RENACER O da que descubrn o son do vento lembrareino toda a vida.

Quen me dira a min que despois de das longas dcadas, a mia frxil memoria permitirame anda escoitar a fabulosa meloda que aquela tarde interpretou s para min a orquestra da natureza al fra: o vento asubiando, as follas repenicando, o golpe da chuvia marcando o comps, o son da herba bambeante, o lnguido silencio da soidade... Miro cara atrs, e resltame verdadeiramente difcil ter unha visin lineal clara dos feitos dunha vida. Os recordos veen cando veen. Son, imaxinei eu sempre, como pequenos barquios na lagoa da memoria; os mis fortes e importantes mantense na superficie e continan o traxecto, afundindo os irrelevantes e apoucados, co paso do tempo. Pois ben, na frota da mia nenez, a ledicia estndese por todos os recunchos. Eu fun un neno normal, coma outro calquera, de estatura media, ventre de meln e pernas algo desproporcionadas, semellantes s dunha avestruz. As ansias por coecer enchanme o corazn, e penso agora que foi esa, quizais , a razn pola cal, malia cotar con boas amizades, eu sempre gocei da soidade, esa soidade que dalgn xeito me ofreca a oportunidade de abrir as cancelas da mia imaxinacin, de chegar a ser libre. Haba tanto por descubrir, pensaba eu, tanto por saber... que o tempo dunha vida semellaba ser curta. Claro que axia me decatei de que eu era distinto. Parvio non son, e mentres os rapaces do meu arredor recitaban as cores con fluidez, este termo era para min algo abstracto. Baleiro. Deste punto meu de peculiaridade, eu non entenda nada, porque non haba nada que entender. As cousas eran as e sempre o foran. Punto. O da da descuberta, andaba eu dndolle voltas a algunha desas ideas toleiranas mias, cando me dei conta de que estaba perdido. Uns minutos antes o meu irmn Antn, que adoitaba acompaarme, dixrame : -Breixo, agarda un anaco que xa veo. Chamrao unha voz feminina. Afastouse un pouco do meu lado. Pensei que sera a sa moza e que non desexaba que escoitase a conversa. Pero eu fixen caso omiso das sas palabras e continuei camiando por aquel sendeiro de volta

 casa que eu cra coecer de memoria. Mis que camiar, dira que me deixei levar sen opoer ningn tipo de resistencia, coma se fose unha cortiza arrastrada pola corrente dun ro. a absorto en min mesmo, nas mias propias reflexins pasaxeiras, polo que non nada difcil comprender que rematase como rematei. A mia visin madura dos feitos veo agora claro. De speto atopeime s, extraviado nun lugar descoecido, o silencio crebou o meu corazn como se dun gran bloque de xeo se tratase. Estaba perdido, e axia as bgoas e o impulso natural de chorar embargronme. Agora xa non poda escoitar a voz de Antn e tampouco sentir a sa man protectora collndome a mia, que agora senta desvalida. Decateime do moito que a necesitaba para guiarme no camio. Mais non poda permanecer al. Non. Desesperado, continuei o traxecto indescifrable na esperanza de atopar a verea correcta. Non sei durante canto tempo camiei: unha hora, tal vez mis. Ao final estaba tan esgotado que optei por sentarme e chorar. Chorei, entn, un pranto escuro e triste, tanto como o pode ser o dun neno de seis anos que acaba de comprender o que realmente significa ser cego. Cando xa non me quedaban bgoas nos ollos para seguir chorando, o canto melodioso e amable dun paxaro pousado nas plas do carballo que me acubillaba, abriu o concerto. Despois foron entrando progresivamente os restantes membros da orquestra: O vento asubiando, as follas repenicando, o golpe da chuvia marcando o comps, o son da herba bambeante, o lnguido silencio da soidade... Sabela Rodrguez Blanco (1 premio do IV Certame Literario do Conservatorio Profesional de Msica de Ourense) Maio 2013.