Está en la página 1de 9

NAVIGARE NECESSE EST

Multae nāvēs multīque nautae quotannīs in mari pereunt. In fundō maris plūrimae
nāvēs mersae iacent. Nec tamen ūllīs periculīs ā nāvigandō dēterrentur nautae.
"Nāvigāre necesse est" āiunt, et mercātōrēs, quī ipsī pericula maris adīre nōn
audent, haec adiciunt: "Vīvere nōn est necesse!" Mercātōrēs mercēs suās magnī
aesti mant, vītamnautārum parvīaestimant!
Muchas naves y muchos marineros desaparecen cada todos los años en el mar. En el
fondo del mar muchas aves yacen sumergidas. Y sin embargo, los marineros no son
apartados del navegar por varios peligros. “ navegar es necesario” dicen y los
mercaderes, quienes ellos mismos no se atreven a exponerse a los peligros del mar,
añaden estas ( palabras): “vivir no es necesario!” Los mercaderes creen que sus
mercancías valen demasiado, la vida de los marineros creen que vale poco ( SUJETO -
MERCETORES)!

Nec vērō omnēs mercātōrēs domī remanent, cum mercēs eōrum nāvibus
vehuntur. Nōnnūlll in terrās aliēnās nāvigant, quod mercēs pretiōsās nautīs
crēdere nō- 10 lunt, sīcut mercātor ille Rōmānus qul eādem nāve vehi

tur quā Mēdus et Lydia.
Pero ciertamente no todos los mercaderes vuelven a casa cuando las mercancías de
estos son transportadas por las naves. Muchos navegan hacia tierras ajenas puesto que
no quieren confiar sus preciadas (de mucho precio) mercancías a los marineros, como
aquel mercader romano el cual es transportado por la misma nave por la que (fueron
transportados) Medus y Lidia.

Is laetus Ōstiā profectus est cum mercibus pretiōsīs quās omnī pecūniā suā in
Italiā ēmerat eō cōnsiliō ut eās māiōre pretiō in Graeciā vēn deret,
Este marchó feliz desde Ostia con sus preciadas mercancías las cuales había comprado
con todo su dinero en Italia (EO CONSILIO UT) con el propósito (con la idea de) de
venderlas (a mayor precio) en Grecia por mayor precio.

Ita spērābat sē magnum lucrum factūrum esse. Iam vērō ea spēs omnis periit, nam
flūctibus mersae sunt mercēs in quibus omnem spem posuerat. Subitō mercātor ē
dīvitissimō pauperrimus factus est. Nōn mī rum est eum maestum esse.
Así esperaba que él iba a hacer mas rico (ganancias) Ciertamente ya toda esa esperanza
desaparece puesto que las mercancías en las que había puesto toda su esperanza están
sumergidas por las olas.
Repentinamente el mercader fue hecho/ se hizo/ se convirtió de riquísimo a muy pobre.
No es asombroso que este esté triste.

Mercātor ad gubernātōrem accēdēns multīs cum lacrimīs queritur: "Heu, mē


miserum! Omnia quae possidēbam in fundō maris sunt. Quid faciam? Quid
spērem? Quōmodo uxōrem et līberōsalam? Nē as quidem mihi reliquus est:
omnia āmlsī.Heu!"
El mercader que se acerca hacia el timonel con muchas lágrimas se queja: “Miserable de
mí! Todo lo que tenía está en el fondo del mar. Qué haré? Qué puedo esperar?De qué
manera alimentaré a mi mujer y a los hijos. No me queda ni un céntimo: he perdido todo.!!

"Dēsine querī!" inquit gubernātor, "Nōn enim omnia āmīsistī sī uxor et līberi tuī
salvl sunt. Nōnne liberōs plūris aestimās quam mercēs istās? Dīvitiās āmittere
miserum est, at multō miserius līberōs āmittere."
“ Deja de quejarte” dijo el timonel, “ No has perdido todo si tu mujer y tus hijos están
sanos. ¿Acaso no estimas más a tus hijos que a tus preciadas mercancías? Es
lamentable perder las mercancías, pero más lamentable es perder a los hijos.”

Talibus verbīs nauta mercātōrem maestum cōnsōlāri cōnātur, sed frūstrā, nam ille prōtinus
"Nōlī tū mē cōnsōlāri” inquit, uquī ipse imperāvistī ut mercēs meae iacerentur!"

- Gubernātor: "Iactūrā mercium nāvis servāta est."

- Mercātor: "Rēctē dīcis: meae mercēs ēiectae sunt, ut nāvis tua salva esset!”

Con tal género de palabras el marinero intenta consolar al triste (desdichado) mercader,
(al comerciante triste) pero en vano, porque enseguida dice: No intentes consolarme, (no
me consueles) porque me ordenaste que sean echadas (arrojadas) mis mercancías.

- Timonel: La embarcación fue salvada por el arrojo de la mercancías

- Mercator: Dices bien, mis mercancías han sido arrojadas para que tu embarcación
fuera salvada.

- Gubernātor: "Mercēs iēcimus ut nōs omnēs salvīes esēmus. Iactūrā mercium nōn
modo nāvis, sed etiam vīta omnium nostrum servāta est. Mercēs quidem periērunt, sed
nēmō nostrum periit. Ergō bonum animum habē! Laetāre ūnā nōbīscum tē vītam nōn
āmīsisse simul cum mercibus! Hominēs felīcēs sumus.”

Gubernator (timonel): arrojamos las mercancías para que estuviésemos a salvo todos
nosotros. Con el lanzamiento de las mercancías no solo la embarcación, sino también la
vida de todos nosotros fue salvada. Las mercancías sin duda perecieron
(desaparecieron), pero ninguno de nosotros pereció (desapareció). Por tanto ten buen
(animate) animo! Alégrate junto con nosotros de que no has perdido la vida (no haber
perdido la vida) al igual (al mismo tiempo) que las mercancías. Somos hombres felices
(los hombres estamos felices).

Mercātor: "Vōs quidem felīcēs estis, nēmō enim vestrum assem āmīsit. Mīrum nōn est
vōs laetāri. At nōllte mē monēre ut laetus sim, postquam omnia mihi ēripuistis! Laetitia
vestra mē nōn afficit.”

Vosotros sin duda, estáis felices, en efecto ninguno de vosotros perdió un Asse - céntimo
(las monedas). No es asombroso que os alegréis, pero no me recuerdes (aconsejéis) que
sea feliz, después de que me robasteis todo. Vuestra alegría no me afecta.

Gubernātor: "Nec quisquam nostrum tristitiā tuā af ficitur. Semper gaudeō cum dē līberis
meīs cōgitō, quī māximā laetitiā afficiuntur cum patrem suum ē nāvigātiōne periculōsā
salvum redīre vident.”

Gubernator: Y ninguno de nosotros está afectado por tu tristeza. Siempre (estoy)


contento cuando pienso en mis hijos, quienes se alegran mucho cuando ven regresar a
su padre a salvo de una navegación peligrosa.

Mercātor: "Ego quoque līberōs meōs amō nec eos dolōre afficere volō. Sed quōmodo
vīvāmus sine pecū niā? Quōmodo cibum et vestem emam Infantibus meīs?

Ō dī immortālēs! Reddite mihi mercēs!"

- Gubernātor: "Quid iuvat deōs precāri ut rēs āmissae tibi reddantur? Frūstrā hoc
precāris.”

Mercader: Yo también amo a mis hijos y no quiero afectarlos a ellos de dolor pero ¿cómo
viviremos (vivamos) sin dinero? ¿Cómo compraré comida y vestido a mis niños? Oh
dioses inmortales, devolvedme mis mercancías!

- timonel: ¿Qué ayuda (sirve) implorar a los dioses (para que) te devuelvan (a ti) las cosas
perdidas? En vano imploras esto.

Mercātor: "Quid ergō faciam? Ipse dē nāve saliam, an in eādem nāve maneam vōbīscum?
Vir ita perturbātus est ut sē interroget, utrum in mare saliat an in nāve remaneat.

“Salī modo!" inquit gubernātor, "Nēmō nostrum tē // prohibēbit. At certē nōn tam fellx eris
quam Ariōn, quī delphlnō servātus est.”

¿Por tanto qué haré? (Yo mismo) saltaré de la nave, o bien permaneceré en la misma
nave con vosotros? El hombre estaba tan confundido así se molestó que se pregunta si
saltar al mar o bien permanece en la embarcación.

Salta dice el timonel ninguno de nosotros te (lo) prohibe. Pero ciertamente no serás tan
feliz como Arión, que fue salvado por el delfín.

¿ Saltaré del barco o permaneceré en la misma nave con vosotros?


El hombre estaba tan confuso que se preguntaba si saltar en el amr
o si permanecer en la nave.
Mercātor, quī Arionem ignōrat, "Quisnam est Ari ōn?" inquit, "Nē nōmen quidem mihi
nōtum est.

Gubernātor: "Ignārus quidem es sī illum ignōrās.

Ariōn, vir nōbilis Lesbī nātus, tam pulchrē fidibus ca nēbat ut alter Orpheus appellārētur.
An tam ignārus es

ut etiam Orpheus tibi ignōtus sit?”

El mercader (comerciante) que desconoce sobre Arión dice: ¿Quién pues, es Arión? No
conozco ni el nombre.

Gubernator: Sin duda eres un ignorante si no lo conoces. Orión, hombre famoso nacido
es Lesbo. Tocaba tan hermoso la cítara que sería llamado (subj. Imperfecto) otro Orfeo. O bien
eres tan ignorante que también Orfeo te sea (a ti) desconocido?

Mercātor: "Minimē vērō. Orpheus quidem omnibus nōtus est. Is fidicen nōbilissimus fuit
quī tam pulchrē canēbat ut bēstiae ferae, nātūram suam oblītae, accēderent, ut eum
canentem audīrent, ac rapidī fluviīcōnsis terent, nē strepitū cantum eius turbārent.
Orpheus etiam ad īnferōs dēscendit ut uxōrem suam mortuam inde redūceret... Sed
perge nārrāre dē Arione.”

Mercator: en verdad un poco, Orfeo sin duda es conocido por todos. Él fue un famoso
tocador (instrumentista) de la lira que tocaba tan bien que los animales salvajes olvidan
su naturaleza (instinto natural), se acercaban para escucharlo tocar y los rios impetuosos
(rapidos) se detuviesen y que no perturbasen canto (musica) con el ruido.

Orfeo además descendió hasta el infierno para hacer volver (de allí) a su mujer muerta….
Pero apresurase a contar (narrarme) de Arione.

Aquí

Gubernātor, cum omnēs attentōs videat, hanc fabulam nārrat:

"Cum Arīōn, nōbilissimus suī temporis fidicen, ex Italiā in Graeciam nāvigāret (imp. sub)
magnāsque dīvitiās sēcum habēret, nautae pauperēs, cju hominī dīvitī invidēbant, eum
necāre cōnstituērunt.

El timonel al ver a todos atentos, cuenta esta historia:

Mientras Arion, famosísimo interprete (tocador) de lira de su tiempo, navega desde Italia hasta
Grecia y al tener (teniendo) consigo grandes riquezas, los pobres marineros, el cual (que)
envidiaban al hombre rico (dat. N. Sin) decidieron matarlo.

Ille vērō, cōnsiliō eōrum cognitō, pecūniam cēteraque sua nautīs dedit, hoc sōlum ōrāns
ut sibi ipsī parcerent.

Aquel ciertamente, (despues de que ablativo absoluto)conocida la


decisión de estos dio a los marineros su dinero y sus cosas, rogando
solo que estos lo perdonasen a él.
"Ecce"inquit"omniaquae possideo iam vestra sunt. Divitias meas habete, parcite vitae!
permittite mihi in patriam reverti! Hoc solum precor.” Nautae precibus eius ita permoti sunt
ut manus quidem ab eo abstinerent; sed tamen imperaverunt ut statim in mare desiliret!

“ He aquí” dijo “ todas las cosas que poseo ya son vuestras, tened
mis riquezas, perdonad(me) la vida! Permitidme volver a la patria.
Solo pido esto.” Los marineros así fueron tan conmovidos por sus
ruegos que (quidem ciertamente) mantuvieron las manos lejos de
este, pero sin embargo ordenaron que en el momento saltara en el
mar.

Ibi homo territus, cum iam vitam desperaret, id unum oravit ut sibi liceret vestem ornatam
induere et fides capere et ante mortem carmen canere. Id nautae, studiosi cantum eius
audiendi, ei permiserunt.

Allí el hombre aterrorizado (mientras perdía las esperanzas) al


desesperarse (desespera) por su vida, pidió esto: que le fuera
permitido vestir su ropa elegante, tomar su lira y cantar una canción
antes de su muerte. Los marineros le permitieron esto a él,
deseosos de escuchar su canto.

Ille igitur, pulchre vestitus et ornatus, in celsa puppi stans carmen Clara voce ad fides
cecinit. Ut Orpheus cantu suo feras ad se alliciebat, ita tunc Arion canendo pisces allexit
ad navem. Postremo autem cum fidibus ornamentisque, eicut stabat canebatque, in mare
desiluit.

Aquel entonces, hermosamente vestido y adornado, estando de pie


en la alta (elevada) popa cantó con una gran voz una canción con su
lira. Como Orfeo atraía hacia sí a las fieras con su canto, así Arión
cantando atrajo los peces a la nave . Pero finalmente con su lira y
sus adornos, ( así como estaba de pie y cantaba) saltó al mar.

"Tum vēro nova et mīra rēs accidit: delphīnus, cantū allectus, repente hominem
natantem subiit eumque in dorsō suō sedentem vēxit et in lītore Graeciae salvum
exposuit. Inde Ariōn prōtinus Corinthum petīvit, ubi rēgem Periandrum, amīcum
suum, adiit eīque rem sīcut acciderat nārrāvit.

Entonces verdaderamente ocurrió una cosa nueva y asombrosa, un


delfín atraído por el canto, repentinamente subió ( SUBEO ADITZA:
IR DE ABAJO ARRIBA/ SUBIR) al hombre que nadaba y transportó
en su lomo (sedentem) sentado a este y lo depositó a salvo en
Grecia. Desde allí rápidamente Arión se dirigió a Corinto donde se
dirigió al rey Periandro, amigo suyo, y le contó el hecho como había
ocurrido.

Rēx haec parum crēdidit, et Arīo nem quasi virum fallācem cūstōdīri iussit. Sed post
quam nautae Corinthum vēnērunt, rēx eōs interrogāvit 'num scīrentubi esset Ariōn
et quid faceret?' Respondērunt ^hominem, cum inde abīrent, in terrā Italiā fuisse
eumque illīc bene vīvere, aurēs animōsque hominum cantu suō dēlectāre atque
magnum lucrum facere.

El rey no creyó (apenas) esto y ordenó que Arión fuera encerrado


como un hombre falaz. Pero cuando los marineros llegaron a
Corinto, el rey les preguntó si sabían dónde estaba Arion y qué
había hecho (hacía)?. Respondieron que el hombre, al irse (ellos) de
allí, estaba en Italia (viviendo) bien allí, que deleitaba los oídos y los
ánimos de los hombres y que hacía gran fortuna.

Cum haec falsa nārrārent, Ariōn repente cum fidibus ōrnāmentīsque cum quibus sē
in mare iēcerat appāruit. Nautae stupentēs, cum eum quem mersum esse putā bant
ita vīvum appārēre vidērent, prōtinus maleficium suum cōnfessl sunt.” Hīc Mēdus
"Etsī nōtum est" inquit "nōnnūllōs hominēs delphīnīs vectōs esse, tamen dubitō
num haec fa bula vēra sit.”

Al narrar estas cosas falsas, Arión en ese momento apareció con su


lira y con sus ornamentos con los cuales se había lanzado al mar.
Los marineros, asombrados, al ver (viendo) que este al que
(pensaban que se había ahogado) creían sumergido aparecía vivo,
en el momento confesaron su engaño (el que pensaban que se había
ahogado).” Aquí Medus dijo: “Es conocido que algunos hombres
han sido transportados por delfines, sin embargo dudo de que esta
historia (seguramente) sea cierta.”
Gubernātor: “Sīve vēra sīve falsa est, valdē mē dēlectat fabula dē felīcīsalūte
Arionis, nam sīcut ille mīrum in modum servātus est, cum iam dē salūte dēspērāret,
ita hominēs nōnnumquam contrā spem ē māximīsperi culīs ēripiuntur. Hāc fabulā
monēmur ut semper bonō animō sīmus nēve umquam dē salūte dēspērēmus. Dum
anima est, spēs est."

Timonel: (ya) dudo si esta fábula es verdadera/ no creo que esta


fábula sea verdadera o no.. Sea verdadera o sea falsa, me complace
mucho esta historia sobre la feliz salvación de Arón, puesto que
como aquel que fue salvado de un modo asombroso, al desesperar
sobre su salvación, así los hombres muy a menudo escapan de los
máximos peligros. Somos aconsejados con esta fábula para tener
buen ánimo y para que nunca desesperemos sobre la salvación.
Mientras hay vida, hay esperanza!
Haec verba tandem mercātōrem perturbātum aliquid cōnsōlāri videntur.
Finalmente estas palabras parecen (parece que estas palabras consuelan en
algo al) consolar algo al perturbado mercader.

III Tum vērō Lydia ad Mēdum versa "Modo tē inter rogāvī" inquit "tuane esset pecūnia quā
hunc ānulum ēmistī. Cūr nōndum mihi respondistī?” Ita repente interrogātus Mēdus
*sēpecūniam ē sac culō dominī surripuisse' cōnfiitētur.

Entonces Lidia girada hacia Medo dice: (hace poco) te pregunté si era tuyo el
dinero con el que compraste este anillo. ¿Por qué no me respondiste? Así
repentinamente Medus interrogado confiesa que él cogió (ha robado) el dinero
del saco de su señor.

"Ō Mēde!" exclāmat Lydia, "Fūr es! Iam mē pudet tē, fūrem nēquissimum, amāvisse!”
At Mēdus "Nōlī" inquit "mē fūrem appellāre, mea Lydia!
Dominus enim aliquid pecūliī mihi dēbēbat. Pecūlium dēbitum sūmere fūrtum nōn est.”
Sed Lydia pergit eum fūrtl accūsāre: "Fūrtum fecistī, Mēde! Frūstrā tē excūsāre cōnāris.”
Mēdus: "Sī fūrtum fecī, tuā causā id fecī. Eō enim cōnsiliō nummōs surripuī ut dōnum
pretiōsum tibi emerem. Nōnne hoc beneficium potius quam maleficium esse tibi vidētur?”

Oh Medo! exclama Lidia “Eres un ladrón! Me averguenza (que yo te haya amado)


haberte amado a ti, un ladrón muy desvergonzado.”
Pero Medus dice: No quiero que me llames ladrón, mi Lidia.
Ciertamente el señor me debía algo de bienes (ahorros). Coger los ahorros debidos
no es hurto. Pero Lidia prosigue acusándolo de robo. “Cometiste un robo, Medo, te
esfuerzas en vano en excusarte.”
Medus: Si cometí el robo, esto lo hice por tu culpa/causa. Sustraje las monedas con
el propósito de comprarte un regalo precioso. ¿No te parece esto más bien un
beneficio que un perjuicio?

Lydia: "Facile est aliēnā pecūniā dōna pretiōsa emere. Tale dōnum mē nōn dēlectat. Hunc
ānulum iam gerere nōlō: in mare eum abiciam!" Hoc dīcēns Lydia ānulum dē digitō
dētrahit, sed gubernātor prōtinus bracchium eius prehendit. Simul Mēdus ānulum ē manū
Lydiae lāpsum capit.

Es fácil comprar regalos preciosos con dinero ajeno. Tal regalo no me


complace. ya no quiero llevar este regalo: lo tiraré al mar.” Diciendo esto, Lidia
se quitó el anillo del dedo, pero (en ese momento) el timonel toma su brazo Al
mismo tiempo, Medus toma el anillo caído de la mano de Lidia.

Lydia īrāta exclāmat: "Abstinē manum, nauta!" at ille "Nōlī stultē agere!" inquit, "Nēmō tibi
ānulum ita abiectum reddet — nisi forte tam felix eris quam Polycrates, tyrannus Samius,
cuius anulus, quem ipse in mare abiecerat, mirum in modum inventus est non in fundo
maris, sed in ventre piscis!”

Lidia enfadada exclama: (aparta tu mano) mantén lejos tu mano, marinero! y él


dice: “No actúes tontamente! Nadie te va a devolver (te devolverá) el anillo
tirado así; ni aunque quizá seas tan feliz como Policrates, tirano samio, cuyo
anillo ( el anillo del cual) que él mismo había tirado al mar, de manera
soprendente fue encontrado no el fondo del mar, sino en el estómago de un
pez.”

Lydia: "Cūr ille tyrannus ānulum suum abiēcit?"


Gubernātor: "Ānulum abiēcit, cum sēsē nimis felı̄ cem esse cēnsēret. Nihil malī
umquam el acciderat ac tanta erat potestās eius, tanta glōria tantaeque dīvitiae,
ut nōn sōlum aliī tyrannī, sed etiam dī immortālēs ei invidērent.
Tum amīcus eius, rēx Aegyptī, cum felīcitātem atque glōriam eius ingentem
vidēret, tyrannō suā sit, ut iactūram faceret eius reī quā māximē omnium
dēlectābātur: ita deōrum invidiam āvertī posse spērā bat.

Lidia: “ ¿ Por qué aquel tirano arrojó su anilllo?”


Timonel: “ Arrojó el anillo, al pensar que él ya era lo bastante feliz. Nunca le había
sucedido nada malo, y tanto era el poder de este, tanta la gloria y la riqueza que no
solo otros tiranos, sino los dioses inmortales lo envidiaban. Entonces, un amigo de
este, el rey de Egipto, al ver la ingente felicidad y gloria de éste, convenció al tirano
de que hiciera ( el lanzamiento ) (para que hiciese arrojar) de ese objeto por el cual
era deleitado (ese objeto con el cual era deleitado) ( de todos? por todos?)) Así
esperaba que la envidia de los dioses pudiera ser alejada.

Polycratēs igitur nāvem cōnscendit et ānulum quem pretiōsissimum habēbat in


mare abiēcit.
"Paucīs post diēbus aliquī piscātor in eōdem mari piscem cēpit quī tam
formōsus erat ut piscātor eum nōn vēnderet, sed tyrannō dōnāret.

Vērum antequam piscis ad mēnsam tyrannī allātus est, servus quī piscem
secābat eīānulum attulit 'quem in ventre piscis inventum esse' dīxit. Polycratēs,
cum ānulum suum recognōsceret, māximā laetitiā affectus est.”

Así pues, Policrates se subió a la nave y tiro (arrojó) al mar el anillo que tenía
como muy preciado.
“ Pocos días después en ese mismo mar algún pescador cogió un pez que era
tan hermoso que el pescador no lo vendió (no lo vendía), sino que se lo regaló
al tirano.
Verdaderamente antes de que el pez fuera llevado a la mesa del tirano, el
siervo que cortaba el pescado le llevó a este el anillo “ que ha sido encontrado
en el vientre del pez” dijo. Policrates, al reconocer su anillo, fue afectado por
una gran alegría. “

Mēdus: "Nēmō umquam eō tyrannō beātior fuit!"


Gubernātor: "Nōlī quemquam ante mortem beātum dīcere! Hoc nōs docet
fortūna illlus tyrannī. Polycratēs enim paulō post ā quōdam virō fallācī, qui eum
falsīs prōmissīs Samō in Asiam allēxerat, terribilem in modum necātus est.

(Medus: Nadie alguna vez fue más feliz que aquel tirano.
Timonel: No llames feliz a nadie antes de la muerte! La suerte de aquel tirano
nos enseña esto. En efecto, Policrates fue asesinado poco después de un
modo terrible por un cierto hombre traidor quien con falsas promesas lo había
llevado de Samos hasta Asia.
Ita nōnnumquam vita beāta morte rimā fīnītur. Varia quidem est hominum
fortūna, sed homō prūdēns bonam et malam fortūnam aequō animō fert nec
alterius fortūnae invidet.”

Así a veces una feliz vida es terminada por una muerte muy miserable. Sin
duda es variada (incierta) la fortuna del hombre, pero el hombre prudente lleva/
soporta la mala y la buena suerte con el mismo ánimo y no envidia otra suerte
(invidere + DATIVO)

Dum gubernātor loquitur, altera nāvis procul in marī appāret. Mēdus eum
apprehendit et "Dēsine loquī!" inquit, "Cūrā negōtium tuum! Quīnprōspicis?
Vidēsne nāvem illam vēlōcem quae ā septentriōnibus nōbīs ap propinquat?"
" P e r d e ō s i m m o r t ā l ē s ! " i n q u i t g u b e r n ā t o r, c u m p r i m u m n ā v e m
appropinquantem prōspexit, "Illa nāvis vēlōx nōs persequitur. Certē nāvis
praedōnum est. Omnia vēla date, nautae!"

Mientras el timonel habla, otra nave aparece a lo lejos en el mar. Medus lo


agarra y le dice : “deja de hablar! Preocúpate por (cuida) tu trabajo! ¿Por qué
no miras? ¿Ves aquella veloz nave que se acerca a nosotros por el norte?
“Por los dioses inmortales” dijo el timonel, al tiempo que ve la nave que se
acerca. Esa veloz nave nos persigue. Ciertamente es una nave de piratas.
Poned todas las velas, marineros!

Nāvis autem vēlīs sōlīs nōn tam vēlōciter vehitur quam ante tempestātem, nam
vēla ventō rapidō scissa sunt.
Itaque gubernātor imperat ut nāvis rēmīsagātur. Mox rēmīs vēlīsque vehitur
nāvis quam vēlōcissimē potest, sed tamen altera nāvis, cuius rēmī quasi ālae
ingentēs sūrsum deorsum moventur, magis magisque appropinquat.

La nave no es transportada tan velozmente solo con velas (solo por las velas)
como ante la tempestad porque las velas fueron rasgadas por el viento rápido.
Así el timonel ordena que la nave sea llevada por los remos ( con remos).
Después la nave es llevada velozmente como puede con los remos y las velas,
pero sin embargo, la otra nave cuyos remos se mueven ( MOVENTUR- PASIVA
REFLEJA) como alas gigantes de arriba hacia abajo, se acerca cada vez más y
más. (se aproximan más y más).

Gubernātor perterritus exclāmat: "Ō dl bonī! Quid faciāmus? Brevī praedōnēs


hīc erunt. "Tum mercātor, cum gubernātōrem pallidum videat, "Bonō animō es!"
inquit, "Nōlī dēspērāre! Spēs est, dum anima est

El timonel aterrorizado exclama: !Oh dioses bondadosos! Qúe haremos


(podemos hacer? En breve, los piratas estarán aquí:”
El mercader entonces, puesto que ve (al ver) al timonel pálido, dice: estate de
buen ánimo! No desesperes! Mientras hay ánimo, hay esperanza!

También podría gustarte