Kujtim i Halifit Umer bin Abdul-Aziz nga bashkshortja e tij

marr nga Libri i Tatimeve t Toks

Kur Umer Ibn Abdul-Aziz vdiq, njerzit e ditur erdhn tek gruaja e tij pr t shprehur
keqardhje dhe t thon se far fatkeqsie e madhe kishte goditur njerzit e Islamit me
vdekjen e tij. Dhe ata i than asaj:"Na fol pr t, se njeriun m s miri e njeh gruaja e tij".
Dhe ajo tha:"Vrtet, ai nuk falej e as nuk agjronte m shum se t tjert nga ju, por nuk
kam par nj rob t Allahut q kishte frik Allahun m shum sesa Umeri. Ai ia kushtoi
trupin dhe shpirtin e tij popullit. Tr ditn ai ulej dhe kujdesej pr shtjet e tyre, dhe kur
vinte nata ai ngrihej ndenjur kurse puna ngelte. Nj nat, kur kishte kryer gjithka, ai
krkoi llambn e tij pr t ciln blinte vaj nga parat e tij dhe fali dy rekate. Pastaj ai u
ul n kmbt e mbledhura t tij, me mjekrrn n duart e tij, dhe lott i rrodhn posht
faqeve t tij. Dhe kjo nuk pushoi deri n agim, kur ai u ngrit pr t agjruar.
I thash atij:"O udhheqs i besimtarve, far t bezdisi n kt nat?' Ai tha:'Po. Pash se
si isha preokupuar ndrsa po qeverisja shtjet e komunitetit, t gjitha delet e bardha dhe
t zeza t tij, dhe m'u kujtua i huaji, lypsi, i humburi, i varfri dhe nevojtari, dhe t
burgosurit e zn robr, dhe t gjith si kta n kndet m t largta t bots. Dhe kuptova
se Zoti, m i larti, do t m pyes lidhur me t gjith kta, dhe se Muhamedi do t dshmoj
pr ta, dhe pata frik se s'do t gjej ndonj arsyetim kur t jem tek Zoti dhe s'do t gjej
mbrojtje tek Muhamedi'.
Dhe edhe kur Umeri ishte me mua n shtrat, ku njeriu zakonisht gjen knaqsi me gruan e
vet, nse prkujtonte disa shtje t Zotit [popullit], ai prmbysej sikur zogu q bie n uj.
Pastaj t qart e tij ngrihej [n z] derisa ia hidhja nj batanije n shenj dhembshurie ndaj
tij. 'Pasha Allahun', thoshte ai, 'Si do t doja q mes meje dhe ksaj pozite [t udhheqsit]
t kishte nj largsi sa mes Lindjes dhe Perndimit!"