Documentos de Académico
Documentos de Profesional
Documentos de Cultura
O carro
Non canta na Ch ningun,
por so, meu carro canta,
canta o seu eixo tan ben
que a seardade me espanta.
rbores da cidade
As rbores da cidade
esmorecidas, tristeiras:
non cometeron delito
e tenas prisioneiras!
As rbores da cidade
non sei como dan medrado
co barullo dos motores
e co ar polucionado.
De Terra Cha
De Terra Cha
Pobo
Vinte, trinta casas. A estn
cunha feitura xusta e alden .
A terra moura. Dorme con desgana
sen a curva feminina da montana.
Us prados, a mazaira e a cerdeira.
Os palleiros ocupan media eira.
Os cas, entre as casas, a folgar,
ladrando por ladrar.
De Terra Cha
As rbores da cidade
son seres artificiales:
naceron no invernadeiro
dos xards municipales!
As rbores da cidade:
non viron cervos lixeiros,
Nin paxaros voadores,
nin regatos cantareiros!
As rbores da cidade
Non teen contentamento:
respiran fume e non aire!
por terra teen cemento!
De As ras do vento ceibe
Dimensis
Ollada a Terra Cha dende as alturas
semellante a un mar en calma.
Pra medila s valen das mensuras:
ferrados de corazn, fanegas de alma!
De Terra Cha
As origens
Um volta sempre s suas origens,
aos lugares nos que est enraizado,
ao seguro torrom da prpria tribo,
s sabidas conversas familiares,
aos velhos caminos sem sorpresas,
a escuitar a msica do rio que
cruzou lentamente a nossa infncia,
a sentir o som amigo das camapanas
orvalhando soidades e lembranas.
e alta maravilha de poder falar,
do jeito mais fondo e mais total,
coa luz que um amou, ressuscitada.
De A luz ressuscitada
Gando
O gando da Terra Ch moi fermoso:
ollos grandes, corna levantada;
e pelo teixo, fino moi lustroso
e o paso lento cando fai a arada.
Oficio a un melro
Eu comuncolle a vostede, Seor Melro,
que anda a cantar tan ben no silveiral:
a sa cancin, souril e vella,
pon unha arela de luz no meu sentir.
como se en min nacera algn milagre
ou unha roseira inefbel me apampara
deixndome estanto.
como se unha voz de anxo, tan acesa,
puxera no corazn tal seardade.
Pero eu comuncolle a vostede, Seor Melro,
que non lle diga a ningun o seu cantar.
Vostede non ten licencia da Academia
e non se pode cantar sen mis nin mis.
De Documentos persoais
De Terra Cha
Natureza sensbel
As xestas teen fala de valados,
por iso o sangue das sas veas
leva todo o amor do labranto.
A cinza do chao tamn ten
ingratitudes churrusqueiras
e mata todos os grilos
que atopa por entre as leiras.
Esa xesteira amarela
non leva nubes, non leva.
Tan s a trasmao dica:
a vaca teixa non turra....
E a vaca teixa nas cornas
levaba presas estrelas
das que se apropiou de noite
ao beber auga na fonte.
As nubes brancas bicaban
o lombo escuro das xestas
e as breixas, cos seus coitelos,
an cortando folerpas.
A noite co seu misterio
tremelaba de friaxe.
E a xesteira reverqua
un sangue mouro nas laxes!
De Muieiro de brtemas
O ro
O ro pasa correndo,
non se para con ningun.
O ro canta prs cousas
e canta para min tamn.
O ro canta prs albres
paxareiras da ribeira!
O ro canta prs prados
e prs nubes viaxeiras!
A todos di seu cantar
con escuro e claro son.
A todos di seu cantar
anque llo escoiten ou non!
Non lle preguntes ao ro
a nde vai, de nde ven.
O ro pasa correndo!
O ro non se entretn!
O ro pasa correndo,
nunca deixa de pasar.
Vai dicindo a sa cancin
e non se pode parar!
De Os soos na gaiola
Primavera
No mundo sempre Primavera.
Sempre. Sempre.
Por moito
que queiran e que intenten
prohibila, afogala, asasinala
rexurde xoven, pura, inmaculada,
inocente, incontbel, poderosa.
O mundo azul, Venus, Primavera:
a primeira luz que nos aluma
e lle d s cousas transparencia,
reconciliando ao home co
universo.
E que fai que o noso instinto
sexa un torrente caudaloso e
puro.
A Primavera Venus.
Florentina
Flora, loira como o bo trigo
candeal, o ouro e o lume do sol
nos seus cabelos fermossimos
que nos incendian totalmente
cun lume que acaba
consumndonos.
A Primavera azul: tal os ros
do noso bon pas.
Como as veas
nas que corre -seiva fecundanteo noso sangue abrasado e
soerguido
que berra, canta, clama ao ceo
e pide, sen mis, perpetuarse.
De A Primavera de Venus
O mar
-Ti nunca viches ao mar
cos seus berros bruadores,
coas sas espumas de prata,
cos barcos e os pescadores.
-Ti nunca viches ao mar
a tecer e a destecer
ondas azuis que van
praia mansa a morrer?
-E ti non sabes que o mar
unha inmensa planura,
auga e ceo, ceo e auga,
maxestade e fermosura?
-Ti nunca viches o mar?
E sabes que non repousa?
-Si nunca viches o mar
non viches ningunha cousa!
De Os soos na gaiola