Está en la página 1de 16

Lorena e Rita lem- Isabel García, a temida No verán Fátima cum-

bran a súa experiencia profe de Física que pro- priu cun “antigo” so-
en Francia coas fami- voca pesadelos en moi- ño, practicar inglés in
lias de acollida e cos tos de nós, sométese ás situ, in England. Claro
seus compañeiros do nosas preguntas e descó- que, como veredes, hai
insti nos primeiros días brese como alguén moi moitas máis cousiñas
deste curso. humano. que contar das súas
Como esquecelo? Seica o dubidabades? andanzas...
4 14 5

ANO II I.E.S. DE CURTIS DECEMBRO DE 2009


XORNAL DE AULA

De pirata a pirata
Abril de 2008: el pesquero Playa de Bakio permanece
retenido por piratas somalíes durante varios días en el Índico.
Octubre de 2009: la historia se repite y el atunero Alakrana
permanece varias semanas secuestrado de igual modo en la
zona del Cuerno de África. La polémica sobre la legalidad de la
pesca y la incontestable evidencia de la inseguridad ligada a la
actividad pesquera en ciertas zonas del continente africano
alimenta, a día de hoy, los más conocidos foros de actualidad.
La falta de un gobierno central en Somalia favorece el

O
funcionamiento de grupos paramilitares que ejercen, con claros
fines lucrativos, la piratería marítima. Y los países occidentales
critican su actuación delictiva… Pero en el lado opuesto están
los argumentos de los piratas somalíes, quienes acusan a las
flotas de los países desarrollados de esquilmar sus aguas sin
reparo al tiempo que las contaminan con vertidos tóxicos y
nucleares. El debate está servido. ¿Quién es el pirata? Un pirata somalí con su kalashnikov
p.2 embarcado en una lancha rápida de asalto

U TR Dinamo de Kiev: perder o morir


El 19 de septiembre de 1941, los nazis tomaron Kiev. La U.R.S.S. había
sido invadida por las tropas de Hitler y la capital de Ucrania no fue ajena al

AV A
poderío de los tanques alemanes. Los intentos por resistir al asedio fueron
vanos. Los cadáveres alfombraban las calles y las tropas alemanas entraron
en Kiev sin dar tiempo al repliegue del Ejército Rojo.
A partir de este momento, como otra consecuencia funesta más de la que
fue llamada por Hitler “la batalla más grande de la historia universal”,

CA N comenzaron a llegar a la ciudad multitud de prisioneros de guerra -los


soviéticos dan por cierta la cifra de 665.000- , a los que no se permitía
trabajar ni tener una vivienda, por lo que se dedicaban a vagabundear y a
esperar la muerte. Uno de estos presos fue Nikolai Trusevich, anteriormente

OMI Los dos supervivientes


delante del monumento
portero del Dinamo de Kiev, equipo que había sido disuelto por pertenecer
todos sus jugadores al Partido Comunista.
Continúa en la p.9

Vanuatu, un paraíso para os deportes de risco E ademais

LL Din que Vanuatu é o lugar máis feliz da terra. Inmensas e


solitarias praias de area branca, clima tropical amornado polos
ventos alisios, ritmo de vida tranquilo... Non en balde o escritor
Josefina Santos fai unha crítica aos que din
estudar e ofrece solucións............................ 3

Paul Theroux falou de “as illas felices de Oceanía”. Un lugar Rocío Manteiga e Fátima Sánchez descúbren-

O
moi distante do noso atarefado e febril modo de vida, non si? nos o poder dos abrazos .............................. 6
p. 15
Cristina Miraz atopa nunha foto familiar algo
sorprendente .............................................. 10

Santiago Sánchez responde á nosa dúbida:


como durmimos? ........................................ 11

Sergio Rodríguez e Anxo Sánchez falan de


Leo “la Bestia” Jiménez ............................. 14

Nº 3 Sandra Sánchez reflexiona sobre os partos


antigos e actuais......................................... 15

Sara Rendal e Helena Pérez cóntannos quen


foi Lady Godiva e algo máis ...................... 16
10 Outravacanomillo

Fotografías da posguerra Cristina Miraz

O meu bisavó Anxo e o seu fillo levan orgullosos un enorme touro para
ofrecelo como semental (na época só había un ou dous por parroquia). A
feira era un bo modo de coñecer xente e de atraer clientes á taberna,
negocio que aínda posuímos (¡e por publicidade que non sexa!).
Mirando detidamente a imaxe fixeime no letreiro que se esconde detrás
do touro e supuxen que detrás dese nome podía agocharse unha historia. A
miña avoa contoume que era unha industria que fabricaba pesticidas para a
terra e os seus cultivos, e que a maioría dos traballadores morrían con
corenta ou cincuenta anos de cancro ou graves problemas pulmonares.
Entón as proteccións e coidados básicos que se aplican actualmente non se
tiñan en conta. Dicíame ela que moitos veciños e coñecidos da zona
sufriran dos bronquios ou morreran; tamén o seu tío, logo de moitos anos
traballando na fábrica.
Decidín investigar pola miña conta acerca de Llofar S.A. e descubrín que
esta empresa madrileña tiña varias fábricas repartidas por España. En Gali-
cia había dúas, na Coruña e Teixeiro. Nelas fabricábanse produtos químicos e especialidades farmacéuticas pero destacaba pola
fabricación de bismuto e os seus sales e o arseniato, necesario para combater o escaravello da pataca, que entón era unha praga.
Actualmente en Teixeiro aínda se conservan unha cheminea e unha nave, ocupada agora por un taller.

Citas latinas

N IH IL S A P IE N T IA E O D IO S IV S A C V M IN E N IM IO
S É N E C A

Una noche entre 1001: El halcón y el rey (recreación) Susana Efrit

Había una vez un rey en la antigua Arabia al cual el destino regaló un valeroso halcón. El pequeño
animal tenía la lengua partida, tal vez como consecuencia de su bravura, por lo que apenas emitía
algún sonido. Esto apenó al rey al tiempo que aumentaba su admiración por su habilidad para cazar
las mejores piezas. A su vez el halcón, confiado, fue habituándose a no descansar sino en su puño.
Transcurrió un año y el visir empezó a sentir cada vez más celos de las atenciones que el rey le pro-
digaba al ave. Éstas habían provocado que el ministro se viera relegado entre sus favoritos, porque
el rey se había enterado de que el visir no veía con buenos ojos su apego por el animal. Así pues, no
tardó éste en recordarle a cada paso al rey que no era bueno que mostrara esas preferencias, que
podría arrepentirse de descuidar a sus amigos y valedores, y que hasta sus sirvientes estaban
molestos porque no parecía existir nada para él que no fuera la dichosa rapaz.
Un día, los rumores e insidias dieron su fruto. Invitado por el visir, el rey había estado cazando
toda la jornada y, a la caída de la tarde, detuvo a su caballo y se paró a beber en una fuente cercana.
Como viera que el halcón se había allegado y mostraba cansancio, hizo que uno de sus sirvientes to-
mara agua en un plato de cobre y la pusiera frente al animal. En seguida, el halcón pateó el plato y derramó el agua. El rey se quedó
perplejo. A orden suya también, otro sirviente había llenado un cuenco de la misma fuente para dar de beber al caballo. Raudo, el
halcón asió el borde del recipiente y lo volcó con fiereza. Mientras el rey no alcanzaba a comprender, el visir se acercó para hacerle
notar la intemperancia del ave y a continuación acudió, solícito, a recoger agua en un pequeño vaso de plata y se la ofreció a su rey.
Tan pronto como el rey hizo ademán de beber, el halcón se abalanzó sobre él y tiró el vaso con todo su contenido. El visir habló:
- Ya veis, oh rey, cuán verdad es todo cuanto os dije sobre el ingrato pájaro que con tanta benevolencia acogisteis en vuestro
seno. No es sino que desea vuestro mal aun cuando haya sabido ocultarse hasta hoy.
- Razón tienes, mi visir, cuánto lamento no haber hecho caso desde un principio a tu sabio consejo.
Y dicho esto, el rey mandó cazar al halcón, estiró sus alas sobre el tronco de un árbol y se las cortó. “¿Serás capaz ahora de seguir
con tu engaño, bestia inmunda?”, bramó. Y un silencio pareció entonces detener la noche hasta que, por fin, el halcón dirigió su vista
hacia la fuente. Todos vieron sobre ella a una ponzoñosa serpiente, antes oculta, que hacía tiempo que allí derramaba su veneno. El
rey comprendió, cogió al halcón entre sus manos y se echó a llorar. Aún sollozante, arrepentido de haberle cortado las alas a su
valiente amigo, le preguntó:
- Oh, querido halcón, ¿qué puedo hacer para compensarte? ¿Cómo puedo hacer para que recuperes tu vuelo?
- Majestad, nada puede hacerse ya, -contestó el visir, algo cabizbajo.
El halcón agonizaba y el rey continuaba reteniéndolo contra su pecho entre lágrimas: “¿Qué haré ahora, por Alá, qué haré?”, se
decía. En un último esfuerzo, el halcón se irguió sobre las palmas del rey, pareció recobrar por un momento su entereza y se diría que
hasta quiso hablar; pero finalmente no pudo más y expiró. El rey, transido de dolor, clavó los ojos en su visir y dijo con voz ronca:
“¡Qué bien hubiera hecho, visir, si en vez de darme tanta prisa en cortar las alas de quien me protegió hubiera aprendido a cortar la
lengua de quien me envileció!”
Outravacanomillo 11

World’s Largest Bird Was a Glider GrrlScientist


Discovered decades ago and formally described in 1980, vultures and birds of prey do now. To carry out this research, the
Argentavis magnificens is the largest bird known. It lived six scientists used flight simulation software to learn more about the
million years ago during the Miocene period throughout ancient bird's flight parameters by providing it with the
Argentina. It is nearly the size of a Cessna 152 light aircraft, dimensions of the bird's bones. This analysis revealed that
with a 23-foot (7-meter) wing span and weighing approximately Argentavis magnificens, similar to most large soaring birds, was
150-pounds (70-kilograms). However, even though this bird's too large to sustain powered flight, but could soar efficiently,
muscles were well-developed, they still were not sufficient to reaching speeds of up to 67kph (41mph) under the right
generate enough lift for the giant bird to leave the ground. So conditions.
how did this, the largest of all birds, fly? But how did this huge bird become airborne in the first place?
Paleontologists have scratched their collective heads over this The hardest part would be taking off from the ground, it would
question for decades, although at least a few of them suspected have been impossible to take off from a standing start. The bird
that the bird soared. probably used some of the same techniques used by modern-day
The now-extinct Argentavis magnificens was actually a high- hang-glider pilots such as running on sloping ground to get
performance glider, soaring on thermals and updrafts just as thrust or energy, or running with a headwind.

Encuesta: Posturas para dormir Santiago Sánchez

¿Cómo dormimos? Es una pregunta que muy pocas personas


se hacen, pero menos aún son los que saben que la posición en
la que se duerme puede desvelar aspectos de nuestra persona-
lidad. El Dr. Chris Idzikowski hizo un estudio en el que rela-
cionaba posturas para dormir y personalidades. Veamos:
La posición fetal (de lado, con las piernas y brazos enco-
gidos) es la más común. Según Idzikowski, los que duermen
de esta forma acostumbran a ser personas duras por fuera, pero
sensibles y tímidas. En la posición caída libre (o boca abajo)
la persona descansa sobre el abdomen con las manos a ambos
lados de la cabeza. Duerme así gente descarada, arrogante,
hipersensible o enemiga de las críticas. La tercera postura más
común es la llamada suplicante. Los que duermen así están de
lado, con las piernas estiradas y las manos al frente. Nos
revela a una persona abierta, aunque puede ser desconfiada o
cínica y de ideas fijas. En la posición soldado la persona
duerme boca arriba con las piernas estiradas y los brazos a
ambos lados. Es habitual en gente reservada y tranquila.
Las posiciones estrella de mar (se tumban sobre la espalda
con los brazos estirados hacia arriba, rodeando la almohada) y
tronco (el sujeto se recuesta sobre uno de sus lados y deja caer
los brazos pegados al cuerpo), que fueron las menos habituales
en nuestra encuesta, están presentes en personas humildes,
buenas oyentes o personas despreocupadas a las que les gusta
estar entre la gente.
Bueno, ya me conocéis, yo no me creo nada o casi nada de lo
anterior, aunque sean curiosas estas apreciaciones, pero eso sí,
los porcentajes van a misa.
12 Outravacanomillo
Outravacanomillo 13

The second funniest joke ever


Sherlock Holmes and Dr. Watson goes on a camping trip.
After a good dinner and a bottle of wine, they retire for the
night, and go to sleep. Some hours later, Holmes wakes up
and nudges his faithful friend.
- Watson, look up at the sky and tell me what you see.
- I see millions and millions of stars, Holmes -replies Watson.
- And what do you deduce from that?
Watson ponders for a minute.
- Well, astronomically, it tells me that there are millions of
galaxies and potentially billions of planets. Astrologically, I
observe that Saturn is in Leo. Horologically, I deduce that the
time is approximately a quarter past three.
Meteorologically, I suspect that we will have a beautiful day
tomorrow. Theologically, I can see that God is all powerful
and that we are a small and insignificant part of the universe.
What does it tell you, Holmes?”
Holmes is silent for a moment. ‘Watson, you idiot!”, he says.
“Someone has stolen our tent!”

Lo mejor de youtube: The Horribly Slow Murderer with


the Extremely Inefficient Weapon Sergio Rodríguez
y Anxo Sánchez
¿Qué harías si un día por la calle te encontraras a este espécimen ? ¿Y si te
decimos que te agredirá hasta el infinito y más allá con su convexidad
metalera? Pues eso es lo que le pasa a un pobre diablo que vive un poquitín
agobiado porque cada dos por tres este individuo de rostro angelical le da
cucharazos a cascoporro. Sus andares de pasarela encandilarían a cual-
quiera, pero cuando lo veas intentando cortarte la línea del teléfono con su
imponente arma échate a temblar porque te zurrará una y otra vez y otra vez
y otra vez...
Un vídeo bastante currado de alguien, sin duda, bastante flipadillo... Y
qué decir de la magistral interpretación del asesino, ese porte, ese dominio
del lenguaje gestual y, sobre todo, la maestría con que domina la cuchara.
Vamos, de Oscar p’arriba.
Una recomendación final: si en un futuro queréis ser asesinos no escojáis
como arma la cuchara sopera, os aseguramos que es mucho mejor la de
café, tiene más presencia. Algunos asesinatos duran segundos, otros minu-
Bueno y como despedida queremos agradeceros el tiempo que os pasaréis, tos, otros horas... Si queréis averiguar cuánto tiem-
seguro, leyendo este comentario..., porque los accidentes ocurren y po le lleva a este fenómeno lo suyo, descubridlo
cualquier mañana os podéis encontrar con una cabeza de caballo en vuestra vosotros mismos en esta dirección:
cama. Con nuestros mejores deseos, Feliz Navidad... ¡Ja, ja, ja...! http://www.youtube.com/watch?v=9VDvgL58h_Y.
14 Outravacanomillo

Leo “la Bestia” Jiménez Sergio Rodríguez


y Anxo Sánchez
Juan Daniel Jiménez González, más conocido como Leo Lo realmente bueno de su voz es la cantidad de matices que
Jiménez, es una de las voces más importantes del heavy español puede aportar. Quizás lo que más llame la atención es su
y europeo. La fama le llega con uno de los grupos heavies más asombroso talento para los agudos, que hacen que lo podamos
importantes de España, Saratoga, con el que graba nueve dis- calificar como tenor ligero. Hay que destacar también sus
cos de estudio. Entre ellos destaca El clan de la lucha, en el cual numerosas colaboraciones con multitud de grupos y los
deja ver de forma clara el potencial de su voz. En el año 2004 numerosos homenajes a otras bandas legendarias del metal.
funda Stravaganzza, un grupo más oscuro con raíces en el black Pasión, esta palabra es la mejor que define a Leo, un artista
metal en el que Leo puede lucir mucho más su voz. En el 2006 que se deja la voz en cada una de sus interpretaciones, que
deja el grupo Saratoga para dedicarse completamente a sobrecoge a quien lo escucha aunque no le guste el metal. Capaz
Stravaganzza. En 2009 crea un grupo de death metal llamado de hacer que te sientas emocionado a veces... ¡y otras eufórico!
Supra con el que se adentra en la técnica gutural. “La bestia” lo demuestra, por ejemplo, en Si amaneciera:

Sé que el tiempo curará Necesito oír tu voz


Aunque nada siga igual Ahora duermes junto a mí
No me quiero resignar Esperaré
No olvidaré Si amaneciera sin ti
Yo que hasta el momento ignoraba Yo no sé qué sería de mí
En el punto en que se hallaba Hoy la muerte me ha mostrado ya
Esa enfermedad [sus cartas
Siento que la vida es como un hilo Y no entiendo la jugada
Que se corta de improviso Trato de salir
Sin avisar No quiero admitir
Y en la oscura habitación Mi soledad

As dez de bastos Lorena Fernández


para Isabel García e Rocío Manteiga
Aspiracións de futuro. Os teus soños na vida... Un lugar para perderte, e con quen.
Non pensaba moito no futuro. Só houbo un Comecei a viaxar tarde, cando empecei a
momento en que desexei ser maior. Tiña claro que traballar e cando miña nai estivo mellor de saúde.
quería facer unha carreira de ciencias, aínda que A xente coa que me movía fora á India, eu porén
dubidaba entre medicina, física, química, matemá- non. Agora non atopo con quen ir, tampouco me
ticas... Non esperaba acabar no ensino. propoño viaxar soa. Na India, con algunha amiga
ou “amigo”.
Se puideses volver atrás, que cambiarías? Como te defines e como cres que te definen?
Quizais non ir por outra vía en química que me (Pensa) Son moi indecisa, que lle dou moitas vol-
permitise saír ó estranxeiro. Aínda que considero tas ás cousas. Co tempo deixei de confiar tanto na
que estou ben onde me atopo, gustaríame ter vivido xente. Intento ser próxima cos alumnos, aínda que
a experiencia de saír fóra. considero que se debe controlar este acercamento.
Creo que a xente coincide co que eu penso de min.

Que é o mellor e o peor deste traballo? O teu maior temor.


O peor poñer e corrixir exames (a resposta é Pensar como serei dentro de dez ou quince anos,
veloz). O mellor, adicarte a algo que che gusta, ver como será a miña vida vindeira. Existirei, non
como abres expectativas á xente, sentir que serves existirei, seguirei sendo isto...
de axuda. Éncheme de orgullo e de satisfacción ver
despois dalgún tempo a un antigo alumno.

Con que distraccións te evades da realidade? Un modelo de persoa a seguir.


A lectura, aínda que durante o curso leo menos; o (Pensa moito.) Non aspiro a ser ninguén en parti-
teatro, o cine, ó que tampouco vou tanto como cular. Intento non ser intransixente..., iso si, mais
quixera. Coa música teño etapas, son discontinua. non preciso ser outra persoa. Aínda que admiro a
Viaxar encántame, ultimamente é algo necesario no algunha xente polas facetas nas que destacan,
verán, malia que sexan poucos días. como Sabina. Gústame a xente interesante.

Un vicio que non poidas resistir. En que te reencarnarías?


Fumar, aínda que cando me manden parar por (Considéraa unha pregunta “fastidiada”.) Gusta-
saúde, deixareino. Collín este vicio cando comecei ríame reencarnarme en alguén da miña familia.
a traballar, ata entón non me gustaba, iso que meus Houbo un momento en que pensei que a xente que
irmáns fumaban e meu avó pedíame que lle acen- nacía na miña familia e que se semellaba a outro
dera os pitillos. Fumo sobre medio paquete ó día. O que xa morrera era a súa reencarnación.
meu ideal estaría nos catro pitillos.
Outravacanomillo 15

Os vanuatu, inventores do puenting? Alejandro Espiñeira

Vanuatu (antes chamado Novas Hébridas) está situado no


suroeste do pacífico. O arquipélago está formado por 80 illas
que conteñen frondosos bosques, dominados por banyans, un
tipo de figueiras que comparten hábitat con máis de 150
especies de orquídeas e 250 especies de fieitos.
O ritual máis famoso dos nativos de Vanuatu é a perigosa
terra de buceo o salto del Naghol. É algo similar ó puenting
pero ó enxebre, xa que utilizan materiais feitos por eles
mesmos (paus, cordas...). Este ritual practícano os indíxenas
da illa do sur de Pentecostés e a súa orixe atribúeselle á lenda
de Tamale. Esta lenda narra como unha muller que fuxía das
ameazas do seu marido refuxiouse no alto dunha árbore.
Cando el estaba subindo a muller lanzouse ó baleiro e tras
ela, desesperado, fíxoo o seu marido Tamale, que morreu.
Ela non, porque, moi lista, amarrou os nocellos cunha corda.
Os homes e os nenos, moitos deles moi novos, saltan desde
unhas precarias plataformas nunha demostración de forza e
como unha declaración á muller, amosándolle a súa valentía.
Canto máis cerca cheguen estes coa cabeza ó chan, os deuses brindarán unha mellor colleita de ñame ou yam, un tubérculo que é o
alimento principal. Tan cedo como o ñame comeza a amosar o seu verde a primeiros de abril, os isleños comezan a construción
dunha torre de madeira que pode chegar ós 25 metros.
As cordas, realizadas con cana fibrosa, son cortadas e atadas de forma que reduzan a velocidade do saltador para que non morra
descalugado no intento. Ademais, na base da torre deposítase terra branda para amortecer o golpe; aínda así o perigo é enorme.
A gran diferenza entre o noso puenting e o deles é que os vanuatu fan todo isto como un ritual e polas súas crenzas mentres que nós
facémolo por pracer, por aventura, polo risco (xa sabedes, a atración polo perigo, a descarga de adrenalina...).


A vueltas con el parto Sandra Sánchez

En algunos pueblos antiguos se Pero si hay una cuestión que realmente


aconsejaba a la mujer gritar para que llama la atención es cómo se anima a
fuese más fácil expulsar al bebé; ahora la parturienta a dar a luz en las diferen-
ya no es necesario hacerlo, porque la tes culturas ancestrales. Quizá la
epidural lo hace casi todo. Hasta no técnica comanche sea de las más radi-
hace mucho se paría de pie, sentada o cales y sorprendentes. Un guerrero
en cuclillas porque está demostrado que lanzaba su caballo hacia la madre y lo
la fuerza de la gravedad ayuda a que la detenía justo en el último instante. ¡Uf!
criatura salga; en cambio, en nuestro En Argelia provocaban un olor nausea-
mundo civilizado de hoy lo normal es bundo quemando pelo de la región
hacerlo tumbada. Las costumbres van occipital de un león justo debajo de la
cambiando y el parto, de ser algo nariz de la mujer.
natural, ha pasado a ser un acto contro- Más bruscos -y casi salvajes para
lado por los médicos. La madre ha nuestro modo de pensar- son en el
cedido su protagonismo al doctor que norte de Finlandia o en algunas tribus
trae el niño al mundo. indias mexicanas, donde no dejan de
Como es de suponer, no en todos los sacudir a la mujer hasta que el bebé
lugares del orbe es así. Por ejemplo, la Parto. Pintura sobre madera huichol, nace. En Birmania existe un ritual por
tradición parturienta de los huicholes o California, E.E.U.U. el que, cuando la madre da señales de
wixarikas, que habitan en el oeste cen- que va a parir, la obligan a correr por
tral de México, es bastante curiosa y Que suceda algo así en nuestra cultura es una habitación mientras le golpean la
nada tiene que ver con la nuestra. impensable, ya que lo normal es dar a luz barriga con almohadas, e incluso la
Mientras la mujer está alumbrando al rodeada de médicos y mediante el parto partera se sube en su vientre para
recién nacido, el hombre se coloca en horizontal-patriarcal. Sin embargo, no es así comprimirlo aún más. En fin, menos
unas vigas sobre ella, ¡con una cuerda en todas partes. Etnias de África, Suramérica parir tumbadas, de todo.
atada a los testículos! Cuando aparecen o Asia siguen trayendo al mundo a sus vásta- Como vemos, hasta algo tan natural
las contracciones, la madre tira de ella gos de pie, sentadas, en cuclillas o de como el parto tiene diferentes puntos
para que la pareja participe del parto. rodillas. Y no hablamos solamente del de vista según la región en la que nos
De esta forma, el padre es consciente pasado. Por ejemplo, el parto vertical, propio encontremos, pero en ninguna de ellas
del dolor que supone traer al mundo una de algunas regiones rurales, fue admitido en deja de ser algo precioso por lo que a
nueva vida (vid. imagen). 2005 por el Ministerio de Sanidad de Perú. toda mujer le merece la pena pasar.
16 Outravacanomillo

Lady Godiva y la cabellera femenina Helena Pérez


y Sara Rendal
A principios del año 1000, la población de Coventry (Inglaterra) se
encontraba bajo el peso de los impuestos que el conde Léofric de Chester
imponía para financiar sus campañas militares. Lady Godiva, su esposa,
rogó a su marido que los disminuyera. Él lo haría si ella atravesaba
desnuda la plaza del mercado a plena luz del día, creyendo por supuesto
que no lo haría. Se equivocaba; a caballo con su larga melena como única
prenda, Lady Godiva atravesó la plaza del pueblo, y sus habitantes,
respetuosos y agradecidos, cerraron las ventanas (salvo Peeping Tom, “el
mirón Tom”,un sastre que no pudo resistir ver a su señora desnuda). De
este modo el Conde tuvo que cumplir su palabra.
Fue Tennyson, con su poema Godiva (1842), quien hizo de esta leyenda
una de las más populares del folclore inglés. Hoy en día se conmemora la
piedad de Lady Godiva y se hace anualmente una cabalgata en su honor
en Coventry.
Los cabellos de las mujeres, desde la antigüedad, han sido un elemento
simbólico de la atracción sexual. En la Antigüedad clásica, muchas
Lady Godiva (1898) por John Collier doncellas antes de contraer matrimonio hacían donación de sus trenzas a
Atenea y otras diosas. La cabellera femenina descubierta (como en el caso
de Lady Godiva) estaba relacionada con una cierta forma de desnudez. Por esto, su exhibición ha encontrado condenas y
restricciones morales y religiosas en muchos periodos de la historia. El cabello femenino es ante todo una síntesis de su seducción.
Uno de los principales atractivos de la mujer desde siempre, símbolo de feminidad.
En el siglo XV (y hasta el XVIII) a una niña que no había alcanzado la madurez sexual se la llamaba en España "niña en cabellos",
porque podía mostrarlos y llevarlos sueltos en público. A partir de la madurez, como ocurre en algunos países musulmanes
actualmente, tenía que cubrirlos con tocas o redecillas, o recogerlos lo más discretamente posible en un moño. Eso da idea de la
importancia del cabello, lo cual además no es nunca una cuestión religiosa, como se quiere hacer ver respecto al islam, por ejemplo,
sino una cuestión de discriminación sexual. El cabello es en principio una cuestión de pilosidad. El pelo está ligado a lo íntimo, y por
partida doble: por su penetración interna y por su proximidad respecto del sexo. Sus raíces penetran en el cuerpo, en "el yo-piel",
para retomar la expresión de Didier Anzieu, la delgada película que define el límite entre el interior y el exterior. El pelo recubre el
sexo, sugiere la animalidad del pelaje, la piel animal.

A imaxe: o Totem Pole


Xurdindo das augas do mar de Tasmania como unha primeiro sobre a difícil textura mollada dos metros iniciais ata
xigantesca agulla pétrea ou un rañaceos natural, o Totem Pole é chegar á primeira reunión (punto de repouso e aseguramento a
unha icona, un reto singular, único, para os escaladores de todo uns 30 metros de altura); despois, os últimos 40, por unha das
o mundo. Esta mole de roca é un pirulo de dolerita duns 70 arestas do monólito -o Totem Pole apenas mide catro metros de
metros de altura que constitúe, desde fai moitos anos, un punto diá-metro pola súa banda máis ancha-; para rematar, desde a
de referencia para os que buscan os retos máis extremos cima, un paso en tirolina para alcanzar terra firme.
colgados dunha parede de pedra. En tan emblemático lugar Greenpeace promoveu en 2001 unha
O desafío comeza cun traxecto en rápel a través do cantil e un campaña para denunciar a esquilmación dos recursos pesqueiros
descenso perigosísimo para chegar á base con marea baixa. A naturais e o comercio ilegal na zona: Pirate fishing trades away
partir de aí, a escalada, faise, xeralmente, en dous tramos: ocean life. Parece que foi onte.
2 Outravacanomillo

EDITORIAL: PERIODISMO Y POBREZA


Cuando los ricos se hacen la guerra son los pobres los que mueren.
Jean-Paul Sartre

En los medios de comunicación está de moda el resaltar la nuestro sistema económico, que sin duda forma parte de esa
atrocidad que supone que los seres humanos puedan morir de economía mundial generadora de hambre?
hambre dado el desarrollo tecnológico de la época en la que Parece como si tratasen de provocar un sentimiento de culpa-
vivimos. bilidad en la gente ordinaria, una mala conciencia en nosotros
La causa de esto es que tenemos recursos pero no los para sus propios fines exculpatorios, porque es evidente que
aplicamos pensando globalmente en las necesidades de la aquellos que tienen capacidad para hacer cambios sustanciales
población mundial sino en satisfacer los intereses de ciertos no van a leer estos artículos ni, por supuesto, van a hacer ningún
grupos económicos poderosos. caso a este tipo de argumentación.
De todas formas, nunca entenderé a estos periodistas de hoy Hipocresía, una vez más. Sugeriría a estos periodistas que si
en día. ¿A quién dirigen su mensaje? ¿Puedo yo, o los quieren luchar contra el hambre no escriban artículos sobre ello,
ciudadanos normales y corrientes como yo, cambiar el sistema sino que dejen de estar al servicio de políticos y poderosos que,
económico mundial? ¿Es realista pensar eso? ¿Qué pretenden con sus decisiones económicas, ellos sí, generan hambre y
estos periodistas que, por otra parte, incluso puede que apoyen muerte.

De pirata a pirata Daniel Rúa

La existencia de la piratería está justificada en el ámbito internacional


en el sentido de que los piratas están protegiendo sus costas y
repartiendo sus beneficios entre la población.
Las grandes industrias pesqueras nutren sus fábricas con recursos de
mares desprotegidos oficialmente. Y son muchas las ocasiones en las
que los grandes buques son sorprendidos faenando fuera de su área de
pesca y con métodos ilegales; sin tener en cuenta ni siquiera las
mínimas responsabilidades medioambientales.
Es fácil demostrar la conexión entre grupos terroristas y piratas.
Aunque inicialmente sus objetivos son distintos, los medios para
conseguirlos pueden llegar a ser complementarios en algún momento. A
su favor juegan, por una parte, la ausencia de organismos estatales que
impidan la consecución de los mismos; otra ventaja es la incapacidad
para controlar la gran extensión de los espacios marítimos.
La piratería capta a jóvenes de zonas muy deprimidas, que ansían
participar en esta actividad para mejorar sus condiciones de vida. Pero
la existencia de la piratería en Somalia no es reciente, data de 1990, y
ya entonces, simultáneamente, comenzaron las peticiones de ayuda para
su desaparición. Desde el primer momento se buscaba el aprovecha-
miento de los recursos marítimos sin ningún obstáculo.
La solución que se está aplicando a este conflicto es incorporar
seguridad privada en los buques o solicitar colaboración militar del
gobierno. Es muy temprano para valorar el éxito de estas medidas
porque, aunque consigan alejar a los piratas, el problema seguirá
vigente. Mientras haya intereses económicos por medio y el ser humano
Director: Carlos Blanco
esté supeditado al egoísmo esto seguirá ocurriendo.
Y una intervención internacional es un hecho poco probable ya que, a Redactora jefe: María Sánchez
este respecto, no estamos hablando de grandes tentaciones económicas
tan generales como para llevarla a cabo. Redactores:
Alejandro Espiñeira Paula Quintás
Lorena Fernández Sara Rendal
Ismael García Sergio Rodríguez
Rita García Daniel Rúa
Mar Lavandeira Anxo Sánchez
Lidia López Fátima Sánchez
Rocío Manteiga Sandra Sánchez
Iván Maques Santiago Sánchez
Cristina Miraz Josefina Santos
Helena Pérez Sonia Santos
Iria Pintor Daniel Seoane

Colaboradores:
Hortensia Blanco Emilio López Begoña Centoira
Outravacanomillo 3

Ti estudas ou que? Josefina Santos

Si, certo, todo o que está matriculado nun centro educativo responde a esta
cuestión dicindo: ¡¡Eu estudo!!... Pola contra o profesorado adoita comentar:
“Estes rapaces non estudan nada”. Cómpre concordar, ¿que é iso de estudar?
No noso sistema educativo vense dando unha contaminación semántica: cando
dicimos que alguén estuda moito a frase preferida é : “Saca moi boas notas”.
Estamos a esquecer o obxectivo principal de estudar, que debería ser
“APRENDER”. E TI QUE FAS PARA APRENDER ?
Que diferenza ós que aprenden dos que “ fan que aprenden”? Hai alumnos e
alumnas que non se organizan no traballo persoal, teñen problemas de
concentración, van deixando as tarefas sen facer e só cando se lles anuncia un
exame intentan memorizar “de súpeto” todas as materias: estudando de día, de
noite, antes do exame... Sen dar tempo a que as aprendizaxes sexan
asimiladas e comprendidas, converten o seu proceso de aprendizaxe nunha E s t u d a r ... o u p e n s a r
carreira por acadar o “ aprobado”. Pero isto funciona mal. que teño que estudar?
Con boa sorte e algunha axuda, moitos chegaredes ó Bacharelato e é nese N o n s e i q u e é p e o r ...
momento cando se comproba que as noites anteriores ós exames non chegan a
nada. Non se dá feito todo o traballo! E non falemos da selectividade!... Aquí,
só os que consigan ter un método de traballo persoal poderán acadar con éxito
ese chanzo exterior ó Instituto.
As técnicas de estudo non son, nin máis nin menos, que os modos de abordar
o traballo persoal , o modo de organizar o tempo e repartilo por materias, a
capacidade de ler, comprender o que se leu, resumilo, esquematizalo; a
constancia de ir marcando nunha axenda as obrigas diarias e facer un
calendario de repasos; a necesidade de asegurar o aprendido e facendo auto-
avaliacións, exposicións dese tema que se resiste, a búsqueda do espazo e
horario en que mellor se “concentra” cada un... Hai quen prefire estudar pola
noite, outros pola mañá, cada un debe buscar a mellor hora e cumprila de xeito
“ rutinario”.
En canto ás técnicas específicas de cada materia, podedes consultar en
internet.
E seguro que sabedes acudir ó Departamento de Orientación emitindo o sinal
SOS...
Así que.... Ano novo, vida nova....... Empecemos o ano traballando cada día
e organizando un MÉTODO PERSOAL DE ESTUDO.

Aí van algúns ENLACES :


http://www.psicopedagogia.com/tecnicas-de-estudio/metodo
http://www.isftic.mepsyd.es/w3/eos/MaterialesEducativos/mem2006/aprender_estudiar/index2.html
http://comoestudiar.iespana.es/
http://www.psicopedagogia.com/tecnicas-de-estudio/metodo.
4 Outravacanomillo

Libros electrónicos, si ou non? Lidia López


y Paula Quintás

Un libro electrónico ou e-book é tanto a Os bosques sen dúbida sentiranse aliviados


versión dixitalizada dun libro como o pola súa sorte, xa que deixarán de ser
dispositivo electrónico utilizado para lelo. sacrificados para ocupar o noso tempo libre
Este conta coa vantaxe de ter unha gran en forma de historias. Nesta guerra, non só
capacidade de almacenamento de textos, propia de cada comprador, senón tamen
que reproduce coa maior fidelidade posible. comercial os bandos van gañando un número
O sistema de seguridade (DRM) impide a similar de batallas, sen haber aínda un claro
copia, distribución, impresión ou lectura vencedor.
anticipada do contido. Moitos empezamos a As editoriais galegas xa comezaron a
sentir curiosidade por manexar este novi- dixitalizar libros tales como A esmorga de
doso aparello que este Nadal, probable- Eduardo Blanco Amor (Galaxia) ou Sete
mente, será o agasallo estrela en moitas palabras de Suso de Toro (Xerais). Ademais,
casas. nun colexio de Santiago de Compostela están
Pero máis alá das vantaxes que presenta, o comprobando como os alumnos se adaptan
libro electrónico tamén ten inconvenientes. aos e-book para sustituír nun futuro próximo
Onde queda o romanticismo de pasar os seus libros convencionais de texto.
suavemente as follas da túa novela predi- Acabarán por ser os nosos exemplares de
lecta ou marcar a última páxina lida co teu La Celestina unhas vellas reliquias? Chegará
marcapáxinas favorito? Pode que nuns anos un día no que os nosos fillos nos pregunten
isto xa non sexa posible e te vexas na obriga con cara de asombro: “Mamá, ti estudaches
de gozar dunha lectura dixital. con libros de papel?”

Une belle expérience en France Lorena Fernández


et Rita García

Entre le 9 et le 19 septembre 34 élèves du Lycée de Curtis ont accompli


un séjour linguistique en France, dans le cadre de notre échange scolaire
avec le Lycée Ronsard de Vendôme. Nos élèves y ont suivi des cours en
français, ont visité la région et ont été hébergés par les familles d’accueil
françaises.
Un mois plus tard, le groupe d’élèves français nous a rendu visite en
clôturant le projet de cette année.
Lorena et Rita, participant pour la deuxième fois à cette activité, nous
racontent leur expérience ainsi que ce qu’un voyage à l’étranger
représente pour leur formation, intellectuelle et humaine.

En septembre, nous sommes allés en France pour faire un échange avec


d’autres élèves français du lycée Ronsard de Vendôme. Là-bas on est restés
douze jours chez une famille d´accueil. On y a pu visiter différents lieux,
comme par exemple, le château de Chambord, le plus magnifique du val de Un cours au lycée français
la Loire; la ville de Tours et la ville lumière de Paris.
Cela a été notre dernier échange, mais nous avons envie de revenir
encore une fois à Vendôme parce que nous y avons laissé beaucoup
d´amis. Avec eux, nous avons vécu des expériences inoubliables. En plus,
notre famille française était très agréable et nous étions pour eux comme un
autre membre de la famille.
Nous vous invitons à faire un échange comme celui-ci parce que vous
avez l'occasion de connaître une manière différente de vie et une autre
culture, et surtout, une autre langue. Cette langue, que nous étudions dans
la classe depuis quelques années, nous a permis d´approfondir dans la vie
d´une famille et de la société française. Là, vous pourrez connaître d´-
autres jeunes de votre âge et faire beaucoup d´activités impossibles à vivre
chez nous.
Cette expérience unique va contribuer à notre formation intellectuelle et
aussi à notre développement humain, étant donné que, dans le cadre social
et économique du monde actuel, il s'avère absolument nécessaire la con-
naissance de plusieurs langues. Nos élèves au Futuroscope, à Poitiers
Outravacanomillo 5

Travelling guinea pig Fátima Sánchez


Unha viaxe consta sempre dun descubrimento. Máis aínda, dun compendio de pequenos descubrimentos por aquí e por alá que se
van encaixando ata constituír o gran cambio, a grande evolución. Malia que normalmente é o viaxeiro o que vive, recorda e descubre
tamén é moi interesante tomar ao propio viaxeiro como obxecto de descubrimento. De acordo con isto, a continuación amósovos as
notiñas tomadas por unha viaxeira de viaxeiros cuxa única pretensión é mostrar o desenvolvemento e as conclusións dun
experimento, tan delicioso como irrepetible, realizado o pasado verán en terras anglosaxonas tomando como cobai… obxectos de
estudo a un grupo de adolescentes. Espero que o disfrutedes e non vos esquezades de experimentar, viaxeiros.

Día 1
Tras os dous primeiros quilómetros de traxecto o organismo logrou adaptarse ao sentido
contrario da temeraria condución inglesa e o corazón deixou de dar chimpos polo pánico
cada vez que o autocar entraba nunha rotonda pola esquerda. A alta eficiencia laboral destas
xentes fixo que o que deberan ter sido dúas horas e media fose soamente unha e tres cuartos
ata que comezou a divisarse o que as voces exaltadas dalgúns veteranos identificaron como
“A Torre”. Pouco despois a vista contemplaba o que sería “o novo fogar” durante unhas
semanas. O animado campus dotado dunha recepción, unha ampla zona verde, un comedor
que non presaxiaba nada bo e un edificio de doce plantas reconvertido en colonia francesa,
semellaba unha macedonia de nacionalidades refrescantemente xuntas e revoltas. Centos de
estudantes, besbellos ociosos e amistosos, dirixíanse a berros e con variados acentos a
pregunta dos domingos “Where are you from?”. Colombia, Italia, Rusia, Francia, Xordania,
España…
Trala degustación do packed lunch que exercía de cea os ceos observaron con curiosidade
pícara como os rapaces imploraban que houbese máquina expendedora de chocolatinas. En Nacente “vínculo de confianza”
efecto, habíaa.

Día 2
Para a maior parte dos recén chegados o primeiro almorzo era motivo de decepción
matinal (que son as peores). Aqueles que agardaban poder encherse cun lendario
breakfast inglés tiveron que conformarse cunha cunca de leite con cereais e un
croissant. O pensamento xeneralizado era que aquel comedor non podería
definitivamente albergar nada bo. Un gran erro.
Con todo, a emoción pola novidade, a expectación ante unha primeira e inolvidable
xornada, subministrábanlles aos mozos motivos máis que de sobra para o entusiasmo.
Os novatos comezaron o día no salón de conferencias, exames, proxeccións e mil e
un usos máis onde, tras unha exhaustiva relación de accións que un non debería levar
a cabo cando ten un detector de fume no seu cuarto, se realizou a proba de nivel. Un
evento curioso. O procedemento é o mesmo que o dun exame corrente: folla de papel
con preguntas para cada alumno e unha proba oral. A diferenza radica no inusual
grao de descaro á hora de copiar por todos os compañeiros dos arredores. O afrancesado emblema do campus
Pasada a durísima tarefa de diferenciar un presente simple dun pronome posesivo,
os novos non tiñan máis que agardar o veredicto dos docentes e o seu gran boss,
Mark Simpson.
Ao día seguinte comezarían as clases, cada individuo con compañeiros de nivel
similar ao seu, pero de nacionalidades moi dispares. O nivel no que se atopaba o
estudante debera ser un misterio para el ata a “graduación”, non obstante os
adolescentes souperon como empregar as súas fontes.

Día 6
Durante as clases da primeira semana era común entre o alumnado un fenómeno en
claro contraste co que ocorría fóra da aula: eran tímidos. O proceso de adaptación
destes espécimes iniciábase cun incrible retraemento e unha desagradable suor nas
palmas das mans debido aos nervios. A desorientación e o agobio tamén eran
frecuentes ante o asombro duns profesores que só trataban de verificar que os seus Unha magnífica clase internacional
alumnos non eran mudos. Para isto, facían uso de variados e interesantísimos temas
de conversación como, por exemplo, os hábitos matutinos de certos países orientais
(tendo ducha, quen precisa retrete?).
Conversación era a palabra clave, ou a acción clave. O método era novidoso. Por
primeira vez para moitos, durante a clase de inglés non pararon de falar en inglés.
Tralas primeiras catro ou cinco clases o cerebro do estudante era capaz de asimilar
que resultaba máis práctico adquirir fluidez co inglés que aprender catro novas
linguas para falar cos compañeiros.
Por se fose pouco, e debido, talvez, a que o roce fai o cariño (ou ao revés), os
alumnos foron establecendo vínculos de “confianza” entre eles ou mesmo se
encaprichaban cos profesores de maneira que chegaron a darse afervoadas
declaracións públicas. Isto unha semana despois de conocerse como mínimo.
To be continued...
A sala de tortura alimentaria
6 Outravacanomillo

O poder secreto dos abrazos Rocío Manteiga


y Fátima Sánchez
Querido lector, unha pregunta existencial, cantos abrazos levas hoxe?
Un exercicio sinxelo, toma nota. O individuo debe estar relaxado e proceder separando os brazos do corpo e orientándoos
lixeiramente cara adiante, a modo de invitación. Se o outro individuo vacila, adiántate ti uns pasos. Cando os corpos estean ben preto
procédase a pechar os brazos (coida a altura á que os pechas…) para rodear agarimosamente ó outro espécime. E para rematar
mantéñase esta posición o tempo desexado.
Que tal a sensación? Notas como medras como persoa? Tómao a broma mais son ben numerosos os beneficios que experimen-
tamos con esta acción.
Para a supervivencia dunha persoa, cómpre que dende a infancia e durante toda a vida se sucedan os contactos físicos. Unha das
formas máis universais, naturais e expresivas é o abrazo.
A nivel psicolóxico, estimula a autoestima, permite transmitir sentimentos profundos, profundos..., favorece unha actitude pro-
activa ante a vida, estimula a gratitude, exercita a empatía, rescátanos da soidade e dos sentimentos depresivos, alivia a dor e a
ansiedade e acrecenta a vontade de vivir en persoas enfermas. Durante o contacto coa persoa querida sentímonos protexidos, seguros
e autovalorados, sentimentos fundamentais para o benestar pleno.
As “culpables” de todo isto son, como non, tres
hormonas fundamentais: a oxitocina, a serotonina e a
dopamina. A oxitocina, “molécula da confianza” ou
“hormona do apego”, asóciase co establecemento de
vínculos afectivos, os sentimentos maternais e paternais e
especialmente a tenrura. A serotonina, pola súa parte, é un
neurotransmisor cuxo aumento no organismo produce
unha sensación de benestar, relaxación, maior autoestima e
concentración. Por último, a dopamina é a hormona por
excelencia da sensación de pracer e das adicións (ós
abrazos mesmamente).
Pois ben, a liberación destas tres substancias no momento
do abrazo é o que che provoca ese agradable limbo de
harmonía.
Unha crueldade realizada no século XIX amosa a vital necesidade que padecemos de roce físico. Nalgúns orfanatos realizáronse
“experimentos científicos” cun grupo de meniños ós que simplemente se alimentaba e outro que ademais recibía aloumiños e
abrazos. Os bebés do primeiro grupo faleceron todos. O roce pel con pel produce respostas inmunolóxicas e hormonais necesarias
para a formación do cerebro.
Libérate pois, ocioso lector, da frialdade afectiva e únete á corrente iniciada polo australiano Juan Mann dos “free hugs” (“abrazos
gratis”) e recorda que a dose mínima recomendada para a supervivencia é de catro abrazos diarios.

La lengua secreta de las mujeres Sara Rendal

En la antigua Hunan, y en el contexto de una y por el miedo que provocaba una lengua
sociedad fuertemente machista, la enseñanza del secreta.
Nan Shu ("escritura de hombres") estaba vedada Cuando las mujeres tuvieron acceso a la
a las mujeres. Se inventó entonces el Nü Shu educación el Nü Shu cayó en desuso y no fue
(‘escritura de mujeres’), un idioma transmitido conocido por el mundo hasta 1983 (a pesar de
de madres a hijas al que los hombres no tuvieran que existía desde el siglo III). Dos décadas
acceso. Sería utilizado para enviarse corres- después muere con 98 años la última mujer que
pondencia secreta (reflexiones, miedos…) entre lo hablaba: Yang Huanyi, llevándose con ella
las casas camuflado como dibujos abstractos en una tradición milenaria. Fue, seguramente, la
jarrones, abanicos, bordados, pinturas... de principal representante de China en la
manera que pasaran desapercibidos ante los Conferencia de las Naciones Unidas sobre la
hombres. Mujer (Pekín, 1995) y entregó a los estudiosos
Texto en Nü Shu y traslación al
Destacan las Cartas del tercer día, escrituras numerosos escritos en Nü Shu (recuperados por
chino
secretas de mujeres a sus hijas y sobrinas. Eran la prestigiosa Universidad de Quinghua).
entregadas al tercer día tras la boda de estas, Hoy en día, las mujeres de Hunan aprenden
expresando sus deseos de felicidad para la joven la lengua de sus abuelas gracias a los miles de
y su pena por la separación, así como consejos, turistas que buscan comprar poemas o encargar
recomendaciones, etc. textos especiales en Nü shu, evitando que el
Durante el funeral de una mujer se quemaban idioma se pierda en el tiempo y volviéndolas
sus escritos en esta lengua para que la acompa- económicamente más fuertes que los hombres.
ñaran al otro mundo. Pero durante la Revolución Quién sabe, justicia o casualidades del destino,
Cultural fueron destruidos por los Guardianes pero 1700 años después de haber nacido el Nü
Rojos miles de manuscritos debido a su objetivo La palabra Nü Shu escrita en Nü Shu sigue trayéndoles beneficios a sus
de destruir cualquier indicio de culturas antiguas Shu creadoras.
Outravacanomillo 7

Ágora e o cono de Apolonio Sisenandro Curtisano


Ao longo da película Ágora móstransenos algúns instru- terísticas das cónicas, recollidas posteriormente nun libro que
mentos arcanos que lles permitían modelizar e entender o levaba un nome realmente orixinal (he, he): Cónicas.
mundo aos antigos gregos. É o caso da esfera armilar, os As cónicas defínense como as curvas que se xeran ao cortar
astrolabios ou o cono de Apolonio. cun plano diferentes puntos dun cono. Entón tamén xorde a idea
Apolonio de Perga está considerado un dos pais das mate- (e a utilidade) do cono de Apolonio, que puña de manifesto a
máticas xunto con Pitágoras, Talles de Mileto e Euclides. Os existencia destas curvas e permitía o seu estudo de xeito sinxelo
seus traballos en xeometría centráronse no estudo das carac- e categórico.

As cónicas Apolonio
Así pois temos que as cónicas son:

- un CÍRCULO: corte cun plano paralelo á base do cono; - unha ELIPSE: corte oblicuo con respecto á base;
- unha PARÁBOLA: corte paralelo a unha xeratriz do cono - e unha HIPÉRBOLA: corte máis ou menos paralelo á altura
[que atravesa a súa base; [do cono enfrontado á súa imaxe unido polo vértice.

A importancia do estudo das cónicas revelouse case 2000 anos despois, cando Kepler e Newton descubriron o seu papel
fundamental na mecánica celeste.

El bidé Helena Pérez y


Sara Rendal

Es un vocablo (del siglo XIX) que viene del francés bidet (‘caballito’), por Y tú, ¿qué tienes que decir?
comparación de la postura que se adopta sobre el bidé con la de montar un
caballo.
Se trata de un recipiente de loza, normalmente ovalado, con agua corriente y
desagüe, que está en un cuarto de baño, y en el que se sienta una persona a
horcajadas para el aseo íntimo.
Es algo que sólo tenemos los que vivimos en el Mediterráneo, en
Latinoamérica, en Japón y en Oriente Medio. Aún así, dentro de estos países, es
utilizado con diferente asiduidad, y parece ser que los españoles estamos entre
los que no hacemos demasiado uso de él. En Argentina, sin embargo, es
imprescindible para la gran mayoría puesto que es una pieza elemental en la
higiene personal.
Todos lo tenemos y sin embargo el 70% de la población española no lo usa. Y
es que aunque en origen fue pensado para el aseo de las partes pudendas, Y a su favor puede decirse que procura una
muchas son las personas que le han buscado nuevas utilidades: para cortarse las limpieza extrema que no siempre se realiza de
uñas de los pies o lavarlos, para escurrir el paragüas, para dejar las toallas manera adecuada con el papel higiénico.
mojadas, para lavar al gato o al perro e inclusive como revistero, de tal forma En definitiva, parece que el bidé comienza a
que en cualquier momento de "apretón" se pueda disponer de ellas. ser un sanitario de otro tiempo y que está
Aunque las constructoras no dejan de incluirlo en los baños, cada vez es condenado a su desaparición de los hogares, o
mayor el número de personas que prescinde de él, ya sea por cuestión de quizás perdure en el tiempo siendo conocido
espacio o sencillamente porque no le ven sentido. como "lavapiés", quién sabe...
8 Outravacanomillo

¿Por qué un botijo enfría el agua? Mar Lavandeira


y Sonia Santos
El funcionamiento del botijo es muy sencillo: se basa en la refrigeración por evaporación. El botijo está hecho de un
material muy poroso. El agua del interior se filtra por los poros de la arcilla y en contacto con el ambiente seco exterior
se evapora por ellos. Pero para pasar al estado gaseoso el agua necesita energía, es decir, calor. Este calor puede
tomarlo del ambiente, pero también del líquido que queda en el interior, bajando así la temperatura del agua. En
condiciones favorables se puede conseguir una disminución de temperatura de unos 10 a 15ºC.
Gabriel Pinto, profesor de química,comprobó que un botijo con tres litros de agua perdía en quince minutos
veinte gramos de líquido y conseguía que la temperatura descendiera dos grados; en una hora ya eran ocho
grados menos, y en tres horas, trece grados.
Y como sabemos puede durar decenas de años, ahorrando el consumo de cientos de kilovatios eléctricos si su uso
es continuado y realizado por diversos usuarios. Lo que el botijo realiza gratis, la compañía eléctrica lo cobra al
inyectar kilowatios en el compresor que zumba en nuestras viviendas.

Que facer se nos cae o móbil á auga? Iria Pintor

O móbil é unha peza imprescindible para a maioría de nós. Chamadas, mensaxes, xogos,
internet, GPS entre outras cousas fannos a vida máis cómoda e fácil. Utilizámolo no traballo, na
casa, no instituto, na rúa, pero non nos damos conta de que en calquera lugar, por un simple
descoido, o móbil pódenos caer na auga ou mollarse. Seguro que vos pasou algunha vez iso de ir
camiñando e caervos o móbil nunha poza ou tiráronvos á piscina co móbil no peto ou acabou sen
querer na lavadora ou ata vos caeu no WC polo habitual costume de mandar mensaxes desde o
baño... Cando isto ocorre non nos causa ningunha graza (ben, polo menos a ti, aínda que outros
se estean escachando coa risa) xa que estivemos aforrando para conseguir o marabilloso móbil
do escaparate durante moito tempo. Nestes casos non sabemos facer outra cousa máis que
lamentarnos.
Se isto che ocorre o primeiro consello é: non intentes acendelo!! Despois, unha vez te
tranquilizaches, sácalle a batería. Algúns din que o mellor remedio para estes casos é meter o
móbil e a batería (separados) en arroz e deixalos alí uns días ata que o arroz absorba toda a
humidade. Este é un consello moi habitual entre avoas e nais e na maioría dos casos funciona.
Tamén se pode secar co secador pero sen pasarse xa que podes queimar o secador e o móbil e
non solucionar nada. E se se che ocorre poñelo encima dun radiador, primeiramente, fíxate a que
temperatura está non vaia ser que dentro de cinco minutos logo de poñelo empece a cheirar a
chamuscado. E o meu último consello é que se os que che dei anteriormente non funcionaron
empeza a aforrar e aproveita para comprar o iPhone que tanto che gusta. Máis consellos en:
http://es.wikihow.com/salvar-un-celular-mojado.

Vaia barriga! Boraccio

A finais do século XIX e comezos do XX É un erro pensar que estes atletas están
o circo puxo de moda a profesión de obesos ou que non están en forma. E é, se
forzudo, que revestía de espectáculo o cabe, máis ridículo pensar que se inchan a
levantamento de grandes pesas. De alí fritos ou se cocen a cerveciñas. Máxime
saíron grandes forzudos como o heroe cando os últimos estudos científicos
canadense Louis Cyr, que co tempo farían demostraron que non existe relación
posibles os actuais deportes coñecidos algunha entre a cervexa e o tamaño da
como powerlifting, atletismo de forza e barriga.
halterofilia. En 1957, Paul Anderson -ao que moitos
Moitos dos hoxe chamados strongmen consideraron como o home máis forte que
(atletas de forza ou forzudos) e dos levan- xamais existiu- levantou coas costas un
tadores de pesas de primeira liña que parti- peso de 284,4 kg. Se non tivese ao redor
cipan nas competicións de atletismo de da cintura e no ventre unha grosa cuberta
forza e halterofilia teñen o ventre tan de apertados músculos e tecido adiposo,
avultado que dificilmente ven os pés. saltaríanlle os órganos internos baixo a
Se neles a tendencia normal a "botar presión de tan descomunal esforzo. Por
barriga" chega á esaxeración é porque o seu esa mesma razón son tan gordos os
corpo necesita maior estabilidade para loitadores xaponeses de sumo; hai algúns
poder levantar tan tremendos pesos, e esa que pesan máis de 180 kg, e a pesar diso
gran estabilidade proporciónallela a masa son capaces de moverse con gran
do ventre. axilidade.
Outravacanomillo 9

Dinamo de Kiev: perder o morir Ismael García


e Iván Maques
VIENE DE LA PORTADA

Como todas las historias, esta también tiene un comienzo, el que los jugadores ya supieran su destino final, pero se habían
momento en el que Josef Kordik se cruzó en la calle con Nikolai convertido en los héroes de una sociedad oprimida. Algunos
Trusevich. Josef Kordik era un panadero no perseguido por los soldados de la fuerza enemiga se acercaron a la panadería para
nazis, cuya gran pasión era el fútbol, y acérrimo seguidor del ofrecer a los jugadores comida, botas, medias, etc. para poder
Dinamo de Kiev. Cuando vio a su ídolo mendigando, afrontar el desafío. Minutos antes del partido, un oficial de las
hambriento y enfermo, engañó a los nazis y le contrató para SS entró al vestuario de los jugadores rusos, y les dijo: “Soy el
trabajar en su panadería. Kordik ofreció al jugador comida y árbitro, respeten las reglas y saluden con el brazo en alto”. Ya en
asilo. Durante los pocos ratos juntos, hablaban sobre el fútbol. el campo, los futbolistas del FC Start levantaron el brazo, pero
Entonces, Kordik tuvo una idea. Propuso a Trusevich que dejara en el momento del saludo se lo llevaron al pecho y en lugar de
de trabajar en la panadería para buscar únicamente a sus decir “Heil, Hitler!”, gritaron “Fizculthura!”, saludo soviético
antiguos compañeros de equipo. que enaltecía la cultura del deporte.
Trusevich recorría día tras día las devastadas calles de Kiev y Los nazis comenzaron ganando 1-0, pero se llegó al descanso
fue localizando a todos sus compañeros de equipo, y tres de un con 2-1 a favor del combinado ruso. Durante el descanso, otro
equipo rival, el Lokomotiv. Josef Kordik contrató en su panade- oficial de las SS entró al vestuario, y advirtió a los jugadores:
ría a todos los jugadores, con lo que en poco tiempo contaba “Si ganan, los fusilaremos a todos”. Los jugadores, aterrados,
entre sus empleados con lo mejor de la Liga. No tardaron en dudaron. Pero no podían defraudar a sus familias fallecidas y a
volver a jugar al fútbol en la pequeña plazoleta detrás de los toda esa gente que estaba sufriendo la invasión. La segunda
hornos. Era su única vía de escape, ya que sus familiares estaban parte fue, probablemente, la más tensa que se haya vivido nunca
muertos o secuestrados en campos de concentración. en un estadio de fútbol. El terreno de juego estaba rodeado por
Aquí comenzó a formarse el equipo de élite de Rusia en soldados. El árbitro permitió todo tipo de agresiones a favor del
aquella época: el FC Start. No pudieron llamarse Dinamo de equipo alemán, hasta el extremo de que el arquero ruso recibió
Kiev porque lo habían prohibido. Y comenzaron a jugar contra una patada en la cabeza que lo mantuvo durante varios minutos
los alemanes gracias a los contactos del panadero. Los nazis inconsciente. Pero el FC Start no se amilanó. Cuando el
buscaban cierta normalidad en Kiev, con lo que crearon una marcador registraba un 5-3 favorable a los rusos, el delantero
nueva liga formada por seis equipos, cuatro alemanes, uno ucra- Klimenko se quedó solo ante el portero alemán, lo regateó, y en
niano colaboracionista (Rukh), y el FC Start. En el primer vez de marcar, chutó hacia el centro del campo. Un gesto de
partido el FC Start venció 7-2. Las victorias se sucedieron una total desprecio hacia el régimen nazi, y una gran muestra de
tras otra. Los jugadores, que no tenían ni botas de fútbol, valor.
jugaban después de haber trabajado toda la noche en la panade- El partido terminó como si no hubiera pasado nada. Pocos días
ría. Y lo hacían con su camiseta roja, en honor al antiguo después, agentes de la Gestapo arrestaron tanto al panadero
régimen ruso. Hasta les habían prohibido jugar en su estadio. como a los jugadores que allí estaban. Korotkykh fue el primero
Pero el FC Start comenzó a ser un motivo de esperanza y en morir, torturado. Le siguieron el resto de los jugadores,
orgullo para la población, que esperaba ansiosa la llegada del muchos de ellos con la camiseta puesta, que murieron bajo
siguiente encuentro. Los nazis prepararon un equipo, el Flakelf, horribles torturas, intentando que se delataran unos a otros para
con miembros de la Fuerza Aérea Alemana, un conjunto muy así poder matarlos legalmente.
potente y que presumía de no ser nunca derrotado. El 6 de Solo dos jugadores sobrevivieron, ya que, por suerte, no se
agosto se disputó el esperado partido entre el FC Start y el encontraban en la panadería y se escondieron hasta el final de la
Flakelf, que terminó con un 5–1 favorable a los rusos. Fue en invasión en 1943. Aún hoy se conserva en las escalinatas del
ese momento cuando desde Berlín se descubrió la maniobra del Club una estatua que homenajea a estos jugadores que
panadero. Pensaron en fusilarlos pero, convencidos de su defendieron sus ideales por encima de sus vidas. Los pocos
superioridad, los nazis quisieron vencerlos primero en el campo. aficionados que conservan una entrada original de aquel partido
La mañana del jueves 7 de agosto, Kiev amaneció empapelada tienen un asiento reservado en el campo del Dinamo de Kiev de
anunciando la revancha, que se jugaría el 9 de agosto. Es posible por vida.

El cartel del partido Alineación del FC Start, el equipo que prefirió morir a perder frente a los nazis

También podría gustarte