Documentos de Académico
Documentos de Profesional
Documentos de Cultura
Ahí van unas píldoras para pensar… Avda. Portugal, 116. C P 32600 Verín
Todo necio, confunde valor y precio. Teléfono: 98841004164
A. Machado http://centros.edu.xunta.es/iesxesustaboadachivite/
En medio de las armas, las leyes enmudecen. bibliotecachivite@gmail.com
Cicerón http://bibliochivite.blogia.com/
De razón vive el hombre, de sueños sobrevive.
M. Unamuno
LETTERAE
Mi risa es mi espada, y mi alegría, mi escudo.
M. Lutero
Un amigo es una persona con la que se puede pensar en voz alta.
R. W. Emerson
La belleza reside en el corazón de quien la contempla.
A. Einstein
Todos los órganos del ser humano se cansan alguna vez, salvo la lengua.
Konrad Adenauer
A menudo me he tenido que comer mis palabras y he descubierto que era una dieta equilibrada.
Winston Churchill
REVISTA LITERARIA DA BIBLIOTECA ESCOLAR
Unas cien veces al día me recuerdo a mi mismo que mi vida interior y exterior están basadas en las fatigas de Nº 3. Verán 2011
otros hombres, vivos o muertos ,y que yo tengo que esforzarme al máximo para dar en la misma medida con que
he recibido.
Albert Enstein PRESENTACIÓN.
Una gota orada una piedra, no por su fuerza, sino por su caída constante.
Proverbio clásico
Habitualmente sacamos á luz o número de LETTERAE en xuño falando da fin de curso,
¿Quién nos impide decir la verdad con una sonrisa?
Horacio da calor, do preto que están as vacacións, do lecer que con elas nos agarda, das festas
que comezan e do que imos facer con tanto tempo libre.Pois ben, esperamos que con
MIS RAICES todas esas horas mortas que vos quedan atopedes un intre para ler o terceiro número
desta revista, na que profesores e alumnos plasmaron as súas inquedanzas literarias.
Me pregunto a mí misma por qué me considero gallega y española, si no creo en nacionalismos, ni en
patriotismos, ni en ninguna categoría, impuesta o no, que excluya a las otras… Me pregunto por qué me
E se ese calor apreta...... que mellor que buscar unha sombriña para ler
siento siempre diferente a la que fui hace unos segundos, me pregunto de dónde vengo y adónde voy. tranquilamente? Unha sombra fresquiña pódecha prestar unha árbore e non che
¿Y por qué tanta pregunta?. Pero preguntarse también es una forma de crear… cobrará nada, e ti en agradecemento, podes facer algo por esa árbore, algo para o que
¿Quién define de dónde es uno?:¿el sitio en el que naces? ,¿el tiempo que uno vive en un sitio?, ¿la non é preciso que fagas ningún esforzo especial ; abonda co que a respectes; porque
educación que recibe?, ¿la música con la que le dieron de mamar? .No creo en patrias, no creo en non só nos permiten ler ao seu acubillo, senón que nos axudan a respirar mellor e ata
naciones, pero hay algo en lo que creo: creo en raíces, y las mías, mis raíces están en un piso ,de un nos proporcionan a humidade necesaria para manternos vivos.
sitio no demasiado grande, y en una familia a la que adoré y sigo adorando, aunque ya no están aquí, y
desde allí se van extendiendo a otros lugares en los que estuve y a otros muchos en los que me
gustaría estar. Mis raíces siempre están, solo tengo que cerrar los ojos, y esté donde esté, me Esperamos que goces con esta e outras moitas lecturas interesantes durante estas
transporto adonde me crié y a todo aquello que mamé y que me caló dentro. vacacións.
La patria no es más que fruto de la casualidad, del azar…….
Mi patria es el amor, es la capacidad de ver belleza allá donde mires, es la capacidad de decir no al Bo verán a todos!
dolor, negar lo terrible y sacar un borrador de cabezas con el que limpiar las mentes enfermas de los
señores grises que tienen el poder.
Pero creo que hay otros poderes invencibles, como soñar que otro mundo es posible y que ante todo,
hay que desear ser feliz, que la felicidad es difícil de conseguir, que hay personas que te engañan, pero SUMARIO
que existe, aunque sea momentáneamente, mientras conversas con alguien a quien estimas, delante
de un café o una cena. No te la dará nunca un objeto frío, una gran casa, un buen coche…. No te Pasatempos. 2 10 Carta de Samuel.
dejes engañar por las cucarachas de la publicidad y del consumo, eso no te da la felicidad. Rincón poético. 3 11 Mulleres con mérito e sen fama.
Te invito a que no olvides tus raíces vayas dónde vayas, te invito también a que eches raíces en tus Leer, que royo. 5 12 Esquecer.
sueños, que cuanta más gente sueñe, las semillas de muchos se extenderán por todo el firmamento Nunquam est fidelis cum potente 13 A vida de touciña.
creando una red de estrellas luminosas tan brillantes y deslumbrantes que este mundo por fin un día societas. 6 14 Premios Irmandade do libro.
quede libre de agujeros y mentes grises. Ana María Matute. 8 15 Solucións aos pasatempos.
Te invito a que sueñes conmigo, a que sueñes con un mundo limpio de engaños, a que creas
firmemente que es posible conseguir ese mundo, y a que no pierdas la ilusión.
16 Pildorás ... para pensar.
¿Te apuntas?
Páx. 16.
SOLUCIÓNS AO CRUCIGRAMA INGLÉS. SOLUCIÓNS AO SUDOKU (Páx. 2)
PASATEMPOS.
ACROSS
SUDOKU
Ahora que temos tempo, podemos entreternos en 1. BLUE
facer este orixinal sudoku e amosar aos nosos pais 4. RED
(eses que sempre están a pedir boas notas) os 6. WHITE
profundos coñecementos matemáticos que posuimos. 7. GREEN
ANIMO. 9. YELLOW
DOWN
1. BROWN
2. GREY
3. PINK
5. ORANGE
8. BLACK
SOPA DE LETRAS
Busca o nome de 12 animais.
Páx. 14.
Páx. 3.
MENIÑA FUN PARVA, MOI PARVA
A vida de Touciña
A meniña belida de doce mirar Fun parva, moi parva
ten na súa alma un fondo pesar, ao pensar que eu che podía gustar. Chámome Touciña e vou contarvos toda a miña vida.
e, pregúntalle ao avó sentado no lar, Fun parva, moi parva Son a maior de catro irmáns, a miña nai era unha xabarila ben fermosa e cuns cabeiros moi
Avoíño querido cando me hei casar? ao pensar que entre ti e mai eu grandes e brancos, chamábase Mansa, aínda que todos a coñecían como Man.
podería haber algo de verdade. Eu nacín porque tiña que nacer, e o sitio que escollín para facelo foi “Paradiña”, un pobo
O avó mira a nena, con fondo pesar: Fun parva, moi parva
“Non cases meniña de doce mirar,
abandonado nunha serra perdida de Monterrei. E alí nos instalamos a miña nai e máis eu.
ao non escoitar a ninguén.
tes anos aínda para mocear, que as túas palabras eran A miña adolescencia foi coma a de todos os xabarís, sen nada estraño, aínda que recordo
non teñas présa por te namorar. pura falsidade. perfectamente o primeiro día diso que os humanos coñecen como “caza”, nós preferimos
Fun parva, moi parva chamarlle “época de guerra”, xa que sucede todos os anos e moitos pobres xabarís perden a súa
A vida é moi breve, hai que gozar cando cría todo o que me dicías. vida nesa matanza, entre os últimos días de agosto e finais de xaneiro. Daquela eu tiña 4 anos,
das cousas pequenas, que se han acabar. Fun parva, moi parva cando nos espertou un ruído forte, a min, á miña nai e aos meus irmáns que contaban 1 e 3 anos.
Vai ás romarías, cantar e bailar, cando me afastei de todo Eu asusteime moito, miña nai miroume e díxome:
cando te cases, xa non has tornar. por estar contigo.
Fun parva, moi parva
_ se algún día me chega a pasar algo, xúrame por “San Porco” que nunca deixarás que lles pase
Despois terás fillos que has de coidar, ao deixarme engaiolar por ti nada aos teus irmáns.
pratos e roupa, que has de lavar. por non crer aos meus amigos _ Ehh… Si… Prométocho… Prométocho mamá!
Todos os días fregar e limpar, que eran os que me dicían a verdade. Despois pediume que a seguira e díxome que debiamos escondernos ben para non ser
da mañá á noite has traballar. É verdade, fun parva, moi parva alcanzados polos tiros. Decatámonos que a única escapatoria que tiñamos era cruzar un corta-
pero xa se acabou, lumes e fuxir cara a “Serra de Meda”. Miña nai indicoume que ela iría por diante e aínda que
xa te afastei de min
algún tiro a alcanzase nós debiamos continuar correndo e non tiñamos que preocuparnos de
Meniña belida de doce mirar, e non volverás engaiolarme.
non teñas mágoa de estar sen casar. Fun parva, moi parva. nada porque ela xa buscaría a forma de recuperarse e reunirse connosco. E así foi, nada máis
Cando teñas casa da que te ocupar dispoñernos a cruzar o corta-lumes, foi alcanzada por un tiro. Eu coas bágoas nos ollos seguín
do teu avoíño haste lembrar”. Marta Castro López 2º ESO –A correndo e obriguei a que os meus irmáns fixesen o mesmo, pois obedecendo as ordes de miña
OS MEUS PORQUÉS nai foi como conseguimos estar a salvo.
Pasaron días, semanas, e pode que incluso un mes, e a miña na seguía sen aparecer, eu sabía de
Por que erguerse cada mañá cun sorriso forzado? sobras que xa nunca máis volvería, pero intentaba transmitirlle o contrario aos meus irmáns.
Por que enfeitar o rostro?
Tivemos que arriscar a nosa vida, meténdonos en leiras de millo, pois a fame era demasiada.
Por que peitear o cabelo?
Por que poñerse atractivos? Un día decidín que debiamos volver a “Paradiña”, todo ía ben ata chegar ao corta-lumes no que
Por que ocultar as olleiras con lentes escuras? morrera a miña nai, cando comezamos a cruzalo decateime que me alcanzara un tiro no sarnizo,
Por que rir cando tes ganas de chorar? meus irmáns detivéronse, pero eu cuiñeilles que seguisen e non se detivesen por nada.
Por que semellar alegre cando estás triste? Intentei correr serra abaixo, pero as forzas fraqueáronme e caín aos rolos por todo o corta-lumes.
Por que agochar os verdadeiros sentimentos? Sentía ladridos. Cando por fin parei de rodar, achegouse a min unha manda de cans coa intención
Por que andar coa cabeza erguida? de morderme, loxicamente intentei defenderme pero o tiro do sarnizo doíame e sangrábame
Por que semellar feliz?
moito. De súpeto, dous homes achegáronse a min e os cans apartáronse.
Por que ser optimista?
Por que ás veces, non podes berrar? Logo, un deles púxome a escopeta na cabeza e o outro dixo:
Por que aturar ás persoas que che caen mal? _ Non lle dispares aí, que se non, non serve para trofeo.
Por que estudar? _ Non serve de tódolos xeitos, ten un cabeiro roto.
Por que estar acompañado se desexas estar só? Cando oín iso sentinme orgullosa de min mesma, xa que o rompera intentando liberar ao cativo
Por que ser un adolescente perfecto? de meu irmán dun lazo que colocaran nunha leira de millo, aínda que rompese o cabeiro,
Por que soñar cos anxos e non cos demos? cumprira a promesa que lle fixera a miña nai: “coidar de todos os meus irmáns”.
Para todas as miñas preguntas unha única resposta: _ Si, tes razón,- contestou o outro home.
Para mentirlle ao mundo, Decateime de todo, pechei os ollos e desexei con todas as miñas forzas…
Semellando ser perfecto e feliz, _ PUUUUUUUUUUUUUUUUUUM!!! –sentiuse en toda a serra de Paradiña.
Cando en realidade non é asÍ....
Lucía Díaz Nicolino 2º ESO –A.
Marta Canado Gómez 2º ESO -A
Páx. 4. Páx. 13.
ESQUECER “LEER. ¡QUÉ ROLLO!”
Xa é día. Vexo o sol polas físgoas da persiana. Pensaba erguerme cedo, e ir ata os prados do Fondo,onde
xa está a herba alta. Fun hai uns días coa miña curmá Helena, e estaban tamén Toniño e Xoán, eles tan bos ¡Uy qué título más peculiar para un artículo en una revista de una biblioteca?
mozos ... Porque imagino que para muchos de vosotros ésta es la primera idea que se os
Alguén abre a porta do cuarto, quen anda aí? Entra unha muller loura con lentes, sorrí e dime que me teño pasa por la cabeza cuando alguien os habla de las bondades de la lectura. Permitidme
que erguer para almorzar. Colle roupa dunha cadeira e vaina poñendo. Deus, que fai esta muller? Que hacer un poquito de historia sobre ello.
vergoña ! Quero que pare, xa me visto eu soa, non son unha cativa de teta… Agora lévame ao cuarto de Hace muchos, muchos años, la lectura era algo de otro planeta. Nadie tenía
baño, isto é un pesadelo! Non me deixa soa nin para ir ao váter. Por que me vixía? Quen é esta muller? libros, nadie sabía leerlos. La gente contaba sus historias de unos a otros y llegaba un
Agora séntame e di que me vai peitear. Ai Deus!, que clase de broma é esta? No espello vexo outra muller momento en que éstas quedaran en el olvido o por causa del boca a boca se iban
pero non a coñezo… parécese moito á miña avoa Lupe, pero non creo, porque a avoa morreu xa hai tempo. modificando y terminaban siendo otras.
Será acaso unha aparición? E, non se decata a muller loura de que hai unha muller vella no espello?. Parece De repente a alguien se le ocurrió plasmar con símbolos estas historias y poco a
que non, está falando de non sei que cousas. Fala moi rápido, mira cara a muller do espello e sorrí. Non poco se evolucionó en la escritura, en las técnicas de fabricación del papel y de las
debe vela, ó mellor só podo vela eu. Voullo preguntar: tintas. Pero eran muy pocos los agraciados que podían tocar un libro, escribirlo o leerlo.
-Ti, peiteas esa vella da pota? Esa pota que está no mexillón? ¿Y qué escribían en ellos? Relatos bíblicos, relatos históricos, avances científicos,
A muller loura segue sorrindo, e di que imos almorzar, pero non contesta, seguro que non ve á vella. tratados de botánica, estudios sobre los planetas y las estrellas visibles, …
Agora si que estamos ben, meu Deus! A muller loura levoume a un lugar cunhas mesas grandes. Hai moita Hasta no hace mucho tiempo, en nuestro mundo desarrollado, ¿primer mundo?, la
xente aquí, pero non coñezo a ninguén. Séntame a carón dun home, e a loura tamén senta, e comeza por
lectoescritura estaba lejos de la gente del pueblo. AHORA NO. Somos afortunados.
meterme papas na boca. Quero ir a casa! Non sei quen é esta xente, nin que fago aquí, alguén me pode
Sabemos leer libros y nos gusta leerlos, porque nos permiten viajar.
axudar? Voulle preguntar ao home do lado si sabe onde estamos, e como podo ir para casa.
No es fácil viajar en la historia, con los libros podemos. De repente nos situamos
-O xabón de queimar mordeu a manta, e non quero que os zapatos veñan á feira sabes?
en plena Edad Media y somos testigos de un asesinato provocado por un veneno
Non sei se me entende, mírame moi serio, non di nada e mira para a cunca das papas.
extraído de una planta. O estamos levitando sobre una ciudad del siglo XXIII llena de
Agora a loura di algo dunha solución, non, dunha situación... non, non, dunha sesión. Iso, pero unha sesión
de que? autómatas y ojos vigilantes.
Estou sentada cun home que debe ser médico, leva unha bata branca. E tamén hai unha muller loura con Pero no somos los únicos fascinados por la lectura.
lentes. Non sei que queren, nin quen son. Amósanme fotos e debuxos... Ah! Xa sei. Preguntadle a un pastor si va a haber tormenta. Él escudriñará el cielo y os dará
É coma na escola, a mestra tamén me ensinaba debuxos: igrexa, un –i, ollo, un –o. Pero estes debuxos non una respuesta. Conoce los símbolos escritos en la naturaleza y sabe leerlos.
sei como se chaman. Se os acerto ó mellor deixan que vaia para casa. Id con un geólogo por el campo y os hablará de la historia de la Tierra sólo con
Agora estou soa, nun cuarto ó lado dunha fiestra. Pero non vexo nada coñecido, só hai un pequeno xardín, ver la forma y composición de los suelos.
abandonado e seco, e unha parede gris. Na casa vía os prados, as árbores e os montes. Quero ir a casa! Dadle una partitura a un músico. Sólo con ver esos símbolos alados y cabezones,
É pola tarde, di unha muller loura con lentes. Creo que xa vin algunha vez esta muller. Di que teño unha su orden y su colocación respecto a unas rayas horizontales, hacen interpretaciones que
visita, e que teño que portarme ben. Fálame coma si eu tivese cinco anos. E xa son unha muller casadeira... nos dejan con la boca abierta.
Ai, Deus! Deume un salto o corazón que case me sae pola boca. Cando se abriu a porta, vin a Toniño, xa Como véis, la vida está llena de lecturas. Los libros encierran muchos secretos
non me lembraba do alto e bo mozo que é. Está tan guapo coa camisa de cadriños... Xa sabía eu que que os darán la calve de lo que sucede a nuestro alrededor, aprovechadlos. No dejéis de
calquera día había vir para pedirme que fose a súa moza. Xa me dixera Helena na festa do pobo, que non leer, en cada momento lo que más os apetezca. No dejéis de escribir, porque si no las
me quitaba o ollo de enriba. Pero mira que pinta teño eu, nin sequera mudei a saia. E con estes pelos... historias se olvidan, se modifican, se alteran. Preguntádselo al rey Gudú.
Pero Toniño sorrí, e vén cara aquí. E ata trouxo flores, que home! ¿A quién? ¿El rey Gudú? ¿De dónde ha salido? Es un personaje increíble del
-Ola, mamá. Que tal estás? Cóidante ben aquí? Mamá, mírame. Son o teu fillo, Andrés. Non te lembras de fantástico universo creado por Ana María Matute, recientemente, y por fin, galardonada
min? Ai, mamá! con el Premio Cervantes.
- Non te aflixas – di a loura con lentes – aquí estará ben atendida. Non tes que preocuparte de nada. Ven ¡Qué débil y viejecita pareces, Ana María! Pero qué espíritu y qué voz más
visitala cando poidas, pero non esperes que te recoñeza. Só ten algunhas lembranzas de cando era nova. próxima a la infancia, a las hadas, a tu universo. Has creado un mundo imaginario tan
Pero non sabe quen é, nin que día é, nin se lembra da xente que ve cada día. hermoso, y nos has metido en él a tanta gente, niños, jóvenes, adultos, que parece que
Unha bágoa escorre pola miña cara. Xa non importa a saia, nin o pelo... Non era o meu Toniño... va a rebosar.
Ana Mª Añel Prieto 2º ESO -A Ojalá alguno de los que hoy leéis esta humilde reflexión de una profe de Ciencias,
!ª PREMIO RELATO CURTO sea capaz de crear otro mundo especial.
El mundo de los lectores.
Por Nuria Trigueros Añíbarro.
Páx. 5.
Páx. 12.
Nunquam est fidelis cum potente societas MULLERES CON MÉRITO PERO SEN FAMA.
De este modo comenzaba una de las primeras fábulas latinas que traduje cuando estudiaba Con motivo do día da muller traballadora dende a biblioteca organizamos a 3ª edición de
en el instituto, y se traduce por “la alianza con el poderoso nunca es fiable”. “Mulleres con mérito pero sen fama”, na que participaron alumnos de 1º de ESO, escribindo
Me permito un breve cuento para ejemplificarlo, y que cada cual piense lo que le plazca: todos eles redaccións sobre algunha muller da súa familia que destacase por algún motivo. De
todas elas escollemos estas dúas para publicar nesta revista , para que cñezades algunha s
das mulleres que teñen moito mérito .
MATILDE
“Tres exploradores (un halcón, un pura sangre y un Pegaso) descubren a la vez un gran valle.
El valle resulta ser una fuente inagotable de recursos naturales, con abundante hierba, La historia que voy a contar es de una mujer llamada Matilde.
matorrales tupidos, árboles frutales llenos de alimento, un ancho río cuyo caudal saciaba la Matilde fue una mujer que se casó muy joven y que tuvo 8 hijos. Después de once años de
sed de prácticamente todos los que allí vivían... casada se quedó viuda con la sola compañía de sus hijos. Ella no tenía ningún sueldo fijo y no
Cada uno de los tres viajeros traían la misión de descubrir un nuevo lugar donde asentarse tenía con que alimentar a sus hijos, ya que el único dinero que entraba en su casa era el que
sus congéneres, ya que eran malos tiempos y la escasez azotaba sus vidas. traía su marido. Esto hizo que Matilde sacase fuerzas de donde no tenía y se pusiese a buscar
trabajo. En aquella época la gente no tenía estudios , Matilde no sabía ni leer ni escribir, y
El halcón era realmente hábil en el cielo: su mirada alcanzaba más allá que ninguna otra, sus
encontrar trabajo le era aún más difícil, por eso ella decidió que tenía que aprender a leer y a
alas amasaban el aire y lo cincelaban con sutil maestría, describiendo cabriolas sublimes en escribir y así poderse ir al extranjero par buscar un futuro mejor para ella y para sus hijos.
su cerúleo escenario, pero en tierra no se defendía. Mientras tanto la pobre trabajaba en el campo y cuidaba los animales para que al menos todos
El pura sangre era un terremoto: bajo sus cascos de fuego la tierra crujía y se arrepentía, tuviesen algo que llevarse a la boca.
liberando nubes de polvo en señal de derrota. Pero el cielo le era completamente ajeno. Trabajaba de sol a sol, y si alguien le ofrecía algún trabajo fuese del tipo que fuese, Matilde
Suspiraba entre relincho y relincho cada vez que observaba con recelo y envidia a aquellos nunca decía que no. A pesar de todo esto Matilde no abandonaba las tareas domésticas y su
malditos insectos capaces de saltar por encima de volcanes y montañas. casa y sus hijos eran los más limpios del pueblo.
El Pegaso, por su parte, era capaz de volar como el halcón, pero ni tenía su buena vista ni su Para esta mujer los días parecían tener más de 24 horas, pero elle nunca olvidaba su objetivo:
velocidad. También era capaz de galopar, pero el pura sangre lo aventajaba en suelo firme. aprender a leer y a escribir, para dejar atrás el pueblo e irse a una ciudad donde sus hijos
Por ello, era a la vez motivo de burla y de envidia para sus compañeros de debate. tuviesen la posibilidad de vivir en mejores condiciones. Y como el que la sigue la consigue,
¿Quién se quedaría con el valle? Matilde logro sus propósitos, se fue a trabajar a Alemania de encargada en una fábrica y sacó
El Pegaso propuso la convivencia pacífica entre las tres especies. Tanto el halcón como el adelante a sus ocho hijos ella sola.
pura sangre, a coro, disintieron. Tres especies eran demasiadas, no cabían en ese valle. Una José Salgado Guerra 1º ESO D
de las tres debería abandonar.
Páx. 6.
Páx. 11.
Nunquam est fidelis cum potente societas (Cont.)
CARTA DE SAMUEL
¡Hoooola qué tal!
Propusieron un par de carreras.
Comienzo con mi habitual saludo. Quien me conozca, seguro que al leer el saludo, sabe quien soy.
Para quien todavía no haya adivinado quien soy, me presento: soy Samuel Jiménez Romero, un ex
El halcón propuso una carrera de vuelo, y ganó al Pegaso.
estudiante del IES Xesús Taboada Chivite durante los últimos cuatro años. Soy de etnia gitana y el curso El pura sangre propuso una carrera de galope, y también ganó al Pegaso.
pasado saqué el graduado en ESO, gracias a Dios. El pobre Pegaso quedó descalificado doblemente, porque no tuvo la malicia de ver el ardid
Actualmente estoy estudiando en el Barbón un ciclo medio de Gestión Administrativa. Este ciclo me gusta que le tendieron sus contrincantes, y abandonó el lugar.
mucho y tuve suerte de que este año los que aprueben harán prácticas en una empresa en Septiembre y me Como no halló otro valle lo suficientemente frondoso como para nutrir a sus congéneres, se
darán el título. dejó morir en medio del desierto, y sus compañeros de especie también desaparecieron, ya
Aquí estoy contento porque me tratan muy bien y se preocupan por mí. Académicamente voy bien aunque que sin su mensajero de regreso se sabían extintos.
podría ir mejor. En aquel valle tan sólo quedaron halcones y caballos de pura sangre.
Quería dar las gracias a Christian, a Daniel Pérez, Daniel García, Janet, Suso… y a todos mis amigos (no Cada uno realmente bueno en su terreno, pero desconocedores de lo que se respiraba en
los nombro a todos por espacio) por aquellos grandes momentos, por ayudarme y apoyarme a estudiar y otros ámbitos.”
por integrarme tan bien entre vosotros siendo yo de etnia gitana. Fue una pena, una auténtica lástima, que no hubieran llegado a un acuerdo, ya que de
También me acuerdo de “mis primicos”: “¡Bujeretes, gracias por nada, que nunca me habéis ayudado! Que haberlo hecho hoy existirían pegasos: seres capaces de hacer más de una cosa a la vez, y
Dios sus bendiga”. aunque en ninguna de las dos sean los mejores comprenden porque conocen.
Como sabéis, no me puedo olvidar del claustro profesoral: Carme (y no Carmen, que a ella no le gusta), En nuestro mundo, un mundo donde se valora ser el primero en algo, ser el mejor en alguna
Aníbal, Elisa, Marcos y el señor Guerra y a todos aquellos que confiaron en mí y me dieron un tirón de
cosa, destacar por encima de los demás, no ser uno más del montón sino el crack, preferimos
orejas cuando me lo merecía.
Lo que más extraño son las clases de Religión Evangélica. Allí además de aprender sobre mi religión, me
la especificidad, la estrechez de miras, los saberes aislados en compartimentos estancos.
formaba como persona. ¡Soy el segundo Kaká! Jajaja
No me puedo despedir sin dar las gracias a Rebeca Ares, profesora de Religión Evangélica. Gracias por tu Cuántos pegasos se dejan morir hoy día porque no llegan adonde llegan tantos halcones y
apoyo, ayuda, por todo lo que he aprendido, muchísimas gracias. Que Dios te bendiga. caballos amargados, incapaces de entender todo lo que un Pegaso (alumno) debe afrontar
hoy en día. Cuán injusto se puede llegar a ser, incluso con la mejor de las intenciones, al no
ser capaz de VER, de comprender, de percibir, de valorar.
La melodía de una hormiga Si además de dejarlos morir fuera de nuestro valle - donde los libros nutren almas y mentes,
donde las artes (música, plástica) nutren corazones, donde los deportes fortalecen cuerpos y
En el mundo hay historias e historias, pero ninguna coincide con mi teoría sobre la vida.
enseñan lecciones de cooperación (EF) - los dejamos huir de este valle - que enseña idiomas
Estamos apalancados en un mundo de gigantes, donde nosotros no somos más que pequeñas
e insignificantes hormigas. Te levantas un día y de repente ves como el mundo se te cae
(inglés, francés, gallego, castellano), que enseña el por qué del mundo (ciencias, FeQ) -,
encima, es normal te sientes como un bicho raro, eres una hormiga. Pero lo peor es que te entonces los halcones (profes de letras, soñadores, voladores, artísticos...) y caballos pura
encuentras sola, sola en el olvido de tu vida. Si te miras en el espejo eres la misma de siempre sangre (profes de ciencias, con los pies en el suelo...) no tendrán a quién enseñar a volar o a
pero todas las personas son gigantes y tu eres pequeña, ¿cómo puede ser eso?. Tiene su galopar, y se extinguirán sin sucesión alguna.
lógica, ¿o tal vez no?. Me es indiferente. Si, estoy sola no tengo con quien hablar, ni con quien
comunicarme, pero tengo una hoja, puedo escribir en ella lo infinito, sé que me escuchará y No debemos permitir que el valle se pierda la duplicidad formidable que supone el Pegaso,
nunca se lo contará a nadie. La trato como mi mejor amiga. Escribo historias, las típicas porque el Pegaso es capaz de simultanear y comprender los dos niveles (cielo y suelo) sin
tonterías de una niña, lo primero que se te pasa por la cabeza. Esto es una vida en color y que necesidad de atarse a ninguno, y por ello se le debe dejar un sitio en este valle.
yo veo en blanco y negro, no tiene color, solo una simple melodía que ronda por ahí, notas
colgadas de los árboles, un punto, y un frío silencio de repente, me hace pensar, pensar en la La alianza con el poderoso no debe hacer concesiones, no debe traicionarse a sí misma,
cantidad de cosas que se pueden escuchar con una mirada y la cantidad de cosas que se porque aunque el saber no ocupa lugar la ignorancia sí: llena corazones, nubla miradas,
pueden ver con un solo silencio. Silencio, bonita palabra. Hay personas que no saben su emborrachas espíritus con lagunas de vacío que se ven obligados a rellenar con lo que sea
significado, hablan, hablan y hablan y piensan que diciéndolo todo, pueden solucionar algo, yo (prejuicios, barcos naufragados llenos de recuerdos dolorosos y cuentas pendientes, islas
era de esas personas, quizás por esa razón ahora estoy sola .He aprendido la lección y siento
desiertas y utópicas en cuya existencia no se cree, ideas falseadas pero que nos ayudan a
que esto nunca más volverá a pasar, cállate y guárdatelo todo, sé que no es bueno , pero no
justificarnos...). Cuanto más sepa el halcón de la vida del pura sangre, tanto más feliz será, y
pierdas esa hoja, esa hoja que era tu mejor amiga. Dicen que el silencio es oro, y si, yo ahora
creo en ello. No eres más que una hormiga. He pedido perdón a mi amiga y ahora todos más fácil le será comprenderlo. Y viceversa.
formamos un gran mundo de hormigas.
Nunca dejemos de ser algo pegasos. El Pegaso siempre puede aprender un poco más, pero
Andrea Pérez Vega no exclusivamente porque no lo sepa todo (¿quién sabe todo?), sino porque es consciente de
2º ESO D ese charquito de ignorancia que tiene en ambos niveles.
Ana María En 1952 se casa con el escritor Eugenio de Goicoechea, tienen un hijo, Juan Pablo, en 1954. Se
separan en 1963. En 1953 publica la novela La pequeña vida que más tarde llamará El tiempo.
Comienza su trilogía Los mercaderes en 1960 con Primera memoria, la continuará con Los
Mención especial en el Premio Nadal 1947 con Los Abel, Premio Café Gijón 1952 con Fiesta al
Fue la tercera mujer en ingresar en la Real Academia Española y la tercera en recibir el Premio Noroeste, Premio Planeta 1954 con Pequeño Teatro, Premio de la Crítica 1958 Los hijos
Cervantes de Literatura. Ana María Matute ha tenido que esperar muchos años para ver muertos, Premio Nacional de Literatura 1959 con Los hijos muertos, Premio Nadal 1959 con
cumplido el sueño de este reconocimiento. Primera Memoria, Premio Fastenrath de la Real Academia Española 1962 con Los soldados
lloran de noche, Premio Lazarillo de literatura infantil 1965 por El polizón de Ulises, Premio
Lo ha recogido emocionada en la voz y también en los ojos, que en ocasiones traicionaban la Nacional de Literatura Infantil y Juvenil 1984 con Sólo un pie descalzo.
serenidad de su rostro y no lograban disimular esas emociones evidentes. La escritora, que fue
recibida con uno de los mayores aplausos que se han presenciado en esta ceremonia –una viva Estuvo nominada para el premio Nobel de literatura y en 1976, según la academia sueca, su
muestra del cariño que los lectores siempre han profesado a esta novelista española–, leyó un candidatura era la que más pesaba junto a la de Aleixandre. Fue finalista del premio Andersen y
discurso sobre los caminos paralelos que bifurcan la vida: los que discurren por la realidad y los no ganó porque las obras llegaron al jurado sólo en castellano, aun a pesar de que estaban
que transcurren por los senderos de la fantasía y la imaginación, que son, justamente, los traducidas.
mismos que han vertebrado su obra y su biografía.
En Junio de 1977 viajó a Bulgaria con Escritores por la paz. Ingresa en la Real Academia
Ana María Matute es actualmente la escritora de mayor prestigio de las letras españolas. Española de la Lengua en 1996 y el 18 de enero de 1998 lee su discurso y ocupa el asiento K
Galardonada con premios como el Nacional de las Letras o el Cervantes, es, además, anteriormente ocupado por Carmen Conde, siendo así la tercera mujer en ingresar en 300 años.
académica de la RAE. Desde la publicación de Los Abel aúna el elogio de la crítica y el favor Es miembro honorario de la Hispanic Society of America y de la American Association of
del público. Teachers of Spanish and Portuguese. Hay un premio literario que lleva su nombre.
Ana María Matute Ausejo nació en Barcelona el 26 de julio de 1925 en el seno de una familia En 2007 recibe el prestigioso Premio Nacional de las Letras, otorgado por el Ministerio de
acomodada. Padre catalán y madre castellana. Su padre poseía una fábrica de paraguas. Cultura y en 2010 se convierte en la tercera mujer en obtener el Premio Cervantes otorgado por
el Ministerio de Cultura de España.
Al estallar la guerra civil todo cambia. Es la segunda de 5 hermanos, 2 hombres y 3 mujeres. Se
queja de falta de cariño materno, quizás suplido por el afecto de su padre, el cual, tras sus viajes La universidad de Boston tiene en su biblioteca un fondo llamado Ana María Matute
a Berlín o Londres le cuenta a la pequeña Ana María historias fantásticas.
En uno de esos viajes le trae a Gorogó, un muñeco negro que le servirá de personaje en
Primeras memorias. Parece así heredar la afición por los viajes y la fantasía de su padre.
A los 4 años está a punto de morir por una infección de riñón y al año siguiente escribe su primer
cuento, ilustrado por ella misma. Ya con 8 años vuelve a pasar por otra enfermedad grave por lo
que la envían a Mansilla de la Sierra, Logroño, con sus abuelos. Vivió también en Barcelona,
Castilla y Mallorca. Se educa en un colegio religioso en Madrid.
Con 10 años escribe una revista ambiciosa, Shibyl, vuelve a encargarse de las ilustraciones. Su
primera novela, Pequeño teatro la escribe a los 17. Ignacio Agustí, director de la editorial
Destino, le ofrece un contrato de 3.000pts que acepta. Sin embargo, Pequeño teatro no se
publicará hasta 8 años después.
Páx. 8. Pax. 9.