Documentos de Académico
Documentos de Profesional
Documentos de Cultura
Apuntes Curso
Apuntes Curso
Apuntes de Clase
Rubén Boroschek
REVISION B
MAYO 2009
NOTA:
El texto esta en condición preliminar. Mis clases han sido transcritas inicialmente por los
alumnos. He logrado revisar alguna de ellas. Si bien he tratado de eliminar los errores
tipográficos, siempre se descubren nuevos. Por tanto úsese con cuidado.
CI: v0 CI:
ω P0sen(ωt)
P(t)
P(t)
Demanda Arbitraria: No obedece a ningún patrón regular. Un ejemplo son los terremotos.
vg(t
)
∂2 ⎛ ∂ 2 v ( x, t ) ⎞ ∂ 2 v ( x, t )
⎜⎜ EI ( x ) ⋅ ⎟
⎟ + m = P ( x, t )
∂x 2 ⎝ ∂ x 2
⎠ ∂ t 2
del tipo v ( x, t ) = ∑ φ (x ) ⋅ψ (t )
2.1.3. EQUILIBRIO
Para determina el estado de equilibrio de una estructura se pueden utilizar los siguientes
métodos:
→ Métodos de Energía:
m v(t ), v(t ), v (t )
k/2 k/2
m kθ θ (t )
k
v(t ), v(t ), v (t )
FE (t ) m P (t )
δv
FE (t ) FI (t ) P(t )
m ⋅ v (t ) + k ⋅ v(t ) = P(t )
Solución homogénea:
v1 (t ) = A sin(C ⋅ t )
Donde :
v 2 (t ) = B cos( D ⋅ t )
[
⇒ A − mC 2 + k = 0 ] ⇒C =
k
m
[
⇒ B − mD 2 + k = 0 ] ⇒D=
k
m
k
Entonces, C = D = ω , donde ω = [rad/seg] es la frecuencia angular natural del sistema.
m
Entonces la solución homogénea del sistema está dada por:
v0
v(t ) = sin(ω ⋅ t ) + v 0 cos(ω ⋅ t )
ω
I
v0
θ
ωt R
ωt v0 ρ
ω
v0
v(t )
v0
2π
T =
f =
1 ω
T
v(t )
I v(t )
ρω
ρ
α (t )
α (t ) R
ρω 2
α (t) = ωt − θ
v (t )
m
v(t ); v(t ); v (t )
Donde:
FE = k ⋅ x(t ) = k ⋅ v(t ) + k ⋅ ∆est
FI = m ⋅ x(t )
k ⋅ ∆est = W
W F
Luego: ∑ F = 0 ⇒I k ⋅ v(t ) + k ⋅ ∆est + m ⋅ v (t ) = W
⇒ k ⋅ v(t ) + m ⋅ v (t ) = 0
k
P (t )
γ v(t )
b
θ (t )
a
Figura 2.8: Ejemplo de sistema de 1GDL
P (t ) FE (t )
FE (t )
M0
M0 FIx (t )
FIx (t ) FIy (t )
FIy (t )
FRx (t ) FRx (t ) A
FRy (t ) FRy (t )
M 0 (t ) = I 0 ⋅ θ (t ) =
12
( a + b ) ⋅ b = 12 ⋅ v (t )
a b a2 a2 + b2
⇒ P(t ) ⋅ = bkv(t ) + m v (t ) + m v (t ) + m v (t )
2 4 4b 12b
a
k * = kb P *(t ) = P(t ) ⋅
2
⎛ b a 2 a 2 + b2 ⎞
m* = m ⎜ + + ⎟
⎝ 4 4 b 12b ⎠
3.5. ENERGÍA
∫ dv ∗ {FI (t ) + FE (t ) = 0}
⇒ ∫ m ⋅ v (t )dv + ∫ k ⋅ v(t )dv = 0
t2
1
Resolviendo las integrales: ∫ k ⋅ v(t ) dv = k ⋅ v
2
2 ti
2
d v dt 1
∫ m ⋅ v (t )dv = ∫ m dt 2 dv dt = 2 m ⋅ v
2 t2
t1
m ⋅ v(t ) k ⋅ v(t )
1 t2 1 t2
⇒ + = ∆E = 0
2 2
2 t1 2 t1
Luego:
2 2
Energía _ cinética Energía _ potencial
E
Ec
Ecin
Epot
v(t)
v(t ) = ρ cos(ωt − θ )
Figura 2.9: Gráfico Energía versus desplazamiento.
v(t ), v(t ), v (t )
k
m P (t )
c
Figura 2.10: Ejemplo de sistema de 1GDL con amortiguamiento
Factores de disipación
FD
Calor Radiación
Roce Viscosidad
µ ED ⋅ N µ ⋅ N ⋅v n
α ⋅vn c⋅v
FDE
FD
µ⋅N
elipse
c⋅v
−ρ ρ v −ρ ρ v
− c⋅v
−µ⋅N
Equilibrio Dinámico
DCL:
∑ F = 0 ⇒ F (t ) + F (t ) + F (t ) = P(t )
I D E
Y como:
FI (t ) = m ⋅ v (t ) : Fuerza de inercia
FD (t ) = c ⋅ v(t ) : Fuerza disipativas
FE (t ) = k ⋅ v(t ) : Fuerza elástica
⇒ m ⋅ v (t ) + c ⋅ v(t ) + k ⋅ v(t ) = P(t )
(ecc. 2.4)
Si en un sistema se consideran la fuerza elástica y la fuerza disipativas juntas, como en
el sistema del ejemplo, se dice que el sistema es viscoelástico.
⇒ v (t ) = A ⋅ sin(ω ⋅ t ) + B ⋅ cos(ω ⋅ t )
⇒ v (t ) = G ⋅ e ρ ⋅t
⇒ v (t ) = G ⋅ ρ ⋅ e ρ ⋅t
⇒ v (t ) = G ⋅ ρ 2 ⋅ e ρ ⋅t
− c ± c2 − 4⋅k ⋅m
⇒ρ=
2m
−c ⋅ ω
2
⎛ c ⎞
⇒ρ= ±ω ⋅ ⎜ ⎟ −1
2m ⋅ ω ⎝ 2m ⋅ ω ⎠
c c
β= =
cc 2m ⋅ ω
⇒ ρ = −β ⋅ ω ± ω ⋅ β 2 − 1
Caso 1: c = ccrítico = 2 ⋅ k ⋅ m = 2 ⋅ m ⋅ ω
−c
⇒ρ= = −ω
2m
Luego:
+ =
Si c ≥ cc el sistema no vibra.
⇒ ρ = −β ⋅ ω ± i ⋅ ω D
⇒ v(t ) = G1 ⋅ e (− β ⋅ω +i⋅ω D )⋅t + G2 ⋅ e (− β ⋅ω +i⋅ω D )⋅t
(
⇒ v(t ) = e − β ⋅ω ⋅t G1 ⋅ e i⋅ω D ⋅t + G2 ⋅ e i⋅ω D ⋅t )
Se sabe que:
e θ ⋅i
= cos θ + i ⋅ sin θ
cos θ =
2
(e + e −θ ⋅i )
1 θ ⋅i
⇒
e −θ ⋅i = cos θ − i ⋅ sin θ sin θ = (e θ ⋅i − e −θ ⋅i )
1
2i
Entonces:
⎡⎛ v + v ⋅ β ⋅ ω ⎞ ⎤
v(t ) = e − β ⋅ω ⋅t ⋅ ⎢⎜ 0 0 ⎟ sin (ω D ⋅ t ) + v0 ⋅ cos (ω D ⋅ t ) ⎥
⎣⎝ ωD ⎠ ⎦
Lo que es equivalente a: v0 ρ
v(t ) = ρ ⋅ e − β ⋅ω ⋅t ⋅ cos(ω D ⋅ t − θ )
⎛ v0 + β ⋅ω ⋅ v0 ⎞
2
ω D2 v0 + v0 ⋅ β ⋅ ω
ρ = ⎜⎜ ⎟⎟ + v 0 2
Donde: ⎝ ωD ⎠
ωD
⎛ v + β ⋅ ω ⋅ v0 ⎞
θ = arctg ⎜⎜ 0 ⎟⎟
⎝ ω D ⋅ v0 ⎠
ρ : Amplitud máxima.
Envolvente e− β ⋅ω ⋅t
2π
Periodo TD =
ωD
Sin daño
ωD = ω ⋅ 1− β ⇒ ⎜ D ⎟ = 1− β 2
2
⎝ ω ⎠
ω D2
⇒ 2 + β 2 =1
ω
Algunos valores para β según esta última ecuación se muestran en la tabla 2.1.
ln ( vi vi + m )
β=
2π ⋅ m
1 ⎛ v ⎞
⇒ ⋅ ln ⎜ i ⎟ = β
2π ⋅ m ⎝ vi 2 ⎠
ln ( 2 )
⇒m=
2π ⋅ β
Tabla 2.2: Valores para β
ln(2)
β
2π ⋅ β
0,01 11,03
0,05 2,2
0,10 1,1
m ⋅ v1 (t ) + c ⋅ v1 (t ) + k ⋅ v1 (t ) = 0
v ( 0) = v 0 (1)
v ( 0) = v 0
⇒ m ⋅ v (t ) + c ⋅ v(t ) + k ⋅ v(t ) = C i ⋅ f (t )
v(t ) = C i ⋅ v(t )
n
⇒ m ⋅ v (t ) + c ⋅ v(t ) + k ⋅ v(t ) = ∑ C i f i (t )
i =1
v(t ) = ∑ C i ⋅vi (t )
⇒ m ⋅ v (t ) + k ⋅ v(t ) = P0 sin(ω ⋅ t )
⇒ v h (t ) = A ⋅ sin(ω ⋅ t ) + B ⋅ cos(ω ⋅ t )
⇒ v p (t ) = G ⋅ sin(ω ⋅ t ) ⇒ v p (t ) = −G ⋅ ω 2 ⋅ sin(ω ⋅ t )
⇒ sin(ω ⋅ t ) ⋅ ⎡⎣ −G ⋅ ω 2 ⋅ m + G ⋅ k ⎤⎦ = P0 ⋅ sin(ω ⋅ t )
P0 P0
⇒G = =
⎡ ω ⋅m⎤ 2
⎡ ω2 ⎤
k ⋅ ⎢1 − k ⋅ ⎢1 − 2 ⎥
⎣ k ⎥⎦ ⎣ ω ⎦
⎛ ⎞
⎜ ⎟
P0 ⎜ 1 ⎟
v(t ) = A ⋅ sin(ω ⋅ t ) + B ⋅ cos(ω ⋅ t ) + ⋅ ⎜ ⎟ ⋅ sin(ω ⋅ t )
k ⎜ ⎛ ω ⎞2 ⎟
⎜1− ⎜ ω ⎟ ⎟
⎝ ⎝ ⎠ ⎠
v(0) = v 0 = 0
Si:
v(0) = v 0 = 0
⎛ ⎞
⎜ ⎟
P0 ⎜ 1 ⎟ ⎡ ω ⎤
⇒ v (t ) = ⋅⎜ ⎟ ⋅ ⎢sin(ω ⋅ t ) − ω ⋅ sin(ω ⋅ t )⎥
k ⎜ ⎛ ω ⎞2 ⎟ ⎣ ⎦
⎜1− ⎜ ω ⎟ ⎟
⎝ ⎝ ⎠ ⎠
Donde:
P0 1
: ∆ estático (∆est) : Factor de amplificación dinámico (FAD).
⎛ω ⎞
2
k
1− ⎜ ⎟
⎝ω ⎠
FAD
DINAMICA DE ESTRUCTURAS – RUBÉN BOROSCHEK K 34
Resonancia
ω
Cuando = 1 se alcanza la
ω
resonancia del sistema, es
decir, el FAD se vuelve
infinito.
Entonces, si se tiene:
P0 sin(ω ⋅ t ) ⎫
m ⋅ v (t ) + c ⋅ v(t ) + k ⋅ v(t ) = ⎬ P0 ⋅ e
i ⋅ω ⋅t
= P0 cos(ω ⋅ t ) + (P0 sin(ω ⋅ t ) ) ⋅ i
P0 cos(ω ⋅ t )⎭
P
⇒ v (t ) + ⋅ v(t ) + ⋅ v(t ) = 0 ⋅ e i⋅ω ⋅t
c k
m m m
P
⇒ v (t ) + 2 ⋅ β ⋅ ω ⋅ v(t ) + ω 2 ⋅ v(t ) = 0 ⋅ e i⋅ω ⋅t
m
La solución particular es:
v p (t ) = G ⋅ e i⋅ω ⋅t
⇒ v p (t ) = G ⋅ i ⋅ ω ⋅ e i⋅ω ⋅t
⇒ v p (t ) = −G ⋅ ω 2 ⋅ e i⋅ω ⋅t
P0 1
⇒G= ⋅
m ⋅ω ⎛ ⎛ ω ⎞
2 2
ω ⎞
⎜⎜ 1 − ⎜ ⎟ + 2 ⋅ β ⋅ ⋅ i ⎟⎟
⎝ ⎝ω ⎠ ω ⎠
ω
Si γ = , entonces:
ω
P 1
v p (t ) = 0 ⋅ ⋅ ei⋅ω ⋅t
k (1 − γ + 2 ⋅ β ⋅ γ ⋅ i )
2
P0 1
⇒ v p (t ) = ⋅ θ ⋅i
⋅ ei⋅ω ⋅t A
k A ⋅e
con : θ
A= (1 − γ ) + ( 2 ⋅ β ⋅ γ )
2 2 2
⎛ 2 ⋅ β ⋅γ ⎞
θ = tan −1 ⎜ 2 ⎟
⎝ 1− γ ⎠
Figura 2.17
Entonces:
P0
⋅ D⋅e (
i ⋅ ω ⋅t −θ )
v p (t ) =
k
1 1
con : D = =
A
( ) + (2 ⋅ β ⋅γ )
2
1− γ 2
2
D max ⇒ γ = 1 − 2 ⋅ β 2 ≈ 1
1
D= 1 1
⇒ D max = ≈
(1 − γ ) + ( 2 ⋅ β ⋅ γ )
2 2 2
2 ⋅ β ⋅ 1− β 2 2⋅ β
I
FI
P0
FD = c Dω
P0 k
R
ω ⋅t
θ
FE
π
1) θ = :
2
π 2 R
P0
FE
k c
v g 0 sin (ω ⋅ t )
v g 0 sin (ω ⋅ t )
v g 0 sin (ω ⋅ t )
Figura 2.23
En el sistema mostrado en la figura la estructura tiene una ecuación de movimiento del
tipo:
P0
D
m ⋅ v (t ) + c ⋅ v(t ) + k ⋅ v(t ) = P0 sin(ω ⋅ t ) v g (t ) k
⇒ vP (t ) = 0 ⋅ D ⋅ sin (ω ⋅ t − θ )
P
k
t
Figura 2.24
T
⇒ v (t ) ≈∝ v g 0 D
β = 0,6 − 0,7
Esto es la base de un acelerómetro.
Para que funcione: 1
β = 0,6 − 0,7 y ω debe ser muy grande
( k >> m ).
⇒ vP (t ) = 0 ⋅ D ⋅ sin (ω ⋅ t − θ )
P
k γ 2D
y además se tiene:
v P (t ) = v g 0 ⋅ sin (ω ⋅ t ) 1
⇒ vP (t ) = −v g 0 ⋅ ω ⋅ sin (ω ⋅ t )
2
β = 0,6 − 0,7
Sumando ambas soluciones:
v (t ) = v (t ) + v (t )
T γ
1
m ⋅ (− v g 0 ⋅ ω 2 )
⇒ v (t ) = −
T
⋅ D ⋅ sin (ω ⋅ t − θ ) Figura 2.26
k
⇒ v T (t ) = v g 0 ⋅ γ 2 ⋅ D ⋅ sin (ω ⋅ t − θ )
⋅ D ⋅ sin (ω ⋅ t − θ )
P0
v P (t ) =
k P(t)
⇒ FR = FD 2 + FE
2
Figura 2.27
( FR es la fuerza resultante)
v(t )
P(t ) = P0 ⋅ sin (ω ⋅ t )
Figura 2.28
Dado:
1 1
y D= =
(1 − γ ) + (2 ⋅ β ⋅ γ )
2 2 2 2⋅ β
v(0) = v 0 = 0
v(0) = v 0 = 0
Entonces:
1 P0 ⎧⎪ − β ⋅ω ⋅t ⎛ β ⎞ ⎫⎪
v(t ) = ⋅ ⋅ ⎨e ⋅⎜ ⋅ sin (ωD ⋅ t ) + cos (ωD ⋅ t ) ⎟ − cos (ω ⋅ t ) ⎬
2⋅ β k ⎪ ⎜ 1− β 2 ⎟ ⎪⎭
v
⎩ ⎝ ⎠
est
β << 1
Si:
ω = ωd = ϖ
Luego:
v(t )
=
1
vest 2 ⋅ β
( )
⋅ e − β ⋅ω ⋅t − 1 ⋅ cos(ω ⋅ t )
T
− β ⋅ω ⋅t
Entonces la envolvente de la función está dada por 1 − e
= ⋅ (sin(ω ⋅ t ) − ω ⋅ t ⋅ cos(ω ⋅ t ) )
v(t ) 1
lim
β →0 v 2
est
v (t 2 )
∫( () F (t ) + F
v t1
I D (t ) + FE (t ) )dv = 0
v (t 2 )
1 1
∫( )F
t2 t2
⇒ ⋅ m ⋅ v(t ) 2 + ⋅ k ⋅ v(t ) 2 + D (t )dv = 0
2 t1 2 t1
v t1
∆E K ∆EV
∆E K + ∆EV = − ∫ c ⋅ v 2 (t )dt
t1
Energía _ disipada
Si P (t ) = P0 ⋅ sin(ω ⋅ t ) , entonces:
P0
v(t ) = ⋅ sin (ω ⋅ t − θ )
1
⋅
k 2⋅β
π
pero como se está en resonancia: θ=
2
P0
⇒ v(t ) = ⋅ cos(ω ⋅ t )
1
⋅
k 2⋅β
Luego:
2
⎛P ⎞
(P0 ⋅ sin(ω ⋅ t ) ) 2
+ ⎜⎜ 0 ⋅
1
⋅ cos(ω ⋅ t )⎟⎟ = r (t )
2
⎝ k 2⋅β ⎠
FD
P (t ) r (t )
v(t ) v(t )
Figura 2.32
Entonces:
Aelipse = π ⋅ a ⋅ b = W D ⎫
⎪
P (t ) = P0 ⎪
FD = c ⋅ v max = c ⋅ ω ⋅ ρ ⎪⎪ ⇒ A
elipse = c ⋅ ω ⋅ ρ ⋅ π
2
⎬
P 1 ⎪
W D = π ⋅ P0 ⋅ 0 ⋅ ⎪
k 2⋅ β ⎪ FE
ρ ⎪⎭
1 2
⇒c=
WD WV = kρ
π ⋅ω ⋅ ρ 2 2
c c
Como β= = se tiene:
cc 2 ⋅ m ⋅ ω
c WD WD
ρ
=β = =
cc 2 ⋅π ⋅ m ⋅ω ⋅ ρ
2 2
2 ⋅π ⋅ k ⋅ ρ 2
WD
⇒β =
4 ⋅ π ⋅WV
Figura 2.33
En este ensayo se instala una máquina en la estructura que genera una vibración con
frecuencia conocida. Se determina el desplazamiento máximo para distintos valores de la
frecuencia de la máquina y por medio del método de ancho de bandas se puede determinar la
frecuencia de la estructura y la razón de amortiguamiento.
ω ω
P (t ) = 2mc eω 2
Figura 3.2: Ensayo con vibración forzada.
vmax
sensores estadísticas
ω
Ejemplo:
Dada la función rampa de la Figura. Su composición se presenta en las Figuras para 7 y 201
coeficientes (dinaFourieCoef.m).
ω ⎟
⎜ ⎝⎜ ω ⎠⎟ ⎟ ⎥ ⎝ ⎠ ⎟
2
⎜ ⎛ ⎛− ⎞ ⎞ 2
⎛− ⎞ ⎢
2
⎜ ⎜1 − ⎜ ω n ⎟ ⎟ + 2β ⎜ ω n ⎟ ⎣ ⎝ ⎠ ⎦ ⎟ −
1⎜
v(t ) = ⎜
⎜ ⎜ω ⎟ ⎟ ⎜ω ⎟ ⎟ ω n = nω 1
⎜ ⎝ ⎠ ⎟ ⎝ ⎠ ⎟
k ⎝ ⎠
⎜ ⎟
⎜⎡ ⎛ ⎛ − ⎞ ⎞ − ⎤ ⎟
2
⎜ ⎢ a ⎜1 − ⎜ ω n ⎟ ⎟ − b 2 β ω n ⎥ cos (ω t ) ⎟
⎜ ⎢ n ⎜⎜ ⎜ ω ⎟ ⎟⎟ n ω ⎥ n
⎟
⎜⎢ ⎝ ⎝ ⎠ ⎠ ⎥⎦ ⎟
⎝⎣ ⎠
2π
ω1 =
Tp
.. . −
m v(t )+ c v(t ) + kv(t ) = P0 exp(i ωt )
⎛ ⎞
⎜ ⎟
⎜ ⎟
∞
Cn ⎜ exp(iwnt ) ⎟
v(t ) = ∑ ⎜ ⎟
n =−∞ k ⎜ ⎛ ⎞⎟
2
⎛ − ⎞ −
⎜ ⎜ 1 − ⎜ ωn ⎟ + 2 β ωn i ⎟ ⎟
⎜⎜ ⎜⎜ ⎜ ω ⎟ ω ⎟⎟ ⎟⎟
⎝⎝ ⎝ ⎠ ⎠⎠
⎛ ⎞
∞ − − − ⎜ ⎟
1 ⎜ ⎟
P (t ) =
2π ∫ c(ω ) exp(i ω t )d ω
−∞ 1 ⎜ exp(iwnt ) ⎟
H (ωn ) = ⎜ ⎟
∞ − k ⎜ ⎛ ⎛ − ⎞2 − ⎞⎟
c(ω ) = ∫ P(t ) exp(−i ω t )dt ⎜ ⎜ 1 − ⎜ ωn ⎟ + 2 β ωn i ⎟ ⎟
−∞
⎜⎜ ⎜⎜ ⎜ ω ⎟ ω ⎟⎟ ⎟⎟
⎝⎝ ⎝ ⎠ ⎠⎠
Estas 2 ecuaciones son el par de Transformadas de Fourier
∞
1
v(t ) =
2π ∫ H (ϖ )c(ϖ ) exp(iϖ t )dϖ
−∞
6. PULSO
Fase I → c = 0
−
P(t ) = P0 sen(ω t )
i
v0 = 0, v 0 = 0
⎛ ⎞
⎜ ⎟
⎜ ⎟
⎜ 1 ⎟ −
v(t ) = ( Asen(ω t ) + B cos(ω t )) ⎜ sen (ω t)
− 2 ⎟
⎜ ⎛ ⎞
ω ⎟
⎜1− ⎜ ⎟ ⎟
⎜ ⎜ω ⎟ ⎟
⎝ ⎝ ⎠ ⎠
⎛ ⎞
⎜ ⎟
⎜ ⎟⎛ −
⎞
P0 ⎜ 1 ⎟⎜ − ω ⎟
v(t ) = ⎜ sen (ω t ) − sen (ω t )
− 2 ⎟⎜ ω ⎟
k
⎜ ⎛ ⎞ ⎟⎝
ω ⎠
⎜1− ⎜ ⎟ ⎟
⎜ ⎜ω ⎟ ⎟
⎝ ⎝ ⎠ ⎠
2π −
t= −
/ω
ω+ ω
−2π −
tω = <π (Ya que t1 ω = π )
ω
1+ −
ω
¡Error! No se pueden crear objetos modificando códigos de campo. Para forzar que el
máximo esté en la Fase I
−
T
>1
T
2π 2π
T= = t1 = 2t1
ω π
t1 1
⇒ >
T 2
⎛ ⎞
⎜ ⎟ ⎛ ⎞
⎜ ⎟ ⎜ ⎟
vmax
P0 ⎜
= ⎜
1 ⎟ ⎜ 2π ⎟
− 2 ⎟ sen ⎜ ω ⎟
⎜ ⎛ω ⎞
k
⎟ 1+ −
⎜1− ⎜ ⎟ ⎟ ⎜⎜ ⎟⎟
⎝ ω ⎠
⎜ ⎜ω ⎟ ⎟
⎝ ⎝ ⎠ ⎠
vmax
Sea D =
P0
k
Espectro (envolvente de todas las respuestas)
Ejemplo:
7. IMPACTO
El impacto es una acción muy corta en el cual los desplazamientos durante la aplicación de la
carga se pueden despreciar.
t1 1
Si < se cumplen las simplificaciones asociadas a las ecuaciones de impacto
T 4
P(t ) k
v (t ) = − v(t ) v(t ) → 0
m m
t1
P (t )
v(t ) = ∫ v (t )dt = ∫ dt
0
m
Ejemplo
P0 = 50
t1 = 0.1
T = 1.2
∫ P(t )dt
3t1 0.3
= < 1.4
T 1.2
1
vmax = *10
mw
1 ⎛ t1 ⎞ − βω ( t −t )
v(t − t1 ) = ⎜⎜ ∫ P(t )dt ⎟⎟ e 1
sen(ωd (t − t1 ))
mωd ⎝ 0 ⎠
1 ⎛ t1 ⎞ − βω (t −t )
v(t − t1 ) = ⎜⎜ ∫ P(t )dt ⎟⎟ e 1
sen(ωd (t − t1 ))
mωd ⎝0 ⎠
t
1
mωD ∫0
v(t ) = P(τ ) exp(− βω (t − τ )) sen(ωD (t − τ ))dτ → Integral de Duhamel
t
v(t ) = ∫ P(τ )h(t − τ )dτ → Integral de Convolución
0
1
h(τ ) = exp(− βωτ ) sen(ωDτ ) → Respuesta impulso unitario
mωD
−1
t ii
v(t ) =
ωD ∫v
0
g (t ) exp(− βω (t − τ ))sen(ωd (t − τ ))dτ
Sd (T , β ) = max v(t )
••
→ vg T →∞
Sabemos:
−1
t ii
v(t ) =
ωd ∫v
0
g (t ) exp(− βω (t − τ ))sen(ωd (t − τ ))dτ
Recordando que:
b (t )
φ (t ) = ∫ G(t ,τ )dτ
a (t )
dφ (t ) dG (t ,τ )
b (t )
db da
= ∫ dτ + G (t , b(t )) − G (t , a(t ))
dt a (t )
dt dt dt
i βω0 t
ωD ∫0 g
v(t ) = v (τ ) exp(− βω (t − τ )) sen(ωD (t − τ ))dτ
−ωD
t ii
ωD ∫v
0
g (τ ) exp(− βω (t − τ ) cos(ωD (t − τ ))dτ
dt d0
−vg (t ) exp ( − βω (t − t ) ) sen(ωd (t − t )) + vg (0) exp(− βω (t − 0)) sen(ωd (t − 0))
dt dt
β t
⇒ v(t ) =
1− β 2
∫v
0
g (τ ) exp(− βω0 (t − τ )) sen(ωD (t − τ ))dτ
t
− ∫ vg (τ ) exp(− βω0 (t − τ ) cos(ωD (t − τ ))dτ
0
i
Se define: Sv(T , β ) = max v(t )
T → 0 ⇒ k → ∞ ⇒ Sv = 0
•
T → ∞ ⇒ k → 0 ⇒ Sv → v g max
Se define como:
Sd (T , β ) = Sd (T , β )
PSv(T , β ) = ω Sd (T , β )
PSa(T , β ) = ω 2 Sd (T , β )
PSa(T , β ) = ω PSv(T , β )
Dado que:
Ejemplo:
Tn = 1seg
PSv(Tn, β ) = 2π cm
s
Entonces
log( PSd (Tn, β )) = log(1) − log(2π ) + log(2π )
⇒ PSd (Tn, β ) = 1cm
log( PSa (Tn, β )) = log(2π ) − log(Tn) + log( PSv(Tn, β ))
log( PSa ) = 2 log(2π )
⇒ PSa(Tn, β ) = (2π ) 2
t ••
1
v(t ) =
ω ∫v
0
g (τ ) exp(− βω (t − τ )) sen(ω D (t − τ ))dτ
1 2 1 •
ETOTAL (t ) = Kv (t ) + m v(t )
2 2
2
1 ⎛ 1 •• ⎞
t
2 ⎝ ω D ∫0
⎜
= k⎜ v g (τ ) exp( − βω (t − τ )) sen(ω D (t − τ )) dτ ⎟ +
⎟
⎠
2
1 ⎛ •• ⎞
t
m⎜⎜ ∫ v g (τ ) exp(− βω (t − τ )) cos(ω D (t − τ ))dτ ⎟⎟
2 ⎝0 ⎠
E (t ) * 2
⇒ =
m
1/ 2
⎡⎛ t •• 2
⎞ ⎛ t •• ⎞ ⎤
2
π t ••
IA =
2g ∫v
0
g (t )dt
Siempre trabajamos con los GDL dinámicos, si tenemos exceso de estáticos, debemos
condensar hasta tener solo los dinámicos.
⎡ 12 EI 6 EI 12 EI ⎤
⎢ 0 + 3 ⎥
⎢ L3 L2 L ⎥
[K ] = ⎢ 0
EA
0 ⎥
⎢ L ⎥
⎢ 6 EI 12 EI 6 EIR 4 EI ⎛ 12 EIR 6 EI ⎞⎥
⎢ 2 + 3 0 + + R⎜ + 2 ⎟⎥
L2 ⎝ L L ⎠⎦
2
⎣ L L L
Para K33: si giro 1, se tiene
⎡ m0 0 0⎤
[ M ] = ⎢⎢ 0 m0 0 ⎥⎥
⎢⎣ 0 0 I 0 ⎥⎦
Problema homogéneo:
{[K ] nxn }
− w 2 [M ]nxn [φ ]nx1 = [0]nx1
[
det [K ] − w 2 [M ] = 0 ]
De esta ecuación se obtiene ω i (Valores propios.), los que representan las frecuencias de cada
modo.
Ejemplo
m=
1 0
0 2
k=
phi =
-0.7071 -0.7071
-0.5000 0.5000
w2 =
0.5858 0
0 3.4142
polcaract = 1 -4 2
NGDL= 5
m= 2
k= 3
beta = 0.0500
phi =
([K ] − w [M ]){φ}
2
i =0
wi [M ]{φ i } = [K ]{φ }i
2
Trasponiendo
(w 2
j − wi2 ){φ }i [M ]{φ } j = 0
T
si i j => wi wj.
Consideremos: [K ]{φ } j = { f } j
=> {φ }i { f } j = 0
T
El Trabajo de las “fuerzas” que producen deformación del modo
{ф}j por los desplazamientos del otro modo {ф}i, es nulo.
ki → i = j
[φi ]T [K ][φ j ] = k i Rigidez modal
0→i≠ J
mi → i = j
[φi ]T [M ][φ j ] = mi Masa modal
0→i ≠ j
10.3. Normalización Modal
n
{φ }Ti [M ]{φ } j = {φ }Ti [M ]{φ }i = ∑ m jφ ji2
j =1
Si normalizamos los modos talque:
{φ }i
{φ '}i =
n
∑m φ
j =1
j
2
ji
La respuesta de una estructura de puede ver como una combinación de todas sus formas de
vibrar.
⎧ n
⎫
⎨ y (t ) = ∑ y i (t )[φi ]⎬
⎩ i =1 ⎭
[v(t )] = y1 (t ) [φ1 ] + .... + yi (t ) [φi ] + ...
[φi ]T [M ][v(t )] = [φi ]T [M ]y1 (t )[φ1 ] + .... + [φi ]T [M ]yi (t )[φi ] + ...
Donde por ortogonalidad todos los términos son = 0, menos [φi ] [M ]yi (t )[φi ]
T
[φi ] [ M ][ v(t )] = M i yi (t )
T
//Mi masa modal
Luego
[φ ] [ M ][ v(t )] [φ ] [ M ][ v(t )]
T T
y (t ) = i
i y (t ) = i
i
Mi Mi
⎢⎣v3 (t ) ⎥⎦
1) Encontrar [M ], [K ], [P (t )]
{[K ] − w [M ]}{φ } = 0.
2
i i
[w ] , [φ ]
2
M i = [φi ] [ M ][φi ]
T
i =1…n
K i = wi2 M i
Pi (t ) = [φ i ] [P(t )]
T
i = 1…n
[φ ] [ M ][v(0)] [φ ] [ M ][v(0)]
T T
y (0) = i
i ; y (0) = i
i
Mi Mi
β i i =1…n
f E (t ) = [ K ][ v(t ) ]
[ f E (t )] = ∑ f Ei (t ) = ∑ [ K ] yi (t ) [φi ]
ami + bk i → i = j
Ci =
0→i ≠ j
1 1 b
Ci = β i → β i = a + wi
2mi wi 2 wi 2
La matriz de Rayleigh tiene las mismas propiedades de ortogonalidad que [M] y [K], es decir:
Ci → i = j
[φ ] [C ][φ ] =
j
T
i
0→i≠ j
1⎡ 1 ⎤
βi = ⎢ a + wi b ⎥
2 ⎣ wi ⎦
⎡ 1 ⎤
wi ⎥
⎡ β i ⎤ 1 ⎢ wi ⎡a ⎤
⎢β ⎥ = ⎢ 1 ⎥⎢ ⎥
⎣ j⎦ 2⎢ w j ⎥ ⎣b ⎦
⎢⎣ w j ⎥⎦
1
βi =
2wi
∑a w
b
b
2b
i
Para ajustar:
2 β → b = 0,1
3 β → b = −1,0,1
4 β → b = −2,−1,0,1 o − 1,0,1,2
1 1
β1 = ∑
2w1 b =0,1
ab w12b =
2w1
⎡⎣ a0 + a1w12 ⎤⎦
1
β2 = ⎡ a0 + a1w22 ⎤⎦
2 w2 ⎣
Luego:
[φ ]T [C ][φ ] = α
⎡2 β 1 w1 m1 0 0 ⎤
⎢
[α ] = ⎢ 0 .... 0 ⎥
⎥
⎢⎣ 0 0 2 β n wn mn ⎥⎦
[M i ] = [φ ]T [M ][φ ]
[M i ]T [M i ] = [I ]
[M i ]T [φ ]T [M ] = [φ ]−1
⎡1⎤
[ r ] = ⎢⎢1⎥⎥
⎢⎣1⎥⎦
[v(t )] = [φ ][ y (t )]
{[ K ] − w [ M ]}[φ ] = [0]
2
1
M i yi (t ) + Ci yi (t ) + K i yi (t ) = − Li vg (t ) i =1…n
Li
yi = V ( βi , wi , vg )
M i wi
⎧ Li ⎫
[v(t )] = ∑ [φi ] yi (t ) = ∑ [φi ] ⎨ Vi (t ) ⎬
⎩ M i wi ⎭
⎧ L ⎫
FE (t ) = [K ][v(t )] = ∑ [K ][φi ]⎨ i Vi (t )⎬
⎩ M i wi ⎭
⎧ wi2 Li ⎫
FE (t ) = ∑ [M ][φ i ]⎨ Vi (t )⎬
⎩ M i wi ⎭
Q(t ) = [1] [ FE (t ) ]
T
⎧ Li wi ⎫
→ [1] ∑ [ M ][φ ] ⎨ M
T
i Vi (t ) ⎬
⎩ i ⎭
L2i
→ Q(t ) = ∑ i i (t )
wV
Mi
n
L2i
M total = ∑ = [1] [M ][1] La norma exige un 90 o 95 %
T
i =1 Mi
vi = ∑ [φi ] yi
Li
vi = [φi ] Sd ( β i , Ti )i
Mi
ABS
[v ] = ∑ vi → Conservador, pues sabemos que sumando todos los máximos, nunca se va a
tener respuestas mayores
SRSS:
( )
1
[v ] = ∑ vi
2 2
NCH433 OF 72
1⎛ ⎞
(∑ v )
1
[v ]NCH 1972 = ⎜ ∑ vi +
2 2
⎟⎟
2 ⎜⎝
i
⎠
Donde:
3
8β r 2 2
ρ ij =
(1 + r )(1 − r )2 + 4βr (1 + r )
Ti
r=
Tj
X= ∑∑ i j
pij X i X j
8ξ 2 r 3/ 2
pij =
(1 + r )(1 − r ) 2 + 4ξ 2 r (1 + r )
m1 + m2 0 ⎤
[M ] = ⎡⎢
⎣ 0 m1⎥⎦
Caso 2)
m1 + m 2 0 ⎤
[M ] = ⎡⎢
⎣ 0 m1⎥⎦
[K ][v(t )] = [FE (t )]
⎡[K 00 ] [K 01 ]⎤ ⎡[v0 (t )]⎤ ⎡ I 0 (t ) ⎤
=
⎢[K ]
⎣ 10 [K11 ]⎥⎦ ⎢⎣[v1 (t )]⎥⎦ ⎢⎣ I 1 (t ) = 0⎥⎦
[K10 ][v0 (t )] + [K11 ][v1 (t )] = [F1 (t )] = [0]
[v1 (t )] = −[K11 ]−1 [K10 ][v0 (t )]
[K 00 ][v0 (t )] − [K 01 ][K11 ]−1 [K10 ]−10 [v0 ] = [F0 (t )]
{[K 00 ] − [K 01 ][K11 ]−1 [K10 ]}[v0 ] = [F0 (t )]
⎡[I ] ⎤
[v(t )] = [T ][v0 ] = ⎢ ⎥[v 0 ]
⎣− [K 11 ] [K 10 ]⎦
−1
[K~ ] = [T ] T
nxn [K ]nxn [T ]nxn
[T ] , no depende del tiempo, entonces:
Ejercicio #7 condensación.
⎡v1 ⎤
[k 31 k 32 ]⎢ ⎥ + k 33θ 3 = 0
⎣v 2 ⎦
m = γab
1
(
I0 = m a2 + b2
12
)
⎡m 0 0⎤
[M ] = ⎢ 0 mr 0 ⎥⎥
⎢ 2
⎢⎣ 0 0 m⎥⎦
k11 = ∑ (k ix * 1)
k 31 = 0
k 21 = −∑ (k xi y i )
k3 = 1
k 33 = ∑ k yi
k 23 = ∑ k yi xi
k2 = 1
⎡ ∑ k xi − ∑ k xi yi 0 ⎤
[K ] = ⎢⎢− ∑ k xi yi k 22
⎥
∑ k yi xi ⎥
⎢
⎣ 0 ∑ k ji xi ∑ k yi ⎥⎦
k = k1 + k 2
k x = ∑ k xi
k y = ∑ k yi
(
kθ = ∑ k xi y i2 + k yi xi2 + kθ )
k x e y = ∑ k xi y i
k y e x = ∑ k yi xi
⎡ kx − ey k x 0 ⎤
[K ] = ⎢⎢− e y k x kθ
⎥
ex k y ⎥
⎢ 0 ex k y k y ⎥⎦
⎣
Ejemplo:
I0
r=
m
⎡1 0 0⎤
[M ] = ⎢⎢0 r 2 0⎥⎥ kθ = 0
⎢⎣0 0 1⎥⎦ kx = ky = k
m =1
a = 10
k1 = 1
k11 = 3k
k 31 = 0
a a a a
k 21 = k +k −k = k
2 2 2 2
k 33 = 3k
k 23 = −ka
k13 = 0
k2 = 1
2 2 2
⎛a⎞ ⎛a⎞ ⎛a⎞
k 22 = ka + k ⎜ ⎟ + ka 2 + k ⎜ ⎟ + ka 2 + k ⎜ ⎟
2
⎡ ak ⎤
⎢ 3k 2
0 ⎥
⎢ ⎛ ⎞ ⎥
a2
[K ] = ⎢ ak 3⎜⎜ ka 2 + k ⎟⎟ − ak ⎥
⎢2 ⎝ 4 ⎠ ⎥
⎢0 − ak 3k ⎥
⎢ ⎥
⎣ ⎦
⎡1 0 0 ⎤
[M ] = ⎢⎢0 100 0⎥⎥
⎢0 60 1⎥
⎣ ⎦
⎡1.3 ⎤
→ T = ⎢⎢3.6⎥⎥
⎢⎣3.8⎥⎦
6.11Excentricidades:
⎛ 10 10 ⎞
CR0 = ⎜ − ,− ⎟ .
⎝ 3 6⎠
Si tenemos un impacto:
[K − w M ]φ
2
i i =0
En caso de terremoto:
⎡v g 1 ' ' ⎤
[P(t )] = [M ][r ]⎢⎢vθ ' ' ⎥⎥
⎢v g 3 ' '⎥
⎣ ⎦
3
⎛ L ⎞
y i (t ) = ∑ ⎜⎜ i Vi ⎟⎟
i =1 ⎝ M i wi ⎠
v(t ) = z 0 sen( wt )
v' (t ) = z 0 w cos( wt )
E. cinética
1
E k (t ) = mv' (t ) 2
2
E. potencial
1 2
E p (t ) = Kv (t )
2
E v max = E
debe cumplirse pues el máximo de una se encuentra cuando la otra es cero.
E k max = E
1 1 1
→ K v = m v' = mw 2 v
2 2 2
2 2 2
K
⇒ w2 =
m
Este método parte de que puedo descubrir para cualquier estructura los modos de vibrar para
cualquier tiempo, esto es:
⎛ δv
2
⎞
l
1
E k (t ) = ∫ m( x)δx⎜ ( x, t ) ⎟
0
2 ⎝ δt ⎠
l
→ ∫ m( x)[φ ( x) z 0 w cos( wt )] δx = E k (t )
1 2
20
l
1 2 2
Ek = z 0 w ∫ φ ( x) 2 m( x)δx
2 0
1
Ev = K∆2
2
1 1 1
Ev = M θ = ( K θ θ )θ = K θ θ 2
2 2 2
δ 2v
M ( x) = EI ( x) ( x, t )
δt 2
2
1
l
⎛ δ 2v ⎞
E v = ∫ EI ( x)⎜⎜ 2 ( x, t ) ⎟⎟ δx
20 ⎝ δt ⎠
→ Reemplazando el φ ( x) que supuse:
l
→ E v = ∫ EI ( x) z 02 sen 2 ( wt )[φ ' ' ( x)]δx
1
20
l
EI ( x) z 02 [φ ' ' ( x)] δx
1
2 ∫0
→ Ev =
2
Ek = Ev
K*
→ w2 = 0
l
=
M*
∫ M ( x)φ ( x)δx
2
Construimos φ como una parábola talque cumpla las condiciones de borde en los apoyos.
2
→ φ ' ' ( x) = − = cte
L2
120 EI
w2 =
ML4
EIφ ( x) = M = cte
→ No puede ser.
→ φ Definido no sirve
πx
sen( )
L EI
φ ( x) = w 2 = 97.4
⎛π ⎞ ⎛ πx ⎞
2
mL2
φ ' ' ( x) = ⎜ ⎟ sen⎜ ⎟
⎝ L⎠ ⎝L⎠
k1 = 375
k 2 = 192
1 1
Ek = ∑ mi v ' i = ∑
2 2
mi w 2 v i
2 2
z 0 ∑ mi [φ i ]w 2
1 2
→=
2
1
[( )
→= z 0 w 2 50 * 0.9 2 + 10 * 12 =
2
]
50.5 2 2
2
z 0 w * 1000
[Ev ] = 1 [∑ k piso ( vi − vi −1 )2 ]
2
→= z 0 ∑ k piso (φ i − φ i −1 )
1 2 2
2
1
2
[
→= z 02 3750(1 − 0.9 ) + 1920(0.9 ) * 1000
2 2
]
1
→= z 02 1592.7 * 10 3
2
Luego
1592.7
w2 = = 31.54
50.5
Luego, con un diagrama de cuerpo libre se identifican las fuerzas que intervienen en el sistema,
trabajando siempre, sobre el eje neutro
δV
→ V ( x, t ) + P ( x , t ) = V ( x , t ) + δx + f I ( x, t )δx
δx
Despejando se obtiene
δV
→ P ( x, t ) = + f I ( x, t ) → (1)
δx
δ 2v
Pero, se sabe f I ( x, t ) = m( x ) ( x, t )
δt 2
Luego haciendo sumatoria sobre los momentos a los que esta sometido el cuerpo:
∑M 0 :
δM ( x, t )
→ = V ( x, t ) → (2)
δx
δ 2 v ( x, t )
M ( x, t ) = EI ( x) → (3)
δx 2
Sustituyendo en (3) y (2) en (1)
δ 2v δ2 ⎡ δ 2v ⎤
m( x ) ( x , t ) + ⎢ EI ( x ) ( x, t ) ⎥ = P ( x, t )
δt 2 δx 2 ⎣ δx 2
⎦
Caso básico:
~ δ 2v δ4
m 2 ( x, t ) + EI 4 ( x, t ) = P( x, t )
δt δx
~ δ v ( x, t ) + EI δ v ( x, t ) = 0
2 4
m
δt 2 δx 4
EI
y ' ' (t ) + a 4 y (t ) = 0 → Solución del tipo y (t ) = Asen( wt ) + B cos(wt )
QQQ
Ab 4 e xb − a 4 Ae xb = 0
(b )
− a 4 φ ( x) = 0 → b 4 = a 4 → b = {a,−a, ia,−ia}
e x − e−x
senh( x) =
2
Resolvemos para viga simplemente apoyada.
Condiciones de borde en x = 0:
v(0, t ) = 0 → y (t )φ (0) = 0
M (0, t ) = 0 → EIy (t )φ ' ' (0) = 0
φ (0) = B1 * 0 + B2 *1 + B4 *1 + B3 * 0 = 0
(1)
→ B2 + B4 = 0
v( L, t ) = 0 → y (t )φ ( L) = 0
M ( L, t ) = 0 → EIφ ' ' ( L) = 0
→ 2 B1 senh(aL) = 0 → B1 = 0
⎧ B3 = 0 ⎫
⎪ ⎪
B3 sen(aL) = 0 → ⎨ nπ ⎬
⎪⎩aL = nπ → a = L ⎪⎭
a 4 EI n 4π 4 EI n 2π 2 EI
w2 = = 4 → 2
m L m L m
Tenemos infinitos modos, como corresponde a una viga en un sistema continuo. Los primeros 3
serian:
⎛ πx ⎞
φ ( x) = Bsen⎜ ⎟
⎝L⎠
⎛ 2πx ⎞
φ ( x) = Bsen⎜ ⎟
⎝ L ⎠
⎛ 3πx ⎞
φ ( x) = Bsen⎜ ⎟
⎝ L ⎠
v(0, t ) = 0 → φ (0) = 0 → B2 + B4 = 0
v' (0, t ) = 0 → φ ' (0) = 0 → B1 = − B3
Corte nulo:
Rescribiendo:
π
Para n>4 a n L ≈ (2n − 1)
2
⎡ cosh(a n L) + cos(a n L) ⎤
φ n ( x) = B3 ⎢cosh(a n x) − cos(a n x) − (seh(a n x) − sen(a n x )⎥
⎣ senh(a n L) + sen(a n L) ⎦
v i ( x, t ) = z i φ i ( x )
f I ( x, t ) = z i wi2 m( x)φ i ( x)
v j ( x, t ) = z j φ j ( x )
f i ( x, t ) = z j φ j w 2j m( x)
L L
∫
0
f i ( x, t )v j (t , x)δx = ∫ f j ( x, t )vi ( x, t )δx
0
(Betty)
L L
∫ m( x) z i wi φi ( x)φ j ( x) z j δx = ∫ m( x) z j w j φ j z iφiδx
2 2
0 0
L
( wi2 − w 2j ) ∫ m( x)φi ( x)φ j ( x)δx = 0
0
i ≠ j → ∫ m( x)φiφ j δx = 0
δ 2v δ2 ⎛ δ 2v ⎞
m( x ) 2 ( x, t ) + 2 ⎜⎜ EI ( x) 2 ( x, t ) ⎟⎟ = P( x, t )
δt δx ⎝ δx ⎠
v( x, t ) = φ ( x) y (t )
Condiciones de borde → w
Condiciones iniciales.
∫ mφ ( x)δx = M i
2
i
δ 2v δ2
m( x ) ( x , t ) + (EI ( x)v' ' ( x, t ) ) = 0
δt 2 δx 2
Pero vi = φi ( x) y i (t )
⎡ δ2 ⎤
∫ φ j ( x)δx ⎢m( x) yi ' ' (t )φ ( x) + (EI ( x) yi (t )φ ' ' ( x) )⎥ = 0
⎣ δx 2
⎦
δ2
y i ' ' (t ) ∫ m( x)φi ( x)φ j ( x)δx + y i (t ) ∫ φ j ( x) (EI ( x)φi ' ' ( x) )δx = 0
δx 2
L
δ2 ⎧0 → i ≠ j
∫
* φ j ( x) (EI ( x)φi ' ' ( x) )δx = ⎨
0 δx 2
⎩k i → i = j
δ δ
φ j ( x) (EI ( x)φi ' ' ( x) ) L
− ∫φ j ' (EI ( x)φi ' ' ( x) )δx = 0
δx 0
δx
φ j ( x)Q( x) − φ j ' ( x)(EI ( x)φ ' ' ( x) ) + ∫ φ j ' ' ( x) EI ( x)φ i ' ' δx = 0
L L
0 0
δ 2v δ2 ⎛ δ 2v ⎞
m( x ) ( x , t ) + ⎜⎜ EI ( x) 2 ( x, t ) ⎟⎟ = P ( x, t )
δt 2 δx 2 ⎝ δx ⎠
∞
v( x, t ) = ∑ φi ( x) y i (t )
i =1
v( x,0) = v 0 ( x) = ∑ φi ( x) y i (t )
y j ( 0) =
∫ m( x)φ ( x)v ( x)δx
j 0
∫ m( x)φ ( x)δx
2
j
⎡δ2
∫ φ j m( x)(∑ φi ( x) yi ' ' (t ))δx + ∫ φ j ( x)⎢ (EI ( x)(∑ yi (t )φi ' ' ( x)))⎤⎥δx = ∫ P( x, t )φ j ( x)δx.
⎣ δx
2
⎦
( )
y j ' ' (t ) ∫ m( x)φ j2 ( x)δx + y j (t ) w 2j M j = P * (t )
y j ( 0) =
∫ m( x)φ j ( x)v 0 ( x)δx
Mj
δ 2v δV
(*) − m( x) ( x, t ) + ( x, t ) = − P ( x, t )
δt δx
δV
FI ( x, t )δx − V ( x, t ) + V ( x, t ) + ( x, t )δx + P( x, t )δx = 0
δx
τ = Gγ
V ( x, t ) δv
= G ( x ) ( x, t )
A' δx
δV δ ⎛ δv ⎞
( x, t ) = ⎜ GA( x) ( x, t ) ⎟
δx δx ⎝ δx ⎠
δ v
2
δ ⎛ δv ⎞
(*) → m 2 ( x, t ) − ⎜ GA( x) ( x, t ) ⎟ = P( x, t )
δt δx ⎝ δx ⎠
v( x, t ) = ∑ φ ( x) y (t )
⎛ m ⎞ ⎛ m ⎞
φ ( x) = Asen⎜⎜ ax ⎟⎟ + B cos⎜⎜ ax ⎟⎟
⎝ GA' ⎠ ⎝ GA ⎠
1. INTRODUCCIÓN:
Para resolver un problema dinámico de varios GDLs, mediante superposición modal, hemos utilizado
hasta ahora, como vectores de forma a superponer, a la solución exacta del problema de valores propios
([K]-ω2[M])·[Φ] = 0.
Una de las desventajas principales en el uso de estos vectores, radica en que no toman en cuenta la
distribución de carga dentro de la estructura, por lo cual su uso suele generar múltiples formas modales
ortogonales a las cargas aplicadas, que no participan en la respuesta dinámica de la estructura,
generando trabajo computacional adicional sin ninguna utilidad.
En el presente resumen se pretende explicar la técnica de generación de vectores de Ritz dependientes
de la carga, que corresponde simplemente al método de Rayleigh-Ritz mejorado, mediante una elección
inteligente de los vectores de forma, en base a las distribuciones de carga dentro de la estructura.
2. ORTOGONALIZACIÓN DE GRAM-SCHMIDT:
0 (por definición)
VnT ⋅ [M ] ⋅ V
α=
VnT ⋅ [M ] ⋅ Vn
for j = 1:n
α i = viT ⋅ [M ]⋅ v j ⇔ end
vj
v j = v j − α i ⋅ vi vj =
v Tj ⋅ [M ] ⋅ v j
end
end
end
Aunque ambos algoritmos solucionan en igual medida el problema que presenta el método de Gram-
Schmidt clásico, el de la izquierda (ortogonalización “hacia delante”) permite trabajar matricialmente el
problema, permitiendo realizar cada paso iterativo con solo 2 operaciones matriciales (evitando un
proceso iterativo dentro de otro), aumentando la velocidad del proceso.
3. DESCOMPOSICIÓN LDLT:
Cuando es requerido resolver de manera reiterada problemas de la forma [A] ·{x}={b}, utilizando siempre
la misma matriz [A], es recomendable, para acelerar los cálculos computacionales, realizar la
triangularización de la matriz como LDLT. Con ello, el problema se resuelve de la forma:
DEDUCCIÓN TEÓRICA:
Donde la matriz [S] no depende del tiempo, e indica la distribución de la carga dentro de la estructura.
Considerando solamente el problema sin amortiguamiento, se tiene:
Y al asumir que toda función {f(t)} puede aproximarse por una serie de Fourier:
Donde {Sk} corresponde al estado de carga k-ésimo del sistema (columna k de [S]) y {vk(t)} a la
∑ {v (t )} (m : N° de estados de carga).
m
respuesta dinámica para tal estado de carga: {v (t )} =
k
k =1
{
Considerando en la ecuación (3) que v (t ) = v
k
} { }⋅ sin(ϖ ⋅ t ) resulta:
k
[K ] ⋅ {v k } = {S k }+ ω 2 [M ] ⋅ {v k } (4)
Para obtener un conjunto de vectores cuya combinación sea una buena aproximación de {vk},
tomando en cuenta el estado de carga k-ésimo de la estructura, se realiza el procedimiento de
[K ] ⋅ {v0k } = {S k } → {v }
k
0
(5)
2. El segundo vector del proceso puede ser calculado en base al error cometido en el primer
paso, al haberse despreciado las fuerzas de inercia, este error se puede aproximar como:
{S } = [M ]⋅ {v }. (Notar que no importan los escalares ω
1
k k
0 dado que cada vector obtenido
será normalizado en el proceso).
[K ] ⋅ {vik } = [M ] ⋅ {vik−1} → {v }
k
i
(7)
ALGORITMO COMPUTACIONAL:
I. Cálculos iniciales:
[K ]⋅ [us ] = [F ]
C. Ortogonalizar vectores de [us] respecto a [M] y [K]. La ortogonalización se realiza resolviendo el
problema de valores propios con las matrices de rigidez y masa transformadas:
([K ] − ρ ⋅ [M ]) ⋅ [Z 0 ] = 0
Donde:
[K ] = [u s ]T ⋅ [K ]⋅ [u s ]
[M ] = [u s ]T ⋅ [M ]⋅ [u s ]
[V1 ] = [us ]⋅ [Z 0 ]
[K ] ⋅ [X i ] = [M ] ⋅ [Vi −1 ]
B. Ortogonalizar vectores en [Xi] respecto a [K] y [M]:
([K ] − ρ ⋅ [M ]) ⋅ [Z i ] = 0
Donde:
[K ] = [X i ]T ⋅ [K ] ⋅ [X i ]
[M ] = [X i ]T ⋅ [M ] ⋅ [X i ]
[Vi ] = [X i ]⋅ [Z i ]
C. Utilizar método de Gram-Schmidt modificado (2 veces) para hacer a [Vi ] ortogonal a todos los vectores
previamente calculados y normalizarlos, de manera que [Vi ] ⋅ [M ] ⋅ [Vi ] = [I ]
T
[Φ ] = [V ] ⋅ [Z ]
5. REFERENCIAS:
1. E.L. Wilson (2002). “Three-Dimensional Static and Dynamic Analysis of Structures”. Cap 14; App
C-10.
2. www-math.mit.edu/~persson/18.335/lec5handout6pp.pdf.
Apuntes: “Introduction to Numerical Methods”. Department of Mathematics, MIT
if nargin < 2
opt=1;
end
if nargin < 3 || ~isempty(M)
opt=2;
end
%%% para caso general.
if opt==0
phi=phi;
end
if opt==1; % normaliza con primera linea
aux=(phi(1,:));
[pn,pm]=size(phi);
if min(abs(aux)) <= eps
opt=3;
disp('MODONORM:No se puede dividir debido a valor 0 se usa opt=3');
else
phi=phi*diag(1./aux);
end
end
if opt==3;
aux=max(phi);
phi=phi*diag(1./aux);
end
if opt==2
Mn=sqrt(diag(phi'*M*phi));
phi=phi*diag(1./Mn);
end