A Osa

Maior, a
Osa Menor
e o Dragón
Fai moito tempo, cando o ceo non era máis que unha enorme bóveda de pizarra,
vivía nas montañas unha gran Osa. Era de cor prateado, pois así era a cor dos
osos antes de que o home pisara a terra, un prateado tan brillante que cando se
poñía o Sol ninguén era capaz de miralo sin entrepechar os ollos. Era fermosa,
sabia e forte e por eso era a raíña das montañas. Co tempo a osa tivo unha filla,
unha pequena osa prateada coma ela.

Un día o Dragón de Prata, señor do Val da Auga que lindaba coa montaña, decidiu
dar un paseo polo límites do val. O Dragón de Prata era o ser máis vanidoso que
podía atoparse e ante todo estaba orguioso das súas escamas de prata. É por eso
que cando veu a pequena osiña xogando nun río non pudo evitar que o brillo do
pelo da criatura lle dera moita envexa.

Levantou o vó e comezou a trazar círculos por riba dela e cando estaba a punto de
lanzarse sobre a osiña e devorala chegou súa nai a Osa. Entón o Dragón púsoxe
máis furioso todavía, xa que eran dúas as criaturas coa pel moito máis brillante
que a súa, eso xa era demasiado!. Marchou a súa guarida para idear un plan e
rematar con elas.

Un día a osiña estaba xogando cando viu algo brillante no ceo que lle chamou a
atención. Era o Dragón de Prata, pouco a pouco apareceu no ceo e díxolle:

- Ola osiña, a túa nai a Osa díxome que te recolla e te leve no meu lombo
que quere verte.

A osiña tiña medo pero facíalle ilusión voar e foise con él.
Todas as familias das montañas reuníronse na cova da Osa. Os lobos rastrexaron
a montaña e non atoparan pistas, as toupas foron polos túneles e nada e os
falcóns dende as alturas tampouco atoparon nada. Estaban falando entre eles do
que podería pasar cando chegou un sapo e dirixíndose a Osa díxolle:

- Ilustrísima Señora da Montaña, son un mensaxeiro do Dragón de Prata, el

ten prisioneira a vosa filla. Para recuperala ten que ir a súa guarida e
entregarlle a vosa pel entón a vosa filla quedará en liberdade.

A Osa non o dubidou e púxose en camiño. Cando chegou a guarida do Dragón de

Prata falou con voz firme:

- Aquí me tes Señor, deixa ir a miña filla.

O Dragón sorriu e contestou:

- Non podo permitir que haxa ninguén no mundo cunha pel máis lustrosa que
a miña.

E lanzouse sobre a Osa e comezou a loita. Durou 7 días e 7 noites. Pero o Dragón
era unha criatura máxica e esa máxia debilitaba a Osa.

A Osa antes de morrer agarrou ao Dragón con forza e saltóu con él ao río de lava
que había ao pé da súa guarida, fíxoo para salvar a súa filla.

A osiña quedou soa e chorou bágoas de prata. Chorou tanto que o GRAN
ESPÍRITO colleu as bágoas e díxolle a osiña:

- Non te preocupes, a túa nai virá polas noites no firmamento.

E debuxou coas bágoas da osiña a OSA MAIOR pelexando co DRAGÓN para

salvala a ela a OSA MENOR .

E o GRAN ESPÍRITO quixo que todo o mundo o
vira para que aprenderan que hai almas nobres
que loitan contra a envexa e por elo convirteu as
bágoas en estrelas.
( En lugar da osa os SIOUX ven unha mofeta de
longa cola)
 A NOITE QUE O MUNDO ESTIVO A PUNTO DE
PERDER A ESTRELA POLAR

Sabedes que os lobos son os vixilantes das estrelas, os que controlan o seu
rumbo e dan a voz de alarma cando se perde unha delas?

Escoita esta historia:

Fai moito tempo nunha noite moi fría nas pradeiras norteamericanas unha estrela
caeu do ceo no río que había cerca da guarida onde os lobos dormían tranquilos e
fixo un barullo espantoso.

O lobo que facía a garda mirou espantado coma no río millóns de luces intentaban
inútilmente flotar e viu coma a bela estrela se estaba apagando e agonizaba.
Rápidamente cos seus aullidos chamou a centos e centos de animais. Peixes do
rio, osos, aguias, bisontes, esquíos, cabalos, corvos, lobos, raposos, falcóns…
chegaron ata o lugar do desastre.

O lobo garda preguntoulle a estrela:

- Quen eres e que te pasou?

- Son a Estrela do Polo Norte, creo que o Dragón co seu ruxido sacoume do
meu sitio na Osa Menor, perdín o rumbo, caín e agora aquí estou,
apagándome neste lugar. O terrible é que se eu morro, todas as estrelas
morreran conmigo.

- Tranquila, non deixarei que eso suceda.

Efectivamente, o irmán Lobo estaba ao frente daquel tumulto de animais e discutía

a maneira de solucionar o problema.

- Se conseguíramos sacala da auga, izala e levala ata a Montaña Sagrada

dos indios…

- Sacala da auga está feito, dixo un gran oso.

E os peixes rodearon a estrela, empuxárona hacia a beira do río e o gran oso

enganchouna cos seus poderosos brazos e quedou tendida na herba.

O Lobo garda volveu a aullar e nesto apareceron moitísimo cabalos salvaxes que
traían no seu lomo miles de arañas que se deixaron caer suavemente sobre as
feridas sen luz da estrela.

Texede, texede!- Pechade ben as feridas, antes de que sexa demasiado tarde,
irmáns. Aullou o Lobo.

E elas texeron sen descanso. Texeron as súas redes máis fortes e espesas.

De súpeto a cima do monte encheuse de luceciñas que se movían con rapidez,

eran los lobos, os bisontes, formigas, esquíos, páxaros… todos acudían levando
os vagalumes que conseguiran espertar.

E rechearon cos vagalumes os zurcidos da estrela, abrindo luces donde había

escuridade.

Aguias, falcóns, corvos… entre todos os páxaros levantaron a estrela e o gran oso
colleuna cos seus poderosos brazos e pouco a pouco a levaron a cima da
montaña sagrada dos indios e dende alí, coa axuda do Gran Espírito, a estrela
volveu ao seu lugar no ceo e volve a brillar con forza para orientarnos a tod@s.
Deste xeito cando vexas unha estrela fugaz son os vagalumes que, coma premio,
pasean polo firmamento iluminando todo coa súa luz maravillosa.