Está en la página 1de 2

REBELIÓN EN LA GRANJA

George Orwell

El señor Jones, propietario de la Granja Manor, cerró por la noche los gallineros,
pero estaba demasiado bebido para recordar que había dejado abiertas las ventanillas. Con la luz
de la linterna lanzaba de un lado a otro cruzó el patio, se quitó las botas ante la puerta trasera,
sirviose una última copa de cerveza del barril que estaba en la cocina y se fue a la cama, donde ya
roncaba la señora Jones.

Apenas se hubo apagado la luz en el dormitorio, empezó el alboroto en toda la granja. Durante el
día se corrió la voz de que el Viejo Mallor, el cerdo premiado, había tenido un sueño
extraño la noche anterior y deseaba comunicárselo a los demás animales.
Había acordado reunirse todos en el viejo granero principal para que el señor Jones no pudiera
molestarlos. El Viejo Mayor (así le llamaban siempre, aunque fue presentado en la
exposición bajo el nombre de Willingdon Beuty) era tan altamente estimado en la
granja, que todos estaban dispuestos a perder una hora de sueño para oír lo que él
tuviera que decirles.

En un extremo del granero principal, sobre una especie de plataforma

elevada, Mayor se encontraba ya situado en su lecho de paja, bajo

una linterna que prendía de una viga. Tenía doce años y últimamente

se había puesto bastante gordo, pero aún era un cerdo de aspecto

sabio y bonachón, a pesar de que sus colmillos nunca habían sido

cortados.

Hacía un rato que habían empezado a


llegar los demás animales y a colocarse cómodamente, cada cual a su modo.
Primero llegaron los tres perros, Bullebulle, Jessie y Princher, y luego los
cerdos, que se arrellanaron en la paja delante de la plataforma. Las gallinas
se situaron en el alféizar de las ventanas, las palomas revolotearon hacia los
tirantes de las vigas, las ovejas y las vacas se echaron detrás de los cerdos y
se dedicaron a rumiar. Los dos caballos de tiro, Boxer y Clover, entraron
juntos, caminando despacio y posando con gran cuidado sus enormes patas
peludas, por temor que algún animalito pudiera hallarse oculto en la paja.

Cuando Mayor vio que estaban todos acomodados y esperaban con atención, aclaró se voz y comenzó.

“Camaradas: os habéis enterado del extraño sueño que tuve anoche. Pero de eso
hablaré luego. Primero tengo que decir otra cosa.
Yo no creo, camaradas, que esté muchos meses con vosotros y antes de morir estimo
mi deber transmitiros la sabiduría que he adquirido.
He vivido muchos años, dispuse de bastante tiempo para meditar he estado a solas en
mi pocilga y creo poder afirmar que entiendo el sentido de la vida en este mundo, tan bien como
cualquier otro animal viviente”
LEHENGO ZAHARRAK ETA ORAINGO GAZTEAK
KAXILDO ALKORTA

Gure aitonetako bat hamasei urte nituela hil zen, bizitzan gauza on bat behintzat eginda:
niri bere izena ipinita. Gauza asko irakatsi eta erakutsi zigun guri aitonak, eta ondo gogoan ditut
sarritan esaten zituenetako batzuk, adibidez «lehengo zaharrak eta oraingo gazteak». Pentsatuko
duzue konparaketak egiten zituela eta zeinen alde agertzen zitzaigun.

Lehengo zaharrak errespetuko gizonak ziren, apaizei, agintariei eta eurak baino zaharragoei
begirunea eduki eta agertzen zietenak, fededunak, elizkoiak, esanekoak, hitzekoak, langileak,
arrantzara arraunean eta belaz joaten zirenak, laguntzekoak, ohitura jatorretakoak, etxemaiteak,
seme-alaben ereduak, txorakeria gutxikoak, gaztetan astakeriaren edo gaiztakeriaren bat edo
batzuk eginak bai, baina, hala ere, «heu etxerako» horietakoak, fidagarriak. Bai gizasemeak bai
emakumezkoak? «Nolako aita halako semea» eta «nolako ama halako alaba» ere askotan esaten
zuen, eta «ama falta, dana falta» sarritan entzun nion, eta horretan bazuen eskarmentua, sei
semeren –semeren– aita alargun geratu zen eta.

«Lehengo zaharrak eta oraingo gazteak», bada. «Lehengo zaharrak»

entzundakoan, aitona talde hartakoa zela pentsatzen nuen nik: aitona bera,

aitonaren adinekoak, aitona baino urte batzuk zaharragoak, aitona-amona

(agure-atso) xahar-xaharrak, eta aipatu dudan multzo handi horretakoen

gurasoak, aitona-amonak..., haiek guztiak.

Behin Santurtziko arraun kiroldegira eta, nongoak


ginen-eta, han zeuden adineko hiru gizon –arraunlariak izanak haiek ere. Do-
nostiara estropadetara joaten zirenean Getarian geratu izan zirela behin baino
gehiagotan, eta Getariako halako eta beste halako-eta aipatu zizkiguten –ordurako
zeruan zeudenak guztiak–, eta gure osabak esan zien: «Gente antigua». (Doinua
ezin ekarri letratara!). Lehengo zaharretakoak santurtziar haiek ere, eta beraz,
belarrihandiak, gizakiari, hominidoari,

Zahartu ahala beste ezer ez, baina belarriak bai handitu egiten omen zaizkio eta.

Hori ere irakatsi ziguten natur-zientzietan. Galdera: agure edo atso belarritxikiek nolakoak
zituzten umetan? eta oraingo gazteak».

Gazte haiekgaur egun laurogeita hamarretik gorakoak dira edo joanak hemendik.
Etanolakoak ziren, bada?

Ilea neskek bainoluzeagoa omen zuten batzuek, ez «gu ginenean bezalakoa, motx-motxa»;
tabernetan nahi zutenean sartzen zirela,errespetua ere ez zutela sobran edo sobran zutela?–, eta
horrelakoak. Ezin zuenguztiak alferrak zirela esan,

También podría gustarte