Boas noites, son un dos pacientes do doutor Ximnez, el quere que o chamemos as.

Estou no hospital por un lavado de estmago, inxern demasiado alcohol, si, sei que con case setenta anos debera ter algo mis de sentidio, pero entre ceas, comidas, merendas e demais, non se pode evitar. Eu estou ben, s teo que estar aqu un par de das, pola idade e iso, mais non quero falar de min. Como xa comentei, o mdico encargado de min o doutor Ximnez, chegou aqu far cousa de cinco ou seis meses, cando eu nin sequera saba que este home exista, pero a sa historia contouma con todo detalle o meu compaeiro de habitacin. Poderase dicir que o mellor no seu traballo, pero a xente para el era s iso, traballo. Tratbaa ben, non vaiades pensar, o que quero dicir, que ata fai pouco non mostraba un mnimo de afecto por ningun, era demasiado formal con todo o mundo, pareca un home sen sentimentos, mais isto cambiou hai un par de meses... Cando Ximnez empezou a traballar neste centro, non falaba con ningun, simplemente estaba na sa consulta atendendo, como mdico, a todo aquel que o necesitase. -Ves tomar un caf no descanso? preguntbanlle a mido. -Non podo, estou aqu para traballar non para tomar cafs, gracias contestaba sempre. Cando xa levaba mes e medio no hospital, comezou a fixarse nun rapaz que chegara aqu antes incluso ca el. Non saba nada desde neno, soamente que sempre estaba no patio traseiro, sentado nunha rbore. A el parecalle moi perigoso que un cativo andase as polas ramas, e con ese pretexto foi falar cun dos seus compaeiros. -Prez, unha cousa dxolle a un dos mdicos. Sempre chamaba a todo o mundo polo seu apelido, dica que era mis profesional quen ese neno que est todos os das no patio subido a unha rbore? -Chmase Guillermo contestoulle amable por que mo preguntas? -Non problema meu, pero penso que perigoso que estea al subido... -Si, perigoso, xa llo avisamos, pero non fai caso, o certo que un rapaz moi bo, pero cada vez que lle chamamos a atencin sobre o de facer escalada, non nos escoita. -Cantos anos ten?

-Seis, leva no hospital un e pico, o peor que ningun ven a ver como est. Pobrio, sempre est s porque ningn dos outros rapaces quere estar con el, todos se apartan, non sei por que, a sa doenza non era contaxiosa, ademais, xa est curado. -Que o que tia? continuou preguntando Ximnez. -Eran simples dores estomacais, o que sufra eran mareos, nuseas, vmitos e cousas semellantes. -E estades convencidos de que xa est ben? -Si, ou polo menos non volveu a queixarse destes sntomas. -Entonces, como que segue aqu? Por que non o mandan a casa? -Xa che dixen que ningun ven a mirar como est, non sabemos nada da sa familia, e el tampouco fala dela. -E a polica? -A polica non lle da moita importancia seu caso porque pensan que nun hospital est ben atendido, e anda que digan que estn intentando identificar o rapaz, eu penso que xa esqueceron o tema. En fin, agora teo que traballar, pero se queres, sar podes vir con ns a tomar algo e cntoche o seu caso con mis calma. -Non, eu tamn teo que traballar, e xa me quedou claro o seu caso: estivo mal e agora ningun se fai cargo del. -Bo resume, ata logo. E non te preocupes, nunca caeu dixo Prez mentres daba a volta para entrar nunha das habitacins. -Ata que caia concluu Ximnez pensando para se. Ximnez pensaba volver seu despacho, mais antes de facelo botou unha ltima ollada neno, e, de speto, deuse conta de que o rapaz estbase balanceando al arriba mis do que debera, e antes de que o neno caese chan, o home xa o suxeitaba con forza entre os brazos. Deixou neno e comezou a falar, con intencin de rifarlle, anda que non tivese moita experiencia no campo: -Que andas facer al arriba? preguntou coa mesma dureza de sempre non ves que perigoso? -Nunca caera dixo o rapaz despois duns segundos, baixando a cabeza.

-Pero hoxe caches, e se non chego estar aqu mtaste. -Gracias. Acto seguido o neno marchou cunha man na boca, deixando a Ximnez coa palabra nesta, probablemente algo que nunca sucedera. No resto da xornada, o home non volveu mirar o neno, as que esqueceu o suceso. De feito non volveu atoparse con el ata un par de das despois, no mesmo lugar, a rbore. Lixeiramente molesto porque o rapaz non lle fixera caso, foi o seu carn pra dicirlle: -Gillermo, chmaste as non? Por que segues subindo rbore se o outro da caches dela? -Porque quero dixo serio gstame estar aqu. -Moi ben, e que pasa se caes e ningun est para collerte? -Ti deberas sabelo, es o mdico. -Pois dgocho, podes facerte moito dano. -s veces xa me fago dano, pero teo moito equilibrio contestou. En canto rematou de falar, comezou a descender pola planta ata chegar chan, e en terra firme comezou a balancearse. -Dis que tes moito equilibrio? Pero se case non te mants de p. -Pero iso son as mias pernas, que s veces non me fan caso, coma os ollos, que s veces non me deixan ver as cousas ben. -Que queres dicir? comezou a interesarse Ximnez. E despois duns quince segundos de espera por parte do doutor, o neno falou: -Que? preguntou tranquilo. -Estasme tomando o pelo? -Non, por que? Que dixeches? Guillermo falaba con tanta inocencia que pareca que realmente non escoitara o que lle dixeran. -Que que queres dicir con que o teu corpo non te obedece? -Ah, non sei, agora teo que marchar dixo poendo unha man diante da boca, coma a outra vez, mentres corra interior do edificio. A partir dese momento, o doutor Ximnez comezou a seguir mis de cerca neno. Comezou a preguntarse como era a vida do rapaz, a preguntarse como chegara al,

comezou a preguntarse que clase de dor estomacal tia, e sobre todo, comezou a preguntarse por que se preguntaba tantas cousas sobre un simple rapaz. As sas respostas tardaron un pouco en chegar, cando despois dunhas semanas, Guillermo volveu a sa rbore, onde o esperaba o mdico. -Que fas aqu? Non tes que traballar? preguntou o neno. Ximnez captou a sa intencin de subir rbore, pero antes de que o fixese, colleuno polo brazo e dxolle: -Estou no descanso, imos a cafetera, invtoche a un zume. Foron ata a cafetera, e al, o rapaz pediu un zume, e o mdico un vaso de auga. -Guillermo... comezou o doutor. -Chmame Guille, todo o mundo me chama Guille, ti non es especial dixo, pero non haba nas sas palabras un tono de reproche, senn mis ben, indiferencia. -Est ben, Guille, pdesme contar o que che pasou? dicir, como chegaches aqu, que che pasou, quen che trouxo aqu, a ta vida, e sobre todo flame diso de que os teus ollos e as tas pernas non che fan caso. Pasou case un minuto e o neno non dica nada, s beba o seu zume, polo que o mdico xa comezaba a pensar que non lle a contar nada, pero de speto empezou a falar: -Mia nai marchara un da a facer a compra... dica Guille. -Pero neno, iso non ter que ver coa ta doenza estraouse o mdico. -S que ten, a ver, queres que che conte a mia vida ou non? Pois non me pares. Mia nai marchara a facer a compra... creo que fai uns dous ou tres anos, e non volveu. Ns estivemos esperando todo ese tempo, meu pai e mis eu, pero el tia que ir de viaxe e non poda esperar mis, dxenlle que esperara, pero dxome que non poda, que non dependa del. Uns das despois, comecei a atoparme mal: estaba mareado e tia ganas de vomitar, por sorte, unha vecia pasaba por diante da casa, dxenllo e truxome aqu, despois marchou, porque eu lle contei que meu pai marchara, pero que xa vira el a buscarme hospital, por iso estou aqu. Cando estaba cos mdicos, eles dixronme que o que tia non era nada, s unha dor de barriga, que as nuseas e iso se me pasaran pronto, pero o certo que dende que cheguei, anda os sigo tendo, pero parei de dicilo porque aqu hai moita

xente que ten pernas rotas, ou que se ten que facer operacins, ou cousas dese tipo, e penso que son mis importantes ca que eu estea mareado, ademais, tia medo de que me tivesen que operar a min tamn, entonces, pois non dixen nada, pero que ultimamente ademais do que xa tia, comecei a ver borroso e as pernas movanse soas, non sei que pasa, pero supoo que se pasar pronto... O doutor Ximnez tia os ollos coma pratos, parecalle incrible todo o que un rapaz de seis anos lle acababa de dicir, de repente sentiu pena, unha pena infinita por que un rapaz tan cativo tivese que pasar por todo iso, e que anda as, seguise sorrindo e sendo tan inocente; pero anda haba mis, o que tia non eran simples dores de estmago, polos sntomas que Guille lle haba dito que tia, o mdico xa intua o que poda ser, e parecalle mis que inxusto. -Guille, como que tes tantos problemas para expresarte? Falas moi lento e mesturas as palabras. -Non dixo convencido falo ben. Un momento que vou bao. Calquera dbida que puidese ter o mdico sobre a doenza do neno, quedou resolta cando este, erguerse, caeu chan coma se os seus ps non tivesen a forza suficiente para suxeitar o peso do corpo. Sen deixalo sequera ir bao, o mdico levouno a facer numerosas probas para asegurarse da sa hiptese. En tres das, rapaz, xa lle fixeran todo tipo de probas: radiografas, ecografas, TACS, electroencefalogramase efectivamente, como o doutor pensaba, Guille era vctima dun tumor cerebral. -Leva aqu case dous anos, e a ningun se lle ocorreu facer unha soa proba dica abatido Prez que imos facer? Xa ten un gran tamao, operalo ... imposible. -Non imposible dixo Ximnez. -Hai un risco de morte superior noventa por cen, eu a iso chmolle case imposible. -Ti o dixeches, case, pero se non o intentamos a probabilidade de morte dun cen por cen, e o rapaz ten seis anos, eu non vou quedarme de brazos cruzados.

-O cirurxin non conseguiu salvar esta ma a un home que tivo un accidente, non podes pedirlle que asuma das perdas nun mesmo da, porque sabes tan ben coma min que non se salvar. -Fareino eu, ti crees que non, pero eu sei que si. Guille, con seis anos, mis forte do que todos pensamos. Estudei cirurxa e non a primeira vez que opero, o sabes, son bo no meu traballo e iso ningun mo vai negar, quero intentalo. -Est ben aceptou Prez. Pouco despois atopbanse no quirfano mis de cinco persoas, pero s das tian a suficiente confianza para crer que todo saira ben, Ximnez e Guille. -Confo en ti dxolle Guille seu doutor, convencido e xa medio sedado sei que me vas axudar. -Eu tamn confo en ti, faralo moi ben xa vers, nun intre volvers subir copa da rbore, e eu subirei contigo contestoulle o doutor cunha tenrura que nin el mesmo saba que tia. Comezou operacin e principio todo a ben, mais case cando xa o conseguiran, Guille comezou a irse. -Vamos Guille, ti podes, eu sei que podes dica Ximnez para se vea... O doutor intentaba manter a calma, pero por primeira vez na sa vida lle pareca difcil. Cando levaban vinte minutos intentando reanimalo, e todos pensaban que o paciente non volvera, o home fixo un ltimo intento e Guille volveu da sa curta viaxe, o mdico volveuse eufrico no seu interior, pero saba que tia que concentrarse. A partir dese instante as cousas foron moito mis intensas, todos tian medo de volver a perdelo, pero Guille loitou nese escaso dez por cen de probabilidades de sobrevivir, e gaou, superando tdalas expectativas. Un par de das despois, mdico e paciente atopbanse subidos a unha rbore do patio traseiro do hospital. -Guille, pdoche facer unha pregunta? preguntou Ximnez. -Claro. -Por que vs aqu arriba? Non mellor estar abaixo, baixo a sombra da rbore? -Porque mo dixo meu pai.

-Que subises s copas das rbores? -Non, que escoitase s paxarios sempre, porque a travs deles sabera como est el: alegre, triste, enfadado... A pesar de todo o neno segua sendo tan inocente como calquera rapaz de seis anos, e pensar que fora abandonado polos pais, polos dous... doa. -Ah, e cando che dixo iso? -Mentres marchaba de viaxe. Sabes? Agora est emocionado, porque teo a algun que me trata como me tratou el, un pai, a ti. Xa sei que pediches a mia cutosdia. dixo tranquilo o neno, realmente saba mis do que pareca, probablemente madurara moito despois da sa experiencia. -Dise custodia riu o doutor certo, pero teo que dicirche que o teu pai de verdade non vai volver. -Xa o sei dixo, e de novo, o neno volveu a desconcertar doutor que a sa viaxe moi longa. -E logo, onde foi? preguntoulle Ximnez. Que o neno soubese o paradoiro do seu pai era algo que realmente o home non esperaba. - ceo.

Nuria Bernrdez Rodas 15 anos