Arbor - Proloog

Ergens, ver weg, in een andere dimensie van levend organisme, leefde een volk genaamd Elevare. Het volk leefde in een verlaten gebied van hun planeet, genaamd Arbor. Deze planeet van rust en thuiskomen, was de energiebron van alle levende wezens die ze bewoonde. Arbor was, in het algemeen, een groene vlakte, met vele schoonheden. Niemand regeerde het volk Elevare, iedereen onder het volk had een stem en ze hielden hun plaats goed in stand. Respect en eerbetoon waren niet van de minste regels die ze moesten nastreven. Wie bij het volk wou horen werd een strikt contract opgelegd, streng maar rechtvaardig. Het volk leefde in vrede, maar vele roddels deden rondes en hoewel iedereen elkaar met respect en beleefdheid behandelde waren er ook individuen die elkaar minder graag zagen passeren. Niets vreemds dus. Elevare was zeker niet het enigste volk dat Arbor bewoonde. Deze planeet, zeker 3 keer groter als de aarde, beschikte wel over meerdere volkeren, soms was dat goed, andere dagen minder. De volkeren leefden in vrede met elkaar, ook al waren soms ruzies en discussies. Het enige probleem waren de Advena, of beter bekent als bastaards, vreemdelingen of onbekenden. Elk volk had namelijk een bepaalde kracht die met hun stam en afkomst te maken had, maar bij deze unieke personen waarvan er maar n gekend was, was hun kracht raadselachtig en verschillend. Deze individuen waren verwekt door de liefde van twee personen uit verschillende volkeren. Normaal was dit onmogelijk, toch hadden Ebe en Ado een kind verwekt. Hun zoon CaeliMas (mannelijk hemels), was n van de oudste en wijste bewoners van Arbos. Hij regeerde met het volk en door het volk, al twee millennia lang. Door zijn moeilijke jeugd en ongekende kracht, werd hij de persoon die hij nu was. Begeert door alle vrouwen, gerespecteerd door alle mannen, aanbeden door alle kinderen. n ding moet je weten over ons volk. Wij worden niet oud en grijs, zoals de mensachtige. We blijven er jong uitzien, daarmee bedoel ik niet dat we kinds blijven, in tegendeel. Als we worden geboren zijn we niet zoals mensenkinderen, we kunnen al lopen, zien, spreken en denken na een paar dagen. Ik zal beginnen bij de geboorte; Ons volk kan de liefde bedrijven zonder kans op kinderen. cht een kind verwekken kost heel wat energie en is niet zo romantisch . Het bundelen van hun kracht en levensenergie -wat pas mogelijk is na een verbintenis, iets wat je kunt vergelijken met het huwelijk- zal zorgen voor een levensbron, niet groter dan een vuist. De meesten onder ons groeien ouderloos op, dat wil zeggen, we kunnen overleven op eigen benen eens we zijn gevormd. Sommigen verkiezen hun kind toch op te voeden, zoals Ebe en Ado deden, ze zijn vast niet de enige. De meeste groeien op met het gevoel van een familie rond zich, hun volk. Ze leren hun krachten beheersen, die bij ieder persoon verschillen maar meestal samenhangt met de rest. 1
Celine Vereecke

Arbor - Proloog
Als we helemaal gevormd zijn, ontpoppen we uit de schil van onze energiebron. Dan worden we door ons volk ingewijd en groeien we er op. Na 25 mensenjaren is ons lichaam helemaal volgroeit, elke leeftijdsgroep bezit zijn eigen teken. Ons teken loopt over onze rug naar bovenarmen, onderarmen en stopt bij onze handpalm, ook van onze onderrug tot onze voeten. Elk individu heeft een uniek teken in verbintenis met karakter of passie. Naarmate het ouder worden verandert deze van kleur. CaeliMas bezit nu over een lichtgrijs teken, de kleur van wijsheid en maturiteit. Hij heeft ook unieke krachten en een buitengewone uitstraling. Zijn ogen, even grijs als zijn teken, bezitten over zachte lachrimpels en ook heeft hij een atletische bouw, uitmuntende lenigheid en beheersing van zijn krachten, een gouden gloed van warmte en vriendelijkheid, ... Wat ik van hem vindt? Ik krijg er kriebels van. En ik, k ben Sara. Jep, Sara zonder achternaam.

2
Celine Vereecke