4 poemas de Emilio Adolfo Westphalen

4 Ποιήματα του Εμίλιο Αδόλφο Γουεστφάλεν

Traducción: Stelios Karayanis

Μετάφραση :Στέλιος Καραγιάννης

Poeta y ensayista peruano nacido en Lima en 1911.Realizó estudios básicos en el Colegio Alemán de Lima y
posteriormente ingresó a la Facultad de Letras de laUniversidad de San Marcos donde obtuvo la Licenciatura en
1932.Es uno de los más importantes poetas surrealistas de su país. Participó y contribuyó al enriquecimientode
la cultura peruana, dirigiendo las revistas Las Moradas, la Revista Peruana de Cultura y Amaru.Trabajó
además como traductor para las Naciones Unidas y ocupó el cargo de Agregado Cultural de la
EmbajadaPeruana en Roma.En 1977 obtuvo el Premio Nacional de Literatura, en 1991 recibió un Homenaje de
la Universidad de Salamanca,en 1995 Las Palmas Magisteriales, la Orden del Sol y el grado de Doctor Honoris
Causa de la Universidad Nacional.Entre sus libros publicados figuran: «Las ínsulas extrañas» en 1933,
«Abolición de la muerte» en 1935,«Arriba bajo el cielo» en 1982, «Amago de poemas de lampo de nada» en
1984, «Ha vuelto la diosa ambarina»en 1988, y «La poesía, los poemas, lospoetas» en 1995.Falleció en el año
2001.

Ο ποιητής και δοκιμιογράφος Εμίλιο Αδόλφο Γουεστφάλεν γεννήθηκε στη Λίμα το 1911 και πέθανε το 2001.Μετά τις
βασικές του σπουδές στο γερμανικό κολέγιο της Λίμας σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μάρκος. Είναι
ένας από τους σημαντικότερος σουρεαλιστές ποιητές της χώρας του. Συμμετείχε στα κινήματα της εποχής του για την
ανανέωση της περουβιανής κουλτούρας και διεύθυνε δυο επιθεωρήσεις λογοτεχνικές και πολιτιστικές. Εργάστηκε ως
μεταφραστής στα Ηνωμένα Έθνη και βραβεύτηκε με διάφορα ποιητικά βραβεία.
AMOR ETERNO

Da miedo, a veces, encontrarse con que el camino cae a pico y que hay que bajar agarrándose con las uñas de
las rocas. En esta circunstancia, no se puede sino aconsejar que a cien metros del suelo se suelten las manos. La
caída es deliciosa: el cuerpo se ha hecho permeable; lo atraviesan flores, hojas aromáticas; riachuelos, algas,
espuma del mar, hilos de lluvia, cabellos de mujer, copos de nieve. Estos, al fin, se solidifican a su alrededor,
para luego estallar tal una granada arrojada con violencia al rostro de la mujer amada, que aparece sonriente tras
las trayectorias vertiginosas de los granos rojos.

ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Προκαλεί φόβο, κάποιες φορές, να διαπιστώσεις ότι ο δρόμος κατηφορίζει λίγο επικίνδυνα κι ότι θα πρέπει να
κατεβείς γαντζωμένος με τα νύχια από τα βράχια. Σ’ αυτή την περίπτωση , δεν έχεις παρά να λάβεις υπόψη σου
ότι στα εκατό μέτρα του εδάφους θα σου λυθούν τα χέρια. Η πτώση είναι απολαυστική: το κορμί έγινε
διαπερατό; το διαπερνούν λουλούδια, αρωματικά φύλλα; ρυάκια, φύκια, αφροί της θάλασσας, απομεινάρια της
βροχής, μαλλιά γυναικεία, τούφες χιονιού. Αυτά, στο τέλος, στερεοποιούνται γύρω του, ούτως ώστε μετά να
εκραγεί σαν μια χειροβομβίδα ριγμένη με βία στο πρόσωπο μιας αγαπημένης γυναίκας, που φαίνεται να
χαμογελά πίσω απ’ τις ιλιγγιώδεις τροχιές των κόκκινων σπυριών.
EL SUEÑO

Los gérmenes poéticos del sueño resultaron ser, no como los pobres profesores, los mezquinos críticos realistas
trataron de hacernos creer, un nuevo paraíso inalcanzable, un espejismo, sino los gérmenes nocivos y actuante,
los útiles reactivos para corroer la infame realidad. El sueño no es un refugio sino un arma.
Los malos instintos de libertad danzan su ronda diabólica. ¡Fuera la conformidad, la resignación, la medianía!.
En su esputo negro ahóguense
los bellacos, los explotadores, los que aprovechan la miseria de los más, y la maldita clerigalla, y el abominable
espíritu religioso, y los fantasmas cristianos, y los mitos del capital, y la familia burguesa , y la patria
infamante.
La libertad del hombre, es decir, el sueño acuñado en la realidad, la poesía hablando por la boca de todos y
realizándose, concreta y palpable, en los actos de todos.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Τα ποιητικά σπέρματα του ονείρου κατάληξαν να είναι, όχι όπως οι φτωχοί καθηγητές, οι μετριότατοι
ρεαλιστές κριτικοί προσπάθησαν να μας κάνουν να πιστέψουμε, ένας νέος ανέφικτος παράδεισος, ένας
αντικατοπτρισμός, αλλά τα βλαβερά δραστικά σπέρματα, τα χρήσιμα αντιδραστικά για να διαβρωθεί η άτιμη
την πραγματικότητα. Το όνειρο δεν είναι ένα καταφύγιο αλλά ένα όπλο.
Τα κακά ένστικτα της ελευθερίας χορεύουν το διαβολικό τους χορό. Μακριά από μας ο κομφορμισμός, ο
συμβιβασμός, η μετριότητα!. Στο πνιγηρό μαύρο σάλιο τους
οι μοχθηροί, οι εκμεταλλευτές, αυτοί που επωφελούνται απ’ τη μιζέρια των περισσότερων, και την καταραμένη
παπαδοσύνη, και το απεχθές θρησκευτικό πνεύμα, και τα χριστιανικά φαντάσματα, και τους μύθους του
κεφαλαίου, και της αστικής οικογένειας , και της ατιμασμένης πατρίδας.
Η ελευθερία του ανθρώπου ,δηλαδή, το όνειρο το βασισμένο στην πραγματικότητα, η ποίηση που μιλά με τη
φωνή όλων και πραγματώνεται, συγκεκριμένη και πάλλουσα, μέσα στις πράξεις όλων.
UN HOMBRE SE INCLINA SOBRE EL CUERPO DESNUDO DE UNA MUJER...

Un hombre se inclina sobre el cuerpo desnudo de una mujer

Y lentamente extiende con la lengua sobre él
Un líquido rosado
El cuerpo queda todo húmedo brillante y encendido
Luego con los dientes hace aquí y allá
El signo el amor
Pequeños puntos blancos que adornan la piel oscura
La mujer cierra los ojos dilata las narices
A veces a pesar suyo un suspiro entreabre sus labios.

ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΓΕΡΝΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠ ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΚΟΡΜΙ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ...

Ένας άντρας γέρνει πάνω από το γυμνό κορμί μιας γυναίκας

Και σιγά σιγά απλώνει με τη γλώσσα του πάνω του
Ένα ρόδινο υγρό
Το κορμί μένει όλο υγρό λαμπερό και ξαναμμένο
Μετά με τα δόντια του κάνει εδώ κι εκεί
το σημείο του έρωτα
Με μικρές λευκές σταγόνες που στολίζουν το σκούρο δέρμα
Η γυναίκα κλείνει τα μάτια ανοίγει τα ρουθούνια της
Και κάποιες φορές ,άθελά της, ένας αναστεναγμός μισανοίγει τα χείλη της.
UNA REPRESENTACIÓN HERMOSA DEL AMOR...

Una representación hermosa del amor

Debería volver siempre sobre sí misma
Una y otra vez y otra vez
Y así indefinidamente
Deberían repetirse exactamente
Los mismos gestos
Los mismos movimientos
El mismo ruido de besos
Las mismas ondulaciones
De modo que la reproducción cinematográfica
Sumamente acelerada
De todos estos coitos sucesivos
En pequeños rectángulos situados
Encima de las mesas y sobre las paredes
Pudiera servir de instrumento regulador
De la marcha del tiempo
Y ser denominado
Reloj de amor.

ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ...

Μια όμορφη αναπαράσταση του έρωτα

Θα έπρεπε να επιστρέφει πάντα στον εαυτό της
Μια κι άλλη μια φορά κι άλλη μια φορά
Και έτσι επ’ αόριστον
Θα έπρεπε να επαναλαμβάνονται με ακρίβεια
Οι ίδιες χειρονομίες
Οι ίδιες κινήσεις
Ο ίδιος θόρυβος των φιλιών
Οι ίδιο κυματισμοί
Ώστε η κινηματογραφική αναπαραγωγή
Αθροιστικά επιταχυμένη
Από αυτές τις διαδοχικές συνουσίες
Σε μικρά καρέ τοποθετημένες
Πάνω στα τραπέζια και πάνω στους τοίχους
Να μπορέσει να χρησιμεύσει ως όργανο κανονιστικό
Του περάσματος του χρόνου
Και να μπορεί να ονομαστεί
Ρολόι του έρωτα.