EMBATE

outubro-novembro-decembro 2007 numero 8

Voceiro Nacional de ADIANTE (Mocidade Revolucionaria Galega)

EMBATE
2

PUBLICIDADE
GRÁFICAS PLANETA · Pedraucha 9 · LIBRARIA ANDEL · Rúa Pintor Lugrís, 10 · Vigo ESPADELA ARTESANATO · Rúa do Vilar, 58-B O BARDO · Cervantes 5, Baixo · Vigo
Tameiga-Mos Compostela
embate@adiantegz.org

LIBRERIA MENDINHO · Avda. Castelao, 7 · Vigo ANIL PERRUQUEIROS· Praza de Feixóo, nº 3 A TULLA · Entrerrúas, 1· Compostela
Compostela

ALJAMA · Ribadavia CASA DAS CRECHAS · Vía Sacra, 3 · A POLA NA POLA · Rúa Cervantes, 19 · Vigo
Compostela
Editorial
Enfrontar os problemas da mocidade galega non é fácil. Axiña topa un coa primeira pedra; a alta
desmobilización e unha certa desidia temeraria que a meirande parte da xente nova deste país
mostra polos problemas reais do seu pobo e da súa clase.
Galiza é unha nación onde o alleamento se fixo forte, a partir da renega cara ao ser galego
impulsada como estratexia ideolóxico-política dende a metrópole española, nos núcleos urbanos e
nas grandes vilas, xusto alí onde a castelanización xermolou da man de administradores, bispos e
mandadores españois impostos a ferro dende Castela. Mentres, no rural, os novos topamos cun
escenario político idéntico ao do Antigo Réxime no que a democracia non é máis ca unha pantomima
aceptada con resignación pola maioría, e onde o común é empregado constantemente para
favorecer os intereses privados dos representantes dun agaleguismo españoloide que, demagóxico
e descastado, fai todo o posible por manter o pobo na ignorancia da que tira proveito comicio tras
comicio.
O escenario é ben adverso, certamente. Mais, como dixo Castelao, os españois sempre serán uns
imperialistas fracasados mentres fique alguén para termar da evidencia, da lingua e da bandeira.
Termar da evidencia da nosa historia, que nos define de seu como galegas e galegos, unha historia
que, moi ao contrario de nos negar coas derrotas vén a reafirmarnos nelas, porque todas e cada
unha fan a nosa memoria colectiva e na nosa man está e ha estar sempre
seguirmos sendo galegas e galegos e loitar polos nosos dereitos
nacionais.
Termar da lingua que nos pariu como pobo xeración tras xeración
dende hai mil anos. Facela necesaria en todos os eidos da nosa
sociedade, falármola sempre e pórmos en marcha unha política
normalizadora que reinstaure o monolingüísmo social que a libre da
incerteza, sen complexos. Traballar arreo por ela e rir a cachón dos
"tangallegos", sempre coa arma da razón e coa realidade histórica
na man. Eles non son "gallegos", son prexuízos con pernas.
Termar da bandeira que nos reflicte como pobo proletario, ondear a
estrelada na memoria do traballo de onte, no de hoxe e no de mañá.
Erguela e mostrarllela aos demais pobos do mundo en son de paz, ou o que
é o mesmo, en son de guerra internacionalista contra o capital. Que sexa ela o facho que nos guíe
cara ao socialismo, un facho de reclamo para os comunistas todos do mundo.
Isto é un chamamento ás mozas e aos mozos galegos: somos herdeiros, somos motor, somos futuro.
Mais sómolo só se o somos xuntos, se o somos xuntas. Temos historia e temos presente. Escribamos
o noso futuro.

CONtidos EMBATE
número 8 - outubro, novembro, decembro
2007
[páx.3] Editorial
y
[páx. 4] Plan Nacional Acuícola Voceiro Nacional de
ADIANTE (Mocidade Revolucionaria Galega)
[páx. 5] A Asemblea Nacionalista de y
1918 www.adiantegz.org
embate@adiantegz.org
[páx. 6 - 7] 80.000 voces arraianas y
[páx. 8 - 10] Referentes históricos da loita
xuvenil - Mocidade Comunista
EMBATE non ten por que compartir
Venezolana necesariamente a totalidade das opinións
aquí expresadas
[páx. 11 - 13] Apuntamentos de outono y
Pódense reproducir os artigos citando a
[páx. 14 -15] Comercio, mentiras e fonte
precariedade
y
Peche de edición: 15 de novembro de 2007 Dep. Legal: C-1813-2005

EMBATE
3
 PLAN NACIONAL ACUÍCOLA
TOMÁS e CARLOS
A acuicultura na Galiza actualmente é un
sector moi importante xa que emprega directa-
mente a case 4.000 persoas e indirectamente a un
número incalculábel. Isto é verdade, pero hai que
facer unha aclaración: a acuiltura galega é básica-
mente o cultivo masivo de mexilón (Mytilus gallo-
provincialis) en bateas, que supón máis do 90% da
produción acuícola, cunha taxa anual de máis de
300.000 toneladas de mexilón. No eido do empre-
go, este sector emprega a máis de 3.000 persoas
polo que non nos imos enganar, o resto da acuicul-
tura, comparada co mexilón é case insinificante.
Tamén é verdade que somos o segundo país en
produción de rodaballo (Psetta maxima) no mundo
tras Chile que nos adiantou neste último ano, no
que nós producimos unhas 5.000 toneladas. Somos
o único país que produce badexo (Pollachius polla-
chius) e ollomol (Pagellus bogaraveo).
O plan nacional acuícola abarca a creación
de plantas en terra, é dicir, a construción de pisci-
fatorías no noso litoral. Este tipo de acuicultura
actualmente emprega a 500 persoas e no volume
total de peixe, con respeto ó de captura, só repre-
senta o 2%, unha ínfima parte do total galego. A
acuicultura en terra actualmente céntrase no
engorde de rodaballo. Estas plantas non contan
con ningún sistema de depurado para as augas que
expulsan ao mar, non só contaminando con restos
de pensos senón que tamén incumpren as norma-
tivas de uso de antibióticos, fármacos e desinfec-
tantes, empregando os máis baratos e polo conse-
guinte os máis contaminantes.
Coa posta en marcha deste plan nacional a
Xunta ten pensado embargar 3.000.000 de m2 do
noso litoral, dos cales a maioría estaban incluídos
na rede natura 2.000. Este investimento que se
EMBATE
4
pagará cos impostos d@s galeg@s
será aproveitado por multinacionais extran-
xeiras, como a norueguesa Stolt Sea Farm. Sendo
esta xa unha das grandes benefactoras da nosa
costa, posto que conta con 7 plantas de rodaballo
distribuídas por toda a Galiza, xerando un mínimo
emprego e roubando milleiros de km2. de costa.
Agora quere ampliar a súa planta de Merexo
(Muxía) e crear unha nova en Corrubedo (Ribeira)
a cal sería a maior granxa de engorde de rodaballo
do mundo, cunha produción que vai super as 1000
Tm. o ano. O actual goberno esta incumprindo,
unha vez máis, unha das súas promesas electorais:
unha política acuícola sostíbel e para @s galeg@s,
da cal nós seríamos os grandes beneficiados.
A acuicultura na Galiza nunca será unha
alternativa á pesca, xa que a nosa costa ten unha
riqueza insuperábel, polo que que debe ser unha
actividade complementaria e de investigación. É
dicir, investigar na produción de especies autócto-
nas, non só no rodaballo, senón noutras e usalas
para a repoboación, como pode ser o caso do ollo-
mol ou da pescada. A acuicultura tamén ten que
dar algún beneficio para os mariñeiros, que son os
grandes afetados pola creación de macroplantas en
terra, para iso a Xunta ten que primar a creación
de cooperativas formadas polos mariñeiros que
por mor da sobrepesca ou polo peche dos seus
caladoiros non poden saír a faenar, como é o caso
de Loitamar en Domaio (Moaña).
Por todo isto e máis temos que negarnos
ao Plan Nacional Acuícola e esixirlle á Xunta que
non venda o noso litoral nin á xente que depende
del, senón que empregue todo ese potencial no
fomento do emprego, sen deixar atrás o coidado
do medio ambiente, a cultura, e tradicións do noso
pobo.

XURXO MARTÍNEZ
Nestes tempos de derivas ideolóxicas
nacionalistas e de aguilloadas retortas dos caverníco-
las da Iberia, faise un deber para un mozo ou moza
que aspira a se formar nos principios revolucionarios
coñecer a historia (entre outros aspectos), e máis se
falamos da nosa propia historia como nación.
Nós somos nacionalistas e herdeiros dunha
loita encetada en 1916, cando se funda na Coruña,
un 18 de maio (ollo, non un 17!), ás 20.00h da
tarde, no local social da Academia Galega (nada de
"Real", que xa son boas horas de retirar tal epíteto
bastardo) na rúa Rego da Auga número 38, no pri-
meiro andar, a primeira das Hirmandades da Fala
Gallega, que ao fin ficaron como Irmandades da
Fala. Ben sabemos xa de onde vimos.
Mais claro, unha cousa é coñecer uns datos
obxectivos e outra aprender deles. Que importa
tanto dato pormenorizado nestes intres? Se me apu-
rades, nada. Só é unha achega de valor histórico.
E logo, para que o escribín? Para facervos
unha comparación.Vexamos logo.
No mes de san Martiño de 1918 fíxose
público o manifesto da I Asemblea Nacionalista,
celebrada en Lugo. Alí foron confluír os persoeiros
máis destacados das Irmandades. Houbo unha falta
por defunción: a de Lois Porteiro Garea, ideólogo
progresista que ben puido ser o gran rival de Vicente
Risco, ideólogo tradicionalista. Sacouse un manifes-
to, e ese manifesto, dirixido ao "pobo galego", non
á "xente", (termo que emprega un alto cargo do
nacionalismo esquecendo a connotación da verba
"pobo"), é un boa mada de reivindicacións: a coofi-
cialidade do galego co castelán, a autonomía inte-
gral, a redacción en galego das leis, o federalismo, os
dereitos plenos da muller, a redención de foros etc.
En fin, unha serie de medidas que, co paso do
tempo, custando o que custou, foron feitas efectivas.
Porén, agora chegamos a outra parte: as
medidas que non se acadaron. Cómpre coñecelas
ben pois son a expresión de 60 nacionalistas xunta-
dos en Lugo en 1918, insisto, hai case un século.
Falamos de: supresión das deputacións;
recoñecemento administrativo das parroquias; réxi-
me tributario propio; competencias plenas en edu-
cación, portos, ferrocarrís, correos e telégrafos;
creación dun banco con función social, así como os
créditos agrícolas; lexislación social; poder xudicial
propio e inviolábel e unha curiosa declaración da
"soberanía estética da nazón galega".
Aquela mesma xuntanza falaba de que o
obxectivo derradeiro era a "soberanía compreta e
sen cativeces", a " ser dona ausoluta de si mesma", é
dicir, sen tanta retórica: a autodeterminación.
Fagamos uso da comparación.
Houbo unha parte do nacionalismo galego
que quedou encallada nos datos, nas referencias ruti-
neiras propias da eucaristía cristiá ou do dogma
inviolábel dos partidos máis sectarios. Esquécese
que a crítica sempre foi revolucionaria. Por iso
temos que ser críticos. Hai que ir máis alá.
Estes oradores da facción máis estancada do
nacionalismo, que cada día empobrecen o nobre
exercicio da fala (tanto lingüística coma estilistica-
mente), repiten os datos sen saberen o que din.
Pódeno saber de corrido, con exactitude rigorosa,
feitos daquel acto na Coruña en 1916 e máis detalles
da asemblea de 1918, mais tal atención débelles
acoutar a mente para poderen asumir o que no
manifesto se reclama.
A historia do nacionalismo reclama:
- Supresión das deputacións.
- Recoñecemento xurídico-administrativo das
parroquias.
- Plenas competencias en materias como educación,
transporte ou sector primario (agro e pesca)
- Creación dunha banca nacional, única e de carác-
ter social.
- Independencia do poder xudicial galego (non se
subordinado aos alleos: supremo e constitucional).
- Control, xestión e lexislación dos portos.
- Autodeterminación.
Son unhas mínimas reivindicacións que
debe asumir o nacionalismo na praxe (tanto me ten
o posto nun texto) pois, volvéndomos á práctica da
comparación, unha cousa é a teoría, e outra a acción.
Comparamos?
EMBATE
5
 80.000 voces arraianas

Cales son as razóns polas que mesmo a xente lingüisti-

camente preparada en Asturias e Castela León pasa por
alto que o galego ten unha importante presenza lingüísti-
ca nos seus territorios?

NAÍR G. ABELLEIRA
Como é sabido, dos 2.800.000 falantes mapa do moderno Estado Español que os liberais
de galego, cifra que se nos dá como dato oficial, levan a cabo.
unha grande parte atópase fóra dos lindes admi- É este afastamento xurídico-administrativo unha
nistrativos da Galiza. Son preto de 80.000 as per- das causas que axudarán a que transcorrido o
soas repartidas por terras do Eo-Navia (Asturias), tempo se chegue a poñer en dúbida a identidade
O Bierzo (30.000 falantes) (León), As Portelas lingüística e cultural da Galiza administrativa e
(Zamora) e O Val das Ellas (Cáceres). dos territorios mencionados; aínda datada histori-
Historicamente, a separación formal dal- camente esta identidade, desde que ambas partes
gúns destes territorios da pertenceran á Gallaecia
A propaganda institucional españo-
Galiza remonta ao século Romana.
la válese do carácter minoritario e
XII, cando a escasa relevan- non regularizado da lingua galega Pero, cales son logo as
cia das divisións xurídico- razóns para que mesmo a
administrativas facía que estes territorios seguisen xente lingüisticamente preparada en Asturias e
a ser considerados como galegos, ante a evidente Castela León queira pasar por alto que o galego
identidade cultural. ten unha importante presenza lingüística nestes
Como é de saber, o proceso remata coa territorios? Por que colectivos como Andecha
división territorial por provincias de Javier de Astur nos acusan de exercer unha política neoco-
Burgos, ano 1833, en que a Galiza queda reduci- lonialista, de aproveitarmos a existencia de 'falas
da ao territorio actual, partida contra natura en de transición' entre os ríos Eo-Navia para obsta-
catro provincias, con motivo do redeseño do culizar a plena normalización do asturiano e de
EMBATE
6
exercermos unha continua agresión sociolingüís- mínase o concepto de lingua histórica : [Ti non
tica desde a Galiza? falas galego, non se sabe ben o que falas pero gale-
A actitude dos galegofalantes e das go non é, parécese moito, pero non o é. E tam-
Institucións nesta zona é sen dúbida o corpo da pouco tocas a mesma gaita que tocan os galegos,
resposta. A comunidade actúa movida por un nin no teu cabazo hai nada en común co cabazo
complexo de inferioridade forxado durante sécu- galego.] impedindo ao tempo, na medida en que
los, o que fai ver unha falsa incapacidade da nosa lles é posíbel, que as novas xeracións cuestionen
lingua para desempeñar determinados roles. a súa ortodoxia cultural, política, etc.
Hoxe, que os lindes territo- O lamentábel é que,
riais teñen moita máis
importancia que antano,
“ Ti non falas galego, non se sabe mentres, desde a Galiza
non se actúa oficialmente a
ben o que falas pero galego non é,
provocan que a actitude que prol da reivindicación dos
antes describía, sexa en parécese moito, pero non o é
galegofalantes non incluídos
” dereitos para os galegofa-
lantes do <exterior>, que-
no marco xeográfico que lles correspondería, un dando a actividade relegada a colectivos e asocia-
atallo aproveitado polos interesados na disolución cións como Fala Ceibe (O Bierzo) e a puntos nos
das linguas minoritarias para nos pór en contra de programas de acción de pequenos partidos políti-
nós mesmos. O pobo galego abandona o seu prin- cos. Facilítase e permítese o desinterese dos
cipal signo de identidade en favor do progreso; gobernos das Comunidades de Asturias, Castela e
unha parte do pobo acusa a parte do mesmo pobo León e Estremadura.
de galeguización opresora. Permítese, logo, que o texto actual proposto para
A propaganda institucional española, o novo Estatuto de Castela e León volva marxinar
sexa política ou cultural, válese do carácter mino- a 40.000 falantes de galego, acéptase que o gale-
ritario e non regularizado da lingua galega no go siga sen ser oficial e a non existencia de leis
territorio para crear debate conceptual. Que se que regulen o seu uso; provocando que se a subs-
fala na franxa do Eo-Navia, no Bierzo, nas titución lingüística na Galiza oficial segue un
Portelas ou no Val das Ellas? Sendo calquera a res- ritmo vertixinoso, nesta zonas sexa máis delicada
posta agás unha variante diatópica do galego, res- se cabe. (Prodúcese, pois, ao igual que aquí, unha
ponden ao meu ver, ao fomentado medo a que o clara ruptura xeracional, véndose especialmente
idioma as/os inclúa (como creo que así o fai) den- favorecida pola non oficialidade do idioma, a
tro dunha comunidade á que non ausencia da lingua na escola e nos medios de
deben/teñen/queren pertencer. Delimítase así comunicación así como nos ámbitos administrati-
unha cultura que atende ás fronteiras administra- vo e xurídico.)
tivas: acentúanse as diferenzas até que a historia, a Entón, máis vale que sexamos os propios
cultura en si mesma e o absurdo recaen sobres galegofalantes os que miremos pola nosa lingua a
un e outro lado da raia, pois déixasenos claro que
estes principios que responderán na maioría dos a loita non está presente na maioría das cómodas
casos, a obxectivos políticos e económicos na súa butacas de despacho; preservar o idioma galego
base. E con eles confúndese ao galegofalante, segue sen ser unha prioridade.

Se queres coñecer máis información sobre a fala

galega arraiana podes consultar:

LOIA:www.consellodacultura.org/arquivos/cdsg/loia

CIBERIRMANDADE DA FALA:www.ciberirmandade.org

MESA POLA NORMALIZACIÓN:www.amesanl.org

FALA CEIBE:www.falaceibe.tk

EMBATE
7

REFERENTES HISTÓRICOS INTERNACIONAIS DA LOITA XUVENIL REVOLUCIONARIA (III)
Reinaba no país un clima de anticomunismo
e na primeira marcha do I Congreso da JCV a policía
reprime e arresta a boa parte dos delegados ao
Congreso. Este é o bautizo de lume da JCV...
A MOCIDADE COMU
Ao ano seguinte, o 24 de novembro de 1948
os antigos militares aliados de Rómulo Betancourt
60 ANOS DE LOITA POLA LIBERA
derrocan o goberno recentemente electo do escritor
Rómulo Gallegos, e instauran unha terríbel ditadura
que durará 10 anos. A JCV con apenas un ano de vida
xa debía afrontar os duros camiños da loita clandesti-
na.
En 1952 a ditadura organiza a asemblea xeral
da OEA que dá o visto e prace ao derrocamento do
goberno popular de Arbenz en Guatemala, os militan-
tes da JCV organizan por todo o país demostracións de
repudio contra a agresión imperial a Guatemala e de
rexeitamento á ditadura de Pérez Jiménez.
En maio de 1953 a JCV na máis dura clandes-
tinidade reúne o seu II Congreso, onde determina a
urxencia de unir ás organizacións xuvenís de masas en
contra da ditadura; deste esforzo xurdirá o Primeiro
Festival Nacional da Mocidade Venezolana que mobiliza a
máis de 30.000 raparigos e raparigas de todo o país.
A crueldade da ditadura destrúe todo signo
de resistencia, só o PCV e a Mocidade Comunista
combaten organizada e heroicamente os ataques da
ditadura pro-imperialista. A aínda nova JCV paga con
sangue a súa afouteza e valentía revolucionaria: Cecilio
Pérez, membro do Comité Central da JCV, é sacado
pola Seguridade Nacional da súa casa, asasinado e des- WLADIMIR ABREU
aparecido o seu corpo; Luís Lozada, tamén do Comité
Central, é torturado até partir a súa columna verte- O legado d@s moz@s comunistas venezolan@s,
bral e logo asasinado polos esbirros da ditadura nun desde a última metade do século XX até os no
cárcere no Zulia.
campesiños, obreiros e estudantes, desde 1
Os comunistas comprenden que só a ampla
unidade de todos os adversarios da ditadura lograría O 3 e 4 de abril de 1947 unha conferenc
derrotar a esta e de alí xorde a Xunta Patriótica, como Venezuela (PCV) discute sobre a necesidade
ente coordinador da loita popular contra o ditador xuvenil propia dos comunistas, este esforzo
Pérez Jiménez. O 21 de novembro de 1957 estala a 1947 co congreso constitutivo da MOC
rebelión estudantil contra a ditadura (de alí xorde o Dous anos antes fora derrocado o gobern
día do estudante en Venezuela), e, como sempre, son
os combativos militantes da Mocidade Comunista
Angarita, nun golpe de estado dirixido po
quen á vangarda con algunhas bombas Molotov, pedras Jiménez, e co visto e prace do Pentágono.
e barricadas, desafían á policía da ditadura. Estas xor-
nadas culminarán o 23 de xaneiro de 1958 cando o Tempo despois gaña as eleccións Rómulo
pobo unido ás forzas armadas derrocan á ditadura; Betancourt e inmediatamente este traizoa as aspira-
novamente, os mozos comunistas están en primeira cións populares, alíase cos intereses imperialistas, pro-
fila asaltando os cuarteis da Seguridade Nacional (poli- mulga medidas contra os traballadores, ametralla as
cía da ditadura) liberando aos presos políticos; dirixin- manifestacións de obreiros desempregados e comeza
do o tráfico en Caracas ou vixiando as rúas da cidade unha feroz campaña de agresión aos comunistas. Á súa
ante a fuxida da policía. Estas xornadas elevan o pres- vez a JCV colócase a carón do pobo nas manifestacións
tixio ante o pobo do PCV. A Mocidade Comunista que de rúa, na folgas e esixindo a restitución das garantías
en 1958 tiña aproximadamente 500 militantes xa en constitucionais que o goberno eliminou para facilitar a
1960 agruparía a 30.000 moz@s, son os días que o represión.
pobo da capital batiza á súa cidade como Caracas a Ante isto, en 1961 militantes da JCV (os logo
Vermella. En abril de 1959 a JCV celebra a súa I celebres "aguiluchos") secuestran en pleno voo un
Conferencia Nacional, reafirmando a necesidade de avión comercial e lanzan panfletos contra a represión
afondar nas conquistas populares do 23 de xaneiro. do goberno adeco, aterrando logo en Curazao, sendo

EMBATE
8

NISTA VENEZOLANA
CIÓN NACIONAL E O SOCIALISMO
@s, é parte da historia política venezolana
nosos días; é a historia das loitas de mozos
1947...
encia dos membros do Partido Comunista de
ade de crear en Venezuela unha organización
rzo culmina exitosamente o 16 de setembro de
OCIDADE COMUNISTA DE VENEZUELA (JCV).
erno progresista do Xeneral Isaías Medina
por AD e os militares de dereita de Pérez
. afectou duramente á JC, pero aínda así a loita conti-
arrestados e entregados a Betancourt. Esta acción foi a
primeira no seu tipo que rexistra a historia da aviación
no mundo.
Xa en 1962 o 4 de maio e o 2 de xuño sublé-
vanse as bases navais de Carúpano e Puerto Cabello,
aquí os militares revolucionarios colócanse á beira do
pobo traballador agredido polas medidas antipopula-
res do Goberno de Betancourt; en Puerto Cabello por
3 días os mariños xunto á poboación resisten os ata-
ques do goberno proianqui, aquí os militantes da JCV
coas armas na man resisten nas rúas de Puerto Cabello
aos tanques, canóns e avións que envía o goberno con-
tra a cidade rebelde. Paga a pena mencionar a heroica
defensa do liceo Miguel Peña por parte da mocidade
comunista desa institución, que por dous días comba-
teron contra os tanques que asaltaban o seu liceo.
En polémica decisión o PCV lánzase á loita
armada.A pesar da derrota e os desacertos cometidos,
os mozos comunistas venezolanos, consideramos este
período como unha das máis gloriosas xestas vividas
pola mocidade venezolana nos últimos tempos, equi-
parábeis só coa independencia. En xuño de 1963 a II
Conferencia Nacional da JCV ratifica a decisión de ir á
guerra revolucionaria e así miles de mozos e mozas da
JCV incorpóranse aos destacamentos guerrilleiros
urbanos e rurais das Forzas Armadas de Liberación
Nacional (FALN). Combátese nos barrios de Caracas
e outras cidades, combátese nas montañas de Falcón,
Lara, Portuguesa, Miranda, nos cerros de oriente.
Moitos mozos "valentes até a tolemia" e "dispostos a
tomar o ceo por asalto", parafraseando a Marx, com-
bateron e morreron nesta desigual pero nobre loita
que pouco foi recollida pola historia burguesa.
Nese tempo membros da JCV en Caracas
deteñen ao embaixador ianqui Moscoso nas portas da
Universidade Central e incáutanlle valiosos documen-
tos que logo utilizaría o Comandante Che Guevara,
para denunciar na conferencia de Punta do Leste os
plans ianquis contra a Cuba socialista. Tamén en 1964
nunha acción internacionalista un comando das FALN
integrado por camaradas da JCV secuestran ao agrega-
do militar, coronel Smolen esixindo como único res-
cate a liberación do revolucionario vietnamita Nguyen
Van Troi.
A JCV regou o seu sangue por toda a patria
de Bolívar, os nomes dos caídos atronan por todos os
recunchos: Livia Gouverneur, Francisco Chico
Velásquez, Toribio García, Isidro Espinoza, Héctor
Rodríguez, Cesar Augusto Rios, Oswaldo Orsini,
Dora González, Lidice Álvarez, Nelson López,
Orlando Medina e tantos outros que non caben nestas
páxinas. Nin a represión nin a morte da época da loita
armada lograron acabar coa mocidade comunista.
En 1971 grupos revisionistas crean unha ten-
dencia fraccional que logo daría coa creación do MAS
(hoxe partido da conspiración fascista). Esta división
nuou e para o 11 e 12 de febreiro realízase o III
Congreso da JCV; alí esíxese a liberdade de Ángela
Davis, encarcerada en Estados Unidos pola súa loita
contra a discriminación racial, créase o Comité
Preparatorio do X Festival Mundial da Mocidade e os
Estudantes; o 12 de febreiro de 1973 créase a coordi-
nadora nacional de mocidades políticas, que agrupa a
todas as expresións políticas do país. O 3 e 4 de xuño
celébrase a III Conferencia Nacional. O 24 de setem-
bro de 1974 realízase o IV Congreso da Mocidade
Comunista onde se afonda na solidariedade co pobo
chileno. En 1982 a JCV no bicentenario do natalicio
do Libertador Simón Bolívar desenvolve unha campa-
ña de rescate do pensamento antiimperialista e revolu-
cionario de Bolívar por todo o país, nun esforzo que
EMBATE
9
 Mural das Xuventudes Venezolanas Comunistas
culminaría coa fundación do movemento popular boli-
variano MPB.
En 1985 se realiza o V Congreso. A JCV nos
anos 80 está presente en todas as loitas do pobo vene-
zolano, nas súas reivindicacións e arelas, denunciando
a corrupción dos gobernos de AD e COPEI.
1990 é o ano do VI Congreso da JCV á calor
das xornadas populares do 27 de febreiro de 1989 e a
loita antineoliberal.
En 1998 a JCV está presente en todas as par-
tes de Venezuela loitando polo voto para o comandan-
te Chávez. É parte do Polo Patriótico Xuvenil, acadan-
do xunto a todas as forzas populares e revolucionarias
o triunfo electoral.
En xuño de 2003 a JCV realiza o seu IX
Congreso cuxas principais resolucións é levar a cabo
todos os esforzos posíbeis como membro pleno da
Federación Mundial de Mocidades Democráticas
(FMMD) para realizar en Venezuela en agosto do 2005
o XVI Festival da Mocidade e os Estudantes: pola paz
e a solidariedade! Loitamos contra o imperialismo e a
guerra!
A JCV mobilizouse entusiasta e combativa-
mente para a vitoria popular no referendo presidencial
do 15 de agosto do 2004.
A finais de 2004 a JCV pasa a dirixir o Comité
Nacional Preparatorio do XVI Festival Mundial da
Mocidade, que agrupaba ás distintas organizacións
políticas e sociais do Venezuela.
En xuño de 2005 a JCV leva a cabo unha
Conferencia Nacional para afinar os últimos detalles
de cara a celebración do XVI Festival Mundial da
Mocidade e os Estudantes, nesta participaron todas as
direccións rexionais que tiñan un papel destacado nos
comités rexionais preparatorios deste magno evento.
EMBATE
10
Do 8 ao 15 de agosto levou a cabo o XVI
Festival Mundial da Mocidade e os Estudantes, cunha
participación de máis de 19.000 mozos e mozas che-
gad@s de máis de 130 países dos 5 continentes, o
evento político internacional máis grande da historia
realizado en Venezuela até a data.
En xaneiro de 2006 a JCV participa activa-
mente na realización do Foro Social Mundial, sobre
todo na preparación das actividades e seminarios da
FMMD. Neste marco organizou un encontro interna-
cional de organizacións xuvenís comunistas, para a
construción de axendas comúns.
En setembro de 2006 levouse a cabo o X
Congreso da JCV, logo de meses de preparación e dis-
cusión dos seus documentos desde as rexións. Este
congreso tivo entre os seus elementos máis destacados
a promoción de cadros Pedro Ortega Díaz que pro-
moveu cadros da JCV para reforzar as filas do PCV, hai
que destacar que os cadros promovidos forman parte
dese grupo de moz@s que reconstruíu a JCV a finais
dos 90 e principios desta década. Doutra banda esta-
belecéronse os principios de funcionamento interno e
unha plataforma de loita para o actual proceso de tran-
sición. Posteriormente a JCV incorporouse con todas
as súas forzas á campaña pola reelección do
Comandante Hugo Chávez, involucrándose á súa vez
no seo das discusións que desenvolveu o PCV en torno
ao partido unido.
En marzo do 2007 a JCV participa na XVII
Asemblea Xeral da FMMD e repite nas súas tarefas de
membro do Consello Xeral do organismo. Neste
evento ratifícase a realización do 60 aniversario do
Movemento dos Festivais Mundiais da Mocidade e os
Estudantes para finais do mes de agosto do 2007.
 Apuntamentos para o outono

“ Como bos cidadáns da futura Repúbica Galega,

gardarémo-los nosos cantos patrióticos para
o día en que deamos ó vento a sua bandeira e non
poidan ser testemuñas da cobardía e da mansedume.
"Máis Alá!" Manoel Antonio e Álvaro Cebreiro, 1922.
”
XENÍZAR V. G.

O pasado 25 de Xullo, como todos os días da Patria, da oportunidade política.

fixo novamente de termómetro político para o con-
xunto do movemento nacional galego; pois desde
hai trinta anos, neste día de loita e reivindicación
nacional, cenifícanse rupturas, unidades, fusións,
divisións, achegamentos, medres e quedas.
Os procesos de unidade nunca foron o que se pre-
tendía e normalmente se teñen presentado nos 25
de Xullo de cada ano proxectos que pretendían
sumar e multiplicar, pero que, debido á precipita-
ción, ao sectarismo e á falla de madurez, remataron
por restar e dividir.
Cómpre non converter a palabra e a idea de "unida-
de" nun fetiche idealizado. Por iso, estas notas que
seguen non pretenden outra cousa que servir de
reflexión e de pés para o debate, pois o debate fluí-
do e respectuoso si que pode ser básico para poder
alcanzar algún día unha verdadeira unidade.
Xunt@s mais non revolt@s
Neste tipo de plataformas non podemos voltar a
caír no erro da precipitación infantilista. Debemos,
porén, ser capaces de combinar o consenso coa pre-
caución.
Non nos poden lastrar, por exemplo, os vicios e
inercias d@s que, por un lado, procedentes da
pseudo-esquerda estatal, se apropian ilexitimamen-
te e dun xeito oportunista, exclusivista e -sobre
todo- ridículo das siglas históricas dun MLNG que,
a día de hoxe, está sen artellar; nin d@s que, polo
outro, agariman e fan xermolar un remozado acti-
vismo de aventuras, que máis alá de falsos debates
moralistas continúa a chocar co concepto teimudo
O independentismo de clase,
nucleado hoxe en día ao redor da
organización da mocidade revo-
lucionaria ADIANTE e do parti-
do comunista FPG, sempre
admitimos, como décadas
atrás, o "respecto por todos os métodos de loita, sen
excepcións, cando estean rigorosamente relacionados coa
loita e mobilización populares" (Congreso
Constituínte do PCLN, 25 de Xullo de 1986). Eis
o metal, a tractorada, o naval, a motoserra,… tan
lonxe da trabucada política da procura de "márti-
res-kamikazes".
A rara alianza sob a mesa destas outras dúas fac-
cións e a exclusión, por ende, do sector maiorita-
rio da esquerda independentista galega levaron
aos rotundos e anunciados fracasos dos proxectos
Proceso "Espiral" e Bases Democráticas Galegas
en xeiras anteriores. Acuñar un termo tan extra-
no -e posmoderno- como o de novo independen-
tismo, como se o independentismo galego fose
algo vello, desfasado e caduco, non ía ser algo que
rematara coa esquerda independentista represen-
tada polo principal partido comunista indepen-
dentista desde o PCLN, como era e segue a ser a
Frente Popular Galega, porque os alicerces son
operarios, e polo tanto, fortes.
Desta volta, o proxecto Causa Galiza semellaba
ter asimilado os erros de outros anteriores, que
tentaban violar a soberanía dos seus participantes
pola vía da imposición. Mais todo parece indicar
que algún dos sectores continúa ben cómodo ins-
talado na provocación continua e na deslealdade
EMBATE
11
 permanente cara a causa co, unha organización
común. Xa veremos en Desta volta, o proxecto Causa Galiza "decrépita", "anquilo-
que remata esta nova semellaba ter asimilado os erros de sada", "desfasada", nin
andaina. De momento outros anteriores, que tentaban violar a "inactiva". Como se
só quero lembrar aque- soberanía dos seus participantes pola amosou na recente
Referentes históricos internacionais da loita xuvenil revolucionaria

les versos de Pessoa: vía da imposición. experiencia de Cangas,

"tudo é incerto e derradei- cunha candidatura na
ro. / Tudo é disperso, nada é inteiro". E quen queira que á FPG se sumaron outras xentes, todas elas
entender que entenda... referentes de todo un pobo nunha loita continua,
diaria (Massó, Salgueirón,…) e silenciada, con-
Afortalar o partido revolucionario querindo un papel importante no novo tripartito
e erguendo unha verdadeira Unidade Popular -na
O independentismo de clase, conformado entre auténtica acepción do termo-. Como se amosou
finais dos ´70 e mediados dos ´80 coa formación na experiencia da candidatura independentista de
do PGP, primeiro, e do PCLN, despois, é a única Vigo, nucleada ao redor da lista da Frente nas
facción da esquerda independentista de Galiza pasadas eleccións municipais, o Partido crea ilu-
que, obxectivamente, conta cun mínimo aceptá- sión, camaradaxe, dinamismo, orixinalidade, e
bel de influencia dentro da clase obreira patrióti- consegue rachar o cerco mediático sumando en
ca. solitario máis de medio milleiro de escrutinios
Alonxándonos dos debates que se están a dar ulti- entre todos os barrios e parroquias viguesas.
mamente sobre a utilidade e a actualidade das Exportando e mellorando estas experiencias ao
estruturas partidarias e de "vangarda", só cabe resto da Nación, podemos comezar a erguer o
dicir que as vangardas non son títulos nobiliarios, partido revolucionario de tod@s.
que son difusas e espontáneas e que quen é real- Só desde o Nacionalismo Popular podemos cons-
mente vangarda non vai por aí dicíndoo, mentres truír a estrutura partidaria, que lonxe de vangar-
que quen se pasea autoproclamándose como tal é dismos dirixistas e mesiánicos que se seguen a
porque realmente se sinte acomplexado de non o clonar desde "o primeiro advenimento pacorodri-
ser. guista", sexa o encarregado de sumar as distintas
A FPG, malia ter sido durante vinte anos o parau- ideas e experiencias para apuntar nunha dirección
gas de importantes cadros políticos, sindicais, común. O Partido debe ter, polo tanto, unha fun-
xuvenís e culturais do nacionalismo popular, non ción aglutinante.
se considera a si mesma como organización de Construír o Partido Comunista é un pro-
vangarda en senso estrito. ceso dialéctico, en
Moitas veces ten exercido Por outra banda, cómpre superar a frag- permanente comuni-
como tal en loitas popula- mentación da mocidade galega de rai- cación coa clase obrei-
res, revoltas veciñais, fol- game -estratéxica e programática- ra, afastado do meca-
gas obreiras, aportacións nacionalpopular. nicismo típico de gru-
teóricas, iniciativas cultu- púsculos radicalizados
rais, promoción de entidades sectoriais (dende os -de raíz claramente pequeno-burguesa- que
CA-R até as Redes Escarlata),… mais misturán- suplen as súas carencias de ligazón ás masas traba-
dose entre as masas, non dirixíndoas como ilumi- lladoras con organigramas rimbombantes e mar-
nad@s. A FPG é, sobre todo, un punto de encon- keting escintilante. O partido é un medio, non un
tro entre a mocidade revolucionaria, o proletaria- fin. Debemos afortalar as estruturas da FPG como
do nacional e a intelectualidade patriótica. Por iso alicerce no que construír o xenuíno Movemento
resistiu até agora, malia un nacemento tortuoso, Galego de Liberación Nacional, o noso.
as salpicaduras da grande represión inicial e a
unha longa travesía no deserto dunha década, A mocidade cos pés na terra
erguendo -case en solitario- a bandeira da inde-
pendencia e o comunismo en Galiza durante anos. A independencia organizativa entre o partido
Por iso promete seguir dando guerra. comunista independentista e a organización da
O partido comunista de liberación nacional cha- mocidade revolucionaria non é razón para que
mado FPG non é, como tentaron pregoar con vivan de costas. A colaboración mutua entre estes
difamacións @s esbirr@s do radicalismo estéti- dous axentes, lonxe de correas de transmisión e
EMBATE
12
outras movidas, é vital para o agromar do proce-
so revolucionario como se ten amosado, noutras
terras, nestes e noutros tempos.
Por outra banda, cómpre superar a fragmentación
da mocidade galega de raigame -estratéxica e pro-
gramática- nacionalpopular. O aínda feble enten-
demento a nivel comarcal entre as organizacións
ADIANTE e a histórica AMI é, sen lugar a dúbi-
das, unha boa nova. Pero cómpre ainda máis
madurez, paciencia e rodaxe para acadar cotas
máis altas de colaboración. O día a día é o máis
importante. Outra situación distinta acontece coa
mocidade que se está a organizar ultimamente sob
coordenadas independentistas e socialistas dentro
do novelo autonomista do BNG. Poderanse seguir
tecendo lazos de traballo común concreto, pero
mentres non dean o paso afouto de abandoar a
estrutura interclasista da superada "Fronte
Patriótica", non se poderán artellar proxectos
meirandes a nível estratéxico.
"Son unha peza da máquina, máquina de asoballar…"
cantaban hai uns anos o grupo estradense de hard
core MDR referíndose ao Bloque. E é que esta
forza política xa nin sequera é unha organización
pro-sistema, como aseguraba o PGP/Galicia
Ceibe no ´82, senón que agora xa fai parte do
mesmo.
Cada un/ha ao seu
A nível persoal concordo completamente coa crí-
tica realizada polo organismo popular anti-repre-
sivo Ceivar no número de Xullo de 2007 do seu
órgao Cisalha pola "manifesta tendência que existe en
círculos de militantes independentistas a converter fac-
tos represivos que (…) podem considerarse menores, em
epicentros da intervençom sócio-política e espectáculos
nom isentos de certo vitimismo e desmedida dramatiza-
çom (…)".Tras analisar as consecuencias negativas
desta praxe, que en ocasións só procura ocultar
miserias internas, impotencia organizativa ou
pobreza ideolóxica, a entidade anti-represiva con-
clúe que "um projecto dissidente nunca se deve auto-
definir através das medidas excepcionais que sobre ele
aplica o Estado que o combate (…)".
Precisamente, ao réxime interésalle moito que os
movementos que loitamos por destruílo esteamos
continuamente metidos na voráxine represiva
para paralisar a nosa actividade política e some-
ternos á marxinalidade. E iso non o podemos per-
mitir.
EMBATE
13
 Comercio, mentiras e precariedade
ERIKA SORIANO
Nos últimos meses, dende diversos sectores
sociais do noso país, vense falando da recupera-
ción do campo galego.
Dende as institucións e dende distintos sectores
sociais debátese o futuro do agro galego.
Ese futuro, que se ve negro e con falla de solu-
cións reais, pasa por negar os actuais modelos de
explotación e xestión. Cómpre redefinir diversos
puntos coa fin de unir a consumidoras/es c@s
labregas/os propondo: reactivación do local;
limitación na venda ás/aos intermediarios, dei-
xando un só elo na cadea comercial; creación
dunha estrutura sólida baseada no traballo das
relacións humanas e xerando o concepto de rede
entre os integrantes do grupo, reconquista da
nosa relación coa alimentación e o papel que
teñen @s labreg@s como alimentadoras/es, pre-
zos xustos para as dúas partes do arco
consumo/produción, reeducación d@s consumi-
doras/es.
Fálase pouco de transxénicos, do monopolio das
industrias alimentarias, (Monsanto,Danone…).
Das subidas nos produtos de 1ª necesidade no ir
campo-cidade, etc.
Existen alternativas comerciais que se están
dando a coñecer. E, no noso país existen distintos
EMBATE
14
proxectos, dende cooperativas de agricultores
até Tendas de Consumo Consciente e novos pro-
xectos cooperativistas onde as posibilidades de
compra pasan por todo tipo de produtos de ali-
mentación, vestiario e hixiene.
As cooperativas nacen de inquedanzas diversas:
- Provernos de alimentos.
- Potenciar xeitos sostíbeis de traballo.
- Establecer e manter relacións entre persoas e
colectivos baseadas na solidariedade e a comple-
mentariedade de intereses.
- Contribuír a mudar as dinámicas sociais.
- Concibir a cooperativa como unha ferramenta
de transformación social.
A Historia do cooperativismo galego non é algo
novo nin unha "hippiada" é mais ben un xeito de
entender a terra e de contribuír á loita do noso
campo.
Dende as loitas irmandiñas até Basilio Álvarez @s
labreg@s tiveron unha capacidade extraornidaria
de acción e non é menos entendíbel que esa
acción se reconvirta hoxe nunha forza real fronte
ao capital.
Eu que son urbanita, filla de urbanitas, vexo falla
de entendemento total entre @s que vivimos nas
cidades e o mundo rural. Non hai entendemento
porque a realidade fai que tod@s vaiamos ao
súper e pasemos polos produtos sen dar conta de
que o campo é un medio que nos queda moi
lonxe, e para aliviarnos existen granxas-escola
que nos aprenden o que é unha vaca. Semella
unha coña pero é a triste realidade de moit@s
urbáns.
Entón, falar de recuperar o campo tamén implica
a necesidade de coñecemento e de crítica activa
pol@s consumidores.
Difundir novos modelos de participación dinámi-
ca nos que @s consumidoras/es pasen de ser
axentes pasivos a suxeitos conscientes cunha par-
ticipación crítica activa.
Nun mundo globalizado o monopolio do comer-
cio está nunhas poucas mans con gran poder de
distribución. Son estas mans as que actúan coma
un puño no control de prezos do mercado.
A importancia de rachar cos modelos actuais de
consumo non é somentes unha forma de presión
económica senón que dentro dos circuítos comer-
cias de Galiza supón o apoio real ao traballo d@s
labreg@s da nosa terra.
Tense que fomentar a creación de novas redes de
comercio e distribución, conseguindo formas de
loita acordes cos novos tempos baseadas no aso-
ciacionismo, a xestión plural e a democratización
dos mercados.
Hai que ter en conta que a historia cooperativis-
ta galega é difícil, son poucos os intentos e duro o
seu desenrolo.
Dentro das cooperativas ás veces danse certas
dificultades para desenrolarse.
De feito sospeitoso, en moitas asociacións, gru-
pos, partidiños… sempre atopamos ao megalíder
que coa súa dialéctica "popularcilla" consegue
que o asemblearismo sexa unha palabra bonita. O
mesmo acontece cos non menos míticos comités
de xestión e as súas variantes, que lonxe de cum-
prir cuns modos horizontais se perpetúan nas for-
mas autoritarias de sempre.
Isto non é algo alleo á realidade da esquerda, o
penoso son os medios, as dificultades e o escaso
interese de algún/has en conseguir abrir uns pro-
xectos que ás veces parecen guetos dalgún/has
iluminati.
Ás dificultades que atopan @s produtoras/es
agrarios súmanse á problemática d@s interme-
diari@s, á escasa información d@s consumido-
ras/es galeg@s sobre o tema, e á falla de implica-
ción dos poderes públicos por conseguir dun
xeito real unha posibilidade de vida e traballo sos-
tíbel no medio rural.
Hai que tomar responsabilidade da nosa historia
pasada, da nosa historia futura e poñernos de
acordo na esquerda, no ambiente libertario, para
conseguir unidade nunha cuestión que si é facer
país.

COOPERATIVAS E ASOCIACIÓNS DE ECONOMÍA SOCIAL NA GALIZA

AGACA .Asociación de Cooperativas Agrarias Galegas (agaca@agaca.coop)

Asociación de Consumidores de productos ecolóxicos de Monforte

Inés de Castro 6, 27400 Monforte.

Asociación de Consumidores de productos ecolóxicos de Ourense

Rúa do Mercado, 38 2ºD

Bioconsumo sociedade cooperativa

Urbanización Hortensia, Os Anxeles. Chalet 6. 15702. Brión.

Daiquí. Cooperativa de Productores de Galiza

Rairíz da Veiga. Ourense.

Cooperativa A XOANIÑA
Venezuela 78, Ferrol. info@cooperativaxoaninha.org

Cooperativa Arbore. Arquitecto Bellós, 5. Vigo

O Bandullo Ecolóxico
Dos Gardas, 48 - B. 27004. Lugo.
EMBATE
15
www.adiantegz.org