Documentos de Académico
Documentos de Profesional
Documentos de Cultura
bran a súa experiencia profe de Física que pro- priu cun “antigo” so-
en Francia coas fami- voca pesadelos en moi- ño, practicar inglés in
lias de acollida e cos tos de nós, sométese ás situ, in England. Claro
seus compañeiros do nosas preguntas e descó- que, como veredes, hai
insti nos primeiros días brese como alguén moi moitas máis cousiñas
deste curso. humano. que contar das súas
Como esquecelo? Seica o dubidabades? andanzas...
4 14 5
De pirata a pirata
Abril de 2008: el pesquero Playa de Bakio permanece
retenido por piratas somalíes durante varios días en el Índico.
Octubre de 2009: la historia se repite y el atunero Alakrana
permanece varias semanas secuestrado de igual modo en la
zona del Cuerno de África. La polémica sobre la legalidad de la
pesca y la incontestable evidencia de la inseguridad ligada a la
actividad pesquera en ciertas zonas del continente africano
alimenta, a día de hoy, los más conocidos foros de actualidad.
La falta de un gobierno central en Somalia favorece el
O
funcionamiento de grupos paramilitares que ejercen, con claros
fines lucrativos, la piratería marítima. Y los países occidentales
critican su actuación delictiva… Pero en el lado opuesto están
los argumentos de los piratas somalíes, quienes acusan a las
flotas de los países desarrollados de esquilmar sus aguas sin
reparo al tiempo que las contaminan con vertidos tóxicos y
nucleares. El debate está servido. ¿Quién es el pirata? Un pirata somalí con su kalashnikov
p.2 embarcado en una lancha rápida de asalto
AV A
poderío de los tanques alemanes. Los intentos por resistir al asedio fueron
vanos. Los cadáveres alfombraban las calles y las tropas alemanas entraron
en Kiev sin dar tiempo al repliegue del Ejército Rojo.
A partir de este momento, como otra consecuencia funesta más de la que
fue llamada por Hitler “la batalla más grande de la historia universal”,
Paul Theroux falou de “as illas felices de Oceanía”. Un lugar Rocío Manteiga e Fátima Sánchez descúbren-
O
moi distante do noso atarefado e febril modo de vida, non si? nos o poder dos abrazos .............................. 6
p. 15
Cristina Miraz atopa nunha foto familiar algo
sorprendente .............................................. 10
O meu bisavó Anxo e o seu fillo levan orgullosos un enorme touro para
ofrecelo como semental (na época só había un ou dous por parroquia). A
feira era un bo modo de coñecer xente e de atraer clientes á taberna,
negocio que aínda posuímos (¡e por publicidade que non sexa!).
Mirando detidamente a imaxe fixeime no letreiro que se esconde detrás
do touro e supuxen que detrás dese nome podía agocharse unha historia. A
miña avoa contoume que era unha industria que fabricaba pesticidas para a
terra e os seus cultivos, e que a maioría dos traballadores morrían con
corenta ou cincuenta anos de cancro ou graves problemas pulmonares.
Entón as proteccións e coidados básicos que se aplican actualmente non se
tiñan en conta. Dicíame ela que moitos veciños e coñecidos da zona
sufriran dos bronquios ou morreran; tamén o seu tío, logo de moitos anos
traballando na fábrica.
Decidín investigar pola miña conta acerca de Llofar S.A. e descubrín que
esta empresa madrileña tiña varias fábricas repartidas por España. En Gali-
cia había dúas, na Coruña e Teixeiro. Nelas fabricábanse produtos químicos e especialidades farmacéuticas pero destacaba pola
fabricación de bismuto e os seus sales e o arseniato, necesario para combater o escaravello da pataca, que entón era unha praga.
Actualmente en Teixeiro aínda se conservan unha cheminea e unha nave, ocupada agora por un taller.
Citas latinas
N IH IL S A P IE N T IA E O D IO S IV S A C V M IN E N IM IO
S É N E C A
Había una vez un rey en la antigua Arabia al cual el destino regaló un valeroso halcón. El pequeño
animal tenía la lengua partida, tal vez como consecuencia de su bravura, por lo que apenas emitía
algún sonido. Esto apenó al rey al tiempo que aumentaba su admiración por su habilidad para cazar
las mejores piezas. A su vez el halcón, confiado, fue habituándose a no descansar sino en su puño.
Transcurrió un año y el visir empezó a sentir cada vez más celos de las atenciones que el rey le pro-
digaba al ave. Éstas habían provocado que el ministro se viera relegado entre sus favoritos, porque
el rey se había enterado de que el visir no veía con buenos ojos su apego por el animal. Así pues, no
tardó éste en recordarle a cada paso al rey que no era bueno que mostrara esas preferencias, que
podría arrepentirse de descuidar a sus amigos y valedores, y que hasta sus sirvientes estaban
molestos porque no parecía existir nada para él que no fuera la dichosa rapaz.
Un día, los rumores e insidias dieron su fruto. Invitado por el visir, el rey había estado cazando
toda la jornada y, a la caída de la tarde, detuvo a su caballo y se paró a beber en una fuente cercana.
Como viera que el halcón se había allegado y mostraba cansancio, hizo que uno de sus sirvientes to-
mara agua en un plato de cobre y la pusiera frente al animal. En seguida, el halcón pateó el plato y derramó el agua. El rey se quedó
perplejo. A orden suya también, otro sirviente había llenado un cuenco de la misma fuente para dar de beber al caballo. Raudo, el
halcón asió el borde del recipiente y lo volcó con fiereza. Mientras el rey no alcanzaba a comprender, el visir se acercó para hacerle
notar la intemperancia del ave y a continuación acudió, solícito, a recoger agua en un pequeño vaso de plata y se la ofreció a su rey.
Tan pronto como el rey hizo ademán de beber, el halcón se abalanzó sobre él y tiró el vaso con todo su contenido. El visir habló:
- Ya veis, oh rey, cuán verdad es todo cuanto os dije sobre el ingrato pájaro que con tanta benevolencia acogisteis en vuestro
seno. No es sino que desea vuestro mal aun cuando haya sabido ocultarse hasta hoy.
- Razón tienes, mi visir, cuánto lamento no haber hecho caso desde un principio a tu sabio consejo.
Y dicho esto, el rey mandó cazar al halcón, estiró sus alas sobre el tronco de un árbol y se las cortó. “¿Serás capaz ahora de seguir
con tu engaño, bestia inmunda?”, bramó. Y un silencio pareció entonces detener la noche hasta que, por fin, el halcón dirigió su vista
hacia la fuente. Todos vieron sobre ella a una ponzoñosa serpiente, antes oculta, que hacía tiempo que allí derramaba su veneno. El
rey comprendió, cogió al halcón entre sus manos y se echó a llorar. Aún sollozante, arrepentido de haberle cortado las alas a su
valiente amigo, le preguntó:
- Oh, querido halcón, ¿qué puedo hacer para compensarte? ¿Cómo puedo hacer para que recuperes tu vuelo?
- Majestad, nada puede hacerse ya, -contestó el visir, algo cabizbajo.
El halcón agonizaba y el rey continuaba reteniéndolo contra su pecho entre lágrimas: “¿Qué haré ahora, por Alá, qué haré?”, se
decía. En un último esfuerzo, el halcón se irguió sobre las palmas del rey, pareció recobrar por un momento su entereza y se diría que
hasta quiso hablar; pero finalmente no pudo más y expiró. El rey, transido de dolor, clavó los ojos en su visir y dijo con voz ronca:
“¡Qué bien hubiera hecho, visir, si en vez de darme tanta prisa en cortar las alas de quien me protegió hubiera aprendido a cortar la
lengua de quien me envileció!”
Outravacanomillo 11
A vueltas con el parto Sandra Sánchez
En los medios de comunicación está de moda el resaltar la nuestro sistema económico, que sin duda forma parte de esa
atrocidad que supone que los seres humanos puedan morir de economía mundial generadora de hambre?
hambre dado el desarrollo tecnológico de la época en la que Parece como si tratasen de provocar un sentimiento de culpa-
vivimos. bilidad en la gente ordinaria, una mala conciencia en nosotros
La causa de esto es que tenemos recursos pero no los para sus propios fines exculpatorios, porque es evidente que
aplicamos pensando globalmente en las necesidades de la aquellos que tienen capacidad para hacer cambios sustanciales
población mundial sino en satisfacer los intereses de ciertos no van a leer estos artículos ni, por supuesto, van a hacer ningún
grupos económicos poderosos. caso a este tipo de argumentación.
De todas formas, nunca entenderé a estos periodistas de hoy Hipocresía, una vez más. Sugeriría a estos periodistas que si
en día. ¿A quién dirigen su mensaje? ¿Puedo yo, o los quieren luchar contra el hambre no escriban artículos sobre ello,
ciudadanos normales y corrientes como yo, cambiar el sistema sino que dejen de estar al servicio de políticos y poderosos que,
económico mundial? ¿Es realista pensar eso? ¿Qué pretenden con sus decisiones económicas, ellos sí, generan hambre y
estos periodistas que, por otra parte, incluso puede que apoyen muerte.
Colaboradores:
Hortensia Blanco Emilio López Begoña Centoira
Outravacanomillo 3
Si, certo, todo o que está matriculado nun centro educativo responde a esta
cuestión dicindo: ¡¡Eu estudo!!... Pola contra o profesorado adoita comentar:
“Estes rapaces non estudan nada”. Cómpre concordar, ¿que é iso de estudar?
No noso sistema educativo vense dando unha contaminación semántica: cando
dicimos que alguén estuda moito a frase preferida é : “Saca moi boas notas”.
Estamos a esquecer o obxectivo principal de estudar, que debería ser
“APRENDER”. E TI QUE FAS PARA APRENDER ?
Que diferenza ós que aprenden dos que “ fan que aprenden”? Hai alumnos e
alumnas que non se organizan no traballo persoal, teñen problemas de
concentración, van deixando as tarefas sen facer e só cando se lles anuncia un
exame intentan memorizar “de súpeto” todas as materias: estudando de día, de
noite, antes do exame... Sen dar tempo a que as aprendizaxes sexan
asimiladas e comprendidas, converten o seu proceso de aprendizaxe nunha E s t u d a r ... o u p e n s a r
carreira por acadar o “ aprobado”. Pero isto funciona mal. que teño que estudar?
Con boa sorte e algunha axuda, moitos chegaredes ó Bacharelato e é nese N o n s e i q u e é p e o r ...
momento cando se comproba que as noites anteriores ós exames non chegan a
nada. Non se dá feito todo o traballo! E non falemos da selectividade!... Aquí,
só os que consigan ter un método de traballo persoal poderán acadar con éxito
ese chanzo exterior ó Instituto.
As técnicas de estudo non son, nin máis nin menos, que os modos de abordar
o traballo persoal , o modo de organizar o tempo e repartilo por materias, a
capacidade de ler, comprender o que se leu, resumilo, esquematizalo; a
constancia de ir marcando nunha axenda as obrigas diarias e facer un
calendario de repasos; a necesidade de asegurar o aprendido e facendo auto-
avaliacións, exposicións dese tema que se resiste, a búsqueda do espazo e
horario en que mellor se “concentra” cada un... Hai quen prefire estudar pola
noite, outros pola mañá, cada un debe buscar a mellor hora e cumprila de xeito
“ rutinario”.
En canto ás técnicas específicas de cada materia, podedes consultar en
internet.
E seguro que sabedes acudir ó Departamento de Orientación emitindo o sinal
SOS...
Así que.... Ano novo, vida nova....... Empecemos o ano traballando cada día
e organizando un MÉTODO PERSOAL DE ESTUDO.
Día 1
Tras os dous primeiros quilómetros de traxecto o organismo logrou adaptarse ao sentido
contrario da temeraria condución inglesa e o corazón deixou de dar chimpos polo pánico
cada vez que o autocar entraba nunha rotonda pola esquerda. A alta eficiencia laboral destas
xentes fixo que o que deberan ter sido dúas horas e media fose soamente unha e tres cuartos
ata que comezou a divisarse o que as voces exaltadas dalgúns veteranos identificaron como
“A Torre”. Pouco despois a vista contemplaba o que sería “o novo fogar” durante unhas
semanas. O animado campus dotado dunha recepción, unha ampla zona verde, un comedor
que non presaxiaba nada bo e un edificio de doce plantas reconvertido en colonia francesa,
semellaba unha macedonia de nacionalidades refrescantemente xuntas e revoltas. Centos de
estudantes, besbellos ociosos e amistosos, dirixíanse a berros e con variados acentos a
pregunta dos domingos “Where are you from?”. Colombia, Italia, Rusia, Francia, Xordania,
España…
Trala degustación do packed lunch que exercía de cea os ceos observaron con curiosidade
pícara como os rapaces imploraban que houbese máquina expendedora de chocolatinas. En Nacente “vínculo de confianza”
efecto, habíaa.
Día 2
Para a maior parte dos recén chegados o primeiro almorzo era motivo de decepción
matinal (que son as peores). Aqueles que agardaban poder encherse cun lendario
breakfast inglés tiveron que conformarse cunha cunca de leite con cereais e un
croissant. O pensamento xeneralizado era que aquel comedor non podería
definitivamente albergar nada bo. Un gran erro.
Con todo, a emoción pola novidade, a expectación ante unha primeira e inolvidable
xornada, subministrábanlles aos mozos motivos máis que de sobra para o entusiasmo.
Os novatos comezaron o día no salón de conferencias, exames, proxeccións e mil e
un usos máis onde, tras unha exhaustiva relación de accións que un non debería levar
a cabo cando ten un detector de fume no seu cuarto, se realizou a proba de nivel. Un
evento curioso. O procedemento é o mesmo que o dun exame corrente: folla de papel
con preguntas para cada alumno e unha proba oral. A diferenza radica no inusual
grao de descaro á hora de copiar por todos os compañeiros dos arredores. O afrancesado emblema do campus
Pasada a durísima tarefa de diferenciar un presente simple dun pronome posesivo,
os novos non tiñan máis que agardar o veredicto dos docentes e o seu gran boss,
Mark Simpson.
Ao día seguinte comezarían as clases, cada individuo con compañeiros de nivel
similar ao seu, pero de nacionalidades moi dispares. O nivel no que se atopaba o
estudante debera ser un misterio para el ata a “graduación”, non obstante os
adolescentes souperon como empregar as súas fontes.
Día 6
Durante as clases da primeira semana era común entre o alumnado un fenómeno en
claro contraste co que ocorría fóra da aula: eran tímidos. O proceso de adaptación
destes espécimes iniciábase cun incrible retraemento e unha desagradable suor nas
palmas das mans debido aos nervios. A desorientación e o agobio tamén eran
frecuentes ante o asombro duns profesores que só trataban de verificar que os seus Unha magnífica clase internacional
alumnos non eran mudos. Para isto, facían uso de variados e interesantísimos temas
de conversación como, por exemplo, os hábitos matutinos de certos países orientais
(tendo ducha, quen precisa retrete?).
Conversación era a palabra clave, ou a acción clave. O método era novidoso. Por
primeira vez para moitos, durante a clase de inglés non pararon de falar en inglés.
Tralas primeiras catro ou cinco clases o cerebro do estudante era capaz de asimilar
que resultaba máis práctico adquirir fluidez co inglés que aprender catro novas
linguas para falar cos compañeiros.
Por se fose pouco, e debido, talvez, a que o roce fai o cariño (ou ao revés), os
alumnos foron establecendo vínculos de “confianza” entre eles ou mesmo se
encaprichaban cos profesores de maneira que chegaron a darse afervoadas
declaracións públicas. Isto unha semana despois de conocerse como mínimo.
To be continued...
A sala de tortura alimentaria
6 Outravacanomillo
En la antigua Hunan, y en el contexto de una y por el miedo que provocaba una lengua
sociedad fuertemente machista, la enseñanza del secreta.
Nan Shu ("escritura de hombres") estaba vedada Cuando las mujeres tuvieron acceso a la
a las mujeres. Se inventó entonces el Nü Shu educación el Nü Shu cayó en desuso y no fue
(‘escritura de mujeres’), un idioma transmitido conocido por el mundo hasta 1983 (a pesar de
de madres a hijas al que los hombres no tuvieran que existía desde el siglo III). Dos décadas
acceso. Sería utilizado para enviarse corres- después muere con 98 años la última mujer que
pondencia secreta (reflexiones, miedos…) entre lo hablaba: Yang Huanyi, llevándose con ella
las casas camuflado como dibujos abstractos en una tradición milenaria. Fue, seguramente, la
jarrones, abanicos, bordados, pinturas... de principal representante de China en la
manera que pasaran desapercibidos ante los Conferencia de las Naciones Unidas sobre la
hombres. Mujer (Pekín, 1995) y entregó a los estudiosos
Texto en Nü Shu y traslación al
Destacan las Cartas del tercer día, escrituras numerosos escritos en Nü Shu (recuperados por
chino
secretas de mujeres a sus hijas y sobrinas. Eran la prestigiosa Universidad de Quinghua).
entregadas al tercer día tras la boda de estas, Hoy en día, las mujeres de Hunan aprenden
expresando sus deseos de felicidad para la joven la lengua de sus abuelas gracias a los miles de
y su pena por la separación, así como consejos, turistas que buscan comprar poemas o encargar
recomendaciones, etc. textos especiales en Nü shu, evitando que el
Durante el funeral de una mujer se quemaban idioma se pierda en el tiempo y volviéndolas
sus escritos en esta lengua para que la acompa- económicamente más fuertes que los hombres.
ñaran al otro mundo. Pero durante la Revolución Quién sabe, justicia o casualidades del destino,
Cultural fueron destruidos por los Guardianes pero 1700 años después de haber nacido el Nü
Rojos miles de manuscritos debido a su objetivo La palabra Nü Shu escrita en Nü Shu sigue trayéndoles beneficios a sus
de destruir cualquier indicio de culturas antiguas Shu creadoras.
Outravacanomillo 7
As cónicas Apolonio
Así pois temos que as cónicas son:
- un CÍRCULO: corte cun plano paralelo á base do cono; - unha ELIPSE: corte oblicuo con respecto á base;
- unha PARÁBOLA: corte paralelo a unha xeratriz do cono - e unha HIPÉRBOLA: corte máis ou menos paralelo á altura
[que atravesa a súa base; [do cono enfrontado á súa imaxe unido polo vértice.
A importancia do estudo das cónicas revelouse case 2000 anos despois, cando Kepler e Newton descubriron o seu papel
fundamental na mecánica celeste.
Es un vocablo (del siglo XIX) que viene del francés bidet (‘caballito’), por Y tú, ¿qué tienes que decir?
comparación de la postura que se adopta sobre el bidé con la de montar un
caballo.
Se trata de un recipiente de loza, normalmente ovalado, con agua corriente y
desagüe, que está en un cuarto de baño, y en el que se sienta una persona a
horcajadas para el aseo íntimo.
Es algo que sólo tenemos los que vivimos en el Mediterráneo, en
Latinoamérica, en Japón y en Oriente Medio. Aún así, dentro de estos países, es
utilizado con diferente asiduidad, y parece ser que los españoles estamos entre
los que no hacemos demasiado uso de él. En Argentina, sin embargo, es
imprescindible para la gran mayoría puesto que es una pieza elemental en la
higiene personal.
Todos lo tenemos y sin embargo el 70% de la población española no lo usa. Y
es que aunque en origen fue pensado para el aseo de las partes pudendas, Y a su favor puede decirse que procura una
muchas son las personas que le han buscado nuevas utilidades: para cortarse las limpieza extrema que no siempre se realiza de
uñas de los pies o lavarlos, para escurrir el paragüas, para dejar las toallas manera adecuada con el papel higiénico.
mojadas, para lavar al gato o al perro e inclusive como revistero, de tal forma En definitiva, parece que el bidé comienza a
que en cualquier momento de "apretón" se pueda disponer de ellas. ser un sanitario de otro tiempo y que está
Aunque las constructoras no dejan de incluirlo en los baños, cada vez es condenado a su desaparición de los hogares, o
mayor el número de personas que prescinde de él, ya sea por cuestión de quizás perdure en el tiempo siendo conocido
espacio o sencillamente porque no le ven sentido. como "lavapiés", quién sabe...
8 Outravacanomillo
O móbil é unha peza imprescindible para a maioría de nós. Chamadas, mensaxes, xogos,
internet, GPS entre outras cousas fannos a vida máis cómoda e fácil. Utilizámolo no traballo, na
casa, no instituto, na rúa, pero non nos damos conta de que en calquera lugar, por un simple
descoido, o móbil pódenos caer na auga ou mollarse. Seguro que vos pasou algunha vez iso de ir
camiñando e caervos o móbil nunha poza ou tiráronvos á piscina co móbil no peto ou acabou sen
querer na lavadora ou ata vos caeu no WC polo habitual costume de mandar mensaxes desde o
baño... Cando isto ocorre non nos causa ningunha graza (ben, polo menos a ti, aínda que outros
se estean escachando coa risa) xa que estivemos aforrando para conseguir o marabilloso móbil
do escaparate durante moito tempo. Nestes casos non sabemos facer outra cousa máis que
lamentarnos.
Se isto che ocorre o primeiro consello é: non intentes acendelo!! Despois, unha vez te
tranquilizaches, sácalle a batería. Algúns din que o mellor remedio para estes casos é meter o
móbil e a batería (separados) en arroz e deixalos alí uns días ata que o arroz absorba toda a
humidade. Este é un consello moi habitual entre avoas e nais e na maioría dos casos funciona.
Tamén se pode secar co secador pero sen pasarse xa que podes queimar o secador e o móbil e
non solucionar nada. E se se che ocorre poñelo encima dun radiador, primeiramente, fíxate a que
temperatura está non vaia ser que dentro de cinco minutos logo de poñelo empece a cheirar a
chamuscado. E o meu último consello é que se os que che dei anteriormente non funcionaron
empeza a aforrar e aproveita para comprar o iPhone que tanto che gusta. Máis consellos en:
http://es.wikihow.com/salvar-un-celular-mojado.
A finais do século XIX e comezos do XX É un erro pensar que estes atletas están
o circo puxo de moda a profesión de obesos ou que non están en forma. E é, se
forzudo, que revestía de espectáculo o cabe, máis ridículo pensar que se inchan a
levantamento de grandes pesas. De alí fritos ou se cocen a cerveciñas. Máxime
saíron grandes forzudos como o heroe cando os últimos estudos científicos
canadense Louis Cyr, que co tempo farían demostraron que non existe relación
posibles os actuais deportes coñecidos algunha entre a cervexa e o tamaño da
como powerlifting, atletismo de forza e barriga.
halterofilia. En 1957, Paul Anderson -ao que moitos
Moitos dos hoxe chamados strongmen consideraron como o home máis forte que
(atletas de forza ou forzudos) e dos levan- xamais existiu- levantou coas costas un
tadores de pesas de primeira liña que parti- peso de 284,4 kg. Se non tivese ao redor
cipan nas competicións de atletismo de da cintura e no ventre unha grosa cuberta
forza e halterofilia teñen o ventre tan de apertados músculos e tecido adiposo,
avultado que dificilmente ven os pés. saltaríanlle os órganos internos baixo a
Se neles a tendencia normal a "botar presión de tan descomunal esforzo. Por
barriga" chega á esaxeración é porque o seu esa mesma razón son tan gordos os
corpo necesita maior estabilidade para loitadores xaponeses de sumo; hai algúns
poder levantar tan tremendos pesos, e esa que pesan máis de 180 kg, e a pesar diso
gran estabilidade proporciónallela a masa son capaces de moverse con gran
do ventre. axilidade.
Outravacanomillo 9
Como todas las historias, esta también tiene un comienzo, el que los jugadores ya supieran su destino final, pero se habían
momento en el que Josef Kordik se cruzó en la calle con Nikolai convertido en los héroes de una sociedad oprimida. Algunos
Trusevich. Josef Kordik era un panadero no perseguido por los soldados de la fuerza enemiga se acercaron a la panadería para
nazis, cuya gran pasión era el fútbol, y acérrimo seguidor del ofrecer a los jugadores comida, botas, medias, etc. para poder
Dinamo de Kiev. Cuando vio a su ídolo mendigando, afrontar el desafío. Minutos antes del partido, un oficial de las
hambriento y enfermo, engañó a los nazis y le contrató para SS entró al vestuario de los jugadores rusos, y les dijo: “Soy el
trabajar en su panadería. Kordik ofreció al jugador comida y árbitro, respeten las reglas y saluden con el brazo en alto”. Ya en
asilo. Durante los pocos ratos juntos, hablaban sobre el fútbol. el campo, los futbolistas del FC Start levantaron el brazo, pero
Entonces, Kordik tuvo una idea. Propuso a Trusevich que dejara en el momento del saludo se lo llevaron al pecho y en lugar de
de trabajar en la panadería para buscar únicamente a sus decir “Heil, Hitler!”, gritaron “Fizculthura!”, saludo soviético
antiguos compañeros de equipo. que enaltecía la cultura del deporte.
Trusevich recorría día tras día las devastadas calles de Kiev y Los nazis comenzaron ganando 1-0, pero se llegó al descanso
fue localizando a todos sus compañeros de equipo, y tres de un con 2-1 a favor del combinado ruso. Durante el descanso, otro
equipo rival, el Lokomotiv. Josef Kordik contrató en su panade- oficial de las SS entró al vestuario, y advirtió a los jugadores:
ría a todos los jugadores, con lo que en poco tiempo contaba “Si ganan, los fusilaremos a todos”. Los jugadores, aterrados,
entre sus empleados con lo mejor de la Liga. No tardaron en dudaron. Pero no podían defraudar a sus familias fallecidas y a
volver a jugar al fútbol en la pequeña plazoleta detrás de los toda esa gente que estaba sufriendo la invasión. La segunda
hornos. Era su única vía de escape, ya que sus familiares estaban parte fue, probablemente, la más tensa que se haya vivido nunca
muertos o secuestrados en campos de concentración. en un estadio de fútbol. El terreno de juego estaba rodeado por
Aquí comenzó a formarse el equipo de élite de Rusia en soldados. El árbitro permitió todo tipo de agresiones a favor del
aquella época: el FC Start. No pudieron llamarse Dinamo de equipo alemán, hasta el extremo de que el arquero ruso recibió
Kiev porque lo habían prohibido. Y comenzaron a jugar contra una patada en la cabeza que lo mantuvo durante varios minutos
los alemanes gracias a los contactos del panadero. Los nazis inconsciente. Pero el FC Start no se amilanó. Cuando el
buscaban cierta normalidad en Kiev, con lo que crearon una marcador registraba un 5-3 favorable a los rusos, el delantero
nueva liga formada por seis equipos, cuatro alemanes, uno ucra- Klimenko se quedó solo ante el portero alemán, lo regateó, y en
niano colaboracionista (Rukh), y el FC Start. En el primer vez de marcar, chutó hacia el centro del campo. Un gesto de
partido el FC Start venció 7-2. Las victorias se sucedieron una total desprecio hacia el régimen nazi, y una gran muestra de
tras otra. Los jugadores, que no tenían ni botas de fútbol, valor.
jugaban después de haber trabajado toda la noche en la panade- El partido terminó como si no hubiera pasado nada. Pocos días
ría. Y lo hacían con su camiseta roja, en honor al antiguo después, agentes de la Gestapo arrestaron tanto al panadero
régimen ruso. Hasta les habían prohibido jugar en su estadio. como a los jugadores que allí estaban. Korotkykh fue el primero
Pero el FC Start comenzó a ser un motivo de esperanza y en morir, torturado. Le siguieron el resto de los jugadores,
orgullo para la población, que esperaba ansiosa la llegada del muchos de ellos con la camiseta puesta, que murieron bajo
siguiente encuentro. Los nazis prepararon un equipo, el Flakelf, horribles torturas, intentando que se delataran unos a otros para
con miembros de la Fuerza Aérea Alemana, un conjunto muy así poder matarlos legalmente.
potente y que presumía de no ser nunca derrotado. El 6 de Solo dos jugadores sobrevivieron, ya que, por suerte, no se
agosto se disputó el esperado partido entre el FC Start y el encontraban en la panadería y se escondieron hasta el final de la
Flakelf, que terminó con un 5–1 favorable a los rusos. Fue en invasión en 1943. Aún hoy se conserva en las escalinatas del
ese momento cuando desde Berlín se descubrió la maniobra del Club una estatua que homenajea a estos jugadores que
panadero. Pensaron en fusilarlos pero, convencidos de su defendieron sus ideales por encima de sus vidas. Los pocos
superioridad, los nazis quisieron vencerlos primero en el campo. aficionados que conservan una entrada original de aquel partido
La mañana del jueves 7 de agosto, Kiev amaneció empapelada tienen un asiento reservado en el campo del Dinamo de Kiev de
anunciando la revancha, que se jugaría el 9 de agosto. Es posible por vida.
El cartel del partido Alineación del FC Start, el equipo que prefirió morir a perder frente a los nazis