BOLETÍN INFORMATIVO DEL CLUB NÁUTICO DE PORTOSÍN

Nº 12. Octubre - Noviembre de 2003

Dep. Legal nº C-1701-03

PEREIRIÑOS
Boletín Informativo
Decano de la da Biblioteca
prensa náutica del Barbanza do
CEIP do Foxo

BOLETÍN Nº 41
ABRIL 2008

PALABRAS MAIORES
SUMARIO

L
er, soñar, desexar, facer plans, vivir: todo na vida Páx. 1
é escribir. PALABRAS MAIORES
"
Páx. 2
En todo momento da túa vida, dicía o escritor OS NOSOS MAIORES
"
Frank Mc Court, estás escribindo. Mesmo cando soñas Páx. 4
" DÚAS PEQUENAS
estás escribindo. HISTORIAS

Desde o PEREIRIÑOS queremos que vos sentedes coa

vosa avoa, co voso avó ou cunha persoa maior e que
fagades que vos conte a súa historia. Todas as avoas e
avós teñen as súas historias e se non as escoitades e as
escribides, estaredes perdendo parte da súa vida, dos
seus soños.

Os alumnos/as de 6º visitaron o Centro da Terceira

Idade da Estrada, coñeceron polo miúdo como viven os
nosos maiores e escoitaron os seus contos, as súas
historias cheíñas da sal e da pementa da Vida.
Este PEREIRIÑOS vai dedicado a todos eles: ás
mellores árbores na Fraga da Vida, aos nosos
devanceiros, ás nosas Palabras Maiores.
 Páxina 2 PEREIRIÑOS

OS NOSOS MAIORES

Chámase Arístedes Muiños Quinteiro.

Ten 83 anos. É de Remesar. Cando ía á
escola só tiña un libro, o silabario, que
contiña as letras do abecedario.
Comparte habitación coa súa muller e
ten unha filla.

Chámase Adelia Fernández Álvarez.

Naceu en Tomiño no ano 1932. Ten 76
anos. Ía ao colexio polas mañás cando
podía. Viviu a guerra civil, mal porque
non había de comer. Traballou
nalgunhas casas en Tomiño, lavando a
roupa, limpando a casa e no campo.

Chámase Josefina Bouzadas Fuentes.

Ten 80 anos. É natural de Pontevedra.
No xantar dábanlle leite en pó e a ela
non lle gustaba porque estaba afeita ao
leite de vaca. Na casa non tiñan
xoguetes e xogaban a pillar, ás
agachadas e ao “cochecito leré”. Tiña
tres traxes: un para ir á misa, outro
para as festas e outro para ir coas
vacas. Era unha vida moi pobre. Tiña
sete anos cando foi por primeira vez á
Estrada e soamente para ir ao dentista.
Nº41. ABRIL 2008 Páxina 3

Chámase Alsira Vede Baloira, naceu na

parroquia de Curantes no lugar de
Pousada. Ían a pé á escola e levaban
zocos aos que lle poñían tacholas para
non esvarar, aínda así non duraban nada.

Chámase Pura Figueiras Román, naceu

en Buenos Aires, ten 95 anos. Pensa
que é bo e necesario estudar e facer
moito deporte para despexar a mente e
crecer san. A alma das persoas
reflíctese nos ollos. Hai que mirar de
fronte para coñecer ás persoas. Ten
unha filla e dous netos en Buenos Aires.
Síntese feliz en Galicia e non ten
morriña do seu país.

Chámase Juan Aguado Sánchez. Ten 76

anos. Naceu en Madrid, alí viviu a
guerra civil.
De pequeno foi só un mes ao colexio e
todo o que sabe aprendeuno no
exército.
Na guerra, cando os avións viñan a
bombardear, agachábanse nos
sumidoiros.
Cando se fixo adulto traballou de
albanel, máis tarde fíxose gandeiro: tiña
23 vacas e todos os días as tiña que
muxir á man.
Agora veuse vivir a Galicia e gústalle
tanto que non quere marchar.
DÚAS PEQUENAS HISTORIAS

O ORDINAL

A Ramón Terceiro ben lle podería chamar o “Ordinal” porque

Ramón Terceiro vivía nun primeiro, e no segundo tiña cinco
cuartos; no servizo militar fora quinto do sexto recrutamento;
tivera seis mulleres coma Enrique Oitavo agora ía pola sétima-
e nunca chega puntual á novena por unhas décimas.

A PACIENCIA

Avelino dos Chamosas era o mellor ebanista de Trasdomonte,

pero tamén o que máis se alongaba nas encargas, ata extremos
desesperantes. Contan que un veciño de Vilarchán lle fixera a
encarga dun pasamáns para unha escaleira. Avelino asentiu,
mais o pasamáns non chegaba e o veciño desistiu.
De alí a trinta anos chegou Avelino co pasamáns nun carro.
O veciño xa nin se lembraba da encarga. Avelino explicoulle
entón que, nese tempo, se preocupara de procurar o mellor
terreo para plantar o castiñeiro co que ía facelo; despois
plantárao; logo vixiara mes a mes a súa medra; ía cada ano
pulsar a súa condición coa Orella pegada e uns golpiños cos
cotenos, e de paso tamén medía o seu contorno. Finalmente,
cando viu que xa valía a madeira, serrouna, deixouna secar e
deu en construír o pasamáns que agora lle traía. Todo un
proceso e artesán.

Estas dúas historias foron tiradas do libro, Raiolas no faiado do

noso amigo, o escritor Francisco Rozados “Rochi”.

MIL PRIMAVERAS MÁIS PARA A CULTURA GALEGA...

CEIP DO FOXO