ZALDI ZURIA

Bazen behin batean baserri eder bat. Bertan animalia asko bizi ziren: oiloa, behia, ardiak, erleak, zakurra, katua, eta bazen zaldi txuri polit bat ere.

Denak lagunak ziren, baina egun batean baserritarra azokara joan zen zaldi gainean.

- Agur! Esan zien zaldiak bere lagunei. – Ni azokara noa. Zuek hemen gera zaitezte lanean, kar, kar, kar!

Orduan, beste animaliak haserretu egin ziren.

- Zer uste du zaldi harroputz horrek! Nagusia bera dela, edo zer?

Zaldia itzuli zenean, beregana joan ziren beste animaliak.

- Ez zaigu batere gustatu lehen esan diguzuna- esan zioten. Baserrian, bakoitzak bere lana du, eta zu ez zara gu baino gehiago!

- Bai, nik arrautza mordo bat jartzen dut egunero! Kooo! Kooo!- esan zuen oiloak.

- Muuuu! Eta nik esne asko ematen dut!- zion behiak.

- Nik etxea ondo zaintzen dut, lapurrik sartu ez dadin. Guau! Guau!- bota zuen txakurrak.

- Miauuu! Nik berriz, xaguak harrapatzen ditut, etxeko jakiak eta pentsuak jan ez ditzaten!- katuak haserre.

- Bai egia da, baina nik eramaten dut gure jabea herrira joan behar duenean, ederrena ni bainaiz. Ez al duzue ikusten?- erantzun zien zaldiak harro-harro.

Buelta erdia eman, eta alde egin zuen. Harro-harro zihoan, baina halako batean, irristatu eta hankaz gora putzu zikin batera erori zen.

KATAPUN!

Ikaratu egin ziren denak.

- Ai ama! Ondo al zaude? – galdetu zioten kezkaz beterik

- Ai! Aii! Bai, baietz uste dut. Baina… zikin-zikina nago.

Denak barrez hasi ziren.

- Kar-kar-kar!! Oso dotore zaude! Orain bai, orain ederrena zara… baita zikinena ere!

- Itxura horrekin nagusiak ez du zurekin herrira joan nahiko.

- Ez horixe! Goldatzen jarriko zaitu!

- Ni? Ezta pentsatu ere!- esan zuen zaldiak.

- Zoaz ba garbitzera! Lohi zikinak kendu eta ondo txukuntzera.

- Nik lagunduko dizut!- esan zuen katuak.

Eta denon artean garbitzen lagundu zioten, berriz ere zaldia txuri-txuri gelditu zen arte.

Orduan zaldiak, horrela esan zien:

- Eskerrik asko denoi. Pixka bat lotsatzen naiz nire harrokeriaz, eta barkamena eskatu nahi dizuet denoi.

Eta, jakina, denok gogo onez barkatu zioten.

- Hori bai, pentsatzen dut hurrengorako ondo ikasiko zenuela. Eta denak kantuan eta dantzan hasi ziren, iuju ta iaja, beren adiskidantza berritua ospatzeko.

Horrela bazan, edo ez bazan, sar dadila kalabazan, eta atera dadila herriko plazan.

Egilea: Ibai Olaziregi (Lezo)