ANTTONI EDALONTZIA

- Ene Anttoni! Hori da itxura ederra duzuna!-esan zion Ximon edalontziak.

- Baina, ez da posible, Anttoni al zara?-esan zuen erabat harrituta Martxel platerak.

- Anttoni? Non ba, non da?- galdetu zuen Kontxita botilak beti bezain despistaturik.

- Bai, lagunak, ni nauzue eta hemen naiz berriro ere etxean!-erantzun nien irribarretsu.

Eta halaxe hartu ninduten berriro ere eskuzabalik Imanolen etxean. Ah! Noski! Baina

oraindik ez dizuet esan nor den Imanol ezta nor naizen ni ere! Imanol bost urteko

mutiko bat da eta bere gurasoekin bizi da. Imanolek bazuen kristalezko edalontzi bat

oso gogoko zuena oso polita zelako eta bere lehengusinak oparitu ziolako. Edalontzi

hori ni nintzen eta tren gorri bat nuen margotuta.

- Jo Anttoni! Orain ere bazoaz trenean biletea hartuta, eh!- adarra jotzen zidan

Ximonek (Ximon, Imanolen amaren edalontzia da eta beti elkarrekin egoten ginen

mahaian).

Oso	ongi moldatzen ginen	etxe	hartako	ontzi	eta	edalontzi	guztiak,	eta	ontzi-
garbigailura noiz sartuko zain egoten ginen han uretan plisti-plasta ibiltzeko.
- Iupiiiiiii!!!!!oihu egiten genuen denok ura botatzen zigutenean.
Eta horrelaxe pasatzen genituen			egunak,	orain	gosarirako		mahaian	jarri,	orain

bazkarirako eta orain afarirako. Ximon, Imanolen amaren plateraren ondoan, Martxel,

aitaren plateraren ondoan, eta ni, noski, Imanolen plateraren ondoan.

Noizean behin gutako bat puskatu eta zakarretara botatzen zuten egunkari orri batean

bilduta eta gu oso triste eta haserre jartzen ginen. Izan ere, etxeko zakar guztiekin

batera botatzen gintuzten zakarretara, pentsa, arrautza oskolak, jogurt poteak, laranja

azalak…uaf! ze nazka. Etxe hartan ez zekiten birziklatzea zer zen. Etxe hartan ez

zekiten gu edukiontzi berdera botaz gero, berriro ere edalontzi, edo botila edo

kristalezko beste edozer gauza bihur gintezkeela.

Egun batean Imanol poz-pozik etorri zen ikastolako fitxa bat besapean hartuta.

- Ama, ama, begira zer egin dugun ikastolan! Zakarrontzi mota desberdinak ikusi

ditugu eta bakoitzean zer bota behar den ikusi dugu: begira, zakarrontzi horian

plastikoak bota behar dira, urdinean paperak, marroian jan-hondarrak…eta gehiago

ere bai baina ez naiz gogoratzen.

- Ene, lan polita egin duzue gaur- erantzun zion amak harrituta.

- Bai eta gainera kalera irten gara edukiontzi desberdinak ikustera. Ama, jarriko al

ditugu guk ere ontzi desberdinak etxean? Andereñok esan digu hori egiten badugu,

botatako gauzak aprobetxatu egiten dituztela gauza berriak egiteko, adibidez folioak,

kulunpioak

Amari ideia ona iruditu zitzaion eta arratsaldean bertan kolore desberdinetako ontziak

erosi zituzten: urdina papera botatzeko, horia plastikoa botatzeko eta marroia jan-

hondarrak botatzeko. Imanol ikastolara joateko irrikan zegoen andereñori esateko bere

etxean ere zakarrak bereizten hasi zirela.

Afalorduan, aitari, erositako ontzien berri eman eta denak mahaian eseri ziren aitak

egindako patata tortilla jatera, baina, amak ogia hartu zuenean, nahi gabe ni ukitu

ninduen ogiarekin eta kilin-kolon hasi nintzen.

- Ai ama, ai ama, banoala lurrera!!- esaten nien Ximon eta Martxeli izututa.

Eta halaxe izan zen, ni konturatu orduko, KRAKKKKKKKK handi bat entzun zen eta ni

mila pusketan geratu nintzen.

- Anttoni, Anttoni!!

negarrez.

Ongi al zaude?-galdetu

zidaten Ximonek

eta Martxelek

erdi

Baina nik ezin nien erantzun. Puskatuta nengoan.

Imanol ere negar batean zegoen bere gogoko edalontzia puskatu egin zelako. Aitak

lasai egoteko esan zion, erosiko ziola beste bat, eta egunkari orri bat hartu, dena bildu,

eta zakarretara botatzera zihoanean, honela esan zion Imanolek mahaitik ziztu bizian

altxatuz:

- Ez aita, ez bota horra! Andereñok esan du edukiontzi berdean botatzen badugu, gero

fabrika berezi batzuetara eraman eta berriro ere edalontziak edo botilak, edo…egiten

dituztela.

Eta halaxe egin zuten. Hurrengo goizean kaleko edukiontzi berdean bota zituzten nire

kristal puskak. Handik fabrika batera eraman ninduten eta aste batzuk pasatu ostean…

berriro ere kalean nago erabat osatuta. Baina orain, ez naiz edalontzi bat. Ah! Noski!

oraindik ez dizuet esan nor naizen, ezta? Ba fabrika hartatik botila forman atera nintzen

eta baserriko esnea saltzen duten txabola horietako batean jarri ninduten. Beti ere,

norbait etorri, txanponak sartu eta gutako botila batean baserriko esnea eramaten zuen

etxera, izan ere, ba al dakizue zein goxoa den baserritik ekartzen duten behiaren

esnea? Ummmmm!!!. Baina nire txanda oraindik ez zen heldu, han nengoen ilaran zain

ni noiz beteko ote ninduten. Egun batean, a ze ezustekoa! Imanolen ama txanponak

sartzen esnea erosteko!!! Eta nire txanda zennn!!!Horrek esan nahi zuen berriro ere

Imanolen etxera joango nintzela!!!!!

Eta horrexegatik hartu ninduten hain goxo nire lagun Ximonek, Martxelek eta besteek.

Berehala konturatu ziren botila forma izan arren, lehengo Anttoni nintzela. Konturatuko

al zen Imanol Anttoni naizela? Zuek ez ezer ere esan, eh…

EGILEA: Mª Luisa Erzibengoa Elustondo

ERRENTERIA