Dende cero

Abriu moito os ollos, sorprendida. Fora a aquela casa para buscar provisins, xa que Orodet non as a necesitar; os mortos non comen. O que non esperaba era atopar aquel estrao aparello. Tratbase dun dos robots que xa vira no Mundo Real, con aspecto de mozo, pero feito de bronce. Sen dbida un robot axudante pensou. Foi correndo a buscar a Ocram, a nica persoa na que confiaba. Tia os seus motivos para desconfiar, xa que naquel mundo estaban atrapados os criminais mis perigosos que non tian sitio no Mundo Real. Este mundo era en si unha prisin, s que mis ampla, e, ao mesmo tempo, menos segura. Al imperaba a lei do mis forte e, os dbiles, remataban morrendo ao pouco de chegar. Ela levaba xa varios meses al e xa coeca a maior parte do seu sector como a palma da sa man. Coeca tamn as persoas que o habitaban e, por extensin, saba tamn quen tia comida e quen non, as que as veces Ocram e ela roubbanlles para poder sobrevivir, especialmente no inverno, cando non podan ir a cazar. Aqueles que tian mis vveres eran os que, antes de ser encerrados al, foran poderosos nalgn sentido, as que agora tian xente que se encargaban de facerlles chegar comida. Pero Ocram e mais ela non tian a ningun, as que tian que loitar, enganar e roubar para poder sobrevivir. Chegou ao pequeno banco no que a esperaba Ocram. -Xa colliches a comida de Orodet? dixo el, sen xirarse a mirala. -Non, anda non, pero atopei algo mellor que toda a comida do mundo respondeulle ela, cun medio sorriso debuxado na cara.

Nese momento, Ocram levantouse e pxose fronte a ela. Borruselle o sorriso de inmediato, ao ver que o seu amigo non pareca de moi bo humor. Barallou a posibilidade de sar correndo a pola comida, xa que non quera ser o motivo de que se enfadase. Anda que confiaba nel, ao mesmo tempo temao, xa que era maior ca ela, e bastante mis grande, tamn. Ela tia dezanove anos e, anda que saba defenderse non en vano a clasificaran como a mis perigosa aprendiz do Dono da Noite, o maior criminal de todos os temposnon estaba segura de poder facerlle fronte. -E ben? Onde est esa cousa tan interesante pola que pensas permitir que morramos de fame? preguntou el, cun ton ameazador na sa voz. -Est na casa, se ves comigo ensnocho, pero eu non tia forza suficiente para traelo. -Ai, Atsora, Atsora, espero que de verdade sexa algo o suficientemente bo como para arriscarnos a que chegue algun e se quede coa comida antes ca ns. A xente con casa e comida non acostuma a morrer moi a mido, sabes? Atsora sorriu e botou a andar cara a casa. Ocram seguiuna ata que de speto, ela se parou. Observou con atencin a habitacin na que estaba, e viu que fronte deles haba un vulto tapado por unha manta. Atsora volveuse e con xesto serio dixo: -Antes que nada, teo que pedirche desculpas. Debera haber collido igualmente algo de comida antes de sar correndo para ensinarche isto. Pero, cando o vexas, comprenders por que actuei as, xa que isto podera axudarnos a sar desta crcere. Entn, deuse a volta e destapou o obxecto. Ocram acercouse, para ver de que se trataba. Sorriu ao ver que era un robot axudante, anda que estaba roto.

-Isto xenial! Por fin poderemos sar de aqu! Atsora, axdame a levantalo. Levarmolo ao refuxio, e al verei se podo arranxalo. Non te preocupes, non parece estar en mal estado. O que non me explico por que Teodoro tia un destes, se en teora aqu non estn permitidos, pero iso igual, o importante a posibilidade de escapar dixo isto, colleu o robot e sau da casa. Pronto chegaron ao seu refuxio, unha pequena cova no bosque que haba preto da cidade. Vivan al para non desprazarse moito cando saan a cazar. Deixaron o robot nunha esquina e, mentres Ocram comprobaba se poda arranxalo, Atsora colleu uns peridicos vellos que atoparan tempo atrs. Eran de antes de que se crease o Mundo Real. A ciencia estaba moi avanzada e algns cientficos intentaban crear vida da nada. Os experimentos foran ben mentres que facan seres simples, pero cando comezaron a crear seres mis complexos, perderon o control da situacin. Estes seres volvronse contra os seus creadores e pronto comezaron a atacar tamn aos demais humanos. Vivir neste mundo volverase moi perigoso, as que crearon o Mundo Real e levaron al a toda a humanidade. Sen embargo, decidiron usar este mundo, ao cal chamaron Mundo Irreal, a modo de prisin para os criminais mis perigosos e abandonalos al sa sorte. Os maiores perigos al era morrer de fame, toparse con algn daqueles seres ou que soltasen a algn criminal especialmente violento no seu sector. Tanto Ocram como Atsora haban asasinado no Mundo Real, mais non o facan por pracer, se non para poder pagarse a comida. Atsora traballaba c Dono da Noite, quen a rescatou cando estivo a punto de ser enviada ao crcere por roubar un reloxo a un home que resultou ser un embaixador. Ao ser acollida entre a xente do Dono da Noite, viuse obrigada a aprender a ser unha asasina, sen

deixar nunca rastros, pero, nunha ocasin, cometeu un erro que a levou a acabar no Mundo Irreal. Ocram, pola sa banda, era fillo dun asasino a soldo, co que haba herdado o traballo do seu pai. Aprendera a non sentir remordementos polo que faca, anda que non lle gustaba, as que en canto tivo ocasin, comezou a estudar para ter un traballo honrado. Traballou durante anos como mecnico de robots, as que saba bastante sobre eles. Foi apresado cando, anos mis tarde, viuse obrigado a volver ao negocio familiar, xa que a sa empresa quebrara. A mala sorte acompaaranos vaiamos a onde vaiamos pensaba Atsora a mido. -Podo arranxalo! Ma poreime a traballar nel, pero agora mellor que collamos o que queremos levar. Non esquezas os xornais dixo el, devolvndoa realidade. Comezou a recoller unhas cousas e a tirar outras, pero parou cando viu o xesto preocupado de Atsora.Pasa algo? Non me oches? Samos de aqu! Deberas alegrarte un pouquio mis. -Non, se eu algrome, pero... -Pero? preguntou el, comezando a perder a paciencia. - que... Parceme que vai todo moi rpido. Non cres que deberamos pensar en que faremos ao volver ao Mundo Real? Se nos volven a coller, non haber unha segunda oportunidade! Volveremos a esta horrible crcere que o Mundo Irreal e non volveremos a sar! Creo que debemos pensar en algo, en lugar de volver sen mis dixo, con firmeza. -Xa tia todo iso pensado, muller. Non volveremos ao noso estado, iremos a algn do norte, anda non sei a cal. E polo resto, con dar uns nomes falsos chega. Ademais, ti cres que nos

vixan a todas horas? Se cando algun morre nin sequera se levan o seu cadver! Non creo que se lles pase pola cabeza a posibilidade de que algun consiga escapar, as que xamais o sabern. -Non deberas subestimalos, nunca se sabe respondeu ela, en voz baixa. -Non te preocupes tanto, Atsora! A ver, se as te quedas mis tranquila planificarmolo todo esta noite, vale? As, tras pasar gran parte da noite discutindo que faran, chegaron a un acordo. Iran a Nercriam, un dos estados do norte que non acostumaba a ter relacins comerciais co estado do que eles provian. Faranse pasar por dous irmns que perderan aos seus pas nas Guerras do Sur e que fuxan na procura dun futuro mellor. Se algun os recoeca, simplemente marcharan e inventaran unha nova identidade. Con todo isto en mente, ao amencer Atsora foi a dar un paseo, mentres memorizaba o seu papel. Eu son Relia Cedraq, irmn de Rotre Cedraq. Os meus pais, Frunt e Kias, morreron hai catro anos e dende entn estamos buscando un sitio no que establecernos repeta na sa cabeza unha e outra vez. Ao cabo dun rato, volveu cova para ver como lle a o traballo a Ocram. -Atsora! Mira, xa case est! Xa saba eu que isto non me custara nada dixo el, sorrindo. El acercouse e viu que o robot estaba practicamente desmontado. Pxose moi plida e mirou cara a el. -Pero... est roto... S un montn de pezas soltas...

-Nin moito menos. Montalo de volta ser o mis fcil, Atsora fixo unha pausa e engadiu:-Non, ti xa non es Atsora, ti es Relia. Deberamos acostumarnos xa a chamarnos polos novos nomes, para que non nos confundamos no Mundo Real. Ela asentiu e volveuse cara o robot. -Fltache moito para acabar de arranxalo? -Non, en vinte minutios haberei rematado. Non vaias moi lonxe, non quero ter que buscarte logo. Se para cando o tea arranxado non ests aqu, marcharei sen ti, oes? Atsora volveu a asentir e revisou todo o que recolleran. Un pouquio despois, escoitou unha voz artificial que falaba, e a Ocram chamndoa a berros. -Atsora! Digo... Relia! Xa est! monos por fin! gritaba Ocram, eufrico. Atsora acercouse e viu para o robot, que os observaba e lles dixo: -Eu son a unidade robtica axudante F4H7, en que podera axudarvos? dixo, con voz metlica. Atsora respirou profundamente e, saboreando o momento, dixo: -Queremos que nos leves a Nercriam, poderas? -Afirmativo. Iniciando protocolo para viaxes entre dous mundos. Listo en quince minutos. Ocram e Atsora apuraron a coller as poucas pertenzas que acordaran levar e volveron a xunto do robot, mentres falaban con nerviosismo sobre como sera a sa vida no Mundo Real a partir do momento en que realizasen o viaxe. Estaban aliviados de poder sar desta prisin, e felices de poder abandonar as sas vidas de asasinos. Cando o robot comezou a

conta atrs, agarrronse das mans, calaron e o observaron, sorrindo. O robot comezou a emitir unhas ondas que os envolveron e levantaron do chan. Pecharon os ollos e cando os volveron a abrir xa chegaran ao seu destino. A viaxe apenas durou uns segundos, a pesar da enorme distancia que haba entre os dous mundos. Intercambiaron unha breve mirada, e, con renovadas esperanzas, comezaron a camiar, acompaados do robot, do cal non se an desprender nunca, cara cidade que se va na distancia, dispostos a comezar de novo, dende cero...