Está en la página 1de 3

Reconcilidevos coa terra

Escolma de textos de invocacin aos diversos elementos da


paisaxe na obra de Manuel Mara
Reconcilidevos coa terra,
con pura espiritualidade
da materia que sinte, ama
e odia: s ela fai os altos,
fondos sentimentos humanos.
Comprendede e amade.
Ddevos, sen retesas,
forza que move mundo,
msica acordada e visible
das esferas:
conduciravos
do mesmo xeito que o ro
vai do mar ate o misterio:
nico camio que
vos pode levar eternidade.

O carro
Non canta na Ch ningun,
por so, meu carro canta,
canta o seu eixo tan ben
que a seardade me espanta.

Camio de Felps deica Aguiar


eu sei porque tes tantas soids;
ests deitado a , sol da tarde ,
sen ter a quen levar
Camio de Felps deica Aguiar!

Non hai canto tan fermoso:


fino coma un asubo,
anque , as vegadas, saudoso
faise no ar rechoucho.

rbores da cidade

O meu carro cerna dura:


sbese carballo e freixo.
iQu fermosa e a sua feitura!
iQu lixereza a do eixo!

As rbores da cidade
esmorecidas, tristeiras:
non cometeron delito
e tenas prisioneiras!

As cousas vanse aledando


por onde meu carro pasa.
iCarrtame herba pro gando!
iTraime a colleita pra casa!

As rbores da cidade
non sei como dan medrado
co barullo dos motores
e co ar polucionado.

De Terra Cha

De Compendio de orballos e incertezas

Vento lene e rumoroso que marmulas


as estrofas dun pomea de loita;
xogos de luar nas carballeiras
inventando medos e pantasmas;
toxos de espias aguzadas,
citelos ferindo a nos ador;
abidueiras finas como anceios;
robustos carballos destemidos
desafiando neves e tronadas;
castieiros de mel que agarimades,
con tenra dozura, os ollos meus;
rtmico ondear das centeeiras
con msica de verso namorado;
verde-tenro-aceso dos lameiros;
verde-escuro-apagado das xesteiras;
ouros incendiados dos solpores;
brudos potentes do mar alporecido;
silencios inmensos como o mundo;
berrade,
ergudevos,
loitade
deica que, todos xuntos, academos
a liberacin-nacional da nosa Patria.
De Poemas para construr una Patria.

De Terra Cha

Pobo
Vinte, trinta casas. A estn
cunha feitura xusta e alden .
A terra moura. Dorme con desgana
sen a curva feminina da montana.
Us prados, a mazaira e a cerdeira.
Os palleiros ocupan media eira.
Os cas, entre as casas, a folgar,
ladrando por ladrar.
De Terra Cha

As rbores da cidade
son seres artificiales:
naceron no invernadeiro
dos xards municipales!
As rbores da cidade:
non viron cervos lixeiros,
Nin paxaros voadores,
nin regatos cantareiros!
As rbores da cidade
Non teen contentamento:
respiran fume e non aire!
por terra teen cemento!
De As ras do vento ceibe

Dimensis
Ollada a Terra Cha dende as alturas
semellante a un mar en calma.
Pra medila s valen das mensuras:
ferrados de corazn, fanegas de alma!
De Terra Cha

As origens
Um volta sempre s suas origens,
aos lugares nos que est enraizado,
ao seguro torrom da prpria tribo,
s sabidas conversas familiares,
aos velhos caminos sem sorpresas,
a escuitar a msica do rio que
cruzou lentamente a nossa infncia,
a sentir o som amigo das camapanas
orvalhando soidades e lembranas.
e alta maravilha de poder falar,
do jeito mais fondo e mais total,
coa luz que um amou, ressuscitada.
De A luz ressuscitada

Cancin da flor do toxo


Chorimas incendiadas, consumndovos
nun rabioso fulgor desesperado:
sodes o amarelo puro e esencial
pois non hai outro. Lstregos
de amor que vos abrides
no corazn do cosmos pra ferir
s nosos ollos co alto asombro
do ouro verdadeiro: nica moeda
pra poder pagar o desasosego
que nos causa ese incerto
vivir cego e absurdo
que se nos vai por tortos,
indecisos, calados e inseguros
camios de tristura e desamparo.

Cntico sereo contra o mar


O mar ten unha voz delgada
como un trebn de inverno
cando o ceo unha sorrisa
e o fume anda disfrazado
de lebrato galn enardecido.
O corpo do mar case ar,
un vidro tremelante e opaco
escoando no silencio denso
sedes de infindo apaxarado.
No mar un peixe soio un ser
turbador estrao e estranxeiro,
acaparador de sombras lcidas,
capitalista/monopolista de rotas
e lvanos a un perdido mundo
de estrelas e luceiros mxicos
que os marieiros saben atopar
na sa percura de horizontes
sen horas precisas ou ronseles.

O mar altamente subversivo,


a sa lei costume previsbel,
norma inmutbel e parablica
esteada nos vellos piares
dunha rutina fatal proselitista
que ningunha dinamita
foi anda capaz de estabilizar.
Hai que vixiar ao mar atentamente
pra mantelo nos lmites precisos.
O mar un paradoxo do revs
pois quere pasar desapercibido
disfrazndose de escuma como rosas
ou lambendo rochedos: tal o can
que percura somentes a comida
e a indigna/confianza dpo seu amo.
temos, pois, que rematar co mar
e sementar o seu lombo de carballos.
De Catavento de neutrs domesticados

Poema a un can de palleiro

Gando
O gando da Terra Ch moi fermoso:
ollos grandes, corna levantada;
e pelo teixo, fino moi lustroso
e o paso lento cando fai a arada.

Ti, humilde can de palleiro, amigo meu:


sabes ben
que toda quietude perfeccin.

En todo o pas non o hai mellor:


manso, leiteiro e comedor.
A San Antn heino de ofrecer
pra que o conserve sempre de bon ver!

Que senso ten a ta nugalla?


Cantas las docsimas morreron
no fondo canso dos teus ollos?
Que aldraxe tan fondo sintes
polos cs de caza teus irmaus!

De As lcidas las do Outono

Oficio a un melro
Eu comuncolle a vostede, Seor Melro,
que anda a cantar tan ben no silveiral:
a sa cancin, souril e vella,
pon unha arela de luz no meu sentir.
como se en min nacera algn milagre
ou unha roseira inefbel me apampara
deixndome estanto.
como se unha voz de anxo, tan acesa,
puxera no corazn tal seardade.
Pero eu comuncolle a vostede, Seor Melro,
que non lle diga a ningun o seu cantar.
Vostede non ten licencia da Academia
e non se pode cantar sen mis nin mis.
De Documentos persoais

De Terra Cha

Can de palleiro, que non das


o mis pequeo esforz para moverte;
que, incluso ladrar, ladras deitado:
dime como a abulia,
esa flor requintada,
que, en ocasins, more en ns denantes
de nacer.
Tes o segredo supremo porque sabes
que todo esforz
unha inutilidade absurda e perfectsima.
Esfaragllase no aire a ta voz vella.
o teu laio un agoiro cara ningun
que se perde na noite coma ns
nos perderemos, tristeiros, algn da.
Amo, can de palleiro, a ta nugalla,
a ta humildade,
a ta tristeza.
I o teu laio fondsimo
na mia alma ecoa longamente.
De Mar Maior

Natureza sensbel
As xestas teen fala de valados,
por iso o sangue das sas veas
leva todo o amor do labranto.
A cinza do chao tamn ten
ingratitudes churrusqueiras
e mata todos os grilos
que atopa por entre as leiras.
Esa xesteira amarela
non leva nubes, non leva.
Tan s a trasmao dica:
a vaca teixa non turra....
E a vaca teixa nas cornas
levaba presas estrelas
das que se apropiou de noite
ao beber auga na fonte.
As nubes brancas bicaban
o lombo escuro das xestas
e as breixas, cos seus coitelos,
an cortando folerpas.
A noite co seu misterio
tremelaba de friaxe.
E a xesteira reverqua
un sangue mouro nas laxes!
De Muieiro de brtemas
O ro
O ro pasa correndo,
non se para con ningun.
O ro canta prs cousas
e canta para min tamn.
O ro canta prs albres
paxareiras da ribeira!
O ro canta prs prados
e prs nubes viaxeiras!
A todos di seu cantar
con escuro e claro son.
A todos di seu cantar
anque llo escoiten ou non!
Non lle preguntes ao ro
a nde vai, de nde ven.
O ro pasa correndo!
O ro non se entretn!
O ro pasa correndo,
nunca deixa de pasar.
Vai dicindo a sa cancin
e non se pode parar!
De Os soos na gaiola

Primavera
No mundo sempre Primavera.
Sempre. Sempre.
Por moito
que queiran e que intenten
prohibila, afogala, asasinala
rexurde xoven, pura, inmaculada,
inocente, incontbel, poderosa.
O mundo azul, Venus, Primavera:
a primeira luz que nos aluma
e lle d s cousas transparencia,
reconciliando ao home co
universo.
E que fai que o noso instinto
sexa un torrente caudaloso e
puro.

A Primavera Venus.
Florentina
Flora, loira como o bo trigo
candeal, o ouro e o lume do sol
nos seus cabelos fermossimos
que nos incendian totalmente
cun lume que acaba
consumndonos.
A Primavera azul: tal os ros
do noso bon pas.
Como as veas
nas que corre -seiva fecundanteo noso sangue abrasado e
soerguido
que berra, canta, clama ao ceo
e pide, sen mis, perpetuarse.
De A Primavera de Venus

O mar
-Ti nunca viches ao mar
cos seus berros bruadores,
coas sas espumas de prata,
cos barcos e os pescadores.
-Ti nunca viches ao mar
a tecer e a destecer
ondas azuis que van
praia mansa a morrer?
-E ti non sabes que o mar
unha inmensa planura,
auga e ceo, ceo e auga,
maxestade e fermosura?
-Ti nunca viches o mar?
E sabes que non repousa?
-Si nunca viches o mar
non viches ningunha cousa!
De Os soos na gaiola

gloga da fraga ouridourada


Hai que entrar na fraga humildemente,
co corazn limpsimo e con este
noso corpo mortal purificado,
pois sabemos que o Outono
s pode estar na fraga tal
como a imaxe habita no espello:
posundo o seu fondo tebregoso
de marabillada noite aluarada.
A fraga a residencia dos deuses:
o seu espacio intocbel e sagro,
non pode ser tripado impunemente:
aquel que se atreva a profanalo
maldito ser entre os malditos
e a sombra arrepiante do non ser caer
sobor del calada e implacbel.
De As lcidas las do outono

También podría gustarte