A VIOLA VIAXEIRA

Boas! Son a viola viaxeira! Dedícome a viaxar polo mundo. Iso é. Veño
dende moi lonxe para contarvos as mellores historias que poidades imaxinar.
Historias reais e fantásticas, historias tristes e ledas, de medo e de acción …

Como? Que non me coñecedes? Vaites, ho! Sempre pasa o mesmo! Pois que
saibades que fun feita nin máis nin menos que polo mesmísimo Perkah Tonski no
ano 1750. Iso é. Fun moi importante na miña época, pois estiven nas mans de todo
tipo de músicos; dende os máis pobres ata os máis prestixiosos. Moitos
compositores famosos fixeron obras só para min. O meu son é fántastico, a miña
beleza é inconfundible, a madeira coa que estou fabricada é riquísima, as miñas
cordas son espectaculares, as serdas do meu arco foron escollidas do mellor cabalo
do país …

Pois ben, aínda que me gustaría seguir falando do marabillosa que son, non
estou aquí para iso. Como xa vos dixen antes, vin para contarvos unha das miñas
grandes historias. Así é. Veredes…

Cando volvía dunha das miñas viaxes a China, pasoume unha gran idea
pola cabeza. Encantábame viaxar polo mundo adiante pero tiña que recoñecer que
estrañaba moito a miña terra natal: a fermosa Galiza. Sentía morriña do idioma
galego, dos campos verdes, do mar…Había 20 anos que non volvía e…que mellor
forma de chegar que marchar esa mesma noite para alá? !!!!!! …

Sen pensalo dúas veces, collín o meu coche de dobre corcheas (un
ultimísimo modelo no mundo da música) e emprendín a viaxe coa esperanza de
chegar o antes posible. Non foi unha viaxe fácil. Crucei dúas pontes colgantes,
pasei por tres cadeas montañosas, atravesei grandes ríos, unha lagoa…ata que
cheguei a Andalucía.

1
 Estaba esgotada, así que decidín parar nun hotel a descansar . Unha vez alí
entrei na habitación que alugara e sen pensalo dúas veces tireime na cama de
pentagramas. Era unha sala moi confortable cun televisor de plasma, un pequeno
sofá e un moderno tocador de madeira que sostiña un espello.

Cando por fin estaba a piques de durmir, escoitei uns golpes procedentes da
habitación do lado. Agardei uns minutos coa esperanza de que deixase de soar ese
molesto ruído, pero co paso do tempo aquel barullo ía a máis. Así pois, decidín ir á
sala veciña para dicirlle que me molestaba. Petei na porta e abriume un xove
cabaleiro vestido cun smoking e zapatos de gala, polo que supuxen que ía a algunha
festa distinguida e importante. De súpeto, cando ía abrir a boca para dicirllo
exclamou:

- Vaites! Que viola tan bonita! E que ben coidada!

Sen poder dicir nada, colleume e meteume nun vello estoxo de plástico e
pechou a porta do cuarto.

A partir dese momento sentín que estaba presa do músico e comecei a facer
unha xira da man deste por moitos lugares de España ao longo de dous anos.
Estaba moi triste. Sentía que non era libre. Xa non era a de antes: pasaba as frías
noites chorando no meu pequeno estoxo e moitas veces o meu son nos concertos
semellaba un xemido. A miña vida xa non tiña sentido.

Un día de primavera o músico púxome no estoxo, colleume e meteume nun

taxi (que era o que adoitaba facer condo ía a un dos seus concertos por España
adiante). Como ía moita calor, asomei un chisco a cabeza polo estoxo sen que
ninguén me vise, de forma que puiden escoitar a conversación do músico e do
condutor.

- Seica es o famoso músico Bartolo Gutiérrez! –dixo o taxista.

-O mesmiño en persoa -contestou o músico cun ton orgulloso.

2
 -E a onde dicía vostede que se dirixía?

- A Ourense, en Galicia.

Cando escoitei esas palabras, deume unha volta o corazón. Non o podía
crer!! Ía regresar a Galiza; á fermosa Galiza que tanto estrañara despois de
semellante tempo!!! Estaba ansiosa por chegar. A diferenza doutras veces, quería
que a viaxe rematara canto antes.

Unha vez no auditorio do conservatorio, o músico sacoume do estoxo, afinou

as miñas cordas, e, tras ensaiar un par de veces, comezou o concerto. Debido á
ledicia que sentía, o meu son foi tan impresionante que algunha xente do público
choraba da emoción.

Chegou a hora do descanso do concerto e o músico deixoume nos camerinos

mentres el se dirixía ao baño. Estaba soa. Era a miña oportunidade para fuxir e
sabía o que tiña que facer. O tempo estábaseme esgotando. En calquera momento o
músico podía regresar e, seguramente, non volvería ter esa alternativa en moitos
anos. Estaba nas miñas mans, de min dependía todo: fuxir e ter unha vida feliz ou
ser a prisioneira do músico eternamente. Sen pensalo un segundo máis, decidín que
chegara o momento idóneo. Pero…non podía marchar así, sen darlle unha
explicación ao músico. Polo tanto, collín lapis e papel e dispúxenme a escribir:

Querido Bartolo:
Lamento dicir que estes últimos dous anos foron
os peores da miña vida. Porque, por moi bo músico
que sexas e que te consideres, debes saber que es
unha persoa verdadeiramente insensible, trapalleiro
e lacazán, o que me fixo chegar á decisón de fuxir.
Así pois, espero que o tomes como a persoa adulta
que es e non como un rapaciño de tres anos.
Non agardo máis de ti. E non intentes buscarme,
asegúroche que non me atoparás. Ah! E se precisas
unha viola fai o favor de comprala e non coller a

3
primeira que atopes polo mundo adiante!!!!!
Un desprezable saúdo.
P.D: Grazas por pagarme a viaxe dende Andalucía
ata Galicia. É o mellor que fixeches en toda a túa vida.

Metín o papel nun sobre, deixeino enriba da mesa e, sen perder máis tempo,
asomeime sixilosamente pola ventá non sen antes botar unha ollada ás verdes
paixases que ante os meus ollos se estendían arredor do río Miño. Unha lágrima
caeu pola miña meixela. Estaba realmente emocionada, mais non había tempo que
perder. Así que saín o máis rápido posible pola porta e subín as escaleiras ata
chegar á aula dos instrumentos máis destacados, que, por sorte para min, estaba
aberta. Pechei a porta e durmín pracidamente durante un longo período de tempo.
Cando espertei, unha profesora do conservatorio que acariciaba a miña barbada
díxome:

- Por fin regresaches á casa. Non sabes canto te botaba de menos.

Naquel momento souben que estaba no meu fogar, coa miña xente querida,
e comprendín o inmenso valor da liberdade.

Sabela Rodríguez Blanco

1º PREMIO CATEGORÍA INFANTIL

(1º CERTAME LITERARIO DO CMUS DE OURENSE)
ABRIL 2010.

4
5