Un Final Inesperado

Érase unha vez un neno moi aventureiro de Vigo. Chamábase

Mateo. Tiña 14 anos e iba ao instituto Alvaro Cunqueiro, coñecido
como o Coia 4, en 3º da E.S.O. Alí tiña moitos amigos.

Un Domingo de Abril, cando estaba tumbado no sofá, o seu tio

Xurxo apareceu na sua casa e estivo falando con Mateo e os seus
pais. Contoulles que acababa de facer o Camiño de Santiago e
narrou todas as experiencias vividas nel.

Cando Xurxo marchou, Mateo cenou e foise para a cama pois

ao día seguinte tiña que ir ao colexio.

Cando xa estaba na cama, pensou:

- A verdade é que aínda non ixen o Camiño e mira que levo

viaxado por moitos sitios como Madrid, Barcelona, Cádiz, Londres,
Roma, Venecia…Pero Santiago que o teño tan cerca comparado cos
outros, aínda non o coñezo.

Durante toda a semana Mateo estivo pensando en facer o

Camiño de Santiago. El non quería facelo só, pero os seus pais
estaban moi ocupados para irse de excursión.

Estivo dándolle voltas, pensando con quen podía ir e, de

súpeto, ocorréuselle con quen ir…cos seus amigos!

Mateo estivo falando con algúns amigos que lle dixeron que
podían acompañalo pois non tiñan nada que facer.

Ao inal sería cinco amigos: Lois, Xoán, André, Breixo e el

mesmo. Quedaron en saír de Vigo un Luns de Semana Santa

2
aproveitando que ese ano era xacobeo e que tiñan toda a sema,
dende a casa de Mateo, xa pola mañá. Ian facer o “Camiño Portugués
pola Costa”.

Todos levaban nunha mochila pequena roupa de reposto, un

pequeno botiquín e cartos para comprar algunha cousa, pagar o/os
albergues, comer…

- Que vos parece se en lugar de facer o Camiño de Santiago

seguido, paremos nos sitios marcados no mapa para facer turismo? -
Dixo Mateo.

- Boa idea! - Dixeron todos os demais entusiasmados.

Mateo, tras consultar no móbil, dixo que a primeira parada ía a

ser Redondela, que estaba a 16,3 Km de Vigo.

Puxéronse a camiñar e conseguiron chegar a Redondela en 3

horas. Mateo colleu o móbil de novo e buscou cousas que ver en
Redondela.

Alí visitaron un anaco do muro de Berlín. Que curioso!. En clase

acababan de estudar a historia do século XX e a Guerra Fría.

Tamén visitaron a illa de San Simón, coñecida como “A illa da

morte”, pois foi eremita, leprosería, orfanato, campo de
concentración, etc.

A seguinte parada foi Pontevedra, a 18,2 Km de Redondela. No

camiño pararon en Arcade a xantar, para logo continuar con enerxía
renovadas.

3
 Chegaron a Pontevedra as 8 da tarde polo que pasearon polas
súas rúas xa de noite. Pontevedra, coñecida como a “Boa Vila” ten o
segundo centro histórico máis importante de Galicia. Alugaron una
habitación compartida nun albergue e cearon por alí.

Pola mañá, despois de almorzar abondo, saíron cara Caldas de

Reis, a 23 Km, segundo dixo Mateo, máis ben o seu móbil.

Cando chegaron a Caldas de Reis xa eran as tres e media da

tarde. Comeron por alí e despois foron a unhas fontes termais e a
unha ponte romana.

Proseguiron o camiño, en dirección a Padrón. Mateo

comprobou que para Padrón faltaban 18,7 Km. Entraron en Padrón
as oito da tarde. Cando chegaron foron a coller un albergue,
deixaron as mochilas na habitación, visitaron o casco histórico e
cearon por alí. Non faltaron os pementos de Padrón que xa se sabe:
“uns pican e outros non”. Decidiron ir cedo para a cama, porque o día
seguinte ia a ser moi largo. Xa pola mañá, despois de almorzar,
visitaron a casa de Rosalía de Castro.

Continuaron en dirección a Santiago de Compostela, o inal do

camiño e da sua viaxe. Cando chegaron a Santiago levaron un
chasco, pois a Catedral estaba valada e con coches da policía.
Acercáronse a un deles e preguntáronlle:

- Que pasou?

- Pois que roubaron os restos do Apostol de Santiago -

Contestou o policía.

4
 Todos quedaron alucinados.

- Mira que xusto o día que chegamos aquí non podemos entrar
na catedral - Dixo Mateo, con ton de fastidio.

Estiveron paseando por Santiago, a capital de Galicia.

De súpeto viron a alguén cun saco moi grande. Resultoulles un

pouco sospeitoso polo que decidiron seguilo.

Cando aquel home chegou aun camiño estreito sacou unha

pistola moi rara e disparou contra unha parede. Logo meteuse nun
burato con forma de espiral, que xiraba.

Mateo e os seus amigos metéronse tamén nese burato sen

pensar o que lles podía pasar.

Apareceron nun sitio moi raro, onde a xente ía vestida coma no

século XIV mais ou menos. Toda esa xente comezou a mirarlles raro,
coma se nunca houbesen visto xente vestida coma eles. Eles
seguiron igualmente ao home, que chegou a un gran palacio con
gardas.

Cando chegou á porta, os gardas o deixaron pasar. Mateo

preguntoulle a un garda cando e onde estaban.

- Estamos no ano 1379 d. C, en Oviedo - Dixo o garda, mirando

para el coma se estivese tolo.

- Porque deixou pasar a aquel home? -Preguntou Mateo.

- É un segredo -Dixo o garda.

5
 Mateo volveu correndo xunto os seus amigos e contoulles a
conversación que tivo co garda.

- Estamos no ano 1379 d. C. e en Oviedo! -Dixo Mateo.

Os demáis alucinaron.

- Creo que aquela pistola rara pode facer viaxar ao ladrón no

tempo e teletransportar cousas ou persoas con el -Dixo Lois.

- Agora temos que conseguir os restos do Apostol e volver ao

noso ano e o mesmo día e no mesmo sitio, isto empeza a ser moi
agoniante -Dixo André.

- Si -asentiron todos angustiados.

- Teño unha idea -Dixo Breixo- Podemos agardar a que o ladrón

salga de alí e o atrapamos.

- Como se fora tan fácil -Respondeu André- E se nos manda

coa pistola a un lado que non coñecemos e non podemos volver
nunca mais?

- Iso e verdade -A irmou Mateo- Non podemos arriscarnos.

- Bueno eu so intentaba axudar -Replicou Breixo.

- Rapaces non pelexemos, que aínda imos empeorar mais as

cousas -Dixo Xoán.

- Temos que crear un plan para recuperar os restos do Apostol

e tamén coller a pistola rara para volver a casa sen poñer en perigo

6
as nosas vidas - Dixo Mateo con ton serio - Aínda que vai ser
bastante di ícil.

- Xa teño un plan para coller a pistola rara - Propuxo Lois -

Roubamos ouro, unha rede e unha corda. Atamos catro pedras
grandes a cada esquina da rede e enganchamos a corda coa rede.
Logo pasamos a corda e a rede por aquel ferro daquela rúa e
poñemos o ouro debaixo. Alguén de nós grita que hai ouro. Cando o
ladrón se achegue a coller o ouro soltamos a corda e quedará
atrapado. Se hai sorte, do susto, a pistola rara caerá ao chan, e a
poderemos coller.

Sen dúbida Lois era o mais enxeñoso pero tamén o mais

mandón.

- E se non cae? - Replicou André.

- Pois fuximos correndo - Respondeu Lois.

- Podemos intentalo - Dixo Mateo.

- Agora temos que repartirnos o traballo – Dixo Lois – Eu

vixiarei, Mateo e Breixo roubarán o ouro e colleran as catro pedras
grandes e Xoan e André a corda e a rede. Estamos todos de acordo?

- Si - Responderon os demais ao unísono.

O grupo dispersouse. Mateo e Breixo foron os primeiros en

volver, traendo as pedras. Logo marcharon para roubar o ouro. Os
seguintes en chegar foron Xoan e André que xa traían todo o
encargado; a corda e a rede.

7
 Lois, Xoan e André estiveron esperando moito tempo pero
Mateo e Breixo non volvían.

- Lois, ti queda aquí vixiando a ver se volven estes e se o ladrón

sae do palacio. Xoan e mais eu vamos a buscalos, vale? - Dixo André,
con ton máis serio do que solía estar.

Xusto cando se ían marchar apareceron Mateo e Breixo. Todos

respiraron aliviados.

- Onde andabades? - Preguntaron Lois, Xoan e André.

- Pois estabamos intentando coller o ouro, collemos algo que

nos pareceu ouro, pero volvendo démonos conta de que non era
ouro de verdade. Trouxemos ouro falso -Respondeu Mateo.

- O ouro falso vale, agora temos que preparar a trampa – Dixo

Lois.

Puxéronse todos a traballar, e traballaron sen descanso ata que

a terminaron.

- Uff – Resoplou Breixo cando acabaron.

- Agora só nos falta elixir quen vai dicir que hai ouro alí para
que o ladrón vaia a intentar coller o ouro falso – Dixo Lois.

- Podo ser eu? -Preguntou André.

- Vale – Responderon todos.

André púxose no seu posto e os demais se agocháron detrás

dunha matogueira que había na rúa.

8
 Estiveron esperando un bo rato e cando xa estaba anoitecendo
o ladrón saíu e André exclamou:

- Alí hai ouro!.

O ladrón saíu correndo para collelo e xusto cando se puxo no

sitio preciso, os que estaban detrás da matogueira soltaron a corda
e a rede coas catro pedras. As pedras caeron pero a rede non se
abriu, polo que as pedras foron directamente á sua cabeza e o
deixaron inconsciente. Grazas a iso a pistola caeu ao chan e Mateo a
colleu. André foi xunta deles e escaparon todos de alí.

- Bueno, non foi como o esperaba pero funcionou – Dixo Lois

con cara de satisfeito.

- Toma esa ladrón! Non te volvas a meter con nos – Comentou

André entre risas.

- Podemos volver xa a casa? – Suplicou Breixo con cara de

cansado.

- Mateo, podes darme a pistola para ver como funciona? –

Preguntou Lois

- Si, aquí tes – A irmou Mateo.

Lois estivo investigando a pistola mentres Breixo do cansado

que estaba non facía máis que preguntar todo o rato:

- xa o tes?.

9
 Lois descubriu como funcionaba so en cinco minutos pero todos
estaban tan cansados que lles pareceu moito tempo.

- Mirade rapaces, aquí temos que poñer o lugar e no outro lado

o tempo - Explicou Lois.

- Al in - Gritou Breixo

- Non nos esquecemos de algo? - Preguntou Xoán.

- Do Apostol! - Exclamaron todos.

- Argg! - bufou Breixo con ton de non querer facer nada mais
no día.

- Coa pistola vai ser mais fácil conseguilo - A irmou Lois.

- Podemos poñer o lugar onde se atopa os restos do Apostol e

cando, e dicir, agora, non? - Dixo Xoán.

- Podemos intentalo – Respondeu Mateo.

Como non sabía onde se atopaba os restos do Apostol, puxo

literalmente “restos do Apostol”.

Puxo ese lugar, a hora exacta nese momento e apuntou contra

unha parede. Disparou, e de novo apareceu o burato con forma de
espiral que xiraba. Metéronse dentro e apareceron nunha cámara
con moitos cartos e, no medio, alí estaban os restos do Apostol
nunha caixa de cristal. A colleron coidadosamente para que non se
rompera.

- Antes de que nos vaiamos, ¿fáltanos algo? - Dixo Mateo.

10
 Recontaron se estaban todos.

- Breixo! – exclamaron todos.

Breixo estaba tirado nunha parede durmindo coma un tronco,

André foi a despertalo:

- Breixo, anda, desperta que cando volvamos collemos un

albergue e dormes nunha cama que mellor ca isto.

- De acordo, vale. – Dixo Breixo entre sonos. Todos botáronse a

rir.

Lois puxo a hora e o lugar onde o ladrón fuxira cos restos do

Apostol. Disparou contra unha parede, metéronse no burato e saíron
onde esperaban. Déronlle os resto do Apostol a un policía que
quedou alucinado e fóronse a un albergue a durmir porque xa eran
as dez da noite.

Despertáronse as doce da maña, viron un pouco Santiago e

aproveitando os poderes da pistola apareceron en Vigo sen ter que
andar moito. Despedíronse e cada un marchou para a sua casa, pero
antes acordaron que Mateo levaría a pistola e que non contarían
nada sobre todo o que lles pasou.

Mateo chegou a súa casa contoulle as cousas vividas a os seus

pais menos o de a pistola, claro, e a gardou a nun lugar seguro e

secreto.

Fin.

11