“Sewu Mimpi”

Dening: Vinien
Aku bakal nyritakake babagan kekancanku. Jenengku Hening
Nada, biasane diarani Nada, aku dadi pimpinan geng palsu karo
anggotaanku, yaiku Sholeh lan Mahes. Telu aku kekancan, beda
cita cita. Amarga kita yakin bakal entuk impen kasebut lan bisa
dadi gegayuhan. Kaya kekancan kita.
Esuk iki aku mlaku 5 km kanggo sekolah ing desaku. Gendeng
mesthi bocor nalika udan, ora ana meja lan kursi, jogan mesthi
dibanjiri. Aku lan kanca liyane mesthi sinau ing watesan.
Bel sekolah wis muni, aku, Sholeh, lan Mahes mlayu menyang
markas utama, yaiku "RUMAH IMPIAN" Ing kana kita nulis
impen.
Aku lan geng palsu main sawetara wektu ing sangisore omah
wit sing sengaja digawe kanggo nulis impen, amarga kita yakin
yen impen sing wis ditulis bakal mbesuk dadi kasunyatan.
Sikilku mlaku-mlaku menyang watu gedhe, aku lungguh kepenak, ndeleng nalika surup ing
sangisore langit sore. Aku mikir yen surup bisa mulang kabeh. Aku mikir saiki wis kelas 6,
ora suwe aku kudu menehi saran sekolah maneh. Ngeling-eling iki, aku langsung mlayu
mulih, ibuku bakal nesu yen mikir aku dolanan karo Sholeh lan Mahes sanajan dheweke wis
mulih.
Sawise tekan, aku jumangkah nyedhaki lawang lan aku ngira yen Ibu ndhelikake galak.
"Amboiii, jam iki awakmu lagi wae balik, saka ngendi kowe, umbah-umbahanmu wis
numpuk dadi sarang nyamuk, durung adus, dadi anak mbarep kowe kudu ngerti tugas sing
kudu ditindakake. Kuping tengenmu metu saka kuping kiwa, sawise adus ojo nulungi adik."
Aku pegel, pancen angel dadi bocah mbarep, saben dina aku kudu nindakake kaya ngono,
kenapa aku lair minangka anak mbarep. Kudu ngawasi Murat, sejatine aku minangka satpam
Murat.
Sawise adus aku banjur menyang kamare Murat, Adikku. Suwarane Ibu keprungu maneh.
"Nadaaaaa !!!"
"Nggih Bu sekedap" Aku jumangkah menyang pawon, huh Ibu, rambute durung garing, lah
iki. Aku nggrundel ing jero ati.
"Nada, wisuh sayur iki banjur potong, sawise iku ngresiki piringe Adikmu" pesene Ibu sing
kayane ora ana enteke.
"Nggih ibu." Aku mesthi nuruti prentahe Ibu.
Sawise nulungi ibu, aku banjur marani bapakku. Aku pengin ngomong karo sampeyan lan
aku bakal ngomong.
"Bapak?"
"Oi, bapak bapak, ana apa Nada?" Pancen Bapakku wong sing sabar dibandhingake karo Ibu.
"Nada pengin nerusake sekolah ing Kabupaten Pak, nanging Mahes lan Sholeh ora sekolah
maneh, jarene" ujarku marang bapakku nalika nuduhake praupan sing sedhih.
"Nada, kowe ora bisa sedhih, nak, kulawarga Mahes lan Sholeh ora bisa ngirim dheweke
sekolah, dene kita ora bisa nulungi dheweke. Ekonomi kulawarga kita uga susah. Nada,
kabeh duwe takdir, nak, aku yakin sampeyan kabeh bakal nggayuh impen masing-masing.
"Nggih Pak. Nada ngerti ”Aku wiwit ngerti maksud sampeyan sanajan aku isih durung lega.
Aku mbalik maneh menyang ruangan, mung pengin turu ing kasur nalika dumadakan ana
jeritan saka njero ruangane Murat. Dheweke mesthi repot maneh. Wektu iki tangane Murat
getihen saka gunting, aku siyap njaluk sewu scolds saka mamak bengi iki.
"Nada! kowe ora bisa ngrawat adhine kanthi apik, saiki wis ora ana wektu santai maneh.” Ibu
nyeneni aku
Aku mung nangis lan mlayu saka omah menyang omahe Mbok Darti. Tekan omah Mbok
Darti, dheweke langsung takon marang aku,
"Ana apa nak? Napa kowe nangis? Ayo turu dhisik wis ojo nangis.”
Nganti bengi-bengi aku ora bisa turu, aku mikir yen Ibu bakal njupuk aku opo ora, Ibu ora
tresna tenan karo aku. Kayane aku ora turu.
Esuk-esuk tangi turu kanggo sarapan, dina iki Mbok Darti ora masak apa-apa sanajan ngelih
banget. Biasane ing omah Ibu wis masak masakan kanggo aku.
"Nada, sawise ganti klambi sekolah iki ibumu ngekeki iki mau bengi" tembunge Mbok Darti
nggawe atiku kenceng.
Ibu pancen ora tresna marang aku, kuwi tandhane yen mamak wis ngusir aku metu saka
omah, SAYA BENCI Dadi anak mbarep.
Ing sekolah aku ketemu Murat tangane dibungkus.
"Mbak, kenapa kowe mlayu?" Murat takon karo rai polos.
"Mbak, ora mlayu. Mbak pengin ngancani Mbok Darti lagi lara" aku pura-pura ing ngarepe
Murat.
Sawise sekolah aku ora minat mlebu omah wit, aku langsung mulih menyang omahe Mbok
Darti kanthi praupan tanpa dhaptar. Mbok Darti marani aku.
"Nada, Mbok Darti pengin ngomong karo sampeyan, putra mbarep sing tangguh lan kuwat,
sing kepengin dadi bek sing bener kanggo bebener." Mbok Darti miwiti pacelathon lan aku
mung noleh.
“Apa kowe ngerti Nada, pengorbanan ibu? Dheweke mesthi ana ing kene kanggo kowe,
dheweke mesthi mikir kahananmu, ora ana ibu sing ora tresna karo anake. "
Aku mbantah Mbok Darti. "Ibu ora tresna karo aku, Mamak ngusir aku"
"Kowe salah Nada, Ibumu pancen tresna banget karo kowe" Mbok Darti nerangake kaya-
kaya ngajak tangisku mbrebes mili.
"Ibukmu ora ngusir kowe, dheweke kepengin terus sekolah dadi mengko kowe dadi bocah
sing cerdas lan sukses. Udan tengah wengi, ibumu ngirimake seragam iki, dheweke yakin
manawa sampeyan wis mangan apa durung. Sepisan maneh ngerti Nada yen ibu minangka
wong sing paling kuwatir nalika sampeyan lara, apa sampeyan ngerti yen ibumu mesthi dadi
sing paling pungkasan nalika sampeyan seneng lan sing pertama nalika sampeyan nandhang
masalah. Sepira sengit sampeyan, aja nganti sampeyan sengit karo Mama sampeyan dhewe,
NADAA ”tembunge Mbok Darti ndemek atiku.Aku mlayu menyang kamar lan nangis.
Nalika wengi aku nutup mripat lan pura-pura turu lan pranyata apa sing diucapake mbok iku
bener, Mamak ngambung lan nutupi kemul ing awakku, aku banjur tangi lan ngambung
Mamak, aku nangis ing pangkone Mamak. Aku ora nate mikir yen ibuku tresna tenan karo
aku.
Dina iki wulan Juni, tegese sewulan kepungkur aku ujian nasional ing sekolah kecamatan.
Lan dina iki asile bakal diumumake, aku entuk papan sing pertama, Mahes entuk
penghargaan siswa kehormatan lan dheweke entuk beasiswa kanggo sinau ing kutha propinsi
nalika Sholeh nglajengake pendhidhikan ing Kabupaten. Kabeh kaya impen sing aku bangga
banget.
Aku miwiti sekolah kaya biasane aku kudu mlaku nganti tekan kecamatan kanggo njupuk bis
menyang sekolahku. Aku arang dolan ing omah wit kasebut. Aku rumangsa rindu tenan
nalika geng palsu bebarengan, kita kabeh pisah kanggo ngimpi.
Kita janji manawa ana apa sing wis ditulis lan ngimpi, ora mung bakal dadi khayalan lan
kabeh bakal kayektenan.
6 taun mengko aku krungu Mahes sing arang adus dadi arsitek sing terkenal, mula dheweke
pancen trampil ngrancang, mula dheweke sinau ngrancang omah wit.
Lan Sholeh dadi polisi sing kuat, lan aku Hening Nada. Aku pengin dadi bek bebener lan ing
kene aku saiki dadi pengacara lan politikus.
Aku percaya manawa kabeh bakal dadi ayu ing wektu. Kita telu ngunjungi omah wit sing
kayane wiwit bosok lan ora diopeni. Aku nangis nalika ndeleng tulisane, Sholeh, lan Mahes
sing isih katon cetha ing tembok omah.
 PRIBADI DINUKA

Vinien Farina Dwinanda Sarasvati mujudake salah sawijining

siswa jurusan Bisnis Digital ing SMK N 1 Ngawi. Vinien kang
nduweni jeneng sesinglon Vanida iki lair ing kutha Nganjuk, 19
Oktober 2005. Vinien/Vanida iki putri saka pasangan Bapak
Bagus lan Ibu Lisa kang pidalem ing desa Kartoharjo,
Perumahan. Kandangan Indah, Ngawi. Dheweke seneng nonton
film/drama, saliyane iku Vinien/Vanida uga seneng kesenian
kayata seni karawitan, seni tari, seni musik, dll. Mula saka iku,
Vinien nduweni pangajab mbesuk bisa ngenalake seni ing
mancanegara.