(advertentie)

O N

T H E

R O A D

Wilde achtbaan
Veertig op- en neergaande kilometers liggen tussen mij en de Caribische Zee. Met een beetje geluk zit ik vanmiddag nog in een bootje naar Colombia. Tussen Panama en Colombia is geen begaanbare weg te vinden; het gebied bestaat uit dichte regenwouden en uitgestrekte moerassen. Paramilitairen en mensensmokkelaars hebben het daar voor het zeggen. Interessante mensen wellicht, maar ik denk niet dat ze op mij zitten te wachten. Hopelijk zullen de indianen uit het San Blas-kustgebied mij wel met open armen ontvangen. Even kijk ik achterom. Mijn kampeerstekje ligt er schoon bij. Ik vertrek. Monster zal het vandaag zwaar krijgen. De eerste klim zet direct de toon; na enkele minuten moedig trappen sta ik vrijwel stil. Om omvallen te voorkomen, verander ik snel van fietstechniek. Zo traag als een slak slalom ik tegen de muur op. Mijn rugen armspieren trekken alles recht wat fout lijkt te gaan. Terwijl ik helemaal leeg loop, dwarrelt een blauwe vlinder ter grootte van mijn hand langszij. Ik kijk op en voel een regendruppel op mijn arm vallen. Binnen enkele seconden ben ik kletsnat van de moessonregen, maar het laat me koud. Ik schakel op en zet de beuk erin. Dit is niet het moment om te schuilen. De volgende vrije val dient zich aan en ik zie de weg aan het eind alweer steil omhoog buigen. Dus tuimel ik, zonder snelheid te verliezen, behendig de kom in. Aan de voet van de klim sta ik binnen luttele seconden weer volledig stil. Ditmaal volstaat de slalomtechniek niet; zelfs in de hoogste versnelling had ik deze jongen niet aangekund! Ik verlies mijn evenwicht en val met fiets en al in de berm. Terwijl ik over mijn fiets spring, zie ik in mijn ooghoek hoe mijn oordopjes uit elkaar worden getrokken. Maar ook zonder muziek weet ik vandaag het ritme goed vast te houden. Nog n keer klim ik mijn weg door het regenwoud en dan zie ik de zee voor me liggen. Tussen de talloze verlaten eilandjes liggen grote plezierjachten voor anker. Nog even en dan lig ik er ook te dobberen! Bij het politie checkpoint zwaai ik mijn stuurtas open, op zoek naar mijn paspoort. Het bordeauxrode boekje is echter nergens te bekennen. Dit kan niet waar zijn. Tuurlijk. Ik had de zakken van mijn geleende zwembroek moeten checken toen ik uit Panama-Stad vertrok. Geheel overbodig maakt de politieagent me duidelijk dat hij me niet door kan laten. Ik staar naar de laatste heuvel die ik zojuist met volle vaart af kwam gefietst. Wat nu? Ik besluit te gaan liften. Met succes! Binnen een kwartier heb ik mijzelf en Monster opgevouwen in de achterbak van een familiewagen. Het wordt een wilde rit. Met gierende banden scheuren we over de achtbaan. Mijn fietsstuur drukt tegen mijn buik. Ik trek bleek weg en open vlug een plastic zakje. Daar gaat mijn lunch! Ruim een uur later staan we weer aan de voet van de bergketen. Het lijkt belachelijk, maar ik besluit toch om in de andere tassen op zoek te gaan naar mijn paspoort. Vrijwel direct is het raak. Opgelucht en tegelijkertijd vol schaamte stap ik met mijn paspoort uit de auto. Vanavond slapen Monster en ik op precies hetzelfde plekje als waar we vanochtend vertrokken zijn. Morgen weer een dag. - Aart Huijg
De Amsterdammer Aart Huijg is onderweg van Alaska naar Vuurland. Oftewel: van het uiterste noorden van Noord-Amerika naar het uiterste zuiden van Zuid-Amerika. In BIKE & trekking doet hij verslag van zijn reis. Aart is ook te volgen op todayyoucan.nl. Zijn reis wordt onder andere mogelijk gemaakt door de Giant Store in Amsterdam, Vaude, Eureka, Sony en the Green Gadget.
PORTRETFOTO: D. NICOLAS

XX BIKE & TREKKING