Lingua de amor

Mais ó que ben quixo un día, I anque ora sorrindo canto,

si a querer ten afición, anque ora canto con brío,
sempre lle queda unha mágoa tanto chorei, chorei tanto
dentro do corasón. como as auguiñas dun río.

I Tiven en pasados días

Aló nas tardes serenas, fondas penas e pesares,
aló nas tardes caladas, e chorei bágoas tan frías
fanse máis duras as penas como as auguiñas dos mares.
que nas brandas alboradas.
Tiven tan fondos amores
Aló nas tardes sombrisas, e tan fondas amarguras,
aló nas tardes escuras, que eran fonte de dolores
fanse máis cortas as risas, nacida entre penas duras.
máis negras as desventuras.
III
Que non hai serán tranquila Ora río, ora contento
para quen remorsos garda, vou polas eiras cantando,
e máis presto se aniquila vendo de onda ven o vento
canto máis á noite agarda. cando vou levar o gando.

Ora con grande sosego

II durmo na beira das fontes,
Eu ben sei destes secretos durmo na beira dos regos,
que se esconden nas entrañas, durmo na punta dos montes.
que rebolen sempre inquietos
baixo mil formas estrañas. Mais ó que ben quixo un día,
si a querer ten afición,
Eu ben sei destes tormentos sempre lle queda unha mágoa
que consomen e devoran, dentro do seu corasón.
dos que fan xemer os ventos,
dos que morden cando choran.
............................................ Rosalía de Castro
Cantares Gallegos (1863)