Está en la página 1de 9

Tema: “Las voces del verbo griego y el origen de la Guerra de Troya según Apolodoro: Biblioteca

mitológica, Epít. 3.1-7. Presentación y desarrollo de la flexión verbal a través del léxico propuesto por
el corpus.”

La obra

La Biblioteca mitológica de Apolodoro es una exposición resumida del compendio de relatos que se
conoce como mitología griega. Fue escrita por un tal Apolodoro entre los siglos I y II d. C., quien se
valió, aparentemente, del prestigio del gramático Apolodoro de Atenas (siglo II a. C.) para otorgar
renombre a su resumen. La datación del texto se basa especialmente en el análisis de la lengua, que
se aparta del aticismo y posee rasgos de κοινή helenística, algunos neologismos y ciertos usos de
preposiciones que muestran un registro cercano a la lengua popular, base del griego medieval y
moderno. Comprende tres libros, además de siete epítomes y algunos fragmentos, descubiertos con
posterioridad.

El pasaje: Biblioteca, Epítome 3.1-7

El pasaje señalado al menos hasta el Ep. 3.5 inclusive se centra en el personaje de Helena (en el Ep. 2
se venía hablando del linaje de Atreo) y su rapto a manos de Alejandro, desencadenado por el juicio
que este llevó a cabo sobre las diosas Hera, Atenea y Afrodita. Desde el Ep. 3.6 se narra la reunión
del ejército aqueo una vez que Menelao encuentra su casa sin su esposa. Mención especial merece el
Ep. 3.7, donde se narra el reclutamiento de Odiseo.

Lectura de traducción del pasaje: el origen de la Guerra de Troya

[E.3.1] Más tarde Alejandro rapta a Helena, según dicen algunos por voluntad de Zeus, para que su
hija se hiciera famosa por iniciar una guerra entre Europa y Asia; o como dijeron otros para que el
linaje de los semidioses fuera exaltado.

[E.3.2] Por uno de estos motivos Eris arroja la manzana de la belleza a Hera, Atenea y Afrodita; y
Zeus ordena a Hermes llevarlas al Ida ante Alejandro, para que sean juzgadas por este. Ellas
prometen a Alejandro darle regalos; así, Hera, de ser elegida de entre las tres, le concedería el reino
sobre todos los hombres; Atenea le concedería la victoria en la guerra; y Afrodita el matrimonio con
Helena. Y él elige a Afrodita y, después de haber construido Fereclo unas naves, zarpa rumbo a
Esparta.

[E.3.3] Fue hospedado durante nueve días por Menelao y al décimo, habiéndose marchado este a
Creta para rendir honras fúnebres a su abuelo materno Catreo, Alejandro convence a Helena de irse
con él. Ella, luego de abandonar a Hermíone, de nueve años de edad, y tras embarcar la mayor
parte posible de las riquezas, se hace a la mar con él por la noche.

[E.3.4] Pero Hera les envió una fuerte tormenta; obligados por esta, atracan en Sidón. Cuidándose
Alejandro de no ser perseguido, se demoró mucho tiempo en Fenicia y Chipre. Pero cuando logró
hacer desistir de la persecución, se fue a Troya con Helena.

[E.3.5] Algunos dicen en cambio que Helena, de acuerdo con la voluntad de Zeus, tras haber sido
raptada, fue enviada por Hermes a Egipto, y entregada a Proteo, rey de los egipcios, para que la
custodiase, mientras que Alejandro se presentó en Troya con una imagen de Helena creada a base
de nubes.

[E.3.6] Cuando Menelao se enteró del rapto, se fue a Micenas ante Agamenón y le pide que reúna
un ejército contra Troya y aliste soldados a lo largo de la Hélade. Entonces él, enviando un heraldo
a cada uno de los reyes, les recordaba los juramentos que prestaron y los exhortaba a que cada uno
velara por la seguridad de su propia mujer, diciéndoles que la ofensa era igual y común para la
Hélade. Y estando ya muchos deseosos de marchar a la guerra, se presentan ante Odiseo en Ítaca.

[E.3.7] Este, como no quiere marchar a la guerra, finge locura. Pero Palamedes, el hijo de Nauplio,
se dio cuenta de que esa locura era falsa, y cuando Odiseo estaba simulando estar loco, Palamedes
lo seguía; tras arrebatar a Telémaco del regazo de Penélope, desenvainó la espada como si fuera a
matarlo. Entonces Odiseo, preocupado por su hijo, reconoció que la locura era fingida y parte a la
guerra.

Algunas relaciones con otros textos

El rapto de Helena
Apolodoro por un lado dice que Alejandro rapta a Helena (ἁρπάζει) pero luego dice que Alejandro
la convence (πείθει) y que incluso colabora en su huída, haciéndola responsable del abandono de
su hija y del robo de las riquezas de Menelao. La responsabilidad o no de Helena es abordada por
varias obras de la literatura grecolatina, como el propio Homero (Il. 3.174, Od. 23.218), o el Encomio
de Gorgias. Virgilio, en Eneida 2.601-603, señala que ni Alejandro ni Helena son culpables por sus
actos, sino los dioses. El Ep. 3.5 es una referencia a Helena de Eurípides y a los vv. 1280-1283 de su
Electra. Eurípides toma a su vez el tema de la Palinodia de Estesícoro (fr. 16).

El juicio de Alejandro o Paris


El juicio de Paris es abordado escuetamente por Homero (Il. 24.25-30). Eurípides también lo aborda,
sin diferencias con Apolodoro, excepto por la ausencia de Hermes y la descripción de sus palabras
como engañosas y excesivas, en Andrómaca 284-293. También aparece en Helena 672-710.

Parámetros del verbo griego

Existen tres tipos de parámetros de conjugación del verbo griego:

A. Parámetros de concordancia sujeto-verbo

 Persona (1º, 2º, 3º)


 Número (singular, dual, plural)

B. Parámetros que caracterizan al predicado

 Aspecto: parámetro semántico-morfológico; da cuenta de la duratividad de la acción expresada


por un verbo. Hay tres aspectos en griego: infectivo, confectivo y perfectivo (Torres, 2015), que
son tradicionalmente llamados imperfectivo (acción durativa), indefinido (acción incipiente) y
perfectivo (acción realizada) (Curtius, 1949).
 Modo: parámetro semántico-sintáctico-morfológico que da cuenta de la modalidad de la acción
expresada por un verbo. Es sintáctico porque el modo de un verbo puede ser determinado
sintácticamente en función de los requerimientos de la cláusula. Hay cuatro modos personales
en griego: indicativo, imperativo, subjuntivo y optativo. Además hay dos modos impersonales:
infinitivo y participio.

 Tiempo: parámetro semántico-morfológico. Hay tres tiempos en griego: presente, pasado y


futuro.

C. Parámetros que reflejan la relación entre sujeto y sentido verbal y regulan la sintaxis del verbo

 Diátesis: parámetro semántico-sintáctico-morfológico; refleja la relación entre sujeto y sentido


verbal. Hay cuatro diátesis en griego: activa, media, pasiva y neutra (Frangos, 1950).

 Voz: parámetro sintáctico-morfológico; refleja la relación entre el sujeto y el sentido verbal


(Frangos, 1950). Hay dos voces en griego: no marcada o básica (comúnmente llamada activa) y
marcada, “focalizadora de la afección sobre el sujeto” o “sujetoafectante” (comúnmente llamada
medio-pasiva) (Conrad, 2002).

La distinción entre voz y diátesis

Se hace necesario distinguir la diátesis (el parámetro preponderantemente semántico) de la voz (su
reflejo morfológico) (Frangos, 1950: 91). Las diátesis activa, media, pasiva y neutra son expresadas
por sólo dos tipos de desinencias: una marcada, que señala que el sujeto es afectado de algún modo
por la acción señalada por el verbo, y una no marcada, a la que esta afectación, simplemente, no le
es relevante.

La voz básica es, por definición, reflejo morfológico de un sentido activo o neutro, mientras que la
voz sujetoafectante lo es de un sentido medio o pasivo.

Veamos cómo se expresan las dos voces.

Desinencias Desinencias
primarias secundarias Desinencias de
Desinencias de imperativo Marcas de participio
(tiempos no (tiempos infinitivo
históricos) históricos)
VB VS VB VS VB VS VB VS VB VS
1° sing. ω / μι μαι ν μην // //
2° sing. ις / σι σαι ς σο - / θι σο
3° sing. ι / τι ται - το τω σθω
οντ, ντσα, οντ /
1° pl. μεν μεθα μεν μεθα // //
εν / σαι / ναι σθαι ντς, ντσα, ντ / μενος, η, ον
2° pl. τε σθε τε σθε τε σθε
οτ, υια, οτ
3° pl. ντι / σι νται ν ντο ντων / τωσαν σθων / σθωσαν
2° dual τον σθον τον σθον τον σθον
3° dual τον σθον την σθην των σθων

El tema de diátesis pasiva


El sistema verbal griego comprende también el uso del tema de diátesis pasiva (recordemos que los
temas son raíces semántico-morfológicas preparadas para la conjugación, que pueden coincidir con
raíces semántico-morfológicas formadoras de sustantivos o adjetivos, o bien derivar de ellas), cuya
marca morfológica es -θη- para la mayoría de los verbos, y -η- para algunos. Este tema es asociado
con los aspectos confectivo (tiempos pasado y futuro) e infectivo (futuro), añadiéndose desinencias
secundarias de voz básica para el confectivo pasado (aoristo) y de voz sujetoafectante para el futuro
además de la -σ- característica de este tiempo.

Tema de diátesis pasiva débil (κομίζω)


ἐκομίσθην
κομισθήσομαι

Tema de diátesis pasiva fuerte (κλέπτω)


ἐκλάπην
κλαπήσομαι

Dificultades

Sabemos que la voz básica no siempre refleja morfológicamente una diátesis activa o neutra, ni la
voz sujetoafectante refleja una diátesis media o pasiva. También sabemos que el tema de diátesis
pasiva no siempre refleja morfológicamente una diátesis pasiva.

La tradición explica este hecho recurriendo al concepto de verbo deponente: verbos que, a falta de
una voz básica en uno o en todos sus temas, despliegan sus diversos significados sólo valiéndose de
la voz sujetoafectante. La dificultad de esta explicación reside en que el verbo deponente es tomado
como un verbo anómalo o irregular, por presuponer que todo verbo debería tener una voz básica.
En lugar de ello, podemos explicar este hecho recurriendo al concepto semántico de acepción (R.
Adrados, 1971).

Cada verbo posee diferentes acepciones que condicionan su sintaxis (número de argumentos: una
acepción causativa tendrá mayor número de argumentos que una no causativa, aun si se trate del
mismo verbo), y a veces también su morfología, al menos en algunos aspectos o tiempos (el uso de
una voz con preferencia sobre la otra para un mismo tema verbal y/o el uso de un tema verbal con
preferencia sobre el otro, o la posibilidad de utilizar temas distintos para expresar el mismo aspecto
y tiempo). Dichas acepciones, utilizadas en un texto, expresan determinadas diátesis susceptibles de
discriminarse en un análisis léxico-semántico aplicado a un corpus.

El verbo ἀπελπίζω, por ejemplo, tiene una acepción no causativa y una causativa (Ep. 3.4). Esta
última hace de él un verbo transitivo.

También ocurre que distintas acepciones de un mismo tema verbal hacen que tenga una voz y no
otra. Por ejemplo, el verbo ἐπαγγέλλω, en voz básica, tiene acepciones distintas a ἐπαγγέλλομαι,
en voz sujetoafectante (una de las cuales es la de ‘prometer’, Ep. 3.2). El verbo ἔρχομαι carece por
completo de voz básica, por carecer de acepciones que involucren su uso, al menos por cuanto se
trata del tema aspectual de infectivo (en el tema aspectual de confectivo el mismo verbo posee voz
básica, así el participio ἐλθούσης, Ep. 3.1), y no por carecer de la misma: esto es consecuencia de lo
anterior.
Lo mismo ocurre cuando las distintas acepciones de un verbo hacen que lleven determinado tema
verbal con preferencia sobre otro que expresa el mismo aspecto. Por ejemplo, el hecho de que se use
ἐβουλήθην y no *ἐβουλάμην implica que el verbo βούλομαι carece de acepciones que involucren
el uso del tema de aspecto confectivo (aoristo) pero sí el uso del tema de diátesis pasiva.

El hecho de que un verbo prescinda de determinadas voces o de determinados temas no se puede


explicar por una mera “falta” de ellas, sino por la asociación de las acepciones del verbo con ciertas
formas de pensar la acción que involucran el uso preferencial o exclusivo de ciertas voces o ciertos
temas sobre otros, al menos en algunos aspectos o tiempos. Y estas formas son peculiares, propias
de la relación que guardan los griegos de todas las épocas con su lengua.

Ocurre también que un verbo puede tener más de un tema verbal si sus distintas acepciones oscilan
entre la transitividad y la intransitividad, y/o entre la causatividad y la no causatividad. Ese es el
caso de βαίνω, cuyo tema de confectivo (aoristo) sigue la conjugación sigmática si la acepción que
aparece en un texto es causativo; si es no causativo, sigue la conjugación atemática.

Advertidos de los límites que presenta el análisis semántico de un verbo a partir de su voz, veremos
a continuación los verbos del pasaje indicado de la Biblioteca de Apolodoro. Nuestro análisis de los
verbos no pretenderá abarcar todas las acepciones posibles de un verbo, sino las que se presentan
en el corpus.

Las diátesis: análisis léxico de los verbos en Apolodoro, Biblioteca, Ep. 3.1-7

Diátesis activa
La acción marcada por el verbo es realizada por el sujeto de la oración. Según su semántica, pueden
ser a) causativos, o b) no causativos. Según su sintaxis, pueden ser a) intransitivos, b) transitivos
simples (son acompañados por un modificador obligatorio o comprensible por contexto genitivo,
acusativo o dativo), o c) transitivos dobles (son acompañados por dos modificadores obligatorios o
comprensibles por contexto: 1) genitivo y acusativo, 2) genitivo y dativo, 3) doble acusativo, 4)
acusativo y dativo).

no causativa, intransitiva.
3.1. λέγουσι, εἶπον voz básica, diátesis activa, no causativa, usado como intransitivo (núcleo de
cláusulas parentéticas)
3.1. εἰς πόλεμον ἐλθούσης: colocación léxica. voz básica, Diátesis activa, causativa, intransitiva. El
sentido es “iniciar una guerra”.
3.2ἐκπλέει diátesis activa, intransitiva, no causativa.
3.3ἀπαγαγεῖν: ἀπάγω. Diátesis activa, no causativa, intransitiva.
3.4προσίσχουσι. Diátesis activa, no causativa, intransitiva.
διέτριψε διατρίβω. Diátesis activa, no causativa, intransitiva.
ἧκεν ἵημι diátesis activa, no causativa, intransitiva.
3.5 παραγένεσθαι llegar / aparecer / presentarse. Diátesis activa, no causativa, intransitiva. con
participio predicativo, eis + ac. eis + ac parece tener acá un sentido cercano a la preposición σε
moderna.
3.6ἧκεν ἵημι diátesis activa, no causativa, intransitiva.
στρατολογεῖν diátesis activa, no causativa, intransitiva (τὴν Ἑλλάδα es un acusativo de extensión)
παραγίνονται Diátesis activa, no causativa, intransitiva. pros + ac, eis + ac.
3.7 ἐξιφούλκει diátesis activa, no causativa, intransitiva. ξιφουλκέω, parece que es un ἅπαξ.

causativa. transitiva simple con acusativo


3.4ἀπήλπισε. απελπίζω Diátesis activa, causativa, transitiva simple con acusativo.

no causativa, transitiva simple con acusativo


3.1ἁρπάζει voz básica, diátesis activa, no causativa, transitiva simple con acusativo
3.2ἄγειν diátesis activa, no causativa, transitiva simple con objeto directo comprensible por cotexto
προκρίνει diátesis activa, no causativa, transitiva simple con acusativo elegir
3.3κηδεῦσαι infinitivo final. hacer las honras fúnebres, diátesis activa, no causativa, transitivo
simple con acusativo.
3.3καταλιποῦσα. Diátesis activa, no causativa, transitiva simple con acusativo.
3.5 φυλάττειν infinitivo final. diátesis activa, no causativa, transitiva con acusativo con objeto
sobreentendido.
3.5ἔχοντα participio predicativo (argumento) Diátesis activa, no causativa, transitiva simple con
acusativo.
3.6 αἰσθόμενος diátesis activa, no causativa, transitiva simple con acusativo.
3.6ὤμοσαν ὄμνυμι ο ὀμνύω. Diátesis activa, no causativa, transitiva simple con acusativo (lleva
genitivo por atracción del relativo). Repetición del objeto (ὅρκους)
3.6ἀθροίζειν diátesis activa, no causativa, transitiva simple con acusativo.
3.6πέμπων diátesis activa, no causativa, transitiva simple con acusativo (+ pros + ac)
3.7ἤλεγξε diátesis activa, no causativa, transitiva simple (con acusativo)
3.7ἁρπάσας diátesis activa, no causativa, transitiva simple con acusativo.
3.7ὡμολόγησε diátesis activa, no causativa, transitiva simple con acusativo
3.7κτενῶν diátesis activa, no causativa, transitiva con acusativo sobreentendido

no causativa, transitiva con acusativo (cláusula ac+inf)


3.5φασιν φημι. diátesis activa, no causativa, transitiva con acusativo (cláusula ac+inf)
3. 6παρῃνει παραινέω exhortar. Diátesis activa, no causativa, transitiva simple con cl. ac+inf)
3.6λέγων diátesis activa, no causativa, transitiva simple con cl ac+inf

transitiva doble con acusativo e infinitivo (doble acusativo)


3.2κελεύει diátesis activa, no causativa, transitiva doble con acusativo e infinitivo
3.3πείθει. convencer. Diátesis activa, no causativa, transitivo doble con acusativo e infinitivo.
3.6δεῖται diátesis activa, no causativa, transitiva doble con la persona sobreentendida y con el
infinitivo objeto directo.

no causativa, transitiva doble con acusativo y dativo


3.2 ἐμβάλλει diátesis activa, no causativa, transitiva doble con acusativo y dativo
3.2 δώσειν diátesis activa, no causativa, transitiva doble con acusativo y dativo
3.4ἐπιπέμπει Diátesis activa, no causativa, transitiva doble con acusativo y dativo.
3.2 ἐπαγγέλλονται diátesis activa, no causativa, transitiva doble con acusativo (infinitivo) y dativo
(el dativo lo es también de δώσειν en una construcción ἀπὸ κοινοῦ)

no causativa, transitiva con dativo


3.7 παρηκολούθει imperfecto, diátesis activa, no causativa, transitiva con dativo.
causativa, transitiva con genitivo
3.6 ὑπεμίμνησκεν diátesis activa, causativa, transitivo simple con genitivo

Diátesis media
La acción marcada por el verbo es realizada por el sujeto de la oración, recayendo sobre él de
alguna manera. Según su semántica, pueden ser a) activos internos, b) medios directos (la acción
recae sobre el sujeto directamente; pueden ser causativos o no y recíprocos o no), o c) medios
indirectos (la acción recae sobre el sujeto (que es: 1) destinatario, 2) interesado) indirectamente;
pueden ser causativos o no y recíprocos o no). Según su sintaxis, pueden ser a) intransitivos, o b)
transitivos.

Media activa interna


intransitiva
3.3πορευθέντος núcleo de construcción de genitivo absoluto. diátesis media activa interna, no
causativa, no recíproca, intransitivo
3.6 στρατεύεσθαι diátesis media activa interna, no causativa, no recíproca, intransitiva.
3.7στρατεύεσθαι diátesis media activa interna, no causativa, no recíproca, intransitiva.
3.7 στρατεύεται diátesis media activa interna, no causativa, no recíproca, intransitiva.

transitiva con ac. o con inf.


3.2πηξαμένου núcleo de construcción de genitivo absoluto, de πήγνυμι voz sujetoafectante,
diátesis media activa interna, no causativo, no recíproco, transitivio con acusativo.
3.7βουλόμενος diátesis media activa interna, no recíproca, no causativa, transitiva simple con inf.

Media directa
3.3 ἀνάγεται. Diátesis media directa, no causativa, no recíproca, intransitiva.

Media indirecta
Intransitiva
3.6ἀσφαλίζεσθαι diátesis media indirecta con sujeto interesado, no causativa, no recíproca,
intransitiva.
3.7εὐλαβηθείς Diátesis media indirecta con sujeto interesado, no causativa, no recíproca,
intransitiva (peri + gen).

Transitiva
3.3 ἐνθεμένη ἐντίθημι. Diátesis media indirecta con sujeto destinatario, no causativa, no recíproca,
transitiva con acusativo.
3.4εὐλαβούμενος. ευλαβεομαι. Diátesis media indirecta con sujeto interesado, no causativa, no
recíproca, transitiva (cláusula con me, de temor).
3.7 προσποιεῖται diátesis media indirecta con sujeto interesado, no causativa, no recíproca,
transitiva simple con acusativo.
3.7προσποιησαμένῳ diátesis media indirecta con sujeto interesado, no causativa, no recíproca,
transitiva simple con infinitivo.

Diátesis pasiva
La acción marcada por el verbo recae sobre el sujeto de la oración y es realizada por un agente
implícito o explícito. Se puede expresar este agente con a) ὑπό + genitivo, también con ἀπό, ἐκ,
πρός y παρά + genitivo, o b) con dativo agente.
3.1
ἀρθῇ núcleos de cláusula final. diátesis pasiva αἴρω voz básica con tema de diátesis pasiva
3.2
διακριθῶσι diátesis pasiva, con agente con ὑπό + gen. núcleo de cláusula final
προκριθεῖσα diátesis pasiva.
3.3
ξενισθείς iátesis pasiva, con agente con para + genitivo
3.4
βιασθέντες. Diátesis pasiva con agente con ὑπό + gen.
διωχθῇ núcleo de subordinada con me (de temor). Diátesis pasiva.
3.5
κομισθῆναι diátesis pasiva con agente con hypo + gen
κλαπεῖσαν κλέπτω aor. pas. fuerte. diátesis pasiva
δοθεῖσαν diátesis pasiva
πεποιημένον participio atributivo. Diátesis pasiva.

Diátesis neutra
La acción marcada por el verbo refiere a un estado del sujeto de la oración. Por lo tanto, los verbos
de diátesis neutra son intransitivos. Pueden ser a) copulativos, es decir, unen al sujeto con un
predicativo referido a él, o b) no copulativos.

3.1 γένηται diátesis neutra, copulativa. voz sujetoafectante núcleo de cláusula final

3.6γεγενῆσθαι diátesis neutra copulativa.


ὄντων diátesis neutra copulativa.

3.7μεμηνέναι infinitivo perfecto de μαίνω. voz básica. diátesis neutra, no copulativa.


3.1
αὖθις δὲ Ἑλένην Ἀλέξανδρος ἁρπάζει, ὥς τινες λέγουσι κατὰ βούλησιν Διός, ἵνα
Εὐρώπης καὶ Ἀσίας εἰς πόλεμον ἐλθούσης ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ ἔνδοξος γένηται, ἢ
καθάπερ εἶπον ἄλλοι ὅπως τὸ τῶν ἡμιθέων γένος ἀρθῇ.

3.2
διὰ δὴ τούτων μίαν αἰτίαν μῆλον περὶ κάλλους Ἔρις ἐμβάλλει Ἥρᾳ καὶ Ἀθηνᾷ καὶ
Ἀφροδίτῃ, καὶ κελεύει Ζεὺς Ἑρμῆν εἰς Ἴδην πρὸς Ἀλέξανδρον ἄγειν, ἵνα ὑπ' ἐκείνου
διακριθῶσι. αἱ δὲ ἐπαγγέλλονται δῶρα δώσειν Ἀλεξάνδρῳ, Ἥρα μὲν πασῶν
προκριθεῖσα βασιλείαν πάντων, Ἀθηνᾶ δὲ πολέμου νίκην, Ἀφροδίτη δὲ γάμον
Ἑλένης. ὁ δὲ Ἀφροδίτην προκρίνει καὶ πηξαμένου Φερέκλου ναῦς εἰς Σπάρτην
ἐκπλέει.

3.3
ἐφ' ἡμέρας δ' ἐννέα ξενισθεὶς παρὰ Μενελάῳ, τῇ δεκάτῃ πορευθέντος εἰς Κρήτην
ἐκείνου κηδεῦσαι τὸν μητροπάτορα Κατρέα, πείθει τὴν Ἑλένην ἀπαγαγεῖν σὺν ἑαυτῷ.
ἡ δὲ ἐνναέτη Ἑρμιόνην καταλιποῦσα, ἐνθεμένη τὰ πλεῖστα τῶν χρημάτων, ἀνάγεται
τῆς νυκτὸς σὺν αὐτῷ.

3.4
Ἥρα δὲ αὐτοῖς ἐπιπέμπει χειμῶνα πολύν, ὑφ' οὗ βιασθέντες προσίσχουσι Σιδῶνι.
εὐλαβούμενος δὲ Ἀλέξανδρος μὴ διωχθῇ, πολὺν διέτριψε χρόνον ἐν Φοινίκῃ καὶ
Κύπρῳ. ὡς δὲ ἀπήλπισε τὴν δίωξιν, ἧκεν εἰς Τροίαν μετὰ Ἑλένης.

3.5
ἔνιοι δέ φασιν Ἑλένην μὲν ὑπὸ Ἑρμοῦ κατὰ βούλησιν Διὸς κομισθῆναι κλαπεῖσαν εἰς
Αἴγυπτον καὶ δοθεῖσαν Πρωτεῖ τῷ βασιλεῖ τῶν Αἰγυπτίων φυλάττειν, Ἀλέξανδρον δὲ
παραγενέσθαι εἰς Τροίαν πεποιημένον ἐκ νεφῶν εἴδωλον Ἑλένης ἔχοντα.

3.6
Μενέλαος δὲ αἰσθόμενος τὴν ἁρπαγὴν ἧκεν εἰς Μυκήνας πρὸς Ἀγαμέμνονα, καὶ
δεῖται στρατείαν ἐπὶ Τροίαν ἀθροίζειν καὶ στρατολογεῖν τὴν Ἑλλάδα. ὁ δὲ πέμπων
κήρυκα πρὸς ἕκαστον τῶν βασιλέων τῶν ὅρκων ὑπεμίμνησκεν ὧν ὤμοσαν, καὶ περὶ
τῆς ἰδίας γυναικὸς ἕκαστον ἀσφαλίζεσθαι παρῄνει, ἴσην λέγων γεγενῆσθαι τὴν τῆς
Ἑλλάδος καταφρόνησιν καὶ κοινήν. ὄντων δὲ πολλῶν προθύμων στρατεύεσθαι,
παραγίνονται καὶ πρὸς Ὀδυσσέα εἰς Ἰθάκην.

3.7
ὁ δὲ οὐ βουλόμενος στρατεύεσθαι προσποιεῖται μανίαν. Παλαμήδης δὲ ὁ Ναυπλίου
ἤλεγξε τὴν μανίαν ψευδῆ, καὶ προσποιησαμένῳ μεμηνέναι παρηκολούθει· ἁρπάσας
δὲ Τηλέμαχον ἐκ τοῦ κόλπου τῆς Πηνελόπης ὡς κτενῶν ἐξιφούλκει. Ὀδυσσεὺς δὲ περὶ
τοῦ παιδὸς εὐλαβηθεὶς ὡμολόγησε τὴν προσποίητον μανίαν καὶ στρατεύεται.

También podría gustarte