Está en la página 1de 16

Quen é este pavo? A economía, a po- O home tranquilo.

Le
Parece mentira que vos lítica, as notas... Todo professeur de l’amour.
guste a música e non pende dun fío. A espa- E unha entrevista que
coñezades a este meta- da de Damocles gravita se non lle poñemos freo
leiro. Non vos preocu- sobre as nosas cabezas ben podería ser un bo
pedes, Sergio e Anxo e Carla explícanos a principio para unhas
fanvos o favor... orixe desta expresión. looooongas memorias.

13 11 14

ANO II I.E.S. DE CURTIS MARZO DE 2010


XORNAL DE AULA

S.O.S.: Haití e Chile


Crémonos poderosos, o progreso fíxonos altivos Ademais, sabemos que a ONU serve para ben
fronte á natureza; pero somos fráxiles cando se pouco e estamos moi lonxe de tomar verdadeiras
desata toda a súa forza. decisións colectivas. As nosas democracias, cada
Seguimos pensando domesticamente e cremos vez é máis evidente, son moi nenas.
que o que non afecta aos nosos fogares non é da Haití e Chile: dúas noticias, a mesma noticia.
nosa competencia. Sabemos que o mundo está Dúas realidades socioeconómicas diferentes casti-
dividido en parcelas de intereses e non queremos gadas pola mesma traxedia. Dúas reaccións distin-
nin sabemos reaccionar politicamente ao unísono. tas da comunidade internacional e, en pouco
Sentimos a necesidade de ser solidarios o tempo tempo, dous esquecementos semellantes.
xusto, ata que nos distrae unha nova continxencia. A natureza é túzara. E nós seguimos sendo

O
Sentímonos suficientemente ben cos xestos de fráxiles. Tamén de memoria.
axuda dos nosos dirixentes.
2

U TR
AV A
CA N
OMI
Os brotes verdes E ademais

LL xa aparecen polo páramo... Kevin López fai unha reflexión da situación


En poucas palabras: teñamos fe. Pintan bastos para a política do mundo actual ................................. 3
economía española e poucos ven a saída do túnel. Pero aínda
nos queda a esperanza de tocar fondo xa ou de baixar a Fátima Sánchez remata a súa viaxe por terras

O
inglesas ........................................................... 5
tartaruga do poste...
3 e 13 Os rapaces de Diversificación crean dous textos
colectivos sorprendentes ....................... 9 e 14

Sergio Ares descóbrenos unha realidade social


moi distinta á nosa nun retrato familiar ........ 10

Santiago Sánchez pregunta polas formas de


estado preferidas ........................................... 11
Nº 4 Que facer coas cinzas dos mortos? Lidia Pereira
ten a resposta ................................................ 15

Helena Pérez non se esquece do problema


saharahui ....................................................... 15
2 Outravacanomillo

EDITORIAL: SOLIDARIDAD, HUMANIDAD


Nunca tanta solidaridad. Pero es evidente la necesidad de su extranjero. El dilatado comportamiento gubernamental tampoco
asistencia. En situaciones límite la gente reacciona; y ésta es una favorece el buen fin de este proyecto. Sigue siendo apremiante
de ellas. Aviones cargados con kits de emergencia partieron de la necesidad del restablecimiento de los servicios básicos de la
los principales aeropuertos del mundo apenas acontecida la gran población.
catástrofe. Pero lo lamentable es que el tiempo pasa y los Además, en este escenario caótico, dantesco, ya se han
haitianos no están recibiendo en la misma proporción. establecido narcotraficantes y otras alimañas que ven la
Las débiles infraestructuras, la mala organización del sistema solidificación de sus negocios más cercana, en unas
de distribución están constituyendo dos sólidas barreras que circunstancias marcadas por la ausencia de control.
impiden la equitativa repartición de los recursos llegados del Humanidad: ¡qué grande a veces y qué triste otras!

Desde Haití, con dolor Erika Fernández

El año comenzó con una pesadilla para los haitianos el 12 de enero de


2010 a las 16:53, con un terremoto con epicentro a 15 km de Puerto Príncipe,
la capital. Las réplicas se han ido sucediendo, y ha llegado a registrarse en
algunas de ellas una intensidad alarmante: el 20 de enero un nuevo temblor
de 5,9 grados aumentó la desesperación de los damnificados. Este terremoto,
perceptible en países cercanos como Cuba, Jamaica y República
Dominicana, con una magnitud de 7,0 en la escala de Richter , ha sido el más
fuerte registrado en la zona desde el acontecido en 1770. Los datos sísmicos
apuntan a que el terremoto se produjo sobre la falla de Enriquillo, bajo
presión durante 240 años, y desencadenó finalmente un gran terremoto que
liberó una energía equivalente a la explosión de 200.000 kilos de
trinitrotolueno.
Como ocurre siempre, la desgracia parece cebarse con los más necesitados
(no en vano, se dice que “a perro flaco, todo son pulgas”): Haití es el país
más pobre de América, caracterizado por tener cerca del 80% de su
población por debajo del umbral de la pobreza.
Los efectos han sido devastadores. Los cuerpos recuperados superan los
150.000, se calcula que el número de muertos podría llegar a los 200.000.
También habría producido más de 250.000 heridos y habría dejado sin hogar
a más de un millón de personas. Se considera una de las catástrofes huma-
nitarias más graves de la historia. Ruinas, muertos, heridos, desesperación:
muchas personas tuvieron que ser trasladadas a la República Dominicana,
mientras que llegaban al hospital de Puerto Príncipe niños mutilados y
decenas de hombres, mujeres y ancianos con extremidades o cráneos
fracturados. Médicos sin fronteras y otras organizaciones trabajaron desde
los primeros días sin tregua: la insuficiencia inicial de material médico y de
instalaciones adecuadas han hecho más duro aún lo que ya lo era per se.
La ayuda internacional de todo tipo ha salvado, indudablemente, vidas e
intenta, a día de hoy restablecer un cierto orden. Hoy la capital empieza a
mostrar algunos signos de vida normal, con puestos callejeros que empiezan
a vender frutas y hortalizas y algunas tiendas y bancos que reabren. Sin
embargo unos 1,5 millones de personas permanecen sin hogar y la ayuda aún Director: Carlos Blanco
no llega a todos los que la necesitan. Tres millones de personas dependen de Redactora jefe: María Sánchez
la ayuda humanitaria. La reconstrucción de la nación podría tomar al menos Redactores:
una década…
Sergio Ares Diego Cabado Álex Espiñeira
¿Podemos cruzarnos de brazos y dejar que la noticia vaya desapareciendo de Paula Fariñas Erika Fernández Lorena Fernández
los medios de comunicación? Que dentro de un tiempo no se escriba ya Ismael García Rita García Carla Gayoso
sobre Haití no quiere decir que sus habitantes no sigan muriendo de hambre Rubén Gayoso Mar Lavandeira Kevin López
o durmiendo a la intemperie con lo puesto: los países más ricos deberían Daniel Manrique Rocío Manteiga Iván Maques
Jéssica Mosquera Pablo Naveira Lucía Penas
reconstruir lo devastado de manera inmediata y dotar a Haití de unas Helena Pérez Iria Pintor Olalla Quintanilla
infraestructuras dignas, porque… en Japón también tiembla la tierra, pero Sara Rendal Cristian Rodríguez Sergio Rodríguez
eso no supone una oleada de muertes, ruinas, robos y caos. ¿Por qué será? Daniel Rúa Anxo Sánchez Fátima Sánchez
Sandra Sánchez Santiago Sánchez Vanesa Sánchez
Ya lo decía el clásico: “Poderoso caballero es don dinero”. Sonia Santos Paula Varela Alba Vázquez
Y ahora Chile. Sabemos que este país está mucho más desarrollado que el Silvia Vigo Mónica Vilariño
caribeño pero la naturaleza ha compensado tristemente estas diferencias: el
seísmo chileno registrado hace un mes fue 31 veces más fuerte y liberó cerca
de 178 veces más energía que el devastador terremoto de Haití. La energía Colaboradores:
liberada es cercana a 100.000 bombas atómicas como la liberada en Hortensia Blanco Loli Carril
Hiroshima en 1945. Y se estiman un total de dos millones de damnificados. Begoña Centoira Emilio López
¿Qué será lo siguiente?
Outravacanomillo 3

Aspectos positivos da crise en 100 palabras Rocío Manteiga

Os números vermellos xa presaxiaban que algo non ía ben.


Abofé que non se enganaban, un barullo de acontecementos
colapsaron todas as entradas á capital do desasosego. Crise,
déficit, paro, fusión, caída, e de novo, números vermellos.
Mais soubemos atopar atallos, espantámonos ó sentirnos donos
de palabras coma solidariedade, comprensión, percepción.
Aprendéronnos o deber de aforrar. Sentimentos concorrentes.
Descensos dos carburantes. Baixadas nos prezos dalgúns
alimentos. Educación social sobre economía. Caídas dos tipos de
interés. Prometémonos apadriñar, doar, ata pensamos en facernos
bos. Acrecentamento de estudantes. Pensamentos positivos
nacidos nun tempo de dificultade.
Sorte que a crise pasará rápido. Cen.

De gira política por.... el mundo Kevin López


“Para mí el patriotismo es más que fidelidad a un lugar en el mapa.
Es el respeto a unos valores, a una forma de pensar.”
Barack Obama – Presidente de los E.U.A

¡ P o lític a ! Entendemos por “Política” la actividad humana que tiende a gobernar o dirigir la
acción de un estado en beneficio de la sociedad. Aunque no en todos los estados es
así: aún hay países en los que se gobierna en beneficio de unos pocos, como es el caso
muchas naciones de África. No obstante, un buen número de países de ese continente
han elegido el camino de la democracia como forma de ejercer una política
participativa: pensemos en Suráfrica, con el papel decisivo de de Klerk y Mandela en
la eliminación del injustísimo apartheid. Son políticas todavía frágiles –nadie puede
borrar de un plumazo años y años de colonialismo- pero se está diseñando una nueva
clase de política con mayor aceptación ciudadana y con más respaldo internacional.
En otra situación totalmente distinta se encuentra América del Sur, donde aún
pervive alguna dictadura o democracias “ falsas”, donde los mandatarios hacen y
deshacen a su antojo: todos sabemos cómo se las gasta Hugo Chavez. Las políticas
sociales son todavía una asignatura pendiente en esos lugares: demasiada desigualdad
y pobreza.
No muy lejos de allí, en América del Norte, la situación no deja de ser curiosa: la
gente esperaba un revulsivo con Obama y los grandes cambios que propone necesitan
tiempo y paciencia, aunque la gente está cada vez más impaciente y la popularidad del
presidente cae cada vez más. Obama no es un mago y sus intenciones hacen más
grande la democracia (ha de tenerse en cuenta su lucha por una sanidad digna):
merece un voto de confianza.
En Asia la situación es difícil debido a los conflictos que aún siguen abiertos como
el de Iraq, y las continuas amenazas que suponen los grupos terroristas de la zona que
en ocasiones incluso cuentan con el apoyo del gobierno: las oligarquías y el
fanatismo religioso hacen de las políticas asiáticas regímenes basados en la
desigualdad y el tiranismo; tampoco conviene dejar de lado la peligrosa -para el
mundo occidental- mezcla de ambición política y fanatismo religioso.
Europa no vive precisamente su mejor momento político, debido a la crisis
económica mundial que en la mayoría de países de Occidente empieza a remitir: si
bien somos un conjunto de naciones con democracias muy asentadas, los problemas
afloran por todas partes: paro, inmigración, aumento de las economías sumergidas,
pérdida de valores como respeto, tolerancia…
No me cabe duda de que la labor política es difícil, si se quiere hacer con honestidad
y entusiasmo: difícil en África, en América, en Asia, en Europa… Pero creo que con
intenciones como la que se recoge al comienzo del artículo, aunque los obstáculos
sean muchos, el político siempre acaba mejorando su país.
4 Outravacanomillo

Fin da década primeira do século ou non? Miguel Vera

Fai días veño seguindo con moita curiosidade esta discusión. Numerosos tuiteiros e bloggers rásganse as vestiduras discutindo
sobre se o 31 de decembro de 2009 finalizou ou non unha década, especialmente porque moitos medios empezaron a mostrar os seus
recontos de todo tipo “da década”. Pois ben, este é un deses casos en que ambos os lados teñen razón, desde o seu punto de vista
específico.

Pero antes de pasar á explicación, recorde- Hai quen non ve (ou non quere ver) a
mos que década non é máis que un período diferenza entre ambos e trata de forzar as
continuo de dez anos, e que estes dez anos definicións para favorecer un punto de vista
poden agruparse como a un mellor lle conve- ou outro, e (supoño) así poder defender o que
ña. Agora si, preséntovos os dous puntos de quere celebrar, ou peor aínda, dicirlle á xente
vista: que é o que se debe celebrar. De tolos, certo?
Primeiro punto: A fin da primeira década do Estas son as definicións forzadas:
novo (terceiro) milenio termina o 31 de
decembro do ano 2010, NON NO 2009. Isto é Primeira confusión: “A década dos 2000
correcto, e demóstrase matematicamente. O (os ‘00s)” comprende desde o inicio do ano
noso calendario iniciouse no ano 1 d.C., e o 2001 ao final do ano 2010. Isto non é
anterior a este foi o 1 a.C. Non existe o ano 0, correcto segundo a convención que vimos
xa que logo a primeira década do primeiro usando desde sempre (ler o segundo punto), e
milenio comprende os anos 1 ao 10 comple- é unha definición que busca forzar a agrupa-
tos, a segunda os anos 11 ao 20, e así sucesi- ción matemática das décadas. Un exemplo
vamente. Avancemos uns 2000 anos no pódese observar no artigo Anos 2000 de
tempo, e temos que a última década do Wikipedia en español, onde verán que ao
segundo milenio empezou o 1 de xaneiro de longo de todo o seu texto afírmase que a
1991 e rematou o 31 de decembro de 2000, e década comprende os anos 2001 ao 2010,
por conseguinte, a primeira década do terceiro opóndose ás versións de Wikipedia de moitos
milenio iniciouse o 1 de xaneiro de 2001 e outros idiomas, nas que se segue apropia-
terminará o 31 de decembro de 2010. damente a convención que a “década dos
O cal quere dicir que se celebraches a fin de ‘00s” comprende os anos 2000 ao 2009. Ata
milenio o 31 de decembro de 1999 erraches, e o mesmo artigo da Wikipedia en español
inclúome (pero vaites que foi máis divertido contradícese a si mesmo, xa que no seu menú
que esperar ao ano seguinte). da dereita hai unha serie de enlaces a cada
Segundo punto: A fin da década dos 2000 ano da década, e neste obsérvanse os anos
(os ‘00s) termina o 31 de decembro do ano 2000 ao 2009; en que quedamos, amigos
2009, NON NO 2010. Isto é correcto, xa que é wikipedistas? Finalmente, esta proposición
unha convención establecida que nada ten que non sería apropiada xa que a ninguén se lle
ver coa matemática. Durante o século pasado ocorrería, por exemplo, incluír ao ano 2000
fíxose costume, por comodidade, agrupar as na “década dos ‘90s”, ou ao ano 1980 na
décadas de forma que tivesen como común “década dos ‘70s”, etc.
denominador a cifra das decenas. Explícase Segunda confusión: A primeira década do
mellor cun exemplo: Ao referirnos á década primeiro milenio só tivo nove anos, é dicir,
do 1930 (‘30s) estamos falando do período comprende os anos 1 ao 9. Isto obviamente
continuo de dez anos que empeza a inicios de non é correcto matematicamente (ler primei-
1930 e finaliza a fins de 1939 (do 30 ao 39, de ro punto), e é unha definición que busca
tal modo que todos comparten o 3 nas forzar a agrupación convencional das déca-
decenas). Comparado co primeiro punto, a das. A idea é que, se establecemos que a
“década dos 90s” empezou o 1 de xaneiro de primeira década durou só nove anos (do 1 ao
1990 e terminou o 31 de decembro de 1999, e 9), a segunda (esta vez si con 10 anos) sería
por conseguinte, a “década dos ‘00s” do 10 ao 19, do 20 ao 29, e así sucesi-
iniciouse o 1 de xaneiro de 2000 e terminou o vamente, de tal xeito que coincida coa
31 de decembro de 2009. convención do segundo punto. Un exemplo
Ata aí recoméndovos que fagades unha deste caso vino nun comentario que Phil Plait
pausa e vos aseguredes que estes dous puntos (coñecido astrónomo e blogger estadouni-
quedaron claros (e que en realidade vos dense) fixo en Twitter, logo de aparen-
interesa seguir lendo sobre esta “pintoresca” temente recibir algunhas críticas por mencio-
discusión), porque aquí veñen os problemas... nar que este ano era o final da década.

Continuades lendo? Ben, non vos preocupedes que xa termino. A pregunta que faltaría facer é: cal dos dous finais de década
celebramos? A resposta máis sinxela sería: O que máis nos guste. Pero xa que somos dados ás convencións (con todo iso de que
somos “animais de costumes”), o máis probable é que á xente lle interese máis a fin de década convencional que a matemática, como
ocorreu co milenio. Só tedes que recordar, para evitar confusións, que o 31 de decembro de 2009 foi o final da “década dos ‘00s” (hai
un nome para iso?), mais non o final da primeira década do novo milenio.
E todos contentos.
Outravacanomillo 5

Travelling guinea pig (II) Fátima Sánchez

Día 9
Proceso de adaptación rematado. As clases producen unha sensación de euforia, nin
desasosego nin aburrimento, os compañeiros de edificio comenzan a ser membros da familia e
o organismo creou xa anticorpos efectivos contra as substancias subministradas no comedor
(desgrazadamente as papilas gustativas seguen a funcionar moi ben).
Como contrapunto a todos estes “esforzos”, os rapaces contaban co “ocio do ocio”: todas as
actividades e excursións que contribuían a que as horas de sono fosen profuuuundas.
No ámbito turístico, os estudantes mostraron un exemplar comportamento guiri que non só
os fixo desfrutar de moitos lugares emblemáticos senon que ademais estimulounos a quitar
algunhas das mellores fotos da súa vida. Desde as pequenas vilas e cidades, os castelos, o
memorable Oxford (con compra masiva de sweatshirts incluída) ata Stonehenge
People from H house (indudablemente mellor en vivo ca no escritorio da pantalla do ordenador) e o impoñente
Londres. O ambiente dun país só se percibe explorando, visitando… Mercando souvenirs…

Día 13
Aínda que a conduta dos adolescentes durante os day trips era un apaixonante obxecto de
estudo, o presuposto non permitía excursións diarias polo que se desenvolvían actividades no
propio campus que fomentasen os contactos interculturais e, sobre todo, que mantivesen ao
persoal entretido e non desen a vara.
As amplas zonas ao aire libre do recinto permitían a práctica de deportes variados: rugby,
fútbol, tenis ou o recén inventado nun momento de aburrimento (que logo non foi aburrido),
tocapelotas. De tódolos xeitos, as actividades máis exitosas eran as nocturnas (como non!) que
se celebraban no comedor mutante. Esta era a parte positiva do habitáculo, que apartando as
mesas e engadindo unhas lampadiñas de cores transformábase en case calquera cousa: unha
Esas enigmáticas pedras... “discoteca”, un karaoke, un plató para un talent show…
Como dicía, estas actividades eran as preferidas polo alumnado a pesar de que, con puntualidade inglesa, remataban ás dez e
media. A despedida na disco marcábaa invariablemente “La Macarena” bailada ata por rusos e coreanos (todo un espectáculo).
Malia que a festa aparentase finalizar ás once co “toque de queda”, as gargalladas e as argalladas continuaban nas respectivas casas
ata as tantas. É sabido que para os adolescentes a hora de deitarse e a de erguerse son inversamente proporcionais, é dicir, canto máis
cedo soa o espertador máis se prolongan polas noites as conversacións e as partidas de cartas. Pura matemática.
Día 15
Os individuos estableceron xa unha rutina: as clases, as excursións, as longas reas á hora do xantar… Pero, sobre todo, os
compañeiros. As relacións fóranse estreitando pouco a pouco, e o que comenzara como amable camaradaría convertérase en amizade
(cando non en romance). Resultábanse “exóticos” os uns aos outros, coñecérense constituía a outra grande aprendizaxe ademais do
idioma. Tantas culturas, tantas diferenzas, tantos puntos en común… En fin, love was in the air.
Día 17
Terceira semana: adquirido xa un aceptable dominio da lingua, os rapaces comenzaron a sentir unha pavorosa sombra no seu novo
e emocionante universo. Ben poideron investigar, tratar de descifrar aquel malestar… Elixiron sabiamente continuar desfrutando.

Días 18 e 19
Comézase a palpar no ambiente a densidade cada vez maior daquela escura sombra…
O peso da inminencia dificulta a respiración, faise insoportable ata chegar a converterse en…
Día 20 e madrugada do 21
Ineludible. A inquedanza que senten os estudantes ao vérense tan inexorablemente próximos á
partida arráncalles ata bágoas. As derradeiras fases da viaxe inícianse coa crise da maleta que
encolleu misteriosamente, as clandestinas carreiras nocturnas polo campus e as despedidas ás cinco
da mañá dos que collen o avión ás oito.
Parece mentira que xa pasara todo, que vaia rematar… Meus pequerrechiños desconsolados; non
botarán de menos moitas cousas, botarano de menos todo! (ben, excepto a “comida” e a gripe). E
deste xeito, quitan as últimas fotos parvas, demostran o “controlao” que teñen iso do inglés,
adormecen no bus que os leva a Heathrow…
Epílogo
“Buá, non o pasei ben nin nada nesta viaxe… Buá, que non aprendín cousas nin nada, hai que
repetir… Buff… Sabías que é certo o da puntualidade inglesa? Que falar con descoñecidos no bus
urbano non é tan malo como di mamá? Que a pronunciación de “would” é do máis sinxela? Que as
estudantes de medicina son as mellores group leader? Que as mozas rusas son aborrecidas
internacionalmente (odio feminino, claro) pola súa “frescura”? Que Lituania é un país moitísimo
máis interesante do que parece? Que en Florida aparecen crocodilos baixo os coches…? Con todo
Expresión máxima
sigo sen saber para que diantre crían tantísimos cabalos…”. do guirismo
6 Outravacanomillo

El número de la bestia Rita García y Alba Vázquez

666666 Constantemente se asocia al maligno con la cifra 666,


¿tiene esto algún fundamento? La solución podemos
encontrarla en los textos bíblicos, en concreto en el libro
del Apocalipsis, el último libro del Nuevo Testamento. En
este, dicha cifra aparece mencionada sólo una vez para
hacer referencia a una de las Bestias que sirven al Dragón,
la cual lidió una batalla en el cielo contra Miguel y sus
ángeles, que resultaron ser más débiles y fueron confi-
nados en la tierra. Por eso la Bestia está vinculada con
Satanás o el Anticristo haciendo referencia al mal.
En la Biblia la numerología tiene un significado, el
número 6 representa la imperfección ya que es anterior al
7, que es considerado como la perfección. Por otra parte, la
cifra 3 connota énfasis, por lo tanto el 666 sería el énfasis
de la imperfección llevada al extremo.
"Aquí hay sabiduría: El que tiene entendimiento, cuente
el número de la bestia, pues es número de un hombre. Y su
666666 número es seiscientos sesenta y seis" (Ap 13:18).

Las muñecas de Edison Ismael García e Iván Maques

Hace mucho, mucho tiempo... allá por 1886, en un lugar muy lejano, dentro de
Estados Unidos, un hombre llamado Thomas A. Edison creó unas muñecas. Estas
muñecas eran muy especiales, ya que fueron las primeras que "podían hablar" .
Las criaturas en cuestión tenían un fonógrafo dentro del torso, que reproducía la
frase que llevaban grabada. Porque eso es un fonógrafo, un instrumento que
registra y reproduce las vibraciones de cualquier sonido en un disco o cilindro.
Tenían articulaciones de bolas, el torso era metálico, sus extremidades de
madera, los ojos de cristal, su pelo humano y la cabecita de porcelana.
Pero estas pequeñas tuvieron una historia un poco triste, ya que en vez de
divertir a las niñas según el cometido por el cual habían sido creadas, las
aterrorizaban con su voz (tal era la sorpresa que recibían al comprobar que
hablaban). Aunque se dice que la verdadera razón no era la sorpresa por la
novedad tercnológica sino que, debido a su torso metálico, las palabras que salían
de su interior resultaban espeluznantes.
Edison, ante el fracaso, decidió enterrar las muñecas que había creado, y se dice
que se encuentran todas juntas bajo tierra, aunque a día de hoy no se hayan
encontrado. Las pocas muñecas que siguen "con vida" hoy en día se han conver-
tido en piezas muy cotizadas por las que se pagan grandes sumas de dinero.
Y esa es la historia de las primeras muñecas con voz, que supusieron también
un paso adelante en la historia del fonógrafo.

Vaia pinta tes! Boraccio

Vaia pinta tes. Quen non oíu isto algunha vez? Todos nós. Pero a pregunta
curiosa é outra: de onde vén esa expresión?
A pinta é unha mancha ou sinal pequeno na plumaxe, pelo ou pel dos animais e
na masa dos minerais. Pero pronto a expresión foi estendida a unha realidade moi
diferente: aos naipes.
Sen dúbida vistes moitas veces as cartas dunha baralla española. Pero, seguro
que as coñecedes con todo detalle? Ben, collede unha carta de cada pau e
fixádevos no recadro que enmarca a figura. Agora observaredes que na súa parte
superior aparece segmentado de diferente xeito segundo o pau. As copas teñen
unha interrupción; as espadas, dúas; os bastos, tres; e os ouros manteñen a liña
completa. Por que? O obxecto disto é poder distinguir o pau da carta sen ter que
mostrala totalmente, o cal era conveniente para iniciar algúns xogos que daban
lugar a tantas apostas e pendencias desde o século XIV. Curioso, non si?
Por certo, os paus teñen un valor simbólico: os ouros representan o comercio; as
copas, a relixión; as espadas, a nobreza e o exército; e os bastos, a agricultura ou o
estado chairo.
Outravacanomillo 7

As calidades do polbo Mar Lavandeira y Sonia Santos

Os polbos son unha orde de moluscos cefalópodos que carecen de cuncha e posúen oito
tentáculos, ademais, contan con tres corazóns que son os encargados de que o osíxeno chegue a
todas as súas extremidades. Aínda que os polbos teñen un corpo brando, a maior parte dos seus
tentáculos son puro músculo e poden despregar unha forza física extraordinaria cando é
necesario.
De todos os tamaños e pesos, a súa vista é excelente, o que lles permite visualizar outros corpos
a longas distancias. Ademais, teñen unha elevada capacidade de aprendizaxe pois son posuidores
dunha intelixencia excepcional. Esta intelixencia permítelles manipular obxectos.
Un exemplo claro desta calidade é un polbo femia, de cinco meses, chamado Frida. Esta
observou aos seus coidadores do zoolóxico no que vive e aprendeu a abrir recipientes con
camaróns. Faino presionando o seu corpo contra a tapa e suxeitando os lados coas ventosas dos
seus tentáculos. Cando os ten sostidos firmemente, vira o seu corpo ata que se abre.
Unha última curiosidade: os polbos poden ter case tantos pais como patas. Nunha mesma posta de ovos pode haber esperma de ata
sete machos diferentes. Isto si é promiscuidade!

O esbirro fótico Mar Lavandeira

Pon moita atención, porque probablemente sexas unha das persoas que comprenden o
25% da poboación que padecen a Síndrome ACHOO (autosomal dominant compelling
helio-ophthalmic outburst syndrome, ou sexa, síndrome de esbirros heliooftálmicos
incoercibles autosómico dominante), tamén coñecido como esbirro fótico. É case seguro
que moitos de vós non saberedes o que é. Consiste en que no momento en que ti recibes a
luz solar logo de estar un tempo na sombra, non podes evitar esbirrar. Ao parecer é unha
especie de «cruzamento de cables» de dous nervios que transcorren moi preto: o que
detecta a estimulación luminosa e o que provoca o reflexo do esbirro. Pero non hai por que
preocuparse: os únicos inconvenientes que pode presentar son que esbirres no momento e
lugar inadecuados e que as persoas que o padecen non poden ser pilotos de combate?
Imaxina que pasaría co avión se o piloto esbirra.

O durian, a froita máis apestosa do mundo Alejandro Espiñeira e Iria Pintor

O durian é unha froita propia de Asia. Medra nas árbores coñecidas como durio e
encóntrase presente en todo o sueste asiático, aínda que é unha froita nativa de
Indonesia, Malasia y Brunei. É unha froita fácil de recoñecer, non só polo seu
intenso cheiro, senón polo seu aspecto. De considerable tamaño (ata 30 cm. de
longo), ten forma alongada ou redondeada e está cuberto por espiñas. De feito o seu
nome vén do malaio duri, que significa espiña. A polpa do durian é carnosa e dunha
cor entre amarelento y alaranxado, de sabor doce, aínda que de aroma difícil de
soportar.
É sumamente nutritivo, rico en fibras e vitaminas A, B, C e D e tamén ten unha
grande variedade de sales minerais. Este tamén axuda a eliminar parasitos, as súas
follas e raíces en té baixan a febre e a súa carne ten efectos afrodisíacos. Os seus
nativos úsano para repostería e xeados.
Esta froita podémola atopar nos mercados de Bangkok, Kuala Lumpur ou
Singapur (entre outras cidades). Se algunha vez se che ocorre viaxar a estas cidades
Like eating vanilla custard in a latrine, e pasear polos seus mercados o mellor é que leves unha máscara posta xa que se di
its odor is best described as pig-shit, que o durian é a froita máis apestosa do planeta. O seu cheiro é moi parecido ao
turpentine and onions, garnished with a que desprenden os animais mortos en descomposición aínda que algúns din que
gym sock! cheira máis a excrementos. O texto da foto di: ‘É como comer unha crema de
vainilla nunha letrina, o seu cheiro pódese describir como excremento de porco,
barniz e cebolas, todo mesturado cun calcetín suado!’
O durian é tan apreciado nesas rexións de Asia que o deseño do palacio de congresos de Singapur, o Esplande, inspirouse na forma
do durián. Outra mostra de fervor que esperta o durian no continente é que en 2003 Indonesia sacou ao mercado preservativos
perfumados con durian (pero sen espiñas).
Unha das anécdotas debido ó cheiro que desprende é que algúns hoteis internacionais e varias compañías aéreas víronse obrigados
a prohibir a súa entrada ao establecemento, porque ás poucas horas o cheiro estendíase a tódalas habitacións e compartimentos a
través dos condutos do aire.
Como vemos, o durian é un froito cun cheiro insoportable pero cun sabor exquisito e é moi apreciado en moitas das rexións do
sueste de Asia. Atréveste a probalo e darlle unha dentada?
8 Outravacanomillo

Pervivencia de los géneros populares en el Modernismo Diego Cabado,


Rubén Gayoso y Pablo Naveira

El Modernismo ha sido fundamentalmente un movimiento poético, por eso influyó tanto en


los géneros populares. En el Modernismo la sensibilidad se muestra en la elección de los temas,
el cuidado de la forma y el despliegue de los elementos sensoriales. También muestra la
trasgresión: nace en el deseo del poeta para llamar la atención mientras en los géneros
populares nace fruto de los ambientes decadentes como prostíbulos o cabarets.
El bolero, composición musical con voz asexuada, expresa una visión erótica que enlaza con
el Modernismo. También presenta el gusto por el dolor representado por el masoquismo y el
sadismo. El tango es una composición musical con voz varonil, un hombre dominante y
despechado de brazo delgado que revienta la ley del asalto y la navaja. Pero detrás siempre
aparece el lamento vigilante y desvestido de la virilidad, el llanto del ser solo, el estupor ante el
rumbo de la vida .Los grandes personajes de este género sufren las vejaciones femeninas y se
ven abocados al maltrato. Todos estos puntos los podemos relacionar con el Modernismo ya
que los poetas modernistas frecuentaban estos ambientes decadentes en los que nació este
género.
La copla es una composición musical con voz femenina en la que ella manifiesta su dolor a
causa del rechazo del ser amado. Así, la copla nos muestra el sometimiento exigido a la mujer a
unas leyes marcadas por hombres y que solo ellos pueden infringir con arbitrariedad. Las formas
del adiós y la ruptura de la pareja son, en definitiva, rasgos característicos de la copla. En las
composiciones modernistas también nos podemos encontrar el sufrimiento de la mujer por el
rechazo del ser amado.
En definitiva, estos tres géneros populares fueron sufriendo cambios desde sus comienzos pero
aún hoy se pueden observar rasgos como la trasgresión que surge en los ambientes en los que se
creó en el Modernismo. Los temas que se tratan en estos géneros se observan de continuo en la
literatura modernista. Igualmente, en estos tres géneros se hace en algunas composiciones
referencia a la naturaleza para ejemplificar la pasión, cosa que también sucede en el Modernismo.

Por debajo de la mesa


acaricio tu rodilla y bebo
sorbo a sorbo tu mirada
angelical y miro de tu
boca esa flor de maravilla
las alondras del deseo
cantan, vuelan, vienen, van.

Napoléon Bonaparte Sandra Sánchez


y Silvia Vigo
Napoléon Bonaparte né le 15 août 1769 à Ajaccio, en Corse et mort le 5 mai 1821
sur l’île Sainte.Hélène. Il fut général, premier consul, puis empereur des Français.
Il a acquis une notoriété aujourd’hui universelle pour son génie militaire et politique
mais aussi pour son régime autoritaire, et pour ses incessantes campagnes coûteuses en
vies humaines, soldées par de lourdes défaites finales Espagne, en Russie et à
Waterloo, et par sa mort en exil à Sainte-Hélène sous la garde des Anglais.
L’ombre de « Napoléon le Grand » plane sur de nombreux ouvrage de Balzac,
Stendhal, Musset, mais aussi de Dostoievski, de Tolstoi et de bien d’autres encore.
À en juger d'après les commentaires des chroniqueurs de l'époque, Napoléon
Bonaparte a été protagoniste d'une activité tendre et incessante durant son mariage
explosif avec Joséphine. Les cris et les halètements du couple faisaient peur à tout le
palais, dans la nuit de noces, le chien de Joséphine, croyant que Napoléon faisait un
dommage à sa maîtresse, il s'est élancé contre lui et l'a mordu.
Napoléon a été l'empereur de la France. Il a gagné beaucoup de batailles, a attaqué à
beaucoup de pays et les a soumis à son autorité. Il était bas d'une taille... Un jour il
entrait avec ses généraux dans une bibliothèque pour voir les livres qu’y existaient. Il
essayait d'attraper un livre qui était sur une haute étagère et il ne pouvait pas
l'atteindre. L'un de ses généraux s'est approché d'une taille gigantesque et lui a dit :
"Permettez-moi, Majesté,de vous aider. C'est que je suis plus grand". Napoléon lui a
répondu : "Vous n'êtes pas plus grand, vous êtes plus haut".
Napoléon aurait perdu la grande bataille définitive de Waterloo précisément parce qu'il avait besoin de rafraîchir son derrière
impérial et de ne pas avoir eu à être assis dans une baignoire pour calmer les douleurs terribles qui lui empêchaient de monter à son
cheval, peut-être sa stratégie militaire pendant la bataille aurait été bien autre.
Outravacanomillo 9

Does Avatar Copy the Same Plot as Pocahontas? Blue Meanie


Disney’s Pocahontas: In 1607, a ship carrying John Smith James Cameron’s Avatar: In 2154, a ship carrying Jake
arrives in a lush ‘new world’ of North America. The settlers are Sully arrives in a lush ‘new world’ of Pandora. The settlers are
mining for gold, under supervision of Governor Ratcliffe. John mining for unobtainium, under supervision of Cololnel Quarites.
Smith begins exploring the new territory, and comes across Jake Sully begins exploring the new territory, and comes across
Pocahontas. Initially she is distrustful of him, but a message Neytiri. Initially she is distrustful of him, but a message from
from Grandmother Willow helps her overcome her trepidation. The Tree of Souls helps her overcome her trepidation. The two
The two begin spending tome together, Pocahontas helps John begin spending tome together, Neytiri helps Jake understand that
understand that all life is valuable, and how all nature is all life is valuable, and how all nature is connected to the circle
connected to the circle of life. Furthermore, she teaches him of life. Furthermore, she teaches him how to hunt, tame dragons,
how to hunt, grow crops, and of her culture. We find that her and of her culture. We find that her father is Chief Eytucan, and
father is Chief Powhatan, and that she is set to marry Kocoum, a that she is set to marry Tsu’tey, a great warrior, but a serious
great warrior, but a serious man, whom Pocahontas does not man, whom Neytiri does not desire. Over time, Jake and Neytiri
desire. Over time, John and Pocahontas find they have a love for find they have a love for each other. Back at the settlement, the
each other. Back at the settlement, the men, who believe the men, who believe the natives are savages, plan to attack the
natives are savages, plan to attack the natives for their gold. natives for their unobtainium. Tsu’tey tries to kill Jake out of
Kocoum tries to kill John out of jealousy, but Kocoum is later jealousy, but Tsu’tey is later killed, and Jake sustains injuries
killed, and John sustains injuries from Governor Ratcliffe, who from Colonel Quarites, who is then pwned by Neytiri.. Neytiri
is then bought to justice. Pocahontas then risks her life to save then risks her life to save Jake and they finally have each other.
John and they finally have each other. The two cultures resolve The two cultures resolve their differences and unite thanks to
their differences and unite thanks to Pocahontas and John. Neytiri and Jake.

Carapuchiña negra Diversificación


Carapuchiña era abúlica, en ocasións agresiva, e maliciosa. A súa aparencia anxelical confundía a quen a coñecía. A súa nai,
bondadosa, encoméndalle unha cesta con víveres para a súa avoíña. A nena, preguiceiramente, inicia a tarefa.
O camiño bifúrcase pronto en dúas ramas: unha curto, directa á casa, outra longa que pasa pola casa de Lupo. Por esta encamíñase.
Moi alto, o pelo denso, erizado, o ceño engurrado, os dentes curtos, agudos. Lupo recibe a Carapuchiña coa mirada do que sabe.
Diríxense ao armario. Lupo extrae un paquetiño da súa gastada cazadora de coiro. Abren o envoltorio, precipitan o contido nun dos
termos da cesta, bícanse e despídense.
Carapuchiña chama á porta: Toc- Toc.

A SEÑORA DONA ROSAFLOR FELIZ


(Veciña das Mariñas)
Faleceu na súa residencia de Xanceda
o día 19 de xaneiro de 2010
aos 82 anos de idade
D.E. P.
A súa filla Rosalinda e a súa amada neta Carapuchiña ROGAN UNHA ORACIÓN
POLA súa ALMA.
O MÉRCORES, día 20 de xaneiro, ás CINCO da tarde, será recibido o cadáver na
igrexa parroquial de Teixeiro, onde se celebrará o funeral de corpo presente e, acto
seguido, recibirá cristiá sepultura no cemiterio municipal.

Capela ardente: Tanatorio de Curtis - Sala 3. Telf. 985 456 724


Email: pesames@uniondefunerarias.com
10 Outravacanomillo

Fotografías da posguerra Sergio Ares

Nesta fotografía feita ao aire libre, diante dun alpendre ou casa


con hedra na parede, están representados os meus antepasados
por parte materna.
O meu bisavó, o primeiro pola dereita. Vémolo de pé, con
traxe, chaleco e gravata ¡e un serrucho na man porque era
carpinteiro! O que lle segue, sentado, era o seu pai, o meu
tataravó, tamén de traxe, chaleco con reloxo de peto e gravata. Na
man esquerda sostén un cigarro. Era habitual que entón os homes
fumasen e non perdían a ocasión de darse pote nos retratos fami-
liares e marcar a súa masculinidade co tabaco). O bigote tamén
sinala a diferenza de idade entre os dous.
Sentada á súa dereita está a súa muller, que leva o pelo reco-
llido nun moño, o que axudaba a diferenciar ás señoras das
mozas, e era costume case obrigatorio cando a muller era casada.
Ela, do mesmo xeito que a que parece a súa filla maior (a segunda
pola esquerda) visten semellante e portan os mesmos adornos:
saia longa -xamais por encima do xeonllo, por decoro-, cadea
con medalla -indicadora da súa devoción-, un abano e un ramalle-
te de loureiro, que podería ser o que levan o Domingo de Ramos a bendicir e símbolo da súa profesión de fe.
A nena da esquerda, irmá do meu bisavó, aparece co pelo recollido pero con trenzas e o inevitable abano, que non era un adorno
típico nas aldeas senón que era máis propio da capital ou do mundo dos artistas (por iso é polo que o locen con orgullo). A non ser
que fose algún agasallo traído de terras máis quentes como Cuba por emigrantes.
E como vemos -costume hoxe remoto- cedíase o asento ás persoas de máis idade e ás mulleres, o cal era respectado
escrupulosamente tanto en familia como en sociedade.

Citas latinas

H A B E T S V V M V E N E N V M B L A N D A O R A T I O
P V B L I O S I R I O

Dándole vueltas a la lengua Paula Fariñas, Lucía Penas y Paula Varela

El mundo de la fraseología está lleno de curiosidades. A poco que observemos, nos daremos cuenta
de que muchas expresiones tienen que ver con campos temáticos concretos; en particular, nos han
llamado la atención los dichos que tienen que ver con la religión o con los animales (¿quién no ha
oído expresiones del tipo Estar de un humor de perros o Armarse la de Dios es Cristo?). También
nos parecen interesantes las expresiones típicas de nuestra geografía: Más listo que Lepe o el origen
de algunos términos como es el caso de bigote o capicúa. Por ese motivo, hemos decidido abrir la
puerta a las curiosidades lingüísticas: ya os contaremos lo que hemos ido averiguando y esperamos
que os sirva para “mover la lengua”, más y mejor.
Por ahora, aquí van cinco expresiones de uso común con sus respectivos significado y origen:
Armar la de Dios es Cristo: se aplica a las pendencias en donde todos gritan y ninguno se entiende
y a las tremolinas y reyertas muy grandes y ruidosas. Esta expresión proviene de las controversias que
se armaron en el Concilio de Nicea al discutirse la doble naturaleza, humana y divina, de Jesucristo.
Ser un vivalavirgen: se dice, despectivamente, del indolente y despreocupado al que todo le da lo mismo. Según Iribarren, cuando
las costas americanas eran atacadas por piratas ingleses y holandeses, los españoles armaron a los indígenas, quienes montaban
guardia en playas y acantilados. Cuando los corsarios ponían pie en las playas, los indios (recién bautizados) les atacaban
briosamente al grito de ¡Viva la Virgen! Pero como los ataques no eran frecuentes y estos indios se pasaban meses y meses tumbados
a la bartola, se dio en llamarles ¡Viva la Virgen! Y por extensión se aplicó este calificativo a los indolentes y tumbones.
Echarle a uno el sambenito: significa cargar alguien con la culpa de algo que no ha cometido. Según Covarrubias, el “sambenito”
era “la insignia de la Santa Inquisición, que echan sobre el pecho y la espalda del penitente arrepentido; de ahí el significado de
cumplir una penitencia, en este caso por algo que no tiene nada que ver con él .
Donde Cristo dio las tres voces: frase que se emplea para referirse a un lugar muy distante y, por lo regular, solitario.
Posiblemente haga alusión al desierto donde se retiró Jesús y donde fue tentado por el diablo tres veces.
Pasar las de Caín: según algunos fraseólogos , equivale a andar por el peor terreno del mundo, refiriéndose a Caín, un villorrio de
las montañas de León, cuyos habitantes viven muy pobremente. Otros estudiosos proponen otro orígen: se refiere, según éstos, a las
penas y calamidades que pasó Caín después de haber dado muerte, por envidia, a su hermano Abel.
Y podríamos seguir, a Dios gracias, escribiendo, pero no queremos haceros la Pascua con un artículo demasiado largo: esperemos
que os guste… y en próximos artículos… Dios dirá.
Outravacanomillo 11

La espada de Damocles Carla Gayoso

Según cuenta Horacio en una de sus Odas y Cicerón en sus Tusculanas,


Damocles era cortesano de Dionisio I el Viejo (s. IV a.C.), tirano de
Siracusa, a quien envidiaba por su vida aparentemente afortunada y
cómoda. El rey, con el propósito de escarmentarlo, le intercambió el poder
por una noche. Se organizó un gran banquete en el que Damocles ocupó el
trono del rey y gozó de todos los lujos y privilegios del título. Todo iba bien
hasta que Damocles miró hacia arriba y vio encima de su cabeza una espada
colgada por un pelo de crin de caballo. Cuando la vio, le pidió al rey
abandonar su puesto alegando que no quería seguir siendo tan afortunado.
La espada de Damocles es una frase acuñada en relación a esta historia,
que se menciona cuando nos queremos referir a una amenaza constante o a
un peligro inminente; una excelente metáfora para ejemplificar la
inseguridad en la que se instalan aquellos que ostentan un gran poder, pues
no solo corre peligro su puesto, sino también su vida.

Para aquel que ve una espada desenvainada sobre


su impía cabeza, los festines de Sicilia, con su
refinamiento, no tendrán dulce sabor, y el canto de
los pájaros, y los acordes de la cítara, no le
devolverán el sueño, el dulce sueño que no desdeña
las humildes viviendas de los campesinos ni una
umbrosa ribera ni las enramadas de Tempe
acariciada por los céfiros.
Horacio, Odas III, I

Enquisa: Formas de estado Santiago Sánchez

Gobernar un país (dezasete non digamos) é unha das


tarefas máis complicadas que existen. Corrixo: facelo
ben, porque hai que facelo para todos, e ademais, nunca
se chega a un acordo común. A seguinte enquisa
permitiunos determinar cales son as formas de goberno
que máis gustan entre o alumnado de bacharelato.
O gráfico da dereita móstranos que a inmensa maioría
dos enquisados aposta por un sistema democrático. Ao
54% gustaríalle un estado republicano, é dicir, a
xefatura do estado recae no presidente da república (e a
cor morada na bandeira parece que lle quita sangue...).
A segunda opción con maior apoio foi a monarquía
(“A raíña e eu...” “Énchenos de orgullo e satisfacción”,
etc., etc.); unha monarquía parlamentaria, por suposto.
Case un 30% pensa que o mellor para un país é a
existencia dun rei, como xefe do estado, pero que non
intervén en política.
O 9% dos que participaron neste estudo defendían un
estado ditatorial, e polo tanto, non democrático. O
ditador sería o xefe supremo do estado e os cidadáns
están sometidos á súa autoridade. (Con que pensades, Ante estas opcións cada un debe tomar unha postura, non sen antes
rapaces?) reflexionar. A historia e o sentido común demostran que a ditadura e a
O resto do alumnado decantouse por un estado anarquía non funcionan. Non obstante, temos comprobado que os
anárquico (festaaaaaaa...). Isto quere dicir que non hai sistemas democráticos poden derivar en demagoxia e corrupción.
administración nin gobernantes, todo é de todos e cada En definitiva, que elixamos o que elixamos sempre terán consecuencias
un fai o que quere, xa que tampouco hai representantes negativas porque, a diferenza do que pensaba Platón, non existe o estado
da autoridade. Pero poderiamos conseguir que esta utópico nin perfecto.
forma de estado sen estado funcione? That is the Nothing is perfect, perfect is nothing (outro día falaremos da
question. publicidade subliminar...).
12 Outravacanomillo
Outravacanomillo 13

John Petrucci: electricidad intravenosa, por favor Sergio Rodríguez y Anxo Sánchez

John Peter Petrucci nació hace 43 años en un pueblecito norteamericano llamado Kings
Park. A los doce años comenzó sus estudios de guitarra eléctrica y fue tal su afición a este
instrumento que al acabar la secundaria se matriculó en el Berklee College of Music de Boston
junto con su compañero del instituto John Myung. En este lugar conocen al batería Mike
Portnoy y juntos deciden formar un grupo llamado Dream Theater.
Pronto llamaron la atención por su poco habitual metal progresivo que se ganó la
admiración de los habituales del género. Poco a poco Petrucci se dio a conocer y emprendió
nuevos proyectos en solitario y con el grupo Liquid Tension Experiment. También ha
participado en varias giras G3 junto con guitarristas tan prestigiosos como el maestro Joe
Satriani, Steve Vai, el impronunciable Yngwie Malsmsteen o Paul Gilbert.
Actualmente John Petrucci se ha revelado como uno de
los mejores guitarristas y compositores de la historia y
junto con Dream Theater ha dado un importante paso en
el campo de la experimentación musical.
Sus composiciones llegan al público de forma
emocionante. Desconcertantes canciones en las que te
encuentras en un remanso de paz y en décimas de segun-
do aparece un desquiciante solo de metal que hace que te subas por las paredes haciendo flying
guitar. La locura te posee, no piensas, solo escuchas y te dejas llevar. Tranquilidad, euforia,
felicidad, ira, emoción. John Petrucci. Aquí os dejo una colección de solos que realmente merece
la pena:
http://www.youtube.com/watch?v=ZPB-7yG-5-Y

A tartaruga no poste

Un mozo pasea por unha praza de Madrid e decide tomar un descanso. Senta nun banco e
á beira hai un señor de máis idade e naturalmente comezan a conversar sobre o país, o
goberno e, finalmente, sobre Zapatero.
O señor dille ao mozo:
- Sabe? Zapatero é como unha tartaruga nun poste.
Logo dun breve lapso de tempo, o mozo di:
- Non entendo iso da tartaruga sobre o poste. Que significa iso, señor?
O señor respóndelle:
- Se ti vas camiñando polo campo e ves arriba dun poste unha tartaruga facendo equilibrio
encima, que se che ocorre?
Vendo a cara de incomprensión do raparigo, o home explícalle:
- Primeiro: Non entendes como chegou alí. Segundo: Non podes crer que estea alí.
Terceiro: Sabes que non puido subir alí soíño. Cuarto: Estás seguro de que non debería
estar alí... Quinto: Es consciente que non vai facer nada útil mentres estea alí... Entón o
único sensato sería axudala a baixar de alí.
Por iso, nas próximas eleccións: Todos a baixar á tartaruga do poste!!

Lo mejor de youtube: Little Man, the way girls are español Beto Betoncio

El chaval aprende rápido, no como nosotros, que hasta la chorrada ésta de


Bolonia nos asusta. Su maestra -que, por cierto, está bastante buena- le ha
pedido que haga un trabajo (como esos con los que solemos bufar y que
hacemos a regañadientes tirando de wikipedia el último día pero que para los
nórdicos son como el pan bimbo nuestro de cada día).
Así comienza el proyecto, su proyecto. Las ideas bullen a medida que ve lo
que ve y se impone una investigación en toda regla: ¿Qué quieren las
mujeres?
Sí, ya sabemos que ellas se preguntan lo mismo, ja, ja, pero Mathias -el
protagonista de Little Man con cara de señor mayor muy serio- no se conforma
y decide observarlas y tomar buena nota de su sensibilidad, su sentido del
humor, sus intereses..., lo que están dispuestas a escuchar y lo que no, su
atracción por nuestra parte más tierna, cómo camelarlas... Vamos, un portento
¡Mira qué sorprendido está!
este Mathias. http://www.youtube.com/watch?v=dCp_-
¿O no? Cuando cree haber alcanzado la sabiduría, una última vuelta de ofjPkE&feature=player_embedded
tuerca le hace comprender que su análisis parte de un pequeño lapsus...
14 Outravacanomillo

Platero e nós Diversificación

Platero é medianiño, preto, agarimoso; tan mol por fóra, que


se diría brisa mariña no verán. Os ollos son mornos,
acastañados, ás veces duros como un canto do río.
Deixo a Platero ceibo e vai ao prado, paraíso do noso burro
no que pace, anda a rolos ofrecendo ao sol un ventre de prata.
Cando o chamo: "Platero!?" vén alegre, feliz , acaríciame co
seu fociño de mercurio e ri, e rimos.
Xanta laranxas, mandarinas, verdes e tenras berzas da horta
enfeitizadas con pingas de néboa .É tenro e doce como a nenez;
forte e teimudo como a adolescencia.
No tempo de lecer paseo sobre el pola eira, polo campo, pola
pista, polo regato do peneco… Ás veces os que pasan
quédannos mirando.

As dez de bastos Lorena Fernández


para Emilio López e Rocío Manteiga
Se puideses viaxar no tempo, que época e Como te defines e como cres que te definen?
lugar visitarías? Vós dicídesme que son amable, correcto,
Atráeme especialmente o Imperio Romano, educado, soñador, idealista, parsimonioso, un
paréceme un imperio fascinante, posto que, pouco avó, encantador… E como todos eses
saíndo de Roma, foron capaces non só de adxectivos me parecen positivos, acéptoos todos;
conquistar toda Europa e boa parte de Asia e de agradézoos e síntome alagado se todos eses
África, senon que ademais levaron a súa cultura e adxectivos se refiren a min. Por tanto definiríame
a súa lingua ós confíns do mundo coñecido. como unha suma de todos eses.

Algo que che gustaría facer pero que non te Cal é o teu maior temor?
atreves. Eu creo que non hai que ir pola vida temendo
(Dubida) Non teño unha ambición especial. Eu nada especialmente. Temor? Non. O que si son
creo que cada persoa vai na súa vida tomando consciente de que pasan os anos, pero iso é lei de
decisións a medida que lle van xurdindo os vida, e é bo ser consciente diso. So temo a
problemas, e despois cada un encamíñaa a onde ignorancia. Por iso me alistei na Legio Didactica
quere ou, máis ben, a onde pode. con sede en Curtis.

Un vicio inconfesable. Como domaches o crocodilo da túa bici?


Inconfesables non teño. Non son maniático, (Ri) Como sabedes iso? É un boneco que levo na
intento ser racional coidando de aplicar o sentido bicicleta. O comprei porque pareceume orixinal.
común ás cousas que fago. Salvo para pequenas Chámase Emilín. Fai un ruído bastante explosivo
cousas insignificantes (sorrí con pillería). Son e un día toqueille o Emilín a un señor maior que
metódico. Se teño que elixir algunha manía, esa é estaba atravesando a rúa sen mirar e... PEGOU
a aplicación do método. UN BERRO! Pero moitas veces que paso ó
carón de nenos resúltalles simpático.
Utilizas o francés nas túas dotes de sedución? Todos te consideramos un anxiño, onde
(Ri) Si. Sobre todo na clase. Coa palabra somos agochas a túa parte endiañada?
capaces de conquistar a calquera. O feito de Non hai moitas cousas que me indignen. Non é
saber falar ben, de ter o dominio de linguas, unha moi doado que eu perda os papeis, pero eu son
boa oratoria... paréceme fundamental para incitar humano e teño erros coma calquera. “Errare
a unha persoa, para “namorala” coa palabra; esa humanum est”. O que pasa é que un intenta
é unha aspiración que eu teño. A iso chámolle eu ofrecer a boa cara ó público. Cal era a pregunta?
poder de sedución. Son un anxo, son un anxo...

Como te sentes ó saber a atracción que En que te reencarnarías?


espertas entre o sector feminino? (Pensa) Nun cabalo. É elegante, gústalle correr
(Ri “en français”) Non teño esa consciencia nin en liberdade, é tranquilo..., aínda que hai que
é unha cousa que me guste sequera. Creo no saber tratalos e hai que domesticalos, pero tamén
poder de convicción... E de todas maneiras esa ás persoas hai que domesticalas primeiro e
pregunta… é mellor que non se poña! O atractivo despois saber tratalas, claro. E nunha flor,
físico é pasaxeiro. Moitas grazas, pero son pouco gústanme moito xa que na miña infancia vivín
perceptivo e ó mellor os meus sentidos físicos ou rodeado de natureza. E teño moitas plantas. Unha
químicos non chegan a captar iso. flor, unha que estivese na clase de francés!
Outravacanomillo 15

Somos a pedra filosofal? Lidia Pereira

Diamante: Elemento cristalino formado por millóns de átomos de carbono


ordenados nas tres direccións do espazo.

As cinzas dos seres humanos conteñen o Agora, collemos a urna coas cinzas do ser
suficiente carbono como para, tras un longo e querido e, en vez de deixalas tristes e abu-
costoso proceso, obter unha pedra transparente rridas nunha repisa para que acumulen pó,
susceptible de ser tallada e engarzada en ouro, enviámolas a unha cidade da Confederación
prata ou platino dun anel, colar ou pulseira. E Helvética. Alí pésanas e analízanas, pois o
así, o avó, ou a avoa, o pai ou a nai, o home ou carbono non ten a mesma presenza en todas
a muller, o fillo ou a filla, fan un último e as cinzas, e o tamaño e a calidade da pedra
xeneroso servizo á familia, transformándose dependen da cantidade e calidade do carbo-
non en espírito ou pantasma, senon en algo do no que almacenamos. E despois da opera-
que poidamos presumir con lexítimo orgullo, ción, que non debe poder facerse cos
en algo ademais que pode regalarse, que pode materiais que viñan nun vulgar Quimicefa,
pasar a través da historia polos diversos dedos devólvenche por correo ao pariente feito
de diversas xeracións familiares, e que pode pedra, e pedra con algunha cor dominante:
alcanzar un valor seguro de varios miles de azul, rosa...
euros. A alquimia sempre foi unha paixón
O milagre da transformación realízase en humana, e a búsqueda da pedra filosofal un
Suiza. Tampouco debe estrañarnos que sexa en empeño histórico no que grandes mentes e
Suíza onde se realice o milagre químico. Neste estudosos se deixaron os sesos. Todo
pequeno país convirten, desde hai séculos o quedou superado e ademáis fíxoo da forma
cacao e o leite en riquísimo chocolate, o tempo máis lóxica e evidente: nós mesmos, a nosa
en reloxos fiables, o diñeiro negro en branco e Blanca co diamante feito carne feita cinzas, é o ouro buscado, o
o aburrimento xenético en boa educación e coas cinzas dea súa filla Cristina, diamante desexado, o tesouro máis
falecida en 2007 de cancro. codiciado na historia da humanidade.
costumes civilizados.

Por un Sáhara libre Helena Pérez

Gracias a la patética maniobra del régimen marroquí, y estoy refiriéndome, evidentemente, al caso
de Aminetu Haidar, el conflicto del Sáhara vuelve a ser recordado por toda una sociedad
avergonzada por su historia. Uno de los grandes peligros de la causa saharaui, el olvido, se ha
superado gracias a esta desafortunada actuación de Marruecos. El Sáhara occidental fue invadido en
el año 1975 por Marruecos tras la retirada de España, que fue la potencia colonizadora del territorio
durante unos cien años. El pueblo saharaui está actualmente dividido. Parte de la población
permanece en los territorios ocupados, sufriendo la durísima represión de las autoridades
marroquíes. El resto vive exiliado en campamentos de refugiados, en la más inhóspita soledad del
desierto, en un lugar prestado por Argelia.
Y la subsistencia en los campamentos se mantiene gracias a la ayuda internacional que les
proporciona alimentos en forma de legumbres y harinas. A ello contribuye también la ayuda de
particulares, en especial de aquellas familias que han tenido en acogida algún niño durante los meses
de verano, y siguen manteniendo un vínculo de relación con él y su familia. Aprovechan el viaje de
estos benefactores voluntarios para enviarles recursos en forma de dinero.
En dichos campamentos, los saharauis no tienen la menor posibilidad de ejercer
actividad laboral alguna. Las condiciones geográficas desérticas impiden cualquier
actividad de tipo agrícola. Este pueblo quiere volver a su hogar, crecer en la tierra de sus
antepasados, vivir en libertad con un Estado soberano y democrático, tener derecho a
elegir libremente su destino, a disponer de sus riquezas y recursos naturales y a que se
respeten sus derechos como seres humanos y como pueblo con identidad nacional.
Pese a cientos de resoluciones en favor de la autodeterminación del pueblo saharaui y
a pesar de muchas conversaciones de paz, Marruecos se burla de la Comunidad
Internacional, de las resoluciones de ONU, y su propuesta de autonomía, además de
inadmisible, no es más que una tapadera para desviar la atención de la grave violación
de los derechos humanos que el pueblo saharaui lleva padeciendo desde la invasión
marroquí.
Ojalá no volvamos a olvidar el caso saharaui al no estar ya Aminetu Haidar en huelga
de hambre, ojalá tanto España como otros países intervengan en esta situación, y ojalá el
invasor devuelva lo que no es suyo y la ley imparta justicia.
Por un Sáhara libre.
16 Outravacanomillo

Juan Francisco Casas, arte con un boli bic Sara Rendal


Sirviéndose simplemente de un bic (siempre azul para destacar que trabaja
con un bolígrafo), este artista de 34 años de Jaén es el creador de estas pinturas
hiper-realistas, imágenes reproducidas con auténtica fidelidad fotográfica. Por
su innegable talento ya es conocido como “Mister Bic” o “Picasas”.
Resulta imposible definir el estilo que utiliza el carolinense, aunque es
destacable la temática de las obras.
“Todos mis cuadros representan momen-
tos cotidianos, banales, realizados con
cámara compacta en un momento normal,
privado y personal que luego traslado al
papel”, explica.
Cada retrato es una captura al azar del lente de una cámara fotográfica; se trata de
imágenes no demasiado discretas, como una felación, chicas desnudas… Cada una
de las personas protagonistas de sus pinturas son amigos, amigas, amantes y hasta
el propio Casas en situaciones íntimas. “Mi trabajo lleva al extremo los dibujitos
que todos hemos hecho alguna vez en unos apuntes”, subraya este licenciado en
Bellas Artes por la Universidad de Granada y Premio Nacional Fin de Carrera del
Ministerio de Educación y Ciencia.
Tras la entrevista que le hizo Angels Barceló en la Cadena SER al artista con
motivo de la exposición de su obra en Madrid en la Galería Fernando Pradilla, su
nombre y su obra han explotado, no sólo en el mundillo artístico. Los medios de
información general, nacionales y extranjeros, y los prebostes del negocio se han
hecho eco de su particular arte.

A IMAXE

O Chand Baori está situado fronte ao templo Harshat


Mata no pobo de Abhaneri, unha pequena cidade a uns 95
km de Jaipur. É un dos primeiros baoris construídos en
Rajastán, o maior dos estados ao noroeste da India. Os
baoris son pozos graduados en forma de tronco de cono
investido con varias terrazas unidas por tramos
graduados. O Chand Baori é un dos máis profundos e
máis grande da India (e do mundo).
Foi construído no século IX e reconstruído no X. Ten
unha planta cadrada, uns 3500 pasos estreitos en trece
niveis graduados e máis de 30 metros de profundidade
(algo así como un edificio de doce pisos). A entrada
áchase no lado norte, onde hai unha balconada e os
santuarios, onde había varios templos con imaxes de
Ganesa e Mahishasuramardini, ou Durga, que actual-
mente se adoran nunha pequena capela situada á entrada
do baori. A planta superior está rodeada dunha galería
con arcadas e un dos lados está formado por templos e
habitacións que servían aos rituais e aos servizos do pozo.
Utilizábanse tanto por motivos relixiosos como para
abastecerse de auga no inverno, a época seca.
A lenda di que foi construído nunha noite por
pantasmas e que ten tantos pasos para que sexa imposible
que alguén recupere unha moeda caída no fondo do pozo.
A súa imaxe parece sacada do mundo imaxinario, desas
figuras imposibles de Escher.
Foi unha solución práctica para o problema da auga
nesta zona da India, onde o árido clima forzaba aos
Chand Baori, un pozo de case 3.500 escalóns para se perder na India habitantes locais a realizar profundas escavacións en
busca de correntes subterráneas.

También podría gustarte