Documentos de Académico
Documentos de Profesional
Documentos de Cultura
Le
Parece mentira que vos lítica, as notas... Todo professeur de l’amour.
guste a música e non pende dun fío. A espa- E unha entrevista que
coñezades a este meta- da de Damocles gravita se non lle poñemos freo
leiro. Non vos preocu- sobre as nosas cabezas ben podería ser un bo
pedes, Sergio e Anxo e Carla explícanos a principio para unhas
fanvos o favor... orixe desta expresión. looooongas memorias.
13 11 14
O
Sentímonos suficientemente ben cos xestos de fráxiles. Tamén de memoria.
axuda dos nosos dirixentes.
2
U TR
AV A
CA N
OMI
Os brotes verdes E ademais
O
inglesas ........................................................... 5
tartaruga do poste...
3 e 13 Os rapaces de Diversificación crean dous textos
colectivos sorprendentes ....................... 9 e 14
¡ P o lític a ! Entendemos por “Política” la actividad humana que tiende a gobernar o dirigir la
acción de un estado en beneficio de la sociedad. Aunque no en todos los estados es
así: aún hay países en los que se gobierna en beneficio de unos pocos, como es el caso
muchas naciones de África. No obstante, un buen número de países de ese continente
han elegido el camino de la democracia como forma de ejercer una política
participativa: pensemos en Suráfrica, con el papel decisivo de de Klerk y Mandela en
la eliminación del injustísimo apartheid. Son políticas todavía frágiles –nadie puede
borrar de un plumazo años y años de colonialismo- pero se está diseñando una nueva
clase de política con mayor aceptación ciudadana y con más respaldo internacional.
En otra situación totalmente distinta se encuentra América del Sur, donde aún
pervive alguna dictadura o democracias “ falsas”, donde los mandatarios hacen y
deshacen a su antojo: todos sabemos cómo se las gasta Hugo Chavez. Las políticas
sociales son todavía una asignatura pendiente en esos lugares: demasiada desigualdad
y pobreza.
No muy lejos de allí, en América del Norte, la situación no deja de ser curiosa: la
gente esperaba un revulsivo con Obama y los grandes cambios que propone necesitan
tiempo y paciencia, aunque la gente está cada vez más impaciente y la popularidad del
presidente cae cada vez más. Obama no es un mago y sus intenciones hacen más
grande la democracia (ha de tenerse en cuenta su lucha por una sanidad digna):
merece un voto de confianza.
En Asia la situación es difícil debido a los conflictos que aún siguen abiertos como
el de Iraq, y las continuas amenazas que suponen los grupos terroristas de la zona que
en ocasiones incluso cuentan con el apoyo del gobierno: las oligarquías y el
fanatismo religioso hacen de las políticas asiáticas regímenes basados en la
desigualdad y el tiranismo; tampoco conviene dejar de lado la peligrosa -para el
mundo occidental- mezcla de ambición política y fanatismo religioso.
Europa no vive precisamente su mejor momento político, debido a la crisis
económica mundial que en la mayoría de países de Occidente empieza a remitir: si
bien somos un conjunto de naciones con democracias muy asentadas, los problemas
afloran por todas partes: paro, inmigración, aumento de las economías sumergidas,
pérdida de valores como respeto, tolerancia…
No me cabe duda de que la labor política es difícil, si se quiere hacer con honestidad
y entusiasmo: difícil en África, en América, en Asia, en Europa… Pero creo que con
intenciones como la que se recoge al comienzo del artículo, aunque los obstáculos
sean muchos, el político siempre acaba mejorando su país.
4 Outravacanomillo
Fai días veño seguindo con moita curiosidade esta discusión. Numerosos tuiteiros e bloggers rásganse as vestiduras discutindo
sobre se o 31 de decembro de 2009 finalizou ou non unha década, especialmente porque moitos medios empezaron a mostrar os seus
recontos de todo tipo “da década”. Pois ben, este é un deses casos en que ambos os lados teñen razón, desde o seu punto de vista
específico.
Pero antes de pasar á explicación, recorde- Hai quen non ve (ou non quere ver) a
mos que década non é máis que un período diferenza entre ambos e trata de forzar as
continuo de dez anos, e que estes dez anos definicións para favorecer un punto de vista
poden agruparse como a un mellor lle conve- ou outro, e (supoño) así poder defender o que
ña. Agora si, preséntovos os dous puntos de quere celebrar, ou peor aínda, dicirlle á xente
vista: que é o que se debe celebrar. De tolos, certo?
Primeiro punto: A fin da primeira década do Estas son as definicións forzadas:
novo (terceiro) milenio termina o 31 de
decembro do ano 2010, NON NO 2009. Isto é Primeira confusión: “A década dos 2000
correcto, e demóstrase matematicamente. O (os ‘00s)” comprende desde o inicio do ano
noso calendario iniciouse no ano 1 d.C., e o 2001 ao final do ano 2010. Isto non é
anterior a este foi o 1 a.C. Non existe o ano 0, correcto segundo a convención que vimos
xa que logo a primeira década do primeiro usando desde sempre (ler o segundo punto), e
milenio comprende os anos 1 ao 10 comple- é unha definición que busca forzar a agrupa-
tos, a segunda os anos 11 ao 20, e así sucesi- ción matemática das décadas. Un exemplo
vamente. Avancemos uns 2000 anos no pódese observar no artigo Anos 2000 de
tempo, e temos que a última década do Wikipedia en español, onde verán que ao
segundo milenio empezou o 1 de xaneiro de longo de todo o seu texto afírmase que a
1991 e rematou o 31 de decembro de 2000, e década comprende os anos 2001 ao 2010,
por conseguinte, a primeira década do terceiro opóndose ás versións de Wikipedia de moitos
milenio iniciouse o 1 de xaneiro de 2001 e outros idiomas, nas que se segue apropia-
terminará o 31 de decembro de 2010. damente a convención que a “década dos
O cal quere dicir que se celebraches a fin de ‘00s” comprende os anos 2000 ao 2009. Ata
milenio o 31 de decembro de 1999 erraches, e o mesmo artigo da Wikipedia en español
inclúome (pero vaites que foi máis divertido contradícese a si mesmo, xa que no seu menú
que esperar ao ano seguinte). da dereita hai unha serie de enlaces a cada
Segundo punto: A fin da década dos 2000 ano da década, e neste obsérvanse os anos
(os ‘00s) termina o 31 de decembro do ano 2000 ao 2009; en que quedamos, amigos
2009, NON NO 2010. Isto é correcto, xa que é wikipedistas? Finalmente, esta proposición
unha convención establecida que nada ten que non sería apropiada xa que a ninguén se lle
ver coa matemática. Durante o século pasado ocorrería, por exemplo, incluír ao ano 2000
fíxose costume, por comodidade, agrupar as na “década dos ‘90s”, ou ao ano 1980 na
décadas de forma que tivesen como común “década dos ‘70s”, etc.
denominador a cifra das decenas. Explícase Segunda confusión: A primeira década do
mellor cun exemplo: Ao referirnos á década primeiro milenio só tivo nove anos, é dicir,
do 1930 (‘30s) estamos falando do período comprende os anos 1 ao 9. Isto obviamente
continuo de dez anos que empeza a inicios de non é correcto matematicamente (ler primei-
1930 e finaliza a fins de 1939 (do 30 ao 39, de ro punto), e é unha definición que busca
tal modo que todos comparten o 3 nas forzar a agrupación convencional das déca-
decenas). Comparado co primeiro punto, a das. A idea é que, se establecemos que a
“década dos 90s” empezou o 1 de xaneiro de primeira década durou só nove anos (do 1 ao
1990 e terminou o 31 de decembro de 1999, e 9), a segunda (esta vez si con 10 anos) sería
por conseguinte, a “década dos ‘00s” do 10 ao 19, do 20 ao 29, e así sucesi-
iniciouse o 1 de xaneiro de 2000 e terminou o vamente, de tal xeito que coincida coa
31 de decembro de 2009. convención do segundo punto. Un exemplo
Ata aí recoméndovos que fagades unha deste caso vino nun comentario que Phil Plait
pausa e vos aseguredes que estes dous puntos (coñecido astrónomo e blogger estadouni-
quedaron claros (e que en realidade vos dense) fixo en Twitter, logo de aparen-
interesa seguir lendo sobre esta “pintoresca” temente recibir algunhas críticas por mencio-
discusión), porque aquí veñen os problemas... nar que este ano era o final da década.
Continuades lendo? Ben, non vos preocupedes que xa termino. A pregunta que faltaría facer é: cal dos dous finais de década
celebramos? A resposta máis sinxela sería: O que máis nos guste. Pero xa que somos dados ás convencións (con todo iso de que
somos “animais de costumes”), o máis probable é que á xente lle interese máis a fin de década convencional que a matemática, como
ocorreu co milenio. Só tedes que recordar, para evitar confusións, que o 31 de decembro de 2009 foi o final da “década dos ‘00s” (hai
un nome para iso?), mais non o final da primeira década do novo milenio.
E todos contentos.
Outravacanomillo 5
Día 9
Proceso de adaptación rematado. As clases producen unha sensación de euforia, nin
desasosego nin aburrimento, os compañeiros de edificio comenzan a ser membros da familia e
o organismo creou xa anticorpos efectivos contra as substancias subministradas no comedor
(desgrazadamente as papilas gustativas seguen a funcionar moi ben).
Como contrapunto a todos estes “esforzos”, os rapaces contaban co “ocio do ocio”: todas as
actividades e excursións que contribuían a que as horas de sono fosen profuuuundas.
No ámbito turístico, os estudantes mostraron un exemplar comportamento guiri que non só
os fixo desfrutar de moitos lugares emblemáticos senon que ademais estimulounos a quitar
algunhas das mellores fotos da súa vida. Desde as pequenas vilas e cidades, os castelos, o
memorable Oxford (con compra masiva de sweatshirts incluída) ata Stonehenge
People from H house (indudablemente mellor en vivo ca no escritorio da pantalla do ordenador) e o impoñente
Londres. O ambiente dun país só se percibe explorando, visitando… Mercando souvenirs…
Día 13
Aínda que a conduta dos adolescentes durante os day trips era un apaixonante obxecto de
estudo, o presuposto non permitía excursións diarias polo que se desenvolvían actividades no
propio campus que fomentasen os contactos interculturais e, sobre todo, que mantivesen ao
persoal entretido e non desen a vara.
As amplas zonas ao aire libre do recinto permitían a práctica de deportes variados: rugby,
fútbol, tenis ou o recén inventado nun momento de aburrimento (que logo non foi aburrido),
tocapelotas. De tódolos xeitos, as actividades máis exitosas eran as nocturnas (como non!) que
se celebraban no comedor mutante. Esta era a parte positiva do habitáculo, que apartando as
mesas e engadindo unhas lampadiñas de cores transformábase en case calquera cousa: unha
Esas enigmáticas pedras... “discoteca”, un karaoke, un plató para un talent show…
Como dicía, estas actividades eran as preferidas polo alumnado a pesar de que, con puntualidade inglesa, remataban ás dez e
media. A despedida na disco marcábaa invariablemente “La Macarena” bailada ata por rusos e coreanos (todo un espectáculo).
Malia que a festa aparentase finalizar ás once co “toque de queda”, as gargalladas e as argalladas continuaban nas respectivas casas
ata as tantas. É sabido que para os adolescentes a hora de deitarse e a de erguerse son inversamente proporcionais, é dicir, canto máis
cedo soa o espertador máis se prolongan polas noites as conversacións e as partidas de cartas. Pura matemática.
Día 15
Os individuos estableceron xa unha rutina: as clases, as excursións, as longas reas á hora do xantar… Pero, sobre todo, os
compañeiros. As relacións fóranse estreitando pouco a pouco, e o que comenzara como amable camaradaría convertérase en amizade
(cando non en romance). Resultábanse “exóticos” os uns aos outros, coñecérense constituía a outra grande aprendizaxe ademais do
idioma. Tantas culturas, tantas diferenzas, tantos puntos en común… En fin, love was in the air.
Día 17
Terceira semana: adquirido xa un aceptable dominio da lingua, os rapaces comenzaron a sentir unha pavorosa sombra no seu novo
e emocionante universo. Ben poideron investigar, tratar de descifrar aquel malestar… Elixiron sabiamente continuar desfrutando.
Días 18 e 19
Comézase a palpar no ambiente a densidade cada vez maior daquela escura sombra…
O peso da inminencia dificulta a respiración, faise insoportable ata chegar a converterse en…
Día 20 e madrugada do 21
Ineludible. A inquedanza que senten os estudantes ao vérense tan inexorablemente próximos á
partida arráncalles ata bágoas. As derradeiras fases da viaxe inícianse coa crise da maleta que
encolleu misteriosamente, as clandestinas carreiras nocturnas polo campus e as despedidas ás cinco
da mañá dos que collen o avión ás oito.
Parece mentira que xa pasara todo, que vaia rematar… Meus pequerrechiños desconsolados; non
botarán de menos moitas cousas, botarano de menos todo! (ben, excepto a “comida” e a gripe). E
deste xeito, quitan as últimas fotos parvas, demostran o “controlao” que teñen iso do inglés,
adormecen no bus que os leva a Heathrow…
Epílogo
“Buá, non o pasei ben nin nada nesta viaxe… Buá, que non aprendín cousas nin nada, hai que
repetir… Buff… Sabías que é certo o da puntualidade inglesa? Que falar con descoñecidos no bus
urbano non é tan malo como di mamá? Que a pronunciación de “would” é do máis sinxela? Que as
estudantes de medicina son as mellores group leader? Que as mozas rusas son aborrecidas
internacionalmente (odio feminino, claro) pola súa “frescura”? Que Lituania é un país moitísimo
máis interesante do que parece? Que en Florida aparecen crocodilos baixo os coches…? Con todo
Expresión máxima
sigo sen saber para que diantre crían tantísimos cabalos…”. do guirismo
6 Outravacanomillo
Hace mucho, mucho tiempo... allá por 1886, en un lugar muy lejano, dentro de
Estados Unidos, un hombre llamado Thomas A. Edison creó unas muñecas. Estas
muñecas eran muy especiales, ya que fueron las primeras que "podían hablar" .
Las criaturas en cuestión tenían un fonógrafo dentro del torso, que reproducía la
frase que llevaban grabada. Porque eso es un fonógrafo, un instrumento que
registra y reproduce las vibraciones de cualquier sonido en un disco o cilindro.
Tenían articulaciones de bolas, el torso era metálico, sus extremidades de
madera, los ojos de cristal, su pelo humano y la cabecita de porcelana.
Pero estas pequeñas tuvieron una historia un poco triste, ya que en vez de
divertir a las niñas según el cometido por el cual habían sido creadas, las
aterrorizaban con su voz (tal era la sorpresa que recibían al comprobar que
hablaban). Aunque se dice que la verdadera razón no era la sorpresa por la
novedad tercnológica sino que, debido a su torso metálico, las palabras que salían
de su interior resultaban espeluznantes.
Edison, ante el fracaso, decidió enterrar las muñecas que había creado, y se dice
que se encuentran todas juntas bajo tierra, aunque a día de hoy no se hayan
encontrado. Las pocas muñecas que siguen "con vida" hoy en día se han conver-
tido en piezas muy cotizadas por las que se pagan grandes sumas de dinero.
Y esa es la historia de las primeras muñecas con voz, que supusieron también
un paso adelante en la historia del fonógrafo.
Vaia pinta tes. Quen non oíu isto algunha vez? Todos nós. Pero a pregunta
curiosa é outra: de onde vén esa expresión?
A pinta é unha mancha ou sinal pequeno na plumaxe, pelo ou pel dos animais e
na masa dos minerais. Pero pronto a expresión foi estendida a unha realidade moi
diferente: aos naipes.
Sen dúbida vistes moitas veces as cartas dunha baralla española. Pero, seguro
que as coñecedes con todo detalle? Ben, collede unha carta de cada pau e
fixádevos no recadro que enmarca a figura. Agora observaredes que na súa parte
superior aparece segmentado de diferente xeito segundo o pau. As copas teñen
unha interrupción; as espadas, dúas; os bastos, tres; e os ouros manteñen a liña
completa. Por que? O obxecto disto é poder distinguir o pau da carta sen ter que
mostrala totalmente, o cal era conveniente para iniciar algúns xogos que daban
lugar a tantas apostas e pendencias desde o século XIV. Curioso, non si?
Por certo, os paus teñen un valor simbólico: os ouros representan o comercio; as
copas, a relixión; as espadas, a nobreza e o exército; e os bastos, a agricultura ou o
estado chairo.
Outravacanomillo 7
Os polbos son unha orde de moluscos cefalópodos que carecen de cuncha e posúen oito
tentáculos, ademais, contan con tres corazóns que son os encargados de que o osíxeno chegue a
todas as súas extremidades. Aínda que os polbos teñen un corpo brando, a maior parte dos seus
tentáculos son puro músculo e poden despregar unha forza física extraordinaria cando é
necesario.
De todos os tamaños e pesos, a súa vista é excelente, o que lles permite visualizar outros corpos
a longas distancias. Ademais, teñen unha elevada capacidade de aprendizaxe pois son posuidores
dunha intelixencia excepcional. Esta intelixencia permítelles manipular obxectos.
Un exemplo claro desta calidade é un polbo femia, de cinco meses, chamado Frida. Esta
observou aos seus coidadores do zoolóxico no que vive e aprendeu a abrir recipientes con
camaróns. Faino presionando o seu corpo contra a tapa e suxeitando os lados coas ventosas dos
seus tentáculos. Cando os ten sostidos firmemente, vira o seu corpo ata que se abre.
Unha última curiosidade: os polbos poden ter case tantos pais como patas. Nunha mesma posta de ovos pode haber esperma de ata
sete machos diferentes. Isto si é promiscuidade!
Pon moita atención, porque probablemente sexas unha das persoas que comprenden o
25% da poboación que padecen a Síndrome ACHOO (autosomal dominant compelling
helio-ophthalmic outburst syndrome, ou sexa, síndrome de esbirros heliooftálmicos
incoercibles autosómico dominante), tamén coñecido como esbirro fótico. É case seguro
que moitos de vós non saberedes o que é. Consiste en que no momento en que ti recibes a
luz solar logo de estar un tempo na sombra, non podes evitar esbirrar. Ao parecer é unha
especie de «cruzamento de cables» de dous nervios que transcorren moi preto: o que
detecta a estimulación luminosa e o que provoca o reflexo do esbirro. Pero non hai por que
preocuparse: os únicos inconvenientes que pode presentar son que esbirres no momento e
lugar inadecuados e que as persoas que o padecen non poden ser pilotos de combate?
Imaxina que pasaría co avión se o piloto esbirra.
O durian é unha froita propia de Asia. Medra nas árbores coñecidas como durio e
encóntrase presente en todo o sueste asiático, aínda que é unha froita nativa de
Indonesia, Malasia y Brunei. É unha froita fácil de recoñecer, non só polo seu
intenso cheiro, senón polo seu aspecto. De considerable tamaño (ata 30 cm. de
longo), ten forma alongada ou redondeada e está cuberto por espiñas. De feito o seu
nome vén do malaio duri, que significa espiña. A polpa do durian é carnosa e dunha
cor entre amarelento y alaranxado, de sabor doce, aínda que de aroma difícil de
soportar.
É sumamente nutritivo, rico en fibras e vitaminas A, B, C e D e tamén ten unha
grande variedade de sales minerais. Este tamén axuda a eliminar parasitos, as súas
follas e raíces en té baixan a febre e a súa carne ten efectos afrodisíacos. Os seus
nativos úsano para repostería e xeados.
Esta froita podémola atopar nos mercados de Bangkok, Kuala Lumpur ou
Singapur (entre outras cidades). Se algunha vez se che ocorre viaxar a estas cidades
Like eating vanilla custard in a latrine, e pasear polos seus mercados o mellor é que leves unha máscara posta xa que se di
its odor is best described as pig-shit, que o durian é a froita máis apestosa do planeta. O seu cheiro é moi parecido ao
turpentine and onions, garnished with a que desprenden os animais mortos en descomposición aínda que algúns din que
gym sock! cheira máis a excrementos. O texto da foto di: ‘É como comer unha crema de
vainilla nunha letrina, o seu cheiro pódese describir como excremento de porco,
barniz e cebolas, todo mesturado cun calcetín suado!’
O durian é tan apreciado nesas rexións de Asia que o deseño do palacio de congresos de Singapur, o Esplande, inspirouse na forma
do durián. Outra mostra de fervor que esperta o durian no continente é que en 2003 Indonesia sacou ao mercado preservativos
perfumados con durian (pero sen espiñas).
Unha das anécdotas debido ó cheiro que desprende é que algúns hoteis internacionais e varias compañías aéreas víronse obrigados
a prohibir a súa entrada ao establecemento, porque ás poucas horas o cheiro estendíase a tódalas habitacións e compartimentos a
través dos condutos do aire.
Como vemos, o durian é un froito cun cheiro insoportable pero cun sabor exquisito e é moi apreciado en moitas das rexións do
sueste de Asia. Atréveste a probalo e darlle unha dentada?
8 Outravacanomillo
Citas latinas
H A B E T S V V M V E N E N V M B L A N D A O R A T I O
P V B L I O S I R I O
El mundo de la fraseología está lleno de curiosidades. A poco que observemos, nos daremos cuenta
de que muchas expresiones tienen que ver con campos temáticos concretos; en particular, nos han
llamado la atención los dichos que tienen que ver con la religión o con los animales (¿quién no ha
oído expresiones del tipo Estar de un humor de perros o Armarse la de Dios es Cristo?). También
nos parecen interesantes las expresiones típicas de nuestra geografía: Más listo que Lepe o el origen
de algunos términos como es el caso de bigote o capicúa. Por ese motivo, hemos decidido abrir la
puerta a las curiosidades lingüísticas: ya os contaremos lo que hemos ido averiguando y esperamos
que os sirva para “mover la lengua”, más y mejor.
Por ahora, aquí van cinco expresiones de uso común con sus respectivos significado y origen:
Armar la de Dios es Cristo: se aplica a las pendencias en donde todos gritan y ninguno se entiende
y a las tremolinas y reyertas muy grandes y ruidosas. Esta expresión proviene de las controversias que
se armaron en el Concilio de Nicea al discutirse la doble naturaleza, humana y divina, de Jesucristo.
Ser un vivalavirgen: se dice, despectivamente, del indolente y despreocupado al que todo le da lo mismo. Según Iribarren, cuando
las costas americanas eran atacadas por piratas ingleses y holandeses, los españoles armaron a los indígenas, quienes montaban
guardia en playas y acantilados. Cuando los corsarios ponían pie en las playas, los indios (recién bautizados) les atacaban
briosamente al grito de ¡Viva la Virgen! Pero como los ataques no eran frecuentes y estos indios se pasaban meses y meses tumbados
a la bartola, se dio en llamarles ¡Viva la Virgen! Y por extensión se aplicó este calificativo a los indolentes y tumbones.
Echarle a uno el sambenito: significa cargar alguien con la culpa de algo que no ha cometido. Según Covarrubias, el “sambenito”
era “la insignia de la Santa Inquisición, que echan sobre el pecho y la espalda del penitente arrepentido; de ahí el significado de
cumplir una penitencia, en este caso por algo que no tiene nada que ver con él .
Donde Cristo dio las tres voces: frase que se emplea para referirse a un lugar muy distante y, por lo regular, solitario.
Posiblemente haga alusión al desierto donde se retiró Jesús y donde fue tentado por el diablo tres veces.
Pasar las de Caín: según algunos fraseólogos , equivale a andar por el peor terreno del mundo, refiriéndose a Caín, un villorrio de
las montañas de León, cuyos habitantes viven muy pobremente. Otros estudiosos proponen otro orígen: se refiere, según éstos, a las
penas y calamidades que pasó Caín después de haber dado muerte, por envidia, a su hermano Abel.
Y podríamos seguir, a Dios gracias, escribiendo, pero no queremos haceros la Pascua con un artículo demasiado largo: esperemos
que os guste… y en próximos artículos… Dios dirá.
Outravacanomillo 11
John Petrucci: electricidad intravenosa, por favor Sergio Rodríguez y Anxo Sánchez
John Peter Petrucci nació hace 43 años en un pueblecito norteamericano llamado Kings
Park. A los doce años comenzó sus estudios de guitarra eléctrica y fue tal su afición a este
instrumento que al acabar la secundaria se matriculó en el Berklee College of Music de Boston
junto con su compañero del instituto John Myung. En este lugar conocen al batería Mike
Portnoy y juntos deciden formar un grupo llamado Dream Theater.
Pronto llamaron la atención por su poco habitual metal progresivo que se ganó la
admiración de los habituales del género. Poco a poco Petrucci se dio a conocer y emprendió
nuevos proyectos en solitario y con el grupo Liquid Tension Experiment. También ha
participado en varias giras G3 junto con guitarristas tan prestigiosos como el maestro Joe
Satriani, Steve Vai, el impronunciable Yngwie Malsmsteen o Paul Gilbert.
Actualmente John Petrucci se ha revelado como uno de
los mejores guitarristas y compositores de la historia y
junto con Dream Theater ha dado un importante paso en
el campo de la experimentación musical.
Sus composiciones llegan al público de forma
emocionante. Desconcertantes canciones en las que te
encuentras en un remanso de paz y en décimas de segun-
do aparece un desquiciante solo de metal que hace que te subas por las paredes haciendo flying
guitar. La locura te posee, no piensas, solo escuchas y te dejas llevar. Tranquilidad, euforia,
felicidad, ira, emoción. John Petrucci. Aquí os dejo una colección de solos que realmente merece
la pena:
http://www.youtube.com/watch?v=ZPB-7yG-5-Y
A tartaruga no poste
Un mozo pasea por unha praza de Madrid e decide tomar un descanso. Senta nun banco e
á beira hai un señor de máis idade e naturalmente comezan a conversar sobre o país, o
goberno e, finalmente, sobre Zapatero.
O señor dille ao mozo:
- Sabe? Zapatero é como unha tartaruga nun poste.
Logo dun breve lapso de tempo, o mozo di:
- Non entendo iso da tartaruga sobre o poste. Que significa iso, señor?
O señor respóndelle:
- Se ti vas camiñando polo campo e ves arriba dun poste unha tartaruga facendo equilibrio
encima, que se che ocorre?
Vendo a cara de incomprensión do raparigo, o home explícalle:
- Primeiro: Non entendes como chegou alí. Segundo: Non podes crer que estea alí.
Terceiro: Sabes que non puido subir alí soíño. Cuarto: Estás seguro de que non debería
estar alí... Quinto: Es consciente que non vai facer nada útil mentres estea alí... Entón o
único sensato sería axudala a baixar de alí.
Por iso, nas próximas eleccións: Todos a baixar á tartaruga do poste!!
Lo mejor de youtube: Little Man, the way girls are español Beto Betoncio
Algo que che gustaría facer pero que non te Cal é o teu maior temor?
atreves. Eu creo que non hai que ir pola vida temendo
(Dubida) Non teño unha ambición especial. Eu nada especialmente. Temor? Non. O que si son
creo que cada persoa vai na súa vida tomando consciente de que pasan os anos, pero iso é lei de
decisións a medida que lle van xurdindo os vida, e é bo ser consciente diso. So temo a
problemas, e despois cada un encamíñaa a onde ignorancia. Por iso me alistei na Legio Didactica
quere ou, máis ben, a onde pode. con sede en Curtis.
As cinzas dos seres humanos conteñen o Agora, collemos a urna coas cinzas do ser
suficiente carbono como para, tras un longo e querido e, en vez de deixalas tristes e abu-
costoso proceso, obter unha pedra transparente rridas nunha repisa para que acumulen pó,
susceptible de ser tallada e engarzada en ouro, enviámolas a unha cidade da Confederación
prata ou platino dun anel, colar ou pulseira. E Helvética. Alí pésanas e analízanas, pois o
así, o avó, ou a avoa, o pai ou a nai, o home ou carbono non ten a mesma presenza en todas
a muller, o fillo ou a filla, fan un último e as cinzas, e o tamaño e a calidade da pedra
xeneroso servizo á familia, transformándose dependen da cantidade e calidade do carbo-
non en espírito ou pantasma, senon en algo do no que almacenamos. E despois da opera-
que poidamos presumir con lexítimo orgullo, ción, que non debe poder facerse cos
en algo ademais que pode regalarse, que pode materiais que viñan nun vulgar Quimicefa,
pasar a través da historia polos diversos dedos devólvenche por correo ao pariente feito
de diversas xeracións familiares, e que pode pedra, e pedra con algunha cor dominante:
alcanzar un valor seguro de varios miles de azul, rosa...
euros. A alquimia sempre foi unha paixón
O milagre da transformación realízase en humana, e a búsqueda da pedra filosofal un
Suiza. Tampouco debe estrañarnos que sexa en empeño histórico no que grandes mentes e
Suíza onde se realice o milagre químico. Neste estudosos se deixaron os sesos. Todo
pequeno país convirten, desde hai séculos o quedou superado e ademáis fíxoo da forma
cacao e o leite en riquísimo chocolate, o tempo máis lóxica e evidente: nós mesmos, a nosa
en reloxos fiables, o diñeiro negro en branco e Blanca co diamante feito carne feita cinzas, é o ouro buscado, o
o aburrimento xenético en boa educación e coas cinzas dea súa filla Cristina, diamante desexado, o tesouro máis
falecida en 2007 de cancro. codiciado na historia da humanidade.
costumes civilizados.
Gracias a la patética maniobra del régimen marroquí, y estoy refiriéndome, evidentemente, al caso
de Aminetu Haidar, el conflicto del Sáhara vuelve a ser recordado por toda una sociedad
avergonzada por su historia. Uno de los grandes peligros de la causa saharaui, el olvido, se ha
superado gracias a esta desafortunada actuación de Marruecos. El Sáhara occidental fue invadido en
el año 1975 por Marruecos tras la retirada de España, que fue la potencia colonizadora del territorio
durante unos cien años. El pueblo saharaui está actualmente dividido. Parte de la población
permanece en los territorios ocupados, sufriendo la durísima represión de las autoridades
marroquíes. El resto vive exiliado en campamentos de refugiados, en la más inhóspita soledad del
desierto, en un lugar prestado por Argelia.
Y la subsistencia en los campamentos se mantiene gracias a la ayuda internacional que les
proporciona alimentos en forma de legumbres y harinas. A ello contribuye también la ayuda de
particulares, en especial de aquellas familias que han tenido en acogida algún niño durante los meses
de verano, y siguen manteniendo un vínculo de relación con él y su familia. Aprovechan el viaje de
estos benefactores voluntarios para enviarles recursos en forma de dinero.
En dichos campamentos, los saharauis no tienen la menor posibilidad de ejercer
actividad laboral alguna. Las condiciones geográficas desérticas impiden cualquier
actividad de tipo agrícola. Este pueblo quiere volver a su hogar, crecer en la tierra de sus
antepasados, vivir en libertad con un Estado soberano y democrático, tener derecho a
elegir libremente su destino, a disponer de sus riquezas y recursos naturales y a que se
respeten sus derechos como seres humanos y como pueblo con identidad nacional.
Pese a cientos de resoluciones en favor de la autodeterminación del pueblo saharaui y
a pesar de muchas conversaciones de paz, Marruecos se burla de la Comunidad
Internacional, de las resoluciones de ONU, y su propuesta de autonomía, además de
inadmisible, no es más que una tapadera para desviar la atención de la grave violación
de los derechos humanos que el pueblo saharaui lleva padeciendo desde la invasión
marroquí.
Ojalá no volvamos a olvidar el caso saharaui al no estar ya Aminetu Haidar en huelga
de hambre, ojalá tanto España como otros países intervengan en esta situación, y ojalá el
invasor devuelva lo que no es suyo y la ley imparta justicia.
Por un Sáhara libre.
16 Outravacanomillo
A IMAXE