Está en la página 1de 26

GRIEGO III, SUSTANTIVOS, PARTICIPIOS, INFINITIVOS Y VERBOS

jaime.chambi@outlook.com
Jaime Chambi Flores.

SUSTANTIVO

- El sustantivo es una palabra o grupo de palabras que son usadas como un sustantivo.
- El sustantivo tiene tres características, cualidades o elementos: Género, Número y
Caso.
- Los sustantivos son asistidos por unas palabras llamadas preposiciones para
expresar la función del caso, los que ayudan a: interpretar la sintaxis del caso y a
definir el uso del caso, además se pueden prefijar a un verbo para formar verbos
compuesto.

I. El Nominativo:
La idea básica expresada por el nominativo es la de designar, nombrar, señalar.

Usos:
1. Nominativo de sujeto:
La palabra que está en nominativo funciona como el sujeto de un verbo finito e
indica quién o qué produce la acción expresada por el verbo

● καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει. (​ Juan 1:5)


La luz b​ rilla en la oscuridad.

● θέλειν παράκειταί μοι. (Romanos 7:18)


El querer ​está presente en mí.

2. Nominativo de predicado:
El objeto de un verbo copulativo usa el nominativo en vez del acusativo y se llama
“predicado”.
Los verbos copulativos expresan un estado más que una acción.
Estos verbos conectan un sujeto y un objeto, los que están en ​aposición​, estrechamente
relacionados, pero no idénticos.

● Αὐτὸς ἐστιν ἡ εἰρήνη ἠμῶν. (Efesios 2:14)


Él mismo es nuestra ​paz.
● ὁ λόγος σὰρξ ἐγένετο. (Juan 1:14)
El verbo llegó a ser ​carne.

3. Nominativo de apelación o denominación:


Generalmente los nombres propios aparecen en cualquier caso, según lo requiera su uso en
la oración.
A veces un nombre propio está en nominativo sin considerar cómo es usado. Este uso se
llama nominativo de denominación.

● ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦς. (Lucas 2:21)


Fue llamado su nombre ​Jesús.
● ὄνομα ἔχει Ἀπολλύων. (Apocalipsis 9:11)
Tiene el nombre ​Apolion.

4. Nominativo independiente:
También llamado nominativo absoluto.
No tiene relación gramatical con una oración completa.

● Παῦλος δοῦλος Χριστοῦ Ἰησοῦ … πᾶσιν τοῖς οὖσιν ἐν ῾Ρώμῃ … χάρις ὑμῖν καὶ
ἐιρήνη ἀπὸ θεοῦ. (Romanos 1:1,7)
Pablo siervo d​ e Jesucristo a todos los que están en Roma. ​Gracia ​a vosotros y ​paz d​ e Dios.
● Ἀποκάλυψις Ἰωαννης.
La Revelación (Apocalipsis) de Juan.
● Ἴδε ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου. (Marcos 3:34)
He aquí mi ​madre ​y mis ​hermanos.

II. El Acusativo:
Las ideas básicas del acusativo son ​extensión​ y ​limitación.​
El acusativo indica ​cómo​ y ​hasta qué ​se extiende la acción del verbo. Indica el límite de
aquella extensión.
Responde a la pregunta, ¿Cuán lejos?
Limita a la acción del verbo en lo que tiene que ver con el contenido, ámbito, extensión,
dirección, duración y fin.

Usos:
1. Acusativo de complemento directo:
El complemento directo es un sustantivo que recibe la acción de un verbo transitivo directa
e inmediatamente.
Si una palabra en acusativo funciona de esta manera, es un acusativo de complemento
directo.
Es sustantivo aparece sin preposición.

● ὁ θεὸς ἐξελέξατο τοὺς πτωχοὺς. (Santiago 2:5)


Dios eligió ​a los pobres​.
● ἐδίδασκεν τοὺς ὄχλους. (Lucas 5:3)
Enseñaba ​a las multitudes.​
● ἐδέξαντο αὐτὸν … π ​ άντα ἑωρακότες ὅσα ἐποίησεν. (Juan 4:45)
Le​ recibieron … habiendo visto ​todo lo que​ hizo.

2. Acusativo cognado:
Es realmente un tipo especial de complemento directo.
El acusativo cognado es un complemento directo que tiene la misma raíz o al menos
contiene la misma idea que el verbo del cual es el complemento.
El complemento directo generalmente es un complemento externo.
El acusativo cognado es un complemento interno.
Aparece sin preposición.

● ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν. (Marcos 4:41)


Temieron ​un gran temor​. (Tuvieron gran temor).
● Ποιμάνατε τὸ ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ θεοῦ. (1 Pedro 5:2)
Apacentad ​el rebaño d​ e Dios (que está) entre vosotros.
● Ἐάν τις ἴδῃ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἁμαρτάνοντα ἁμαρτίαν μὴ πρὸς θάνατον. (1 Juan
5:16)
Si alguno ve a su hermano pecando ​pecado​ no para muerte . . . (cometiendo pecado)

3. Doble acusativo:
Este uso del acusativo podría verse como una sub-división del acusativo de complemento
directo.
Algunos verbos requieren dos complementos para completar su significado.
Estos complementos se llaman doble acusativos.
Aparece sin preposición.
Suele aparecer en dos categorías:

3.1.Complementos personal e impersonal:

● ἤρξατο διδάσκειν αὐτούς πολλά. (Marcos 6:34)


Comenzó a enseñar​les​ ​muchas cosas​.
● ἐξέδυσαν αὐτὸν τὴν χλαμύδα καὶ ἐνέδυσαν αὐτὸν τὴν χλαμύδα αὐτοῦ. (Mateo
27:31) ​Le​ quitaron ​el manto​ y ​le​ pusieron sus ​túnicas.​

3.2.Complementos primario y secundario:


El complemento secundario está en aposición con el primario.

● ὑμείς αὐτὸν ἐποιήσατε σπήλαιον λῃστῶν. (Lucas 19:46)


Vosotros lo hicisteis ​guarida​ de ladrones.

4. Acusativo adverbial:
El acusativo adverbial funciona como un adverbio, es decir modifica a un verbo en vez de
servir como su objeto directo.

4.1.Acusativo adverbial de medida:


El sustantivo indica cuán lejos se extiende la acción del verbo.
En este caso, el acusativo indica tiempo o lugar.
Puede aparecer con las preposiciones: aνὰ, εἰς, ἐπὶ, κατὰ y μετὰ, otras.

● εἶδον τὰ ἔργα μου τεσσεράκοντα ἔτη. (Heb. 3:9-10)


Vieron mis obras ​por (durante) cuarenta años.​
● οὐκ ἀφίστατο τοῦ ἱεροῦ νηστείαις καὶ δεήσεσιν λατρεύουσα νύκτα καὶ ἡμέραν.
(Lucas 2:37)
No se alejó del templo rindiendo culto (sirviendo) ​de noche​ y ​de día c​ on ayunos y
oraciones.
● Τοῦτο ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. (Hechos 16:18)
Esto hacía ​por muchos días​.
● μετὰ ταῦτα ἐξῆλθεν. (Lucas 5:27)
Después de estas​ cosas salió.
● ἐληλακόντες οὖν ὡς σταδίους εἴκοσι πέντε ἢ τριάκοντα θεωροῦσιν τὸν Ἰησοῦν.
(Juan 6:19)
Entonces cuando hubieron remado ​veinticinco o treinta estadios​ vieron a Jesús.
● οὐδὲ καίουσιν λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον. (Mateo 5:15)
Ni encienden una lámpara y la ponen ​bajo un almud​.

b. Acusativo adverbial de manera:


La palabra en acusativo indica cómo se lleva a cabo la acción del verbo.
Puede aparecer con la preposición ε​ ἰς.

● kαταλίνατε αὐτοὺς κλισίας [ώσεὶ] ἀνὰ πεντήκοντα. (Lucas 9:14)


Hacedlos sentar ​en grupos ​como de cincuenta.
● ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον. (Lucas 16:19)
Fue vestido ​con púrpura​ y ​lino fino.​
● ὕπαγε εἰς εἰρήνην. (Marcos 5:34)
Ve ​en paz.
c. Acusativo adverbial de referencia:
La palabra en acusativo responde a la pregunta, ¿A qué se relaciona la acción del verbo? O
¿Con referencia a qué se ejecuta la acción?
Un uso especial de este acusativo es el relacionado con el sustantivo que produce la acción
expresada por un infinitivo, lo que podría llamarse “sujeto” del infinitivo.
Técnicamente los infinitivos no tienen sujeto.
En la traducción se usan expresiones como “con respecto a”, “con referencia a”, “de
acuerdo a”, etc.
Este acusativo puede aparecer con preposición.

● … ἵνα ἐλεήμων γένηται καὶ πιστὸς ἀρχιερεὺς τὰ πρὸς τὸν θεὸν. (Hebreos 2:17)
… Para que llegue a ser misericordioso y fiel sumo sacerdote ​con respecto a las cosas​ que
pertenecen a Dios.
● Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφὰς. (1 Corintios 15:3)
Cristo murió por nuestros pecados ​de acuerdo con las Escrituras​.
● ἡ μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν. (Lucas 10:40)
Marta estaba preocupada ​acerca de mucho servicio​.
● πρὸς ἡμᾶς τὴν παραβολὴν ταὺτην λέγεις ἤ καὶ πρὸς πάντας; (Lucas 12:41)
¿Dices esta parábola ​acerca de nosotros​ o también ​acerca de todos?​

5. Acusativo absoluto:
Es una estructura como la del genitivo absoluto, pero todo en acusativo. Actúa de la misma
forma.

● καὶ ὑμᾶς ὄντας νεκροὺς τοῖς παραπτώμασιν … καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς
παραπτώμασιν συνεζωοποίησεν τῷ Χριστῷ. (Efesios 2:1, 5)
Y ​estando vosotros​ muertos en transgresiones . . . Y ​estando nosotros​ muertos en
transgresiones, (nos) vivificó en Cristo.

III. El Genitivo:
La función básica del genitivo es describir y definir. Lo hace atribuyendo una cualidad al
sustantivo.
Responde a la pregunta, ¿Qué clase o tipo?
Según esto, el genitivo funciona en una forma muy similar a un adjetivo.

Usos:
1. Genitivo de Descripción:
Todos los genitivos, en mayor o menor grado, describen. Por lo tanto, este uso del genitivo
es el más cercano a la idea básica del caso.
● τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίᾳ. (Romanos 6:6)
El cuerpo ​de pecado.
● λόγοις τῆς χάριτος. (Lucas 4:22)
Palabra ​de gracia.

2. Genitivo de posesión:
Este uso del genitivo define, describe y limita al sustantivo denotando pertenencia. Se usa
la preoposición “de”, equivalente a “perteneciente a”

● ἔδωκεν αὐτοῖς ἑξουσίαν τέκνα θεοῦ γενέσθαι. (Juan 1:12)


Les dio autoridad de llegar a ser hijos ​de Dios.
● ἀπέσπασεν τὴν μᾶχαιραν αὐτοῦ καὶ πατάξας τὸν δοῦλον τοῦ ἀρχιερέως ἀφεῖλεν
αὐτοῦ τὸ ὠτῖον. (Mateo 26:51)
Sacó ​su e​ spada y, habiendo herido al siervo ​del Sumosacerdote,​ cortó ​su ​oreja.

3. Genitivo de parentesco:
En realidad, este uso del genitivo es un uso especializado del genitivo de posesión.
Indica algún aspecto de una relación marital o social.
La relación exacta (hijo, hija, hermano, hermana, padre, etc.) no se menciona, sino que
debe ser determinada sobre la base de otro conocimiento.

● Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου. (Mateo 4:21)


Jacobo el ​de Zebedeo.
● Μαρία ἡ Ἰακώβου. (Lucas 24:10)
María la (madre) ​de Jacobo.

4. Genitivo adverbial:
A veces el genitivo modifica a un verbo en vez de modificar a un sustantivo: es un genitivo
adverbial y funciona como si fuera un adverbio.

4.1.Genitivo adverbial de tiempo:


Expresa tiempo, tipo de tiempo, tiempo opuesto a otro tiempo.
Puede aparecer con las preposiciones δία.

● Οὗτος ἦλθεν πρὸς αὐτὸν νυκτὸς. (Juan 3:2)


Este vino a él ​de noche.
● δι᾿ ὅλης νυκτός … κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν. (Lucas 5:5)
Toda la noche​ habiendo trabajado arduamente nada sacamos.

4.2.Genitivo Adverbial de Medida:


Este uso indica ​cuánto y​ ​ cuán lejos​. Puede indicar precio o valor.

● Χοῖνιξ σίστου δηναρίου καὶ τρεῖς χοίνικες κριθῶν δηναρίου. (Apocalipsis 6:6)
Una medida de trigo ​por un denario​, y tres medidas de cebada​ por un denario
● οὐχὶ δύο στρουθία ἀσσαρίου πωλεῖται; (Mateo 10:29)
¿No se venden dos gorriones ​por un?

4.3.Genitivo Adverbial de Lugar:


Cuando un genitivo se usa para indicar lugar el énfasis generalmente está en el tipo de
lugar, un lugar opuesto a otro, aquí y no allá.

● Πέτρος ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκλεκτοῖς παρεπιδήμοις διασπορᾶς Πόντου,


Γαλατίας, Καππαδοκίας, Ἀσίας καὶ Βιθυνίας. (1 Pedro 1:1)
Pedro, apóstol de Jesucristo a los elegidos peregrinos ​en la dispersión, en el Ponto,
Galacia, Capadocia, Asia y​ ​ Bitinia.​

4.4.Genitivo Adverbial de Referencia:


En este uso el genitivo modifica a un adjetivo.
En la traducción las palabras usadas son “con respecta a”, “con referencia a”.
A veces aparece con la preposición περὶ

● ὁ γὰρ θεὸς ἀπείραστός ἐστιν κακῶν. (Santiago 1:13)


Porque Dios no es tentado ​con respecto al mal (​ cosas malas).
● Περὶ ὧν ἐγράψατε. (1 Corintios 7:1)
Con respecto a las cosas que e​ scribisteis …

5. Genitivo con sustantivos de acción:


Un sustantivo de acción es un sustantivo cuya definición contiene una idea verbal.
Frecuentemente tendrá un verbo cognado, que tiene la misma raíz.
Καρδὶα, ἄνθρωπος, καρπὸς, ἀδελφή son ejemplos de sustantivos comunes, que no
implican una acción.
La mayoría de los sustantivos terminados en -ὁς o -ή son sustantivos de acción, pero
hay muchos otros que deben ser reconocidos por su significado.
Este genitivo siempre aparece sin preposición.
Podemos encontrar un genitivo modificando a un sustantivo de acción en dos
categorías:

5.1.Genitivo de sujeto:
Si la palabra en genitivo produce la acción implícita en el sustantivo de acción, funciona
como el “sujeto” de la idea verbal contenida en el sustantivo y es, por lo tanto, un genitivo
de sujeto.
En otras palabras, si se usara el verbo cognado, con la misma raíz del sustantivo de acción,
la palabra en genitivo tendría que estar en nominativo.

● ἡ πίστις σου σ ​ έσωκέν σε. (Lucas 18:42)


Tú f​ e te ha salvado.
● ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν. (Lucas 21:19)
Por ​vuestra p​ aciencia ganaréis ​vuestras​ almas.
● Ἀποκαλύπτεται ὀργὴ θεοῦ ἀπ᾿ οὐρανοῦ. (Romanos 1:18)
Es revelada la ira ​de Dios ​desde el cielo …

5.2.Genitivo de Objeto o Complemento Directo:


Si la palabra en genitivo recibe la acción implícita en el sustantivo de acción, funciona
como el objeto directo de la idea verbal contenida en el sustantivo de acción, y es un objeto
directo.

● Ἐχετε πίστιν θεοῦ. (Marcos 11:22)


Tened fe ​en Dios.​
● τὸ μαρτύριον τοῦ Χριστοῦ ἐβεβαιώθη ἐν ὑμῖν. (1 Corintios 1:6)
El testimonio ​acerca de Cristo ​fue confirmado entre vosotros.

6. Genitivo de Aposición:
Si la palabra en genitivo es equivalente a la palabra a la que modifica, es un genitivo de
aposición.
La palabra con la que está en aposición puede no estar en el caso genitivo.
En los otros casos también hay aposición y en ellos las palabras involucradas están en el
mismo caso.
Definición de aposición: (Del lat. ​appositĭo, -ōnis)​ .
Construcción en la que un sustantivo o un grupo nominal sigue inmediatamente, con
autonomía tonal, a otro elemento de esta misma clase para explicar algo relativo a él; p. ej.,
Madrid, capital de España, está en el centro de la Península; ella, enfermera de profesión,
le hizo la primera cura.
Construcción de dos elementos nominales unidos, el segundo de los cuales especifica al
primero; p. ej., ​mi amigo el tendero; el rey Felipe II.​ Por ext., se aplica a construcciones del
tipo ​La calle de Goya​ o ​el tonto de Rigoberto.

● πόλεις Σοδόμων καὶ Γομόρρας. (2 Pedro 2:6)


Las ciudades de ​Sodoma​ y ​Gomorra.​
● ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν. (Efesios 2:20)
Habiendo sido edificados sobre el fundamente ​de (que son) los apóstoles​ y ​profetas​.
● ἐὰν ή ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ … (2 Corintios 5:1)
Si nuestra morada terrenal​, este tabernáculo, ​fuere destruido. ​. .

7. Genitivo Absoluto:
Esta construcción consiste en un sustantivo o pronombre y un participio, ambos en
genitivo, y sin relación gramatical entre ellos.
El sustantivo o pronombre produce la acción implícita en el participio, pero la oración
principal tiene otro sujeto.

● Χπονίζοντος τοῦ νυμφίου ἐνύσταξαν πᾶσαι καὶ ἐκάθευδον. (Mateo 25:5)


Tardando el esposo,​ todas cabecearon y durmieron.
● τοῦ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλέεμ … ἰδοὺ μάγοι ἀπὸ ἀνατολῶν παρεγένοντο.
(Mateo 2:1)
Cuando Jesús nació ​en Bethlehem, he aquí sabios vinieron del oriente.
● Καταβαινόντων αὐτῶν ἐκ τοῦ ὄρους ἐνετείλατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων … (Mateo
17:9)
Descendiendo ellos d​ el monte, mandó a ellos Jesús diciendo …

8. Genitivo de Asociación:
Normalmente se usa para expresar esta idea el caso instrumental, pero a veces aparece el
genitivo y sólo acompañado de la preposición μετὰ.

● οὐκέτι μετ᾿ αὐτοῦ περιεπάτουν. (Juan 6:66)


No andaban ya ​con él​.
● ἧν μετὰ τῶν θηρίων. (Marcos 1:13)
Estaba ​con las bestias​.

IV. El Ablativo:
El caso ablativo es usa para expresar la idea de separación. Indica cosas como punto de
partida, fuente, origen.

Usos:
1. Ablativo de separación:
La palabra en ablativo denota aquello de lo cual algo es separado.

● ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτῶν καὶ πορνείας. (Hechos 15:29)
Abstenerse ​de lo sacrificado a ídolos​ y ​de sangre​ y ​de ahogado​ y ​de inmoralidad.​
● βάλε ἀπὸ σοῦ. (Mateo 5:29)
Écha(la) ​de ti​.
● οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ᾿ ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ
πονηροῦ. (Juan 17:15)
No pido que quites a ellos ​del mundo,​ sino que los guardes ​del mal​.

2. Ablativo de Fuente:
Si la palabra en ablativo es la fuente del sustantivo al que modifica, es un ablativo de
fuente.
Este uso es muy parecido al ablativo de separación, y hay que determinar dónde está el
mayor énfasis para identificarlos.

● περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρὸς ἣν ἠκούσατε μου.​ (Hechos 1:4)


Esperar la promesa ​del Padre​ la cual oísteis ​de mí​.
● οἴδαμεν ὅτι ἀπὸ θεοῦ ἐλήλυθας διδάσκαλος. (Juan 3:2)
Sabemos que ​de Dios​ has venido maestro.
● οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου. (Juan 17: 14).
No son ​del mundo​ como yo no soy ​del mundo​.

3. Ablativo de agencia:
La palabra en ablativo indica el agente personal que ejecuta la acción expresada por el
verbo en voz pasiva o un adjetivo verbal.

● Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου. (Mateo 25:34)


Venid benditos ​por​ mi ​padre.​
● ή γυνὴ ἔφυγεν εἰς τὴν ἔργον, ὅπου ἔχει ἐκεῖ τόπον ἡτοιμασμένον ἀπὸ τοῦ θεοῦ.
(Apoc. 12:6)
La mujer huyó al desierto donde tiene allí un lugar preparado ​por Dios​.
● … ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ. (Juan 3:17)
. . . Para que el mundo sea salvo ​por él​.

4. Ablativo de medios:
Ocasionalmente el ablativo indica un medio impersonal usado en la producción de la acción
del verbo. El verbo puede estar en voz pasiva.

● εἶπεν διὰ παραβολῆς. (Lucas 8:4)


Dijo (habló) ​por medio de una parábola​.
● σοι δείξω ἐκ τῶν ἔργων μου τὴν πίστιν. (Santiago 2:18)
​ is​ obras m
A ti mostraré ​por m ​ i fe.

5. Ablativo de comparación:
Si la palabra en ablativo es la base sobre la cual se hace una comparación, es un ablativo de
comparación. A la palabra en ablativo se le agregan las palabras “más que” en la
traducción.

● μείζων ἐστὶν ὁ θεὸς τῆς καρδίας ἡμῶν. (1 Juan 3:20)


Dios es más grande (mayor) que nuestros corazones.
● ἐὰν μὴ περισσεύσῃ ὑμῶν ἡ δικαιοσύνη πλεῖον τῶν γραμματέων καὶ Φαρισαίων …
(Mateo 5:20)
Si no sobreabunda vuestra justicia más ​que​ [la] ​de los escribas​ y ​fariseos.​ . .

6. Ablativo de causa:
La palabra en ablativo indica la razón para la ejecución de la acción.
Normalmente se usa el instrumental para este propósito, pero ocasionalmente
aparece en ablativo.
Aparece con preposición.

● ἔτι ἀπιστούντων αὐτῶν ἀπὸ τῆς χαρᾶς … (Lucas 24:41)


Aun no creyendo ellos ​por causa del gozo​ …
● (Juan 4.6)
Jesús cansado ​por causa el viaje​ se sentó junto al pozo.

● (Apocalipsis 16:10)
Mordían sus lenguas ​por causa del dolor.​

7. Ablativo partitivo:
Si la palabra en ablativo indica el todo de lo cual la palabra a la que modifica es una parte,
es un ablativo partitivo.
Puede usarse sin preposición o con ἀπὸ ο ἐκ.

● ἐμβὰς εἰς ἓν τῶν πλοίων … (Lucas 5:3)


Habiéndose embarcado en una ​de las barcas​. . .
● ἐκλεξάμενος ἀπ᾿ αὐτῶν δώδεκα. (Lucas 6:13)
Habiendo elegido ​de entre ellos​ doce.

V. El Dativo:
La idea principal del dativo es la de ​interés personal.​ El interés impersonal involucra tanto
ventaja como desventaja.
El dativo es comúnmente usado con personas más que con cosas, aunque algo que ha sido
personificado puede usar el dativo.
Usos:
1. Dativo de complemento indirecto:
El complemento indirecto de un verbo indica a quién o por quién se hace algo, es decir, la
persona en cuyo interés la acción es ejecutada.
Es el uso más común del dativo.

● Ἔγραφα ὑμῖν ἐν τῇ ἐπιστολῇ … (1 Corintios 5:9)


Escribí ​a vosotros ​en la epístola ...
● Προσέφερον αὐτῷ παιδία. (Marcos 10:13)
Traían ​a él​ niños.
● Σοφίαν λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις. (1 Corintios 2:6)
Hablamos sabiduría ​a los que son maduros.​

2. Dativo de ventaja y desventaja:


En estos usos la idea de interés personal es más fuerte.
El dativo de ventaja indica la persona en beneficio de la cual algo es hecho. Al traducir se
usa la palabra “para”.
El dativo de desventaja indica la persona que será afectada adversamente como resultado de
la acción. Al traducir se usa las palabras “en contra de”.
Estos dos usos del dativo en mayor o menor grado indican complemento indirecto.

2.1.Dativo de ventaja:

● τήν πόλιν τὴν ἁγίαν Ἰερουσαλὴμ καινὴν εἶδον … ἡτοιμασμένην ὡς νύμφην


κεκοσμημένην τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς. (Apocalipsis 21:2)
Vi la santa ciudad, la nueva Jerusalén . . . habiendo sido preparada como una novia que ha
sido adornada ​para su marido.​
● … ἵνα οἱ ζῶντες μηκέτι ἑαυτοῖς ζῶσιν ἀλλὰ τῷ ὑπὲρ αὐτῶν ἀποθανόντι καὶ
ἐγερθέντι. (2 Corintios 5:15)
. . . Para que los que viven ya no vivan ​para sí mismos​ sino para el que por ellos ​murió y​
resucitó.​

2.2.Dativo de desventaja:

● μαρτυρεῖτε ἑαυτοῖς ὅτι υἱοί ἐστε τῶν φονευσάντων τοὺς προφήτας. (Mateo 23:31)
Dais testimonio ​contra vosotros mismos​ que sois hijos de los que mataron a los profetas.
● μετανόησον οὖν: εἰ δὲ μή, ἔρχομαί σοι​ ταχὺ. (Apocalipsis 2:16)
Por lo tanto, arrepiéntete, si no, vendré ​a ti​ pronto.
3. Dativo de referencia:
Este dativo puede usarse en relación con cosas tanto como con personas.
La idea de interés personal es más débil, una mera referencia a algo o alguien.
Para traducir se usan las palabras “con referencia a”, “acerca de” o “con respecto a”.
Puede aparecer con preposición.

● μὴ μεριμνᾶτε τῆ ψυχῇ ὑμῶν. (Mateo 6:25)


No os preocupéis ​acerca de​ vuestra ​vida.​
● τελεσθήσεται πάντα τὰ γεγραμμένα διὰ τῶν προφητῶν τῷ υἱῷ τοῦ ἀνθρώπου.
(Lucas 18:31)
Será cumplido todo lo que ha sido escrito por los profetas ​acerca del Hijo​ del hombre.
● οὐκ οἴδατε ἐν Ἠλίᾳ τί λέγει ἡ γραφή; (Romanos 11:2)
¿No sabéis qué dice la Escritura ​acerca de Elías?​

VI. El Locativo:
El caso locativo indica ubicación, lugar, posición.
Normalmente en la traducción se usa una preposición como ​en, sobre, entre, durante,
alrededor, al lado de.
En griego puede usarse con o sin preposiciones.

Usos:
1. Locativo de lugar:
Indica un punto o área partícula.

● ἐπέθηκαν αὐτοῦ τῇ κεφαλῇ. (Juan 19:2)


[La] pusieron ​en​ su ​cabeza.​
● ἐν τῷ κόσμῷ ἦν. (Juan 1:10)
En el mundo​ estaba.
● καὶ ἐβαπτίζοντο ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ. (Marcos. 1:5)
Y eran bautizados por él ​en el río Jordán.​
● Ταῦτα εἶπεν ἐν συναγωγῇ διδάσκων ἐν Καφαρναούμ. (Juan 6:59)
Esto dijo ​en la sinagoga​ ensenando ​en Capernaúm​.

2. Locativo de tiempo:
Indica un punto particular en el tiempo.
Algo se ubica dentro de una sucesión de eventos.
El énfasis está en la cronología.
● τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων. (Lucas 24:1)
En el primer ​[día] de la semana.
● προσεύχεσθυε ἵνα μὴ γένηται ἡ φυγὴ ὑμῶν χειμῶνος μηδὲ σαββάτῳ. (Mateo
24:20)
Orad para que no sea vuestra huida en invierno ni ​en sábado​.
● ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. (Juan 6:44)
Le resucitaré ​en el último día.​
● τῇ ἑιρτῇ τοῦ πάσχα. (Lucas 2:41)
En la fiesta​ de la pascua.
● τετάρτῃ φυλακῇ τῆς νυκτὸς. (Mateo 14:25)
A la cuarta vigilia​ de la noche.

3. Locativo de esfera:
Este es un uso metafórico del locativo en expresiones figurativas.
La ubicación es en una esfera lógica más que en un espacio o tiempo.

● μὴ παιδία γίνεσθυε ταῖς φρεσὶν ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε. (1 Corintios 14:20)


No seáis niños en las mentes, sino ​en [la esfera] del mal​ sed infantiles.
● Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι. (Mateo 5:3)
Felices los pobres ​en espíritu.​
● οὐ γάρ ἐστιν προσωπολημψία παρὰ τῷ θεῷ. (Romanos 2:11)
Porque no hay favoritismo ​en Dios.​
● ἡ σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ᾿ ἐλπίδι. (Hechos 2:26)
Mi carne habitará ​en esperanza​.

VII. El Instrumental:
La idea básica expresada por el instrumental es el de medios o instrumento.
La palabra en instrumental indica aquello por medio del cual o con el cual se ejecuta la
acción del verbo.

Usos:
1. Instrumental de medios:
Es el uso más común de este caso, el más obvio.
Involucra un medio impersonal, no personal.
La agencia personal se indica con el caso ablativo y la preposición ὑπὸρ, aunque
hay excepciones donde aparece con instrumental.

● ἔτιλλον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ ἤσθιον τοὺς στάχυας ψώχοντες ταῖς χερσίν. (Lucas
6:1)
Sus discípulos recogían y comían espigas restregαndo ​con las manos​.
● ἀνεῖλεν Ἰάκωβον … μαχαίρῃ. (Hechos. 12:2)
Mató a Jacobo. . . con espada.
● ἐδόθη αὐτοῖς ἐξουσία … ἀποκτεῖναι ἐν ῥομφαίᾳ καὶ ἐν λιμῷ καὶ ἐν θανάτῶ.
(Apocalipsis 6:8)
Fue dada a ellos autoridad . . . [para] matar ​con espada, con hambre y​ ​ con muerte​.

2. Instrumental de causa:
La palabra en instrumental indica qué causó la acción del verbo.
El instrumental de medios indica medios intermediarios, y el instrumental de causa el
factor original que produjo la acción.
La palabra usada en la traducción es “porque” o “por”.

● ἐγὼ λιμῷ ὧδε ἀπόλλυμαι. (Lucas 15:17)


Yo ​por hambre​ aquí perezco.
● ἐξεπλήσσοντο ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ. (Marcos 1:22)
Se asombraban ​por​ su ​enseñanza.​
● ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις. (Lucas 4:22)
Se maravillaban ​debido a​ sus ​palabras.​

3. Instrumental de manera:
Indica la manera o forma en que la acción del verbo es ejecutada.
Indica una circunstancia que acompaña la acción del verbo.

● Δείραντες ἡμᾶς δημοσίᾳ … ἔβαλαν εἰς φυλακήν, καὶ νῦν λάθρᾳ ἡμᾶς ἐκβάλλουσιν.
(Hechos 16:37)
Después de golpearnos ​en público ​. . . [nos] echaron en prisión, y ahora ¿nos echan fuera ​en
secreto?​
● αὐτὸς ὁ κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι θεοῦ,
καταβήσεται ἀπ᾿ οὐρανοῦ. (1 Tesalonicenses 4:16)
El Señor mismo con ​voz de mando​, con ​voz​ de arcángel y con ​trompeta​ de Dios,
descenderá el cielo.

4. Instrumental de medida:
Indica dos puntos en el tiempo o el espacio que están separados por un intervalo.
Frecuentemente aparece en expresiones de tiempo.
El locativo indica un punto definido en el tiempo, el genitivo un tipo de tiempo y el
instrumental dos puntos separados por un intervalo de tiempo.​

● (Juan 2:20)
Este templo fue edificado ​durante (un período de) cuarenta y seis años​.
● Ἰωσὲφ μετεκαλὲσατο Ἰακώβ τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ πᾶσαν τὴν συγγένειαν ἐν
ψυχαῖς ἑβδομήκοντα πέντε. (Hech. 7:14)
José llamó a Jacob su padre y a todos sus parientes ​(en cantidad) setenta y cinco personas​.

5. Instrumental de asociación:
La palabra en instrumental indica la(s) persona(s) o cosa(s) que acompañan o toman parte
en la acción del verbo.
Frecuentemente estará la preposición συμ, sola o prefijada al verbo.

● … ἵνα καὶ ἡμεῖς ὑμῖν συμβασιλεύσωμεν. (1 Corintios 4:8)


… Para que también nosotros reinemos ​con vosotros.​
● οὗτος … συνεσεσθίει αὐτοῖς. (Lucas 15:2)
Este . . . come ​con ellos.​
● ἦλθεν κύριος ἐν ἁγίαις μυριάσιν αὐτοῦ. (Judas 14)
Vino el Señor ​con​ sus ​santas miríadas.​

6. Instrumental de agencia:
En raras ocasiones el instrumental se usa para expresar agencia personal. El caso más usado
es el ablativo.
El verbo aparece en voz pasiva o media.

● οὐδὲν ἄξιον θανάτου ἐστὶν πεπραγμένον αὐτὸν. (Lucas 23:15)


Nada digno de muerte es hecho ​por él.​
● εἰ πνεύματι ἄγεσθε, οὐκ ἐστὲ ὑπὸ νόμον. (Gal. 5:18)
Si ​por el Espíritu​ sois guiados, no estáis bajo ley.

EL PARTICIPIO

I. Participio usado como predicado de una oración nominal:


● ἐγενόμην νεκρὸς καὶ ἰδοῦ ζῶν εἰμι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Estaba muerto y he aquí estoy ​viviendo​ por los siglos de los siglos.

II. Participio Adverbial:


1. Participio Temporal:​ (Responde a ¿Cuándo?)
● ἀποταξάμενον αὐτοῖς ἐξῆλθον εἰς Μακεδονίαν. (2 Corintios 2:13)
Cuando partí​ de ellos fui hacia Macedonia.
● ἐλθοντες λέγουσιν αὐτῷ … (Marcos 12:14)
Cuando vinieron​ le dijeron …

2. Participio télico o final:​ (Responde a ¿Para qué? De propósito).


● ὅς ἐληλύθει προσκυνήσων εἰς ᾿Ιερουσαλήμ. (Hechos 8:27)
El cual había venido ​para adorar​ a Jerusalén.
● ἦλθον εἰ Καφαρναοὺμ ζητοῦντε τὸν Ἰησοῦν. (Juan 6:24)
Vinieron a Capernaúm ​para buscar​ a Jesús.

3. Participio de causa:​ (Responde a ¿Por qué? ¿Con qué causa? ¿Por qué se originó la
acción?)
● πάλιν ὁ Πιλᾶτος προσεφώνησεν αὐτοῖς, θέλων ἀπολῦσαι τὸν ᾿Ιησοῦν. (Lucas
23:20)
De nuevo Pilato dio voces a ellos, ​porque​ quería ​librar​ a Jesús.
● ἐχάρησαν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν κύριον. (Juan 20:20)
Se regocijaron los discípulos​ porque vieron​ al Señor.

4. Participio condicional:
● θερίσομεν μὴ ἐκλυόμενοι. (Gálatas 6:9)
Segaremos ​si no desmayamos.​
● τί ὠφελεῖται ἄνθρωπος κερδήσας τὸν κόσμον ὅλον ἑαυτὸν δὲ ἀπολέσας;
¿Qué aprovechará a un hombre ​si gana​ todo el mundo y ​se pierde​ a sí mismo?

5. Participio concesivo:​ (La acción ocurre a pesar de una circunstancia desfavorable).


● ὀφείλοντες εἶναι διδάσκαλοι διὰ τὸν χρόνον, πάλιν χρείαν ἔχετε τοῦ διδάσκειν ὑμᾶς
τινά. (Hebreos 5:12)
Aunque ​deberíais s​ er maestro en este momento, ¿otra vez tenéis necesidad de que alguno
os enseñe?
● τυφλὸς ὢν ἄρτο βλέπω. (Juan 9:25)
Aunque era​ ciego ahora veo.

6. Participio instrumental:​ ​(​Indica con que instrumento se hace algo).


● τὶς ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; (Mateo
6:27)
¿Quién de vosotros ​estando (por estar ansioso) p​ uede añadir a su estatura un codo?
● … ἥτι ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχεν τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. (Hechos 16:16)
… quién traía mucha ganancia a sus señores ​diciendo suertes​.
● ἑαυτὸν ἐκένωσεν μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος.
(Filipenses 2:7)
Se despojó a sí mismo ​tomando​ forma de siervo, ​haciéndose​ en semejanza de hombre.

7. Participio modal:​ (Similar al instrumental Este se refiere a la manera (forma o


modo) como se hizo la acción.)
● ἀκούσας ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθεν λυπούμενος. (Mateo 19:22)
Cuando el joven oyó (esta) palabra se fue ​entristeciéndose.​
● ἦν διδάσκων αὐτοὺς ὡς ἐξουσίαν ἔχων. (Marcos 1:22)
Les enseñaba como ​teniendo (uno que tenía) ​autoridad.

8. Participio complementario:​ ​(​El adverbio actúa como si fuera complemento del


verbo).
● ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσεν ὁ Ἰησοῦς διατάσσων τοῖς δώδεκα μαθηταῖς αὐτοῦ, μετέβη
ἐκεῖθεν. (Mateo 11:1)
Aconteció cuando terminó Jesús ​de enseñar​ a sus doce discípulos, partió de allí.
● ἀφαναίζουσιν τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσιν τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες.
(Mateo 6:16)
Desfiguran sus rostros para que (a)parezcan a los hombres ​ayunando (estar ayunando)​.
● ἀκούσας ᾿Ιακὼβ ὄντα σιτία εἰς Αἶγυπτον ἐξαπέστειλεν τοὺν πατέρας ἡμῶν.
(Hechos 7:12)
Cuando oyó Jacob que ​había (habiendo)​ trigo en Egipto envió a nuestros padres.

9. Participio circunstancial:
● ἐδίδασκεν ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν, δοξαζόμενος ὑπὸ πάντων. (Lucas 4:15)
Enseñaba en las sinagogas de ellos, y ​era alabado (siendo alabado) ​por todos.
● ἐκήρυσσεν λὲγων … (Marcos 1:7)
Predicaba y ​decía (diciendo) …

10. Participio imperativo:


● ἁποστυγοῦντες τὸ πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ. (Romanos 12:9)
Aborreced​ el mal, ​asociaos​ al bien.
● οἱ οἰκέται ὑποτασσόμενοι ἐν παντὶ φόβῳ τοῖς δεσπόταις. (1 Pedro 2:18)
Siervos, ​someteos​ con todo temor (respeto) a los amos.

EL INFINITIVO

- El infinitivo es una sustancia verbal.


- Tiene características de un verbo y características de un sustantivo.
- Como verbo tiene tiempo y voz, puede tener complemento directo y ser modificado
por un adverbio.
- No tiene modo, persona, ni número, y no puede tener sujeto.
- Como sustantivo puede tener relación con los casos, puede ser modificado por
adjetivos y puede modificar a otras palabras en la oración.
- Aunque en los infinitivos no tienen sujeto como tendría un verbo finito, a menudo
hay alguna palabra en la construcción gramatical que indica quién o qué produce la
acción expresada por el infinitivo.
- El infinitivo puede usarse con o sin artículo.
- Cuando aparece con el artículo se llama infinitivo articular.
- Solo el artículo neutro singular se con el infinitivo, dependiendo del uso del
infinitivo. El infinitivo es tratado como si fuera un sustantivo neutro indeclinable.
- Cuando lleva el artículo también puede aparecer con una preposición.

I. Sujeto del infinitvo:


Está normalmente en acusativo y no en nominativo.

● πάλιν χρείαν ἔχετε τοῦ διδάσκειν ὑμᾶς τινὰ.​ ​(Hebreos 5:12)


Otra vez tenéis necesitad de que ​alguno os e​ nseñe.
● πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι δὶς τρίς με ἀπαρνήσῃ. (Marcos 14:72)
Antes que ​el gallo ​cante dos veces me negarás tres veces.

II. El infinitivo verbal:


La mayoría de las veces actúa como una frase adverbial que modifica o clarifica la
aseveración del verbo principal. Se llama infinitivo verbal porque priman sus aspectos
verbales.

1. Infinitivo de propósito:
Indica el blanco o propósito de la acción expresada por el verbo principal.
Puede aparecer a veces con artículo y preposición.

● μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθεν καταλῦσαι τὸν νόμον. (Mateo 5:17)


No penséis (vayáis a pensar) que vine ​para destruir​ la ley.
● ἔπεμψα εἰς τὸ γνῶναι τὴν πίστιν ὑμῶν. (1 Tesalonicenses 3:5)
Envié ​para (con el propósito de) saber​ de vuestra fe.
● ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἰεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ κυρίῷ. (Lucas 2:22)
Le trajeron a Jerusalén ​para presentar(lo) a​ l Señor.

2. Infinitivo de Resultado:
Indica lo que resulta de la acción del verbo principal.
Puede aparecer con artículo y preposición.

● ἐνίκησεν ὁ λέων ὁ ἐκ τῆς φυλῆς Ἰουδα … ἀνοίξαι τὸ βιβλίον. (Apocalipsis 5:5)


El león de la tribu de Judá ha vencido … (​y como resultado puede)​ ​puede a​ brir el libro.
● διὰ τί ἐπλήρωσεν ὁ σατανᾶς τὴν καρδίαν σου ψεύσασθαί σε τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον καὶ
νοσφίσασθαι ἀπὸ τῆ τιμῆς τοῦ χωρίου; (Hechos 5:3)
¿Por qué llenó Satanás tu corazón ​de modo que mentiste​ al Espíritu Santo ​sustrajiste​ del
precio del terreno?
● μὴ βασιλευέτω ἡ ἁμαρτία ἐν τῷ θνητῷ ὑμῶν σώματι εἰς τὸ ὑπακούειν ταῖς
ἐπιθυμίαις αὐτοῦ. (Romanos 6:12)
No reine el pecado en vuestros cuerpos mortales​ de modo que obedezcáis​ a sus deseos.

3. Infinitivo de Tiempo:

3.1.Antecedente:​ (Tiene πρὸ o πρὶν y después el infinitivo).


● πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε. (Juan 1:48)
Antes que Felipe ​te llamara​ te vi cuando estabas bajo la higuera.
● Κύριε, κατάβηθι πρὶν ἀποθανεῖν τὸ παιδίον μου. (Juan 4:49)
Señor, desciende ​antes que​ mi hija ​muera​.

3.2.Contemporáneo:
● ἐθαύμαζον ἐν τῷ χρονίζειν ἐν τῷ ναῷ αὐτόν. (Lucas 1:21)
Se maravillaban ​mientras é​ l ​tardaba e​ n el templo.
● ἐν τῷ καθεύδειν τοὺς ἀνθρώπους ἦλθεν αὐτοῦ ὁ ἐχθρός. (Mateo 13:25)
Mientras l​ os hombres ​dormían​ vino su enemigo.

3.3.Subsecuente:
● μετὰ τὸ ἐγερθῆναί με προάξω ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν. (Mateo 26:32)
Después que yo sea levantado​ iré delante de vosotros a Galilea.

4. Infinitivo de mandato:

● χαίρειν μετὰ χαιρόντων, κλαίειν μετὰ κλαίοντων. (Romanos 12:15)


Regocijaós​ con los que se regocijan, ​llorad​ con los que lloran.

5. Infinitivo de causa:

● διὰ τὸ μὴ ἔχειν ῥίζαν ἐξηράνθη. (Mateo 13:6)


Por ​no ​tener​ raíz se secó.
● Οὐκ ἔχετε διὰ τὸ μὴ αἰτεῖσθαι ὑμας. (Santiago 4:2)
No tenéis ​porque vosotros ​no ​pedís.​

6. El infinitivo sustantival:

6.1.El infinitivo como sujeto del verbo:


● τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέδρος. (Filipenses 1:21)
El vivir​ (es) Cristo y ​el morir​ (es) ganancia.
● τὸ θέλειν παράκειταί μοι, τὸ δὲ κατεργάζεσθαι τὸ καλὸν οὔ. (Romanos 7:18)
El querer​ está en mí, pero ​el hacer el bien​ no.
6.2.El infinitivo como el Complemento directo del Verbo:
● θεός ἐστιν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καὶ τὸ θέλειν καὶ τὸ ἐνεργεῖν. (Filipenses 2:13)
Dios es el que obra en vosotros tanto ​el querer​ como ​el hacer.
● μή κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με. (Mateo 19:14)
No les impidáis ​venir​ a mí.

El PRESENTE

- Tiempo presente indica acción lineal, pero también puede expresar acción puntual y
acción perfectiva.
- En los otros modos indica solo acción línea.
- Solo en el modo indicativo muestra el momento de la acción: en presente.
- A continuación, se mencionarán los diferentes tipos del presente (del 1 al 4 es
puntual, y del 5 al 8 es lineal).
1. Presente descriptivo:
El presente describe lo que se está realizando en el momento, ahora, Describe una
acción en progreso.

● Κυριε, σῶσον, ἀπολλύμεθα. (Mateo 8.25)


Señor, salva(​nos​), perecemos.
● ἑν ᾧ ἔρχομαι ἐγὼ ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. (Juan 5:7)
Mientras yo ​voy​ otro desciende antes que yo.

2. Presente durativo:
Una acción o estado que comenzó en el pasado se describe como continuando hasta
el presente.
El pasado y el presente están unidos en una única afirmación.
A menudo se usa un adverbio de tiempo en la traducción.
También se puede traducir con un perfecto en español.

● ἰδοὺ τρία ἔτη ἀφ᾿ οὗ ἔρχομαι ζητῶν καρπὸν ἐν τῇ συκῇ ταύτῃ οὐκ εὑρίσκω.
(Lucas3:7)
He aquí, por tres años ​he venido b​ uscando fruto en esta higuera y no ​he encontrado.
● ἀπ᾿ ἀρχῆς μετ᾿ ἐμοῦ ἐστε. (Juan 15:27).
Desde el principio ​habéis estado c​ onmigo.
● ἰδοῦ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι. (Lucas 15:29).
He aquí, todos estos años te ​he servido.​

3. Presente iterativo​:
Describe una acción que se repite en varios intervalos (..... y no ______)

● νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὄσα κτῶμαι. (Lucas 18:12)
Ayuno ​dos veces a la semana, ​doy diezmo ​de todo lo que ​gano.​
● ὁσάκισ ἐὰν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτὴρτον πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ
κυρίου καταγγέλλετε. (1º Corintios 11:26)
Cada vez que comáis este pan y bebáis esta copa, la muerte del Señor ​anunciáis.

4. Presente de tendencia:
Indica una acción que se propuso o intentó, pero que no se efectuó realmente. Se
tuvo la intención de producir el resultado deseado.
Al traducir se puede usar verbos como “intentar”, “tratar” o “comenzar”.

● κατηργήθητε ἀπὸ Χριστοῦ οἴτινες ἐν νόμῳ δικαιοῦσθε. (Gálatas 5:4)


Os separáis de Cristo quienes ​intentáis ser justificados p​ or la ley.
● Πέτρος λέγει αὐτῷ, Κύριε, σὺ μου νίπτεις τοὺς πόδας; (Juan 13:6)
Le dice Pedro. Señor, ¿tú vas ​a lavarme ​los pies?

5. Presente gnómico:
Se usa para expresar una verdad universal, una máxima, un hecho aceptado
comúnmente, una costumbre de todos.
A veces se puede usar palabras como “siempre” o “nunca” en la traducción.

● πᾶν δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖ, τὸ δὲ σαπρὸν δένδρον καρποὺς


πονηροὺς ποιεῖ. (Mat. 7:17)
Todo árbol bueno buen fruto ​produce​, mas el árbol malo fruto malo ​produce.​
● ἐκ τῆς Γαλιλαίας προφήτης οὐκ ἐγείρεται. (Juan 7:52)
De Galilea ​nunca surge​ profeta.

6. Presente histórico:
Para lograr un efecto dramático, el escritor se ve a sí mismo o al lector como
presenciando un evento pasado. Así, lo narra en presente, pero es un evento pasado.
Se traduce generalmente con un tiempo en pasado.

● ἐν ταῖς ἠμέραις ἐκείναις παραγίνεται Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. (Mat. 3:1)


En aquellos días ​apareció ​Juan el Bautista.
● τῇ ἐπαύριον βλέπει τὸν Ἰησοῦν ἐρχόμενον πρός αὐτὸν, καὶ λέγει, ἴδε ὃ ἀμνὸς τοῦ
θεοῦ. (Juan 1:29).
Al día siguiente ​vio ​a Jesús viniendo hacia él, y ​dijo,​ He aquí el cordero de Dios.
● καί ὀψῖας γενομέμης ἔρχεται μετὰ τῶν δώδεκα. (Mar. 14:17)
Llegando el atardecer, ​vino ​con los doce.

7. Presente futurístico:
Se usa el presente para describir un evento (tan seguro que va a ocurrir) que
sucederá en el futuro, que es tan cierto que se describe como ya ocurriendo.
Puede usarse el futuro en la traducción.

● ὐπάγω καὶ ἔρχομαι πρὸς ὐμᾶς. (Juan 14:28)


Me iré p​ ero vendré a vosotros.
● μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἐγερομαι. (Mat. 27:63)
Después de tres días ​resucitaré

8. Presente perfecetivo:
Εste presente expresa una acción perfectiva
Enfatiza la realidad presente de algo que sucedió en el pasado.
Presenta el resultado o estado de una acción.

● τίς ἐστιν οὗτος περὶ οὖ ἀκοὺω τοιαῦτα; (Lucas 9:9)


¿Quién es este acerca del cual ​he oído e​ stas cosas?
● θαυμάζω ὅτι οὗτως ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς. (Gálatas. 1:6)
Me asombro que tan rápido ​os habéis apartado ​de quien os llamó.

EL AORISTO:
1. Aoristo constativo (puntual):
Ve la acción en su totalidad sin referencia a su comienzo, su fin, su progreso o su
resultado.
La acción es simplemente vista como un hecho.

● ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε. (Gálatas 1:18)


Quedé ​con él durante quince días.
● ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι Μωυσέως. (Romanos 5:14)
Reinó​ la muerte desde Adán hasta Moisés.

2. Aoristo ingresivo (inceptivo):


Tiene un leve énfasis en el comienzo de la acción.
Frecuentemente se usa en la traducción palabras como ​llegó a ser o​ ​comenzó a ser.

● ἐπυθετο τὴν ὥραν παρ᾿ αὐτῶν ἐν ᾗ κομψότερον ἔσχεν. (Juan 4:52)


Averiguó de parte de ellos la hora en que ​comenzó a tener​ mejoría.
● ἐσίγησεν πᾶν τὸ πλῆθος. (Hechos 15:12)
Comenzó a quedar en silencio​ toda la multitud.

3. Aoristo culminativo (consumativo):


Tiene un leve énfasis en la conclusión o el resultado de la acción completada. Se acerca
mucho al significado del perfecto.
Generalmente se lo traduce con el tiempo perfecto en castellano.

● τὶ ἔθου ἐν τῇ καρδίᾳ σου τὸ πρᾶγμα τοῦτο; (Hechos 5:4)


¿Por qué ​has derramado​ en tu corazón esta obra?
● ἰδοὺ ἐνίκησεν ὁ λέων ὁ ἐκ τῆς φυλῆς Ἰούδα…ἀνοῖξαι τὸ βιβλίον. (Apocalipsis 5:5)
​ abrir el libro.
He aquí el león de la tribu de Judá ​ha vencido…

4. Aoristo gnómico:
Expresa un hecho aceptado como verdad universal.
Al traducir se puede usar cualquier tiempo que exprese la idea.

● ἀνέτειλεν ὁ ἧλιος σὺν τῷ καύσωνι καὶ ἐξήρανεν τὸν χόρτον, καὶ τὸ ἄνθος αὐτοῦ
ἐξέπεσεν καὶ ή εὐπρέπεια τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἀπώλετο. (Santiago 1:11)
El sol ​se levanta​ con su calor y ​seca l​ a hierba, y su flor​ se cae​ y en la belleza de su
apariencia ​perece​.
5. Aoristo epistolar:
Se encuentra mayormente en las epístolas.
Como una cortesía hacia el lector, el escritor adopta la perspectiva de tiempo del
rector, el cual es diferente del propio.
Usa el aoristo para describir un evento que es presente o futuro para él, pero será
pasado cuando lector reciba la carta.

● ἐγὼ Παῦλο ἔγραψα τῇ ἐμῇ χειρί. (Filemón 19)


Yo, Pablo ​escribo​ con mis manos.
● Τιχικὸς…ὃν ἔπεμψα πρὸς ὑμᾶς. (Colosenses 4:7-8)
Tíquico…a quien ​estoy enviando​ a vosotros.

6. Aoristo dramático:
Se usa para énfasis o efecto dramático.
Afirma una realidad presente con la certeza de un evento pasado.
Describe algo que acaba de ocurrir, cuyo efecto se siente en el presente.
A veces se usan adverbios de tiempo en la traducción.

● οὗτος ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ὧ εὐδόκησα. (Mateo 3:17)


Este es mi hijo amado, en quien ​me complazco.​
● ὁ θυγάτηρ μου ἄρτι ἐτελεύτησεν. (Mateo 9:18)
Mi hija ​recién murió​.
● ἐνέγκατε ἀπὸ τῶν ὀψαρίων ὧν ἐπιάσατε νῦν. (Juan 21:10)
Traed de los peces que ​han pescado ahora​.

7. Aoristo futurístico:
También llamado aoristo profético.
Indica un evento que aún no se ha llevado a cabo, pero que es tan seguro que
sucederá que se lo describe como algo que ya sucedió.

● πάντα ὅσα προσεύχεσθε καὶ αἰτεῖσθε πιστεύετε ὅτι ἐλάβετε, καὶ ἔσται ὑμῖν.
(Marcos 11:24)
Toda cosa que oréis y pidáis creed que ​recibiréis​ y será a vosotros.
● ἐὰν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου. (Mateo 18:15)
Si te oyere, ​habréis ganado​ a tu hermano.

Ejercicio para ejercitar: Mateo 19:16-22.

También podría gustarte