Está en la página 1de 23

LA MORT,

EL PARE
VENDRELL
I ELS CUATRE
PUNTS
CARDINALS.
“ Feliç qui ha mort abans de desitjar la mort”
Rosamond Lehman

“No és que tinga por a la mort, tan sols que no


vull estar hi quan vinga.”
Woody Allen

personatges:

EL PARE VENDRELL, cuaranta anys, més o menys.


ESTHER, vint anys. O un milló. Més o menys.

l’acció:
Hui, a la sagristia de la parròquia de Sant Nicolau.
SUD

EL PARE VENDREL: SOTA UN CENITAL SITUAT AL PROSCENI.


I per això, benvolguts feligresos, hem de saver que quan una
persona viu al cor...
TOCA AMB UN LLEUGER COLP EL SEU COR, SENT UN
MENUT DOLOR, EXTRANY.
... al cor dels que ha deixat a la terra, eixa persona no mor, vull
dir, no mor del tot, eixa persona, benvolguts germans y germanes,
eixa persona, dic, torna a nàixer cada volta que un dels seus seres
estimats recorda quasevol detall de la seua existencia, malgrat sembla
insignificant.
Deia un famós escriptor anglés..., este, mmm... no’m recorde,
pero qué importa el nom, si que recorde la seua frase, deia:
“viure al cor dels que deixem darrere nosaltres no és morir”.
I aixó vol dir que...
DUBTA.
Tot i fa quatre anys...
MIRA AL RESPETABLE...
...Cinc...
TORNA A MIRAR,
... tot i fa.... alguns anys que va morir... que va morir...
Empar...
ALGU LI BUFA UN ALTRE NOM...
Diu, Roser, Rosser Puig
LA MATEIXA VEU LI TORNA A RECTIFICAR
Això, Roser Pons, ella, més enllá del seus noms i cognoms,
occupa un raconet del nostres cors i aixó ho sapien els seus
familiars, aquí presents, qu’ enguany, com tots els anys des de
que Teresa fa... molts anys ens va dir adeu, li dediquen esta
missa de difunts al seu recordatori i que jo, humil servidor
vostre, m`encàrrec tans sols de portar-la fins a Deu.
Ella, creeu-me, viu amb nosaltres...
Viu al centre de nosaltres i ella sap que quan mirem cap al Sud,
o al Nort, al Est o a l’Oest, en quasevol dels punts cardinals,
ella, está present com una estre.la que mos il.lumina.
I ara, per a arrivar fins Dolors... amb un sonriure, el millor que
puguem fer es cantarli una cançoneta. Ja coeixeu que jo crec
que n’hi ha tristessa quan l’anima canta i aprofite per a
recordar-vos que, a les onze, tenim assaig del coro per a la
missa del proper diumenge, quan rebrem la visita, ni més ni
menys, de’l senyor Bisbe, pot ser el dia més gran de esta
parroquia de San Nicolau.

EL CURA SACA UN DIAPASÓN, ENTORNA LOS OÍDOS,


SIENTE EL “ LA”, TOMA EL TONO Y CANTA:
“Yo tengo un gozo en el alma...”
LA LUZ DEL CENITAL SE VA DIFUMINANDO,
LENTAMENTE.

TRAS UN OSCURO QUE APENAS DURA UNOS


SEGUNDOS,
NORD

EN LA SACRISTÍA...

EL CURA ENTRA TODAVÍA CON LA MELODÍA EN SUS LABIOS, COMO SE CREE


ESTAR SOLO SE PERMITE HACER ALGÚN QUE OTRO MOVIMIENTO
COREOGRÁFICO, RESULTA SIMPÁTICO VERLE MOVERSE MIENTRAS SE DESPOJA
DE ALGUNOS DE SUS COMPLEMENTOS ECLESÍATICOS COMO SI FUERA FRED
ASTAIRE, HACIENDO DE LA CANCION ECLESIÁSTICA ALGO PARECIDO A UNA
MELODÍA DE BROADWAY, CLAQUÉ INCLUIDO.
NO SE PERCATA DE QUE, SENTADA EN EL OTRO EXTREMO DE LA SACRISTÍA,
UNA JOVEN, VESTIDA DE UNA FORMA MUY CONVENCIONAL -VAQUEROS, UNA
CAMISETA ESTAMPADA- LE OBSERVA.
CUANDO SE DA CUENTA, INTENTA DISIMULAR...

EL CURA: Disculpe, no le vi entrar...


ELLA NO DICE NADA...
¿Qué desea?
EL VUELVE A SENTIR UN PINCHAZO CERCA DEL CORAZÓN.
Si es para reservar fecha para su boda le informo que lo tengo todo
cubierto hasta dentro de un año, yo no sé qué fiebre ha entrado últimamamente que la gente
se casa más que nunca, bueno, claro, será porque con la misma facilidad con la que uno se
casa, se descasa...
ELLA SIGUE SIN CONTESTAR
¿Bautizo?
ELLA DICE NO CON LA CABEZA.
¿Funeral?
ELLA GIRA LA CABEZA, COMO DICIENDO: MÁS O MENOS...
¿Quién es Vd...?
LA CASULLA DEL PADRE VENDRELL VUELA POR LOS AIRES.
DE LA CALLE 42 HEMOS PASADO A MARY POPPINS, UNA RÁFAGA DE VIENTO
ACOMPAÑADO DE UN RUIDO ENSORDECEDOR RECORRE LA SACRISTÍA.
UNA PUERTA, A SUS ESPALDAS, SE CIERRA DE GOLPE.
OTRO PINCHAZO.
¿Es Vd. ... bruja?
ELLA REPITE EL GESTO: PODRÍA SER... EL TIENE UN
PRESENTIMIENTO
¿No será Vd...?
ELLA AFIRMA.
ÉL SE VUELVE A TOCAR EL PECHO...
¿Por eso llevo unos día que me...?
ELLA ASIENTE.
No puede ser...
ELLA VUELVE A ASENTIR.
ÉL SE SIENTA, ABATIDO.
PAUSA.
ELLA: Canta Vd. muy bien...
EL: Vaya, no es usted muda...
ELLA: No.
EL: Bueno, tampoco es que hable mucho.
ELLA: No...
EL: Ya. Vd. va al grano. Y perdone la metáfora.
ELLA: Sí.
ÉL: Y tiene que ser hoy... precisamente hoy...
ELLA: ¿Por?
EL: Por nada, solamente que hoy...
ELLA: Qué.
EL: No sé. Tiene que ser hoy.
ELLA ASIENTE.
EL ABRE UN MISAL. LEE EL MARTIROLOGIO Y LA EFEMÉRIDES:
22 de abril, San Sisebuto, San Clodomiro y San Bonifacio, mártires. Y Santas
Linotipia y Lipotimia, patrona de las artes gráficas y de las embarazadas...
vaya...
Por Dios, que día más feo... sobre todo para mí... podría haber escogido otra
fecha, mañana, por ejemplo: 23 de abril, San Jordi, ése sí que es un d ía de
verdad... El día de las rosas y los libros. Vd. me regalaba el Apocalipsis y yo
le daba a cambio una rosa... negra... que imagino será su color...
ELLA: Todos los días son iguales...
Prefiero el violeta.
EL CURA, DE COLP, TÉ UN NOU PRESENTIMENT I ESCLATA EN UNA
RIALL.
EL: ¡El Manel! ¡Cagoendiós...! (SE TAPA LA BOCA CON LA
MANO,MIRANDO HACIA ARRIBA.)
Perdón.
Pues claro, qué sinvergüenza, todo esto es una broma de mi primo Manel,
como sabe que me cuido tanto y que...
ELLA NIEGA CON LA CABEZA. ÉL SIGUE EN SUS TRECE.
... siempre que me ve haciendo footing me dice agarrado a su puro, así, con
esa panza que le llega hasta el suelo, y mientras se toma su tercera o cuarta
cerveza en el bar, me dice: no corras, primo, que correr es de cobardes... un
día la palmas...
¡Manel! ¡Qué susto me ha dado el muy...! ¡Así que es Vd. actriz...!
PAUSA.
¿No le envía mi primo?
ELLA INSISTE: NO.
Entonces...
ELLA AFIRMA.
¿Y por qué viste Vd. así?
ELLA: ¿Cómo?
EL: Pues así... Dónde se ha visto una...
ELLA: Puede llamarme Esther...
EL: La parca...
ELLA: Esther, no Paca.
EL: Vale, Esther, con esos vaqueros y ese...
ELLA: 2004. ¿La gente no viste así?
EL: La gente. ¿Vd. es gente?
ELLA NO CONTESTA.
Si al menos hubiera venido de negro y con la guadaña como Dios manda... Y
además se llama Esther... Dios se ha vuelto loco.
ELLA: Dios se ha puesto al día...
EL: ¿Sí?
ELLA: ¡Qué remedio! Si fuéramos de negro y con guadaña nos preguntarían
si nos habíamos escapado de un carnaval... Así que...
EL. Así que... ha llegado mi hora...
ELLA. El día...
EL. San Bonifacio y...
ELLA: Exacto...
EL: A los cuarenta años...
ELLA: tres meses y dos días...
EL. Y cuántas horas...
ELLA ABRE UNA PEQUEÑA LIBRETA. POR PRIMERA VEZ
DUDA...
Y cuántas horas...
ELLA. No lo pone. Sólo pone el día...
EL: ¿Cómo?
ELLA: Que...
EL: Osea...
ELLA: Que nos tenemos que ir...
EL: Un momento señorita, un momento... ¿Qué clase de muerte es Vd. que no
sabe la hora de mi idem?
PAUSA.
ELLA: Es que estoy en prácticas. Se me olvidó preguntar la hora...
EL: Entonces...
ELLA: Qué.
EL. Me queda todo un día por delante...
ELLA: Para qué...
EL. No sé... para hacer... para... no sé... para vivir y hacer todo aquello que no he
hecho...
ELLA: Como qué...
EL. Pues, no sé, tener por ejemplo aquellas experiencias que nunca he tenido y
que me hubiera gustado tener y que mi condición de sacerdote me lo
impedía...
ELLA: Pecados.
EL: Pero muy veniales.
ELLA. Si se refiere a... BUSCA EN LA LIBRETITA.LEE.
Martes, 15 de julio, VENUS NIGHT, Irina, lituana, 21 años, dos veces...
EL. Pasaron volando...
ELLA. Doña Asunción... la mujer de...
EL: Vale, vale... ¿Todo está apuntado ahí?
ELLA: Absolutamente todo.
EL: Y cuando...
ELLA: También.
EL: En esa birria de libretita...
ELLA ASIENTE.
¡Toda mi vida cabe en esas minúsculas páginas!
ELLA: Créame, alguna vida de los vecinos de esta parroquia cabe en un renglón, así
que alégrese. La gente cada día vive menos.
EL: Menos intensamente... querrá decir.
ELLA: Eso he querido decir...
EL: ¿Y yo...?
ELLA. No está mal, para ser cura...
EL: Los curas tambien amamos la vida...
ELLA: Los vivos aman la vida...
EL. Algunos no.
ELLA: Todos, amigo mío, los que no aman la vida, aunque los vea Vd. por ahí,
paseando, están muertos hace tiempo esperando a que pase el autobús...
EL. Vaya, ¿nos vamos en autobús?
ELLA: Era también una metáfora. Nosotros nos vamos. Simplemente.Cuando Vd.
quiera...
EL. No tengo prisa.
ELLA: Pero yo sí.
EL. Entonces diga “cuando yo quiera”...
ELLA: Era una forma de hablar...
EL: Pues nada, cuando Vd. quiera...
ELLA: Ya.
EL. Un momento. Voy a medio vestir.
ELLA: Cuando llegue estará Vd. desnudo.
EL: Qué vergüenza.
ELLA: ¿Por?
EL: No, por nada. Le aseguro que yo desnudo gano mucho...
ELLA: HACE UN GESTO COMO INVITÁNDOLE A SALIR...
Hombres...
EL: Disculpe, puede al menos enseñarme la libretita...
ELLA: No, no puedo...
EL. Medio minuto...
ELLA: Para qué...
EL. Para ver una cosa...
ELLA: Dígame Vd. qué y yo la veo por Vd...
EL. Lo de los minutos...
ELLA: Explíquese...
EL. Vd. antes me ha dicho que ahí no se especifica la hora...
ELLA: ¿Y?
EL. Que si eso es así...
ELLA: Sí...
EL: Que, vamos, no le estoy pidiendo nada extraordinario...
ELLA: No me está pidiendo nada.
EL. Sí, se lo pido...
ELLA: ¿Qué?
EL: ¿Qué hora es?
ELLA NO LE RESPONDE. ÉL VA A MIRAR SU RELOJ DE PULSERA.
ELLA: MIENTRAS HOJEA LA LIBRETITA. Las diez horas cuarenta y siete
minutos y treinta y tres segundos... treinta y cuatro, treinta y cinco...
EL: Osea que me queda más de medio día...
ELLA NO RESPONDE.
¿O no?
ELLA NO SABE, NO CONTESTA.
¿O es que tiene Vd. que pasar por alguno más?
ELLA: No, es el único.
EL: Entonces...
ELLA: Tendría que consultarlo...
EL. Con quién...
ELLA: Tendría que consultarlo. Son las normas.
EL: Señorita, hay que aprender bien las reglas para saber cuándo conviene no
cumplirlas...
ELLA: Otra de sus citas... ¿San Juan, Mateo, San Pablo?
EL: Creo que es del Dalai Lama, aunque no estoy seguro...
PAUSA.

ELLA: Le recordaré otra frase: hace algo más de una hora que la soltó Vd.,
ahí fuera, delante de sus vecinos , muy convencido: “Nuestro cuerpo mortal
es agobiante: es preferible dejarlo para ir a morar junto al Señor”. (Corintios,
5,8).

EL: “Un bel morire honora tuta una vita”, ... este... mmm... ¿Dante?

ELLA: Petrarca.

EL: Exacto.

ELLA: ¿Y lo de los puntos cardinales? ¿Ve? Esa forma de entender la rosa de los
vientos no la había oído nunca.
EL: La verdad es que hoy me sentía inspirado, desmemoriado –como siempre-
pero inspirado. “La meua visda limita al nord amb la mort...” Aixó deia no sé
si Blas de Otero o León Felipe. Quina raó tenía.

ELLA. Ho sento, de veres; M’agrada més el sud.

EL: Aleshores sea como las mujeres del sur, es decir, comprensivas, y déjeme al
menos que me despida de los míos, que pasee por las calles de mi barrio,
que...

ELLA: ¿Para qué? Le recuerdo que vive Vd. en el barrio más feo de la ciudad.

EL: En el más pobre, no el más feo, lo elegí yo.

ELLA: Poco tiene Vd. que visitar. La plaza está en obras y las calles están levantadas
por enésima vez para... qué...

EL: Ahora le toca al gas.

ELLA: No hay mucho que ver.

EL. Respirar. Es bastante.

ELLA: Entonces le recuerdo una vez más todas esas frases que con tanta pasión
defendía Vd. hace un momento sobre la vida eterna , ¿recuerda? “ El
cristiano muere en el Señor como había vivido para él”...o... “
Bienaventurados los que mueren en el Señor. ¡Descansen ya de sus fatigas!

EL: Es que le aseguro que yo no estoy cansado...

PAUSA.

Un cura siempre debe tener palabras para la gente que quiere...

ELLA: Palabras en las que Vd. no cree...

EL: Creía. Ahora que me las veo encima empiezo a dudar...


SE OYEN COMENTARIOS, TARAREOS Y GUITARRAS QUE EMPIEZAN
A AFINARSE. SON SONIDOS QUE PROVIENEN DE DENTRO DE LA
IGLESIA.
El ensayo. Me esperan para el ensayo. Déjeme al menos que no les dé
plantón.
ELLA PARECE UN POCO HARTA. SUSPIRA.
Una hora, le prometo que lo haré más corto.
PAUSA.
ELLA: Está bien. El ensayo. Y después...
EL: De acuerdo... Algo es algo ... Al fin y al cabo será bonito despedirse
cantando... Sobre todo de una persona, no puede irme así, por las buenas sin
decirle...
ELLA: Qué.
EL. Cosas mías.
ELLA: Un bel morire...
EL: El último ensayo...
ELLA: Toda la vida es sólo un ensayo para la muerte...
EL. Le recuerdo que el cura soy yo...
ESTHER SONRÍE.
EL CURA VA POR SU GUITARRA. SALE DE LA SACRISTÍA. ESTHER SE
SIENTA Y VUELVE A HOJEAR SU LIBRETA.
SE VA HACIENDO OSCURO LENTAMENTE MIENTRAS EL SONIDO DE
LAS GUITARRAS SE HACE CADA VEZ MÁS FUERTE.

7.- Por la resurección entraremos en un mundo nuevo donde ya no habrá muerte (Ap 21,4)
EST

EN UN ESPACIO SIMILAR AL DEL PRÓLOGO. EL PARE VENDRELL, AMB LA SEU


GUITARRA AL BRAS, ESTÁ UNA MICA ABATUT. LI COSTA COMENÇAR
L’ASSAIG.PARLA A VEGADES PER ALS SEUS FELIGRESOS, PERÀ A VOLTES HO FA
CAP A ÉL MATEIX.
EL: Hola, buenos día, es un decir, ¿falta alguien? Aparte de Tere, que siempre
llega tarde. Hay quien nunca llega tarde... yo sé lo que me digo. PAUSA. Pero hoy,
curiosamente, no voy a pegar ninguna bronca por la impuntualidad, deporte nacional, no,
fijaos, hoy... no sé, el cuerpo me dice que llegar tarde, en el fondo, no está mal, vamos, que
no es siempre un defecto, incluso puede ser hasta una virtud. No pongáis esas caras… que
no me he vuelto loco. Por ejemplo, si Jesús hubiera llegado tarde al huerto de los olivos,
digamos, qué sé yo, que se hubiera quedado dormido, como Tere todos los sábados, ¿no?,
va, se echa la siesta y, ala, con lo cansado que está de tanto viaje por el desierto y tanto
bautizo, le vence la modorra y se pasa siete u cocho horas como un lirón –el sueño atrasado
que arrastraba el pobre- hasta que, a las tantas, se despierta de golpe, así, madre virgen mía,
dice, que llego tarde a la oración y ya veremos cómo me apresan y se las apañan para
escribir el nuevo testamento. Se viste rápidamente y sale pitando hasta el Getsemaní. Por el
camino suena el gallo del amanecer, mecachis, la contraseña, tres veces...Y por mucha prisa
que Jesús se da cuando llega ya han pasado los centuriones y se han llevado a Judas a la
trena, por chivato y, sobre todo, por mentiroso. Fijaos lo que es la historia: unas horas de
retraso de Cristo y Cristo a lo mejor ya no era Cristo, es decir, crucificado. ¿Qué hubiera
pasado entonces?. Y es que nadie se muere en la víspera ni el día después sino el día que le
toca, el día que le tocan los... MIRANDO HACIA LA SACRISTÍA... digo las… campanas.
Dejemos de hablar de muerte que de esa mejor no preocuparse, llega cuando llega, a veces
llega más pronto de lo esperado, y con una pinta que ni os cuento, pero ya lo he dicho mil
veces en la catequesis: nuestros cuerpos son de Dios y a Dios vuelven. ¡A Dios!
HACE COMO QUE SE VA.
Más quisiera, me quedo con vosotros, que hay que ensayar: para eso estoy aquí. El domingo
pasado sonó esto peor que de costumbre y si repetimos el numerito no quiero que el Sr.
Obispo salga de estampida y no vuelva por aquí.
Así que, aunque hoy vamos a ser algo más breves de lo habitual voy a intentar darle un
nuevo aire a algunas de las viejas melodías que siempre hemos cantado. Renovarse o morir,
eso acabo de oír a un personaje muy ilustre y si él, ella, mejor dicho, es capaz de traernos
esa facha, nosotros haremos lo mismo con nuestro repertorio. Me hubiera gustado meter
mano... a algunas... canciones... que están verdes, pero me encomiendo a Santa Lucía,
patrona de la música para que obre el milagro, y veréis que repasaremos rapiditos una serie
de canciones que ya tenemos ensayadas y que nos sabemos al dedillo, intentaremos desafinar
lo menos que podamos, por pedir imposibles que no sea, y nos vamos a casa. Bueno
algunos os iréis a casa, otros ya veremos adónde vamos. Cada uno que se vaya a donde
quiera o donde le dejen. VUELVE LA MIRADA DE NUEVO HACIA LA SACRISTIA.
He traído la guitarra para... nada... DEJA LA GUITARRA.
Es que hoy no tengo el cuerpo para nada... pero, no os preocupéis, no es nada.
COGE LA GUITARRA.
Al diablo todo, con perdón, necesito marcha. Así que, repito, no os extrañéis por los nuevos
“arreglos musicales” y que sea la voz la protagonista, la armonía, la fuerza interior, sin
arropamientos, cada uno y cada una con sus dotes naturales y lo poquito que os he podido
enseñar, porque el día que yo no esté con vosotros…, que –por qué no- puede ser mañana...
(porque me trasladen a otra parroquia, por ejemplo, o a... ) lo que será de este coro
parroquial será lo que vosotros decidáis, pues mi paso, como la vida misma, habrá sido
efímero, pero quiero que os quedéis con un grato recuerdo de vuestro cura. Imaginaos
que... esta mañana... es..., que esta mañana pudiera cantaros aquello de...
DA UNOS ACORDES A LA GUITARRA. CANTA
Cántame, cántame mucho...
como si fuera esta noche la última vez...
Sí, me encuentro un poco raro. No me he tomado nada, os lo juro, no seáis mal pensados.
Lo mío, lo nuestro es la música. Quien canta reza dos veces, que quede esta frase en
vuestros corazones. Podríais escribirla en una cartulina y la poneís aquí en el salón
parroquial. Quien canta, reza dos veces, decía el Pare Vendrell, porque esta frase no es mía,
es de... no me acuerdo, pero así me recordaréis. ¿Qué por qué insisto tanto en que me voy?
No, por nada, será porque vengo de una misa de difuntos y eso impone mucho…
Venga vamos con la primera: “Como el ciervo”.
CANTA EN PLAN MUY CLÁSICO
Como el ciervo al agua va,
vamos hacia ti, Señor,
pues de ti tenemos sed,
fuente del eterno amor.
DE REPENTE, UN PAR DE ACORDES Y EMPIEZA A DARLE A LA GUITARRA UN
AIRE ROCKERO, DESENFRENADO. CANTA CON LA VOZ ROTA, COMO SI FUERA
EL MISMO BRUCE SPRINGTEEN.
SE PARA DE GOLPE.
Fuente del eterno amor... Y a mí que no me apetece beber nada. Los camellos pasan días y
días con la reserva de agua que almacenan en su interior, fíjaos.
Para que esta canción salga con sentimiento debéis remarcar con dulzura “ciervo” y “fuente”
y no sonorizar mucho las “tes”: de ti te… REPITE CADA FRASE HACIENDO
INSISTENCIA EN LOS SONIDOS ALUDIDOS.
Pasamos a otra: “Hacia ti, morada santa”. Con sentimiento, querido mío, que canten
nuestros corazones...
VUELVE A CANTAR CON MUCHO ENTUSIASMO, SACANDO FUERZAS DE
FLAQUEZA.
Hacia ti, morada santa,
hacia ti, tierra del Salvador,
peregrinos, caminantes,
vamos hacia ti.
Vaya, por fin llegó Tere, nada, no te preocupes, ya he dicho que hoy nada de broncas, así
que ahórrate las excusas de siempre, todo lo contrario, hija, además, permíteme que te diga
que estás más guapa que de costumbre, te hago una pregunta y así entras en el ajo de este
último ensayo... cuando cantamos lo de morada santa, ¿qué te sugiere? ¿Qué ya nos hemos
muerto, o que…? ¿Cómo?
SE OYE UN CUCHICHEO.
... Que es una santa que va de morado, no, Tere, no, morada es casa, no un color. Bueno
pues vosotros, ¿qué os sugiere lo de morada santa?
PAUSA. SILENCIO ABSOLUTO.
Dios mío, me voy con la conciencia tranquila: nos os he enseñado casi nada. Mejor dicho,
nada. Osea: cantamos el salmo 66 que tiene la contestación:
Salmo 66: CANTA RECORDANDO LA MELODÍA...
Tu reino es gracia, tu reino es verdad;
tu reino es justicia, tu reino es paz;
tu reino es gracia, tu reino es amor:
venga a nosotros tu reino, Señor.
REPITE DÁNDOLE AHORA UN TOQUE DE BLUES.
Siento vuestros ojos como platos. ¿A que no soy ese muermo que algunos de vosotros
pensabais? Debajo de la sotana tengo lo que todo mortal tiene, pues claro.Tere, aunque no
te lo creas. Mira cómo se ríe.
Vuelvo a la letra de la canción: lo dice claro, viene a nosotros, o sea, que no hace falta que
vayamos, como os lo cuento, ya se encargan de pasar a recogernos, como el carro de la
basura pasa cuando le toca….¿ a que ya no os parezco un sermonero medieval, ese fraile
que aparecía en Cuaresma invitando a la penitencia, a la castidad, a llenarse de polvos,
quiero decir, de polvo, en singular...? RÍE.
Y ya puestos, qué os parece si pasamos a un cántico que en especial me gusta a mí por lo de
positivo que tiene: “Éste es el día en que actuó el Señor”. Es como si el Señor fuera un
artista de teatro, o un cantante de este coro. Lleva tiempo ensayando una obra y ese día le
toca estrenar.
CANTA EN PLAN GODSPELL.
Éste es el día en que actuó el Señor:
sea nuestra alegría y nuestro gozo.
Dad gracias al Señor, porque es bueno,
porque es eterna su misericordia.
¡Aleluya, aleluya!
¿No os parece que es como un actor o un cantante? Aunque no hace muchas funciones,
porque si os fijáis bien dice que es el día en que actuó, o sea que estrena y lo sustituyen. Ni
un bolo de esos cutres, con esos camerinos, eso donde los hay… Debe de ser un actor muy
bueno.
PASA LAS HOJAS DEL CANTORAL LITÚRGICO. Venga, vamos a cantar ésta que hace
tiempo que no la cantamos. Y mira por donde me viene que ni pintada.
CANTA TAMBIÉN DÁNDOLE UN TOQUE MUY POP.
A ti levanto mis ojos,
a ti que habitas en el cielo;
a ti levanto mis ojos,
porque espero tu misericordia.
Y es que siempre hay que esperar una señal que haga cambiar el destino. Por muy mal que le
vaya a uno, siempre a última hora se puede producir un cambio, confiando en la misericordia
divina, siempre puede llegar. Incluso cuando uno está en fase terminal, cuando uno cae por
un precipicio, hay un árbol que impide que se estrelle contra el suelo, o aparece un superman
y te recoge al vuelo. Me estoy acordando del chiste de uno que estaba colgado del único
árbol en un barranco como el Cañón del Río Colorado, es muy viejo, pero me apetece
contarlo, por si alguno no lo sabe, pues va y ante los gritos desesperados pidiendo socorro,
“hay alguien por ahí que pueda ayudarme...”, se oye una voz, así, como con eco, que dice:
“Soy el arcángel San Gabriel, no temas. Suéltate y una legión de ángeles te protegerá en la
caída”. Y el hombre va y dice: “Vale, pero ¿hay alguien más?
Venga, ésta con alegría, con humor. El número uno de los 40 principales.
CANTA A RITMO DE SALSA:
¡Qué alegría cuando me dijeron:
“Vamos a la casa del Señor”!
Ya están pisando nuestros pies
Tus umbrales, Jerusalén.
Perdonad, pero mira que hemos cantado veces estas canciones, y no me había dado cuenta
de lo monotemáticas que son: todas hablan de esa manía de irse uno al otro mundo. Y, si
no, mirad: “Vamos a la casa del Señor”, “Hacia ti, morada santa” “Como el ciervo al agua
va”…
Ah, se me acaba de courrir la más dura., aunque no la llevamos en nuestro repertorio,
Al paraíso te lleven los ángeles.
A tu llegada te reciban los mártires
y te introduzcan en la ciudad santa
de Jerusalén.
El coro de los ángeles te reciba
y junto con Lázaro, pobre en esta vida,
tengas un descanso eterno.
Fijaos a quien nos ponen al lado para descansar, a Lázaro. A la única momia que aparece en
el Nuevo Testamento. Podían ofrecer a sus hermanitas: a Marta o a María, o a Magdalena,
que sería una buena compañía, pero no, a Lázaro, todo lleno de vendas y con un pudor que
ni llevándote desodorante.
Anda, que hoy no estoy yo reflexivo. ¿Por qué será?
Venga, cambiemos de tercio. Busquemos la esperanza, como medida salvadora y entonemos
estas dos canciones y hasta siempre, quiero decir, hasta mañana:
CANTA (SIEMPRE EN VERSIÓN MUY ACTUAL...)
Levanto mis ojos a los montes:
¿de dónde me vendrá el auxilio?
El auxilio me viene del Señor,
que hizo el cielo y la tierra.
Y la segunda letra que nunca cantamos dice:
El Señor te guarda a su sombra,
el Señor está a tu derecha;
de día el sol no te hará daño,
ni la luna de noche.
¡Ché! Como en el polo, que no se sabe lo que es el día y lo que es la noche. Debe ser más
aburrido que subirse todo el día en una nube, vestido de ángel a tocar la cítara. Por cierto: ¿a
qué huelen las nubes? ¿eh, Tere?
Acabamos, que me estoy poniendo meláncólico: cantemos por último esta preciosa canción.
A mí personalmente, me encanta:
CAMBIANDO EL RITMO, DÁNDOLE MUCHA MARCHA.
Junto a ti al caer de la tarde
y cansados de nuestra labor,
te ofrecemos con todos los hombres,
el trabajo, el descanso, el amor.
Bien, hasta aquí en ensayo, bueno, el recital, perdonad, ya sé que estoy algo
acelerado, quiero decir, como una moto, pero mis razones tengo. Digamos que el ensayo de
hoy, repito, el recital, ha pretendido dar un nuevo enfoque a este coro del que siempre me
sentiré orgulloso, aunque suene como suena. Seguro que el Sr. Obispo no q ueda
indiferente: o le encanta o me excomulga, aunque igual llega tarde. Lo importante, queridos
amigos,es compartirlo todo, hasta el desafino, y os quiero decir que para mí no habrá gente
que cante mejor que vosotros porque sois lo que más quiero. Y ahora podéis marchar, el
próximo ensayo será... bueno, ya se anunciará en el tablón, eso sí, como posiblemente
tenga que estar de viaje unos días... me sustituirá Tere, así que podéis llegar media hora
tarde. Por cierto, Tere, nos vemos ahora en el Bar de enfrente y te comento algunas cosillas
sobre tu primer ensayo directora. Cinco minutos... es decir, para ti, diez.
Hasta... siempre.
COGE LA GUITARRA Y SE RETIRA.
OSCURO.

OEST
EL PARE VENDRELL, SENTADO EN UNO DE ESOS TABURETES ALTOS FRENTE A
LA BARRA DE UN BAR...
EL: Posa’m un cafetet amb llet, y le añade un poquito de ron, señorita, señorita, ¿me
oye...?
SE DIRIGE AHORA A UN CLIENTE IMAGINARIO QUE HAY A SU DERECHA...
DURANTE TODO EL MONÓLOGO NO DEJA DE MIRAR HACIA LA IZQUIERDA,
DONDE SUPONEMOS QUE ESTÁ LA PUERTA DE ENTRADA AL BAR.
¿Es nueva, no? Es que así, de espaldas, no la reconozco bien.
Señorita, psss, oiga, me pone un carajillo cuando termine de fregar esos vasos. No,
mejor, un orujo, que creo que me vendrá mejor...
AL CLIENTE.
Entonces no has visto a Tere. Pues es raro, tenía que estar aquí ya. Sólo tenía que
cruzar la calle. Yo es que me he entretenido un poco en la sacristía. ÉSTA NERVIOSO,
COMO DESCONCERTADO... Había quedado allí con otra... Eh, Manel, que no es lo que
piensas, a ver si te crees que todo el monte es orégano. Cosas del apostolado, te lo a
seguro.
SIN APENAS PERCATARSE, ALGUIEN LE HA PUESTO UNA COPA DE ORUJO.
Gracias.
SE LA BEBE DE UN TRAGO.
Y tampoco estaba, tú. Tenía que estar pero no estaba, a ver si me entiendes. Joven.
Y muy guapa. Bueno, ahora que lo pienso, guapa era, pero joven lo parecía, aunque vete tú
a saber los años que tendría... ¡Camarera, otra, por favor!
Vaya plantón más maravilloso. He buscado por todos los rincones y nada.
OTRA COPA, DE REPENTE.
Gracias.
SE LA VUELVE A BEBER DE UN TRAGO.
¿Y si ha sido un sueño, mejor dicho, una pesadilla? ¿O si al final ha sido una de tus
bromas?
PAUSA.
¿Seguro? Pues ya no estaba. ¿Sabes qué sensación tengo ahora en el cuerpo? Como
si me hubieran indultado. Estoy que me subo por las paredes de contento, por eso te estoy
dando la barra, nunca mejor dicho, y perdona, Manel, pero por muy cura que sea necesito
contarlo todo esto a alguien, tú imagínate que eres el cura y esto el confesionario...
He quedado con Tere para darle ciertos consejos musicales por si yo... bueno,
mentira, he quedado con Tere para despedirme de este mundo viendo sus ojos, que es el
paisaje más hermoso que he visto nunca, esos ojos tan dulces y tan tardones. Con perderme
en su mirada un minuto- que en ella vale un siglo- tenía bastante, eso que me llevaba al otro
mundo... Cosas mías...
¡Manel, no te vayas, tómate otra, venga, que te invito...! Bueno, vale... no, no te
preocupes, lo entiendo... Hasta maña... bueno, hasta luego, que es más indeterminado. Por
si ese luego dura treinta años... Que dure, que dure... Aunque viendo cómo te cuidas, te
tengo arriba en menos de lo que te piensas...
¡Señorita, ¿ha visto Vd. a Tere?, es que como me he retrasado un poco...
A ver si por primera vez en su día ha sido puntual y no vea la que me ha gastado...
ESTHER SE DA LA VUELTA Y LE SIRVE LA ÚLTIMA COPA.
ELLA: Bebe despacio.
EL PARE VENDRELL DESCUBRE QUE LA CAMARERA QUE LE DABA LA
ESPALDA ERA ESTHER.
EL: ¿Trabajas ahora de camarera?
ELLA: No.
PAUSA. EL PARE VENDRELL APURA LA COPA DE UN TRAGO.
EL. La vida...
ELLA: Qué...
EL: La vida es como una buena copa de orujo. Te la puedes beber a pequeños sorbos,
pero sabe mucho mejor de un trago, aunque te queme la garganta.
ELLA: La vida es eso que nos pasa mientras hacemos otros planes...
EL: Como dijo Santo Tomás...
ELLA: Exacto, San John Lennon. Vamos.
EL. ¿Y Tere?
ELLA: Llegará tarde.
EL: Como siempre. Me hubiera gustado mirarle a los ojos por última vez. En el coro
siempre se sienta en la última fila.
ELLA: Míreme.
EL: Túteame, total ya...
ELLA: Mírame.
EL. Te estoy mirando.
ELLA: Mis ojos.
EL: Son preciosos.
ELLA: La belleza tambien continúa arriba, sólo tienes que abrir el alma y mirar hacia
cualquier punto cardinal... cardinal...
EL: Cardinal viene de “corazón”
ELLA: Eso es, por eso siempre habrá un arcángel a tu alrededor...
EL: Vale, norte, pero... ¿Hay alguien más?
ESTHER NO HA ENTENDIDO EL AMAGO DE CHISTE.
EL PARE VENDRELL SE LLEVABA LA COPA. MIRA DENTRO DE ELLA Y VE
QUE QUEDA ALGUNA GOTA REZAGADA DE ORUJO. LA APURA.
ESTÁ ALGO CHISPADO, CONTENTO A PESAR DE LA SITUACIÓN.
LE HACE UN GESTO A LA MUERTE PARA QUE INICIE LA SALIDA, LAS
DAMAS PRIMERO, Y ACOMPAÑA SU RETIRADA CANTÁNDOLE EN CLAVE DE
BLUES “ A TI LEVANTO MIS OJOS...” MIENTRAS SE VA HACIENDO OSCURO.

También podría gustarte