Está en la página 1de 6

CONSTITUTIO DOGMATICA

DE DIVINA REVELATIONE
PROOEMIUM
1. DEI VERBUM religiose audiens et fidenter
proclamans, Sacrosancta Synodus verbis S.
Ioannis obsequitur dicentis: Annuntiamus
vobis vitam aeternam, quae erat apud Patrem
et apparuit nobis: quod vidimus et audivimus
annuntiamus vobis, ut et vos societatem
habeatis nobiscum, et societas nostra sit cum
Patre et cum Filio eius Iesu Christo (1 Io.
1,2-3).
Propterea, Conciliorum Tridentini et
Vaticani I inhaerens vestigiis, genuinam de
divina revelatione ac de eius transmissione
doctrinam proponere intendit, ut salutis
praeconio mundus universus audiendo credat,
credendo speret, sperando amet1.

CONSTITUCIN DOGMTICA
SOBRE LA DIVINA REVELACIN
PRLOGO
1.

CAPUT I
DE IPSA REVELATIONE
2. Placuit Deo in sua bonitate et sapientia
seipsum revelare et notum facere
sacramentum voluntatis suae (cfr. Eph. 1,9),
quo homines per Christum, Verbum carnem
factum, in Spiritu Sancto accessum habent ad
Patrem et divinae naturae consortes efficiuntur
(cfr. Eph. 2,18; 2 Ptr. 1,4).
Hac itaque revelatione Deus invisibilis
(cfr. Col. 1,15; 1 Tim. 1,17) ex abundantia
caritatis suae homines tamquam amicos
alloquitur (cfr. Ex. 33,11; Io. 15,14-15) et cum
eis conversatur (cfr. Bar. 3,38), ut eos ad
societatem secum invitet in eamque suscipiat.
Haec revelationis oeconomia fit gestis
verbisque intrinsece inter se conexis, ita ut
opera, in historia salutis a Deo patrata,
doctrinam et res verbis significatas
manifestent ac corroborent, verba autem opera
proclament et mysterium in eis contentum
elucident.
Intima autem per hanc revelationem tam
de Deo quam de hominis salute veritas nobis
in Christo illucescit, qui mediator simul et
plenitudo totius revelationis exsistit2.

El Sacrosanto Concilio, al escuchar LA


PALABRA DE DIOS religiosamente y al
proclamarla confiadamente, hace suyas las
palabras de San Juan que dice: Os anunciamos la
vida eterna, que estaba junto al Padre y se nos
manifest; lo que hemos visto y odo os lo
anunciamos, para que tengis tambin vosotros
comunin con nosotros; y esta comunin nuestra
es con el Padre y con su Hijo Jesucristo (1 Jn 1,23).
Por lo tanto, siguiendo estrechamente las
huellas de los Concilios Tridentino y Vaticano I, se
propone exponer la doctrina genuina sobre la
divina revelacin y sobre su transmisin, a fin de
que todo el mundo, escuchando el mensaje de la
salvacin crea, creyendo espere, y esperando ame.

CAPTULO I
LA REVELACIN EN S MISMA
2.

Plugo a Dios en su bondad y sabidura revelarse a


S mismo y dar a conocer el misterio de su
voluntad (cfr. Ef 1,9), por el que los hombres, por
Cristo, Verbo hecho carne, tienen acceso al Padre
en el Espritu Santo y se hacen consortes de la
naturaleza divina (cfr. Ef 2,18; 2 Pe 1,4).
As pues, por esta revelacin, Dios invisible
(cfr. Col 1,15; 1 Tim 1,17), desde la abundancia
de su amor habla a los hombres como amigos (cfr.
Ex 33,11; Jn 15,14-15) y trata con ellos (cfr. Bar
3,38) para invitarlos y recibirlos en la comunin
consigo.
Este plan de la revelacin se realiza con
hechos y palabras intrnsecamente conexos entre
s, de forma que las obras, realizadas por Dios en la
historia de la salvacin, manifiestan y confirman la
doctrina y las realidades significadas por las
palabras; y las palabras, a su vez, proclaman las
obras y esclarecen el misterio contenido en ellas.
Pero la verdad ntima tanto sobre Dios como
sobre la salvacin del hombre, por esta revelacin,
resplandece para nosotros en Cristo, quien es a la
vez mediador y plenitud de toda la revelacin.

Cfr. S. Augustinus, De catechizandis rudibus, c. IV,


8: PL 40,316.
2
Cfr. Matth. 11,27; Io. 1,14 et 17; 14,6; 17,1-3; 2 Cor.
3,16 et 4,6; Eph. 1,3-14.

3. Deus, per Verbum omnia creans (cfr. Io. 1,3)


et conservans, in rebus creatis perenne sui
testimonium hominibus praebet (cfr. Rom.
1,19-20), et viam salutis supernae aperire
intendens, insuper protoparentibus inde ab
initio semetipsum manifestavit.
Post eorum autem lapsum eos,
redemptione promissa, in spem salutis erexit
(cfr. Gen. 3,15), et sine intermissione generis
humani curam egit, ut omnibus qui secundum
patientiam boni operis salutem quaerunt,
vitam aeternam daret (cfr. Rom. 2,6-7).
Suo autem tempore Abraham vocavit, ut
faceret eum in gentem magnam (cfr. Gen.
12,2), quam post patriarchas per Moysem et
Prophetas erudivit ad se solum Deum vivum
et verum, providum Patrem et iudicem iustum
agnoscendum, et ad promissum Salvatorem
expectandum, atque ita per saecula viam
Evangelio praeparavit.
4. Postquam vero multifariam multisque modis
Deus locutus est in Prophetis, novissime
diebus istis locutus est nobis in Filio (Hebr.
1,1-2).
Misit enim Filium suum aeternum scilicet
Verbum, qui omnes illuminat, ut inter
homines habitaret iisque intima Dei enarraret
(cfr. Io. 1,1-18).
Iesus Christus ergo, Verbum caro factum,
homo ad homines missus3, verba Dei
loquitur (Io. 3,34), et opus salutare
consummat quod dedit ei Pater faciendum
(cfr. Io. 5,36; 17,4).
Quapropter Ipse, quem qui videt, videt et
Patrem (cfr. Io. 14,9), tota suiipsius praesentia
ac manifestatione, verbis et operibus, signis et
miraculis, praesertim autem morte sua et
gloriosa ex mortuis resurrectione, misso tadem
Spiritu veritatis, revelationem complendo
perficit ac testimonio divino confirmat, Deum
nempe nobiscum esse ad nos ex peccati
mortisque tenebris liberandos et in aeternam
vitam resuscitandos.
Oeconomia ergo christiana, utpote foedus
novum et definitivum, numquam praeteribit,
et nulla iam nova revelatio publica expectanda
est ante gloriosam manifestationem Domini
nostri Iesu Christi (cfr. 1 Tim. 6,14 et Tit.
2,13).

3.

Dios, crendolo todo (cfr. Jn 1,3) y conservndolo


todo por el Verbo, da a los hombres testimonio
perenne de S en las cosas creadas (cfr. Rom 1,1920) y, queriendo abrir el camino de la salvacin de
lo alto, se manifest, adems, a S mismo a
nuestros primeros padres ya desde el principio.
Despus de su cada, alent en ellos la
esperanza de la salvacin, con la promesa de la
redencin (cfr. Gen 3,15), y tuvo cuidado incesante
del gnero humano, para dar la vida eterna a todos
los que buscan la salvacin con la constancia en el
bien obrar (cfr. Rom 2,6-7).
A su tiempo, pues, llam a Abraham para
hacerlo un gran pueblo (cfr. Gen 12,2-3) al que
despus de los Patriarcas instruy por Moiss y los
Profetas para que lo reconocieran como nico Dios
vivo y verdadero, Padre providente y justo juez, y
para que esperaran al Salvador prometido. De esta
manera, a travs de los siglos, prepar el camino al
Evangelio.

4.

Pero despus que Dios habl muchas veces y de


muchas maneras por los Profetas, ltimamente, en
estos das, nos habl en el Hijo (Heb 1,1-2).
Pues envi a su Hijo, es decir, al Verbo eterno,
que ilumina a todos, para que habitara entre los
hombres y les manifestara los secretos de Dios
(cfr. Jn 1,1-18).
Jesucristo pues, Verbo hecho carne, hombre
enviado a los hombres, habla palabras de Dios
(Jn 3,34) y lleva a cabo la obra de la salvacin que
el Padre le encomend (cfr. Jn 5,36; 17,4).
Por lo tanto, l mismo verle a l es ver al
Padre (cfr. Jn 14,9)- con su total presencia y
manifestacin, con palabras y obras, seales y
milagros, y sobre todo, con su muerte y su
resurreccin gloriosa de entre los muertos,
finalmente con el envo del Espritu de Verdad,
completa totalmente y confirma con el testimonio
divino la revelacin: Dios est siempre con
nosotros para librarnos de las tinieblas del pecado
y de la muerte y resucitarnos a la vida eterna.
La economa cristiana, por tanto, como alianza
nueva y definitiva, nunca cesar. Y no hay que
esperar ya ninguna nueva revelacin pblica antes
de la gloriosa manifestacin de nuestro Seor
Jesucristo (cfr. 1 Tim 6,14 y Tit 2,13).

Epist. ad Diognetum, c. VII, 4; Funk, Patres


Apostolici, I, p. 403.

5. Deo revelanti praestanda est oboeditio fidei


(Rom. 16,26; cfr. Rom. 1,5; 2 Cor. 10,5-6),
qua homo se totum libere Deo committit,
plenum revelanti Deo intellectus et voluntatis
obsequium praestando4 et voluntarie
revelationi ab Eo datae assentiendo.
Quae fides ut praebeatur, opus est
praeveniente et adiuvante gratia Dei et internis
Spiritus Sancti auxiliis, qui cor moveat et in
Deum convertat, mentis oculos aperiat, et det
omnibus suavitatem in consentiendo et
credendo veritati5.
Quo vero profundior usque evadat
revelationis intelligentia, idem Spiritus
Sanctus fidem iugiter per dona sua perficit.

6. Divina revelatione Deus seipsum atque


aeterna voluntatis suae decreta circa hominum
salutem manifestare ac communicare voluit,
ad participanda scilicet bona divina, quae
humanae mentis intelligentiam omnino
superant6.
Confitetur Sacra Synodus, Deum, rerum
omnium principium et finem, naturali
humanae rationis lumine e rebus creatis certo
cognosci posse (cfr. Rom. 1,20); eius vero
revelationi tribuendum esse docet; ut ea, quae
in rebus divinis humanae rationi per se
impervia non sunt, in praesenti quoque generis
humani conditione ab omnibus expedite, firma
certitudine et nullo admixto errore cognosci
possint7.

5.

A Dios revelador hay que prestarle la obediencia


de la fe (Rom 16,26; cfr. Rom 1,5; 2 Cor 10,5-6),
por la que el hombre se confa libre y totalmente a
Dios tributando a Dios revelador el homenaje
pleno del entendimiento y de la voluntad, y
asintiendo voluntariamente a la revelacin dada
por l.
Para profesar esta fe es necesaria la gracia de
Dios que previene y ayuda, y los auxilios internos
del Espritu Santo, el cual mueva el corazn y lo
convierta a Dios, abra los ojos del entendimiento y
d a todos la suavidad en el aceptar y creer la
verdad.
Y para que la comprensin de la revelacin
sea ms profunda, el mismo Espritu Santo
perfecciona la fe con sus dones.

6.

Mediante la divina revelacin quiso Dios


manifestarse y comunicarse a S mismo y los
eternos decretos de su voluntad acerca de la
salvacin de los hombres, para hacerlos participar
de los bienes divinos, que superan totalmente la
inteligencia de la mente humana.
Confiesa el Santo Concilio que Dios,
principio y fin de todas las cosas, puede ser
conocido con certeza por la luz natural de la razn
humana, partiendo de las cosas creadas (cfr. Rom
1,20); pero ensea que hay que atribuir a su
revelacin el que, todo lo que en las realidades
divinas por su naturaleza no sea inaccesible a la
razn humana, lo pueden conocer todos fcilmente,
con firme certeza y sin error alguno, incluso en la
presente condicin del gnero humano.

Conc. Vat. I, Const. dogm. de fide cath., cap. 3 de


fide: Denz 1789 (3008).
5
Conc. Araus. II, can 7: Denz. 180 (377); Conc. Vat. I,
l. c.: Denz. 1791 (3010).
6
Conc. Vat. I, Const. dogm. de fide cath., cap. 2 de
revelatione: Denz. 1786 (3005).
7
Ibid.: Denz 1785 et 1786 (3004 et 3005).

CAPUT II
DE DIVINAE REVELATIONIS
TRANSMISSIONE
7.Quae Deus ad salutem cunctarum gentium
revelaverat, eadem benignissime disposuit ut in
aevum integra permanerent omnibusque
generationibus transmitterentur.
Ideo Christus Dominus, in quo summi Dei tota
revelatio consummatur (cf. 2 Cor. 1,20; 3,16-4,6),
mandatum dedit Apostolis ut Evangelium, quod
promissum ante per prophetas Ipse adimplevit et
proprio ore promulgavit, tamquam fontem omnis
et salutaris veritatis et morum disciplinae omnibus
praedicarent8, eis dona divina communicantes.
Quod quidem fideliter factum est, tum ab
Apostolis, qui in praedicatione orali, exemplis et
institutionibus ea tradiderunt quae sive ex ore,
conversatione et operibus Christi acceperant, sive
a Spiritu Sancto suggerente didicerant, tum ab illis
Apostolis virisque apostolicis qui, sub inspiratione
eiusdem Spiritus Sancti, nuntium salutis scriptis
mandaverunt9.
Ut autem Evangelium integrum et vivum iugiter in
Ecclesia servaretur, Apostoli successores
reliquerunt Episcopos, ipsis suum ipsorum locum
magisterii tradentes10.
Haec igitur Sacra Traditio et Sacra utriusque
Testamenti Scriptura velut speculum sunt in quo
Ecclesia in terris peregrinans contemplatur Deum,
a quo omnia accipit, usquedum ad Eum videndum
facie ad faciem sicuti est perducatur (cfr. 1 Io. 3,2)

CAPTULO II
TRANSMISIN DE LA DIVINA
REVELACIN
7.Dios dispuso benignamente que lo que haba
revelado para la salvacin de todos los hombres
permaneciera ntegro para siempre, y se
transmitiese a todas las generaciones.
Por eso Cristo Seor, en quien se consuma toda la
revelacin de Dios sumo (cfr. 2 Cor 1,20; 3,164,6) dio el mandato a los Apstoles que, para
comunicar a los hombres los dones divinos,
predicaran a todos, como fuente de toda verdad
salvadora y de la ordenacin de las costumbres, el
Evangelio que, prometido antes por los profetas,
complet l y promulg por su propia boca.
Esto fue realizado fielmente, tanto por los
Apstoles que en la predicacin oral, ejemplos e
instituciones, transmitieron lo que haban recibido
ya por la palabra, por la convivencia y por las
obras de Cristo, ya lo que haban aprendido por
insinuacin del Espritu Santo, como por aquellos
Apstoles y varones apostlicos que bajo la
inspiracin del mismo Espritu Santo escribieron
el mensaje de la salvacin.
Mas, para que el Evangelio se conservara
continuamente ntegro y vivo en la Iglesia, los
Apstoles dejaron a los Obispos como sucesores
suyos, entregndoles su propio cargo de
magisterio.
Por consiguiente, esta Sagrada Tradicin y la
Sagrada Escritura de ambos Testamentos son
como un espejo en que la Iglesia peregrina en la
tierra contempla a Dios, de quien todo lo recibe,
hasta que sea llevada a su presencia para verlo
cara a cara, tal como es (cfr. 1 Jn 3,2).

Cfr. Matth. 28,19-20 et Mc. 16,16. Conc. Trid., Sess.


IV, Decr. De canonicis Scripturis: Denz. 788 (1501).
9
Cfr. Conc. Trid., l.c.; Conc. Vat. I, Sess. III, Const.
dogm. de fide catholica, cap. 2 de revelatione: Denz.
1787 (3006).
10
S. Irenaeus, Ad. Haer. III, 3, 1: P.G. 7, 848; Harvey,
2, p.9.

veritatem inducit, verbumque Christi in eis


abundanter inhabitare facit (cfr. Col. 3,16).
8.Itaque praedicatio apostolica, quae in inspiratis
libris speciali modo exprimitur, continua
successione usque ad consummationem temporum
conservari dedebat.
Unde Apostoli, tradentes quod et ipsi acceperunt,
fideles monent ut teneant traditiones quas sive per
sermonem sive per epistulam didicerint (cfr. 2
Thess. 2,15), utque pro semel sibi tradita fide
decertent (cfr. Iud 3)11.
Quod vero ab Apostolis traditum est, ea omnia
complectitur quae ad Populi Dei vitam sancte
decendam fidemque augendam conferunt, sicque
Ecclesia, in sua doctrina, vita et cultu perpetuat
cunctisque generationibus transmittit omne quod
ipsa est, omne quod credit.
Haec quae est ab Apostolis Traditio sub assistentia
Spiritus Sancti in Ecclesia proficit12: crescit enim
tam rerum quam verborum traditorum perceptio,
tum ex contemplatione et studio credentium, qui
ea conferunt in corde suo (cfr. Lc. 2,19 et 51), tum
ex intima spiritualium rerum quam experiuntur
intelligentia, tum ex praeconio eorum que cum
episcopatus successione charisma veritatis certum
acceperunt.
Ecclesia scilicet, volventibus saeculis, ad
plenitudinem divinae veritatis iugiter tendit, donec
in ipsa consummentur verba Dei.
Sanctorum Patrum dicta huius Traditionis
vivificam testificantur praesentiam, cuius divitiae
in praxim vitamque credentis et orantis Ecclesiae
tranfunduntur.
Per eandem Traditionem integer sacrorum
librorum Canon Ecclesiae innotescit, ipsaeque
Sacrae Litterae in ea penitius intelliguntur et
indesinentur actuosae redduntur; sicque Deus, qui
olim locutus est, sine intermissione cum dilecti
Filii sui Sponsa colloquitur, et Spiritus Sanctus,
per quem viva vox Evangelii in Ecclesia, et per
ipsam in mundo resonat, credentes in omnem

11

Cfr. Conc. Nicaenum II: Denz. 303 (602). Conc.


Constant. IV, Sess. X, can. 1: Denz 336 (650-652).
12
Cfr. Conc. Vat. I, Const. dogm. de fide catholica,
cap. 4 de fide et ratione: Denz. 1800 (3020).

8.As, pues, la predicacin apostlica, que est


expresada de un modo especial en los libros
sagrados, deba conservarse por una sucesin
continua hasta el fin de los tiempos.
De ah que los Apstoles, transmitiendo lo que
ellos mismos han recibido, amonestan a los fieles
a que custodien las tradiciones que han aprendido
o de palabra o por escrito (cfr. 2 Tes 2,15), y a que
sigan combatiendo por la fe que se les ha dado una
vez para siempre (cfr. Jud 3).
Ahora bien, lo transmitido por los Apstoles
encierra todo lo necesario para que el pueblo de
Dios viva santamente y aumente su fe; y de esta
forma la Iglesia, en su doctrina, en su vida y en su
culto perpeta y transmite a todas las generaciones
todo lo que ella misma es y todo lo que cree.
Esta Tradicin, que procede de los Apstoles,
progresa en la Iglesia bajo la asistencia del
Espritu Santo, puesto que crece la comprensin
tanto de las cosas como de las palabras
transmitidas, ya por la contemplacin y el estudio
de los creyentes, que las meditan en su corazn
(cfr. Lc 2,19 y 51), ya por la percepcin ntima
que experimentan de las cosas espirituales, ya por
el anuncio de aqullos que con la sucesin del
episcopado recibieron el carisma de la verdad.
Es decir, la Iglesia, en el decurso de los siglos,
tiende constantemente a la plenitud de la verdad
divina, hasta que en ella se cumplan las palabras
de Dios.
Las enseanzas de los Santos Padres testifican la
presencia vivificante de esta Tradicin, cuyos
tesoros se comunican a la prctica y a la vida de la
Iglesia creyente y orante.
Por esta misma Tradicin conoce la Iglesia todo el
Canon de los libros sagrados, y la misma Sagrada
Escritura se conoce en ella ms a fondo y se hace
incesantemente activa. De esta forma, Dios, que
habl en otro tiempo, dialoga sin intermisin con
la Esposa de su amado Hijo; y el Espritu Santo,
por quien la voz viva del Evangelio resuena en la
Iglesia, y por ella en el mundo, va conduciendo a
los creyentes en toda la verdad, y hace que la
palabra de Cristo habite en ellos abundantemente
(cfr. Col 3,16).
5

9.Sacra Traditio ergo et Sacra Scriptura arcte inter


se connectuntur atque communicant.
Nam ambae, ex eadem divina scaturigine
promanantes, in unum quodammodo coalescunt et
in eundem finem tendunt.
Etenim Sacra Scriptura est locutio Dei quatenus
divino afflante Spiritu scripto consignatur; Sacra
autem Traditio verbum Dei, a Christo Domino et a
Spiritu Sancto concreditum, successoribus eorum
integre transmittit, ut illud, praelucente Spiritu
veritatis, praeconio suo fideliter servent, exponant
atque diffundant; quo fit ut Ecclesia certitudinem
suam de omnibus revelatis non per solam
Scripturam hauriat.
Quapropter utraque pari pietatis affectu ac
reverentia suscipienda et veneranda est 13.
10.Sacra Traditio et Sacra Scriptura unum verbi
Dei sacrum depositum constituunt Ecclesiae
commissum, cui inhaerens tota plebs sancta
Pastoribus suis adunata in doctrina Apostolorum
et communione, fractione panis et orationibus
iugiter perseverat (cfr. Act. 2,42 gr.), ita ut in
tradita fide tenenda, exercenda profitendaque
singularis fiat Antistitum et fidelium conspiratio 14.
Munus autem authentice interpretandi verbum Dei
scriptum vel traditum 15 soli vivo Ecclesiae
Magisterio concreditum est16, cuius auctoritas in
nomine Iesu Christi exercetur.
Quod quidem Magisterium non supra verbum Dei
est, sed eidem ministrat, docens nonnisi quod
traditum est, quatenus illud, ex divino mandato et
Spiritu Sancto assistente, pie audit, sancte custodit
et fideliter exponit, ac ea omnia ex hoc uno fidei
deposito haurit quae tamquam divinitus revelata
credenda proponit.
Patet igitur Sacram Traditionem, Sacram
Scripturam et Ecclesiae Magisterium, iuxta
13

Cfr. Conc. Trid., Sess. IV, l.c.: Denz. 783 (1501).


Cfr. Pius XII, Const. Apost. Munificentissimus Deus,
1 nov. 1950: AAS 42, 1950, 756, collatis verbis S.
Cypriani, Epist. 66, 8: Hartel, III, B, p. 733: Ecclesia
plebs Sacerdoti adunata et Pastori suo grex adhaerens.
15
Cfr. Conc. Vat. I, Cont. dogm.de fide catholica, cap.
3 de fide: Denz. 1792 (3011).
16
Cfr. Pius XII, Litt. Encycl. Humani Generis, 12 aug.
1950: AAS 42, 1950, 568-569: Denz. 2314 (3886).
14

sapientissimum Dei consilium, ita inter se


connecti et consociari, ut unum sine aliis non
consistat, omniaque simul, singula suo modo, sub
actione unius Spiritus Sancti, ad animarum
salutem efficaciter conferant.
9.As, pues, la Sagrada Tradicin y la Sagrada Escritura
estn ntimamente unidas y compenetradas entre s.
Porque surgiendo ambas de la misma fuente, se funden
en un cierto modo y tienden a un mismo fin.
Puesto que la Sagrada Escritura es palabra de Dios en
cuanto que se pone por escrito bajo la inspiracin del
Espritu Santo; y la palabra de Dios, confiada por
Cristo Seor y por el Espritu Santo a los Apstoles, la
transmite ntegramente la Sagrada Tradicin a sus
sucesores para que, con la luz del Espritu de la verdad,
la guarden fielmente, la expongan y la difundan con su
predicacin; de donde resulta que la Iglesia no saca
solamente de la Sagrada Escritura su certeza acerca de
todas las verdades reveladas.
Por eso se han de recibir y venerar ambas con igual
espritu de piedad y reverencia.

10.La Sagrada Tradicin y la Sagrada Escritura


constituyen un solo depsito sagrado de la palabra de
Dios, confiado a la Iglesia. Fiel a este depsito, todo el
pueblo santo, unido con sus pastores en la doctrina de
los Apstoles y en la comunin, persevera constante en
la fraccin del pan y en la oracin (cfr. Hech 2,42 gr.),
de suerte de hay una colaboracin especial de prelados
y fieles en guardar, ejercitar y profesar la fe recibida.
Pero el oficio de interpretar autnticamente la palabra
de Dios escrita o transmitida ha sido confiado
nicamente al Magisterio vivo de la Iglesia, cuya
autoridad se ejerce en el nombre de Jesucristo.
Este Magisterio, ciertamente, no est sobre la palabra
de Dios, sino que la sirve, al ensear slo lo que le ha
sido entregado, en cuanto que, por mandato divino y
por la asistencia del Espritu Santo, la oye con respeto,
la guarda con diligencia y la expone con fidelidad; y de
este nico depsito de la fe saca todo lo que propone
que se ha de creer como verdad revelada por Dios.
Es evidente, por tanto, que la Sagrada Tradicin, la
Sagrada Escritura y el Magisterio de la Iglesia, segn
designio sapientsimo de Dios, estn unidos y
entrelazados de tal forma entre s, que no tiene
consistencia el uno sin los otros, y que todos juntos,
cada uno a su modo, bajo la accin del nico Espritu
Santo, contribuyen eficazmente a la salvacin de las
almas.

También podría gustarte