Está en la página 1de 3

Kyrie

Kyrie eleison es el primer canto del Ordinarium Missæ y dignifica «Señor, ten piedad»: Kyrie es el
caso vocativo del sustantivo griego κύριος (kyrios: «señor») y significa «¡Oh Señor!», mientras que
eleison, en griego ἐλέησον, es imperativo aoristo del verbo ἐλεέω «compadecerse». Su origen es muy
antiguo, incluso precristiano. Antes de la reforma del Vaticano II cada exclamación se repetía 3 veces,
y actualmente solo 2. Tiene una estructura de triple exclamación:

a. Kyrie eleison.
b. Christe eleison.
a. Kyrie eleison.

Gloria
Gloria in excelsis Deo, llamado también “doxología mayor”, es un antiquísimo himno litúrgico,
habitualmente cantado en forma silábica o semi-silábica, que forma parte del Ordinarium Missæ,
tanto en las liturgias católicas como ortodoxas.

El texto comienza con las palabras que los ángeles utilizaron para anunciar el nacimiento de Jesús a
los pastores (Lc 2, 14) extraídas de la Vetus Latina. El himno continúa con versos añadidos para crear
una doxología propia. El Gloria y el Te Deum son los únicos supervivientes en la Liturgia romana de
los llamados psalmi idiotici (salmos compuestos por un particular tomando como ejemplo el Salterio
veterotestamentario).

Gloria in excelsis Deo


Et in terra pax hominibus bonæ voluntatis.
Laudamus te,
Benedicimus te,
Adoramus te,
Glorificamus te,
Gratias agimus tibi propter magnam gloriam tuam,
Domine Deus, Rex cælestis, Deus Pater omnipotens.
Domine fili unigenite, Iesu Christe,
Domine Deus, Agnus Dei, Filius Patris,
Qui tollis peccata mundi, miserere nobis;
Qui tollis peccata mundi, suscipe deprecationem nostram;
Qui sedes ad dexteram Patris, miserere nobis.
Quoniam Tu solus sanctus,
Tu solus Dominus,
Tu solus Altissimus, Iesu Christe,
Cum Sancto Spiritu in gloria Dei Patris. Amen.
Credo
El símbolo niceno-constantinopolitano es una profesión de la fe, una declaración dogmática de los
contenidos de la fe cristiana, promulgada en el Concilio de Nicea I (325) y ampliado en el Concilio
de Constantinopla (381).

El objeto del credo niceno fue consensuar una definición de los dogmas de la fe cristiana, impedida
hasta entonces por la escasa institucionalización y las fuertes variantes regionales.

Credo in unum Deum, passus et sepultus est,

Patrem omnipotentem, et resurrexit tertia die secundum Scripturas,

Factorem coeli et terrae, et ascendit in caelum,

visibilium omnium et invisibilium. sedet ad dexteram Patris,

Et in unum Dominum Iesum Christum, et iterum venturus est cum gloria,

Filium Dei unigenitum iudicare vivos et mortuos,

et ex Patre natum cuius regni non erit finis.

ante omnia saecula, Et in Spiritum Sanctum,

Deum de Deo, Dominum et vivificantem,

Lumen de Lumine, qui ex Patre Filioque procedit,

Deum verum de Deo vero, qui cum Patre et Filio

genitum, non factum, simul adoratur et conglorificatur,

consubstantialem Patri: qui locutus est per Prophetas.

per quem omnia facta sunt: Et unam sanctam catholicam

qui propter nos homines et apostolicam Ecclesiam.

et propter nostram salutem, Confiteor unum Baptisma

descendit de caelis, in remissionem peccatorum.

et incarnatus est de Spiritu Sancto Et exspecto resurrectionem mortuorum,

ex Maria Virgine et vitam venturi saeculi.

et homo factus est, Amen.

crucifixus etiam pro nobis sub Pontio Pilato


Sanctus
El Sanctus llamado antiguamente Trisagion, es la aclamación litúrgica con la que se cierra el
Praefatio en el rito romano. Es usado también en todos los ritos litúrgicos católicos, de los ortodoxos
y en muchas protestantes.

El Sanctus sigue el carácter general del Prefacio, al que va postpuesto: es una alabanza y corresponde
a las palabras que los ángeles tributaban a Dios en Isaías 6:3. La parte inicial se refiere también a Ap
4,8. El texto de la segunda parte, el Benedictus, está tomado del Evangelio de Mateo 21:9, en el
contexto de la entrada triunfal de Jesús en Jerusalén el Domingo de Ramos.

Sanctus, Sanctus, Sanctus,

Dominus Deus, Sabaoth.

Pleni sunt coeli et terra gloria tua.

Hosanna in excelsis.

Benedictus qui venit in nomine Domini.

Hosanna in excelsis.

Agnus Dei
Agnus Dei (en griego antiguo, Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, Amnos tou Theou) en español “Cordero de Dios” es
como Jesús que aparece en el Evangelio de Juan 1:29. Juan el Bautista ve a Jesús y exclama: «He
aquí el Cordero de Dios, que quita el pecado del mundo».

Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis.

Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis.

Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, dona nobis pacem.

También podría gustarte