gracas a mecenazgo de |uan Mavrogordato, prncpe rumano a recopacn de a Filocalia, en a cua han coaborado Ncodemo e Hagorta, mon|e de Monte Athos (1749-1809) y e obspo Macaro de Cornto (1731-1805). Se trataba de un voumnoso n-foo de XVI-1207 pgnas, dvddas en dos coumnas. Su nombre retornaba aque ya dado por Baso Magno y Gregoro Nazanzeno a una coeccn de pasa|es de Orgenes por eos eegdos. La Filocalia es uno de os muchos textos o con|unto de obras patrstcas, de as cuaes se ocup Ncodemo, |ustamente en su ansa por poner a acance de todos, os grandes textos de os Padres. De modo partcuar, no se cans de buscar aqueo que pudera servr para transmtr a todos a doctrna de a oracn contnua y, medante ea, e estmuo a practcara. Su geno, pero sobre todo su gran ama crstana, formada en a escuea de as deas dervadas de as Escrturas y de a tradcn, e haba hecho ntur cmo, e respro profundo de a oracn contnua debe ser -ms a de as dstntas formas que pueda asumr- a expresn vva de una vda crstana amentada por os sacramentos y, a a vez, un medo poderossmo para a unn dvna. Una oracn, sn embargo, que como vemos nace, avanza y acanza su pentud so medante a constante dsposcn a a sobredad de corazn y de nteecto. La sobriedad es ese estado de vganca contnua que mantene e ama en una espece de ayuno esprtua, no exctado por os pensamentos y por as magnacones que producen pasones, as que per|udcan a oracn y corrompen a sandad transmtda por os sacramentos, obstacuzando su potenca decante |ustamente por eo, a recopacn de Ncodemo evar e nombre de Filocalia de los Padres Npticos, es decr, "sobros." La Filocalia conoce ahora su cuarta edcn grega con os cnco vomenes aparecdos en Astr de Atenas en os aos 1974-76. Sobre stos se basa nuestra traduccn. Una obra que tene prctcamente os msmos textos y un ttuo de gua sgncado (Dobrotolubiye), y que encontr gran acogda por as crstandades esavas, fue pubcada por e ancano Passy Vechkovsky en 1793 y rempresa en 1822. En readad, en cuanto a a obra de Passy, no podemos habar de una verdadera traduccn de a recopacn de Ncodemo. De hecho, mentras Macaro y Ncodemo se ocupaban de os textos que haban reundo en a Filocalia grega, Passy tambn traba|aba en a recopacn y traduccn sustancamente de os msmos textos coocndoos, sn embargo, en un orden dstnto de cronogco segudo por Ncodemo. Una vez pubcada a Filocalia grega, Passy contnu con su traba|o, y es muy probabe que o haya comparado con a recopacn de Ncodemo. La concdenca es, sn embargo, snguar y, por certo, provdenca. La Filocalia esava, que haba sdo destnada a promover e renacmento esprtua ruso de "Ochocentos," fue compuesta recurrendo espontneamente a as msmas fuentes a as cuaes se haban drgdo Macaro y Ncodemo. So Lnos pocos textos presentes en a versn grega son omtdos en a edcn esava. E Peregrino ruso, ya ben conocdo en Occdente, evaba consgo una ve|a copa de a Filocalia de Passy. Entre 1876 y 1889, e obspo Tefano e Recuso, pubc una traduccn en ruso que sera ms ampa, ocupando cnco vomenes. En nuestro sgo exste un gran resurgmento de nters por a Filocalia, por e|empo en Rumana gracas, sobre todo, a a traduccn competa de Dumtru Stanoae, en ocho vomenes, termnada en 1979. En Occdente hay actuamente en curso traduccones que se proponen ser ntegraes, en francs (Abbaye de Beefontane, Bgroes) y en ngs (Faber and Faber, Londres), basadas en e texto grego.
Antonio el Grande Antono, e gran padre nuestro, e corfeo de coro de os ascetas, orec ba|o e reno de Constantno e Grande, arededor de ao 330 desde e nacmento de Dos. Fue contemporneo de gran Atanaso, quen de escrb, posterormente, una ampa bografa acced a smmun de a vrtud y de a mpasbdad. S ben ncuto e etrado, tuvo como maestra, provenente desde o ato, esa sabdura de Esprtu Santo que ha nstrudo a os pescadores y a os nfantes: umnado por ea, e nteecto pror muchas y varadas advertencas sagradas y esprtuaes, concernentes a temas dversos, y do a quen o nterrogara, sabas respuestas, enas de provecho para e ama; como se puede ver en muchos pasa|es de Gerontkon. Adems de o antedcho, este hombre ustre, nos ha de|ado tambn os cento setenta captuos que ncumos en e presente bro. Oue eos son e fruto genuno de esa mente dvnamente umnada, nos o es conrmado, entre otros, por e santo mrtr Pedro de Damasco. Pero a msma estructura de engua|e quta toda duda y de|a soamente una posbdad a aqueos que examnan mnucosamente os textos: se trata de escrtos que se remontan a aquea santa antgedad. No debe pues asombrarnos que a forma de dscurso se desarroe en a mayor smpcdad de a homa, en un esto arcaco y descudado: o que, sn embargo, nos asombra es cmo, a travs de ta smpcdad ega a os ectores tanta savacn y provecho. Cuanto ms, en aqueos que o een orece a fuerza de a persuasn de estos escrtos, tanto ms en eos desta a duzura y tanto ms destan, absoutamente, as buenas costumbres y e rgor de a vda evangca; certamente conocern su regoc|o aqueos que degustaren de esta me con e paadar esprtua de nteecto! Parece ser que Antono e Grande, conocdo tambn como "Antono e Ermtao" o "San Antono de Egpto," vv entre os aos 250 y 356, aproxmadamente. De fama crstana, ms ben rco, habendo quedado hurfano de muy |oven y con una hermana pequea a su cargo, un da fue fuertemente gopeado por a paabra de Seor a |oven rco: Si quieres ser perfecto, ve, vende todo aquello que posees, dalo a los pobres y tendrs un tesoro en los Cielos. Luego, ven y sguee (Mt 19:21). Sntndose auddo, enseguda empez a vender o que posea y a darse a una vda de oracn y pentenca en su msma casa. Despus de agn tempo, con a su hermana a una comundad de vrgenes, y ev una vda de oracn y pentenca en su msma casa. Despus de agn tempo, con a su hermana a una comundad de vrgenes, y evo una vda sotara no e|os de su puebo, ponndose ba|o a gua de un ancano asceta de quen se ae|ara, uego, para retrarse en e deserto, en una de as tumbas que se encontraban en aquea regn. Su e|empo fue contagoso, y cuando se retr a deserto de Pspr, e ugar no tard en ser nvaddo por crstanos. Lo msmo suced cuando sucesvamente se retr cerca de tora de Mar Ro|o. La vda consagrada a Seor, en soedad o en grupos, ya era una costumbre, pero con Antono, e fenmeno asum dmensones sempre ms ampas, tanto que podemos amar a Antono - segn una conocda expresn de entonces, - "e padre de a vda monstca." Tambn en Occdente su nuenca fue grandsma, sobre todo gracas a a rpda dfusn de a !ida, escrta por Atanaso poco despus de a muerte de Antono. Atanaso haba conocdo ben a Antono en su |uventud. La bografa que escrb debe ser consderada como un documento hstrco de peso, s ben, obvamente, a escrbra, e autor ha usado procedmentos correntes en a teratura de su tempo, como e de poner en boca de protagonsta argos dscursos nunca pronuncados de esa forma y extensn, pero en os cuaes se quere recopar, en una sntess orgnca y vvda, as que fueron, efectvamente, as deas ms trascendentes de protagonsta, por expuestas - o, ms smpemente, por vvdas - en as ms varadas stuacones. Se atrbuyen a Antono sete cartas escrtas a os mon|es, adems de otras drgdas a dversas personas. De a !ita "ntonii escrta por Atanaso exste una ptma traduccn taana con un texto atno que a antecede, en as edcones Mondador/ Fundacn Lorenzo Vaa, 1974, a cargo de Chrstne Mohrmann. Se puede tambn ver una recente traduccn francesa de as Cartas de San "ntonio en a coeccn Spiritualit# $rientale N. 19, Abbaye de Beefontane. Tanto a Igesa recuerda a Antono e 17 de enero.
Advertencias Sobre La ndole Humana Y La Vida Buena Sucede que a os hombres se os ama, mpropamente, razonabes. Sn embargo, no son razonabes aqueos que han estudado os dscursos y os bros de os sabos de un tempo; pero aqueos que tenen un ama razonabe, y que estn en condcones de dscernr entre o que est ben y o que est ma, aqueos que huyen de todo o que es madad y que daa e ama, mentras que se adheren soctamente a poner en prctca todo o que es bueno y t a ama, y hacen todo esto con mucha grattud respecto de Dos, soamente estos tmos pueden ser amados, en verdad, hombres razonabes. E hombre verdaderamente razonabe tene un soo deseo: creer en Dos y agradare en todo. En funcn de esto -y soamente de esto- formar su ama, de modo que sea de agrado de Dos, dndoe gracas por e modo admrabe con que su provdenca goberna todas as cosas, ncuso os eventos fortutos de a vda. Est, pues, fuera de ugar, agradecer a os mdcos por a saud de cuerpo aun cuando nos sumnstran frmacos amargos y desagradabes, y ser ngratos con respecto de Dos por as cosas que nos parecen penosas, sn reconocer que todo sucede de a forma debda, en nuestra venta|a, segn su Provdenca. Puesto que e conocmento y a fe en Dos son a savacn y a perfeccn de ama. Hemos recbdo de Dos a contnenca, a pacenca, a temperanca, a constanca, a soportacn, y otras vrtudes smares a stas, como exceentes y vdas fuerzas. stas, con su resstenca y su oposcn, acuden en nuestra ayuda frente a dcutades de esta terra. S as e|erctamos y as mantenemos sempre prontas, nos ayudarn de ta modo que nada de o que nos suceda nos parecer spero, dooroso o ntoerabe. Nos acanzar con pensar que todo pertenece a a readad humana, y es dobegado por as vrtudes que estn en nosotros. Por certo, que esto no o pensarn os nsensatos: stos no creen que todo evento es para ben, que sucede como debe suceder para venta|a nuestra, a n de que as vrtudes respandezcan y que recbamos de Dos a corona. Consdera cmo a posesn de benes y e uso de rquezas son soamente una usn efmera y reconoce que a vda vrtuosa y grata a Dos es ago me|or que a rqueza. S haces de este pensamento una medtacn convencda y o guardas en tu memora, no grtars n gemrs de door, no cupars a nade, sno que por todo dars gracas a Dos, vendo que os que son peores que t, confan en a eocuenca y en as rquezas. Porque a concupscenca, a gora y a gnoranca son as peores pasones de ama. E hombre razonabe, a medtar sobre cmo debe actuar, evaa o que e convene y o beneca, y ve cmo agunas cosas son buenas para su ama y a me|oran, mentras que otras e son extraas. De este modo, huye de o que per|udca a su ama como readad extraa y que es capaz de ae|aro de a nmortadad. Cuanto ms modesta es a vda de uno, tanto ms ste es fez. No tene que preocuparse por tantas cosas, taes como servos, campesnos, ganado. S nos precptamos en estos quehaceres, tropezaremos con as penas que de eos surgen y nos amentaremos de Dos: con nuestra vountara concupscenca, a muerte, como una panta, ser regada y permaneceremos perddos en as tnebas de a vda pecamnosa, mpotentes de conocernos a nosotros msmos No debemos decarar que es mposbe para e hombre conducr una vda vrtuosa. Debemos ms ben decr que sta no es fc n est a acance de a mano de cuaquera. Toman parte de una vda vrtuosa todos aqueos que, de entre os hombres, son pos y dotados de un nteecto amante de Dos: porque e nteecto ordnaro y mundano es tambn voube, produce pensamentos ya sea buenos como maos, es mudabe por naturaeza y sus cambos tenden a a matera. Mentras, e nteecto ocupado por e amor de Dos est a resguardo de a maca que e hombre vountaramente se procura por su descudo Los ncutos y os rstcos consderan cosa rsbe os razonamentos y no queren escuchar, pues su fata de formacn sera puesta en evdenca y querran que todos fueran como eos. Es as que tambn en su forma de vvr y en sus modaes, tratan de que todos sean peores que eos pues pensan que podrn pasar por rreprochabes, gracas a puuar de os medocres. E ama debtada va a a perdcn, arroada por a maca que acarrea consgo a dsoucn, a soberba, a nsacabdad, a ra, a desconsderacn, a raba, e homcdo, e gemdo, a envda, a avarca, a rapa, os afanes, a mentra, a vouptuosdad, a pereza. a trsteza, e medo, a enfermedad, e odo, a acusacn, a mpotenca, a aberracn, a gnoranca, e engao, e ovdo de Dos. En stas y otras cosas smares es castgada e ama nfez que se separa de Dos. Aqueos que queren practcar a vda vrtuosa, pa, gorosa, no deben hacer sus eeccones basndose en costumbres artcosas o en a prctca de una vda fasa. Por e contraro, deben, ta como o hacen os escutores y os pntores, demostrar con sus propas obras s vda vrtuosa y conforme a Dos, y rechazar como trampas todos os maos paceres. Comparado con as personas sensatas, e que es rco y nobe pero fato de dscpna esprtua y de toda vrtud de vda, es un nfez. Pero e que es pobre y escavo en cuanto a condcones de vda, pero adornado de dscpna y de vrtud, ste es fez. Como os extran|eros que se perden en as caes, tambn aqueos que descudan evar una vda vrtuosa, parecen desvados por sus propas concupscencas. Son denomnados pasmadores de hombres aqueos que saben cutvar a os ncutos y es hacen amar os razonamentos y a nstruccn. De msmo modo, debemos denomnar pasmadores de hombres a aqueos que converten a os desenfrenados a a vda vrtuosa y grata a Dos: stos repasman a os hombres. Pues humdad y contnenca sgncan fecdad y esperanza buena para as amas de os hombres. Es bueno, en verdad, para os hombres, conducr de a debda manera as costumbres y a conducta de su vda. Cumpdo con esto, se torna fc conocer o que concerne a Dos: aque que rnde cuto a Dos con peno corazn y fe, es apoyado por para que pueda domnar su cera y su concupscenca que son as causas de todo ma. Es amado hombre aque que es razonabe o e que soporta ser corregdo. Pero a ncorregbe se o debe amar sava|e, porque su estado es propo de os sava|es. Y de stos hay que ae|arse, porque a que convve con a maca no e ser nunca posbe egar a estar entre os nmortaes. Cuando a raconadad nos asste verdaderamente, nos hace dgnos de ser amados hombres. S abandonados a raconadad, nos dferencamos de os brutos so en cuanto a a estructura de nuestros membros y por nuestra voz. Oue e hombre ben dspuestos admta que es nmorta y, en consecuenca, odar toda ba|a concupscenca que es para os hombres a causa de su muerte. Cada arte organza a matera de a cua dspone y demuestra as su propo vaor. Est e que traba|a a madera o e que traba|a e bronce; otros, e oro o a pata. Y as nosotros tambn, una vez que conocemos cmo conducr una vda honesta y una conducta vrtuosa y grata a Dos, debemos demostrar que somos hombres verdaderamente razonabes en cuanto a nuestra ama y no soamente por a estructura de nuestro cuerpo. E ama verdaderamente razonabe y amante de Dos reconoce enseguda todo o que hay en a vda. Hace propco a Dos con amor y a da gracas con verdad, porque es haca que se proyecta todo su esfuerzo y toda su capacdad reexva. Los patrones drgen as embarcacones de acuerdo con una ruta, a n de no estrearse contra aguna roca sobre o ba|o e agua. De msmo modo, quen ansa conducr una vda vrtuosa, debe escudrar con cudado o que se debe hacer y aqueo de o que debe hur. Y debe consderar a venta|a que surge a segur as veraces y dvnas eyes, apartando de ama, con un corte neto, os maos deseos. Los patrones y os aurgas cumpen con estudo y atencn a tarea de a que se ocupan. De a msma manera, es necesaro que e que practca a vda recta y vrtuosa ponga todo estudo y preocupacn en vvr de un modo convenente y grato a Dos. E que reamente o desea y entende que puede hacero, procede creyendo haca a ncorruptbdad. Consdera bres no a aqueos que o son en cuanto a su condcn externa, sno a aqueos cuyo modo de vvr y de actuar es bre. Porque no convene amar reamente bres a os prncpes que son mavados o desenfrenados: stos son escavos de as pasones de a matera. La bertad y a fecdad de ama estn consttudas por a mpda pureza y e despreco por as readades temporaes. Recuerda que debes probarte contnuamente: hars esto medante a buena conducta y as obras msmas. De msmo modo, os enfermos reconocen o descubren a os mdcos como savadores y benhechores, no por sus paabras, sno por sus obras. E ama razonabe y vrtuosa se da a conocer en su modo de mrar, de camnar, de habar, de sonrer, de dscutr, de conversar... sta transforma y corrge todo de a manera ms dgna. Y eo sucede porque e nteecto, ocupado por e amor de Dos es un custodo sobro, que obstacuza e acceso a os maos y turbos pensamentos. Examna o que te concerne y consdera que os |efes y os patrones tenen poder soamente sobre tu cuerpo, pero no sobre tu ama: ten sempre presente este pensamento. Por este motvo, s eos cometen homcdos, accones equvocadas o n|ustas y danas para e ama, no debes obedeceres, n squera s someten tu cuerpo a os tormentos: Dos ha creado e ama bre y duea de s msma para actuar ben o ma. E ama razonabe se ae|a prestamente de os camnos por os cuaes no e convene transtar: e de a atanera, e de desenfado, e de engao, e de a envda, e de a rapa y as sucesvamente. Todas stas son obras de os demonos y de una determnacn mavada. Por e contraro, con ceo y estudo perseverante, todo es posbe para e hombre que no permte que su concupscenca sea bre de anzarse sobre os maos paceres. Los que conducen una vda modesta y ae|ada de u|o, no caen en os pegros n necestan custodos sno que, vencendo a concupscenca en todo, encuentran fcmente e camno que conduce a Dos. A os hombres razonabes no es es necesaro ocuparse de mtpes dscursos, sno so de aqueos verdaderamente tes y guados por a vountad de Dos. Es as que os hombres se acercan de nuevo a a vda y a a uz eterna. E que busca a vda vrtuosa y ocupada por e amor de Dos debe abstenerse de estmarse a s msmo y a toda gora vaca y mentrosa, para apcarse con buena dsposcn a esta vda, y a una convenente enmenda de su propo |uco: e nteecto estabe y amante de Dos es un medo de ascensn haca Dos y camno haca . No trae nnguna venta|a e aprendza|e de os tratados s e ama no conduce una vda aceptabe y grata a Dos: causa de todos os maes son a dvagacn, e engao y a gnoranca de Dos. La medtacn sobre a vda perfecta y e cudado de ama hace a os hombres buenos y amantes de Dos. Puesto que e que busca a Dos o encuentra, vence en todo a a concupscenca y no se aparta nunca de a pegara: taes hombres no temen a os demonos. Los que se de|an desvar de as esperanzas de esta vda y conocen soamente de paabra as accones que conducen a una vda perfecta, sufren ago parecdo a a desgraca de aqueos que, aun poseyendo os remedos y e nstrumenta de arte mdco, no saben usaros n se preocupan por aprender. En ta caso, no debemos acusar por os pecados en os que caemos n a nuestra consttucn n a otra cosa, sno so a nosotros msmos. Puesto que, s e ama ege vountaramente e descudo, es nevtabemente vencda. A que no sabe dscernr entre e ben y e ma, no e es cto |uzgar a os buenos y a os maos. Bueno es e hombre que conoce a Dos, y s e hombre no es bueno, no sabe nada n nunca ser conocdo: pues e medo de conocer a Dos es practcar e ben. Los hombres buenos y amantes de Dos reprochan de frente, a os hombres, s stos estn presentes, por e ma practcado. Pero no os nsutan s estn ausentes, n squera o permten a quen trate de decr ago. Mantngase ae|ada de as conversacones toda grosera: porque e pudor y moderacn son adornos propos de os hombres razonabes ms aun que de as vrgenes. E nteecto ocupado por e amor a Dos es a uz que umna e ama, como e so umna e cuerpo. Frente a cuaquer pasn que pueda sorprenderte, recuerda que para aqueos que tenen un recto sentr y queren dsponer de sus propas cosas de a manera debda y segura, no es consderada como deseabe a posesn corruptbe de as rquezas, sno que es preferbe atenerse a as goras que son rectas y veraces. stas os hacen feces, mentras que as rquezas pueden ser sustradas y su|etas a rapa por parte de os ms fuertes; a vrtud de ama es a nca posesn segura, nvoabe y capaz de savar despus de a muerte a aqueos que a han adqurdo. S tenemos sentmentos como stos, as usones de a rqueza y de os otros paceres no podrn arrastrarnos. No convene que os hombres nestabes e ncutos pongan a prueba a os hombres que vven razonabemente. Taes son os hombres aceptados por Dos: os que caan mucho, o ben haban poco y de cosas necesaras y gratas a Dos. E que persgue a vda vrtuosa y amante de Dos, cuda as vrtudes de ama y as consdera como su propa posesn y su eterno regoc|o. Se srve de as readades temporaes, segn e es permtdo y como Dos da y quere: as usa con toda aegra y grattud, aunque observando absoutamente en todo su |usta medda. Los man|ares suntuosos dan pacer a os cuerpos en cuanto a readades materaes, mentras que e conocmento de Dos, a contnenca, a bondad, a benecenca, a pedad y a humdad decan e ama. Los poderosos que fuerzan con su mano a e|ercer actos equvocados y danos para e ama no tenen, sn embargo, nngn domno sobre e ama msma, que ha sdo creada como duea de s msma. Eos atan e cuerpo, pero no a vountad: e hombre razonabe es su dueo, gracas a Dos, su Creador. De este modo, ste es ms fuerte que toda autordad, que todo sometmento y que toda potenca. Los que consderan como una desgraca a prdda de as rquezas, de os h|os, de os servos o de cuaquer otro ben, sepan que, prmero, hay que sentrse contentos con o que Dos nos da, y uego, cuando hay que devovero, esto debe ser hecho con pronttud y generosdad. Y no debemos eno|arnos por esta prvacn o, me|or dcho, por esta resttucn, puesto que hemos hecho uso de cosas que no son nuestras y que debemos resttur. Es obra de hombre de ben no mavender nuestro bre |uco para atender a adquscn de rquezas, aun s, por casuadad, nos encontrramos con una gran cantdad de as msmas. Las readades de esta vda son smares a un sueo y a rqueza no ofrece ms que aparencas ncertas y efmeras. Ouenes son verdaderamente hombres, tenen un ceo ta de vvr segn e amor de Dos y a vrtud, que su conducta vrtuosa respandece sobre os otros hombres As como sucede cuando se cooca un detae prpura sobre as partes bancas de os vestdos para adornaros y se destaca, ponndose en evdenca, es as como os hombres deben practcar con mxma y evdente sodez as vrtudes de ama. Los hombres debern examnar a fuerza que poseen y de cunta vrtud nteror dsponen. Y as se prepararn y resstrn a as pasones que os asatan, de acuerdo con a fuerza que tenen y conforme con a naturaeza recbda como don de Dos. Por e|empo contra a beeza y cuaquer concupscenca per|udca para e ama, exste a contnenca; frente a as fatgas y a a ndgenca, est a constanca; frente a os nsutos y e furor, est a pacenca; y as en adeante. Es mposbe para e hombre voverse bueno y sabo en un nstante: esto se ogra con un fatgoso e|ercco, un modo de vda oportuno, experenca, tempo, prctca y un gran deseo de obrar e ben. E hombre bueno y amante de Dos, e hombre que verdaderamente conoce a Dos, no cesa de hacer o que agrada a Dos, sn poner mtes. Pero de taes hombres hay pocos. No deben as personas poco dotadas, desesperando de s msmas, descudar a vda vrtuosa y dedcada a Dos, desprecndoa como naccesbe e nacanzabe para eas. Por e contraro, eas debern e|erctar su fuerza y preocuparse por s msmas. Puesto que, aunque no pudesen acanzar e mxmo de a vrtud y de a savacn, con e e|ercco y e deseo de ograro se vovern me|ores, o por o menos, no peores; y ste es un beneco no pequeo para e ama. E hombre, por su parte racona, est undo a a nefabe y dvna potenca, mentras que su parte corpora est emparentada con os anmaes. Y son pocos os hombres perfectos y razonabes que se preocupan de tener un pensamento acorde con su parentesco con e Dos Savador que se maneste medante as obras y a vda vrtuosa. Los ms, sn embargo, dentro de a necedad de su ama abandonan ese dvno e nmorta parentesco, para acercarse a de a muerte, nfez y efmera, propa de cuerpo. Como os brutos, tenen sentmentos carnaes y son afectos a a vouptuosdad; de ta modo se ae|an de Dos y arrastran e ama desde e Ceo hasta e Inerno, debdo a su propo deseo. E hombre razonabe, que reexona sobre su comunn y su reacn con Dos, no amar nunca nada de o terrena o mezquno: tene su nteecto vueto haca as cosas ceestes y eternas. ste conoce cu es a vountad de Dos: savar a hombre. Y ta deseo es para os hombres causa de toda cosa buena y fuente de bondades eternas. Cuando encuentres a aguen que contenda y contradga a verdad y a evdenca, cesa toda dscusn y retrate, pues sus capacdades raconaes se han endurecdo como pedra. Incuso os me|ores vnos, de hecho, se estropean por e agua de cadad nferor. De msmo modo, os maos dscursos corrompen a que eva una vda y un pensamento vrtuoso. S nos proponemos con soctud y dgenca, hur de a muerte corpora, tanto ms debemos ser soctos y escapar de a muerte de ama; pues e que quere ser savado, no tene otro mpedmento ms que a neggenca y e descudo de a propa ama. E que se fatga en comprender as cosas tes y os buenos dscurso, es consderado desventurado. Pero en cuanto a os que, comprendendo a verdad, mpudentemente dscuten, tenen muerta a razn y su manera de ser es smar a a de as eras. No conocen a Dos, y su ama no es umnada. Dos, con su paabra, ha creado as especes anmaes para usos varados. Agunas son de uso comestbe, otras para prestar servcos. Luego ha creado a hombre, cua espectador de stas y de sus traba|os, en condcn de conductor. Por o tanto, os hombres deben proponerse no morr como cegos, sn haber comprenddo a Dos y a sus obras, como sucede con as bestas que no razonan. Es necesaro que e hombre sepa que Dos todo o puede. No hay nada que pueda oponerse a quen todo o puede. ha hecho de esto, que no es todo, o que quere, y obra con su paabra para a savacn de os hombres. Las cosas que estn en e Ceo son nmortaes, a raz de ben que en eas exste. Pero as de a Terra se han vueto corruptbes, debdo a a vountara maca que est ntrnseca en eas. Ta maca provene de os nsensatos, de su descudo, y de su gnoranca de Dos. La muerte, para os hombres que a comprenden, es snnmo de nmortadad. Pero para os rstcos, que no a comprenden, sgnca muerte. Pero no es esta muerte que debemos temer, sno a perdcn de ama, que consste en a gnoranca de Dos. Esto s, es verdaderamente terrbe para e ama. La maca es una pasn provenente de a matera; por o tanto, no hay cuerpo prvado de maca. Pero e ama racona, comprende esto, sacude e peso de a matera, que es a maca, y, brada de ese peso, conoce a Dos de todas as cosas y se mueve con respecto a cuerpo, como s enfrentara a un enemgo y adversaro, no concedndoe nnguna venta|a. De esta manera, e ama es coronada por Dos, por haber vencdo as pasones de a maca y de a matera. La maca, una vez conocda por e ama, es odada como una besta ftda; pero s es gnorada, es amada por aque que no a conoce, y ea, de este modo, o retene prsonero, reducendo a a escavtud a su amante. Y ste, sntndose nfez y mserabe, no ve n entende o que e es t; por e contraro, cree que est ben acompaado por a maca y se compace de eo. E ama pura es buena y es, por o tanto, umnada y escarecda por Dos. Es entonces que e nteecto comprende e ben y produce razonamentos enos de amor a Dos. Pero cuando e ama es enodada por a maca, Dos se ae|a de ea o, me|or dcho, e ama msma se aparta de Dos, y entonces demonos sava|es penetran en e pensamento y sugeren a ama actos desprecabes, taes como: aduteros, homcdos, rapas, sacregos y cosas smares, cosas todas que son obra de os demonos. Los que conocen a Dos estn enos de buenos pensamentos y, en su afn por as cosas ceestes, desdean as readades de esta vda. stos no son querdos por muchos, n sus deas son de agrado de muchos. Tanto es as, que no so son odados, sno tambn ob|eto de bura. Sn embargo, aceptan sufrr o que sea, dentro de a ndgenca en que se encuentran, sabendo que, s ben esto parece un ma para a mayora, para eos es un ben. E que comprende as cosas ceestes, cree en Dos y reconoce que toda cratura provene de su vountad. E que no comprende, n squera cree que e mundo es obra de Dos y que fue hecho para a savacn de hombre. Los que estn enos de maca y aturddos por a gnoranca, no conocen a Dos, pues su ama no est en estado de sobredad. Dos es ntegbe pero no vsbe, y se manesta en as cosas vsbes, como e ama en e cuerpo. Como es mposbe que e cuerpo subssta sn e ama, as tambn, todo o que se ve y exste, no puede subsstr sn Dos. Para qu fue creado e hombre? Para que, consderando a as craturas de Dos, contempe y gorque a quen todo esto cre para e hombre. E nteecto que acoge e amor de Dos, es un ben nvsbe donado por Dos a quen es dgno por su vda buena. Es bre e que no es escavo de os paceres. Por e contraro, gracas a su prudenca y temperanca, domna su cuerpo y se conforma, con mucha grattud, con o que e es dado por Dos, aunque fuera muy poco. Cuando hay sntona entre e nteecto amante de Dos y e ama, todo e cuerpo est en paz, aun sn querero. Porque s o quere e ama, todo mpuso corpora puede ser controado. Los que no estn conformes con os benes que actuamente poseen, sno que aspran a tener ms, se someten vountaramente a as pasones que desordenan e ama, agregando pensamentos y fantasas nefastos. Estos benes acarrean maes y son un verdadero mpedmento, as como o son as tncas demasado argas que mpden correr. As tambn os afanes desmeddos por consegur una rqueza excesva, no permten a as amas n uchar, n savarse. S nos sentmos forzados a hacer ago, y o hacemos contra nuestra vountad, encontramos en eo una prsn y un castgo. Ama, pues, as condcones actuaes en que vves, porque s t as conevas sn grattud, te castgas a t msmo sn darte cuenta. Hay un soo camno para ograr esto: e despreco por as readades de esta vda. As como obtuvmos de Dos a vsta para reconocer as cosas que se pueden ver, para entender o que es banco y cua es a tnta de os coores oscuros, as tambn Dos nos ha dado a raconadad para dscernr o que es bueno para e ama. La concupscenca, una vez que ha sdo separada de pensamento, genera a vouptuosdad y no permte a savacn de ama o su unn con Dos. No consttuye un pecado o que se produce segn natura; pero o que mpca una eeccn vountara es mao No es pecado comer, pero o es comer sn agradecer, sn decoro n contnenca, cuando no se ayuda a cuerpo a permanecer vvo sn ncurrr en ma pensamento aguno. De msmo modo, no es pecado mrar puramente, pero que o es cuando se mra con envda, con soberba y avdez. Tambn es pecado escuchar sn cama, con cera, y no moderar a engua -reservada para dar gracas y para orar- usndoa, por e contraro, para a caumna. Tambn es pecado que as manos no traba|en para dar una mosna, sno para matar y robar, Como stos, hay otros e|empos: cada membro peca cuando hace e ma en ugar de ben, contra a vountad de Dos, actuando segn su propa determnacn. Sn dudas de que cada accn es observada por Dos, observa como t, que eres hombre y barro, puedes a msmo tempo, observar haca dversos puntos y comprender. Cunto ms Dos, quen o ve todo, ncuso un grano de mostaza, quen da vda a todo y a todos nutre como quere! Cuando cerras a puerta de tu casa y ests soo, debes saber que esta contgo e nge que Dos ha reservado para cada hombre, y que os gregos aman "numen tutear." ste, nsomne y no su|eto a engao, est sempre contgo. Todo o ve, y as tnebas no son un obstcuo para . Debes saber que tambn est con Dos, que est en todo ugar. No hay, de hecho, ugar o matera donde Dos no se encuentre, porque es superor a todos y a todos encerra en su mano. S os sodados |uran su fe a Csar, porque es quen os provee de amentos, con cunto mayor ceo no deberamos nosotros rendr ncesantemente gracas a Dos, con voces que nunca se acaen y rendrnos gratos a Aque que ha creado para e hombre todas as cosas? Los buenos sentmentos con respecto de Dos y a vda buena, son un fruto de hombre que es grato a Dos. Pero os frutos de a terra no maduran en una hora; es necesaro que haya tempo, uvas y cudados. De msmo modo, os frutos de os hombres respandecen con a prctca, e e|ercco, e tempo, a constanca, a contnenca y a soportacn. Y s, por causa de aguna de estas cosas, aguen te consdera padoso, no te creas a t msmo mentras habtes tu cuerpo, y nnguna de tus cosas te parezca que es de gusto de Dos: debes saber que no es fc para e hombre custodar hasta e na su mpecabdad. Para os hombres, nada es tan precoso como a paabra: a paabra es tan poderosa que, |ustamente con a paabra, servrnos a Dos y e agradecernos. Pero s usamos paabras no buenas o n|urosas, condenamos nuestra ama. E hombre obtuso cupa a su propa naturaeza o a otra cosa, atrbuyndoe e motvo de su pecado, mentras hace uso vountaro de paabras o accones ndebdas! S nos preocupamos por cudar os maes de nuestro cuerpo, a n de no ser crtcados por otros, tanto ms necesaro es estar aertas y curar as pasones de ama - que sern |uzgadas ante a presenca de Dos - para no ser encontrados fatos de honor o aun rdcuos. Tenendo a bertad de eegr - s as o deseamos - no evar a cabo maas as accones a as que nos empu|a a concupscenca, podemos y tenemos a facutad de vvr de modo grato a Dos, y nade nunca podr, s no o querernos, obgarnos a reazar ago mao. Y efectvamente es uchando como seremos dgnos de Dos, y tendremos un modo de vda smar a de os ngees en os Ceos. Eres escavo de as pasones s o queres y, s o deseas eres bre y no te someters a eas. Pues Dos te ha creado con esa bertad. Ouen vence as pasones de a carne es coronado con a nmortadad. S no exsteran as pasones, tampoco exstran as vrtudes, y n squera as coronas con as cuaes Dos gratca a os hombres dgnos de eas. Los que no ven o que es senta y queren ndcar a otros o que es bueno, tenen e ama cega y su capacdad de dscernmento se ha atroado. Por o tanto, no hay que prestares atencn, para no tropezar tambn nosotros, como os cegos, con os msmos maes. No debemos montar en cera con os que pecan, aunque su actuar es condenabe y dgno de castgo. Debemos convertr a quen ha cado, por motvo de |ustca, y castgaro tambn, s fuera oportuno, ya sea personamente o por medo de otros. Pero no debemos encoerzarnos n enfurecernos, porque a cera acta sobre a |ustca soo de forma pasona, no con dscernmento. De msmo modo, no debemos toerar squera a que hace msercorda sn motvo aguno. Debemos castgar a os mavados, por e ben y a |ustca, y no por nuestra pasn de cera. So nuestra posesn de ama es segura e nvoabe. Consste en vvr vrtuosamente, agradando a Dos, con e conocmento y con a prctca de as cosas buenas. La rqueza es certamente una gua cega y una conse|era nsensata. E que a usa maa y vouptuosamente, enva a a perdcn a su ama que se ha vueto obtusa. Es necesara que os hombres no tengan nada superuo o, s o poseen, sepan con certeza que todo o que hay en esta vda es, por naturaeza, corruptbe, que nos es qutado con facdad, y que se puede perder y romper. Por o tanto, no se deben descudar as consecuencas que eo acarrea. Debes saber que os doores de cuerpo son propos de cuerpo por naturaeza, pues ste es corruptbe y matera. Es precso que e ama cutvada produzca respecto de taes pasones, constanca y toeranca, con grattud, y que no se amente a Dos por e cuerpo que e conced. Los que compten en as Ompadas no ganan con a prmera, segunda o tercera vctora, sn cuando han ganado a todos aqueos que partcpan en a carrera. De ta modo, es necesaro que quen quera recbr a corona de Dos e|ercte su ama en a moderacn, no soamente en o que respecta a as cosas de cuerpo, sno tambn con respecto a as ganancas, a as rapas, a a envda, a as vouptuosdades, a as goras vanas, a as paabras n|urosas, a os homcdos, y as sucesvamente. No busquemos una vda buena y dedcada a amor a Dos por a aabanza humana. Debemos eegr a vda vrtuosa, persguendo a savacn de nuestra ama. Es necesaro que veamos, cada da, a a muerte frente a nosotros y que consderemos cun ncertas son as cosas humanas. Est en nuestro poder vvr con moderacn, mentras que no est en nuestro poder enrquecernos. Y entonces qu hacer? Debemos arrastrar a condena sobre nuestra ama, a cambo de a efmera usn de as rquezas, que no nos es permtdo adqurr? 0 aunque fuera por e deseo de poseeras? Corremos como verdaderos nsensatos, gnorando que a prmera de as vrtudes es a humdad, as como as prmeras de todas as pasones son a gua y a concupscenca por as cosas de a vda! E que ha sdo dotado de sensatez debe recordar ncesantemente que, aceptando en esta vda pequeas fatgas de breve duracn, podr gozar despus de a muerte de eterna fecdad y decas. Por tanto, e que ucha contra as pasones y quere recbr a corona de Dos, s cae, no perda e nmo, que no permanezca en su cada, desesperando de s msmo; debe evantarse y combatr de nuevo y as acanzar a corona. Hasta e tmo suspro deber evantarse cuando cae: as fatgas de ama son as armas de as vrtudes y se tornan medos de savacn para ea. Las contngencas de a vda hacen que os hombres y os uchadores dgnos recban a corona de Dos. Es, pues, necesaro que en su exstenca eos hagan morr sus membros a as readades de esta vda: e que est muerto, no se preocupa ms por as cosas de esta vda. No es propo de ama razonabe y uchadora, e turbarse e ntmdarse a presentarse as pasones, no querendo ser ob|eto de bura por ser pusnme. Efectvamente, e ama que se de|a turbar por as aparencas de esta vda se aparta de o que a beneca. Porque as vrtudes de ama preceden a os benes eternos, mentras que as macas vountaras de os hombres se converten en causa de castgos. E hombre razonabe es combatdo por os sentdos de a razn, que tene en s msmo como pasones de ama. Hay cnco sentdos en e cuerpo: a vsta, e ofato, e odo, e gusto y e tacto. Medante estos cnco sentdos, e ama nfez, cayendo en sus cuatro pasones, es hecha prsonera. Estas cuatro pasones son: a vanagora, e gozo, a cera y e medo. Cuando e hombre, medante a prudenca y a reexn, con una ucha ntensa, domna as pasones, no es ms combatdo: encuentra a paz de ama y recbe de Dos a corona de vencedor. Entre aqueos que se cob|an entre os abergues, agunos encuentran una cama; otros, aunque no encuentran un echo y duermen sobre e pso, roncan como s durmeran en una cama! Luego, a egar e aba, de|an e abergue y se van, evando consgo soamente o propo. De msmo modo, todos aqueos que estn en esta vda, tanto os que vven modestamente, como os que gozan de rquezas y de gora, se rn como de un abergue. Y no se evarn nnguna de as decas de esta vda n de sus rquezas, evarn soamente sus obras, buenas o maas, que hayan evado a cabo a o argo de su vda. S t gozas de autordad, no cedas fcmente a a tentacn de amenazar de muerte a aguen, sabedor de que t, por naturaeza, tambn ests destnado a morr, y que e ama desvste a cuerpo como de una tma tnca. Con cara concenca de esto, e|ercta a humdad y, actuando ben, s sempre de agrado de Dos. Pues e que no tene compasn, no posee nnguna vrtud. Es mposbe, no hay nnguna sada para rehur de a muerte. Sabendo esto, os hombres verdaderamente razonabes, e|erctados en as vrtudes, con un pensamento amante de Dos, aceptan a muerte sn gemdos, sn temor n uto; pensan que ea es nevtabe y que nos bera de os maes de esta vda. A os que ovdan e modo de vvr buenamente, agradando a Dos, a os que no tenen en cuenta as doctrnas rectas y penas de amor de Dos, a stos no debemos odaros, sno que debemos tener pedad de eos, como de aguen que est prvado de a capacdad de dscernmento, como s estuvera cego en su corazn y en su nteecto. stos aceptan e ma como s fuera e ben y se precptan haca a perdcn por gnoranca. No conocen a Dos estos nfecsmos, estos hombres con e ama nsensata! Evta habar con muchos de a pedad y de a vda honesta. No o dgo por ceos, sno porque consdero que pareceras rdcuo a os nsensatos: porque cada uno se aegra por o que e es afn, aunque este tpo de dscurso tene poca audenca y ms ben rara. Es me|or no habar sno de o que Dos quere para a savacn de ama. E ama sufre |unto a cuerpo, pero e cuerpo no sufre |unto a ama S, por e|empo, e cuerpo es sometdo a cortes, tambn e ama sufre; cuando es vgoroso y sano, as pasones de ama tambn gozan. Pero s e ama reexona, no por eo reexona e cuerpo, que queda reegado a s msmo, porque e reexonar es una pasn de ama, as como tambn o es a gnoranca, e orguo, a ncredudad, a concupscenca, e odo, a envda, a cera, e descudo, a vanagora, a negacn y a percepcn de ben. Este tpo de cosas es tarea de ama. S po cuando reexonas en as cosas de Dos. Sn envda, s bueno, demuestra buen taante, s humde bera segn tus posbdades, socabe, opuesto a os atercados. He aqu como podemos agradar a Dos medante taes cosas, no |uzgando a nade, no dcendo de terceros: ta es un mavado y ha pecado. Debemos, ms ben, buscar nuestros propos maes y observar por nosotros msmos nuestro modo de vda, a n de comprender s es grato a Dos. Ou nos mporta s otro es mao? E que es verdaderamente un hombre, se esfuerza por ser po. Pero o es e que no tene concupscenca por o que e es a|eno, y es a|eno a hombre todo o que ha sdo creado. As , en cuanto magen de Dos, desprecar todo. Pero e hombre es magen de Dos cuando vve con recttud, en modo grato a Dos; no es posbe sero, s no nos separamos de as readades de esta vda. E que tene un nteecto amante de Dos, conoce todo e provecho y toda a pedad que msmo nfunde en e ama. E hombre que ama a Dos no acusa a nade por o que msmo peca, y esto es ndco de un ama que se sava. Cuntos buscan con a voenca os benes efmeros y son agreddos por e apetto de cometer obras perversas, gnorando a muerte y a runa de su propa ama, y no atendendo, os nfeces, o que es me|or para eos, sn pensar en o que sufren os hombres despus de a muerte, por obra de a maca! La maca es una pasn de a matera. Dos no es responsabe de a maca. ha dado a os hombres conocmento, cenca, dscernmento entre e ben y e ma, y bertad. Pero o que genera as pasones de a maca son a neggenca y e descudo de os hombres. Dos no es para nada responsabe de todo eo. Los demonos se voveron prdos por una eeccn de pensamento, y as sucede esto con a mayora de os hombres. E hombre que convve con a pedad no permte que a maca se nsne en su ama; y cuando no hay maca, e ama se encuentra a abrgo de todo pegro y de todo dao. Las personas de esta ndoe no estn domnadas n por un nfausto demono n por e destno, porque Dos as bera de os maes y vven protegdas contra todo dao, ta como e sucede a os doses. Y s aguen aaba a un hombre como ste, se re de quen o hace; s se o crtca, no se excusa con quen o nsuta, ya que no se excta por o que de se haba. E ma acecha a a naturaeza como a herrumbre a cobre y a sucedad a cuerpo. Y sn embargo, e herrero no ha nventado a herrumbre, n nade ha creado a sucedad; as, tampoco Dos ha hecho a maca. ha dado a hombre e conocmento y e dscernmento para que huya de ma sabendo que de soamente obtene dao y castgo. Ten cudado pues de que no suceda que, vendo a aguen con poder y rquezas, t, uso por e demono, o ames beato. Oue acuda enseguda a muerte ante tus o|os, y entonces a concupscenca no te arrastrar a favor de o que hay de mao en esta vda. Nuestro Dos ha conceddo a nmortadad a aqueos que estn en os Ceos mentras que para aqueos que estn en a Terra ha creado a transformacn. Le ha dado a vda y e movmento a todo, y, todo ha sdo creado para beneco de hombre. No te de|es arrastrar, pues, por a usn que despega e demono a propsto de as vandades de esta vda. Cuando nsne en tu ama un ardente y prdo deseo, pensa de nmedato en os benes ceestes y convncete a t msmo, dcndote: "S me o propongo, tengo a posbdad de vencer tambn esta ucha desencadenada por a pasn, pero no ganar s quero acanzar e n de m deseo." No de|es de combatr esta ucha que puede savar tu ama. La vda es a unn y a con|uncn de nteecto, de ama y de cuerpo. La muerte, por otro ado, no es a destruccn de as fuerzas con|untas, sno a dsoucn de su recproca reacn. Para Dos todas as cosas pueden ser savadas, aun despus de esta dsoucn. E nteecto no es e ama, sno un don de Dos que sava e ama. E nteecto grato a Dos prevene e ama y e da conse|o para que desprece o que es efmero, matera, corruptbe, y ame os benes eternos, ncorruptbes, nmateraes, y para que e hombre camne en su cuerpo penetrando y contempando o que est en os Ceos, o que concerne a Dos y a todas as cosas, medante su nteecto. Y e nteecto amante de Dos es benhechor de ama humana y de su savacn. E ama, no ben se encuentra en su cuerpo, es prestamente oscurecda y envada a a perdcn por a trsteza y a vouptuosdad. La trsteza y a vouptuosdad son como humores de cuerpo. Pero e nteecto amante de Dos se es opone, entrstece e cuerpo y sava e ama, como e mdco que corta y quema as herdas nfectas. Todas as amas que no fueron guadas por a raconadad y gobernadas por e nteecto para que ste aparte, detenga y goberne as pasones, es decr, a trsteza y a vouptuosdad; todas estas amas, perecen como os anmaes sn razn, porque su raconadad es arrastrada por as pasones, como un aurga cuyos cabaos se e han desbocado. Consttuye una gravsma enfermedad de ama, su destruccn y su perdcn, e no conocer a Dos, quen ha hecho todas as cosas para e hombre y e ha donado nteecto y razn medante os cuaes e hombre, eevndose, se une a Dos, comprendendo y gorcndoo. E ama est en e cuerpo, y en e ama est e nteecto, y en e nteecto, a razn. Comprenddo y gorcado medante estas readades, Dos converte a ama en nmorta, concedndoe ncorruptbdad y decas eternas; porque Dos ha conceddo e ser a cuantos nacen, soamente por bondad. Dos, bueno y sn ceos, uego de haber creado a hombre bre, e ha dado e poder, s o quere, de agradare. Y pace a Dos que en e hombre no haya maca. S entre os hombres se aaban as buenas obras y as vrtudes de ama santa y amante de Dos, y se condenan as accones ves y mavadas, cmo no va a querer esto Dos, que quere a savacn de hombre? Lo que es bueno para e hombre, o recbe de Dos, en cuanto bueno. |ustamente por eo ha sdo creado por Dos. Pero e ma es sacado por e hombre de s msmo, empu|ado por a fuerza de a maca, de a concupscenca y de a obtusdad que estn en . E ama desconsderada, aun sendo nmorta y duea de cuerpo, o srve medante a vouptuosdad, y no pensa que as decas de cuerpo son danas para e ama. sta, habndose vueto estpda y fatua, so se ocupa de regoc|ar e cuerpo. Dos es bueno, e hombre es prdo. Nada hay de mao en e Ceo n nada hay de bueno en a Terra. Pero e hombre razonabe ege o me|or, conoce a Dos de todas as cosas, e da gracas y e canta aabanzas; se horrorza de su cuerpo antes que de a muerte, y no permte que as sensacones mavadas consuman su obra, arrunndoo. E hombre mavado ama a sensuadad y despreca a |ustca; no pensa en a ncertdumbre, en a nestabdad n en a breve duracn de a vda; tampoco reexona sobre a nexorabdad de a muerte, que nnguna donacn de dnero podra evtar. Y s un ve|o es v e nsensato, se encuentra nepto para cuaquer uso, como un eo putrefacto. Cuando hemos expermentado a trsteza, entonces somos sensbes a os paceres y a a aegra. Por certo, no bebe con gusto e que antes no ha expermentado sed; n come de buen agrado quen no ha sentdo hambre; n duerme con ganas quen no ha sentdo un gran sueo, n es sensbe a |bo e que antes no se ha vsto entrstecdo. De msmo modo, no podremos dsfrutar de os benes eternos, s no desprecamos o que es efmero. La razn est a servco de nteecto: o que e nteecto desea, a razn o expresa. E nteecto ve tambn todo o que est en e Ceo, y nada o nuba s no es e mero pecado. Para e que es puro, nada es ncomprensbe, as como nada para a razn es nexpresabe. A causa de su cuerpo, e hombre es morta, pero por su nteecto y por su razn, es nmorta. Caando, comprendes; s has comprenddo, habas. En e senco, e nteecto genera a paabra. Las paabras de agradecmento ofrecdas a Dos, se converten en savacn para e hombre. E que dce cosas rrazonabes, no tene nteecto. Porque haba entender nada. Atende ms ben a o que debes hacer por a savacn de tu ama! La razn unda a nteecto y t para e ama es un don de Dos. Una razn ena de tonteras busca as meddas de Ceo y de a Terra y sus dstancas, e tamao de So y de as estreas, sendo todo eo una nvencn de hombre que persgue vandades. En vano busca, en su desenfado, cosas nconducentes, como e que quere recoger agua con un cedazo. No est a acance de os hombres e consegur taes cosas. Nade, a mrar a Ceo, puede comprender o que hay a, no sendo e hombre que se preocupa por conducr una vda vrtuosa y comprende y gorca a Aque que todo o ha hecho por a savacn y a vda de hombre. Un hombre as, un hombre nobe, sabe con certeza que nada exste sn Dos. Dos, como ser nnto, est por doquer y en todas as cosas. As como e hombre sae de ventre materno, as e ama sae de cuerpo, desnuda. sta, pura y umnosa; aqua con as manchas propas de sus faas; esta otra, negra por sus muchas cadas. Por tanto, e ama razonabe y amante de Dos, reexonando y consderando as penas que e egarn despus de a muerte, regua su vda en a pedad, para que no sea condenada n caga en esas penas. Aqueos que no creen, os que vven desprecabemente y pecan, menosprecado as cosas de ms a, son hombres con un ama nsensata! As como una vez sado de ventre materno, te ovdas de o que a habta, as, una vez sado de cuerpo, no recuerdas o que est en e cuerpo. As como una vez sado de ventre materno, tu cuerpo se fortaece y crece, as, una vez que has sado de cuerpo puro y sn mancha, sers ms fuerte, ncorruptbe, y vvrs en e Ceo. As como, una vez que e cuerpo ha sdo formado en e ventre, es necesaro que nazca a a vda, de msmo modo una vez que e ama ha cumpdo a norma estabecda por Dos, es necesaro que saga de cuerpo. As como tratas a tu ama mentras se encuentra en tu cuerpo, de mmo modo ea te tratar, una vez que ha sado de tu cuerpo. En efecto, e que aqu se ha servdo de su cuerpo para estar ben y entregarse a a u|ura, se ha tratado ma a s msmo para os momentos que sguen a su muerte. Puesto que, como un nsensato, ha condenado su propa ama. As como e cuerpo que ha sado de ventre materno ncompeto no puede crecer, de msmo modo, e ama que ha sado de cuerpo sn haber evado a cabo e conocmento de Dos medante una vda buena, no puede ser savada o unrse a Dos. E cuerpo undo a ama sae de a oscurdad de ventre a a uz. Pero e ama unda a cuerpo permanece atada a as tnebas de cuerpo. Es convenente, pues, odar y castgar a cuerpo en su cadad de enemgo y adversaro de ama. E exceso de comda y a gua exctan en os hombres as pasones de a maca. Mentras que a contnenca de ventre huma as pasones y sava e ama. En e cuerpo, a vsta es dada a os o|os; en e ama, es dada por e nteecto. Y as como e cuerpo prvado de o|os est cego y no ve e so, a terra toda, e mar centeante, y n squera puede gozar de a uz, de msmo modo e ama que no tene un nteecto bueno y un honesto modo de vda, est cega y no contempa a Dos, creador y benefactor de todos, no o gorca n puede acceder a gozo de su ncorruptbdad y de os benes eternos. La gnoranca de Dos sgnca nsensbdad y fatudad. E ma es generado por a gnoranca, mentras que e ben surge en os hombres por e conocmento de Dos y sava e ama. En consecuenca, s no ests dspuesto a evar a cabo tus deseos, s eres sobro y conoces a Dos, mantn tu nteecto drgdo haca as vrtudes. Pero s ests dspuesto a cumpr con tus ntencones macosas, que estn drgdas a a vouptuosdad - ebro, debdo a a gnoranca de Dos - , ests destnado a a perdcn de os brutos, sn consderar os maes que te aque|arn despus de a muerte. Se denomna provdenca a o que sucede por decreto dvno, como por e|empo, e surgr de so o e atardecer de cada da y e fructcar de a terra. De msmo modo, se denomna ey o que sucede por decreto humano. Todo ha sdo hecho para e hombre. Todo o que Dos hace, o hace para e hombre, porque es bueno. Todo o que e hombre hace, o hace para s msmo, ya sea e ben como e ma. Para que t no te asombres a comprobar a prosperdad de os mavados, debes saber que, as como os gobernos mantenen a os verdugos, a quenes, aunque no aaban sus psmas ntencones, ordenan a|ustcar a aqueos que son dgnos de castgo, de msmo modo Dos permte que os mavados oprman a os vvos y as castguen a os despadados por su ntermedo. Pero, a na, stos tambn sern envados a |uco, por haber matratado a os hombres, no en cadad de mnstros de Dos, sno para servr a sus propos nstntos. Los que rnden cuto a os doos, s conoceran y veran con e corazn a qu estn prestando cuto, no erraran, ae|ados de a verdadera pedad, nfeces! Mas ben, vendo e decoro, e orden y a provdenca que Dos pone en todas as cosas, conoceran me|or a Aque que ha hecho estas cosas para e hombre. E hombre puede matar, puesto que es mao e n|usto. Dos, sn embargo, no cesa de donar a vda, ncuso a os ndgnos. est, de hecho, mpo de ceos y es bueno por naturaeza, por esto ha querdo que e mundo fuera hecho, y fue hecho. Y fue hecho para e hombre y para su savacn. Es hombre e que ha comprenddo que e cuerpo es corruptbe y efmero. ste tambn entende o que es e ama, como sta es dvna, nmorta, nspracn de Dos, y como est gada a cuerpo para probaro y para su decacn. Ouen ha comprenddo o que es e ama, vve de modo recto y grato a Dos, no obedece a cuerpo, sno que, mrando a Dos con e nteecto, contempa y comprende os benes eternos donados por Dos a ama. Puesto que Dos es sempre bueno y sn ceos, ha dado a hombre a bertad de eegr entre e ben o e ma, donndoe e conocmento a n de que, contempando a mundo y o que ste contene, conozca a Aque que todo o ha hecho para e hombre. Pero puede darse que os mpos queran no entender. Tambn es posbe que no crean, que se equvoquen, o comprendan o contraro de a verdad. Hasta este punto e hombre es bre de eegr frente a ben y frente a ma. Es por orden de Dos que, a crecer a carne, e ama se ena de nteecto: esto sucede para que e hombre e|a, entre e ben y e ma, o que e pace ms. Pero e ama que no ege e ben no tene nteecto. Porque todos os cuerpos tenen, s, un ama, pero no se dce que toda ama tenga nteecto. Por certo, e nteecto amante de Dos, pertenece a os prudentes, a os santos, a os |ustos, a os puros, a os buenos, a os msercordosos y a os pos. Y a presenca de nteecto consttuye para e hombre una ayuda en su reacn con Dos. Una soa cosa no es posbe para e hombre: e ser nmorta. Le es posbe unrse a Dos s comprende que puede hacero. Es as como, querendo, comprendendo, creyendo y amando, por a fuerza de un vvr honesto, e hombre ega a convvr con Dos. E o|o contempa o que e presenta. Sn embargo, e nteecto penetra o nvsbe. E nteecto amante de Dos es a uz de ama. E que posea un nteecto amante de Dos, tene e corazn umnado y con su nteecto, ve a Dos. Nngn hombre bueno es v, pero e que no es bueno es de todo mao y amante de cuerpo. La prmera vrtud de hombre es e despreco de a carne. La separacn de as cosas efmeras y corruptbes - separacn vountara, no debda a a ndgenca - nos converte en herederos de os benes eternos e ncorruptbes. E que est dotado de nteecto, se conoce a s msmo, conoce o que es, sabe que es un hombre corruptbe. E que se conoce a s msmo, conoce todo, sabe que cada cosa es una cratura de Dos y que ha sdo creada para a savacn de hombre. E hombre tene e poder de comprender y creer rectamente. Un hombre as sabe con certeza que e que despreca as readades de esta vda encontrar menos afanes y que, despus de a muerte, recbe de Dos decas y reposo eternos. As como e cuerpo sn ama est muerto, as tambn e ama, sn a actvdad de nteecto, se encuentra ocosa y no puede recbr a Dos en herenca. Dos escucha so a hombre. So a hombre, Dos se muestra. Dos es amante de hombre, donde est, tambn est Dos. So e hombre es un dgno adorador de Dos. Por e hombre, Dos se transgura. Dos ha hecho todo e ceo para e hombre y o ha adornado de estreas. Para e hombre ha hecho a Terra. Los hombres a traba|an para s msmos Los que no se percben de ta provdenca de Dos, tenen un ama nsensata. E ben es nvsbe como as readades ceestes. E ma es vsbe como as readades terrestres. Entre uno y otro, e hombre que tene nteecto, ege o que es me|or. Porque so para e hombre son ntegbes Dos y sus craturas. E nteecto est en e ama, as como a naturaeza en e cuerpo. Y e nteecto es a dvnzacn de ama, mentras que a naturaeza es a dfusn de cuerpo, La naturaeza est en todo cuerpo, pero no en toda ama se haa e nteecto. Por tanto, no toda ama est savada. E ama est en e mundo por cuanto a fue generada; e nteecto est en e ms a, pues a fue ngenerado. E ama que comprende a mundo y quere ser savada, observa de contnuo una ey nvoabe, admtendo para s msma que a ucha y as pruebas as va a tener que enfrentar aqu y ahora no sendo posbe comprar a |uez! ya que sta puede perecer o savarse nada ms que por un pequeo y v pacer. Dos ha creado a generacn y a muerte sobre a Terra. En e Ceo, provdenca y decreto. Pero todo fue hecho para e hombre y su savacn. Dos, quen no necesta de nngn ben, ha creado para e hombre e Ceo y a Terra y os eementos, deseando dare por medo de stos, e goce de todos os benes. Las readades mortaes estn su|etas a as nmortaes. Pero as nmortaes srven a as mortaes, es decr, os eementos a hombre, gracas a amor por e hombre y a a bondad nnata de Dos creador. E que se empobrec y no puede causar nngn dao, no puede ser tendo en cuenta por sus actos entre os pos hombres. E que puede per|udcar y no se srve de su poder para e ma, sno que es consderado con os ms mseros por pedad haca Dos, ste ser recompensado con benes aqu y ms a de su muerte. Por amor a hombre de Dos que nos ha creado, son numerosas as vas haca a savacn que converten a as amas y as conducen a Ceo. Las amas de os hombres recben, efectvamente, recompensas por as vrtudes y castgos por as transgresones. E H|o est en e Padre, y e Esprtu Santo en e H|o, y e Padre est en ambos. E hombre conoce, por fe, todas as readades nvsbes e ntegbes. La fe es e vountaro consentmento de ama. Aqueos que por aguna necesdad o contngenca se ven obgados a nadar en grandes ros, s estn sobros se savan: s sucedera que as correntes son voentas y fueran arrastrados, s se aferran a agn arbusto que crece en a ora, an se pueden savar. Pero todos aqueos que se encuentran en estado de embraguez, aunque en nnumerabes ocasones se hayan e|erctado perfectamente en a natacn, a ser vencdos por e vno, son sumergdos por a corrente y saen de mundo de os vvos. De msmo modo e ama, a ncurrr en os remonos y en as agtadas correntes de a vda, s no se ha tornado sobra respecto a a maca de a matera y, por o tanto, s no se conoce a s msma, no sabe cmo ea, dvna e nmorta, ha sdo gada a a matera de cuerpo, que es efmera, expuesta a mtpes sufrmentos y morta. As, e ama es arrastrada por a perdcn de os paceres carnaes y, desprecndose, ebra de gnoranca, ncapaz de ayudarse, perece y se encuentra fuera de nmero de aqueos que se savan. Muchas veces e cuerpo, como un ro, nos arrastra haca paceres nconvenentes. E ama razonabe, mantenndose nmv en su buena determnacn, gua sus potencas rascbes y concupscbes, sus pasones rraconaes, como a cabaos: vencndoas, acorrandoas y superndoas, ea es coronada y hecha dgna de a vctora de os Ceos, recbendo de Dos que a ha creado este premo por su vctora y sus fatgas. E ama verdaderamente razonabe, vendo a suerte de os maos y e benestar de os mpos, no se turba a magnar su goces en esta vda, como hacen os nsensatos. Porque ben sabe sta cmo a suerte es nestabe, a rqueza, ncerta, a vda, efmera, y sabe cmo a |ustca no se de|a corromper por donatvos. Y un ama ta, tene fe de no ser descudada por Dos, y de que e amento necesaro e ser admnstrado. La vda de cuerpo y su goce entre grandes rquezas, tenendo poder mundano, es a muerte de ama mentras que a fatga, a resgnacn y a ndgenca vvda agradecendo, as como a muerte de cuerpo, son vda y fecdad eterna para e ama. E ama razonabe que despreca a creacn matera y a vda efmera, ege e regoc|o ceeste y a vda eterna, recbndoa de Dos, medante un vvr honesto, E que tene e tra|e enodado, ensuca a tnca de os que se e acercan. De msmo modo, os que tenen maa vountad y una conducta no recta, frecuentando y dcendo cosas noportunas a otros de mentadad ms smpe, ensucan su ama como con fango medante e odo. La concupscenca es e prncpo de pecado, medante a cua e ama razonabe se perde. Mentras que e amor es para e ama prncpo de a savacn y de Reno de os Ceos. E cobre, s es descudado y no es tratado con a debda atencn, por no haber sdo utzado por argo tempo, es corrompdo por a herrumbre que o recubre y perde su beeza. Tambn e ama ocosa, descudando e vvr honesto y a conversn a Dos, se ae|a con sus maas accones de a proteccn dvna y, como e cobre por a herrumbre, as es consumada por a maca que sgue a descudo - a causa de a matera de cuerpo - y se encuentra prvada de beeza e nt para a savacn. Dos es bueno, exento de pasones o cambos. S se consdera como razonabe y verdadero que Dos no est su|eto a cambos, no se entende cmo se puede aegrar con os buenos, desprecando a os maos, encoerzarse con os pecadores, y uego, s se e rnde cuto, tornarse propco. Hay que decr, sn embargo, que Dos n se aegra n se enfurece, porque aegra y trsteza son pasones; n tampoco se e puede rendr cuto con dones, porque sto sgncara que puede ser conqustado por e pacer. No es cto |uzgar ben o ma a Dvno en base a as readades humanas. Dos es soamente bueno, hace soamente e ben, no daa nunca, porque ta es su naturaeza. S nosotros somos buenos a seme|anza suya, nos unmos a . S por no tomaro como modeo, nos tornamos maos, nos separamos de Dos. Vvendo vrtuosamente, nos unmos a Dos. S nos adhermos a ma, se converte en nuestro enemgo, pero no se encoerza vanamente. Ms ben, os pecados no permten que Dos respandezca en nosotros, sno que nos unen a os demonos por puncn. S con pegaras y obras de ben ogramos desprendernos de os pecados, sto no sgnca que con nuestro cuto nducmos a Dos a cambar. En readad, a sanar nuestra maca con nuestras buenas accones, y a convertrnos a Dvno, nuevamente gozamos de a dvna bondad; por eso, s decmos que Dos se retrae de os maos es como decr que e so se esconde a qun e fata a vsta! E ama padosa conoce a Dos de Unverso. "La pedad" no es otra cosa que e hacer a vountad de Dos y as conocero, construyndonos, sn envda, moderados, humdes, generosos segn nuestras posbdades, socabes, y extraos a as dsputas y todo o que es grato a a dvna vountad E conocmento de Dos y e temor a nos curan de as pasones de a matera. As, cuando a gnoranca de Dos se une a ama, as pasones, que fueron descudadas, pudren e ama: ea es corrompda por a maca, como una ve|a herda. Pero Dos no es responsabe de esto, porque ha envado a os hombres cenca y conocmento. Dos ha comado a hombre de cenca y conocmento, se apresura a purcar as pasones y a maca vountara y quere transferr o que es morta a a nmortadad, soamente a causa de su bondad. E nteecto que est en e ama pura y amante de Dos, en readad ve a Dos ncreado, nvsbe e nexpresabe, e nco puro para os puros de corazn. Corona de a ncorrupcn, vrtud y savacn de hombre es e evar as desventuras de buen nmo y dando gracas. Adems, e domnar a ra, a engua, e ventre, os paceres, consttuye una enorme ayuda para e ama. La provdenca dvna es aquea que tene a mundo en sus manos. No exste nngn ugar abandonado por a provdenca. Es provdenca a paabra perfecta de Dos, a que da forma a a matera que consttuye a mundo, y es creadora. y artce de todas as cosas que son hechas. No es posbe que a matera se organce sn e poder descendente de a Paabra, que es magen, nteecto, sabdura y provdenca de Dos. La concupscenca dervada de pensamento, es a raz de as pasones congntas de as tnebas. Y e ama que se encuentra en e pensamento de concupscenca se gnora a s msma, gnora ser nspracn de Dos y es evada as a pecado, sn pensar a nsensata! en os maes que encontrar despus de a muerte La mpedad y e amor por a gora son a suma e ncurabe enfermedad de ama, son a perdcn. Efectvamente, a concupscenca de ma es a prvacn de ben. Y e ben es hacer, sn avarca, todo e ben que es grato a Dos de unverso. So e hombre es capaz de recbr a Dos. Soamente a este ser vvo haba Dos. De noche, por medo de os sueos; de da, por medo de a mente. Y por ntermedo de todo, predce y preanunca os benes futuros a os hombres dgnos de . Nada es dfc para quen cree y quere comprender a Dos. Y s uego queres tambn contemparo, observa e orden y a provdenca que hay en todas as cosas que por su Paabra fueron hechas y creadas. Y todo es para e hombre. Se ama santo a aque que es puro de a maca y de os pecados. Es por o tanto un grandsmo ogro de ama, y que agrada a Dos, que en e hombre no haya maca. E "nombre" es e modo de ndcar a uno con respecto a muchos. Es por o tanto nsensato consderar que Dos - uno y soo - tenga otro nombre. "Dos," pues, ndca a aque que exste sn prncpo, aque que todo o ha hecho por e hombre. S tenes concenca de haber actuado mavadamente, emna as maas accones de tu ama, aguardando os benes que vendrn: Dos es certamente |usto y amgo de hombre. E hombre conoce a Dos y es por conocdo s se preocupa de no separarse nunca de Dos. No se separa de Dos e hombre bueno que en todo y por todo domna a pacer: no por e hecho de que dspone de poco pacer, sno por su propa vountad y contnenca. Beneca a que te per|udca, y tendrs a Dos por amgo. No caumnes en nada a tu enemgo. E|ercta e amor, a moderacn, a toeranca, a contnenca, etc. Todo esto es conocmento de Dos: sguendo a Dos medante a humdad y as vrtudes smares. Sn embargo stas no son obras para cuaquera, sno para amas dotadas de nteecto. Por cansa de aqueos que con despreco se atreven a decr que as pantas y as herbas tenen ama, he escrto este captuo, para conocmento de os ms smpes. Las pantas tenen a vda natura, pero no tenen ama. E hombre es dendo como un anma razonabe, porque tene un nteecto y es capaz de hacer cenca. Los otros anmaes, ya sea os que estn sobre a terra como os que estn en e are tenen voz, porque tenen esprtu y ama. Y todo o que crece y dsmnuye es un ser vvente, porque vve y crece. Sn embargo, no tene ama. Hay cuatro especes dstntas de seres vventes. Los unos son nmortaes y estn dotados de un ama como os ngees. Otros tenen nteecto, esprtu y ama, como os hombres. Otros tenen esprtu y ama, como os anmaes. Otros tenen soamente vda, como as panta. Y en as pantas a vda subsste sn ama, esprtu, nteecto, nmortadad, Pero n squera e resto puede exstr sn vda. Cada ama, es decr cada ama humana, es sempre mv, y va de un ado a otro. Cuando percbes fantasas respecto a agn pacer, cudate a t msmo y no permtas que te arrastren, sno que, ponndote por arrba, recuerda a muerte y pensa cmo es me|or tener a concenca de haber ogrado vencer este engao de pacer. As como en e engendramento hay pasn, porque o que accede a a vda tene corrupcn, as en a pasn hay maca. Por tanto no dgas: Dos pudo emnar a maca. Los que as haban son obtusos y tontos. No convena certamente que Dos qutara a matera: y estas pasones venen de a matera. Pero Dos ha emnado a maca de os hombres venta|osamente a dares nteecto, cenca, conocmento y dscernmento de ben a n de hur de a maca, sabendo cmo a msma nos per|udca. E hombre nsensato sgue a maca y se vanagora. Luego, como atrapado en una red, se debate, capturado a dentro. Y n squera puede evantar a cabeza para ver y conocer a Dos, que todo o ha hecho para a savacn y a dvnzacn de hombre. Las readades mortaes son enemgas de s msmas, porque conocen por antcpado este n de a vda que es a muerte. La nmortadad, por e hecho de que es un ben, es un egado de ama santa, mentras que a mortadad, por e hecho de que es un ma, acompaa a ama msera e nsensata. Cuando, dando gracas, vas a descansar, s pensas en os benecos y en a gran provdenca de Dos por t, comado por un pensamento benco, te aegras ms que nunca, y e sueno de tu cuerpo se converte en sobredad de ama. A cerrarse tus o|os, vers a vsn de Dos y tu senco, mpregnndose de bondad, contnuamente procama goras a Dos de unverso, con toda e ama y toda tu fuerza. Porque una vez que a maca ha sdo ae|ada de hombre, e rendmento de gracas, aunque fuera eso so, agrada a Dos ms que todo precoso sacrco. A a gora en os sgos de os sgos Amn.
Evagrio el Mone Evagro, este hombre sabo e nsgne que orec arededor de ao 380, fue promovdo por e gran Baso a a dgndad de ector y, por e hermano de ste, Gregoro de Nsa, fue ordenado dcono. Fue nstrudo en as Sagradas Paabras por Gregoro e Teogo: por ste fue ncuso nombrado archdcono, cuando e fuera encargada a gesa de Constantnopa, segn Icforo Casto,
bro 11, captuo 42. A contnuacn, abandonadas as cosas de mundo, abraz a vda monstca. Sendo reamente sut a entender y habsmo en exponer o que entenda, Evagro ha de|ado muchos y varados escrtos. De entre os msmos, han sdo eegdos para este bro, e presente dscurso a os hescastas y sus captuos sobre e dscernmento de as pasones y de os pensamentos, en cuanto que son textos muy oportunos y de gran apcacn. Las notcas a propsto de Evagro nos fueron proporconadas especamente por Paado en a %istoria lausaca (texto grego e taano en a edcn, a cargo de Ch. Mohrmann y C. |. Bartenk, Fundacn L. Vaa, A. Mondador 1974). Su nacmento se sta arededor de ao 345 en bora en e Ponto. Ta como nos o dce Ncodemo, fue promovdo a ector y uego a dcono. Bastante tentado por a vda mundana, en momento de sero pegro para su castdad, mentras se encontraba en Constantnopa, a contnuacn de un sueo premontoro, part para |erusan. A vv por un breve perodo en a casa de Meana a Ancana, ustre dama romana, quen haba convocado a su arededor, en e Monte de os Ovos una comundad monstca. Durante su estanca a, muchas dudas asataron a Evagro, con respecto a su decsn de abandonar e mundo pero, apoyado por Meana y tomando como una nueva sea dvna una enfermedad que o aque|ara, part haca Egpto poco despus. Se estabec prmeramente y por dos aos, en e deserto de Ntra y uego en as Cedas, donde vv hasta su muerte que sobrevno aproxmadamente en e ao 399. Profundamente convencdo respecto de vaor de a austera vda monstca en e deserto, Evagro a conoc - y a vv - acudendo a as fuentes, mantenndose en frecuente contacto con Macaro e Grande, ncador de a vda monstca en e deserto de Scete, conocendo tambn a otro Padre Macaro. E ambente en e cua Evagro vv hasta su muerte su vda monstca contrast, por certo, con a estructura nteectua de a cua estaba dotado y con su gran cutura. No por eo de| de sentr una profunda admracn por a sabdura prctca de esos santos ancanos, frecuentemente provenentes de famas campesnas pobres. Y ms an: adems de vvr esta vda de deserto, eg a ser un terco de a msma. Segudor de Orgenes, termn, amentabemente por extremzar |ustamente as teoras ms dscutbes de su maestro. Esto ech una sombra sobre su gura, a ta punto, que muchos de sus escrtos nos fueron transmtdos a amparo de agn gran nombre de ortodoxa ms armada. E nombre de Evagro fue envueto en a condena de orgensmo y, por o tanto, condenado por e Conco de Constantnopa III (680- 681), por e Conco Nceno II (787) y por e Conco de Constantnopa IV (869-870).. De Evagro se puede encontrar traducdo a francs e &ratado sobre la plegara en Y. Hausherr, Les le'ons d(un conteplatif : e trat de 'orason d'Evagre e Pontque, Pars, Beauchesne, 1960, y e &ratado prctico en a coeccn Sources Chrtennes 170-171. Tanto e Tratado sobre a pegara como e Tratado prctco, se pueden encontrar traducdos tambn a ngs, reundos en un nco voumen, en as edcones Cstercans Pubcatons, Massachusetts, Spencer, 1970.
A !ro"sito #el #iscernimiento #e Las !asiones Y #e Los !ensamientos Entre os demonos que se oponen a a prctca de as vrtudes, os prmeros que adoptan una acttud de guerra son aqueos que ostentan as pasones por e buen comer, os que nos nsnan e amor por e dnero, y os que nos estmuan a buscar a gora que provene de os hombres. Todos os dems venen detrs de stos y recben a os que han sdo herdos por eos. Efectvamente, es poco probabe que se caga en manos de esprtu de a forncacn s no se cay antes por gua. Y no hay quen, habendo sdo turbado por a ra, no se haya prevamente encenddo por os paceres de a buena mesa, por as rquezas o por a gora. Y no hay modo de hur de demono de a trsteza, s no se soporta a prvacn de todas estas cosas. As como nade puede hur de orguo, prmera camada de dabo; s no se ha erradcado antes a raz de todos os maes, que es e amor por e dnero, s es verdad, como dce Saomn, que la indigencia )ace al )obre )uilde (Pr 10:4). En breve: no sucede que e hombre tropece con e Demono, s antes no ha sdo herdo por esos tres maes prncpaes. Y tambn deante de Savador, e Dabo antepuso estos tres pensamentos: prmeramente exhortndoo a convertr as pedras en panes, uego prometndoe e mundo s se postraba a sus pes, adorndoo, y como tercera cosa, o tenta con a posbdad de que a gora o cubrra s, cayendo de as amenas de tempo, os ngees o recogen y o savan, como H|o de Dos que es. Pero nuestro Seor, mostrndose superor a todo esto, orden a Dabo que se ae|ara de , ensendonos as que no es posbe rechazar a Dabo s no se desprecan estos tres pensamentos. Todos os pensamentos demonacos ntroducen en e ama conceptos reatvos a ob|etos sensbes, y e nteecto, compenetrndose de eos, mprme en s msmo as formas de esos ob|etos. E ama reconoce, entonces, a demono que se asoca a ob|eto msmo. Por e|empo: s en m mente se presenta a sonoma de quen me ha agravado u ofenddo, es evdente que surgrn en m pensamentos de rencor. S surgera e recuerdo de as rquezas o de a gora, recordar caramente por e ob|eto, cu es e motvo de m angusta. Lo msmo sucede con os otros pensamentos: por e ob|eto descubrrs qun es e que vene a nsnuaros. Sn embargo, no quero decr que todo recuerdo de taes ob|etos provenga de os demonos. Porque es e nteecto msmo, acconado por e hombre, e que produce as mgenes de os acontecmentos. Provenen de os demonos aqueos recuerdos que susctan a ra o a concupscenca contra natura. Con motvo de a turbacn que causan estas potencas, e nteecto, medante e pensamento, comete aduteros y se embarca en guerras, porque no puede acoger a magen de Dos, su egsador. En efecto, esa umnosdad se manesta a prncpo fundamenta de ama en e tempo de a pegara, en a medda en que sta se despo|e de os conceptos reatvos a os ob|etos. E hombre no puede rechazar os recuerdos pasonaes s no presta atencn a a concupscenca y a a cera, dspando a a prmera con ayunos, veando y durmendo en e sueo, y camando a a segunda con actos de soportacn, de pacenca, de perdn y de msercorda. De as pasones antedchas surgen cas todos os pensamentos demonacos que empu|an a nteecto a a runa y a a perdcn. Pero es mposbe superar estas pasones s no se desprecan totamente os man|ares, as rquezas y a gora y aun e propo cuerpo, con motvo de aqueos pensamentos que tan a menudo o agean. Es absoutamente necesaro, pues, mtar a aqueos que se encuentran en e mar, en pegro, y que echan por a borda os apare|os a causa de a voenca de os ventos y de as oas. Pero egados a este punto, debemos guardarnos de desprendernos de os apare|os para ser mrados por os hombres, o habremos ya recbdo nuestra merced, ya que otro naufrago ms terrbe que e prmero nos agr, y entonces sopar e vento contraro, e de demono de a vanagora. Por tanto, tambn e Seor nuestro de os Evangeos, mpusando a nuestro nteecto que es e captn de barco, nos dce: *irad que no )agis vuestra +usticia delante de los )obres, para ser visto por ellos, de otra anera no tendr#is erced de vuestro Padre que est en los Cielos (Mt 6:1). Y dce adems: - cuando rec#is, no seis coo los )ip.critas/ porque ellos gustan de orar en las sinagogas y en los cantones de las calles, de pie para ser vistos por los )obres, por cierto os digo, que ya tienen su pago (Mt 6:5-16). Pero en este punto debemos prestar atencn a mdco de as amas y observar como cura a cera con a mosna, y con a oracn purca e nteecto, y an mas, dseca con e ayuno a concupscenca: de este modo surge e nuevo Adn, quen se renueva a magen de Aque que o ha creado, en e cua no exste - con motvo de a mpasbdad - n macho n hembra, y - basados en a nca fe - n grego n |udo, n crcuncso n ncrcuncso, n brbaro n escta, n escavo n berto, sno que todo est en Crsto.
Los Sue$os Debemos ndagar cmo os demonos nforman y conguran e prncpo fundamenta de nuestra ama en as fantasas que nos acechan en e sueo. Esto e sucede a nteecto ya sea cuando ve con os o|os o cuando oye con os odos o con cuaquer percepcn. A veces nos egan por medo de a memora, que nforma a prncpo fundamenta de ama, movendo o que ha recbdo medante e cuerpo. Me parece pues, que os demonos nforman a prncpo fundamenta de nuestra ama, movndonos a memora, pues e rgano es, en ese momento, mantendo nactvo por e sueo. Debemos saber cmo se produce ese movmento de a memora. Ser, acaso, por medo de as pasones? Esto es evdente, pues e que es puro y est bre de pasones, no pasa por cosas smares. Sn embargo, exste un movmento de a memora producdo smpemente por nosotros msmos, o ben por as santas potencas, en e cua encontramos a os santos y somos sus comensaes. Pero deberemos prestar atencn: esas mgenes que e ama recbe con|untamente con e cuerpo, sern uego movdas por a memora sn e cuerpo. Esto est caro por e hecho de que a menudo pasamos por esto durante e sueo, mentras que e cuerpo est nmv. Pues puede suceder que nos acordemos de agua ya sea que tengamos sed o no, y as sucede que nos acordamos de oro ya sea con codca o sn ea. Y os msmo sucede con e resto. Sn embargo, e hecho de que encontremos dchas dferencas entre as varadas fantasas, es un ndco de su artcosdad. Y an ms: debemos saber que os demonos se srven tambn de ob|etos externos para susctar sus fantasas. Por e|empo: de sondo de as oas, para aguen que se dedque a a navegacn. Nuestra rascbdad, cuando se mueve contra natura, coopera en mucho con os ob|etvos que os demonos se pre|an, tornndose as utsma para cuaquera de sus engaos. Por tanto, stos no se hacen rogar para acconara, de da o de noche. Y cuando a ven contenda por a humdad, en seguda a beran con buenos pretexto, y as, tornndose voenta, sta srve a sus pensamentos bestaes. Es necesaro, pues, no exctara con nngn ob|eto, n |usto n n|usto, evtando poner en mano de quen nos sugestona, un arma funesta, como s que muchos hacen, aferrndose ms de o necesaro a ftes pretextos. Por certo, dme, por que eres tan combatvo? No has desprecado ya man|ares, rquezas y gora? Por qu cras a un perro, s has manfestado no poseer nada? S ste adra y se echa sobre a gente, es caro que es porque uno tene ago y quere defendero. Y estoy ben seguro de que un hombre as est ae|ado de a oracn pura, porque s que a rascbdad destruye esta oracn. Y me asombra que ovdes tambn a os santos, mentras Davd grta: Cesa en tu ira y de+a la c.lera (Sa 36:8).
Y e Ecesasts recomenda: "le+a la c.lera de tu cora0.n, y quita la aldad de tu carne (Oo 11:10), mentras e Apsto nos ordena eevar, en todo tempo y ugar, anos puras sin iras ni disputas (1 Tm 2:8). Y por qu no aprendemos de a antgua y msterosa costumbre de echar fuera de casa a os perros en tempo de oracn? Ea nos demuestra, aegrcamente, cmo no debe exstr cera en e que reza. Y tambn se ha dcho: %ay c.lera de dragones en su vino (Dt 32:33), y sn embargo, os nacreos se abstenan de tomar vno! En cuanto a deber de no preocuparse por os tra|es o man|ares, consdero superuo escrbr con respecto a esto, ya que e Savador msmo o prohbe en os Evangeos: no os preocups por vuestra vda, por o que comers, por o que tomars o por o que vestrs. Esto concerne a os gentes y a os ncrduos, a os que rechazan a provdenca de Soberano, y renegan de Creador, pero es cosa totamente a|ena a aqueos crstanos que han credo que dos pa|aros que se venden por un cuarto estn ba|o e goberno de os santos ngees. Pero os demonos tenen tambn esta otra costumbre: despus de acosarnos con pensamentos mpuros, nos nfunden aguna preocupacn a n de que |ess se retre, debdo a cauda de deas que acuden a nuestra mente, y su Paabra se torne nfructuosa, sofocada por pensamentos de preocupacn. Pero una vez que os hayamos depuesto y habendo depostado toda nuestra conanza en e Seor, conformndonos con as cosas que tenemos, y pobres en cuanto a nuestro esto de vda y por a ropa que nos cubre, despo|aremos cada da a os padres de a vanagora. S aguno se sntere ndecoroso por tener un tra|e pobre, que dr|a su mrada a san Pabo, quen esper a corona de a |ustca en el fro y en la desnude0 (2 Co 11:27). Puesto que e Apsto ha amado a este mundo "teatro" y "estado," vemos cmo es posbe que uno, acompaado por pensamentos de preocupacn, corra )acia el preio de la suprea llaada de Dios (Fp 3:14) o uche contra los principados las potencias, los doinadores c.sicos de las tinieblas de este siglo (Ef 6:12). Aun entrenado en a observacn de as readades sensbes, no se cmo esto es posbe. Est caro que e que vste a tnca, se encontrar mpeddo de avanzar y arrastrado aqu y a, como e nteecto o es por os pensamentos cargados de preocupacones, s creemos en a paabra que dce que e nteecto debe estar constantemente atento a su tesoro. Se ha dcho, en efecto: Donde est tu tesoro, all estar tu cora0.n (Mt 6:21). En cuanto a os pensamentos, agunos de eos separan y otros, son separados. Es decr: os maos separan a os buenos y, a su vez, os maos son separados por os buenos. Por o tanto, e Esprtu Santo atende a prmer pensamento que nos acude y en base a ste, nos |uzga o nos recbe. Ouero decr esto: tengo un pensamento de hosptadad y seguramente o tengo haca e Seor, pero como se acerca e Tentador, m pensamento es separado, porque ste me sugere brndar hosptadad por amor a a gora. Y ms an: tengo un pensamento de hosptadad, pero para ser vsto por os hombres. Y sn embargo, este ma pensamento puede ser rescnddo a acudr un pensamento me|or, e de pensar que es me|or drgr a vrtud haca e Seor e nducrnos a no hacer estas cosas por os hombres. Despus de mucha observacn, hemos conocdo cu es a dferenca entre os pensamentos provenentes de os ngees, os provenentes de os hombres, y os que provenen de os demonos. Los prmeros, os angcos, observan as varas naturaezas de as cosas y descubren as razones esprtuaes. Por e|empo, a razn por a cua e oro fuera creado, esto es, para ser dstrbudo en as zonas nferores de a terra mezcado con a arena, y ser encontrado con mucho traba|o y fatga. Y uego vemos cmo, una vez encontrado, es avado con agua, pasado por e fuego, entregado a as manos de os artesanos, os cuaes harn e candeabro de a tenda, e atar, os ncensaros y as copas, en as cuaes ahora no bebe ms - por graca de nuestro Seor - e rey de Babona. Por estos msteros arde e corazn de Ceofs. Pero e pensamento que nos surge por obra de os demonos, no sabe n comprende todo esto, sno que nos sugere, descaradamente, e afn por a posesn de oro sensbe, ndcndonos todo e pacer y a gora que nos comarn a tenero. En cuanto a pensamento que provene de hombre, e msmo no busca a posesn de oro, n se preocupa por entender su sgncado smbco, sno que nos ntroduce en a mente su forma desnuda, sn pasn n codca por poseero. Lo que decmos de oro, es vdo tambn para as otras cosas, cuando este pensamento es mstcamente e|ercdo segn esa rega. Hay un demono, denomnado vagabundo, que se presenta a os hermanos sobre todo durante e transcurrr de da. ste pasea nuestro nteecto de cudad en cudad, de puebo en puebo y de casa en casa. E nteecto entaba, a prncpo, smpes dogos. Luego se entretene por ms tempo con agn conocdo y corrompe e estado nteror de os que encuentra, y uego, poco a poco, se va ovdando de su conocmento de Dos, de as vrtudes y de su propa profesn. Es pues necesaro que e sotaro observe de donde vene este demono y a dnde ste quere egar. No es por casuadad que este demono da todas estas vuetas. Lo hace para corromper e estado nteror de sotaro. De este modo e nteecto, enardecdo por estas cosas, ebro por todos os encuentros, nmedatamente se tropeza con e demono de a forncacn, o de a ra, o de a trsteza. Sentmentos que masvamente destruyen e respandor de estado nteror. Pero nosotros, s reamente nos proponernos reconocer a astuca de este demono, no debemos apresurarnos a grtar en contra de , n a medtar sobre o suceddo, contando como ste reaza estos encuentros en nuestros pensamentos y de que manera va empu|ando e nteecto haca a muerte. No soportando ser observado en su actuar, e demono hur de nosotros y nada podremos saber de o que queramos aprender. Ms ben deberemos permtr que por uno o dos das, acte a fondo, as podremos aprender ben sus maqunacones, y o haremos ur enfrentndoo con nuestras paabras. Y sucede que cuando nos sentmos tentados, e nteecto est turbo y e resuta dfc ver o que est sucedendo. Debemos pues, actuar cuando e demono se ha do de a sguente manera: sntate y trae a tu memora o suceddo, por dnde ha empezado todo, dnde has do, y en qu ugar te sentste atrado por e esprtu de a forncacn, de a trsteza o de a ra, y nuevamente recaptua o suceddo. Examna todo muy ben y confao a tu memora, as podrs enfrentar a demono cuando se acerque. Observa atentamente e escondr|o donde pretende evarte y no o sgas. Y s ncuso queres enfurecero, enfrntao una y otra vez, habndoe drectamente. Se sentr muy moesto ya que no toera ser avergonzado. Como demostracn de que has sabdo habare como es debdo, vers que ese pensamento que te acechaba te abandon por competo. Es mposbe que permanezca s es abertamente enfrentado. Una vez que has vencdo a demono, segur una profunda somnoenca, una espece de estado de muerte, con una gran pesadez en os prpados, contnuados bostezos, un gran peso en as espadas. Pero e Esprtu Santo har que todo esto se desvanezca uego de una ntensa pegara. E odo contra os demonos nos ayuda mucho a consegur a savacn y es convenente para a prctca de a vrtud. Pero nosotros no estamos en condcones de cutvaro por nosotros msmos como un brote cuaquera, ya que os esprtus amantes de pacer o destruyen y o conducen a ese amor habtua Este amor -o ms ben, esta gangrena dfc de curar- es curada por e mdco de as amas abandonndonos a una prueba. Efectvamente, permte que padezcamos de da o de noche, una stuacn horrorosa para e ama, de ta modo que ea retorna a su odo orgna, aprendendo a decr o que Davd d|o a Seor: De un odio perfecto los odi#/ se )an convertido en eneigos para (Sa 138:22). Pues e que no peca con sus actos n con sus pensamentos, oda con un odo perfecto, o cua es ndce de una mxma prmtva mpasbdad. Y qu decr de ese demono que de|a a ama nsensbe? Sento temor de escrbr a respecto. No es ncrebe cmo e ama, cuando se encuentra con este demono, sae de su estado nteror, se despo|a de temor de Dos y de toda pedad, no consdera ms a pecado como un pecado, n acta con responsabdad, recordando a castgo y a |uco eterno como una cosa de nada y verdaderamente se ofa del terreoto del fuego (|b 41:20). Reconoce a Dos, por certo, pero no reconoce su mandamento. Gopeas tu pecho porque ves a ama moverse haca e pecado, pero ea no percbe nada. Tratas de convencera con as Escrturas, mas ea no te escucha porque est obtusa. La enfrentas con a vergenza de os hombres, pero no te atende n te entende, como s fuera un cerdo que ha cerrado os o|os y se drge haca su recnto. A ste demono nos evan os persstentes pensamentos de vanagora. Y se ha dcho de que si aquellos das no )ubieran sido abreviados, ninguna carne se )ubiera salvado (Mt 24:22). Esto sucede a aqueos que raramente frecuentan a sus hermanos. E motvo es evdente: este demono, frente a as desgracas de os dems, es decr as de aqueos que han sdo acometdos por as enfermedades o que tenen a desgraca de estar presos o encuentran una muerte mprevsta, huye en seguda, porque no ben e ama se ha conmovdo y se ena de compasn, se dspa e endurecmento producdo por e demono. Pero esta posbdad no a tenemos a causa de a soedad en que vvmos o de a rara presenca, cercana a nosotros, de personas que sufren. Es |ustamente para que podamos hur de este demono que e Seor nos recomenda, en os Evangeos, que vstemos a os enfermos y a os que estn en a crce. 1staba enfero y e visitasteis (Mt 25:36), nos dce. Pero debemos tener presente esto: s agn sotaro, habndose tropezado con este demono, no ha aceptado todava pensamentos mpuros, n ha abandonado su casa entregndose a a aceda, ste ha recbdo a toeranca y a tempanza, que han ba|ado de os Ceos y o han bendecdo por ta mpasbdad. En cuando a aqueos que han hecho suya a profesn de e|erctar a pedad, y egen vvr |unto a os mundanos, deben cudarse de este demono. Yo, en efecto, me avergenzo deante de todos ustedes y no quero segur dcendo o escrbendo a su respecto.
El #emonio de la %riste&a Todos os demonos ensean a ama e amor por e pacer: so e demono de a trsteza se abstene de eo. Por e contraro, destruye todos os pensamentos nsnuados por os otros demonos, mpdendo a ama sentr cuaquer pacer, nsensbzndoa con su trsteza. Es certo o que se ha dcho: que los )uesos del )obre triste se tornan ridos (Pr 17:22). Y sn embargo, s se ucha un poco, este demono srve para fortaecer a sotaro. Lo convence de no acercarse a nnguna de as cosas de este mundo n a nngn pacer. S persste en su ucha, genera en pensamentos que o nducen a ae|ar su ama de este tormento o o fuerzan a hur de ese ugar. Ta es o que ha pensado y sufrdo e santo |ob, atormentado por este demono: $+al pudiera ec)ar ano a iso u otro, a i pedido, as lo )iciera (|b 30:24). Smboo de este demono es a vbora, anma venenoso. La naturaeza e ha conceddo, benevoentemente, e que pueda destrur os venenos de os otros anmaes, pero s a tomamos en estado puro, destruye a vda msma. Es a este demono que san Pabo ha entregado e hombre de Cornto, que haba pecado. Pero uego se apresura a escrbr a os Corntos: $s ruego que con2r#is vuestro aor por #l, para que no sea consuido por la e3cesiva triste0a (Cf. 2Co 2:8-7). Y sn embargo, este esprtu que age a os hombres es capaz de ser portador de un arrepentmento bueno. Y as tambn san |uan Bautsta ha denomnado "raza de vboras" a aqueos que han sdo herdos por este esprtu, y que se refugaban en Dos, dcendo: 45ui#n os )a ense6ado )a )uir de la ira que vendr7 Dad, pues, frutos dignos de arrepentiiento y no pens#is decir dentro de vosotros, a "bra)a teneos por padre (Mt 3:7-9). Todo e que ha mtado a Abraham y se ha ae|ado de su terra y de su parentea, se ha vueto ms fuerte que este demono. S aguno es domnado por a cera, est domnado por os demonos. Y s aguen e srve, ste es extrao a a vda monstca, un extran|ero en as vas de nuestro Savador, dado que e msmo Seor nos dce que muestra e camno a os humdes. Por tanto, cuando e nteecto de os sotaros se refuga en a anura de a mansedumbre, dfcmente puede ser posedo, ya que no hay otra vrtud que os demonos teman ms que a msma. sta es a vrtud que haba adqurdo e gran Moss, quen fuera conocdo como e ms manso de os hombres. Y e santo Davd ha decarado que esta vrtud es dgna de recuerdo de Dos: "cu#rdate de David y de toda su ansedubre (Sa 131:1). Y tambn e Savador msmo nos ha ordenado ser mtadores de su mansedumbre: "prended de que soy anso y )uilde de cora0.n y )allar#is descanso para vuestras alas (Mt 11:29). S aguno ha renuncado a man|ares y bebdas, pero excta su cera con maos pensamentos, se aseme|a a una nave que navega con un demono como poto! Con todas nuestras fuerzas debemos cudar de nuestro perro y enseare a destrur so os obos, sn devorar as ove|as, dando prueba de mansedumbre haca todos os hombres.
La Vanagloria De todos os pensamentos, e de a vanagora es e que est compuesto por ms eementos. En efecto, abraza a cas toda a terra y abre as puertas a todos os demonos, ta como o hara agn mavado trador en una cudad. Por tanto, huma e nteecto de sotaro, enndoo de dscursos y ob|etos y corrompendo as pegaras con as cuaes trata de curar todas as herdas de su ama. Todos os demonos una vez vencdos, hacen crecer este pensamento y por su ntermedo, encuentran un nuevo acceso a as amas. Y es as como hacen que a tma stuacn de as amas sea peor que a precedente. De aqu nace tambn e pensamento de a soberba. Esto es o que ha hecho derrumbar de os ceos sobre a terra el sello de la see+an0a la corona de la belle0a (Ez 28:12). Rehyea pues, no tardes, porque puede suceder que entreguemos a otros nuestra vda, y nuestra rqueza a quen no tene msercorda. Este demono es ahuyentado por a oracn contnua y por e no hacer n decr nada de o que se eva a cabo por a madta vanagora. N ben e nteecto de os sotaros acanza una certa mpasbdad, he aqu que adquere e cabao de a vanagora y en seguda corre por as cudades, enndose sn medda de aabanzas a su gora. Pero, s por una dsposcn de a provdenca, se encuentra con e esprtu de a forncacn, quedando as encerrado en un chquero, esto e ensear a no de|ar ms e echo antes de haber obtendo una perfecta saud, y a no mtar a os enfermos ndscpnados quenes, arrastrando os rastros de su enfermedad, se entregan abusvamente a os va|es y a os baos, tenendo as recadas. Por tanto, permanezcamos sentados, cudemos de nosotros msmos, de ta modo que, avanzando en nuestra vrtud, no permtamos que e ma resur|a, y que, a retomar e conocmento, nos aturda una muttud de medtacones. Y uego nuevamente, a evantarnos, veremos cunto ms cara es a uz de nuestro Seor. No puedo escrbr sobre todas as astucas de os demonos; sento pudor a repasar todas sus maqunacones, temendo por os ectores ms smpes. Escucha, sn embargo, as astucas de demono de a forncacn. Cuando aguen ogra tornarse mpasbe respecto a su concupscenca, y sus maos pensamentos tenden a enfrarse, es entonces que este demono ntroduce mgenes de hombres y mu|eres que |uguetean entre eos, convrtndoo en sotaro espectador de cosas y acttudes procaces. Pero no es sta una tentacn que dure por mucho tempo. La oracn contnua y un rgmen austero, a vga y e e|ercco de medtacones esprtuaes, dspan a tentacn como a una nube sn agua. Por momentos este mavado hace de a carne su presa, forzndoa a sentr un ardor rracona, y se aferra a mes de otras cosas, a as cuaes no es necesaro referrse pbcamente n poner por escrto. Contra pensamentos de este tpo somos ayudados por e hervr de a cera que se mueve contra e demono. ste teme muchsmo esta cera, que se agta contra os pensamentos y destruye sus razonamentos. Y ste es e pensamento de a Paabra: 8rritos y no pequ#is (Sa 4:4). Esta cera es una medcna t ofrecda a ama durante as tentacones. A veces sucede que e demono de a ra mta a otro demono, y esboza a forma de agn h|o, o amgo, o parente, en e momento de ser utra|ado por gente ndgna, exctando as a cera de sotaro, para que dga o haga ago mao contra as mgenes que se mueven en su pensamento. Es necesaro atender por un nstante a estas mgenes, cudndonos de arrancar pronto nuestra mente de eas, a n de no detenera mucho tempo, para que no se name secretamente en tempo de a oracn. En estas tentacones caen fundamentamente os corcos y os que se de|an arrastrar fcmente por sus mpusos. stos estn ae|ados de a pegara pura y de conocmento de nuestro Savador, |esucrsto. E Seor ha conado os conceptos de este sgo a hombre, como as ove|as a un buen pastor. Escrto est: A cada hombre ha puesto un concepto en su corazn, y ha undo a , a modo de ayuda, a concupscenca y a ra. Por medo de a ra debe poner en fuga a os pensamentos de os obos y, medante a concupscenca, debe amar a as ove|as, aun cuando se encuentre acorraado por as uvas y os ventos. A todo esto e Seor ha agregado tambn a ey, para que amente a as ove|as; y un ugar verde, agua que reconforta, y e satero, a ctara, a vara y e bastn. Y as de este rebao e pastor obtendr su nutrcn, se vestr y recoger e heno de os montes. Se ha dcho: 4Cul es el pastor que apacienta el ganado y no se nutre de su lec)e7 (1 Co 9:7). Deber e sotaro custodar de da y de noche su rebao para que no sea devorado por as eras o caga en manos de os adrones. Pero s en un ugar sevtco ago parecdo sucedera, en seguda deber ste arrancar a presa de a boca de en o de oso. Por e|empo, e concepto de hermano es devorado por nosotros s o amentamos con v concupscenca; e de dnero y e de oro, s o abergamos undo a a avdez; y as en todo o que se reere a os pensamentos reatvos a os santos carsmas, s os amentamos en nuestra mente |unto a a vanagora. De msmo modo sucede respecto a todos os otros conceptos, s se tornan presa de as pasones. Y no acanza con vear durante e da, debemos estar vgantes tambn de noche. Puede suceder que perdamos o que es nuestro, aun con fantasas turbas o mavadas. Vean o que dce San |acob: No te )e trado ove+as devoradas por las 2eras, )e resarcido los )urtos del da y de la noc)e, - fui devorado por el calor del da y por el )ielo de la noc)e. 1l sue6o se ale+. de is o+os (Gn 31:39 y ss). S posterormente e gran cansanco generara en nosotros pereza, subrernos un poco ms por a pedra de conocmento y tomaremos e satero, hacendo vbrar sus cuerdas medante e conocmento de as vrtudes. Y nuevamente evaremos nuestros rebaos por e monte Sna, para que e Dos de nuestros Padres se dr|a a nosotros de entre os arbustos y nos regae con esas paabras que obran seaes y prodgos. La naturaeza racona, condenada a muerte por a maca, ha sdo resuctada por Crsto medante a contempacn de todos os sgos. Y e Padre resucta e ama que ha muerto de muerte de Crsto, medante su conocmento. Y es sto o que dce Pabo: S estamos muertos con Crsto, creamos que tambn vvremos con . Cuando e nteecto se ha despo|ado de hombre ve|o, se revste de o que provene de a graca, y es entonces que en e tempo de a oracn ver su propa estructura, sm de agn modo, a zaro o a a superce ceeste. Cosas stas que as Escrturas ndcan como e ugar de Dos, vsto por os ancanos en e monte Sna. De entre os demonos mpuros, agunos tentan a hombre en cuanto hombre, otros o aturden como a un anma que ha perddo a razn. Los prmeros, a acercarse, nsnan en nosotros pensamentos de vanagora, de soberba, de envda o de acusacn: cosas stas que no perturban a nngn ser rracona. Los otros, sn embargo, se acercan exctando a cera o a concupscenca contra natura. Y es que estas pasones as tenemos en comn con os seres rraconaes aunque estn esconddas por a naturaeza racona. Es por este motvo que e Esprtu Santo, cuando se reere a os pensamentos que acuden a os hombres, dce: -o )e dic)o, dioses sois, e )i+os todos del "ltsio pero coo )obres orir#is, y caer#is coo cae cualquier prncipe (Sa 81:6). Y qu dce a aqueos que se mueven en modo rracona? Nos dce: No seis coo el caballo y coo el ulo que no tienen entendiiento, que )an de ser doados con freno y riendas para que obede0can (Sa 31:9). Y si el ala que peca, orir (Ez 18:4), es evdente que os hombres mueren como hombres y por os hombres son seputados. Pero os anmaes sn razn, s mueren o caen, son devorados por as aves de rapa o por os cuervos. De sto se ha dcho que as cras de os unos nvocan a Seor, y as de os otros, se baan en sangre. 1l que tenga odos para or, que oiga (Mt 11:15). Cuando agn enemgo se acerque a t, te hera y tu queras drgr tu espada a su corazn, ta como est escrto, haz como te decmos. Anaza en t msmo e pensamento que te ha sdo puesto. Mra qu cosa es, de qu eementos se compone y o que precsamente age ms a tu mente. Te quero decr esto: te ha trado e enemgo e amor por e dnero? T haces una dstncn entre e nteecto que ha recbdo e pensamento de oro, e pensamento msmo de oro y e oro en s msmo y a pasn que nos eva a amar e dnero. Pregntate a contnuacn: De entre todo esto, qu cosa es pecado? Ouzs e nteecto? Y cmo, entonces, es a magen de Dos? Y entonces, cmo se vncua a concepto de oro? Nade que tenga nteecto podra |ams armaro. Es quzs pecado e oro en s msmo? Por qu entonces fue creado? Concuremos pues que a causa de pecado es a cuarta. No es un ob|eto que tenga una exstenca en s msmo, n e concepto de un ob|eto, sno que es un pacer enemgo de hombre, generado por nuestra propa y bre vountad, y que fuerza a nteecto a servrse maamente de as craturas de Dos. Y es a a ey de Dos a quen e fuera conado rescndr este pacer. Mentras ndagas de este modo, e pensamento ser destrudo, dsovndose en su propa contempacn. E demono se ae|ar de t, cuando tu mente sea evada a o ato por ta conocmento. S, por o contraro, no queres servrte de tu espada, sno que queres echar mano de tu honda, saca una pedra de tu boso de pastor y consdera o sguente: Cmo es que os ngees y os demonos se acercan a nuestro mundo y nosotros no nos acercamos a sus mundos? Nosotros no podemos, por certo, acercar ms a os ngees a Dos, s nos proponemos hacer de os demonos seres aun ms mpuros. Y ms an: como es que Lucfer, que surge por a maana, fue trado a a terra, y consdera al ar coo una apolla y a lo s profundo de los abisos coo un prisionero de guerra7 - todo lo )ace )ervir coo en una ola encendida e )irviente (|b 41:22 y ss) porque a todos quere turbar con su maca y a todos domnar. La consderacn de todas estas readades here verdaderamente a demono y pone en fuga a todo su e|rcto. Pero esto o pueden hacer todos aqueos que se han purcado y ven as razones de as readades creadas. Los que estn mpuros no conocen a contempacn de taes razones y, aunque repteran una frmua aprendda por otros, no sern escuchados, con motvo de todo e povo y e tumuto causado por as pasones durante a bataa. Es absoutamente necesaro, pues, que toda a turba de steos permanezca nmv, para que so Goat enfrente a nuestro Davd. De a msma manera nos servremos de esta dstncn entre as partes en guerra y a magen que se nos presenta contra todos os pensamentos mpuros. Cuando suceda que agn pensamento mpuro huya con toda rapdez, deberemos buscar a causa a n de entender cmo eo se ha producdo? En genera, esto sucede ya sea porque e ob|eto en cuestn fata, o porque se trata de un eemento dc de obtener, o porque estamos entrando en a regn de a mpasbdad. Por estos motvos e enemgo no puede vencernos. S por e|empo, a agn sotaro se e ocurre que e sea conada a gua esprtua de a cudad, es dfc que se detenga a fantasear a propsto de eo, por os motvos que menconramos anterormente. Pero s sucedera que aguno se converte en gua esprtua de una cudad cuaquera, y su pensamento no sufre ateracones, esto sgnca que ha acanzado a beattud de a mpasbdad. No es necesaro saber de estas cosas para tener pronttud y fuerza; para que podamos ver s hemos cruzado e |ordn y estamos cerca de as pameras o ben s estamos todava en e deserto y ba|o os gopes de os extran|eros. Pues veo, por e|empo, cmo e demono de amor a dnero es verst y extraordnaro en su capacdad de engao. A menudo, angustado por nuestra tota renunca, nge ser ecnomo y amante de os pobres, recbe bremente huspedes que an no se han acercado, da mosnas a os que carecen de aguna cosa, vsta as prsones de a cudad, rescata a os que han sdo venddos, nos sugere unrnos a mu|eres rcas... Ouzs nos aconse|e acercarnos a otros, a aqueos que poseen una bosa ben abastecda! De este modo, se va desvando e ama; poco a poco, a rodea de pensamentos provenentes de amor a dnero y a entrega a demono de a vanagora. Y esto ntroduce una muttud de pensamentos que gorcan a Seor por nuestros negocos, y manpua a agunos que, poco a poco, haban de sacerdoco en ugar nuestro. Hace pronstcos sobre a muerte de sacerdote a cargo, y predce que no podr savarse, debdo a todo o ma que ha actuado. Y as este msero nteecto, atrapado por taes pensamentos, entra (mentamente) en ucha con aqueos que se e oponen, pronto a ofrecer dones a aqueos que o aceptan y aprueban sus buenos sentmentos. Incuso magna entregar a aqueos que se e subevan, en manos de os magstrados y echaros de a cudad! Fnamente, puesto que eva dentro de s estos pensamentos y es da vuetas, hace que en seguda se presente e demono de a soberba, quen, desteando nnterrumpdamente rempagos y dragones aados en a ceda, termna por ocasonar a ocura. Pero nosotros, para con|urar a desgraca que taes pensamentos puedan producr, queremos vvr dando gracas en nuestra pobreza! De )ec)o, nada )eos trado a este undo ni nada, por cierto, podreos llevar con nosotros. Siepre que tengaos con qu# coer y con qu# cubrirnos, confor#onos con ello (1 Tm 6:7 y ss). Y recordemos a Pabo, que decara: 1l aor por el dinero es la ra0 de todos los ales (1 Tm 6:10). Todos os pensamentos mpuros, cuando por causa de nuestras pasones se entretenen en nosotros, conducen e nteecto a a runa y a a perdcn. En efecto, as como a dea de pan ronda constantemente a hambrento a causa de su hambre, y e pensamento de agua a sedento a causa de su sed, de msmo modo, tambn os pensamentos a propsto de as rquezas, y as reexones sobre os turbos pensamentos producdos en nosotros por os amentos, se detenen dentro nuestro debdo a as pasones. Esto se manesta tambn con os pensamentos de vanagora y con todos os otros. Y no e ser posbe a nteecto, sofocado por taes deas, presentarse ante Dos, n cer en su cabeza a corona de a |ustca. |ustamente por haber sdo arrastrado por taes pensamentos, aque nteecto tres veces nfez de cua nos haban os Evangeos, rechaz a ncrebe beeza de conocmento de Dos. Incuso aque que, atado de pes y manos, fue echado a as tnebas exterores, tena e tra|e te|do por estos pensamentos y, debdo a eo, e que o haba nvtado o decar ndgno de taes nupcas. E tra|e de bodas es, pues, a mpasbdad de ama razonabe que ha renegado de as concupscencas mundanas. La causa por a cua os conceptos de os ob|etos sensbes, cuando se detenen en nosotros, corrompen e conocmento, fue ya menconada en os "Captuos a propsto de a oracn." Tres son os |efes de os demonos que se oponen a a prctca |de as vrtudes|. stos son segudos por todo e campamento de steos. Eos son os prmeros que avanzan en as bataas e nducen a ama a ser mavada por medo de pensamentos mpuros. Los unos dfunden os deseos de a gua, otros nos nsnan e amor por e dnero, y otros nos exctan para que busquemos a gora que vene de os hombres. S deseas, pues a oracn pura, rehye a cera; s amas a tempanza, domna tu ventre y no e brndes pan hasta a sacedad, y en cuanto a agua, mantna corta. S vgante en a oracn y ae|a de t e rencor. No menoscabes as paabras de Esprtu Santo y gopea con as manos de a vrtud as puertas de as Escrturas. As surgr en t a mpasbdad de corazn y, en a oracn, vers a tu nteecto respandecer como un astro.
'asiano el (omano )uestro santo padre Casano e Romano vv ba|o e renado de Teodoso e Pequeo, arededor de ao 331. Hemos puesto en e presente voumen, de entre todos os dscursos fruto de sus fatgas, aque reatvo a os ocho pensamentos y os que nos haban de dscernmento, ya que de eos emana abundante provecho y graca. A eos se remte tambn e sapentsmo Foco, ctando teramente e cdgo 197, pgnas 265-66. "Tambn e segundo dscurso est drgdo a msmo (es decr a Castor), y eva como ttuo 'Dscurso a propsto de os ocho pensamentos', grando arededor de temas reatvos a as pasones de a gua, de a forncacn, de amor a dnero, de a ra, de a trsteza, de a pereza, de a vanagora y de a soberba. Estos tratados son utsmos a aqueos que estn dspuestos a partcpar en a bataa asctca... Y adems de stos, fue edo un tercer pequeo dscurso... en e cua se nos ensea o que sgnca e dscernmento, de cmo esta vrtud es a ms grande de todas, dnde es generada, Y cmo, habtuamente, nos ega desde o ms ato, etc..." La Igesa recuerda a este santo e da 29 de febrero, y o ceebra con testmonos de honor y aabanzas. Nacdo en e ao 360 en a cudad de Dobrud|a, en a desembocadura de Danubo, segn Genado, De Vrs ustrbus, PL, 58, LXI, 1094, quen o dene de naconadad escta. De fama poderosa, termn sendo an muy |oven sus estudos cscos. |unto con su amgo Germn, a cua se senta muy undo, se embarc en un va|e haca Orente, nteresndose sobre todo en e testmono crstano que daban os mon|es que pobaban esos ugares. Se detuvo en Paestna por unos dos aos, en un monastero de Ben. No consta, sn embargo, que haya conocdo personamente a Geramo. Aparentemente, o conoc y o estm so por sus escrtos. Despus de dos aos, Casano y Germn se drgeron a os desertos de Egpto, en partcuar a Escete y a Ntra. Voveron ocho aos despus y nuevamente parteron por tres aos ms. En e 399 se drgeron a Constantnopa, debendo hur de Egpto a causa de su "orgensmo." Casano fue admrador y partdaro de Orgenes, partcuarmente en o que se reere a su exgess escrturstca. Mantuvo, sn embargo, una poscn equbrada y evt seguro en certos aspectos ms dudosos y menos ortodoxos. En Constantnopa, Casano fue ordenado dcono por |uan Crsstomo, por e cua conserv sempre una profunda devocn. Luego que |uan Crsstomo fuera expusado, tambn os dos amgos se tuveron que r, y se drgeron a Roma, a papa Inocenco I, para soctar su ayuda en favor de obspo persegudo. Desde ese momento se perde e rastro de Germn, a quen suponemos muerto en Roma. Con toda probabdad, Casano fue ordenado presbtero en Roma. De a se drg a Marsea, en e ao 415, donde fund e monastero de san Vctor y un monastero femenno, Mur arededor de ao 435. Por medo de sus dos grandes obras, 8nstituciones cenobticas y Colaciones espirituales, Casano transmt a Occdente un conocmento bastante exacto a propsto de a nsttucn monstca en Orente y Occdente. Durante e tempo transcurrdo en Marsea, Casano ntervno en as dsputas doctrnaes reatvas a a graca y, poco dotado para este tpo de cosas, ncurr en formuacones errneas o mprecsas, de carcter sempeagano. Sn embargo, aun en este decado tema, su santdad y su tendenca haca a duzura y a sumsn, no fueron menos evdentes. Casano, no ben advrt su error, se retr y ca.. De as 8nstituciones y de as Colaciones de Casano, exsten varas traduccones en dstntos domas. En cuanto a as 8nstituciones, se puede ver a edcn taana a cargo de P. M. Ernett, Padva, 1957; a traduccn francesa con e texto atno se encuentra en a coeccn Sources C)r#tiennes 109. Las Conferencias, en a edcn taana a cargo de O. Lar, De. Paunas, 1965; a traduccn francesa con texto atno est en Sources C)r#tiennes 42-54-64.
Al *bis"o 'astor+ Los *c,o !ensamientos Viciosos Luego de haber hecho un prmer dscurso concernente a a ordenacn de os cenobtas, nuevamente nos enamos de cora|e, debdo a vuestras oracones y nos dsponemos a escrbr a propsto de os ocho pensamentos vcosos, es decr, os pensamentos de gua, forncacn, amor a dnero, ra, trsteza, pereza, vanagora y soberba.
La 'ontinencia del Estmago Como prmera cosa, habaremos de a contnenca de ventre, que se opone a a gua. Dremos pues, cmo hacer os ayunos y cu deber ser a cadad y a cantdad de os amentos. No habaremos de nosotros msmos, sno que menconaremos o que hemos recbdo de nuestros santos Padres Eos no tenan una nca rega para e ayuno n una nca manera de comer os amentos; n squera nos han transmtdo a ndcacn de una medda, ya que no todos tenen a msma fuerza, ya sea por edad, por enfermedad, o por una consttucn fsca partcuarmente decada. Hay, sn embargo, un nco ob|etvo: hur de a sacedad y evtar enar nuestro estmago. Un certo ayuno daro ha sdo consderado ms venta|oso y ms adecuado para conducrnos a a pureza, que un ayuno que se arrastra por tres, cuatro das o aun una semana. Se dce que e ayuno que se proonga sn medda es segudo por un perodo de exceso en as comdas. De ta modo, es posbe que a abstnenca exagerada de amentos haga que e organsmo perda su vgor, tornndoo perezoso en su servco esprtua, o que e cuerpo, sntndose pesado por e exceso de comda, produzca en e ama pereza y rea|amento. Los Padres no consderaron apto para todos e ngerr verduras o egumbres, n que todos puderan hacer uso, como amento cotdano, de pan duro. Se ha vsto cmo uno que come dos bras de pan sgue tenendo hambre, mentras que otro, comendo soamente una, o aun ses onzas, se sente satsfecho. Ta como se ha dcho anterormente, o que nos han transmtdo como rega para observar a contnenca es soamente esto: que no nos de|emos engaar por a sacedad de estmago, n nos de|emos arrastrar por e pacer de a gua. En efecto, no soamente a varada cadad de os amentos, sno tambn as dstntas cantdades de os msmos, pueden encender en nosotros as echas namadas de a forncacn. Ms an: no es soamente a ebredad de vno a que embraga nuestra mente, sno que ncuso a sacedad de agua o e exceso de cuaquer comda a tornan aturdda y somnoenta. E motvo que produ|o a destruccn de os sodomtas, no fue a ebredad producda por e vno o por os varados amentos, sno por a sacedad de pan, ta como dce e profeta. La debdad de cuerpo no nos mpde acanzar a pureza de corazn, s no ofrecemos a nuestro cuerpo otra cosa que o que a debdad nos pde, y no o que exge e pacer. Debemos utzar amentos tanto cuanto es necesaro para mantenernos con vda, no o que nos nduce a servr a os mpusos de a concupscenca. Una toma moderada de amentos, segn nuestro razonamento, contrbuye a a saud de cuerpo y no quta nada a a santdad. La rega de contnenca y a norma exacta que nos transmteron os Padres, es a sguente: e que tome un amento cuaquera, deber detenerse cuando an tene apetto, sn esperar a sacedad. Cuando e Apsto nos dce que no debeos preocuparnos de la carne para satisfacer nuestra concupiscencia (Rm 13:14), no trata de prohbrnos o necesaro para mantenernos con vda, sno que ntenta prohbr un tratamento que nos nduzca a a vouptuosdad. Adems, para ograr una pureza perfecta de ama, no es sucente con abstenerse de amentos, sno que otras vrtudes son necesaras. Mucho beneca a a humdad a obedenca en e traba|o y a fatga de cuerpo, as como beneca e mantenerse e|os de amor por e dnero, o que no sgnca so no tener dnero, sno tambn evtar desearo ansosamente: esto es o que gua a ama reamente a a pureza. E abstenerse de a cera, de a trsteza, de a vanagora, de a soberba, son todas cosas que producen a pureza goba de ama. En cuanto a esa partcuar pureza de ama, fruto de a tempanza, a msma se obtene con a contnenca y con e ayuno. Porque es mposbe uchar en nuestra mente con e esprtu de a forncacn, tenendo e estmago eno. Por o tanto, nuestra prmera ucha ser por ograr a contnenca de estmago y e dobegamento de nuestro cuerpo, no soamente medante nuestro ayuno, sno tambn veando con a fatga, a ectura y con e recogmento de nuestro corazn, temerosos de a ge)ena y deseosos de acceder a Reno de os Ceos.
EL Es"-ritu de la .ornicacin Nuestra segunda ucha es contra e esprtu de a forncacn y de a concupscenca de a carne, que, desde a ms temprana edad de hombre, empezan a atormentaro. sta es una gran ucha, ardua y dobe, porque mentras os otros vcos decaran una guerra. a ama, soamente ste se presenta ba|o una dobe forma que acecha a ama y a cuerpo: por tanto a bataa es dobe. E soo ayuno de cuerpo no es sucente para adqurr a perfecta tempanza y a verdadera castdad, s no hay tambn contrccn de corazn, una perseverante oracn a Dos, una asdua medtacn de as Escrturas, una dura fatga y traba|o manua: estas cosas tenen e poder de contrarrestar os mpusos nquetos de ama, apartndoa de turbas fantasas. Sn embargo, o que ms beneca es a humdad de ama, sn a cua no se puede sar n de a forncacn n de as otras pasones. Por o tanto, es fundamenta ser vgantes y apartar nuestro corazn de os pensamentos srddos. Pues es de corazn, segn a Paabra de Seor, de donde provenen os maos razonamentos, os homcdos, os aduteros, as forncacones, y cosas de a cae. Y e ayuno nos ha sdo prescrto, no soamente para tratar duramente a cuerpo, sno para ayudar a a sobredad de nteecto, para que ste no se oscurezca por e exceso de amento y no perda su fuerza en a vganca de sus pensamentos. Debemos ser soctos, pues, no so en e ayuno corpora, sno que debemos prestar atencn a nuestros pensamentos y e|ercer a medtacn esprtua: sn todo esto, es mposbe egar a a cma de a verdadera castdad y pureza. Es pues necesaro -como dce e Seor- que purquemos antes la parte interior del vaso y del plato, para que se torne puro tabi#n su e3terior (Mt 23:26).
As es como, s nos preocupamos -como dce e Apsto- por uchar segn as regas para recbr a corona, no presumamos de haber vencdo a esprtu mpuro de a forncacn con nuestra capacdad y ascess: a ayuda de Dos nuestro Seor es nvaorabe. E hombre no cesa de estar en ucha con este esprtu, hasta que no cree en verdad que no es por su prsa n por su fatga, sno por a proteccn y a ayuda de Dos, que nos ae|amos de este vco y accedemos a a cma de a castdad. Se trata, de hecho de una cosa que supera a a naturaeza, y aque que psotea os estmuos de a carne y sus vouptuosdades, se sae de aguna manera de su cuerpo. Por este motvo es mposbe que e hombre vuee, por as decro, con aas propas haca ese exceso y ceeste premo de santdad, y se torne en mtador de os ngees, a menos que a graca de Dos o eeve de a terra y de fango. Los hombres, atados a a carne, con nnguna otra vrtud mtan me|or a os ngees, seres esprtuaes, que con a vrtud de a tempanza. Se debe a ea que, mentras an estn y vven sobre a Terra, os hombres tenen su Cudadana en os Ceos, como dce e Apsto. La demostracn de a perfecta posesn de esta vrtud ocurre cuando e ama, durante e sueo, no atende a aguna magen de turba fantasa. En efecto, aunque este tpo de acttud no es consderada como pecado, es sntoma de que e ama se encuentra enferma y no se ha ae|ado de a pasn. Y por esto debemos creer que as turbas fantasas que nos aque|an durante e sueo, denotan e descudo precedente y a enfermedad que est en nosotros; porque a enfermedad escondda en as zonas recndtas de nuestra ama, se torna manesta a sobrevenr e u|o durante e rea|amento de sueo. Y as es como e mdco de nuestras amas ha coocado e frmaco en as zonas ms recndtas de a msma: porque conoca as causas de a doenca. Nos dce: 1l que ira a una u+er para desearla, ya )a coetido con ella adulterio en su cora0.n (Mt 5:28). Y con esto no est corrgendo os o|os curosos y mavados, sno ms ben a ama que est adentro y que usa maamente sus o|os, recbdos de Dos para e ben. Tambn por este motvo e sabo proverbo no nos dce que pongamos toda nuestra vganca en custodar nuestros o|os, sno que dce: pon toda tu vigilancia en custodiar tu cora0.n (Pr 4:23), apcando a ste e cudado de a vganca, pues es e corazn e que se servr uego de os o|os para o que reamente desea. Custodaremos, pues, as nuestro corazn, cuando, por e|empo, se forma en nuestra mente a magen de una mu|er, producda por a astuca dabca, aunque se trate de nuestra madre, o de una hermana o de cuaquer otra mu|er pa, ahuyentmosa de nuestro corazn enseguda, para que no suceda que, s nos entretenemos mucho en ta memora, e Seductor que nos empu|a haca e ma, a partr de estas mgenes, haga a posteror resbaar y precptar nuestra mente en pensamentos turbos y perncosos. E mandamento msmo que Dos haba dado a prmer hombre ordenaba cudarse de a cabeza de a serpente, es decr, de a prmera aparcn de os pensamentos pegrosos, medante os cuaes trata de meterse dentro de nuestras amas. S acogemos su cabeza, es decr, e prmer estmuo de pensamento, termnaremos por aceptar e resto de cuerpo de a serpente, esto es, daremos nuestro consentmento a pacer. Y despus de esto, e evar nuestra mente a reazar a accn cta. Nos convene, sn embargo, como est escrto, atar cada a6ana todos los pecadores de la tierra (Sa 100:8), es decr, dscernr con a uz de conocmento y destrur os pensamentos pecadores en a terra de nuestro corazn, como ensea e Seor, y cuando os h|os de Babona, es decr, os maos pensamentos, son an nos, hay que abatros y deshaceros contra a pedra que es Crsto. Porque s, gracas a nuestra ndugenca, se converten en adutos, no podrn ser vencdos sn grandes gemdos y fatga. Y adems de o dcho por as Sagradas Escrturas, es bueno recordar o dcho por os santos Padres. Nos dce san Baso, obspo de Cesarea de Capadoca: "Aunque no conozca mu|er, no soy vrgen. A ta punto saba que e don de a vrgndad no se consgue medante a smpe abstencn corpora de a mu|er, sno por a santdad y pureza de ama que suee actuar en e temor de Dos. Y os santos Padres dcen tambn que no podemos adqurr perfectamente a vrtud de a castdad, s antes no poseemos en nuestro corazn a verdadera humdad, n nos hacemos dgnos de verdadero conocmento hasta tanto a pasn de a forncacn no sea arrnconada en un ugar recndto de nuestra ama. Para demostrar a obra de a tempanza, recordaremos aguna expresn ausva dcha por e Apsto, y con esto termnaremos nuestro dscurso: 9uscad la pa0 con todo, sin la cual nadie ver al Se6or (Hb 12:14). Y es caro que haba de esto cuando agrega, Ning:n fornicador o containado coo 1sa: (Hb 12:16), etc. |ustamente porque a obra de a santcacn es ceesta y angca, combate a os pesados ataques de os adversaros. Y por esto debemos e|erctarnos no soamente en a contnenca de cuerpo, s no tambn en a contrcn de nuestro corazn y en contnuas postracones con gemdos: de este modo apagaremos, con e roco de a presenca de Esprtu Santo, as brasas de nuestra carne, que e rey de Babona encende cada da, exctando nuestra concupscenca. Adems de todo esto, e arma ms poderosa que nos ha sdo dada para a bataa es a vga segn Dos. As como a custoda durante e da prepara a santdad de a noche. as a vga nocturna segn Dos, predspone e ama a a pureza durante e da.
El Amor "or el #inero La tercera bataa es contra e esprtu de amor por e dnero, esprtu que es extrao a a naturaeza, y que en e mon|e tene su orgen en a fata de fe. Es as como os mpusos de as otras pasones, es decr, de a ra y de a concupscenca, parecen partr de cuerpo msmo, y de aguna manera, su prncpo est en a naturaeza msma: por este motvo son vencdos despus de mucho tempo. Sn embargo, e ma de amor por e dnero vene desde o externo, y puede ser emnado fcmente s estamos atentos y soctos. Pero s se o descuda, se converte en una pasn ms eta que as otras, y dfc de sacar. Es, como dce e Apsto, a raz de todos os maes. Observemos cmo as acttudes naturaes de cuerpo se pueden notar no soamente en os nos que aun no tenen conocmento de ben y de ma, sno tambn en os nos ms pequeos, aun actantes, en os cuaes no hay trazas de vouptuosdad y que, sn embargo, muestran en su carne, sus acttudes naturaes. De msmo modo, podemos ver en os nos a reaccn de a ra, cuando os vemos exctados contra e que os ha entrstecdo. Y todo esto no o dgo por acusar a a naturaeza de ser causa de pecado -nunca se sabe- sno que o dgo para demostrar cmo a ra y a concupscenca, que e Creador haba undo a hombre para ben, parecen de aguna manera -a causa de a neggenca- r contra a naturaeza, a partr de o que es smpemente parte de a naturaeza de cuerpo. E movmento de cuerpo fue dado por e Creador a hombre no para a forncacn, sno para a generacn de sus h|os y a supervvenca de a espece. Y a reaccn de a ra fue sembrada en nosotros para nuestra savacn, para que a acconramos contra e ma, no para convertrnos en smpes bestas contra e que pertenece a nuestra msma estrpe. No es a naturaeza a pecadora, aunque hagamos un ma uso de nuestras potencas; tampoco deberemos acusar a quen nos ha pasmado; como tampoco a que nos ha dado e herro para sus usos necesaros y venta|osos, s e que uego o toma se srve de para matar. Hemos dcho todo esto para demostrar cmo e orgen de a pasn por e amor a dnero no derva de un movmento natura, sno de una vountad psma y corrupta. Este ma, cuando encuentra e ama tba e ncrdua, encontrndose sta a prncpo de su ae|amento de mundo, e sugere pretextos aparentemente razonabes para retener aguna cosa ms de o que posee. Le hace magnar a mon|e una arga ve|ez y enfermedades fscas, hacndoe cacuar que o que e convento podr ofrecere no ser sucente como para proporconare agn consueo, no soamente a quen est enfermo, sno a quen est sano, e ncuso que no e ser posbe obtener nnguno de esos cudados que es |usto admnstrar a os enfermos, sno que resutar en un abandono tota, por o que s no se ha puesto de ado agn dnero, a se morr como un mserabe. Fnamente, sugere que n squera es posbe permanecer por argo tempo en e monastero, debdo a a pesadez de os traba|os y a a severdad de superor. Cuando e ma haya seducdo con estos pensamentos a mente, para hacere retener por o menos un dnero, convencer a mon|e de a necesdad de aprender, a esconddas de abad, un traba|o manua con e cua aumentar e dnero por e que se preocupa. Y namente, con oscuras esperanzas, desva a desventurado, hacndoo pensar en una gananca provenente de su traba|o, y en e avo y en a segurdad que de eo se desprende. Y as, uego de haberse entregado por entero a pensamento de a gananca, no medta en nada de o equvocado: n en a ocura de a ra, cuando sufre por agn per|uco, n en a tneba de a trsteza en a que cae s perde a posbdad de obtener aguna gananca. As como para otros e estmago es dos, as e oro es e dos para ste. Por tanto, e benaventurado Apsto, conocendo todo esto, ha denomnado a esta pasn no soamente a raz de todos os maes, sno tambn "doatra." Consderemos pues a cunta maca este ma nduce a hombre, que ogra arrastraro ncuso hasta a doatra. De hecho, e que ama e dnero, ha apartado su nteecto de amor a Dos, y o deposta en os doos de hombre escupdos en oro. Ante todos estos pensamentos, e crstano se haa obnubado, empeora cada vez ms, y se aparta de a obedenca: adems se rrta, se ndgna contra todo aqueo que cree no merecer, murmura por e traba|o que debe hacer, contradce, y puesto que ya no observa nngn sentdo de respeto, se drge como un cabao sava|e haca e precpco. No se conforma squera con e amento cotdano que recbe; por e contraro, asegura que no puede soportar ms. Arma que Dos no se encuentra soamente a, que su savacn no est radcada a, y que s no abandona e monastero, se perde. Y as, tenendo como coaborador de estos pensamentos corruptos a dnero que ha apartado, y gracas a ste, sntndose vano como s tuvera aas, empeza a consderar sar de monastero, para termnar sntendo soberba y aspereza haca todo o que ha profesado, como un forastero, un extran|ero; y s ve en e monastero ago que necesta ser corregdo, o descuda, o despreca, y crtca todo o que se hace. Luego, busca cuaquer pretexto para encoerzarse o entrstecerse, a n de no parecer una persona gera, que se va de monastero por cuaquer motvo. Y s, con nsnuacones y paabras vanas, puede engaar a aguen y hacero sar de monastero, no se detene n squera frente a esto, pues quere asocaro en su cada. As, e que ama e dnero, encenddo por e fuego de sus propas rquezas, no podr nunca tener paz en e monastero, n vvr aceptando una rega. Y cuando e Demono, como un obo, o secuestra y o aparta de rebao, o de|a para que sea devorado. Entonces, o empu|a a hacer en su ceda aqueos traba|os que en e convento descudaba y no haca en as horas estabecdas. Y no e permte observar n as oracones habtuaes, n a costumbre de ayuno, n e canon de a vga, pues, uego de habero undo ndsoubemente a amor por e dnero, o convence para que ponga todo su empeo en e traba|o manua. Tres son as formas ba|o as cuaes se presenta esta enfermedad, y todas estn guamente prohbdas por as Sagradas Escrturas y por as doctrnas de os Padres. Una de eas nduce a que estos mseros posean y acumuen o que n squera tenan cuando vvan en e mundo. La otra hace que aque que, de una vez por todas, haba abandonado as rquezas, se arrepenta, y e sugere tratar de recuperar o que haba ofrecdo a Dos; a tercera, uego oe haber atado a crstano con a fata de fe y a tbeza, no e permte deshacerse de todo de as cosas de mundo: e nsna e temor a hambre y a fata de fe en a Provdenca, hacndoe transgredr as promesas hechas cuando hubo de|ado su vda anteror. De as tres formas de este ma encontramos e|empos, como se ha dcho, ya condenados en as Sagradas Escrturas. Gue|az, por e|empo, querendo adqurr para s msmo rquezas que antes no posea, perd a graca proftca que e maestro quera de|are en herenca. Ms ben, en ugar de heredar bendcones, heredo una epra perpetua, a causa de as madcones de profeta.
Y |udas, querendo obtener e dnero que en un prmer momento rechaz para segur a Crsto, no so se ae| de coro de os Apstoes por haber traconado a Seor, s no que destruy su vda fsca con una muerte voenta. Ananas y Sara, por haber conservado ago de o que ya posean, fueron castgados con a muerte, medante sentenca apostca . Y e gran Moss, e de Deuteronomo, mstcamente exhorta a aqueos que prometen de|ar e mundo y que, debdo a temor nfunddo por a fata de fe, permanecen apegados a as cosas terrenas: Si alguno se encuentra teeroso y tiene iedo en su cora0.n, que vuelva a su casa, para que no indu0ca al teor el cora0.n de sus )eranos (Dt 20:8). Hay ago ms seguro y caro que este testmono? No aprenderemos, pues, de estas cosas, nosotros que hemos de|ado e mundo, renuncando perfectamente a todo y saendo vctorosos de a bataa, antes que atender a un prncpo ya bando y db que termna por apartar a os otros de a perfeccn evangca e nducros a medo? Hay agunos que nterpretan ma o que as Escrturas dcen ben: %ay ayor felicidad en dar que en recibir (Hch 20:35), y se esfuerzan por aterar e sentdo de o que se dce, engandose a s msmos, y sguendo su propa pasn por e dnero. Hacen o msmo con as enseanzas de Seor: Si quieres ser perfecto, ve y vende lo que posees, dselo a los pobres, y tendrs un tesoro en los cielos/ luego ven y sguee (Mt 19:21): en readad, consderan que me|or que ser pobre es dsponer de a propa rqueza y acudr a a propa abundanca para dar a os pobres. Debern stos saber que no se han apartado an de mundo n han entrado en a perfeccn monstca, mentras se avergencen de aceptar en nombre de Crsto a pobreza de Apsto, srvendo a s msmos y a os necestados con e traba|o de sus propas manos, para evar a cabo con hechos a profesn monstca y ser gorcados con e Apsto. Luego de haber dspersado su antgua rqueza, que combatan |unto con Pabo a buena bataa, en e hambre y en a sed, en e fro y en a desnudez E Apsto msmo, s hubera sabdo que conservar su antgua rqueza es ms necesaro para a perfeccn, no hubera desprecado su propa dgndad, dado que arma que, es por nacmento de dstnta condcn y de cudadana romana. Y aquea gente de |erusan, que venda sus propas casas y sus propos campos y pona o recaudado a os pes de os apstoes, no o hubera hecho s consderase que era ms fez a nutrrse con sus propas rquezas antes que con su propa fatga o con as ofertas de os gentes. Y e msmo Apsto nos haba muy caramente a propsto de aqueos cuando, escrbendo a os romanos, dce: ")ora voy a ;erusal#n para el servicio de los santos, por que *acedonia y "caya tuvieron a bien )acer una colecta en favor de los pobres de entre los santos de ;erusal#n (Rm 15:25-26). Y msmo, tantas veces sometdo a cadenas y prsones, a a moesta de os va|es y por esto mpeddo, como es obvo, de proveerse con sus propas manos, nos ensea cmo, ante estas necesdades, fue socorrdo por os hermanos vendos desde Macedona, y nos dce: - de )ec)o los )eranos provenientes de *acedonia proveyeron a is necesidades (2 Co 11:9). Y a os penses escrbe: Lo sab#is tabi#n vosotros, o) 2lipenses, que... al salir de *acedonia, ninguna iglesia tuvo que ver conigo en ateria de dar y tener, a no ser por vosotros solaente. Porque tabi#n en &esal.nica y una o dos veces s, e )ab#is andado de lo que tena necesidad (Fp 4:15 y ss). Por o tanto, a |uco de quen ama e dnero, aqueos sern ms amados por e Apsto, pues e han provsto en sus necesdades con sus propos haberes! Esperemos que nade egar a ta extremo de ocura como para osar armar esto. S queremos, pues, obedecer e mandamento evangco y a toda aquea Igesa que desde e prncpo ha tendo su fundamento en os Apstoes, no atendamos a nuestras deas personaes n entendamos maamente o que ha sdo ben dcho. Ms ben rechacemos nuestro sentmento tbo e ncrduo y recbamos os Evangeos rgurosamente. Porque as podremos segur os pasos de os santos Padres y no fatar a a dscpna de convento. So as podremos renuncar verdaderamente a este mundo. Es bueno egados a este punto, recordar as paabras de un santo. Se trata de o que san Baso, obspo de Cesarea de Capadoca, d|o a un senador que haba renuncado a mundo, pero con tbeza, y que retena an ago de sus propas rquezas. "Has destrudo a senador y no has sdo e crstano." Es necesaro que pongamos todo nuestro ceo en emnar de nuestra ama a raz de todos os maes que es e amor por e dnero, porque sabemos con toda certeza que, s permanece a raz, as ramas brotarn sn dcutad. No es fc practcar esta vrtud s no permanecemos en e convento; efectvamente, a nada nos preocupa con reacn a as exgencas ms absoutas. S tenemos ben presente as condenas de Ananas y de Sara, tembaremos a pensar que retendremos ago de o que un tempo poseamos. De msmo modo, temerosos frente a e|empo de Gue|az, quen contra|o una epra perpetua por su amor a dnero, guardmonos de acumuar rquezas que n squera en e mundo poseamos. Y s pensamos en |udas, quen termna ahorcado, tembemos ante a dea de retomar o que con nuestra renunca habamos desprecado. Y contnuamente deberemos tener ante nuestros o|os e ncerto momento de a muerte, para que e Seor nuestro no se nos acerque cuando no o esperamos y encuentre nuestra concenca manchada por e amor a dnero. nos dr, entonces, o que en e Evangeo d|o a rco: <Necio=, esta noc)e isa te ser pedida tu ala/ lo que )as preparado, 4para qui#n ser7 (Lc 12:20).
La Ira Nuestra cuarta ucha es contra e esprtu de a ra. Es necesaro que, |unto con Dos, emnemos desde o ms profundo de nuestra ama este veneno mortfero. Porque mentras se encuentre nstaado en nuestro corazn y enceguezca os o|os de ste con tenebrosas tnebas, no podremos n adqurr e dscernmento necesaro, n acanzar e conocmento esprtua, n poseer una buena vountad tota, n convertrnos en partcpes de a verdadera vda. Y nuestro nteecto no ser capaz de recbr a contempacn de a uz dvna y veraz. Pues est escrto, *i o+o fue alterado por el furor (Sa 6:7). N tampoco partcparemos de a dvna sabdura, aunque todos nos consderen como sumamente sabos por nuestras deas, pues se ha dcho: 1l eno+o reside en el cora0.n de los necios (Oo 7:9). Y no podremos squera adqurr os saudabes conse|os de dscernmento, aunque fusemos consderados por todos personas prudentes, ya que se ha escrto: La ira pierde tabi#n a los prudentes (Pr 15:1). Y n squera tendremos a fuerza de prestar atencn y tratar de de|arnos gobernar por a |ustca con corazn sobro, pues: La ira del )obre no obra la +usticia de Dios (St 1:20). Fnamente, no podremos tener aque comportamento y aque decoro que todos aaban, pues est escrto: 1l )obre col#rico est privado de decoro (Pr 11:25). E que quera acceder a a perfeccn y desee combatr segn as regas en a ucha esprtua, no deber ceder ante a cera y e furor. Deber escuchar o que e ordena e vaso de eeccn: &oda acritud, ira, c.lera, gritos, aledicencia y cualquier clase de aldad desapare0ca de entre vosotros (Ef 4:31). Y s dce "toda," sgnca que no se nos de|a nngn pretexto para enfurecemos, como s hubera aguna necesdad o razn para hacero. E que quera corregr a agn hermano cado en una transgresn, o quera castgaro, que tenga cudado respecto a s msmo, berndose de toda turbacn, para que no suceda que, a querer curar a otro, atraga sobre s a enfermedad y recaga sobre aque dcho evangco que dce: *#dico, c:rate a ti in iso (Lc 4:23). Y tambn: 4Por qu# iras la pa+a en el o+o de tu )erano y no observas la viga que se encuentra en tu o+o7 (Mt 7:3) Efectvamente, a reaccn de a ra, a hervr dentro de ama, enceguece os o|os de a msma, no permtndoe ver e so de a |ustca. S nos ponemos sobre os o|os mnas, ya sean de oro o de pomo, stas mpedrn nuestra vsn y, por certo, e vaor de as amnas de oro no dsmnuye nuestra ceguera. Y as es que, s por una causa cuaquera - razonabe o rrazonabe - a ra se encende, nuestra vsn es oscurecda. De a ra nos servmos segn natura soamente cuando a drgmos en contra de os pensamentos pasonaes y vouptuosos. As nos ensea e profeta cuando dce, &eblad y no pequ#is (Sa 4:4), es decr: Incurrd en a ra contra vuestras pasones y contra os maos pensamentos, y no pequs tratando de evar a cabo o que stos os sugeren. Esto est sustentado por o que se agrega: De lo que acostubris decir en vuestros cora0ones, arrepentos en vuestros lec)os (Sa 4:4). Esto es, cuando acuden a vuestro corazn os maos pensamentos, debers echaros con ra y, uego de habero hecho, a encontraros en e echo donde vuestra ama reposa, arrepentos para convertros. Incuso e benaventurado Pabo haba as, srvndose de testmono de profeta y agrega: No se ponga el sol ientras est#is airados, ni deis ocasi.n al Diablo (Ef 4:26 y ss). Esto sgnca que e so de |ustca, Crsto, no se ocute de vuestros corazones, por habero ndgnado debdo a consentmento dado a os pensamentos mavados; no suceda que, habndose ae|ado de Crsto, e Dabo ocupe su ugar en nosotros. Respecto de este so, Dos nos haba medante e profeta, dcndonos: Para vosotros, los que te#is i nobre, brillar el sol de +usticia con la salud en sus rayos (M 4:2). S tomamos esto a pe de a etra, sgnca que no podemos permtrnos conservar a ra n squera hasta e momento en que e so se pone. Oue decr entonces? Agunos, por a aspereza y a ocura que mpca este estado pasona, conservan a ra no so hasta e momento en que se pone e so, sno que a mantenen por varos das, aun caando y no expresndoa en paabras, y amentan en su per|uco e veneno de rencor con su propo senco. Ignoran que debemos abstenernos no soamente de manfestar nuestra ra medante nuestros actos, sno evtar que se maneste en nuestro pensamento, evtando que e nteecto, oscurecdo por as tnebas de rencor, se aparte de a uz de conocmento y de dscernmento, y se vea prvado de Esprtu Santo. Y por este motvo, e Seor recomenda en os Evangeos de|ar a ofrenda sobre e atar y reconcarnos con nuestro hermano, pues no es posbe que nuestra ofrenda e sea grata s se encuentran esconddos en nosotros a cera y e rencor. E ncuso e Apsto, cuando nos pde rezar ncesantemente y evantar en todo ugar nuestras manos en aabanza, sn ra n dscusones, nos ensea |ustamente esto: o que no recemos nunca, sntndonos cupabes respecto de mandamento apostco, o ben que seamos observantes en obedecer e mandamento, debendo hacero sn ra y sn rencores, Y sn embargo, puede suceder que, despus de haber entrstecdo o turbado a nuestros hermanos, no demos nnguna mportanca a a cosa y dgamos que no fue por cupa nuestra s stos se han entrstecdo, pero e mdco de as amas, querendo desterrar de corazn cuaquer pretexto para e ama, no soamente nos ordena de|ar a ofrenda y reconcarnos con e hermano, s nos sucedera que nos hemos eno|ado con -aun en e caso en que nuestro hermano tuvera agn motvo de trsteza respecto a nosotros, |usta o n|ustamente -, aun as es nuestro deber cudar de , pdndoe dscupas. Y so entonces brndaremos nuestra ofrenda. Pero, por qu nsstmos tanto con os preceptos evangcos? Tambn de a Ley antgua nos egan enseanzas. sta, que parece tener ms condescendenca que rgor, nos dce, No odies a tu )erano en tu cora0.n (Lv 19:17); y aun: Los cainos de quien guarda rencor conducen a la uerte (Pr 12:28). En este caso, no soamente prohbe e pecado en os actos, sno que censura tambn en os pensamentos. Es convenente, pues, para quen sgue as eyes dvnas, uchar con todas sus fuerzas contra e esprtu de a ra y contra e ma esconddo en nosotros, y no buscar e deserto y a soedad porque guardamos cera contra os hombres, como s a no hubera nade que nos empu|ara haca a ra, y como s en a soedad fuera ms fc reazar a vrtud de a pacenca. Esto sgncara que queremos ae|arnos de os hermanos por soberba, rehusando acusarnos a nosotros msmos, y no querendo atrbur a nuestro propo descudo as causas de nuestra turbacn. Lo que es mportante para nuestra paz y correccn, no se ogra por medo de a pacenca de nuestro pr|mo respecto de nosotros, sno por nuestra toeranca respecto de nuestro pr|mo. Cuando, a hur de a ucha de a pacenca, buscamos e deserto y a soedad, todas aqueas pasones que an no han sanado y que evamos con nosotros, as encontraremos uego esconddas antes que emnadas. E deserto y a soedad son, para aqueos que no se han berado de as pasones, una forma no soamente de conservaras, sno tambn de esconderas, no pudendo descubrr de cu pasn estarnos aque|ados. Y o que es peor, nos sugeren fantasas respecto de supuestas vrtudes y nos convencen de haber acanzado a perfeccn de a pacenca y de a humdad, hasta que aguen ega a sacudr nuestra cera, sometndonos a prueba! Y cuando sobrevene una ocasn cuaquera que sacuda y atormente a que se encuentra en esta stuacn, de nmedato as pasones esconddas, as que no notamos anterormente, como cabaos desenfrenados, se anzan, a gaope, y nutrdas por a )esic)a y e oco, arrastran an ms sava|e y voentamente a su cabaero. Las pasones, cuando no son sometdas a prueba por parte de os hombres, se tornan an ms sava|es en nosotros. Y as, uego de haber descudado e e|ercco y a causa de a soedad, perdemos ncuso esa sombra de toeranca y de pacenca que aparentbamos tener cuando estbamos entre nuestros hermanos. Como as bestas venenosas que habtan e deserto o sus propas madrgueras, y manestan su furor cuando aferran a quen se acerca, as os hombres pasonaes, que se haan en un estado de )esic)a no por acttud vrtuosa sno a a fuerza, es decr, debdo a su soedad, vomtan su veneno cuando acanzan a aguen que se es acerca y os provoca. Por este motvo es necesaro que aqueos que buscan a perfecta humdad, pongan buen cudado en no rrtarse no so contra os hombres, sno tampoco contra as bestas n os ob|etos nanmados. Recuerdo que cuando vva en e deserto, me encoerzaba contra e bcuo y me desahogaba contra , ya porque era grueso o porque era degado! Otras veces, me enfureca contra un rbo cuando, querendo cortaro, no o ograba en seguda. O ben contra e pederna, cuando, a tratar de prender e fuego, a chspa no sataba de nmedato. La ra se encontraba en m en un estado ta de exctacn, que egaba a desahogada contra os ob|etos nsensbes! S queremos acanzar a beattud procamada por e Seor, debemos prohbrnos a ra no soamente en nuestros actos, como se ha dcho, sno tambn en nuestro pensamento. Pues no es sucente con domnar a engua en un momento de cera y controar a sada de nuestra boca de paabras enfurecdas, sno que deberemos purcar nuestro corazn de rencor, evtando tener en nuestra mente maos pensamentos contra nuestro hermano. La doctrna evangca nos recomenda emnar de raz os pecados, antes que cortar soamente sus frutos. Porque S se emna de corazn a raz de a cera, e pecado no se convertr en odo n envda. E que oda a su hermano ha sdo decarado homcda, ta como est escrto. Lo mata con e estado de odo que eva en su ama; os hombres no ven a sangre de hermano derramada medante una puaada, pero Dos o ve muerto en a mente y por a ntma dsposcn a odo de otro; y atrbur a cada uno as coronas o os castgos, no soamente por as accones, sno tambn por os pensamentos y determnacones, ta como o dce por medo de su profeta: Vengo a recoger sus obras y sus pensamentos. Tambn e Apsto dce: los pensaientos que utuaente disculpan o acusan. 1l da en que Dios +u0gue las cosas secretas de los )obres... (Rm 2:15 y ss). Pero e Seor msmo nos ensea en os Evangeos cmo apartar toda ra: &odo aquel que se encolerice contra su )erano, ser reo ante el tribunal (Mt 5:22). ste es e texto de os manuscrtos ms rgurosos; a paabra, "en vano" ha sdo agregada uego para ndcar cu es a vountad de as Escrturas. E Seor nos exge que emnemos a raz e ncuso a chspa de a ra, sn guardar en nosotros nngn pretexto para sentra, y que no cagamos en a ocura de furor rrazonabe, aunque en un prncpo nos hayamos conmovdo con razn. La me|or cura para este ma es a sguente: que crearnos que no nos es permtdo ndgnarnos n por o que es |usto n por o que es n|usto. Puesto que e esprtu de a ra obnuba a mente, no podremos encontrar n a uz de dscernmento, n a sodez de una vountad rme, y e goberno de a |ustca; n squera ser posbe que nuestra ama se converta en e tempo de Esprtu Santo, s nos domna e esprtu de a ra que nuba nuestra mente. Concuyendo, debemos tener sempre presente a hora ncerta de nuestra muerte, cudndonos de caer en a ra. Y debemos saber que, s estamos domnados por sta y por e odo, de nada nos servr a tempanza, e desapego de toda readad matera, os ayunos y as vgas, sno que, por e contraro, nos encontraremos sometdos a |uco.
La %riste&a Nuestra qunta bataa es contra e esprtu de a trsteza que oscurece e ama y no e permte nnguna contempacn esprtua, mpdndoe toda obra buena. Cuando nuestro esprtu mavado aferra e ama y a obnuba, no e permte cumpr sus oracones con buena dsposcn de nmo n perseverar en e provecho que traen as sagradas ecturas, no permte que e hombre sea humde y terno haca sus hermanos, en pocas paabras, e genera odo por cuaquer tpo de actvdad y por a promesa msma de a vda. Ouero decr esto: a trsteza, confundendo todas as saudabes decsones de ama, ao|ando su vgor y su constanca, a vueve estpda y a paraza, sostenda por e pensamento de a desesperacn. Por tanto, s estamos dspuestos a combatr a bataa esprtua y, |unto a Dos, vencer a os esprtus de a maca, deberemos custodar nuestro corazn con toda posbe vganca contra e esprtu de a trsteza. As como a poa roe e tra|e, y e gusano a madera, as a trsteza carcome e ama de hombre. sta nduce a retrarse de toda buena conversacn y no nos permte aceptar una buena paabra de conse|o, n squera de amgos snceros, n a su vez dares una respuesta buena o pacca; por e contraro, envueve toda e ama comndoa de amargura y de tedo. Tambn e sugere rehur de os hombres, como s stos fueran cupabes de su turbacn. No e permte reconocer que su ma o eva dentro y que no e vene de exteror; se manesta cuando, estmuada por as tentacones, es evada a a superce. Nunca un hombre causar dao a otro s no eva en s msmo as causas de as pasones. Por este motvo, Dos, creador de todas as cosas y mdco de as amas, , que es e nco que conoce con precsn as herdas de ama, no nos manda abandonar nuestras reacones con os hombres, sno que emnemos en nosotros msmos as causas de a maca y reconozcamos que a saud de ama no se practca por a separacn nuestra de os hombres, sno cuando vvmos y nos e|erctamos |unto a os vrtuosos. Cuando abandonamos a os hermanos con un pretexto cuaquera - razonabe, por supuesto! - no hemos emnado as ocasones que producen a trsteza, as hemos soamente cambado por otras, porque e ma que se ha nstaado dentro de nosotros as renueva srvndose ncuso de ob|etos dversos. Por tanto, toda nuestra guerra deber ser evada a cabo contra nuestras pasones ntmas. Una vez que, con a graca y a ayuda de Dos, as hayamos echado de nuestro corazn podremos vvr fcmente, no dgo con os hombres, sno tambn con as bestas sava|es, segn o dcho por e benaventurado |ob: 1starn en pa0 contigo las bestias salva+es (|b 5:23). Antes que nada, deberemos uchar contra e esprtu de a trsteza que empu|a e ama a a desesperacn, a n de echaro de nuestro corazn. Porque es ste e esprtu que no ha permtdo a Can arrepentrse despus de asesnato de su hermano, n a |udas despus de a tracn a Seor. Practcaremos soamente esa trsteza que es necesara para a conversn de nuestros pecados, unda a una buena esperanza. Y de sta e Apsto nos dce: La triste0a seg:n Dios produce una conversi.n saludable de la que no nos arrepentireos (2 Co 7:10). Porque a trsteza segn Dos a nutrr a ama con a esperanza de a conversn, se haa mezcada con a aegra. Por tanto, e hombre se torna dspuesto y obedente en cada obra buena; se torna afabe, humde, manso, pacente, capaz de soportar toda buena fatga y toda accn, todo o que es segn Dos. Y por esto se reconocen en e hombre os frutos de Esprtu Santo, es decr, a aegra, e amor, a paz, a pacenca, a bondad, a fe, a contnencas. De a trsteza contrara reconoceremos os frutos de un esprtu mao que son: e tedo, a ntoeranca, a cera, e odo, a contradccn, a desesperacn, a pereza en a oracn. De una trsteza ta, deberemos hur como de a forncacn, de amor a dnero, de a cera y otras pasones. Esa trsteza se cura con a oracn, a esperanza en Dos, a medtacn de as dvnas paabras y vvendo con hombres pos.
La Acidia Nuestra sexta ucha es contra e esprtu de a acda, que est undo a esprtu de a trsteza y con coabora, sendo ste un terrbe y pesado demono, sempre pronto a ofrecer una bataa a os mon|es. Cae sobre e mon|e en a hora sexta producndoe desasosego y escaofros, causndoe odos haca e ugar donde se encuentra y contra os hermanos que vven con , as como respecto de su traba|o y de a ectura msma de as dvnas Escrturas. Le nsna tambn e pensamento de cambar de ugar y a dea de que, s no camba y no se muda, todo ser fatga y tempo perddo. Adems de esto, e dar hambre arededor de a hora sexta, un hambre ta como no e sucede despus de tres das de ayuno, de un argo va|e o de una gran fatga. Luego har que sur|an pensamentos varos, taes como que no podr nunca berarse de ta ma o de ta peso, s no sae frecuentemente vstando a ta hermano, para obtener una venta|a, se entende, o vstando a os enfermos. Cuando e mon|e no se encuentra atado por estos pensamentos, o sumerge entonces en un sueo profundo, tornndose e sentmento aun ms voento y fuerte en contra de , y no podr ser ahuyentado s no es por medo de a oracn, evadendo e oco, con a medtacn de as dvnas paabras y con a resstenca a as tentacones. Porque s este esprtu no encuentra a mon|e defenddo por estas armas, o gopea con sus echas y o torna nestabe, o agta, o torna ndoente y ocoso, nducndoo a recorrer varos monasteros, no preocupndose, no buscando otra cosa ms que ugares donde se coma y se beba ben. Porque a mente de acdoso no pensa ms que en esto o en a exctacn que provene de estas cosas. Y egado a este punto, e demono o envueve en asuntos mundanos, y poco a poco o engancha medante estas pegrosas ocupacones, hasta que e mon|e rechaza de todo su profesn monstca. E dvno Apsto, sabendo cun pesado es este ma, y querendo, cua mdco sabo, erradcaro competamente de nuestras amas, nos muestra sobre todo as causas que o orgnaron y nos haba as: $s rogaos )eranos, en el nobre del Se6or nuestro ;esucristo, anteneros ale+ados de todo )erano que no cabie por la disciplina y siguiendo la tradici.n que )ab#is recibido de nosotros. !osotros sab#is c.o iitarnos, puesto que no nos )eos portado desordenadaente entre vosotros, no )eos coido gratuitaente el pan de nadie, sino que )eos traba+ado da y noc)e con fatiga y afn para no ser una carga para vosotros/ no porque tuvi#seos potestades para no traba+ar, sino con el 2n de darles un odelo a iitar. Cuando estuvios entre ustedes les pedios esto, si alguno no quiere traba+ar, que tapoco coa. Sentios que algunos de entre vosotros cainan indisciplinadaente, sin )acer nada, pero iniscuy#ndose en todo. " #stos nos dirigios y les recoendaos en Cristo ;es:s que coan de su pan, traba+ando con tranquilidad (2 Ts 3:6-12). Sabemos con cuanta sabdura e Apsto nos muestra as causas de tedo. Lama "sn dscpna" a os que no traba|an; pone en evdenca con esta soa paabra una gran maca, porque e que o hace no teme a Dos, no consdera a su hermano a habar y es presto a nsuto: es decr, no sabe estar en paz y es escavo de tedo. E Apsto nos ordena mantenernos ae|ados de taes personas, es decr, separarnos como de un ma contagoso. - no seg:n la tradici.n que )an recibido de nosotros (2 Ts 3,6), y con esta expresn ndca cmo aqueos son soberbos, dscruptores y maos dfusores de as tradcones apostcas. Aun dce: No )eos coido gratuitaente pan de nadie, sino que )eos traba+ado da y noc)e con fatiga y afn (2Ts 3:8). E Doctor de as gentes, e herado de Evangeo, aque que ha sdo raptado hasta e tercer ceo, aque que dce cmo e Seor ha estabecdo que aqueos que anuncan e Evangeo vven de Evangeo, traba|a de da y de noc)e para no ser una carga para nadie (2Ts 3:8). Ou haremos nosotros, que frente a traba|o nos mostramos tedosos y buscamos e reposo de cuerpo? Nosotros, a quenes no nos ha sdo conado e anunco de Evangeo n a preocupacn de as gesas, sno apenas e cudado de nuestra ama. Y e Apsto agrega: mostrando caramente e dao causado por e oco: ...sin )acer nada pero iniscuy#ndose el todo (2Ts 3:11). De oco vene a curosdad, de a curosdad, a fata de dscpna y de sta toda maca. Pero e Apsto nuevamente prev una cura para stos y agrega: " #stos recoendaos que coan de su pan traba+ando con tranquilidad (2Ts 3:12). Y de modo an ms mpresonante, agrega: 1l que no quiera traba+ar, que tapoco coa (2Ts 3:10). Los santos Padres que vven en Egpto, adestrados por estos preceptos apostcos, no permten a os crstanos permanecer ocosos en nngn momento, sobre todo s se trata de |venes. Porque saben que sometndose a traba|o ae|an e tedo, obtenen su propa comda y ayudan a os necestados. stos no traba|an so para obtener su propa comda, sno para proveer a os extran|eros, a os pobres y a os presos con su propo traba|o; a causa de su propa fe, as buenas obras que hacen se converten en un sacrco santo, grato a Dos. Tambn dcen esto os Padres: "E que traba|a, no tene a menudo ms que un soo demono a quen combatr y por e cua est oprmdo, mentras que e ocoso est atormentado por mradas de maos esprtus. Pero es bueno agregar tambn una paabra de padre Moss, hombre de probadsma vrtud entre os Padres. Me reero a una paabra que recb de . En un breve perodo transcurrdo por m en e deserto, fu atormentado por e tedo, por o que acud a su conse|o contndoe o que me haba ocurrdo. Habndome e tedo reducdo a os extremos, ogr superaro acudendo a san Pabo. E padre Moss me contest as: "Ten cora|e. No te has berado, sno que te e has entregado totamente como escavo. Debes saber que, puesto que has desertado, te har una guerra an ms grave, s de ahora en adeante no te dedcas a combatro con ceo por medo de a pacenca, de a oracn y de traba|o manua."
La Vanagloria Nuestra sptma ucha es contra e esprtu de a vanagora. sta es una pasn mutforme, muy sut, y no a reconoce n squera aque que por ea ha sdo tentado. En efecto, os asatos de as otras pasones son mucho ms manestos, por o que a ucha contra eos es ms fc pues e ama reconoce a adversaro y o rechaza enseguda medante a resstenca y a oracn. Pero a maca de a vanagora, |ustamente por ser mutforme es dfc de ser dstnguda. En cuaquer ocupacn, usando a voz y a paabra o aun caando, en e traba|o o en a vga, en os ayunos o en a oracn, en a ectura, en a )esic)a, en a pacenca; en todo esto trata de abatr con sus echas a sodado de Crsto. A quen a vanagora no ogra seducr con e u|o de os vestdos, trata de tentaro por medo de una prenda v. Y a que no puede agrandar con honores, o nduce a a tontera, hacndoe soportar cuaquer cosa que parezca un deshonor. A que no puede ser persuaddo a vanagorarse con a sabdura de os dscursos, o atrapa con e azo de a )esic)a, como s se hubera dedcado a recogmento. A que no puede convencer con a suntuosdad de os amentos, o debta con e ayuno para que obtenga aabanzas. En una paabra, cuaquer traba|o, cuaquer ocupacn brnda a este psmo demono una ocasn para promover bataa. Y adems de esto, sugere tambn fantasas de ordenacones cercaes! Recuerdo a un certo ancano, cuando vva en Escete, quen a drgrse a vstar a un hermano en su ceda, acercndose a su puerta, snt que ste estaba habando. E ancano, pensando que estaba medtando as Sagradas Escrturas, se detuvo a escuchar. Y oy que aque, tornndose nsensato por a vanagora, se magnaba haber sdo ordenado dcono, y que estaba despdendo a os catecmenos! Oyendo esto, e ancano empu| a puerta y entr. E hermano se adeant y se arrod segn a usanza, tratando de saber s e ancano haba estado un buen tempo detrs de a puerta. Pero e ancano e contest sonrendo: Legu cuanto t estabas despdendo a os catecmenos." Ante estas paabras, e hermano cay a os pes de ancano, supcndoe que rogara por , a n de ser berado de este engao. He recordado este hecho para demostrar a qu grado de nsensatez este demono conduce a hombre. E que quera combatro con perfeccn, y evar rmemente a corona de a |ustca,
usar de todo su ceo para vencer a este demono pomorfo. Y que tenga sempre ben presente o dcho por Davd: 1l Se6or )a dispersado los )uesos de aquellos que gustan a los )obres (Sa 52:5). Y que no haga nada mrando a su arededor, con e n de obtener as aabanzas de os hombres. Oue busque soamente a merced que vene de Dos; que sempre rechace aqueos pensamentos de autoeogo que provenen de su corazn, que se anue frente a Dos, y podr as, con su ayuda, berarse de esprtu de a vanagora.
La Soberbia La octava ucha es contra e esprtu de a soberba. Es un esprtu terrbe e ms sava|e de todos os precedentes. Combate sobre todo a os perfectos, y trata de derrocar, sobre todo, a aqueo, que han acanzado e pce de a vrtud. Como un morbo contagoso y perncoso, no destruye soamente una parte de cuerpo, sno e cuerpo entero; as, a soberba no destruye soamente una parte de ama sno e ama entera. Cada una de as otras pasones, aun turbando e ama, combate a a soa vrtud que se e opone, y soamente sta se esfuerza en vencera. Por ta motvo, oscurece soamente en parte a ama y a turba. Pero a pasn de a soberba oscurece e ama toda y a arrastra a una cada extrema. Para entender me|or cuanto se ha dcho, observemos o sguente: a gua se esfuerza por corromper a contnenca; a forncacn tende a corromper a tempanza; e amor por e dnero est en contra de a pobreza; a cera, contra a humdad; as, cada uno de os dstntos vcos trata de corromper a vrtud opuesta. Pero e vco de a soberba, cuando domna a ama msera, como un trano feroz que ha ocupado una grande y excesa cudad, a abate competamente desde sus cmentos. Testmono de todo esto es aque msmo nge que cay de ceo por causa de su soberba: creado por Dos y adornado de toda vrtud y sabdura, no quso atrbur todos sus dones a a graca de Soberano, sno a su propa naturaeza. Y hasta eg a concebr a dea de ser gua a Dos. Y e Profeta, confrontando este pensamento, e d|o: Has dcho en tu corazn: Me sentar sobre a excesa montaa, pondr m trono entre as nubes y ser parecdo a Atsmo. Pero eres hombre y no Dos!
E ncuso otro profeta d|o: "De qu te aabas en tu maca, oh poderoso? (Sa 51:1), y contna e samo. Conocendo esto, temamos y pongamos toda vganca en custodar nuestro corazn de eta esprtu de a soberba, recordndonos sempre a nosotros msmos, cuando e|ercemos aguna vrtud, o dcho por e Apsto: No yo, sino la gracia de Dios que est conigo (1 Co 15:10); y o que dce e Seor: Sin no podr#is )acer nada (|n 15:5), y cuanto ha sdo dcho por e Profeta: Si el Se6or no constituye la casa, vano es el traba+o de los constructores (Sa 126:1); y aun esta paabra: No de quien quiere ni de quien corre, sino de Dios que )ace isericordia (Rm 9:16). Puesto que s aguno fuera ardente en su ceo, socto en su determnacn, aun as, revestdo de carne y sangre como o es, no podr acanzar a perfeccn s no es por a msercorda de Crsto y de su graca. Dce Santago: &odo regalo bueno... viene de lo alto (St 1:17). Y e apsto Pabo: 45u# tienes que no lo )ayas recibido7 Y s o has recbdo, por qu te aabas como s no o huberas recbdo? (1Co 4:7), exatndote como por cosas de tu pertenenca. De que a savacn nos provenga de a graca y de a msercorda de Dos, es veraz testmono aque adrn, que adqur e Reno de os Ceos no certamente como recompensa por sus vrtudes, sno por a graca y a msercorda de Dos. Nuestros Padres, que ben conocen todo esto, nos han trasmtdo con unvoca sentenca que no se puede acanzar de otro modo a perfeccn de a vrtud s no es medante a humdad, y sta es habtuamente generada por a fe, por e temor de Dos y a perfecta pobreza: cosas gracas a as cuaes se orgna e amor perfecto. Por a graca y por e amor de nuestro Seor |esucrsto a os hombre, a a gora de os sgos. Amn.
Marcos el Asceta )uestro santo padre Marcos e Asceta orec arededor de ao 430. Fue dscpuo de san |uan Crsstomo, segn Ncforo Caxto, voumen II, bro 14, cap. 53, sendo contemporneo de san No y de Isdoro Peusota, famossmos ascetas. Hombre aboroso y dedcado a a medtacn do as Sagradas Escrturas, compuso muchos dscursos enos de todo tpo de nstruccones y de utdad. Ncforo Caxto mencona trenta y dos de eos, actuamente perddos, que ensean todos os camnos de a vda asctca. Se han savado soamente ocho de sus dscursos, dstntos de aqueos recordados. stos son menconados por Caxto, y e crtco Foco, en e cdgo 200, pg. 286. De stos, se ncuy aqu e prmero, concernente a a ey esprtua, y e tercero, concernente a aqueos que creen poder ser |ustcados por sus obras. Estos dscursos son subdvddos en captuos, e octavo de os cuaes est drgdo a mon|e Ncos. Estos captuos son ms tes que os otros y todos concernentes a as eyes esprtuaes. Los escrtos de Marcos han sdo tambn recordados por e santo mrtr Pedro de Damasco, por san Gregoro de Tesanca, por Gregoro e Snata, por e santsmo patrarca Caxto, por Pabo Everghetnos y por muchos otros padres. E habero edo, nos nducen a eero tambn. Tambn a santa Igesa de Crsto honra a Marcos recordndoo e 5 de marzo, y procamando sus uchas asctcas, su sabdura en os dscursos y a graca de os magros que e fuera concedda desde o ato. Poco se sabe de , sn embargo. Parecera que fue contemporneo de No de Ancra y como , dscpuo de |uan Crsstomo, y que fue nombrado abad de un monastero de Ancra, antes de retrarse a a vda eremtca en Paestna.
La Le/ Es"iritual Puesto que habs expresado ms de una vez e deseo de saber cmo es a ey esprtua segn e Apsto, y cu es e conocmento y a actvdad de aqueos que a queren cumpr, os dremos o que est dentro de nuestras posbdades. Prmero: sabemos que Dos es e prncpo, e centro y e n de todo ben. Y e ben es mposbe de ser obrado o credo, fuera de Crsto |ess o de Esprtu Santo. Cada ben es un don de Seor, conforme a su vountad. E que crea en esto, no o perder. La fe rme es una torre fuerte. Y Crsto es todo para aque que cree. Oue aque que se haa a prncpo de todo ben, est a prncpo de cada uno de tus propstos, de ta modo que o que debas hacer, se haga segn Dos. E que acta con humdad y tene una actvdad esprtua, cuando ee as Sagradas Escrturas, reacona todo consgo msmo y no con os dems. Supca a Dos para que abra os o|os de tu corazn y puedas ver cunto se obtene con a pegara y con a ectura entendda en base a a experenca. E que tene agn carsma esprtua y sente compasn por os que no o tenen, guarda este don gracas a esta compasn. E que es vandoso o perder, debdo a os gopes que os pensamentos de vandad mparten. La boca de que tene sentmentos humdes, haba con a verdad; e que contradce a verdad se aseme|a a aque servo que gope a Seor en a me|a. No seas dscpuo de quen se aaba a s msmo, para que no seas aprendz de a soberba en ugar de ser humde. Oue no se ensace tu corazn a raz de as reexones reatvas a as Escrturas, a n de que tu nteecto no caga en manos de esprtu de a basfema. No trates de resover un asunto dfc medante a controversa, sno medante o que te promete a ey esprtua, es decr, por ntermedo de a pacenca, a oracn y a esperanza, sn vacacones. E que reza con e cuerpo sn tener todava e conocmento esprtua, es un cego que grta: %i+o de David, ten piedad de i (Lc 18:38). Aque que en un tempo fue cego, una vez que recuper a vsta y reconoc a Seor, o ador confesndoo "h|o de Dos," en ugar de "h|o de Davd." No te ensaces cuando derrames grmas durante a oracn: es Crsto e que ha tocado tus o|os y t has vueto a adqurr a vsta esprtua. E que, a mtacn de cego, se ha sacado su manto y se ha acercado a Seor, se converte en su segudor y en herado de os dones ms perfectos. La maca, e|erctada medante os pensamentos, torna nsoente e corazn; cuando es emnada, medante a contnenca y a esperanza, o torna arrepentdo. Hay una |usta y benca contrcn de corazn que o conduce a a compuncn; exste otra, sn embargo, desordenada y nocva, que o eva a eno|arse consgo msmo. E vear, e orar y e soportar todo o que sucede, son una accn que no per|udca a corazn, sno que consttuyen una venta|a, sempre y cuando, debdo a a avdez, no quebremos a cohesn que exste entre estas cosas. E que persevera en eas, ser socorrdo ncuso en as dems. E que as descuda y as ovda, en e momento de su muerte tendr sufrmentos ntoerabes. Un corazn que ama os paceres se converte, a a hora de a muerte, en prsn y cadenas para e ama; e que ama a fatga es una puerta aberta. Un corazn duro es como una puerta de herro que conduce a a cudad; pero se abre automtcamente para quen se encuentra en a pena y en a accn, como aquea puerta o hzo con Pedro. Muchas son as maneras de a oracn, cada una dstnta de a otra; pero nnguna podr causar dao, porque, s es oracn, no es operacn dabca. Un hombre que quera hacer e ma, prmero rez mentamente como de costumbre e, mpeddo de obraro por vountad dvna, agradec ampamente a Seor. Cuando Davd quso matar a Naba de Carmeo, a recordar a dvna retrbucn, fue mpeddo de reazar su propsto y agradec ampamente. Tambn sabemos o que hzo cuando se ovd de Dos, y cmo no deseaba desstr de eo, hasta que fue conducdo a recuerdo de Dos nuevamente, por e profeta Natn. Cuando egue e momento en que recuerdes a Dos, abunda en oracones, para que cuando te ovdes de , sea e Seor e que te recuerde. Lee as Sagradas Escrturas y trata de comprender o que en eas se encuentra esconddo. Porque todo lo que en un tiepo fuera escrito, )a sido escrito para ense6arnos (Rm 15:4). En as Escrturas a fe ha sdo denomnada garanta de las cosas esperadas (Hb 11:1), y aqueos que no reconocen en ea a Crsto, son amados rprobos. As como as deas se dan a conocer medante as obras y as paabras, as tambn a retrbucn futura se manesta medante as obras de corazn. Un corazn padoso obtendr certamente a pedad; en caso contraro habr de esperar as correspondentes consecuencas. La ey de a bertad ensea toda a verdad: muchos a een como s fuera a cenca, pero pocos a comprenden, es decr, en a medda en que obran de acuerdo con os mandamentos. No busques su perfeccn en as vrtudes humanas, porque no se a encuentra en forma perfecta en eas. Su perfeccn est escondda en a cruz de Crsto. La ey de a bertad es eda como una cenca verdadera y es comprendda ponendo en obra os mandamentos pero encuentra su pentud en a fuerza de a msercorda de Crsto. Cuando a concenca nos esforcemos por actuar de acuerdo con todos os mandamentos de Dos, entonces conoceremos a ey nmacuada de Seor; sabremos cmo sta es perseguda por nosotros medante nuestras buenas accones, aunque no pueda cumprse penamente en os hombres sn a msercorda de Dos. Todos aqueos que no se consderan deudores respecto de cada uno de os mandamentos de Crsto, een a ey de Dos soamente con e cuerpo sin coprender lo que dicen ni lo que dan por seguro (1 Tm 1:7). Es por esto que creen poder evara a cabo medante as obras. Sucede, a veces, que hay cosas que parecen buenas a ser evadas a cabo; y sn embargo, e motvo de quen as e|ecuta no tende a ben. Tambn hay otras que parecen maas, mentras que e motvo de quen as hace tende a ben. Esto no sucede soamente respecto de as obras, sno tambn respecto de as paabras, que pueden ser dchas de a msma manera que menconramos anterormente. Otros camban as cosas por nexperenca o por gnoranca, agunos por maa ntencn, otros en cambo con nes padosos. E que hace ostentacn de aabanzas, escondendo caumnas y crtcas, no es fcmente descuberto por os ms smpes. As tambn es quen se vanagora, smuando ser humde. Todos stos, despus de haber aterado en mucho a verdad con a mentra, namente son ae|ados y confutados medante as obras. Exste e que hace una obra que se manesta buena, a n de ser t a pr|mo; tambn exste aque que obtene una venta|a esprtua, no hacndoa. Exste e reproche hecho por madad y por venganza. Exste otro hecho por temor a Dos y a a verdad. No reproches a aque que ha de|ado e pecado y hace pentenca. Y s argumentas que reprochas segn Dos, manesta prmero, entonces, tus maes personaes. Dos da prncpo a toda vrtud, as como e so se encuentra en e orgen de a uz de da. Cuando eves a cabo aguna accn vrtuosa, recuerda a aque que d|o: Sn m, nada pods hacer (|n 15:5). Es medante as trbuacones que os benes son preparados para os hombres; mentras que os maes acuden medante a vanagora y a vouptuosdad. Huye de pecado e que sufre n|ustca a causa de os hombres, y encuentra convenente socorro en sus trbuacones. E que cree en a retrbucn que recbr de Crsto, est pronto, en a medda de su fe, a soportar toda n|ustca. E que reza ntensamente por os hombres que o agen con n|ustcas, abate a os demonos; e que por otra parte, se opone a os prmeros, es herdo por os segundos. Es me|or sufrr una ofensa de os hombres que de os demonos; sn embargo e que es grato a Seor ha vencdo a ambos. Todo ben nos es envado por e Seor conforme a su dstrbucn, aunque msterosamente rehuye a os ngratos, a os desconsderados y a os ocosos. Toda maca termna en un pacer prohbdo, mentras que toda vrtud en a consoacn esprtua. Y a maca, cuando te agarra, te empu|a haca o que e es propo; de msmo modo, a vrtud te conduce a o que e es natura. E nsuto de os hombres procura accn a corazn, pero es causa de pureza para quen o soporta. La gnoranca nos nduce a oponernos a o que nos es venta|oso, y cuando se torna atrevda, acrecenta e ma que ya exste. Desde e momento que no ests sufrendo nngn dao, espera estrecheces; rechaza a avdez, ya que sabes que agn da debers rendr cuenta. S has pecado secretamente, no trates de escondero. Pues todo est desnudo y patente a los o+os de "quel a quien )eos de dar cuenta (Hb 4:13). En tu nmo, mustrate a Seor. Porque e hombre mra e rostro, pero Dos mra e corazn. No penses n hagas nada s tu ntencn no es segn Dos. Porque e que va|a sn una meta, magastar su fatga. Para e que peca sn haber hecho acto de contrcn, es ms dfc acanzar a arrepentmento, porque de a |ustca de Dos, nada se escapa. Un acontecmento dooroso aporta, a quen es sensato, e recuerdo de Dos; anogamente, es motvo de opresn para e que se ovda de Dos. Oue cada pena no buscada sea para t a maestra de un recuerdo; as no te fatar un ncentvo en tu pentenca. E ovdo no tene en s msmo nngn poder, pero adquere fuerza en a medda de nuestras neggencas. No dgas: "Cmo o hago? pues e ovdo acude a m aunque no o quera." Esto se produ|o porque, cuando te acordaste, has descudado o que no debas. Lo que recuerdes que debes hacer ben, hazo; as tambn o que te ovdes, te ser reveado. No entregues tu razn a un ovdo rresponsabe. Las Escrturas nos dcen: E Inerno y a perdcn estn deante de Seor. Esto o dcen a propsto de a gnoranca y de ovdo de corazn. E Inerno es a gnoranca: ambas readades son nvsbes. La perdcn es e ovdo, porque ambas readades conssten en haber perddo ago que ya exsta. Ocpate de tus maes y no de os de pr|mo: as no ser saqueada tu ocna esprtua. La neggenca es a dspacn de todo ben que tenemos e poder de cumpr; pero a mosna y a oracn hacen un amado a quen ha sdo neggente. Toda accn segn Dos es una rea obra de pedad. Porque e verdadero amor se encuentra en a adversdad. No dgas que adqurdo una vrtud. sn accn; no es una vrtud probada a que ha sdo adqurda en e soaz. Consdera e resutado de todo sufrmento no buscado y encontrars en a destruccn de pecado. Muchos conse|os dados por e pr|mo nos son de ayuda, pero nnguno se adapta me|or que e propo pensamento. S buscas a curacn, ten en cuenta tu concenca, haz o que te dce y obtendrs una venta|a. Los secretos de cada uno son conocdos por Dos y por a concenca. Por su ntermedo que cada uno recba su correccn. E hombre persgue, segn su propa vountad o que se encuentra en sus posbdades; pero es Dos e que produce e resutado na, segn su |ustca. S deseas recbr aabanzas de os hombres, sn ser condenado, ama prmero e reproche por os pecados cometdos. A cambo de toda a vergenza que uno acepta en nombre de a verdad de Crsto, recbr cen veces otro tanto de gora, por parte de a gente. Pero es me|or que cada ben o hagamos con mras a as cosas futuras. Cuando un hombre hace e ben a otro con paabras o con obras, que ambos comprendan que esto se produce por graca de Dos. E que no comprenda esto, ser domnado por e que o comprende. E que aaba a pr|mo por un motvo hpcrta, o ofender en a prmera ocasn, y msmo se sentr avergonzado. E que gnora a nsda de os enemgos, es fcmente muerto por eos, y e que desconoce as causas de as pasones, cae fcmente. La neggenca provene de amor por e pacer y en a neggenca se orgna e oco. Dos ha donado a todos e conocmento de o que es convene. E hombre aconse|a a su pr|mo como sabe hacero, Dos obra en quen o escucha, segn su fe. He vsto personas rstcas que fueron humdes en su conducta. Y sn embargo, se voveron ms sabas que os sabos. Un hombre rstco, habendo odo que aqueos haban sdo aabados, no mt su humdad, sno que vanagorndose de su rustcdad, agreg a sta su soberba. E que despreca a ntegenca y se vanagora de a fata de doctrna, no es tosco soamente en su paabra, sn tambn en su conocmento. Una cosa es a sapenca de a paabra y otra cosa es a sabdura; de msmo modo, una cosa es a rustcdad de a paabra y otra cosa a fatudad. La nexperenca a habar no causar nngn dao a que es padoso, as como e humde no se per|udcar a causa de a sapenca de sus paabras. No dgas: "No s o que tengo que hacer y no soy cupabe s no o hago." S tu haces o que sabes que tenes que hacer, todo e resto te ser reveado en consecuenca, como s se tratara de habtacones, una a contnuacn de a otra. No necestas saber o que vene despus, s antes no has puesto en marcha o que e precede. Porque a cenca se hncha a causa de oco, mentras que e amor edca a causa de a soportacn de todo. Lee a travs de as obras as paabras de as Sagradas Escrturas y no eabores dscursos aburrdos hnchndote soamente con conceptos. E que ha abandonado a prctca y se apoya soamente en a cenca, tene en sus manos un bastn de caa en ugar de una espada con dos os. Esto durante a guerra e perforar a mano -como dcen as Escrturas- o penetrar y e nyectar e veneno natura deante de os enemgos. Todo pensamento tene para Dos un peso y una medda. Es certamente posbe pensar una msma cosa, ya sea de un modo pasona como de una manera smpe. E que ha acatado un mandamento, que se dsponga a recbr a prueba que a causa de eo e vendr. Pues e amor por Crsto es puesto a prueba medante as adversdades. Nos seas nunca desprecatvo, descudando e curso de tus pensamentos. Porque Dos no pasa por encma de nngn pensamento. Cuando ves un pensamento que te haba de a gora humana, debes saber con certeza que te depara vergenza. E enemgo conoce a |ustca de a ey esprtua y busca soamente e consenso de a mente. As, o ben someter a as fatgas de a pentenca a quen tene en su poder, o ben, s ste no hace pentenca, e mpondr sufrmentos forzados. A veces, nduce a rebearse contra as caamdades de ta forma, que e mutpca os doores, y en e momento de a muerte o muestra como ne a causa de su capacdad de suportacn. Muchos se han opuesto a os eventos de tantos modos; pero sn a oracn y a pentenca, nade ha poddo hur de a desgraca. Los maes se apoyan uno a otro. De msmo modo, os benes se ncrementan mutuamente y empu|an a quenes os poseen haca cuanto de bueno hay ms adeante. E Dabo nos nduce a no evar a cuenta de os pequeos pecados; en efecto, no tene otro modo para evarnos a maes mayores. Las aabanzas de os hombres son a raz de a turba concupscenca, mentras que e reproche de ma es a raz de a sabdura; no soamente cuando se o escucha, sno cuando se o acepta. Nada gana e que renunca a mundo y uego permanece apegado a os paceres, Lo que antes haca medante as rquezas, o hace ahora, sn poseer nada. De msmo modo, e que se contene pero posee rquezas, es esprtuamente hermano de precedente; es h|o de una msma madre con motvo de pacer esprtua pero de un padre dstnto, debdo a cambo de pasones. Exste e que cercena una pasn para segur una vouptuosdad ms grande; y es oado por e que gnora su motvo. Y quzs n squera se da cuenta de que hace cosas de as que no obtene nngn provecho. Causas de todo ma son a vanagora y a vouptuosdad: e que no as oda, no emna a pasn. Se dce que a raz de todos os maes es a pasn por e dnero, pero es caro que sta se forma con as dos causas precedentes. E nteecto es enceguecdo por estas tres pasones: a avarca, a vanagora, e pacer. Estas son, segn as Escrturas, tres h|as de a sangu|uea, amadas con un amor muy grande por a madre fatudad. Conocmento y fe, as compaeras de nuestra naturaeza, no han sdo ofuscadas por otra cosa que por aqueas. Furor e ra, guerras y homcdos, y toda a sere de otros maes, han prevaecdo terrbemente entre os hombres por fuerza de aqueas. Debemos rechazar e amor por e dnero, odar a vanagora y a vouptuosdad; son as madres de os maes y madrastras de as vrtudes. Con motvo de stas nos ha sdo ordenado no amar e mundo y o que est en e mundo. No para que odemos sn dscernmento, a as craturas de Dos, sno para que emnemos as causas de aqueas tres pasones. Se ha dcho que ninguno, ebarcado en el servicio ilitar, se iniscuye en los negocios de la vida civil (2 Tm 2:4). E que, efectvamente, quere vencer as pasones sn vencer estos tropezos, es como aque que trata de apagar un ncendo con pa|a. E que se rrta con e pr|mo por motvos de dnero, gora o vouptuosdad, no ha entenddo an que Dos goberna a as cosas con |ustca. Cuando escuchas a Seor que dce: S aguno no renunca a todo o que posee no es dgno de m, no debes entender esto como referdo soamente a as rquezas, sno tambn a todas as accones vcosas. E que no conoce a verdad, no puede tampoco creer en verdad. En efecto, segn e orden natura, e conocmento precede a a fe. As como a cada una de as cosas vsbes Dos ha asgnado o que e es nherente por naturaeza, as tambn o ha hecho con os pensamentos de os hombres, o queramos o no. S aguno, pecando manestamente y no hacendo pentenca, no ha padecdo nada hasta e da de su muerte, puedes creer que su |uco ser sn pedad. E que reza sabamente, soporta o que e sucede; e que guarda rencor, no ha rezado an con pureza. S recbes un dao o un utra|e, o eres persegudo por aguen, no penses en e presente, sno que debes esperar o que vendr. Y te dars cuenta de que todo ha sdo para t motvo de muchos benes, no so en e presente sgo, sno tambn en e futuro. As como a os napetentes hace ben e amargo a|en|o, as a os que tenen ma carcter convene padecer maes. Estas medcnas me|oran a saud de os unos y converten a os otros. S no queres padecer maes, no debes tampoco querer hacero, porque nfabemente una cosa sgue a a otra. Porque lo que cada uno siebra, tabi#n lo cosec)ar (Ga 6:7). Cuando sembramos vountaramente e ma y contra nuestra vountad o cosechamos, debemos admrar a |ustca de Dos. Puesto que exste un determnado apso entre a sembra y a cosecha, debdo a esto, dudamos de a retrbucn. S has pecado, no acuses a a accn sno a pensamento; porque s e nteecto no se hubera adeantado, e cuerpo no o hubera segudo. Acta peor e que ocasona e ma a esconddas que aqueos que o e|erctan abertamente. Por esto, e prmero ser castgado ms severamente. E que urde engaos y ocasona e ma a esconddas, es, segn as Escrturas, una serpente achatada en e camno, que muerde e tan de os cabaos. E que aaba por agunas cosas a pr|mo y a msmo tempo e reprocha otras, est domnado por a vanagora y a envda. Aabndoo, trata de esconder a envda y reprochndoo se presenta como una persona ms honorabe que e otro. Como no es posbe que convvan ove|as y obos, tambn es mposbe obtener a msercorda engaando a pr|mo. E que mezca con e precepto su propa vountad, es un adtero, ta como fuera reveado por a Escrtura, y, fatndoe sentdo comn, est expuesto a doores y deshonor. As como e agua y e fuego no pueden estar |untos, as se oponen a humdad y a necesdad de |ustcarse. E que busca a remsn de sus pecados, ama a humdad. E que condena a otro, pone un seo sobre sus propos maes. No permtas que permanezca en t nngn pecado no borrado, aunque fuera muy pequeo, para que a contnuacn no te arrastre haca agn ma peor. |S queres savarte, ama a paabra sncera. No rechaces nunca un reproche sn habero consderado. La paabra de a verdad ha transformado una estrpe de vboras y es ha enseado a hur de a ra que vene . E que recbe paabras de a verdad, recbe a Verbo de Dos (a Paabra). En efecto, se dce: 1l que os recibe, e recibe a (Mt 10:40). E pecador es como aque paratco ba|ado desde e techo, quen, reprochado por unos creyentes en Dos, recbe e perdn por ntermedo de su fe. Es preferbe rezar pa e ntensamente por e pr|mo antes que reprochare cada pecado cometdo. E que con recttud hace pentenca, es ob|eto de mofa por os tontos. Pero esto es para un sgno de a aprobacn de Dos. Los atletas se privan de todo (1 Co 9:25): no cesarn de hacero hasta que Dos no haya destrudo a descendenca de Babona. Se cacua que son doce as pasones deshonrosas: s te hubeses apegado a una de eas con tu vountad, soo sa ocupar e ugar vaco que de|aron as otras once. E pecado es un fuego que arde. Cuanto ms e|os de|es e combustbe, ms rpdamente ese fuego se r apagando. Anogamente, cuanto ms combustbes agregues, tanto ms se dfundr. S te has agrandado debdo a as aabanzas, te egar e deshonor. Porque se ha dcho: 1l que se ensalce ser )uillado (Lc 14:11). Cuando hayamos rechazado toda maca vountara de nuestra mente, deberemos combatr contra as pasones preconcebdas. Ta preconcepcn consste en e recuerdo nvountaro de os maes pasados: a que ucha e es mpeddo acanzar a pasn; en e vencedor esto es rechazado cuando todo se encuentra an en estado de estmuo. E estmuo es e movmento sn mgenes de corazn. Ta como s fuera un ugar fortcado en un pasa|e excavado en a montaa, es tomado en acecho antes por aqueos que tenen experenca que por os enemgos. Donde e pensamento est acompaado por as mgenes, a hubo consentmento, porque e estmuo no cupabe es un movmento sn mgenes. Exste aque que ogra sar de como un tzn extrado de fuego aunque no se extragan otros para no reavvaro, No dgas: "Me sucede ta cosa aunque no o quero." Porque en todo caso, aunque no desees esta cosa en s msma, sn embargo, amas sus causas. E que ama as aabanzas, se encuentra en a pasn. Y e que se entrega a as que|as por una trbuacn que o aque|a, ama a vouptuosdad. E pensamento de quen ama a vouptuosdad es nestabe como s se encontrara ubcado en una baanza. Ya se amenta y ora por sus pecados, ya combate y contradce a pr|mo, defendendo su vouptuosdad. E que a todo atrbuye un vaor y retene o que es postvo, hur de todo ma. E hombre que sabe soportar abunda en sagacdad, as como aque que presta atencn a as paabras de sabdura. Sn e recuerdo de Dos, no habr verdadero conocmento. Ya que sn e prmero, e segundo es un bastardo. A que es duro, pero no de corazn, e va ben un buen dscurso reatvo a un conocmento ms no. Puesto que, sn temor, no acepta as fatgas de a pentenca. E hombre humde acepta un dscurso de fe. ste no tenta a onganmdad de Dos y no se here con contnuas transgresones. No avergences a un hombre poderoso por su vanagora. Debes mostrare a gnomna futura que caer sobre . De este modo, e que es sensato aceptar de buen grado e reproche. E que oda e reproche se encuentra vountaramente en a pasn. E que o ama, es caro que es desvado por as pasones precedentemente concebdas. No hay que querer conocer as maas accones de os otros. Con una vountad as, se subrayan os contornos de taes accones. S has recbdo como duces sondos certos maos dscursos, en|ate contgo msmo y no con quen ha habado. Porque para e que tene un ma odo, es mao tambn e emba|ador. S uno se encuentra con hombres que hacen dscursos vanos, que se consdere a s msmo responsabe de dchas paabras. S no fuera por un motvo recente, habr certamente aguna ve|a deuda. S veras que aguno te aaba con hpocresa, espera de reproches, a su debdo tempo. Estabece desde ahora una reacn entre os sufrmentos presentes y os benecos futuros. As no descansars ms en tu ucha por descudo. Cuando amas "bueno" a agn hombre, por aguna condcn fsca que posee, prescndendo de Dos, ese hombre te resutar mao en e futuro. Todo ben vene de Dos, segn su vountad. Aqueos que traen dchos dones son sus mnstros. Acepta con pensamento equbrado e conur de ben y de os maes. Es as como Dos transforma a no equdad de as cosas. La desguadad de nuestros pensamentos produce os cambos de nuestras condcones personaes. Dos ha asgnado as accones nvountaras a as vountaras, como una consecuenca natura. Las readades sensbes son producdas por as ntegbes y proporconan o necesaro por decreto de Dos. De un corazn domnado por a vouptuosdad nacen pensamentos y paabras pestentes, ya que por e humo conocemos e combustbe que o provoca. Ten rmeza en tu mente y no te cansars entre as tentacones. S te abandonas, soporta as consecuencas. Ruega para que no caga sobre t a tentacn. Pero s te agera, acptaa no como ago extrao, sno como ago tuyo. Aparta tu pensamento de toda concupscenca y podrs ver as nsdas de Dabo. E que arma que conoce todas as nsdas de Dabo, cae dentro de eas sn darse cuenta. Cuando e nteecto sae de as preocupacones de cuerpo, ve, en a medda que sae, as astucas de os enemgos. E que se de|a arrastrar por os pensamentos, est enceguecdo. Ve a obra de pecado, pero no est en condcones de ver sus causas. Est e que vsbemente cumpe un precepto, s ben, srvendo a una pasn, borra a buena accn medante maos pensamentos. S has sdo sometdo por un prncpo de ma, no dgas: "No me vencer." En a medda que has sdo hecho su escavo, en esa medda has sdo ya vencdo. Todo o que sucede empeza con una pequea medda y, amentado poco a poco, contrbuye a su crecmento. Los artcos de a maca son una red tortuosa. E que se enreda un poco en ea, s es neggente, es encerrado por competo. No queras escuchar as desgracas acaecdas a os enemgos, porque e que escucha taes paabras, corta os frutos de su propa ncnacn. No penses que una trbuacn cuaquera cae sobre os hombres a causa de pecado. Hay quen es de agrado de Seor y sn embargo es tentado. Est escrto que os perversos y os maos sern persegudos. De msmo modo est escrto: &odos los que quieran vivir piadosaente en Cristo ;es:s, sufriran persecuciones. (2 Tm 3:12). En tempos de trbuacones, cudate de os asatos de a vouptuosdad, ya que sta es aceptada de buen grado porque enduza a trbuacn. Hay quen denomna sensatos a os que tenen dscernmento en as readades sensbes. Sn embargo, son sensatos aqueos que tenen domno de su propa vountad. Antes que tus maes hayan sdo destrudos, no obedezcas a tu corazn. Est buscando agregar matera de acuerdo a o que tene en depsto. Hay serpentes que se esconden en os vaes boscosos y otras que se ntroducen en as casas. De a msma manera, hay pasones que toman forma en a mente mentras que otras obran en a prctca; aunque puede suceder que se transformen, pasando de un tpo a otro. Cuando veas que tu nteror est muy agtado e nduce a nteecto, que est sometdo a a hescha, haca a pasn, debes saber que e nteecto ha sdo a gua, e detonador de a accn, y ha coocado este torbeno en e corazn. La nube no se forma s no es por e sopo de vento. De msmo modo, a pasn no nace s no es por a fuerza de pensamento. S no obedecemos a vountad de a carne, como dce a Escrtura, evtaremos fcmente as maas tendencas anterormente descrtas. Las mgenes ya |adas en e nteecto son partcuarmente graves y vgorosas; pero su causa y fundamento son as operacones de nuestra razn. Hay una maca que domna e corazn por haber sdo concebda mucho tempo antes; y hay una maca que combate a a mente con motvo de as accones cotdanas. Dos nos evaa de acuerdo con nuestras accones y nuestras ntencones. Se ha dcho: &e d# el Se6or seg:n tu cora0.n (Sa 19:4). E que no persevera en escrutar su concenca, tampoco acepta as fatgas de su cuerpo por amor a a vda pa. La concenca es un bro natura. E que en ea ee actvamente, recbe a experenca de a ayuda dvna. E que no asume as penas vountaras que provenen de amor por a verdad, es duramente amaestrado por o que sucede contra su vountad. E que ha conocdo a vountad de Dos, segn e poder que e haya sdo conceddo, a cumpe; gracas a as pequeas penas, hur de as grandes. E que pretenda vencer as tentacones sn a oracn y a ucha, no as rechazar sno que quedar ms atrapado por eas. E Seor est esconddo en sus mandamentos y es encontrado por aqueos que o buscan en a medda que os cumpen. No dgas: "He cumpdo os mandamentos pero no he encontrado a Seor." Puesto que, como dce a Escrtura frecuentemente has encontrado conocmento |unto con a |ustca. - aquellos que lo buscan con rectitud, encontrarn la pa0 (Pr 16:5c). La paz es a remocn de as pasones. No podr ser encontrada sn a obra de Esprtu Santo. Una cosa es cumpr un mandamento y otra cosa es a vrtud, aunque es factbe que se ntercamben as ocasones de hacer e ben. Denomnamos cumpr un mandamento e cumpr o que ha sdo mandado; es vrtud o que ha sdo hecho acorde con a verdad. Una soa es a rqueza sensbe, aunque es mtpe s se consderan as dstntas posesones. De msmo modo, una soa es a vrtud, aunque consta de dstntas actvdades. E que se hace e sabo y haba sn poder demostrar sus obras, se enrquece con a nqudad, y sus fatgas, como dcen as Escrturas, entran en as casas de os otros. Todo obedece a oro, se dce; pero as readades esprtuaes son determnadas por a graca de Dos. Se encuentra a buena concenca medante a oracn; y a oracn pura, medante a concenca. Segn natura una cosa necesta de a otra. |acob confeccon para |os una tnca de mtpes coores. Tambn e Seor concede a humde e conocmento de a verdad, por medo de a graca, ta como est escrto, 1l Se6or ense6ar sus cainos a los )uildes (CfSa 24:9). Obra e ben segn tus posbdades, y cuando te sur|a a ocasn de dar ms, no des menos. Porque se ha dcho que e que retrocede no es apto para e Reno de os Ceos.
A !ro"sito de A0uellos 1ue 'reen Estar 2usti3cados "or sus *bras La maa fe de os de afuera es nmedatamente demostrada por parte de aqueos que tenen una fe rme y conocen a verdad. E Seor, querendo demostrar que cada mandamento es |usto y que a adopcn a os h|os ha sdo donada a os hombres por medo de su sangre, dce que cuando hayan hecho todo o que es han mandado, entonces drn: Soos siervos in:tiles, )eos )ec)o lo que tenaos que )acer (Lc 17:10). Por esto e Reno de os Ceos no es merced por as obras, sno graca de Soberano preparada para os servos ees. E servo no pde a bertad como merced, pero se aegra sabndose deudor y a recbe como graca. Cristo )a uerto por nuestros pecados, seg:n las 1scrituras (1 Co 15:3) y a quen o srve ben, e concede como graca a bertad. Se ha dcho: 9ien, siervo bueno y. 2el/ )as sido 2el en lo poco, te constituir# en lo uc)o. 1ntra en el go0o de tu Se6or (Mt 25:21). No es servo e e que se apoya sobre e smpe conocmento, sno aque que cree medante a obedenca en o que Crsto ha mandado. E que honra a su patrn, hace o que est mandado. E que se equvoca o desobedece, soportar as consecuencas como es debdo. S queres aprender, ama a fatga. Pues a cenca pura hace que e hombre se senta henchdo. Las tentacones que nos acosan y que son nesperadas, nos ensean provdencamente a amar a fatga y nos conducen a a pentenca, aunque no o queramos. Las trbuacones que caen sobre os hombres son e producto de nuestro ma. Pero s as combatmos medante a oracn, encontraremos un agregado de cosas buenas. Agunos, recbendo aabanzas por su vrtud, han encontrado pacer en eo, consderando como un consueo esta vouptuosdad de a vanagora. Otros, reprochados por su pecado, se han sentdo angustados y han consderado como ago mao esta pena benca. Los que, con e pretexto de su ucha, se evantan contra e que es ms neggente, consderan estar |ustcados por as obras de su cuerpo. Pero aqueos que, apoyndose soamente en e conocmento, desprecan a os gnorantes, son ncuso menos sensatos que os precedentes. Sn as obras que e corresponden, e conocmento no est an asegurado, admtendo que sea verdadero. Porque, respecto a cuaquer readad, a conrmacn es dada por as obras. A menudo e conocmento es oscurecdo por a neggenca en a prctca. Puesto que de aqueas cosas que han sdo reazadas de modo competamente desacertado, perecern poco a poco tambn os recuerdos. Por eo, as Escrturas nos sugeren conocer a Dos segn a cenca, para poder servro rectamente medante nuestras obras. Cuando exterormente cumpmos os mandamentos, e Seor nos enva capacdad de tanto en tanto, y obtenemos de eo venta|as segn e ob|etvo de nuestras ntencones. E que quere hacer ago y no puede hacero, es como aque que o ha hecho por Dos, quen conoce os corazones. Y esto es vdo, ya sea para e ben, ya para e ma. E nteecto, sn e cuerpo, cumpe muy ben y muy ma. Pero e cuerpo sn e nteecto, no puede cumpr con nada de esto. La expcacn se debe a que a ey de a bertad se reconoce antes de a accn. Agunos que no cumpen os mandamentos creen de tener una fe que procede con recttud. Otros, que os cumpen, esperan a Reno como una merced debda. Todos eos se han desvado de a verdad. E patrn no debe nnguna merced a sus escavos; stos, a su vez, de no servr ben, no obtendrn su bertad. S Cristo )a uerto por nosotros (Rm 5:8), como dcen as Escrturas, y nosotros no vvmos para nosotros msmos, sno para aque que ha muerto por nosotros y ha resuctado, es evdente que estamos comprometdos a servre hasta a muerte. Cmo consderar cosa debda a adopcn de h|os? Crsto es e Soberano por esenca y Soberano segn a economa. Porque nos hzo cuando no exstamos y, muertos por e pecado, nos ha rescatado medante su propa sangre y ha donado su graca a aqueos que o creen as. Cuando escuches de as Escrturas que Crsto recompensar a cada uno segn sus obras, no entendas que se reere a obras dgnas de a ge)enna o de Reno. Debes entender que Crsto dar a cada uno una retrbucn por as obras reatvas a a ncredudad o a a fe en ; no como un medador de negocos, sno como e Dos que nos ha creado y redmdo. Todos aqueos que hemos sdo hechos dgnos de un avado de regeneracn, no presentamos nuestras buenas obras para ograr una retrbucn, sno para custodar a pureza que nos ha sdo donada. Toda buena obra, que reazamos medante nuestra naturaeza, nos mantene ae|ados de o contraro, pero sn a graca no se puede acanzar nnguna santcacn. E contnente se mantene ae|ado de a gua. E que es pobre vountaro, de a avarca. E sencoso, de modo de habar. E casto, de amor a pacer. E puro, de a forncacn. E que se basta a s msmo, de amor por e dnero. E manso, de tumuto. E humde, de a vanagora. E que se somete, de a contenda. E que reprocha, de a hpocresa. De msmo modo, e que ora se mantene ae|ado de a desesperacn. E pobre, de deseo de tener muchas posesones. E confesor de a fe, de ab|urar; y e mrtr, de a doatra. Ves cmo toda vrtud que se practca hasta a muerte no es otra cosa que a abstencn de pecado? Pero abstenerse de pecado es obra de a naturaeza, no un preco a pagar para recbr, en compensacn, e Reno. E hombre con dcutad custoda o que es propo de su naturaeza, pero Crsto, medante a cruz, nos ha regaado e adoptarnos como h|os. Hay un precepto partcuar y vno genera. Con uno se manda dar a quen nada posee en forma partcuar; con e otro, se ordena que todos renuncen a sus propos benes. Hay una accn de a graca de a cua e smpe no se percata. Hay una operacn de a maca que es smar a a verdad. Est ben no detenerse demasado en estas cosas, para no errar; sn embargo no debemos condenaras, por a verdad que pueden contener. Deberemos presentar todo a Dos por medo de a esperanza, ya que sabe de a utdad de ambas cosas. E que quere cruzar e mar esprtua es pacente, humde, vgante y contnente, Sn estas cosas, aunque se esfuerce por entrar, no podr atravesar ese mar. La )esic)a es a rescsn de os maes. S uego agregamos as cuatro vrtudes, con|untamente con a oracn, no hay ayuda ms rpda que sta para acanzar a mpasbdad. No es posbe asocar e nteecto a a )esic)a sn e cuerpo; tampoco se puede emnar a pared dvsora que se haa entre eos sn hescha y oracn. 1l deseo de la carne est contra el 1spritu y el del 1spritu est contra la carne (Ga 5:17). Pero aqueos que camnan segn e Esprtu no evarn a cabo a concupscenca de a carne. No hay oracn perfecta s no se nvoca con e nteecto. Dos atende e pensamento que grta sn dstraccn. E nteecto que ora sn dstraccn refrena su corazn. >n cora0.n contrito y )uillado, Dios no lo desprecia (Sa 50:17). A a oracn tambn se a denomna vrtud, aunque sea a madre de todas as vrtudes. Las genera, en efecto, unndose a Crsto. S ago hacemos sn oracn y sn buena esperanza, resutar de eo ago nocvo e mperfecto. Cuando oyes que los :ltios sern los prieros y los prieros, :ltios (Mt 20:16), entende esto como referdo a aqueos que son partcpes de as vrtudes y a os que son partcpes de amor. E amor est en e tmo ugar entre as vrtudes, pero se converte en e prmero por su vaor y de|a como tmas aqueas vrtudes que o han preceddo. S en a oracn eres perezoso o atormentado por os varados modos de ma, recuerda e na que te tocar vvr y os duros castgos. Mas ben deberemos apegarnos a Dos con a oracn y a esperanza, antes que tener recuerdos exterores, aunque stos puedan ser tes. Nnguna de as vrtudes, por s soa, puede abrrnos as puertas de nuestra naturaeza. Todas eas debern vncuarse entre s. Nnguna persona contnente se nutre de razonamentos, ya que, aunque son tes, no son ms tes que a esperanza. Es un pecado de muerte todo pecado de cua no nos arrepentmos. Y aunque un santo rogara por otro que comet un pecado de este tpo, no sera escuchado. E que hace pentenca con recttud no cacua compensar con su fatga os pecados anterormente cometdos; pero con o que hace, se torna propco a Dos. Todo aqueo que nuestra naturaeza puede tener como bueno, deberemos cumpro cada da como una deuda. De otro modo, qu podremos dar a Dos a cambo por os maes pasados? Aunque podamos e|erctar a mxmo nuestra vrtud, s actuamos con neggenca, obtendremos reproches antes que recompensas. E que est esprtuamente atrbuado y se apoya en a carne, es parecdo a aque que est atrbuado en su cuerpo pero dspado esprtuamente. La trbuacn vountara de una de estas partes es buena para a otra: a de a mente para a carna; y a de a carne para a menta. Su combnacn orgna una gran fatga. Es de gran vrtud soportar o que nos sucede y amar a pr|mo que nos oda, segn a paabra de Seor. La prueba de un amor no hpcrta es e perdn de nuestras fatas. Es as como e Seor ha amado a mundo. No es posbe perdonar, desde nuestro corazn, agn error sn verdadero conocmento. ste demuestra a cada uno como cosa propa o que e ha suceddo. No perders nunca o que de|as para e Seor. A su debdo tempo se te devover mutpcado. Cuando e nteecto ovda os ob|etvos de una vda pa, a obra exteror de a vrtud se torna nt. En cuaquer hombre es cosa deporabe a desconsderacn; tanto ms en quen ha eegdo un rgmen de vda ms rguroso. Ponte a osofar en torno a os hechos que gran arededor de querer de hombre y a retrbucn de Dos. E dscurso no es ms sabo n ms t que e obrar. Las fatgas resutantes de evar una vda pa son avadas por e socorro. A ste se o puede reconocer por medo de a ey dvna y de a concenca. Uno ha asumdo un modo de sentr y o ha mantendo sn sometero a nngn examen. Otro o ha asumdo y o ha sometdo a dscernmento con verdad. Es necesaro ndagar qun de os dos ha actuado con mayor pedad? Luchar contra as propas penas consttuye e verdadero conocmento, as como no acusar a os hombres por as propas desventuras. E que hace e ben buscando una retrbucn, no srve a Dos, sno a a propa vountad. No es posbe a que hubo pecado hur de castgo, a menos que cumpa una pentenca que tenga reacn con a cupa cometda. Agunos dcen: "No podemos hacer e ben s no recbmos ecazmente a graca de Esprtu." Se da sempre que os que con a ntencn se mantenen apegados a os paceres rechazan, como s huberan sdo prvados de ayuda, o que huberan poddo hacer por s soos. A os que fueron bautzados en Crsto es fue msterosamente donada a graca, a cua acta en a medda en que cumpmos con os mandamentos. La graca nos ayuda sn cesar aunque en forma escondda, pero nos corresponde a nosotros hacer e ben segn nuestra posbdad Como prmera cosa, ea desperta a concenca de un modo dgno de Dos. Es por esto que muchos mahechores, una vez hecha pentenca, son gratos a Dos. A a graca se a encuentra escondda en una enseanza de pr|mo. A veces acompaa nuestra mente durante a ectura y, medante un proceso natura, adestra a nteecto en a propa verdad. S no escondemos, e taento de este proceso parca, entraremos ecazmente en e gozo de Seor. Ouen busca os resutados de Esprtu antes de haber cumpdo os mandamentos, es smar a un escavo comprado a un preco determnado, quen, en e momento de ser comprado, trata de hacer regstrar |unto a su preco tambn su bertad. E que ha descuberto que os eventos exterores se producen por a |ustca de Dos, ste, en a bsqueda de Seor, ha encontrado e conocmento |unto con a |ustca . S t entendes, segn o que dcen as Escrturas, que en toda a Terra estn os |ucos de Dos, cada acontecmento ser para t maestro de conocmento de Dos. Lo que sucede es cuanto debe suceder segn o que est en e corazn Pero soamente Dos sabe cunto estos acontecmentos nos benecan. Cuando sufres ago deshonroso por parte de os hombres, pensa en seguda en a gora con a que Dos te comar. As te brars de a trsteza y de a turbacn, aun estando en e deshonor. Y en a gora, cuando venga, sers e y bre de condena. Cuando seas aabado por a gente, segn a compacenca de Dos, no mezces nada ostentoso con a dstrbucn de Seor. Esto es para que t no tropeces nuevamente, en a stuacn contrara, a cambar as cosas. La sema no puede crecer sn terra n agua. As e hombre no obtendr nada sn fatgas vountaras n ayuda dvna. Sn a nube es mposbe que caga a uva. As, sn una buena concenca, no es posbe ser gratos a Dos. No te negues a aprender aunque fueras sumamente ntegente. Porque a dvna dstrbucn nos brnda ms venta|as que nuestra ntegenca. Cuando a causa de agn pacer, e corazn es removdo de su ugar natura, se torna dfc detenero, cas como s fuera un pedra pesada que rueda cuesta aba|o. Como un cordero nexperto que corre por os prados y termna en un ugar rodeado por precpcos, as es e ama que poco a poco se de|a arrastrar por os pensamentos. Una vez que e nteecto se ha hecho fuerte en e Seor, arranca e ama de as pasones concebdas hace bastante tempo. Nuestro corazn es as atormentado como por torturadores, encontrndose troneado por partes opuestas ya sea por e nteecto como por a pasn. As como aqueos que navegan en e mar, con a esperanza de una gananca, soportan vountaramente e ardor de so, aqueos que odan e ma aman os reproches. Puesto que, as como e prmero - e ardor de so - se opone a os ventos, e segundo - e reproche - se opone a as pasones. La huda en tempo de nverno o en e da sbado causa door a a carne y contamnacn a ama. Ta es e surgr de as pasones en un cuerpo sen y en un ama consagrada. Nnguno es tan bueno n tan padoso como e Seor. Pero e que no hace pentenca, no es perdonado por tampoco. Muchos de entre nosotros se agen por os pecados, pero recben ben aqueo que os causa. La marmota que se arrastra ba|o terra, sendo cega, no puede ver as estreas. De msmo modo, e que no tene fe respecto a as cosas temporaes, no puede creer o que concerne a as eternas. E verdadero conocmento es donado por Dos a os hombres como una graca anteror a todas as gracas. A os que tenen una parte en ea es ensea a creer en Aque que es ha otorgado e don. Cuando e ama en pecado no acepta os sufrmentos que a agen, os ngees dcen de ea: %eos curado a 9abilonia, pero no se )a sanado (|n 28:9). E nteecto que se ha ovdado de verdadero conocmento, ucha a favor de os enemgos cas como s fueran stos a ayuda de os hombres! As como e fuego no puede durar en e agua, tampoco un ma pensamento sobrevve en un corazn que ama a Dos. Porque quen quera que ame a Dos, ama tambn e penar. Y a pena vountara es por naturaeza enemga de pacer. La pasn que ha encontrado amento por medo de a vountad, se subevar uego voentamente contra e hombre que es partcpe, aunque ste no o quera. Amamos as causas de os pensamentos nvountaros, y es por esto que stos sobrevenen. En cuanto a os vountaros, es evdente que amamos sus accones La presuncn y a arroganca son causas de maedcenca. E amor por e dnero y a vanagora, de dureza de corazn y de hpocresa. Cuando e Dabo ve que e nteecto reza desde e corazn, hace que nos acosen grandes y magnas tentacones. No trata de destrur pequeas vrtudes con grandes ataques. Un pensamento que se detene en nosotros, manesta a dsposcn pasona de hombre. Cuando es destrudo en seguda, es ndce de ucha de oposcn. Tres son os ugares esprtuaes en os cuaes e nteecto entra y se transforma: seg:n natura, s all de la natura y contra natura. Cuando se haa seg:n natura, se encuentra a s msmo cupabe de maos pensamentos. Entonces conesa a Dos sus pecados admtendo as causas de as pasones. Pero cuando se encuentra en ugar contra natura, se ovda de a |ustca de Dos y combate a os hombres como s stos e causaran dao. Cuando es conducdo a ugar s all de la natura, encuentra os frutos de Esprtu Santo, de os cuaes nos habara e Apsto: amor, aegra, paz. Y ve que s da preferenca a os deseos de cuerpo, no puede permanecer ese ugar. Y e que abandona ese ugar cae en e pecado y en as terrbes caamdades que e sguen, aun que no nmedatamente, sno a su debdo tempo, como se da en a |ustca dvna. Para cada uno e conocmento puede ser verdadero en a medda que su humdad, su mansedumbre y su amor o conrman como ta. Todo aque que fue bautzado segn su fe, ha recbdo mstcamente toda a graca. Pero es medante e cumpmento de os mandamentos que ogra una certeza pena. E mandamento de Crsto cumpdo con concenca da consoacn en funcn de a muttud de doores de corazn. Pero cada una de estas cosas se reaza a su debdo tempo. S perseverante en a spca por cada cosa, pues nada puede ser cumpdo sn a ayuda de Dos. Nada es ms poderoso que a oracn para obrar. N nada es ms t para ograr a satsfaccn de Dos. La oracn encerra en s msma toda a actuacn de os mandamentos. Nada es ms ato que e amor de Dos. La oracn bre de dvagacones es una sea de amor de Dos para e que persevera en ea. Pero ser neggentes y descudados en a oracn es ndce de amor a pacer. E que vea, tene pacenca y reza sn sentrse oprmdo, partcpa vsbemente de Esprtu Santo. Pero ncuso e que es oprmdo por estas cosas y as soporta con vountad recbe una pronta ayuda. Exste un mandamento que se manesta me|or que otro. Por o tanto, hay una fe que es ms rme que otra. Hay una fe que provene de escuchar, como dce e Apsto ; y exste una fe que es a esenca de as cosas esperadas. Es cosa buena hacer e ben con as paabras a que busca e saber. Es me|or sn embargo, ayudar con a oracn y a vrtud. E que se ofrece a Dos medante estas cosas, ayuda tambn a pr|mo con e remedo adecuado. S con pocas paabras queres hacer e ben a quen ama aprender, ndcae a oracn, a recta fe y soportar cuanto e sucedere. Puesto que todos os otros benes se encuentran por ntermedo de stos. A causa de aqueo por o cua se pone nuestra conanza en Dos, se cesa de enfrentar a pr|mo. S todo o nvountaro se orgna en o vountaro, como dcen as Escrturas, nade es tan enemgo de hombre como o es de s msmo. La gnoranca es e prncpo de todos os maes, y despus de sta sobrevene a ncredudad. Huye de a tentacn medante a resstenca y a spca. S tratas de oponerte sn estos medos, a tentacn te aque|ar an ms. E que es manso segn Dos, es ms sabo que os sabos; y e humde de corazn ms poderoso que os poderosos. Porque stos evan e yugo de Crsto segn su conocmento. Cuaquer cosa que dgamos o hagamos sn oracn, ser uego pegrosa o dana, y nos acusar sn que nos percatemos medante os hechos. Uno soo es |usto en sus obras, as paabras y e pensamento, mentras que muchos son os |ustos medante a fe, a graca y a pentenca. As como es nustado para e que hace pentenca tener otro sentr de s msmo, as es mposbe tener sentmentos humdes para e que peca vountaramente. La humdad no es una condena por parte de a concenca, sno un reconocmento de a graca de Dos y de su compasn. Lo que consttuye a casa matera con respecto de rea comn a todos, as es e nteecto razonabe respecto a a graca dvna: cuanto ms matera se echa haca afuera, ms entra en su ugar, mentras que cuanto ms matera se cooca dentro, tanto ms se retra. E matera de una casa est consttudo por ob|etos y amentos. E matera de nteecto, por a vanagora y a vouptuosdad. E espaco en e corazn es a esperanza de Dos. La fata de espaco es representada por a preocupacn por e cuerpo. La graca de Esprtu Santo es nca e nmutabe, pero acta en cada uno como quere. Ta como a uva cada sobre a terra ofrece a cada panta a cadad de nutrcn que e convene, duce para as duces, acre para as ms speras, as a graca en e corazn de os ees es coocada en forma nmutabe, pero gratca con energas convenentes a as vrtudes. Para e que tene hambre de Crsto, a graca se converte en amento; para e que tene sed, en una ducsma bebda; para e que tene fro, en un vestdo; para e que se cansa, en reposo; para e que ora, en certeza pena; para e que est de uto, en consoacn. Cuando ees en as Escrturas que e Esprtu Santo se pos en cada uno de os Apstoes, o que cay sobre e profeta, o ben que acta, que se entrstece, que se apaga, que es nducdo a ndgnarse; o aun: que agunos tenen una prmca mentras que otros estn enos de Esprtu Santo, no penses que en e Esprtu hay una escsn, un cambo o una mutacn; debes creer, como hemos dcho ms arrba, que es nmutabe, nvarabe y omnpotente. Por o tanto en sus operacones sgue sendo o que es y a cada uno e reserva o que e convene en modo dgno de Dos. Ta como un so, se dfunde sobre os bautzados, pero cada uno de nosotros es umnado en a medda en que ha odado as pasones que o obnubaban y as ha apartado. Cuando aparece aguen que as ama, de a msma manera es oscurecdo. E que oda as pasones destruye sus causas. Pero e que nsste en permanecer en as causas, es combatdo por as pasones. Cuando somos acometdos por os maos pensamentos, a cupa es de nosotros msmos y no de un pecado de nuestros progentores. Las races de os pensamentos son as macas evdentes. Pensar que nosotros as |ustcamos en toda crcunstanca con manos, pes y boca! No es posbe que tengamos un comerco menta con una pasn s no amentamos as causas. Oun de nosotros despreca a vergenza y uego mantene un comerco con a vanagora? O, qun, s arna e despreco, se turba por e deshonor? Y qun, tenendo e corazn arrepentdo y humado, recbe ben dspuesto a vouptuosdad de a carne? O, qun, s cree en Crsto, se preocupa o peea por as cosas temporaes? E que es tratado con despreco y no reaccona n con a paabra n con e pensamento, adquere un conocmento verdadero y manesta una fe rme en e Seor. Los )i+os del )obre son falsos en sus balan0as para )acer una in+usticia (Sa 61:10), mentras que Dos reserva para cada uno o que te es de |ustca. N e que hace una n|ustca tene ms n e que a recbe tene de menos: <Se va el )obre coo una iagen y se turba in:tilente= (Sa 38:6 y ss). Cuando ves que aguno sufre mucho deshonor, debes saber que se ha enado de pensamentos de vanagora y corta con dsgusto a mes nacda de as semas de su corazn. E que aprovecha ms de o debdo de os paceres de cuerpo, pagar cen veces ms con sus penas por sus excesos. E que da rdenes debe decr a su subordnado o que debe hacer. S ste no o escuchara, debe preanuncare os maes que o agrn. E que sufre un despreco por parte de aguen, y no trata de devovrseo, da fe por esto a Crsto, recbendo cen veces ms en este sgo y en herenca a vda eterna. E recuerdo de Dos es una fatga de corazn e|ercda por a pedad. E que se ovda de Dos conduce una vda de paceres y se torna nsensbe. No dgas: "E que es mpasbe no puede ser agdo." Pues, aunque no sufre por s msmo, sufre por e pr|mo. Una vez que e enemgo se aduea de muchos pecados ovdados, obga a deudor a traeros a a memora. Se aprovecha as de a ey de pecado. S queres recordar contnuamente a Dos, no rechaces como ago n|usto o que te sucede; debers soportaro como ago que te aque|a |ustamente. La pacenca por ntermedo de todo evento suscta e recuerdo. Pero e rechazo degrada e sentr esprtua de corazn y, medante e rea|amento, produce e ovdo. S queres que tus pecados sean perdonados por e Seor, no procames a os hombres nnguna vrtud que t posees; porque o que nosotros hacemos por as vrtudes es o que Dos hace por os pecados. Cuando hayas esconddo una vrtud, no te exates como s t hubeses hecho |ustca. Porque a |ustca no es soamente esconder e ben, sno tambn no pensar en nada de o que es prohbdo. No te aegres cuando haces ben a aguen, sno cuando soportas sn rencor a contradccn que a eo e sgue. Porque as como a noche vene despus de da, as os maes sguen a as buenas accones. La vanagora, a concupscenca y a vouptuosdad no permten que una buena accn permanezca nmacuada, a menos que stas no cagan antes, gracas a temor a Dos. En os doores que no hemos buscado se esconde a msercorda de Dos, que atrae a que a soporta haca a pentenca y o bera de castgo eterno. Agunos, obrando segn os mandamentos, esperan poder poneros sobre uno de os patos de a baanza para que hagan de contrapeso con os pecados; otros, con su obrar, hacen propco a Aque que ha muerto por nuestros pecados. Cabe preguntarse qun de eos tenga un recto sentr? E temor a a ge)enna y e ansa de Reno nos procuran soportar as cosas penosas; esto se produce no por nosotros msmos, sno por parte de aque que conoce nuestros pensamentos. E que tene fe en as readades futuras se mantene ae|ado de os paceres sn que nade e d rdenes. E que es ncrduo, se torna vouptuoso e nsensbe. No dgas: "Cmo puede evar una vda vouptuosa e necestado, s no e surgen ocasones?" Porque es posbe vvr una vda ta, aun ms mseramente, por medo de os pensamentos. Una cosa es e conocmento de as cosas y otra es e conocmento de a verdad. As como e So es dstnto de a Luna, as e segundo conocmento es ms venta|oso que e prmero. E conocmento de as cosas se produce en proporcn a cumpmento de os mandamentos, mentras que e conocmento de a verdad, en a medda de a esperanza en Crsto. S queres savarte y egar a conocmento de a verdad, trata sempre de acanzar e ms a de as readades sensbes y de unrte a Dos medante a esperanza soamente. De este modo, s te haaras nvountaramente desvado, encontrando en tu camno prncpados y potestades que te hacen a guerra con sus estmuos, os vencers con a oracn, permanecendo eno de esperanza, y tendrs contgo a graca de Dos que te arranca a a ra futura. E que comprende o que dce mstcamente san Pabo rerndose a que nuestra ucha es contra os esprtus de a madad, podr comprender tambn a parboa que e Seor contaba para mostrar cmo debemos sempre orar sn cansarnos. La ey ordena traba|ar durante ses das y mantenernos bres durante e sptmo. Es por o tanto una obra de ama a benecenca medante as rquezas o as accones. Su oco y su reposo conssten en vender todo y daro a os pobres, segn a Paabra de Seor, y una vez encontrado e reposo medante a pobreza vountara, en e darse a oco de a esperanza esprtua. San Pabo, soctamente, tambn nos exhorta a entrar a este reposo, dcendo, 1sforc#onos por entrar en ese descanso (Hb 4:11). Esto o hemos dcho sn excur o que suceder en e futuro y sn querer estabecer que se convertr en a recompensa competa. Oueremos soamente decr que antes deberemos tener en e corazn a graca operante de Esprtu Santo y as, en proporcn a sta, entrar en e Reno de os Ceos. Incuso e Seor, manfestando esto, nos deca que e Reno de os Ceos est dentro de t. Y tambn e Apsto deca: La fe es la garanta de las cosas esperadas (Hb 11:1), y tambn: Corred de tal odo de poder alcan0ar (1 Co 9:24) y ms an: Examnaos para ver s ests en a fe. O no reconocs que |esucrsto vve en vosotros? Sos quzs rebedes? E que ha conocdo a verdad no se opone a os eventos doorosos. Sabe que stos guan a hombre a temor de Dos. Los pecados cometdos hace tempo, recordados en detae, per|udcan a hombre eno de buenas esperanzas. S emergen con trsteza, o dstraen de a esperanza, s son representados sn trsteza, acumuan en e ama su antgua feadad. Cuando e nteecto, medante e rechazo de s msmo, posee una esperanza mposbe de desmoronarse, es acometdo por e Enemgo quen, con e pretexto de a confesn, representa en su magnacn os maes pasados, devovendo a vda a as pasones que por a graca de Dos, haban sdo ovdadas, y daando secretamente a hombre. Esto se produce a ta punto que, aunque umnado y con odo a as pasones, se sentr confunddo por o hecho y en tnebas; y s an se encontrara en a neba y en e amor por e pacer, con segurdad se detendr a medtar sobre estas cosas y mantendr una reacn pasona respecto de os estmuos que o motvan. De este modo pensar que este recuerdo es una pasn precedentemente concebda y no una confesn. S queres presentar a Dos una confesn rreprensbe, no recuerdes detaadamente tus errores y soporta con generosdad as consecuencas. Las penas sobrevenen de os pecados pasados y traen consgo o que est nherente a toda cupa. E que tene cenca y conoce a verdad, har una confesn a Dos no tanto con e recuerdo de as accones sno anteponendo a ucha contra as consecuencas. S rechazas a fatga y e deshonor, no prometas hacer una pentenca medante as otras vrtudes. Porque a vanagora y a nsensbdad sempre srven a pecado, tambn con as cosas buenas. As como as fatgas y os deshonores sueen generar as vrtudes, as a vouptuosdad y a vanagora generan os vcos. Cada vouptuosdad de cuerpo derva de un rea|amento precedente. Y es a fata de fe a que genera e rea|amento E que est ba|o e pecado no puede por s soo vencer e sentr carna, ya que en e estmuo es ncesante y se ha nstaado en sus membros. Cuando uno se haa rodeado por as pasones, es necesaro rezar y someterse. A duras penas es posbe medante una ayuda uchar contra as pasones precedentemente concebdas. E que con sumsn y oracn ucha contra a vountad, es un ateta que tene un buen mtodo y da una prueba evdente de conducr a ucha esprtua medante a abstencn de as readades sensbes. E que no une a Dos su propa vountad, tropeza en sus obras y cae en poder de os adversaros. Cuando ves a dos mavados que senten amor e uno por e otro, debes saber que cada uno coopera con e otro para cumpr su propa vountad. E orguoso y e vanagoroso se entenden de buena gana. Mentras uno aaba a vanagoroso que aparenta someterse servmente, e otro magnca a orguoso que se aaba de contnuo. E dscpuo que ama a Dos trata de obtener una venta|a de estas dos cosas: s recbe un testmono por sus buenas obras, se torna an ms anmoso; s es amonestado por as cosas maas, es nducdo a hacer pentenca. Pero para progresar es necesaro tambn tener a vda; y para tener a vda debemos evantar nuestra oracn a Dos. Es bueno atenerse a mandamento capta y no preocuparse de os detaes, n rezar por os detaes, sno que debemos soamente buscar e Reno y a Paabra de Dos. S nos preocuparnos de as necesdades en partcuar, deberemos rezar por cada una de eas. E que hace ago o se preocupa de ago sn oracn, no eva as cosas a buen n. Esto es o que ha dcho e Seor: Sin nada pod#is )acer (|n 15:5). S uno despreca e precepto de a oracn, se sucedern para desobedencas peores, que se o pasarn a una a a otra como un prsonero. E que recbe ben os sufrmentos presentes a a espera de os benes futuros, ha encontrado e conocmento de a verdad, y e ser fc hacer frente a a ra y a a trsteza. Ouen por amor a a verdad ege ser matratado y deshonrado, camna por a va apostca, ya que toma a cruz y es atado por una cadena. E que sn estas cosas trata de prestar atencn a su corazn, se desva mentamente y cae en as tentacones y en os azos de Dabo. No es posbe que venza e que ucha contra os maos pensamentos pero no contra sus causas, n e que ucha contra as causas, pero no contra os pensamentos que stas producen. Cuando rechazamos soamente una de estas cosas, despus de un corto tempo nos encontramos sometdos a ambas. E que contende con os hombres por temor de recbr doores y ofensas, sufrr an ms estando aqu por as desgracas que o aque|arn, o ser castgado sn pedad en e sgo futuro. E que quere mantener ae|ada cuaquer desgraca deber orar respecto de todas as cosas que mantenen reacn con Dos, debendo tambn tener |a en a esperanza y, en cuanto e sea posbe, no prestar atencn a as readades sensbes. Cuando e Dabo ve que un hombre se preocupa sn necesdad de o que concerne a su cuerpo, antes que nada o prva de conocmento (esprtua). Y uego corta a cabeza de su esperanza en Dos. S ogras acanzar e fortn de a oracn pura, no aceptes en ese momento e conocmento de as cosas que e Enemgo te presenta, para que no te suceda que puedas perder o me|or. Es preferbe envare echazos desde o ato con os dardos de a oracn, mentras se encuentra acorraado, que paramentar con , que nos presenta e ma y trama para apartarnos de a spca que est en su contra. E conocmento de as cosas, en e tempo de a tentacn y de a pereza, es t a hombre; pero en e tempo de a oracn es generamente per|udca. S te suceddo que, habendo enseado en e Seor, te desobedeceren, agete esprtuamente, pero no te turbes exterormente. De agrte, no sers condenado como quen desobedece, pero s te turbas sers tentado en a msma matera. Cuando expones un dscurso, no escondas o que convene a os presentes; haba con cardad de as cosas beas y en forma engmtca de as cosas duras. No subrayes as cupas de quen es un subaterno tuyo. Esto es tarea ms ben de autordad que de conse|o. Lo que se dce en pura es apropado para todos, ya que para cada uno se tornara reevante en su concenca a parte que e toca. E que haba con recttud debe, tambn , recbr como de Dos as paabras que dce. La verdad no es de quen haba sno de Dos, que es quen acta. A aqueos de os cuaes no has tendo una manfestacn de obedenca, no os enfrentes cuando se oponen a a verdad, para no susctar odo, como dcen as Escrturas. E que cede ante quen es subaterno cuando ste contradce noportunamente, o nduce a error en a cosa que estn tratando y o hace transgredr os votos de obedenca. E que amonesta o corrge con temor de Dos a pecador, e procura a vrtud que se opone a su error. E que o hace recordndoe as ofensas y drgndose a en modo mavoo, cae -segn a ey esprtua- en a msma pasn. E que ha aprenddo ben a ey, teme a egsador. Y quen e teme se aparta de cuaquer ma. No tengas un dobe dscurso, habando respecto d agunas dsposcones y otras mantenndoas en a concenca soamente. Este actuar es puesto por as Escrturas ba|o una madcn. Exste, como dce e Apsto, e que dce a verdad y es odado por os tontos. Y est e que es un hpcrta, y por esto es amado. Sn embargo, n a merced de uno n a de otro tardar: porque a su debdo tempo e Seor dar a cada uno o que e es debdo. E que quera emnar as angustas futuras debe soportar de buen grado as de tempo presente. De esta manera, con e ntercambo de una cosa por a otra como en un comerco, por medo de pequeos doores, ograr escapar a os grandes castgos. S garante de que tu habar se mantenga ae|ado de a auto aabanza y tu pensamento de a presuncn, para no ser abandonado por Dos y hacer e ma. No depende soamente de hombre hacer e ben, sno tambn de Dos, que vea sobre todas as cosas. E Dos que vga sobre todo, as como atrbuye a nuestras obras os resutados |ustos, hace otro tanto por os pensamentos y as reexones vountaras. Los pensamentos nvountaros surgen de un pecado precedente. mentras que os vountaros dervan de nuestra bre vountad. Por o tanto, estos tmos se vueven responsabes de os precedentes. A os maos pensamentos que no son deberados, sgue a trsteza, por o tanto son destrudos rpdamente; a os que son deberados, a aegra, y por esto es dfc desgarse de eos. E que ama e pacer se entrstece por os reproches y os sufrmentos. E que ama a Dos, se entrstece por as aabanzas y as ganancas. E que no conoce os |ucos de Dos cruza esprtuamente por una cae que corre entre precpcos y es fcmente derrbado por cuaquer vento. S es aabado, se enorguece; s se e hace un reproche, se amarga. S come abundantemente, se torna nsensbe; s sufre, se amenta. S comprende, hace ostentacn; s no comprende, nge. S es rco, es arrogante; s es pobre, es hpcrta. S se ha sacado, es desvergonzado; s ayuna, es vanagoroso. Enfrenta a os que e reprochan y mra como nsensatos a os que o perdonan. S, conforme a a graca de Crsto, no se adquere un debdo conocmento de a verdad y temor a Dos, se arresga a ser gravemente herdo no soamente por as pasones, sno tambn por os sucesos. Cuando queres encontrar a soucn de un asunto ntrncado, busca o que, respecto de eo, es grato a Dos y encontrars as a soucn t. Toda a Creacn se pone a servco de o que es grato a Dos. Por otro ado, todo o que e rehuye, recbe tambn a resstenca de a Creacn. E que enfrenta as cosas trstes que e suceden, ucha, sn saber contra os mandamentos de Dos. E que as recbe con verdadera cenca, ste segn as Escrturas espera con pacenca a Seor. Cuando sobrevene una tentacn, no busques e porqu o de qun vene. Trata de rechazara con rendcn de gracas, sn trsteza y sn rencores. E ma de otros no nos agrega nngn pecado, sempre que no o recbamos con reexones equvocadas. Ya que no es fc encontrar a aguen que sea grato a Dos sn tentacones, debemos dare gracas por todo o que sucede. S Pedro no hubere fatado a a pesca nocturna, no hubera consegudo a de da sguente. S Pabo no hubese quedado cego en su cuerpo, no hubera vueto a adqurr a vsta esprtua. Y s Esteban no hubera sdo caumnado como basfemo, no hubera vsto a Dos mentras os ceos se abran. As como e actuar segn Dos es denomnado "vrtud," as a trbuacn que nos acomete mprevstamente es denomnada "tentacn." Dos tent a Abraham, agndoo para ben, y no para saber cmo era, pues ya o conoca, ya que conoce toda cosa antes de ser generada. Pero quera, de este modo, ofrecere a ocasn de a perfecta fe. Toda trbuacn revea cu es a ncnacn de a vountad, s sta se vueve haca a zquerda o a derecha. Por eo a trbuacn accdenta se ama tentacn. sta hace que e que a expermenta sga as ndcacones de sus vountades esconddas. E temor de Dos nos obga a combatr e vco. Pero mentras nosotros uchamos es a graca de Dos a que o combate. Sabdura no es soamente e conocmento de a verdad medante e natura sucederse de as cosas. Tambn o es soportar como propa a madad de quen nos ha hecho dao. Los que se han estaconado en a prmera forma de sabdura, se tornan soberbos, mentras que os que han acanzado a segunda, han adqurdo a humdad. S no queres sufrr a operacn de os maos pensamentos, acepta e despreco de ama y a trbuacn de a carne. No parcamente, sno en todo tempo, ugar y hecho. E que se de|a vountaramente nstrur por as trbuacones, no ser domnado por pensamentos nvountaros. Pero e que no acepta as prmeras, es tomado prsonero, aunque no o quera, por os segundos. Cuando se te hace dao, y tus entraas y tu corazn se endurecen, no te entrstezcas, ya que a cosa fue provocada por vountad dvna. Ms ben, destruye con aegra todos os pensamentos que te aentan en contra, sabendo que cuando stos son destrudos estando an en e estado de estmuo, tambn e ma, uego que ha sdo puesto en accn, es habtuamente destrudo. Sn embargo, s os pensamentos Contnan, tambn ste aumenta. Sn a contrcn de corazn, es de todo mposbe ae|arse de ma. Y o que hace que e corazn se arrepenta es a trpe contnenca: en e sueo, en a comda y en e rea|amento de cuerpo. La superabundanca de estas cosas ntroduce e amor a pacer y esto acarrea os maos pensamentos, por eso se opone, ya a a oracn ya a servco convenente. S te sucedera que debes dar rdenes a hermanos, mantente en a poscn en a que has sdo puesto y no caes o que convene. S obedecen, recbrs a merced por sus vrtudes. S no obedecen, os perdonars en todo caso; as recbrs a recompensa correspondente de Aque que ha dcho: Perdonad y sers perdonados. Todo acontecmento se parece a una reunn festva: e que sabe tracar gana mucho en eo, pero e que no sabe hacero, es per|udcado. S aguen no te obedece despus de que e has habado por o menos una vez, no o fuerces enfrentndoo. Toma para t a gananca de su fata. Ms que a correccn de ste, te benecar a pacenca. Cuando e ma hecho a uno repercute sobre muchos, no deberemos ser magnnmos n buscar nuestra propa venta|a, sino la de uc)os, para que #stos se salven (1 Co 10:33). Ms beneca a vrtud de muchos que a de uno soo. S aguno cae en un pecado cuaquera, y no se entrstece en a medda debda a a entdad de su cada, tropeza nuevamente en a msma red. As como una eona no se acerca amstosamente a una vaquona, de gua modo a mpudca no es una dsposcn favorabe para recbr a trsteza segn Dos. Como a ove|a no se acerca a obo para engendrar h|os, as a fatga de corazn no se acerca a a sacedad para a concepcn de a vrtud. Nade puede sentr fatga y trsteza segn Dos, s antes no ama o que as produce. E temor de Dos y e reproche recben a trsteza. La contnenca y e desveo tenen reacn con a fatga. E que no se de|a amansar por os mandamentos y amonestacones de as Escrturas, ser puesto en evdenca con a fusta de cabao y a vara de asno. S rechazara tambn stos, con a mordda y as rendas e cerrarn as mandbuas. E que se de|a vencer fcmente por as pequeas cosas, ser servo tambn de as grandes. E que as despreca, resstr en e Seor a as grandes. No trates de hacer e ben con reproches a quen se vanagora por sus vrtudes. Ya que ste no puede ser a msmo tempo amante de a ostentacn y amante de a verdad. Toda paabra de Crsto manesta a msercorda, a |ustca y a sabdura de Dos, e nsttuye a potenca, medante e odo, en aqueos que escuchan de buen grado. Por tanto os que -sendo n|ustos y sn msercorda- escucharon con fastdo, no puderon comprender a sabdura de Dos, cruccando a que a enseaba. Nosotros nos escrutarnos a nosotros msmos para ver s o escuchamos de buena gana. ha dcho: E que ama observar ms mandamentos y ser amado por m Padre, y yo o amar y me manfestar. Ves cmo ha esconddo a manfestacn de s msmo en os mandamentos? De todos os mandamentos, e ms comprensvo es e amor haca Dos y a pr|mo, y consste en a abstencn de as cosas materaes y en a observacn de a )esic)a de os pensamentos Sabendo esto, e Seor nos manda: No os preocup#is por el a6ana (Mt 6:34). |ustamente, e que no se haya berado de as cosas materaes y de a preocupacn que a prdda de as msmas coneva, cmo se berar de os maos pensamentos? Y e que se encuentre cercado por os pensamentos, cmo ver a pecado reamente exstente que se encuentra en eos? Esto es tneba y neba para e ama y tene prncpo en as reexones y as maas accones. E Dabo tenta medante un estmuo a cua e hombre todava puede resstr, dando as nco a todo e proceso; e hombre, por amor a pacer y por vanagora, entra de buena gana en tratatvas. Su dscernmento e hara rechazar e estmuo, pero en a prctca e toma gusto y acepta. Pero e que no haya, por o menos, vsto este proceso genera de pecado, rezando a este propsto, ser purcado? Y s no fuera purcado, como acceder a ugar de a pureza natura? Y s no accede, como ver a morada ms nteror de Crsto? Ya que somos morada de Dos, segn a paabra proftco, evangca y apostca! Deberemos pues, conformndonos con o que nos fuera dcho, buscar a morada y gopear a a puerta, con perseveranca, medante a oracn. De ta modo que, ya sea aqu o en e na de nuestras vdas, e Amo nos abra y no suceda que s hemos sdo neggentes nos dga: No s donde ests. No so debemos pedr y recbr, sno custodar o que nos ha sdo dado, pues hay agunos que han recbdo pero uego han perddo. Por tanto, un smpe conocmento, o aun una experenca accdenta de as readades que se han dcho, pueden teneros tambn aqueos que han empezado tarde a aprender, y os |venes. Pero en cuanto a a prctca constante y pacente, eso es so de aqueos que son pos y expermentados entre os ancanos, a os cuaes ha suceddo a menudo perdera por fata de atencn, uego de buscara medante fatgas vountaras y de encontrara. Tambn nosotros no cesarnos de hacero as, hasta tanto no a poseamos sn que nos pueda ser qutada. Entre os muchos preceptos de a ey esprtua, hemos conocdo estos pocos. Son preceptos que ncuso e gran Samsta contnuamente sugere a quen asduamente trata de hacer y de aprender en e Seor |ess. A a gora, e poder y a adoracn, ahora y por os sgos. Amn
)ilo el Asceta La patra de benaventurado No. fue Constantnopa, y su maestro e benaventurado Crsstomo. Forec arededor de ao 442. Poseedor de nobeza y de rquezas, tuvo e ttuo de gobernador de a cudad donde vv. Sn embargo, en certo momento, se despd de todos y escog a vda asctca, pasando a vvr en e monte Sna. Rco poseedor de nuestra sabdura y de a pagana, nos de| dstntos escrtos enos de sabdura esprtua y de graca ndecbe. De os msmos hemos escogdo como a abe|a a a or, e "Dscurso sobre a oracn ," dvddo en 153 captuos, y e escrto ttuado "Ascetcn," con os que saudamos a os ectores ofrecndoes estas cedas de abe|a, as que destan reamente me, ambrosa y nctar y prometen un coposo fruto, de utdad. E sapentsmo Foco se reere a mon|e No, en e cdgo 301, p. 266, con estas paabras: "Y he edo tambn un escrto de mon|e No, dvddo en 153 captuos, en os cuaes este hombre dvno nos descrbe e tpo de a oracn; e ncuso muchos de sus escrtos de gran vaor, que atestguan ya sea su perfeccn como su fuerza en os dscursos. " De este autor sobre quen Ncodemo e Hagorta nos reere una tradcn egendara, recogda por os Snasaros bzantnos- no se poseen datos dedgnos. So se sabe que e mon|e No vv seguramente en Ancra (Ankara), que posbemente fue dscpuo de |uan Crsstomo, autor de un corpus de escrtos exegtcos y asctcos y de muchas cartas. A este corpus se agregaron escrtos de otros autores, en partcuar de Evagro. E corpus de as obras de No, a pesar de a oscurdad que rodea a persona|e despus de su muerte, ha tendo mucha mportanca entre os mon|es y a esprtuadad orenta. (En cuanto a a obra y a esprtuadad de No, cf. Mare-Gabree Gurard, en Dictionnaire de Spiritualit#, 11, fasccuo LXXII-LXXIII, 345. 356).
#iscurso Sobre La *racin A tocarme con tu carta ena de amor a Dos, como es tu costumbre, me has restabecdo cuando estaba con ebre producda por a ama de as pasones mpuras. Has consoado m nteecto fatgado por as cosas ms turbas y has mtado fezmente a gran Gua y Maestro. Y no hay por qu maravarse ya que sempre estn contgo, como con e bendto |acob, as ove|as (seaadas). Pues, habendo servdo por Raque y habendo recbdo a La, tambn buscas a a deseada, como e que certamente cump sete aos de servco tambn para sta. Sn embargo, no podra decr que, uego de cansarme toda a noche, no he pescado nada, ya que habendo ba|ado as redes, sguendo tu paabra, he pescado una cantdad de peces, que no dra son muy gruesos, pero que egan a nmero de cento cncuenta y tres. Te os envo dentro de canasto de a cardad, medante un nmero smar de captuos, cumpendo as a orden. Te admro en tu amor por os captuos sobre a oracn y mucho envdo tu muy nobe propsto; ya que no amas smpemente estos escrtos hechos con tnta sobre e pape, sno aqueos que a cardad y a ausenca de resentmento hacen permanecer en a mente. Pero puesto que todas las cosas vienen en pare+a, una frente a la otra (S 42:24), segn e sapentsmo |ess, acoge (e don) adems de a carta, y manteno en tu esprtu, ya que a mente precede sempre a a carta, y de no exstr esto, tampoco exstr a ta carta. Por tanto, tambn e modo de a oracn tene que ser dobe: uno es actvo y e otro es contempatvo. Y as sucede tambn respecto de nmero: o nmedato es a cantdad, pero e sgncado es a cadad. Hemos dvddo e dscurso sobre a oracn en cento cncuenta y tres captuos y te hemos envado e pez evangco, para que t encuentres en ste a duzura de nmero smbco y a gura tranguar y hexagona que ndca e adorabe conocmento de a Trndad |unto a a descrpcn de presente orden mundano. E nmero 100 por s msmo es cuadranguar y e 53 tranguar y esfrco, ya que e 28 es por s msmo tranguar y e 25 es esfrco, pues 5 da 25. Por o tanto, no so tenes una gura cuadranguar, es decr, e cuaternaro de as vrtudes, sno que tambn tenes e sabo conocmento de este sgo en e nmero 25, a causa de decurso crcuar de tempo. Pues e tempo decurre de semana en semana, de mes a mes, y se desarroa de un ao a otro, estacn sobre estacn, como o vemos, por medo de movmento de So y de a Luna, de a prmavera y de verano, etc. E trnguo puede sgncar e conocmento de a Santsma Trndad. En otras paabras, s tomas a nmero 153 como s fuera tranguar, a causa de a cantdad de os nmeros (como resuta), vers en a prctca, a fsca y a teooga. Y an ms, a fe, a esperanza, a cardad: e oro, e ncenso y as pedras precosas. Esto en cuanto a nmero. Pero frente a a pobreza de os captuos, como e que sabe sacarse y permanecer en a necesdad, no te enes de soberba. Recuerda a Aque que no desprec as dos monedas d a vuda, sno que as acept ms que a rqueza de muchos otros. Por tanto, sabendo custodar e fruto de a benevoenca y de a cardad por tus snceros hermanos, reza por e enfermo para que se me|ore y para que en futuro camne evando su cama, por graca de Crsto. Amn S uno quere preparar un perfume con un buen aroma, pondr por partes guaes, segn a ey, ncenso puro, canea, nx y mrra. stos corresponden a as cuatro vrtudes. En efecto, s stas estn puestas en cantdades guaes y por partes guaes, e nteecto no ser entregado a enemgo. E ama purcada por e cumpmento de os mandamentos hace que a condcn de nteecto se mantenga rme y capaz de recbr e estado deseado. La oracn es a unn de nteecto con Dos; en qu estado necesta pues e nteecto encontrarse para poder tenderse haca e Seor, sn darse vueta. y conversar con sn nngn ntermedaro? S Moss, tratando de acercarse a os arbustos que ardan, no pudo hacero hasta tanto no se hubo qutado e cazado de os pes, t que queres ver a Aque que supera todo sentdo y todo pensamento, y conversar con , como no te desprenders de todo pensamento pasona? Ruega. antes que nada, para que puedas obtener grmas, para que puedas abandar con tu uto a dureza que se haa en tu ama; y uego de haber confesado contra t msmo tus nqudades a Seor, ruega por a obtencn de su perdn. Usa as grmas para que todos tus peddos sean escuchados. Porque e Soberano se aegra s ruegas con grmas. S derramas fuentes de grmas cuando rezas, no te exates en t msmo, como s fueras superor a os otros. Tu oracn obtuvo ayuda para que t puedas confesar vountaramente tus pecados y hacer que e Soberano se tornara benvoo con tus grmas. No dr|as a tu pasn e antdoto de as pasones, de modo que Aque que te dera a graca, no se eno|e an ms. Muchos, orando sus pecados, han ovdado e motvo de sus grmas y, habendo enoquecdo, se desbandaron. Resste pacentemente y reza ntensamente. Rechaza os ataques de os cudados y os pensamentos que te turban y te agtan para qutarte a fuerza. Cuando os demonos te ven eno de ardor por a verdadera oracn, nsnan pensamentos de certos ob|etos, como s fueran necesaros, y en breve exatan su recuerdo, movendo a nteecto en su bsqueda. A no encontraros, se desanma y se entrstece mucho. Cuando e nteecto se haa en oracn, o aman os ob|etos de su bsqueda y de sus recuerdos, para que, nducdo a conoceros, perda a oracn fructuosa. Lucha por mantener sordo y mudo tu nteecto en e tempo de a oracn, y as podrs rezar. Cuando tenes una prueba o una contradccn provoca tu nmo en contra de quen tenes frente a t, o a rrumpr en un grto desconsderado, recuerda a oracn y e |uco sobre a msma, y pronto se tranquzar dentro de t e movmento desordenado. Cuanto hayas hecho por vengarte de un hermano que te ha ofenddo, toco te servr como un tropezo en tempo de oracn. La oracn es un brote de humdad y de ausenca de cera. La oracn es un fruto de aegra y de grattud. La oracn es una defensa contra a trsteza y e desnmo. !#, ira lo que posees y dselo a los pobres (Mt 19:21), toma a cruz y renega de t msmo, para poder rezar sn dstraccones. S queres rezar dgnamente, renega de t msmo en todo momento, y s tuveras que sufrr todo tpo de maes, acptaos con sabdura por amor a a oracn. De toda dcutad, que sabrs soportar sabamente, encontrars e fruto en tempo de a oracn. S deseas rezar como se debe, no entrstezcas a nade. De otro modo, corrers en vano. Deposta tu ofrenda, nos dce, deante de atar, y antes ve a reconcarte con tu hermano, y entonces vers y rezars sn turbarte. Pues e resentmento enceguece a suprema potenca de ama de quen ora, y oscurece sus oracones. Aqueos que acumuan trstezas y resentmentos cuando rezan se aseme|an a as personas que acarrean agua en un bade perforado. S ests acostumbrado a "soportar," rezars sempre con aegra. Cuando rezas como convene, sucedern cosas taes por as que creers que es n|usto eno|arse. Pero no es absoutamente |usta a ra contra e pr|mo, ya que s o buscas, encontrars que es posbe que e probema se arrege sn ra. Busca todo medo a tu acance a n de que a ra no rrumpa. Trata de que, mentras crees que curas a otro, no seas t msmo un ncurabe ponendo un obstcuo a tu oracn. S evtas a cera, te mostrars cauto y sabo, y te encontrars entre e nmero de os que rezan. E que est armado en contra de a ra, no soportar a concupscenca. sta da matera a a ra, a que turba e o|o esprtua, corrompendo e estado de a oracn. No reces so en as formas exterores. Debers drgr tu nteecto a conocmento de tu oracn esprtua, con gran temor A veces, no ben te pongas a rezar, o hars ben. Otras, aun empendote mucho, no acanzars tu ob|etvo. Esto es a n de que te empees aun ms y, uego de haber obtendo e resutado, o mantengas seguro. Cuando se acerca un nge, de nmedato se ae|an aqueos que nos moestan, encontrando e nteecto gran avo en e que reza correctamente. Pero a veces, cuando enfrentamos e habtua combate, e nteecto ucha a puetazos, sn ograr evantar a cabeza. En este caso, se han mpreso en e msmo dstntas pasones. Pero de todos modos, s nsstes en tu bsqueda, encontrars; y a que gopea se e abrr. No reces para que tu vountad sea cumpda, ya que posbemente no concuerde de todo con a vountad de Dos. Debes rezar ta como te fuera enseado, dcendo: %gase tu voluntad (Mt 9:10) en m. Y en toda stuacn pde sempre a msma cosa, que se haga su vountad. Porque quere e ben y o que beneca a tu ama. T, sn embargo, no deseas esto para nada. A menudo, rezando, ped que me sucedera o que me parec ben, nsstendo en m peddo tontamente, e|ercendo voenca sobre a vountad de Dos, y no permtendo que me admnstrara o que saba era bueno para m. Y a veces, despus de haber obtendo o que yo deseaba, tuve que sobreevar o recbdo con mucha pena, pues no ped que se hcera a vountad de Dos. En efecto, o que me suced, no fue como yo o hube pensado. Ou otro ben s no Dos? De|mose a todo o que nos concerne y eso estar ben para nosotros. Pues aque que es absoutamente bueno es e que nos provee de buenos regaos. No te sentas doordo s no recbes enseguda de Dos o que e pdes. te quere hacer un ben aun ms grande, mentras perseveras en permanecer |unto a en a oracn. Pues, que hay de ms ato que conversar con Dos y estar dstrado (de todo) a estar en su compaa? La oracn sn dstraccn es a ms ata ntegenca de nteecto. La oracn es a ascensn de nteecto haca Dos. S deseas orar, renunca a todo para obtener todo. Reza antes que nada para ser purcado de as pasones; en segundo ugar, para ser berado de a gnoranca y de ovdo; en tercer ugar, de toda tentacn y abandono (por parte de Dos). En tu oracn busca soamente a |ustca y e Reno, es decr a vrtud y e conocmento. Todas as otras cosas te sern dadas por aaddura. Es |usto rezar no so por tu propa purcacn, sno por aquea de todos tus smes, a n de mtar a os ngees. Observa s en tu oracn ests verdaderamente frente a Dos o te de|as vencer por as humanas aabanzas y te sentes nducdo a perseguras, cubrndote como con un veo que es a proongacn de tu oracn. Ya sea en a oracn con os hermanos como en a que hacemos en soedad, ucha por orar, no con a costumbre, sno con e sentdo. E sentdo que tene una oracn es e de a medtacn con temor, acompaado de compuncn y door de ama en a confesn de os pecados, con secretos gemdos. S tu mente se de|a sorprender todava |ustamente en e tempo de a oracn, no sabe an que e crstano reza, pero se mantene mundano y que su ntencn es a de embeecer a parte exteror de su tenda. Rezando, vea con fuerza sobre tu memora, a n de que no te sugera sus recuerdos; por e contraro muvete a t msmo haca e conocmento de servco dvno. Pues e nteecto est demasado dspuesto a de|arse depredar por a memora en tempo de oracn. Mentras rezas, a memora suscta en t fantasas de cosas pasadas o preocupacones nuevas o as faccones de quen te ha entrstecdo. E Demono es muy envdoso de hombre que reza y usa todo medo a su acance para destrur s su ob|etvo. Por o tanto no cesa de mover pensamentos de cosas medante a memora, y, de evantar, medante a carne, todas as pasones, para poder mpedr su nobsma carrera y exo en Dos. Cuando, a pesar de sus esfuerzos, e Demono no puede mpedr a oracn de |usto, dsmnuye un poco su marcha, y uego se venga de , una vez que aque hubo rezado. En efecto, o o encende con ra, borrndoe e estado exceente en que a oracn o de|ara o o excta medante un pacer rracona, y e utra|a e nteecto. Luego de que hayas rezado como es debdo, espera o que no te es debdo, y resste vaerosamente custodando tu fruto. Pues desde un prncpo has sdo destnado a esto: traba|ar y custodar. Oue no suceda pues que despus de haber traba|ado de|es sn custoda tu traba|o, pues de nada te habr servdo orar. Todo combate mantendo entre nosotros y os demonos mpuros no se debe a otra cosa que a a oracn esprtua. Para stos a oracn es es sumamente enemga y odosa; para nosotros, saudabe y ducsma. Ou queren os Demonos que obre en nosotros? Gua, forncacn, avarca ra, rencor y todas as otras pasones, de modo que a mente obnubada por stas, no pueda rezar como se debe. Ya que, cuando domnan as pasones de a parte rracona, no e permten moverse raconamente. Persgamos as vrtudes tenendo presente as razones de as cosas creadas, y, stas, tenendo presente e Logos que as ha creado. Porque suee manfestarse en e estado de oracn. E estado de oracn es un hbto mpasbe que secuestra a nteecto enamorado de a sabdura haca as aturas nteectuaes, con amor exceso. E que quere rezar verdaderamente, no so debe domnar a ra y a concupscenca sno que debe sarse de todo pensamento pasona. E que ama a Dos conversa sempre con como con un padre, rechazando todo pensamento pasona. No es certo que reza aque que ha acanzado a mpasbdad. Pues puede detenerse en smpes pensamentos y dstraerse en sus nvestgacones, y estar e|os de Dos. No es certo que a mente ha ocupado ya e ugar de a oracn, cuando no se embarca en smpes pensamentos a propsto de ob|etos. Puede sempre detenerse en a contempacn de dchos ob|etos y medtar en sus razones, as cuaes, aunque son smpes expresones, ya que son consderacones a propsto de os ob|etos, de|an una mpronta y una forma en a mente y a conducen e|os de Dos. S e nteecto no ega ms a de a contempacn de a naturaeza corprea, no ha vsto perfectamente an e ugar de Dos. Puede, de hecho, detenerse frente a conocmento de o nntegbe, y partcpar en su mutpcdad. S queres orar, necestas a Dos, quen dona la plegaria a quien ora (1 S 2:9). Entonces nvcao, dcendo: Santi2cado sea tu nobre, venga tu ?eino (Mt 6:9), esto es, e Esprtu Santo y tu Ungnto H|o. As fue enseado, dcendo que debemos adorar al Padre en 1spritu y !erdad (|n 4:24). Aque que ruega en Esprtu y Verdad no ceebra ms a Creador con motvo de sus craturas, sno que o aaba por msmo. S eres teogo, orars verdaderamente. Y s oras verdaderamente, eres un teogo. Cuando tu nteecto, tenendo un gran deseo de Dos, poco a poco sae -por as decro- de a carne y echa todos os pensamentos de a sensbdad, de recuerdo y de temperamento, y a msmo tempo, se ha enado de temor y de aegra, entonces puedes pensar que te has acercado a os connes de a oracn. E Esprtu Santo, que se compadece de nuestra debdad, vene a vstarnos ncuso cuando no hemos sdo purcados, y s encuentra un nteecto que e ruega, aunque fuera con e deseo de a verdad, ba|a sobre y hace desaparecer a faange de razonamentos y de pensamentos que o asedan, empu|ndoo haca e amor de a oracn esprtua. Mentras os otros obran en e nteecto razonamentos o pensamentos o reexones, medante a ateracn de cuerpo, e Seor hace todo o Contraro: vnendo drectamente de nteecto pone a e conocmento de o que quere y, por medo de nteecto, cama a fata de tempanza de cuerpo. Nade que habendo amado a verdadera oracn se eno|a o sente rencor est exento de reproche. Pues es parecdo a aque que quere tener a vsta aguda y confunde os propos o|os. S sentes e deseo de rezar, no hagas nnguna cosa contrara a a oracn; as Dos se acercar y camnar |unto a t. No des forma a a dvndad en t msmo cuando oras, n permtas que tu mente recba a mpresn de una forma cuaesquera. Acrcate nmateramente a o nmatera, y comprenders. Gurdate de os azos de os adversaros, ya que sucede que cuando t rezas con pureza y sn turbacn se presenta ante t una forma desconocda y extraa, para nducrte a a presuncn de ocazar en ea a a dvndad, y te convence de que a dvndad es eso que te ha sdo reveado mprevstamente. Sn embargo, a dvndad no tene forma. Cuando e Demono envdoso no puede mover a memora durante a oracn, e|erce voenca sobre e equbro de Cuerpo para producr una fantasa extraa a nteecto y, por medo de ea, e da forma. Ouen tenga a costumbre de detenerse en sus pensamentos, se dobara con facdad; y e que aspre a conocmento nmatera e nvsbe, se de|ar engaar, tomando humo por uz. Permanece rme en tu ugar de custoda, custodando tu nteecto de os pensamentos en e tempo de a oracn, para que se atenga a o que e fue peddo y se mantenga |o en a tranqudad que e es propa. As, Aque que se compadece de os gnorantes, te vstar tambn, y recbrs e don gorossmo de a oracn. No podrs orar con pureza s te encuentras nmscudo en asuntos de cosas materaes, y agtado por contnuas preocupacones. Pues a oracn es a remocn de os pensamentos. E que se encuentra atado no puede correr. E nteecto escavo de a pasn n squera puede ver e ugar de a oracn esprtua. En efecto. es arrastrado y evado e|os por e pensamento pasona y no tendr estabdad sn sacuddas. S uego e nteecto ora con pureza y sn pasn, os demonos no o o cercarn desde a zquerda, sno desde a derecha. As, se e nsnuarn con un aparenca a usora de Dos en cuaquer gura grata a os sentdos, de modo que ste cree haber acanzaro perfectamente e ob|etvo de su oracn. Y todo eo, ta como o d|era un hombre de cenca esprtua, es obra de a pasn de a vanagora, as como de Demono, que toca e punto nteresado de cerebro. Yo creo que e Demono, tocando e punto que menconamos, mane|a a uz que rodea a nteecto, y as a pasn de a vanagora es puesta en movmento haca un pensamento que nduce a nteecto a ocazar con gereza e dvno y esenca conocmento. Un nteecto ta, que no es ms moestado por as pasones carnaes e. Impuras, sno que reamente se encuentra en un estado de pureza, cree que no se e|erce en nnguna otra energa contrara, por o que supone que esta manfestacn -producda en por e Demono- es dvna. E demono usa su enorme habdad por medo de cerebro, dstorsonando a uz que esta unda a nteecto y drgndoa ta como hemos dcho. E nge de Dos, acercndose, hace que cese en nosotros con una soa paabra, toda obra de Adversaro, y reconduce a uz de nteecto a obrar sn desvacones. Lo que se dce en e Apocapss, respecto de nge que trae e ncenso para ponero en as oracones de os santos, creo que se reere a esta graca obrada por medo de nge. En efecto, produce e conocmento de a verdadera oracn, de modo que e nteecto se mantene rme, e|os de toda sacudda, pereza o descudo. Se dce que as copas portadoras de ncenso son as oracones de os santos, que eran evadas por os ventcuatro ancanos. Pero deberemos entender que a copa sgnca nuestra amstad con Dos, es decr, a cardad esprtua y, perfecta en a que a oracn es acconada en o ntmo, en Esprtu y Verdad. Cuando te parezca que no necestas de grmas por tus pecados, en tu oracn, consdera cun e|os ests de Dos, cuando deberas haber estado sempre con , y orars ms abundantemente. Reamente, reconocendo tus mtes, o hars todo ms fcmente amndote nfez, como saas, porque sendo mpuro y encontrndote en medo de un puebo parecdo a t en su mpureza - es decr de adversaros - te atrevers a presentarte ante e Seor de os E|rctos. S rezas verdaderamente, encontrars pena certeza y os ngees te acompaaran como a Dane, y te umnarn a propsto de a razn de ser. Debes saber que os ngees nos guan en nuestra oracn y nos assten, aegrndose con nosotros y rezando por nosotros. Pero s somos neggentes y acogemos pensamentos extraos, os rrtamos mucho; |ustamente porque eos uchan tanto por nosotros y nosotros no queremos n squera mporar a Dos por nosotros msmos, sno que desprecarnos su servco y, abandonando a su Soberano y Dos, nos entretenemos con os demonos mpuros. Ora convenentemente y sn turbacn, samodando con ntegenca y con rtmo y sers como un nacdo de gua y evado haca o ato. La samoda cama as pasones y apaca a ntemperanca de cuerpo; a oracn e|ercta e nteecto en a operacn que e es propa. La oracn es una operacn convenente a a dgndad de nteecto, es en otras paabras e uso me|or y ms autntco de msmo. La samoda pertenece a a sabdura mtpe; a pegara es e preudo de conocmento nmatera y smpe. E conocmento esprtua es exceente. Es cooperador de a pegara que desperta a potenca esprtua de nteecto, y que o eva a a contempacn de conocmento dvno. S an no has recbdo e don de a oracn o de a samoda, persste en ta espera y o recbrs. Y es contaba tambn a parboa que dce que es necesaro orar sempre y no cansarse nunca. Por tanto, no te canses n perdas e nmo -s no o has recbdo- porque o recbrs uego. Y concua a parboa dcendo: "unque no teo a Dios ni tengo iraientos por el )obre, puesto que esta viuda persiste en fastidiare, le )ar# +usticia. De este odo tabi#n Dios vengar a aquellos que le iploran noc)e y da (Lc 18:1-8). Ten un buen nmo pues, y persevera en a fatga de a santa oracn. No queras que tus cosas vayan como te parece ben a t, sno como gustan a Dos. En tu oracn te encontrars sn turbacn y eno de grattud. Aunque te parezca que ests undo a Dos, cudate de demono de a forncacn, pues es sumamente engaador y muy envdoso, y pretende estar ms presto en e movmento y en a vganca que tu nteecto, de modo de arrancar a Dos aque que se encuentre ante con pedad y temor. S cutvas a oracn, preprate para os asatos de os demonos y soporta con fortaeza sus gopes. Eos se echarn sobre t como eras sava|es y matratarn todo tu cuerpo. Preprate como un uchador experto, y s ves de repente una magen no vaces: aunque fuera una espada desenvanada contra t, o una mpara que gopea tu cara, no te turbes. Y s fuera una cosa repugnante y sangrante, no perdas tu cora|e de nnguna manera. Permanece de pe y haz tu confesn de fe como corresponde, as soportars ms fcmente a tus enemgos. Aque que soporta as accones, obtendr tambn consoacn. Y e que persevera en as cosas desagradabes, no ser excudo de as agradabes. Cuda que os demonos sava|es no te engaen medante una vsn cuaquera; permanece atento y recurre a a oracn. Invoca a Dos: s tu pensamento est con , msmo te umnar. Y s no, rpdamente ae|a de t a seductor. Y anmate porque os perros no permanecern de pe s has hecho con ardor tu spca a Dos. Ya que, de nmedato, vencdos nvsbemente y a esconddas por a potenca de Dos, sern echados muy e|os. Es |usto que no gnores n squera este engao, esto es, en determnado momento, os demonos se dvden. S parecera que ests buscando ayuda contra una parte de eos, os otros tornan aspectos angcos, rechazando a os prmeros para que tu conocmento sea engaado por eos, pensando que verdaderamente son ngees. Cutva gran humdad y cora|e y a ofensa de os demonos no atacar tu ama y el @agelo no se acercar a tu tienda, porque por ti ordenar a sus ngeles que te custodien (Sa 90:10). Y stos nvsbemente ae|arn de t toda a operacn de Adversaro, E que cutva una oracn pura, or estrpto, rudos, voces e nsutos de os demonos. Pero no caer n entregar su razonamento, dcendo a Dos: No teer# ning:n al porque tu ests conigo (Sa 22:4). Y cosas smares. En e tempo de estas tentacones, usa una oracn breve e ntensa. S os demonos amenazan aparecer de mprovso desde e are, y abatr y depredar tu mente, no te de|es aterrorzar por eos n te preocupes por sus amenazas, ya que te asustan para ver s es prestas atencn o os has desprecado de todo. S en a oracn estas deante de Dos omnpotente que todo o ha creado y todo provee, por qu permaneces en acttud tan rracona, descudando e temor haca , que no debera ser nunca suprmdo, asustndote de mosqutos y cucarachas? o no has odo a Aque que dce: 4&eers al Se6or tu Dios7 (Dt 6:13) Y tambn: Aque ante cuya potenca se aterrorzan y temban as cosas? As como e pan es a nutrcn para e cuerpo y a vrtud para e ama, as a oracn esprtua es a nutrcn para e nteecto. En e ugar sagrado de a oracn, ora no como o hara e farseo, sno como o hzo e pubcano, para que t tambn puedas ser |ustcado por e Seor. Lucha por no rezar en contra de aguen, de modo que t no destruyas o que construyes, tornando tu oracn abomnabe. Oue e deudor de dez m taentos te srva de eccn, porque s no perdonas a tu deudor, tampoco t obtendrs e perdn. En efecto, nos dce que o entreg a os torturadores. No tengas en cuenta as exgencas de cuerpo en e momento de a oracn, de ta modo que a mordedura de una puga o de un po|o, a pcadura de un mosquto o de una mosca, no te hagan perder a ms grande gananca de tu oracn. Hemos odo decr que e Magno combat tanto a un santo que se encontraba en oracn que, mentras ste tenda sus brazos, aque adopt a forma de un en y, evantando sus patas anterores para mantenerse erecto, smuaba cavar sus garras en ambos ados de uchador, no ae|ndose mentras ste no ba|ara sus brazos. Pero e santo no os ba| hasta que no hubo termnado con sus oracones de costumbre. Otro santo fue, como sabemos |uan e Pequeo - o para decro me|or, un grandsmo crstano - que ev una vda sotara en un foso. Debdo a su gran unn con Dos, permanecera nmv, mentras e Demono, ba|o a forma de una serpente, o enroscaba, comndoe as carnes, vomtndoe en a cara. Certamente has edo tambn a propsto de a vda de os mon|es de Tabenss, donde se narra que, mentras e abad Teodoro deca unas paabras a os hermanos, se acercaron dos vboras a sus pes y sn turbarse, habendo hecho con os pes una espece de hueco, a as mantuvo hasta que no ces de habar; uego as mostr a os hermanos, y cont e hecho. De otro hermano esprtua hemos edo que, mentras oraba, una vbora entr y o atac en un pe. Pero no ba| as manos hasta que no hubo termnado su oracn habtua, no recbendo nngn dao, ya que amaba a Dos ms que a s msmo. No tengas tu mrada dstrada durante a oracn y, renegando de tu carne y de tu ama vve segn tu nteecto. Otro santo que oraba ntensamente y evaba una vda sotara en e deserto fue asatado por os demonos, quenes por dos semanas se o traban, uno a otro, como s fuera una peota, anzndoa a are y de|ndoo caer sobre una estera. Sn embargo, no ograron que e nteecto de santo abandonara su ardente oracn. Y tambn, otro amgo de Dos, mentras se encontraba sumergdo con su pensamento en a oracn, camnaba en e deserto, se acercaron dos ngees quenes o acompaaron en su camnar, de|ndoo en e medo. Pero no es prest atencn, a n de no perderse o me|or. Ya que record a paabra de Apsto que dce: ANi los ngeles ni los principados ni las potestades podrn separarnos del aor de Cristo.A E crstano, medante a oracn, es gua a os ngees a desear ver e rostro de Padre que est en os Ceos. No trates de recbr en absouto una forma o una gura en tempo de oracn. No desees ver n os ngees, n as potencas, n a Crsto en forma sensbe, para no perder competamente tu |uco, recbendo a obo en ugar de pastor o postrndote ante os demonos enemgos. La vanagora es e prncpo de a usn de nteecto, porque es ea a que empu|a a nteecto a tratar de crcunscrbr a a dvndad en formas o guras. Te dr o que penso, cosa que ya he transmtdo a os ms |venes: bendto e nteecto que en e tempo de oracn ha adqurdo una perfecta ausenca de formas. Bendto sea e nteecto que, orando sn dstraccones, adquere un crecente deseo de Dos. Bendto sea e nteecto que, en tempo de oracn, se torna nmatera y se desnuda de todo. Bendto sea e nteecto que, estando en tempo de oracn, ha adqurdo una perfecta nsensbdad. Bendto e crstano que, despus de Dos, consdera a todos os hombres como a Dos. Bendto e crstano que consdera como cosa propa y con aegra pena, a savacn y e progreso de todos. Cumpe perfectamente con a oracn aque que converte en fruto para Dos, sempre, todas as prmcas de su pensamento. Evta toda mentra y todo |uramento s deseas orar como un crstano. De otro modo nges en vano o que te es extrao. S deseas orar en esprtu, no busques nada en a carne, as no tendrs nubes que te nuben en tempo de oracn. Confa a Dos as necesdades de tu cuerpo y ser caro que a tambn conars as de tu esprtu. S obtenes as promesas, renars. Por o tanto, tenndoas como ob|etvo, podrs sobreevar fcmente a presente pobreza. No rechaces a pobreza n as trbuacones, a matera de a oracn es vana. Oue as vrtudes de cuerpo te srvan de base para as de ama, y as vrtudes de ama para aqueas que son esprtuaes, y stas para e nmatera y esenca conocmento. Cuando oras uchando contra e pensamento, s ste desstera fcmente, examna de dnde surge esto, ya que puede que seas acechado y, a ser engaado, te entregues a t msmo. A veces, sucede que os demonos te sugeren pensamentos y te nducen a que reces, como es natura, en contra de eos, o para que os contradgas, y espontneamente se retran a n de que t te engaes, creyendo que has empezado a vencer a tus pensamentos y a causares medo. S oras en contra de a pasn o contra e demono noportuno, recuerda a Aque que dce: Perseguir# a is eneigos y los agarrar#, y no retornar# )asta que se dobleguen/ los aplastar# y no podrn peranecer derec)os, cayendo ba+o is pies, etc (Sa 17:38-39). Oportunamente drs estas cosas, armndote en contra de os adversaros. No penses que tenes a vrtud s antes no has combatdo por ea hasta egar a a sangre. Deberemos resstr hasta a muerte en contra de pecado, ardorosa e rreprensbemente, segn e dvno Apsto. S has sdo de utdad para aguno, recbrs dao de otro, para que, sntndote ofenddo, dgas o hagas ago mao y se perda maamente o que habas ben recogdo. ste es de hecho, e ob|etvo de os demonos magnos. Por tanto, deberemos cudarnos con buen crtero. Presta atencn a os mpetus embravecdos de os demonos, preocupndote de cmo hur a su escavtud. De noche os demonos magnos se presentan ante e maestro esprtua para turbaro personamente; de da se srven de os hombres para rodearo de dcutades, de caumnas de pegros. No evtes a as avanderas. S a batr y tronear, gopean y fregan, tus vestduras se tornarn respandecentes. Mentras no hayas renuncado a as pasones y tu nteecto ressta a as vrtudes y a a verdad, no encontrars perfume de ncenso en tu seno. Deseas rezar? Transrete de as cosas que estn aqu y conserva contnuamente a cudadana de os Ceos. Haz esto no soamente con a paabra, sno tambn con a prctca angca y con a cenca dvna. S recuerdas cun terrbe e mparca es e |uez soamente en tus accones, no has todava aprenddo a servr a Seor en e temor y a exutar deante de en e tembor. Debes saber que aun en os avos y en e rea|amento esprtua debemos servre an con ms respeto. Es un hombre crteroso aque que antes de una perfecta conversn no cesa de recordar con trsteza sus pecados y a |usta pena que eos e depararn en e fuego eterno. Oue aque que se detene en os pecados y en os accesos de cera, y osa mprudentemente acercarse a a cenca de as cosas dvnas o hasta entrar en a oracn nmatera, recba e reproche de Apsto, segn e cua no est excepto de pegro e orar con a cabeza descuberta. En efecto, nos dce: Un ama ta debe tener la se6al de un poder sobre su cabe0a a causa de los ngeles (1 Co 11:10) presente, rodendose de pudor y de humdad convenentes. As como no es bueno para uno que est enfermo de os o|os mrar e so en peno medoda, pues tendr una magen fortsma y abrasante, deveada e ntensa, as n squera a nteecto pasona e mpuro y arrebatado por a pasn, e benecar a mtacn de a oracn pena en esprtu y verdad, terrbe y maravosa; por e contraro, susctar e desdn de a dvndad en contra de ea. S e que es perfecto e ncorruptbe no recb a que se acerc a atar con su ofrenda, hasta tanto no se hubo reconcado con e pr|mo entrstecdo con , consdera cunta custoda y dscrecn se necesta para ofrecer a Dos, sobre e atar esprtua, ncenso que e sea grato. No seas uno que goza de habar y de su gora, pues no sobre tus espadas sno sobre tu cara, fabrcarn os pecadores, y sers para eos ob|eto de aegra magna en tempo de oracn, arrastrado y aduado por eos con pensamentos extraos. La atencn que busca a oracn, encontrar a oracn. En efecto, nnguna otra cosa sgue a a oracn ms que a atencn, por o que deberemos estar sempre ceantes. As como a vsta es e me|or de todos os sentdos, as a oracn es a ms dvna de todas as vrtudes. La exceenca de a oracn no consste en a smpe cantdad, sno en su cadad. Lo demuestran aqueos que suban a tempo, y adems: !osotros que re0ando no desperdiciis palabras (Mt 6:7). Mentras t atendas a a convenenca de tu cuerpo, y tu ntegenca se nterese en as cosas agradabes de tu tienda, no habrs ubcado an e ugar para a pegara, y a va bendta de sta se encontrar an e|ana de t. Cuando, mentras oras, te haas ms arrba de toda otra aegra, entonces has encontrado verdaderamente a oracn.
*** *** *** Glosario A'E#IA (aBida): tedo, desgano, pereza e nerca esprtua. Genera obtusdad de esprtu, mpotenca de a vountad y dsgusto por os msmos dones de Dos. A.LI''I4) ES!I(I%5AL (p#nt)os): Se hubera poddo traducr como, "uto": e trmno dene, de hecho y en modo partcuar, aque door que acompaa e uto por aguen. En a vda crstana, se desgna con esta paabra e estado de anto por e pecado, para todo aque que es conscente de a gravedad de ste. La accn esprtua es presentada por as Escrturas como a acttud que debe acompaar a conversn (cf. por e|. G 2:12 y St 4:9), y es a menudo vsta por os Padres como aquea accn amada por e Seor "benaventurado" (cf. Mt 5:4). Es amada tambn )arop.s, que sgnca "obradora de aegra," porque e que permanezca en esta "trsteza segn Dos" (cf. 2 Co 7:10), vve sempre ms en a pentud de a grattud y en un amor eno de asombro por Aque que o ha savado y contnuamente o sava. ASAL%* (prosvol): ver ESTMULO 'A()E (sarBs): ndca - conforme a uso bbco - a naturaeza humana, cada y pecadora. En este sentdo e trmno ncuye, por o tanto, a readad humana competa, ama y cuerpo. Otras veces es usado para ndcar e cuerpo en contraste con e ama, subrayando as, aqueos mpusos desordenados de cuerpo haca as cosas y as readades corpreas, que tornan dfc e goberno de as facutades esprtuaes de hombre, y que se oponen a a aspracn de ama humana que tende haca Dos. 'IE)'IA: ver CONOCIMIENTO esprtua. '*M!5)'I4) (Batni3is): Como ben o dene a etmooga de a paabra, sgnca ser atravesado por ago punzante. De esta manera, se dene a ntma experenca de ama que percbe a gravedad de su pecado en reacn con a nmensdad de amor dvno y con a ma|estad de Dos. La compuncn se expermenta como una herda punzante en e corazn: a ser herdo, brota todo e veneno de ma, abanda su dureza, nfunde, |unto con e door por e pecado cometdo, un sentmento profundo de paz, de avo, un humde y amante reconocmento de nuestra ndgndad frente a ndecbe amor dvno. Con respecto a a a@icci.n espiritual, a compuncn es, quzs, un estado menos ntenso y ms atenuado que, desde su nco, tene un componente de duzura que no tene a a@icci.n espiritual, a cua es, decddamente, un estado de "uto" debdo a a muerte producda por e pecado. '*)'5!IS'IBLE (to epit)iitiB.n): una de as tres potencas de ama, y, segn a osofa grega, es a potenca de deseo. Segn natura, o concupscbe fue puesto en e hombre como una potenca que e haca tender a Dos. Obnubado por e pecado, ste tende a acercarse a as cosas creadas, buscando su posesn (ver tambn irascible). '*)*'IMIE)%* esprtua o CIENCIA (gn.sis): reazacn propa de a operacn de nteecto (dstnta de a operacn dscursva de a razn) que, umnado por a fe y por a accn de a Graca, y en a medda en que es purcado, penetra progresvamente, ya sea as razones de as cosas o e mstero de Dos, ascendendo os varos escaones de conocmento esprtua (ver tambn discerniiento), hasta acanzar a conteplaci.n y a teologa. E trmno asume matces dversos, segn os dstntos autores y perodos esprtuaes. Para tener un pantaazo de a hstora de conocmento en e crstansmo, se pueden encontrar agunos captuos caros e nteresantes en L. Bouyer, 1spiritualidad de los Padres II , Boogna, Ed. Dehonane, en partcuar pg, 79 -143 y 332 y ss. '*)%EM!LA'I4) (t)eora): hay dos aspectos de a contempacn: a percepcn y a vsn de intelecto, que penetra as razones (l.gi) de as cosas creadas, razones contendas en e Verbo (L.gos), prncpo untaro de cosmos; y aque, - muy subme -, que emerge de nteecto, en e mstero msmo de Dos (ver teologa). En este segundo caso, e nteecto es competamente atrado por e ob|eto esprtua que contempa, a ta punto, que todas as cosas exterores se converten en ausentes de a concenca. Se haba a veces recontempacn de un modo menos especco, con respecto a nvees ntermedos de concentracn sobre un ob|eto esprtua. '*)%(A#I''I4) (antiloga): es a oposcn a as sugestones de as pasones o de os demonos. '*)VE(SI4) o arre"entimiento (etnia): etmogcamente, a paabra grega sgnca "cambo de a mente." Se trata, pues, de ago que no se resueve en un sentmento, aunque se mpque verdadero dolor y copunci.n, sno que hace cambar e rumbo de pensamento de hombre, evndoo a tomar a forma de pensamento dvno, expreso en a Paabra y en a ey dvna en o ntmo. Un cambo de pensamento eva, necesaramente, a un cambo en e actuar, a una conducta que se rectque de aguna manera, que corr|a y repare a conducta precedente, de a cua nos hemos arrepentdo: por eso ha sdo quzs necesaro traducr esta nca paabra con e vocabo casteano "pentenca,"que agrega un matz prctco y expresa mayormente a concrecn exstenca de a conversn o de arrepentmento. '*(A64) (Barda): consderado - conforme a a antropooga bbca -, e centro de ser humano, prncpo determnante de as eeccones y de os deseos de a persona. Por certo, ncuye tambn os sentmentos y as emocones, pero es mucho ms, y se podra decr que en se concentra todo aqueo que san Pabo ama e "hombre nteror" (cf. Rm 7:22 y ss). Es consderado como e rgano medante e cua a graca penetra, no soamente e ama, sno tambn todos os membros de cuerpo E corazn es tambn e centro de a ucha, segn a enseanza evangca: Del cora0.n salen alos pensaientos, )oicidios, adulterios, prostituciones, )urtos, falsos testionios, blasfeias (Mt 15:19). '5S%*#IA de corazn, de nteecto (2laB Barda, 2laB nus): ver sobriedad. #IS'E()IMIE)%* (diBrisis): en genera, es a capacdad de acoger as mocones de a graca y os sgnos de Dos, asumndoos, sn ateraros por exceso o por defecto; se reere tambn a a capacdad de dstngur a accn verdadera de a graca y de os mpusos que proceden de ea, de os engaos de demono, quen puede quzs, presentarse ba|o a aparenca de ben. E dscernmento entre e ben y e ma pertenece a a verdadera ciencia. En un padre esprtua, adems, e dscernmento se manesta tambn por a capacdad de adaptarse, en aguna manera, a a "medda" de nterocutor, secundndoo y dsponndoo a recbr mocones de Esprtu, sn prevenro n nducro a hacer o que Dos an no e pde y para o que, en consecuenca, no da a graca necesara. E'*)*MIA (iBonoa): se entende sustancamente como e compe|o mstero de as dvnas dsposcones de a Provdenca, reatvas a a savacn y a su tota desarroo en a obra de a encarnacn-redencn, en Crsto. E)E(GA (en#rgia): Ver $peraci.n. E(*S (#ros): apcado a Dos, ndca e fuego ardente y e deseo untvo que empu|a a hombre haca Dos. Ms que e trmno grego agpi (habtuamente traducdo por "amor") quere ndcar una ntensdad esttca de amor, segn a expresn de Pseudo Donso: "E amor de Dos es esttco, porque no permte que os amantes permanezcan en s msmos, sno que os converte en posesn de os amados" (De divinis noinibus, IV 13, PG 3, 712 A). ES!I(I%5AL * I)%ELIGIBLE (noit.s): todo o que se reere a nteecto, entenddo como suprema facutad esprtua de hombre y vsto como e nceo ms profundo de ama. Es por eo que nos parec me|or traducr como "esprtua" antes que "ntegbe," ya que esta tma paabra - aunque sea ms exacta -, tene un matz ms ben nteectua y abstracto, desvando a veces e sentdo respecto a estos dscursos. ES%M5L* (prosvol): estmuo o asato es e mpuso nca a ma. S, medante a fuerza de a oracn constante, y a "custoda de corazn," e msmo es nmedatamente rechazado, a tentacn es erradca da de raz. .E (parrisa): etmogcamente, en grego, sgnca "decr todo," es decr, bertad de paabra y, por o tanto, conanza, franqueza, segurdad. En e Nuevo Testamento, tene generamente un sentdo postvo: es a segurdad nfundda por e Esprtua, para dar testmono en Crsto, frente a Dos. Pero e vocabo tene tambn e sgncado negatvo de excesva segurdad, desenfado, bertad en sentdo negatvo, bertad equvocada, exceso de conanza en s msmo: ste es quzs, e sentdo prevaentemente usado por nuestros autores. Indca de este modo, a acttud fundamentamente contrara a a humdad. .IL*S*.A, .IL*S*.A( (2losofa, 2losofn): a tradcn crstana ha usado este trmno remontndose a su sentdo etmogco de amor a a sabdura, y o ha apcado a a gobadad y coherenca de a vda de crstano, en composcn a a "osofa" entendda como especuacn abstracta. Aun ms, ea es a bsqueda de aquea verdadera sabdura que vene de o ato, que es un regao vta de Esprtu, y que nforma concretamente a a vda crstana, dndoe un sentdo evangco. .SI'A: contempacn natura (ver conteplaci.n). G)4S%I'*: aque que tene e don de a ciencia o e conociiento espiritual HESI'AS%A (isi)asts): aqu que practca a )esic)a. HESI15A (isi)a): ndca a msmo tempo recogmento, senco, soedad exteror e nteror, unn con Dos. Es un termno tcnco en a hstora de a esprtuadad monstca, que reere e estado de quetud y de senco de todo e ser de hombre, necesaro para permanecer con Dos: es una concentracn sobre o :nico necesario (cf. Lc 10:42), buscada tambn medante condcones externas. De tanto en tanto, e trmno podr referrse a soo aspecto nteror y esprtua, o ben, a as condcones externas que o favorecen, o a ambas cosas. IM!ASIBILI#A# (apt)ia): estado de rentegracn de ama a su pureza y bertad orgnaes. Para agunos autores, tende a ndcar una verdadera beracn de as pasones: para otros, ms ben un retorno a buen uso de aqueas pasones que Dos orgnaramente cre, orentndoas a ben. E vocabo no debe pues, ser entenddo con e matz negatvo de a ndferenca, que es de uso comn; ta beracn es, por e contraro, asmabe a a pureza de corazn y se orenta haca a cardad. I)%ELE'%* (nus): es a suprema facutad humana y rgano de a conteplaci.n; es aquea parte de esprtu humano que - contraramente a a ra0.n -, no procede de modo dscursvo, sno que percbe ntutva y snttcamente a verdad dvna, de a umnacn de a graca. Por medo de nteecto, a travs de grados sucesvos, e hombre avanza en e conociiento espiritual, a os nvees supremos de a contempacn. I)%ELIGIBLE (noit.s): ver 1spiritual. I(AS'IBLE (to t)ii.n): es una de as tres potencas de ama, conforme a a grega. Lo rascbe, o potenca rascbe, manesta su acconar en a cera o en a ra, en e desdn o, en genera, en sentmentos e mpusos partcuarmente ardentes y voentos. Usado segn natura, vueve a su fuerza contra os demonos o rnde ms ardente e mpetu de a atraccn haca Dos, pero en a naturaeza herda por e pecado, se ha con vertdo en fuerza prevaentemente negatva, orgen de toda voenca (ver tambn concupiscible y racional). LIBE(%A#: equvocada, negatva, excesva (parrit)a): ver fe. ME#I%A'I4) (elet): e sentdo de vocabo no corresponde habtuamente a moderno de medtacn. Indca, antes que nada, una espece de frecuente petcn, a menudo hecha en voz ata o a meda voz, de trozos o verscuos bbcos, o ben de una expresn de spca, a menudo nsprada en as Escrturas. Otro aspecto es e de a medtacn amada "secreta," consttuda por a constante repetcn, como en e caso precedente, de verscuos bbcos o nvocacones, practcadas no exterormente, sno como constante actvdad menta. O, como se dr en os sgos sucesvos, referdo a nteecto |ado en o profundo de cora0.n, en as profunddades de hombre nteror La oraci.n de ;es:s es una de as frmuas, ncamente mtpes, usadas para a medtacn, ya sea en su aspecto ms externo de repetcn voca o como medtacn "secreta." ME)%E (dinia): ugar e nstrumento de os procesos dscursvos de a ra0.n, usado tambn para ndcar a razn msma: dferencada de intelecto e nferor a . Ver e vocabo ra0.n. )A%5(A, segn y contra n. (Bat fsin, par fsin): "segn natura" y "contra natura." Son expresones con as cuaes os Padres se reeren a obrar de una pasn, conforme o contraramente a que fuera su cometdo orgnaro en a naturaeza humana, ta como surg de as manos de Dos. Por e|. a ra, es aque mpuso de desdn vehemente que e hombre debe drgr contra os demonos y e ma, y de ta modo, esta pasn obra "segn natura" cuando e desdn se drge contra e hermano, entonces a pasn obra "contra natura" debdo a a zozobra que e pecado ha producdo en a naturaeza humana. *LVI#* (lt)i): es e ovdo de os grandes benecos de Dos, de su amor, de sus |ucos, y es, a msmo tempo, e ovdo de nuestro ma y, por o tanto, de nuestra necesdad de ser savados. ste paraza a vda de esprtu, emnando a oracn, a accn de gracas y a confesn, y torna e ama sempre ms opaca, nerte, ncapaz de buscar a Dos. Es uno de os mayores enemgos de a vda esprtua, en a medda en que e recuerdo es, por otro ado, una de as ms ecaces ayudas para progresar. *!E(A'I4) (en#rgia): operacn o ms ben energa, es a accn propa de cada naturaeza. E trmno es usado tambn para ndcar a accn dvnzante de Dos, y tambn e acto, a accn puntua, en oposcn a a accn habtua o hbto. *(A'I4) #E 2ES7S (8suev)): es a nvocacn de Seor |ess, constantemente repetda con os abos, con a mente y con e corazn o, por don dvno, con e corazn soamente, ponendo en eo e intelecto sencosamente entregado. La frmua ms habtua es: "Seor |esucrsto, H|o de Dos, ten pedad de m." |unto con aguna tcnca que quzs ayude a a concentracn, sta produce reamente sus frutos, dependendo de a fe ntensa y actuazada a mxmo en nuestro Seor |ess. !ASI*) (pt)os): a pasn es aquea tensn que e ama "padece" con respecto de cuanto se e puede presentar como ben o como ma. Agunos padres tenden a ver as pasones sempre como fundamentamente maas, con enfermedades de ama y, por o tanto, debe ser emnadas radcamente. Otros, sn embargo, sostenen que as pasones son mpusos buenos, puestos por e Creador en e hombre, y que uego se pervrteron con e pecado. En este caso, ms que suprmr a pasn, se habar de un retorno a su vaor orgna, sustancamente orentado haca Dos y haca a savacn. Naturamente, este retorno no podr producrse medante una bana "reeducacn" de as pasones, sno mas ben medante a rensercn de todo e hombre en Crsto, por medo de bautsmo, os sacramentos y e camno concreto de una vda evangca, con a mortcacn de os membros que se encuentran sobre a terra (cf. Co 3:1-10). !ASI4) !*( #I*S (#ros): ver eros. !ASI4) !(E-'*)'EBI#A (pr.lipsis): hemos traducdo habtuamente con esta perfrase, a paabra grega que podra sgncar "predsposcn" o "pasn preformada." Se trata de estado pasona, determnado en e ama por una precedente "toma de posesn" que, uego de sucesvos actos de pecado, una partcuar pasn ha obtendo sobre ea. Ta pasn, aunque haya sdo vencda en a frecuente manfestacn en os actos, de|a, sn embargo, e ama enferma, "predspuesta" a caer en aqueos pecados en os cuaes a pasn se actuaza habtuamente, su|eta, por o menos a sentrse turbada por e recuerdo de estos maes. !E)I%E)'IA (etnia): ver conversi.n. !E)SAMIE)%* (ogsms): tene habtuamente un sentdo negatvo: se trata de os "razonamentos" que surgen en e corazn y e nteecto, por un mpuso de as pasones y por sugestn de demono Es tarea de a custodia del cora0.n mpedr e acceso de os pensamentos negatvos. !E('E!'I4) (#st)isis): ver sentido. !LE)A 'E(%E6A (plirofora): concenca de a graca, sentmento de pentud y certeza, segurdad ntocada por a duda de os hechos de a fe, en a conscente percepcn de su presenca actua y operante de a vda, en o profundo de corazn. Cuando no es orgnada en e engao o a usn (aunque en este caso se mezca con a soberba, conanza en s msmo, e ncapacdad de someterse a discerniiento de aguna gua), sta es e ndce de a presenca de Esprtu Santo, es a manfestacn de su obra, a certeza de "sentr" y obrar en . !(8'%I'A, de as vrtudes, de os mandamentos (praBtiB, praBtiB.n): vocabo usado sobre todo por Evagro, quen o recbe drectamente de Orgenes, e cua ve en Mara y en Marta e smboo de a contempacn y de a prctca. Ambas vrtudes son entenddas como nseparabemente undas, en cuanto que a prctca es e actuar de os mandamentos, de as vrtudes, de a ascess tendente a a obtencn de conocmento esprtua y de a contempacn. !(I)'I!I* .5)#AME)%AL * #I(IGE)%E (to logiB.n):e ser humano, dotado de mtpes facutades, no se resueve en eas , sno que es uncado en su nceo ms profundo, de cua proceden y son ordenados, con un n nco, todos os mpusos. Y ste es e prncpo fundamenta o drgente de ama. Esta nocn de a antropooga csca (sobre todo de estocsmo), ha sdo asumda por os Padres. Esto se puede ya constatar en Orgenes, quen ve en e prncpo fundamenta, e punto de enace entre e hombre y e don de Dos: .".. a parte de ama... que es a mas precosa de todas, y que agunos aman e pice del cora0.n, y otros, sentido espiritual o sustancia inteligente o, que, de modo como se a ame, est en nosotros, sendo aquea parte de nosotros msmos, por a cua podemos ser capaces de Dos" (cf. Homas sobre e Exodo, hom IX, 4). Hemos traducdo e vocabo tambn como "suprema potenca de ama." !(5EBAS (piras.s): tentaci.n. (A64) (l.gos): facutad nteectva que obra medante procesos gcos de carcter dscursvo, procesos deductvos e nductvos, que parten de datos proporconados por os sentdos o por a Reveacn (contraramente a aquea operacn de intelecto que es ntutva y snttca). Pero a este vocabo, a recopacn preere e vocabo grego (dinia) que nosotros traducmos como ente. (A'I*)AL (to logic.n): potenca nteectva de ama, conforme a a osofa grega (ver irascible y concupiscible). (E'5E(#* (ni): a doctrna de recuerdo de Dos se remonta a san Baso, de a cua nos haba repetdamente en su bro $bras "sc#ticas, denendo como "deber" de crstano que come e pan y bebe de cz de Seor, custodar ncesantemente a memora de Aque que ha muerto y resurgdo por nosotros. E recuerdo de Dos, mpreso como un seo ndeebe en a memora, se opone a as agresones de os pensaientos e mpde os maes provenentes de olvido. E recuerdo de Dos es o opuesto a cuaquer posbdad de auto contempacn, por a cua nos mantenemos a|enos a nuestros seme|antes, es o opuesto a toda trsteza masana, a todo cansanco y envecmento. Toda obra de a sobriedad tende a permtrnos permanecer en ta recuerdo y, por consguente, en a oracn contnua. SE)%I#* ntmo, de corazn, etc. (#st)isis): sgnca en grego, ya sea "percepcn" como "sentdo" (eventuamente con ad|etvos especcantes), y tambn, en pura, "sentdos," "facutades senstvas." En os prmeros dos sgncados, se reere a a ntma experencas de as cosas de Dos, a sentmento conscente de a graca operante, y a menudo se asoca con a plena certe0a, con e sentdo en pentud. Esta nueva sensbdad se torna factbe en e crstano, gracas a ese organsmo nuevo que se consttuye con e bautsmo y crece con os sacramentos y a oracn, organsmo dotado de sentdos nuevos (a msma paabra, pero en pura), esprtuaes: "'As como hay sentdos dstntos, e gusto, a vsta, as... tambn en e ama exste, ya sea a facutad de ver y contempar, ya sea a de saborear y percbr a cadad de os amentos ntegbes... A Seor se o saborea y se o ve" (Orgenes, 8n ;o XX, 33, PG 14, 676 AB). SI)E(GIA (sin#rgia): cooperacn. Sn embargo, en a patrstca grega, este trmno tene un sgncado tcnco que ndca a de Dos y de hombre en a obra a de a savacn; una cooperacn, no entre guaes, entndase ben, sno que es a unn de a operacn savcante de Dos, con e s de a obedenca de fe de hombre. S*B(IE#A# (npsis): es una espece de ayuno esprtua que consste en custodar e nteecto, a mente y e corazn no aterados n exctados por as pasones n por as dstraccones, a n de permtr a hombre permanecer en a oracn (cf.. 1 Pe 4:7). Es a acttud debda de crstano quen debe, sempre "permanecer en Crsto" (cf. |n 15:4 y otros), con toda sus facutades propas y que consttuye en s msmo, todo e programa de a vda monstca, En a tradcn bzantna, os santos mon|es maestros de oracn son amados precsamente en e trmno grego niptiB. %E8(15I'* (t)ear)iB.s): podramos traducr este trmno como "dvno," pero preferrnos conservar a sugestn de as dos races gregas, de as cuaes a paabra resuta compuesta: dvno y prncpo decante. %E)%A'I4) (piras.s): con este trmno se desgna todo e proceso de un pensamento pasona o de una sugestn dabca, desde su comparecer como smpe estulo, a denrse como pensamento acompaado por mgenes - etapa en a cua un certo consentmento a a tentacn ya ha sdo dado -, hasta e punto en e cua e hombre entra, por as decro, en daogo con e pensamento (como Eva con a serpente), y es as que a tentacn ha acanzado, su ob|etvo. Dfcmente podr e hombre de|ar de traducr en acto su pensamento pecamnoso, cuando se trate de un pensamento que encuentra su concrecn en una accn; y ms an, s se trata de un pensamento que encuentra su consumacn pecamnosa ya a nve menta: a entabar e hombre e "dogo," se puede decr que, por o habtua, ta consumacn ya ha actuado. La paabra grega msma desgna, y con razn, aque trmno que nosotros amarnos "prueba," a cua tendemos a dare e vaor de "sufrmento" meramente soportado, y que no ofrece nnguna ambgedad de resutado sno que, smpemente, nos ha sdo envado por Dos para nuestro progreso. En readad no es tan as para os Padres. La enfermedad, e door, as dcutades nterores, as contradccones de a vda, son reaes "tentacones," pues ponen a hombre frente a una eeccn: a de optar por aceptar y vvr a prueba, con una adhesn y sumsn de fe, que produce os frutos ms feces, o ben, a murmuracn y a fata de fe, que nos pueden evar a a reben y a rechazo de Dos msmo. %E*L*GA (t)eologa): segn os padres gregos, este trmno no se reere a e|ercco de una actvdad dscursva reatva a as cosas de Dos, sno ms ben, a grado superor de a ciencia o conociiento espiritual (gn.sis). Es una iluinaci.n (fotis.s) que ntroduce a conocmento de a Santsma Trndad, a estado de ipasibilidad de a oracn perfecta, a cooquo sencoso con Dos. A este estado, e nteecto humano no ega ms que por un don gratuto de Esprtu, adems de escuchar a paabra: so esta umnacn habta a habar de as cosas de Dos. La turga grega, en este sentdo, ama "teogo" a adrn que fue cruccado con |ess, porque en a Cruz o reconoce como e Seor, sendo msterosamente nstrudo por e Esprtu respecto a a gorosa dentdad de Cruccado. Teooga sgnca tambn, smpemente, e mstero trntaro, e mstero de a vda de Dos en Dos, y en este caso, se contrapone a econoa, trmno que se reacona con os msteros de a encarnacn, de a muerte y de a resurreccn de Crsto. 9E)I%A (3enita): se podra traducr como "ae|amento." Indca - como a hescha -, tanto una acttud nteror como un exteror. Es, antes que nada, una acttud nteror de ae|amento, que tende a mantenernos a|enos y peregrnos (cf. 1 Pe 2:11), en camno haca a Cudad ceeste, puesto que nuestra ciudadana est en los cielos (Fp 3:20). En este sentdo, a 3enita se manesta con humdad, rechazando toda curosdad, no nterrendo en o que no nos concerne, de|ando de ado todo |uco y evauando cada cosa en contnua referenca con a eterndad, a ncertdumbre de maana, a hora desconocda de nuestra muerte. Pero a 3enita ha sdo tambn denda en un sentdo ampo, dentro de a vda monstca, como una eeccn matera de vda, en un pas extran|ero, para vvr a fondo, en a carne y en a cotdana percepcn, aun pscogca, ese desgarro que es antogcamente propo en todo crstano, desde e momento en que e bautsmo o ha convertdo en un extran|ero en e mundo, un sn patra, tendendo a esa Cudad ben fundada que est en os Ceos (cf., Hb 11:10). Go to the top !an:eto Misionero ; S *rtodo<a (usa de la Santa !roteccin =>?@ Arg/le Ave+ Los AngelesA 'aliBornia @>>CD (phokaa.doc, 04-20-2000)
Correspondencia epistolar y alocuciones en torno de la visitación episcopal de 1949: Correspondencia entre el P. Kentenich y el Obispo Auxiliar de Tréveris, Mons. Bernhard Stein. Documento sobre la Historia del Movimiento de Schoenstatt. Edición de estudio 2