Está en la página 1de 202

INDYMIÓN

FERNANDO PESSOA

ANTíNOD Y DTROS

POEMAS INGLESES

edición trilingüe

letras portuguesas
co D

FERNANDO PESSOA, nació en la tarde del

día 13 de junio del año 1888 en Lisboa,

ciudad donde murió en la noche del

30 de noviembre de 1935.

Exceptuando una estancia obligada en

África del Sur durante su infancia, pasó el

resto de sus días en la capital portuguesa de

donde apenas salió este portugués a la

inglesa, nacionalista cosmopolita, fabulador,

poeta animado por la filosofía, uno de los

más grandes autores de esta siglo.


Digitized by the Internet Archive
in 2017 with funding from
Kahie/Austin Foundation

https://archive.org/details/isbn_9788477311966
• ANTÍNOO •

Y OTROS POEMAS INGLESES

DE

FERNANDO PESSOA
COLECCIÓN letras portuguesas
DIRIGIDA POR

Rogelio Ordóñez Blanco


•j^NTÍNOO •

Y OTROS POEMAS INGLESES

DE

FERNANDO PESSOA

PRÓLOGO Y TRADUCCIÓN

Luis A. Diez y José Luis Purga

ZNDYMIÓN
DISEÑO DE LA COLECCIÓN: ana corríls *

YQqK^l

PESSOA, Femando

Antínoo y otros poemas ingleses / Fernando


Pessoa ; prólogo y traducción, Luis A. Diez y
José Luis Parga. ~ Madrid : Endymion, 1995
197 p. ~ (Letras portuguesas ; 1)
Texto en español, inglés y portugués

1. Diez, Luis A. II. Parga, José Luis III. Título


IV. Serie
869”19”

© 1995 DE LA TRADUCCIÓN. Luis A. Diez y José Luis Parga

© DEL PORTUGUÉS. Jorge de Sena, A. Casais Monteiro y J. Blanc de Portugal

© EDITA, ediciones Xndymión

Cruz Verde, 22 • TeL: 522 36 68 • 28004 Madrid

ISBN: 84-7731-196-X

DEPÓSITO LEGAL: M-20948-1995

IMPRESO en Grafur, S. A.

c/ Igarsa, Naves E-F • Paracuellos del Jarama (Madrid)


ÍNDICE

Letras portuguesas DC

Prólogo XII

Antinous (Antínoo) 18-19

Inscriptions (Epitafios) 44 - 45

Epithalamium (Epitalamio) 54 - 55

35 Sonnets (35 Sonetos) 84-85

Documents of mental decadence


Documentos de decadencia mental 122 - 123

Antínoo 135

Epitafios 149

Epitalamio 155

35 Sonetos 171

Documentos da decadencia mental 191

Notas del lector 199


\

p'í-wiA.r- -
.... ;
r*
' IftA}

M.

IPfc ■ ■ ■ •■

\ i

■w^íWíW
letras portuguesas •

Está bien y es un honor el asunto este de dirigir una colección de letras


portuguesas. Lo que no sé tan bien es cómo dirigir los problemas que esto
conlleva y es muy dudoso el honor que se deriva de enfrentarlos.

Aún sin salir el primer número y con la criatura todavía rodeada de la


vérnix del recién parto, nos juntamos en una cantina de este Madrid de
buenas cantinas Jesús Moya Andrinal, director de la editorial Endymión,
Rogelio Blanco Martínez, director adjunto, y yo mismo, que presentaba en
tan sacro lugar con manos nerviosas y torpes de padrino, que no de padre,
este primer ejemplar cuyo esfuerzo principal corresponde a Luis A. Diez y
a José Luis Parga.

Hacía tiempo, habíamos decidido por decreto ley propio editar la poe-
sía de letras portuguesas en bilingüe. Decreto ley que deseábamos extensi-
ble a todo el universo editorial de este planeta.

[K]
Pero volviendo a la criatura que teníamos entre las manos, mis conter-
tulios me plantearon, desde su exquisito respeto hacia mis decisiones
como responsable de la colección, lo chocante que resultaría editar en bi-
lingüe este libro de Pessoa si tenemos en cuenta que el gran autor lisboe-
ta lo había escrito en inglés (véase prólogo).

Cierto que Pessoa es un poeta portugués que, por otro lado, jamás pisó
Inglaterra y que, como él mismo decía, un intelectual que se precie o do-
mina, además del propio, otro idioma, o debería considerársele poco me-
nos que analfabeto. Pero el hecho que nosotros debatíamos, con todo, era
que en una colección de literatura portuguesa no dejaba de ser extraña-
mente paradójico que arrancara con poemas en español e inglés.

Arropados por el vino del Duero (“Duero Douro/Douro Duero’’’), salpi-


cando de anécdotas de aquí y de allí la conversación, jugando al hermoso
juego de saltar fronteras, habíamos llegado a pensar incluso en la posibñi-
dad de publicarlo sólo en español. En cualquier caso, confianza que agra-
dezco, dejaron la decisión en mis manos.

Camino de mi casa, pensé en qué es aquello de los idiomas y qué lo de


las gentes. Portugués hasta la médula, Fernando Pessoa pensaba, sentía,
vivía en portugués, escribiera en portugués o en inglés. No sé si dominar
el inglés, idioma que desconozco, me supondría un cambio real en mi
modo de ser o vivir. Lo dudo. Aliora bien; sé que soy como soy hable en
portugués o en español, esté en España o Portugal.

Por otro lado, me pareció que el hecho de escribir Pessoa estos poemas
en inglés merecían, como respeto idiomático, una consideración especial
por el hecho en sí, y, por tanto, decidí esta versión trilingüe que, entiendo,
cumple con escrúpulo las tres vertientes que, a mi juicio, debían respetar-
se; el original del poeta, su delicada transcripción al portugués por Jorge
de Sena, Aknada Negreiros y José Blanc de Portugal y el exquisito trabajo
llevado a cabo por Luis A. Diez y José Luis Parga.

ix]
Es probable que, sin damos cuenta, la solución hubiera surgido del tier-
no palpo de la criatura. Si así fuera, la riquísima y feraz literatura portu-
guesa contará en esta casa con un grupo altamente sensible dedicado a
cuidarla. Es, pues, una buena filosofía de principio; filosofía que, además,
parece regir a esta Endymión de entrañables amigos.

Y por acabar, en fin, recordar < ue el problema se planteó en una canti-


na, en efecto; que en ella nacieron sugerencias y, camino de casa, ya en
dudosa vertical, surgió la solución. A D. Fernando, probablemente, se le
hubiera meneado el bigote de regusto.

Rogelio Ordóñez Blanco


Madrid, abril de 1995
i-’ h ■ -I- ■ el . v'ír.

'’Uvf.í».

•Ivl

dór*^*'’ •
r’r- BiAné *r

^ - ir ‘M

♦ ' »V>'

-Jtt-t jí :

■ . ■

- •. ^ ■' Tf)^-'

s,

5<l
• PRÓLOGO •

Nos hemos resuelto a traducir primero y a dar a la imprenta después es-


tas versiones al español contemporáneo de lo más significativo de la pro-
ducción lírica en inglés de Fernando Pessoa atendiendo, más que nada, los
amables ruegos del buen amigo Rogelio Ordóñez uno de los animadores
de esta pequeña y valiente Editorial Endymión empeñada desde hace unos
meses en la poco práctica e inactual tarea de dar a conocer al lector espa-
ñol algunas muestras de la mejor literatura portuguesa de estos últimos de-
cenios.

No deja de ser bien curiosa en principio la relativa desatención crítica


que vienen padeciendo desde siempre los versos ingleses de Pessoa, con-
siderados como marginales o menores por la critica más al uso, por mucho
que desdigan en modo alguno estos del resto de su producción, máxime si
tenemos en cuenta la alta estima que el poeta mismo sentía por ella, como
viene a demostrar el hecho no muy conocido de que, de los cinco libros

[ XIII ]
del gran lisboeta publicados en vida, nada menos que cuatro sean precisa-
mente libros de versos en inglés.

Ni en tono, ni en inspiración ni en valor es esta poesía^ pues, inferior a


la escrita en portugués. Ocurre simplemente que, como en todo gran poe-
ta, había sin duda en Pessoa varias voces o cuerdas distintas, sin dejar al
mismo tiempo, y quizá por ello mismo, de ser precisamente la misma. No
estamos, con todo, aquí ante el Pessoa visionario y futurista, furibundamen-
te moderno, al estüo de Alvaro de Campos, ni tampoco exactamente —aun-
que esté sin duda más próximo— ante el recreador mítico y literario de un
cierto clasicismo neoepicúreo (Ricardo Reis), estamos ante un poeta portu-
gués que en las dos primeras décadas de siglo escribió algunos textos en in-
glés acaso como autoafirmación y como vía de escape, un poco como bus-
cado resabio de su educación británica de adolescente en Africa del Sur. A
este respecto, consideramos en gran parte ociosa la tan cacareada discusión
acerca del carácter “impostado” o “aprendido” del inglés de Pessoa, algo
esto sobre lo que no poco hemos leído y hojeado en la preparación de este
trabajo. Decimos “discusión ociosa” porque parece evidente que toda pro-
ducción literaria es por definición, al menos en nuestra época, ya de por sí
artificiosa y aprendida respecto a la lengua común, sin que nos neguemos
a admitir que, en el caso que nos ocupa, esto sea ciertamente más verdad
de lo que es normalmente: el inglés que Pessoa maneja es , hasta donde he-
mos alcanzado a comprender, extremadamente literario y artificioso e in-
cluso un tanto arcaizante ya para el tiempo en que se escribió.

' Hay en español, que nosotros hayamos visto, una versión de Epitalamio, debida a S. Masó y
publicada en Cuadernos Hispanoarnencanos (Madrid) T. CXLII, núm 425, noviembre de 1985,
pp. 99-137, otra de Antínoo, publicada en libro, debida a David Pujante y Carmen Torres, Co.
Arenal, Málaga, 1985, tres versiones de otros tantos sonetos en la revista Anthropos, Antologías
Temáticas núm. 4, Barcelona, 1987, traducción de Eduardo Mira y, en el mismo lugar, otras dos
versiones de poemas del heterónimo Alexander Search, debidas al mismo. También en la revis-
ta Kantil, (San Sebastián, núm. 13, febrero de 1979) hemos estudiado una versión de los Epitá-
yio5 debida a Gregorio San Juan. No tenemos noticia, de haberlas, de otras versiones al español,
de otros poemas ingleses de F. Pessoa.

[XIV]
Respecto a los poemas mismos, en fin, y los criterios de traducción em-
pleados, se ha intentado ser fieles, en Antínoo, a la estructura rítmica del
yambo inglés del original, al tiempo que hemos renunciado a la rima, que
sin duda nos hubiera obligado a construcciones demasiado duras al oído
castellano o bien a alguna que otra infertilidad de bulto para con el sentido
gramatical. Hay en esta larga lamentación de Adriano ante el cadáver de su
amante muerto algunos altibajos y lugares comunes, aunque se mantiene
en general la altura y la inspiración. Se inscribe el poema (publicado en Lis-
boa en 1918) en toda una tradición decimonónica de reivindicación “estéti-
ca” de algunos aspectos de la Antigüedad, tradición que nace, al decir del
estudioso pessoano J. de Sena en los Sketches and Studies in Italy aitd Gre-
ece, de John Addington Symonds (1898), la más importante de las fuentes y
noticias de la figura del favorito del emperador para la época moderna, que
tendrá asimismo resonancias literarias en la obra de, entre otros, Oscar Wil-
de y Stefan George. Relativamente claro es el soporte argumentativo: mue-
re el muchacho, sí, f>ero resucitará de verdad en el culto que le otorgarán
los siglos venideros, resurrección que a mí, Adriano, su creador, se debe,
todo ello enmarcado en el doliente tono meditativo y punteado por el mo-
tivo recurrente de la lluvia.

Los Epitafios (Inscriptions, Lisboa, 1920) nacieron evidentemente del in-


terés y la fascinación que en Pessoa produjo el conocimiento de las versio-
nes que W. R. Patón hiciera de la Antología Griega, aparecidas en Londres
entre 1916 y 1918. El poeta portugués concibió la idea de hacer una pe-
queña colección de imitaciones, aunque la serie de catorce poemas no es
propiamente una simple colecta de epitafios dispersos, sino una secuencia
coordenada en sus partes, como se verá por los destinatarios; se trata sin
duda de una estupenda asimilación de una forma poética legada por la tra-
dición grecolatina. Aunque, como se sabe, la poesía antigua no era rimada,
en las imitaciones que de ella se hicieron desde el Renacimiento, los poetas
tendían a rimar. En nuestra versión hemos reproducido la rima, aunque nos
hemos desentendido por completo del cómputo silábico en aras de una
mayor fidelidad al sentido.

[XV]
El Epitalamio se nos antoja el más flojo e irregular de los textos aquí reu-
nidos. Tiene también inequívocos orígenes clásicos. Las veintiuna secciones
del poema, que describen sucesivos aspectos de un matrimonio, van desde
el despertar matutino de la novia hasta la consumación del acto sexual,
aunque la cosa se concentra más bien, nos parece, en el delirio de la novia
temerosa del desfloramiento. Hay por ello, en fin, en el poema demasiada
obsesión, quizá ante todo la obsesión del poeta por librarse de las obsesio-
nes que debían por entonces perseguirlo y demasiada —^también— imagi-
nería masturbatoria. Empezamos, al traducirlo, por procurar cierta equiva-
lencia rítmica y el mantenimiento del esquema de rimas, para abandonar
después, en una segunda versión, ese camino ante lo sumamente curioso
del resultado, de tal modo que dimos al final con una traducción casi literal,
verso a verso, esforzándonos no obstante por reproducir los manierismos y
artificiosidades del original.

Para la serie de los 35 Sonetos (35 Sonnets, Lisboa 1918) hemos llevado
a cabo el atrevimiento de reproducir la rkna consonante en castellano y
procurar una regularización silábica de trece sílabas por verso, que corres-
ponderían al endecasílabo yámbico inglés del original. En la medida de
nuestras posibilidades hemos procurado así conseguir una versión rítmica
decente, tendente también a la disposición yámbica en español, así, el tipo
puro pensamos que se da en, por ejemplo,
In telling thee how much thy love’s tny drearn
que hemos puesto en español como
diciéndote cuánto es tu amor el sueño mío
y en fm, hay que decir que ha sido todo un reto y un experimento tratar
malamente de reproducir en nuestra lengua algunas al menos de las sutile-
zas y dislocaciones sintácticas de esta espléndida imitación del inglés isabe-
lino que Pessoa llevó a cabo en sus Sonetos.

Se han traducido también algunos poemas del heterónmio Alexander Se-


arch, de la serie “Documentos de decadencia mental” pDocuments of Men-
tal Decadence, de 1906-1908, méditos hasta 1993, extremadamente intere-

[XVI]
santes ante todo para comprobar las tentativas, en un poeta en formación y
todavía adolescente, de aportación a la estética simbolista y postsimbolista
en boga por aquellos años de principios de siglo, particularmente en los
dominios poéticos de la lengua inglesa, por mucho y pese a que aún se
queda demasido en evidencia en estos versos un cierto tremendismo no
poco inmaduro y una deficiente asimilación del legado poético europeo
desde Baudelaire a la época de composición de estos tempranos ejercicios).

Esperamos, en fin, que por lo menos en parte algo de este nuestro de-
leitoso esfuerzo pueda serv^ir de algo a alguno de los posibles lectores, aun-
que la verdad es que ni siquiera nos atrevemos a p>ensar de qué, al tiempo
que pedimos, por adelantado, perdón al amable y paciente lector, perdón y
disculpas por los sin duda demasiados fallos, impericias e ingenuidades que
hayamos cometido en esta tarea.

Luis A. DíEZ Y JOSé LUIS PARCA

Madrid, diciembre de 1994


■’í •

V • ANTINOUS •
4^f id* >'.. -í ^*j|r¿//l?KlS(f«|^ /Jjí|^,5Í6í]*J|E

■'^1 ♦ - '

^^-s^f í cTtíi-.S -fe^ ' «A:

- -Xí:h\.^ * íVt* ^ í|¿^^' íirtíí '?r Xr - tí ‘íílWíi <íir^ J ,


X'-r:^i#5rji:|ir'■■ ¿t-/,-:'As|^s4iy^i^ff%í>í?^;-: «si -.i»:

mfXvi ,.ei:»:H-^ - r«<NI rr í>t-4ir>rr»T:; <kTilitfSY*>*^

^_X<|i«F*rfiBF- fs' f - -'-r _. • iniA>* t%t ^ ■ —éJV'-U.l-i Cfct


ti;>*?»<?x-^, _«:-|gBáüuw'»
• -4»
>•, \~-'** \: . . rff<
'■•■' i»f‘it> ' ’^^arj >!T
L;»í##rrv£' _ 'atAil3r> íhi^^ */’•’ r’JfsO
- 4»-‘-
• 4 ift ,^t3iJt'Jí “>e'tt # ><
^ * 'tííKíU lo

awc:'.- h ^ . , • «.v ^áibaú ved 9ífT


i U <3d* 'f> »oj^ * - :Í5*4 *? -3^1111151 rnt*. jríT .^íIAH.»

íK ^ '' fr^rikft^. r „ «f |*w» lurt 10


1^' -4^41» > ■' C 4ieAí- WTJH ÍIÍT :!íri - . J vfxoW
tífirfw; -" ■ wv iu!^.^r-V UW aH Uifim ¿-finb^J

.o ^ - >' -,.\'^ < «f- '!<K> «ít) t ivirrf O

^ 1>lo>flíiaíll tí'itfc.íl ^jCj lJg^ a#6íf^/


ad! ,'b' -i'

ÍM» . t- •' ti I •^.4l^4-ttj|lS i>


,> t

IrviU -- - ■• í'jwi xt>fvj-^cín 31«H O

* >tte^«M liiiy ’t ' asad

^Isni iUlird, . T' ♦nv'-i'i.il'éiat ^•íaqOíJierfí^íqil o

■ t^n > ,tf3^§, ¿r i’jtDiU- nvfl kí íinv» <ji?ac ^l^i- j

ti ^ íiíÍHHí «J1 Jf>i’ ^lamífi í»í h:ÍIÜk O

b Wi^ú *1'.' ' 'J‘'dgglf i-^ >ííWí’/> <» O


-rTÍ -^ ' • *
The rain outside was coid iii Hadrian’s soul.

The boy lay dead


On the low couch, on whose denuded whole,
To Hadrian’s eyes, whose sorrow was a dread,
The shadow light of Death’s eclipse was shed.

The boy lay dead, and the day seemed a night


Outside. The rain fell like a sick affright
Of Nature at her work in küling hini.
Mentor}' of what he was gave no delight,
Delight at what he was was dead and dini.

O hands that once had clasped Hadrian’s warm hands,


Whose coid now found them coid!
O hair bound erstwhile with the pressing bands!
O eyes half-diffidently bold!
O bare female male-body such
As a god’s likeness to huinanity!
O lips whose opening redness erst could touch
Lust’s seats with a live art’s varietv!
j

O fingers skilled in things not to be told!


O tongue wich, counter-tongued, made the blood bold!

[20]
La lluvia de afuera era fría en el alma de Adriano,

El muchacho sin vida y2.c\2i,


en el lecho profundo y del todo desnudo
y a ojos de Adriano, cuya pena era miedo,
de eclipse de muerte la oscura luz se vertía.

Yacía el muchacho y tal noche era el día


afuera. La lluvia caía en aciago desastre
de Natura en tarea de matarlo.
Memoria de lo que fue deleite no le daba,
deleite de lo que fue muerto y borrado estaba.

¡Oh manos que las de Adriano tibias una vez asieran


y cuyo frío ahora las encuentra frías!
¡Cabello antes prieto en lazadas prietas!
¡Ojos tímidamente apenas atrevidos!
¡Desnudo femenino viril cuerpo tal
semejanza de un Dios a los mortales!
¡Oh labios abiertos en rojez que antes tocar podían
las zonas del placer con tan variada maña!
¡Oh dedos diestros en lo que callar se debe!
¡Oh lengua que en la lengua bullir la sangre hacía!

[ 21 ]
o complete regency of lust throned on
Raged consciousness’s spilled suspensión!
These things are things that now must be no more.
The rain is silent, and the Emperor
Sinks by the couch. His grief is like a rage,
For the gods take away the life they give
And spoil the beauty they made live.
He weeps and knows that every future age
Is looking on him out of the to-be;
His lo ve is on a universal stage;
A thousand unbom eyes weep with his misery.

Antinous is dead, is dead for ever,


Is dead for ever and all lo ves lament.
Venus herself, that was Adonis’ lover,
Seeing him, that newly lived, now dead again,
Lends her oíd grief s renewal to be blent
With Hadrian’s pain.

Now is Apollo sad because the stealer


Of his white body is for ever coid.
No careful kisses on that nippled point
Covering his heart-beats’ süent place restore
His life again to ope his eyes and feel her
Presence along his veins Love’s fortress hold.
No wamith of his another’s warmth demands.
Now will his hands behind his head no more
Linked, in that posture giving all but hands,
On the projected body hands implore.

The rain falls, and he lies like one who hath


Forgotten all the gestures of his love
And lies awake waiting their hot return.
But all his arts and toys are now with Death.
This human ice no way of heat can move;
These ashes of a fire no flame can bum.

[22]
¡Oh absoluta regencia del gozo entronizado
en la dispersa suspensión de la conciencia en rabia!
Cosas son estas que ya más no serían.
La lluvia en silencio cae y el Emperador
junto al lecho se desploma. De rabia es su congoja
de que quiten los Dioses la vida que dieran
y arruinen belleza que animado habían.
Llora y sabe que cualquier edad futura
lo está mirando por encima de su ser;
su amor actúa en universal escena;
mil ojos no nacidos lloran con su desgracia

Antínoo muerto está, por siempre muerto,


ha muerto para siempre y todos los amores gimen.
La misma Venus, que fue amante de Adonis,
al verlo redivivo y ahora otra vez muerto
su antigua pena renovada cede para unirla
con el dolor de Adriano.

Aliora Apolo triste está, por cuanto el robador


del blanco cuerpo de él está por siempre frío.
Y ni besos cuidadosos en los pezoncillos
que guardan el silente lugar del palpitar restauran
de nuevo vida que los ojos abra y sienta
presencia suya por sus venas, fuerte reducto del Amor.
Ningún calor del de su amigo pide.
Ya no tendrá sus manos más so la cabeza atadas
en trance tal en donde todo menos manos dando,
del ofrecido cuerpo imploran manos.

La lluvia cae y él yace como quien hubiera


olvidado los gestos todos de su amor
y despierto reposa esperando que cálidos tomen.
Mas ya sus juegos todos y artes con la Muerte son.
Ningún calor podrá fundir tal hielo humano;
ninguna llama inflamar ha de poder estas cenizas.
o Hadrian, what will now thy coid life be?
What boots it to be lord of men and miglit?
His absence o’ er thy visible empery'
Comes like a night,
Ñor is there morn in hopes of new delight.
Now are thy nights widowed of love and kisses;
Now are thy days robbed of tlie night’s awaiting;
Now have thy lips no purpose for tliy blisses.
Left but to speak the ñame that Death is mating
With solitude and sorrow and affright.

Thy vague hands gi'ope, as if they had dropped joy.


To hear that the rain ceases lift thy head,
And thy raised glance take to Üie lovely boy.
Naked he lies upon that memoried bed;
By tliine own hand he lies uncovered.
There was he wont thy dangling sense to doy.
And uncloy with more cloying, and annoy
With newer uncloying till thy senses bled.

His hand and mouth knew games to reinstal


Desire that thy worn spine was hurt to follov^
Sometimes it seemed to thee that all was hoUow
In sense in each new straining of sucked lust.
Then still new turns of toying would he cali
To thv nerves’ flesh, and thou wouldst tremble and fall
Back on tliy cushions witli thy mind’s sense hushed.

“Beautiful was my love, yet melancholy.


He had that art, that makes love captive wholly,
Of being slowly sad among lust’s rages.
Now the Nile gave him up, the etemal Nile.
Under his wet locks Death’s blue paleness wages
Now war upon our wishing with sad smile”.

[ 24]
Oh Adriano, ¿qué será ahora de tu vida fría?
¿De gentes y dominios qué te vale ser señor?
Su ausencia sobre tu visible Imperio
desciende como noche,
y no hay aurora de esperanzas de deleites nuevos.
Viudas están tus noches de amor y de besos
privados tus días de la espera que precede a la noche;
no tienen ahora tus labios por meta caricias,
dados tan sólo a decir el nombre que hermana la Muerte
con pena, miedo y soledad.

Tus manos tientan vagas, como carentes de alegría.


Se te alza la cabeza al oír parar la lluvia
y tu erguida mirada se posa en el joven hernioso.
Desnudo yace sobre ese lecho memorable;
descubierto por tu propia mano yace.
Ahí donde a él le cumplía a tu goce saciado
y no saciado con más saciedad,
con renuevo de ansia hasta hacer sangrar tus sentidos.

Sus manos y boca conocían juegos para renovar


el deseo que, al seguirlos, tu médula exhausta afligían.
A veces parecíate que todo estaba vacío
con cada nuevo arrebato de goce absorbido.
Entonces a nuevos jugueteos él convocaba
a tu carne enervada y temblando caías
en los almohadones con la fibra del alma aquietada.

“Hermoso era mi amor, aun su melancolía.


Tenía esas mañas que a amor del todo hacen cautivo,
de estar un poco triste entre furias lujuriosas.
Ahora el Nilo lo devuelve, eterno Nilo.
Bajo sus húmedos bucles la azul lividez de la Muerte
batalla libra ya a nuestro deseo con sonrisa triste”.
Even as he thinks, the lust that is no more
Than a memory of lust revives and takes
His senses by the hand, his felt flesh wakes,
And all becomes again what ‘twas before.
The dead body on the bed starts up and lives
And comes to lie with him, cióse, closer, and
A creeping love-wise and invisible hand
At every body-entrance to his lust
Whispers caresses which flit off yet just
Remain enough to bleed his last nerv^e’s strand,
O sweet and cruel Parthian fugitives!

So he half rises, looking on his lo ver,


That now can lo ve nothing but what none know.
Vaguely, half-seeing what he doth behold.
He mns his coid lips all the body over.
And so ice-senseless are his lips that, lo!.
He scarce tastes death from the dead body’s coid,
But it seems both are dead or living botli
And love is still the presence and the mover.
Then his lips cease on the other lips’ coid sloth.

Ah, there the wanting breath reminds his lips


That from beyond the gods hath moved a mist
Between him and this boy. His finger-tips,
Still idly searching o’er the body, list
For some flesh-response to their w'aking mood.
But their love-question is not understood:
The god is dead whose cult was to be kissed!
«

He lifts his hand up to where heaven should be


And cries on the mute gods to know his pain.
Let your calm faces turn aside to his plea,
O granting powers! He will yield up his reign.

[26]
Y mientras piensa así, aquel placer que ya no es más
que memoria del placer revive y sus sentidos
coge de la mano, despierta su carne palpada
V
j
todo vuelve a ser como antes había sido.
Del lecho el cuerpo muerto se levanta y vive
y cerca viene con él a yacer, más cerca,
y docta en amor una mano invisible resbala
a cada entrada corporal de su lujuria
susurrando caricias que sólo lo justo perduran
para sangrarle la última fibra del alma.
¡Oh dulces y crueles Partos fugitivos!

Así se medio yergue, contemplando a su amante


que ahora tan sólo amar puede lo nunca sabido.
Vagamente, mal viendo lo que tanto contempla,
el cuerpo del chico él recorre con sus labios fríos,
y ¡ay!, de tan insensible hielo están hechos sus labios,
que apenas a muerte le sabe el frío cadáver
aun pareciera que ambos están o muertos o vivos
y es todavía el amor acicate y presencia.
Sus labios remansan entonces en la yerta pereza de los del amigo.

¡Ay! el hálito ausente ahí a sus labios recuerda


que desde el más allá una niebla corrieron los dioses
entre él y el muchacho. Las puntas de sus dedos,
aún vanamente el cuerpo escRitando, esperan
alguna respuesta carnal a su vivido impulso.
Empero su amorosa demanda no es comprendida:
¡Ha muerto el dios cuyo culto era ser besado!

Entonces alza sus manos allá donde el cielo imagina


y les grita a los dioses callados que no ignoren su pena.
¡Volved a su súplica vuestros rostos serenos,
oh generosos poderes! Dará en trueque su reino.

[27]
In the he still deserts he will parched live,
In the far barbarous roads beggar or slave,
But to his arras again the warm boy give!
Forego that space ye meant to be his grave!

Take all the female loveliness of earth


And m one mound of death its remiiant spill!
But, by sweet Ganymede, that Jove found worth
And above Hebe did elect to fill
His cup at his high feasting, and instil
The friendlier love that filis the other’s dearth,
The clod of female embraces resolve
To dust, O father of the gods, but spare
This boy and his white body and golden hair!
Maybe tliy better Ganymede thou feel’st
That he should be, and out of jealous care
From Hadrian’s arms to thine his beauty steal’st.

He was a kitten playing with lust, playing


With his own and with Hadrian’s, sometimes one
And sometimes two, now linking, now undone;
Now leaving lust, now lust’s higli lusts delaying;
Now eyeing lust not wide, but from askance
Jumping round on lust’s half-unexpectance;
Now softly gripping, then with fury holding,
Now playfully playing, now seriously, now lying
By th’ side of lust looking at it, now spying
Which way to take lust in his lust’s witliholding.

Thus did tile hours slide from their tangled hands


And from tlieir mLxed limbs the moments slip.
Now were his arms dead leaves, now iron bands;
Now were his lips cups, now the things tliat sip;
Now were his eyes too closed and now too looking;
Now were his uncontinuings frenzy working;
Now were his arts a feather and now a whip.

[ 28]
En los quietos desiertos vagará sediento,
en bárbaras rutas lejanas esclavo será o pordiosero,
¡mas devolved a sus brazos el dulce muchacho!
¡Renunciad a ese espacio que juzgábais su tumba!

¡Tomad la gracia toda mujeril del mundo


y en un montón de muerte echad el remanente!
Mas, por Ganímedes dulce, que digno halló Jove
y antes que a Hebe eligió que llenara
su copa en el alto festíii, e inspirara
el amor entre amigos aquel que llena el vacío del otro,
¡el nudo de abrazos de hembra tornad
en polvo, mas salvad, padre de los dioses,
a este joven, su blanco cuerpo, su cabello de oro!
Acaso mejor Ganímedes presentiste
que fuera, y por celo envidioso
de brazos de Adriano para ti su belleza robaste.

Tal gatito jugando con gozo era él, jugando


con el suyo y el de Adriano, a veces de uno
y a veces de dos, ya uniéndose, ya desuniéndose;
ya el goce dejando, ya los goces más altos del goce atrasando;
ya sin mirarlo de frente, que al sesgo
en tomo brincando a cogerlo a traición,
ya asiéndolo suave y luego con furia agarrándolo;
ya en bromas jugando o de veras, ya al lado del goce
yaciendo a mirarlo, o espiando
el modo de sacar placer el suyo ocultando.

Y así de sus manos trabadas huían las horas


y de entre sus piernas mezcladas resbala el instante,
ya hojas muertas eran sus brazos, ya cintas de hierro,
ya copas sus labios, ya aquello que liba;
ya estaban sus ojos a todo cerrados, ya demasiado mirando;
ya se entregaba a su loco vaivén;
ya una pluma eran sus artes, ya un látigo.

[291
That love they lived as a religión
Offered to gods that come themselves to men.
Sometimes he was adorned or made to don
Half-vestures, then in statued nudity
Did imitate some god that seems to be
By marble’s accurate virtue men’s again.
Now was he Venus, white out of the seas;
And now was he Apollo, young and golden;
Now as Jove sate he in mock judgment over
The presence at his feet of his slaved lover;
Now was he an acted rite, by one beholden,
In ever-repositioned mysteries.

Now he is something anyone can be.


O stark negation of the Üiing it is!
O golden-haired moon-cold loveliness!
Too coid! too coid! and love as coid as he!
Love through the memories of his love doth roam
As through a labyrinth, in sad madness glad.
And now caUs on his ñame and bids him come.
And now is smüing at his imaged coming
That is ith’ heart like faces in the gloaming -
Mere shining shadows of the forms they had.

The rain again like a vague pain aróse


And put the sense of wetness in the air.
Suddenly did the Emperor suppose
He saw tliis room and alJ in it from far.
He saw tlie couch, the boy, and his own frame
Cast down against tlie couch, and he became
A clearer presence to himself, and said
These words unuttered, save to his souLs dread:

“I shall build thee a statue that will be


To the continued future evidence
Aquel amor igual que religión vivieron
ofrecida a dioses que a hombres descienden.
A veces se adornaba o le hacían ponerse
a mediovestir, y entonces en desnudez de estatua
imitaba a algún dios que ser parecía
por la virtud del mármol justa hombre de nuevo.
Ya él era Venus, emergiendo de los mares blanca;
ya Apolo, joven y dorado;
ya Jove juzgando entre chanzas
la presencia a sus pies de esclavizado amante;
ya para uno tan sólo mirando, ritual
en por siempre restablecidos misterios.

Ahora es algo que serlo puede cualquiera.


¡Oh cruel negación de la cosa que es!
¡Dorada cabellera, beldad de luna fría!
¡Fría en exceso, en exceso, y amor así de frío!
Por las memorias de su amor amor divaga,
alegre loco triste, como por laberinto,
y grita ya su nombre y le pide que \'Tjelva,
y ya sonríe a su imaginaria llegada,
que, como rostros en penumbra, está en su corazón:
meras refulgentes sombras de formas que ya fueron.

Volvió la lluvia igual que un dolor tenue


y un deje de humedad puso en el aire.
Imaginó el Emperador de pronto
que la estancia con todo dentro de ella columbraba.
Veía el lecho y el muchacho y su propia figura
de bruces contra el lecho, y él tornóse
presencia más clara de sí, y dijo
estas, salvo al terror de su alma, palabras no dichas:

“He de erigirle una estatua que será


para el futuro incesante la prueba
Of my love and thy beauty and the sense
That beauty giveth of divinity.
Thougli death with subtle uncovering hands remove
The apparel of life and empire from our love,
Yet its mide statue, that thou dost inspirit,
All future times, whether they wül’t or not,
Shall, like a gift a forcing god hath brought,
Inevitably inherit.

“Ay, tiiis thy statue shall I buüd, and set


Lipón the pinnacle of being thine, that Time
Bv its subtle dim crkne
Will fear to eat it from life, or to fret
With war’s or em^’s rage from bulk and stone.
Fate cannot be that! Gods themselves, that make
Things change, Fate’s own hand, that doth overtake
The gods themselves with darkness, will draw back
From marring tlius thy statue and my boon,
Leaving the wide world hoUow with thy lack.

“This picture of our love will brigde the ages.


It wÜl loom white out of tlie past and be
Eternal, like a Román victor)',
In every heart the future will give rages
Of not being our love’s contemporar\^

“Yet oh that this were needed not, and thou


Wert the red flower perfuming my life,
The garland on the brow^s of my deliglit,
The living fíame on altars of my soul!
Would all this were a thing thou mightest now
SmÜe at from under tliy death-mocking lids
And wonder that I should so put a strife
Twixt me and gods for thy lost presence bright;
Were there nought in this but my empty dolé
de mi amor v de tu belleza v del sentido
que belleza a lo divino cede.
Auncjue la muerte con sutiles manos descubiertas
a nuestro amor el atavío de poder y vida quite,
esta desnuda estatua, que sólo tú inspiras,
las futuras edades, les guste o no les guste
han de, cual dote por un violento dios impuesta,
heredar sin remedio”.

“¡Ay¡ esta tu estatua habré de erigir y poner


en la cumbre de tu ser, que el Tiempo,
por su sutil difuso crimen,
privarla de la vida ha de temer o corroerla
con furia de guerras o envidias de piedras o moles.
¡No harán eso los Hados! Los Dioses mismos,
que mudanza de las cosas obran, y hasta la mano del Desfino,
que a los dioses mismos en tinieblas hunde,
se abstendrán de mancillar así tu estatua y mi ventura,
dejando el vasto mundo con tu ausencia vacío”.

“De nuestro amor la imagen cruzará los tiempos.


Del pasado, blanca, surgirá y habrá de ser
eterna, como victoria de Romanos,
y en cada corazón rabia pondrá el futuro
de nuestro amor coetáneo no halaer sido”.

“¡Ay, con todo, que esto preciso no fuera, y tú


la flor benneja seas que mi vida perfumara,
en la frente la guirnalda de mi dicha,
vivida llama en las aras de mi alma!
Ojalá todo esto cosa fuera de que ahora tú pudieras
sonreír bajo tus párpados de muerte burladores
y asombrarte que haya habido una disputa
entre los dioses y yo por tu perdida presencia luminosa;
hubiera en esto apenas mi oblación vacía
And thy awakening smile half to condole
With what my dreaming pain to hope forbids”.

Thus went he, Like a lo ver who is waiting,


From place to place in his diin doubting miiid.
Now was his hope a great intention fating
Its wish to being, now felt he he was blind
In some point of his seen wish undefined.

When love meets death we know not what to feel.


When death foüs love we know not what to know.
Now did his doubt hope, now did his hope doubt;
Now what his wish dreanied the dream’s sense did flout
And to a sullen emptiness congeal.
Then again the gods fanned love’s darkening glow.

“Thy death has given me a higher lust -


A flesh-lust raging for etemity.
On mine imperial fate 1 set my trust
That the high gods, that made me emperor be,
Will not annul from a more real life
My wish tliat thou should’st live for e’er and stand
A freshly presence on their better land.
More lovely yet not lovelier, for there
No things impossible our wishes mar
Ñor pain our hearts with change and time and strife.

“Love, love, my love! thou art already a god.


This tliought of mine, which 1 a wish believe,
Is no wish, but a sight, to me aUowed
By \he great gods, that love love and can give
To mortal hearts, under tlie shape of wishes-
Of wishes having undiscoveréd reaches-,
A visión of the real things beyond
Our life-imprisoned life, our sense-bound, sense.
Ay, what 1 wish thee to be thou art now

[ 34]
y tu despierta sonrisa casi se condoliera
de lo que mi anhelante pena esperar prohíbe”.

Así iba él, igual que amante C{ue esperando está


de acá para allá en turbia mente dudosa.
Ya grande intento su esperanza era
de que se hiciese su deseo, ya ciego se sentía
en algún punto de su vista ansia indefinida.

Si amor encuentra a la muerte, no sabemos qué sentir.


Si muerte frustra a amor, no sabemos qué saber.
Ya su duda esperaba, ya su esperanza dudaba;
ya lo que su deseo soñaba el sueño escarnecía
y se congelaba en un turbio vacío.
Entonces de nuevo avivaban los dioses la brasa de amor mortecina.

“Tu muerte me ha dado lujuria más alta,


un rabioso deseo camal para siempre.
En mi sino imperial pongo yo la confianza
en que los altos dioses, que Emperador me hicieron,
de una vida más real no priven
mi ansia de que tú para siempre vi\^as y tengas
una presencia camal en su tierra mejor,
no más amorosa sin duda aunque si más amable, que allí
no hay cosa imposible que turbe el deseo,
ni tiempo, mudanza o batalla que nuestros corazones dañen”.

“Amor, amor, mi amor, ya eres un dios.


Este mi pensamiento, que por deseo tengo,
no es tal, sino señal Cjue me ha sido pemiitida
por los dioses sublimes que aman el amor y que dar pueden
a los mortales corazones en forma de anlielo
-añílelos de no descubiertos alcances-
una más justa visión de las cosas reales más allá
de nuestra vida presa en vida y el sentido en el sentido preso.
¡Ay! lo que quise que tú fueras ya ahora lo eres tú
Already. Already on Olympic ground
Thou walkes and art perfect yet ait thou,
For thou needst no excess of thee to don
Perfect to be, being perfection.

“My heart is singing like a morning bird.


A great hope from the gods comes down to me
And bids my heart to subtler sense be stirred
And think not that strange eviJ of tliee
That to think thee mortal would be.

“My love, my love, my god-love! Let me kiss


On thy coid lips tliy hot lips now mimortal,
Greeting tliee at Deatli’s portaPs happiness,
For to the gods Death’s portal is Life’s portal.

“Were no Olympus yet for thee, my love


Would make thee one, where thou solé god mightst prove
And I thy solé adorer, glad to be
Thy solé adorer through infinity.
That were a universe divine enough
For love and me and what to me ihou art.
To ha ve thee is a thing made of gods’ stuff
And to look on tliee etemity’s best part.

“But this is true and mine own art: the god


Thou art now is a body made by me,
For, if thou art now flesh reality
Beyond where men age and niglrt cometh still,
‘Tis to my love’s great making power tliou owest
That life tliou on thy memoiy bestowest
And mak’st it carnal. Had my love not held
An empire of my mighty legioned w'ill,
Thou to gods’ consort hadst not been compelled.

[36]
por fin. Por fin en olímpicos suelos
caminas y eres perfecto, siendo aún tú,
pues de ti no necesitas llevar exceso ninguno
ni perfecto tú ser, siendo tú perfección”.

“Como ave en la mañana canta mi corazón.


Gran esperanza de los dioses baja a mí
llamando a mi corazón a un más sutÜ sentir
y a no pensar de ti ese extraño mal
que sería tenerte por mortal”.

“Mi amor, mi amor, mi dios-amor, deja que bese


en tus fríos labios los tuyos cálidos ahora ya inmortales,
saludándote feliz en los umbrales de la muerte,
pues para los dioses umbral de muerte lo es de vida”.

“No hubiera Olimpo para ti, mi amor,


uno te haría, donde fueras el único dios
V vo tu solo adorador feliz de serlo,

tu solo adorador por toda eternidad.


Que un universo hubiera divinal bastante
para amor y para mí y lo que tú eres para mí.
Tenerte es cosa hecha de la esencia de los dioses
y verte a ti de eternidad la mejor parte”.

“Mas arte vera y propia esto es: el dios


que tú ahora eres es cuerpo hecho por mí,
porque, si tú ahora eres realidad camal
por cima de noches y edades que toman
al poder hacedor de mi amor tú le debes
que a tu memoria vida le otorgues
y la hagas de carne. Mi amor no rigiera
un imperio de mi voluntad potente en legiones
y a ingresar en consorcio divino no te forzaría”.
“My lo ve that found thee, when it found thee did
But find its own true body and exact look.
Therefore when now thy memon^ I bid
Recome a god where gods are, I but move
To death’s high column’s top the shape it took
And set it there for visión of aU love.

“O love, my love, put up with my strong will


Of loving to Olympus, be tliou there
The latest god, whose honey-coloured hair
Takes divine eyes! As thou wert on eaithe, still
In heaven bodifully be and roam,
A prisoner of that happiness of home,
\XTth eider gods, while I on earth do make
A statue for thy deathlessness’ seen sake.

“Yet thy true deathless statue I shall build


Will be no stone thing, but tliat same regret
By which our love’s eternity is willed.
One side of that is thou, as gods see tliee
Now, and the otlier, here, thv memor\\
My sorrow will make that men’s god, and set
Thy naked memorv" on the parapet
That looks upon the seas of future times.
Some will sav all our love was but our crimes;
j /

Others against our ñames the knives will whet


Of their glad hate of beauty’s beauty, and make
Our ñames a base of heap whereon to rake
The ñames of all our brothers with quick scorn.
Yet will our presence, like etemal Moni,
Ever return at Beauty’s hour, and shine
Out of the East of Love, in light to enslirine
New gods to come, tlie lacking world to adom.
“Mi amor, que a ti te halló, cuando te halló,
el cuerpo camal y el justo perfil apenas lo hallara.
Por lo que cuando ahora tu memoria invoco
a que un dios sea donde los dioses son
tu figura la muevo tan sólo y la alzo a la cima de la alta
columna de muerte en visión de todos amores”.

“¡Oh, amor, mi amor, por mi fuerte poder


de amor sube tú al Olimpo, sé allí
el dios más reciente, cuyo cabello de miel coloreado
absorbe los ojos divinos! Como tú en la tierra ya eras,
por el cielo sé tú carnalmente y tú vaga,
prisionero de aquella morada feliz,
con los dioses antiguos, en tanto en la tierra yo hago,
en aras de tu inmortalidad, una estatua”.

“Mas la vera estatua inmortal que habré de erigirte


no estará hecha de piedra, sino de aquel mismo dolor
por el que nuestro eterno amor se reclama.
Una parte de eso eres tú, cual los dioses te ven,
ahora, y la otra, aquí, tu memoria.
Mi pena hará que dios sea el hombre, poniendo
tu desnuda memoria en el parapeto
que mira los mares del tiempo futuro.
Unos dirán que nuestro amor fue crímenes nuestros;
otros contra nuestros nombres afilarán las dagas
de su odio alocado a lo bello en belleza, y harán
de los nombres nuestros lugar donde graben
los de nuestros hermanos con raudo desprecio.
Mas nuestra presencia, como Aurora eterna,
volverá para siempre en las Horas Hermosas, brillando
desde el Amor Naciente, con luz que aureole
los dioses por venir, que el falto mundo adornen”.
“All that thou art now is thyself and I.
Our dual presence has its unity
In that peifection of body which my love
By loving it, became, and did from life
Raise into godness, calm above the strife
Of times, and changing passions far above.

“But since men see more witli the eyes tiran soul,
Still I in stone shall utter tlris gi’eat dolé;
Still, eager that men hunger by thy presence,
1 shall to marble carry this regret
That in my heart like a great star is set.
Thus, even in stone, our love shall stand so great
In thy statue of us, like a god’s fate
Our love’s incama te and discamate essence,
That, like a trumpet reaching over seas
And going from continent to continent,
Our love shall speak its joy and woe, death-blent.
Over infinities and eternities.

“Arrd here, memoiy' or statue, we shall stand,


Stñl the same one, as we were hand iir hand
Ñor felt each other’s hand for feeling feeliirg.
Men still will see me when thy sense they take.
The entire gods might pass, üi the vast wheeling
Of the globed ages. If but for thy sake,
That, being theirs, hadst gone with theii' gone band,
They would return, as they had slept to wake.

“Tiren tire end of days when Jove were bom agaiir


Aird Ganymede agaiir pour at Iris feast
Would see our dual soul from death released
And recreated unto joy, fear, pain-
All that love doth contaiir;
Life-all the beauty that doth make a lust

[40]
“Todo lo que eres ahora es tú mismo y yo.
Nuestra doble presencia tiene su unidad
en esa perfección de cuerpo en la que mi amor,
al amarla, tomóse, y desde la vida
se alzó a lo divino, serena más allá de contienda
de edades y muy por encima de mudables pasiones”.

“Mas porque el hombre ve más con los ojos que con el alma,
en piedra yo plasmaré mi gran duelo;
ansioso de que los nombres se nutran de ti,
al mármol llevaré este pesar,
que anida en mi corazón cual grande esti'ella.
Así, aun en piedra, tan grande quedará nuesti'o amor
en tu estatua nuestra, como de un dios el destino,
de nuestro amor encamada y desencarnada esencia
para que, tal trompeta que cruza los mares
y de continente va en continente,
dü'á nuestro amor su gozo y su pena, mezclado con muerte,
más allá de lo infinito y lo eterno”.

“Memoria o estatua, nosotros ac[uí quedaremos,


en uno los dos, como cuando estábamos con las manos juntas,
por sentir el sentir sin sentir las del otro.
Los hombres aún me verán cuando tu sentido comprendan.
Pasar los dioses todos pueden, con el vasto girar
de las esféricas eras. Mas sólo por tu causa
que, al ser uno de ellos, te irías en su errante cortejo
retornarían, como si saliesen de un sueño”.

Entonces, al fin de los días, cuando Jove renazca


v Ganímedes de nuevo escancie en la fiesta,
nuestra alma común así se verá librada de muerte
y recreada en el gozo, el miedo y la pena,
todo cuanto amor sin duda abarca;
Vida: toda la belleza que crea el placer

[41 ]
Of love’s own true love, at the spelJ amazed;
Aiid, if our very memory wore to dust,
By some god’s race of the end of ages must
Our dual unity agaiii be raised.”

It rained still. But slow-treading night carne iii,


Closiiig the weary eyelids of each sense.
The very consciousness of self and soul
Grew, like a landscape througli dim raining, dim.
The Emperor lay still, so still that now
He half forgot where now he lay, or whence
The sorrow that was still salt on his lips.
AJI had been something very far, a scroll
Rolled up. The things he felt were like the rim
That haloes round the moon when tlie night weeps.

His head was bowed into his arras, and they


On the low couch, foreign to his sense, lay.
His closed eyes seemed open to hiin, and seeing
The naked floor, dark, coid, sad and unmeaning.
His hurting breatli was all his sense could knovyc
Out of the falling darkness the wind rose
And fell; a voice swooned in the courts below;
Aard the Emperor slept.
The gods carne now
And bore something away, no sense knows how,
On unseen arms of power and repose.

[42]
del amor verdadero de nuestro amor fascinada en hechizo;
y aun si nuestra memoria real polvo se hiciera,
alguna estirpe de dioses al fin de los tiempos
nuestra común unidad otra vez a alzar volvería”.

Aún llovía. La noche llegó con paso leve


cerrando cansados los párpados de los sentidos.
La misma conciencia del sí v del alma
turbia tornóse, tal paisaje que la lluvia enturbia.
Inmóvil yace el Emperador, tan inmóvil ahora
que medio ha olvidado dónde ahora yace o de dónde
la pena que era sal aún en sus labios.
Había sido todo algo distante, un manuscrito
enrollado. Y lo que sentía como el hado era
que cii'cunda a la luna cuando Uega la noche.

La cabeza posaba en sus brazos, y estos


en el lecho profundo, insensibles, yacían.
Le parecían abiertos sus ojos cerrados, que al cabo veían
el suelo oscuro y desnudo, helado, vacío y absurdo,
su aliento dolido era cuanto de sí saber él podía.
De la ceirada oscuridad alzóse el viento
y luego cesó; apagóse una v'oz en el patio;
y ya el Emperador dormía.
Vinieron los dioses en ese momento
y algo se llevaron, nadie sabe cómo,
sobre invisibles brazos de poder y reposo.

1431
• INSCRIPTIONS •

■. f»f; : .
1^, ii|iliiuil¡¡|^ I

^nsrr
«nstMá^ir/ icsfut t‘Ql>
i. V '•-7 ) :jy^r ünofT&in 6i>p*jiTn « niie >f
^ 'ffí - ' Jkí'it ' í¿ ^ xpiJ^j Uku%Ui
0>^ ifc-s¿ í-'s'". .>*i t : - r isl^iur usdx n i£Tf $n¡o btísixw rtkifpo? OI»3£íí>

U
,, 1 "UJi ÍUIA
.j *<1.^; 0wí;«r» cvtfí #oi>»,<Tíáj «o| (v^bcvic^ ofaftcim
^ ií>b £ í?. bl‘ tiofia4ciy>ii laiPtim «J
^ íXv*; : ,^*íntyi lánfmi
T^ La.jp-:* H v stiJC «r. Aü .W..>íW,rtjH b -SJKV II /óíATü
«;>f>s;ht/fo »i 0¿b*vaii 3típ
í^- fUW tby TI -: ..^ ;>> »" »i *1.
M» f!-íi 1«?i» N»!n ?2wr.kib O^IIí oboi obi« diUfl
h^i'J -'J/'tór
* -
H:‘rb>:
' -o'
. ^'^íV^ít*si,yn;n/.>
"I
fe4Jna**»ipo<
^ I
Y i>feiiViiítv

'3
5*^^ »P.- <ii^ -•
f-l.
« «» y KtlWKXJ 43»djK5 rj
¿jr,» j. ,Viíi»^n>wii 44Mí<mk>iq irflD*'»í ijr n-s
L ■ i rjr-*. aonoWr. J)liysyu^‘>j

, *1 b» g^uio Oto obiioL cxiri^lk: ^i^


<*^ í.^ihfií raiiriiL , • tx^-•^I-^ l>a.^JfJ^q iÚM0tírj oí 2<1

Aycí ti» f Vii, imiVí.’ ^^*^:v-■^*c|lx^3 rv t

/.■'íí v' V .V . (« w ■ íWítVíivv »*^'® TOW^tl «'•■s?» M


-OJ^ I • •N» /I . B t ^ -íriTlrKÍ <»k4«^«í -wddife
}

. i;
i* I
'»#J
;:á‘:

■7...
* 'f. V *^'5 r.r: - ,, '■f
<X-
EPITAFIOS •

S?1 ■ ■=
■■

• «
* '' f!’*

- U'n<f^^tÉ Ji>i*)í 4»r,l3fe-A.r>tí hiTi; :» ^


p iKTrt4 V *j. w#* rJís^
i^lM^ rcH t|{ í^fí I ^ t *1/ :;-?^ IMü^ aílJ ^ trfUf <5 ->í;í> IC>)
Pr »«:• - n}(#i»í ..«jiMq V> nft»? ^IT

ti ■ ‘ I

<IK^ f»»tek * •' Jfij^xwi »r«r > A'V


S k*k 'J i -«Ü«C^^g|Sqí|^ irtlWJílT
Y*^ * «É^suii^ fi . ' V í»l.4í#fcifcÍH HltJlííb Vfú ni IfíXTIQ^lC^ AlK l

V
Ui

flü DIÍMU ^•
lodfti .ud».f0t¿j«w ;<iwiíifn9a^'n9rlU9«>íi
. .. r..

i*'fu» •«■ jm i-í'e «9^ fW


'<var^‘>^'< <i <Li£i:í ]r»|r^nit ^rtri
Uííit’ %JÍÜ
I

We pass and dream. Eaitti smiles. Virtue is rara.


Age, duty, gods weigh on our conscious bliss.
Hopa for the best and for tlie worst prepare.
The sum of purposed wisdom speaks in Üiis.

II

Me, Chioe, a maid, the niighty lates ha ve given,


Who was nought to them, to the peopled shades.
Thus the gods wili. My years were but twice seven.
I am forgotten in my distant glades.

III

From my villa on the hiU I long looked down


Upon the muttering town;
Then one day drew (life siglit-sick, dull hope shed)
My toga o’er my head
(The simplest gesture being the greatest thing)
Like a raised wing.

[46]
I

Pasamos y soñamos. Ríe la tierra. La virtud es rara.


El tiempo, el deber, los dioses pesan en nuestra feliz conciencia.
Espera lo mejor y lo peor prepara.
De esto habla la suma de nuestra propuesta ciencia.

II

A mí, Cloe, doncella, los hados poderosos me entregaron


-lo que para ellos nada era- en las sombras atestadas.
Así a los dioses plujo. Dos veces siete mis años se contaron.
Mas olvidada yazgo en mis praderas alejadas.

III

Desde mi villa en la colina he mirado largamente


toda la ciudad bullente;
un día coloqué (asqueado de esta vida, la torpe esperanza depuesta)
mi toga sobre la testa
(como si el más sencillo gesto fuera la cosa más granada)
tal como ala levantada.

[47]
IV

Nol Cecrops kept my bees. My olives bore


Oil like the sun. My several herd lowed far.
The breathiiig txaveller rested by my door.
The wet earth smells still; dead my nostrils are.

I conquered. Far barbarians hear my ñame.


Men were dice in my game,
But to mv tlirow mvseif did lesser come;
I thiew dice, Fate the sum.

VI

Some were as loved loved, sonie as prizes prized.


A natural wife to the fed man my mate,
I was sufficient to whom I sufficed.
Imoved, slept, bore and aged without a fate.

\TI

I put by pleasure like an alien bowl.


Stern, sepárate, mine, I looked towards where gods seem.
From behind me tlie conunon shadow stole.
Dreaming that I slept not, I slept my dream.

\aii

Scarce five years passed ere I passed too.


Death carne and took tlie chüd he found.
No god spared, or fate smÜed at, so
Small hands, clutching so little round.

[48]
IV

No guardó Cecrope abejas mías. Y mi olivo rindió


aceite como el sol. Lejos pastaron mis ganados
El exliausto viajero a mis puertas descansó.
La húmeda tierra huele aún; están mis sentidos cegados.

Conquisté. Oyen lejanos bárbaros mi nombre.


En el juego era tal dado el hombre,
mas lo menor se vino a mí al yo lanzar el dado:
los dados yo lancé: el monto el hado.

VI

Alguna fue tal como amada amada, otra como lote apreciada.
Esposa natural de compañero bien ser\ádo,
a quien basté yo resulté abastada.
Viajé, dormí, parí y sin destino he em'ejecido.

vqi

El placer yo aparté como una copa extraña.


Donde los dioses moran yo mué, duro, orgulloso, puesto en mí.
A mi espalda marchaba la de la guadaña.
Soñando no dormir, mi sueño yo dormí.

\dlí

Escasos cinco años se pasaron antes de que también pasara yo.


Vino la muerte y se llevó al niño que allí viera.
Ningún dios acudió, ni el Destino sonrió
de tan pequeñas manos aferrando breve esfera.

(491
IX

There is a silence where tiie town was oíd.


Grass grows where not a memory lies below.
We that dined loud are sand. The tale is told.
The lar hoofs hush. The iiui’s last light doth go.

We, that both lie here, loved. This denies us.


My lost hand crumbles w^here her breasts’ lack is.
Love’s known, each lover is anonvmous.
We both felt fair. Kiss, for that was our kiss.

XI

I for my city’s want fought far and fell.


I could not tell
What she did want, that knew she wanted me.
Her walls be free,
Her speech keep such as I spoke, and men die,
That she die not, as I.

XII

Life lived us, not we life. We, as bees sip,


Looked, talked and had. Trees grow as we did last.
We loved tlie gods but as we see a ship.
Never aware of being aware, we passed.

(501
IX

Donde fue vieja la ciudad el silencio domina.


Donde mi memoria yace hierba crece.
Los que a voces cenamos polvo somos. La historia se termina.
Callan remotas herraduras. De esta morada la luz final desaparece.

Esto nos niega: los que aquí yacemos nos hemos querido.
Donde estaban sus pechos mi perdida mano toca el hueso.
Todo amante es sin nombre y Amor es conocido.
Ambos hermosos nos sentimos. Besad, que ese era nuestro beso.

XI

Por la necesidad de mi ciudad yo luchaba y perecía.


Decir yo no podría
si ella supo encontrar en mí lo que buscaba.
Libre ya su muro estaba,
los hombres mueren y la lengua de aquella la tomo como la he hablado:
que ella no muera, como yo me he aniquilado.

XII

Tal las abejas liban (la vida nos vivió, no la vivimos)


miramos, hablamos y tuvimos. Arboles se alzan en tanto duramos.
Como a un na\do vemos, así a los dioses quisimos.
Nunca conscientes de conscientes ser, pasamos.

1511
\

XIII

The Work is done. The hanimer is laid down.


The aitisans. that built the slow-grown town,
Have succeeded by Üiose who stiil built.
All thi is something lack-of-sometliing screening.
The thought whole has no meaning
But lies by Tinie’s wall like a pitcher spilt.

XIV

This covers me, that erst had the blue sky.


This soil treads me, that once I trod. My hand
Put lítese inscriptions here, half knowing why;
Last, and henee seeing all, of the passing band.

[ 52]
XIII

Cumplida la obra y por el suelo la herramienta.


Los operarios, que la ciudad hicieron lenta,
sucedidos se han visto por los que siguen la jcrnada.
Todo esto es algo donde la falta de algo se ha escondido.
El pensamiento todo carece de sentido
y contra la pared del tiempo yace como un vasija derramada.

XIV

Esto que a mi me cubre, antes el cielo azul tenía.


Este suelo me tapa, que yo una vez hollé. Sin el porqué bien saber,
mi mano aquí tal epitafio escrito había;
el último del bando transeúnte, desde donde todo ver.

[ 531
i

• EPITHALAMIUM •

V V *> '* '-j »

'?■'-■■« ” :*■' '- ísilf'llpíW '

■wmtefs.

líDC
jcm
íJiT'SífEicTr^d c) ofí^iii H Toq y «I sbííqimaC)
• ' bid>uD #f í»ijrp ^aoitsiiaqo ¿cxl
?H4> ^1 KXf ojery cr«d w «sbíbsiüa
«JÍi^i j&j abnob ogür ¿9 «jia^ ob»>T
’ C^QShíd^ cbo) oín'jfínsüiiíjq Í9
^'firríK^ í'^b b:>t«q «I ^OTOD •
‘ v»,'u; íii. •_ é ^ '

/IX
¡a

'.*J.' b edlnt «airtiO *»rp n;4 » X*P Oí^


tqM om obi« tíiaü
-* titf iupc onnn im
í-3^;iE4y3caí^#w^^ obitód teb omurd b
EPITALAMIO •

■íf
. ''■ 'i;■ ■ ■■ •■^‘■
ipi

vil

^ *
tr*- #

L uj»

párp \i ji,«ÍI t^oíW)>U. 3A ><|r r>c

Vlib r. V* » >* <í


4c vtsivi »k' TÚnwiiP ^ .3'^*' -

«t liit!'. ll^ M. iii^ «fí T <.iíi3[(A¿ít


^ t3^rtW»tív V gf tfiaqriw o ¿ Líki» ^
I I irijir> ái|lD: ítor.l;¿ <k T¿I*
l^gya^ 13 *aiÍ!r<Tl/|íííit» jTK^.a rrarp «J míjíri «#T'
v • •< 14^R !>rtJ »fií* oKfit íwiíl
^ -rr,',.; ^ r -mírV
í^ ¡ pe. tmb nusnoil ^í>

¿L
Ipefi^ hf ñifig9^> - oíXWKf <4 aHi bar'V.oT
^ m:$n ira-óoi vtoffW
• JWOP-* tá Korf»'!! • e|íí»v, fu .,1» Tai n«^ «i«>n *íí icsn i« mad oT
K^.v f oom^ÍK. ^ o« 1 fM Aj^uO
V r», *rt»e í;A Pfn» p< ■ jirihcti! V:» Ií;^'1 3O! «r/'> i»> I

í^ ^*46«+**c5^ó«rf''y^ííP zaU tf^tlv-Kb tJí^f ^\t cl«W


pdif ^ift .í*. nitr ' '. 7iÁ> t UJI if«>ütfHa t. nt Jf Tüd 1^1 »rfO
^ Cí,-;ftjgrt jJ miitf ysiil «rti ipí i«i>q5»K| bii/v
1<«M4 jil r<^-.i?4’C---;»'■ ■*jy*u^<viy^ kyrryiHytjQflt luíl «fcwiVw IKJ^

riííi
I

Sel ope all shutters, tliat Üie day come iii


Like a sea or a diii!
Let not a nook of useless shade compel
Thoughts of the night, or teil
The miiid’s compariiig that some tliiiigs are sad,
For this day all are glad!
‘Tis mom, ‘tis open morn, the full sun is
Risen from out tire abyss
Where last niglit lay beyond the unseen rim
Of the horizon dim.
Now is the bride awakiiig. Lo! she starts
To feel the day is home
Whose too-near night will put two different hearts
To beat as near as flesh can let them come.
Guess how she joys in her feared going, ñor opes
Her eyes for fear of fearing at her joy.
Now is the pained arri\'al of all hopes.
With Üie half-thought she scarye know's how^ to toy.
Oh, let her w^ait a moment or a day
And prepare for the fray
For which her thouglits not ever quite prepare!

[56]
I

¡Abrid los postigos para que entre el día


como un estruendo o un mar!
¡Que rincón ninguno de vana sombra propicie
nocturnos pensamientos, o susurre
al entender del espirito que hay cosas tristes,
pues este día es todo dicha!
¡Mañana, mañana abierta! El sol en plenitud
alzóse desde el abismo
en donde yaciera la pasada noche, allende la invisible orla
del indistinto horizonte.
Despierta ahora la novia. ¡Mirad! Comienza
a sentir que el día ha llegado
cuya tan cercana noche pondrá dos diferentes corazones
a latir tan cerca cuanto la carne deje!
Pensad como se alegra en su temido tránsito
y no abre los ojos por miedo a temer su júbilo.
Es la dolorosa llegada de la esperanza.
Con su sentir a medias apenas si sabe qué hacer.
¡Oh, dejadla esperar un momento o urt día
y que se disponga al trance
para el cual su pensamiento no está aún dispuesto!

[ 57 1
With the real day's arrival she’s half wroth.
Thougli she wish what she wants, she yet clotii stay
Her dreams yet merged are
In the slow verge of sleep, which idly doth
The accurate hope of things remotely mar.

II

Pait from the wiiidows the small cuitaiiis set


Sight more than light to omit!
Look on the general fields, how bright they lie
Under the broad blue sky,
Cloudless, and the beginning of Üte heal
Does tire siglit half ill-treat!
The bride hath wakened. Lo! she feels her shaking
Heait better all her waking!
Her breasts are with fear’s coldness inward clutched
And more felt on her grown,
That will by hands other than hers be touched
Ajid will find lips sucking their budded crown.
Lo! the tliought of the bridegroom’s hands already
Feels her about where even her hands are shy,
And her thoughts slrrink till they Itecome unready.
She gathers up her body and still doth lie.
She vaguely lets her eyes feel opening.
In a fringed misl each thing
Looms, and tlie present day is truly clear
But to her sense of fear.
Like a hue, liglit lies on her lidded sight,
And she half hates the inevitable liglit.

158 1
Con la llegada del día está como que airada.
Aunque desea lo que quiere, fijar quisiera
sus confusos sueños en el pausado margen
del sueño que, indolente y de un modo
remoto, la justa esperanza de las cosas arruina.

II

¡Apartad de los postigos las breves cortinas


que proscriben la luz más que la mirada!
¡Los vastos campos mirad, yaciendo luminosos
bajo el azul nítido del cielo
límpido, y ese inicio de calor
que casi maltiata el paisaje!
Despertó ya la novia. ¡Ay, siente su trémulo
corazón más que todo su despertar!
Sus pechos se contraen con la frialdad del miedo
que en su crecer crece,
serán por otras manos que no las suyas tocados,
habrá labios que liben su florecida corona.
¡Ay, la idea de que las manos del novio
loquen en donde las suyas apenas si se atreven
hace que se encoja hasta tornarse indispuesta!
Encoge su cuerpo y pemianece tendida.
Vagamente deja a sus ojos notar que se abren.
En una orlada niebla cada cosa
surge, y el día es veramente claro
salvo para su sentir medroso.
Como un matiz la luz se posa en su velado mirar
y ella que odia la luz inevitable.

[ 591
III

Open the Windows and the doors all wide


Lesl aughi of night abide,
Or, like a ship's trail in tiie sea, survive
What made it tiiere to live!
She lies in bed half waiting that her wish
Grow bolder or more rich
To make her rise, or poorer, to oust fear,
And she rise as a conimon day were here.
That she would be a bride in bed with man
The parts where she is woman do insist
And send up messages that shame doth ban
From being dreamed but in a shapeless mist.
She opes her eyes, the ceiling sees above
Shutting the small alcove,
Ajid thinks, till she must shut her eyes again,
Another ceiling she this night will know,
Another house, another bed, she lain
In a way she half guesses; so
She shuts her eyes to see not Üie room she
Soon will no longer see.

IV

Let the wide liglit come tlirough the whole house now
Like a herald with brow
Garlanded round witli roses and those leaves
That love for its love w'eaves!
Between her and tlie ceiling this day’s ending
A man’s weight wül be bending.
Lo! with the thouglit her legs she twines, well knowing
A hand will part them tlien;
Fearing that entering in her, that allowing

[60]
III

¡Abrid de par en par postigos y ventanas


para que nada de la noche subsista,
o, como estela de navio en la mar, sobreviva
a aquello que la hacía vivir!
Yace en el lecho esperando apenas que su deseo
se tome más arrojado o más profundo,
y la obligue a le\'antarse, o más frágil, el miedo expulse,
lo haga como si de un día vulgar se tratase.
Que ha de ser no\ia en el lecho con un hombre
aquello por lo que es mujer insiste
y mensajes envía que la vergüenza prohíbe
de ser soñados salvo en niebla sin forma.
Abre sus ojos, encima ve el techo
cerrando la pequeña alcoba,
y piensa, hasta que entorne otra vez los ojos,
que otro techo conocerá esta noche,
otra casa, otro lecho, echada
de forma que apenas imagina; y así
cierra los ojos para no ver el cuarto
que pronto no \^erá más.

IV

¡Que ya franca luz inunde toda la casa


cual heraldo con la frente
coronada de rosas y aquellas hojas
que amor para su amor entreteje!
Entre ella y el techo al fin de este día
se curveará el peso de un hombre.
¡Mirad! Con este pensamiento sus piernas cruza, aun
sabiendo que una mano ha de apartarlas;
temiendo esa entrada, ese consentir

[6i 1
That will make softiiess begiii rucie at paiii.
If ye, glad sunbeams, are iiiliabited
By sprites or gnomes that dally with tlie day,
Whisper her, if she sliriiik that she’ll be bled,
That love’s large bower is doored iu this small way.

Now will her grave of untorn maideiiliood


Be dug m her small blood.
Assemble ye at that glad funeral
And weave her scarlet pall,
O pinings for the flesh of man that often
Did her secret hours soften
And take her willing and unwilling hand
Were pleasure starteth up.
Come forth, ye moted gnomes, umuly band,
That come so cjuick ye spill your brimming cup;
Ye that make youth young and flesh nice
And the glad spring and summer sun arise;
Ye by whose secret presence the trees grow
Green, and tlie flowers bud, and bii'ds sing free,
When with the furv^ of a trembling glow
The bul! climbs on the heifer mightily!

VI

Sing at her window, ye heard early w'ings


In whose song joy’s self sings!
Buzz in her room along her loss of sleep,
O small flies, tumble and creep
Along the counterpane and on her fingers

[62]
que hará que dulzura con dolor ruda comience.
Si vosotros, alegres rayos del sol, estáis poblados
por espíritus o gnomos que juegan con el día,
susurradle, si le atemoriza la sangre,
que el vasto aposento del amor tiene ese pequeño umbral.

Será ahora su sepulcro de intacta virginidad


excavado en su menuda sangre.
Juntaos a este dichoso funeral
y tejed el sudario escarlata,
oh anhelos por carne de hombre que tan a menudo
dulcificásteis sus horas secretas
y su mano solícita e involuntaria llevásteis
allí donde el placer surge.
Venid, oh moteados gnomos, bando sin ley,
tan deprisa que vertáis vuestra copa rebosante;
\'osotros que tomáis jo\^en la ju\'entud y la carne encanto
y que hacéis surgir la alegre primavera y el sol de verano;
\^osotros, por cuya secreta presencia los árboles crecen
verdes y las flores florecen y las aves cantan libres,
cuando con la furia de una trémula pasión
el toro monta poderoso la novilla.

\d

¡Cantadle en la ventana, vosotras, oídas alas tempranas,


en cuyo canto la propia alegría canta!
Zumbad en su cuarto a la par de su desvelo,
oh pequeñas moscas que tiemblan y rastrean
por las contraventanas y sus apareados
In matiiig pairs. She lingers.
Along her joined-fell legs a prophecy
Creeps like an inward hand.
Look how she tarries! Tell her: fear not glee!
Come Lip! Awake! Dress for undressing! Stand!
Look how the sun is altogether allí
Life hums around her senses petalled cióse.
Come up! Come up! Pleasure must thee befall
Joy to be plucked, O yet ungathered rose!

Vil

Now is she risen. Look how' she looks down,


Aiter iier slow down-slid night-gown,
On her unspotled while of nakedness
Save where the beast’s difference from her white frame
Hairily triangliiig biack below dotli shame
Her to-day's sight of it, tifl tlie caress
Of tile chemise cover her bod^^ Dress!
Stop not, sitting upon the becLs hard edge,
Stop not to wonder at by-and-bye, ñor guess!
List to tile rapid birds i’tli’ window ledge!
Up, up and washed! Lo! she is up half-gowned,
For she lacks hands to have power to button fit
The white symbolic wearing, and she’s found
By her maids thus, that come to perfect it.

\dll

Look how over her seeiiig-them-not her maids


Smile at each other tlieir same thought of her!
Already is she deflowered in otliers’ tlioughts.
With curious carefufness of inlocked braids.

[64]
dedos. Ella se demora.
Entre sus piernas, que juntas siente, una profecía
se desliza cual mano interna.
¡Mirad cómo espera! Decidle: ¡no temas el goce!
¡Ven! ¡Despierta! ¡Vístete pata desvestirte! ¡En pie!
¡Mira cómo el sol lo es todo!
Susurra la vida en torno a sus sentidos como cerrados pétalos.
¡Ven! ¡Ven! ¡Tiene que acontecerte el gozo!
¡Alégrate de ser cogida, oh rosa aún no cosechada!

\dl

Ya se levantó. Miiad cómo mira,


después de deslizar el camisón lentamente,
el inmaculado instante de desnudez,
salvo en donde, bicho en su blanca piel,
un velludo triángulo negro hoy verlo
le avergüenza, hasta que la caricia
de la camisa cubra su cuerpo. ¡Vístete!
¡No te pares sentada en el borde del duro lecho,
no pienses en esto o aquello, no conjetures!
¡Escucha en el alféizar los pájaros raudos!
¡Levanta, le\'ántate y lávate! ^Miradla medio vestida,
pues le faltan manos para poder abotonar
la simbcálica prenda blanca, y así la encuentran
sus damas, que para adornarla vienen.

\dll

¡Mirad cómo sobre su no verlas las doncellas


se sonríen con la misma idea!
Ya desflorada está en el pensamiento ajeno.
Con cuidado curioso de sueltas trenzas.

[651
With hands that iii the sun miiiutely stir,
One Works her hair into concerted knots.
Another buttons tight the gown; her hand,
Touching the body’s warmth of life, doth band
Her thoughts with the rude bridegroom’s hand to be.
The first then, on the veil placed mistily,
Lays on her head, her own head sideways leaning,
The garland soon to hav^e no meaning.
The first then, on the veil placed mistily,
Fit cióse tile trembling feet, and her eyes see
The stockinged leg, road upwards to that boon
Where all this day centres its revelryc

IX

Now is she gowned completely, her face won


To a flush. Look how the sun
Shines hot and how the creeper, loosed, doth strain
To hit the heated pane!
She is all white, all she’s awaiting him.
Her eyes are bright and dim.
Her hands are coid, her lips are dr\', her heait
Pants like a pursued hart.

Now is she issued. List how all speech pines


Then bursts into a wa\^e of speech again!
Now is she issued out to where the guests
Look on her daring not to look at them.
The hot sun outside shines.
A sweaty oiliness of hot life rests
On the day’s face tliis hour.
A mad joy’s pent in each warrn thing’s hushed power.

[66]
con manos que en el sol minuciosamente se mueven,
una le arregla el pelo en concertados lazos.
Otra abotónale el vestido; y la mano,
tocando el calor vital del cuerpo, enlaza
su pensar y la ruda mano del novio.
La primera entonces, sobre el \'elc) indistintamente colocado,
posa en la cabeza, su propia cabeza inclinando de lado,
la guirnalda que pronto no tendrá sentido.
La primera entonces, sobre el velo indistintamente colocado,
calza justos sus pies trémulos, y sus ojos ven
piernas y medias, y viajan hacia aquella dávida
en donde centra su fiesta todo este día.

IX

Vestida ya por completo, su rosti'o dominado


por el rubor. ¡Mirad cómo el sol
brilla caliente, y cómo la enredadera, desatada, se esfuerza
por golpear la ardiente vidriera!
Toda blanca y en espera.
Sus ojos luminosos y vagos.
Sus manos siente frías, sus labios secos, jadea
su corazón como perseguido cier\^o.

Ha salido ya. ¡Escuchad cómo toda parla se consume


y luego estalla de nuevo en ola de hablares!
Ha salido para donde los invitados
miran su no atreverse a mirarlos.
El cálido sol afuera brilla.
Un sudado aceite de caliente vida permanece
en la cara del día en esta hora.
Una alegría loca yace en el callado pK)der de cada cosa cálida.

[67]
XI

Hang with festoons and wreaths and coronáis


The corridors and halls!
Be Üiere all round tlie sound of gay bells ringing!
Let there be echoing singing!
PoLir out like a libation all your joy!
Shout, e\"en ye children, little maid and boy
Wliose belly yet unfurred yet whitely decks
A sexless thing of sex!
Shout out as jf ye knew what joy this it
You clap at in such bliss!

XII

This is the month and tliis the day.


Ye must not stay.
Sally ye out and in warm clusters move
To where beyond the trees the belfry’s height
Does in the blue wide heaven a message prove,
Somewhat calni, of delight.
Now flushed and whispering loud sally ye out
To church! The sun pours on the ordered rout,
Ajrd all tire ir foUowing eyes clasp round the bride:
Thev feel like hands her bosom and her side;
Like the inside of the vestment next her skin,
They round her round and fold each crevice in;
They lift her skirts up, as to tease or woo
The cleft hid thing below;
And this they think at her peeps in their ways
And in their glances plays.

1681
XI

¡Adornad con guirnaldas y festones y coronas


corredores y salones!
¡Que suene por doquier el vibrante doblar de alegres campanas
¡Que resuenen los cánticos!
¡Derramad cual libación toda vuestra alegría!
¡Gritad, incluso vosotros, nüios, chica y chico,
cuyo vientre lampiño blancamente embellece
un asexuado algo de sexo!
¡Gritad como si supiéseis qué alegría es ésta
que aplaudís en cada dicha!

XII

Es éste el mes y el día.


No podéis quedaros.
Salid e id en alegres grupos
para detrás de los árboles en donde una alta torre
en el vasto cielo azul un mensaje anuncia,
tranquilo, gozoso.
¡Acudid ahora, agitados y murmurantes,
a la iglesia! El sol se derrama en la ordenada ruta,
y cualquier mirada que la sigue abraza a la novia:
palpan tal manos su pecho, sus caderas;
como el interior de su ropa junto a su piel,
cíñenla y cada abertura penetran;
su falda levantan, como para desafiar o cortejar
la ranura oculta por debajo;
y lo que de ella piensan, en sus gestos se revela
y en sus miradas juega.

[69]
XIII

No more, no more of church or feast, for these


Are OLitward to the day, like tire green irees
That flank the road to church and the same road
Back from the church, under a higher sun trod.
These have no more part than a floor or wall
In the great day's true ceremonial.
The guests themselves, no less than they that wed,
Hold tliese as nought but corridors to bed.
So are alJ things, tliat between this and dark
Will be passed, a dim work
Of minutes, hours seen in a sleep, and dreamed
Untüned and wrongly deemed.
The bridal and tire walk back and tlie feast
Are all for each a mist
Where lie sees others tlirough a blurred hot notion
Of drunk and veined emotion,
And a red race runs tíirough his seeing and hearing,
A great carouse of dreams seen each on each,
Till theii' importúnate careering
A stopped, half-hurting point of mad joy reach.

XIV

The bridegroom aches for the end of tliis and lusts


To know those paps in sucking gusts,
To pLit his first hand on that belly’s hair
And feel for the lipped lair,
The fortress made but to be taken, for which
He feels the battermg rain grow large and itch.
The trembling glad bride feels all tire day hot
On that stül cloistered sp(3t
Where only her niglitly maiden hand did feign

[ 70]
XIII

Basta, basta de iglesia o fiesta, que ajenos


al día son, como los verdes árboles
que flanquean el camino a la iglesia y el mismo camino
de retorno de la iglesia, bajo un más alto sol hollado.
Que mayor papel que un suelo o una pared no juegan
en la cierta ceremonia de este gran día.
Los propios invitados, no menos que los novios,
no los tienen en más que corredores para el lecho.
Y así todos las cosas que transcurran
hasta oscurecer, un vago trabajo
de minutos, horas vistas en un sueño, y soñadas
fuera de tiempo y erróneamente entrevistas.
La boda y el regreso y el banquete
son para todos una niebla
en que cada uno ve a los demás a través de confusa y fogosa idea
de ebria emoción en las venas,
y una bermeja carrera se precipita en su mirar y oír,
un gran festival de sueños vistos de uno en uno,
hasta que su importuno curso
un quieto y casi dolorido punto de alegría loca alcanza.

XIV

El novio ansia el fin de todo esto y enloquece


por conocer esos pezones en ataques como sorbos,
por poner su primera mano en ese cabello del vientre
y palpar la labiada guarida,
la fortaleza hecha para ser tomada, por la cual
siente el ariete con picor crecerle.
La trémula alegre novia advierte todo el ardor del día
en aquel lugar todavía enclaustrado
en donde sólo su virginal mano nocturna fingía

[71 ]
A plesure’s empty gaiii.
AJICI, of the others, inost will whisper at this,
Knowiiig the spurt it is;
And children yet, that watch with looking eyes,
Will now tlirilll to be wise
In flesh, and with big men and women act
The liquid tickling fact
For whose taste thev’ll in secret corners irv
J 4

They scarce know what still dry.

XW

Even ye, now oíd, that to this come as to


Your past, your own joy tlii'ow
luto tile cup, and witli the yonnger drink
That which now makes yon think
Oí what love was when love was. (For not now
Your winter thoughts allow).
Drink with the hot day, the bride’s sad joy and
The bridegroom’s liaste inreined,
The iiiemory of tliat day when ye w^ere young
And, with great paeans sung
Along the suiface of the deptlis of you,
You paired and the niglit saw
The day come in and you did stül pant cióse.
And still tile half-fallen flesh distending rose.

XAfl

No matter now or past or future. Be


Lovers’ age in your glee!
Give all your thoughts to this great muscled day
That like a courser tears

[72]
un vacío lucro de placer.
de los otros los más murmurarán sobre esto,
conociendo el rápido trabajo C{ue es; .
y hasta los niños, que obsen^an con ojos atentos,
palpitarán ahora por ser sabios
en la carne, y consumar con hombres y mujeres adultos
el líquido y cosquilloso acto
CUYO sabor en rincones secretos intentan
lo que apenas saben cómo es, seco todavía.

XV

Incluso vosotros, ya viejos, que a esto venís


como a \'uestro pasado, lanzad vuestra propia alegría
en la copa, y bebed con los más jóvenes
acpiello que ahora pensar os hace
lo que era amor cuando amor era. (Pues ya
wiestros invernales pensamientos no lo permiten)
Bebed con el fogoso día la triste alegría de la novia
y la del novio desenfrenada prisa,
la memoria de aquel día en que fuisteis jóvenes
y cuando, con grandes cánticos
por sobre la faz de vuestras profundidades,
os apareasteis y vio la noche
llegar el día y vosotros todavía jadeabais juntos
y aún la semicaída carne distendiéndose se alzaba.

No importa ahora pasado o futuro.


¡Sed de la edad del amor en vuestra alegría!
¡Dad vuestros pensamientos a este pujante día
cjue como corcel rasga
The bit of Time, to make night come and say
The maiden mount now her first rider bears!
Flesh pinched, flesh bit, flesh sucked, flesh girt around,
Flesh crushed and ground,
These things inflame your thoughts and make ye dim
In what ye say or seem!
Rage out in naked glances till ye fright
Your agüe of delight,
In glances seeming clotlies and thoughts to hate
That fleshes sepárate;
Stretch out your limbs to the warm day outside,
To feel it while it bidé!
For the strong sun, the hot ground, the green grass,
Each far lake’s dazzling glass.
And each one’s flusiied tliought of tlie night to be
Aje alJ one joy-hot unity.

XVII

In a red bacchic surge of thoughts tliat beat


On the mad temples like an ire’s amaze,
In a fury tliat hurts the eyes, and yet
Dotli make all things clear witli a blur around,
The whole group’s soul like a glad drunkard sways
And bounds up from the ground!
Ay, tliough aU these be common people heaping
To church, from church, tire bridal keeping,
Yet all tire satyrs and big pagan ha rinches
That iir taut flesh delight and Leats and paunches.
And whose course, trailiirg tlri'ouglr the foliage, nears
The crouched nymph that half fears,
In invisible aish, behiird, before
This decent group move, and witlr hot thoughts store

174]
el freno del Tiempo, para que la noche llegue y diga
que la virginal montura carga ya su primer jinete!
¡Carne pellizcada, mordida, succionada, ceñida,
carne estrujada y poseída,
estas cosas inflaman vuestro pensar y ofuscan
cuanto decís o veis!
¡Calmaos en desnudas miradas hasta que asustéis
vuestra fiebre de dicha
en miradas e]ue parecen odiar ropas y pensamientos que
separan las carnes!
¡Tended vuestros miembros al calor del día
para sentirlo en cuanto dura!
Porque el fuerte sol, el cálido suelo, la verde hierba,
cada lejano destellar del lago
y la ruborizada idea que cada cual tiene de la noche que vendrá
todo eso es una cálida y alegre unidad.

X\T1

¡En una báquica oleada roja de p)ensamientos que golpean


en las locas sienes como un pasmo de ira,
en un furor que daña los ojos y empero
todo hace más claro con un nimbo en torno,
el alma del grupo entero cual un feliz borracho vacila
y salta sobre el suelo!
Ali, y aunque todos esos son v^llgo agolpándose
hacia la iglesia, y de retorno de ella, el cortejo nupcial,
no obstante los sátiros y grandes y paganas nalgas
que en tersas carnes se deleitan y en tetas y panzas,
y cuyo rumbo, abierto en la espesura, se acerca
a la oculta ninfa que se asusta un algo,
todos, en invisible alud, atrás, adelante
de aquella honesta comitiva van, y con ardientes pensamientos

175 1
The passive souls round which their mesh they wind,
The while their rout, loud stumbling as if blind,
Makes the hilled earth wake echoing from her sleep
To the lust in their leap.

XVIII

lo! lo! There rtins a juice of pleasure’s rage


Through these frames’ mesh,
That now do really ache to strip and wage
Lipón each others’ flesh
The war tiiat filis the womb and puts mük in
The teats a man did win,
The battle fought with rage to join and fit
And not to hurt or hit!
lo! lo! Be drunken like the day and hour!
Shout, laugh and overpower
With clamour your own thoughts, lest they a breath
Utter of age or death!
Now is all absolute youtli, and the small pains
That tlirÜl the filled \"eins
Themselv^es are edged in a gi'eat tickling joy
That halts ever ere it doy.
Püt OLit of mind all things save flesh and ghdig
The male milk that makes living!
Rake out great peáis of joy like grass from ground
In your o’ergrow-n soul found!
Make your great rut dispersedly rejoice
With laugh or voice.
As if all earth, hot skv and ti'emulous air
A mighty cymbal w’ere!

[76]
prenden las almas pasivas a cuyo aüededor tienden sus redes,
mientras que su tropel, midoso y vacilante tal ciego,
despierta la ondulada tierra, retumbando de su sueño
para la lujuria de cuanto bulle.

X\dll

¡lo! ¡lo! ¡Fluye un jugo de furia de placer


por entre las redes de esas formas
que ahora veramente ansian desnudarse y luchar
sobre la carne uno del otro
la guerra que sacia el vientre y leche deposita
en las tetas que venció un hombre,
la batalla librada con rabia de unir y ajustar
y no de herir o dañar!
¡lo! ¡lo! ¡Embriagaos como el día y la hora!
¡Gritad, reíd, y subyugad
con clamores vuestros propios pensamientos,
para que ni un suspiro sicpiiera de edad o muerte digan!
Aliora es todo mocedad absoluta, y las pequeiias cuitas
que vibran en las colmadas venas
se suman en una gran alegría cosquilleante
que se detiene antes de que se sacie.
¡Expulsad de la mente todo cuanto no sea carne y el dar
del leche macho que hace \ávii'!
¡Alzad repiques de alegría como hierba del suelo
hallada en vtiestra feraz alma!
¡Haced que vuestra poderosa brama dispersamente
se regocije con risas y voces,
como si toda la tierra, ardiente cielo v trémulos aires
fuesen portentoso címbalo!

[77]
XIX

Set the great Flemish hour aflame!


Your senses of all leisure maim!
Cast down with blows that joy even where they hurt
The hands that mock to avert!
All tliings pick up to bed that lead ye to
Be naked that ye woo!
Tear up, pluck up, like earth who treasure seek,
When the chest’s riiig doth peep,
The tlioughts that cover tlioughts of the acts of heat
This great day does iiitreat!
Now seem all hands pressing tire paps as if
They meant them juice to give!
Now seern all things pairing on one another,
Hard flesh soft flesh to smother,
And haiiv' legs and buttocks balled to split
White legs mid which they shift.
Yet these mixed mere tlioughts in each mind but speak
The day’s push love to VTeak,
The man’s ache to have felt possession,
The woinan’s man to have on,
The abstract surge of life clearly to reach
The bodies’ concrete beach.
Yet some work of this doth the real dav don. j

Now are skirts lüted in the serv^ants’ hall.


And the whored belly’s stall
Ope to the horse that enters in a rush,
Half late, too near the gush.
And even now doüi an eider guest emmesh
A flushed young girl in a dark nook apart,
And leads her slow to move hisproduced flesh.
Look how she likes witli something in her heait
To feel her hand work the protruded dart !

[ 78]
XIX

¡Dejad que arda la gran hora flamenca!


¡Privad vuestros sentidos de cualquier ocio!
¡Lanzad a golpes esa alegría incluso donde dañan
las manos que simulan desviarse!
¡Llevad para el lecho todo cuanto invita
a estar desnudos como pretendéis!
¡Rasgad, arrancad, como tierra quien tesoro busca,
cuando la argolla del arcón asoma,
pensamientos que encubren {pensamientos de fogosos actos
a los que este gran día incita!
¡Ya parece que todas las manos exprimen pezones
como si quisieran cpie diesen su jugo!
Ya parece que todas las cosas se emparejan,
dura carne sofocando la suave
y piernas velludas y nalgas lanzadas para abrir
blancas piernas entre las que se introducen.
Simples y mixtos pensamientos que declaran
el desahogo del impulso amoroso del día,
el ansia del hombre por posesión haber sentido,
el de la mujer por usar el hombre,
la abstracta ola de vida claramente alcanzando
la concreta playa de los cuerpos.
Y, sin embargo, algo de esto es dado al real día.
Ya se levantan faldas en los cuartos de las criadas
y la cuadra del vientre prostituido
se abre al caballo que entra al galope,
casi tarde, demasiado cerca el chorro.
E incluso ahora un viejo invitado atrapa
ruborizada muchacha en un retirado rincón oscuro,
induciéndola a que mueva lentamente su exhibida carne.
¡Mirad como a ella le place, palpitándole el corazón,
cuando siente que su mano trabaja el dardo protuberante!

1791
XX

But these are thoughts or promises or but


Half tlae purpose of rut,
And this is lust thouglit-of or futureless
Or used but lust to ease.
Do ye the circle true of love pretend,
And, what Nature, intend!
Do ye actually ache
The horse of lust by reins of life to bend
And pair in love for love’s creating sake!
Bellow! Roar! Stallions be or bulls that fret
On their seed’s hole to get!
Surge for that carnal complement that will
Your flesh’s young juice thrill
To the wet mortised joints at which you meet
The Corning life to greet,
In the tflied womb that will bulge till it do
The plenteous curvee of spheric earth renew!

XXI

And ye, that wed to-day, guess these instrncts


Of the concerted group m hints
Yourselves from Nature naturally have.
And your good future brave!
Glose lips, nude amas, felt breasts and organ miglaty.
Do your joy’s night work rightly!
Teach them these tliings, O day of pomp of heat!
Leave them in thoughts suchas must make the feat
Of flesh inevitable and natural as
Pissing when wish doth press!
Let them cling, kiss and fit
Together with natural wit,

[80]
XX

iMas esto son pensamientos o promesas o sólo


a medias el designio del celo
y esto es pensada lujuria o sin futuro
o usada para aliviar la lujuria.
¡Haced vosotros lo que el cieno círculo de amor pretende
y lo que Natura intenta!
¡Haced Cjue de hecho se duela
el caballo del goce domado por las riendas de la vida
y emparejaos en amor por causa del crear de amor!
¡Bramad! ¡Mugid! ¡Garañones sed, toros que pugnan
por tener el hueco de su semilla!
¡Encrespaos para el carnal complemento, que ha de arrebatar
el joven jugo de vuestra carne
en la macerada húmeda unión en que os encontréis
para saludar a la vida que llega,
en el labrado vientre que hinchará
hasta renovar la fénil cur\'a de la esférica tierra!

XXI

¡Y vosotros, cpie hoy casáis, adivinad estos instintos


del concertado grupo en insinuaciones
que recibís naturalmente de la Naturaleza
y afrontad vxiestrcj espléndido futuro!
¡Labios juntos, brazos desnudos, sentidos pechos, p)Otente órgano,
ejecutad perfectamente vxiestra noche de alegría!
Enséñales estas cosas, ¡oh día de la pompa del ardor!
¡Dejadlos en pensamientos tales cjue tornen la proeza
de la carne inevitable v natural como
orinar cuando la voluntad aprieta!
¡Que se agarren y besen y se ajusten
con natural talante

(81 1
Aiicl let the night, comiiig, teach them that use
For yoLith is in abuse!
Let them repeat tlie liiik, and pour and pour
The ir pleasure till they can no more!
Ay, let the night watch over their repeated
Coupling in darkness, till thouglit’s self, o’erheated,
Do fret and trouLMe, and sleep come on hurt trames,
And, mouthing each one’s ñames,
They in each other’s arms dream still of love
And something of it pro ve!
And, if they wake, teach them to recommence,
For an hour was far henee;
Tül their contacted flesh, in heat o’erblent
With joy, sleep sick, while, spent
The stars, the sky palé in tlie East and shh^er
Where light the night doth se ver.
And with clamour of joy and life’s young din
The warm new day come in.

[82]
y que ia noche, llegando, les enseñe ese uso
porque mocedad es abuso!
¡Que repitan la ligazón y derramen y derramen
su placer hasta que más no puedan!
¡Ah, que la noche vele su reiterado
acoplarse en la oscuridad, hasta que el ánima, sobreexcitada,
se aflija y perturbe, y el sueño acuda a las doloridas formas
y, musitando mutuamente sus nombres,
en los brazos uno del otro aún con el amor sueñen
y algo de él prueben!
Y a recomenzar enséñalos si despiertan,
pues una hora fue ya muy lejos;
hasta que la ligada carne, en ardor
disipada con gozo, quede postrada, mientras que,
apagadas las estrellas, el cielo empalidezca en el Este
y se estremezca allí donde la luz se separa de la noche,
y con alegre clamor y joven estruendo de dicha
irrumpa fogoso el nuevo día.
35 SONNETS
\
X

•*\K I * ««
gr.fc’»
’" “V
1 ^ 4
- •.. ■■ p-"

■• ^ -.
1 ^’j

■■ ‘— ■•• « rtíw»>“síyjíii

•'^* .im %í^¡


- .1 :■■"»• 1 / ‘ ; 1 .1 ■
''* '^ f],y ' '■'* •’ ' * 1 %; '*” JS.il"’*

1 .
'■'rjf-'í,. ''- !■ . - '^'

, '■i’í*. ■*« ’*> ,. ■’ 1"

.fif i'n. .9íí>io fei 'nip I


- tí^ — !oíii/di: líiit.'»-x*íi-jí ípvíq
f,, kok ^i r«|> V n6i€>(il eJ puQi í
ci^ 119 í;„ tnfrbsixi f»n 4¿in 3up «ii^txi ‘h9:if;lq ir*
Ai iht r.iuí- • ;!'';. t. is ■ Tí .al»pí^í« u« i»ta^ ^-Tft sí r.típ .dA.
Wc^A^^fD •; i??ír
«Ad u :* -rxhurníq f MIAA 9< '

rt)'- ir» í»-:' u\t V uff¿M‘*C cnA 4 rííTur -’• •nftv’i ?*J1 Ad
> ^ A i :’T ._ ‘rr-KH/vi.b nh /
V*^. íf iTi.^s iv. 'r t .., I4XIIíA4í<*. T-yi c •' ^
Pu ¿: A : . > ;.;. v ‘‘ 'V*’*» **' •*<»í *-1 '^1 fíiU ^;H¿Q
T'í( ' ■-;. . i^v- €;,i\ ■}y^*'^*- ‘ i>^Trifr4 ii:ífr;;í/í U
_4.; .-í í4>rMip .Msr^
■ * “1%,!!:^ t-' > A<ílí>ya>isl lUíi^g^ixj»
íí? vlí 4j •sbífit» tiís í^ "V*. V fi

X n'pArtf .• *íQiiíU’ aro /


rflh "‘fÉlii^'ljj^ JUL ox>>«jii b «Ro^ «qoiKliti

Ai: • V ,,
35 SONETOS

'■'V' ''4i %!,■ '■ •”

o, - •
* . ¿
i. ■*
«I
f0. T, - «c
t;'- > *

* f

?5

'■ "i í^-

. > ^ yf^)! n/J (h'úi 4»U.*>q^fe3wtvr 5Vt


^ fltíí

-M

^ .> Pii^ .J<líyus(Ct¿jKiu jr^r. >(#


^ vt* trKriv otir* • .^t»i-«rM¡ti[j stJjnrfvrtiD
'V,
y\ -1*1^ {f^t^mVii *!• Hi¿i^ wQ

^ ítJÜMI
MJMMVIKW *
^ JV.,.- 1 . .

_ . _ Tii^ '■' T* iihílKuii. i£* 'íU

<ÍL
^'W ^ ' . J^. ni "SI?;. ^vr?í.r'ü^T^ '**'
!-■^n‘í^s^í6üaiWwi^l-•^’
I

Whether we write or speak or do but look


We are ever unapparent. What we are
Camiot be transfused iiito word or book.
Our soul from us is iiifiiiitely far.
However much we give our tlioughts tire will
To be our soul and gesture il abroad,
Our heaits are incomniunicable still.
In what we show ourselves we are ignored.
The abyss from soul to soul cannot be bridged
By any skill of thought or trick of seeming.
Unto our very^ selves we are a bridged
When we would utter to our thouglit our being.
We are our dreams of ourselves, souls by gleams,
And each to each other dreams of others’ dreams.
I

Sea de hablar, escribir o mirar se trate,


siempre invisibles somos. Y nuestro ente
no puede ser que en voz o libro se retrate
Nuestra akna mora lejos infinitamente.
Aunque nosotros demos mucho al pensamiento
el ser del alma y los gestos exteriores,
siempre incomunicable queda el sentimiento.
De lo mostrado no somos conocedores.
De alma a alma las abismos son intrasponibles
por maña del pensar o mentira aparente.
En nuestro yo más hondo somos irreductibles,
cuando al pensar decir quisiéramos nuestro ente.
Somos nuestros sueños, el alma en un vislumbre,
y de unos para otros, sueños que otro alumbre.

[87]
II

If that apparent part of life’s clelight


Our tiiigled flesh-sense circumscribes were seen
By aught save reflex and co-camal sight,
Joy, tlesh and lite mighl pro\'e bul a gross screen.
Haply Truih’s body is no eyable being,
Appearance even as appearance lies,.
Haply our cióse, dark, vague, warm sense of seeing
Is the choked visión of blindfolded eyes.
Wherefroni what comes to thought’s sense of life? Nought.
AJI is eitlier tJie irralionaI world we see
Or some auglit-else whose being-unknown doth rol
Its use for our thouglit’s use. Whence taketJi me
A cpialm-Iike ache of life, a body-deep
SoLiI-hate of what we seek and what we weep.

III

When I do think my meanest line shall be


More in Time’s use than my creating whole,
That future eyes more clearly shall feel me
In this iilked page than in my direct soul;
Wlien I conjecture put to make me seeing
Good readers of me in some aftertime,
Thankful to some idea of my being
Thai doth not even my with gone true soul rime;
An anger at tlie essence of the world,
That makes this thus, or thinivable this-wise,
Takes may soul by tlie tliroat and makes it hurled
In niglitly horrors of despaired surmise,
And I become Üie mere sense of a rage
That lacks tlie veiy words whose waste miglit ‘suage.

[ 88]
ÍI

Si en la vida esas claras partes de pasión


que acotan los sentidos ya se divisaran
por sólo la refleja y co-carnal visión,
sólo en voz vida, carne y goce se probaran.
El núcleo de \'erdad no es ningún ^ásible ente
y la apariencia en cuanto tal hace engañados
y oscura, vaga y caída facultad vidente
es la sofocada visión de ojos vendados.
¿De dónde entonces viene la vital idea?
De nada. O es el mundo sin razón que vemos,
o es algo más cuyo secreto se cuartea
al uso de la mente. Y en tanto, llevemos
ese como dolor de la vida, un corporal
por lo que se busca y llora asco espiritual.

III

Cuando pienso que mi menor verso \'aldrá


más en el tiempo que mi espíi'itu encamado,
que el futuro ojo más claro me sentirá
que en mi real alma en este papel tiznado,
cuando yo pienso lo que habrán de darme a ver
mis lectores buenos de una edad venidera
a alguna idea agradecidos de mi ser,
que ni siquiera está en mi alma verdadera,
hacia la esencia de ese mundo una congoja,
que esto permite y así vuelve concepción,
a la garganta arrastra a mi alma y ya la arroja
a nocturnos miedos de desesperación.
Y me embarga entonces tal sentido de rabia
que al intentar decirla no hallo justa labia.

[891
IV

I could not thiiik of thee as pieced rol,


Yet such thoLi weit, for thou hadsi been long dead;
Yel thou liv^’dst entire in my seeing tliought
And what thou wert in me had never fled.
Nay, I had fixed the moments of thy beauty-
Thy ebbing smile, thy kiss’s readiness,
And memory had taught my heart the duty
To know thee ever at that deathlessness.
But when I carne where thou wert laid, and saw
The natural flowers ignoring thee sans blame,
And the encroaching grass, witli casual flaw,
Framing the stone to age where was thy ñame,
I knew not how to feel, ñor what to be
Towards thy fate’s material secrecy.

How can I think, or edge my thoughts to action,


When the miserly press of each day’s need
Aches to a narrowness of spilled disti'action
My soLil appalled al the world’s work’s time-greed?
How can I pause mi thouglits upon tiie task
My soul was born to think that it musí do
When eveiy moment has a thought to ask
To fit the immediate craiving of its cue?
The coin I’d heap for marrv'ing my Muse
And build our home i’tli’ greater Time-to-be
Becornes dissolv^ed by needs of each day’s use
And I feel beggared of infinity,
Like a true-Cluistian sinner, each day flesh-driven
By his own act to forfeit his wished heaven.

[ 90]
IV

Pensar no podría en ti como putrefacción,


auncjue tal eres, pues tiempo ha que has perecido;
entero tú has vivido en mi imaginación
y lo que tú fuiste en mí jamás ha huido.
Y más: ratos de tu belleza yo he fijado
-tu aquietada risa, la prontitud del beso-
y memoria a mi alma el encargo ha enseñado
de siempre saberte, pese a tu deceso.
Pero al llegar a tu morada y comprobar
la floresta que a ti, sin culpa, te ignoraba,
y la invasora hierba dada a destrozar,
surgir la piedra allí donde tu nombre estaba,
yo qué sentir así no supe, ni la esencia
de la de tu destino ünpoitante ascendencia.

¿Cómo pensar o ideas poner en acción


cuando la misma presión del día a día,
en estrechez de disipada distracción
mi alma muele con trabajo y con porfía?
¿Cómo mi pensamiento acoplo al cometido
que siempre mi alma pensó Cjue ha de cumplir,
si cada instante un pensamiento ha percibido
C|ue inmediatos fines habría de seguir?
La dote que junté por desposar mi musa
y un hogar levantar para lo venidero
disuélvese por toda cotidiana excusa
y siéntome del Infinito pordiosero,
como cristiano pecador, siempre arrastrado
a perder por la carne el cielo que ha soñado

191 ]
VI

As a bad orator, badlv o’er-book-skilled,


Dotli overflovv' bis purpose witii inade heat,
.Aiid, like a dock, wiiids with withoutness willed
What should liave been an iimer instinct’s feat;
Or as a prose-wit, harshly poet. turned,
Lackmg tlie subtler music iii bis measure,
Witb useless care labours but to be spurned,
Couiting in alien speecb die Muse’s pleasure;
I study bow lo love or bow to bate,
Estranged by consciousness from sentiment,
Witb a tboLigbt feeling forced to be sedate
E\'en wben tlie feeling’s nature is \'iolent;
As wbo would leam to swini wiüiout tlie rb^er,
Wben nearest to tbe trick, as far as ever.

Vdl

Tby words are torture to me, tbat scarce grieve tbee-


Tbat entire deatb sball nuil my entire tbougbt;
And I feel torture, not tbat I bebe ve tbee,
But tbat I cannot disbelieve tliee not.
Sball tbat of me tbat now contains tbe stars
Be by tlie very contained stars survived?
Tbus were Fate all unjust. Yet wbat trutli bars
An all unjust Fate’s trutli from being believed?
Conjecture cannot fit to tbe seen v,^orld
A gamient of its tbougbt untorn or covering,
Or witb its stuffed garb forge an otbersvorld
Witbout itself its dead deceit discovering;
So, all being possible, an idle tbouglit may
Less idle tbougbts, self-known no truer, dismay.

[92]
M

Tal un mal orador, y si además pedante


que en su proyecto se acelera y apresura,
y como reloj que atrás fuera y adelante,
provisto estar debiera de interior mesura;
o tal ingenio en prosa, en vate demudado,
a falta de aire musical o de pericia,
pese a sus esfuerzo se ve rechazado,
en lengua ajena en pos de Musa y su delicia;
yo así cómo querer y cómo odiar cavilo,
por la conciencia enajenado al sentimiento,
forzado en pensar y en sentir a ser tranquilo,
aunque, siendo natural, se sea violento.
Como aquel que en nadar en seco se entrañaba,
a más cerca del engaño, más lejos estaba.

VII

Tu voz, a ti iiaicua, tortura es para mí:


que entera muerte anule todo mi pensar;
y yo me torturo, no porque crea en ti,
sino porque no puedo de ti desconfiar.
¿Ha de ser eso que hoy de mí los astros miden
por esos mismos asti'os fieles trascendiendo?
¡Tan injusto Hado! Pues, ¿qué verdades impiden
a un del todo mjusto Hado el ser creído?
Ni conjetura alguna al mundo visto alcanza
con prenda de su pensamiento a recubrir,
ni con sobados trajes un mundo-otro avanza
sin ella su mentira muerta descubrir.
Y así la idea ociosa pierde -es bien posible-
otra que lo es menos, mas no menos falible.

1931
VIII

How many masks wear we, and undermasks,


Upon our countenance of soul, and when,
If for self-sport the soul itself unmasks,
Knows it the last mask off and the face plain?
The true mask feels no inside to üie mask
But looks out of the mask by co-masked eyes.
Whatever consciousness begins the task
The task’s accepted use to sleepness ties.
Like a child frighted by its mimored faces,
Our souls, tliat children are, being thought-losing,
Foist otiterness upon their seen grimaces
And get a whole world on their forgot causing;
And, when a thought would unmask our soul’s masking,
Itself goes not unmasked to the unmasking.

IX

Oh to be idle loving idieness!


But I am idle all in ha te of me;
Ever in action’s dream, in the false stress
Of purposed action never act to be.
Like a fierce beast self-penned in a bait-lair,
My will to act binds with excess my action,
Not-acting coils the tliought with raged despaii'.
And acting rage doth paint despair distraction.
Like someone sinking in a treacherous sand,
Each gesture to deliver sinks the more;
The struggle avails not, and tp raise no hand,
Thougli but more slowly useless, we’ve no power.
Henee live I tlie dead lite each day dotli bring,
Repurposed for next day’s repurposing.

[94]
\aii

¿Usamos cuántas máscaras y falsa cara


bajo el semblante de nuestra alma, y por acaso,
si esa alma misma se desenmascara,
cuándo sabe la postrera, el rostro raso?
La de verdad no siente dentro la careta,
mas mira fuera con mirada enmascarada
y una cualquier conciencia comienza la treta,
que del insomnio hace una empresa aceptada.
Tal miedo de un niño a su cara divisar,
nuestra alma, que niño es, estando distraída,
en su jeta vista a otra esfinge contemplar
y todo un mundo cifra en su causa perdida;
si el pensar la máscara del alma arrojara,
del desenmascaramiento él no se zafara.

IX

¡Ay, ocioso ser la ociosidad queriendo!,


mas sólo soy ocioso p>or odianne rnás;
siempre con sueños de la acción, o bien fingiendo
planeada acción cjue el acto no llega jamás.
Tal como una fiera cjue en su cubil se cierra,
mi fe en el acto obliga mucho a mi acción,
el no hacer al pensar en rabia ya lo encierra
y el hacer rabia pinta en desesperación.
Como alguien que se hunde en arena movediza,
más lo hunde cada gesto en pos de su porfía;
mútil toda lucha, e imposible la iza,
y más lento el fin, no tenemos energía.
Y así vivo vida muerta al día corriente,
dispuesto a disponerme al día siguiente.

195]
X

As to a child, I talked my heart asleep


With empty promise of the comiiig day,
Aiid it slept ratlier for my words made sleep
Than from a tliought of what tlieir sense did say.
For did it care for sense, would it not M’ake
And question closer to the morrow’s pleasure?
Would it not edge nearer my \A^ords, to take
The promise in the meting of its measure?
So, if it slept, twas tliat it cared but for
The present sleepy use of promised joy,
Tlianking the fruit but for the forecome floA\'er
Which the less active senses best enjoy.
Thus with deceit do I detain the heail
Of which deceit's self knows itself a part..

XI

Lil-ce to a ship that storms urge on its course,


By its own triáis our soul is surer made.
The v'ery things that make the \^oltage worse
Do make it better; its peril is its aid.
/Vnd, as the storm drives from the storm, our heart
Within the peril disimperilled grows;
A pon is near the more from port we part -
The port whereto our driven direction goes.
If we reap knowledge to cross-profit, this
From stonns we leani, when the stonn’s heiglit dotli drive-
That the black presence of its violence is
The pushing promise of near far bine skies.
Learn we but how^ to have the pilot-skill.
And the storm’s ver)' miglit shall mate our will.

196]
X

Tal niño, adornied con habla al corazón


con promesa \'ana del venidero día
y él se durmió porque a mi voz prestó atención,
cjue no por el sentido de lo que le decía.
Si a éste él atendiera, ¿no voh^ería en sí
a lo cierto inquirir del goce cjue le venga?
¿No afilaría él mis palabras para así
la promesa adaptar tal como le con\^enga?
Pues si durmió, estuvo apenas preocupado
y el sueño de hoy tomó por goce venidero,
el fruto agradeciendo por lo adelantado,
pues que el menor sentido se goza más entero.
Y al corazc)n con trampa así hago yo traición,
de cuyo engaño sabe él mismo que es porción.

Xl

Tal barco al que del curso aparta una tormenta,


por propia mano aprende el alma t(^da treta.
La verdad que hace de ese \áaje peor cuenta
la hace la mejor; su riesgo es su muleta.
Y, como tormenta a tormenta no se acerca,
dentro del viaje el corazón se nos renueva:
un \áaje hay más del que hemos partido cerca:
el puerto al que la rota dirección nos lleva.
Si la cosecha del saber a nos refuerza,
esto de ellas aprendí, cuando más su inquina:
que es la presencia oscura de su fuerza
alta promesa de azul cielo aquí a la esquina.
De los pilotos aprendamos bien la maña
y demos jaque a la tomienta de más saña.

f 97]
XII

As the lone, frighted user of a niglit-road


Suddeiily turns round, nothing to detect,
Yet on his fear’s sense keepelii still the load
Of tliat brink-nothing he dotli but suspect;
And the coid terror moves to him more near
Of something that from nothing casts a spell,
That, when he moves, to fright more is not there,
And’s only visible when invisible:
So I upon tlie world turn round in thought.
And nothing viewing do no courage take,
But my more terror, from no seen cause got,
To that feit corporate emptiness forsake.
And draw my sense of myster\"’s homor from
Seeing no mystery^’s mysteiy alone.

XIII

When I should be asieep to mine own voice


In telling thee how much thy love’s my dream,
I find me listening to myself, the noise
Of my words othered in my hearing them.
Yet wonder not: this is the poet’s soul.
I could not tell thee well of how I love.
Lo ved I not less by knowing it, were all
My self my love and no thouglit love to prove.
What consciousness makes more by consciousness,
It makes less, for it makes it less itself.
Mv sense of love could not mv love rich-dress
Did it not for it spend love’s ówn love-pelf.
Poet’s love’s this (as in these words I prove thee):
I love my love for thee more than I love thee.

[98]
XII

Como el solo y con miedo y por nocturna senda


vuéK'ese al punto para nada detectar,
mas de su miedo aún conserv^a la contienda
y de esa nada da no obstante en sospechar;
más cerca le lleva a él horror helado
de algo que de nada algún ensalmo lanza,
que, si él lo asusta más, y eso se ha evaporado
y es sólo visible si invisible se alcanza:
así en idea yo me vmelvo hacia ese mundo
y nada viendo en él, no cobro valentía
sino que mi inmotivado terror profundo
lo entrego a esa sentida \^aciedad vacía,
V así mi horror del misterio vo arrastro
sin \'er del misterio del misterio ni rastro.

XIII

Cuando dumiiendo debía estar para mi adentro,


diciéndote cuánto es tu amor el sueño mío,
oyendo el rumor de mí mismo yo me encuentro
y, al oírlas, son mis palabras de otro río.
xMas no te sorprenda: es el alma del poeta.
Contar bien no puedo cómo te quiero yo
y no amo menos al saberlo, aunque la meta
-no de amor idea- sea el amor del yo.
Lo que conciencia por sí misma magniíica
lo achica, puesto que ella a sí no más aumenta.
Mi amor a rni pasión no podría hacerla rica,
que no por ella amor de mí gastó la cuenta.
Así el poeta ama fy así lo pruebo a ti):
quiero mi amor por ti más que te quiero a ti.

[ 991
XIV

We are born at sunset and we die ere mora,


.And the whole darkness of the world we know,
How can we guess its truth, to darkness born,
The obscure consequence of abseni glow?
Only tile stars do teach us light. We grasp
Their scattered smallnesses with tlioughts that stray,
And, tiiough tJieii' eyes look througli night’s complete mask,
Yet they speak not the features of tlie day.
Why should these small denials of the whole
More tlian the black whole the pleased eyes attract?
Why what it calis “w^oith” does the capti\'e soul
Add to tile small and from the large detract?
So, OLit of light’s love wishing il niglit’s stretch,
A nightly thouglit of day we darkly reach.

X\^

Lrke a bad suitor desperate and trembluig


From the mixed sense of being not loved and loving,
Who witli feared longing half would know, dissembling
With wiiat he’d wish proved what he fears soon proving,
1 look wátli inner eyes afraid to look,
Yet perplexed into looking, at tlie worth
This verse may ha\’e and wonder, of iiiv book,
To what tlioughts sliall’t in alien heaits giv^e biith.
But, as he who doth love, and, loving, hopes,
Yet, hoping, fears, fears to put proof to proof.
And in his mind for possible proofs gropes,
Delaying the true proof, lest the real thing scoff,
I daily live, i’th’ fame I dream to see,
But by my thought of others’ thought of me.

[ 100 ]
XIV

A oscuras nacemos y el fin en claridad


y vemos todo el mundo negro en derredor,
a oscuridad nacidos, ¿cómo esta verdad
intuir, resulta oscura de ausente claror?
Sólo la estrella enseña luz. Y la agarramos
con larga idea su dispersa melodía
y aunque sus ojos en la noche divisamos,
aún no dicen ellos los rasgos del día.
¿Por qué habría esta breve negativa
más que lo negro gayos ojos cautivar?
¿Por qué en punto a valor debe el alma cautiva
sumar lo chico y de lo grande renegar?
Así, si amor de luz de noche hemos ansidado,
una noción negra del día hemos hallado.

XV

Tal pretendiente en desespero y ya temblando


en el lío de que no lo amen y de amar,
con miedo anhela y medio sabe, simulando
lo que probar quiso y lo que temió al probar,
miro con mi ojo interno, de mirar medroso,
aunque perplejo en el mirar, hacia lo bueno
Cjue en mi libro y \'erso haya y de maravilloso,
qué idea harán brotar en corazc3n ajeno.
xMas el que al cabo ama y, pcar amar, espera
y, esperando, teme las pruebas comprobar,
en su alma, esquivando la prueba verdadera,
tienta otras pruebas que lo real dan en burlar.
Con la fama que ver sueño paso el día,
mas en la idea cpie de mí en otros había.

1 101 1
XVI

We never joy enjoy to tliat full point


Regrei doth wish joy had enjoyed been,
Ñor llave the strength regret to disappxaiiit
Recalliiig noi past joy’s thought, but its míen.
Yet joy was joy when it enjoyed was
And after-enjoyed when as joy recalled,
It inust have been joy ere its joy did pass
And, recalled. joy still, since its being-past galled.
Alas! AJI this is useless, for joy’s in
Enjoying, not in thinking of enjoying.
Its mere thougth-mirroring gainst itself doth sin,
By mere reílecting solid life destroying.
Yet the more thought we take to tliought to prove
It must nol think, doth furtiier from joy move.

X\l\

My lo\^e, and not 1, is the egoist.


My love for thee loves itself more tlian tliee;
Av, more tJian me, in whom it dotli exist.
j ■ ■

And makes me live that ii may feed on me.


In the country of bridges tlie bridge is
More real tJian the shores it doth unsever;
$o in our World, all of Relation, this
Is true -tliat truer is Lov'e than either lover.
This tliought therefore comes liglitly to Doubt’s door -
If we, seeing substance of this world, are not
Mere Interv^als, God’s Absence and no more,
Hollows in real Consciousness and Thought.
And if ‘tis possible to Thought to bear this fruit,
My shoLild it not be possible to Truth?

[ 102]
XVI

jamás el gozo goza aquella perfección,


donde añoranza quiere el goce ya gozado,
ni tiene el gran sentir de aquella decepción,
que a su imagen nos vuelve, y no ai goce pasado.
Aunque el goce sólo fue goce al consumarse
y tras gozarse quedarse en la memoria,
debe ser goce antes del goce ya pasarse
y, recreado, aún goce, desde que es historia.
Todo es inútil, ¡ay! pues que sólo gozando
hay gozo, y no en pensar en el gozar.
Contra sí peca el pensamiento reflejando,
porque el reflejo densa vida va a arruinar.
Así si más en el pensar probar pensamos,
no debemos: más del goce nos alejamos.

XVlí

Es mi amor pues, y no yo, el egoísta.


Mi amor, que más a sí mismo se ama que a ti;
¡ay!, y más que a mí, en lo que al cabo exista
y me da vida con que alimentarme a mí.
En el país de puentes es todo pontón
más real que las orillas que reúna,
así en nuestro mundo, en que todo es relación,
cierto es que más real Amor que amante alguna.
Lleva esta idea pues de la duda a la entrada
a quien, de este mundo viendo el basamento,
no es mera pausa. Ausencia de Dios y nada,
hueco de la Conciencia real y el Pensamiento.
Y si este fruto el Pensamiento ha de aguantarlo,
¿por qué posible no ha de ser verificarlo?

[ 103 1
X\1II

Indefillite space, which, by co-substance night.


In one black mysten^ two \'oid mysteries blends;
The stray stars. whose uuuinierable light
Repeats one mysten’ tiJl conjecture ends;
The stieam of time, known by biith-bursting bubbles;
The golf of silence, empty even of nought;
Thought’s high-walled maze, \N^hich the outed owner troubles
Beca use tlie string’s lost and the plan forgot:
When 1 think on this and that here I stand,
The thiiiker of tliese tlioughts. emptily wise,
Holding Lip to niy tliinlving niy thing-hand
And looking at it with thought-alien eyes,
The prayer of iny wonder looketh past
The universal darkness lone and vast.

Beauty and love let no one sepárate,


Whom exact Nature did to each otlier fit,
Giving to Beauty love as finishing fate
And to Love beauty as true colorir of it.
Let he but friend be who the soul finds fair,
But let none lo\'e outside the body’s tliought,
So the seen couple’s togethemess shall bear
Truüi to tlie beauty each in the otlier souglit.
I could but love thee out of mockeiy^
Of love and tliee and mine own ugliness;
Therefore thy beauty I sing and wish not thee,
Thanking the Gods 1 long not out of place,
Lest, like a slave tliat for kings’ robes doth long,
Olata ined, shall with mere wearing do them wrong.

[ 104 1
x\mi

Infinito espacio y noche concomitante


misterios vacuos dos en uno negro incluye;
y el innúmero fulgor del astro errante
un misterio dice hasta que el pensar concluye;
Río del tiempo, habido en burbuja rompiente,
pozo de silencio, ni pxar la nada henchido;
lío de ideas, que al dueño hacen doliente
pues olvidado el plan está y el hilo perdido:
si en esto y en que aquí estoy estoy pensando,
el pensador de este pensar tan sabio y vano,
a mi pensar mi mano-cosa va acercando
y la mira con ojo del pensar lejano.
más allá fuera el rezo de mi maravilla
de universal negrura sola y sin orilla.

XIX

Que nadie a la belleza y al amor aparte,


pues que Natura fiel el uno a la otra ha aviado
dando a belleza amor la final arle
y a amor belleza algo tal el color pintado.
^Xmigo sea aquel que el alma bella topa,
mas nadie ame fuera del cuerpo imaginado,
que así vista unidad de amor ya los arropa:
verdad a lo bello mutuamente buscado.
Quererte no podría sino a cachondeo
de amor, de li v de mi mismo alear;
' y

por tanto canto tu beldad sin un deseo


y, a los Dioses gracias, no fuera lugar.
Tal esclavo que en regios trajes se extasía,
suyos, de sólo usarlos, peor los haría.

1 105 ]
XX

When Ln the wideniiig circle of rebiith


To a new flesh my travelled soul shall come,
And try again the unremembered earth
With the oíd sadness for tlie immortal home,
Shall 1 revisit tliese same differing fields
And culi tile oíd new^ llowers with tlie same sense,
That some small breatli of foiled remembrance vields.
j '

Of more age than my days in this pretence?


Shall 1 again regret strange faces lost
Of which tile present meniory is forgot
And but in unseen bulks of vagueness tossed
Out of the closed sea and black niglit of Thouglit?
Were tliy face one, what sweetness will’t not be.
Though by blind feeling, to remember thee!

XXI

Thought was born blind, but Thought knows what is seeing.


Its careful touch, deciphering forms from shapes,
Still suggests form as aught whose proper being
Mere finding touch with erring darkness drapes.
Yet whence, excepl from guessed sight, does touch teach
That touch is but a cióse and empty sense?
How does more touch, self-uncontented, reach
For some üuer sense’s whole intelligence?
The thing once touched, if touch be now omitted.
Stands yet in memoiy' real and outward known.
So the Lintouching memoiy^ of touch is fitted
With sense of a sense whereby far things are shown
So, by touch of untouching, wrongly aright,
Touch’ thouglit of seeing sees not things but Sight.

[ lOÓ ]
XX

Cuando en las amplias vueltas del renacimiento,


a nueva carne lleve mi alma el d'_notero,
y otra \'ez en nueva tierra haga el intento,
con pena vieja de hogar imperecedero,
¿mismos varios prados serán do yo aparezca
a igual coger la \áeja flor por la que nace,
C|ue hálito breve de memoria vana ofrezca,
mayor de lo que el tiempo mío se complace?
¿lamentaré de nuevo extraños rostros idos,
de los cjue ya la actual memoria se ha olvidado
y que son sólo \'agos bultos suspendidos
por negi'a noche del pensar y mar cenado?
Fuera tu cara una, que no dulzura tu arte.
Aun estando ciego, habría que recordarte.

XXI

Pensar ciego nació, mas sabe lo que es ver.


Su cauto tacto fonnas fija y la figura
y hasta formas sugiere a cuyo propio ser
negror errante el mero tacto les procura.
¿De cjué, salvo de la fingida vista, aprende
el tacto que él no es sino un sentido concluso?
¿Cómo el solo tocar, consigo irifiel, pretende
algo de más verdad del gran pensar profuso?
Si el tacto ya pasó, la cosa antes tocada
se alza en la memoria, real y externa seña,
y así es la memoria, en tacto virgen, fundada
con sentido que lo lejano así lo enseña:
lo intocado tocando, con o sin razón:
el pensar del tacto ve sólo la visión

1 107 ]
XXII

My soLil is a stiff pageaiit, man by man,


Of some Egyptian ait ihan Egypt older,
Found in some tomb whose rite no guess can sean,
Where all things else to coloured dust did moulder.
Whate’er its sense may mean, iis age is twin
To tliai of priesthoods whose feei stood near God,
When knowledge was so great that ‘twas a sin
And man’s mere soul too man for its abode.
But when I ask what means that pageant I
And would look at it suddenly, I lose
The sense I had of seeing it, ñor can try
Again to look, ñor hath my memor\" a use
That seems recalling, save that it recalis
An emptiness of having seen tliose walls.

XXIII

Even as upon a low and cloud-domed day,


When cloüds are one cloud till the horizon,
Our thinking senses deem the sun av^ ay
And sav “‘tis sunless" and “tiiere is no sun”;
And yet the ver\^ day they wrong truth by
Is of the unseen sun’s effluent essence,
The very words do give themseh'es the lie,
The very thought of absence comes from presence;
Even so deem we through Good of what is e\'ii.
He speaks of light tiiat speaks of absent liglit.
And absent god, becoming pre.sent devil,
Is still the absent god by essence’ right.
The witlidrawn cause by being withdrawn doth get
(Being thereby cause still) the denied effect.

[ 108]
XXII

Mi almn es un tieso desfile, fila a fila,


de algún arte de Egipto más que Egipto añoso,
en tumba cuyo rito ya no se perfila,
donde deshecho todca está en polvo tiñoso.
Su edad gemela es -no importa el significado-
de los santos cerca de Dios con su pisada,
cuando el saber, de tan grande, era un pecado,
V el alma del hombre excesiva en su morada.
Si lo que es el desfile doy en preguntar
y lo miro al punto otra vez, que pierdo veo
el sentido que al verlo tuve, ni ensayar
puedo otra vez al verlo, ni hay en memoria empleo
de algo así como evocar, salvo cjue evoca
la vaciedad de haber visto aquella roca.

XXIII

Como en día de nubes romas y cerrado,


cuando al horizonte son las nubes sólo una,
nuestro sentir-pensar al sol cree lejano
y dice "hoy no hay sol” o bien “no hay luz ninguna”
e incluso el día vero que lo vero ofende
es del oculto sol la torrencial esencia,
a mentirse a sí misma fiel palabra tiende
y de presencia viene clara voz de ausencia:
e mcluso, por el Bien, de lo que es mal juzgamos.
Habla de luz el que de ausente luz despacha
y el ausente Dios, en el que diablo de hoy topamos,
es pcj>r esencia siempre ausente Dios sin tacha.
Por serlo, la apartada causa tiene en baza
( porque es aún causa) el efecto que rechaza

(1091
XXIV

Soineüiiiig m me was born before the stars


And saw the sun begin from far away.
Our yellow, local day on its wont jars,
For it hatli communed with an absolute day.
Thi'ougli my Thought’s night, as a worn robe’s heard trail
That 1 have never seen, I drag this past
That saw tlie Possible like a dawn grow palé
On the lost night before it, mute and vast.
It dates remoter than God’s birth can reach,
That had no birth but the world’s coming after.
So the world’s to me as, after whispered speech,
The cause-ignored sudden echoing of laughter.
That ‘t has a meaning my conjecture knows,
But tliat ‘t has meaning’s all its meaning shows.

XXV

We are in Fate and Fate’s and do but lack.


Outness from soul-to know ourselves its dwelling.
And do but compel Fate aside or back
By Fate’s own immanence in the compeUing.
We are too far in us from outward tRith
To know how much we are not what we are,
And li\'e but in the heat of error’s youtli,
Yet yoLing enough its acting youtli to ignore.
The doubleness of mind fails us, to glance
At our exterior presence amid ihings,
Sizing from otherness our countenance
And seeing our puppet will’s act-acting strings.
An unknown language speaks in us, which we
Are at the words of, fronted from reality.

[ lio ]
XXI\'

Alguna cosa en nií a todo astro precedió


y vi al sol a lo lejos enfocar su vía.
El rubio día de aquí su hábito cedió,
por ya haber comulgado el absoluto día.
En mi noche mental, como perdida estela
jamás vista por mí, aquel pasado anida
que lo Posible vio como un alba que cela
sobre la de antes vasta noche, muda e ida.
Aquel viene de edad más que la de Dios vieja,
que a más no llega sino al mundo por venir.
Dicho entre labios, a mí el mundo se asemeja
a eco súbito de gratuito sonreir.
Que esto tenga sentido el razonar concibe,
mas esto es todo lo que su sentido exhibe.

XX\^

Hado somos y en él estamos, ha faltado


alma exterior para sabernos su morada
y a él lo forzamos para atrás o para un lado,
sólo por su inmanencia propia así forzada.
Muy lejos estamos de la verdad de fuera
para que no somos lo que somos saber
y vivimos al calor de falsedad primera,
jóvenes para ignorar su joven poder.
Nos falta aquella del alma ambigüedad
que nuestro estar entre las cosas nos recuerda,
medir nuestro semblante desde la otredad,
ver del actuar de nuestro títere la cuerda.
Nos habla un ignoto lenguaje, con el cual
palabras somos, enfrentados a lo real.

[ 111 ]
xx\^

The World is woven a 11 of dreain and error


And but one sureness in our tinith may lie-
That when we hold to auglit our thinking’s mirror
We know it not by knowing it thereby.
For bul one side of things the mirror knows.
And knows it colded from its solidness.
A double lie its truth is; what it shows
By true show’s false and nowhere by true place.
Thought cloLids our life’s day-sense with strangeness, yet
Never from strangeness more than that it’s strange
Dotli buy our perplexed tliinking, for we get
But tire words' sense from words - knowledge, truth, change.
We know tire world is false, not what is true.
Yet we tlrúrk on. kirowing we ne’er shall kirow.

xx\ai

How yesterday is long ago! The past


Is a llxed infinite distance from to-dav.
And bygone thiirgs, tire fust-lived as tire last,
In irreparable sanreness far away.
How the to-be is infiiritely ever
Out of the place whereiir it will be Now',
Like the seen w ave yet far up ür tire river,
Whicii reaches not us, but tire new-waved flow!
This tlriirg Trnre is, whose beiirg is haviirg none,
The equable tyrant of our different fates,
Who could not be bought off by a shattered sun
Or tricked by new use of our careful dates.
This thing Tiirre is, that to the grave wiil bear
My heait, sure but of it and of my fear.
XXVÍ

Trenzado el inundo eslá de sueño y trampantojo


y una certeza sólo en la verdad se pisa;
que al aplicar al mental espejo nuestro ojo,
no lo sabemos al saberlo de esa guisa.
Un lado de las cosas el espejo enseña
y lo enseña en su solidez petrificado.
Doble mentiia su verdad; lo que reseña
es que lo vero es falso y que está en ningún lado.
De extrañeza a nuestro día es el pensar celaje,
mas de aquella sólo el conl'uso pensamiento
que es extraño saca: tomamos del lenguaje
sólo el sentido -luz, cambio, conocimiento-
No que es verdad, que es falso el mundo conocemos,
mas pensamos, sabiendo que jamás sabremos.

XXVII

¡Cómo el ayer lejos se pierde! Y lo perdido


lejos de hoy a una distancia sin medida
y lo que se fue, lo antes o después vivido,
en sin remedio indiferencia diferida.
Aquello que ha de ser sin fin, de qué manera
más fuera está de lo que ahora será,
tal ola vista más arriba en la ribera,
reno\^ado Ilujo que a nos no alcanzará.
Esto el Tiempo es, cuyo ser es no ser nada,
tirano igual de nuestros diferentes hados,
que comprarse no puede en moneda contada
ni engañarse con mañas de nuestros cuidados.
Esto el Tiempo es, que nos lleva al pudridero:
de ello apenas cierto es nuestro tembladero.

1 113 1
XXV'III

The edge of tlie green wave whitely doth hiss


Upen the wetted sand. I iook, yet dream.
Surely reality camiot be this!
Somehow, somewhere tliis surely doth but seem!
The sky, the sea, this great extent disclosed
Of outward joy, tliis bulk of life we feel,
Is not somethiiig, but sometliiiig mterposed.
Orüy what in this is not tliis is real.
If this be to ha ve sense, if to be awake
Be but to see this bright, great sleep of things,
For the rarer potion mine own dreams FU take
And for truth commune with imaguiings,
Holding a dream too bitter, a too fair curse,
This common sleep of men, tlie universe.

XXIX

My wear)' ILfe, tiaat Uves unsatisfied


On the foiled off-brink of being e’er but this,
To whom the power to will hatli been denied
Aiid the will to renounce dotli also miss;
My sated life, with having notliing sated,
In the motion of moving poised aye,
Within its dreams from its own dreams abated-
This life let the Gods change or take away.
For this endless succession of empty hours,
Like deseits after deseits, voidly one,
Doth Lindermine the very dreaming powers
And dull even thought’s active inaction,
Tainting with fore-unwilled will the dreamed act
Twice tlius removed from the unobtained fact.

[ 114]
XXVIII

La cresta de verde ola en blancura sisea


-iiiii'o, por tanto sueño- en mojadas arenas.
¡Imposible que esto la realidad sea!
¡De algún modo, en algún sitio, apariencia apenas!
El cielo, el mar, esta gran y vasta extensión
de gozo, el que sentimos de la vida peso,
no es alguna cosa, sino interposición.
Sólo lo que aquí no está: lo real es eso.
Si sentido hubiera, si fuera el despertar
tan sólo ver este inmenso y brillante sueño,
mis sueños por mejunje habría de tomar
y como verdad comulgar con el ensueño,
guardando un bello insulto, un sueño muy perverso,
este común sueño del hombre: el universo.

XXIX

xMi hastiosa vida, que vive tan frustrada


en la antesala hosca de no ser sino ésta,
a la que voluntad le ha sido denegada
y la capacidad de renunciar traspuesta:
mi vida ahíta, de nada tener vencida,
en el ademán de moverse para leve
y al sueño de su sueño mismo reducida,
esta vida, que Dios la cambie o se la Ue\^e.
Pues esta de horas vacuas sin fin sucesión,
como desiertos tras desiertos, sin final,
mata el verdadero poder de ensoñación
y hasta embota la activa inacción mental.
Con previo desistir lo soñado actuará
y así dos veces lo real se perderá.

[ 115 1
\

XXX

I do not know what truth the false untruth


Of üiis saci sense of the seen woiid may own,
Or ü this flowered plañí bears also a fruit
Unto the taie reality unknown.
But as LÍie rainbow, neither earth’s ñor skv’s,
Stands in the dripping freshness of lulled rain,
A hope, note real yet not fancy’s, lies
Athwart the moinent of our ceasing pain.
Somehow, since pain is felt yet felt as ill,
Hope hath a better warrant than being hoped;
Since pain is felt as aught we should not feel
Man hath a Nature's reason for having groped,
Since Tinte was Time and age and grief his ineasures,
Towards a better shelter than Time’s pleasures.

XXXI

1 am older than Nature and her Time


By all the timeless age of Consciousness,
And my adult oblivion of the clime
Where I was born makes me not countryless.
Ay, and dim tlirough my daylight thoughts escape
’^'earniitgs for tltat land where my childhood dreamed,
Which 1 camiot recall in colour or shape
Bnt haunts my hours like something that hath gleamed
And yet is not as liglit remembered,
Ñor to tile left or to the right conceived;
And all round me tastes as if life were dead
And the world made but to be disbelieved.
Thus 1 my hope on unknown truth lay; yet
How but by hope do I the unknown truth get?

[ 116]
XXX

No sé la verdad que haya en la falsa falsía


de este tan visto mundo de juicio afligido,
o si también la planta en flor fruto rendía
en la realidad real desconocido.
Mas como arco iris, que ni es cielo ni heredad,
de lluvia queda se alza en frescor goteante,
una esperanza, ni quimera ni verdad,
pasa el momento justo del dolor cesante.
Cómo, desde que pena es tal un mal sentida,
mayor valor tiene esperar que ser buscado,
pues como no se debe es la pena vivida
y Razón tiene el hombre de haberla tentado.
Desde que el Tiempo fue y pena sus haberes
y edad, son el mejor abrigo sus placeres.

XXXI

Más viejo que Natura y que su Tiempo soy


por toda de Conciencia edad sin duración
y de la patria en que nací el olvido hoy
no me hace sin embargo un paria sin nación.
¡Ay! y turbia en mi vigilia se conforma
ansia de aquel país do mi infancia he soñado,
que hacer volver no puedo ni en color ni en forma,
aunque mi hora ronda como algo que ha brillado,
mas que como una luz ya no se remembrara
ni concibiera al lado izquierdo o al derecho;
tcKlo en torno es como si a muerte recordara
y para descreer de él tan sólo el mundo hecho.
Mi esperanza así pongo en la verdad ignota
mas, ¿dónde sino allí la tal verdad se nota?

[ 117 )
\

XXXII

When I have sense oí what to sense appears,


Sense is sense ere ‘tis mine or mine in me is.
When I hear, Hearing, ere I do hear, hears.
When I see, before me abstract. Seeing sees.
I am part Soul part I in all I touch -
Soul by that pan I hold in conmion witli all.
And I the spoüed pan, thai doth make sense such
As I can err by it and my sense mine cali.
The rest is wondering what these thoughts may mean,
That come to explain and suddenly are gone,
Like messengers that mock the message’ mien,
Explaining all but the explanation;
As if we a ciphered letter’s cipher hit
And fitid it in an unknowm language writ.

XXXIII

He that goes back does, since he goes, advance,


Though he doth not advance who goeth back.
And he that seeks, thougli he on nothing chance
May stÜI by words be said to find a lack.
This Paradox of having, tliat is nought
In the world’s meaning of the things it screens,
Is yet tiTie of the substance of puré thought
And there means someüiing by the nought it means.
For thinking nought does on nouglit being confer,
As giving not is acting not to give,
And, to the same unbribed true thouglit, to err
Is to find Lruth, thougli by its negativo.
So why cali tliis world false, if false to be
Be to be aught, and being aught Being to be?

[ 118]
XXXII

Cuando sé de lo que aparece ante el sentido,


es él tal antes que mío o de que esté en mí.
Si yo oigo, oye el Oír antes de haber yo oído
y antes que yo vio el Ver Total, si yo vi.
En parte Alma y en parte Yo en lo que tomo:
Alma, la parte C|ue en común tengo con todo.
Yo, la errada que al sentido hace tal como
Cjue puedo errar por él y como mío apodo.
El resto es meditar en el significado
que a explicar viene y al punto va marchando,
tal como mensajeros que se burlan del recado,
salvo la misma explicación, todo explicando.
Tal si en cifrada carta hallamos una nota
y encontramos que está escrita en lengua ignota.

XXXIII

El que atrás se va, por ir, sigue su jornada,


por mucho cjue no avance quien para atrás va,
y del que busca, aunque se pierda pc:»r la nada,
se ha de decir cjue una carencia encontrará.
Tal paradoja del tener es nadería
en mundanal sentido de algo que ocultar,
es verdad de sustancia que en pensar se cría
y algo significa al nada significar.
Pues cjue pensar la nada a ella al ser eleva,
como no dar es del no dar la profesión
y, por esa verdad clara, lo cpie a errar lleva
verdad haUa, auncjue por su propia negación.
¿A qué pues de mentira apostrofar al mundo
si, al ser falso, algo es, y serlo es su Ser profundo?

[ 119 1
XXXIV

Happy the inaimed the lialt, the mad tiae blind-


M\ who, stamped separare by cuitailing biith,
Owe no duty’s allegiance to maiikind
Ñor stand a valuing in their sclienie of woith!
Bul I, whom Fate, not Nature, did curtail,
By no exterior voidness beüig exempt,
Must bear accusing glances where I faü,
Frxed in the general orbit of conteinpt.
Fate, less than Nature rn being kind to lacking,
Giving the ill, shows not as outer cause,
Making our mock-free, will the niirrc»r’s backing
Which Fate’s own acts as if in itself shows;
And inen, like children, seeing the iinage there,
Take place for cause and make our will Fate bear.

XXX\'

Good. 1 have done. My heait weighs. 1 am sad.


The outer day, void statue of lit blue,
ís altogetlier outward, otlier, glad
At mere being not-I (so my aches construe).
1, tliat have failed in eventhing, bewail
Nothmg this hour but tliat 1 have bewailed,
For in the general fate what is’t to fail?
Why, fate being past for Fate, 'tis but to have failed.
Whatever hap or stop, what matters it,
Sith to tire mattering our will bringeth nouglit?
With the higlier trifling let us World our wit,
Conscious that, if we do’t, that was tire lot
The regular stars bound us to, when they stood
Gc^dfathers to our birth and to our blood.

[ 120 ]
XXXIV

Feliz el lisiado, cojo, ciego o demente:


los que, naciendo con defecto, están marcados,
\'asallaje no deben a la humana gente
ni un valor son en sus esquemas consagrados.
Yo, por Destino, y no Natura, malogrado,
no estando exento por mal exterior, sufrir
el ojo debo acusador donde he fallado,
objeto de desprecio en el común sentir.
Menos que Natura generoso al el mal dar,
no aparece el Hado como exterior reseña
y a afán sin mofa torna en revés del cristal
que los actos de aquél tal si en sí mismo enseña;
tal niño, el hombre, al verse allí reflejado,
lugar por causa toma y wiluntad por Hado.

XXXX'

Bien. El alma pesa. Triste. Salvé el intento.


Hueca estatua de luz azul, ajeno día,
otro, está por docjuier fuera, y está contento
del simple no ser yo (así el dolor confía).
^’o, que en todo me he fallado, ni un comino
me importa hoy, excepto sólo el errado haber,
pues, ¿qué es fallar, en el más común destino?
porque, se falle o no, es Destino el mismo ser.
¿Qué se nos da que algo funcione o vaya mal,
\ásto que en esto nada cuenta nuestro arte?
Al mundo nos plegamos, a lo más banal,
concientes de cjue, si lo hacemos, es la parte
que los astros nos fijaron, cuando nos rigen,
padrinos son de nuestra sangre y nuestro origen.

1 121 ]
• DOCUMENTS OF MENTAL DECADENCE •

•ÜSÍOO oí>R«ÍÍ b
mjrj obn*^^fifj .wp «ol
. *«t>'J||iIK*¿i(3»r . •■ .«•nfcfBüit v c ned^b oa i>t<sÜ«w;y
* AÍl.ílttí ,'* rU^ir *» >>* >>1» ^ tU* ir. , ;
r > •T'-r fV,'< ' Jilnfc, iiBrfjfeee^ataul '><t y .•4««3MJÍ iíyC| jof j
r , <► _ - . r , , # .<««%||Ba» * - «Vi; twi* V vq «»ÍfVíi~ íja

'♦«V *-'*! %MK|^ UlUlI»«• *«flB Síí SÍ-«. f • ^4y^r>‘lf>fe 0^1 b


■.«*í f» 4 r íQnirrjü í^ÍHI / *•- -V**** !» i*> «6
/I- i(«* «f««i ‘vjusrtt é*i tsr i-^ -J14*
*r»r c3, rr4 •<» ' loíii^tx:'* ij»uto •»tw.i 4 b ^rmK|6Qn J
^ , «jir lücvt-V “Ve. 4 tfpMi híUjdNPi^as «m* «i citifu fui ncllíc s t
A'^u!^ •í'tt V «x -i 05* « U; -ib 5«p

i0[ fi >»«' - (üu

' ' I h»vvr L4I^ .«sariT ftíí^i Kini« iH .o^íj


gjj^ ’IW iAiv roiíf ^)f 1« ':í‘N.- wb cw*»<: .fcuíius 5lil sb tuyjuH
í» »Rf •r.í>xl;"c^íTti' ¿fe» .i;»ijil latopob me; ife9 ,oiio
:íw‘ s-it.?f*f» ^i»*'4rt|i; tv>fT . H» ii*; J: ti^^vlíiiWáOiií^Mob l*i WK) r;»/! on hh
t, f’iJ^d i*; iíl lObvIlí/l 9íi Írfn otx» íT» 3Ufi ,oY
’v - lí JH » :t'jKÍíw1=€?te%i3b Í3 ofó¿ jwqaca» ,vQrf iinf>qffó «n
-1 :r ifiiE «n -.. ‘... $oñ¡ít^^hfac)0 t¿tifi b nr- ic^sl «*5 ‘¿«ifs «e'óíjq
-f. (un &3é cjtnt, ^«j.^p'ytiq
'-litaÉIilIJbilp cv '•^' iltaaof^tw o :?fiKji>ftü1 «Jajli: ií«j> #¿(>.«0/1 w? ií>p>

V "WIÍMII^ v;- * Vií^4fti|f -liSií» QI t* íi>íj»jr>í 4q MJíI «jbomu ó*


4¡iiWll|;g^áLÍ^ . ,ir9«nsq ^ fiícxfixi^ñ»4 b i?»4> sb om^^iiáxy»
Iif> • t . d99|l|\6g«» ekyutt^yfOÉtfiM! 2CAK>:I2.«>I *^iO|>
r' ■'iiif^v^ i Vmf^m^ tílPt9un ^ aOe ?ctfinl>tq
•»■:■*
• DOCUMENTOS DE DECADENCIA MENTAL •

Eíi. . f o «♦ 'u’íí ípT<itm^ *1:1


, { / ííCn VCJ W »4' ^ ^ -♦#!* lÁ

Éí< '•8/1^ <30ínwp*^p|fr^ -/iííyüítAíj'^ •^íI>.


I'-álírciAiq ^npAt^ ^yúqtv - vhj«iiOrt brt-
t’*' 9>m, ' ■ •^- sk^ip» I .
^ l|*jniíL,. » »■ •^.'^ ■■ ^rími mmrtiti l>n» ;a/% • • tv?-x t?tA
V. í> imrti k<mi r acmat jí^ry^ bíi» iKttu^l f jtiA -J
exlfkl» 4,ioiÍBi¿i^p<aa-car má^í ■ MjnHyrVM-üíf^rq icdi ITíTJú JXWKI C « ^i:K^y

*v¡4 4MÍIit 'ií'i T>eí>‘ ’ b*»KJ^ 4i WOtoq ^ V> íHnt:íi -nPr


y^$ka¡áp pomtKm .woná ob ^ntuñ ^eoqjuq ^if]

áL
TTTVP-. t / T r^ - ^ ■
j» ''br4íl«í bru Ücw . slqoiM vm *
* A A» •» ** #
í fíe j », .í>^«q« 'k* it^bi 5bi4JijO
w .i/4-*/|0 AíMig uii tw ífewd ‘ )K>íqfn(oC>
l^kx tOD <UH ^ iDr 4)Uw &M trbcfi) f
M V»fK» tunrOsnin > sirrmi vi
TP'tií inrtFÉifc^ H €i^ü ^l♦'p3ns iiígr»*.U4 itib biif%
4MK> Uií*-: T’.^ <|B^» oü i8 <^rr I 'T/U^lwb brrasit’ífíefflb « í^jfei
' «( ^4;,- ^ > : ■ ,b»^«k91i blCt ^í»* bOOO®
éJt^ í r LJ t - il*e: l‘i liMWlr; ^ OJWb ÍWt lOtífTi Wl d
THE PICTLIRE

In a saloon Üiat is a sleep


Miiie eyes did a picture meet,
Aiid wondrously wise and woefuUy deep
And horribly complete.
A profound meaning more tlian tears
Aj e seen to give, and human fears.
And human madness and w oe,
Come as a scent ITom that picture "^'eird.

Tile ñame of the painter is ignored


And his purpose none do know.

A TEMPLE

1 have buill my temple - wall and face -


Outside the idea of space,
Complex - built as a full-rigged ship;
I made its walls of my fears,
Its turrets many of weiixl thouglits and tears -
And that strange temple Üius unfurled
Lilve a death’s-head flag, that like a whip
Stinging aroLind my soul is curled,
Is far more real tlian the woiid.

[ 124 ]
EL CUADRO

En un salón adormecido
mis ojos descubrieron un cuadro
prodigiosamente sabio, dolorosamente profundo
y horriblemente completo.
Un sentido más profundo que lágrimas
posee, y humanos miedos
y humana locura y dolor
exhala como esencia ese misterioso cuadro.

Ignórase el nombre del pintor


y nadie conoce sus propósitos.

EL TEMPLO

Construí mi templo -muros y fachada-


fuera de la idea de espacio,
complejo - erguido como un barco del todo aparejado;
hice los muros con mis miedos,
sus varios torreones de lágrimas e insólitos pensamientos
y tal extraño templo desplegado
como una bandera con calavera, como un látigo
que mordiendo mi alma se enlaza (enreda),
mucho más real es que el mundo.

[ 125 ]
MANIA OF DOUBT
N

All thiiigs unto me are queries


Thal from normalness depart,
And iheir ceaseless asking weañes
My heart.
Things are and seem, and nothing bears
The secret of the life it wears.

AJI tliings’ presence e’er is asking


Questions of disturbing pain
Witli dreadful hesitation tasking
My brain
How false is truth? How much dotli seem
Since dreanis are all and alFs a dreain.

Before mysteiy my will faileth


Toril wiili war within the mind,
And Rea son like a coward quailetli
To find
More tlian themselves all tliings reveal
Yet that they with themselves conceal.

FLASHES OF MADNESS
I

Thy hand witli its lovely fingers


And the hea\y rings on tliein!
How my soul ovet them lingers!
Each finger with a heavy gem,
Each ring like a smaU diadem!
When thou and I are alone,
One only wish my soul stings -
Holding thy hand m my own,
All night, while the night-bird sings,
To take off and replace tliy rings.

[ 126]
MANIA DE DUDAR

Todas las cosas para mí son enigma


que de la nonnalidad surgen
y sus continuas preguntas consumen
mi corazón.
Las cosas son y parecen, y nada demuestra
el secreto de la vida que ésta muestra.

La presencia de las cosas me hace siempre


preguntas de dolor inquietante,
sobrecargando mi cerebro con horrible
perplejidad
¿Será falsa la verdad? Parece que sí
puesto que sueños son todo y todo un sueño.

Ante el misterio mi voluntad desfallece


derrotada dentro de mi alma,
y la Razón como un cobarde se retrae
al descubrir
que cuanto más las cosas mismas revelan
más en sí mismas ocultan.

DESTELLOS DE LOCURA
I

¡Tu mano con sus adorables dedos


y los pesados anillos!
¡Cómo mi alma se demora en ellos!
¡Cada dedo con una pesada gema,
cada anülo como una pequeña diadema!
Cuando tú y yo sólos estamos
un sólo deseo en mi alma arde -
coger tu mano con la mía,
toda la noche, mientras un pájaro nocturno canta,
y quitar y poner de nuevo tus anillos.

[ 127 ]
\

II

When thou seeést me spend hours


Holding iii a feverish glance
Thy moLith or teeth, or thy hand,
And notesl how mv soul devours
j

With a sieepness like to trance


The commonest things that stand.

And askest what in them I see


That into each my spirit delves
As if each had a mystei*)',
Thou em’st in tliy conjecturings,
For what ever obsesses me
Is not things in their weaiy seh-es
But the being there of tliings.

III

Eyes are strange things.


Meaning in them becomes life,
Life in them has wings.
Look at me thus. Thy glance is mad and rare.
Thine eyes show deep and wild an itmer sti'ife.
How they are more tlian Horror fair!

IV

1.

When thou didst speak but now I feit


A terror mad and strange.

[ 128 ]
II

Cuando me obsen^as durante horas


mii'ando febrilmente
tu boca, tus dientes o tu mano,
y notas cómo mi alma devora
con insomnio cual trance
las más comunes cosas que están,

y preguntas lo que veo en ellas


que en cada una mi espíritu se sumerge
como si cada una tmáese un misterio,
yerras en tus conjeturas.
pues lo que siempre me obsesiona
no es de las cosas su ser “gastado”
sino su simple existir de cosas.

III

Los ojos son extrañas cosas.


En ellos el sentido se transforma en vida,
la vida en ellos tiene alas.

Mírame así. Tu mirada es loca y rara.


Tus ojos muestran, profundos y salvajes, una íntima lucha.
¡Mucho más que el Horror atractivos!

Cuando me hablaste sentí de repente


un terror loco v extraño.

( 129]
\

Conceive it Üiou. I could ha ve kiielt


To tlw lips, to hieir curvee, to its change.
The lalking curve of thy lips
And thy teeth but slightly shown
Were my delirium’s waking whips.
I feli my reason o’erthrown.

A super-sensual fetichism
Haunts my deep-raving brain.
Greaier than ever grows the abysm
Of my reason’s and feeling’s schism.
Cut with the pickaxe of pain.

More than they show all things contain.

2.

Sometliing not of this world doth lie


In thy smile, in thy lips live turii;
A figure, a form 1 know not why
That wakes in me - witiiout a sigh
But witli terror 1 cannot spurn
With terror wüd and mute -
Is it remembrances, is it
Desii'es so vague half-known they flit
And not in thought ñor sentiment take root?

My mind grows madder and more fit


In ever)Miing to catch and find
Meanings, resemblances defined
By not a fonn that thouglit can hit.

Smile not. Thou canst not comprehend!


What is tliis? What trutli doth sleep

[ 130 ]
Imagínalo. Podría haberme arrodillado
ante tus labios, su fomia, sus cambios.
La “sonora” forma de tus labios
y tus dientes un poquito descubiertos
eran látigos despertando mi delirio.
Sentí vencida mi razón.

Un super-sexual fetichismo
atormenta mi cerebro inquieto.
Más grande que nunca, se abre el abismo
del cisma entre mi razón y mi sentir,
cortado con el pico del dolor.

Todas las cosas más de lo que muestran contienen.

Algo no de este mundo aflora


en tu soni'isa, en las vivas cundas de tus labios;
Una figura, una forma, no se por qué
despierta en mí - sin un suspiro
pero con terror que no puedo alejar,
con terror salvaje y mudo -
¿Son rememoranzas, deseos
tan vagamente conocidos cpie \aielan
y ni en el pensar ni en el sentir echan raíces?

Mi mente enloquece cada vez más y se obstina,


en buscar y encontrar en cada cosa
sentidos, semejanzas definidas
no por formas que el pensamiento pueda atrapar.

No sonrías. ¿No puedes comprender?


¿Qué es esto? ¿Que verdad duerme

( 131 1
In these raviiigs without end
Aiid beyond iiotion deep?
Laugh not. Kiiow’si thou what madness is?
Wonder not. Ail is mvsteries.
Ask not. For who can reply?
Weep for me, cliild, but do not lo ve me
Wlio ha ve in me too much tiiat is above me,
Too much I cannot cali “1”.
Weep for tlie ruin of my mind
Weep ratJier, child, that tiiings so deep should move me
To lose the clear thoughts tliat could prove me
One worthy of mankind.

My child, I see thine eyes upon


A sha do w, as cast by tlie wings
When a swift bird passes cióse by
The castle-window before tlie siui;
So tlirough thy glance the shadows fly...

The souls of things dead and bygone


Haunt the appearances of Ih^ing things.

1 132 I
en estos delirios sin fin
y profundos más allá de cualquier idea?
No rías. ¿Conoces lo que es locura?
No quieras saber. Todo es misterio.
No preguntes. ¿Quién puede responderte?
Llora por mí, niiia, pero no me ames.
Hay tantas cosas en mi que me sobrepasan,
tantas que no puedo llamar “Yo”.
Llora la ruina de mi mente.
Llora más bien, niña, que cosas tan profundas me obliguen
a perder los claros p>ensainientos c|ue me harmn
digno de la humanidad.

Niiáa mía, v'eo tus ojos sobre


una sombra, como proyectados
por las rápidas alas de un pájaro
que pasa cerca de la ventana
del castillo, contra el sol:

Las almas de las cosas muertas e idas


atormentan las apariencias de las vivas.

( 1331
*
ni

%
i

£i.

::..»i«(^ ,«ir« ««! ,4 n*í«x»bbr^»m


Ar-í S«;'> ,.l „ 4, „ amiy. mupimy sb Ute tfen »6«A>ici T
uoí .-■ «e,,« -tarsoso
H
« cr.:-. . .. í ,. .«,,te» O oboT jKto «aiopoVt
fA.^^ ''» '‘■H-stapttq oa»tip. e»jnU(jí>iq olí
♦ •»p K . .íi nbis sm .-»» onaq .lUjifl i(n nxj noU
^ .*T.i . .1 -j ■ i»ijp im <15 tiaoí> aíjn«J‘/¡¡ff
^lí. r .t , 4. J «a 1»- ot^KJ fttl I»fjp iKMjtJ
WC«f« »*«" .«.UXi ol ítiy iwiind , 1
f ajcciítt lili i»b enuii d «TOII
rio^r* afefiftNatiWüía!»^^ «íiin CTOU

itnp i M 1 / -í> 1 ¿Oict) 20l líbtM c


4'>í>e w^vtln *« i •. ...
.fefitítrKíuuri »f aiboo^b

'^1
■"'i
■^r . jL’rv*',

f 4Í* C'|4*5!>' CV. 4 4s^4iÍíE',


•«feje’^aof> íuf 03fi .cii^ ñ5IVl
.'«• ..¿V ^ ■•V'r:^’i...v.’-,.
, 9<ÁMJ-ji»r0K^ nfooi^^infifr^. cmj
5¿’ « T : , Ir , AtíC.Í>J*
(nsffeq'nu ab pjd tar|
* ^3^ '' ,.'-íl- ^^Süf*'í^LfcOM
tntífim^ d *jb ime>:j ¡UIIH) «jp
krt li muios .ol&^ic::» bb

* » í*rt3«m eiiaos aiú sh ««iile €áü


'» Vi'- -jríf, ;i ^ ^ tivui^ íjd ab tcfafwíTftqit n^uif^iafe J

. %
1
'««ff
mr'
ANTINOO •
•* —

* ■ !«■ ■ ^

'.v^ ■ ■'■■■«>■ j > '


xi^ .' •

i" .

■rv'^ -í'-
r " ■•»«..
**r«» *
^
• -'S ' rw
, . ’H

9 -■ ;
r;«;'-yr*g

lili 4tt>44ri^ ^ Áw
r s. .

r AMIMV. (t^4úr # siitiK^


arxio m

»sno 1- r,»'*WEi s o Ut» M


...1 - Tj A 1 ■TOtlJir» \K
,. ‘_ v A__

iértnrpygl» <|gnr - iíi0m i '|A i?KíWjl*t

«f' f..L .artr-4> *

U‘ flñLH n?» MiWim*»» ífcc ^ilrtruy»


inf^ »s■ «. ’■ í5fcs4r r

■ _j t

sr : /i--.
-..
■ i CARMÍ*
V rtKíMl^' > t»- J'
í^-

jftiilit» *'*i ^J
Era eni Adriano fria a chu\^a fora.

Jaz morto o joveni


No raso leito, e sobre o seu desnudo todo,
Aos oihos de Adriano, cuja dor é medo,
A umbrosa luz do eclipse-morte era difusa.

Jaz mono o jovem, e o dm semelhava noite


Lá fora. A chuva cai como um exausto alarme
Da Natureza em acto de matá-lo.
iVlemória do que el’ foi nao dava já deleite.
Deleite no que el’ foi era morto e indistinto.

O máos que já apertaram as de Adriano quentes.


Cuja frieza agora as sente frias!
Ó cábelo antes preso p’lo penteado justo!
Ó ollios algo incjuietamente ousados!
Ó simples macho corpo feminino Cjual
O aparentar-se um deus á humanidade!
Ó labios cujo abrir vermelho titilava
Os sitios da luxúria com tanta arte viva!
Ó dedos que habéis eram no de nao ser dito!
Ó llngLia que na língua o sangue audaz tornava!

( 137 1
ó regencia total do entronizado ció
Na suspensáo dispersa da consciencia em fúria!
Estas coisas sao coisas C|ue nao mais seráo.
A chuva é silenciosa, e o Imperador
Descaí ao pé do leito. A sua dor é fúria,
Porcpie levam os deuses a vida que dáo
E a beleza destroem que fizeram viva.
Chora e sabe que as épocas futuras
O fitam do ámago do vir a ser;
O seu amor está num palco universal;
Mü ollios nao nascidos choram-lhe a miséria,

Antínoo é morto, é morto para sempre,


morto para sempre, e os amors todos gemem.
A própria Vénus, que de Adonis foi amante,
Ao ve-lo, entáo revivo, ora morto de novo.
Empresta renovada a sua antiga mágoa
Para que unida seja á dor de Adriano.

Agora Apolo é triste porque o roubador


Do corpo branco seu ‘stá para sempre frió.
Nao beijos cuidadosos na mamílea ponta
Sobre o pulsar silente Ihe restauran!
Sua vida a que abra os olhos e a presenta sinta
Déla por veias ter o reduto do amor.
Nenhum de seu calor calor alheio exige.
Agora suas máos nao mais sob a cabeqa
Atadas, dando tudo menos máos,
Ao projectado corpo máos imploran!.

A chuva cai, e el’ jaz como alguém que


De seu amor ‘squeceu todos os gestos
E jaz despertó á espera que regressem quentes.
Suas artes e brincos ora sáo co’a Moite.
Humano gelo é este sem calor que o mova;
Estas cinzas de um lume náo chama há que acenda.

[ 138 ]
Que ora será, Adriano, a tua vida fria?
Quáo vale ser senhor dos hoinens e das coisas?
Sobre o visível teu iinpério a ausencia dele
Desee como noite.
Neni há manila na esp’ranca de um deleite novo;
Ora de amor e beijos viúvas sao tuas noites;
Ora os dias privados de a noite esperar;
Ora teus labios nao tém fito em gozos,
Dados ao nome só que a Morte casa
Á solidáo e á mágoa e ao temor.

Tuas máos tacteiam vagas alegria em fuga.


Ouvir que a chuva cessa ergue-te a cabega,
E o teu relance pousa no amorável jovem.
Desnudo el’ jaz no memorado leito;
Por tua própria mao el’ descoberto jaz.
Ai saciar cumpria-lhe teu senso frouxo,
Insaciá-lo, mais saciando-o, irritá-lo
Com nova insaciedade até sangrar teu senso.

Suas boca e mao os jogos de repor sabiam


Desejos que seguir te doía a exausta espinha.
Ás vezes parecia-te vazio tudo
A cada no\'o arranco de chupado ció.
Entao novos caprichos convocava ainda
A de teus ñervos carne, e tombavas, tremias
Nos teus coxins, o irno sentido aquietado.

“Belo era o meu amor, porém melancolia.


Arte que amor cativa inteii'amente, el’ tinlia
De urna suave tristeza ñas lúbricas raivas.
O Nilo o restituiu, o Nilo eterno.
Sob os anéis molhados lividez de Morte
Guerreia a nosso anseio com sorriso triste”.

[ 1391
E de pensar, essa luxúria que é
Memória de luxúria revive e toma-
Lhe os sentidos p’la máo, despena a carne ao toque,
E tildo é outra vez o que era dantes.
No leito o corpo inorto se soergue e vive
E ^'em com el’ deitar-se, junto, muito junto,
E urna invisível mao e rastejante e sabia
A cada urna do corpo entrada da luxúria
Vai munnurar caricias que se esvaem, mas
Se demoram que sangre a derradeira fibra.
O doces, cruéis da Pártia fugitivas!

Assim um pouco se ergue, olhando o amante


Que ora nao pode amar senao o que se ignora.
\Aigamente, mal vendo o que contempla tanto,
Perpassa os frios labios pelo corpo todo.
E tao de gelo insensos sao seus labios que, ai!.
Mal á morte Uie sabe o frió do cadáver,
E é qual monos ou vivos ambos foram
E amar inda é presenta e é motor.
Na dos do outro incúria fria os labios param.

O hálito ausente ai recorda-lhe a seus lábios


Que de pra lá dos deuses urna névoa veio
Entre ele e o jovem. Mas as pontas de seus dedos,
Ainda ociosas perscrutando o corpo, aguardan!
üma reacyáo da carne ao despenante jeito.
Mas nao é compreendida essa de amor pergunta:
É mono o deus que era seu culto o ser beijado!

Levanta a máo pra onde o céu estarla


E pede aos deuses mudos que sua dor Ihe saibam.
Que a súplica Ihe atendam vossas faces calmas,
Ó poder’s outorgantes! Dá em troca o reino.

1 140]
Nos deserlos quietos vivera sequioso.
Nos longe trilitos bárbaros mendigo ou escravo,
Mas a seus bracos quente o io^'eln devolvei!
Renunciai ao espaco que entendéis seu túmulo!

Toma i da térra a graca feminina toda


E num lixo de morte o que restar vertei!
Mas, pelo doce Ganimedes. distinguido
Por Jove acima de Hebe para encher-lhe
A taca nos fesiins e pra instilar
O amor de amigos que enche o vacuo do outro,
O nó de amplexos fernininos resolvei
Em poeira, 6 pai dos deuses, mas poupai o jovem
E o alvo corpo e o seu cábelo de oiio!
Ganimedes melhor tah'ez tu pressentiste
Seria acaso, e por inveja essa beleza
Dos bracos de Adriano para os teus roubaste.

Era um gato brincando co’a luxúria,


A de Adriano e a sua própria, as vezes um
E as vezes dois, ora se unindo, ora afastado;
A luxúria largando, ora o ápice adiando;
Ora fitando-a nao de frente, mas de viés
Ladeando o sexo que semi nao espera;
Ora suave ernpolgando, ora agarrando em fúria.
Ora brinca brincando, agora a sério, ora
Ao lado da luxúria olhando-a, agora espiando
O modo de tomá-la no aparar da sua.

Assim as horas se iam das máos dadas de ambos,


E das confusas peritas momentos res\"alam.
Seus bracos folhas monas, ou citttas de ferro;
Agora os lábios tacas, agora o que liba;
OUtos fechados por de mais, de mais litantes;
Ora o vaivém frenético operando;
Ora suas artes pluma, ora um chicote.

[ 141 ]
Viveram esse amor como religiáo
Oferta a deuses que^ em pessoa, aos homens descem.
Ás vezes adornado, ou feito eiifiar
Meias vestes, entáo mima nudez de estatua
Imitava algum deus que de homens ser parece
Pela do mármore viiiude exacta.
Agora Vénus era, alva dos mars saindo;
E agora Apolo ele era, jovem e dourado;
E agora Júpiter julgando em tro^a
A presenta a seus pés do escravizado amante;
Agora agido rito, por alguéni seguido,
Em mistérios que sao sempre repostos.

Agora é algo que cpialquer ser pode.


Ó crua negando da coisa que é!
Ó de áurea coma sedu(^áo tria de lúa!
Fria de mais! De rnais! E amor como ela frió!
O amor pelas memórias do amor sen vagueia
Como num labüinto, alegre lonco triste,
E ora clama o seu nome e Ihe pede que venha,
E ora sorrindo está á sua imagen-vinda
Que está no coracáo quais rostos na penumbra-
xMeras luzentes sombras das formas cpie tinliarn.

A chuva outra vez volta como vaga dor


E pos uní senso de humidade no ar.
Súbitamente o Imperador supóe
Que Via o quarto e trido da distancia.
O leito Via, o jovem, sua própria fomia
Contra o leito lanzada, e se tornou
Mais nítida presenta pra si proprio, e disse
Estas nao ditas, salvo em temor de alma, vozes:

“Erguer-te-ei urna estátua que será


Prova, para o continuo das futuras eras.

[ 142)
Do meu amor, tua beleza e do sentido
Que á divindade p’la beleza é dado.
Que a morte com sutis maos desnudantes tire
A nosso amor as vestes do império e da vida,
Ainda a dele estatua que só tu inspiras,
As futuras idades, quer queiram, quer nao,
Háo-de, qual dote por um deus imposto.
Inevitav^elmente herdar.

“Ai, tua estatua hei-de erigir, e por


Sobre o pináculo de pertencer-te, e o Tempo
Por seu sutil difuso crime
Temerá devorá-la, ou corroé-la,
Com raivas de cióme ou guerra, em vnjlto e pedra.
Tal nao será o Fado! Os próprios deuses que
Alteran! tudo, e até do Fado a máo, que prende
Com treva aos próprios deuses, recriará
De macerar assim tua estátua e minlia bencáo,
Deixando o vasto mundo á tua ausencia oco.

Esta do amor pintura as eras cruzará.


Do passado alva há-de avultar e ser
Eterna, qual vitória dos Romanos,
Dará o futuro raiva aos coracoes de nao
De nosso amor coevos terem sido.

“Contudo, oh que preciso isto nao fora, e tu


A rubra flor a minlia vida perfumando,
A grinalda na fronte do meu gozo,
A viva chama em aras da minh’alma!
Eóra tudo isto coisa de que tu pudesses
Sorrir de sob as pálpebras mimando morte
E cismar por que aos deuses eu desafiava
Por tua luminosa presenta perdida;
Houvera nisto apenas obla^áo vazia

[ 143)
E o de acordar sorriso teu de simpatía
Por que me a dor que sorüia ao esperar proíbe”.

Como o amante que aguarda, assim ele ia de


Canto a canto do em dúvida confuso espirito.
Ora sua esperanza um grande üitento era
De que o anseio fosse, ora ele cegó se
Sentía algures no visto indefinido anseio.

Se amor coniiece a morte, cjue sentir se ignora.


Se a moíte frustra amor, que saber nao sabemos.
A dúvida esperava, ou duvidava a esp’ranga;
Ora o de sonhar senso ao que sonliava anseio
Escarnecia e congelava em vacuo.
De novo os deuses sopram a mortiga brasa.

“A tua moite deu-me alta luxúria mais-


Um carnal ció em raiv^a por eternidade.
No meu imperial fado a confianca ponho
Que os altos deuses, por quem césar fui,
Nao riscaráo de vida mais real
Meu v'oto de que vivías para sempre e sejas
Na deles melhor térra urna carnal presenta,
Amável mais, mais arnoráv^el nao, pois lá
Nao coisas impossív^eis nossos v'otos jaqam
Nem coraqóes nos Idrem com mudanza e tempo.

‘'Amor, amor, ó meu amor! já és um deus.


Minlia esta ideia, cpie por v'oto eu tomo,
Voto nao é, mas vista que me é permitida
Pelos graos deuses, que amor amam e dar podem
A corayóes mortais, sob a forma de anseios-
De anseios C|ue alvos tém indescobertos-,
Urna visáo das reais coisas para além
De nossa vida em vida aprisionada, nosso sentido no sentido preso.
Ai, o que anseio que tu sejas és

1 144 ]
Tu já. Pois já do Olimpo o territorio tu
Pisaste e és perfeito, sendo tu embora,
Pois excesso de ti nao precisas vestir
Perfeito para ser, a perfei^ao que és.

“Canta meu cora^ao como ave matutina,


Urna grande esperanza a mim desee dos deuses
E o coraíj'-áo me chama a senso mais subtil
E a nao pensar de ti o estranlio mal
Que seria pxíiisar que eras mortal.

“Amor, meu amor-deus! Que eu beije, em frios teus


Lál:)ios, teus quemes labios imortais agora,
Saudando-te beato nos portáis da Morte.
Pois que pra deuses sao portáis da Vida.

“I louvera nao Olimpo para ti, amor,


Um te faria em que único serias deus,
Teu só adorador eu sendo, a ser contente
Teu só adorador por toda a infinidade.
Para que mundo houv^era dhdna! bastante
Pra amor, pra mim, para que para mim tu és.
Ter-te é urna coisa feita da esséncia dos deuses
E para ti olhar é o mais da eternidade.

“Mas arte vera e miniia própria isto é: o deus


Que ora tu és é um corpo por mim feito,
Porque, se agora és tu realidade carnal
Além de onde há veUiice e a noite volta aínda,
Ao génio do amor meu é que tu deves
Que vida tu concedas á tua memória
E a tornes carne. O amor meu nao regera
Império de potente em legióes meu qu’rer,
E tu a igual dos deuses nao foras forjado.

[ 145 ]
“O amor que te encontrou, quando encontrón, apenas
Encontrón o próprio vero corpo e exacto aspecto.
QLiando a tna memoria agora invoco, pois,
A que dens seja onde sao deuses, en só movo
Da estígia alta colima ao topo essa figura
E a ponlio lá de imagem do amor todo.

“Ó meu amor, vai com men forte qu’rer


De amar para o Olimpo, sé tu lá
O mais recente dens, cujos de mel cábelos
Tomam divinos oUios! Como eras na térra.
No cén coiporeamente sé, vagneia.
Cativo dessa patria da beatitude,
Com denses mais antigos, que en na térra faqo,
Urna estatua por vista de imortal tu seres.

“Mas a estatua imortal que vera te erguerei


Será de pedra nao, mas essa mesma mágoa
Pela qual é querido a nosso amor o eterno.
Um lado disso és tu, como os deuses te véem
Agora, e outro lado, aqui, tua memoria.
A minha dor fará tal de homens dens, porá
Tua memoria nua sobre o parapeito
Que fita os mar's das épocas futuras.
Diráo que nosso amor só era os nossos crimes;
Outros em nossos nomes afiaráo as facas
Do ódio contente ao belo da beleza, e háo-de
Eazer de nossos nomes sitio onde gravar
Os nomes de irmáos nossos com veloz desprezo.
Mas a nossa presenta, como Aurora eterna,
Sempre com a Beleza há-de voltar, brilhando
Do Nascente do Amor, em luz que aureolará
Novos deuses por vir, cpie o falho mundo adornem.

[ 146]
“Agora é tudo o que tu és tu próprio e eu.
Nossa presenta dual sua unidade teni
Na perfeiqáo corpórea que amor meu,
Amando-a, se tornou, e ergueu da vida
Á divindade, calma do lutar acima
Das eras, muito acima das paixóes mudáveis.

“Mas porque mais de olhar que de alma os horneas véem,


Formularei em pedra o meu imenso voto;
Aasioso que horneas sofraai da preseaqa tua,
Ao mármore o desgosto levarei que em uieu
Coracáo posto está como um graade astro.
Aiada que em pedra, o aosso aaior será táo graade
Na de aós tua estátua, qual de um deus destino,
Descarnada e incarnada esséncia desse amor.
Que, qual trombeta que transpóe os mares
E vai de continente em continente,
O nosso amor dirá seu gáudio, em morte unerso.
Por sobre os inlinitos e as eternidades.

“E aqui, mernória ou estátua, ficaremos


O mesnio um só, qual de niáos dadas éramos
Nem as máos se sentiam por sentir sentir.
Ver-me-áo os horneas quando o que és entendam.
Podiam ir-se os deuses, no vasto rodar
Das curs'as eras. Só por ti apenas,
Que, um deles, no ido bando, houveras ido,
Viriam, ciual dormissem para despertar.

“Entáo o fim dos dias, renascendo Jove


E Ganimedes a servi-lo em seu festim,
Sólta da morte a nossa alma dual veria
E recriada em dor, em medo, em alegria-
Tudo o que o amor contém;
Vida-toda a beleza que luxúria faz

I 147 ]
\

Do vero amor do amor, no encanto fascinada;


E, se a nossa memória a pó se reduzisse,
Urna divina raca do fim das idades
Nossa Linidade dual ressuscitava”.

Ainda chovia. Em leves passos velo a noite


Fechando as pálpebras cansadas dos sentidos.
A mesma consciencia de eu e de alma
lornou-se, qual paisagem vaga en chuva, vaga.
O Imperador imóvel jaz, e tanto que
Semiesqueceu onde ora jaz, ou de onde vem
A dor que era inda sal nos labios seus.
Algo distante tora tudo: um manuscrito
Que se enrolou. E o que sentirá a fimbria era
Que halo é em tomo a lúa quando a noite chora.

A cabera pousa\^a sobre os bracos, estes


No baixo leito, alheios a senti-lo, estavam.
Os seus olhos fechados cria abertos, vendo
O nu chao negro, frió, triste, sem sentido.
Doer-lhe o respirar tudo era que sabia.
Do tombante negrume o \'ento ergueu-se
E tomboLi; lá no patio ecoou urna voz;
E o Imperador dormia.
Os deuses vieram
E algo levaran!, qual nao senso sabe,
Em bracos de poder e de repouso invisos.

[ 148]
V i#- I ^-

.mf

X. I

. /■• *

- t

Jcosíy :»■- •^**>» jfli» vsíifiur»-!


- ^,F -.Vt 4k
- . .:P^ j-

^ic«*ii ^ í^ñpCfKtí í^r-


*■ • ' ^ -- ■'- ■•■‘"^ .« *v *.

A ouaL.£l&é,.^pÉl-'». I» pcJB
rte ' ^

j*
|>ri'' iPSA»»'-'A
IV i r.:^
*-n Tur •■.L

• \

Ui

J
XXi «ruáis »ti¿ Hí. i i£«
;A

A valse,^

PéM/ti -’>e* 7í%í’


W ír»J> té 4-.

■M iiciuiawi<BÍá<»gP,|íÍhi». %qMipK.-

■i'%. *■
í
• . t

*r
* • ?X>nATTO

\ (

Wctfnildf ^ 'Hxt»r no vn
Í%^P! jf^ia 1. «iiAha <1 r* • 11^.
itfíPl'iM# *ira KáiMjv»
>ioiíH| WÉfe^^ ‘ lí IC»UKHa’e»'^
• ftí

gWMp' ‘ rvi é Oe’ ititnk*


HMÍI - ' 4 íiiMH>0fmt *ii0i m yiipil
c» «ibpt f*,.v Ulr «l-MHttti|li» . . ' -^ ,

to¿. >cíy.

,». ent IrM'liU 'Ar«% t^vv'M iMr


t>: tm i. * * vij iMMH
OiKp -wt** "■♦ e f> qrtf*'íít^, w
^-M“- <6^ .< 7!*» *.C«a;« * H • 'f wpiét^ibí0lt^-
•í'-. »;!;■-*■■,

pc^níí-- # «. '-^r ,xk H'i ’ ■ ■+ ■'■ ■ í


.■»4'*r* ""r • ' ‘''

', •■♦» ,.■ ait"‘V'"


.' rt,. •' • 41 n«$py« áípc* i*‘4ir. .M«» «4
rjhcrñ'ie *»TViipir»* ti^ «rf.*».i
nr^.vr^-.« •.»>“.- r

¿ l¿ !¥'' í . -•<• vgt


1-^ > IfiSpf/Siiv «I»
I

Passamos e soiihamos. Sorri a térra. A viitude é rara.


Idade, o dever, os deuses pesam na cónscia ventura.
Pelo melhor espera e ao pior prepara-te.
A soma da proposta sageza nisto fala.

II

A mim, Cloé, donzela, os poderosos fados deram,


Que era nada para eles, as populosas sombras.
Assim querem os deuses. Duas vezes sete eram só meus anos,
lazo esquecida em meus prados distantes.

III

Da minlia “vila” no alto longamente olhei


A murmurante urbe;
Depois, um dia a toga (farto de vista vida, solta a torpe esperanza)
Passei sobre a cabera
( O mais simples gesto sendo a maior coisa)
Qual fora urna asa erguida.

1 151 1
IV

Nao Cécrops guardón miiihas abelhas. E meus oliváis deram


Azeite como o Sol. Rebanhos vários meus baliram longe.
O cansado viajante repousou á minha porta.
A térra moUiada cheira ainda; mortas minlias narinas estáo.

Conquistei. Distantes bárbaros ineu nome escutam.


os homens eram dados em meu jogo,
Mas a meu lance eu mesmo menos vim:
Os dados eu lancei, e o Fado a soma.

\1

Amados foram como amados uns, outros como premios prezados. Esposa
natural de meu saciado companiieiro.
Bastante fui áquele a quem bastei.
Andei, dormi, pari, fui velha sem destino.

Vil

Pus o prazer de parte como alheia taga.


A parte, sério, senlior de mim, olhei para onde deuses parecem.
Por tras de mim a comum sombra \ inlia.
Sonhando nao dormii', a meu sonlio dormi.

\dll

Escassos cinco anos passaram antes que eu também.


A moite veio e levou a crianza que achou.
Nenlium deus poupou, ou fado sorriu a táo
Pequeñas máos, fechando-se sobre táo pouco.

[ 152 ]
IX

Uin silencio há onde a cidade era antiga.


ErA'a cresce aonde nem rnemória subjaz.
Nos qne ruidosos ceámos somos pó. A historia está contada.
Calam-se ao longe as ferraduras. E a extrema luz desta pousada vai-se

Aqui jazemos nós que nos amamos. Isto nega-nos.


Minha perdida máo desfaz-se onde a falta de seus seios é.
O amor é conhecido, cada amante anónimo.
Formosos nos sentíamos. Beijai. cpie esse era o nosso beijo.

XI

Pela cidade longe eu lutava e morria.


Dizer eu nao sabia
O que ela precisara, ciente cjue de mim.
Li^Te seu muro enl'im,
E a língLia seja qual falei, e os homens morrem.
Que ela nao, como eu.

XII

Vive-nos a vida, nao nós a vida. Nós, como abelhas libam,


Olhámos, falámos e vivemos. Árv'ores crescem, enquanto nós duramos
Nós amamos os deuses, mas como a um navio vemos.
Ciernes nunca de cientes sermos, passárnos.

( 1531
XIII

A obra está feita. O martelo é pousado.


Os artífices que eclificaram a lenticrescente cidade.
Sucedidos foram pelos que aínda edificam.
Tudo isto é algo a falta de algo encobrindo.
O pensamento todo nao tem sentido
Mas jaz contra a parede do tempo como vaso entornado.

XIV

Isto me cobre, que outrora tinlia o céu azul.


Este solo me calca, que eu já calquei. A minlia máo
Trayou este epitáfio, mal sabendo porqué;
Último, e daqui a todos vendo, do transeúnte bando.

[ 154]
• EPITALAMIO •

t; ^ ’
^ o IÜfel4||MV
■ «ar» í:^*í «.í> <'n’*ímáK^ - .-
i?!
f>x« JBIU^ ..W «I p.,||9VÉO lUMí llMl

Osi i.:j lio «:í4Vt;".t. I ^ ^ ^:f ■ * ''!^= -'-

^ >4tñ^ O V ^írf%»e»-ie lOlcttCi'^


’ ^ Jr* a.l^í*..»''gaiG» n ^ X.
£ei qm X r-^ ^ ixv^# ^ fiotei*
£>> hnríi • M “n:» S»IOH-
IViyiatt » OLf^r% 2‘^'x> Ob« cortea
r-:* utjí aj|l^ cíf»!i#af
iTii* v>>¿-iflpaic>^r-»jíi, 4«c
í'éf > t«©rLí fák« prru- ~rV”^' - ““TP trtOrtÉÉKí’i^W. ■.' ■.¡^‘’
Pc-A^>i (Uta<.V4^^ - rr UBI é^M 9'^»mÚtáo^
F ürt'. ^ :.,. iM|i3c e^^jctsaíUaux
j ; í ..; r . 5iír;ii-<íVf^
X ^ '•. ..T' .jwriorirtrt^'
OH • - ;. ¿iu <JQI mt|ipp|;it ^
•ai,í-4..^jaN|r
I •

> *
y tf
' ?»■ 1 ^ X '
OiWÁüJ't'lrí - lé ^r.
t V

Á^j -<í

j'í ■•5*'
■í'
^!; _

fcÜ^ -ir '-'W- *V , >*• i

‘4 i
it *■■■>& '■
Y::." rf .,-...
jy)?

A:- t»i'' = í-‘ '.'-d . 'VI

■■ '••j'
V .• vr,

.^r"-

.'■>•, í-
■"■ÍS. ■S*
-"t:-
«í'v. ’V/pf
J!^

Si _ 11^. ni;-'

-V

: _
'í?' '

•% 1S
- •y'jibaí.k ijk]
/jí.» i w

'•‘.. ■ ■' ' '■.,' - t '7.


-J ■*• ■“ .•^- . .^
S^' ' fe^.' . '"i.
♦r''

E
TT', ,V-„;í
m '■’ l; i ;''íi .%r"'
w. ' -‘'J ti"

A £i4,irí ^ píHwíiiq^
^ óí ¿ftííi>(i« ir A^:<rki .1 .‘im > W*«iiW»crfú¿r c ■ ■
'••X<vj:iJ,'>v »t , .;4U kH «^lic í>1iífe3W( _
Tw*.li> í/’fÓ <! 4 IA.U j J-’ «I«VJ i*>4v^Odfl> ^ -'
i f^ ^
fc •f^
j '' n |¿i^ «\«p >>f-.> ) < tcnmki rr» • >«00«IMOIIIMV»

'1 , < o i ■': '


‘ A*'
■■ * •» y ■■•■"* V
» * , J '” ‘ f‘
»■'-
■í'.. ■ r
•-í»-
••■k

íSliici^. ■'!»,* *'i-tifZar

^ í.,
..ÍA
E ? ■
" " Tí %. *irj * ííy ■'■

"*^ ^ r k * ■ ■" •t T rnKáWfineii^


I
. * J-
- /^::s-¡

■s , *á J¿L
I

Que se abraiii as jaaelas para o día entrar


Como um estrondo ou uin mar!
Recanto de va sombra que nao reste qual
Recordé o nocturnal,
Ou diga ao comparar do espirito que há coisas tristes!
Hoje tudo sao chistes!
É manila! iVIanlia alta! O Sol ergueu-se inteiro
E já do abismo veio
Em que a passada noite além da fimbria invista
Do horizonte persista.
Despena a noiva agora. Oh, como treme toda
De \'er que o dia esponta
Cuja táo prestes noite os cora^óes em boda
Eará bater tao peno quanto a carne encontra.
Pensai como ela se alegra de um seu ir-se temido,
E os olhos nao abre por temer cjue o prazer tema.
Ora da esperanza chega o prazo tao dorido.
Como piensar nao sabe que pensar extrema.
Oh, deLxai-a demorar-se um dia ou um instante
Para ajustar-se ao transe
Que o seu pensar nao sabe como há-de aceitar!

[ 157 1
Porque é real o dia está como que irada.
Se o que deseja Cjuer, quisera-se ficando.
Confuso é seu sonhar
Do sono á lenta beira que disseminada
A exacta esperanza faz remotamente ondear.

II

Afasta i ñas janelas a cortina breve


Que menos que á luz a vista só proscreve!
Olhai o vasto campo, como jaz lufiiiiioso
Sob o azul poderoso
E limpo, e como aquece mima ardéncia leve
Que na vista se inscreve!
já a noiva acordou. Ah como tremer sente
O coragáo dormente!
Os seios déla arrepanliam-se por dentro numa frieza de medo
Mais sentido por crescido nela,
E que seráo por outras máos que nao as suas tocados
E teráo labios chupando os bicos em bolao.
Ali, ideia das maos do noivo já
A tocar lá onde as máos déla tímidas mal tocam,
E os pensamentos contraem-se-lhe até ser indistintos.
Do corpo está consciente mas continua deitada.
Vagamente deixa os olhos sentir que se abrem.
Numa névoa franjada cada coisa
Se ergue, e o dia actual é veramente claro
Menos ao seu sentir de medo.
Como mancha de cor a luz pousa na palpebrada vista
E ela quase detesta a inescapável luz.

[ 158]
III

Abram as janelas e escancarem as portas


Para que nada de noite resista,
OLí, como esteiia de navio no mar, sobreviva
Ao que a fez existir!
Jaz a noiva no leito, como esperando que a vontade
Se torne mais audaz ou mais forte
Para for^á-Ia a erguer-se, ou mais frágil, para expulsar o medo,
E ela se levante como se um dia vulgar fosse o que está.
Que há-de ser urna noiva na cama com um homem
As partes em que é muiher insistem
E mensagens en\áam a vergonlia banindo
Do ser sonhada só em névoa sem forma.
Abre os olhos, e o tecto ve por cima
Que fecha a pequeña aleo va,
E pensa, até que feche outra vez os olhos.
Que um outro tecto coniiecerá esta noite,
E outra casa, outro leito, ela deitada
Como mal imagina; e assim
Os oilios fecha para nao ver o quarto Cjue ela
Depressa nao mais verá.

IV

Que a larga luz penetre a casa inte ira agora


Como um arauto co’a fronte
Engrinaldada de rosas e das folhas
Que o amor por amor entretece!
Entre ela e o tecto a o finí deste dia
O peso de um homem se curvará.
Ali, a esta ideia as pernas cruza, bem sabendo
Que máo Ihas há-de separar;
Teniendo esse entrar nela, o consentir

[ 159 1
Que fará clorura come^ar rucie e em dor.
Se vós, alegres ralos de sol, sois habitados
Por espíritos ou gncamos cpie coni o dia briiicam,
Segredai-lhe, se ela se faz pequeña á ideia de sangrar,
Que do amor o espado florido tem essa porta estrella.

Ora será o seu túmulo da virgindade rasgada


Cavado num pouco de sangue.
junta i-vos para o alegre funeral
E tecei o escaríate escjuife,
Ó anseios por carne de homem que as vezes
A ela animou as horas secretas
E Ihe le\T)U a disposta e náo-disposta máo
Lá onde prazer comeqa.
Vinde, ó gnomos mínimos, ó bando sem lei,
Que táo depressa vindes que entornáis a vossa chela ta^a;
Vós, C|ue fazeis jovem o cjue é jovem e a carne encanto,
E a alegre Primavera e o Sol de Veráo nascer;
Vós, por cuja secreta presenta as árvores crescem
Verdes, e as flores brotam, e as aves cantam livres,
Quando na furia de uní ti'emente brilho
O touro monta a vaca impetuosamente!

\a

Cantai-llie á janela, veis, ouvidas asas matutinas


Em cujo canto a alegría mesma canta!
Zumbi no quarto déla ao longo do sono que foge,
Ó pecjuenas moscas que tropecam e sobem
Ñas portadas da janela e nos dedos déla

[ 160 ]
Em pares acasalados. Ela demora-se.
Ñas pernas sentidas juntas urna profecía
Avanza como máo interna.
Oliiai quanto se atarda! Dizei-lhe que o prazer nao tema
Vem! Acorda! Veste-te para desvestir-te! De pé!
OUia como o sol é mteiramente tudo!
A vida vibra á volta dos sentidos fechados como pétalas.
Vem! Vem! É gozo o que te cabe!
Alegra-te de ser colhida, ó ainda recolhida rosa!

\ai

Agora levantou-se. Olhai como os olhos baixa,


Seguindo a lentamente baLxada camisa de noite,
Ao longo do seu ímaculado entretanto de nudez
Salvo onde a diferen9a animal da sua forma branca
Cabeludamente se triangulando a negro a envergonlia
Do seu hoje vé-la, até que a caricia
De urna camisa cobre o corpo. Veste-te!
Nao pares sentada na dura borda da cama,
Nao pares a pensar nisto ou naquilo, a adivinliar!
Escuta as aves rápidas no peitoril da janela!
Levanta-te e lava-te! Oh, meio-vestida,
Porque Ihe faltam máos para pK)der abotoar
A simbólica veste branca, e assim a encontram
As damas de honor que vem para enfeitá-la.

\1II

ODiai como por sobre o ela nao ve-las as donzelas


Sorriem urnas as outras o mesmo pensar déla!
Já desflorada está no pensamento alheio.
Com curioso cuidado de entrelazadas trancas.

1 i6l 1
Com máos que no sol minuciosamente mexem,
Urna Ihe compóe o cábelo em concertados la^os.
Outra Ihe apeita o vestido; e a sua máo,
Tocando o corporal calor de vida, bandeia
O pensamento com a do noivo máo que rude há-de ser.
A primeira entao, no véu vista enevoadamente
Lhe pousa na cabera, a sua mesma de lado inclinando,
A grinalda que em breve nao terá sentido.
A outra, de joelhos, faz que os brancos sapatos
Calcem justos os pés trementes, e os seus olhos
Véem em meias as pemas, e viajam acima até áquele bem
Em que todo este dia concentra o seu prazer.

IX

Agora está vestida por completo, a face ganha


Cor. Olhai como o sol
Brillia quelite e como espreitador, descarado, se enteza
Para atingir a vidraya ardente!
Toda branca ela está, e toda ela á espera.
Os olhos sáo-lhe luminosos e vagos.
As máos frias, os lábios secos, e o seio
Arqueja como gazela perseguida.

E agora ela é saída. Ouvi como o falar se cala


E logo estala em onda de falar!
Agora ela saiu para onde os convidados
Fitam o ela náo ousar fitá-los. -
O sol quelite brilha lá fora.
Um suado oleoso de quente vida pousa
Na face do dia nesta hora.
Urna alegria louca é presa no poder contido de cada coisa quente.

[ 162]
XI

Enfeitai de festóes e grinaldas e coroas


Os corredores e as salas!
Que haja por toda a parle o som de alegres sinos vibrando!
Que haja cantares ecoando!
Derrama! como libayáo a vossa alegría inteira!
Gritai mesmo vós, ó crianzas, menina e rapaz,
Cujos ventres sem pelo brandamente guardam
Urna assexuada coisa de sexo!
Berrai como se soubésseis que alegria é esta
Que aplaudis ern tanta beatitude!

Xll

É este o mes e é este o dia.


Nao podéis ficar.
Sai para fora e em ardentes grupos ide
Lá onde entre as árvores urna altura de torre
No vasto céu azul urna mensagem prova,
Algo calma, de gozo.
Agora agitados e murmurando alto, sai
Para a igreja! O sol derrama-se na ordenada rota,
E todos os olhos que a seguem agarram-se em torno á noiva:
Apalpam como máos o seio déla e os flancos;
Como o interior da roupa rente á sua pele,
Rodeiam-na por lodos os lados e cada prega penetran!;
As saias Ihe levantan!, como a desafiar ou tentar
A racha oculta por baixo;
E este pensaren! nela espreita em gestos deles
E nos relances brinca.

[ 1631
XIII

Nao niais, nao mais de igreja ou festa, pois que isto


É exterior ao dia, como as verdes arvores
Que bordejam o caminho para a igreja, e como esse caminho
Na volta da igreja, sob mais alto sol pisado.
Isto nao é mais parte do que o chao ou as paredes
Da vera cerimónia deste grande dia.
Os próprios convidados, nao menos que quem casa,
Isto nao tém em mais que corredores para a cama.
E assim todas as coisas, entre isto e o escurecer
Passadas, um vago trabalhar
De minutos, horas em sono vistas, e sonliadas
Pora de tempo e erradamente entrevistas.
O casamento e o regresso e o banquete
Sao para todos urna né\'oa
Em que cada um vé os outros como difusa quente ideia
De ébria emo^áo ñas veias,
E urna rubra corrida se precipita na vista e no ouvido,
Um grande festival de soniios de um a outro vistos.
Até que deles a carreira importuna
Um detido e quase dorido ponto de alegria louca toca.

XIV

O nohx) anseia pelo fim de tudo isto no ció


De conhecer essas entranlias em chupados sorv^os,
De por primeira máo nesse cábelo do ventre
E apalpar o fojo labiado,
A fortaleza feita para ser tomada, e pela qual
Sente o ariete engrossar e doer de de se jo.
A trémula alegre noiva sente todo o calor do dia
Nesse lugar ainda enclaustrado
Onde a sua virginal máo nocturna fingia

[ 164]
Um vazio lucro de prazer.
E dos outros a maior parte é disto que segredará,
Sabeiido o rápido trabalho que é;
E as crianzas, que observam com ávidos olhos,
Agora antegozam de saber
Da carne, e com homens e mulheres crescidos fazer
O acto coceguento e líquido
Por cujo sabor em cantos escusos tentam
O que mal sabem como é seco ainda.

X\^

E mesmo vós, já velhos, que a isto vindes como


Ao passado vosso, lan^ai vossa alegría
Na taga, e com os mais novos bebei
Ac|uiio que vos faz pensar
Do que era o amor quando amor era (pois que agora
Hibernáis pensamentos o nao consentem).
Bebei no dia quente a alegría triste da noiva e
A pressa do noivo sofreada,
A memória desse dia em vossa juventude
E ciuando, com grandes cánticos entoados
A superficie das profuiididades em vós,
Vos haveis acasalado, e a noite viu
O dia chegar, e vós ainda arquejáveis juntos
E ainda a semicaída carne se distendendo erguia.

XVI

Nao iniporta o agora ou passado ou futuro. Sede


Da idade do amor no prazer!
Da i todo o pensamento a este grande musculado dia
Que como um puro-sangue rasga

[ 165 ]
\

A meta do Tempo, para que a noite chegue e diga


Que a virginal montada a um primeiro cavaleiro transporta!
Carne beliscada, carne mordida, carne chupada, carne enlajada,
Carne esmagada e rendida,
Estas coisas inílamam pensamentos e fazem-vos esquecer
O Cjue dizer ou parecer!
Raivai relances ñus até que se conforme
A vossa febre enorme,
Em relances que como que odeiam roupas e ideias
Que as carnes separam!

Estendei os membros no Cjuente dia fora,


Para senti-lo enquanto dura!
Porque o forte sol, o campo ardente, a verde reiva,
O vidro dardejante de cada lago longínquo,
E a corada ideia de cada um, da noite que há-de ser,
Tudo é urna quente e alegre unidade.

XVII

Em rubra explosáo de pensamentos báquicos que batem


Ñas loucas témporas como em tumulto de ira,
Numa furia que magoa os olhos, e porém
Tudo faz mais claro com um nimbo á volta,
A alma do gi'upo inteiro como um bébado feliz vacüa
E salta do chao!
Ah, apesar de toda esta gente vulgar amontoando-se
Para a igreja, e de volta da igreja, cortejo nupcial.
Todavía os sátiros e as pagas vastas ancas
Que em tensa carne se deleitam e em tetas e pandas,
E cujo curso, aberto na folhagem, se aproxima
Da ninfa agachada que um pouco se assusta.
Todos, numa invisível corrida, atrás e á frente
Do grupo decente se movem, e com pensamentos ardentes

[ 166]
Prenden! as almas passivas na rede que enrolan!,
Enquanto o passo do grupo, em tropel confuso de cegos,
Faz a ondulada térra despertar ecoante do seu sono
Para a luxúria de quanto pulam.

X\11I

íó! lo! Eis que escorre um suco de raiva do prazer


Por entre as redes destas formas
Que ora anseiam de verdade por despir-se e lutar
Sobre a carne um do outro
O combate que enche o ventre e deposita leite
Ñas tetas que um homem venceu,
A batallia lutada com raiva de unir e ajustar
E nao de ferir ou matar!
íó! Ió! Sede ébrios como o dia e a hora!
Berrai, gargalhai, esmagai
De clamor os próprios pensamentos, que nao digam
Um suspiro sequer de idade ou morte!
Agora é tudo juventude absoluta, e as dores pequeñas
Que trilam as veias plenas
Sao elas mesmas tensas numa imensa alegría palpitante
Que se suspende de excesso.
Expulsa! da ideia tudo o que nao é carne e o dar
Do leite macho que faz a vida!
Rapai repiques de prazer como erv^a do chao
Encontrada nos matagais da alma!
Fazei que o vosso grande ció dispersamente se alegre
Com risos e vozes.
Como se toda a térra, o céu ardente e o ar que treme
Fosse portentoso címbalo!

[ 167]
\

XIX

Deitai logo á grande hora flamenga!


Embota! todo o sentido de repouso!
Lancai a golpes essa alegría mesmo onde eles magoam
As máos que brincam de evitá-los!
Leva! para a cama todas as coisas que convidam
A estar nu qual se quer!
Rasga!, arranca!, como térra quem tesouro busca
Quando a argola do cofre espreita.
Os pensamentos que encobrem pensamentos dos actos do cío
Que este grande dia incita!
Agora parece cjue todas as máos espremem seios como
Se quisessem que o seu suco déem!
Agora parece que todas as coisas se emparelham,
A carne endurecida sufocando a carne suave,
E pemas peludas e nádegas lanzadas para abrir
As brancas pemas entre que se metem.
Contudo estes mistos pensamentos em cada espirito só falam
Do dia o impulso de amor á solta.
Do homem o anseio por ter sentido a posse,
Da mullier o homem de ter sobre,
A maré abstracta da vida claramente inundando
Dos corpos a praia concreta.
E contudo algo disto ao real dia é doado.
Agora saias sao levantadas nos quartos das criadas,
E as baias do ventre prostituido
Abrem-se ao cavalo que entra num galop>e,
Quase tarde, já eminente o jacto.
E mesmo agora um convidado mais velho enreda
Urna rapariga corada em escuro canto a parte,
E fá-la de vagar mover a dele carne exposta.
Vede como ela gosta, e algo no seio Ihe palpita.
De sentir que a própria máo trabalha o dardo que se avanza!

[ 168]
XX

Mas isto sao ideias ou promessas ou apenas


Meia inten^áo do ció,
E isto é pensada luxúria ou sem futuro
Ou usada para a luxúria aliviar.
Fazei vós o que o vero círculo do amor pretende,
E o que a Natureza intenta!
Fazei que efectivamente se doa
O cavalo do ció domado ñas rédeas da vida
E emparelhai de amor pelo criar de amor!
Relinchai! Mugi! Sede garaniióes ou touros que anseiam
Por ter o buraco do seu sémen!
Erguei-vós para o camal complemento que trfiará
O jovem sumo da carne
Na macerada húmida jun^ao em que vos encontrareis
Para saudar a \áda por vir.
No ventre coberto que inchará até
Renovar a plena curva da esférica térra!

E vós, que casais hoje, adiv'uihai os instintos


Do concertado grupo em alusóes
Que vós da Natureza naturalmente recebeis,
E voso futuro belamente desafia!!
Labios colados, bracos ñus, sentidos seios, orgáo teso,
Fazei perfeitamente a vossa obra de urna noite de alegria!
Ensina-lhes estas coisas, ó dia da pompa do ció!
Deixa-os em pensamentos que tornem o acto
Da carne inevitável e natural como
O mijar quando a vontade aperta!
Que se agarrem, se beijem, se ajustem
Os dois com natural argúcia.

( 1691
E que a noite chegando Ihes ensine esse uso
Porque a juventude é de abuso!
Que repitam o enlagar, e veitam e vertam
O prazer até que já nao possam mais!
Ali, que a noite seja a sentinela do seu repetido
Unirem-se na treva, até que o ser do pensamento, de mais do que excita-
do,
Se exaura e perturbe, e o sono venha as formas contundidas,
E eles murmurando os nomes um do outro.
Nos bragos um do outro ainda de amor sonhem
E algo dele provem!
E, se acordam, ensina-os a recomegar.
Porque urna hora foi já táo longe;
Até que a carne contactada, em ció esmagada
De gozo, adormega tonta, enquanto, já gastos
Os astros, o céu empalidega nó Oriente e se arrepie
Lá onde a luz a noite separa,
E no estrondo jovem da vida e num clamor de alegría
Venha vindo quente o novo dia.

[ 170]
• 35 SONETOS •

'íNAi^J

> *na
’ 5 V. %*
<P<;^ v‘*?nnoi> ■}

■ f <* ^r»«iJU
Cc¡c»fi*> crtf^-io rv» o «¡uíe if*<t! .’^- '<6.

|>f fiíHi H ¿ m-^') - IP» -i ■.%


»


1-^- y r

,‘ . ■'kilfí ^-3*-" •■- ■»?


« ia0 ÁwW^ £3b 41^

nr* *^.•¿4:’'? it-i"' . > -«-CíW


r

• > 1 í í

r, .

.r O ■ ‘ "ij»*

I « /‘ ’O .

•f *
Seia falar, escrever, olhar sequer,
Sempre iiiaparentes somos. Nosso ente
Nao pocle, verbo ou livro, em si conter.
A alma nos fica longe infindamente.
Pensamentos que demios ou quisermos
Ser alma nossa em gestos revelada
Cora^áo cerrado fica o que tivemios,
De nós mesmos é sempre ignorada.
Abismos de alma a alma intransponíveis
Por bem pensar ou manha de o parecer.
Ao mais fundo de nós irred utíveis
Quando ao pensar o ser queremos dizer.
Sonlios de nós, as almas lucilantes,
E duns pra outros sonhos doutros antes.
II

Se da vida essa parte aparente de deleite


Que nosso carnal senso abarca fosse vista
Somente por reflexa e co-carnal visáo,
Vida, alegria e carne só véus talvez surgissem.
Talvez que a verdade nao seja ser visível,
Até como aparéncia a aparéncia mente,
E esse quente, obscuro, e vago senso de ver
Talvez de olhos vendados visáo seja abortada.
Mas donde entáo nos vem poder sentir? De nada.
Ou tudo é o irracional visível mundo visto
Ou outra qualquer coisa que em ser ignota perde
Para o pensar seu uso. Tirai entáo de mim
O doloroso apego á vida, esse corpóreo
Ódio-alma a tudo quanto buscamos e choramos.

III

Quando pensó que mais há-de valer


A minha menor linha do que todo
O meu ser; que os olhos futuros háo-de
Conhecer de mim o escrito e nao
A mim; e quando conjecturo gratos
Futuros leitores por alguma ideia
Que nem minlia verdadeira alma diz-
Um ódio á esséncia do próprio mundo
Que isto permite, e faz que esteja certo,
Langa mao da minha alma, revolvendo-a
Em nocturnos horrores de apreensáo,
E domina-me um ímpeto de raiva
Que as palavras nao acha em que se diga.

I 174]
IV

Nao sabia pensar-te como podridáo,


E tal tu eras, pois morreste há muito;
Tanto viveste no meu idear vidente,
Que o que já foste em mim nunca fugia.
Fixara instantes da beleza tua-
Sorriso fluido, a prontidao do beijo,
E o grato recordar bem me ensinara
A conhecer-te assim sempre imortal.
Mas, ao chegar onde tu jazes, vi
As flores que, sem culpa, ali te ignoram,
E a reiva táo casual que intrusa ajeita
Ao tempo a pedra onde o teu nome esta va,
E que sentir nao soube, nem que ser
Ante o segredo mat’rial do fado.

Váo é querer pensar ou querer agir


Quando o triste e premente dia-a-dia
Em mesquinhos cuidados perde a alma
Que os trabalhos do mundo desanimam.
Como dar meu espirito á tarefa
que a minli’alma eré veio cumprir
Se cada hora exige um pensamento
Para esse urgente fim que a determina?
No dia-a-dia some-se a fortuna
Com que á Musa e a mim erguesse o lar
Onde o maior Enturo se abrigasse.
E sinto-me roubado do Infinito,
Como o vero Cristáo que a carne arrasta
Ao pecar que Ihe fecha o Céu sonhado.

[ 175 ]
VI

Como o mau orador, demais livresco,


De calor fiiito inunda o seu propósito,
E, qual relógio, só desdobra em corda
O que ser deveria do inio instinto;
Ou como o prosador feito poeta,
Sem ter no metro a música mais fina.
Inútilmente cuida em conquistar
Da xMusa os seus favores em língua estranha;
Eu estudo como odiar e como amar,
Pela consciencia aliieio ao sentimento,
Com pensado sentir forjado a sua\'e,
Quando, se natural, violento ele fora.
Qual quem, treinando-se a nadar em seco,
Ao cjuase já saber, nao sabe nunca.

MI

Teus ditos me toituram, que a ti mal te doem-


Que inteiia morte anule minlia inteira ideia;
E me torturo, nao porcpie de ti nao creia,
Mas porque me é impossível nao descrer de ti.
Será isso de mim que ora contení os astros
Pelos contidos astros, pois, sobrevivido?
Seria um Fado injusto. Mas qual a verdade
Que impede um vero Fado injusto de ser crido?
Nenhuma conjectura o visto mundo acerta
De cobrir com vestidos do seu pensamento
Ou de cc^m estofes reforjar uní outro mundo
Sem que ao seu moito engano ela niesnia descubra;
Assim, possível tudo, urna ócia ideia perde,
Cientes de nao mais veras, outras que o sao menos.

[ 1761
VIII

Ail quantas máscaras e subrnáscaras,


Usamos nós no rosto de alma, e quando,
Por jogo apenas, ela tira a máscara,
Sabe que a última tirou enfim?
De máscaras nao sabe a vera máscara,
E lá de dentro fita mascarada.
Que consciencia se ja que se afimie,
O aceite uso de afirmar-se a ensona.
Como crianza que ante o espelho teme.
As nossas almas, crianzas, distraídas,
julgam ver outras ñas caretas vistas
E uní mundo inteiro na esquecida causa;
E, quando um pensamento desmascara,
Desmascarar nao vai desmascarado.

IX

Oh ser ocioso amando a ociosidade!


Mas eu todo me odeio no meu ocio;
Sempre em sonhos de ac^áo, ou no fingir
Intenta acgáo que nunca será acto.
Como urna fera no covil se enjaula,
Querer agir, de excesso, me a ac^áo prende,
O nao agir é desespero em raiva,
Raiva de agir perturba o desespero.
Como alguém que se afunde em treda areia.
Cada gesto de fuga mais o afunda;
Nao val’ lutar, e de nao estrebuchar,
Mais lento finí, nao temos nós poder.
Por isso eu vivo, ao dia, a morta vida,
Sempre disposto a me dispor depois.

[ 177]
X

Como crianza, que fóra, o cora^áo embalo


Com o vago prometer do dia de amanhá.
E ele adormece mais porque o talar faz sono
Que por pensar sentidos no falar que digo.
Pois, se os pensara, acaso nao acordada
Para inquirir ao certo os gozos de amanhá?
Nao cingiria o jeito das palavras para
A promessa conter na forma que medisse?
E assLm, se dorme, apenas é por se entregar
Ao de hoje sono que há na prometida festa,
Agradecendo o fruto jDela previa flor
Que os sonos menos acordados melhor gozam.
Eis que de enganos só meu coraqáo detenho
Do qual o mesmo engano sabe que é urna parte.

XI

Tal como o barco voa corrido da tormenta


Aprende a nossa alma das prov^a^óes que passa.
Aquetas mesmas coisas que déla sao o risco
Por tais a melhor tomam; o perigo é a sua ajuda.
E como o temporal repele da tormenta
No perigo o coraqáo do perigo se liberta;
Um porto está mais perto que o donde partimos-
O porto para onde a rota nos conduz.
Se contiecer nos é dalgum proveito, isto
Da tormenta aprendemos, quando mais ela ferve.
Que a presenta escura da sua raiva é
Promessa adivinhada de um céu azul para breve.
Assim tenhamos nós a arte do piloto,
E da tomienta a forga ao nosso querer é igual.

[ 178]
XII

Qual quem vai só, com meció, por nocturna estrada


De súbito se volta para nada ver,
Mas no senso do medo guarda o peso aínda
Desse nada abeirado que suspeita apenas;
E o terror frió o leva para bem mais peno
De algo que la do nada Ihe fascínio lauca,
E que, quando el’ se move, pra assustá-lo mais.
Nao está, e apenas é visível, se invisível:
Assirn em p)ensamento volto-me no mundo,
E nada nele vendo nao ganlio coragem,
Mas meu terror maior, por a nao vista causa,
A tal corpóreo pressentido vacuo entrego,
E o senso meu do horror de haver mistério eu tiro
De, soziniio, nao \^er mistério do mistério.

XIII

Surdo que eu fosse á voz em que te digo


Ser tudo a quanto aspiro o teu amor.
Aínda me escutaria a mim, ao ruido
Das minhas frases, outras ao ouvi-las.
Nao pasmes: tal é a alma dos pcjetas.
Só posso dizer bem como te C[uero
Por menos amar de o saber, embora
Eu fosse amor apenas, e pensá-lo.
O cjue a consciencia aumenta p’la consciencia,
Tornando-o menos ele o diminuí.
Como cantar o amor senáo roubando
Sua própria riqueza pra o fazer?
Assirn ama o poeta (como provo):
Amo, mais que a ti, meu amor por ti.

[ 179 1
XIV

Nados ao por do Sol e morios de manhá,


Do mundo a treva inieira apenas conhecemos;
Dele a v'erdade como intuir, nados por treva.
Na consequéncia obscura de um claror ausente?
Só estrelas nos dáo luz. Apreendemos délas
Com pensamento longo a pequenez disp>ersa.
Que da nocturna máscara espreitando embora.
Nao menos nunca dizem as feicóes do dia.
Porque háo-de estas p)equenas nega^óes do todo
Prender mais que esse uxlo o seduzido olhar?
Porque a cativa alma há-de acrescentar valor
Ao que mais é pequeño e retirá-lo ao grande?
Assim, no amor da luz ansiando-a noite imensa,
Só possuímos nocturna urna no^áo do dia.

XV'

Corno o que mal corteja desespera e treme


No senso misto de nao ser amado e amar,
Ou, com temente anseio do semi-saber,
As mesillas pro vas teme e das que quer distarla,
Olho, por olhos íntimos de olhar medrosos,
Mas tentados a olhar, que varia dignidade
Estes meus versos tenliam, e de meu livro peso
Que ideias vai gerar em cora^óes alheios.
E, todavía, qual o que ama amando espera,
Espera temeroso, e teme comprovar,
E no espirito busca outras possíyeis provas.
Menos a decisiva, que o real trocara:
Na glória que v^er sonho, os dias vou viviendo,
Apenas p>or pensar o que de railrn se pensa.

[ 180]
x\n

jamais o gozo goza aquele ponto extremo


Que a saudade requer gozado fosse o gozo,
Nem ela tem poder que fmstre o recordar
Nao do passado gozo a ideia, mas a imagem.
Mas por ter sido gozo quando foi gozado
E ainda post-gozado como tal lembrado.
Gozo teve que ser antes de ser passado
E gozo ao recordar, pois ser passado dói.
Ai! De que val’ tudo isto, já que o gozo está
Nao em pensar o gozo mas em só gozá-lo.
Seu retlectir-se em ideia contra el’ próprio peca
Pois de só reflectir destrói a vida sólida.
Mas quanto mais pensamos em pensar provar
Nao se dever pensar, do gozo mais fugimos.

XVII

O meu amor, nao eu, é o egoísta.


Que mais se ama a si do que a ti;
Ai, mais do que a mim, onde ele existe,
E dá-me vida para o sustentar.
Na patria das pontes, urna ponte
y

E mais real que as margens que reúne;


E, neste mundo de Relacáo, isto
É \'ero: ser mais vero amor que amante.
Aceita pois a dúvida sejamos
Nós, do mundo a vidente substancia,
iMero Interv'alo, Ausencia de Deus, nada -
Vazios na real Consciencia abertos.
E se tal fruto o Pensamento sofre,
Certamente a Verdade há-de aceitá-lo.

( 181 1
\

XVIII

Iiiclefiiiido espaco, que, por noite afini.


Vacuos enigmas dois num negro enigma junta;
Astros dispersos, cuja inumerável luz
Repete um enigma além das conjecturas findas;
Rio do tempo, havádo em nascituras bolhas;
Abismo de sÜéncio, nem por nada enchido;
Labii'into de ideias de que o dono é expulso
Porque perdido é o fio e foi esquecido o plano:
Quando medito nisto e em como estou aqui,
Vazio pensador destas ideias sabias,
Erguendo ao pensamento a miniia máo que é coisa,
Fitando-a com ineus olhos de pensar alheado,
A orayáo do espanto fita para lá
Da treva universal táo solitaria e vasta.

XIX

Que da beleza amor ninguém separe.


Que a exacta Natureza um de outro os fez,
Dando á Beleza amor como destino
E a Amor beleza como v^erá cor.
Amigo se ja o que alma julga bela,
E ninguém ame para além do corpo.
Que o vásto par unido assim dará
Verdade ao belo em cada qual buscado.
Só poderia amar-te por escarnio
De amor, de ti, de minlia fealdade;
E sem desejo pois tua beleza.
Eu Canto em meu lugar grabas aos Deuses,
Nao como o escravo que por reais trajos
Anseia, e só de usá-los os corrompe.

l 182 ]
XX

Quando no ampliante círculo do renascer


A nova carne vier minha alma viajada,
E de novo tentar a deslembrada térra
Com a saudade antiga da patria imortal,
Hei-de revisitar os mesmos prados varios,
Colher por novas flores as velhas com o sentido,
Que um hálito de frustre recordar detém.
De mais idade entáo do que seráo meus dias?
Lamentarei de novo estranlios rostos idos
Dos quais a actual memória já está esquecida
E só em vaguidóes invisas se projecta
Fora do mar fechado e noite do Pensar?
Fosse urna a tua face, e Cjual do^ura fóra,
Em cegó sentimento embora, o recordar-te!

XXI

Pensar cegó nasceu, mas salae o que ver é.


Seu cauto tocpie, formas e contornos leudo.
Inda sugere a forma como algo que o ser
O mero tacto veste em escuridade errante.
Se nao da vista adivinhada, o tacto ensina
Que o tacto apenas é fechado e vácuo senso?
Como, de si incréu, mero tocar atinge
Da inteligencia toda um mais vero sentido?
A coisa que é tocada, ora omitida ao toque.
Na memória é que fica, real e só exterior,
Assim o intocante recordar do toque
É senso de um sentido que as distantes coisas
Mostra, tacto do intacto, táo erradi-certas,
Que o pensar-ver do tacto as nao ve mas Visáo.

[ 1831
\

XXII

.MiiTLh’alma sao figuras que perpassam hirtas,.


De alguma arte do Egipto mais que Egipto velha,
Achadas numa tumba de ignorado rito,
Onde em pó colorido o mais já se desfez.
Que quer que signifiquen!, sua idade é gémea
De padres cujos pés perto de Deus pisavam,
Quando o saber, de grande, era por si pecado
E homem de mais, ao corpo, a simples alma humana.
Mas quando inquira o cjue é tal figurado eu,
E o fitasse de súbito, o sentido perco
Que tinha de o ter visto, nem ja’ se i tentar
Olhá-lo urna vez mais, nem a memoria tem
Um jeito como de invocar, salvo que invoca
Uin vacuo de ter visto essas paredes antes.

XXIII

Como de um dia rente e de forrada curvea,


Em que as nuvens sao urna até ao horizonte,
Nosso pensante senso julga o sol perdido
E diz que “nao há sol” ou que “sem sol estamos”;
E todavia o dia que el’ falseia certo
É desse inviso sol a própria efluxa esséncia.
Por veras, as palavras a si próprias mentem.
Da ausencia a mesma ideia vern de estar presente:
Ainda que, além do Bem, do que é só mal supomos.
Pala da luz quem fala de urna ausente luz,
E deus ausente, que demonio .actual se torna,
E sempre o deus ausente por de esséncia jus.
A retirada causa, ao sé-lo, mais consegue
(Sendo que é causa ainda) o denegado efeito.

[ 184 ]
XXIV

Alguma coisa eni miin nasceu antes dos astros


E viu, lá milito a o longe, come^ar o sol.
Fusco, local, e nosso, o dia range no hábito,
Por já ter comungado um dia absoluto.
Pela noite mental, como de vestes cauda
Ruge, que nunca vi, arrasto este passado
Que viu qual primo alvor o Possível dealbar
Sobre a noite anterior, perdida, muda e vasta.
Vem de mais longe que o nascer de Deus alcanza,
Cujo nascer é só ter vindo o mundo após.
O mundo é pois pra mim como, dito um muraiúrio,
Súbito ecoar dum riso de ignorada causa.
Que isto tem um sentido, a conjectura sabe.
Mas ter sentido é quanto o seu sentido mostra.

XX\^

Do Fado e nele somos e nos falta só.


Para lar seu nos vermos, um exterior á alma,
E o Fado compelimos a desviar-se apenas
Pela imanéncia del’ no compelir fatal.
De extraverdade somos de mais longe em nós
Para sabermos quanto o que somos nao somos.
E ^'ivemos no ardor da juventude do erro,
Porém jovens bastante pra ignorá-la actuante.
Duplicidade falta-nos, para atentarmos
Em nosso estar lá fora no meio das coisas.
Da alteridade á parte o nosso aspecto pondo.
Vendo os cordéis mexer do titerado arbitrio.
Urna ignota linguagem fala em nós, em cujas
Palavras inda estamos, contra o real voltados.

[ 185 ]
XXVI

o mundo é teia urdida só de sonho e de erro


E urna certeza apenas tem nossa verdade-
Que quando persciaitamos o mental espellio
Nada sabemos nele por saber dali.
Das coisas um só lado é quanto o espelho sabe,
E o sabe congelado em solidez perdida.
Dupla mentira é pois sua verdade; o que
Seu mostrar mostra vero é falso e está nenliures.
Pensar enubla o momentáneo senso
Co’ urna estranheza, e nunca que o ser estranho mais
O idear p)erplexo obtem: tiramos das palavras,
Vero, mudável, certo, só o sentido délas.
Sabemos falso o mundo, nao o que é verdade.
Mas pensamos, sabendo que jamais sabemos.

XXVII

Como ontem é há muito! Que o passado


É de boje urna distancia fixa, infinda,
E as idas coisas, próximas ou nao
Irreparável semelhan^a longe.
Como, infinitamente, o que há-de ser
Táo fora está de onde será o Agora,
Qual onda vista ainda rio acima
Só nos atinge no re-ondeado fluxo!
O Tempo é isto, sendo de nao ser.
Tirano igual de nossos vários fados.
Que nao pode comprar-se em sóis partidos,
Ou com novas usanzas cuidadosas.
O Tempo é isto, e ao túmulo nos leva,
Apenas certos dele e nosso medo.

[ 1861
XXVIII

Espraia-se em espuma a onda verde


Sobre a areia molhada. Eu olho, e cismo.
Nao é isto o real, decerto! Algores
Se ve ser isto apenas aparéncia.
Céu, mar, esta vasta alegria externa,
Este peso de vida que sentimos.
Nao é algo real, mas só um véu.
Real, só o que nisto nao é isto.
Se nisto houver sentido, e se é vigilia
Viver das coisas este sonho claro
Como de mais valor terei soniiar
E mais real o mundo imaginario,
xMas sonlio pavoroso, atroz insulto.
Este sono da gente, o universo.

XXIX

Miiilia cansada vida, insatisfeita


Deste frustrado andar que nao caminlia;
Que de nao saber querer todo enjeita
Nem á renuncia soube fazer minlia;
De nao se saciar me saciando
Na mocáo de mover sempre detida.
No próprio sonho alheia ao ir sonhando-
Seja mudada, ou por vós. Deuses, tida.
Que este infindo volver de desalentó,
Desertos e desertos renovando.
Anula o próprio inerte pensamento,
A própria forga de sonliar matando.
No pré\'io desistir assim banido
Duas veces o acto inconseguido.

[ 187 ]
XXX

Deste, do visto mundo, triste senso ignoro


Que verdade terá sua inverdade falsa,
Ou se a florida planta dá também um fruto
Em na realidade verdadeira ignoto.
Mas como o arco-iris, nem da térra ou céu,
É no frescor gotejante da suspensa chuva,
Urna nem real esp’ranca nem imaginaria
Cruza o Momento em que a nossa dor expira.
Mas visto á dor sentida como um mal sentirmos,
Melhor que ser esp’rada é o penhor da esp’ran^a;
Pois sentimos a dor cpial sentir nao devéramos
Razáo natural há de o homem ter buscado.
Desde que o Tempo é Tempo e idade e pena o medem,
Outro melhor abrigo que os prazeres do Tempo.

XXXI

Que a Natureza e déla o Tempo eu sou mais vellio


De toda a intemporal idade da Consciencia,
E a própria patria nao perdi embora a adulta
Memoria o natal clima já tenlia esquecido.
Através meus diurnos pensamentos surgem
Alíelos pela térra onde sonliei infante.
Se bem a sua forma ou cor já me nao lembre,
E me visita sempre como um brilho antigo
Sem nada ter pxirém de luz que se recordé
Nem concebida coisa á esquerda ou á direita;
Como se tudo em volta a morte me soubesse
E o mundo feito só pra se nao crer nele.
Assim no vero ignoto a esperanza ponlio; mas
Aonde que nao nela o vero ignoto encontró?

[ 188 1
XXXII

QLiando sentido eu tenlio do que ao senso surge,


O senso é senso em niim já antes de ser meu.
Quando ou^o, o Ouvir, antes que mesmo eu ou^a, ouve.
Se vejo, antes de mini o Ver abstracto ve.
Parte Alma eu SOLí, parte Eu em tudo quanto toco -
Alma pelo c^ue atinjo de comum com tudo,
E Eu a caída parte que faz senso tal
Que posso errar por ele e senso meu chamar-lhe.
O resto é meditar em que significado
Teráo explica^óes que súbitas se somem,
Quais mensageiros rindo da mensagem que
Eudo vem explicar menos a explica^áo.
Como se haváda a cifra de urna criptocarta,
Achamos que está escrita numa língua ignota.

XXXIII

O que para tras vai, só porque vai, avanza,


Embora nao avance quem para tras vai.
E quem procura, embora pelo nada arriscjue.
Del' inda se dirá que um vazio encontrou.
De ter o paradoxo, que é nao mais que nada
No mundanal sentido das coisas que encobre,
E vero da substancia do intelecto puro,
Significando logo ao nao significar.
Pois que pensar o nada ao nada o ser confe re.
Como nao dar é de nao dar o acto, e, para
Ac[uele incorruptível pensamento, errar
É descobrir verdade, embora porque a nega.
Porque dizer entao que o mundo é falso, quando.
Se é falso é já, e, sendo, o próprio Ser ele é?

( 1891
XXXIV

Feliz o mutüado, coxo, o louco, o cego-


Os que, por defectivo nasciniento á parte,
Vassalagem nao devem ao género humano
Nem valor representam na sua hierarquia!
Mas eu c|ue nao Natura, mas o Fado encurta.
Por nenhum externo vácuo sendo isento, devo
Acusadores relances suportar, se falho,
Lá do desdém no círculo geral fixado,
Fado, que a Natureza menos generoso,
Ao marcar, nao se mostra como causa externa.
Tornando o finto arbitrio esse estanho do espelho
Que do Fado as accóes, como se neste, mostra;
Eos homens, quais criancas, vendo a imagem tomam
O lugar pela causa, e pelo Fado o arbitrio.

XXXV

Bem. Cumpri. Dói-me o cora^áo. ‘Stou triste.


Vácua estatua de luminoso azul,
O dia alheio é todo, alegre só
De nao ser eu (a minha dor supóe).
E nesta hora, em que falhei em tudo.
Lamento só ter algo lamentado
Pois ao fado comum, o que é falhar?
Hoje OLI ontem, o hado é sempre fado.
Nada importa que seja ou que nao seja
Visto em nada a vontade ter poder.
Ao mundo descuidados nos rendamos,
Cónscios de que, se isto fizermos, era
Dos astros já seu curso, ao presidirem
Ao nosso na semiento e a nosso sangue.

[ 190]
DOCUMENTOS DA DECADENCIA MENTAL •
' 'f
' ■ A<t ^//rrrn/. i- ►VKTI •

Wv
fr -

MitlIMOr '
y Wí»l

I • ■ .' •><a>

' ■■■. r ^ . ; í>' -

• •> •'■ ’ >

A’,-
• ■ ^ ^ f í y • ‘

* ,'*■.•'■ i ■ . ■ . '

A- .>v • .f* gii;i ^ “

A - •* ■ *;f- rl-

«S ' ' '/ -

lí> u : íjr-jjff "n »• »n\¡«rrj

»{i4

V it 'I K

ór-
I \
- 1

j ^ ^1- -•

. rJ
o QUADRO

Nuin saláo adormecido


Os meus olhos descobriram urn quadro
Prodigiosamente sabio, dolorosamente profundo,
Horrilaelmenle completo.
üm sentido mais profundo do que as lágrimas
Térn, e humanos medos
E a humana loucura e a dor humana
Como uní odor se soltou do misterioso quadro.

Ignora-se o nome do pintor


E ninguém coniiece o seu propósito.

UM TEMPLO

O meu templo ergui -muro e fachada-


Fora da ideia do espaco,
Complexo como um fiarco plenamente aparelhado;
Os muros fiz dos meus ruedos.
Os seus muitos torreóos de lágrimas e de insólitas ideias -
E este estranlio templo, assiin desfraldado
Como urna bandeira cujo emblema é a caveira, e como um chicote
Que, mordendo, na minha alma se enleia.
xMuito mais real do que o mundo é.

[ 193 ]
MANIA DA DÚVIDA

Todas as coisas sao enigmas para mim


Que nascem súbito das proprias evidencias,
E SLias incessantes perguntas consomem
Meu cora^áo
As coisas sao e parecem, e nada nos revela
O segredo da vida cjue a aparéncia oculta.

A presenta das coisas faz-me sem cessar


Perguntas de dilacerante dor
Enchendo de perplexidade e horror
Meu cérebro
Será a verdade falsa? Bem parece que sim
Já que os sonhos sao tudo e tudo é sonlio.

Face ao mistério, minha vontade desfalece


Derrotada dentro da minlra alma,
E a Razáo sucumbe como um cobarde
Ao descobrir
Que cpianto mais as coisas se re\'elam
Maior mistério dentro de si ocultam.

CLARÓES DE LOUCURA
I

Tua niáo, teus amoráveis dedos


Com se US pesados anéis!
Como a minha alma sobre eles se demora!
Cada dedo urna pesada gema.
Cada anel um pequeño diadema!
Llm único desejo se acende na minlia alma
Quando eu e tu a sós nos encontramos -
Prender a tua mao na minha,
Ou\^indo a noite toda, urna nocturna ave
E tirar e por os teus anéis em teus dedos.

[ 194]
II

Quando me obsen^as aplicado


A febrilmente filar
Tua boca, tens denles, tua mao,
E ves a minlia alma devorando
Sonámbula em transe
As coisas mais comuns que tao-só estáo,
E me perguntas o que nelas vejo
Que em cada urna meu espirito se demora
Como se uin mistério houvesse em cada urna,
Enganas-te ñas tuas conjecturas
Pois minlia permanente obsessáo
Nao é das coisas o sentido gasto
Mas o sen simples existir em si.

III

Estranlias coisas sao os olhos.


Neles o sentido se ti'ansforma em vida,
A vida neles ganlia asas.

Ollia-me assini. O teu olhar é lonco e raro,


Os teus olhos re^^eIam, profundos e rebeldes, um íntimo conflito.
Ali, sublime Horror inigualável!

IV

1.

Quando me falaste súbito senti


Um louco e insólito terror.

[ 195 ]
Imagina. Poderia ter-me ajoelhado
Perante os teus labios, seus gestos, seu desenlio.
O sonoro desenho dos teus labios
E os teus dentes um pouco descobertos
Eram chicotes despertando o meu delirio.
Senti minha razáo abandonar-me.

Um fetichismo ultra-sensual
Atormenta meu cérebro inquieto.
Abre-se em mim um abismo ainda maior,
Cisma entre minha razáo e meu sentir.
Cavado pela lámina da dor.

Todas as coisas contém mais do que revelam.

Algo nao deste mundo habita


O teu soniso, as vivas cunus dos teus labios;
Lána figura, urna forma, nao sei porqué
Desperta em mim - silencioso
Em pánico, nao consigo expulsá-la,
Num feroz e mudo pánico -
Seráo lembranqas, seráo
Desejos que vagamente pressentidos voam
Sem criar raízes no sentir e no pensar?

A razáo foge-me cada \'ez mais e obstma-se


A procurar e a adiar
Um sentido em cada coisa, semelhan^as precisas
Mas de urna forma que escapa ao pensamento.

Nao sorrias. Nao podes compreender?


Isto que é? Que verdade dorme

[ 196 1
Nestes desvarios sem finí
Que fogem á razáo?
Nao rias. Sabes o que é a loucura?
Nao perguntes, Tudo é niistério.
Nao querrás saber. Quem le poderla responder?
Chora por niini, crianza, mas nao me ames.
Há tanta coisa em mim que me ultrapassa
Tantos a que nao posso chamar “Eu”.
Lamenta a ruina do meu pensamento, crianza.
Ou que tao profundas coisas me obriguem
A perder os claros pensamentos que me tornariam
Digno da hurnanidade.

Vejo os teus oilios, crianza, destacando-se


Duina sombra, como se fossem projectados
Pelas rápidas asas de um pássaro
Aflorando á janela, castelo contra o sol:
Assim o teu olhar as sombras desvanece...

As almas das idas coisas morías


Assombram as aparéncias das coisas vivas.

[ 197]
I

I.

\1

‘ -

■ i'

\
próximos números de la colección:

FERNANDO PESSOA

1. Antínoo y otros poemas ingleses

AGOSTINHO DA SILVA

2. Reflexión

FERNANDO PESSOA

3. Lisboa
INDYMION
\

No deja de ser bien curiosa, en principio, la relati-

va desatención crítica que vienen padeciendo

desde siempre los versos ingleses de Pessoa, consi-

derados como marginales o menores por la crítica

más al uso, por mucho' que desdigan en modo

alguno éstos del resto de su producción; máxime

si tenemos en cuenta la alta estima que el poeta

mismo sentía por ella, como viene a demostrar el

hecho no muy conocido de que, de los cinco

libros del gran lisboeta publicados en vida,

nada menos que cuatro sean precisamente libros

de versos en inglés.

Ni en tono, ni en inspiración, ni en valor es esta

poesía, pues, inferior a la escrita en portugués.

(del prólogo)

PRÓLOGO Y TRADUCCIÓN

Luis A. Diez y José Luis Larga

letras portuguesas

También podría gustarte