Merujuk kepada perkataan klasik, Kamus Dewan ( !

986
: 590 )- mentakrifkannya sebagai kesenian atau
kesusasteraan yang lama atau yang mempunyai
sifat-sifat yang tidak lagi terpakai; yang tinggi dan
abadi nilainya atau lawan bagi perkataan moden.
Ciri bahasa kuno- pnuh dgn kata2 pinjaman Sanskrit-
susunan ayat bersifat melayu- bunyi b ialah w dlm
melayu kuno, cth: buln,wulan- bunyi e pepet xwujud,
cth: dengan- dngan/dangan- awalan ber, ialah mar,
dlm melayu kuno, cth: berlepas, marlapas- awalan di
ialah ni dlm bm kuno, diperbuat,niparwuat- ada bunyi
konsonon yg diaspirasi seprti bh,th,ph, dh,kh,h- huruf h
hilng dlm bhasa moden.
Ciri bm klasik- ayt yg pnjng, brulng n berbelit2-
mmpnyai byk ayt pasif n songsng- guna bhasa istana-
guna kosa kata seperti ratna mutu manikam, edan
kesmaran ( mabuk asmara), sahaya, masyghul (
bersedih) guna perdu perkataan ( kata pangkal ayat )
spt. Sebermula, alkisah, hatta, adapun- byk guna
partikal pun n lah- guna aksara jawi iaitu aksara yg
dipinjam dripd bhasa arab yg telah ditambh dgn huruf
tmbhan- telah terima pelbagai jenis kosa kata arab n
parsi dlm pelbagai bidang bahasa spt alam, ilmu
agama, undng2, kssteraan, pemerinthan n pntdbiran,
perubatan, tasawuf- frasa n ayt pngaruh arab terutama
dlm kitb2 klasik melayu spt frasa ketahuilah olehmu ( I
lam), maka kmudian drpd itu ( dri Amma badu) atau
pd ayt sunat berbuka ats tamar n lain2.- frasa n ayt
bntuk ini wujud hasil drpd terjemahan harfiah dripada
teks2 bhasa arab- unsur2 falsafah islam wujud dlm byk
tulisn mlayu spt dlm bdng ilmu kalam, tasawuf, ilmu
aqaid al-iman n lain2- berbeza dgn bm kuno atau
hindu.
















Pada asasnya bahasa ialah ujaran yang dikeluarkan
oleh organ pertuturan manusia yang secara arbitrari
melambangkan maknanya dan digunakan oleh satu
masyarakat bahasa untuk perhubungan (Hashim
Musa:205). Tulisan pula lahir apabila manusia
mengetahui bagaimana hendak menyampaikan fikiran
dan perasaannya melalui tanda-tanda tampak atau
visual dalam bentuk yang bukan hanya dimengerti
sendiri tetapi oleh orang lain juga.
Tulisan ini telah berkembang sejak zaman Kerajaan
Islam Pasai kemudian disebarkan ke Kerajaan Melaka,
Kerajaan Johor dan juga Aceh pada abad ke-17. Bukti
kewujudan tulisan ini di Malaysia adalah dengan
terjumpanya Batu Bersurat Terengganu yang bertarikh
702H atau 1303M manakala tulisan Rumi yang paling
awal ditemui adalah pada akhir kurun ke-19. Ini
menunjukkan tulisan Jawi telah sampai ke negara ini
lebih awal berbanding tulisan Rumi. Tulisan Jawi
merupakan tulisan rasmi bagi Negeri-negeri Melayu
Tidak Bersekutu semasa penguasaan British. Kini
tulisan ini digunakan dalam urusan agama Islam dan
adat istiadat Melayu yang kebanyakannya di Johor,
Kedah, Kelantan, Perlis dan Terengganu. Pada zaman
dahulu, tulisan Jawi memainkan peranan penting
dalam masyarakat. Tulisan ini digunakan sebagai
perantara penting dalam semua urusan pentadbiran,
adat istiadat dan perdagangan. Contohnya digunakan
dalam perjanjian-perjanjian penting antara pihak-pihak
di Raja Melayu dengan pihak-pihak berkuasa Portugis,
Belanda dan Inggeris. Selain itu, Pemasyhuran
Kemerdekaan 1957 bagi negara Malaysia antara lain
juga tertulis dalam abjad Jawi.