Ata Logo

6 anos, parece que foi onte cando entramos por esa porta por primeira vez. Anda podo recordar aquel primeiro da no que tan s era un neno, un neno asustado, con ganas de comerme o mundo, cargado de libros, mirando en todas direccins, en busca da mia primeira aula, que sera o primeiro paso cara madurez. Este enorme edificio dbame medo, e se me perdo? Pensaba eu naqueles primeiros meses. Foron moitas as aulas polas que pasamos, aulas que arrolaron as nosas vivencias, as nosas vitorias e as nosas derrotas, aulas cmplices das nosas trasnadas, que non foron poucas, pupitres e paredes que soportaron todo o noso alboroto. A medida que avanzabamos, amos descubrindo novas formas de pensar, de expresarnos, amos vivindo novas experiencias e gardando no poeirento bal dos recordos a todas aquelas persoas que marcaron a nosa poca de ignorancia pueril. Quen non recorda aquelas clases de francs co Lamas? Quen non recorda aquelas mticas frases do profesor de plstica? Quen non recorda un exame no que tivo que botar unha ollada ao folio do compaeiro? E as liortas en clase por culpa dos faladores? Son moitos os pequenos momentos que permanecen gravados na memoria de todo estudante. Agora, cando estamos a un paso de conseguir a tan ansiada madureza, xiramos a vista atrs e observamos o noso rastro, vemos as persoas que un da pasaron a formar parte de ns, aqueles amigos que un da se foron, aqueles compaeiros que se quedaron polo camio e aqueles profesores que un da che entregaron o mis prezado que tian: sabedora. Eles, os nosos profesores... Que dicirlles? Foron tanto nesta etapa da nosa vida, que sera imposible intentar agradecerlles cada un dos seus xestos e das sas palabras de nimos nesta despedida. Loitaron por ns, polo noso futuro e seguirn velando por ns cando xa non esteamos aqu. Moitas grazas a todos, ao profesor de Historia, Csar, por facer moito mis amenas e interesantes as tas clases de historia coa ta maneira e co teu punto de vista de ver a historia; ao de filosofa, Eloi, por mergullarnos nese mundo das Ideas e por esas discusins sobre este mundo, que agora nos espera, que a pura realidade; de Lingua Castel, M Jos, por toda a paciencia, sempre cun sorriso na cara, sempre atenta de ns; de Ingls, Isabel, por aguantar os nosos problemas de clase e non desesperar xamais; ao de Galego, Suso, por as sas clases tranquilas e sobre todo polas fotocopias de balde que se

agradecen; ao de Matemticas, Antonio, por darnos unha leccin sobre o importante que o traballo diario e polos teus momentos humorsticos; de Fsica, Nuria, por facer da fsica unha cousa fcil, sempre cos teus exemplos tan caractersticos, como os das tortas; ao de Tecnoloxa, Csar, que dicir de ti, profesor meu dende hai catro anos, dende o primeiro momento admrote moito, sempre me quedarn a marcadas as tas clases, as mellores sen dbida, grazas por todo o empeo que puxeches por ns, grazas por facer da hora de tecnoloxa unha hora a que acudsemos con ganas, ganas e interese, que ti nos transmitiches con cada unha das tas clases, espero que sexan moitos os alumnos que gocen coas tas palabras; e a todos aqueles que un da se soltaron da nosa man para seguir o seu propio camio. Grazas. Dar grazas a todo o equipo directivo, ao actual e ao que nos deixou este ano atrs, que durante estes anos me apoiou ata chegar a ser Presidente de Alumnos e representante do Consello Escolar, do cal, este ano, me despido moi agradecido. curiosa a contradicin que hoxe se nos formula. Contradicin porque as despedidas adoitan ser tristes, debido a que algun se vai. Pero ns estamos a celebrar o final dunha etapa da nosa vida e as celebracins adoitan ser alegres. A vida as, chea de enganos como este. O mundo no que nos movemos diariamente oscila entre a realidade e a fantasa; a realidade dos exames e a fantasa que supn o soar co futuro que nos espera ao sar do instituto e empezar a universidade. Anda que, s veces, difcil decantarse pola realidade cando a fantasa moito mis levadeira. Sabede que isto non unha despedida, algo as como un ata logo, o que irremediablemente significa que haber unha prxima vez, que un da cando pase o tempo, volveremos encontrarnos todos e cada un de ns e recordaremos este momento como nico, como o da no que deixamos atrs a nosa nenez e nos introducimos nese mundo no que a independencia a raa de corazns. Espero non me deixar nada no tinteiro e que cada unha destas palabras sexan un tesouro para todos vs. Agora, hora de coller a mochila, gardar as nosas ganas de loitar, o valor e a coraxe e embarcarnos na nova e emocionante viaxe que nos regala a vida a travs da universidade. Consegumolo. Xa o somos. Xa somos maiores. Conseguimos facer realidade o noso sono, porque comezamos sendo nenos que queran ser adultos e agora somos adultos que non queren deixar de ser nenos.

David lvarez lvarez 2Bach B