Abre os seus pétalos de veludo

mentres a cobre xélido resío,

feito de bágoas que forman o río
dos que sofren sen consolo.
Rosa o fulgor xa desvanece o frío
da súa cor baixo o celeste ceo.
Xa nin a dor, o medo ou o flaxelo
sobreviven ante o seu aroma pío.
Quere darnos paz baixo un sol dourado,
Esmeralda o cáliz, a face sedosa...
Sentir que ao fin o mundo está cambiado...
flor que nos dá o seu froito, xenerosa...
Debería crecer sobre este prado
no lugar da morte vil e guerra odiosa!

MARÍA CRISTINA AZCONA. Argentina

Eu son quen golpea ás súas portas,

todas, todas as portas,
pero vostedes non poden contemplarme,
é imposible ver a unha nena morta!
Fai anos, largos anos
morta en Hiroshima
Pero sigo tendo sete anos
As nenas mortas deixan de crecer.
Ao principio inflamáronse os meus cabelos,
as miñas mans e os meus ollos arderon,
despois ... convertinme nunha presa de cinzas
que o vento dispersou.
Nada, xa nada lles pido para min.
Non poderían mimarme aínda que quixesen
Unha nena que ardeu coma se fose papel
non come carambelos.
Eu golpeo e golpeo a cada porta:
Dádeme, dádeme a vosa palabra
de que os nenos non serán nunca asasinados
e comerán carambelos .

NAZIM HIKMET. Turquía

Doume conta de que imos morrer,
porque nós... non dominamos a técnica do combate,
porque nos volvemos Quixotes,
porque... morrémonos de fame.
Os nosos amigos... tras as fronteiras,
contemplan un gran do seu trigo,
unha pinga do seu aceite... e preguntan:
Como estará a nosa casa abandonada?
Como estará a terra?... Recoñecerémola ao volver?
Ai de nós!...
Anacos dun pobo refuxiado, perseguido.
Ai de nós, da nosa vida de escravos!
Volveremos? Volveremos?

SAMIH AL QASIM. Líbano-Jordania

Grítoo aquí: PAZ! E grítoo

cheas de pranto as fazulas.
PAZ, de pé! PAZ!
PAZ, de xeonllos!
PAZ ata o fin do infinito!
Non outra palabra,
non outro acento
nin outro tremor entre as mans.
PAZ soamente! PAZ, irmán!
AMOR e PAZ como sustento.

RAFAEL ALBERTI
A PAZ: ese regreso xa sen novas saídas.
Melancólica e loura, a PAZ. E o completo.
A calma redonda da natureza.
Mais se ás veces miramos os barcos nos portos
e ¡ah as follas que tremen cando sopra a brisa!
debemos ser cautos. Non nos perdoarían
os deuses se outra vez pensásemos que seica
existen outros deuses, quizá outros paraísos,
e outros portos posibles, e outras navegacións.

GABRIEL CELAYA

Mentres a paz sexa o fin e non o comezo,

mentres o medo combátase co medo,
mentres a lei sexa norma e non principio,
mentres a soidade sexan miles de adxectivos,
mentres só aos de sempre lles chegue a auga ao pescozo,
mentres a liberdade sexa unha palabra das enciclopedias,
mentres a intelixencia se escriba con minúsculas,
mentres os fusís nos teñan a todos como branco,
mentres a sociedade sexa a sucidade,
mentres a orde se manteña a culatazos,
mentres a xustiza estea de vacacións,
mentres todos esteamos en liberdade provisional,
mentres se diga exército e non exercito,
mentres a igualdade sexa un signo matemático,
non me digades que a palabra serve para algo!

MANUEL DÍEZ DE LOS RÍOS

Volvía a casa entre disparos e enganadas multitudes
cegas na súa tormenta, amado pobo meu.
Que tráxico, que duro, que cruel o noso destino
de arar sobre o mar e que a luz te enloite.
Desasosego físico, que podía palpar
como unha dor de moas na alma,
saturábame o corpo: anguria que era náusea,
entre certeza e dúbida da túa verdade mañá.
Eu son o meu pobo cego cos ollos abertos.
O meu pobo luminoso embarrado de sombra.
A realidade e o soño, a raíz e o luceiro.
A guitarra que sementa a semente do alba.
Por igual me doían a bala e o ferido.
O teu día levantaba as súas brancas torres altas
lúcidas de esplendor, oh recio pobo meu,
se a túa noite invadíame con pirámides truncas.
Só son a guitarra que canta co seu pobo.
Alento do seu barro a miña voz súa.

LUÍS GARDOSA Y ARAGÓN. Guatemala

No ceo alto, un paxaro sagrado

é a voz alegre das nubes . . .
Ouere competir algo coas estrelas
latexando sinais.
Voa arredor do planeta, voa cara a Pekín . . .
logo duns minutos
sorrirá sobre Wáshington, ás miradas de Washington . . .
Xúbilo, dígoche, paxaro de PAZ ,
nova estrela dos soviets
para saber das sombras
e para, seica, darlles a man, fraternalmente, aos astros ,
e conversar coa lúa . . .
Si, desexariamos preguntar cousas á lúa . . .
por que a súa árbore de prata baixa
ás milenarias árbores
como baixa a neve, aínda, de misterio?
Non deixariamos, non, de facer coñecemento coas súas ramas . . .
E os seus froitos para todos caerían .
Será primeiro cara á Praza Vermella?
Non, será cara á Porta da Paz celestial!
Mais, porque "a nosa" orde, non é certamente, para os acios de alá ,
para o amor de alá ?
Fáltanos sabedoría, pomba lixeira e fraternal!
Fáltanos sabedoría para facer a PAZ!

DIE CHEN. China

Con palabras.
Quitade as espoletas
ás bombas!
Sen pistolas.
Sen tanques e sen espadas.
Con palabras
Soamente con palabras
imos construír o mundo
do futuro
sobre un campo de rosas verde-sementes...
Sen pistolas.
Sen metralla.
Sen sangue e sen rancor
que eclipsen a bondade das miradas.

Con palabras
Máis nada que con palabras
imos levantar castelos
de ilusións
entre as nubes de douradas praias.
sen paixóns que creben a harmonía
das almas.
Sen odios. Sen o choro nin a morte
que deixen ao seu paso as batallas.
sen pistolas.

Sen a tétrica voz dos canóns

para cargar de cruces
os galos da diana.
Fundiremos en cánticos de amor
continentes e razas
para construír os mundos do futuro
con palabras).
Soamente con palabras

CRISTÓBAL VEGA

Non somos máis que as pedras dos muíños

Dade a volta á nosa terra, pedra por pedra,
Atoparedes o noso sangue enchéndoa.
Ai! Dunha nación que non vive sen guerra.
Colguei o abrigo da miña vida
E fun á guerra encollido como un orfo sobre unha camela,
Ah! Que será dunha patria comestas as súas costas polas termitas?
Unha patria feita de peles desgarradas e pegadas unha encima doutra
Para resoar os tambores na praza da guerra.
E a Deus escribo dez cartas de papel de bágoas
As envío por correo certificado,
Pero el non contesta ao seu servo.
¡Oh, Deus! Pois, a quen enviamos as dores que sufrimos?
E fúcheste só ao teu exilio
Cantando, frustrado ao vento como unha estraña frauta,
Adeus patria miña á que non verei.

ADNAN AL-SAYEGH. Irak

A voz inocente dun neno,

é culpable da morte,
culpable do odio dos verdugos
da ausencia da súa cidade.
Culpable que enterren
a súa voz para
sempre ante o silencio cómplice
da indiferenza.
Dirán que a bala
atravesou o seu corpo,
atravesou a súa alma
e esgazou o seu corazón.
Unha vez máis
culpasen á súa nai,
ao seu irmán
aos seus amigos.
E ao final,
os vasallos
pechados na ignominia
do crime
culparán ao neno saharauí,
da súa propia morte.

ALI SALEM ISELMU. Sahara

Unha bala vira
engraxada co resplandor da civilización,
perforará o rostro da aurora -cada instante
repítese esta escena-
os presentes
renovan o grolo da vida, animan
sen pano, escuridade nin descanso:
a escena é a historia
e o actor a civilización.

ADONIS. Siria

Outra vez é a noite ... É o martelo

da febre nas tempas ben vendadas
do neno. -Nai, o paxaro amarelo!
As bolboretas negras e moradas!
-Dorme, meu fillo. E a manciña oprime
a nai xunto ao leito. -Oh, flor de lume!
Quen ha de xearte, flor de sangue, dime?
Hai na pobre alcoba cheiro de romeu:
fóra a rebonda lúa que branquea
cúpula e torre á cidade sombría.
Invisible avión moscardonea.
-Dormes, oh doce flor de sangue meu?
O cristal do balcón repiquetea.
-Oh, fría, fría, fría, fría, fría!

ANTONIO MACHADO

Non pode ser distinto o escuro no Leste

que no Oeste,
a lóxica do lume infernal
é a mesma en todas partes.
Así se afunda a terra
nun estoupido bioquímico
ou se viole a desfigurada paz do mundo
en medidos brotes de terror,
a linguaxe é o mesmo
aínda que varíen os significados,
a lección é a mesma
aínda que os credos poidan ocultar dragóns
a lección amence antes da posta de sol:
-un novo dispositivo contra as vellas bombas
-ou contra outros aparellos aínda por xurdir
arados vencidos por espadas
deben alimentar con croios a millóns
tanto en Delhi como en Nova York
A lóxica do lume infernal
é a mesma en todas partes.

ODIA OFEIMUN. Nigeria

Mentres a folla do alfanxe avanzaba

sobre o medo atrincheirado
o mundo abría unha pálpebra,
vacilaba.
E cando o ollo da cámara
rachou por fin o silencio
Un metódico vendaval ensanguentou
para sempre as augas e os campos.
As altas conciencias que no universo
o caos ordenan
rescataron o acougo na fluidez
de urxentes relatorios
e na incerta estatística dos esqueletos.
Ruanda conta aínda os cranios dos seus fillos

CONCEIÇAO LIMA. Sâo Tomé e Principe

Aquí tedes, en canto e alma, ao home

aquel que amou, viviu, morreu por dentro
e un bo día baixou á rúa: entón
comprendeu: e rompeu todos os seus versos.
Así é, así foi. Saíu unha noite
botando espuma polos ollos, ebrio
de amor, fuxindo sen saber onde:
onde o aire non apestase a morto.
Tendas de paz, brizados pavillóns,
eran os seus brazos, como chama ao vento;
ondas de sangue contra o peito, enormes
ondas de odio, vede, por todo o corpo.
Aquí! Chegade! Ai! Anxos atroces
en voo horizontal cruzan o ceo;
horribles peixes de metal percorren
as costas do mar, de porto a porto.
Eu dou todos os meus versos por un home
en paz. Aquí tedes, en carne e óso,
a miña última vontade

BLAS DE OTERO
Mentres a folla do alfanxe avanzaba
sobre o medo atrincheirado
o mundo abría unha pálpebra,
vacilaba.
E cando o ollo da cámara
rachou por fin o silencio
Un metódico vendaval ensanguentou
para sempre as augas e os campos.
As altas conciencias que no universo
o caos ordenan
rescataron o acougo na fluidez
de urxentes relatorios
e na incerta estatística dos esqueletos.
Ruanda conta aínda os cranios dos seus fillos

CONCEIÇAO LIMA. Sâo Tomé e Principe

Eu son así.
Ofrezo a miña amizade aos mortos
cando todos celebran a vida.
Levo a noite sobre as miñas costas
cando no ceo se estende a alba.
Celebro a neve cando o sol
de agosto ilumina ao mundo.
Teño forte a man dos afogados
cando a nada me mergulla.
Fago guerras para volverme un heroe.
Invento
outras
para ser un mártir!

HASSAN El-QUAZZANI. Marruecos

Ás veces. Un quixera facerse un nó

ao longo do esqueleto único
na parte máis longa, máis muda, máis branca,
aquela que se enredou traxicamente
nos cornos das Obras!
E, non pode. Non alcanza!
facerse un nó. Un só.
Mentres Eles disparan, roxen, mente, afanan,
súan, loitan, matan.
Negocios. Guerras. Sombras.
Negocios.
Guerras. Bombas.
Bombas, bombas, bombas.
Un só negocio, GRANDE.
Unha soa GUERRA.
Unha soa BOMBA.
Un quixese facerse o último nó.
E non alcanza !

LEOPOLDO VENEGAS. México

Eu non quero un coitelo nas mans da patria.

Nin un coitelo nin un rifle para ninguén:
a terra é para todos, como o aire.
Gustaríame ter enormes mans,
violentas e salvaxes
só
para arrincar as fronteiras unha a unha
e deixar de fronteira só o aire.
Que ninguén teña terra
como se ten traxe:
que todos teñan terra
como se ten aire.
Eu collería as guerras nas mans
e non deixaría unha na paisaxe
e abriría a terra para todos
coma se fose o aire...
Que o aire non é de ninguén, ninguén, ninguén...
E todos teñen aire.
Os malos sementadores van deixando trazados
pola cintura en anacos de carne amarga,
esmagados baixo o berro dos pobos.
De cada óso, de cada muller ferida,
sae un coitelo ardendo, cortando brazos malvados.
E sobre brazos, coxas, cabezas desprendidas
e vai medrando en ondada de paz, de boa paz,
paz comprada con negras moedas de dor,
pero paz, compañeiros, paz, irmáns, paz boa,
fresca como un aire, como unha nube
de estrelas aventadas por un anxo de lume.

JORGE DEBRAVO. Puerto Rico

O meu rapaz non era malo,
di.
Tiña moitas noivas,
claro.
Tocaba a guitarra
e algo lle bailaba nos dedos, malo.
Eu non digo que non fose
raro,
pero explíqueme, Señor,
por que mo fusilaron.

GABRIEL CELAYA

Nalgún lugar
ten que haber un raio de luz
que disipe as tebras do futuro
unha esperanza
que non se deixe matar polo desencanto
e unha fe
que non perda inmediatamente a fe en se mesma

Nalgún lugar
ten que haber un neno inocente
ao que os demos non conquistaron aínda
un frescor de vida
que non expire putrefacción
e unha felicidade
que non se basee nas desgrazas dos demais.

Nalgún lugar
ten que haber un espertador da sensatez
que avise o perigo dos xogo autoaniquiladores
unha gravidade
que se atreva a tomarse en serio
e unha bondade
cuxa raíz non sexa simplemente maldade freada.

Nalgún lugar
ten que haber unha beleza
que siga sendo beleza
unha conciencia pura
que non oculte un crime apartado
ten que haber
un amor á vida
que non fale con lingua equívoca
e unha liberdade
que non se basee na opresión dos demais

MARÍA WINE. Suecia

Virá un día máis puro que os outros:

estalará a paz sobre a terra
como un sol de cristal. Un fulgor novo
envolverá as cousas.
Os homes cantarán nos camiños,
libres xa da morte solapada.
O trigo crecerá sobre os restos
da armas destruídas
e ninguén verterá
o sangue do seu irmán.
O mundo será entón das fontes
e as espigas, que imporán o seu imperio
de abundancia e frescura sen fronteiras.
Os anciáns tan só, no
domingo da súa vida apracible,
esperarán a morte,
a morte natural, fin de xornada,
paisaxe máis fermosa que o poñente.

JORGE CARRERA ANDRADE. Ecuador