Mais ó que ben quixo un día, I anque ora sorrindo canto,
si a querer ten afición, anque ora canto con brío, sempre lle queda unha mágoa tanto chorei, chorei tanto dentro do corasón. como as auguiñas dun río.
I Tiven en pasados días
Aló nas tardes serenas, fondas penas e pesares, aló nas tardes caladas, e chorei bágoas tan frías fanse máis duras as penas como as auguiñas dos mares. que nas brandas alboradas. Tiven tan fondos amores Aló nas tardes sombrisas, e tan fondas amarguras, aló nas tardes escuras, que eran fonte de dolores fanse máis cortas as risas, nacida entre penas duras. máis negras as desventuras. III Que non hai serán tranquila Ora río, ora contento para quen remorsos garda, vou polas eiras cantando, e máis presto se aniquila vendo de onda ven o vento canto máis á noite agarda. cando vou levar o gando.
Ora con grande sosego
II durmo na beira das fontes, Eu ben sei destes secretos durmo na beira dos regos, que se esconden nas entrañas, durmo na punta dos montes. que rebolen sempre inquietos baixo mil formas estrañas. Mais ó que ben quixo un día, si a querer ten afición, Eu ben sei destes tormentos sempre lle queda unha mágoa que consomen e devoran, dentro do seu corasón. dos que fan xemer os ventos, dos que morden cando choran. ............................................ Rosalía de Castro Cantares Gallegos (1863)
