sinagana ng sikat ng araw
Marikit na mutya ng dagat silangan
Edeng maligayang sa amiy pumanaw.
 Sa iyoy handog ko ng ganap na tuwa
Malungkot kong buhay na lanta at ab
Naging dakila man, boong pagnanasang
Ihahandog ko rin sa iyong paglaya.

Ang nangasa digmang dumog sa paglaban

Alay din sa iyo ang kanilang buhay
Hirap ay d pansn at d agam agam
Ang pagkaparool o pagtatagumpay.

Bibitayat dusang linikh ng bangis

O pakikibakang lubhang mapanganib
Walang kailangan kung ito ang nais
ng bayan at madlang pinakaiibig.

Mamamatay ako, ngayong namamalas

Ang bukang liwayay na nanganganinag
ng minimith kong araw na ssikat
Sa likod ng dilm na kagulat gulat.

Kung ang kulay pulay kinakailangan

Upang itina mo sa iyong liwayway
Dug koy ibub pangiti kong alay
Nang iyang sinag mo ay lalong dumingal.

Lagi kong pangarap mulang magkaisip

Magpahangga ngayong maganap ang bait
Ay mapanood kang hiyas na marikit
Nang dagat silangang ditoy lumiligid.
 Mata mong marikit sanay lumigaya
Walang bakas luhat puspos na ng sigla
Tingal ang noo, balisay wal na
Walang bahid poot wal nang pangamba.

Pangarap ng buhay! Marubdob kong nais,

Ikaw ay lumusog, hiyaw ng pagibig
ng kalulwa kong gayak sa pagalis
Upang lumaya ka, buhay ay lumawig.

Kay tams malugmok, matanghal ka lamang

Mamatay ng upang mabigyan kang buhay
Mamatay sa silong ng langit mong mahal
Malibing sa lupang puspos karikitan.

Kung sakasakaling sa aba kong libing

Mayuming bulaklak ay iyong mapansing
Sumilang sa gitn ng damong mahinhn
Hagkat ang halk moy aking tatanggapin.

Sa noo kong hap na dooy ninidlp

Sa libingang hukay na lupang malamig
Ay tatanggapn ko ang iyong pagibig
Init ng pagiliw ng nnintang dibdib.

Bayaan mong akoy malasin ng buwan

Nang kanyang liwanag na lubhang malamlam
Bayaang ihatd sa aking libingan
Mahinahong sinat ng kanyang liwayway.
 Bayaang humibik ang simoy ng hangin
At kung may dumap sa Tanda ng libing
Na ano mang ibon, bayaang awitin
ng huning matimyas ang payapang aliw.

Bayaang ang araw na lubhang maningas

Ulan ay tuyuin, singaw ay itaas
Maging panganurit dalisay na ulap
Kalangkap ang hibik ng aking pagliyag.

Bayaang ang aking maagang pagpanaw

Itangis ng isang tapat na magmahal
Kung payapang hapon sa akiy magalay
ng isang dalangin, akoy patungkulan.

Idalangin mo rin ang kinapos palad

Na nangamatay na, yaong nangaghirap
Sa tanang pasakit, at ang lumalangap
Naming mga ina ng luhang masaklap.

Iyong idalangin ang bawat ulila

Ang nangapipit na nangagdurusa,
Iyong idalangin sanay matubos ka
Sa pagkaaliping laong binabata.

Kung nababalot na ang mga libingan

ng sapot ng gabing payak kadiliman
Kung wala ng tanod kund pawang bangkay,
Huwag gambalain ang katahimikan.
 Pakimatyagan mo ang hiwagang lihim
At mapapakingan lungkot ng taginting
ng isang kudyapi, ito ay ako rin
Inaawitan ka ng boong paggiliw.

Kung ang libingan koy limot na ng madla

At wala ng kuros ni bato mang tanda
Sa nangagllinang ay ipaubayang
Bungkalit isabog ang natimping lupa.

Ang mga abo ko bago pailanlang

Mauw sa wala na pinanggalingan
Ay makalat ulng parang kapupunan
ng iyong alabok sa lupang tuntungan.

Sa gayoy wala nang ano man sa aking

Akoy limutin mo, aking lilibutin
Yaong himpapawid, kaparangat hangin
At ako sa iyoy magiging taginting.

Bango, tingig, higing, awit na masaya

Liwanag at kulay na lugod ng mata,
Uulit ulitin sa tuwtuw na
Ang kataimtiman ng aking pagsamba.

Sintang Pilipinas, Lupang Tinubuan

Sakit ng sakit ko, ngayon ay pakingan
Ang hulng habilin: Sa iyoy iwan
Ang lahat ng lalong inirog sa buhay.
 Ako ay ttungo sa bayang payapa
Na walang alipit punong mapangaba
Dooy di nanatay ang paniniwala
At ang naghahariy yaong si Bathala.

Paalam na ako, magulang, kapatd,

Bahagi ng pusot unang nakanig,
Ipagpasalamat na akoy malingd
Sa buhay na itong puspos ng ligalig.

Paalam irog kong Banyagang hirang

Aking sinisinta, aking kasayahan.
Paalam sa inyo mga minamahal
Mamatay ay ganap na katahimikan.

HULING PAALAM

Pinipintuho kong Bayan ay paalam,

Lupang iniirog ng sikat ng araw,
mutyang mahalaga sa dagat Silangan,
kaluwalhatiang sa amiy pumanaw.
Masayang sa iyoy aking idudulot
ang lanta kong buhay na lubhang malungkot;
maging maringal man at labis ang alindog
sa kagalingan mo ay akin ding handog.

Sa pakikidigma at pamimiyapis
ang alay ng ibay ang buhay na kipkip,
walang agam-agam, maluwag sa dibdib,
matamis sa puso at di ikahahapis.
 Saan man mautas ay di kailangan,
cipres o laurel, lirio may patungan
pakikipaghamok, at ang bibitayan,
yaon ay gayon din kung hiling ng Bayan.

Akoy mamamatay, ngayong namamalas

na sa Silanganan ay namamanaag
yaong maligayang araw na sisikat
sa likod ng luksang nagtabing na ulap.

Ang kulay na pula kung kinakailangan

na maitina sa iyong liwayway,
dugo koy isaboy at siyang ikikinang
ng kislap ng iyong maningning na ilaw.

Ang aking adhika sapul magkaisip

noong kasalukuyang bata pang maliit,
ay ang tanghaling ka at minsang masilip
sa dagat Silangan hiyas na marikit.

Natuyo ang luhang sa matay nunukal,

taas na ang noot walang kapootan,
walang bakas kunot ng kapighatian
gabahid man dungis niyong kahihiyan.

Sa kabuhayan ko ang laging gunita

maningas na aking ninanasa-nasa
ay guminhawa ka ang hiyas ng diwa
paghingang papanaw ngayong biglang-bigla.
 Ikawy guminhawa laking kagandahang
akoy malugmok, at ikaw ay matanghal,
hiningay malagot, mabuhay ka lamang
bangkay koy maisilong sa iyong Kalangitan.

Kung sa libingan koy tumubong mamalas

sa malagong damo mahinhing bulaklak,
sa mga labi moy mangyayaring ilapat,
sa kaluluwa ko halik ay igawad.

At sa aking noo naway iparamdam,

sa lamig ng lupa ng aking libingan,
ang init ng iyong paghingang dalisay
at simoy ng iyong paggiliw na tunay.

Bayaang ang buwan sa akiy ititig

ang liwanag niyang lamlam at tahimik,
liwayway bayaang sa akiy ihatid
magalaw na sinag at hanging hagibis.

Kung sakasakaling bumabang humantong

sa krus koy dumapo kahit isang ibon,
doon ay bayaan humuning hinahon
at dalitin niya payapang panahon.

Bayaan ang ningas ng sikat ng araw

ulay pasingawin noong kainitan,
magbalik sa langit ng buong dalisay
kalakip ng aking pagdaing na hiyaw.
 Bayaang sino man sa katotong giliw
tangisang maagang sa buhay pagkitil;
kung tungkol sa akin ay may manalangin
idalangin, Bayan, yaring pagkahimbing.

Idalanging lahat yaong nangamatay,

Nangag-tiis hirap na walang kapantay;
mga ina naming walang kapalaran
na inihihibik ay kapighatian.

Ang mga balot pinapangulila,

ang mga bilanggong nagsisipagdusa;
dalanginin namang kanilang makita
ang kalayaan mong ikagiginhawa.

At kung ang madilim na gabing mapanglaw

ay lumaganap na doon sa libingat
tanging mga patay ang nangaglalamay,
huwag bagabagin ang katahimikan.

Ang kanyang hiwagay huwag gambalain;

kaipalay marinig doon ang taginting,
tunog ng gitarat salterioy magsaliw,
ako, Bayan yaot kitay aawitan.

Kung ang libingan koy limot na ng lahat

at wala ng kurus at batong mabakas,
bayaang linangin ng taong masipag,
lupay asarolin at kahuyay ikalat.
 Ang mga buto ko ay bago matunaw,
mauwi sa wala at kusang maparam,
alabok na iyong latag ay bayaang
siya ang babalang dooy makipisan.

Kung magkagayon may, alintanahin

na ako sa limot iyong ihabilin,
pagkat himpapawid at ang panganorin,
mga lansangan moy aking lilibutin.

Matining na tunog ako sa dinig mo,

ilaw, mga kulay, masamyong pabango,
ang ugong at awit, paghibik ko sa iyo,
pag-asang dalisay ng pananalig ko.

Bayang iniirog, sakit niyaring hirap,

Katagalugan kong pinakaliliyag,
dinggin mo ang aking pagpapahimakas;
diyay iiwan ko sa iyo ang lahat.

Akoy patutungo sa walang busabos,

walang umiinis at berdugong hayop;
pananalig dooy di nakasasalot,
si Bathala lamang dooy haring lubos.

Paalam, magulang at mga kapatid

kapilas ng aking kaluluwat dibdib
mga kaibigan, bata pang maliit,
sa aking tahanan di na masisilip.
 Pag-papasalamat at napahinga rin,
paalam estranherang kasuyo kot aliw,
paalam sa inyo, mga ginigiliw;
mamatay ay siyang pagkakagupiling!